Rap bedoelt u toch, op een jaar geeft men ongeveer 1 tot 1,5 liter bloed. Wat betekent, als ik dat bloed dat onze pa gekregen had, terug wou geven, was ik bijna 10 jaar bezig, een mens staat daar niet bij stil, maar toch is het zo. Maar het goed gevoel dat ik al die jaren heb ondervonden bij het bloed geven is onbeschrijflijk; de vriendelijkheid bij die dokters en verpleegkundigen! Wat daar aan te pas komt aan voorbereiding en opslaan van het bloed is ongelooflijk! Men kan zich geen enkele fout permitteren. En U krijgt de zekerheid dat uw bloed bij elke gift wordt onderzocht op kwaliteit. Ik denk ook aan die gevers. U komt thuis van uw werk, douche nemen, andere klederen aan, dan op weg met de auto naar het zaaltje, inschrijven, prikje krijgen, op de brancard naast de beenhouwer en de bouwvakker, borreltje drinken, een doosje kleurpotloden voor je kleinkinderen en het   “zalig”   gevoel van je goede daad voor je medemens, en terug op weg naar huis. Het is niet mijn bedoeling om mensen te overtuigen bloed te geven maar als het van het buitenland moet komen heb ik toch mijn bedenkingen.

Ik ben gestopt op 65 jaar met bloed geven, langer kan en mag niet. Ik deed een 80-tal giften. Men heeft me hartelijk bedankt en omdat ik niet op de huldiging kon zijn bracht iemand bloemen! Ongelooflijk toch, want eigenlijk deed ik maar mijn plicht. Want wie waren die mensen die onze PA nog een kans gaven?? Wat me wel is opgevallen nooit zag ik een politicus, een architect, een notaris, een bekende Vlaming. Zouden die zo gezond zijn dat zij en hun familie nooit bloed nodig hebben? Verschoning, ik ben verkeerd, onlangs stond er een tent op de Grote Markt om een bloedinzameling te doen. Toen waren ze er wel !!

25-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik zat in de keuken toen mijn vrouw riep :”Wat wilt gij eten deze middag en vanavond?” Nou dat vind ik een hele eer, ik ben één van de bevoorrechten waar men aan vraagt WAT WIL MIJNHEER ETEN? Bij de jonge mannen van vandaag roept men: gaat ge om frieten of brengt ge pizza mee, breng ook 2 flessen cola mee, want ik zit zonder. Ik riep terug : “Doe voor mij deze middag maar spek met eieren en grof brood, en voor vanavond patatten, met ajuinsaus en ne pekelharing”. Dat zijn 2 hoofdgerechten uit moederstijd. Men noemde het wel eens “arme mensen eten”. Ik hoorde mijn vrouw mompelen : “Hij wordt oud, hij begint op zijn vader te lijken,wie wil er nu pekelharing met ajuinsaus eten? Een mens moet wel oppassen wat ge zegt als ge met uw vrouw over je eigen moeder spreekt en hoe goed die kon koken. Toen heb ik een flater gemaakt, ik draag er nu nog de gevolgen van ! Ik liet me ooit ontvallen aan mijn vrouw dat haar rijstpap wel goed was maar die van mijn moeder lekkerder, zeg maar beter, met kaneel, volle melk, en bruine suiker.

Als ik jullie een raad mag geven: doe dat nooit ! Het is verkeerd ! Het was toen eventjes stil en weet u wat mijn vrouw zei ? “Als het zo goed was bij je moeder waarom zit ge dan hier?” Ze zei ook nog: “als ge nog eens rijstpap wilt eten gaat ge maar naar u moeder”; Het mensje was er allang niet meer. Dus lezers, ge weet het, als ge nog eens rijstpap maakt denkt aan mij, maar zoals ons moeder hé!

Als men tegenwoordig in een restaurant gaat eten weet ge niet wat ge voorgeschoteld krijgt,  ge moet een woordenboek bij hebben. Onlangs stond er: “onze gerechten worden geserveerd met een zalfje van bintjes”. Ik vind dat niet lekker, vroeger noemde men dat aardappelpuree. Wat is er mis met een koninginnehapje, tomatensoep, groentekrans met rosbief en kroketten,een crèmeglacé met een gebakje en koffie na, overgoten met enkele glazen bier?

Nu serveert men alles op een bedje van lente frisse sla overgoten met tongstrelende saus die de chef speciaal voor u heeft klaargemaakt, geloof het maar! Nu krijgt ge van alles een kwakske waarvan ge begot niet weet wat het is. Tussen de soep en de patatten krijgt ge een ijsje. Sorbet heet dat! Het was lang geleden, de pekelharing smaakte uitstekend. Het is lang geen arme mensen eten. Het kost meer dan vlees, zegt mijn vrouw. Als ge uit eten gaat moet ge een “VAN DAELE” bijhebben. Zo van : “traditioneel drieluik van seizoenshapjes ! Wat krijgt ge dan? Ik zou het niet weten! Nog zoiets: “verrassingpakje van schartong” . Ik hou niet van verrassingen, ik wil op voorhand weten wat ik eet. Pekelharing met ajuinsaus, das duidelijk.

Onlangs nog: “rollade van mechelse koekoek gevuld met duxelle van Parijse champignons”. Wat is dat ?! Als Gaia dat leest komt ge in de gazet en staat ge binnen de kortste keren in de gerechtszaal voor dierenmishandeling! Ach ja, er was ook een blanke saus bij, mijn moeder zaliger zou gezegd hebben : “wat kan daar nu inzitten in blanke saus” ?

“Ne marmer van 3 chocolades”. Waarom moet dat zo ingewikkeld ? Bij ons noemt dat : 3 bollen crèmeglacé met warme chocolade overgoten. Ik moet wel iets bekennen: het had me gesmaakt en vooral die mechelse koekoek die was juist: à point ! En toch vond ik die rijstpap van ons moe hele goeien, maar niets zeggen tegen mijn vrouw! Beloofd ?

17-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik zat in een park op een bank mijn boterhammen op te eten. Achter mij kwamen twee oude mensen zitten, ze konden mij niet zien want er stond een struik tussen. Toen ze aankwamen haalde hij zijn zakdoek uit en legde die op de plaats waar zij moest zitten. Ze waren blijkbaar hardhorig zodat ik hun gesprek heel goed kon volgen, ze praatten dus tamelijk luid. Achteraf bleek dat ze respectievelijk 85 en 83 jaar waren.

Plots zei hij: “Marieken”, zo noemde hij haar: “Gij hebt altijd nog mooie benen zoals toen we 20 jaar waren” en hij legde zijn hand op haar knieën, zag ik door de struiken.

“Vindt gij dat Jef?”, zei ze en ze keek verliefd naar hem en legde haar hand boven op het zijne. “Weet ge wat ik vind"? en ze keek even rond: "dat gij nog altijd een strak kontje hebt zoals 60 jaar terug, ze giechelde als een puber.”

Ik voelde me een beetje gegeneerd, maar ik genoot ervan hoe ze met elkaar praatten.

“Ziede gij mij nog geiren”, vroeg ze? “Ja, nog meer dan vroeger antwoordde hij want een tijd terug lachtte gij heel vriendelijk naar de Frans en ik was jaloers, ik ben er kwaad op.”

Ze lachte luid en zei: “Ik was ook jaloers een tijdje terug toen ik u naar de decolté van de Bertha zag kijken, die vuile verleidster.”

Ik voelde mij een gluurder, maar ik ben toch blijven zitten.

“Jef”, zei ze, “wat een geluk hebben wij toch gehad met onze kinderen en kleinkinderen, dat maakt ons leven zo aangenaam. Zeker en vast nog wat geluk met ons gezondheid, dan hebben we een goed leven gehad beaamde hij.”

 “Marieken, gaan we een koffie drinken op den hoek ik heb er goesting in, gij ook"? "Neen Jef, voor dat geld kunnen we beter 2 gebakjes halen en maak ik thuis koffie.”

Ik hoorde hem zeggen voor mij een met rozijnen.

Hij hielp haar rechtstaan van de bank en gaf haar nog een kusje en keek in haar ogen. Ze zei: “Jef, uw zakdoek niet vergeten”, en weg waren ze, hand in hand. Ik dacht het leven kan toch simpel zijn. Achteraf bekeken noemde ze Maria en Jozef… misschien toeval?

11-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Onlangs moest ik stoppen aan het zebrapad om een heleboel jonge studenten over te laten gaan. Ik heb genoten van het uitzicht, ze waren tussen 12 en 16 jaar schatte ik zo. Meisjes en jongens vrolijk pratend, zonder zorgen kris kras door elkaar. Ze hadden bijna allemaal een rugzak om, toen heette die boekentas. De rugzak hing bij de meeste ter hoogte van hun knieën, klotsend bij iedere stap die ze deden.

Ik had de tijd om ze te bekijken het was een grote groep, ze hadden geen haast wat kon hun dat schelen. Ze waren geschoeid met basket sloffen de sportievelingen, sommigen hadden nog geen tijd gehad om hun veters te knopen, want die sleepten achteraan op de grond. De meeste moeders, dacht ik zo, hadden hun broeken op de groei gekocht zoals in onze tijd dan kon de broer, die achter u kwam die broek afdragen zo zei men dat toen.

Ze was drie maten te groot en zoals ik achteraf heb vernomen is dat de mode en keitof, het is zelfs zo als de broekspijpen uitgerafeld zijn van over de grond te slepen, krijgt ge alle waardering van de ganse bende. Bij de meisjes was het andersom, zeker bij hun truitjes, dat hadden die mama’s verkeerd gewassen en zodanig gekrompen dat die arme schapen met hun buikje bloot liepen en dan met zo’n weer, onverantwoord noem ik dat. De haardos van onze toekomst jongeren was echt de moeite, het varieerde, soms kon je niet zien of het een jongen of een meisje was. Een meisje had een haarkleur tussen ros, purper en oranje want ik zei nog tegen mezelf als dat mijn kleindochter moest zijn....... dan zou ik niets zeggen?

Een hanenkam noemt dat, stok stijve haartjes omhoog gekamd mooi in de rij, ja das juist mijn kleinzoon die heeft dat ook. Een verliefd koppeltje was er ook bij, ontroerend, ze waren schat ik samen 26 jaar, tongzoenen had voor beiden geen geheimen meer, dat demonstreerden ze juist naast het zebrapad ze misten hun mama dat zag je duidelijk.

Wat kan het leven toch mooi zijn, eigelijk genoot ik van die hele bende jonge snaken, zouden wij anders geweest zijn? Op een andere manier maar juist hetzelfde wat meer op onze vingers gekeken. Toen was de baan vrij, ik had binnenpretjes en een goed gevoel. OUD WORDEN hé…

07-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

06-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor