De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
24-11-2007
Schoenmaker blijf bij je leest !!
Als men een huis bouwt is er een architect nodig die alles in goede banen leidt. Onlangs had ik een afspraak met een pas afgestudeerde architect die een nederige opmerking over zichzelf maakte. Hij zei: U kent uw beroep en ik ken van alle ambachten in de bouw een klein beetje. Een mooie bekentenis. Ik gaf als raad: luister naar de details, van de metser tot de schilder en al de stielmannen ertussen en U zult een geliefde en tevens een goede architect worden. Het zijn ruwe bouwvakkers maar als ge ze respecteert zullen ze hun stiel nog beter doen. In de regen werken, in de felle zon , bij harde wind ,in de koude, in het stof, het is heel zwaar. Uw boterhammen opeten op enkele stenen met een plankje erop, toilet in de hof over een put,.. (Nu is er eindelijk een plastieken kot). Om dan nog te zwijgen over de vele gevaren dat er op de werf kunnen gebeuren. Geef ze een kommetje soep op de middag en het is feest voor hen! Houdt de gemene opmerking voor U: Ze hebben toch voor die job gekozen! Maar het kunnen ook niet allemaal computermannen zijn of piloot of dokters ; en huizen moeten er altijd gebouwd worden!
Vooral in de woningbouw is voor ieder onderdeel een vakman nodig, een metser, een voeger
een schrijnwerker, een dakdekker, een elektricien, een loodgieter, een chauffagist , een pleisteraar, een chapelegger, een tegel- en vloerlegger, een keukenplaatser, binnen schrijnwerker voor de deuren, een aluminium bewerker voor ramen en veranda, een glazenier, een parketlegger, een schilder- behanger, een kassei- of klinkerlegger, iemand voor de omheiningen en aanleg van de tuin, een binnenhuisarchitect voor de binneninrichting.
Een leger van vakmensen die gans hun leven bezig zijn met hetzelfde beroep en zich voortdurend moeten aanpassen aan nieuwe technieken en materialen. En het moet altijd maar sneller! De architect moet alles in goede banen leiden, moet planning maken. Hij staat tussen de opdrachtgever en de vakmannen. Het moet goed zijn want het kost veel geld.
Ieder blijft bij zijn beroep want ieder kent de knepen van zijn eigen vak, en dat kunt ge nergens leren, alleen door ervaring.
Alleen in de regering, en dat versta ik niet , een minister van landsverdediging kan morgen een minister van pensioen zijn, openbare werken wordt minister van de leut t.t.z. cultuur. Minister van verkeer kan onderwijs doen en ga zo maar verder. Zou een eerste minister zijn zoals een architect die bij elke vergissing wordt afgestraft dan kunnen we alleen maar besluiten schoenmaker blijf bij uw leest. Er zou wel eens iemand mogen opstaan die eens andere beroepen in het daglicht stelt dan altijd degene die met een mooie stem geboren worden, en vereert worden als een God. Waar men altijd de rode loper voor open rolt. Er zijn zoveel mensen die dat ook echt verdienen. En iedereen heeft graag al eens een schouderklopje!
DAME met hoofdletters. U zult me gelijk geven, zeker de oudere mensen onder ons. Ze verdient zendtijd op de televisie. Deze DAME kwam met haar man bij ons thuis op bezoek. Ze hadden een mooi bloemetje bij en hun welgemeende wensen met veel beterschap voor mijn zieke vrouw. Het kwam tot een gesprek over haar ouders die stilaan oud werden en misschien hulpbehoevend zouden worden. Dat was nog wel veraf maar toch dacht ze er al aan.
En weet U wat Linda (de Dame) zei? Ik denk er niet aan om mijn ouders in een OCMW te doen, een wachtkamertje op de dood. Die komen toch gewoon bij mij wonen! Mijn man past onze woning aan!" De man knikte. Ze vonden dat allebei de gewoonste zaak. Mijn ouders, wie van de 2 ook overblijft, in een tehuis steken (een vreselijk woord vind ik dat), dat nooit! Ik zou het mijn eigen niet vergeven. Zeg nu zelf, hebt U al een gelukkig mens gezien in zo een instelling? En er is een wachtlijst, kunt U dat geloven? Ze voegde er direct aan toe, het moet een enorme opdracht zijn van al dat personeel om het voor iedereen naar wens te maken, al die oude mensen met hun wensen en grilletjes uitkijkend naar een bezoek van hun kinderen of kleinkinderen, het enige wat ze nog hebben.
Niet goed te been meer zijn, wat kwaaltjes, niets meer om handen hebben, met het verleden leven. Uw ervaringen en levenswijsheid voor de zoveelste keer vertellen aan Bertha van het kamertje ernaast. Bertha haar man verblijft hier ook maar er waren geen kamers vrij voor koppels. Maar ze wachten tot er iemand sterft zodat ze terug kunnen samenleven.
Ja, zei Linda, ik bezocht de moeder van mijn vriendin in het tehuis, waar ze verbleef sinds haar man was overleden. De kinderen hadden besloten dat het zo niet langer kon. Het huisje werd verkocht, de meubels op de container gegooid, alleen een kastje was naar het tehuis meegekomen en wat fotos . Ze miste haar huis, en haar kinderen en kleinkinderen. Nu was er een beurtrol. Ze kende dat woord niet, zei ze. Mijn oudste dochter brengt af en toe mijn lievelingseten, konijn met bruin bier en als het feest is komen ze me ophalen. Ik mag niet klagen, zei ze. Wat toen gebeurde vergeet ik nooit, zei Linda. Ze pakte me vast al wenend en zei: ik ben hier niet graag, maar niets zeggen tegen de kinderen. Ze doen al zoveel voor mij. Ik lijk wel een ondankbare.
Het was stil in mijn huis toen ze het vertelde. Dus niet met onze ouders, zei de man van Linda. Gemakkelijk zal dat niet zijn. Er zullen afspraken moeten gemaakt worden. Hij had al een plan in zijn hoofd, hoe hij die verandering ging maken in zijn huis. Eigenlijk moest dat allemaal voorzien zijn als men bouwt. Een kamer voor de ouders later Ik schrijf Linda haar woorden gewoon na. In onze godsdienst moeten wij ons Vader en Moeder eren, het vierde gebod zegt dat. In de Islam worden de ouders geëerd en mogen zij deel uitmaken van het gezin tot ze doodgaan. In het jonge gezin hebben ze in alle beslissingen nog inspraak, wist ze.
Ze stonden op en wensten ons een goede avond. Als ge iemand zoekt voor de Nobelprijs!
Toch schandalig van U als je maar 1 keer per jaar naar het kerkhof gaat, vind ik. Daar liggen of zijn toch de mensen die Unauw aan het hart lagen? Is alles dan zo rap vergeten? Je kinderen bezoeken die graven niet meer van hun grootouders, laat staan de kleinkinderen. Daarmee weet ge meteen hoe het zal verlopen als het ooit uw beurt zal zijn, als ge daar zelf verblijft. U weet het niet meer zegt men dan, maar ik weet het nu wel, misschien is er wel een goede ziel die je graf toch eens afwast eens per jaar of wilt U uitgestrooid worden? Dat is proper en neemt geen plaats in.
Hebt U dat ook, als ik die graven bezoek, praat ik in mijn binnenste met mijn ouders en mijn overleden vrienden en fantaseer ik allerlei dingen en zeg ook dat ze zich niet ongerust hoeven te maken en dat alles goed gaat. Vind U dat raar? Meestal begin ik te rekenen aan de hand van die getallen die op het graf staan, hoelang ze dood zijn en op welke ouderdom ze overleden zijn, ik vergelijk dan met mijn eigen leeftijd en ben dan wreed ongerust want zolang is dat allemaal niet meer.
Ik doe ook een toertje langs de mensen die pas zijn overleden en schrik elke keer, dat kan toch niet, ik heb hem 14 dagen geleden nog gezien! Hij stak zijn duim nog omhoog maar zo rap gaat het nu eenmaal, heden ik, morgen gij en hoever is morgen nog verwijderd? Ik heb een idee over de aanleg van het kerkhof, maar eerst moet ik zeggen, wij hebben in onze gemeente een prachtig kerkhof. Nergens zo goed onderhouden, leuk vertoeven is het nooit op een begraafplaats maar met die hagen en die van hoogte verschillen, het gras gemaaid, de paadjes mooi afgelijnd, een zee van bloemen, het geeft toch een sereen gevoel,. Zeker als ge er alleen bent, dicht bij al die doden in alle stilte, de vallende bladeren en je ziet in je gedachten je vrienden weer voor je, dan is het gemis enorm groot en eigenlijk moet ge blij zijn dat U hier nog kunt rondlopen.
Het plaatsje waar kinderen begraven worden kan ik niet bezoeken. Ik stel me dan in de plaats van die ouders, dat moet verschrikkelijk zijn een kind verliezen. Mijn gedacht: moest men bij het binnenkomen van het kerkhof al de mensen begraven die gestorven zijn tussen 90en100 jaar en met een mooie spreuk erop zou dat toch een beter gevoel geven om zelf lang vol te houden en er zou drang zijn om daarbij te liggen. De bloemen die men plaatst ieder jaar vind ik mooi, en voor 5 euro hebt ge Uw plicht gedaan is t niet? Om de overledenen te bezoeken kleed iedereen zich mooi op en zo moet het ook? Ietwat misplaatst, er zijn mensen die elkaar lang niet meer gezien hebben en daar een beetje bijpraten. Bij het verlaten van het kerkhof gaf men een briefje dat ge bij je pannenkoek in café de hoge wip een gratis koffie kreeg. Toch vriendelijk hé? Binnenkort staat er misschien een frietkraam
Tot gauw heb ik niet gezegd aan het graf maar tegen U zeg ik:
Dood gaan is voor iedereen hetzelfde, het is altijd te vroeg, of te jong , maar het is heel eerlijk. Iedereen gelijk voor de wet, rijk of arm. Met veel geld kunt U het een beetje uitstellen maar komen doet het. Ik ben er bang voor. Ik doe al het mogelijke om hier zo lang mogelijk te blijven, ik ben hier zo graag. U ook zeker? In het zogezegde hiernamaals zou het ook heel goed kunnen zijn, maar zekerheid is er niet en het zou best kunnen dat er helemaal niets is hierna, dus ik neem het er nu van!
Het is begonnen als een grap, onder vrienden die we al een tijd kennen: degene die eerst zou gaan zou een bericht sturen of een teken geven uit het hiernamaals. Jammer genoeg is mijn vriend eerst gegaan, veel te vroeg. Ik denk er heel veel aan. Ik wacht nog steeds op een teken van hem We waren eens samen in zijn mooie tuin en hij zei: Roger, deze struik staat hier al heel lang en heeft nog nooit bloemen gegeven. Ik heb alles al geprobeerd. Speciale meststof, verplanten, niets helpt. Ik geef het op... En wat gebeurt er? Het jaar nadat hij was overleden bloeit in de lente die bewuste struik met mooie en vele bloemen. Ik was ontroerd. Ik dacht onmiddellijk aan onze afspraak. Was dit het teken?
Ik weet het niet maar als ge iemand mist dan doet ge er alles aan om de gedachte aan hem levendig te houden. Zijn vrouw gelooft mij, zij vraagt soms ook om hulp en dan helpt hij haar. Het is toch zo vaag en bangelijk, dood gaan. Het veel gebruikt gezegde : Er is nog niemand terug gekomen is altijd nog van tel. Onze ziel leeft voort, dat wel, maar wie is onze ziel? Ik weet niet, moest God een vrouw zijn zou het er veel eerlijker aan toe gaan en zou de wereld er anders uitzien. Zeker weten! Rampen en toestanden waar kinderen bij betrokken zijn zouden nooit gebeuren. Maar het zal altijd een mannenwereld blijven. Zijn apostelen waren ook allemaal mannen hé.
Het moet verschrikkelijk zijn, dood gaan en zeker als ge het weet bvb door een ongeneeslijke ziekte. Je eens zo prachtig lichaam takelt af, ge wilt niet opgeven. Er is nog hoop, zegt de dokter, er is een nieuw geneesmiddel uit Amerika. Ge gelooft dat, het is je laatste hoop, maar denkt toch hoe lang nog? Alles achterlaten, je vrouw, je gezin met kinderen en kleinkinderen, je vrienden, je herinneringen, je dromen, je fantasieën, je huis en je bezittingen. Voor altijd Vroeger ging het nog gepaard met heel veel lichamelijke pijn dat is nu gelukkig niet meer zo.
Beste vrienden het is een triest verhaaltje maar het is wel zo, weet ge wat? De tijd dat we hier nog zijn. Laat het ons aangenaam maken en laten we elkaar graag zien en niet te veel rekenen op het hiernamaals.
