De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
28-03-2008
Het is perfect mogelijk zegt men
De intellectuelen onder ons beweren dat men perfect kan samenleven met mensen van andere rassen en strekkingen, verschillende godsdiensten, andere zeden, anderstaligen, kortom met alle mensen van de wereld. Liefde voor de medemens overwint alles, men moet gewoon verdraagzaam zijn. Ik mag dat niet in twijfel trekken want menselijk gezien moet het kunnen. Liefst van al zou ik van U een voorbeeld willen hebben waarvan ik kan zeggen, als die het kunnen waarom wij dan niet, maar ik denk dat u dan ver moet zoeken. Een waarheid is, zo zegt men, waar twee mensen samen zijn moet er een derde zijn om te bemiddelen tussen die twee. Als er drie zijn is het ook wat, dan trekken er twee elkaar voor en sluit men de derde uit. Wat denkt die wel met zijn betweterij en lap daar gaan we.
Daar gaan we inderdaad, wat denken die vuile Walen wel, met ons geld de profiteur uit hangen? Voor goed begrip: ik ga mij indekken, ik neem geen standpunt in, gemakkelijk natuurlijk. Zoals iedereen zou ik die problemen allemaal perfect kunnen oplossen. Die Brusselaars mogen blij dat wij dat tolereren als onze taal zo minacht wordt, nu spreken die Waalse ministers plots wel Vlaams, ze voelen nattigheid. Wij zijn met 6 miljoen zij maar met 4 miljoen né!
Waarom wachten die Hollanders zo lang om de schelde te verdiepen en rijden ze onze wegen kapot? Van de Duitsers hebben we geen last meer, het was ooit anders.
De vele allochtonen die hier verblijven? Niet aan beginnen zeker, iedereen kent wel een verhaaltje en weet hoe het moet, als ze hier willen verblijven, moeten ze zich aanpassen en de taal leren daar begint het mee, en iedereen blijft dat maar herhalen tot vervelens toe.
De godsdienst conflicten in de wereld,
De oorlog waar Engeland zich mee bemoeid,
Amerika waar die overal tussen zitten,
De Arabische landen schatrijk maar o zo arm,
Onze vroegere Kongo, wat een prachtig land en natuurlijke rijkdommen, maar ze maken elkaar af.
Zou U in de oost blok landen willen leven?
De joden die verspreid leven in de wereld, nu begint het in Kosovo.
Ik heb de conflicten in de wereld eens gepubliceerd gezien, een honderdtal.
Miljoenen mensen die allemaal hun gelijk willen halen, en maar volhouden tot ter dood. Geloof me, dat maakt me moedeloos, ik ken geen staat of land in de wereld waar u echt van zegt, HOE VREDIG, en toch houden de verstandigen onder ons vol dat het kan, wat denkt U? Waar begint die haat en nijd onder elkaar, we zijn toch allemaal goed opgevoed? In mijn jeugd toen ik nog bij mijn ouders was, had ik eens kritiek op onze buurman. Ik werd onmiddellijk op het matje geroepen van ons Moeder die vond dat zoiets helemaal niet kon en ik moest mij gaan verontschuldigen. Ik die dacht dat ik gelijk had, heb geluisterd naar ons Ma en voelde me nadien zeer goed. Ons Moeder had gelijk, voor mij een ware les, ik denk er nog dikwijs aan, zou dat in de wereld niet kunnen of is dat te simpel? In de ons omringende landen is het juist hetzelfde, dus wij kunnen niet samenleven met andere culturen, en toch blijft men het altijd maar beweren. Zolang men er niet mee geconfronteerd wordt is er geen vuiltje aan de lucht, maar o wee als ze ons raken.
Ik weet niet meer hoe het moet, iedereen heeft een pasklare oplossing, iedereen moet op zijn plekje blijven zeggen sommigen. Weet u wat? Het begint allemaal bij ons zelf, en wat gebeurt er dan, NIETS.
Beste geleerden onder ons, UITLEGGEN!!! ZEG DAN HOE HET MOET!!
Vroeger zei men van jonge dames als ze niet echt geïnteresseerd waren in naaiwerk: Ze kan nog niet eens een knop aannaaien of een kous stoppen en dat wil gaan trouwen! Dan was men blijkbaar een sukkel die het nooit ver zou brengen, ze kan met moeite een ei bakken zei men ook. Als ze een gezin wou stichten moest men goed zijn in alles, zelfs in bed, wat blijkbaar altijd bijzonder goed lukte, want een goede huismoeder moet goed zijn in bed, straffe uitspraak voor die tijd als u het mij vraagt.
Onlangs moest er in de school bij de kleinkinderen gebreid worden, in plaats van bij hun moeder te gaan om raad komen ze bij oma terecht want hun eigen moeder kan nog geen knoop aannaaien laat staan breien. Oma kunt u ook mijn jeans verkorten want wij hebben geen naaimachine, ze moeten dan op een stoel gaan staan, kwestie dat de oma zo laag niet meer kan bukken. De broek wordt dan afgespeld, van voor iets korter dan vanachter, afgekipt en gestikt, met een speciale steek zodat het nooit meer uitvezelt of loskomt.
Vroeger werd alles veel langer (qua tijd) gedragen, nu puilen de containers met oude kledij uit. Ik denk dat de derde wereld goed gekleed loopt als dat allemaal op zijn bestemming komt. Onlangs reed ik een klasje met kinderen voorbij. Een 30 tal jongens en meisjes, 15 jaar schat ik, begeleid door een leerkracht en allen te voet. Zonder uitzondering droegen ze een jeansbroek, mooie dracht vind ik. Als ik word genodigd op een feest of receptie moet ik afgeborsteld zijn, en o wee als ik de juiste kleuren niet goed heb gekozen. Ik moet soms 3 keer verwisselen van das, want die gaat wel assorti met mijn hemd maar niet met mijn broek, en uw broeksriem is bruin waarom hebt ge dan zwarte schoenen aan? Dus: changer! Ik blijf dan kalm en laat me doen, maar denk ik dan: mijn beurt komt wel!
Als we dan op het feest zijn en wat geacclimatiseerd en de vrouwen elkaar hebben bekeken en geschat vanwaar dat kleed van Magda komt. Ze schatten ook hoeveel het gekost heeft en als ze zien dat die twee keer hetzelfde aanheeft, is dat in ieder geval iemand zonder smaak. Ik zeg dan: De mannen lopen ook goed gekleed vind U niet?, ik tel er een tiental met een jeansbroek aan, een deel ervan hebben geen hemd aan maar een T-shirt met een merk erop, en dat op een feest. Er is er zelfs een met sportschoenen aan. Een mens went aan alles, maar ik vind dat een pak met een mooi hemd toch feestelijker is. Als ik zeg: Ik kom de volgende keer ook in jeans!, zegt men onmiddellijk: Dan komt ge maar alleen! Het is een affront voor die mensen als men in werkkledij naar een feest komt! Ik probeer nog te zeggen dat er veel verschil is in jeans, maar niets helpt. Ik ga terug mijn manchetknoppen dragen en een speld in mijn das, ik heb nog een zakuurwerk van ons vader, misschien steken ze me dan in een kooi als rariteit.
Gaan shoppen? Eerste vereiste: niet te veel geld meedoen, tas onder je armen klemmen, sluiting van de rits niet aan de achterkant, niet in drummende massa staan, tas altijd direct sluiten, je betaalkaarten apart steken. Als u aangesproken wordt om je telefoon eens te gebruiken, niet doen, want ze gaan er mee lopen. Alle vertrouwen dat u ooit had in het mensdom moet u thuislaten. Kortom, geen leuk vooruitzicht. Maar toch kan het wel aangenaam zijn al die mooie kleren en schoenen, al die elektronische apparaten, boeken, blije mensen, een koffietje gaan drinken, aan mensjes kijken doen. Laat het maar regenen, het is ontspannend. Soms vraag ik me af: wie koopt dat allemaal? Er zijn zoveel klerenwinkels, de keuze en de belangstelling is enorm.
In ons gezelschap was iemand met zware diabetes. Al haar spullen om bij de suikerspiegel te meten en insuline te spuiten zaten in haar tweedelige tas. Een vakje met haar geldbeugel, het andere met haar zo belangrijk meetapparaat. Dat is een heleboel en daardoor kon het tweede deel van haar tas niet dicht. U raadt het al zeker? Het apparaat is echt onmisbaar, zeker als ge suikerziekte hebt in de hoogste graad. Op zeker moment voelt die mevrouw zich onwel en tast naar haar meettoestel. Juist ja, in al die drukte had iemand het toestel voor een geldbeugel aanzien en weg was het! Grote paniek! Wat nu? Insuline nemen ja of neen, cola drinken? Is het hypo of hyper? Hoelang nog voor ze haar bewustzijn verliest, paniek alom!
Gaan navragen in alle bezochte winkels of het niet was binnengebracht, de tijd was kort. Dan maar naar het onthaal. De mensen begrepen de ernst van de toestand. Wat ik niet wist is dat men met een speciale code verwittigt aan de bijna 100 winkels van dat winkelcentrum om hun vuilbak leeg te kieperen. En werkelijk de dief had ingezien dat hij zoiets niet kon verkopen en had het toestelletje in de afvalbak gegooid. Hij zal gedacht hebben op geld staat geen naam, maar als ze me met dit betrappen is geen ontkennen mogelijk. Onmiddellijk de suikerspiegel gemeten, ze had nog slechts de waarde 37, terwijl dit rond de 100 moet zijn. Mensen met ervaring weten hoever ge dan staat, maar lieve rotzak blijf de volgende keer met je poten van andermans spullen. Toch bedankt dat ge het in de afvalbak hebt gegooid! Doe dat de volgende keer ook met de geldbeugels, pak het geld eruit dan hebben de mensen hun documenten terug!
Maar dan écht kwaad, om alle misvattingen te vermijden. Ik ben parachutist commando van opleiding vrees, wat is dat? Ook ben ik 2e dan zwarte gordel en geef les in verdediging en gevechtsport, ben ook bouwvakker. Maar nooit ruzie gehad, heb niets dan vrienden. Dit is niet om op te scheppen maar het is zo. Wanneer verliest men zijn kalmte en wilt ge het recht in eigen handen nemen? Ik ben erin getraind en bij bedreiging ga ik weg, hoe moeilijk dat ook soms is. Als ge reageert is het altijd in je nadeel. Onze code zegt: wees verstandig, ga weg, want een vermeden gevecht is een gewonnen gevecht.
Het ergste heb ik meegemaakt bij het parkeren. Het manoeuvreren was moeilijk en duurde een tijdje. Een man die stond te wachten draaide zijn raampje open en schold me uit. Toen ik hem voorbij reed om me te verontschuldigen spuwde hij in mijn gezicht. Geloof me dat vind ik het laagste wat er is, bij voetbal is dat een rode kaart, van het veld en vervolgens maanden geschorst. Mijn vrouw smeekte mij niet uit te stappen, mijn been stond al buiten de auto. Ze wist perfect wat de gevolgen zouden zijn, wat zou U gedaan hebben, heb eens geslikt en verder gereden (overwinning).
Nog zoiets, we zaten in een taverne met een zwembad eraan en we bezetten een tafeltje met 4 stoelen voor de kinderen, onze jassen hingen op de stoelen en onze drank op een tafeltje. Toen mijn vrouw zei dat ze eens naar de kinderen ging kijken die aan het zwemmen waren ging ik mee, en toen we terug kwamen met de kinderen, had iemand onze jassen en drank weggenomen en ze op de grond gelegd en onze plaatsen ingenomen. Toen ik hem vroeg wat de bedoeling ervan was bedreigde hij mij en wou tot handtastelijkheden overgaan. Hij nodigde me uit om het buiten te regelen.
Met mijn ervaring keek ik in zijn ogen en dacht en zag ook de stand van zijn handen. Zijn dekking te laag, schijnbeweging Mawashi geri, of knie en kopstoot samen zou voldoende geweest zijn. Al zijn gewicht steunde op zijn voorste been, ideaal om weg te vegen. Ik wist perfect wat te doen, hij zou zwaar tegen de grond gaan met als gevolg dat hij de eerste maand niet meer de liefde zou kunnen bedrijven, zou verschillende tanden missen, een bloedneus hebben en twee blauwe ogen. In het ergste geval enkele ledematen gebroken. Zijn vrouw en kinderen schreeuwend naar mij. Mijn vrouw smeekte om weg gaan, we konden een andere plaats zoeken, maar begrijpt U hoe ik me voelde, zo vernederd in het bijzijn van mijn kinderen, ik, die in hun gedachten zo stoer en sterk was! (overwinning?)
Wat had U dan gedaan?
Hebt U al meegemaakt dat U staat te wachten om een parking in te nemen tot plots iemand heel snel U de weg afsnijd en de parking inneemt, uitstapt, zijn middenvinger omhoog steekt en zegt: Eerst is eerst!! Maar wat zou het geworden zijn als ik die kerels in de kliniek had geslagen, politie erbij, naar de rechtbank om te verhoren, dat ik 8 dagen voorwaardelijk kreeg, 30 dagen werkstraf. Ik zou opnieuw moeten worden opgevoed, ook de rechtskosten betalen, omdat iemand met mijn opleiding een voorbeeld moet zijn, en zich niet verlagen tot zoiets gemeen, aldus de rechter zijn rechtvaardig oordeel. Ik wil wel eens weten hoe U, of eventueel je man, op die dingen zou gereageerd hebben. U mag het gerust weten, ik had er veel zin in om op hun bakkes te kloppen, want ik ben het beu me overal te moeten verontschuldigen. Tenslotte heb ik dat allemaal niet in gang gezet, is het lijntje dan zo dun tussen fatsoen en den bullebak uithangen?
Ik spreek over mannen, want men beweerd dat wij eerst dood gaan, volgens de statistieken is het nog juist ook. Persoonlijk vind ik dat bangelijk, wij mannen hebben toch ook voor den brode gewerkt, waarom moeten wij dan eerst dood gaan, das niet eerlijk. Ik heb een vriend die een beenhouwerij had juist op den hoek, waar een afspreekplaats was voor het oud ijzer (oneerbiedig gezegd over de gepensioneerden waar ik ook bij hoor) als ze een dagreisje maakten met de bus. Mijn vriend zei: In het begin van de leeftijd 60 waren het de helft vrouwen en mannen, enkele jaren later duidelijk meer vrouwen dan mannen. Nadien bleven maar enkele mannen over, tot plots de chauffeur van de bus ook een vrouw was. Het is de vrouwen gegund daar niet van, maar we zouden toch graag ook oud worden, en liefst samen.
Hoe een mens dood gaat is de laatste tijd een veelbesproken onderwerp, korte pijn, plots gedaan. Daar willen de meeste mensen voor tekenen, men is bang om dement te worden. Als een niemand verder te leven, een leven als een plant in de serre, met een pamper tussen je benen en die het verschil niet meer weet tussen je eigen kinderen of vreemden. Echt waar, ik vind het afgrijselijk en vernederend voor een mens die U gans je leven hebt gekend als een verstandig en respectvol iemand, die plots de grootste en onsamenhangende onzin uitkraamt. Wanneer men U thuis niet meer kan verzorgen komt men terecht op een speciale afdeling waar de buitendeuren een code hebben, veilig maar zo zielig voor een mens die gans zijn leven bemind en gewerkt heeft.
Soms denk ik eraan om tegen de kinderen te zeggen, als het ooit zover komt met mij, maak er dan maar een einde aan. Een leven zonder de minste kwaliteit, en ongelooflijk zwaar om dragen voor je naast bestaande, wat voor zin heeft dat nog. Ik vind dit een banaal blogje maar alles moet bespreekbaar blijven in deze snelle wereld en de dood hoort nu eenmaal bij het leven.
