Een persagentschap is niet zo goed ingelicht als mijn vrouw hare kapper, die man en zijn medewerkster, laten we ze Suzy noemen, weten meer. Het is zelfs zo, al wat in dat salon verteld wordt, is de waarheid en niets dan de waarheid. En Suzy kan het weten, want “de Betty heeft het hier zelf verteld, en daar durf ik mijn hand voor in het vuur steken”, als dat geen garantie is!

Pas op, die man vraagt er zelf niet naar, die informatie wordt hem zomaar aangeboden, vers van de pers. Het enige nadeel, als ge het een nadeel kunt noemen, dat het “vijf miljoen” geworden is, in plaats van “een miljoen dat de vriend van die blonde, die denkt dat ze nog 20 jaar is met hare minirok, gewonnen heeft.” Er worden al eens wat zaken overdreven. Alle reizen dat zijn klanten ondernemen worden hen haarfijn uitgelegd voor ze op reis vertrekken. Alle vrouwen die twee maanden zwanger zijn, ze weten ervan. Ook als ze over tijd zijn, een verliefdheid of een slippertje, niets blijft geheim. Een echt informatiebureel om blogjes te maken dus.

Een goede mop komt altijd van kappers. Ook is hij een vrouwen coiffeur, hoewel hij soms ook mannen knipt op aanvraag... Maar probeer geen slecht woord te zeggen van dat, of u hebt al zijn vrouwelijk fans tegen U. Want “niemand kent mijn haar beter dan mijn kapper”, blijf dan maar rustig als echtgenoot. Ik ben er steevast van overtuigd dat de man zijn beroep kent, want als u meerdere vrouwen kunt tevreden stellen dan behoort U tot de supermannen. Weet ge wat, het zijn tegen-U-aan-drummers, die coiffeurkens! Ik mag gelijk waar in de wereld zijn, haar kapper doet het beter. Ik ben jaloers, ok, maar de Suzy is veel beter dan hij, want zij doet altijd the finishing touch. Ik bewonder dat mens om overeind te blijven tussen al dat geteem van die vrouwen en ze blijft altijd plezant en vriendelijk. Een makkelijk beroep is dat zeker niet: “Mijn haar wat korter, mijne frou frou wat hoger opgeknipt, van achter wat langer, de kleur een ietsie pietsie roder, die kale plek wat wegwerken achteraan, mijn meshen wat meer laten uitkomen.” Weet u wat ik mij dan afvraag? Doet de kapper niet zijn goesting ondanks hij wel luistert?

Voor alle duidelijkheid, die man werkt heel hard. In dat gezelschap zeker niet simpel. Ik denk dat hij soms meer vermoeid is van die roddels aan te horen dan van zijn mooi beroep. Maar ik moet zeggen, er komen altijd lachende gezichten uit zijn magische verfwinkel.

Zonnige zeegroeten,
rocor

27-07-2008 om 15:37 geschreven door Rocor

Sinds kort brengen mijn kleinkinderen hun vriendjes en vriendinnetjes al eens mee naar huis, meestal beleefde kinderen die hun manieren kennen. Als dat gebeurd, vraag ik uit beleefdheid naar hun ouders. Die gasten kijken dan raar, dat heb ik moeten afleren. Ik vond dat vreemd! Wat was er aan de hand, dat ventje antwoordde: “Deze week verblijf ik bij mijn vader, maar die heeft een nieuwe vriendin en die is niet leuk, en ons vader is ook niet in zijn gewone doen als ze in de buurt is. Hij zegt zelfs schat tegen dat mens, ik ben het gaan zeggen tegen ons mama en die was dan boos op mij. Ze snauwde mij af en vroeg of ik ook mama zei tegen die sloerie.”

Lap einde gesprek dacht ik, maar neen. Hij vertelde het mij allemaal haarfijn, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Er waren er al tien in zijn school waarvan de papa’s of de mama’s niet meer thuis woonden. Hij had veel speelgoed zei hij, en binnenkort kreeg hij een laptop van zijn vader en van zijn mama een gsm. Het belkrediet zal geen probleem zijn want ik krijg veel pree van twee kanten.

Er was een meisje bij dat vertelde dat ze twee soorten klederen had. Eén gekozen door haar eigen mama en klederen bij onze papa zijn vriendin. Beiden vertelden die mama’s van elkaar dat die andere geen smaak of verstand had om kinderen te kleden en hoe hij (de vader) daar wat in kon zien. En zei ze: “Ik vraag mij nog altijd af wat die truut meer heeft dan ik! Jaja, met alles bloot lopen en goed zijn onder de sprei zeker!” Vechtscheidingen dus, anders gezegd, onverzoenbare en onherstelbare ontwrichting van het gezin. Mooi Nederlands hé!

Ook gehoord dat het soms loopt alsof er niets aan de hand is. Dat ze samen met de kinderen nog van alles doen, zeg maar de gezamenlijke uitvoering van het ouderlijk gezag en zelfs samen nog eens de bedstee delen. Maar alle dagen bij elkaar, neen dat lukt niet meer. Ze is verliefd op een ander.

Einde van de citaten. Van variatie gesproken.

Ja wadde zeg, bangelijk. En maar hopen dat het bij U niet gebeurd, niemand is er vrij van, in deze verleidelijke wereld. Daartegenover zie ik nog veel jonge gezinnen waar alles zo liefelijk en goed verloopt, die samen alles doen voor de kinderen en maar één doel hebben in hun leven: gelukkig zijn.

Begrijpt U mijn ongerustheid?

.

Tot gauw rocor

11-07-2008 om 21:02 geschreven door Rocor

Merkt U dat soms ook als u iets meemaakt waarvan u denkt, dat moet ik eens vertellen in gezelschap, dat is toch de moeite geweest. Uw laatste woord is nog niet uitgesproken, of men vertelt een verhaal dat veel straffer en veel verder gaat, waarbij je eigen belevenis een verhaaltje lijkt dat het bespreken niet waard is. Als mij dat overkomt ben ik teleurgesteld en laat het blijken. Dan doe ik geen moeite om mijn verhaal af te maken, hoe men ook aandringt, en dat is ook niet netjes van mij. Moet het nu altijd overheersend zijn en waoo! Het gewone simpele, daar zit veel eerlijkheid in en is toegankelijk voor iedereen. Zeker als er humor aan te pas komt.

Iets anders nu. Ik stelde aan jongeren de vraag: Waar spaart U momenteel voor? Dat is een stomme vraag die u niet moet stellen aan de jeugd van deze tijd, want “wij sparen nergens voor!”, zeggen ze. “Als een stuk bouwgrond tot 150000 euro kost en bouwen het dubbele, denkt U dan, rocor, dat sparen nog zin heeft?” Wat moet u daarop zeggen, ze hebben gelijk. Maar sparen is van alle leeftijden, daar staan wij Belgen bekend voor, en een baksteen is voor ons het symbool om ons geborgen te voelen.

Schuld maken? Ons Moeder zei: “Niets kopen vooraleer de centjes in U schuif liggen!” Cliché, maar nog altijd een vorm van zich goed te voelen. Nu moet men met twee gaan werken om een huis te verdienen, wat als iemand ziek valt? In ons verre verleden was 300 kilo aardappelen, 500 kilo kolen, een Keulse pot gevuld met gezouten spek, 100 steriliseerbokalen gevuld met vlees, groenten en fruit een garantie om de winter door te krijgen. Dat is nu om te lachen, zelfs schaterlachen. Zo een oubollige gedachte, U gaat naar de supermarkt en koopt het toch!

Het zal zo wel zijn, de jeugd van nu bekijkt het anders. Nú genieten zeggen ze, we zien wel wat de toekomst brengt. Fout of juist, politiek gezien is niets meer stabiel, dus misschien hebben ze gelijk. Maar met wat nu boven ons hoofd hangt, alles peperduur, België in twee splitsen, stookolie niet te betalen, is het toch geen schitterend vooruitzicht. Ik begin te hamsteren, de jeugd kent dat woord niet, maar dat komt nog wel. Ik ben wreed pessimistisch, vindt U niet? Dat ligt niet in mijn aard. Wie moet er 100 steriliseerbokalen hebben met vuur en ketel, en een thermometer plus sluitingen?

Tot gauw rocor

04-07-2008 om 20:52 geschreven door Rocor