De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
24-10-2008
Respect
Moeten ze voor U rechtstaan op de tram omdat u oud bent? Voor mij niet, want ik wil niet oud zijn, dan ben ik beledigd. Niet doen dus, U mag rechtstaan voor mij als u me kent, weet dat ik gans mijn leven heel veel gewerkt heb, het met alle mensen goed voor heb, ze veel geholpen heb uit vriendschap en niet voor geld. Sta uw plaats af aan mensen die moeilijk te been zijn en aan een zwangere vrouw.
U moet U moeder graag zien, niet alleen omdat het je moeder is maar omdat ze gedurende al die jaren altijd in de weer is geweest voor U en steeds het beste voor je wilt. Ze is ongerust als U wat lang wegblijft en hoopt dat U een goed mens wordt en er alles aan doet in het leven. Als ze vind dat haar stuk vlees uit de pan bij het avondeten groter is en het toch aan U geeft, die altijd voor je opkomt, ook als U ze ontgoocheld. Die U vriendje of vriendinnetje tolereert, ook al weet ze dat het een tuttebel is of een nietsnut en hoopt dat het niets wordt, want mijn kind, schoonkind. Die aanvaard dat U het ouderlijk huis aanziet als een HOTEL en ook niets zegt als U er een MOTEL van maakt.
Daarom moet U haar graag zien.
U moet U vader graag zien niet alleen omdat het je vader is maar omdat hij je beschermd en je alles kunt leren van hem. Hij die je een goed leven wil geven, die de centjes moet vergaren om aan al je grilletjes te kunnen voldoen. Die ervoor zorgt dat je fiets in orde is hoewel ge dat perfect zelf kunt, maar er te lui voor bent. Die zich al eens inhoudt en U juist geen draai om je oren geeft als je het ettertje uithangt als U vind dat op een ander alles beter en mooier is dan thuis. Die fier is op u als je goed werkt maar het niet zegt, die blij is als U blij bent.
Daarom moet U hem graag zien.
U moet U grootouders niet alleen graag zien omdat het de ouders zijn van je vader en moeder, je sponsors, maar ook omdat ze gezorgd hebben dat U ook goed wordt opgevoed, in weelde en liefde.
Ne vriend van mij zitten samen in het café en hebben steeds een goede babbel, hoor ik soms zeggen. Voor mij is dat een cafékennis, dat heeft niets met een vriend te maken. Als u met mensen samenwerkt, dán weet u pas hoe ze zijn. Aan den toog en op feesten zijn het allemaal supermannen. Ik was ooit mijn dak aan het leggen toen die zogezegde vrienden er voorbijreden zonder te stoppen, en dat noemt zich vrienden! Ga toch weg, schijnheiligaards! Ja, ik had al veel gedaan bij hun, ze hadden nu blijkbaar geen tijd, zelfs niet om even te stoppen, ik zou misschien gevraagd hebben om te helpen, ik dus bij hen ook niet meer.
Laten we nuanceren: het kan niet altijd in evenwicht zijn en ieder zijn stiel, en de ene is handiger dan de andere. Ik ben misschien wat scherp deze keer maar als die jonge kerels op de tram hun voeten op de stoel ertegen over leggen zodat er niemand op kan zitten, zoals men mij onlangs vertelde, en er toen niemand iets durfde zeggen uit vrees voor de gevolgen, denk ik: zijn die THUIS ook zo?
Een kennis van ons had een mooi kleedje zien hangen in een warenhuis en ze waren genodigd op een 50 jarig jubileum. Ze had toch niets meer om aan te doen, daarom vroeg ze aan haar man om eens mee te gaan om zijn gedacht eens te horen. Maar zoals de meeste mannen had hij geen tijd, en zei hij: Als ge het mooi vindt, dan ik ook, en hij was er vanaf. Achteraf had hij er lichtelijk spijt van, het was toch niet echt meegevallen, nog zacht uitgedrukt. Zijn vrouw ging dan maar alleen en kreeg 300 euro mee, voor een paar botten erbij en er moet nog wat van overschieten had hij nog gezegd, hij kreeg nog een dikke kus, haar gulle man.
Goddank, het kleedje hing er nog, ze graaide het mee en verdween ermee in het pashokje. Ze wurmde zich erin, hoe mooi, zag ze in de spiegel van het hokje, haar lichaamsvormen pasten er perfect in. Hoewel een maatje groter zou toch beter zijn, tis een beetje krap. Ik ben toch wat aangekomen, ik zal mijn trapistje moeten laten s avonds, maar tegenwoordig heb ik ook zon smaak van mijn eten, maar ja, u kunt niet alles hebben: én uw goesting eten én een mooi lijf hebben.
Vlug een maatje groter halen, en wat gebeurt: ze was maar één minuutje weggeweest, terug in het hokje was haar handtas verdwenen! Hoe kan dat nu? Een verkoopster erbijgehaald. Dat zal simpel zijn, zei die: We kijken op de monitor en we vatten de dader. Ja dag jan, terwijl ze weg was om haar groter maatje te halen, had de dader een rollend rek met klederen voor de camera geduwd, snel de handtas genomen, met haar 300 euro en al haar documenten erin.
Foetsji! Alles kwijt! Er kwamen tranen aan te pas. In plaats van een mooi kleed en botten, moest ze haar man bellen om haar op te halen, ze had zelfs geen geld meer om de bus te nemen. Zo zie je maar beste echtgenoten, dat men toch maar beter mee kan gaan, al was het maar om de tas te dragen en de boel wat in de gaten te houden. Onmensen die zonder werken iets willen hebben lopen altijd rond en zijn de eerlijke mens altijd een stapje voor, ge moet er maar opkomen om de camera af te dekken.
Echt waar, die mevrouw was er niet goed van, een mens zou voor minder
De tijd dat we het voor het zeggen hebben is voorbij. Wat zeg ik, als we niet oppassen staan we als mannen binnenkort allemaal op straat te praten met de buurman, terwijl we de glazen zemen, de brievenbus afwassen en over de hoge prijs van de groenten lullen in plaats van over de voetbal.
Ze lopen hun achterstand in, vrouwen aan de haard is wel prehistorie. Wat zie ik gebeuren? Mannen nemen het werk over in alle taken die vroeger specifiek voor de vrouw waren. Voor de boodschappen zorgen, de kinderen naar school doen, eten maken, kuisen, de was en de plas doen, met de kinderen naar de dokter en de tandarts, amaai deden die vrouwen dan zoveel? Die minas gaan ervoor, ze vechten zich een weg in de mannenwereld en het schoonste van al: ze doen het nog goed ook, dat is moeilijk voor ons om het toe te geven, maar het is zo.
Ze nemen hun vrijheid, een verschuiving is bezig. Als we niet oppassen, nemen zij de macht over de twee sexen. Ons bolwerk is aan het wankelen, waar is de tijd dat we de kostwinners waren en alle beslissingen konden nemen, zonder inspraak? We moeten toegeven, er zijn veel beroepen waarin ze fundamenteel beter zijn dan wij, maar er zijn grenzen hé, ze moeten niet lastig beginnen te doen.
Neem nu hoe ze zich kleden, botjes met hun broek erin gestoken, brede riem onder het lederen vestje, borstjes vooruit, en kort geknipt haar, nog een stok onder de arm en een paard onder hun poep, dan is hun gezag compleet. Ze dragen alles van kledij wat een man draagt, andersom zou voor ons een probleem zijn, maar ze bewegen zich nadrukkelijk en zelfzeker door het leven. Het is meer dan duidelijk: ze hebben geen last meer van menopauze, ze nemen het gewoon van ons over.
Gelijke kansen is maar normaal, ook in de scholen zijn ze heel goed bezig. We zijn niet meer de allesweters. Als we niet oppassen hebben we alleen nog ons lijf dat sterker is, en worden we verder in alles overklast. We hebben 2008 jaar de baas geweest, andere en betere nu, en ik zou bijna durven denken dat de wereld er beter uit zal zien. Ze hebben trouwens nog altijd hun geheim wapen achter de hand, dan verkrijgen ze alles als ze dat bovenhalen.
Wat zou U er van denken als ge aan het eten bezig bent als man s avonds en je een telefoon krijgt van je uithuizige vrouw die zegt: Ik zal wat later zijn schat, ik ga nog een pint pakken, moest het te laat worden ga maar al slapen, zet mijn eten maar in de microgolf, doeiiii.
Dikwijls op de baan zijn wil zeggen dat u af en toe eens een plaspauze moet nemen, soms tweemaal per dag. Wildplassen heet dat, hoe is dan gewoon plassen vraag ik me soms af? Dat kan niet meer, met alle respect voor die maatregel. Meestal langs de autobaan waar men u 30 cent tot een halve euro vraagt om je boodschap te doen, soms met een koffie bij, kost dat minstens 2,50 euro. Ik hoor U al komen: U werkt toch ook niet gratis? Oké, maar als u dan in de loop van de dag nog overal parkeergeld moet betalen dan loopt dat sommetje wel op hé.
Als u dat samentelt per maand is dat een aardig bedrag, waarmee men iets anders kan doen, zoals een kind helpen in de arme landen bijvoorbeeld. Geloof me, dat werkt heel erg op mijn gemoed als dat spotje op de televisie is. Het kind komt uit de woestijn en kijkt bijna in je bord. Een kind met een zwerm vliegen rond. Als er bij ons in de keuken amper één vlieg zit moet ze dood. Met lompen rond dat dunne lijfje staart het kind je aan met grote ogen, die smeken: geef me wat eten van het teveel wat op je bord ligt en dat u seffens in de GFT bak kiepert of aan de hond geeft. Oei, ik ben mis, etensresten, vet, olie, visresten, saus mag niet in de GFT bak. Met U afval van één dag kunnen wij een week leven, mijn familie en ik, anders gaan wij dood. Is het waar dat jullie soms bergen tomaten vernietigen of laten rotten? Ook varkens worden verbrand hoor ik zeggen, dat geloof ik niet. En dat terwijl wij creperen van honger.
Dát mensen, doet me denken aan dat plasgeld, soms met koffie. Een mens die niets te kort heeft staat daar niet bij stil, en daarbij: een volle buik denkt niet aan een lege. Voor 40 euro in de maand zegt het spotje, kan U veel doen voor die mensen. En dan begint de smerige uitleg van: ik zou wel geven, maar er blijft zoveel aan de vingers hangen. Naar mijn bescheiden mening: maak een hutsepot van al wat we teveel hebben aan varkensvlees, groenten en aardappelen boter en fruit, blik het in en bezorg dat aan die mensen in plaats van te vernietigen om de prijzen hoog te houden.
Waarom ik een egoïst ben is niet moeilijk: ik doe er ook geen kloten aan, goede intenties genoeg. Maar doen, dat is wat anders!
