In mijn jeugd woonden we tussen de boeren, een speciale sfeer. Omdat ons Vader ook van boere afkomst was, kenden we iedereen, en kon ik die boerderijen binnen en buiten lopen. Ik was er thuis, een ongelooflijk goed gevoel, tussen al die harde werkers, en tussen de dieren, en ik mocht dan ook helpen bij het kalven, en biggen vangen. Een paard dat moest gedekt worden mocht ik bijwonen, ik hielp op het land om aardappelen te rooien, moest met de paarden rijden, hielp de oogst binnen doen. Kortom, echt leuk, het was soms hard werken, maar ja dat kon niet anders, ik vroeg mij niets af. Ik kon overal mee eten aan tafel en op het land, ik at spek met eieren, kop vlees, beuling, groenten en fruit.

Zij noemde Elisabeth, hij noemde haar Liesje, hij was Petrus, ze waren kinderloos. Ze hielden veel van elkaar, ze waren altijd samen en keken elkaar veel in de ogen, zag ik. Ze leefden met en voor elkaar. Hun landerijen bevonden zich heel dicht bij de hoeve. Als hij op het land werkte en het was schaftijd blies zij op de koperen hoorn. Een afgesproken geluid, als hij dan thuis kwam gaf hij haar steevast een kus, fezelde iets in haar oor waarop ze lachte, en zei: “Zotte man, nu toch niet zeker” en ze keek dan naar mij. Hij schoof zijn voeten onder tafel en wachtte tot ik en Liesje op ons plaats zaten, sloeg een kruisteken, en eindigde steeds met “Heer zegen ons en ook deze spijzen die U milde hand ons geeft, door Christus onze Heer amen. Smakelijk!”

Het eten begon met botermelk pap, gevolgd door aardappelen met bonen en een groot stuk goed gebakken varkensvlees met veel saus en eindigde met vers fruit. Alles van eigen bodem, een glas helder water uit de pomp put. We maakten een kruisteken en we gingen terug naar de akker, hij pikte de gerst en ik bond ze in busselen en we zetten ze in schoven, tot de hoorn opnieuw weerklonk. Als knaap keek ik naar die mensen op. Was dat nu de liefde? Ik vond dat zo mooi.

Ik heb nooit zo een goed koppel meegemaakt, ze beminden elkaar, ze werkten hard, hadden leute, aten goed, kwamen vooruit, geloofden in God. Plots sloeg het noodlot toe, Petrus kreeg een longontsteking en was op 14 dagen dood en begraven. Elisabeth haar wereld stortte in, ze begon in zichzelf te praten, Petrus zijn werkvest bleef aan de nagel achter de deur hangen, zijn klompen schuurde ze alle dagen af, zoals ze altijd al gedaan had. Ze keek voortdurend naar de deur, ze verwachtte hem. Ze was schuw geworden. Ze praatte constant met hem, ze keek uren naar zijn foto, ze streek door mijn haar, maar herkende mij niet meer. Ze kwijnde gewoon weg, ze wilde bij Petrus zijn, wat haar op korte tijd lukte. Ik begreep toen wat eeuwige liefde was, en zeker liefde tot ter dood.

Dit was mijn kerstverhaal.

In wens Jullie allen gezondheid, geluk en veel liefde voor elkaar in 2009!

TOT GAUW

rocor

25-12-2008 om 12:57 geschreven door Rocor

De eerste jaren ja, maar nadien als de vurigheid wat weg is, hebt ge er niet anders dan last mee. Ik ben een Vrouw en ik kan mijn plan trekken, ik weet dat ik mooi ben, een vingerknip en ik heb nen andere. Jullie mannen denken altijd aan swaffelen(*), eigenlijk aan niets anders, jullie zijn allemaal dezelfde. Ik beken als vrouw, soms heb ik ook er behoefte aan, dat wel, maar onze regel word stilaan:  ander en beter.

Ik houd mij aan de regels op de baan, dat macho gedrag met harde radio, wind me niet op. Integendeel, ik heb geduld, wat zeker van jullie niet kan gezegd worden. Ten andere, wees eens een beetje netjes, ruim jullie rommel op! Ik ben het beu alles achter jullie gat weg te doen, we zijn jullie slaafjes niet, denk daaraan.

En misschien, moest ge wat ordelijker zijn, zouden jullie eens iets terugvinden, wij weten alles liggen in onze woning. Als ik zeg, haal de was eens boven moet ge niet  in de kleerkast kijken hé pummels maar in de badkamer. En doe het licht dan uit, want dat blijft altijd branden, als ik dat uit moet doen iedere keer achter jullie rug, dan kan ik beter alles zelf doen. Het enige dat jullie tegelijk kunnen is de gazet lezen en eten, aan sex denken samen met werken lukt zeker ook. Maar andere dingen tegelijk doen, daar kennen jullie niets van.

Het moet eens gedaan van ‘eigt to five’ te werken en dan te denken dat ge gedaan hebt. Wordt eens wakker en zie wat wij allemaal na ons werk doen, hoort gij ons opscheppen, neen toch, wij doen het gewoon. Effe resumeren, de waarheid kwetst, maar zonder ons stuikt jullie wereldje in elkaar, de beste oplossing zou zijn: laat ons gewoon verder doen zoals we bezig zijn, en ieder in zijn waarde laten. We moeten wat bekennen, we kunnen ook niet zonder jullie. Dag binken.!!

Tot gauw rocor

(*) swaffelen is hét woord van 2008 geworden: Het laten slingeren van het mannelijk geslachtdeel, en er moedwillig tegen een project mee aantikken.

20-12-2008 om 14:47 geschreven door Rocor

Ik vraag het me soms af, maar al bij al ga ik maar blijven wat ik ben, een man. Het grote voordeel van man te zijn, wij verliezen geen tijd voor de spiegel. Als mijn klederen proper gewassen zijn is het goed voor mij. Ik zal me nooit herkleden, zoals vrouwen, die zich afvragen, gaat dit wel samen, moeten er lage botten bij of hoge, en past mijn schmink wel bij de kleur van mijn haar? Lange broek of rok? Ik gooi die broek weg als ze glanst, waarom zou ik dat nog bijhouden en alles in de kast proppen zeker? Ik weeg te veel, maar alle dagen op de weegschaal? No way! Wie mijn lijf niet kan zien, dat hij dan voor zich kijkt, geen stress aan mijn lijf voor die 10 kilo overgewicht, en veldsla en alles ‘light’ eten, niet voor deze jongen dus.

Ik zie soms vrouwen parkeren en dan denk ik, die heeft haar rijbewijs afgekocht of gekregen? Er zijn er bij die rondjes rijden tot er een plaats is waar ze vooruit in kunnen rijden, en dat rijdt ook per auto. Ik vind het wel onrechtvaardig dat ik meer verdien dan een vrouw voor hetzelfde werk. Maar ergens is  dat hun eigen schuld, ze zijn 20 jaar te laat in gang geschoten. Ze zijn nu wel goed bezig, maar dat wil niet zeggen dat ze hun borstjes moeten vooruit steken en denken dat ze ons kunnen passeren hé, neem gerust jullie tijd.

Beste vrouwen, geef toe, we zij handige binken. Als er iets kapot is, vraag het gewoon aan ons, we herstellen het. Geef ons dan een schouder klopje, verwen ons, en zeg dat we goed  zijn, meer moet dat niet zijn. Waar we echt goed in zijn, we kennen perfect onze baan. Als we ergens geweest zijn, rijden we er nadien blindelings naartoe. Daarom hebben ze nu de GPS uitgevonden, dat is wat gemakkelijker voor jullie, als ge ermee kunt werken natuurlijk, maar dat komt nog wel, als U iets moet weten daarover, vraag het ons ge moet niet bang zijn, we zullen jullie niet uitlachen.

Jullie zeggen wel, ge moet dat niet in huis pakken ne vent, niets dan miserie! Maar zonder gaat ook niet, als was het maar om… ge weet wel. En daar kennen we alles van. ‘Och God’ hoor ik jullie denken.

Tot gauw rocor

NB Beste vrouwen, volgende week waag ik mij om jullie te bejubelen. Dat is dan met afleveringen, want wat zouden wij voorstellen zonder jullie? Graag een hint waar jullie goed in zijn!

13-12-2008 om 16:41 geschreven door Rocor

Wat er ook gezegd of voorgesteld wordt, of U akkoord bent of niet, er volgt steeds: JA…MAAR. Men moet niet met alles akkoord zijn, want ik ben de eerste om voor mijn mening uit te komen, maar laat het goede van een mens behouden blijven. Hoe goed die man of vrouw ook moge zijn in de discussie, ja maar, volgt er steeds achter. En het strafste is dan nog dat het negatieve met veel meer woorden uit de doeken word gedaan. Waarom niet gewoon zeggen van veldrijder Sven Nijs dat het een super sportman is, zonder die ja maar, waarom niet zeggen van ons land dat het nergens beter en mooier is, schoorvoetend toegeven, en dan jamaar, onze geneeskundige zorgen nergens beter, maar toch blijven neuten.

Voor dat U kritiek over alles spuit: leg je hand op je hoofd en kijk wie er onder staat, wees een beetje fier op al het goede dat we hebben. Niemand is volmaakt, maar moet altijd het minder goede zo in de verf gezet worden? Ik vind van niet, van mijn favorieten en vrienden rondom mij niets dan lof. Met een vrolijke kijk over de dingen leeft men langer, dat is algemeen geweten. Natuurlijk zijn er mensen onder ons die het moeilijk hebben, maar dat zijn meestal niet de mensen die zeuren, die zeggen meestal, er zijn ergere dingen. Er zijn mensen die het nog slechter hebben dan ik, dat is pas optimist zijn, laat ons daar een voorbeeld aan nemen.

We zijn maar een keer zeker van onze zaak, zowel mannen als vrouwen, dat is als we voor de pastoor staan en die vraagt: “Wilt U deze vrouw hier naast u, als U wettige echtgenote, in voor en tegenspoed?” Dan moeten we niet nadenken, dan schreeuwen we het uit, JA, en dan is het zonder die MAAR.

Zou uw jonge bruid van toen nog Ja zeggen? Vraag het haar eens, als je durft. Die MAAR zult u erbij moeten nemen en die zal lang zijn na al die jaren. Misschien gelooft U nog in Sinterklaas?

Ik vrees het ergste voor mezelf.

TOT gauw rocor

06-12-2008 om 00:00 geschreven door Rocor