De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
27-02-2009
Met een baksteen in de maag
Ik was in een verkaveling waar ongeveer 50 huizen stonden, met nog heel
veel woningen in opbouw. Het was een gewone
week, werkdag. Ik zie dat graag hoe mensen bouwen, al die verschillende
stijlen, verschillende keuzen van baksteen, mooi verwerkt met arduin. Smalle ramen,
schuiframen, soms bogen erin, af en toe een volledig rond raampje, allemaal in
materialen die weinig onderhoud vragen, mooie dakpannen. Stijlvolle voordeur
met inkijk in glas. Verandas die uitnodigend een overzicht bieden aan het
tuinhuis en winterharde planten gemengd met bloemen voor ieder seizoen, en een
gazon voor de kinderen, ingezaaid met sportgras.
De omheining in weerbestendig materiaal, een hek voor de veiligheid. Nu
was de verkaveling nog een puinhoop, rondom de onafgewerkte woningen kon men
nog van de ene hoop zand naar de andere springen, de afgewerkte huizen daarentegen
zagen er prachtig uit. Wij Belgen kunnen toch wat hé.
Wat me opviel, ik zag geen bouwvakkers, nochtans een gewone werkdag. Toen
ik aan iemand vroeg hoe dat kwam, zei de man: Kom eens in het weekend, dan
zult U wat zien! Wat bleek, veel van die mensen bouwden hun woning zelf. Toen
ik vroeg of iedereen dan kan bouwen en metsen, zei die man: Ze hebben allemaal
een cursus metsen gevolgd en zie het resultaat, in het begin wat haperend, maar
nu, ongelooflijk toch! En hun vrouwen helpen mee.
Ze deden er veel langer over, maar het resultaat moest er zijn, en ze
verdienden geld, anders was bouwen in deze tijd niet meer mogelijk, zeiden ze,
toch niet voor ons. Er waren zelfs handige doe-het-zelvers bij die zich waagden
om een dak te timmeren en pannen te leggen. Bij de binnen afwerk zijn er
momenteel allerhande zelfbouw pakketten te verkrijgen om zelf loodgieterij,
verwarming en elektriciteit te leggen. Wij Vlamingen zijn ongelooflijke werkers
en dat huisje, tuintje is voor ons belangrijk. Het goede gevoel van het zelf te
hebben gedaan geeft toch een bijzondere meerwaarde aan je huis.
U kunt niet alles zelf doen dat weet ik wel, daar zijn vakmensen voor, zoals
pleisteraars en chape-leggers. En die zijn dan zeker nodig. Op ons bouwen mogen
we terecht fier zijn, je ziet dat nergens ter wereld. Ik durf bijna zeggen: we
zijn de beste.
Ze is 85 jaar geworden,
ze komt er niet alleen goed voor, maar ze ziet en nog mooi uit, bijna geen rimpels. Ze loopt nog goed rechtop, en wat ze hebben moet als vrouw is
nog steeds aanwezig, kortom, men maakt zulke vrouwen niet meer.Ze laat de kaas niet van haar brood
eten, ze heeft een uitgesproken mening, u kunt ze maar best te vriend hebben,
want als vijand bent u nog niet aan de vroege patatjes. Ze moet niet achter haar woorden
zoeken, en ze noemt u een snotneus die nog niet droog achter zijn oren is als
je met haar in discussie gaat.
Ja man, 85jaar, ge zou het niet zeggen.
Vroeger zei men: Het is er een om gendarmen uit te kweken, echt waar. Ze heeft
vijf kinderen gehad die nog steeds naar
haar luisteren, en ze is nog heel goed mee met haar tijd.Ze lacht en heeft plezier, een mop is
haar niet vreemd,
zelfs een tikkeltje pikant kan, en ze heeft dan leute en zegt dan:
Hoe durft ge! Maar bovenal is het een moeder, die
niets anders voor ogen had dan van haar kinderen goede mensen te maken,
die steeds voor ze klaarstond
en in haar leven heel hard gewerkt heeft. Ze was steeds streng, maar rechtvaardig. Ze draagt geen
stola of haute couture, maar een voorschoot.
Het is mijn maatje, ik
loop haar deur niet plat, maar nu ze 85 jaar geworden is hebben
mijn vrouw en ik haar bloemen gebracht. Ze zag er ongelooflijk goed uit.Ze heeft dat lieve, dat pure, dat
aparte, dat bezorgde, zoveel innerlijke schoonheid die haar glans geeft.
Toen ik achter haar gezondheid vroeg, was blijkbaar alles oké.
Alleen zei ze: Ik kan zo goed niet meer schuren en
dweilen en dat doet mijn zoon dan, ik ben beschaamd dat hij zoveel moet doen
voor mij, het is zonde dat kind. Dat kind wordt 57 jaar en hij houdt van zijn moeder en doet er alles voor.
Gelooft
u dat nu? 85 jaar zijn en zich verveeld voelen
als men haar helpt. Als dat geen trofee waard is, de moeder en grootmoeder van
het jaar.Ze vernoemt nog alle dagen haar
overleden man waarvan ze veel heeft gehouden en mist hem nog alle dagen.
Ikzelf ben dankbaar zo iemand te kennen
en mijn respect is groot, een moeder, een huisvrouw, die haar leven opgeofferd heeft voor
haar kinderen.
Ja, ik denk het wel en
ik weet dat ik er zeker bij hoor.Oordeel nu zelf. Wij hadden niets in huis volgens mijn vrouw. Ik geloof dat niet, ze wilde uit eten gaan
ja, dat was het. En mijn pensioen was juist gekomen, dus het kon.Op het dagmenu: hazenrug, wat ik graag eet, met warme
groenten,kroketjes, een glas rood van het
huis, met een koffie achteraan, wat wil je nog meer? Toch wel een ander gevoel op
restaurant, ontspannen de mensen wat bespioneren, wat ze eten en hoe ze gekleed
gaan,iedereen in goede stemming.Toen bracht men het eten, de hazenrug
voor mij, en voor mijn vrouw steak saignantgebakken
met frietjes en wat warme groenten.
Het zag er heerlijk uit,
zeer mooi gepresenteerd. Smakelijk, zei ik.Mijn hazenrug bleek te koud te zijn,
niet genoeg gebakken, wat nu?Gemengd met warme groeten zou het misschien nog gaan, toch maar de kelner
roepen. Excuseer mijnheer, maar mijn vlees is te koud.
De vriendelijke man zegt:
Geen probleem mijnheer, ik regel dat
even! Hij neemt mijn bord. Na een tijdje: Alstublieft
en sorry voor het ongemak.
Vlees perfect, mijn groenten ijskoud, heb het maar
opgegeten met wat meer kroketten.Ben ik te verwend vraag ik mij af? Mijn vrouw had haar vlees saignantgevraagd,
het was gans doorbakken. Het was mals, maar smakeloos. De vriendelijke kelner wilde het gaan
wisselen, laat maar, zei mijn vrouw gefrustreerd.
Is dat moeilijk doen?
Wat zou U doen? Niets zeggen en bordje leegeten?
Tenslotte betaald u er toch voor,
denk ik dan? Onze avond was door het hele gedoe
wel wat verpest, de kelner was er ook door verveeld. Toen hij de rekening bracht
verontschuldigde hij zich nogmaals en vroeg wat we wilden drinken voor het huis, attent toch.
Is dat verwend zijn? Of
zijn we te veel gewoon denkt U? Of is het nooit meer goed?
Over iemands daden of
misdaden oordelen is zeker niet makkelijk, vooral als het gaat om erge feiten. En
zeker voor assisen waar een volkse jury nodig is, die dan bestaat uit mensen
uit alle lagen van de bevolking.Maar wat me wel heel erg stoort is het volgende:nu zouden er geen huisvrouwen mogen
bijhoren in de jury. Die zijn niet geleerd, zegt men.Ik ben overtuigd dat die er zeker
bijhoren, en dat die met gevoel kunnen oordelen over recht of onrecht, vooral als het over
kinderen gaat zoals in Dendermonde.Dus omdat u niet geleerd bent, en dat
vind ik al minachtend, bent u niet in staat om een rechtvaardig oordeel te vellen,
u zou verschieten van onze moeders.
Onlangs gedurende een assisen
zaak veranderden die geleerden van mening. Eerst
was de dader ontoerekeningsbaar, in de loop van het proces dachten ze er anders over.
Allee zeg, hebben die hun dossier gelezen?
Ze zouden hun kuisvrouw er moeten
bijroepen denk ik.In de erge gevallen waar moorden zijn begaan, begint men eerst te zoeken of de
moordenaar in zijn jeugd genoeg kusjes van zijn moeder heeft gekregen, en of de
vader wel aandacht heeft geschonken aan hun zoontje. Anders kan dat een reden zijn van zijn
latere gedrag en om mensen dood te maken.Ook kan dat een gegronde reden zijn
voor strafvermindering en kunt u vrij komen na een derde straf als u zich goed
gedraagt in de bak, en met twee woorden spreekt.
Hoe kunnen die zich nog goed gedragen,
na hun walgelijk gedrag? Want ze krijgen nog een kans in de maatschappij.
Weet u wat? Als u kinderen dood voor ze volwassen zijn
mogen ze van mij de doodstraf
terug invoeren. En
verder moeten ze er niet mee gaan,anders komen de geleerde mensen aandraven dat we onmensen
zijn of barbaren. Blijf van kinderen en daarmee basta! Wat komen die terug doen in de maatschappij,
terwijl de nabestaanden kapot gaan van levenslange droefheid? Ik kan mij het verdriet indenken van
al die getroffen mensen in Dendermonde. Men is nu ook aan het uitzoeken of de
dader niet gestoord was.Niemand kan die mensen troosten, ik ben er stil van als
grootvader, dit is toch het ergste wat een mens kan overkomen,je kind verliezen.