Over geld wordt gefluisterd. Geld is moeilijk te verdienen er moet veel moeite voor gedaan worden. Geld cijfer je niet weg uit onze samenleving.

Er moet ook lang en veel voor gewerkt worden. Er wordt gezegd dat je met geld in je zakken op je bek gaat, dat je niet gelukkig bent. Er zijn mensen met meer geld dan verstand. Ze geven het uit en ze kennen overal de prijs van maar niet de waarde. Bij sommigen is het een raadsel hoe ze er aan komen maar ze hebben het en kunnen er van genieten. Geld is de wortel van alle kwaad, geld is vuil gewin, het heeft iets magisch, maar geld geeft wel macht.

Veel geld uitgeven was vroeger een verspilling. Het moest gespaard worden voor later. Het uitgegeven geld moest goed besteed zijn bijvoorbeeld niet aan drank en sigaretten. Zo was de gedachtegang vroeger. Nu gelden die regels nog altijd maar men denkt er anders over. Geld sparen voor later : ok. Maar ze willen nu ook wat profiteren.

Onze jeugd wil wel een centje opzij hebben, maar ze laten er niets voor. Mooie auto, mooi gekleed, uit eten gaan, reizen, wat fuiven tussendoor, ja man. Al bij al hebben ze misschien wel gelijk maar ze moeten beseffen dat men niemand is zonder geld. Maar sparen is zo moeilijk want je moet het eerst nog verdienen dag in dag uit, jaren aan een stuk. Soms wat bijgestaan door je ouders maar het grote gewin daar moet je zelf voor zorgen

Natuurlijk met een centje opzij is het aangenaam om te leven. Vroeger gingen de mensen hun geld oppotten, een appeltje voor den dorst zei men. Maar het moet geen hele mand zijn. Je moet ook nog leven. En je hebt veel money nodig in je leven maar… het maakt niet gelukkig? Dan toch beter ongelukkig met geld?  Want geef toe geld hebben is O zo gemakkelijk!!

Maar wees maar rijk als je ziek bent… Besluit : gezond zijn dat zal nog de grootste rijkdom zijn!

TOT GAUW

ROCOR

26-10-2010 om 13:05 geschreven door Rocor

Onvrijwillig luisterde ik op de trein naar een gesprek tussen collega’s. Een vrouw had immens verdriet. Haar kat was gestorven in haar armen dezelfde morgen. BAVO was 20 jaar geworden en had een kattenleven gehad waar geen mens aan kon tippen!

Toen ze begon te vertellen over het seksleven van haar lieveling keken de mannen onder het gezelschap met ingetogen pretoogjes naar elkaar. Hij was danig actief geweest bij de kattinnen in de wijde omtrek en had enorm veel bastaardkinderen in de buurt. Hij stonk altijd als hij na een avondje stappen thuis kwam maar kreeg dan terstond een bad met zeep. Kortom Bavo kneep de katjes in het donker! Hij kneep ze, maar niet altijd zacht, aan het nachtelijk en klagelijk miauw te horen!

Maar hij kwam altijd terug naar huis, zo trouw was hij, en zijn escapades zag ze door de vingers. Toen de buren het lawaai te gortig vonden had ze hem laten steriliseren. Het kostte 150 euro. Hij was daarna wreed rustig geworden. Je zou voor minder, zei een collega en hij werd afgestraft met een boze blik van de dame met de rood omrande ogen.

Als hij stierf had hij nog lief in haar ogen gekeken. De begrafenis had ze sereen laten verlopen. Ze had Bavootje afgegeven aan de dierenarts en hem een beetje as gevraagd. Eerst had ze aan de buurman gedacht om hem in een kistje te laten begraven in de hof. Maar ze vertrouwde hem niet. Misschien gooide hij hem in de vuilniszak. Dat kan je het beestje niet aandoen na 20 jaar lief en leed gedeeld te hebben.

Bavo was dus altijd haar beste maatje geweest. Hij sliep op haar bed en vleide zich dan tegen haar aan. Ze barstte in tranen uit toen een mannelijke collega zei: Neem mij in de plaats ik ben al gesteriliseerd ! Zelf was de dame nooit getrouwd geweest en was de bittere demarcatie van 40 lentes ruim overschreden. Ze voelde zich nu al eenzaam maar niemand kon Bavo vervangen! Niemand, zeker geen man!

Toen de deugnieten uitstapten condoleerden ze haar nog. Ik zag aan hun gezicht dat ze wel deelden in haar groot verlies, maar zag ook dat ze ongelooflijk plezier hadden, de schijnheiligaards.

Ik voelde met haar mee en wilde nog zeggen:  Bavo had toch veel kinderen om voor te zorgen! Maar ik hield me wijselijk in.

TOT GAUW

ROCOR

17-10-2010 om 22:44 geschreven door Rocor

We zitten aan tafel en mijn vriend zegt tegen zijn schoonvader: Alex geef de pruimen gelei eens door. Op hetzelfde ogenblik komt de moeder van zijn vrouw uit de keuken en hij zegt: Jeannine  zet U toch bij seffens is het eten koud. Waarom zegt bij niet gewoon ma en pa? Het zijn toch de ouders van zijn vrouw? Dat is een gewoonte, zegt hij, ik zeg altijd hun voornaam. Het zijn tenslotte mijn ouders niet. Dat is juist, maar…

Ik geloof niet dat de ouders dat zo graag hebben. Zij of hij heeft toch een huwelijk aangegaan met hun dochter of zoon. En als er dan kindjes komen mogen die dan ook hun grootouders met de voornaam noemen? Ik mag er niet aan denken. Dat zal weer modern zijn zeker? Ik zal weer niet met mijn tijd meekunnen, ewel dat heeft niets met modern zijn te maken, want ik volg gewoon mijn hart. Als mijn schoondochter of schoonzoon PA tegen mij zeggen dan voel ik mij vereerd en ik zal wel hun eigen pa NOOIT  kunnen vervangen, maar ze zullen zich toch thuis voelen. Ik zal ook al het mogelijke doen om hun dat gevoel te geven, dat ik een zoon en een dochter bij heb.

Een cru voorbeeld, hoe doen die dat dan als ze op een feest uitgenodigd zijn bij haar ouders? ik zal een fles rode wijn meedoen voor den Alex en een bloemetje voor de jeannine? En als die speechen: Beste Alex en Jeannine? En nog zoiets, gans hun santenboetiek op facebook zetten met uur en datum en vakanties dat wel, maar PA en MA zeggen tegen de grootouders van hun kinderen dat is een stapje te ver.

Dat afstandelijk gedoe, dat onpersoonlijke, ik kan er niet aan wennen. Maar op die manier brokkelen vele gewoontes af. Men heeft toch een verbintenis aangegaan die levenslang is, zoals met de dochter van den Alex en de Jeannine. Moest dat mij overkomen ik zou me echt ongelukkig voelen.

Tot gauw

rocor

09-10-2010 om 10:38 geschreven door Rocor