Nen hond bijvoorbeeld? Ik moet uitzien wat ik schrijf, dat ligt zo gevoelig voor mensen die van dieren houden. Zelf heb ik altijd dieren gehad, zeker als de kinderen nog thuis waren. Hoe bizar het ook klinkt, soms hoor ik zeggen: “Als ik ooit alleen kom te staan dan schaf ik mij een hondje aan”, gezegd van vrouwen, oudere natuurlijk.

U weet niet waar u aan begint, zo een mormel dat jankt, dat doet zijn behoefte in huis, moet overal mee, moet op U schoot en soms in je bed, loopt altijd achter je gat. U kunt niet meer op reis, U mag niet meer in het restaurant, alles hangt vol haren. Maar … De voordelen, de vriendschap die u er van krijgt, zo een beestje kan U op den duur niet meer missen. U praat ertegen, het gevoel dat U niet alleen bent, U kunt terug voor iets zorgen, het vlijt zich tegen U aan, als ge er aan begint is het niet meer te missen.

Onlangs waren we op een receptie. Er was ook een zaakvoerder met enkele medewerksters, bij een van de jonge dames hing een tas om haar hals met een opening bovenaan, waar een honden kopje uitstak, een Chihuahua. “Het gaat altijd met mij mee”, zei ze. “Overal, maar dan ook overal.” “Ook op de zaak?”, vroeg haar baas. “Jaja”, zei ze, hij had het nog nooit gemerkt, het beestje weegt 1 kilo en kan in je binnenzak.

Een poes dan, die heeft een vrije loop en is misschien makkelijker. Dat zeurt niet zo en daar hebt ge ook vriendschap van. Vroeger deden die hun boodschap buiten in de hof, nu moet dat in een bak in huis zijn, vies vind ik dat. Dat komt ook op je schoot liggen en spint dan, zalig genietend van je lichaamswarmte.

Ik griezel er nu nog van, we waren op vakantie in een warm land en liepen op het strand. Het was er druk, een mevrouw wandelde er met haar piepklein hondje, het liep los zonder lisje. Plots komen er twee verwaarloosde hele grote smerige honden afgelopen, iedereen was er bang van, die nemen dat klein beestje in hun muil en scheuren dat diertje in stukken voor de ogen van die vrouw en honderden omstanders. Ik nam een stok die er lag van een strandzeil en ging er op af, de moordenaars keerden zich razend naar mij om, en met bloed en de overschot van dat kleine beestje in hun muil. Ik vond mijzelf laf, maar niemand hielp en met korte broek en op blote voeten in een vreemd land op vakantie… Ik moest achteruit, ik ben er nu nog niet goed van na al die jaren. Die mevrouw was in alle staten en schold iedereen uit voor lafaards. Ik kreeg een klein knikje als dank, ik weet niet waarom. Haar hondje was dood en in stukken gescheurd.

Toen kwam de politie, de honden werden gevangen met een net en afgevoerd, ik vertel dat verhaal nu nog aan iedereen. Dat was zo angstaanjagend, ik krijg er nu nog kippenvel van. Ik heb het overschot van haar beestje in een plastiek zak gedaan. Het bandje rond zijn hals was in twee gebeten, het kopje lag ernaast en heb het zakje neven de hysterisch wenende vrouw gezet. Ze keek niet op, ik voelde mij beschaamd en laf, ik had teveel aan zelfbehoud gedacht, moest ik sneller gereageerd hebben dan had het hondje misschien nog een kans gehad? Mijn gedachten werden gans die vakantie overschaduwd door dat voorval. Zelfs als ik er nu nog aan denk ben ik er nog niet goed van.

Tot gauw

rocor

09-08-2018 om 10:35 geschreven door maart

14-03-2009 om 16:43 geschreven door jacqueline