Welkom bij het "meisje van 1948". Vind je mijn bedenkingen en dagboekverhalen leuk? Je kan misschien mijn blog-adres doorgeven aan familie, vrienden, vriendinnen en kennissen. Wil je commentaar geven op mijn schrijfsels ? Dat kan door op de knop'reageer' onderaan de tekst, een reactie te geven. Wil je een deel van mijn teksten gebruiken? Dat kan, maar verwittig me even. Grtjs van Pijltje
Groot nieuws vanuit de turnwereld: Nina Derwael hangt haar turnpakje aan de haak en bewaart het als aandenken aan een jeugd vol medailles. Het komt vrij plots na haar huwelijksfeest, misschien is er al uitbreiding van het gezin op komst. Natuurlijk een carrière als turnster is geen lang leven beschoren en ongeschonden uit die moeilijke topsportdiscipline te stappen, is ook een kunst. Weten wanneer het 'fin de carrière' is ook al een byzondere gave. Ik wens haar nog een lang, gezond en lenig leven toe.
Ik ben gisteren dus thuis gekomen met een prachtig geschoren wit hondje. Na 2u30 buiten zitten, lezen en wat wandelen mocht ik Raziel terug ophalen om naar huis te sporen, want we waren met de tram naar de afspraak gereden. Ik moet eerlijk zeggen dat het me een ongemakkelijk gevoel heeft gegeven die 2x 15' op de kusttram. Ofwel zie ik er 'oud' uit en heb ik een zitplaats nodig ofwel is de jeugd van tegenwoordig weer enorm beleefd geworden om aan de ouderen hun zitplaats af te staan. Feit is, dat nadat ik de tram opstapte er direct een paar jongeren rechtsprongen om me hun zitje aan te bieden. Ik weigerde beleefd, gezien de korte afstand die ik moest afleggen, maar dat geloofde men niet. Ze duwden me bijna op het stoeltje omdat ik toch maar zou plaats nemen op hun afgestane plek. Ik ben als ik thuiskwam direct naar de spiegel gevlogen om te zien of ik inderdaad een oud besje ben geworden. Jeugdig kan je me nog moeilijk noemen met mijn zilverwitgrijs haar, maar ik kon toch nog vlot op de tram springen. Ik heb ook nog geen wandelstok of looprekje of rollator nodig. Enfin ja, ik heb me laten bemoederen en 2x15' minuten op een bankje gezeten met de hond onder mijn stoeltje. Dat geeft altijd goedkeurende blikken van de medereizigers als je met zo'n beleefd beest op stap bent: niemand heeft er last van. Nu moet ik gaan uitpluizen hoe ik een tramkaartje of rittenkaart moet bemachtigen. Alle automaten die ik tegenkwam zijn buiten gebruik gesteld. Het is weer op een andere manier betalen om een ritje te mogen maken want een zwartrijder wil ik absoluut niet zijn. Ik zou dus de app van 'De Lijn' moeten installeren op mijn gsm en dan met de bankkaart op het witte schermpje in de tram een rit laten registreren. Tegenwoordig is het uitvallen van een gsm of als die gestolen wordt of als je die vergeten bent, een grote ramp geworden. Alles moet online gebeuren, zelfs de simpelste dingen zoals een ritje betalen op het openbaar vervoer.
Net zoals gisteren is er nog vrij veel wind en worden de regenwolken weer weggeblazen. Ik zal weer met de sproeier moet rondgaan om de dorstige planten van water te voorzien. Tot morgen
Dinsdag is weeral van start gegaan. Het ziet er een wisselvallige dag uit, maar regen is in de verste verte niet te bekennen. Dat zou nochtans eens goed van pas komen voor mijn hortensia's. Die hebben het deze lente en zomer al behoorlijk moeilijk gehad om overeind te blijven. Het grondwater is zo laag gezakt dat ik moeite heb om dat bij te vullen zodat deze zomerbloeiers voldoende water zouden krijgen. Het is niet alleen droogte die vele bloemen parten spelen maar ook de strakke uitdrogende wind. Het is natuurlijk fijn dat ik zonder regenjas overal naar toe kan, maar een nachtelijk regenbuitje zou welkom zijn bij vele planten. In ieder geval is het goed weer voor TOTZ (tien om te zien) opnames op de Zeedijk. Dan zal het weer op de koppen lopen zijn voor iedereen die dat live wil meemaken. Ik blijf wel thuis want de kwelers kan ik tot hier horen. Tenandere, ik zal toch té moe zijn om deze avond nog buiten te lopen. Vandaag is het kappersdag voor de hond en dan loop ik zo'n 2u rond, tot mijn hondje geschoren is. Alles is pico bello in orde in Middelkerke, behalve dat het zoeken zal zijn naar een bankje in de schaduw, windluw en zicht op zee. Men kan niet alles vinden in het leven, nietwaar?
Vandaag krijgt mijn vriend zijn laatste baxter en als dat vocht uit zijn lichaam is verdwenen, kan het leven hem weer toelachen want dan verdwijnen ook alle ongemakken die daarmee gepaard gaan. Maar ik moet een paar dingen rechtzetten tegenover de vrienden. Toen we zaterdagavond, met ons drietjes naar de passage van het ISS keken, zegde ik als alweter en betweter van het ISS dat dàt stipje, dat boven onze hoofden passeerde wel '30 voetbalvelden' groot was. Niet dus! Één voetbalveld is genoeg. Ook zitten ze niet met 9 astronauten boven onze hoofden te vliegen, maar met 7. Hierbij heb ik dan weer alles eens correct geschreven, wat ik luidop verkeerd zei.
Ik zal niks missen van de koers, want het is rustdag. Ik kan met een gerust gemoed gaan flaneren terwijl ik Raziel in de goede handen van de trimster achterlaat. Ik neem wel mijn e-reader mee, dat is handig als ik geen poot meer wil verzetten en niet naar de toeristen wil kijken. Dat is echt wel hét geschenk der geschenken voor mij. Vooral omdat er regelmatig nieuwe keuzes bijkomen en ik werkelijk over een gigantsiche bibliotheek begin te beschikken om lectuur te hebben voor elke gemoedstoestand.Tot morgen
Ik heb niet dikwijls compassie met iets of iemand in mijn leven, omdat zoiets, vind ik, geen correct gevoel is om iemand vooruit te helpen. Maar na 10 dagen hard labeur en omwille van de Nationale Feestdag in Frankrijk, moeten de renners een extra zware rit rijden om spektakel te bezorgen aan de miljoenen sportliefhebbers van den Tour. In La Douce France moet op le Quatorze Juillet brood en spelen zijn, voor ieders heug en meug. In Parijs krijgen ze hun jaarlijkse Défilé, de militaire parade op de Avenue des Champs-Élysées. De rest van de wereld geniet van het schouwspel en het huzarenstukje van de 170 renners nog in koers. Het zal vandaag weer een straffe rit worden in de verzengende hitte, berg op en berg af, met vermoeide soldaten op hun ijzeren rossen. Hopelijk blijft iedereen rechtop en wordt er weer een heroïsche strijd geleverd tussen de antagonisten. Het is niet alleen de gele pluchen hond krijgen en op het podium eens terecht te komen, men wil ook al eens een 'Odieltje' hebben, het speeltje dat een afbeelding is van de eerste Belg die de Tour won, Odiel Defraye (1888-1965) en dat gebeurde in 1912. Of het een 'Fraaie' man was weet ik niet, ik denk dat zoiets tijdsgebonden is. De gewone winnaars van de dag krijgen een 'pluchen leeuw' symbool van de grote sponsor van de Tour, 'Crédit Lyonnais Bank'. sinds 1987. Het zal in ieder geval een spannende étappe worden. Ook Wimbledon is afgelopen, met een Belgische gedeelde zege van Elise Mertens in het 'dubbel vrouwen'. De mannenfinale was een goede wedstrijd tussen Sinner en Alcaraz die afwisselend een Grand Slam winnen. Alle prijzen, torfeeën en borden werden uitgereikt door een kokette maar graatmagere prinses of Wales. Tot daar het verslag van het echte sportieve weekend. Het extra sportieve kwam dit weekend van Nina Derwael die in het huwelijksbootje stapte met haar verloofde Thibau en is nu Mevr Dierickx geworden. Ik wens haar evenveel succes bij de switch van haar maatschappelijke en sociale status als bij haar sportieve carrière. Tot morgen
Nadat ik mijn 'De Zondag' heb gelezen en mijn 'rozijnenbokes' heb binnengespeeld , beide items gekregen van mijn zorgzame buren (waarvoor dank, natuurlijk met een brede glimlach en een handkusje), begin ik aan mijn zondagse dagtaak: woordle 5 & 6 oplossen en dan info inwinnen over het weer, mails bekijken en dan seniorennet openen. Dat is dan de tijd om te beginnen schrijven, wat niet alleen een zondagse taak is maar een bezigheid van 7 dagen op 7. Hopelijk kan ik nog jàààààààren dat ritueel aanhouden. Omdat het er een inspiratieloze zondag uitziet heb ik alvast de vensters opengezet om frisse lucht te krijgen en misschien komt ook zo de Heilige Geest binnengewaaid om me wat interessante invallen aan de hand te doen. Het Vlaamse woord van vandaag zal veel weggebruikers doen vloeken en zuchten als ze naar het Zuiden rijden of gewoonweg de 'Noordzee' willen zien: accordeonrijden. Zonder enige speciaal voorval met de auto afwisselend eens wat trager en dan weer sneller rijden. I praise the Lord, dat ik dat echt niet meer moet meemaken om de zee te zien! Eens links en rechts kijken, de straat over en daar zie ik dan de zee in al zijn grootsheid, gratie en schoonheid liggen. Maar er zijn veel kapers op de kust. Door de toevloed van bezoekers en de restjes die her en der blijven liggen, zijn de meeuwen weer superactief en maken een lawaai van jewelste. Dat zal wel een geluid zijn dat naast de 'radio Joe FM' , "Tien om te Zien", zal schallen in de Westendse hemel. De zomerambiance gaat volgende week van start. Misschien dat ik vanavond eens ga kijken naar de stellingbouwers, want dat is ook al een attractie op zich om dat te bekijken. En als de wind uit het noordweststerse gat kom, hoor ik het hele repertoire dat weer gezongen zal worden. Dat is dan zonder me een meter te verplaatsen, vakantie aan zee: van veel dingen genieten zonder er zelf te moeten aan deelnemen. Voilà. Tot morgen
Toeval? Daarjuist bekijk ik het Nederlandse woord van de dag: tuinzetel! Niks speciaals hoor ik jullie allemaal in koor zeggen. Wel als jullie weten waar ik deze morgen naar toe ben geweest: een tuinstoel gaan zoeken in de grote baanwinkels die het woord 'tuin'en 'meubelen' in hun slogan hebben. Vergezeld van een fanatieke shopper en ook om gezelschap te hebben om me niet van aankoop te vergissen, struinden we toch 5 winkels af. Geen van de geprobeerde zetels voldeed aan de verwachtingen. Als je wat ouder bent geworden en op pensioen, komen er al wat meer voorwaarden bij een aankoop aan te pas. Plaats nemen en recht komen moet toch vlot kunnen gebeuren zonder halsbrekende toeren te moeten uithalen. Degene die dan wel weer dienstig zouden kunnen zijn waren te duur, te zwaar of te onhandig om mee om te gaan. Vandaag zal ik die zetel toch niet nodig hebben want er is wel wat wind opgestoken en de blauwe lucht verdwijnt regelmatig achte de wolken. We zijn van een kale reis terug gekomen maar hebben onderweg wel een lekkere tas koffie gedronken. Zo is mijn zaterdag weeral bijna voorbij. Veel arbeid zal er niet meer gebeuren aangzien het ook nog eens 'Tour' is deze namiddag. Eén lichtpuntje toch vandaag: de tuinman is vroeg langs gekomen om mijn gazon een snijbeurt te geven en de randjes van mijn pleintje een knipbeurt. Gelukkig weet hij al jaren wat te doen en kon ik rustig in mijn bad blijven zitten, terwijl de mannen de zware arbeid verichtten. Voor hij vertrok wilde hij wel 5' op mij wachten om een klapke te doen, als ik deftig naar buiten zou komen, want zijn 2 zonen waren er bij. Alzo geschiedde. Nu is het méér dan tijd om de teevee aan te zetten en de 'Tour' perikelen te volgen. Tot morgen
Eén mug!!! Eén mug heeft mijn nachtrust overhoop gegooid. Ik had me in mijn geliefde houding gelegd, mijn oogjes al toegedaan en probeerde nog een beetje na te denken over de vervlogen dag, toen ik geknarsetand hoorde. Natuurlijk heeft een mug geen tanden, maar haar vleugels maken een zelfde onaangenaam geluid als het over elkaar bewegen van de tanden tijdens de slaap van de kamergenoot. Vliegensvlug het laken volledig over me heen getrokken. Ik dacht me veilig te voelen maar er was een verstekeling mee onder zeil gekropen die tuk was op vers en jong bloed, het mijne dus. Een gevecht in regel om mijn huid ongeschonden te houden, maar Dracula was inventiever dan het 'meisje van 1948' en deze ochtend stond ik dus met een joekel van een bult op mijn armen, op.
Sinds een paar dagen verschijnt er op mijn 'app instagram', korte filmpjes over het in en uitstappen van vrouwen en mannen in super-de-luxe bolides. Auto's in de prijsklasse boven het miloen euro, die eigenlijk alleen maar dienen om in de hoofdstraat van Monte Carlo een ritje te maken om bv te stoppen om een tomaatje te halen bij de kruidenier om de hoek, of om de sleutels af te geven aan de portier vóór de sjieke winkel van Hermès om een exclusieve sleutelhanger op te halen. Naar buiten komen doet dat vrouwvolk dan met de gele draagtassen, klein of groot, afhankelijk van de aankoop. Dan eventje de portier aanmanen de juiste bolide uit de parking te halen en daarvoor krijgt hij dan 100€. Het uit- en instappen is een filmke op zich. Ik heb geen oudere vrouwen kunnen spotten die met elegantie die sportwagens betreden. Eerlijk gezegd, is dat een kunst en alleen maar voor jonge ranke slanke vrouwen mogelijk om deftig in en uit de wagen te geraken. Uit geraken is ook een leerschool en niet eenvoudig, men moet soepel en lenig zijn. En wat zie ik dan bij de mannen? Dat zijn dan heren die na een succesvolle carrière en in hun midlife verzeild zijn geraakt, eindelijk zo'n dure slee kunnen veroorloven. Het spijtige is wel dat ze allemaal hun 'sixpack' verloren zijn en zich echt wel belachelijk maken bij het parkeren, en het onelegante vertoon bij het plaatsnemen of van de plaats komen in de wagen. Want ja, wie kan zich een wagentje veroorloven in een prijsklasse van 500.000-16,5mlj € ?. De paradewagentjes noemen, Bugatti, Rolls-Roce, Lamborghini, Jaguar, Ferrari, Aston Martin, Mercedes-Benz Maybach, Koenigsegg, ..... Die wagens zijn geen spek meer voor ieders bek. Toch is nog altijd de beste, eleganste en mooiste verplaatsing om een tomaatje bij de kruidenier op te halen: het voetenwerk. Tot morgen
Ik heb een krant gehad, of hetgeen men toch een krant zou noemen. Een mager gazetje om me tevreden te stellen dat ik toch de teevee programmatie kan bekijken, de uitslagen van de tijdrit van gisteren en voor de rest komkommernieuws. De drukpersen waren uitgevallen in de drukkerijen, al wordt dat tegenwoordig niet meer gedrukt zoals men dat vroeger deed. Alles is comutergestuurd en de teksten gaan rechtstreeks van de computer naar lay-out, de grote papierenrollen en geknipt op formaat. Is het de krantenjongen niet die uitvalt dan zijn het wel de machines die kortsluiting krijgen. Ik heb als kind gewoond in een straat waar een beetje van alles was te vinden: een kruidenier die "Poeders Het Witte Kruis" verkocht waarvan de fabricage achter de hoek was in de 'Laboratoria Tuypens', 2 beenhouwers, een bakker, een juwelier, een advokaat, een dokter, toen was er ook al een dieetwinkel, een kaaswinkel en melkproducten, een winkel van kachels en stoven, een café 'Oud Rhetorica' waar ik leerde 'Boerenjongens' te drinken (zelf maken is rozijnen laten weken op brandewijn met toevoeging van kaneel en kruidnagel), een café waar Ferre Grignard al eens optrad met zijn "Drunken Sailor", een kinderkledingwinkel, een radiowinkel, een electriciteitswinkel, 2 breigoedfabrieken en 2 drukkerijen. Eén post WOII rechtover de Sint Niklaaskerk en een godsdienstige naam kreeg "Drukkerij Sinte Marie" (was brasserie geworden en ook al ter ziele gegaan) en één van in Jesuskes tijd waar de tijd had blijven stilstaan. Begonnen rond de jaren 1920 en gestopt waarschijnlijk 1968 en hun archief werd in 1985 overgedragen aan de Koninklijke Oudheidkundige kring van het Land van Waas. Ik kwam graag in de drukkerijen waar potlood en papier in allerlei kleuren, diktes, groottes en vormen te vinden waren, leien met griffels, ook schriftjes met ruitjes, lijntjes, rechthoeken en zonder, millimeterpapier, tekenboeken, los en gekleurd papier, kladschriften. In de drukkerij vond ik dan de bakken met de letters of de drukker die nieuwe moest maken, kortom alles wat mijn hartje wenste want toen was ik ook al bezeten door schrijven. Al zijn overschot werd toen gebruikt om confetti van te maken en uitgedeeld aan de buren om de processie kleuren als die door de straten trok. Nu ja, ik heb geen overschot meer aan papier en de processies trekken er alleen nog in grote steden op uit, waar men dan moet inschrijven en betalen voor een zitje op de eerste rij. ik schrijf nu alles met het lettertype dat ik kan kiezen uit een menu, de grootte, tekstkleur, met of zonder emoticons en heb ik mijn printer bij de hand. Geen papierverspilling meer en weer een boom die mocht blijven leven. Maar met spijt in het hart kijk ik nu eens naar de straat van mijn kindertijd waar dat alles is uit verdwenen en andere doelen heeft gekregen. Evolutie.Tot morgen
Een onbekende auteur schreef: Liefde is vriendschap die vlam heeft gevat. Meer hoef ik er niet aan toe te voegen. Wel dat ik ontelbare vriendschappen heb gekend en nog ken, maar geen enkele heeft vlam gevat. En ik heb nog een citaat uit mijn filosofische kalender, geschreven door Charles de Montesquieu (1689-1755): "Het land bewerken is het belangrijkste werk der mensen". Ik moet dat enigszins aanpassen, het is het belangrijkste werk van mijn hond in de tuin!.
Geen krant voor de verandering. Ditmaal door een technische storing in de drukkerij. Mijn abonnement loopt weer een dag langer en ik blijf van veel random nieuws verstoken. Ik kan wel de krant online lezen maar dat is toch niet hetzelfde als geritsel van papier horen als ik ze vasthou of een blad omsla. Voor de spelletjes moet ik geen schrik hebben dat ik ze niet kan maken, om 19u30 krijg ik immers de mail met alle spelletjes die in de krant verschijnen en nog wat andere ook. Teevee programma's heb ik dus niet vandaag, maar het belangrijkste weet ik van buiten; rechtstreekse uitzending van de tijdrit in Frankrijk en vanavond "Vive le Vélo". Ondertussen luister ik naar de kauwen die mijn dakgoten aan het reinigen zijn en alle vuiligheid dat erin ligt op mijn paadjes kieperen. Gelukkig zal het een warme dag worden (nu 21°C) zodat alle smurrie vlug zal opdrogen en ik het met de bezem kan wegvegen. Voorlopig zitten we hier nog veilig zonder zondvloed of branden en hopelijk kunnen we dat hier zo houden. Als je de beelden van Zuid Europa bekijkt is het daar één doffe ellende en ook inTexas (Amerika) waar een kalm riviertje in een mum van tijd een wilde stroom werd die dood en vernieling bracht. Hier is het een zonovergoten dag en straks zal het een schaduwplekje opzoeken zijn als ik wil buiten zitten.
Op zijn minst kan je spreken over mouwvegerij en pluimstrijkerij van de Israëlische Premier, Netanyahu. Dat om zijn doel te bekomen (meer wapenleveringen en steun) van Orange President. Een voordracht bij het Nobelinstituut om Trump de 'Nobelprijs voor de Vrede' toe te kennen en dit omwille van zijn verschillende gunstige interventies bij conflicten overal ter wereld om vrede te stichten! Is dat een joke? Tot morgen
Hier is mijn lawaai voor vandaag, waarvoor jullie even stil moeten zijn om het te lezen. Dat is mijn gebruik van het gezegde van Guy Mortier "Stil even, ik maak lawaai". Net zoals Renaat en José en honderden anderen analyseer ik de vele valpartijen in de koers. Het hoeft eigenlijk niemand te verbazen dat er op de smalle en bochtrijke wegen, nog voorzien van allerlei hindernissen die de automobilisten moeten aanmanen om geen 50/u te rijden, fietsen de 180 pedaleurs die dan af en toe in elkaar haken. Op tubes van 2cm breed, zij aan zij, denderen ze over al die obstakels met een snelheid van meer dan 40km/u. Komt daarbij, dat die mannen 6u op hun stalen ros zitten en dat is zeker geen gemakkelijke zetel, in opperste concentratie om en bij de 170 km per rit afmalen. Geen mens kan 6u geconcentreerd met iets bezig zijn, niet op school, niet op het werk en dus al zeker niet op een velo, zonder af en toe eens eet-en plaspauze te hebben in een niet werk gerelateerde omgving. Daar is bij die renners geen sprake van. Verlies van concentratie en mee met de flow rijden zonder na te denken, geen beweging op te merken, of materiaalpech, zijn oorzaak van een val met meer dan onschuldige gevolgen. De druk van de sponsors is enorm groot en de noodzaak om in the picture te rijden, daarvoor nemen de renners ook al eens onnodige risico's. Eigenlijk is het een grote reclamestoet, onder het mom van een spannende koers, veel sightseeing, interviews en randactiviteiten. Maar ik wil het sportieve spektakel toch niet missen. Mannen die boven zichzelf uitstijgen en eeuwige roem krijgen voor de rest van hun leven. Een strijd op mensenmaat, de huidige gladiatoren. Zo'n programma is niet alleen een lust voor het oog, maar ook voor het oor. Een beetje roddels opvangen, daar leeft een mens ook van. Sommige managers, vrouwen, begeleiders, sponsors zouden toch beter het citaat van de dag toepassen en de controverse uit de weg gaan. "Zwijgen is de meester van het spreken" dat zei Lao Zi (ca 600 vC), een Chinees filosoof. Dat las ik vandaag in de filosofie scheurkalender. De Klara kalender blijft onkende musici van vrouwelijke kunne, toveren. Misschien kent één van jullie Ghalia Benali? Een zangeres van Tunesische origine en zingt voornamelijk 'Maghrebpop'. Tot morgen
