Het is vandaag mijn uitgaansdag. Dan besteed ik al iets meer aandacht aan kledij en opmaak. Niet dat ik er uitzonderlijke inspanningen voor lever of een gigantische hoop zalfjes over mijn gezicht wrijf, nee, het is mijn snoetje eens beter bekijken en de haartjes en oneffenheden proberen weg te werken. Het is de dag van de kapper en die mensen bestuderen je het beste van allemaal. Ik wil van hen geen afkeurende blikken ontmoeten of een suggestie voor een 'peeling' horen. Daarna was het pure fun. Met de hond en mijn blokker richting zee stappen om een flinke poot te baden. Acht poten stapten over het strand en lieten sporen achter in het zand. Een overheerlijke zaligheid, een massage voor voeten en kuiten. De hond springt over de baartjes zoals de konijntjes huppelen en geniet zichtbaar van het zeewater. De zee heeft geen woeste baren vandaag, het zijn kleine golfjes. Ondertussen moeten we wel het 'hindernissenparcours' doen om niet op de grote kwallen te trappen, de vele schelpen vermijden die venijnig in de voeten kunnen prikken, en over het schuim van de zee springen vooraleer in het water te geraken. Natuurlijk blijft er weer een hoop zand in hondjes pels steken. Zo brengt mijn lieverdje, het strand mee naar huis. Het is een aangename lentedag, op de valreep van de lente. Thuis zal er een vervolg aan gebreid worden door het stukje tuin dat treffelijk, is te frequenteren.
Dag op dag is er ook nu weer luchtvaartnieuws. Allebei toch onschuldig, dacht ik. De wereld keek in 1987 verbaasd op toen het sportvliegtuigje van Mathias Rust, een 18 jarige Duitser, anoniem het luchtruim van vele landen kon doorkruisen, vooraleer zijn vliegtuigje op het Rode Plein in Moskou kon parkeren. Volgens zijn zeggen, deed hij die stunt om mensen vrede te brengen. Hij droomde van een wereld die hij 'Lagonia' noemde en waar communisten en kapitalisten vreedzaam naast elkaar konden leven. Daarna kwam hij meestal negatief in het nieuws met financiële schandaaltjes. Maar vandaag in Brussel en wijde omgeving, hoorden de bewoners het allen in Keulen donderen. De resterende vloot F-16's vloog galant door de geluidsmuur met overdonderd lawaai. Dat is zo lang geleden dat het een middagnieuws item werd.
Ik heb ook eens naar de foto van Jan Zonder Vrees (1371-1419), Hertog van Bourgondië, gekeken. Ik zal zelden iets over het uiterlijk van een mens schrijven, maar dit was echt wel een lelijke aristocraat. Buiten het feit dat we gans zijn geschiedenis moesten leren in de lessen 'geschiedenis van de Middeleeuwen', connecteer ik hem nu vooral met eten en drinken. De Franse burgeroorlog die hij ontketende onthoud ik alleen door de gerechten die de namen van de ruziënde partijen en streken vernoemen: het lekkere vleesgerecht 'Boeuf Bourguignon', de lekkere cognac van Armagnac, een dessert op basis van Chartreuse. Al die heerlijkheden komen vandaag niet op mijn tafel. Het is gewoon Vlaamse kost vanavond: friet met biefstuk, tomaatjes en een overschotje van de bloemkool van gisteren.
Het zag er een doodgewone dag uit deze morgen. Ik ben vroeg opgestaan om de stellingbouwers een warm welkom te geven. De krant is er al om 6u en dan passeert de tijd razendsnel. Veel nieuws was er niet te rapen. Veertig pagina's hetzelfde van gisteren behalve de tv-programma's en de opgave van een zelfverklaard groot talent in de eerste rittenkoers die hij reed. Om 9u was er nog altijd geen camion gekomen, noch afbrekers van het ijzeren corset. Eventjes gebeld naar de firma, en alles is weer uitgesteld tot maandag, zonder verwittiging!!!. Weg zijn mijn dromen om de tuin een poetsbeurt te geven, weg is mijn droom om dit weekend rustig in de tuin te zitten. Ik zal maar schrijven: de cursus omgaan met teleurstellingen, gaat vanavond wederom niet door. Dan moet ik mijn goocheltruc met de chocolade maar bovenhalen om me op te monteren: ik kan de chocolade in mijn mond laten verdwijnen en het op mijn heupen weer tevoorschijn laten komen! Vandaag zal ik mijn potten met geraniums of pelargoniums zo je wilt, reeds vullen en te keur en te pronk zetten. Dat zullen ze wel doen want 'fuchsia' is hun kleur. Ze zullen dan pas volgende week hun definitieve plaatsje krijgen, maar dan heb ik toch al wat kleur in mijn omgeving. Ondanks het mooie weer, veel zon, heb ik een dipje. Weerom verlies ik het geloof dat mensen doen wat ze beloven. Soms weten ze echt niet wat een impact loze woorden hebben. Maar ja, woorden zijn goedkoop, men is vlug van een lastige klant verlost als het aan de telefoon gebeurd. De laatste 6 maanden heb ik met ontgoochelingen leren omgaan, leugens van werkelijkheid leren onderscheiden. Telkens weer trap ik er toch in, als ik een lief woord hoor en een echt gemeende (zo hoor ik het althans) belofte. Dan geloof ik weer de mensen. Maar evenveel keren kom ik bedrogen uit, zoals vandaag ook weer gebleken. Spijtig genoeg kan ik niet eigenhandig een stelling afbreken, daar zijn vaklui voor nodig. Maar allez, de zon schijnt, het is wat warmer en het is droog. Een zitje met een boek in de zon zal mijn humeur ten goede komen en de lieve woorden van mijn blokker ook. Tot morgen
Ik heb boodschappen gedaan want mijn blokker komt weer terug. Voor hij naar huis gaat stellen we het menu op, zodat ik weet wat er in mijn karretje moet liggen. Dat is gemakkelijk voor mij en heerlijk voor hem. Want zo is het bij velen, thuis bij mama is een andere keuken dan bij oma. Vandaag is het een gemakkelijke keuken, gewoon een gerecht in de oven steken. Keuze genoeg natuurlijk; lasagne, pizza, quiche, zeg maar de 'zuiderse gerechten'. Met de piekuurtrein komt hij naar zee getuft. Hij is geen liefhebber van het autovervoer en komt liever met trein en tram naar zijn grootje, die eigenlijk al goed aan het krimpen is. Ze zouden me dus beter 'kleintje' noemen, maar oma is ook goed. Maar in de zomer is dat echt wel verwarrend, want al die kids roepen op hun 'oma'. Veranderen van naam kan niet meer, al zijn er toch een viertal die 'oma-zee' roepen. Dat onderscheid me dan weer van de grote hoop grootmama's. En spijtig genoeg is de Koningin Elisabethwedstrijd weeral aan zijn finale week toe. Met maar 6 finalisten is er weinig variatie in de gekozen werken. Tweemaal Johannes Brahms (1833-1897) met concerto nr 2, tweemaal concerto nr 3 van Sergej Rachmaninov (1873-1943), concerto nr 2 van Sergej Prokofjev (1891-1953) en tot slot nog het concerto nr 1 van Pjotr Tsjaikovski (1840-1893) dat werd gespeeld op de eerste avond van de finaleweek. Deskundige commentaar over de pianisten, hun kunnen en pianospel laat ik over aan de commentatoren. Ik ben tevreden met live naar de werken te luisteren en ervan te kunnen genieten in mijn zetel. Het opgelegde werk, dat wel een mooie en liefelijke titel heeft, vind ik maar niks. Het is van de hand van Bruno Mantovani (°1974): D'un jardin féérique. Tot zover nieuws over dit muzikale Concours Reine Elisabeth. Ik heb een paar jaar als vrije student de cursussen filosofie gevolgd in Leuven. Ik heb daar met veel filosofen kennis gemaakt. Bekende, minder bekenden, omstreden en al wat daartussen ligt. Leren nadenken over 'stof' 'zijn' 'werkelijkheid''tijd' en nog zoveel meer. In de humaniora spreekt men over Aristoteles, Plato, soms al eens over de Middeleeuwse filosofen, wat modernere, Kerkvaders enz. Allemaal interessante denkers, die me toch andere visies over woorden, leven, zingeving en zoveel meer gaven. Vandaag kwam ik weer Martin Heidegger (1889-1976) tegen. Met zijn werk "Zijn en Tijd" geschreven in 1927, heeft hij indruk gemaakt op mij. Hij probeerde een antwoord te vinden op de vraag: 'hoe de mens in zijn alledaagsheid, vrij zou kunnen zijn'. Na W.O. II is hij verguisd omwille van zijn openlijke sympathiën voor het Derde Rijk en zijn leiders. Als mens was hij niet juist, maar als denker was hij goed. Hij hechtte weinig belang aan de biografische gegevens en achtergronden van 'denkers'. Zijn uitspraak daarover: 'Aristoteles is geboren, werkte en is gestorven, laten we ons nu op zijn denken toeleggen'. Deze uitspraak is van toepassing op hemzelf. Wat zegde hij nog: 'het meest zorgwekkende in onze zorgelijke tijd, is, dat we nog niet aan het nadenken zijn!'.
Terwijl ik gisterenavond urenlang aan het sjouwelen was met een vriendin aan de telefoon, bedachten we voor onszelf een nieuwe naam: kakelkiekens. Deze morgen is deze kakelkip, pijltje genaamd, aan het schrijven. Zelfs op een zeer winderige ochtend. De flappies van woefie zwieren naar achteren, terwijl hij de neus in de lucht steekt. Zo'n weer brengt altijd verleidelijke geurtjes mee. Donderdag zal het ijzeren corset rondom mijn huis weggenomen worden. Ik heb eens een rondgang door de tuin gedaan en het is echt een triestige aanblik. De koude die me belette in de tuin te werken en de stellingen die in de weg stonden om de tuin in orde te houden, hebben als resultaat: verwaarlozing van mijn tuintje waar ik zo fier op was!. Meteen is ook duidelijk hoe vlug de natuur zijn plek weer opeist. Hetgeen ik dus onkruid noem, overwoekert en neemt de plaats in van de cultivars. Er zou toch een beetje warmer weer in aantocht zijn. Er zal hard moeten gewerkt worden om terug een kleine oase te krijgen. Wat zong Raymond Van Het Groenenwoud deze ochtend? "Trek het je niet aan, x4. Dat zal onze jonge wielrenner, ook wel zeggen na zijn desastreuze passage in de bergen van het mooie Italië. Valse bescheidenheid kenmerkt hem meestal maar nu was de afgang toch wel groot te noemen. Met koers is dat hetzelfde als té laat komen op een afspraak. Bij 5' over tijd, dan ben je niet vroeg genoeg vertrokken. Bij een half uur overtijd kan je de obstakels onderweg de schuld geven en kom je er met de glimlach vanaf. Zo ook bij de wielrenners, geen excuus voor verlies aan de meet met een banddikte, maar een half uur kan men verklaren door een 'off day'. Misschien een troostje het zo te bekijken. En wat te denken van de feestvierders in Brugge? Jongeren mogen geen fuif organiseren maar voetbalfans mogen feesten als de beesten omdat dàt het beste van het slechtste kwaad was om de meute onder controle te houden!!! Sommige beslissingen van burgemeester en politie zijn onbegrijpelijk en een kaakslag voor al degenen die zich aan de regels en wetten houden. En dan.... Het meest bizarre wat ik deze morgen las: dode man gevonden in poot van dinosaurus. Een heel merkwaardig verhaal dat voorgevallen is in de Spaanse stad, Santa Coloma de Gramenet, in Catalonië. Op een pleintje staat als decoratiestuk, een dinosaurus, van respectabele grootte. Op de rug van dit beest zijn openingen. Men vermoed dat de man op het beest gekropen is, zijn gsm heeft laten vallen en dat de ongelukkige geprobeerd heeft om op zijn buik zijn toestelletje terug te bemachtigen. Waarschijnlijk naar beneden gegeleden en zijn hoofd bezeerd, buiten westen geraakt. Toevallige passanten namen een vreemde geur waar en verwittigden de autoriteiten. In één van de poten van de sculptuur werd dan de lugubere ontdekking gedaan: een lijk in ontbinding. Ik wil geen dino's met dikke poten tegenkomen, want ik zal aan dit verhaal moeten denken. Tot morgen
Ik 'begost' mijn dag met een goede ademhalingsoefening en met de eerste regel van een gedicht, schrijver onbekend, verschenen in het 'Antwerps Liedboek' van 1544: "Het daghet in het Oosten, het lichtet overal". Ik vind dat nog altijd een prachtige zin om te zeggen dat de zon in het Oosten opkomt en een nieuwe dag aankondigt. Niet voor de Middeleeuwse freule, over wie dit lied gaat. Zij treft bij dageraad, haar geliefde dood aan en vervoegd daarom de nonnen in het klooster. Vandaag een dag zonder zon, waarschijnlijk, want aan de kust slaat het weer rap om, net zoals een kameleon snel van kleur kan veranderen. Zolang het peil van het grondwater onvoldoende is, zoals de specialisten ter zake verkondigen, zal ik over de regen niet klagen en zagen. Tenandere, het is mijn recup-dag na het bezoek van gisteren en ik blijf sowieso binnen. Ook na mijn tweede vaccinatie is 'hoofdpijn' mijn deel geworden. Het zal een hele langzame dag worden. Dat neemt niet weg dat ik toch wil schrijven. Het is een belangrijke dag in de popgeschiedenis. De verjaardag van "Nobelprijswinnaar voor Literatuur", eigenaar van de "Medal of Freedom", eigenaar van een "Oscar", eigenaar van een "Grammy Award" en schrijver componist van vele songs: Bob Dylan, 80 lentes. You hate him or love him!. Ik vind de titel die VRT News bedacht goed gekozen,"Muzieklegende Bob Dylan wordt 80: ongewilde held of humorloze verkouden kraai?". Ik had het niet beter kunnen zeggen en af en toe moet men gebruik maken van de inspiratie van anderen. Hij bracht vernieuwing in muziek en tekst. Dikwijls wordt gezegd dat hij de popmuziek 'hersenen' gaf. De eerste jaren hoorde men sociaal-politiek commentaar, soms met absurde humor en een 'stream of consciousness' of een noteren van vele indrukken. Zijn 'teksten' toonden een literaire belezenheid, gaande van de bijbel Shakespeare, Dante enz. De thema's die hij beschrijft en bezingt zijn universeel en eeuwenoud: 1) schuld, boete en verlossing 2) liefde en lijden 3) innerlijkheid en onthechting. Men heeft hem proberen linken aan allerlei organisaties, hem boegbeeld willen maken van de onrust in de Amerikaanse samenleving. Maar hij heeft zich steeds proberen distanciëren van elke vorm van 'idolendom'. Hij heeft een aversie gekweekt tegen op een voetstuk geplaatst te worden, een verzet tegen bewieroking van zijn oeuvre. Zijn 'muziek' vond in vele genres zijn oorsprong en maakte gebruik van de klanken van: folk, countryblues, rock-'n-roll, rockabilly, jazz, swing, Broadway en ook Keltische ballades. Met gitaar en mondharmonica zien de mensen hem op de bühne staan en zingt hij zijn songs vol overgave: Like a Rolling Stone, I want You, Lay Lady Lay, Knockin'on heavens Door, Blowin' in the Wind, The Times They are Changing. Alle teksten zijn nog actueel te noemen. Over zijn nasale stemgeluid wil ik het niet hebben, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Nu ga ik een lekkere koffiekoek met fijn parelsuiker eten. Dat zal smaken!
Pinksteren, laatste dag van de paascyclus. Als afsluiting van deze periode kwam de Heilige Geest als een vurige tong boven de hoofden van de apostelen hangen om hun wijsheid en spiritualiteit te geven. De eerste kristelijke opwekking, geestelijke vernieuwing, bekering en een moreel herstel predikend voor de mensen en de mensheid.Het wordt bezien als het begin van de Kristelijke Kerk, Op deze Pinksterdag is het een nieuw begin voor mij. Mijn tweede spuitje, inenting, bescherming, veiligheid, heb ik vandaag mogen ontvangen. Een beetje oef! oef! oef!, zeggen. Weer wat meer vrijheid. Dat komt goed uit want de grote familie van zes komt eens wandelen aan zee. Samen met de blokker en de hond, zijn we in grote compagnie richting zeedijk gegaan om daar met z'n allen van junkfood te genieten, met nog een grote ijscrème bovenop. Deugd heeft het gedaan zo gezellig met elkaar van eten en het zeezicht te genieten.
Op canvas was er een goede detectievereeks gisterenavond. Natuurlijk hebben we daarna, naar de "Eurovision Contest 2021" gekeken. We hebben nog een 16-tal liedjes kunnen horen. Nochtans was het niet echt de bedoeling de uitzending tot het laatste beeld te bekijken, maar de puntentelling ging zo vlot dat de tijd voorbij vloog en we verbijsterd bleven kijken naar wat de uiteindelijk score was en meteen ook de winnaar van deze liedjeswedstrijd. De alternatieve Italiaanse rockgroep, met een Deense naam, won het pleit en had de voorkeur van de gewone sterveling en niet die van de vakjury: Maneskin, maneschijn. Hun liedje met de titel "Zitti e buoni" won het van alle favorieten, zelfs tot hun eigen verbazing. Of de uitslag van deze internationale voting zo zal blijven, is nog een groot vraagteken. Verschillende stemmers via sms kregen na de beëindiging van het spektakel de mededeling dat hun stem niet geregistreerd was. Duidelijk deden ze niet wat ze zongen: zit stil en houd je manieren. Want de camera zag een vreemde houding en beweging van de frontzanger: was die een lijntje aan het snuiven? Hier kan men dan echt zeggen, seks, drugs en rock'n roll, blijven nog altijd aan elkaar gelinkt. Daarom hou en hoor ik veel liever Guido Belcanto. Vlaamse zanger van levensliederen en kleinkunstenaar , met een warme stem. Ik hoor graag: Op het zeildoek van de botsauto's, Vlammetjes, Droevig is deze wereld, Plastiek rozen verwelken niet.....Hij is even als ik een groot wielerliefhebber. Hij fan van de legendarische renner, Il Pirata, Marco Pantani (1970-2004). Ik daarentegen, van alle coureurs.
Het 'weer' is om knus en warm toegdekt in bed te blijven liggen. Ik ben toch maar opgestaan. Mijn bed moet ook verluchten. Mijn kledij zal vandaag vooral 'comfort' uitstralen en dik genoeg zijn om mijn lichaamstemperatuur op peil houden. Ik troost me met de weerspreuken. 1) mei koel en nat, brengt koren in de schuur en spek in't vat. 2) is mei nat, een droge juni volgt zijn pad. Het is vandaag ook de wisseling van de sterrenbeelden. De 'stier' gaat terug op het zompige gras staan en de 'tweeling' neemt zijn plaats in. In de familie zijn er in 4 generaties maar 2 tweelingen geboren en telkens een jongen en een meisje. Zelf ben ik oma van een tweeling en mijn vader was de mannelijke kant en enige overlevende van een tweeling. De naam van het overleden meisje (8 jaar), is in de familie geëerd. Mijn tweede naam is Irene en mijn nicht heeft Irene als voornaam. Mijn vader heeft altijd beweerd, dat er geen dag in zijn leven is geweest dat hij niet aan zijn zusje dacht. Vandaar ook dat mijn moeder weigerde mij 'Irene' te noemen. Ik heb eigenlijk nog niks verteld over de maand zelf. De maand mei dankt haar naam aan de oudste dochter van de Pleiaden, Maya. De mooiste maar de meest verlegene van de zeven dochters van Atlas en Pleione (Griekse mythologie). Natuurlijk is mei ook de bloeimaand en bloemenmaand. Bij de Romeinen en de Germaanse stammen was mei de 'vrouwenmaand', met tal van vruchtbaarheidsfeesten. In de 13e eeuw kregen de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders de idee om deze feesten om te toveren naar een katholieke viering van de vrouw. Meteen kwam Maria, als moeder van Jezus, als ideale vrouw naar voren om gevierd te worden. De heidense feesten konden voortgezet worden met een andere naam en voilà, weeral voldoende zieltjes bijgewonnen voor de Kerk en de verspreiding van het kristelijke geloof. Mei is ook gekend als 'wonnemaand'. Wunne en wonne staan voor 'blijheid en schoonheid'. In de wonnemaand staat 'intens genieten van het leven' centraal en dat is nu net zo moeilijk met regenweer, koude en corona. Het is een voorvoegsel bij de maand dat hier bijna verdwenen is maar in Duitsland en Oostenrijk is de tweede naam nog altijd 'Wonnemonat'. Nog even bij heiligheid blijven. Ik vernoem de H. Rita, voornaam van vele vriendinnen. Zij is de patrones van de hopeloze gevallen en onmogelijke zaken. Ik zal haar in een klein gebedje eens wijzen op Hooverphonic, misschien helpt het om deze groep aan een Eurosong overwinning te helpen. Maar ik roep haar zeker en vast aan, om een voorspraak te hebben bij de zeer moeilijke en moeizame examens die mijn blokker binnenkort moet afleggen.
Woordzoeker ging over 'golfsport'en ik heb wat woordjes bijgeleerd. Niet dat ik nu een golfer zal worden, maar het is handig de woordenschat te kennen: downswings, golftrolley, out of bounds, links. Ik speel een simpeler balspel en 'the holes on the green' zijn door een specialist ter zake gemaakt, mijn lief hondje!
Wie had ooit gedacht dat ik VIJFHONDERD teksten zou schrijven, van 500 woorden elk!!!. Dat verdient méér dan één uitroepingsteken. Met het Vlaamse woord van de dag wil ik zeggen, dat schrijven me kietelt, dat mijn handen kriebelen en mijn vingers jeuken om het toetsenbord te beroeren. Geen zere keel meer van het voortdurend kletsen en praten, enkel een beetje stramme en stijve vingers van ze veelvuldig te gebruiken. Mijn blog is een verlengstuk van mezelf geworden en een goede oefening voor mijn brein. Ook bij opzoekwerk weer een verbazing ondervinden van hetgeen er door de eeuwen heen heeft plaatsgevonden, zeker 'les petites histoires et choses de la vie', het vinden van het 'niet-nieuws'. Het is vandaag trouwens 'World Best News Day', en daar wil ik een klein steentje toe bij dragen. Dat is mijn aspiratie en betrachting. In de stad Gent is een unieke zintuigelijke kunstenwandeling op poten gezet: OMG! Seven Senses Tour. Alle zintuigen hebben hun beleving tijdens dit parcours door de stad. Aan bod komen: ruiken, proeven, voelen, horen, zien, het 6e zintuig aanscherpen, bewegen. Maar hoe breng je de beleving van 'geuren' bij de verkenners van Gents rijkdom? Men nam contact met de Amerikaanse kunstenares Saskia Wilson Brown. Zij doet onderzoek naar ervaring van/met de reuk, olfaction-technologie en parfumerie. Dé inval van deze dame is best opmerkelijk te noemen. Omdat 'Van Eyck' en het 'Lam Gods' een bijbelse insteek hebben, besloot ze een parfum te creëren naar een recept uit bijbelboek Exodus vers 30:22-26. De ingrediënten heeft God zelf aan Mozes gegeven om een heilige zalfolie te maken: mirre, kaneel, kalmoes, kassia. Deze olie is niet voor menselijke consumptie maar om de heiligdommen en voorwerpen bij religieuze handelingen te zalven. Een reuktest is voorzien tijdens het verkennen van de Arteveldestad. Sommigen vinden de geur 'hemels', anderen houden het op 'stinken'. Een intrigerende titel was het wel in de krant: Hemeltje, zo ruikt God dus. Van God ruiken naar een proeverij, is een kleine stap. Daar stond een pagina eerder iets over te lezen. Een Zweedse havermelkproducent wil met zijn product de 'koe' als maker van melk uitschakelen. Hun product is sinds jaren succesvol in het Hoge Noorden en kent nu een forse uitbreiding en grotere afzetmarkt. De uitleg en vondst, is zoals zo dikwijls, even simpel als geniaal. In de jaren 90, zochten de milieu-bewuste broers Öste naar een echte vervanger voor koeienmelk, want de uitlaatgassen van die beesten dragen sterk bij tot de klimaatveranderingen. In de tradionele industrie krijgen koeien, haver te eten. Simpel gezegd: die granen komen als melk uit de uiers tevoorschijn. Rickard en Bjorn bedachten: waarom dan nog een koe gebruiken als we van die haver 'melk' kunnen maken? Het patent op het "Oatly-proces" is nog van kracht. Hun melk is een groot succes geworden en nu ook hier te verkrijgen. Hun slogen is nog steeds: "It's like milk, but made for humans" wat zo veel wil zeggen als: de koeienmelk is voor kalfjes! Tot morgen
Vannacht was het een heldere sterrenhemel en daarmee was de passage van het ISS duidelijk te volgen. Drie minuten showtime van het menselijke vernuft hoog boven onze hoofden. Het blijft me verbijsteren en ik kijk graag naar dat lichtpuntje aan het firmament met mensen daarin. Natuurlijk heb ook ik, op 18 mei naar de 1e halve finale van Eurosong gekeken. Ik kan het niet maken als muziekliefhebber niet te luisteren naar de Belgische inzending. Ik wilde Hooverphonic zien slagen in zijn missie: goed genoeg bevonden worden om naar de finale gaan. En waarachtig, mission accomplished! Maar ik waande me even in de alternatieve Britse geschiedenis en op "The Wrong Place", ttz de verkeerde zender. Ik zag een man aan de piano zitten met een 'French cop' kapsel en die sprekend leek op Blackadder. Blackadder, weer een alter ego van Rowan Atkinson, was de hoofdfiguur in een hilarische en satirische reeks die er een Britse alternatieve geschiedenis van maakte doorheen de verschillende eeuwen. Een herschrijving van een deel van de impossante Engelse historiek, was het uitgangspunt. Bij de start van deze serie heeft Edmund, Hertog van Edinburgh, 'the French Cop' als kapsel. Nu is het de haarsnit van Alex Callier geworden en lijkt als twee druppels water op dat bedenkelijke heerschap. Van die Engelse edelman zijn er 4 reeksen, van telkens 6 afleveringen, opgenomen tussen 1983-1989. Ze viseren en herzien telkens het beleid van een vorst uit een bepaalde tijd. Deel I,"The Black Adder", 1485-1498, ten tijde van Richard III, de Plantagenets en de Tudors. Deel II, "Blackadder II, vindt plaats in de regeerperiode van Elisabeth I, 1558-1603. Deel III "Blackadder The Third" speelt zich af bij George III, eind 18e- begin 19e eeuw. Deel IV "Blackadder Goes Forth" vertelt zijn wedervaren tijdens Wereld Oorlog I, van 1914-1917. Het bekijken waard.
Het zou zonde zijn om zomaar voorbij de verjaardag van zangeres 'Cher' te gaan. Vandaag 75 lentes. Ze heeft de ambitie, om voor eeuwig als 18 jarige door het leven te gaan. Daarvoor is ze al diverse malen gecorrigeerd, geherboetseerd, geopereerd en met botox en fillers bewerkt. Het gevolg is dus dat deze rock'n-roll lady een gebrek aan mimiek heeft, dikke wangen en opgetrokken wenkbroauwen om zo met verbazing de wereld in te kijken. Maar haar stem doet het nog altijd zoals in haar beginjaren. Bekende liedjes: Bang Bang, All I Really Want, If I Could Turn Back Time.......Ook de grote troubadour der Lage Landen, kleinkunstenaar bij uitstek, verjaart vandaag: Boudewijn de Groot, 77 jaar. Nu een witte hardos maar een man die wil oud worden met de charmes en gebreken die leeftijd met zich meebrengt. Met een discografie waar menig zanger jaloers op kan zijn: Welterusten Meneer de President, Het Land tussen Maas en Waal, Prikkebeen, Als de Rook om je Hoofd is Verdwenen, Hoe Sterk is de Eenzame Fietser, Tante Julia, en zeker "Testament". Allemaal aanraders voor de oren.
Hemelwater doet de plantjes groeien, ik zal het zo maar bezien als het water giet. Het spoelt ook het stof weg en dat is ook niet slecht. Als ik dan naar buiten kijk zie ik '50 tinten grijs' maar dat is niet zo erotisch als het boek "Fufty Shades of Grey" (2012) van E.L. James. Met vervolgers "Fifty Shades Darker" en "Fifty Shades of Freed". Al die boeken zijn verfilmd. Gelukkig leefde zij noch ik ten tijde van Kardinaal de Richelieu (1585-1642), een paar dagen geleden ook vernoemd. Hij zegde: geef me zes blaadjes volgeschreven door de verstandigste mens van de wereld en ik zal iets vinden om hem te laten ophangen!. Toch was hij niet vies van de vrouwen want hij bood de courtisane Ninon de Lenclos (1620-1705) een zéér interssante vrouw, eens 50.000 écu's aan die ze even galant weigerde. Haar 'vrijheid' was haar te kostbaar en ze had kapitaal genoeg om uit de greep van Le Cardinal te blijven. Rap op zijn tenen getrapt, zijn reputatie was niet al te best zoals uit zijn citaat al blijkt, heeft ze dan ook enige tijd in een klooster moeten verblijven. Vandaag zou ik ook kunnen spreken over Jacob Jordaens (1593-1678) schilder, Ho Chi Minh (1890-1969) Vietnamees leider, Malcolm X (1925-1965) Amerikaans activist, Karel Verleyen (1938-2006) schrijver van kinderboeken. Ik zou ook kunnen schrijven over interessante mensen die op deze dag overleden zijn zoals: Anna Boleyn (1501?-1536) tweede vrouw van Hendrik VIII en onthoofd, presidentsvrouw Jackie Bouvier-Kennedy-Onassis (1930-1994). Maar ik doe het niet. Over al deze mensen zijn er boeken in overvloed te lezen, series en films verschenen, met betere info dan ik ooit zou kunnen geven. Maar op deze regenachtige dag is het misschien een hint om de geschiedenis van deze mensen in tekst of in film eens beter te bekijken.
Soms is het meelijwekkend hoe de mannen en vrouwen van Van Dale/Taalbankunie, toch maar woorden blijven fabriceren om origineel uit de hoek te komen. Vooral tijdens deze pandemie spuit dit gezelschap niet met water maar met de onmogelijkste woordencombinaties. Een lang leven zullen ze niet beschoren zijn en ik denk niet dat er één de zoveelste druk van het verklarend woordenboek zal halen. Neem nu de meest recentste: moraalmacht, prullenbakvaccin, schaduwvakantie, grotsyndroom. Als laatste, meermannenhuwelijk of polyandrie, veelmannerij als tegenstelling van 'veelwijverij'. Eerlijk gezegd, ik zat op al die woorden te wachten om mijn woordenschat uit te bereiden!!. Mijn tijd dat ik nieuwe woorden en andere dingen kan aanleren en onthouden verkort en dan is het zonde om mijn resterende geheugenopslag te vullen met gewauwel en onsamenhangende woorden. Deze zijn allemaal te zot om in mijn koker te steken. Dus vandaag gelezen morgen vergeten. Ik wil nog wat anders onthouden in mijn tijd van 'leren', dat tot mijn 75e zou duren.
Men moet echt wel zeggen "schiet niet op de boodschapper". Deze pandemie blijft zolang we niet met z'n allen de nodige voorzichtigheid aan de dag leggen. Represailles, haatmails, op social media aanzetten tot wandaden tegen de virologen die ons willen beschermen tegen deze pandemie, is echt laakbaar.
De zon is van de partij! En dat al van 's morgens vroeg. Hoe'n deugd doet dat, evenveel deugd als mijn eerste tas koffie. Het is een genot om dat warme geurende vocht naar binnen te gieten, want de temperatuur is niet lente-achtig te noemen. Nog niet, mischien wel als de zon alles een beetje opgewarmd heeft. Hopelijk blijven die gouden stralen de ganse dag present en wordt het geen kwiekel kwakkel weer. De radio en de krant hebben weer veel onheilspellende berichten uit het Oosten te melden. Ik begrijp het soms niet goed, ruzie, oorlog, vernielingen, moorden, terreurdaden, in een regio die alles heeft, om een goed leven te hebben: zon, zee, bergen, woestijnen, warmte, onderwijs, zorg en voedsel in overvloed. Jeruzalem, stad die door vele religies geclaimd wordt als centrum, als bakermat, als heilige plaats, is tevens de inzet van bloedige gevechten. Altijd is er wel een heethoofd, meestal aan beide zijde, dat de boel weer doet ontploffen. Een conflict dat velen proberen op te lossen, een staakt het vuren, niet om het land of zijn bevolking zelf, maar om eigen belangen te beschermen: USA, Rusland, Saudi-Arabië, Qatar, China, Turkije, Frankrijk, UK... in die zin is het bijna een wereldconflict geworden. Het is pijnlijk om zien dat de gewone burger weer slachtoffer is van ontploffingen en schietpartijen. Het moet toch mogelijk zijn om vreedzaam naast elkaar te leven, ieders opinie, taal, godsdienst, grondgebied te aanvaarden. Macht en expansiedrang is een gevaarlijk beestje, dat was het toen en het is nu nog zo. Ik hoop nog ooit eens de vrede in het Midden-Oosten mee te maken. Sinds mijn geboortejaar is het er nog steeds volop crisis.
18 mei 1302, de dag van de 'Brugse Metten', een episode in de Frans-Vlaamse Oorlog van 1297-1305. Hoofdrolspelers zijn Filips IV, de Schone (1268-1314), koning van Frankrijk en Gwijde van Dampierre (1226-1305), Graaf van Vlaanderen. Het conflict van 18 mei kan men grosso modo herleiden tot een conflict tussen patriarchaat en ambachten, tussen steden en platteland. De nachtelijke aanval en de moord op leden van een Frans garnizoen door de Bruggelingen, die dag, kan men aanzien als de oorzaak voor de Gulden Sporenslag op 11 juli. De rest is te lezen in de geschiedenisboeken.
Naar twee crooners, normaal brengen die geen muziek voor mijn oren, luister ik toch eens. De eerste is Perry Como ( 1912-2001) met het nummer: Catch a Falling Star, 1958. Spijtig genoeg geen vallende sterren vandaag, noch een zichtbare passage van ISS. Ik zal deze avond naar andere planeten kijken in het duistere heelal, zoals Jupiter, Saturnus, Mars en misschien zie ik dan de Perseverance wel. De andere die ik ook wil horen is Charles Trenet (1913-2001) met zijn onvergetelijke "La Mer" uit 1943. Ik ga wel zijn versie van 1968 beluisteren. En nu ga ik 'onze zee' bekijken met mijn hondje.
Niets van warmte is er te voelen op deze natte maandagochtend. Ik neem gerust aan dat het grondwaterpeil nog altijd niet het beoogde resultaat heeft door buien en geen ononderbroken regen. Maar nattigheid en de kilte die daar mee gepaard gaan, doet geen goed aan mijn skelet. Mijn botten verlangen wat zonnestralen. Misschien dat de zon deze namiddag eens door de wolken priemt, maar ondertussen verwarm ik me maar met de chauffage. Een verdiende naam: 'chauffe' geven. Niet alles moet correct zijn in 't leven, zeker mag men met een traduction eens een 'loopje' nemen. Dat is misschien de enige beweging dat ik zal doen vandaag. Enfin, het is weer een eenmans ménage en dat is aanpassen. Zowel woefie als ik moeten er aan wennen dat er terug een vrijgezellen schema is, dwz niets op tijd, alleen eten als we er goesting hebben of heel grote honger en altijd hetzelfde recept: een kouwe schotel. Dat past bij het weder. Aangezien buiten werken geen optie is, en kuisen voor een donderdag gereserveerd wordt, hou ik me bezig met mijn beproefde en goedgekeurde recept, lijstjes bekijken. Zoeken tot ik iets interessants op mijn netvlies zie verschijnen. Waarom vallen sommige namen me op? Hier het verhaal waarom dat al eens kan gebeuren. Ik ben af en toe fan van de 'zapcultuur', zeker nu ik over meer dan 100 zenders beschik en af en toe toch wel eens moet weten wat die me allemaal te bieden hebben. Zo kom ik al eens realityseries tegen met de wederwaardigheden van de upperclass in de verschillende Amerikaanse steden als daar zijn, New York, Dallas, Los Angeles...Daar is één norm geldig voor de inwoners: jeugdigheid. Wat volgt zijn een reeks 'oude dozen' die zich laten beeldhouwen, bewerken en opspuiten tot ze nog een karikatuur van zichzelf zijn. Weer blijkt dat schoonheid een relatief begrip is. Door mijn zapsessies kwam ik ook, 'Keeping up with the Kardashians', tegen. Het heeft een wijle geduurd vooraleer ik het kluwen van deze familie kon ontwarren, wie bij wie hoorde, hun bezigheden. Daar kwam ook een Bruce Jenner in voor, vader van 6 kinderen, stiefvader van nog eens 4, echtgenoot van momanager Kris Houghton en vooral Olympisch Kampioen in 1972, een tienkamper. Sinds 2015 is het 'Caitlyn' Jenner en gescheiden van Kris. Buiten gewerkt bij de realityschow van zijn stiefkinderen. Een lange introductie om te zeggen waarom ik bleef stilstaan bij de naam 'Edward Jenner' (1749-1823). Was dat misschien een verre voorvader van deze transgender? Niet natuurlijk. Maar deze 'Jenner' van eeuwen geleden was de ontdekker van het 'vaccinatieprincipe' waar we dezer dagen de vruchten van dragen, te weten 'inentingen'krijgen met een stam die ons antilichamen doet aanmaken.Toen waren het de pokken en de inentingen met 'koepok' als bescherming. Nu met Pfizer, Astra Zenika, Moderna. Ik verschiet weer, hoe vlug de tijd voorbij gaat als ik een klapke doe. Seffens moet ik weer "afklikken" oftewel afkicken van mijn computerverslaving. Hou het warm, draag nog winterkledij!
Als mijne kleine grote weer eens eventjes zijn familie gaat vervoegen en dus naar huis vertrekt, picknicken we nog eventjes samen langs de zeekant op een bankje. Niets beter voor zo'n momenten als een goeie vettige Bicky Burger. Met de wind in de haren en de blik op oneindig, en dan.... is er troost eten, comford food. De hond is dan mee en geniet ook van het schouwspel van zee, zand en de drukte van de vele wandelaars met beestjes. Hij zaagt niet, hij weet dat zijn hapjes thuis liggen te wachten en gelukkig houdt hij niet van menseneten. Eens terug in de wagen, richting station ligt woefie te rusten op de achterbank. Elke handeling die we doen wordt nauwkeurig geregistreerd op zijn harde schijf. Zijn enige geluk op deze dag is zijn ritje met de auto voor de rest is het voor hem weer enige droefenis dat zijn speelkameraad vertrekt. Janken tot hij hem niet meer ziet en dan uitgeput van verdriet in slaap valt tot we thuis zijn. Ik transporteer mijn gevoelens naar de hond omdat ook een beestje een afscheid aanvoelt en daar dan wat verdriet over heeft. Hem vertellen dat zijn vriend binnen een paar dagen terug komt, verstaat hij nog niet. Hij moet het ritme van 'weg en terug' nog leren kennen.
Nu de kersenbloesem bijna verdwenen is en we nog even moeten wachten op die lekkere vruchtjes, denk ik weer eens aan dat wondermooie lied van: Le Temps des Cérises. Vandaag herdenk ik de geboortedag van Bobbejaan Schoepen (1925-2010) en morgen zijn overlijdensdag. Samen met Geike Arnaert bracht hij dit prachtige duet. Geike staat nu ook weer volop in de belangstelling nu ze Hooverphonic weer heeft vervoegd en volgende week onze Nationale Kleuren zal verdedigen op Eurosong. Er zijn meer Vlaamse zangers die in het repertoire van Bobbejaan duiken en een eigen versie brengen van zijn liederen zoals Daan, die een ingetogen versie zingt van "Zie ik de lichtjes van de Schelde". Natuurlijk is Bobbejaan gekend van zijn pretpark Bobbejaanland in Lichtaart, maar ook van de meezingers: Ik zie zo graag mijn duivenkot". én zeker in deze tijden zou het rampzalig zijn "Een café zonder Bier" tegen te komen. Hij heeft veel platen en cd's uitgebracht, maar het laatste album is bijwijlen 'beklijvend' te noemen. Vooral het slotlied "Verankerd" raakt heel diep. Een lied, ballade of hoe het ook mag noemen, bezingt zijn strijd tegen ouderdom en ziekte, kanker. Axelle Red en Nathalie Delcroix verleenden ook hun stem aan dit laatste project van deze Vlaamse country-man, jodelaar, mondmuzikant.
Tijd voor een koffietje en een koekje, en op zondag mag dat eentje meer zijn. Tot maandag
Het 'Vlaamse woord van de dag' dat me wat opzoekwerk bezorgde en tegelijkertijd een glimlach bij de gevonden antwoorden en beschrijvingen is 'bricoleren'. Knutselen, ineensteken, maken. Het kan ook minder positief zijn, en dan is een vertaling; een knoeier. Als voorbeeld las ik de zin: wie heeft dat gebricoleerd? Dat is gatlelijk, dat trekt nu eens helemaal op niets!!. Natuurlijk kwam van 't een, het ander. Zo gaat dat als men eens verder wil kijken dan zijn neus lang is. Ik denk dan meteen aan het liedje van Trini Lopez (1937-2020) "If I had a Hammer" (1963). Verstaanbaar in het Vlaams want dat is een onontbeerlijk werkinstrument van een zelfdoener en knutselaar. Nochthans is er in de tv-serie MacGyver een bricoleur par excellence te vinden. De serie telt 139 afleveringen, vertoond op tv tussen 1985-1992 en Angus MacGyver (gespeeld door Richard Dean Anderson) creëert oplossingen voor problemen met onmiddellijk beschikbare gevonden voorwerpen. De meeste doe-het-zelvers gaan eerst een doe-het-zelfzaak plunderen vooraleer een slag uit te voeren. Niet deze held, die altijd klaarstaat om mensen te helpen, het onrecht en het kwaad te bestrijden, zo wordt hij toch beschreven. Tot mijn verbazing wordt dit woord in verschillende domeinen gehanteerd. Zoals in de filosofie, architecteur, beeldende kunsten, informatica. Voor een succesvolle bricolage in organisaties, zegt men, moet er een kennis van de middelen zijn, observaties, luisterbereidheid , ideëen. Eigenlijk is het een Frans leenwoord van 'bricoler' dat 'een proces van improvisatie in een streven betekent', dus 'een doe-het-zelver zijn voor alles. Tot daar mijn les die ik zopas 'zelf' geleerd heb.
Deze morgen bij mijn wandelingetje in mijn hofke, zag ik een zee van goudgele pissebloemen, een mooi kleurrijk tapijt met daar tussenin enkele witte vruchtenpluimpjes. Als ik zo dan rondkijk denk ik dat er een kans bestaat dat ik voldoende rubbersap kan vergaren om een paar caoutchouc botten te maken. Ik heb daar al over geschreven op 29/04/2021. Ik ben wel nog wat meer te weten gekomen over dat mooie bloemeke, dat door niemand graag in zijn perfect onderhouden tuin wil zien verschijnen. De plant is niet giftig en is eetbaar. Ik kan er honingachtige siroop van maken of jam of confituur. De verse bladeren worden 'molsla' genoemd en als voorjaarsgroente in vele delen van Europa verkocht op de markten. In de kruidengeneeskunde prijst men het sap van de bloem aan voor de behandeling van wratten. De koeien, geiten en schapen gebruiken het als geneesmiddel, ze ondersteunen de leverfunctie van het melkvee. De cavia en de konijnen zijn er verzot op. Géén één v&n die beesten loopt in mijn tuin rond. Dat wil zeggen dat ik het zelf met wortel en al zal moeten wegnemen. Dat zal dan ook gebeuren als de stellingen weg genomen zijn. De plant is ook in de iconografie (onderdeel van de kunstgeschiedenis) een attribuut en symbool voor de gematigdheid. Het is ook een christelijk symbool van 'rouw'. Ik heb voor vandaag alles gezegd. Een goeien avond en tot morgen.
Een dag die me niets zegt. Niemand die me interesseert staat op mijn lijstjes vermeld. Geen enkele naam die een belletje doet rinkelen of mijn fantasie in gang zet. Het is weer schrijven à l'improviste. Ik zou een voorzetje moeten krijgen zoals de voetballers en daarna dan een goal kunnen maken. Helaas, mijn student moet studeren en moet zijn gedachten en verstand voor andere dingen gebruiken. Nochtans heb ik bij de kapper een deugddoende huidmassage gekregen, maar tegen gebrek aan inspiratie is geen kruid ogewassen, zelfs geen mooi gecripeerd kapsel. Op het strand en den dijk was het al een gezellige drukte. Het is nog niet zo warm, wel droog, maar goed ingeduffeld kan het kleine grut wel zijn plezier vinden met forten bouwen en vliegeren. Voor mij zal er een tv-namiddag inzitten. Bij de Koningin Elisabeth Wedstrijd is het vooral de kandidaat van deze namiddag die me boeit, Aiden Mikdad (°2001), een Nederlander. Naast het verplichte werk, een concerto van Mozart (1756-1791) en het nieuwe werk van Pierre Jodlovski, Nocturne, brengt deze pianist ook werk van Aleksander Skryabin. Ik had van deze man nooit gehoord. Is dat nu een gat in mijn cultuur? In ieder geval heeft hij een sprekende titel voor dit werk gevonden; Nocturne pour la main gauche seule. Hij speelt ook nog een stukje Franz Liszt (1811-1886). Nu moet ik eerst gaan rusten want de kleppen van mijn ogen vallen toe. Ik wil niet al slapende van mijn stoel vallen, dat is een beetje te pijnlijk. Het is dus niet 'de max' geworden vandaag. Dat zal voor een andere keer zijn;
Mijn aandacht gaat niet speciaal uit naar de betekenis van deze dag, te weten, dat Jezus opsteeg naar de hemel. Vandaag schrijf ik ook niks over 'Rerum Novarum', dat is voor een ander jaar. Ik heb nog een belangrijk persoon gevonden in de geschiedenis van het Westen. Iemand die het 'premierschap' introduceerde en als zodanig politiek gezag had bij Louis XIII. Monsieur Armand Jean du Plessis, Cardinal-Duc de Richelieu et du Fronsac (1585-1642), geestelijke, edelman, staatsman. De zogenaamde l'Éminance Rouge', omwille van zijn rode klerikaal kleed. Dat werd toen ook gedragen, net zoals nu door de kardinalen en aangesproken met 'eminentie'. Nog heden ten dage is hij belangrijk te noemen als oprichter van de Académie Française in 1635. Een wetenschappelijk genootschap, een instituut dat toezicht houdt op de woordenschat en grammaticale regels van de Franse taal en niet meer dan 40 leden mag tellen. Bij het verscheiden van een lid, mag er een andere zijn plaats innemen. Membre de l'académie Française, een hele eer als dat op het 'avis de décès' mag staan. Momenteel is stoel 8-12-13-16-24-32 nog vrij, want er gaan soms jaren over een verkiezing van een nieuw lid, zoals 'stoel 8' is vrij sinds 2016. Hierdoor zijn er zelden 40 leden aanwezig bij een vergadering. Ik weet niet of mijn kanditatuur ernstig zou genomen worden want ik spreek 'Frans met haar op'. Sterker nog, ik spreek 'haar met Frans op'. Maar wie niet waagt, wie niet wint, is mijn lijfspreuk. Ik zal mijn C.V. maar eens opstellen en doorsturen naar Jean-Denis Bredin, magistraat en schrijver. Zetelt sinds 1989 op stoel '1' en waarschijnlijk al een respectabele leeftijd heeft. Nog een kanshebber voor vervanging binnen afzienbare tijd is Hélène Carrère 'Encausse (°1929) , historicus en vaste secretaris van deze gerespecteerde Académie, zetelend op stoel '14'. Ik stel meteen mijn kandidatuur voor het beste postje: voorzitter, ik heb gezien dat dit clubje nog geen président had en ook nog geen gepensioneerd lid. Waar heeft die man nog voor gezorgd? Hij zorgde ervoor dat men veilig aan tafel de maaltijd, het diner, tot zich kan nemen. Hij verplichtte gebruik te maken van 'een mes' tijdens de maaltijden en de dolk thuis te laten. Geen verwondigen meer getolereerd, geen discussies meer beslechten met de dood terwijl men geniet van de exquise gerechten en de haute cuisine. Veiligheid vóór alles aan de koninklijke dis. Sindsdien neemt men het voedsel plechtig tot zich met 'couteau en fourchette'. Daar hoort dan natuurlijk een Frans liedje bij van Lucille Starr (1938-2020). Zij was een Canadese, singer-songwriter, tweetalige liedjes Frans-Engels, goede meezingers en echt wel in de vergetelheid geraakt. Misschien kennen jullie nog wel: Quand le soleil dit bonjour aux montagnes, Jolie Jacqueline of Colinda. Samen met mijn 'kid' ons deze middag eens aan deze nostalgische liedjes gewaagd en een poging tot meezingen en jodelen, met mijn valse noten en krakende stem.
Internationale Dag van de Verpleegkunde. Op de geboortedag van Florence Nightingale (1820-1910) is het dé dag voor degenen die in de 'zorg' werken. Extra veel aandacht gaat naar deze mensen waar men niet 100% inzet van vroeg maar het dubbele tijdens de pandemie. De coronacrisis hakte overal in, geen werk voor de ene groep mensen en véél te véél voor een andere groep. Over Florence heb ik vorig jaar al geschreven. Evenals over de ijsheiligen, die ik nogmaals vernoem omdat ik een mooi versje vond voor deze periode: Pancraas (12/05), Servaas (13/05) en Bonifaas (14/05), zij geven vorst en ijs, helaas!.
Er is weer wat anders te melden. Ik moest op pad, weliswaar met de auto, om boodschappen te doen. Mijn student komt vanavond weer mijn leven binnen gewandeld. Daarvoor moest ik geen 'kasseistraat' passeren, wel een asfeltweg en een stukje macadam. Ik zal maar de Vlaamse woorden gebruiken voor de gewone wegen. Vóór de blijde intrede van mijn kid, zal ik eerst nog wel luisteren naar een pianoconcerto. De pianist van dinsdagnamiddag had naast zijn vlugge vingers ook een fantastische mimiek, een vrolijke frans, un garçon joyeux. Mijn oog en mijn oor beleefde plezier aan dit optreden.
Vandaag vermeld ik graag nog een vrouw, uitgeroepen tot de grootste vrouwelijke filmlegende: Katherine Hepburn (1907-2003). Ze wordt ook 'The First Lady of American Cinema' genoemd en dat omwille van het record aantal Oscars dat ze kreeg. Velen zullen de film "Quess Who's Coming to Dinner" wel kennen. Met Spencer Tracy (1900-1967) en de mooie Sydney Poitier, als de zwarte vriend van de dochter des huizes. In 1967 waren de zwarte mensen nog tweederangsburgers in Amerika. Het liedje van Amina uit 1990 White and Black Blues, kan men hier zingen. Prachtige vertolkingen van al de acteurs. De beklijvende film "On Golden Pond" uit 1981, waar haar tegenspelers vader en dochter Fonda waren. Een prachtrol was ook voor hen weggelegd in deze film. Door hun samenspel is een echte familiale ruzie beëindigd. Henry Fonda (1905-1982) heeft nog vele bekende films op zijn actief zoals "The Longest Day", "How The West Was Won" allebei de films uit 1962. "Once Upon a Time in The West" uit 1968. Dan is er natuurlijk Jane, die vooral gekend is bij jong en oud omwille van haar fitness-video's. Bij de ouderen omwille van haar politiek activisme, haar huwelijken en de roddelrubrieken in de boekskes. Voor mij is haar mooiste film: The African Queen. Een film uit 1951, met aan haar zijde Humphrey Bogart (1899-1957). Een trage film, met een wondermooi verhaal, gesitueerd tijdens Wereldoorlog I, in Afrika. "The African Queen" is een boot en een beetje de held van het verhaal. Even de snelheid van deze tijd vergeten als je de film of de dvd kan bemachtigen. Ik denk niet dat die ooit nog op tv zal uitgezonden worden. Spijtig. Tot morgen, mijn klassiek uurtje breekt aan.
Mijn familie telt nogal wat leden en dan is de kans groot dat er altijd wel iemand jarig is. Vandaag niet één maar twee stuks die 15 kaarsjes mogen uitblazen. Een tweeling, jongen en een meisje. Vorige week al het kaartje verstuurd want de post is verre van betrouwbaar te noemen. Het is niet meer 'vandaag gepost, morgen bezorgd'. Nee, ik moet dagen op voorhand uitdokteren wanneer ik het op de post moet afgeven om tijdig bij de jarigen toe te komen. Een kaartje krijgt iedereen graag op zijn verjaardag, want het is leuk een envelop met je naam in de brievenbus te vinden. Rekeningen krijgen ze gelukkig nog niet, dat is pas binnen een paar jaar als ze vanonder moeders vleugels zijn. De twee oogappels zullen al kunnen genieten van terug naar het 'normale' dat deze week begon met 'iedere dag naar school'. Misschien zit er ook een klein feestje bij, dat zou na al die maanden toch wel plezant, leutig en geestig zijn voor de jarigen.
Aan al mijn dierbare en beste lezers en lezeressen, gelukkig zijn er iets meer dan twee man en een paardenkop, wil ik toch eens een gunst vragen. Ik zou willen weten of jullie evenveel genieten van het lezen van mijn schrijfsels als ik heb bij het schrijven ervan. Ik weet wel dat het de bedoeling is dat ik me amuseer maar het zou plezant zijn te weten dat het voor jullie ook prettige lectuur is. Een goed gevoel geven aan mezelf als ik schrijf, maar dat er ook een glimlach komt bij de fans van mijn blog als ze die bekijken. Veel moeten jullie daar niet voor doen. Onderaan iedere tekst zijn er bolletjes die jullie kunnen aanklikken. Een klik bij 1, "nog heel veel werk te doen en geen rasschrijfster" dat zie ik liever niet. Nummer 5 dat wil zoveel zeggen als "bijna perfect en aangenaam om lezen". Natuurlijk verkies ik dat laatste. Want eigenlijk, en daar verschiet ikzelf van, is er binnenin een stemmetje dat vraagt om de "beste" te zijn, een ambitie om als echte schrijfster door het leven te gaan, zonder de bedoeling om er boeken van te maken. We mogen af en toe onszelf toch eens wat hoger inschatten, onze zelfwaarde een boost geven, op te krikken om vrolijk verder te doen. Oud of jong, goede punten maakt je fier op hetgeen je presteert. Dat mag iedere dag gebeuren, hoe meer stemmen hoe meer vreugd. Zoals de gebroeders Willy en Jos Vermaelen, van Vermaelens Projects, het zo mooi verwoordden: "een kleine moeite maar een wereld van verschil". De Vermaelens waren de broers Frank en Kris Fockrtyn. Oneliners die in het programma, "In de Gloria", ten berde werden gebracht. Twee seizoenen 2000-2001, speelden de acteurs de pannen van het dak in 20 afleveringen. De acteurs Frank Focketyn, Wim Opbrouck, Lucas Van den Eynde, Tom Van Dyck, Sien Eggers, Tania Van de Sande, geven het beste van zichzelf in deze satire op de reality programma's die toen in opmars waren. Tot morgen
Een nieuwe week met een natte start. Goed voor de plantjes dat ze drinken krijgen, spijtig voor de bloemen dat ze met dit weer vlugger verwelken. Het weer kan ook nooit voor iedereen goed zijn. Niet getreurd, de Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano start deze namiddag. Van de 58 gegadigden die ingeschreven waren voor deze wedstrijd blijven er nu nog 12 in de running. Spijtig genoeg maar 1 vrouw die erbij is, een Koreaanse. Met 15 waren ze naar België gevlogen of afgezakt (ik weet niet wat het juiste woord moet zijn) en enkel een meisje (26j) stootte door naar de halve finale. Geen Belg die deelneemt aan dit muzikale concours in het Flageygebouw. Eens de finale er komt is het in Bozar dat ze de proef afleggen. Er is een verplicht concerto van Mozart (1756-1791), dat ze moeten ten gehore brengen, een nieuw verplicht werk van de Franse componist Pierre Jodlovski (°1971), "Nocturne", en dan nog een pianostuk naar keuze. Op 15 mei valt dan het verdict wie in de Muziekkapel Koningin Elisabeth in Waterloo, mag verblijven. Eerst luisteren naar de pianovirtuozen en dan naar de koers kijken. De Giro is ook van start gegaan.
10 mei is de naamdag van de grootste Belg aller tijden, verkozen tijdens een VRT programma in 2005: Jozef de Veuster (1840-1889), beter gekend als Pater Damiaan. Beschermheilige van de lepralijders, tuberculozen en aidspatiënten. Hij werd heilig verklaard in 2009, na bewezen wonderen dwz genezen zijn op onverklaarbare wijze door zijn voorspraak te aanroepen. Hij was een Picpus-pater, zo werden de broeders en paters van de 'Congregatie van de Heilige Harten van Jezus en Maria' genoemd. Het moederhuis van deze geestelijke orde bevind zich in de 'Rue de Picpus' in Parijs. Kortweg noemde men de leden van deze religieuze vereniging 'Paters Picpussen' of kortweg 'Picpus'. Hij was ingetreden in deze congregatie in 1860. In 1864 kwam hij als missionaris aan in Honolulu, de hoofstad van de Hawaï-eilanden. De melaatsen van die eilanden werden getransporteerd naar Molokai, waar ze aan hun lot werden overgelaten. Op 10 mei 1873, kwam Pater Damiaan aan in deze kolonie, om ze geestelijke bijstand te verlenen, te verzorgen, te onderrichten. Als landbouwerszoon leerde hij hen ook het land te bewerken en zo in een deel van hun dagelijks voedsel te voorzien. In 1889 overleed hij ook aan lepra. In 1964 werd zijn naam gegeven aan een hulp- en ontwikkelingsorganisatie, de Damiaanactie. Zij kiezen niet voor acute medische interventies maar ze opteren, te voorzien in gezondheidszorg op lange termijn.
Met de woorden van de dag, Nederlands en Vlaams, hoop ik niemand tegen te komen: 'lange tenen' en 'best' . Lange tenen, is iemand die zich snel gekwetst voelt, door woorden die hem onwelgevallig zijn en iemand die overal aanstoot aan neemt. Ik vrees dat ik zo iemand wel kan tegenkomen vandaag. Er zijn nog wat dakproblemen uit de weg te ruimen. Dus 'best' fingers crossed!!!
De meeuwen maken ontzettend veel lawaai deze zondag. Fris en uitgeslapen weten deze vogels dat er toeristen zijn, en dat ook de vele terrassen voor allerhande lekkernijen kunnen zorgen. Ik was echt wel vergeten dat een huishouden runnen vermoeiend kon zijn. Mijn student is voor enkele dagen weer bij zijn mama, papa, broer en vrienden, vooraleer hij terugkomt. Ik was al lang vergeten wat een cursushandboek inhoud, wat blokken is, wat stress is als er een mindere studiedag tussenzit. Ik was ook vergeten dat het vermoeiend is, een blokker in huis te hebben. Ik was ook vergeten dat een jongeman een degelijke maaltijd moet voorgezet krijgen en dat koken weer wat tijd vraagt. Dat alles is een beetje meer werk dan mijn gewone bezigheden. Op deze moederdag is het een beetje recup voor mij, maar evenzeer voor mijn huisgenoot die het beste van zichzelf gegeven heeft de laatste dagen, en dubbel en dik geprofiteerd heeft van de extra ballengooier. Op deze dag denk ik ook weer eens speciaal aan mijn moeder, die in het grote universum zweeft. Tussen de miljarden stofjes in het heelal, ver weg van de "the pale blue dot". Zolang er nog mensen zijn die haar herinneren heeft ze het eeuwige leven.
Het is ook "Dag van Europa" en wel omdat op deze dag in 1950, de speech van Robert Schuman (1886-1963) de aanzet vormde tot de Europese Unie. Samen met Jean Monnet (1888-1979), lanceerden ze het Schumanplan. De inhoud: de enige voorkoming van een 3e wereldoorlog is een samenwerkingsverband tussen de Europese Naties.
Aan liedjes mag het vandaag ook niet ontbreken, vooral omdat het eerste wat ik hoorde op Radio 1, was: Killer Queen (1975) van Queen. Dan kwam "Zjoske, schone meid" (1977) van Raymond van het Groenewoud. Maar het meest symbolische lied vandaag kwam na de verkeersmededeling: er zijn loslopende schapen, ter hoogte van Waasmunster op de E17 gesignaleerd. Volgens mij ontsnapt van het graastalud. Een goed gevonden en gekozen single volgde op deze info: "Boze Wolven" (1992) van Gorki(y), vooral de zin "ik ben zo bang van de boze wolf....."
Een aanrader op moederdag en dat voor al degenen die hun mama een cadeautje willen geven: Koop nooit iets waar een handvat aan zit, het betekent werk!!!. Aldus sprak H. Allen Smith (1907-1976), journalist, auteur en vooral humorist. En werk is iets dat mama's vandaag kunnen missen als kiespijn.
