Als er één bloem kon spreken, t zou de roos wel zijn. Ze zou vertellen over liefde. Over vriendschap. Ze zou ons spreken, Van Leed en vreugde. Ons zeggen hoe blij ze is, als iemand haar schenkt. Hoe verliefde mensen, vertederd worden als ze haar krijgen Ze zou ons vertellen, dat haar doornen kunnen prikken, maar ook dat zij de mooiste bloem der schepping is.
De meelopers. Als roddelende prullende Vlamingen Een onrecht zien gebeuren Dan gaan ze strijd liederen zingen, Of gaan z' in een hoekje staan te treuren
Ze komen als witte massa op de straat Zwaaien met allerlei plakkaten , maar weten meestal niet waar het om gaat. En staan op t einde van de rit op apegapen.
Enkele lepe demagogen Spannen hen voor hun kar Zhebben hen allerlei moois voorgelogen En zij ,de meelopers staan er bij als nar .
Ze laten zich gebruiken Voor de poort van hun bedrijven . Maar ze verkiezen weg te duiken Als de baas hen komt bekijken En als ze op bevel van t syndicaat Terug de werkvloer betreden, hebben ze de demagogen obligaat wat vaster in hun stoel gehesen.
(Voor publikatie in het maandblaadje van rustoord "Denderrust te Herdersem)
Denderklokje
Het denderklokje Is t een klok of een bloem? Luiden kan het niet. Geuren kan het niet Maar het brengt Vreugde en vriendschap. Het kan troost brengen. En blije mensen maken. Dingen die we even hard nodig hebben Dan geur of klank.
The senseless misery in America Did by something that s called men. Deep sorrow, infinite sadness. That some thing people be able to do. I refuse to believe That this by my race is done. I refuse to accept this. I forbid that such is calling men. Those creatures must be pooch out of humanity. Pulverized as a poisonous insect Not one with reason gifted being can such thing understand. Not one excuse can be accept. Not an A-bomb on Japan, or war In the gulf. No Korea or Vietnam can be used as spare. This is worse than nazism Repulsive than the IRA Pernicious than even what aggression. This is pure madness, done by cowardly vile fouls. America and all right-minded Find and crutch them, root them out. Only then, humanity can Start again to be men.
Wie? Als twee mensen discussiëren over eender wat. Dan zal de ene aan dandere zeggen, dat zijn mening de waarheid bevat. Als twee mensen discussiëren, en elk hun gelijk willen halen, dan zal de ene van dandere zeggen gij vertelt leugen verhalen. Maar wie zegt de waarheid en wie niet? Moeilijk te achterhalen. Maar een ding staat vast Er is er een die bedriegt. Een van de twee liegt.
Over Laurette Onckelinx. Dit zou toch iedereen moeten lezen en weten Het volgende stemt toch tot nadenken... Over Laurette Onckelinx en haar familie. De vader van Laurette, een Limburger, vond in 1950 werk in Ougrée, werd regionaal vakbondslid, toen schepen en tenslotte burgemeester. Haar moeder is een Tunesische. Laurette werd aldaar geboren op 2 oktober 1958 en heeft vijf broers en zusters. Zij studeerde rechten aan de Universiteit van Luik en werd later advokaat. Zij huwde met de Algerijn Abbès Guenned. Wegens zijn bedrijvigheid in het drugsmilieu vaardigde Marokko in 1996 een internationaal aanhoudingsmandaat tegen hem uit. Op 31 juli 1997 werd hij op de luchthaven van Zaventem gearresteerd, maar hij maakte gebruik van een diplomatiek paspoort, wat hij illegaal bezat, want hij is nooit een diplomaat geweest. Op dat moment was echtgenote Onckelinx minister-president van de Franse gemeenschap. Om verdere schandalen te vermijden, scheidde Laurette heel snel van hem.Na één maand was de scheiding al officieel geregeld. De snelste echtscheiding in België ooit. Op 20 november 1999 huwde Laurette de constitutionele advokaat Marc Uyttendaele. De getuigen bij dit huwelijk waren beider vroegere echtgenoten! Nog wat over haar ex-echtgenoot Abbès Guenned. Na de poging tot arrestatie van Abbès Guenned op de luchthaven van Zaventem, waarbij hij gebruik maakte van onchendbaarheid met een illegaal diplomatiek paspoort dat hij ' als gift' had gehouden, werd hij een jaar later, op 21 juli 1998 voor dezelfde feiten opnieuw geearresteerd, dit keer op de luchthaven van Izmir, Turkije.Hij moest daar een tijdje de cel in, maar onder druk van de Belgische regering werd hij nooit aan Marokko uitgeleverd en om een diplomatieke rel te vermijden zelfs vrijgelaten.Sinds kort is Abbès weer opgedoken - ge gelooft het niet- als rijkelijk betaald adviseur op het kabinet van Laurette Onckelinx met als taken de communicatie tussen het kabinet en de islamitische verenigingen onderhouden en het grote stedenbeleid. In ' La Libre Belgique ' van 15 jan. 2004 deed hij een oproep tegen het verbieden van hoofddoeken bij moslimvrouwen en hij gaf zijn steun aan het oprichten van de vereniging COIFE (gezamelijke verenigingen tegen het verbod van hoofddoeken in scholen). Eén van de medewerkers van Abbès is Kissi Benjelloun, voorzitter van de Unie van Moskees (slager van beroep). Deze wordt ervan beschuldigd de controle van de Moslimvleesmarkt uit te voeren voor zijn persoonlijk profijt. DUS: Eerst was ze getrouwd met een Marokkaan, die op die manier Belg werd. Op een gegeven ogenblik werd die echtgenoot in België aangehouden wegens drugbezit. Op een of andere manier kwam hij vrij(voorspraak?) in België, maar werd hij later opgepakt in Turkije, ook al omwille van drugs. Turkije wilde hem toen uitleveren aan Marokko, waar hij ook al gezocht werd (!), maar hij kwam terug naar België, nadat er vanuit ons land "enige diplomatieke druk" werd uitgeoefend om hem naar hier te krijgen. Wat later scheidde Onkelinx van haar Marokkaan en trouwde ze met een Brusselse advokaat, Marc Uyttendaele, die sindsdien zijn advocatenpraktijk gevoelig heeft kunnen uitbreiden en waarvan gezegd wordt dat hij de man achter de schermen is in de hervormingen bij het Belgische gerecht. Uyttendaele en Onkelinx zijn nog steeds een koppel, maar zouden niet meer bij elkaar wonen. Hij is in Brussel gebleven en zij zou een onderkomen hebben ergens in de buurt van Louvain-la-Neuve. Nog pikanter wordt het als men weet dat Laurette's eerste man, die Marokkaan dus, bij haar op het ministerie van Justitie zou werken en daar zou instaan voor de contacten met de buitenlandse islamitische groeperingen...En voor zover je het zou vergeten zijn: Laurette Onkelinx is in België minister van Justitie!
(BRON: Seniorennet.be - R.A.A.'s > Krantje)
De vierde dimensie
Wetenschappers overal ter wereld breken zich al eeuwen het hoofd over wat de vierde dimensie nu echt is. Ik ga proberen mijn visie over dimensies, te beschrijven. We moeten vertrekken van vaststaande gegevens. Van conventionele afspraken. We nemen aan dat de eerste dimensie de zichtbare breedte is. De tweede de zichtbare hoogte en de derde de zichtbare diepte. In de Kinematicaonderscheidt men naast breedte, hoogte, diepte, als vierde dimensie: Tijd. De vierde dimensie ligt dus achter ons. Maar wat ligt er dan eigenlijk achter ons? Wel dat is in de eerste plaats de voorbije tijd. Ten tweede de ruimte. Bevindt zich rondom ons en dus ook achter ons. En ten derde de massa. Deze drie zaken echter, eens de tijd verstreken, komen die niet meer terug in hun originele vorm. Zowel tijd als ruimte en ook massa zijn oneindig. Tijd, een relatief begrip, dat enkel te meten is met de methoden die we als vaststaand hebben aanvaard. Tijd is een periode die we bewust beleven. Maar wat met de tijd die we niet bewust beleven en die toch voorbij gaat? Ruimte. Welke ruimte bedoelen we? De ruimte waarin we leven of de ruimte die gans het heelal omspant Twee zaken die door het menselijke oog zelfs door het brein, niet te vatten zijn. En dan de massa. Welke massa bedoelen we? Onze eigen massa, de massa rondom ons of de massa van het heelal. Dus uit deze analyse blijkt dat er nog heel wat conventionele waarden moeten gegeven worden om tot gemeenschappelijke parameters te komen die de geleerden ooit wel zullen toelaten de definitie van de vierde dimensie vast te leggen. Maar welk menselijk brein zal ooit sterk genoeg ontwikkeld zijn, om de al bestaande conventies te weerleggen? Welk brein zal ooit andere normen ontwikkelen. Normen welke niet gelden in het deel van het heelal, waar wij deel van uitmaken. Waar zou uit blijken dat de relativiteit theorie, van Einstein niet van toepassing is in het grotere heelal dan dat wat wij ons voorstellen. De ruimte waar E=MC² niet van toepassing is. Waar energie in een andere dimentie moet bekeken worden. Waar immense massas door zwarte gaten worden opgeslokt en omgezet in onvatbare energie. Deze verschijnselen zijn ook wel terug te brengen onder de noemer relatief. Maar is dit woord hier wel opzijn plaats? Relativiteit. Betrekkelijkheid. de theorie die steunt op een conventie, waar wordt aangenomen dat het licht zich niet oneindig snel voortplant. Maar op welke wiskundige formule steunt deze theorie? Al deze theorien zijn ontsproten uit een menselijk brein. Omdat er, ondanks de meest gesofistikeerde computers, momenteel geen andere formules, kunnen ontwikkelt en bewezen worden, moeten we het met de bestaande dan maar verder doen. Maar ooit komt de dag dat, dank zij de verkenning van de ruimte buiten onze melkweg, deze theorieën zullen herschreven worden. Dan zal men misschien tot een aanvaardbare verklaring komen, welke zwart op wit zal bewijzen wat de vierde dimensie nu eigenlijk is. Laat ons voorlopig aannemen dat de vierde dimensie deze is die achter ons ligt, onzichtbaar voor het oog. Want in welke richting men ook kijkt, altijd ligt er een dimensie achter ons, en op dat ogenblik onzichtbaar.
14/12/06 Roger.
bed economie
Vergelijkende studie economische systemen
Socialisme Je hebt 2 koeien en je geeft er 1 aan je buurman die géén koeien heeft.
Communisme Je hebt 2 koeien.De regering neemt ze allebei af en geeft je een beetje melk.
Fascisme Je hebt 2 koeien.De regering neemt ze allebei af en verkoopt je melk.
Nazisme Je hebt 2 koeien.De regering neemt ze allebei af en schiet je vervolgens neer.
Bureaucratie Je hebt 2 koeien. De regering neemt ze af, schiet er ééntje dood, melkt de andere en giet de melk dan weg.
Traditioneel kapitalisme Je hebt 2 koeien. Je wisselt er één voor een stier, je kweekt een hele kudde koeien, verkoopt die én gaat leven van de rente.
Trust-kapitalisme Je hebt 2 koeien. Je verkoopt er 3 aan een dochteronderneming in Korea en gebruikt daarvoor het krediet dat je via je schoonmoeder hebt aangevraagd bij een Brusselse bank. Vervolgens voer je een ruil door met een Amerikaans bedrijf om je 4 koeien op te kopen en aan je terug te schenken, zodat je de belastingen op de 5 koeien kan terugtrekken. De subsidies die Europa je uitbetaalt voor de melk van je 6 koeien investeer je via een stroman in je Koreaanse dochter-onder-neming. In je jaarrapport geef je 8 koeien aan mét een optie op een 9de . Je verkoopt 3 koeien om een Amerikaanse kwekerij te kopen. Je wordt vervolgens op Amerikaanse veemarkt ontmaskerd omdat je eigenlijk niets van koeien weet. Je beweert achteraf dat je niet begrijpt dat je stallen leeg staan en je vliegt achter slot en grendel.
Amerikaans systeem Je hebt 2 koeien. Je verkoopt er 1 en dwingt de andere om melk voor 4 te geven. Je bent verbaasd als het beest doodvalt. Waals systeem Je hebt 2 koeien. Je gaat in staking omdat je er gratis een Vlaamse. bij wil.
Japans systeem Je hebt 2 koeien. Je manipuleert hen genetisch zodat ze tien keer kleiner worden dan een normale koe én twintig keer méér melk geven.
Duits systeem Je hebt 2 koeien. Je manipuleert ze genetisch zodat ze 100 worden, maar één keer per maand moeten eten én zichzelf melken.
Brits systeem Je hebt 2 koeien. Ze zijn alle twee gek.
Italiaans systeem Je hebt 2 koeien, maar je weet niet juist waar... En dus ga je spaghetti eten en chianti drinken.
Russisch systeem Je hebt 2 koeien. Je telt ze en ontdekt dat je er 5 hebt. Je telt ze opnieuw en ontdekt dat je er 30 hebt. Je telt ze opnieuw en ontdekt dat het er 17 zijn. Je stopt met tellen en opent je 2de fles wodka van deze ochtend.
Frans systeem Je hebt 2 koeien. Ze zijn de belangrijkste koeien ter wereld.
Zwitsers systeem Je hebt 500 koeien, maar géén enkele is van jou. Je verdient geld door ze voor "onbekende" buitenlanders bij te houden.
Hindu systeem Je hebt 2 koeien en je aanbidt ze.
Vlaams systeem Je hebt één koe en je trouwt er mee.
bed een goed mens
Geschreven voor een collega van Karine, voor de verjaardag van zijn vroegere chef . Berichtje aan een goed mens,en een toffe baas. Wel Raf. Ik weet het nog, alsof t gisteren was De dag dat ik als kleine klerk Onder je vleugels kwam. Jij was mijn Chef. De Directeur. Maar U was niet die mijnheer, de grote baas. U was mijn bewaarder, mijn toeverlaat. Probleempjes groot of klein Geen moeite was U te veel, om mij en anderen te helpen. U waakte over ons, zoals een vader zijn kroost naar een beter leven leidt Veel in mijn carrière heb ik aan U te danken Ik ben nooit vergeten Uw menselijk beleid. Bijna als vrienden waren wij, Uw onderdanen. En nu je Zeventig wordt kan ook ik niet nalaten, uit het diepste van mijn eigen ik, U het allerbeste te wensen. Moge er nog ettelijke verjaardagen, je deel zijn, tot vreugde en vriendschap . Van Uw familie en allen die het voorrecht genoten met U te mogen samen werken.
Roger 15/04/05
23-09-2007
bed kunstenaars
Kunstenaars.
Heb je ook ooit al eens nagedacht over volgende vraag? Wie van de kunstenaars heeft de moeilijkste taak? Uit welke kunstvorm komt de grootste artiest? Hierop is niet zo eenvoudig een antwoord te geven.Als uit de openstaande vleugel van een piano, hemelse klanken klinken. Als je de vingers van de virtuoos als fluwelen borstels over de witte en zwarte toetsen ziet glijden. De mimiek van de pianist, die in vervoering het concerto speelt. Volledig wegzinkend in de muziek. De tientallen muzikanten van het orkest, die allerlei instrumenten bespelen, met vaste hand in de maat gehouden door de dirigent. Als na een hartverwarmende introductie, de sollist zijn schitterende solo speelt. Als een koor hemelse zang laat klinken. Klanken waarvan sommige passages de haartjes op je armen laten recht staan. De warmte die je voelt, bij de uitvoering van grote muzikale meesterwerken. Zelfs voor de hedendaagse jeugd, die opgegroeid is met massas oorbeschadigende decibels, klinkt hun muziekgenre hen als hemelse muziek in de oren.Maar achter al deze muzikale pracht, zit één iemand. De Componist.Al deze bolletjes en streepjes, neergeschreven op vijf evenwijdige horizontale lijnen, komen uit zijn pen. Uit zijn brein. De partituren voor ieder instrument. De violen, cellos en contrabassen. De koper- en houtblazers. Het slagwerk.Alles harmonisch neergeschreven. De solo partijen en koor gezangen. Dat alles ontstaan in de geest van één mens. Fantastisch toch?
Maar er zijn natuurlijk nog kunstenaars. Bijvoorbeeld de schilder. Wat de grote kunstenaar onderscheidt van het amateurisme, is altijd terug te zien in het resultaat. De harde rechte lijnen van de amateur zijn bij de artiest als het ware, in het oneindige wegvloeiende penseelstreken. De diepte, hoogte en breedte geven de drie dimensies natuurgetrouw weer. Het perspectief dat ons als het ware zelf deel laat uitmaken van het schilderij. En dan het mengen van de verf. De kleuren. Bijna de perfectie, Ik zeg wel bijna, niets of niemand is bekwaam het pallet van de natuur te beheersen. Maar de artiest slaagt er in deze ideale kleuren in zijn werk te benaderen. Zelfs sneeuwlandschappen stralen een gevoel van warmte uit naar de toeschouwer toe. Bij exotische taferelen, lijken de vruchten, in de met zon overgoten schaal, ons uit te nodigen er in te bijten. We voelen als het ware de warme zonnestralen van het schilderij afstralen. Het portret van de moe gewerkte oude man. De rug gekromd van het harde labeur. De vingers die als knoestige dikke twijgen de steunstok omsluiten. De vermoeide blik die in de oneindige verte staart. En op de achtergrond de trieste bomen en struiken in het bruine herfstlandschap. Dit tafereel doet de toeschouwer nadenken over de vergane jeugd. De kortstondigheid van het leven. Maar ook over het grote kunstenaarschap van de artiest Schitterend toch?
En de beeldhouwer. Uit een blok, door de natuur in grillige vormen gegoten natuursteen, houwt hij met hard getemperde stalen beitels en punten stukje per stukje weg. Het beeld dat zich in zijn geest bevindt, krijgt beetje bij beetje vorm. Een oor of oog. Een arm of de vinger van een hand. Een brede mannenborst. Een sierlijke vrouwenboezem. Alsof hij het uit klei boetseert alles krijgt vorm. De harde doodse steen komt tot leven. Uit donkere grijze brok graniet rijst de beeltenis uit zijn geesteswereld. Uren, dagen, weken, maanden. Onverdroten werkt hij aan zijn ideaal beeld. Duizenden hamerslagen. Dat wat in zijn geest geprojecteerd wordt verschijnt voor onze ogen. Wat deze kunstenaar produceert, zal de tand des tijds weerstaan. Als brok natuur heeft deze steen miljoenen jaren de natuurelementen getrotseerd. Ook nu zal dit geestes spinsel van de kunstenaar ons en latere generaties overleven. Of is het hij die van zijn geboetseerde droom een bronzen afgietsel maakt. Is hij de verpersoonlijking van het grote genie, die met verfijnde technieken een fiere heerser op zijn paard, boetseert. Of de strijdvaardige generaal, met ontbloot zwaard ten hemel geheven, uit het niets laat verrijzen. Van zijn meesterwerken mallen maakt waarin hij, met zijn dikke lederen voorschoot voorgebonden, door het gloeiende, vloeibare brons te gieten, zijn meesterwerk tot leven wekt.De bronzen beelden die de arduinen voetstukken zullen bestijgen om er roerloos eeuwen lang, tot eer en glorie van de koningen en heersers, als monumenten boven de mens te tronen. Meesterlijk toch?
Maar als je t mij vraagt. Natuurlijk vraagt niemand me wat, maar stel!Ik zou uit deze moeilijke keuze, en het is enkel door het schrijven van dit stukje dat het mij duidelijk is geworden, de componist distilleren. Ik verklaar mij nader: De schilder krijgt een visueel beeld in gedachte en gaat hier over nadenken. Hij maakt schetsen. Trekt lijnen, kringen en laat hier en daar een schaduw vallen. Zo ontstaat zijn ideaal beeld, van dat wat zijn meesterwerk moet worden. Maar hij hoeft niemand in zijn denkwereld te betrekken. Enkel de toeschouwer, die zijn werken in het museum komt bekijken is betrokken bij zijn werk. Niemand hoeft er welke interpretatie dan ook aan te geven. Het geheel ligt vast op doek, en zal de tand des tijds trotseren.Wat ik over de schilder schreef, gaat eveneens op voor de beeldhouwer. Enkel zijn de meeste werken van deze kunstenaar, monumentaal van omvang. Meestal moeten ze eeuwen aan de natuurelementen weerstaan. Maar is dit niet meer de eigenschap van de gebruikte materialen dan van het geniale van de kunstenaar? Dus mocht het mij toch iemand vragen. Voor mij is de componist de grootste. Met zeven bolletjes op vijf horizontale lijnen (natuurlijk is het niet zo eenvoudig) al dat mooie uit je pen toveren. Dat. Dat is kunst met een huizenhoge K. Ook in zijn brein moeten de klanken van zijn sonates, symfonieën of concerti geboren worden. Hij hoort, als het ware in zijn geest, het orkest zijn meesterwerk spelen. De monumentale echo van het koor gezang. Hij werkt de melodie en begeleiding uit. De strijkers. Violen Cellos en contrabassen. De koperblazers. Trompetten, trombones en hoorns. De houtblazers. Hobos, klarinetten en de fagotten. De zang van de solisten en koren. Allen hebben een partituur nodig. Voor elk van hen moeten de muzieknoten op papier geschreven worden. De lichte klanken in de sol- de zware in de Fa sleutel. En alles moet harmonisch juist klinken.Geen sinecure, als je het mij vraagt. Maar niemand vraagt mij natuurlijk wat. Probeer het maar eens. Sluit de ogen en denk aan een door u goed gekend muziek stuk. Probeer nu samen de violen, de cellos en het slagwerk in harmonie te horen. Wel als je daar in slaagt, neem vlug potlood en muziekpapier en begin te componeren. Waarschijnlijk is er een nieuw muzikaal genie opgestaan. Subliem toch?
Epiloog
Gelukkig is de mens in staat om prachtige dingen te bedenken en te maken. Of het nu de schilderijen van grote meesters zijn, of de prachtige beelden die onze leefomgeving versieren. Is het een bundel met gedichten of parels van de literatuur. Zijn het machtige muziekstukken, die een concertzaal op zijn grondvesten doen daveren. Al dat mooie dat wij ons als mensen realiseren, onderscheidt ons van de dieren. De mens heeft het vermogen in zijn geest beelden en gedachten te genereren die, eens ze zijn gerealiseerd, ons samenleven en dat van onze nageslachten o zo aangenaam kunnen maken.
06 juni 2007
ged madrid
Madrid 11 Maart 2004
Weer een dag die mensen in shock achterlaat Vele doden,verminkten en gekwelde geesten. Duizenden met vrees op het betraande gelaat. Dromen. Verwachtingen. Hoop. Uiteengereten
Wat betekent een mensenleven of een droom. Wie of wat heeft de daders zover gebracht, Om medemensen te vermoorden zonder schroom Hoe kan iemand een mens daartoe bewegen?
Maar is het woord mens hier wel op zijn plaats? Bestaat er een woord om dit schorem te benoemen Levende ellende. Haatvol brein. Hij die enkel dat kan doen. Zich zelf verdoemen.
Is er dan niemand die zij, die straf noch sanctie vrezen, een halt kan bevelen of uit de mensenkring stoten. Waar, in Bijbel, Koran of welk heilig boek staat te lezen, dat in welke naam dan ook zoveel bloed wordt vergoten.
Onze blauwe aarde,waar het goed moet zijn om leven Wordt door verziekte geesten gedegradeerd tot een plek Waar nu voor ieder menselijk wezen, arm of rijk, om het even. wreedheid en terreur heerst als een kanker vlek
Hebben zij,die deze misdaden mogelijk maken en bevelen Geen broeders,zussen of moeders die met afschuw kijken Hoe zij door daden, onschuldige levens stelen. Moet dan echt alle liefde voor deze onverlaten wijken
Mochten al deze slachtoffers van deze meedogenloze ploerten Één crimineel even zijn hart en geest doen verrijken Hem bij een volgend bevel krachtig néén laten roepen Dan kan de mensheid weer naar een zonnige toekomst kijken.
20 Maart 2004
bed londen
Londen 07 juli 2005
Weer heeft het schorem toegeslagen. Niets vermoedende burgers, op weg naar werk of huis zijn alweer het slachtoffer geworden van deze bandieten. Of is het woord bandiet een te zachte uitdrukking? Zal de vrije wereld dit blijven dulden? Kunnen we ons nog vrij bewegen in onze eigen steden? Neen . Als onze bewindvoerders niet krachtdadig gaan optreden, dan staat ons niets meer te wachten dan ellende en verdriet. Ik weet wel er wordt wereldwijd gezocht naar de kopstukken van deze moord organisaties. Maar dezen die er naar zoeken worden door de propaganda machines (Al Jazira) van deze organisaties zelf, en ook door onze eigen media, gebrandmerkt als criminelen en terroristen.Bij ontvoeringen en moorden op onschuldige, ontvoerde mensen, zijn onze tv. en kranten er als de kippen bij om beeld en tekst te publiceren. Wel misschien zou het een goed begin zijn om al deze publiciteit voor deze schurken organisaties te negeren. Hun laffe daden doodzwijgen in de ganse vrije wereld pers. Maar de olievlek, breidt zich alsmaar verder uit over onze beschaafde wereld. Enkel en alleen met de bedoeling, hun gedachtegoed dat ten opzichte van onze leefwereld nog 500 jaar achterloopt, op te dringen. Indien er nu geen krachtdadig halt wordt toegeroepen, zullen binnen afzienbare tijd onze gelovigen naar Mekka kunnen gaan op bedevaart, in plaats van naar Lourdes. Zullen onze jongeren hun vrije, tijd kunnen doorbrengen in de moskee i.p.v. in de fuifzaal. En zullen onze mooie jonge dames een burka dragen i.p.v. een minirok. Hoe of op welke manier deze misdaden tegen de menselijkheid moeten gestopt worden? Dat is zeker geen sinecure, maar de politiekers, die zeer sterk zijn als het er op aankomt eigen (financieel) belang te verdedigen. Die de wereld rond reizen op de meest luxueuze wijze, moeten naar middelen zoeken om dit te stoppen. Dat zijn ze door hun functie verplicht aan gans de wereldbevolking. Het is één over twaalf.
Roger 09/07/05
verhalen iets wat ik nooit vergeet
Iets wat ik nooit vergeet.
Regen en sneeuwvlokken, opgejaagd door een ijzige noordenwind, gierden door de straat.Voetgangers, de kraag hoog opgetrokken, of weggedoken achter paraplus spoeden zich door dit winterse weer, naar hun warme huiskamers. Een oud vrouwtje, in de ene hand een zakje kolen en aan de andere een versleten boodschappentas, staat op de rand van de stoep. Ze wil blijkbaar de druk bereden straat oversteken. Maar geen enkele van de, in hun goed verwarmde auto zittende, chauffeurs heeft enig gevoel van medelijden en rijdt star voor zich uikijkend verder. De aanhoudende verkeersstroom van autos, fietsen en brommers houdt aan. Een grote luxe wagen, met aan het stuur een blozende kaalhoofdige man rijdt in een plas. De sneeuwbrij spat op het schamele jasje van het oudje. Aan de overzijde van de straat onder de luifels van de winkels, lopen drie jeugdige hipy-achtige knapen. Dan heeft een van hen het vrouwtje opgemerkt. Zonder nadenken loopt hij de rijweg op en steekt als een volleerd politieagent de arm op. Het verkeer stopt. Hij loopt tot bij haar, neemt het zakje kolen en biedt haar de arm. Voorzichtig loodst hij haar de straat over. Ze zegt enkele dankwoorden tot hem, maar die wuift hij met de glimlach weg. Enkel huizen verder is ze thuis. Waarschijnlijk zal ze nu haar kacheltje aanmaken en nog een tijdje moeten wachten alvorens ze haar doorweekte kleren kan drogen.Onze jeugdige vrienden vervolgen, onbezorgd pratend over koetjes en kalfjes, hun weg.Dit voorvalletje is mij steeds bij gebleven. En sindsdien maak ik mij regelmatig de bedenking: is onze aankomende jeugd werkelijk zo onverschillig zoals men beweert?
Zon 3 jaar geleden, hoorde ik een toespraak, ter gelegenheid van het tweede lustrum van het 3e programma van de BBC. De spreker beklemtoonde een onthutsende vaststelling. Een luisteronderzoek had uitgewezen dat amper 40000 mensen, op een bevolking van 50 miljoen, het 3e programma beluisterden. Zijn wij dan toch in de banaliteit verzonken? Leon Blois had dit fenomeen reeds 40 jaar geleden beschreven. De hedendaagse mens, heeft alleen nog oog en oor voor grove sensatie, seks en kitsch. Deze cultureel onder-ontwikkelde massa. Geestelijke sukkelaars, verdrinken in banale Quizzen, banaliteit waar heden ten dage zelfs universiteit professoren hun medewerking aan verlenen.Zij die onze toekomstige leider moten opleiden gaan om het geldgewin de clown uithangen op TV. Gans het gamma van Knalprogrammas tot snertfilms, onderbroken door massas reclames. Covergirls, pin-ups, filmsterren en sporthelden, verdringen het zeldzame, het hoogstaande en de originaliteit. Mozart moet het veld ruimen voor de popkoningen. Het Eurosong festival degradeert de Nobelprijsuitreiking tot een gebeurtenis die nauwelijks nog het nieuws haalt. De exploratie van de ruimte. Het bezoek van wereldse tuigen aan miljoenen kilometers van ons verwijderde planeten, verzinken in het niets bij evenementen als deTour de France. Het kleinste vonkje talent, wordt omgezet in een schitterende carrière, met onmetelijk succes. Zolang dit talent commercieel rendabel is natuurlijk. Genieën, als Beethoven, Edison en nog zovele anderen, briljante kunstenaars en uitvinders zijn verzonken in de middelmatigheid. Weinigen beseffen nog, dat het zo'n mensen waren, en zelfs nu nog zijn, die soms ten koste van hun eigen bezit, ja zelfs van hun leven er voor gezorgd hebben dat wij nu de vruchten plukken van hun geestesproducten. Zo blijven velen, voor hoger en beter bestemt, nu beneden hun kunnen. Afgeremd door banale dingen. Banaliteiten die belangrijker blijken dan vooruitgang. Een destijds bekend Engels schrijver, ijverde voor de toegang van iedereen tot het beste wat onze beschaafde wereld te bieden had. Maar wat kiest men nu? Het platvloerse gehuld in het schitterende kleed van de banaliteit. Honderden miljoenen worden geïnvesteerd in grote spektakel films, in televisieshows en de reclame er rond. Terwijl de uitgaven voor cultuur als maar kleiner worden. Is banaliteit een besmettelijke ziekte? Is het aangeboren of zijn het olievlekken, gestort door slimme zakenlui, die zich over de ganse wereld verspreiden tot ze in elkaar vloeien en het mensdom bedekken met hun onvermijdelijke onverschilligheid. Deze zakenlui, verrijken zich op de rug van de blinde massa, die verblindt door de monsterreclame. De domme massa die leeft in het land van de glimlach der banaliteit. Niet ziende hoe stom die glimlach is. Wij zelf kunnen de kitsch en het banale uit onze levensstijl bannen, maar het is ons onmogelijk op te tornen tegen de grote kapitaalkrachtige trusts. We kunnen enkel onze kinderen en al wie even aandacht wil opbrengen om naar ons te luistern de ogen openen. Hen er proberen van te overtuigen dat de enige weg naar een heldere toekomst, het verleden is. Onze Cultuur.
Roger.(geschreven in 1978)
bed wablieft
Wablieft Dit is ook nieuw! Moeten vakbondsafgevaardigden deelnemen aan examens, om hogerop te geraken? Blijkbaar wel.Mogen vakbondsafgevaardigden in examen lokalen hun GSM mee nemen? Ja? En wanneer de beltoon van dit toestel de mars van de vroegere Rijkswacht speelt, moet deze man, die ondanks zijn vakbondsman zijn, toch nog de moed opbrengt om aan examens deel te nemen, enkel bij die gelegenheid zijn beltoon veranderen. Of is hij bij wet verplicht deze muziek nooit ofte nimmer te gebruiken als beltoon. Indien dit wet en regel is, welke beltonen op welke muziek zijn dan te tolereren? Het Ave Maria, of hoog banier o vlag der liberalen. Zijn de internationale, of de fiere Vlaamse leeuw misschien een optie. Beter nog, kan men in de kamer het debat aangaan om een commissie op te richten. Deze kan dan volgende benaming meekrijgen:Commissie voor het onderzoek naar de te gebruiken beltonen bij mobiele telefoons tijdens examens ingericht door de overheid. Maar wat te doen met een gewezen rijkswachter, die in een nostalgische vlaag, de plaat oplegt, en de mars van de Rijkswacht, hoorbaar in gans de straat, door de luidsprekers schalt. Welke sancties kunnen tegen deze, nu tot het nest van moeder hen Glenn Audenaert behorende onverlaat, genomen worden, om hem terug op het goede spoor te brengen, en hem weer in het gareel van de federale gerechtelijke politie te doen lopen. Zo zie je maar dat er voor onze talloze politieke structuren nog heel wat werk aan de winkel is. Ooit noemde een belangrijke politicus ons landje absurdistan Zou hij dan toch gelijk hebben?
Roger 06/10/06
verhalen kerstmis
Kerstmis in onze welvaartstaat
Al een week voor Kerstmis neemt de drukte toe. Slierten autos bewegen nog nauwelijks voort.De parkings in het stadscentrum is hun doel. Het kruispunt, waar de verkeerslichten het lieten afweten is de chaos kompleet. Zenuwachtige bestuurders toeteren en maken Boze gebaren naar hun lotgenoten. Ondanks het koude, vochtige weer proberen twee zwetende politieagenten de verkeersknoop te ontwarren. Stilaan komt de stroom weer op gang. De parkeerterreinen raken vol. Maar aan de drukte in de winkelstraten te zien zijn velen toch ter bestemming geraakt. De handelaars proberen, druk doende hun klanten te bedienen. Voor een vriendelijke babbel is er nu geen tijd.Mensen, beladen met in veelkleurig papier gewikkelde pakjes spoeden zich terug naar hun auto. Niemand gunt een andere een blik. Flikkerende lichtreclames, gekleurde lampions en de meest moderne elektronische snufjes proberen een kunstmatige kerstsfeer te scheppen. Zelfs het wondermooie Stille nacht Heilige nacht klinkt hol en metaalachtig uit de luidsprekers. Drie kinderen, als herders verkleed lopen als verloren tussen de haastige, onverschillig kijkende menigte. Terwijl ik mij een weg baan in de drukte, denk ik aan vroegere .Jaren geleden, als ik met moeder mee mocht naar de stad om, weliswaar bescheiden, kerstinkopen te doen, liepen we altijd even de kerk binnen. De grote kerststal, met levensgrote beelden was een attractie. De stilte en sereniteit in de kerk stak schril af tegen de drukte op de straat. De geur van wierook, de serene stilte en de kersttaferelen gaven ons een gevoel van rust. Het liet ons beseffen wat Kersmis echt was. Een feest van rust en ingetogen blijdschap.En toch was er toen ook geen vrede op aarde, maar er waren nog heel wat mensen van goede wil. Maar dat ras is door de evolutie van de welvaartstaat, ten dode opgeschreven.
Le Petit Didier
De kleine Didier verhuisde naar het platteland en kocht een ezeltje. Aan de oude boer betaalde hij voor dit ezeltje 4000 Bf (100 Euro voor jonge lezers) De boer zou hem de volgende ochtend brengen, maar dan... Sorry jongen, maar ik heb slecht nieuws: de ezel is gisteren gestorven. OK, geef me dan maar mijn geld terug.Dat is onmogelijk,sprak de boer, ik heb het geld reeds opgemaakt. Goed dan,zegt Didier, breng me dan maar mijn ezel.Wat ga je er mee doen? vroeg de boer. Ik zal hem verloten op een tombola. Maar je kan toch geen dode ezel als prijsdier zetten? Toch wel.Ik vertel natuurlijk niet dat hij dood is. De boer kan het niet weigeren, en bezorgt de ezel aan Didier. Een maand later komt de boer Didier tegen en vraagt hem naar de ezel. Wat is er nu van die ezel geworden? Ah, ik heb hem verloot op een tombola. Ik heb toen 500 lotjes verkocht
aan 80 BF (2) het stuk, dus heb ik een profijt van 35.920 Bf.(890,43 ) En niemand heeft geklaagd? Enkel de winnaar, dus heb ik hem zijn geld teruggegeven, zijnde 80 BF.(2) Epiloog: Didier is nu wat ouder en is Minister van Financiën geworden.
Ga er maar voor werken, burger ! Wist u... - dat onze Vlaamse ministers een maandwedde hebben van meer dan 10.000 EUR (ruim 400.000 BEF), - dat zij een maandelijkse huisvestingsvergoeding genieten van 2.350 EUR (ongeveer 95.000 BEF), - dat zij een huishoudkostenvergoeding per maand ontvangen van 876 EUR (ruim 35.000 BEF), - dat zij een kleine 300 EUR per maand bij krijgen als "persoonlijke forfaitaire onkostenvergoeding" (zowat 12.000 BEF). - In totaal is dat 13.526 EUR of (545.637 BEF) elke maand van het jaar. En nog kunnen ze het niet laten om met de centjes van de belastingbetaler grote sier te maken, lees maar :Als supplementje bij hun wel zeer riante broodwinning wordt hen dan nog eens een Visa-kaart toevertrouwd, en zij gebruiken dit zonder verpinken, om de horecasector op de been te houden, waarschijnlijk als compensatie voor de 21% waarvan men al zolang beloofd er 6% van te maken. En de afrekeningen na het festijn zijn niet van de poes, er zijn enkele gezonde eters bij, enkele van deze excellenties hebben er in het jaar 2002 degelijk werk van gemaakt, want wat zij verorberden grenst aan het ongelooflijke. Volgens informatie ons verstrekt door E-magazine nr. 160 ging het er aldus aan toe : Steve STEVAERT gaf met de hem toevertrouwde Visa-kaart op zijn naam in dure restaurants de som uit van 22.210 EUR ( 896.000 BEF), en dat ter gelegenheid van 97 etentjes of ongeveer 2 per week, en dat tegen een gemiddelde prijs van 229 EUR per eetmaal (ongeveer 9240 BEF). Vijf restaurants met Michelin-sterren bezocht door de heren van het kabinet van Patrick DEWAEL waar drie VISA- kaarten in omloop zijn, kregen ruim de aandacht van onze jongens, wat resulteerde in 168 bezoeken, waarvan 60 op rekening van de kaart van Patrick DEWAEL persoonlijk. Bijzonder doortastend zijn de omzwervingen in het buitenland, met een uitgave van 3390 EUR (137.000 BEF) op 16 maart 2002 in eethuisje STUCK in BASEL. Diezelfde dag wordt, met een andere Visa-kaart en door andere flinke jongens, nog maar eens een bijkomende hulde gebracht aan restaurant TEUFELHOF eveneens in BASEL, voor de niet mis te verstane nota van 2052 EUR ( 83.000 BEF). Samen op een dag dus zowat 5.442 EUR of een kleine 220.000 BEF !Prent het in uw gedachten dat dit allemaal gebeurt met de centen van de belastingbetaler, dus ook met die van u !
ver alsje 70 wordt
Dit "speetchke" droeg ik voor, op het feest dat door mijn echtgnote en kinderen georganiseerd werd, voor mijn 70e verjaardag.
Als je zeventig wordt.
Als iemand zeventig wordt schijnt er zich een ommekeer voor te doen in zijn dagelijks bestaan. Als men hem er al niet bijtelde, hoort hij er van dan af wel bij.Bij de oudjes. Je gesprekspartners beginnen wat luider te praten, denkende dat je gehoor het laat afweten. Wat natuurlijk ook zo is. Wanneer men een mop vertelt vraagt men al eens of je ze begrepen hebt. Als je met jongeren wil praten over hedendaagse dingen, en hoe het vroeger was, word je al vlug versleten voor een middeleeuwer. Als jij dan al eens op een of ander familie feestje, een oude smartlap zingt, doet men alsof men vol aandacht je zangkwaliteiten waardeert, terwijl er met een veelzeggende blik naar elkaar wordt gekeken, en ergens achteraan wordt er iets gemompeld. De jeugd, omdat ze moeten van hun ouders, zitten opvallend te zwijgen. De zeventiger, denken ze, is zich van geen kwaad bewust. Maar hij doet, alsof hij vol aandacht zijn nummertje brengt en de verstolen, medelijdende blikken hem ontgaan.Ik weet hoe ik zelf was in mijn jeugd. Onze nonkel Mondie overigens over geen slechte bariton stem beschikte, en tevens muzikant was zong regelmatig zijn arias. Op de familie bijeenkomsten bracht hij steevast zijn lijf lied,Den stervenden eikEen muzikale vertelling over een stoere boom, die alle mogelijke stormen en orkanen had getrotseerd. Uiteindelijk na ik weet niet meer hoeveel strofen, ging hij dood. De man bracht dit nummer, met zo veel overtuiging, dat er zelfs hier en daar een traantje werd weggepinkt.Wij als kleine gasten telden de strofen af. Ik denk als we aan nummer 9 waren, dan wisten we dat hij bijna dood was. Neen natuurlijk nonkel Mon niet, maar de eik. Ook onze Pa Antoine, gerenommeerd toneelspeler in zijn tijd, kon een gezelschap onderhouden. Met zang en declamaties, wist hij zijn toehoorders te boeien. Natuurlijk waren deze optredens voor de buitenstaander enig. Maar wij die het kosterkeofManuel de visser en nog zovele andere al voor de 72 maal hoorden, voor ons was het natuurlijk al afgezaagd .Maar wij waren nog van een generatie, die met de paplepel in gelepeld waren, dat we steeds en altijd respect moesten betonen voor den ouderdom.En dus hielden we ons gedeisd. We dronken tijdens de optredens een slok meer van ons pintje en we zwegen.Deze mensen, waar ik het over had, waren bijlange nog geen zeventig, in de periode waar ik naar verwees, maar in onze ogen waren dat ook al oudjes.Je ziet dat door de jaren heen, er altijd in de families wel iemand was die voor wat animatie zorgde.Ik hoop, en denk, dat in onze kring van familie en vrienden nonkel Roger zal doorgaan voor de, wel is waar bescheiden, animator. En dat ze later ook nog eens zullen zeggen,weet ge t nog, in den tijd als we met de familie en vrienden zo nog eens samen waren, dat nonkel Roger wel altijd iets te vertellen had. Maar ik, ik voel, mij bijlange nog geen zeventig. Dus slaat al wat ik hier sta voor te lezen echt niet op mij.Ik zal waarschijnlijk deze avond eens zingen. Natuurlijk niet over stervende bomen of dergelijke.Mijn gehoor dat laat mij al jaren in de steek, en uit hospitaal of kliniek ben ik zinnens weg te blijven.Mocht ik op de zenuwen werken, en wat ik zing klinkt vals of is jullie genre niet. Heb ik niet goed verstaan als je wat tegen mij zegt. Doe dan maar stiekem alsof ik zeventig ben.Ik van mijn kant, zal doen alsof ik het niet zie. Waarschijnlijk zal ik er wel rekening mee houden. En in plaats van te volharden in de zang- of vertel boosheid, zal ik dan een stevige pint drinken, en anderen de kans geven ook wat te doen. Om mij dit veel-en nietszeggende toespraakje te hebben laten vertellen, zonder te laten merken dat daar een oude knar aan t zagen was, en zeker om jullie aanwezigheid, wil ik U allen bedanken.Ik wil echter niet eindigen,zonder mijn echtgenote,Vicky en mijn kinderen , Arlette ,Patrick,Marianne,Marc en last but not least Karine, te danken voor deze pracht organisatie. En omdat ze er in geslaagd zijn,ondanks ik van iets wist, er voor mij toch nog een complete verrassing van te maken. Dus alvast allemaal bedankt dat je er bent, en vlieg er nu maar in.
Roger 23/11/2003
verhalen gods scheppingen
Gods scheppingen. Toen God hemel en aarde had geschapen, was t ogenblik gekomen om de levende wezens te creëren.
En hij schiep de muilezel.Jij,sprak hij, jij zult werken en werken, zware lasten dragen op uw rug. Je zult gras eten en weinig intelligent zijn, en je mag 50 jaren leven. De muilezel zei, Zo vijftig jaren moeten leven mijn God, dat is mij echt te veel. Geef er mij a.u.b. niet meer dan 20.En zo geschiedde.
Dan schiep God de hond, en sprak Jij hond, jij zult waken over de woonst en de eigendommen van Uw baas. Je zult zijn beste vriend zijn, en je zult de etensresten van hem als voedsel krijgen. Ik geef U 25 jaren te leven.a.u.b. Heer,Sprak de hond,zo als hond 25 jaren te moeten leven dat zie ik echt niet zitten. Laat het ons maar op 10 houden.En zo geschiedde.
Dan boetseerde God de aap. Hij zei hemGij zijt de aap. Je zult van boom tot boom zweven en kunstjes opvoeren als een idioot. Je mag 20 jaren lang overal de clown uithangen.De aap antwoordde Heer 20 jaren de aap vertonen in de wereld, dat is echt te veel. Laat maar 10 jaren wezen. En zo geschiedde
Als kroon op het werk, schiep God de man, en sprakJij bent mens. Het enige wezen dat rationeel kan denken en kan instaan voor zijn eigen daden Jij zult je intelligentie gebruiken, om de andere wezens te leiden en te beheersen, Ik geef je 20 jaar om deze taak uit te voeren. En de man sprak Heer 20 jaren dat is toch veel te weinig om deze opdracht te vervullen. A.u.b. Heer geef mij de 30 die de muilezel weigerde, de 15 jaren die de hond niet wou, en de 10 die de aap niet wilde." En zo geschiedde.
En zo komt het dat de man 20 jaren leeft als man,30 jaren dat hij moet werken als een muilezel zeulen en sleuren met alles en nog wat. Dan met vrouw en kinderen, 15 jaren als een hond het huis bewaken soms eens mogen blaffen, maar verder lief zijn. Af en toe eens met de staart kwispelen en de restjes die de anderen niet lusten, zelf opeten.En als slot van het festijn, in zijn oude dag nog 10 jaren doen als een aap. Idiote smoelen trekken en de clown uithangen om de kleinkinderen te vermaken.
Dit was een greep uit Gods scheppingen.
verhalen hondenstiel
>Een hondenstiel
Een hondenstiel. Och man. "Nen hondenstiel, ne klote job. Dat is wat ik doe om mijn brood te verdienen. Je staat daar uren in weer en wind. En wat heb je bij? Een paraplu, die al menige keer omgewaaid is. Telkens weer trek ik hem terug in de goede plooi, en hij kan weer dienen. Tot bij een volgende gelegenheid. Nu mag je met het mooiste weer van de wereld, thuis vertrekken, neem in ieder geval je vriend in natte dagen mee. Wat ! Eten? Je kunt wel een paar boterhammen en een bus Cola mee nemen, maar je weet nooit op voorhand hoe lang je daar gaat staan. Je tas met materiaal aan de ene schouder en dan nog een etenszak mee nemen, dat gaat gewoon niet. Stel dat je plots moet rennen!" Hij bekeek mij met een nietszeggende blik maar toch iets of wat uitdagend. Zag ik nu een zekere superioriteit in zijn ogen? Waarschijnlijk was deze houding gegroeid uit zijn beroepsmisvorming. Arrogant doen en toch met een ei zitten. "De ene keer moet je er voor de middag zijn, een andere keer s avonds. Ik herhaal het nog eens"ging hij verder "nen hondenstiel dat ist. Je kunt er niet weg, om ergens een hapje te gaan eten. Ja, zelfs als je in zeven haasten naar het toilet gaat kant gebeurd zijn. Al de uren dat je er stond in regen, wind en ontij. Of in de brandende zon, dat het zweet uit je haar lekt. Dat je daar stond, te wachten op wat zal komen .Neen op wat zou moeten komen, maar het is weg foetsie. Intussen was de groep lotgenoten nog aangegroeid. Met een twintigtal zijn ze al. Je ziet ze nog net de hoek omlopen. De broek nog niet geheel dichtgeknoopt ren je er achteraan. Als je dan terug je plaats in het peloton hebt ingenomen, is het eerste evenement al voorbij. Iedereen zweet. De ene stinkt daarbij nog alsof hij een ganse loogbol heeft gegeten. De andere lijkt al in geen tien dagen onder de douche geweest, de stank van vuil ondergoed is bijna niet te harden. Maar niemand heeft een opmerking. Morgen kan hetuw beurt zijn en overmorgen misschien de mijne. Maar zeg nu zelf, als je op een dergelijke manier je boterham moet verdienen, neem dan toch tenminste de tijd om je eigen hygiëne te verzorgen in de eerste plaats voor je eigen gezondheid, en de van je collegas. Een van de oudere collegas diept uit de zak van zijn verschrompelde regenjas een broodje op. Hij bijt er een grote hap uit. Tussen het brood en een dikke vettige worst druipen de vetslierten op de revers van zijn jas. Een andere bijt een stuk uit een appel en maalt, met het nodige smakkend geluid, het vruchtvlees met zijn door het roken vergeelde tanden tot moes, slikt het met een vloek naar binnen en werpt het overblijvende stuk in de goot. Brrrr zo zuur lalt hij. Hij trekt een gezicht, alsof hij in een spons met azijn had gebeten. Die van ons heeft weer eens appels gekocht van die biologische prutser uit de buurt. Ze zijn misschien wel op een verantwoorde, biologisch wijze aan de boom gegroeid, maar lekker is anders. Geen mens die enige aandacht schonk aan het appel probleem, en met een gezicht, alsof men hem juist een dodelijk gif had toegediend, zweeg hij maar. Een jonge lotgenoot, keurig in het modieuze pak met rimpelloos gestreken das, trok wat minachtend de neus op. Als dat je eten voor vandaag was, dan beklaag ik u was zijn commentaar aan het adres van de bedrogen appeleter. Een ietwat bezadigde man, met een Amerikaanse pet en een T-shirt met de stars and stripes maakte met een kwinkslag een eind aan de discutie. Hij wendde zich tot de keurig geklede Manneke als je wat langer in het vak zult zitten, en veel honger hebt geleden, zal je misschien nog blij zijn dat je in een zure appel kan bijten. En t Is te hopen dat er dan ook een mooie Eva toekijkt, en dat het geen serpent is. De appeleter knikte en gaf hiermee aan, dat de spreker het bij het rechte eind had. De anderen hadden lusteloos het tafereeltje gade geslagen, en wachtten. Wachten was tachtig procent van hun job. En plots hé man ging mijn gesprekspartner verder plots als uit het niets verschenen ze. Eerst zon twee kerels, schouders en corpus als een kleerkast, en daar bovenop een klein koppeke. De Body guards Je kent ze wel hé. Zo van die lompe ezels, die op niets anders uit zijn dan ons te beletten ons werk te doen. Maar wat wilt ge. Hun hersens zijn omgekeerd evenredig met hun lichaamsbouw. En dan weet ge t wel hé. Ik bekeek hem wat ongelovig, maar toch groeide mijn belangstelling. Zoals die keer ging hij verder, Op le moment suprême als het object in de wagen gleed spurtte gans de meute er heen. Ik midden, in de groep, deed mijn uiterste best om er als eerste bij te zijn. En wat denk je! hij bekeek me met ogen die teleurstelling uitstraalden. Wat denk je herhaalde hij zijn vraag. Maar nu wachtte hij het antwoord niet af. Een lomperd trapte mij op de hiel van mijn schoen, schoen van de voet en ik maakte een buiklanding als een zweef vliegtuig die in een wei vol koeien landt. Ik zag direct niet het verband tussen ergens in een of andere straat en een wei vol koeien, waar dan nog een piloot zijn zweefvliegtuig aan de grond zet. Hij zag dat ik de draad van zijn verhaal aan het verliezen was en hervatte waar hij de buiklanding maakte. Dus in plaats van eerste te zijn kwam ik grandioos te laat. De spijt droop van zijn woorden. Wie weet was het mij dan gelukt als die ezel mijn schoen niet had uitgetrapt. Maar goed dat is maar een uit de duizend voorvalletjes die je in onze stiel kunnen overkomen, besloot hij dit verhaal. Ik poogde, nu er een interval was in de spraakwaterval. Ja, maar het is niet alleen bij u dat er soms al eens iets mis gaat, maar in mijn beroep en ook bij anderen gebeuren er al eens vervelende dingen, maar dat belet ons toch ook niet om verder te doen. Trouwens we kunnen wel niet anders, was mijn inbreng in het gesprek.Och man, ik weet niet wat uw stiel is, maar wat ik doe dat slaat alles. Allé zoals ik al zei, je staat daar uren te niksen. Te wachten. Te wachten op iets dat evengoed niets kan worden, maar het kan ook je leven veranderen. Je kunt plots schatrijk worden. Het is waarschijnlijk al gebeurd, maar waarschijnlijk kunnen we dit aspect van ons beroep als absoluut als utopisch beschouwen. Hij scheen even in peinzen te verzinken. Zijn blik keek in de oneindige verte. Ik zweeg. Ik wou hem niet uit zijn droom halen. Nu hij even in een wereld van vreugde was, wilde ik hem niet terug naar de harde werkelijkheid halen. Plots was hij weer in zijn huidige wereld. Zijn ogen kregen weer de uitdrukking van harde wil. De uitstraling van de vechter. Allé vervolgde hij, neem nu die sportman. Wie hielp hem hogerop bij het begin van zijn carrière? Wie zorgde er voor dat hij bekend, ja bijna beroemd werd? Hij keek mij vragend aan. Ik had geen flauw besef van over wie hij het had, maar ik liet hem in de waan dat ik wel begreep waar hij heen wou. Ja, dat zal jij wel geweest zijn probeerde ik. Neen man, niet ik alleen, Maar gans onze bende, onze groep, die zorgen er voor dat zon mensen in de belangstelling komen. Wij zetten ze op een troon of stoten ze er af. Dat is de realiteit. En wat doen zij, als ze ons niet meer nodig hebben, om hun eigen persoontje in het zonnetje te zetten? Ze behandelen ons als parias, alsof we besmet zijn met een overdraagbare ziekte. Het toppunt heb ik laatst meegemaakt. Weet je de sportman over wie ik het daarnet had. Wel zijn dochter, Ook al eentje die wij met wierrook rozengeur overgoten, ging trouwen. Uren stonden we daar. En als we dachten dat het moment aanbrak, stuurde de grote mijnheer enkele body guards, je weet wel zo van die kerels waar ik het daar straks reeds over had, op ons af. We moesten op zijn minst honderd meter achteruit. En dan kwam eindelijk het verlossende bericht. Mijnheer had de toelating gegeven om ons onze job te laten doen. Gans de horde in looppas naar de aangegeven plaats. En dan kwam de klap op de vuurpijl. Weet je wie we mochten fotograferen? .. De coiffeuse verdomme De coiffeuse. Abrupt draaide hij zich om, gooide zijn fototoestel op de rug en zonder mij nog een blik te gunnen stapte hij op. Het enige wat ik nog vaag hoorde was een Gotver . Gotver . Roger. 29/07/07
Wie is eigenlijk de baas van onslichaam ? Toen de Heer de mens had geschapen, discuteerden de ingewanden onder elkaar, wie nu eigenlijk het belangrijkste was in het systeem. De hersenen vonden dat zij het waren, omdat zij de controle hadden over alle delen van het lichaam. Dus zij waren de baas. De benen vonden dat zij het waren.Wij brengen de mens waar hij ook maar heen wil. Dus zij waren de baas. De maag wilde ook haar woordje meepraten, en zei:Ik verteer alle voedsel, en zorg er voor dat alle voedingsstoffen omgezet worden om jullie in leven te houden. Dus ik ben de baas. De ogen, echter argumenteerden,zonder ons kan je t wel vergeten zonder ons ben je compleet hulpeloos en zou je niet eens weten waarheen. Dus zijn wij de baas. Heel bescheiden wou de aars zijn woordje mee praten. De andere lichaamsdelen waren zo verrast en schoten in een onbedaarlijke lach.Gij aars, de baas? Laat ons niet lachen. De aars was zo kwaad, om zo weinig begrip, en klapte de deur dicht. Na een paar dagen, begon het brein niet klaar meer te denken. De benen deden pijn en de maag keerde en draaide om.De ogen keken troebel en scheel. In een ultieme vergadering waren ze het er allen roerend over eens dat de aars maar de baas moest wezen. Dit bewijst, dat men niet slim en scherpzichtig moet zijn.Een ijzeren maag en een paar flinke benen moet hebben, om de baas te zijn. Een aars kan de wereld regeren.
Zondag 12 augustus 2001
ver mis lopen
Hoe iets mis kan lopen en alles toch op zijn pootjes valt. 15u20 plaatselijke tijd. We landen zacht op Chicago, ORD airport. Immens grote luchthaven. Gates A, B, C, D en zo verder. Gates van hier tot ginder. Alles wel goed aangegeven maar ver, ver, ver. Eerste stop. Immigration Service. Daar we in het achterste deel van het vliegtuig zaten, waren er van onze vlucht al heel wat passagiers voor ons. Van een eerder aangekomen vlucht stond er ook een sliert te wachten. Dus er zijn nog 200 wachtende voor U. Mede dat er slechts vier Immigration officersaan het werk waren kan je wel denken dat het daar vooruit ging als bonenknopen. Als je op voorhand de vluchten bekijkt, en je hebt anderhalf uur, om je volgende vlucht te halen, dan lijkt dit een zee van tijd. Maar dat was zonder de waard gerekend. In dit geval Immigration controle. Vingerafdrukken, fotootje nemen Please look in the camera Sir, en grondige controle van de paspoorten. Bagage claim, en douane. Dan nogmaals de doorgedreven controle aan de gate van American Airlines, en we waren klaar om onze vlucht naar Denver te missen. Bagage was al ingecheckt en aan boord gebracht van American Airlines vlucht nr. AA 1513. Maar wij? Wij stonden daar aan gate 18 zonder bagage en zonder vlucht naar Denver Colorado, ons einddoel van de dag. Hier bleek weer eens, dat in Amerika niemand zich druk maakt om problemen. Ik ging mijn licht eens opsteken aan het AA desk en vertelde er ons probleem.No problem at all Sir, zei een lieve dame. Ginds staan rode telefoons, neem er maar een op en vertel wat je probleem is, en je bent zo geholpen. Met een druk op een knopje, was ik verbonden met de helpdesk.Met de rode hoorn aan het oor, vertelde ik wat er aan de hand was. Jos, onze medereiziger, dacht dat ik met de Russische President Poetin aan de lijn hing, en dat die het ging oplossen.No problem Sir zei een vriendelijke stem aan de andere zijde. "Ga maar naar de incheck van AA, en ze boeken u een andere vlucht." Wij terug naar de gate.OK sir I book you a flight to Salt Lake City and then to Denver. Maar dat was natuurlijk voor ons niet de oplossing. We hadden ons hotel in Denver geboekt, en men verwachtte er ons, niet de volgende morgen, maar wel vandaag rond 19u.Oh sir if this flight is no good, then you must go to the Ticketting service. Kregen we als goede raad.Wij daarheen. Alweer een lieve dame ving ons op. Ik deed voor de zoveelste maal mijn verhaal, en kreeg steevast hetzelfde antwoord.No problem at all sir. I book you a flight with United Airlines to Denver.Youre flight goes in about 2 hours. Ze begon verwoed op haar computerklavier te tokkelen alsof ze piano speelde. Na enkele seconden kwamen onze boarding passes uit de printer gerold. Op mijn vraag of er moest bijbetaald worden bekeek ze mij alsof ik twijfelde aan de service van haar vliegtuigmaatschappij. Not at all sir.dit is een service die alle Amerikaanse maatschappijen geven.Hier geldt in de eerste plaats De passagier moet op de best mogelijke manier ter bestemming raken. Dus we waren, zonder bijkomende kosten klaar om verder te reizen naar onze eindbestemming. Op mijn vraag of ons Hotel in Denver kon gewaarschuwd worden van onze latere aankomst, nam ze de telefoon. Na een zevental telefoontjes was ook dit geregeld. Nu nog de onvermijdelijke paspoort ensecurity controle Hier liep het alweer fout. Een zwartje dat ons, in een voor haar onbegrijpelijke taal, hoorde praten zette ons in de wachtrij. Vier verdachten, te onderwerpen aan een grondige controle, leek haar devies te zijn. Jassen, schoenen en handbagage waren al door de detectoren gegleden en wij konden elk afzonderlijk, de armen gestrekt met de zwarte knuppel worden gecontroleerd. Alles bleek in orde en we konden gaan. Niet veel te vroeg maar op tijd zaten we eindelijk in het vliegtuig, met bestemming Denver Colorado. Op het voorziene uur, stegen we op en na een rustige vlucht van een tweetal uren, landden we op Denver International Airport. Deze leek ons de veilige haven die we na een lange, drukke en niet van perikelen gespeende dag bereikten. Onze bagage stond netjes klaar aan de AA terminal. Het Shuttle busje van het Super 8 motel wachtte er ons op. Het was 21u30 plaatselijke tijd, 4u30 in België, als we ons eindelijk op het zachte bed neervlijden, Drie en twintig uren na ons ontwaken deze morgen thuis.
Roger 06/06/05
ver de juf en de kleuter
De Juf en de kleuter
Heb je dit verhaal al horen vertellen over een juf van het laatste jaar van de papschool? Het is koud buiten en één van haar kleine deugnieten vraagt haar hulp om zijn botten aan te trekken, en inderdaad het gaat heel moeilijk.Na veel getrek, geduw en heen en weer gesleur zitten de botten rond zijn voetjes en de kleine deugniet zegt : "mijn botten zitten aan de verkeerde voeten juf!" De juf verschiet wanneer ze inderdaad merkt dat de botten aan de verkeerde voeten zitten.Allee... nieuwe kalvarietocht om ze uit te trekken, ze slaagt erin haar kalmte te bewaren tot de botten aan de juiste voeten zitten. En dan zegt de kleine deugniet :"dat zijn mijn botten niet!" Op dat moment moet ze al haar kalmte aanspreken om hem geen lap tegen zijn oren te geven! Zij probeert zich in te houden, herpakt zich en vraagt hem waarom hij dat niet eerder vertelde. "Goed, allee dan, we trekken ze uit " zegt ze en zet zich weer aan't werk. De kleine deugniet vervolgt : "Het zijn mijn botten niet, het zijn de botten van mijn broer, maar mijn mama heeft gezegd dat ik ze moet dragen." De juf weent bijna en begint opnieuw aan het lastige her- her- heraantrekken van zijn botten. Met een zucht van tevredenheid zet ze uiteindelijk de kleine deugniet rechtop, doet hem zijn winterjasje aan, trekt zijn muts over zijn hoofdje en vraagt : "En waar zijn uw handschoentjes?" En de kleine deugniet antwoordt : "Die heb ik in mijn botten gestopt"
ver pers en monarchie
Pers en monarchie. De heren journalisten zijn zwaar op de tenen getrapt, en in hun wiek geschoten. De kroonprins heeft het gewaagd een paar van hun collegas op het matje te roepen, om er hen op te wijzen dat aan alle geduld ook een einde kan komen. Kranten, radio en televisie organiseren persconferenties en bespreken de euvele daad van de prins. De meest vooraanstaande, en zoals deze in hun jargon ook wel eens gezaghebbende personen worden genoemd, worden ten tonele gevoerd. Elk heeft zijn zegje. Behalve dezen die in hun vuistje lachen, en verkneukelen zich in het dispuut, over de zoveelste aanval op onze monarchie. De toekomstige republikeinen. De anti Belgicisten en het ganse politiek systeem, welk er naar streeft van ons landje een republiek te maken, enkel met het doel, de macht volledig naar zich toe te halen. Hun president te laten regeren dat is de doelstelling.we leven reeds in een democratische (sic) staat, waar de ogen en wetten van Big Brother reeds aanwezig zijn, nu is het enkel nog wachten op de definitieve stap. De monarchie wegmoffelen in hun kastelen, die nota bene dan eigendom zullen zijn van het systeem. De koning monddood maken en hem nog door de president, laten gebruiken wanneer het hun eigen blazoen kan opblinken. Met deze monarchie pronken wanneer hooggeplaatste buitenlandse gasten ons land bezoeken. En dat alles noemt men nu reeds een protocollaire functie voor de koning. Dit doemscenario is niet ver meer af. Als men ziet hoe op korte tijd allerlei dingen boven water komen, die de monarchie zeker in geen goed daglicht plaatsen. Hier maakt de bevolking zich oprecht zorgen. Maar is het niet opvallend, dat al deze zaken plots opduiken? En hoe zit het met de grote corruptieschandalen in Wallonië? Charleroi, Namen, Luik? Hallo heren journalisten. Vergeten zeker. Of is dit geen nieuws item meer; Of wordt dit geklasseerd bij faits divers. Of ..ik durf er bijna niet aan denken, staat een groot deel van onze (gekleurde) pers achter de big brother idee. Voelt deze pers zich geroepen om de bevriende politici een handje toe te steken om hun doelstellingen te bereiken? Dan is het te begrijpen, dat rechtgeaarde journalisten, welke nog een kleine minderheid vormen, het niet meer aan durven om echte schandalen te publiceren, en corrupte politici aan te klagen. Het veiligste in hun geval is hun broodheer naar de mond praten, en mee huilen met de wolven in het bos. Zoniet C4.
Roger. 26 Januari 2007
ver de redding
De redding
Jan en pol zijn twee psychiatrische patienten,die in het ziekenhuis verblijven Op een mooie dag,wandelen ze langs het zwembad.Plots duikt Jan het water in,aan de diepe kant van het zwembad. Helaas,hij kon niet zwemmen.Hij spartelde nog wat met armen en benen,en zonk dan naar de bodem,waar hij roerloos bleef liggen.Zonder nadenken,duikt ook Pol het water in,en haalt Jan op het droge. De hoofdgeneesheer,die de heldendaad van Pol gezien had,verklaarde hem als genezen,en liet hem bij zich roepen. Pol,sprak hij,ik heb goed en slecht nieuws voor U.Het goede nieuws is,dat wij U als genezen beschouwen,en U gaan ontslaan uit de kliniek.U hebt blijk gegeven van doorzicht en moed door het leven van een van de patienten te redden en daaruit besluiten we dat U volledig genezen bent. Het slechte nieuws echter,is dat de patient die U het leven redde,zich heeft opgehangen in de badkamer,en is overleden. Ja maar Dokter,zei Pol de patient heeft zich zelf niet op gehangen,dat deed ik,om hem te laten drogen.
ver bij de politie
Een "leuke" ervaring bij de Politie
Op een mooie lentedag in april kreeg een autobestuurder een pv voor overdreven snelheid. Betrokkene betwist dit PV niet,en koopt de boetezegel van 50 Euro. Vervolgens kleeft de gestrafte, (sic,) het deel dat op het formulier hoort, op de voorgeschreven plaats. Nog dezelfde avond omstreeks 10u30, steekt hij eigenhandig het formulier met de halve zegel in de brievenbus van het Politiecommissariaat, en bewaart zorgvuldig zijn deel. Kous af dus voor de betrokkene. Vijf maanden later ontvangt geverbaliseerde, van de Procureur des Konings te xxxxxxx, een vordering van 60 Euro. Na een telefoontje naar de dienst Minnelijke schikkingen aldaar wordt er hem gesuggereerd het bewijs met de andere helft van de zegel op, door te faxen, wat per kerende geschiedde.Nieuwsgierig naar wat er was mis gegaan, ging betrokkene eens poolshoogte nemen op het politie kantoor. Hij wilde informeren wat er gebeurd was met het document dat hij bij de politie in de bus had gedeponeerd. Maar dat was zonder de waard gerekent.In dit geval de diensdoende politieman achter de balie. Op een correcte, maar nogal hautaine manier, werd hij er ontvangen Ja, waarvoor is t ? Na zijn uitleg, met het verhaal van het telefoontje naar xxxxxxx, en wat men hem van ginds uit had opgedragen, kreeg hij als eerste vraag en, heb ge dat doorgefaxt? Uiteraard was het antwoord Ja.Dan is alles toch in orde. Wat komt ge hier dan eigenlijk doen? stelde de politieman als wedervraag. Voor de boetedoener was het natuurlijk niet in orde. Hij wou namelijk weten wat er werkelijk met de boetezegel gebeurd was, en zei dit tegen de man.En dan kreeg hij nog een straffer antwoord. Ik citeer:Oh ik ben jaren veldwachter geweest, en nu ben ik al 30 jaar bij de Politie.Regelmatig kwam, en kom ik het nog tegen dat er stukken verdwijnen. En daaropvolgend, Ik weet niet waar gij gewerkt hebt, maar waarschijnlijk hebt gij nooit fouten gemaakt. U kan begrijpen dat het slachtoffer tegen zoveel logica geen verhaal had. Hij heeft dan maar geantwoord, dat hij tijdens zijn loopbaan vele fouten maakte, maar ze zelf altijd oploste, terwijl dit hier duidelijk niet het geval zou zijn. Nu werd het de balie agent te gortig. "Hier, neem uw papieren maar mee, en voor zo'n futiliteiten moet je onze kosbare tijd niet meer komen verknoeien, en het slachtoffer kon opkrassen. Hij werd daar dus afgescheept op een manier die geen tegenspraak duldde.Toch deed het slachtoffer nog een poging om te tonen dat het hem menens was en zei" Mijnheer, ik hoop dat het hiermee opgelost is en dat er geen verder schrijven van xxxxxxx meer komt.Zoniet zal ik andere wegen moeten zoeken om mijn probleem op te lossen." De balie-agent schiet in een onbedaarlijke lach. " Ha,Ha,Ha, waar zoud gij nu naar toe lopen? Ge moet gij toch altijd langs ons hier passeren. en nu is het wel geweest stap maar op!! "Maar dit voorval liet hem niet los. En zoals het veelal in zo n geval gebeurd, slaat de fantasie op hol.Wat was er uiteindelijk met de boete zegel van 50 Euro gebeurd? Stel nu, en dit is louter hypothetisch.Ik durf er zelfs niet aan denken dat het zo zou kunnen gelopen zijn. Maar stel. Je bent als politieman met nachtdienst.Er valt een brief in de bus. Je kijkt even wat dat nog wel mag zijn. Nu wil het toeval, dat Dochter lief juist vandaag ook een p.v. aan de broek kreeg, waarvan de "minnelijke schikking" een dezer dagen in de bus valt.Zijn eerlijkheids gevoel als politie man verbiedt hem er nog maar aan te denken.Maar 50 Euro is wel een smak geld, en de tijd datprocessen konden worden afgewassen is wel voorbij. En wie zegt ons dat deze man, niet stiekem de halve boetezegel van het binnen gekomen formulier haalt, om hem op het formulier te kleven dat steevast binnen enkele dagen bij hem in de bus zal vallen.Het overblijvende papier vernietigen en klaar is kees. Of moeten wij ons vragen stellen over hoe er omgesprongen wordt met politionele stukken.Weet je nog "kom ik het nog tegen dat er stukken verdwijnen". Uit de uitleg die onze man dus kreeg van een ervaren Veldwachter/Politieman is dat best mogelijk. Ik ben geneigd, en ik hoop dat het zo is, te geloven dat alles berust op een nalatige slordigheid. Maar tenslotte is de brave, nou ja brave, burger toch maar het slachtoffer van deze slordigheden. Want een telefoontje plegen, een fax versturen dat kost ook geld. Geld dat bovenop de boete komt. Een uitgave,die niet nodig zou zijn als elkeen zijn job wat meer ter harte nam. En er even zou willen aan denken dat mensen, mensen zijn met gezond verstand,en geen Imbecielen.
Tijdens een bezoek aan een psychiatrische instelling vraagt de gewezen Congolese dictator, Mobutu aan de directeur, "Hoe stelt men vast dat een patiënt terug gezond en genezen is"Zegt de directeur: "Wel mijnheer de president-fondateur, wij vullen een bad met water, geven aan de patiënt een theelepeltje en een koffietas, en we vragen hem het bad te ledigen"."Ja, Ja" zegt Mobutu, "ik begrijp... , een normaal persoon neemt de tas,die is groter dan het lepeltje"."Neen mijnheer de president-fondateur ", antwoordt de directeur, "een normaal persoon trekt de stop uit!"
ver thuis in de stad1
Met dit (ware) verhaal,werd ik laureaat van de wedstrijd mijn mooiste plekje in mijn stad
De opnames voor TV Oost, hadden plaats in ons stadspark op 13/08/07
Ik ben Roger Schellinck. Geboren (1933) en getogen in Aalst. Ik was nogal avontuurlijk aangelegd en ging dan ook al op jeugdige leeftijd op verkenning uit in mij stad. Straatjes, steegjes en achterkoertjes ging ik opzoeken Dit alles liet een blijvende herinnering na over het Aalst van de jaren veertig. Het bombardement van 10 mei 1940 de voorbij trekkende legers. De stukgeschoten bruggen over de Dender. De doden die vielen onder de burgers door deze bombardementen. Het drinkwater tekort door de vernieling van de aanvoerleiding. Al deze nare beelden staan mij nog steeds voor de geest. Maar mijn mooiste plekje in mijn stad? Aalst telt ontelbare mooie plekjes. Ze opsommen zou quasi onbegonnen werk zijn. Maar de plek waar ik het meeste herinneringen aan bewaar, zowel vrolijke als trieste, dat is wel ons stadspark. Het was lente 1944. Als jonge dartele tieners, was het stadspark ons speelterrein. Het plons vijvertje op het speelplein, De bomen in de bosjes de vijvers, als onze plek om stiekem te gaan vissen. Een wijm uit het osbroek, en een eindje van moeders garen. Een haakje, geplooid van een speld, dat was ons vistuig. Verdoken tussen het afhangende gebladerte van de grote treurwilg, haakten we een pier aan het haakje, en gooiden we onze vislijn in de ballonvijver. Steeds moest er iemand de paden in het oog houden, om stil alarm te slaan als parkwachter Clement kwam aan gereden. Dan doken we in het al flink opgeschoten gras, tot het onheil voorbij was, en we konden verder vissen. Natuurlijk kregen we geen enkele vis aan de haak. Wel was menig keer de pier tot tegen het haakje op gegeten, maar een vis verschalken zat er dus niet in. Een van deze mooie lentedagen, gingen we met de vrienden naar t park. Gewoonlijk kwamen we langs het klein poortjen maar vandaag namen we de groten entréé. In het lommer van de grote bomen, die als zuilen het gebladerte torsten, stonden zitbanken. Op een ervan zaten enkele jonge mannen. Ze maakten grapjes en floten de jonge meisjes achterna. Een van hen, Lucien onze buurman, zwaaide naar mij en riep iets. Maar we waren spelenderwijs al te ver om het nog te verstaan. Intussen was er bij hem thuis een drama aan de gang. Ik heb dat maar s avonds vernomen als ik thuis kwam. De Gestapo was bij hen binnen gevallen. Zijn oudere broer, die juist op het koertje was, is nog over het muurtje kunnen springen, maar de tweede broer werd opgepakt en weggevoerd Een paar van deze gestapos zijn er blijven wachten tot Lucien thuis kwam, en hebben ook hem meegenomen. Geen van beiden is terug gekeerd.Nu nog wanneer ik het park in wandel moet ik terug denken aan deze verschrikkelijke gebeurtenis. Maar ik heb ook plezante herinneringen aan ons stadspark.. Het najaar 1944. De geallieerde legers bevrijden ons land en onze stad. Ze sloegen hun kamp op in het park en genoten er van een relatieve, en voor hen tijdelijke rust. Wij waren natuurlijk niet weg te slaan bij deze, overwegend Britse, soldaten. Sigarettes for Papa and Chocklat for Mama hoorde men ten alle kanten. Ook nog Tommy kom home with me weerklonk het bij valavond.De eersten, want één soldaat ging nooit mee met een burger, waren ene Frank en Len, gingen met mij mee naar ons thuis. Uiteraard hadden ze sigaretten en wat chocolade mee, en, ik herinner het me nog alsof het gisteren was, een groot blik met thé. Zo iets wat we nu instant thé zouden noemen. Ze toonden aan mijn moeder hoe ze deze thé moest zetten. En bij hun cup of thé, en met de enkele woorden Engels die ik al had geleerd bij de soldaten. Moeder en vader met wat Frans en enkele Engels klinkende woorden, slaagden we er in het gesprek levendig te houden. Maar de legers gingen verder en er kwamen andere aan. En in een van deze Britse regimenten leerde ik ene Jack Davies kennen .Een Welsh man in hart en nieren, en zoals bijna alle ingezetenen van Wales, een formidabele zanger. Maar ook na enkele dagen moest zijn groep weer verder. Maanden later, is hij nog eens langs geweest, om dag te zeggen. Maar intussen was mijn vader overleden. Dat maakte op hem zon indruk dat als hij de volgende dag verder moest, hij tranen huilde, en vol weemoed afscheid nam. En dat was het begin van een vriendschap, Maar deze vriendschap zou echter maar een vervolg krijgen twintig jaar later .Ze zou duren tot zijn overlijden nu 5 jaar geleden, maar nog steeds voort duurt tussen zijn echtgenote en kinderen, en onze familie. Maar mijn plekje, blijft ons stadspark waar een groot deel van mijn jeugdig leven zich afspeelde, en waarvan de herinneringen in mijn geheugen gegrift blijven.
Roger. Aalst 04/05/07
ver Politiek, nonsens of ernst
Politiek, nonsens of ernst?
Lo Ze noemt hem altijd bij zijn troetelnaampje, als er haar iets positiefs op de lever ligt.Lo, vraagt Lisa, bij de ochtend koffie.Ik ben gisteren naar de bank geweest, en heb de rekening uittreksels mee gebracht. Nu zie ik dat er weer een bedrag op de rekening is gestort. Vierhonderd euro. Heb jij enig idee van waar deze mogen komen? Lo, parlementslid in de Vlaamse regering, denkt even na.Nee, ik kan mij niet voor de geest halen waar deze zou vandaan komen. Dat zal wel om een of andere vergoeding gaan. Maar allé beter hebben dan goedvinden zei mijn moeder altijd. Dus we maken ons geen zorgen waar dit bedrag vandaan komt. En daarbij als ze ons dit op de rekening storten, dan zal het ons wel toekomen.Daarmee was de kous af. Het gebeurde wel meer dat er geldbedragen op de rekening terecht kwamen, waarvan de oorsprong moeilijk te achterhalen viel. En zeg nu zelf. Wat zou jij doen als een gulhartige staat u af en toe wat zakgeld toestopt. De eerste maal zou je gaan denken dat dit een vergissing moet zijn. Maar als je dan verneemt dat ook andere collegas dit cadeautje kregen, dan ben je zeker al gerust gesteld, dat men het u niet terug zal afnemen, en zwijg je als vermoord. Lo heb je er ook al bij de collegas horen over spreken, dat het logo, de Vlaamse leeuw, zou vervangen worden, door een wat minder Belgische en moderner getekend exemplaar? was haar volgende vraag.Ja Lisa,t is daarom dat ik vandaag eens naar ginds moet. Het is al een tijdje geleden dat ik er nog was, maar vandaag gaan ze belangrijk debatteren over het wijzigen van het Vlaamse logo, en dus is het alle hens aan dek Die namiddag, voor een bijna vol huis, bestijgt een, lid van de meerderheid, ja hoe noem je zo een pleitbezorger? Een anti Belgicist, een overtuigde Vlaming of nog een zogezegde Democraat die het bindmiddel van België onderuit probeert te halen. U kiest maar zelf hoe U hem wenst te herinneren.Dus die iemand bestijgt het spreekgestoelte. Beste Collegas. Na rijp beraad, binnen mijn fractie, vinden we dat onze Vlaamse gemeenschap aan een facelift toe is. Het logo, de Vlaams-Belgische leeuw, met zijn gele lichaam, zwarte manen en rode klauwen, lijkt ons verouderd en niet meer van deze tijd. We hebben op eigen initiatief een studie bureau aangesteld (natuurlijk betaald door de gemeenschap), om uit te zoeken welke afbeelding het beste past bij het imago van onze gemeenschap. Na grondige studie en dito onderzoek is het bureau tot de vaststelling gekomen dat volgend logo het beste past bij onze doelstellingen. Op het grote projectiescherm wordt de afbeelding getoond die uit het brein van een denker, van het marketting en design bureau, is ontsproten. Spreker vestigt de aandacht op de kleurschakering. Meer geel en het zwart getemperd tot grijs. Het rood is verdwenen. Als een volleerde advocaat, heeft hij zijn lesje uit het hoofd heeft geleerd. Zoals je ziet, Dames en heren, is dit leeuwenlogo gevuld met geel. Geel dat de zon symboliseert die vanaf nu steeds over Vlaanderen zal schijnen. De grijstinten verwijzen naar de oudere wijze Vlamingen, door wiens inzet Vlaanderen geworden is wat het is. En tenslotte het rood dat verwijderd werd, omdat rood, de kleur van bloed is. Bloed dat nooit meer mag vergoten worden in oorlogen of conflicten. Het was het muisstil. De vergadering was sprakeloos. Je moest al van goeden huize zijn om tegen zoveel logica in te gaan. En volledig opgaand in zijn pleidooi, vervolgt de geëerde spreker. Uit de studie blijkt ook, dat met deze afbeelding Vlaanderen heel wat meer aanzien in de Wereld zal verwerven. Wat op termijn zal leiden tot meer buitenlandse investeringen, en de daaraan gekoppelde werkgelegenheid in onze regio. Tevens kan deze moderne aanpak, de jongeren, onze toekomstige kiezers, er van overtuigen, dat we hier niet enkel bezorgd zijn in wat goed is voor de burger, op materieel vlak, maar dat ook het moderniseren van de Vlaamse gemeenschap, in het algemeen, ons nauw aan het hart ligt. Dus beste collegas vraag ik U, om straks eenparig dit voorstel van logo wijziging, goed te keuren. Met dank voor Uw aandacht en voor de wijze beslissing die U straks zult nemen. Terwijl bij de meerderheid het applaus losbarst, stijgt op de oppositie banken het afwijzende gemompel op. De oppositie vraagt het woord. Een van de stemmen kanonnen neemt plaats achter de microfoon. Collegas Wat het geachte parlementslid hier net komt te verkondigen, is je reinste larie en apekool. Vooreerst wil ik met kracht protesteren, tegen wat zijn partij heeft gedaan. En ik verklaar mij nader. Dat er zo maar een studie bureau wordt aangesteld om dit onderzoek te voeren. Dat kunnen wij niet tolereren. Temeer, dat het studiebureau nauwe banden onderhoudt met de echtgenote van de voorzitter van de partij waar spreker toe behoort. Onwettelijk en belangenvermenging! Dergelijke prakrijken kunnen niet door de beugel, en worden door onze fractie niet getolereerd. Vooreerst dient er over deze materie een debat ten gronde gevoerd. Tijdens dit debat zal er bepaald worden, wat de maatregelen zijn, die dienaangaande moeten worden genomen. Er blijven enkele cruciale vragen, die eerst beantwoord moeten worden alvorens er over dit onderwerp kan worden gestemd. Het gemor haalt steeds een hoger geluidsniveau. Er worden zelfs hier en daar al scheldwoorden gebruikt aan het adres van de spreker en zijn partij. En als op het ogenblijk, dat de oppositievoerende spreker goed op dreef komt, laat de microfoon het afweten. De chaos is compleet. Woorden als sabotage en de Democratie de nek omwringen en nog meer van dat fraais vliegen door de glazen ruimte. De voorzitter doet alle moeite om de gemoederen te bedaren. Verwoed klopt hij met de hamer, maar er is geen lievemoederen aan. De verwijten blijven met luide stemmen weerklinken. En er moet gezegd, de oppositie laat zich ook niet onbetuigd. Ze bijten vinnig van zich af. Hier en daar wordt een oude koe uit de greppel gehaald, wat enkel olie op het vuur blijkt te zijn. Als eindelijk het tumult wat lijkt te verminderen, doet de elektronica, (notabene een installatie die destijds, voor het invoeren van de euro, meer dan vijf miljoen franken heeft gekost), het plots weer. De spreker die zijn stem met een hoog gehalte aan decibels, via de microfoon terug kan laten weerklinken, buldert: Dames en heren wilt u asjeblief rustig gaan zitten zo dat ik mijn tussenkomst kan afronden. En waar de voorzitter, driftig kloppend met de hamer niet in slaagde, lukt het nu wel. De gemoederen bedaren mondjesmaat en iedereen gaat terug zitten. Sporadisch weerklinkt nog een snedige opmerking aan het adres van een vroegere, maar nu overgelopen collega, die zich ook niet onbetuigd liet tegenover zijn vorige medestanders Dus ik had het over vragen, die in verband met dit debat moeten worden gesteld. Ik vraag dan ook aan de voorzitter om een parlementair debat, dienaangaande te organiseren. En gezien het dringende karakter, liefst zo vlug mogelijk.En fijntjes voegde hij er aan toe als de voorzitter er tenminste in slaagt de meerderheid te overtuigen. Met dank voor jullie welwillende aandacht. En daarmee was voorlopig de kous af. De zitting die juist geteld 1 uur en 20 minuten had geduurd, wordt omstreeks 15 uur 20 gesloten. De voorzitter klopte als slot drie maal met de hamer, alsof de toneelvoorstelling moest beginnen, maar het kondigde het einde aan van de zoveelste klucht die hier was opgevoerd. Zij die enkele minuten geleden, elkaars bloed konden drinken, nemen met een stevige handdruk, en brede glimlach afscheid. Tot de volgende vetbetaalde opvoering. Ze wensen elkaar een behouden thuiskomst, en gaan naar hun blinkende limousines, waar de chauffeurs hen opwachten. De loodzware dagtaak zit er op.
ver Om bij stil te staan
Om bij stil te staan. Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest verkopen.Hij schilderde een advertentie op een bord met: 4 puppies te koop en plaatste dit aan het begin van zijn erf. Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overal getrokken. Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen. "Meneer" zei de jongen, "Ik wil een van uw puppies kopen". "Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn hand achter in zijn nek wreef, "deze puppies hebben heel goede ouders en kosten aardig wat geld". De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen. Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien. "Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?" Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje.Dolly", riep hij.Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek.Zijn ogen straalde van verrukking. Terwijl de honden naar het hek toekwamen rennen,zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok. Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichtbaar kleiner dan de andere hondjes.Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden. "Ik wil die hebben", zei het kleine jongetje, terwijl hij naar de waggelende hond wees.De boer knielde naast het jongetje neer en zei: "jongen, je wil dat hondje echt niet. Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen". Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen. Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentje. De boer aankijkend zei hij: "weet u meneer, ik kan zelf ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt".Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppy op.Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppy aan de kleine jongen gaf. "Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen. "Niets, het is gratis", zei de boer. "Er is geen prijs voor liefde".De wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die ze begrijpt.
ver Een mens is maar een mens
Een mens is maar een mens.
Neem nu,een scheidsrechter in het voetbal. Vandaag fluit hij een belangrijke wedstrijd. Niet dat er belangrijke of onbelangrijke wedstrijden zijn, maar toch. Voor de ploeg die naar de titel speelt, zijn eigenlijk alle wedstrijden belangrijk. Kortom, elke wedstrijd moet gewonnen worden. Want het verlies aan punten kan op het einde van de rit, de titel kosten. Deze wedstrijd, thuiswedstrijd notabene van de topploeg, lijkt het niet goed te vlotten. De tegenstander haalt het onderste uit de kan. Middelmatige spelers bereiken een nooit gezien niveau. Met hand en tand, zonder daarom brutaal te spelen, houden ze de nul op het bord. Twee kostbare punten lijken voor de toekomstige kampioen, verloren te gaan.In de tribunes worden de thuis supporters alsmaar rumoeriger. Als de scheids een fout fluit, in het nadeel van hun ploeg, steken de eerste fluitconcerten de kop op. En onder die, ongeveer vijftienduizend kijkers, zitten twee zeer belangrijke personen. De scheidsrechter kent deze mensen. De voorzitter van de voetbalbond, en niemand minder dan de eerste Minister van het land. Beiden verwoed supporter van de kampioenen ploeg. Het gaat van kwaad naar erger. De tegenstrever, in een subliem moment, scoort. De Dertigduizend ogen van de thuissupporters, hebben buitenspel gezien incluis deze van de grote bazen van de bond en van het land. Maar hij heeft naar het midden gewezen, en zijn lijnrechter houdt de vlag omlaag. Geldig doelpunt dus.Door het hoofd van de ref, spoken allerlei gedachten. Kan hij nu, mits een beetje meeval, de kampioen nog aan een gelijkspel, of zelfs de overwinning helpen.? De hooggeplaatste mensen in de tribune, kunnen misschien bij de verdere uitbouw van zijn carrière of zelfs na zijn actieve loopbaan als scheidsrechter, ook misschien nog een duit in het denkbeeldige zakje doen. Dan plots. Een voorspeler van de in het verlies staande thuisploeg. Struikelt.Twee verdedigers lopen zich het hart uit het lijf, maar raken in de verste verte de aanvaller niet. Zonder dat hij het zelf beseft, fluit de man in t zwart, en wijst naar de strafschopstip. De spelers van de tegenpartij gaan uit de bol. Enkelen gaan verhaal halen bij de grensrechter. Deze staat als een standbeeld stokstijf, en geeft geen krimp. Andere, waaronder de twee verdedigers, die absoluut de speler niet raakten, zijn in alle staten en een van hen raakt bij het gesticuleren even da arm van de referee aan. Voor deze laatste een enige gelegenheid, om heel theatraal de rode kaart in de hoogte te steken. En zo de tegenstrevers, van zijn, nou ja, favoriete ploeg, want dat is de top club intussen geworden, tot tien man te herleiden.De strafschop wordt omgezet, en de ploegen staan gelijk. Met nog twintig minuten te spelen, en na een heroïsche strijd worden de helden moe. De thuisploeg, wordt door duizenden, plus twee voorname, supporters luidkeels aangemoedigd. Ze schreeuwen als het ware hun spelers naar het doel van de tegenstrever.En dan.Twee minuten voor het einde van de wedstrijd.De thuisploeg scoort de winning goal.De duizenden plus twee supporters juichen.De drie punten zijn binnen.Verslagen liggen de tegenstrevers op de natte grasmat.Verslagen door de scheidsrechter.Verslagen door het noodlot,die twee belangrijke personen op de tribune zette. En de scheidsrechter zul je vragen.Slecht is het hem waarschijnlijk niet bekomen.Want welke waarnemer zou nu een slecht rapport durven te maken over een scheidsrechter die in eer en geweten zich van zijn taak heeft gekweten. En zeker in de ogen van twee zeer belangrijke supporters.Ten slotte, is hij ook maar een mens.
Roger. 23/12/2005
ver brief aan belgacom
Kopie van een brief, ontvangen door Belgacom.
Beste mijnheer van Belgacom, Ik heb het genoegen u de ontvangst te melden van uw brief van 12 april jl. waarin u voor de derde keer betaling vraagt voor het geld dat ik u schuldig ben.Gelieve te noteren dat ik het bedrag dat u eist absoluut niet betwist en dat ik de oprechte intentie heb u zo snel mogelijk te betalen. Aan de andere kant echter heb ik nog veel meer schuldeisers die ik ook wens te betalen.Het is daarom dat ik elke maand de namen van al mijn schuldeisers op briefjes schrijf en in een hoed steek, en daaruit de onschuldige hand van mijn dochtertje van drie een naam laat trekken, die dan zo snel mogelijk zijn factuur betaalt krijgt. Ik durf hopen dat uw naam binnenkort getrokken wordt. Gelieve inmiddels mijn oprechte gevoelens van hoogachting te willen aanvaarden. Handtekening
P.S.: Gezien de onbeleefde en scherpe toon van uw laatste brief, deel ik u mede dat u niet zal mogen deelnemen aan de twee volgende trekkingen.
ver de hond en de papegaai
De hond en de papegaai De vaatwasmachine van mevrouw Davidson is stuk en zij belt een hersteller.Vermits ze 's anderendaags echter uit werken moet, zegt ze hem: "Ik zal sleutel onder de mat leggen. Repareer de vaatwasmachine, leg je rekening op het aanrecht en ik stuur je een cheque. Oh, ik moet je wel vertellen dat je geen schrik moet hebben van mijn buldog. Hij zal je helemaal niets doen. Maar, wat je ook doet, wat er ook gebeurt, zeg onder geen enkel beding, om geen enkele reden ook maar een woord tegen mijn papegaai!" Wanneer de hersteller de volgende dag aankomt in het appartement van mevrouw Davidson, treft hij daar de grootste en gevaarlijkst ogende buldog die hij ooit gezien heeft. Maar precies als de vrouw des huizes vertelde, blijft de hond rustig op zijn tapijtje liggen. Hij kijkt vol interesse naar de bezige hersteller. De papegaai echter maakt de ganse tijd een hels, zenuwslopend kabaal. Hij krijst en roept voortdurend. Uiteindelijk krijgt de hersteller het zo op zijn heupen dat hij zich niet meer in bedwang kan houden en woedend uitroept: "Zal 't gaan, ja? Hou verdorie je vuile smoel!" "Onnozel, lelijk stuk vogel!" Waarop de papegaai zachtjes: "Pak hem, Spike!"
17-09-2007
ver thuis in de stad2
Dit (waar gebeurd) kort verhaaltje schreef ik als deelname aan Thuis in de stad. Dit was wel het tweede dat ik schreef, maar ik was te laat om dit in te sturen.
Mijn mooiste plekje in mijn stad? Als ik daar aan denk, gaan Mijn herinneringen altijd terug naar mijn jeugd. Ons geliefkoosd speelterrein waren het stadspark en het osbroek. En een van deze herinneringen gaat terug naar 1944. Aan de rand van het bos, bewerkte mijn vader een lapje sompige grond. Wat groenten en aardappelen kweken weet je. Ik ging regelmatig met hem mee, en trok dan het drassige woud in. Op zoek naar .ja naar wat? Op een zonnige namiddag in september, was ik weer een heel eind tussen struiken en bomen gelopen. Plots stond ik voor een brede beek. Aan de overkant lagen honderden, in mijn ogen, stukken papier. En ja. De beek te breed om over te springen. Maar de nieuwsgierigheid om te zien wat daar was neer gekomen, haalde de bovenhand. Een verre aanloop en hop! Buiklanding op de rand van de beek. Grabbelen naar struiken en netels, maar ik schoof naar beneden. Tot de knieën in het water en de kikkerdril, klom ik omhoog. De stukken papier bleken krantjes te zijn gedropt door geallieerde vliegtuigen. Ik raapte er zoveel als ik kon bijeen. Met de stapel in beide handen, ging ik op zoek naar een plaats waar de beek wat smaller was. En wat denk je nu, een eind verder hield de beek op en kwam ik zonder probleem bij mijn vader. Vliegensvlug verstopte hij deze, in die tijd, levensgevaarlijke berichten uit de vrije wereld,zoals dat toen noemde. Later heeft hij ze dan aan mensen van het verzet bezorgd. Het leuke aan dit verhaal is, dat ik nog steeds één van deze krantjes bezit. Een herinnering aan mijn lang vervlogen jeugd.
Roger. 14/06/07
thuis in de stad1
Met dit (waar gebeurd) verhaal,werd ik laureaat van de wedstrijd mijn mooiste plekje in mijn stad De TV opnames voor TV Oost, hadden plaats in ons stadspark op 13/08/07 (Uitzending op 24/25 oktober 2007)
Ik ben Roger Schellinck. Geboren (1933) en getogen in Aalst. Ik was nogal avontuurlijk aangelegd en ging dan ook al op jeugdige leeftijd op verkenning uit in mij stad. Straatjes, steegjes en achterkoertjes ging ik opzoeken Dit alles liet een blijvende herinnering na over het Aalst van de jaren veertig. Het bombardement van 10 mei 1940 de voorbij trekkende legers. De stukgeschoten bruggen over de Dender. De doden die vielen onder de burgers door deze bombardementen. Het drinkwater tekort door de vernieling van de aanvoerleiding. Al deze nare beelden staan mij nog steeds voor de geest.Maar mijn mooiste plekje in mijn stad? Aalst telt ontelbare mooie plekjes. Ze opsommen zou quasi onbegonnen werk zijn. Maar de plek waar ik het meeste herinneringen aan bewaar, zowel vrolijke als trieste, dat is wel ons stadspark. Het was lente 1944. Als jonge dartele tieners, was het stadspark ons speelterrein. Het plons vijvertje op het speelplein, De bomen in de bosjes de vijvers, als onze plek om stiekem te gaan vissen. Een wijm uit het osbroek, en een eindje van moeders garen. Een haakje, geplooid van een speld, dat was ons vistuig. Verdoken tussen het afhangende gebladerte van de grote treurwilg, haakten we een pier aan het haakje, en gooiden we onze vislijn in de ballonvijver. Steeds moest er iemand de paden in het oog houden, om stil alarm te slaan als parkwachter Clement kwam aan gereden. Dan doken we in het al flink opgeschoten gras, tot het onheil voorbij was, en we konden verder vissen. Natuurlijk kregen we geen enkele vis aan de haak. Wel was menig keer de pier tot tegen het haakje op gegeten, maar een vis verschalken zat er dus niet in.Een van deze mooie lentedagen, gingen we met de vrienden naar t park. Gewoonlijk kwamen we langs het klein poortjen maar vandaag namen we de groten entréé. In het lommer van de grote bomen, die als zuilen het gebladerte torsten, stonden zitbanken. Op een ervan zaten enkele jonge mannen. Ze maakten grapjes en floten de jonge meisjes achterna. Een van hen, Lucien onze buurman, zwaaide naar mij en riep iets. Maar we waren spelenderwijs al te ver om het nog te verstaan. Intussen was er bij hem thuis een drama aan de gang. Ik heb dat maar s avonds vernomen als ik thuis kwam. De Gestapo was bij hen binnen gevallen. Zijn oudere broer, die juist op het koertje was, is nog over het muurtje kunnen springen, maar de tweede broer werd opgepakt en weggevoerd Een paar van deze gestapos zijn er blijven wachten tot Lucien thuis kwam, en hebben ook hem meegenomen. Geen van beiden is terug gekeerd. Nu nog wanneer ik het park in wandel moet ik terug denken aan deze verschrikkelijke gebeurtenis. Maar ik heb ook plezante herinneringen aan ons stadspark.. Het najaar 1944. De geallieerde legers bevrijden ons land en onze stad. Ze sloegen hun kamp op in het park en genoten er van een relatieve, en voor hen tijdelijke rust. Wij waren natuurlijk niet weg te slaan bij deze, overwegend Britse, soldaten. Sigarettes for Papa and Chocklat for Mama hoorde men ten alle kanten. Ook nog Tommy kom home with me weerklonk het bij valavond.De eersten, want één soldaat ging nooit mee met een burger, waren ene Frank en Len, gingen met mij mee naar ons thuis. Uiteraard hadden ze sigaretten en wat chocolade mee, en, ik herinner het me nog alsof het gisteren was, een groot blik met thé. Zo iets wat we nu instant thé zouden noemen. Ze toonden aan mijn moeder hoe ze deze thé moest zetten. En bij hun cup of thé, en met de enkele woorden Engels die ik al had geleerd bij de soldaten. Moeder en vader met wat Frans en enkele Engels klinkende woorden, slaagden we er in het gesprek levendig te houden. Maar de legers gingen verder en er kwamen andere aan. En in een van deze Britse regimenten leerde ik ene Jack Davies kennen .Een Welsh man in hart en nieren, en zoals bijna alle ingezetenen van Wales, een formidabele zanger. Maar ook na enkele dagen moest zijn groep weer verder. Maanden later, is hij nog eens langs geweest, om dag te zeggen. Maar intussen was mijn vader overleden. Dat maakte op hem zon indruk dat als hij de volgende dag verder moest, hij tranen huilde, en vol weemoed afscheid nam. En dat was het begin van een vriendschap, Maar deze vriendschap zou echter maar een vervolg krijgen twintig jaar later .Ze zou duren tot zijn overlijden nu 5 jaar geleden, maar nog steeds voort duurt tussen zijn echtgenote en kinderen, en onze familie. Maar mijn plekje, blijft ons stadspark waar een groot deel van mijn jeugdig leven zich afspeelde, en waarvan de herinneringen in mijn geheugen gegrift blijven.
Roger. Aalst 04/05/07
30-08-2007
bed energie besparen
Energie besparen, waarom?
Al eeuwen zoekt de mens naar de oplossing voor zijn energie probleem. En inderdaad, energie is al sinds mensengeheugen een probleem geweest. In de oudheid waren de slaven de energie leverende bronnen. De Egyptische koningen lieten enorme graftombes bouwen. En als we deze nu bekijken, dan kan men niets anders denken dat deze mastodonte bouwwerken een geweldige hoeveelheid menselijke energie hebben opgeslorpt.. Geleidelijk begon men meer gebruik te maken van dieren. Ossen, paarden en zelfs olifanten werden ingezet om de eerste vervoermiddelen en machines voort te bewegen. Later ontdekte men, dat de natuurelementen ook hun steentje konden bijdragen om het energieprobleem te helpen oplossen. Windenergie werd aangewend in windmolens. Watermolens op snelstromende beken en rivieren lieten raderen draaien die op hun beurt machines deden werken. Toen omstreeks 1700 de stoommachine ten tonele verscheen, leek het energieprobleem opgelost. James Watt een Schotse ingenieur verbeterde de machine, en begin 1800 bedacht George Stephenson de eerste door stoom aangedreven locomotief. . Nu volgden de uitvindingen elkaar in snel tempo op. De gas motor en. de benzine motor zorgden voor een drastische omwenteling Maar . Al deze revolutionaire machines hadden voedsel nodig. De stoommachines moesten met hout en steenkool gevoed worden. De gas motoren werkten op gas dat verkregen werd uit steenkool. Het restproduct waren cokes, die nog konden verbrand worden in de hoogovens. In het zuidelijk deel van wat tegenwoordig Polen is maar toen bij Oostenrijk hoorde werd petroleum gevonden. Deze werd geraffineerd tot benzine en dreef de benzinemotor aan. Dan verscheen de elektrische energie. Deze kon op een eenvoudige manier omgezet worden in mechanische energie Iedereen dacht dat nu het energie probleem opgelost was. Men bouwde steeds grotere machines. De fabrieken draaiden op volle elektrische toeren. Het vervoer gebeurde meer en meer met aardolie verslindende voer- en vaartuigen. De gewone burger ging meer en meer gebruik maken van de aangeboden energie. Verre landen, waarvan men vroeger nauwelijks het bestaan kon vermoeden zijn nu met ultra snelle, maar enorme hoeveelheden aardolie verbruikende, vliegtuigen in enkele uren te bereiken. De verwarming van onze huizen. Een druk op de knop en de olievreter slaat aan. Te warm? Geen probleem. Gooi een deur of venster open. Te koud? Geef maar een ferme draai aan de thermostaat. Een boodschap naar bakker of slager? Spring in de wagen, hij staat toch voor de deur. Hebben we ons al eens afgevraagd, hoeveel energie we verbruiken om enkele kledingstukken te wassen? Kledingstukken die moeder vroeger aan de wastobbe waste. Wij stoppen ze in de wasautomaat. Daarna in de droogkast om ze dan met het elektrisch strijkijzer kasklaar te maken. En zo zijn er tientallen handelingen die we dagelijks uitvoeren die een groot deel aan overbodige energie opslorpen. Door enkele kleine wijzigingen in ons gedragspatroon (span een wasdraad in de garage en hang de was daar. Wanneer je savonds van het werk thuis komt is hij ook gedroogd) kunnen we voorkomen dat onze energie leverancier, in dit geval moeder Aarde, failliet gaat. Als die het laat afweten, wat dan? We hebben er maar één
Roger 21/08/07 .
10-08-2007
bed politici mag ik wat vragen
Politici, mag ik eens wat vragen?
Voor het goede begrip, ik ben GEEN RACIST, en heb niet de minste interesse voor welke POLITIEKE PARTIJ dan ook. Maar omdat ik begaan ben met de welvaart en welstand van gans onze bevolking nu, en in de toekomst voor onze nakomelingen, stel ik mij vragen bij vele dingen. Zaken waar de gewone burger, meestal niet bij stil staat, of die zonder al te veel rumoer worden weggemoffeld in schuiven van duistere burelen.Daarom zou ik graag aan een, door ons verkozen politieke dame of heer een paar vragen willen stellen. Vragen die naar mijn weten nog nooit publiek gesteld werden. En als ze dan al zouden gesteld zijn, waarop nog nooit een concreet antwoord is gegeven. Ja, vage verklaringen, als rond de honingpot draaiende bijen, met hoog geleerde(of wat daar moet voor doorgaan) woorden. Verwijzende naar al het goede dat ze al verwezenlijkten. Maar antwoord op de gestelde vraag Hola dat niet Er zou hen eens een woordje kunnen ontvallen waar de tegenstrevers gretig gebruik zouden van maken om hem/haar in diskrediet te brengen. Een minister, die met geen kennis van zaken, en met de glimlach privileges aan een zware crimineel, ondertekent. Een minister die de meest absurde verklaringen aflegt ten aanzien van onze buitenlandse betrekkingen, even op de teen wordt getrapt, en vlug bakzeil haalt. Een bende hulpeloze verkozenen die deel uit maken van allerlei kommissies, maar er niet in slagen om onze politiediensten efficiënt te laten functioneren. Anderen die de platenindustrie enkele miljoenen euros cadeau doen om Vlaanderen te promoten in het buitenland, naar aanleiding van het Euro songfestival. Zij die er voor zorgden dat de uitbreiding, en de daar aan gekoppelde werkgelegenheid, op onze luchthaven wordt afgeremd. Hij die enkele maanden later de meest absurde idee lanceert om de luchthaven van Zaventem op te doeken. Die voor zijn aanstelling moord en brand schreeuwde over de vliegtuigen die over zijn huis vlogen en hem en zijn gezin, door hun lawaai, als het ware het graf in hielpen. Vliegtuigen nota bene die reeds jaren deze routes volgden. Ik schrijftegenstrevers in een vette letter, omdat deze term echt van toepassing is op de heren en Dames, die er moeten voor zorgen dat alle verkiezings beloften worden waar gemaakt. Maar die in plaats daarvan geen ander doel hebben dan zij die regeren, zo snel mogelijk ten val te brengen. Enkel met de bedoeling dat zij die in de OPPOSITIE zitten op de stoelen van de "TEGENSTREVERS" kunnen gaan zitten en de absurde molen van voor af aan terug starten.En om dit te bereiken, zijn hen alle middelen geoorloofd. Gemeenschapsgelden worden misbruikt om vrienden te plezieren en aan vet betaalde contracten te helpen. Regels en reglementen bedenken om bevriende industrieën miljoenen euros te laten binnen rijven. OFFICIËLE organisaties, die met de goedkeuring van onze regeringen ook duizenden, goedgelovige burgers geld aftroggelen, onder het mom van hulp voor ontwikkelingslanden. Deze organisaties spenderen hopen geld aan TV en andere media reclames. Uitgemergelde, stervende kinderen worden ten tonele gevoerd. In lompen gehulde sukkels, ergens ver weg, verbannen door de grote industrie in hun land, naar onvruchtbare en ertsarme streken, spelen de hoofdrol in de filmpjes van deze organisatie. Maar eens de inzameling van alweer miljoenen euros, verdwijnt alles via duistere constructies ergens op buitenlandse bankrekeningen. De opbrengst van deze gelden, (lees intresten) wordt gebruikt om deze organisaties in stand te houden. De administrateurdirecteurs-generaal en andere hooggeplaatsten hun schandalig hoge wedde en onkosten vergoedingen met de regelmaat van een klok uit te betalen. Bovenop deze onkosten vergoedingen, gaan ze regelmatig op (snoep)reis naar de landen waar ze vorstelijk worden ontvangen.Waar de machthebbers van deze landen met de glimlach de royaal geschonken dollars (Euros) in ontvangst nemen. Om ze vervolgensop hun beurt te laten verdwijnen naar bankrekeningen in Zwitserland en andere finantiële paradijzen. En wie zegt ons als er officieel, ik zeg maar, 25 miljoen euro wordt geschonken voor HUMANITAIRE HULP, er onder weg geen paar miljoentjes van de vrachtwagen vallen?.Hoe zit dat Heren/Dames politici? En dan de automobilist als melkkoe. De brandstof, schandalig hoog belast met taksen en BTW. De voertuigbelasting en de BTW op de autoverzekering. Allerlei absurde zaken, verplicht maken.(zie brandblusser,verbandkistje enz.) In de eerste plaats om bevriende industriëlen, monster winsten te laten maken. Natuurlijk staan dezen een klein procentje van hun winsten af, om de partijkassen (sic) van deze vrienden politici te spijzen. Het leuke aan het verhaal is wanneer bij een controle blijkt dat deze zaken niet in orde zijn volgt er nog een fikse boete. Een van deze "bevriende" firmas is deze die met politieke steun, het privilege, of moet ik zeggen het monopoly verkregen om de parkeerboetes uit te delen. De luttele minuten, nodig om een brood te kopenmoet men zich reppen, om een boodschap te doen. Omzichtig rond kijken, als een dief, dat de "boetschrijver" niet in de onmiddelijke omgeving is. Zich dan haast het hart uit het lijf lopen,en op gevaar af een ongeval te veroorzakenom de betaalautomaat omzeilen. . Want geen parkeer ticketje als de "boetschrijver" langs komt, heb je 25 aan het been. Is het dus aanvaardbaar, dat private firmas deze taken worden toegewezen? Is parkeren in de stad of gemeente en zeker voor de eigen deur, niet eigen aan het gebruik van de auto waar zoals hoger vernoemt al schandalig veel voor wordt betaald. Is het logisch dat genoemde firmas voor hun diensten betaald worden, naar rato van het aantal overtredingen (sic) die ze vast stellen? Wat ook als moeilijk te begrijpen valt. Hoe kan één en dezelfde persoon op allerlei kieslijsten zich kandidaat stellen? Als een politicus zich kandidaat stelt voor de gemeenteraad, en, nota bene, verkozen wordt. Als deze dan nog het burgemeestersambt wordt aangeboden. Dit naar eigen zeggen ofwel onder druk van zijn partij of om zijn kiezers gedurende zes jaar te dienen, hij dit mandaat aanvaardt.Vervolgens de eerst komende parlements verkiezingen weer aantreedt om vervolgens, dank zij de verkiesbare plaats waar hij staat alweer door zijn kiezers naar Brussel wordt gestuurd. Dan vraag ik waar haalt de burgemeester, die reeds al zijn energie in het besturen van de stad moet steken de tijd om nog volwaardig als parlementariër te fungeren, of omgekeerd? Is het geen kiezersbedrog, verkozen te worden en dan doodleuk te zeggen dat u de functie waarvoor u verkozen bent overlaat aan de opvolger? Heeft de argeloze kiezer, zijn stem uitgebracht naast uw naam, met de bedoeling dat niemand anders dan u zelf hem mag vertegenwoordigen in de gemeenteraad, de kamer of senaat? Heeft deze bedrogen kiezer er nog maar aan gedacht dat de, weet ik veel hoeveelste, opvolger hem moet vertegenwoordigen. Stel dat alle gekozenen op de lijst hun mandaat overdragen aan de opvolgers, wie vertegenwoordigt dan wie? Is het verantwoord dat zetelende parlementariërs deel uit maken van de raden van bestuur van bedrijven, die met de regelmaat van een klok orders binnen rijven van de overheid? Kan een weldenkend mens, aanvaarden dat miljoenen Euros worden uitgegeven aan absurde enquêtes, die later van geen kanten blijken te kloppen. En waar de enigen die er beter van worden de geprivilegieerde vrienden zijn. En na wat denkwerk zou ik zo nog tientallen vragen kunnen stellen. Maar deze vragen zullen natuurlijk nooit kunnen gesteld worden. Om ze te beantwoorden, zal elke plausibele uitleg in het stadhuiswoorden vocabularium van deze lieden ontbreken. Ik zou zo nog een tijdje kunnen doorgaan maar op gevaar af, van hier of daar persona non grata te worden verklaard, houd ik voorlopig maar op met ambetante vragen te stellen. Roger 29/06/07
Gods scheppingen. 
