The senseless misery in America Did by something that s called men. Deep sorrow, infinite sadness. That some thing people be able to do. I refuse to believe That this by my race is done. I refuse to accept this. I forbid that such is calling men. Those creatures must be pooch out of humanity. Pulverized as a poisonous insect Not one with reason gifted being can such thing understand. Not one excuse can be accept. Not an A-bomb on Japan, or war In the gulf. No Korea or Vietnam can be used as spare. This is worse than nazism Repulsive than the IRA Pernicious than even what aggression. This is pure madness, done by cowardly vile fouls. America and all right-minded Find and crutch them, root them out. Only then, humanity can Start again to be men.
Wie? Als twee mensen discussiëren over eender wat. Dan zal de ene aan dandere zeggen, dat zijn mening de waarheid bevat. Als twee mensen discussiëren, en elk hun gelijk willen halen, dan zal de ene van dandere zeggen gij vertelt leugen verhalen. Maar wie zegt de waarheid en wie niet? Moeilijk te achterhalen. Maar een ding staat vast Er is er een die bedriegt. Een van de twee liegt.
Over Laurette Onckelinx. Dit zou toch iedereen moeten lezen en weten Het volgende stemt toch tot nadenken... Over Laurette Onckelinx en haar familie. De vader van Laurette, een Limburger, vond in 1950 werk in Ougrée, werd regionaal vakbondslid, toen schepen en tenslotte burgemeester. Haar moeder is een Tunesische. Laurette werd aldaar geboren op 2 oktober 1958 en heeft vijf broers en zusters. Zij studeerde rechten aan de Universiteit van Luik en werd later advokaat. Zij huwde met de Algerijn Abbès Guenned. Wegens zijn bedrijvigheid in het drugsmilieu vaardigde Marokko in 1996 een internationaal aanhoudingsmandaat tegen hem uit. Op 31 juli 1997 werd hij op de luchthaven van Zaventem gearresteerd, maar hij maakte gebruik van een diplomatiek paspoort, wat hij illegaal bezat, want hij is nooit een diplomaat geweest. Op dat moment was echtgenote Onckelinx minister-president van de Franse gemeenschap. Om verdere schandalen te vermijden, scheidde Laurette heel snel van hem.Na één maand was de scheiding al officieel geregeld. De snelste echtscheiding in België ooit. Op 20 november 1999 huwde Laurette de constitutionele advokaat Marc Uyttendaele. De getuigen bij dit huwelijk waren beider vroegere echtgenoten! Nog wat over haar ex-echtgenoot Abbès Guenned. Na de poging tot arrestatie van Abbès Guenned op de luchthaven van Zaventem, waarbij hij gebruik maakte van onchendbaarheid met een illegaal diplomatiek paspoort dat hij ' als gift' had gehouden, werd hij een jaar later, op 21 juli 1998 voor dezelfde feiten opnieuw geearresteerd, dit keer op de luchthaven van Izmir, Turkije.Hij moest daar een tijdje de cel in, maar onder druk van de Belgische regering werd hij nooit aan Marokko uitgeleverd en om een diplomatieke rel te vermijden zelfs vrijgelaten.Sinds kort is Abbès weer opgedoken - ge gelooft het niet- als rijkelijk betaald adviseur op het kabinet van Laurette Onckelinx met als taken de communicatie tussen het kabinet en de islamitische verenigingen onderhouden en het grote stedenbeleid. In ' La Libre Belgique ' van 15 jan. 2004 deed hij een oproep tegen het verbieden van hoofddoeken bij moslimvrouwen en hij gaf zijn steun aan het oprichten van de vereniging COIFE (gezamelijke verenigingen tegen het verbod van hoofddoeken in scholen). Eén van de medewerkers van Abbès is Kissi Benjelloun, voorzitter van de Unie van Moskees (slager van beroep). Deze wordt ervan beschuldigd de controle van de Moslimvleesmarkt uit te voeren voor zijn persoonlijk profijt. DUS: Eerst was ze getrouwd met een Marokkaan, die op die manier Belg werd. Op een gegeven ogenblik werd die echtgenoot in België aangehouden wegens drugbezit. Op een of andere manier kwam hij vrij(voorspraak?) in België, maar werd hij later opgepakt in Turkije, ook al omwille van drugs. Turkije wilde hem toen uitleveren aan Marokko, waar hij ook al gezocht werd (!), maar hij kwam terug naar België, nadat er vanuit ons land "enige diplomatieke druk" werd uitgeoefend om hem naar hier te krijgen. Wat later scheidde Onkelinx van haar Marokkaan en trouwde ze met een Brusselse advokaat, Marc Uyttendaele, die sindsdien zijn advocatenpraktijk gevoelig heeft kunnen uitbreiden en waarvan gezegd wordt dat hij de man achter de schermen is in de hervormingen bij het Belgische gerecht. Uyttendaele en Onkelinx zijn nog steeds een koppel, maar zouden niet meer bij elkaar wonen. Hij is in Brussel gebleven en zij zou een onderkomen hebben ergens in de buurt van Louvain-la-Neuve. Nog pikanter wordt het als men weet dat Laurette's eerste man, die Marokkaan dus, bij haar op het ministerie van Justitie zou werken en daar zou instaan voor de contacten met de buitenlandse islamitische groeperingen...En voor zover je het zou vergeten zijn: Laurette Onkelinx is in België minister van Justitie!
(BRON: Seniorennet.be - R.A.A.'s > Krantje)
De vierde dimensie
Wetenschappers overal ter wereld breken zich al eeuwen het hoofd over wat de vierde dimensie nu echt is. Ik ga proberen mijn visie over dimensies, te beschrijven. We moeten vertrekken van vaststaande gegevens. Van conventionele afspraken. We nemen aan dat de eerste dimensie de zichtbare breedte is. De tweede de zichtbare hoogte en de derde de zichtbare diepte. In de Kinematicaonderscheidt men naast breedte, hoogte, diepte, als vierde dimensie: Tijd. De vierde dimensie ligt dus achter ons. Maar wat ligt er dan eigenlijk achter ons? Wel dat is in de eerste plaats de voorbije tijd. Ten tweede de ruimte. Bevindt zich rondom ons en dus ook achter ons. En ten derde de massa. Deze drie zaken echter, eens de tijd verstreken, komen die niet meer terug in hun originele vorm. Zowel tijd als ruimte en ook massa zijn oneindig. Tijd, een relatief begrip, dat enkel te meten is met de methoden die we als vaststaand hebben aanvaard. Tijd is een periode die we bewust beleven. Maar wat met de tijd die we niet bewust beleven en die toch voorbij gaat? Ruimte. Welke ruimte bedoelen we? De ruimte waarin we leven of de ruimte die gans het heelal omspant Twee zaken die door het menselijke oog zelfs door het brein, niet te vatten zijn. En dan de massa. Welke massa bedoelen we? Onze eigen massa, de massa rondom ons of de massa van het heelal. Dus uit deze analyse blijkt dat er nog heel wat conventionele waarden moeten gegeven worden om tot gemeenschappelijke parameters te komen die de geleerden ooit wel zullen toelaten de definitie van de vierde dimensie vast te leggen. Maar welk menselijk brein zal ooit sterk genoeg ontwikkeld zijn, om de al bestaande conventies te weerleggen? Welk brein zal ooit andere normen ontwikkelen. Normen welke niet gelden in het deel van het heelal, waar wij deel van uitmaken. Waar zou uit blijken dat de relativiteit theorie, van Einstein niet van toepassing is in het grotere heelal dan dat wat wij ons voorstellen. De ruimte waar E=MC² niet van toepassing is. Waar energie in een andere dimentie moet bekeken worden. Waar immense massas door zwarte gaten worden opgeslokt en omgezet in onvatbare energie. Deze verschijnselen zijn ook wel terug te brengen onder de noemer relatief. Maar is dit woord hier wel opzijn plaats? Relativiteit. Betrekkelijkheid. de theorie die steunt op een conventie, waar wordt aangenomen dat het licht zich niet oneindig snel voortplant. Maar op welke wiskundige formule steunt deze theorie? Al deze theorien zijn ontsproten uit een menselijk brein. Omdat er, ondanks de meest gesofistikeerde computers, momenteel geen andere formules, kunnen ontwikkelt en bewezen worden, moeten we het met de bestaande dan maar verder doen. Maar ooit komt de dag dat, dank zij de verkenning van de ruimte buiten onze melkweg, deze theorieën zullen herschreven worden. Dan zal men misschien tot een aanvaardbare verklaring komen, welke zwart op wit zal bewijzen wat de vierde dimensie nu eigenlijk is. Laat ons voorlopig aannemen dat de vierde dimensie deze is die achter ons ligt, onzichtbaar voor het oog. Want in welke richting men ook kijkt, altijd ligt er een dimensie achter ons, en op dat ogenblik onzichtbaar.
14/12/06 Roger.
bed economie
Vergelijkende studie economische systemen
Socialisme Je hebt 2 koeien en je geeft er 1 aan je buurman die géén koeien heeft.
Communisme Je hebt 2 koeien.De regering neemt ze allebei af en geeft je een beetje melk.
Fascisme Je hebt 2 koeien.De regering neemt ze allebei af en verkoopt je melk.
Nazisme Je hebt 2 koeien.De regering neemt ze allebei af en schiet je vervolgens neer.
Bureaucratie Je hebt 2 koeien. De regering neemt ze af, schiet er ééntje dood, melkt de andere en giet de melk dan weg.
Traditioneel kapitalisme Je hebt 2 koeien. Je wisselt er één voor een stier, je kweekt een hele kudde koeien, verkoopt die én gaat leven van de rente.
Trust-kapitalisme Je hebt 2 koeien. Je verkoopt er 3 aan een dochteronderneming in Korea en gebruikt daarvoor het krediet dat je via je schoonmoeder hebt aangevraagd bij een Brusselse bank. Vervolgens voer je een ruil door met een Amerikaans bedrijf om je 4 koeien op te kopen en aan je terug te schenken, zodat je de belastingen op de 5 koeien kan terugtrekken. De subsidies die Europa je uitbetaalt voor de melk van je 6 koeien investeer je via een stroman in je Koreaanse dochter-onder-neming. In je jaarrapport geef je 8 koeien aan mét een optie op een 9de . Je verkoopt 3 koeien om een Amerikaanse kwekerij te kopen. Je wordt vervolgens op Amerikaanse veemarkt ontmaskerd omdat je eigenlijk niets van koeien weet. Je beweert achteraf dat je niet begrijpt dat je stallen leeg staan en je vliegt achter slot en grendel.
Amerikaans systeem Je hebt 2 koeien. Je verkoopt er 1 en dwingt de andere om melk voor 4 te geven. Je bent verbaasd als het beest doodvalt. Waals systeem Je hebt 2 koeien. Je gaat in staking omdat je er gratis een Vlaamse. bij wil.
Japans systeem Je hebt 2 koeien. Je manipuleert hen genetisch zodat ze tien keer kleiner worden dan een normale koe én twintig keer méér melk geven.
Duits systeem Je hebt 2 koeien. Je manipuleert ze genetisch zodat ze 100 worden, maar één keer per maand moeten eten én zichzelf melken.
Brits systeem Je hebt 2 koeien. Ze zijn alle twee gek.
Italiaans systeem Je hebt 2 koeien, maar je weet niet juist waar... En dus ga je spaghetti eten en chianti drinken.
Russisch systeem Je hebt 2 koeien. Je telt ze en ontdekt dat je er 5 hebt. Je telt ze opnieuw en ontdekt dat je er 30 hebt. Je telt ze opnieuw en ontdekt dat het er 17 zijn. Je stopt met tellen en opent je 2de fles wodka van deze ochtend.
Frans systeem Je hebt 2 koeien. Ze zijn de belangrijkste koeien ter wereld.
Zwitsers systeem Je hebt 500 koeien, maar géén enkele is van jou. Je verdient geld door ze voor "onbekende" buitenlanders bij te houden.
Hindu systeem Je hebt 2 koeien en je aanbidt ze.
Vlaams systeem Je hebt één koe en je trouwt er mee.
bed een goed mens
Geschreven voor een collega van Karine, voor de verjaardag van zijn vroegere chef . Berichtje aan een goed mens,en een toffe baas. Wel Raf. Ik weet het nog, alsof t gisteren was De dag dat ik als kleine klerk Onder je vleugels kwam. Jij was mijn Chef. De Directeur. Maar U was niet die mijnheer, de grote baas. U was mijn bewaarder, mijn toeverlaat. Probleempjes groot of klein Geen moeite was U te veel, om mij en anderen te helpen. U waakte over ons, zoals een vader zijn kroost naar een beter leven leidt Veel in mijn carrière heb ik aan U te danken Ik ben nooit vergeten Uw menselijk beleid. Bijna als vrienden waren wij, Uw onderdanen. En nu je Zeventig wordt kan ook ik niet nalaten, uit het diepste van mijn eigen ik, U het allerbeste te wensen. Moge er nog ettelijke verjaardagen, je deel zijn, tot vreugde en vriendschap . Van Uw familie en allen die het voorrecht genoten met U te mogen samen werken.
Roger 15/04/05
23-09-2007
bed kunstenaars
Kunstenaars.
Heb je ook ooit al eens nagedacht over volgende vraag? Wie van de kunstenaars heeft de moeilijkste taak? Uit welke kunstvorm komt de grootste artiest? Hierop is niet zo eenvoudig een antwoord te geven.Als uit de openstaande vleugel van een piano, hemelse klanken klinken. Als je de vingers van de virtuoos als fluwelen borstels over de witte en zwarte toetsen ziet glijden. De mimiek van de pianist, die in vervoering het concerto speelt. Volledig wegzinkend in de muziek. De tientallen muzikanten van het orkest, die allerlei instrumenten bespelen, met vaste hand in de maat gehouden door de dirigent. Als na een hartverwarmende introductie, de sollist zijn schitterende solo speelt. Als een koor hemelse zang laat klinken. Klanken waarvan sommige passages de haartjes op je armen laten recht staan. De warmte die je voelt, bij de uitvoering van grote muzikale meesterwerken. Zelfs voor de hedendaagse jeugd, die opgegroeid is met massas oorbeschadigende decibels, klinkt hun muziekgenre hen als hemelse muziek in de oren.Maar achter al deze muzikale pracht, zit één iemand. De Componist.Al deze bolletjes en streepjes, neergeschreven op vijf evenwijdige horizontale lijnen, komen uit zijn pen. Uit zijn brein. De partituren voor ieder instrument. De violen, cellos en contrabassen. De koper- en houtblazers. Het slagwerk.Alles harmonisch neergeschreven. De solo partijen en koor gezangen. Dat alles ontstaan in de geest van één mens. Fantastisch toch?
Maar er zijn natuurlijk nog kunstenaars. Bijvoorbeeld de schilder. Wat de grote kunstenaar onderscheidt van het amateurisme, is altijd terug te zien in het resultaat. De harde rechte lijnen van de amateur zijn bij de artiest als het ware, in het oneindige wegvloeiende penseelstreken. De diepte, hoogte en breedte geven de drie dimensies natuurgetrouw weer. Het perspectief dat ons als het ware zelf deel laat uitmaken van het schilderij. En dan het mengen van de verf. De kleuren. Bijna de perfectie, Ik zeg wel bijna, niets of niemand is bekwaam het pallet van de natuur te beheersen. Maar de artiest slaagt er in deze ideale kleuren in zijn werk te benaderen. Zelfs sneeuwlandschappen stralen een gevoel van warmte uit naar de toeschouwer toe. Bij exotische taferelen, lijken de vruchten, in de met zon overgoten schaal, ons uit te nodigen er in te bijten. We voelen als het ware de warme zonnestralen van het schilderij afstralen. Het portret van de moe gewerkte oude man. De rug gekromd van het harde labeur. De vingers die als knoestige dikke twijgen de steunstok omsluiten. De vermoeide blik die in de oneindige verte staart. En op de achtergrond de trieste bomen en struiken in het bruine herfstlandschap. Dit tafereel doet de toeschouwer nadenken over de vergane jeugd. De kortstondigheid van het leven. Maar ook over het grote kunstenaarschap van de artiest Schitterend toch?
En de beeldhouwer. Uit een blok, door de natuur in grillige vormen gegoten natuursteen, houwt hij met hard getemperde stalen beitels en punten stukje per stukje weg. Het beeld dat zich in zijn geest bevindt, krijgt beetje bij beetje vorm. Een oor of oog. Een arm of de vinger van een hand. Een brede mannenborst. Een sierlijke vrouwenboezem. Alsof hij het uit klei boetseert alles krijgt vorm. De harde doodse steen komt tot leven. Uit donkere grijze brok graniet rijst de beeltenis uit zijn geesteswereld. Uren, dagen, weken, maanden. Onverdroten werkt hij aan zijn ideaal beeld. Duizenden hamerslagen. Dat wat in zijn geest geprojecteerd wordt verschijnt voor onze ogen. Wat deze kunstenaar produceert, zal de tand des tijds weerstaan. Als brok natuur heeft deze steen miljoenen jaren de natuurelementen getrotseerd. Ook nu zal dit geestes spinsel van de kunstenaar ons en latere generaties overleven. Of is het hij die van zijn geboetseerde droom een bronzen afgietsel maakt. Is hij de verpersoonlijking van het grote genie, die met verfijnde technieken een fiere heerser op zijn paard, boetseert. Of de strijdvaardige generaal, met ontbloot zwaard ten hemel geheven, uit het niets laat verrijzen. Van zijn meesterwerken mallen maakt waarin hij, met zijn dikke lederen voorschoot voorgebonden, door het gloeiende, vloeibare brons te gieten, zijn meesterwerk tot leven wekt.De bronzen beelden die de arduinen voetstukken zullen bestijgen om er roerloos eeuwen lang, tot eer en glorie van de koningen en heersers, als monumenten boven de mens te tronen. Meesterlijk toch?
Maar als je t mij vraagt. Natuurlijk vraagt niemand me wat, maar stel!Ik zou uit deze moeilijke keuze, en het is enkel door het schrijven van dit stukje dat het mij duidelijk is geworden, de componist distilleren. Ik verklaar mij nader: De schilder krijgt een visueel beeld in gedachte en gaat hier over nadenken. Hij maakt schetsen. Trekt lijnen, kringen en laat hier en daar een schaduw vallen. Zo ontstaat zijn ideaal beeld, van dat wat zijn meesterwerk moet worden. Maar hij hoeft niemand in zijn denkwereld te betrekken. Enkel de toeschouwer, die zijn werken in het museum komt bekijken is betrokken bij zijn werk. Niemand hoeft er welke interpretatie dan ook aan te geven. Het geheel ligt vast op doek, en zal de tand des tijds trotseren.Wat ik over de schilder schreef, gaat eveneens op voor de beeldhouwer. Enkel zijn de meeste werken van deze kunstenaar, monumentaal van omvang. Meestal moeten ze eeuwen aan de natuurelementen weerstaan. Maar is dit niet meer de eigenschap van de gebruikte materialen dan van het geniale van de kunstenaar? Dus mocht het mij toch iemand vragen. Voor mij is de componist de grootste. Met zeven bolletjes op vijf horizontale lijnen (natuurlijk is het niet zo eenvoudig) al dat mooie uit je pen toveren. Dat. Dat is kunst met een huizenhoge K. Ook in zijn brein moeten de klanken van zijn sonates, symfonieën of concerti geboren worden. Hij hoort, als het ware in zijn geest, het orkest zijn meesterwerk spelen. De monumentale echo van het koor gezang. Hij werkt de melodie en begeleiding uit. De strijkers. Violen Cellos en contrabassen. De koperblazers. Trompetten, trombones en hoorns. De houtblazers. Hobos, klarinetten en de fagotten. De zang van de solisten en koren. Allen hebben een partituur nodig. Voor elk van hen moeten de muzieknoten op papier geschreven worden. De lichte klanken in de sol- de zware in de Fa sleutel. En alles moet harmonisch juist klinken.Geen sinecure, als je het mij vraagt. Maar niemand vraagt mij natuurlijk wat. Probeer het maar eens. Sluit de ogen en denk aan een door u goed gekend muziek stuk. Probeer nu samen de violen, de cellos en het slagwerk in harmonie te horen. Wel als je daar in slaagt, neem vlug potlood en muziekpapier en begin te componeren. Waarschijnlijk is er een nieuw muzikaal genie opgestaan. Subliem toch?
Epiloog
Gelukkig is de mens in staat om prachtige dingen te bedenken en te maken. Of het nu de schilderijen van grote meesters zijn, of de prachtige beelden die onze leefomgeving versieren. Is het een bundel met gedichten of parels van de literatuur. Zijn het machtige muziekstukken, die een concertzaal op zijn grondvesten doen daveren. Al dat mooie dat wij ons als mensen realiseren, onderscheidt ons van de dieren. De mens heeft het vermogen in zijn geest beelden en gedachten te genereren die, eens ze zijn gerealiseerd, ons samenleven en dat van onze nageslachten o zo aangenaam kunnen maken.
06 juni 2007
ged madrid
Madrid 11 Maart 2004
Weer een dag die mensen in shock achterlaat Vele doden,verminkten en gekwelde geesten. Duizenden met vrees op het betraande gelaat. Dromen. Verwachtingen. Hoop. Uiteengereten
Wat betekent een mensenleven of een droom. Wie of wat heeft de daders zover gebracht, Om medemensen te vermoorden zonder schroom Hoe kan iemand een mens daartoe bewegen?
Maar is het woord mens hier wel op zijn plaats? Bestaat er een woord om dit schorem te benoemen Levende ellende. Haatvol brein. Hij die enkel dat kan doen. Zich zelf verdoemen.
Is er dan niemand die zij, die straf noch sanctie vrezen, een halt kan bevelen of uit de mensenkring stoten. Waar, in Bijbel, Koran of welk heilig boek staat te lezen, dat in welke naam dan ook zoveel bloed wordt vergoten.
Onze blauwe aarde,waar het goed moet zijn om leven Wordt door verziekte geesten gedegradeerd tot een plek Waar nu voor ieder menselijk wezen, arm of rijk, om het even. wreedheid en terreur heerst als een kanker vlek
Hebben zij,die deze misdaden mogelijk maken en bevelen Geen broeders,zussen of moeders die met afschuw kijken Hoe zij door daden, onschuldige levens stelen. Moet dan echt alle liefde voor deze onverlaten wijken
Mochten al deze slachtoffers van deze meedogenloze ploerten Één crimineel even zijn hart en geest doen verrijken Hem bij een volgend bevel krachtig néén laten roepen Dan kan de mensheid weer naar een zonnige toekomst kijken.
20 Maart 2004
bed londen
Londen 07 juli 2005
Weer heeft het schorem toegeslagen. Niets vermoedende burgers, op weg naar werk of huis zijn alweer het slachtoffer geworden van deze bandieten. Of is het woord bandiet een te zachte uitdrukking? Zal de vrije wereld dit blijven dulden? Kunnen we ons nog vrij bewegen in onze eigen steden? Neen . Als onze bewindvoerders niet krachtdadig gaan optreden, dan staat ons niets meer te wachten dan ellende en verdriet. Ik weet wel er wordt wereldwijd gezocht naar de kopstukken van deze moord organisaties. Maar dezen die er naar zoeken worden door de propaganda machines (Al Jazira) van deze organisaties zelf, en ook door onze eigen media, gebrandmerkt als criminelen en terroristen.Bij ontvoeringen en moorden op onschuldige, ontvoerde mensen, zijn onze tv. en kranten er als de kippen bij om beeld en tekst te publiceren. Wel misschien zou het een goed begin zijn om al deze publiciteit voor deze schurken organisaties te negeren. Hun laffe daden doodzwijgen in de ganse vrije wereld pers. Maar de olievlek, breidt zich alsmaar verder uit over onze beschaafde wereld. Enkel en alleen met de bedoeling, hun gedachtegoed dat ten opzichte van onze leefwereld nog 500 jaar achterloopt, op te dringen. Indien er nu geen krachtdadig halt wordt toegeroepen, zullen binnen afzienbare tijd onze gelovigen naar Mekka kunnen gaan op bedevaart, in plaats van naar Lourdes. Zullen onze jongeren hun vrije, tijd kunnen doorbrengen in de moskee i.p.v. in de fuifzaal. En zullen onze mooie jonge dames een burka dragen i.p.v. een minirok. Hoe of op welke manier deze misdaden tegen de menselijkheid moeten gestopt worden? Dat is zeker geen sinecure, maar de politiekers, die zeer sterk zijn als het er op aankomt eigen (financieel) belang te verdedigen. Die de wereld rond reizen op de meest luxueuze wijze, moeten naar middelen zoeken om dit te stoppen. Dat zijn ze door hun functie verplicht aan gans de wereldbevolking. Het is één over twaalf.
Roger 09/07/05
verhalen iets wat ik nooit vergeet
Iets wat ik nooit vergeet.
Regen en sneeuwvlokken, opgejaagd door een ijzige noordenwind, gierden door de straat.Voetgangers, de kraag hoog opgetrokken, of weggedoken achter paraplus spoeden zich door dit winterse weer, naar hun warme huiskamers. Een oud vrouwtje, in de ene hand een zakje kolen en aan de andere een versleten boodschappentas, staat op de rand van de stoep. Ze wil blijkbaar de druk bereden straat oversteken. Maar geen enkele van de, in hun goed verwarmde auto zittende, chauffeurs heeft enig gevoel van medelijden en rijdt star voor zich uikijkend verder. De aanhoudende verkeersstroom van autos, fietsen en brommers houdt aan. Een grote luxe wagen, met aan het stuur een blozende kaalhoofdige man rijdt in een plas. De sneeuwbrij spat op het schamele jasje van het oudje. Aan de overzijde van de straat onder de luifels van de winkels, lopen drie jeugdige hipy-achtige knapen. Dan heeft een van hen het vrouwtje opgemerkt. Zonder nadenken loopt hij de rijweg op en steekt als een volleerd politieagent de arm op. Het verkeer stopt. Hij loopt tot bij haar, neemt het zakje kolen en biedt haar de arm. Voorzichtig loodst hij haar de straat over. Ze zegt enkele dankwoorden tot hem, maar die wuift hij met de glimlach weg. Enkel huizen verder is ze thuis. Waarschijnlijk zal ze nu haar kacheltje aanmaken en nog een tijdje moeten wachten alvorens ze haar doorweekte kleren kan drogen.Onze jeugdige vrienden vervolgen, onbezorgd pratend over koetjes en kalfjes, hun weg.Dit voorvalletje is mij steeds bij gebleven. En sindsdien maak ik mij regelmatig de bedenking: is onze aankomende jeugd werkelijk zo onverschillig zoals men beweert?
Zon 3 jaar geleden, hoorde ik een toespraak, ter gelegenheid van het tweede lustrum van het 3e programma van de BBC. De spreker beklemtoonde een onthutsende vaststelling. Een luisteronderzoek had uitgewezen dat amper 40000 mensen, op een bevolking van 50 miljoen, het 3e programma beluisterden. Zijn wij dan toch in de banaliteit verzonken? Leon Blois had dit fenomeen reeds 40 jaar geleden beschreven. De hedendaagse mens, heeft alleen nog oog en oor voor grove sensatie, seks en kitsch. Deze cultureel onder-ontwikkelde massa. Geestelijke sukkelaars, verdrinken in banale Quizzen, banaliteit waar heden ten dage zelfs universiteit professoren hun medewerking aan verlenen.Zij die onze toekomstige leider moten opleiden gaan om het geldgewin de clown uithangen op TV. Gans het gamma van Knalprogrammas tot snertfilms, onderbroken door massas reclames. Covergirls, pin-ups, filmsterren en sporthelden, verdringen het zeldzame, het hoogstaande en de originaliteit. Mozart moet het veld ruimen voor de popkoningen. Het Eurosong festival degradeert de Nobelprijsuitreiking tot een gebeurtenis die nauwelijks nog het nieuws haalt. De exploratie van de ruimte. Het bezoek van wereldse tuigen aan miljoenen kilometers van ons verwijderde planeten, verzinken in het niets bij evenementen als deTour de France. Het kleinste vonkje talent, wordt omgezet in een schitterende carrière, met onmetelijk succes. Zolang dit talent commercieel rendabel is natuurlijk. Genieën, als Beethoven, Edison en nog zovele anderen, briljante kunstenaars en uitvinders zijn verzonken in de middelmatigheid. Weinigen beseffen nog, dat het zo'n mensen waren, en zelfs nu nog zijn, die soms ten koste van hun eigen bezit, ja zelfs van hun leven er voor gezorgd hebben dat wij nu de vruchten plukken van hun geestesproducten. Zo blijven velen, voor hoger en beter bestemt, nu beneden hun kunnen. Afgeremd door banale dingen. Banaliteiten die belangrijker blijken dan vooruitgang. Een destijds bekend Engels schrijver, ijverde voor de toegang van iedereen tot het beste wat onze beschaafde wereld te bieden had. Maar wat kiest men nu? Het platvloerse gehuld in het schitterende kleed van de banaliteit. Honderden miljoenen worden geïnvesteerd in grote spektakel films, in televisieshows en de reclame er rond. Terwijl de uitgaven voor cultuur als maar kleiner worden. Is banaliteit een besmettelijke ziekte? Is het aangeboren of zijn het olievlekken, gestort door slimme zakenlui, die zich over de ganse wereld verspreiden tot ze in elkaar vloeien en het mensdom bedekken met hun onvermijdelijke onverschilligheid. Deze zakenlui, verrijken zich op de rug van de blinde massa, die verblindt door de monsterreclame. De domme massa die leeft in het land van de glimlach der banaliteit. Niet ziende hoe stom die glimlach is. Wij zelf kunnen de kitsch en het banale uit onze levensstijl bannen, maar het is ons onmogelijk op te tornen tegen de grote kapitaalkrachtige trusts. We kunnen enkel onze kinderen en al wie even aandacht wil opbrengen om naar ons te luistern de ogen openen. Hen er proberen van te overtuigen dat de enige weg naar een heldere toekomst, het verleden is. Onze Cultuur.
Roger.(geschreven in 1978)
bed wablieft
Wablieft Dit is ook nieuw! Moeten vakbondsafgevaardigden deelnemen aan examens, om hogerop te geraken? Blijkbaar wel.Mogen vakbondsafgevaardigden in examen lokalen hun GSM mee nemen? Ja? En wanneer de beltoon van dit toestel de mars van de vroegere Rijkswacht speelt, moet deze man, die ondanks zijn vakbondsman zijn, toch nog de moed opbrengt om aan examens deel te nemen, enkel bij die gelegenheid zijn beltoon veranderen. Of is hij bij wet verplicht deze muziek nooit ofte nimmer te gebruiken als beltoon. Indien dit wet en regel is, welke beltonen op welke muziek zijn dan te tolereren? Het Ave Maria, of hoog banier o vlag der liberalen. Zijn de internationale, of de fiere Vlaamse leeuw misschien een optie. Beter nog, kan men in de kamer het debat aangaan om een commissie op te richten. Deze kan dan volgende benaming meekrijgen:Commissie voor het onderzoek naar de te gebruiken beltonen bij mobiele telefoons tijdens examens ingericht door de overheid. Maar wat te doen met een gewezen rijkswachter, die in een nostalgische vlaag, de plaat oplegt, en de mars van de Rijkswacht, hoorbaar in gans de straat, door de luidsprekers schalt. Welke sancties kunnen tegen deze, nu tot het nest van moeder hen Glenn Audenaert behorende onverlaat, genomen worden, om hem terug op het goede spoor te brengen, en hem weer in het gareel van de federale gerechtelijke politie te doen lopen. Zo zie je maar dat er voor onze talloze politieke structuren nog heel wat werk aan de winkel is. Ooit noemde een belangrijke politicus ons landje absurdistan Zou hij dan toch gelijk hebben?
Roger 06/10/06
verhalen kerstmis
Kerstmis in onze welvaartstaat
Al een week voor Kerstmis neemt de drukte toe. Slierten autos bewegen nog nauwelijks voort.De parkings in het stadscentrum is hun doel. Het kruispunt, waar de verkeerslichten het lieten afweten is de chaos kompleet. Zenuwachtige bestuurders toeteren en maken Boze gebaren naar hun lotgenoten. Ondanks het koude, vochtige weer proberen twee zwetende politieagenten de verkeersknoop te ontwarren. Stilaan komt de stroom weer op gang. De parkeerterreinen raken vol. Maar aan de drukte in de winkelstraten te zien zijn velen toch ter bestemming geraakt. De handelaars proberen, druk doende hun klanten te bedienen. Voor een vriendelijke babbel is er nu geen tijd.Mensen, beladen met in veelkleurig papier gewikkelde pakjes spoeden zich terug naar hun auto. Niemand gunt een andere een blik. Flikkerende lichtreclames, gekleurde lampions en de meest moderne elektronische snufjes proberen een kunstmatige kerstsfeer te scheppen. Zelfs het wondermooie Stille nacht Heilige nacht klinkt hol en metaalachtig uit de luidsprekers. Drie kinderen, als herders verkleed lopen als verloren tussen de haastige, onverschillig kijkende menigte. Terwijl ik mij een weg baan in de drukte, denk ik aan vroegere .Jaren geleden, als ik met moeder mee mocht naar de stad om, weliswaar bescheiden, kerstinkopen te doen, liepen we altijd even de kerk binnen. De grote kerststal, met levensgrote beelden was een attractie. De stilte en sereniteit in de kerk stak schril af tegen de drukte op de straat. De geur van wierook, de serene stilte en de kersttaferelen gaven ons een gevoel van rust. Het liet ons beseffen wat Kersmis echt was. Een feest van rust en ingetogen blijdschap.En toch was er toen ook geen vrede op aarde, maar er waren nog heel wat mensen van goede wil. Maar dat ras is door de evolutie van de welvaartstaat, ten dode opgeschreven.
Le Petit Didier
De kleine Didier verhuisde naar het platteland en kocht een ezeltje. Aan de oude boer betaalde hij voor dit ezeltje 4000 Bf (100 Euro voor jonge lezers) De boer zou hem de volgende ochtend brengen, maar dan... Sorry jongen, maar ik heb slecht nieuws: de ezel is gisteren gestorven. OK, geef me dan maar mijn geld terug.Dat is onmogelijk,sprak de boer, ik heb het geld reeds opgemaakt. Goed dan,zegt Didier, breng me dan maar mijn ezel.Wat ga je er mee doen? vroeg de boer. Ik zal hem verloten op een tombola. Maar je kan toch geen dode ezel als prijsdier zetten? Toch wel.Ik vertel natuurlijk niet dat hij dood is. De boer kan het niet weigeren, en bezorgt de ezel aan Didier. Een maand later komt de boer Didier tegen en vraagt hem naar de ezel. Wat is er nu van die ezel geworden? Ah, ik heb hem verloot op een tombola. Ik heb toen 500 lotjes verkocht
aan 80 BF (2) het stuk, dus heb ik een profijt van 35.920 Bf.(890,43 ) En niemand heeft geklaagd? Enkel de winnaar, dus heb ik hem zijn geld teruggegeven, zijnde 80 BF.(2) Epiloog: Didier is nu wat ouder en is Minister van Financiën geworden.
Ga er maar voor werken, burger ! Wist u... - dat onze Vlaamse ministers een maandwedde hebben van meer dan 10.000 EUR (ruim 400.000 BEF), - dat zij een maandelijkse huisvestingsvergoeding genieten van 2.350 EUR (ongeveer 95.000 BEF), - dat zij een huishoudkostenvergoeding per maand ontvangen van 876 EUR (ruim 35.000 BEF), - dat zij een kleine 300 EUR per maand bij krijgen als "persoonlijke forfaitaire onkostenvergoeding" (zowat 12.000 BEF). - In totaal is dat 13.526 EUR of (545.637 BEF) elke maand van het jaar. En nog kunnen ze het niet laten om met de centjes van de belastingbetaler grote sier te maken, lees maar :Als supplementje bij hun wel zeer riante broodwinning wordt hen dan nog eens een Visa-kaart toevertrouwd, en zij gebruiken dit zonder verpinken, om de horecasector op de been te houden, waarschijnlijk als compensatie voor de 21% waarvan men al zolang beloofd er 6% van te maken. En de afrekeningen na het festijn zijn niet van de poes, er zijn enkele gezonde eters bij, enkele van deze excellenties hebben er in het jaar 2002 degelijk werk van gemaakt, want wat zij verorberden grenst aan het ongelooflijke. Volgens informatie ons verstrekt door E-magazine nr. 160 ging het er aldus aan toe : Steve STEVAERT gaf met de hem toevertrouwde Visa-kaart op zijn naam in dure restaurants de som uit van 22.210 EUR ( 896.000 BEF), en dat ter gelegenheid van 97 etentjes of ongeveer 2 per week, en dat tegen een gemiddelde prijs van 229 EUR per eetmaal (ongeveer 9240 BEF). Vijf restaurants met Michelin-sterren bezocht door de heren van het kabinet van Patrick DEWAEL waar drie VISA- kaarten in omloop zijn, kregen ruim de aandacht van onze jongens, wat resulteerde in 168 bezoeken, waarvan 60 op rekening van de kaart van Patrick DEWAEL persoonlijk. Bijzonder doortastend zijn de omzwervingen in het buitenland, met een uitgave van 3390 EUR (137.000 BEF) op 16 maart 2002 in eethuisje STUCK in BASEL. Diezelfde dag wordt, met een andere Visa-kaart en door andere flinke jongens, nog maar eens een bijkomende hulde gebracht aan restaurant TEUFELHOF eveneens in BASEL, voor de niet mis te verstane nota van 2052 EUR ( 83.000 BEF). Samen op een dag dus zowat 5.442 EUR of een kleine 220.000 BEF !Prent het in uw gedachten dat dit allemaal gebeurt met de centen van de belastingbetaler, dus ook met die van u !
ver alsje 70 wordt
Dit "speetchke" droeg ik voor, op het feest dat door mijn echtgnote en kinderen georganiseerd werd, voor mijn 70e verjaardag.
Als je zeventig wordt.
Als iemand zeventig wordt schijnt er zich een ommekeer voor te doen in zijn dagelijks bestaan. Als men hem er al niet bijtelde, hoort hij er van dan af wel bij.Bij de oudjes. Je gesprekspartners beginnen wat luider te praten, denkende dat je gehoor het laat afweten. Wat natuurlijk ook zo is. Wanneer men een mop vertelt vraagt men al eens of je ze begrepen hebt. Als je met jongeren wil praten over hedendaagse dingen, en hoe het vroeger was, word je al vlug versleten voor een middeleeuwer. Als jij dan al eens op een of ander familie feestje, een oude smartlap zingt, doet men alsof men vol aandacht je zangkwaliteiten waardeert, terwijl er met een veelzeggende blik naar elkaar wordt gekeken, en ergens achteraan wordt er iets gemompeld. De jeugd, omdat ze moeten van hun ouders, zitten opvallend te zwijgen. De zeventiger, denken ze, is zich van geen kwaad bewust. Maar hij doet, alsof hij vol aandacht zijn nummertje brengt en de verstolen, medelijdende blikken hem ontgaan.Ik weet hoe ik zelf was in mijn jeugd. Onze nonkel Mondie overigens over geen slechte bariton stem beschikte, en tevens muzikant was zong regelmatig zijn arias. Op de familie bijeenkomsten bracht hij steevast zijn lijf lied,Den stervenden eikEen muzikale vertelling over een stoere boom, die alle mogelijke stormen en orkanen had getrotseerd. Uiteindelijk na ik weet niet meer hoeveel strofen, ging hij dood. De man bracht dit nummer, met zo veel overtuiging, dat er zelfs hier en daar een traantje werd weggepinkt.Wij als kleine gasten telden de strofen af. Ik denk als we aan nummer 9 waren, dan wisten we dat hij bijna dood was. Neen natuurlijk nonkel Mon niet, maar de eik. Ook onze Pa Antoine, gerenommeerd toneelspeler in zijn tijd, kon een gezelschap onderhouden. Met zang en declamaties, wist hij zijn toehoorders te boeien. Natuurlijk waren deze optredens voor de buitenstaander enig. Maar wij die het kosterkeofManuel de visser en nog zovele andere al voor de 72 maal hoorden, voor ons was het natuurlijk al afgezaagd .Maar wij waren nog van een generatie, die met de paplepel in gelepeld waren, dat we steeds en altijd respect moesten betonen voor den ouderdom.En dus hielden we ons gedeisd. We dronken tijdens de optredens een slok meer van ons pintje en we zwegen.Deze mensen, waar ik het over had, waren bijlange nog geen zeventig, in de periode waar ik naar verwees, maar in onze ogen waren dat ook al oudjes.Je ziet dat door de jaren heen, er altijd in de families wel iemand was die voor wat animatie zorgde.Ik hoop, en denk, dat in onze kring van familie en vrienden nonkel Roger zal doorgaan voor de, wel is waar bescheiden, animator. En dat ze later ook nog eens zullen zeggen,weet ge t nog, in den tijd als we met de familie en vrienden zo nog eens samen waren, dat nonkel Roger wel altijd iets te vertellen had. Maar ik, ik voel, mij bijlange nog geen zeventig. Dus slaat al wat ik hier sta voor te lezen echt niet op mij.Ik zal waarschijnlijk deze avond eens zingen. Natuurlijk niet over stervende bomen of dergelijke.Mijn gehoor dat laat mij al jaren in de steek, en uit hospitaal of kliniek ben ik zinnens weg te blijven.Mocht ik op de zenuwen werken, en wat ik zing klinkt vals of is jullie genre niet. Heb ik niet goed verstaan als je wat tegen mij zegt. Doe dan maar stiekem alsof ik zeventig ben.Ik van mijn kant, zal doen alsof ik het niet zie. Waarschijnlijk zal ik er wel rekening mee houden. En in plaats van te volharden in de zang- of vertel boosheid, zal ik dan een stevige pint drinken, en anderen de kans geven ook wat te doen. Om mij dit veel-en nietszeggende toespraakje te hebben laten vertellen, zonder te laten merken dat daar een oude knar aan t zagen was, en zeker om jullie aanwezigheid, wil ik U allen bedanken.Ik wil echter niet eindigen,zonder mijn echtgenote,Vicky en mijn kinderen , Arlette ,Patrick,Marianne,Marc en last but not least Karine, te danken voor deze pracht organisatie. En omdat ze er in geslaagd zijn,ondanks ik van iets wist, er voor mij toch nog een complete verrassing van te maken. Dus alvast allemaal bedankt dat je er bent, en vlieg er nu maar in.
