Heb je dit verhaal al horen vertellen over een juf van het laatste jaar van de papschool?
Het is koud buiten en één van haar kleine deugnieten vraagt haar hulp om zijn botten aan te trekken, en inderdaad het gaat heel moeilijk.Na veel getrek, geduw en heen en weer gesleur zitten de botten rond zijn voetjes
en de kleine deugniet zegt : "mijn botten zitten aan de verkeerde voeten juf!"
De juf verschiet wanneer ze inderdaad merkt dat de botten aan de verkeerde voeten zitten.Allee... nieuwe kalvarietocht om ze uit te trekken, ze slaagt erin haar kalmte te bewaren tot de botten aan de juiste voeten zitten. En dan zegt de kleine deugniet :"dat zijn mijn botten niet!"
Op dat moment moet ze al haar kalmte aanspreken om hem geen lap tegen zijn oren te geven!
Zij probeert zich in te houden, herpakt zich en vraagt hem waarom hij dat niet eerder vertelde.
"Goed, allee dan, we trekken ze uit " zegt ze en zet zich weer aan't werk. De kleine deugniet vervolgt : "Het zijn mijn botten niet, het zijn de botten van mijn broer, maar mijn mama heeft gezegd dat ik ze moet dragen."
De juf weent bijna en begint opnieuw aan het lastige her- her- heraantrekken van zijn botten.
Met een zucht van tevredenheid zet ze uiteindelijk de kleine deugniet rechtop, doet hem zijn winterjasje aan, trekt zijn muts over zijn hoofdje en vraagt : "En waar zijn uw handschoentjes?"
En de kleine deugniet antwoordt : "Die heb ik in mijn botten gestopt"

Pers en monarchie.
De heren journalisten zijn zwaar op de tenen getrapt, en in hun wiek geschoten. De kroonprins heeft het gewaagd een paar van hun collega’s op het matje te roepen, om er hen op te wijzen dat aan alle geduld ook een einde kan komen. Kranten, radio en televisie organiseren persconferenties en bespreken de euvele daad van de prins. De meest vooraanstaande, en zoals deze in hun jargon ook wel eens gezaghebbende personen worden genoemd, worden ten tonele gevoerd. Elk heeft zijn zegje. Behalve dezen die in hun vuistje lachen, en verkneukelen zich in het dispuut, over de zoveelste aanval op onze monarchie. De toekomstige republikeinen. De anti Belgicisten en het ganse politiek systeem, welk er naar streeft van ons landje een republiek te maken, enkel met het doel, de macht volledig naar zich toe te halen. Hun president te laten regeren dat is de doelstelling.we leven reeds in een democratische (sic) staat, waar de ogen en wetten van “Big Brother” reeds aanwezig zijn, nu is het enkel nog wachten op de definitieve stap. De monarchie wegmoffelen in hun kastelen, die nota bene dan eigendom zullen zijn van het systeem. De koning monddood maken en hem nog door de president, laten gebruiken wanneer het hun eigen blazoen kan opblinken. Met deze monarchie pronken wanneer hooggeplaatste buitenlandse gasten ons land bezoeken. En dat alles noemt men nu reeds “een protocollaire functie voor de koning. Dit doemscenario is niet ver meer af. Als men ziet hoe op korte tijd allerlei dingen boven water komen, die de monarchie zeker in geen goed daglicht plaatsen. Hier maakt de bevolking zich oprecht zorgen. Maar is het niet opvallend, dat al deze zaken plots opduiken? En hoe zit het met de grote corruptieschandalen in Wallonië? Charleroi, Namen, Luik? Hallo heren journalisten. Vergeten zeker. Of is dit geen nieuws item meer; Of wordt dit geklasseerd bij “faits divers”. Of……..ik durf er bijna niet aan denken, staat een groot deel van onze (gekleurde) pers achter de “big brother” idee. Voelt deze pers zich geroepen om de bevriende politici een handje toe te steken om hun doelstellingen te bereiken? Dan is het te begrijpen, dat rechtgeaarde journalisten, welke nog een kleine minderheid vormen, het niet meer aan durven om echte schandalen te publiceren, en corrupte politici aan te klagen. Het veiligste in hun geval is hun broodheer naar de mond praten, en mee huilen met de wolven in het bos. Zoniet………… C4.

Roger. 26 Januari 2007

De redding

Een "leuke" ervaring bij de Politie

Op een mooie lentedag in april kreeg een autobestuurder een pv voor overdreven snelheid. Betrokkene betwist dit PV niet,en koopt de boetezegel van 50 Euro. Vervolgens kleeft de gestrafte, (sic,) het deel dat op het formulier hoort, op de voorgeschreven plaats. Nog dezelfde avond omstreeks 10u30, steekt hij eigenhandig het formulier met de halve zegel in de brievenbus van het Politiecommissariaat, en bewaart zorgvuldig zijn deel. Kous af dus voor de betrokkene. Vijf maanden later ontvangt geverbaliseerde, van de Procureur des Konings te xxxxxxx, een vordering van 60 Euro. Na een telefoontje naar de dienst Minnelijke schikkingen aldaar wordt er hem gesuggereerd het bewijs met de andere helft van de zegel op, door te faxen, wat per kerende geschiedde.Nieuwsgierig naar wat er was mis gegaan, ging betrokkene eens poolshoogte nemen op het politie kantoor. Hij wilde informeren wat er gebeurd was met het document dat hij bij de politie in de bus had gedeponeerd. Maar dat was zonder de waard gerekent.In dit geval de diensdoende politieman achter de balie. Op een correcte, maar nogal hautaine manier, werd hij er ontvangen “Ja, waarvoor is ‘t ?“ Na zijn uitleg, met het verhaal van het telefoontje naar xxxxxxx, en wat men hem van ginds uit had opgedragen, kreeg hij als eerste vraag “en, heb ge dat doorgefaxt?” Uiteraard was het antwoord “Ja”.”Dan is alles toch in orde. Wat komt ge hier dan eigenlijk doen? ” stelde de politieman als wedervraag. Voor de boetedoener was het natuurlijk niet in orde. Hij wou namelijk weten wat er werkelijk met de boetezegel gebeurd was, en zei dit tegen de man.En dan kreeg hij nog een straffer antwoord. Ik citeer:”Oh ik ben jaren veldwachter geweest, en nu ben ik al 30 jaar bij de Politie.Regelmatig kwam, en kom ik het nog tegen dat er stukken verdwijnen.” En daaropvolgend, ”Ik weet niet waar gij gewerkt hebt, maar waarschijnlijk hebt gij nooit fouten gemaakt.” U kan begrijpen dat het slachtoffer tegen zoveel logica geen verhaal had. Hij heeft dan maar geantwoord, dat hij tijdens zijn loopbaan vele fouten maakte, maar ze zelf altijd oploste, terwijl dit hier duidelijk niet het geval zou zijn. Nu werd het de balie agent te gortig. "Hier, neem uw papieren maar mee, en voor zo'n futiliteiten moet je onze kosbare tijd niet meer komen verknoeien, en het slachtoffer kon opkrassen. Hij werd daar dus afgescheept op een manier die geen tegenspraak duldde.Toch deed het slachtoffer nog een poging om te tonen dat het hem menens was en zei" Mijnheer, ik hoop dat het hiermee opgelost is en dat er geen verder schrijven van xxxxxxx meer komt.Zoniet zal ik andere wegen moeten zoeken om mijn probleem op te lossen." De balie-agent schiet in een onbedaarlijke lach. " Ha,Ha,Ha, waar zoud gij nu naar toe lopen? Ge moet gij toch altijd langs ons hier passeren. en nu is het wel geweest stap maar op!!
"Maar dit voorval liet hem niet los. En zoals het veelal in zo ’n geval gebeurd, slaat de fantasie op hol.Wat was er uiteindelijk met de boete zegel van 50 Euro gebeurd? Stel nu, en dit is louter hypothetisch.Ik durf er zelfs niet aan denken dat het zo zou kunnen gelopen zijn. Maar stel. Je bent als politieman met nachtdienst.Er valt een brief in de bus. Je kijkt even wat dat nog wel mag zijn. Nu wil het toeval, dat Dochter lief juist vandaag ook een p.v. aan de broek kreeg, waarvan de "minnelijke schikking" een dezer dagen in de bus valt.Zijn eerlijkheids gevoel als politie man verbiedt hem er nog maar aan te denken.Maar 50 Euro is wel een smak geld, en de tijd dat”processen konden worden afgewassen” is wel voorbij. En wie zegt ons dat deze man, niet stiekem de halve boetezegel van het binnen gekomen formulier haalt, om hem op het formulier te kleven dat steevast binnen enkele dagen bij hem in de bus zal vallen.Het overblijvende papier vernietigen en klaar is kees. Of moeten wij ons vragen stellen over hoe er omgesprongen wordt met politionele stukken.Weet je nog "kom ik het nog tegen dat er stukken verdwijnen". Uit de uitleg die onze man dus kreeg van een ervaren Veldwachter/Politieman is dat best mogelijk. Ik  ben geneigd, en ik hoop dat het zo is, te geloven dat alles berust op een nalatige slordigheid.
Maar tenslotte is de brave, nou ja brave, burger toch maar het slachtoffer van deze slordigheden. Want een telefoontje plegen, een fax versturen dat kost ook geld. Geld dat bovenop de boete komt. Een uitgave,die niet nodig zou zijn als elkeen zijn job wat meer ter harte nam. En er even zou willen aan denken dat mensen, mensen zijn met gezond verstand,en geen Imbecielen.

Roger. Aalst 04/05/07

Politiek, nonsens of ernst?

Kopie van een brief, ontvangen door Belgacom.

De hond en de papegaai
De vaatwasmachine van mevrouw Davidson is stuk en zij belt een hersteller.Vermits ze 's anderendaags echter uit werken moet, zegt ze hem: "Ik zal sleutel onder de mat leggen. Repareer de vaatwasmachine, leg je rekening op het aanrecht en ik stuur je een cheque. Oh, ik moet je wel vertellen dat je geen schrik moet hebben van mijn buldog. Hij zal je helemaal niets doen. Maar, wat je ook doet, wat er ook gebeurt, zeg onder geen enkel beding, om geen enkele reden ook maar een woord tegen mijn papegaai!" Wanneer de hersteller de volgende dag aankomt in het appartement van mevrouw Davidson, treft hij daar de grootste en gevaarlijkst ogende buldog die hij ooit gezien heeft. Maar precies als de vrouw des huizes vertelde, blijft de hond rustig op zijn tapijtje liggen. Hij kijkt vol interesse naar de bezige hersteller. De papegaai echter maakt de ganse tijd een hels, zenuwslopend kabaal. Hij krijst en roept voortdurend. Uiteindelijk krijgt de hersteller het zo op zijn heupen dat hij zich niet meer in bedwang kan houden en woedend uitroept: "Zal 't gaan, ja? Hou verdorie je vuile smoel!" "Onnozel, lelijk stuk vogel!" Waarop de papegaai zachtjes: "Pak hem, Spike!"

Dit (waar gebeurd) kort verhaaltje schreef ik als deelname aan “Thuis in de stad”.
Dit was wel het tweede dat ik schreef,
maar……ik was te laat om dit in te sturen.

Mijn mooiste plekje in mijn stad? Als ik daar aan denk, gaan Mijn herinneringen altijd terug naar mijn jeugd. Ons geliefkoosd speelterrein waren het stadspark en het osbroek. En een van deze herinneringen gaat terug naar 1944. Aan de rand van het bos, bewerkte mijn vader een lapje sompige grond. Wat groenten en aardappelen kweken weet je. Ik ging regelmatig met hem mee, en trok dan het drassige woud in. Op zoek naar ….ja naar wat? Op een zonnige namiddag in september, was ik weer een heel eind tussen struiken en bomen gelopen. Plots stond ik voor een brede beek. Aan de overkant lagen honderden, in mijn ogen, stukken papier. En ja. De beek te breed om over te springen. Maar de nieuwsgierigheid om te zien wat daar was neer gekomen, haalde de bovenhand. Een verre aanloop en hop! Buiklanding op de rand van de beek. Grabbelen naar struiken en netels, maar ik schoof naar beneden. Tot de knieën in het water en de kikkerdril, klom ik omhoog. De stukken papier bleken krantjes te zijn gedropt door geallieerde vliegtuigen. Ik raapte er zoveel als ik kon bijeen. Met de stapel in beide handen, ging ik op zoek naar een plaats waar de beek wat smaller was. En wat denk je nu, een eind verder hield de beek op en kwam ik zonder probleem bij mijn vader. Vliegensvlug verstopte hij deze, in die tijd, levensgevaarlijke berichten uit de vrije wereld,zoals dat toen noemde. Later heeft hij ze dan aan mensen van het verzet bezorgd.
Het leuke aan dit verhaal is, dat ik nog steeds één van deze krantjes bezit. Een herinnering aan mijn lang vervlogen jeugd.

Roger. 14/06/07

Ik ben Roger Schellinck. Geboren (1933) en getogen in Aalst. Ik was nogal avontuurlijk aangelegd en ging dan ook al op jeugdige leeftijd op verkenning uit in mij stad. Straatjes, steegjes en achterkoertjes ging ik opzoeken Dit alles liet een blijvende herinnering na over het Aalst van de jaren veertig. Het bombardement van 10 mei 1940 de voorbij trekkende legers. De stukgeschoten bruggen over de Dender. De doden die vielen onder de burgers door deze bombardementen. Het drinkwater tekort door de vernieling van de aanvoerleiding. Al deze nare beelden staan mij nog steeds voor de geest.Maar mijn mooiste plekje in mijn stad? Aalst telt ontelbare mooie plekjes. Ze opsommen zou quasi onbegonnen werk zijn. Maar de plek waar ik het meeste herinneringen aan bewaar, zowel vrolijke als trieste, dat is wel ons stadspark. Het was lente 1944. Als jonge dartele tieners, was het stadspark ons speelterrein. Het plons vijvertje op het speelplein, De bomen in de “bosjes” de vijvers, als onze plek om stiekem te gaan vissen. Een “wijm” uit het osbroek, en een eindje van moeders garen. Een haakje, geplooid van een speld, dat was ons vistuig. Verdoken tussen het afhangende gebladerte van de grote treurwilg, haakten we een pier aan het haakje, en gooiden we onze vislijn in de ballonvijver. Steeds moest er iemand de paden in het oog houden, om stil alarm te slaan als parkwachter Clement kwam aan gereden. Dan doken we in het al flink opgeschoten gras, tot het onheil voorbij was, en we konden verder vissen. Natuurlijk kregen we geen enkele vis aan de haak. Wel was menig keer de pier tot tegen het haakje op gegeten, maar een vis verschalken zat er dus niet in.Een van deze mooie lentedagen, gingen we met de vrienden naar ’t park. Gewoonlijk kwamen we langs het “klein poortjen” maar vandaag namen we “de groten entréé”. In het lommer van de grote bomen, die als zuilen het gebladerte torsten, stonden zitbanken. Op een ervan zaten enkele jonge mannen. Ze maakten grapjes en floten de jonge meisjes achterna. Een van hen, Lucien onze buurman, zwaaide naar mij en riep iets. Maar we waren spelenderwijs al te ver om het nog te verstaan. Intussen was er bij hem thuis een drama aan de gang. Ik heb dat maar ’s avonds vernomen als ik thuis kwam. De” Gestapo” was bij hen binnen gevallen. Zijn oudere broer, die juist op het koertje was, is nog over het muurtje kunnen springen, maar de tweede broer werd opgepakt en weggevoerd Een paar van deze “gestapo’s” zijn er blijven wachten tot Lucien thuis kwam, en hebben ook hem meegenomen. Geen van beiden is terug gekeerd. Nu nog wanneer ik het park in wandel moet ik terug denken aan deze verschrikkelijke gebeurtenis. Maar ik heb ook plezante herinneringen aan ons stadspark.. Het najaar 1944. De geallieerde legers bevrijden ons land en onze stad. Ze sloegen hun kamp op in het park en genoten er van een relatieve, en voor hen tijdelijke rust. Wij waren natuurlijk niet weg te slaan bij deze, overwegend Britse, soldaten. “Sigarettes for Papa and Chocklat for Mama” hoorde men ten alle kanten. Ook nog “Tommy kom home with me” weerklonk het bij valavond.De eersten, want één soldaat ging nooit mee met een burger, waren ene Frank en Len, gingen met mij mee naar ons thuis. Uiteraard hadden ze sigaretten en wat chocolade mee, en, ik herinner het me nog alsof het gisteren was, een groot blik met thé. Zo iets wat we nu” instant thé” zouden noemen. Ze toonden aan mijn moeder hoe ze deze thé moest zetten. En bij hun “cup of thé”, en met de enkele woorden Engels die ik al had geleerd bij de soldaten. Moeder en vader met wat Frans en enkele Engels klinkende woorden, slaagden we er in het gesprek levendig te houden. Maar de legers gingen verder en er kwamen andere aan. En in een van deze Britse regimenten leerde ik ene Jack Davies kennen .Een Welsh man in hart en nieren, en zoals bijna alle ingezetenen van Wales, een formidabele zanger. Maar ook na enkele dagen moest zijn groep weer verder. Maanden later, is hij nog eens langs geweest, om dag te zeggen. Maar intussen was mijn vader overleden. Dat maakte op hem zo’n indruk dat als hij de volgende dag verder moest, hij tranen huilde, en vol weemoed afscheid nam. En dat was het begin van een vriendschap, Maar deze vriendschap zou echter maar een vervolg krijgen twintig jaar later .Ze zou duren tot zijn overlijden nu 5 jaar geleden, maar nog steeds voort duurt tussen zijn echtgenote en kinderen, en onze familie. Maar mijn plekje, blijft ons stadspark waar een groot deel van mijn jeugdig leven zich afspeelde, en waarvan de herinneringen in mijn geheugen gegrift blijven.

Roger. Aalst 04/05/07