Wetenschappers overal ter wereld breken zich al eeuwen het hoofd over wat de vierde dimensie nu echt is. Ik ga proberen mijn visie over dimensies, te beschrijven. We moeten vertrekken van vaststaande gegevens. Van conventionele afspraken. We nemen aan dat de eerste dimensie de zichtbare breedte is. De tweede de zichtbare hoogte en de derde de zichtbare diepte. In de Kinematica onderscheidt men naast breedte, hoogte, diepte, als vierde dimensie: Tijd. De vierde dimensie ligt dus achter ons. Maar wat ligt er dan eigenlijk achter ons? Wel dat is in de eerste plaats de voorbije tijd. Ten tweede de ruimte. Bevindt zich rondom ons en dus ook achter ons. En ten derde de massa. Deze drie zaken echter, eens de tijd verstreken, komen die niet meer terug in hun originele vorm. Zowel tijd als ruimte en ook massa zijn oneindig. Tijd, een relatief begrip, dat enkel te meten is met de methoden die we als vaststaand hebben aanvaard. Tijd is een periode die we bewust beleven. Maar wat met de tijd die we niet bewust beleven en die toch voorbij gaat? Ruimte. Welke ruimte bedoelen we? De ruimte waarin we leven of de ruimte die gans het heelal omspant Twee zaken die door het menselijke oog zelfs door het brein, niet te vatten zijn. En dan de massa. Welke massa bedoelen we? Onze eigen massa, de massa rondom ons of de massa van het heelal. Dus uit deze analyse blijkt dat er nog heel wat conventionele waarden moeten gegeven worden om tot gemeenschappelijke parameters te komen die de geleerden ooit wel zullen toelaten de definitie van de vierde dimensie vast te leggen. Maar welk menselijk brein zal ooit sterk genoeg ontwikkeld zijn, om de al bestaande conventies te weerleggen? Welk brein zal ooit andere normen ontwikkelen. Normen welke niet gelden in het deel van het heelal, waar wij deel van uitmaken. Waar zou uit blijken dat de relativiteit theorie, van Einstein niet van toepassing is in het grotere heelal dan dat wat wij ons voorstellen. De ruimte waar E=MC² niet van toepassing is. Waar energie in een andere dimentie moet bekeken worden. Waar immense massas door zwarte gaten worden opgeslokt en omgezet in onvatbare energie. Deze verschijnselen zijn ook wel terug te brengen onder de noemer relatief. Maar is dit woord hier wel opzijn plaats? Relativiteit. Betrekkelijkheid. de theorie die steunt op een conventie, waar wordt aangenomen dat het licht zich niet oneindig snel voortplant. Maar op welke wiskundige formule steunt deze theorie? Al deze theorien zijn ontsproten uit een menselijk brein. Omdat er, ondanks de meest gesofistikeerde computers, momenteel geen andere formules, kunnen ontwikkelt en bewezen worden, moeten we het met de bestaande dan maar verder doen. Maar ooit komt de dag dat, dank zij de verkenning van de ruimte buiten onze melkweg, deze theorieën zullen herschreven worden. Dan zal men misschien tot een aanvaardbare verklaring komen, welke zwart op wit zal bewijzen wat de vierde dimensie nu eigenlijk is. Laat ons voorlopig aannemen dat de vierde dimensie deze is die achter ons ligt, onzichtbaar voor het oog. Want in welke richting men ook kijkt, altijd ligt er een dimensie achter ons, en op dat ogenblik onzichtbaar.

14/12/06 Roger.

En de beeldhouwer. Uit een blok, door de natuur in grillige vormen gegoten natuursteen, houwt hij met hard getemperde stalen beitels en punten stukje per stukje weg. Het beeld dat zich in zijn geest bevindt, krijgt beetje bij beetje vorm. Een oor of oog. Een arm of de vinger van een hand. Een brede mannenborst. Een sierlijke vrouwenboezem. Alsof hij het uit klei boetseert alles krijgt vorm. De harde doodse steen komt tot leven. Uit donkere grijze brok graniet rijst de beeltenis uit zijn geesteswereld.
Uren, dagen, weken, maanden. Onverdroten werkt hij aan zijn ideaal beeld. Duizenden hamerslagen. Dat wat in zijn geest geprojecteerd wordt verschijnt voor onze ogen. Wat deze kunstenaar produceert, zal de tand des tijds weerstaan. Als brok natuur heeft deze steen miljoenen jaren de natuurelementen getrotseerd. Ook nu zal dit geestes spinsel van de kunstenaar ons en latere generaties overleven.
Of is het hij die van zijn geboetseerde droom een bronzen afgietsel maakt. Is hij de verpersoonlijking van het grote genie, die met verfijnde technieken een fiere heerser op zijn paard, boetseert. Of de strijdvaardige generaal, met ontbloot zwaard ten hemel geheven, uit het niets laat verrijzen. Van zijn meesterwerken mallen maakt waarin hij, met zijn dikke lederen voorschoot voorgebonden, door het gloeiende, vloeibare brons te gieten, zijn meesterwerk tot leven wekt.De bronzen beelden die de arduinen voetstukken zullen bestijgen om er roerloos eeuwen lang, tot eer en glorie van de koningen en heersers, als monumenten boven de mens te tronen.
Meesterlijk toch?

Maar als je ’t mij vraagt. Natuurlijk vraagt niemand me wat, maar stel!Ik zou uit deze moeilijke keuze, en het is enkel door het schrijven van dit stukje dat het mij duidelijk is geworden, de componist distilleren.
Ik verklaar mij nader:
De schilder krijgt een visueel beeld in gedachte en gaat hier over nadenken. Hij maakt schetsen. Trekt lijnen, kringen en laat hier en daar een schaduw vallen. Zo ontstaat zijn ideaal beeld, van dat wat zijn meesterwerk moet worden. Maar hij hoeft niemand in zijn denkwereld te betrekken. Enkel de toeschouwer, die zijn werken in het museum komt bekijken is betrokken bij zijn werk. Niemand hoeft er welke interpretatie dan ook aan te geven. Het geheel ligt vast op doek, en zal de tand des tijds trotseren.Wat ik over de schilder schreef, gaat eveneens op voor de beeldhouwer. Enkel zijn de meeste werken van deze kunstenaar, monumentaal van omvang. Meestal moeten ze eeuwen aan de natuurelementen weerstaan. Maar is dit niet meer de eigenschap van de gebruikte materialen dan van het geniale van de kunstenaar?
Dus mocht het mij toch iemand vragen. Voor mij is de componist de grootste. Met zeven bolletjes op vijf horizontale lijnen (natuurlijk is het niet zo eenvoudig) al dat mooie uit je pen toveren. Dat. Dat is kunst met een huizenhoge K.
Ook in zijn brein moeten de klanken van zijn sonates, symfonieën of concerti geboren worden. Hij hoort, als het ware in zijn geest, het orkest zijn meesterwerk spelen.
De monumentale echo van het koor gezang.
Hij werkt de melodie en begeleiding uit. De strijkers. Violen Cello’s en contrabassen.
De koperblazers. Trompetten, trombones en hoorns. De houtblazers. Hobo’s, klarinetten en de fagotten. De zang van de solisten en koren. Allen hebben een partituur nodig. Voor elk van hen moeten de muzieknoten op papier geschreven worden. De lichte klanken in de sol- de zware in de Fa sleutel. En alles moet harmonisch juist klinken.Geen sinecure, als je het mij vraagt. Maar niemand vraagt mij natuurlijk wat.
Probeer het maar eens. Sluit de ogen en denk aan een door u goed gekend muziek stuk. Probeer nu samen de violen, de cello’s en het slagwerk in harmonie te horen. Wel als je daar in slaagt, neem vlug potlood en muziekpapier en begin te componeren.
Waarschijnlijk is er een nieuw muzikaal genie opgestaan.
Subliem toch?

Epiloog

Gelukkig is de mens in staat om prachtige dingen te bedenken en te maken. Of het nu de schilderijen van grote meesters zijn, of de prachtige beelden die onze leefomgeving versieren. Is het een bundel met gedichten of parels van de literatuur.
Zijn het machtige muziekstukken, die een concertzaal op zijn grondvesten doen daveren.
Al dat mooie dat wij ons als mensen realiseren, onderscheidt ons van de dieren.
De mens heeft het vermogen in zijn geest beelden en gedachten te genereren die, eens ze zijn gerealiseerd, ons samenleven en dat van onze nageslachten o zo aangenaam kunnen maken.

06 juni 2007

Wat betekent een mensenleven of een droom.
Wie of wat heeft de daders zover gebracht,
Om medemensen te vermoorden zonder schroom
Hoe kan iemand een mens daartoe bewegen?

Maar is het woord “mens” hier wel op zijn plaats?
Bestaat er een woord om dit schorem te benoemen
Levende ellende. Haatvol brein.
Hij die enkel dat kan doen. Zich zelf verdoemen.

Is er dan niemand die zij, die straf noch sanctie vrezen,
een halt kan bevelen of uit de mensenkring stoten.
Waar, in Bijbel, Koran of welk heilig boek staat te lezen,
dat in welke naam dan ook zoveel bloed wordt vergoten.

Onze blauwe aarde,waar het goed moet zijn om leven
Wordt door verziekte geesten gedegradeerd tot een plek
Waar nu voor ieder menselijk wezen, arm of rijk, om het even.
wreedheid en terreur heerst als een kanker vlek

Hebben zij,die deze misdaden mogelijk maken en bevelen
Geen broeders,zussen of moeders die met afschuw kijken
Hoe zij door daden, onschuldige levens stelen.
Moet dan echt alle liefde voor deze onverlaten wijken

Mochten al deze slachtoffers van deze meedogenloze ploerten
Één crimineel even zijn hart en geest doen verrijken
Hem bij een volgend bevel krachtig néén laten roepen
Dan kan de mensheid weer naar een zonnige toekomst kijken.

20 Maart 2004

Iets wat ik nooit vergeet.

Regen en sneeuwvlokken, opgejaagd door een ijzige noordenwind, gierden door de straat.Voetgangers, de kraag hoog opgetrokken, of weggedoken achter paraplu’s spoeden zich door dit winterse weer, naar hun warme huiskamers.            
Een oud vrouwtje, in de ene hand een zakje kolen en aan de andere een versleten boodschappentas, staat op de rand van de stoep. Ze wil blijkbaar de druk bereden straat oversteken. Maar geen enkele van de, in hun goed verwarmde auto zittende, chauffeurs heeft enig gevoel van medelijden en rijdt star voor zich uikijkend verder. De aanhoudende verkeersstroom van auto’s, fietsen en brommers houdt aan. Een grote luxe wagen, met aan het stuur een blozende kaalhoofdige man rijdt in een plas. De sneeuwbrij spat op het schamele jasje van het oudje. Aan de overzijde van de straat onder de luifels van de winkels, lopen drie jeugdige hipy-achtige knapen. Dan heeft een van hen het vrouwtje opgemerkt. Zonder nadenken loopt hij de rijweg op en steekt als een volleerd politieagent de arm op. Het verkeer stopt. Hij  loopt tot bij haar, neemt het zakje kolen en biedt haar de arm. Voorzichtig loodst hij haar de straat over. Ze zegt enkele dankwoorden tot hem, maar die wuift hij met de glimlach weg. Enkel huizen verder is ze thuis. Waarschijnlijk zal ze nu haar kacheltje aanmaken en nog een tijdje moeten wachten alvorens ze haar doorweekte kleren kan drogen.Onze jeugdige vrienden vervolgen, onbezorgd pratend over koetjes en kalfjes, hun weg.Dit voorvalletje is mij steeds bij gebleven. En sindsdien maak ik mij regelmatig de bedenking: is onze aankomende jeugd werkelijk zo onverschillig zoals men beweert?

Roger 12/11/90

Zo’n 3 jaar geleden, hoorde ik een toespraak, ter gelegenheid van het tweede lustrum van het 3e programma van de BBC. De spreker beklemtoonde een onthutsende vaststelling. Een luisteronderzoek had uitgewezen dat amper 40000 mensen, op een bevolking van 50 miljoen, het 3^e programma beluisterden. Zijn wij dan toch in de banaliteit verzonken? Leon Blois had dit fenomeen reeds 40 jaar geleden beschreven. De hedendaagse mens, heeft alleen nog oog en oor voor grove sensatie, seks en kitsch. Deze cultureel onder-ontwikkelde massa. Geestelijke sukkelaars, verdrinken in banale Quizzen, banaliteit waar heden ten dage zelfs universiteit professoren  hun medewerking aan verlenen.Zij die onze toekomstige leider moten opleiden gaan om het geldgewin de clown uithangen op TV. Gans het gamma van Knalprogramma’s tot snertfilms, onderbroken door massa’s reclames. Covergirls, pin-ups, filmsterren en sporthelden, verdringen het zeldzame, het hoogstaande en de originaliteit. Mozart moet het veld ruimen voor de popkoningen. Het Eurosong festival degradeert de Nobelprijsuitreiking tot een gebeurtenis die nauwelijks nog het nieuws haalt. De exploratie van de ruimte. Het bezoek van wereldse tuigen aan miljoenen kilometers van ons verwijderde planeten, verzinken in het niets bij evenementen als de“Tour de France”. Het kleinste vonkje talent, wordt omgezet in een schitterende carrière, met onmetelijk succes. Zolang dit talent commercieel rendabel is natuurlijk. Genieën, als Beethoven, Edison en nog zovele anderen, briljante kunstenaars en uitvinders zijn verzonken in de middelmatigheid. Weinigen beseffen nog, dat het zo'n mensen waren, en zelfs nu nog zijn, die soms ten koste van hun eigen bezit, ja zelfs van hun leven er voor gezorgd hebben dat wij nu de vruchten plukken van hun geestesproducten. Zo blijven velen, voor hoger en beter bestemt, nu beneden hun kunnen. Afgeremd door banale dingen. Banaliteiten die belangrijker blijken dan vooruitgang. Een destijds bekend Engels schrijver, ijverde voor de toegang van iedereen tot het beste wat onze beschaafde wereld te bieden had. Maar wat kiest men nu? Het platvloerse gehuld in het schitterende kleed van de banaliteit. Honderden miljoenen worden geïnvesteerd in grote spektakel films, in televisieshows en de reclame er rond. Terwijl de uitgaven voor cultuur als maar kleiner worden. Is banaliteit een besmettelijke ziekte? Is het aangeboren of zijn het olievlekken, gestort door slimme zakenlui, die zich over de ganse wereld verspreiden tot ze in elkaar vloeien en het mensdom bedekken met hun onvermijdelijke onverschilligheid. Deze zakenlui, verrijken zich op de rug van de blinde massa, die verblindt door de monsterreclame. De domme massa die leeft in het land van de glimlach der banaliteit. Niet ziende hoe stom die glimlach is. Wij zelf kunnen de kitsch en het banale uit onze levensstijl bannen, maar het is ons onmogelijk op te tornen tegen de grote kapitaalkrachtige trusts. We kunnen enkel onze kinderen en al wie even aandacht wil opbrengen om naar ons te luistern de ogen openen. Hen er proberen van te overtuigen dat de enige weg naar een heldere toekomst, het verleden is. Onze Cultuur.

Roger.(geschreven in 1978)

Al een week voor Kerstmis neemt de drukte toe. Slierten auto’s bewegen nog nauwelijks voort.De parkings in het stadscentrum is hun doel. Het kruispunt, waar de verkeerslichten het lieten afweten is de chaos kompleet. Zenuwachtige bestuurders toeteren en maken Boze gebaren naar hun lotgenoten. Ondanks het koude, vochtige weer proberen twee zwetende politieagenten de verkeersknoop te ontwarren. Stilaan komt de stroom weer op gang. De parkeerterreinen raken vol. Maar aan de drukte in de winkelstraten te zien zijn velen toch ter bestemming geraakt. De handelaars proberen, druk doende hun klanten te bedienen. Voor een vriendelijke babbel is er nu geen tijd.Mensen, beladen met in veelkleurig papier gewikkelde pakjes spoeden zich terug naar hun auto. Niemand gunt een andere een blik. Flikkerende lichtreclames, gekleurde lampions en de meest moderne elektronische snufjes proberen een kunstmatige kerstsfeer te scheppen. Zelfs het wondermooie “Stille nacht Heilige nacht” klinkt hol en metaalachtig uit de luidsprekers. Drie kinderen, als herders verkleed lopen als verloren tussen de haastige, onverschillig kijkende menigte.
Terwijl ik mij een weg baan in de drukte, denk ik aan vroegere .Jaren geleden, als ik met moeder mee mocht naar de stad om, weliswaar bescheiden, kerstinkopen te doen, liepen we altijd even de kerk binnen. De grote kerststal, met levensgrote beelden was een attractie. De stilte en sereniteit in de kerk stak schril af tegen de drukte op de straat. De geur van wierook, de serene stilte en de kersttaferelen gaven ons een gevoel van rust. Het liet ons beseffen wat Kersmis echt was. Een feest van rust en ingetogen blijdschap.En toch was er toen ook geen vrede op aarde, maar er waren nog heel wat mensen van goede wil.
Maar dat ras is door de evolutie van de welvaartstaat, ten dode opgeschreven.

Roger 18/04/83

Als iemand zeventig wordt schijnt er zich een ommekeer voor te doen in zijn dagelijks bestaan. Als men hem er al niet bijtelde, hoort hij er van dan af wel bij.Bij de oudjes. Je gesprekspartners beginnen wat luider te praten, denkende dat je gehoor het laat afweten. Wat natuurlijk ook zo is. Wanneer men een mop vertelt vraagt men al eens of je ze begrepen hebt. Als je met jongeren wil praten over hedendaagse dingen, en hoe het vroeger was, word je al vlug versleten voor een middeleeuwer. Als jij dan al eens op een of ander familie feestje, een oude smartlap zingt, doet men alsof men vol aandacht je zangkwaliteiten waardeert, terwijl er met een veelzeggende blik naar elkaar wordt gekeken, en ergens achteraan wordt er iets gemompeld. De jeugd, omdat ze moeten van hun ouders, zitten opvallend te zwijgen. De zeventiger, denken ze, is zich van geen kwaad bewust. Maar hij doet, alsof hij vol aandacht zijn nummertje brengt en de verstolen, medelijdende blikken hem ontgaan.Ik weet hoe ik zelf was in mijn jeugd. Onze “nonkel Mon”die overigens over geen slechte bariton stem beschikte, en tevens muzikant was zong regelmatig zijn aria’s. Op de familie bijeenkomsten bracht hij steevast zijn lijf lied,”Den stervenden eik”Een muzikale vertelling over een stoere boom, die alle mogelijke stormen en orkanen had getrotseerd. Uiteindelijk na ik weet niet meer hoeveel strofen, ging hij dood. De man bracht dit nummer, met zo veel overtuiging, dat er zelfs hier en daar een traantje werd weggepinkt.Wij als kleine gasten telden de strofen af. Ik denk als we aan nummer 9 waren, dan wisten we dat hij bijna dood was. Neen natuurlijk nonkel Mon niet, maar de eik. Ook onze Pa Antoine, gerenommeerd toneelspeler in zijn tijd, kon een gezelschap onderhouden. Met zang en declamaties, wist hij zijn toehoorders te boeien. Natuurlijk waren deze optredens voor de buitenstaander enig. Maar wij die “het kosterke”of“Manuel de visser” en nog zovele andere al voor de 72 maal hoorden, voor ons was het natuurlijk al afgezaagd .Maar wij waren nog van een generatie, die met de paplepel in gelepeld waren, dat we steeds en altijd respect moesten betonen voor “den ouderdom”.En dus hielden we ons gedeisd. We dronken tijdens de optredens een slok meer van ons pintje en we zwegen.Deze mensen, waar ik het over had, waren bijlange nog geen zeventig, in de periode waar ik naar verwees, maar in onze ogen waren dat ook al oudjes.Je ziet dat door de jaren heen, er altijd in de families wel iemand was die voor wat animatie zorgde.Ik hoop, en denk, dat in onze kring van familie en vrienden nonkel Roger zal doorgaan voor de, wel is waar bescheiden, animator. En dat ze later ook nog eens zullen zeggen,”weet ge ’t nog, in den tijd als we met de familie en vrienden zo nog eens samen waren, dat nonkel Roger wel altijd iets te vertellen had. Maar ik, ik voel, mij bijlange nog geen zeventig. Dus slaat al wat ik hier sta voor te lezen echt niet op mij.Ik zal waarschijnlijk deze avond eens zingen. Natuurlijk niet over stervende bomen of dergelijke.Mijn gehoor dat laat mij al jaren in de steek, en uit hospitaal of kliniek ben ik zinnens weg te blijven.Mocht ik op de zenuwen werken, en wat ik zing klinkt vals of is jullie genre niet. Heb ik niet goed verstaan als je wat tegen mij zegt. Doe dan maar stiekem alsof ik zeventig ben.Ik van mijn kant, zal doen alsof ik het niet zie. Waarschijnlijk zal ik er wel rekening mee houden. En in plaats van te volharden in de zang- of vertel boosheid, zal ik dan een stevige pint drinken, en anderen de kans geven ook wat te doen.
Om mij dit veel-en nietszeggende toespraakje te hebben laten vertellen, zonder te laten merken dat daar een oude knar aan ’t zagen was, en zeker om jullie aanwezigheid, wil ik U allen bedanken.Ik wil echter niet eindigen,zonder mijn echtgenote,Vicky en mijn kinderen , Arlette ,Patrick,Marianne,Marc en last but not least Karine, te danken voor deze pracht organisatie. En omdat ze er in geslaagd zijn,ondanks ik van iets wist, er voor mij toch nog een complete verrassing van te maken. Dus alvast allemaal bedankt dat je er bent, en vlieg er nu maar in.

Roger 23/11/2003

>Een hondenstiel

Een hondenstiel. Och man. "Nen hondenstiel, ne klote job. Dat is wat ik doe om mijn brood te verdienen. Je staat daar uren in weer en wind. En wat heb je bij? Een paraplu, die al menige keer omgewaaid is. Telkens weer trek ik hem terug in de goede plooi, en hij kan weer dienen. Tot bij een volgende gelegenheid. Nu mag je met het mooiste weer van de wereld, thuis vertrekken, neem in ieder geval je vriend in natte dagen mee. Wat ! Eten? Je kunt wel een paar boterhammen en een bus Cola mee nemen, maar je weet nooit op voorhand hoe lang je daar gaat staan. Je tas met materiaal aan de ene schouder en dan nog een etenszak mee nemen, dat gaat gewoon niet. Stel dat je plots moet rennen!" Hij bekeek mij met een nietszeggende blik maar toch iets of wat uitdagend. Zag ik nu een zekere superioriteit in zijn ogen? Waarschijnlijk was deze houding gegroeid uit zijn beroepsmisvorming. Arrogant doen en toch met een ei zitten. "De ene keer moet je er voor de middag zijn, een andere keer ’s avonds. Ik herhaal het nog eens"ging hij verder "nen hondenstiel dat is’t. Je kunt er niet weg, om ergens een hapje te gaan eten. Ja, zelfs als je in zeven haasten naar het toilet gaat kan’t gebeurd zijn. Al de uren dat je er stond in regen, wind en ontij. Of in de brandende zon, dat het zweet uit je haar lekt. Dat je daar stond, te wachten op wat zal komen .Neen op wat zou moeten komen, maar het is weg foetsie. Intussen was de groep lotgenoten nog aangegroeid. Met een twintigtal zijn ze al. Je ziet ze nog net de hoek omlopen. De broek nog niet geheel dichtgeknoopt ren je er achteraan. Als je dan terug je plaats in het peloton hebt ingenomen, is het eerste evenement al voorbij. Iedereen zweet. De ene stinkt daarbij nog alsof hij een ganse loogbol heeft gegeten. De andere lijkt al in geen tien dagen onder de douche geweest, de stank van vuil ondergoed is bijna niet te harden. Maar niemand heeft een opmerking. Morgen kan hetuw beurt zijn en overmorgen misschien de mijne. Maar zeg nu zelf, als je op een dergelijke manier je boterham moet verdienen, neem dan toch tenminste de tijd om je eigen hygiëne te verzorgen in de eerste plaats voor je eigen gezondheid, en de van je collega’s. Een van de oudere collega’s diept uit de zak van zijn verschrompelde regenjas een broodje op. Hij bijt er een grote hap uit. Tussen het brood en een dikke vettige worst druipen de vetslierten op de revers van zijn jas. Een andere bijt een stuk uit een appel en maalt, met het nodige smakkend geluid, het vruchtvlees met zijn door het roken vergeelde tanden tot moes, slikt het met een vloek naar binnen en werpt het overblijvende stuk in de goot. “Brrrr zo zuur” lalt hij. Hij trekt een gezicht, alsof hij in een spons met azijn had gebeten. “Die van ons heeft weer eens appels gekocht van die biologische prutser uit de buurt. Ze zijn misschien wel op een verantwoorde, biologisch wijze aan de boom gegroeid, maar lekker is anders”. Geen mens die enige aandacht schonk aan het appel probleem, en met een gezicht, alsof men hem juist een dodelijk gif had toegediend, zweeg hij maar. Een jonge lotgenoot, keurig in het modieuze pak met rimpelloos gestreken das, trok wat minachtend de neus op. “Als dat je eten voor vandaag was, dan beklaag ik u” was zijn commentaar aan het adres van de bedrogen appeleter. Een ietwat bezadigde man, met een Amerikaanse pet en een T-shirt met de “stars and stripes” maakte met een kwinkslag een eind aan de discutie. Hij wendde zich tot de keurig geklede “Manneke als je wat langer in het vak zult zitten, en veel honger hebt geleden, zal je misschien nog blij zijn dat je in een zure appel kan bijten. En ’t Is te hopen dat er dan ook een mooie Eva toekijkt, en dat het geen serpent is. De appeleter knikte en gaf hiermee aan, dat de spreker het bij het rechte eind had. De anderen hadden lusteloos het tafereeltje gade geslagen, en wachtten. Wachten was tachtig procent van hun job.” En plots hé man” ging mijn gesprekspartner verder” plots als uit het niets verschenen ze. Eerst zo’n twee kerels, schouders en corpus als een kleerkast, en daar bovenop een klein koppeke. De “Body guards” Je kent ze wel hé. Zo van die lompe ezels, die op niets anders uit zijn dan ons te beletten ons werk te doen. Maar wat wilt ge. Hun hersens zijn omgekeerd evenredig met hun lichaamsbouw. En dan weet ge ’t wel hé.” Ik bekeek hem wat ongelovig, maar toch groeide mijn belangstelling. “Zoals die keer” ging hij verder, Op “le moment suprême” als het object in de wagen gleed spurtte gans de meute er heen. Ik midden, in de groep, deed mijn uiterste best om er als eerste bij te zijn. En wat denk je!” hij bekeek me met ogen die teleurstelling uitstraalden. “ Wat denk je” herhaalde hij zijn vraag. Maar nu wachtte hij het antwoord niet af. “ Een lomperd trapte mij op de hiel van mijn schoen, schoen van de voet en ik maakte een buiklanding als een zweef vliegtuig die in een wei vol koeien landt.” Ik zag direct niet het verband tussen ergens in een of andere straat en een wei vol koeien, waar dan nog een piloot zijn zweefvliegtuig aan de grond zet. Hij zag dat ik de draad van zijn verhaal aan het verliezen was en hervatte waar hij de buiklanding maakte. ”Dus in plaats van eerste te zijn kwam ik grandioos te laat.” De spijt droop van zijn woorden. “Wie weet was het mij dan gelukt als die ‘ezel’ mijn schoen niet had uitgetrapt. Maar goed dat is maar een uit de duizend voorvalletjes die je in onze stiel kunnen overkomen,” besloot hij dit verhaal. Ik poogde, nu er een interval was in de spraakwaterval.” Ja, maar het is niet alleen bij u dat er soms al eens iets mis gaat, maar in mijn beroep en ook bij anderen gebeuren er al eens vervelende dingen, maar dat belet ons toch ook niet om verder te doen. Trouwens we kunnen wel niet anders,” was mijn inbreng in het gesprek.”Och man, ik weet niet wat uw stiel is, maar wat ik doe dat slaat alles. Allé zoals ik al zei, je staat daar uren te niksen. Te wachten. Te wachten op iets dat evengoed niets kan worden, maar het kan ook je leven veranderen. Je kunt plots schatrijk worden. Het is waarschijnlijk al gebeurd, maar waarschijnlijk kunnen we dit aspect van ons beroep als absoluut als utopisch beschouwen.” Hij scheen even in peinzen te verzinken. Zijn blik keek in de oneindige verte. Ik zweeg. Ik wou hem niet uit zijn droom halen. Nu hij even in een wereld van vreugde was, wilde ik hem niet terug naar de harde werkelijkheid halen. Plots was hij weer in zijn huidige wereld. Zijn ogen kregen weer de uitdrukking van harde wil. De uitstraling van de vechter. “Allé” vervolgde hij, “neem nu die sportman. Wie hielp hem hogerop bij het begin van zijn carrière? Wie zorgde er voor dat hij bekend, ja bijna beroemd werd? “ Hij keek mij vragend aan. Ik had geen flauw besef van over wie hij het had, maar ik liet hem in de waan dat ik wel begreep waar hij heen wou. “ Ja, dat zal jij wel geweest zijn” probeerde ik. “Neen man, niet ik alleen, Maar gans onze bende, onze groep, die zorgen er voor dat zo’n mensen in de belangstelling komen. Wij zetten ze op een troon of stoten ze er af. Dat is de realiteit. En wat doen zij, als ze ons niet meer nodig hebben, om hun eigen persoontje in het zonnetje te zetten? Ze behandelen ons als paria’s, alsof we besmet zijn met een overdraagbare ziekte. Het toppunt heb ik laatst meegemaakt. Weet je de sportman over wie ik het daarnet had. Wel zijn dochter, Ook al eentje die wij met wierrook rozengeur overgoten, ging trouwen. Uren stonden we daar. En als we dachten dat het moment aanbrak, stuurde de grote mijnheer enkele body guards, je weet wel zo van die kerels waar ik het daar straks reeds over had, op ons af. We moesten op zijn minst honderd meter achteruit. En dan kwam eindelijk het verlossende bericht. Mijnheer had de toelating gegeven om ons onze job te laten doen. Gans de horde in looppas naar de aangegeven plaats. En dan kwam de klap op de vuurpijl. Weet je wie we mochten fotograferen? ….. De coiffeuse verdomme De coiffeuse.” Abrupt draaide hij zich om, gooide zijn fototoestel op de rug en zonder mij nog een blik te gunnen stapte hij op. Het enige wat ik nog vaag hoorde was een Gotver…. Gotver…. Roger. 29/07/07

Heb je dit verhaal al horen vertellen over een juf van het laatste jaar van de papschool?
Het is koud buiten en één van haar kleine deugnieten vraagt haar hulp om zijn botten aan te trekken, en inderdaad het gaat heel moeilijk.Na veel getrek, geduw en heen en weer gesleur zitten de botten rond zijn voetjes
en de kleine deugniet zegt : "mijn botten zitten aan de verkeerde voeten juf!"
De juf verschiet wanneer ze inderdaad merkt dat de botten aan de verkeerde voeten zitten.Allee... nieuwe kalvarietocht om ze uit te trekken, ze slaagt erin haar kalmte te bewaren tot de botten aan de juiste voeten zitten. En dan zegt de kleine deugniet :"dat zijn mijn botten niet!"
Op dat moment moet ze al haar kalmte aanspreken om hem geen lap tegen zijn oren te geven!
Zij probeert zich in te houden, herpakt zich en vraagt hem waarom hij dat niet eerder vertelde.
"Goed, allee dan, we trekken ze uit " zegt ze en zet zich weer aan't werk. De kleine deugniet vervolgt : "Het zijn mijn botten niet, het zijn de botten van mijn broer, maar mijn mama heeft gezegd dat ik ze moet dragen."
De juf weent bijna en begint opnieuw aan het lastige her- her- heraantrekken van zijn botten.
Met een zucht van tevredenheid zet ze uiteindelijk de kleine deugniet rechtop, doet hem zijn winterjasje aan, trekt zijn muts over zijn hoofdje en vraagt : "En waar zijn uw handschoentjes?"
En de kleine deugniet antwoordt : "Die heb ik in mijn botten gestopt"