Al een week voor Kerstmis neemt de drukte toe. Slierten auto’s bewegen nog nauwelijks voort.De parkings in het stadscentrum is hun doel. Het kruispunt, waar de verkeerslichten het lieten afweten is de chaos kompleet. Zenuwachtige bestuurders toeteren en maken Boze gebaren naar hun lotgenoten. Ondanks het koude, vochtige weer proberen twee zwetende politieagenten de verkeersknoop te ontwarren. Stilaan komt de stroom weer op gang. De parkeerterreinen raken vol. Maar aan de drukte in de winkelstraten te zien zijn velen toch ter bestemming geraakt. De handelaars proberen, druk doende hun klanten te bedienen. Voor een vriendelijke babbel is er nu geen tijd.Mensen, beladen met in veelkleurig papier gewikkelde pakjes spoeden zich terug naar hun auto. Niemand gunt een andere een blik. Flikkerende lichtreclames, gekleurde lampions en de meest moderne elektronische snufjes proberen een kunstmatige kerstsfeer te scheppen. Zelfs het wondermooie “Stille nacht Heilige nacht” klinkt hol en metaalachtig uit de luidsprekers. Drie kinderen, als herders verkleed lopen als verloren tussen de haastige, onverschillig kijkende menigte.
Terwijl ik mij een weg baan in de drukte, denk ik aan vroegere .Jaren geleden, als ik met moeder mee mocht naar de stad om, weliswaar bescheiden, kerstinkopen te doen, liepen we altijd even de kerk binnen. De grote kerststal, met levensgrote beelden was een attractie. De stilte en sereniteit in de kerk stak schril af tegen de drukte op de straat. De geur van wierook, de serene stilte en de kersttaferelen gaven ons een gevoel van rust. Het liet ons beseffen wat Kersmis echt was. Een feest van rust en ingetogen blijdschap.En toch was er toen ook geen vrede op aarde, maar er waren nog heel wat mensen van goede wil.
Maar dat ras is door de evolutie van de welvaartstaat, ten dode opgeschreven.

Roger 18/04/83