Voila, Ria gaat straks nog boodschappen doen en dan zal't zo wel een beetje genoeg zijn! De motorhome is tot de dakrand gevuld en maar goed dat ik met de fiets vertrek...want veel plaats is er niet meer over
Goed, maar eerst het beloofde woordje uitleg. De eerste dag is in twee gekapt. De +/- 35km korte etappe van morgennamiddag brengt mij, vooral via het Albertkanaal, van Schoten tot Noorderwijk.
Afhankelijk van de voorspelde regen wordt dat vertrek rond 14u gepland zodat ik ten laatste rond 16u bij Malvina voor de deur sta...Waarom niet bij Thierry?
Die heeft beslist om mij een stuk tegemoet te fietsen zodat we tussen Oelegem en Massenhoven elkaar rond de nek kunnen vliegen!
Rond 16u zullen Jef&Christiane ook in Noorderwijk aankomen. Tot daar deel 1...
Zondagmorgen staat dan deel 2 van de eerste etappe op't programma, van Noorderwijk tot Kortessem. Als alles goed gaat rijdt Frank (een collega) en Ronny met ons mee, maar da's nog verre toekomst, eerst vertrekken...
Het is lang stil buiten. Eigenlijk is het zondag. De zon schijnt. Toch is het best frisjes. Tot 's middags is het 13/14°C, de wind onaangenaam...
Rond 10u halen we de motorhome en een half uur later staat ie helemaal in de wax. Vooral de voorkant wordt minutieus opgeblonken. Hoe gladder, hoe minder insekten blijven hangen
Ria neemt nadien de hele binnenkant voor haar rekening terwijl ik alle peilen nakijk, alle zwarte strips terug zwart maak en alle chroom terug laat blinken. Mmmm, een echte beauty, als nieuw. Na de middag worden stelselmatig alle kasten ingeladen, echt vrouwenwerk waar mannen zich absoluut niet mee hoeven te bemoeien. Alle fietskledij zit in 3 Curver-bakken, alle fietswisselstukken en -gereedschap in 1.
Het is laat in de namiddag als alles in orde is.
Ria gaat nog op ziekenbezoek, zelfs een afscheid, emotioneel…
Zo is aftellen zo dubbelzijdig en liggen geluk en ongeluk toch zo dicht tegen elkaar
Grote bed
Ik zit nog even achter de pc, bijna klaar om voor de laatste keer in een lange periode in ons groot bed te duiken. We gaan het missen, ook misschien het comfort om languit in de brede fauteuil te hangen, of de grote TV, de zalig grote douche, de walk in closet, kortom thuis te zijn...
Ik kijk nog even rond terwijl de pc afsluit, kijk naar de prachtig witte orchideeën in de hoek van de woonkamer, je staat er niet bij stil dat je alles een beetje gaat missen..., maar dan is het weerzien nog zo intens!
De laatste werkdag is bijna een feit. Bureau nog wat aan de kant krijgen, de laatste post verwerken, mijn 'Out of Office' met veel plezier invullen, ...
'En, ben je'r klaar voor?' is zowat de meest gestelde vraag
'Ik weet het niet..., die vraag zal ik binnen enkele dagen wel beantwoorden!' Ik heb er geen flauw gedacht van of ik er klaar voor ben.Ik weet zelfs niet wat ik kan, mag of moet verwachten....
We zullen het wel over ons heen laten komen en...ik ben niet de eerste die er aan begint
Beat
Mijn tikker klopt bewust wat slagen meer dan normaal. We waren deze avond op een verjaardagsfeestje van de buurvrouw. Iedereen is begaan met je avontuur, net of je de andere kant van de wereld gaat bezoeken. In weze is dat ook wel zo, maar het is toch niet 'zo' uitzonderlijk! Mensen vragen en vragen vragen waar je geen antwoord op weet...
Het web-adres van de blog wordt gretig rondgedeeld. Iedereen is benieuwd, ik ook. Ook ik ben benieuwd! Het laatste Duvel-glas wordt geledigd...
Voila, deze namiddag de fiets in't bad gestoken. Alles er af wat er af kon, met wasbenzine schoon gemaakt, ingeölied en terug ineen. Thierry had verleden week de iets te krap bijgestelde achterschijfrem voor zijn rekening genomen, terwijl ik daarstraks de versnellingen optimaal heb gekregen. Niet dat het allemaal zo veel scheelde, maar het is logisch dat rekkende kabels en kettingen wat aanpassingen kunnen gebruiken.
Ria heeft ondertussen wat aanpassingen aan de fietsreiszak op zich genomen. Het ziet er netjes uit. Niet dat we onderweg opgemerkt willen worden, maar het duidt toch met wat we bezig zijn...
Toch een beetje blij
We zijn minder dan een week voor vertrek, de hoogste tijd om te zien hoe de conditie er voor staat. De Ridley staat zo goed als klaar dus kon ik nog eens met de koersfiets op pad. Tot Turnhout en terug langs het 'jaagpad', 70 km langs het kanaal Schoten-Dessel, met om de paar kilometer een kruispunt aan een 'verloren' brug. Mooi weer, wel wat wind die initieel schuin achter en na het keerpunt schuin op de kop zat. De laatste 10 km recht op de neus. Ideaal om te zien waar het schip zou stranden...
Fietsminnend Vlaanderen was er massaal op uit getrokken, koppeltjes, mountainbikers, koersgroepjes, elektrisch aangedreven tweewielers, kortom iedereen.
Ik weet nu dat mijn conditie in de mate van het mogelijke dik in orde is, dat mijn urenlang gepuf en gezweet op de spinningfiets er zeker toe bijgedragen heeft (wat anderen er ook van mogen denken) en dat mijn voorgeschreven trainingstabel voor basisconditie (EnergyLab) ideaal is geweest voor mijn doelstelling nl. 75 km kunnen fietsen zonder steendood te vallen. Al de rest is bonus en 'Nice to Have'. Er is natuurlijk een hemelsbreed verschil tussen de koers- en de Compostelabolide, laat dat duidelijk zijn.
Maar ook dat maakt niets uit. Vanaf volgende week draaien we de knop om. Vanaf dan is het 'relax', klaar zijn om te genieten onderweg in de wetenschap dat het OK is voor kop en benen...
Laatste keer
Het leuke aan aftellen naar iets is dat je veel 'laatste keren' tegenkomt. Het laatste weekend, de laatste grote fietstocht, de laatste volle week, de laatste dit en de laatste dat.
Iedereen zijne 'euro' begint zowat te vallen dat je binnenkort vertrekt en ze maken je daar ook graag attent op. Net nu je er even niet aan dacht
Ach, het is best plezant als collega's je er over aanspreken, of in de vriendenkring. Hoe dikwijls mocht ik de laatste tijd al niet horen 'Awel seh, da zou ik ook nog eens willen doen...'
Maar soms hoor ik deze zin ook in de verleden tijd! Van mensen die het altijd voor zich uit hebben geschoven! Ik ben nu niet de verpersoonlijking van een wereldfietser en het zou ook niet voor elk jaar zijn, maar 'Once in a lifetime'? Alleen de voorbereiding al. Neen, ik schuif het niet voor me uit. Die 2700 km gaan zich warmpjes nestelen in mijn bovenkamer en daar blijven ook, denk ik. Het zal zijn van 'voor' of 'na' Compostela!!!
Weeral een laatste
Deze avond voor de laatste keer dit schooljaar naar de les. Nu volgt een aangekondigde bros tot na de zomer. Ik wil hierbij de drie Musketiers met in eerste instantie Yen, gevolgd door Tinne en Inge bedanken voor de verrijkende input van dit schooljaar. Ik heb ondertussen geleerd dat schrijven en schrijven drie is en dat 'echt' iets op papier zetten best moeilijk zoniet onmogelijk is.... Maar daar dient avondschool voor!
Voor outsiders misschien even ter verduidelijking: Als vreemde eend in de bijt zit ik als enige man naast en over mijn gibberende medestudenten Tinne en Inge en worden stevig in het gareel gehouden door Yen, onze juf. Ja, jullie tellen goed, een vierkoppig klasje. Net genoeg voor een stevige discussie of een uitgelezen stukje proza. Het was best plezant en leerrijk, bij leven en welzijn tot volgend schooljaar! We'll keep in touch..........
Weg fiets
De fiets hangt letterlijk enkele dagen aan de haak. De laatste dagen zullen noodzakelijk zijn om alle zeer, vermoeidheid en kleine blessures op zijn plooi te laten komen! Misschien is het ook de moment om de rugspieren nog wat te ontspannen, je weet maar nooit...
Ria is de hele avond bezig geweest, alles ligt zowat klaar hetgeen geladen moet worden in de motorhome. Morgen laatste werkdag. Ik kijk er zo hard naar uit! In België gaat het wat beginnen regenen, in andere regionen is het al even bezig. In Italië gepaard gaande met tornado's en windhozen, en 't is amper 2 dagen schoon weer geweest...
Weeral een maand voorbij. Het was best koud deze morgen op de fiets, 5 volle graden wees de thermometer aan, in het park van Brasschaat nog nauwelijks 3. De lange fietsbroek kwam nog goed van pas, winterhandschoenen en een muts tot diep over de oren, lente!
Het ging deze morgen voor geen meter, je kan het zo hebben. Ik denk dat ik nog nooit zo lang heb gereden tot het werk. Was het nu de kou? Ik kwam nooit op temperatuur, mijn benen waren als lood. De brug leek een marteling, pfff.
Ik ging normaal een toer rijden vandaag, geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt!
Lekker binnen, met de verwarming aan, leve Mei
Tien
Zalig, aftellen, niet meer dan twee handen nodig! Ik voel me net een klein kind. Vandaag voor de laatste maal naar Wim, onze kine, op hoop van zegen.
A propos, heel de dag speelt mijn onderrug wat op, niet speciaal door verkeerde bewegingen, neen, gewoon, een geknaag ter hoogte van de broeksriem. Wim heeft heel de boel nog maar eens gecenterd. Ik krijg oefeningen mee, vooral ter versteviging van de rug- en onderste buikspieren, ook relaxatie-oefeningen.
Ik bekijk nog maar eens de gps-tracks van de verschillende fietsdagen en haal er enkele foutjes uit. Ik denk dat ik gewoon fouten zoek tot ik fouten vind, bezigheidstherapie!
De woon- en slaapkamer ziet er dag na dag voller uit.
Begin deze week lagen er links en rechts al enkele stapeltjes, kleren maar ook paperassen, wat manden met prularia, Ria heeft de huis (lees mth) apotheek bijgevuld en dat staat al keurig klaar.
In de berging staan al enkele Curver-bakken met fietskledij klaar, best impressionant, goh, ik wist niet dat ik over zoveel sportspullen beschikte. Tja, en alles moet mee, Voor de winter, de lente en de zomer, tegen wind, regen en zon. Een stapper naar Compostela meldde amper een week geleden dat hij langs de Pyreneeënpas nog door de sneeuw moest ploeteren... Goed, bij ons duurt het nog een maand maar toch!
Elke dag zie je de bomen groener worden, met witte of amarante bloemen. Ik kon het niet nalaten om te stoppen toen ik daarstraks langs een prachtige Magnolia reed. Zo mooi, maar spijtig genoeg duurt die schoonheid niet lang. Qua tijdstip van vertrek zitten we prima. Alles staat op z'n groenst als we vertrekken.
Elk tijdstip biedt op zich wel iets maar als ik dan toch mag kiezen geef mij dan toch maar de groei- en bloeimaanden.
Morgen werkendag aan de motorhome, als ik nog tijd over heb zet ik de fietsen nog onder de shampoo en anders zal dat voor 't weekend zijn.
Natte Mei
Alé, we zijn de maand goed begonnen. Gisteren scheen de zon maar eigenlijk was het fris. De Noordoosten wind bolde met momenten alle vlaggen. Tijd om wat te klussen aan de motorhome. Vooral de garage en de beschikbare plaats werden grondig hertekend. We zijn gestopt met een half uurtje op de spinfiets.
Vandaag ziet het er niet goed uit. Deze morgen regende het oude wijven, nu is het ietsje beter, maar nog gene stoef. Vanavond nog naar het Rode Kruis om een zakje plasma achter te laten en morgen met de motorhome naar de garage in Tielt. Druk, druk, druk...
Meevaller
Deze morgen al vroeg op pad. Om 9u precies rijden we bij Denys in Tielt de garage binnen. We hadden een afspraak gemaakt voor nieuwe banden. Toch een leuke meevaller zo'n onderhoudscontract. Gratis nieuw schoeisel, je komt het heus niet elke dag tegen. We kopen nog 2 bevestigingslatten met -ogen en vooral, een nieuw doosje reservelampen, een eerder domme Spaanse verplichting, maar ja, beter bij hebben dan tegen een nog dommere boete aan te lopen...
Kort na de middag waren we al thuis en werd de laatste hand aan de herschikking van de koffer gelegd. Het ziet er veel beter uit en niet alleen dat, geen gerammel meer, alles zit goed vastgegespt. Om 16u naar fietswinkel Vandeplas in Zoersel. We hadden er afgesproken met Thierry die toch op onderhoud moest met de nieuwe mtb. Ronny stond ons al op te wachten . De pijn in zijn buikspieren (vooral van't lachen) was net iets beter na het Limburgs treffen en hop, hij en Thierry lagen alweer in een deuk...raar koppel als je't mij vraagt
We zijn dan maar een koffie gaan drinken in het café recht tegenover
Voor we'r erg in hadden was het voorbij zessen, tijd om naar huis te rijden, alweer een dag voorbij, nog één week
Het weekend zit er weeral op. Zoals gepland het weekendje doorgebracht met 'De Treffers' in het verre Limburg. Danny&Sandra, de initiatiefnemers hebben er een sportieve noot aan gegeven. Vrijdag de gebruikelijke verbroederingsrituelen, gevolgd door zaterdag, voor de liefhebbers, een 72 km lange fietstocht langs de Maasvallei. Voor de iets mindere sportievelingen werd een fietslus van 44 km uitgestippeld. Welkome afwisseling was de boottocht naar Thorn, waar de wereldvermaarde pannekoeken op z'n minst geproefd moesten worden.
De fietstocht was met momenten 'heavy'. Daar zorgden vooral Thierry, maar ook Ronny en Dirk/Dirk wel voor. De Compostela-fiets heeft nu niet direkt race-capaciteiten, maar de tweewieler (inclusief berijder) werd toch danig op de proef gesteld door de koersfiets-mountainbikefanaten. De wind stond scherp in het nadeel gedurende 3/4 van de tocht maar toch denderden we met een behoorlijke snelheid door de Maasvallei. Bij momenten kon Sandra nog wat mooie punten aanduiden, maar meestal ontbrak de adem daarvoor...
's Avonds werd voor de eerste keer dit jaar de BBQ opgesteld, het leek weeral jaren geleden. Vandaag nog een wandelingetje langs de bloemende bomen en het weekend was weeral een feit...
Oef, eerste ‘plicht’ volbracht
Voor velen waarschijnlijk een getal als een ander, voor mij en de voorbereiding echter, toch wel een belangrijke mijlpaal! Toen we 1 januari startten met alle registers op '0' leek alles nog zo rooskleurig. Na de winterprik van december keken we al uit naar de eerste lentedagen en van aanhoudende rugklachten was nog helemaal geen sprake! Maaaaaaaar.......... 'Het kan verkeren, zei Bredero'
Die 2000ste kilometer is niet gevierd met 'bubbels' of 'groffe uitspraken' omdat ik weet dat het conditiepeil toch een ‘zo’ broos gegeven is. Van die 2000 heb ik er een dikke 1100 op de weg gepeddeld en de rest op de spinningfiets. Het is zeker niet slecht en 'het had veel slechter gekund'.
Maar het had ook beter gekund mocht alles een beetje meegezeten hebben!
Had ik dan vroeger moeten beginnen?
Ik denk het niet. In die 4 maanden is de fysiek trapsgewijs op enig niveau gebracht, met vallen en opstaan, in en onder condities die niet vooraf ingepland konden worden. Ik ben al bij al tevreden met het resultaat.
Of het genoeg is, dat zal ik binnen enkele weken weten! Of ik het met die kennis dan anders aangepakt zou hebben?
That's Life!
Het enige waar ik me een beetje zorgen over maak is het feit dat ik nog 'geen' hoogtemeters op het conto heb. Bergop rijden is toch een specifieke vorm van fietsen: De verandering van trapfrequentie, ademhaling en hartslag, ...
De eerste ritten in de Ardennen zal ik ze wel een beetje zien vliegen denk ik.
Maar dat zullen we wel overleven zeker....en met het vooruitzicht van een 'Orval'
Deze morgen in een slakkegangetje tot het werk. Het beloofde een prachtige dag te worden. De zon priemde al vroeg door de nog steeds kale kruinen. Na de middag was het zelfs warm, beschut tegen de wind zelfs heet! Maar ja, zoals gezegd, blies de wind weer vrij nijdig uit het zuiden. Ideaal om nog een toereke te doen alvorens naar huis te fietsen. Langs Rommersheide tot in Brecht, Wuustwezel en dan pal wind op tot Schoten. De laatste 15 km was het zelfs behoorlijk afzien.
Er staan er toch weer 56 bij. Dit weekend zou de geplande 2000 km een feit moeten zijn, en da's al een hele geruststelling. De rest is surplus
Papierwerk
Ik ben zo stilaan begonnen met het papierwerk over de ‘Camino’, verzameld tijdens de laatste maanden, wat te ordenen. Je houdt het niet voor mogelijk, de hoeveelheid overstijgt echt alle rationele normen. Niet alleen reportages en artikels in allerhande drukwerk, neen, neem nu de elektronische gegevens van mijn Compostela-bestand op de pc; 450 mb en 623 bestanden...
Een mens krijgt toch wat bijeen, zeker na zo'n lange aanloop, maar beter wat teveel dan te weinig denk ik dan maar zo.
De laatste veranderingen aan het uiteindelijke traject zijn opgeslagen en al geëxporteerd naar de GPS, die is met andere woorden al klaar voor vertrek. Een map met de campings en de camperplaatsen, een map met bezienswaardigheden onderweg, de boekjes van Sweerman die nog altijd een bron van informatie bieden, een roadbook om achteraf zo realistisch mogelijk de dagtrajecten te reconstrueren om ze daarna op papier uit te schrijven, fototoestel, camera...
Eergisteren hebben we nog een afspraak gemaakt voor de motorhome. Die moet nog binnen voor nieuw schoeisel vooraan. De fietsen (ook die van Ria) moeten nog eens onder de shampoo en daarna kunnen we stillekes beginnen met de motorhome in te laden.
Ja, er staat nog wat op de 'To Do' lijst
Openstreetmap
Awel seh, ik heb in het vooruitzicht van Compostela ook de OpenStreetMaps voor Garmin gedownload en ik moet zeggen : 'Fantastisch'. Toch wil ik er onmiddellijk België en Nederland bijvoegen want daar heb ik ze al uitgeprobeerd.
De kaarten zijn makkelijk te selecteren op http://garmin.openstreetmap.nl/ en worden als .img bestand via Mapsource of Basecamp op je toestel geïnstalleerd. Ik heb nu een apart profiel op de Oregon met de OpenStreetMaps als exclusief kaartmateriaal. Ik kan ze dus makkelijk uitproberen in Frankrijk en Spanje.
Als ze niet deugen verander ik gewoon van profiel en hopsaké...Techniek staat voor niets hé.
Een collega heeft enkele weken geleden de Oregon nog eens onderhand genomen. Soms viel het ding uit en dat kunnen we strakjes wel missen. Een volledige reset naar de fabrieksinstelling en dan stap voor stap terug opgebouwd naar de huidige firmware versie. Sindsdien loopt hij als vroeger. De beeldopbouw is nog iets trager dan bij een nieuw toestel maar met de fiets kan ik er best mee leven!
Morgen gaan we met de motorhomevrienden naar Opoeteren. Zaterdag een pittig fietstochtje (als het weer tenminste meevalt) met pannekoeken in Thorn...Ik heb al slechter vooruitzichten gehad!
Ondanks de zon was er toch wat grondvorst vannacht! Ik besloot dan maar om de echtelijke plichten te vervullen en met Ria wat te markten. Kort na de middag op ziekenbezoek en daarna even naar de Shopping.
Mijn fietske blinkt nogal. Nieuwe pads op de remmen, nog een setje mee als reserve, en om helemaal zeker te zijn nog een reserveschijf ook. Niet dat dit perse hoeft maar beter mee hebben dan ergens zonder remmen te staan. Het is niet direkt de grote kost en het is ook niet verloren. Bij de fietswinkel hadden ze wel wat moeite om een hoogteslag(je) uit m'n wiel te halen maar uiteindelijk bleek het toch te lukken. Hij rijdt als een naaimachientje, morgen de grote test…
Zondag 21 april
Na het mindere sportieve nieuws van eerder deze week, toch terug wat euforie. Vandaag de 'Classic Ludo Peeters' op het menu; 82 km over slechte fietspaden, tientallen gevaarlijke oversteken en twee wegomleidingen; kortom een toertje door België. Uiteraard was er ook moois te zien en heb ik na lang wachten toch de eerste hoogtemeters overwonnen. Heist-op-den-Berg noemt toch niet voor niets zo!
De fiets draait subliem, de nieuwe Schwalbe Suprême voelen echt fantastisch aan. De eerste meters dacht ik echt met een volledig afgeveerde mtb over de oneffenheden te rossen. Ik heb direct de remmen serieus in gerodeerd en de ketting op spanning gezet, neen echt, hij draait veel beter dan op de Durano's. Uiteraard zit het 37mm loopvlak daar voor iets tussen. Meer comfort dus en 'vooral' het vertragende effect lijkt mee te vallen, misschien een kilometertje per uur, de moeite niet om erover te schrijven. De wind duwde het merendeel van het parkours in de flank, enkel de laatste twintig, langs het Albertkanaal, pal op de kop.
Ik ben echt tevreden, goed, ik was best moe eenmaal over de meet, maar da's niet abnormaal, maar vooral fiets en rug deden het voortreffelijk. De rest zullen we toch moeten nemen zoals het eraan zal komen. Nu nog van die verkoudheid af geraken die ik 'ergens ten velde' heb opgeraapt en binnen dik twee weken kunnen we toeteren...
Kriebels
Het klinkt misschien dom, maar telkens ik het dagboek open kijk ik met wijd opengesperde ogen naar de 'Countdown'! Wat jaren geleden als droom en idee begon, begint nu, zelfs angstvallig dichterbij te komen. Ergens, ver in mijn achterhoofd, rest toch nog een zweem van schrik. Het zal wel menselijk zijn zeker? Schrik voor het onbekende misschien, ook mijn eigenste kunnen wat in vraag stellend? Ach, soms welt het even op, maar al even snel is die gedachte voorbij. Ik hou me altijd voor om positief te denken en te zijn.
Aftellen is en blijft toch altijd iets speciaal, kriebels in je buik, en de één zal er al wat gevoeliger aan zijn dan de ander zeker?
Chasse Patate
Ik zou het haast vergeten maar deze morgen hebben we nog eens zot gedaan. Het schema van EnergyLab schreef een interval voor en als gehoorzame volgeling heb ik er al eentje ingelast op de weg naar't werk. Eerst de brug over de autostrade en daarna een achtervolging op een eenzame coureur. Best leuk, maar goed dat het maar voor enkele minuten was. Eigenlijk is dat slopingswerk niet zozeer geëigend voor mijn lichaam, de spiertjes staan op korte periode in brand terwijl je hartslag in een recordtempo hoge pieken haalt... Maar als training zal het wel z'n positief effect hebben... en zo één keertje zal heus wel geen kwaad kunnen zeker?
Achteraf natuurlijk zweten als een paard en da's dan meteen de minder plezante kant!
Amai, 't was trappen! Er was een briesje voorspeld, maar het was eerder een klein orkaneke dat over Belgenland trok. Deze morgen viel het nog mee maar vanaf ‘s middag was het alle hens aan dek. Panelen vlogen over de weg, fietspaden vol takken en twijgen, mastedoppen met de kilo, huisvuil in zakken dat plots van eigenaar veranderde, kortom 'veel wind'. Ik heb er vandaag een kleine 70 kilometer opzitten, met momenten stond mijn tweewieler in een vrij onnatuurlijke hoek en was het zelfs moeilijk om 'normaal' te ademen. Maar; het was een goede training, opgesteld volgens de oude normen; No pain, no gain!
Met de voetjes op de grond
Zo goed ik mij de voorbije week voelde, zo ellendig voel ik me nu. Ik bleek over mijn fysieke conditie een ietsiepietsie te euforisch denk ik. Een tochtje tegen 'weer en wind' en weg illusie.
Gisterenavond voelde ik elke minuut de spiertjes strammer en stijver worden. Het gebeuk tegen Aeolus had duidelijke gevolgen. Ook het tikkerke klopte iets rapper dan normaal. Deze morgen moest ik dan ook al de resterende moed bijeen rapen om mij richting ‘werk’ te begeven! Een fris en montere 'ik' was er zeker niet bij!
Toch kan ik me niet voorstellen op welk moment ik boven mijn theewater ben gegaan. Hard duwen is hard duwen natuurlijk, maar ik vond nu niet van mezelf dat ik in het rood was gegaan. Blijkbaar was mijn lichaam het toch niet zo eens met mijn gevoel en antwoordde met een opgeblazen indruk!
Niet dat ik er conclusies aan vastbind, maar prettig is het niet zo kort voor vertrek. De situatie was extreem en gelijk wie zou zich de pleuris uit het lijf hebben gedapt, maar toch? Ik dacht dat mijn lichaam dit wel zou verteren na een brokje nachtrust, maar neen.
Vandaag raak ik alleszins geen fiets aan, zelfs niet om een hersteltraining af te werken! Straks mijn werkpaard voor de komende maanden afhalen bij de fietswinkel en voor de rest 'platte rust'.
Afhankelijk van het weer zal ik morgen of overmorgen wel een tochtje doen van een kilometer of tachtig, bij wijze van controle op het nazicht van de fiets. Bij het minste gepiep of gekraak hebben we dan nog tijd om alles in orde te krijgen.
In ieder geval sta ik terug met beide voetjes op de grond!
Tijdens het weekend waren we er met de groep motorhomevrienden op uit getrokken. 'De Bollen' spreken tot ieders verbeelding en voor tulpen en molens krijg je snel een hoop volk op de been.
Zaterdag stond een fietstocht van 35 km op het programma, zondag eentje van 42. Het weer was redelijk maar er stond wel een felle wind. Bollen bij de vleet, maar spijtig genoeg bleven de miljoenen bloemen nog verscholen onder de aarde.
Natuurlijk mochten de natjes en droogjes niet ontbreken. Het was weer fantastisch. Onze groep had er niet beter op gevonden om Christiane, Malvina, Ria, Thierry, Jef en mezelf op de knieën te dwingen en officieel tot pelgrim te dopen (letterlijk). Het was best emotioneel en sommigen moesten zelfs een verloren traan wegpinken. Ook langs deze weg wil ik de 'Treffers' nog bedanken voor de attentie! De wenskaart heeft al een plekje gevonden in onze motorhome. Morgenavond nog eens alles overlopen en de laatste update van campings en camperplaatsen doornemen! Nog 25 dagen, ik kan het haast niet geloven…
Klaar voor vertrek
Nog 23 dagen! In de vooravond heb ik met hoogdringendheid de fiets onderhanden genomen. Cassette, ketting en schijfrem werden van het originele wiel afgehaald, met petrol de klodders zand en smurrie van de onderdelen verwijderd en daarna gemonteerd op het nieuwe wiel. Voor- en achterwiel werden van nieuw rubber voorzien. Ja, 't fietske ziet er onmiddellijk anders uit, wat robuuster, iets minder sportief.
's Avonds hebben we de laatste maal voor vertrek de koppen bijeen gestoken. Niet dat het perse nog hoefde maar 'goed en volledig' in de picture is toch meegenomen. Na de spaghetti en bij een glaasje wijn of water werd het scenario van vooral de eerste dagen nog eens doorgenomen.
De korte start van 11 Mei met Thierry die me nog wat tegemoet zou rijden, Ria met de motorhome tot in Noorderwijk, Jef & Christiane die wat later zouden aankomen, het vertrek van zondag, kortom vele, vooral praktische zaken.
We overlopen nog enkele wijzigingen aan het campingpatroon en hebben het uitgebreid over 'wat mee moet' en 'wat achterwege' kan gelaten worden. Van tanken, LPG, parkeren, reservestukken voor fiets en camper tot de BBQ en het celibatair gedrag van de sporter.... De stemming zat er natuurlijk al direct goed in en dat moet ook wel. In het beste geval zijn we anderhalve maand samen op stap en dan moeten 'alle' plooien gladgestreken zijn, anders is het zinloos om er ook maar aan te denken om te vertrekken.
Thierry en ik zitten zeker op de juiste en vooral op dezelfde golflengte wat het fietsen betreft. Voor de bende van Jef ziet het er ook prima uit: Malvina en Ria hebben verleden weekend nog enkele honderden kilometer met de motorhome gereden en geoefend en dat gaat er al vlot aan toe! Met de rug gaat het ook beter, de wolken beginnen zo langzamerhand op te trekken, het mag ook wel.
Lente
De lente breekt eindelijk door! 's Morgens voelt het zalig op de fiets. In de bossen is het nog donker en kil, in de verte op de grasvlakken hangt nevel. Het leven keert langzaam maar zeker terug in het bos. Bomen in de knop, links en rechts zie je al één of andere exemplaar in de bloei, het gras wordt weer groen. Vogels kwetteren uitdagend en opgewonden, een eekhoorn spurt over de weg, hier zou ik uren kunnen rondfietsen! Voor het eerst sinds lang heb ik korte handschoenen aan, voor de korte broek is het nog even wachten.
Gisterenavond hebben we de Compostela-fiets binnengebracht voor 'groot onderhoud'; Ik heb er vooral de nadruk op gelegd dat 'ALLES' maar dan ook 'ALLES' moet nagekeken worden. Sowieso nieuwe padjes voor de remmen maar zeker ook de afstelling ervan. Ik kan het niet nalaten om de mekanieker mijn bedoeling uit te leggen. Op hoop van zegen inspireert het hem …
3 werkdagen mijnheer....Wat, 3 werkdagen?
Hoe bedoel je? Tja mijnheer, 1 straal zon en iedereen brengt de fiets binnen. Heb je dat hier al eens zien staan? Heel de ruimte staat vol...
Ik kon het niet ontkennen dat er inderdaad een werkplaats vol met fietsen stond, maar 3 dagen, het leek wel een eeuwigheid dat ik mijn trouwe metgezel zou moeten missen!
Laat een telefoonnummer achter en als het enigszins kan bel ik je vroeger op!
Een magere troost natuurlijk.
Al maar goed dat mijn ouwegetrouwe crosser nog in de beugels hing. Zodoende kan ik nog enkele kilometer meepikken vandaag...Al meer dan 1700 km
Hoe meer ik fiets, hoe meer ik zweet en afzie hoe meer ik het weet: Châpeau aan iedereen die dit avontuur aandurfde en dan laat ik het einddoel nog buiten beschouwing.
Châpeau in het bijzonder voor Wim, Ria, Kathleen en Hanelore, een gezin zoals dertien in een dozijn, maar wel met een bijzonder streepje op het palmares, Compostela!
Maandag 8 april
Toen ik deze morgen de rolluiken optrok en nog even plat op de rug in bed bleef liggen had ik toch enige twijfel. Eerst het ene been, dan voorzichtig het andere, dat zat wel ok, rug, ok, het hele lichaam ok...
Hartslag in rust? OK, nu ja, een slagje of drie meer dan gewoonlijk, maar geen tekenen van vermoeidheid of slechte recuperatie. In de verte zo nog het gevoel van iets gedaan te hebben, niet meer dan dat!
Even voor 7u terug de fiets op richting werkstee. Het was al goed licht, geen vrieskou, gewoon een fris lentedagje, zeker niet meer zoals de voorbije weken. Na enkele honderden meters zat alles terug zoals het hoorde, geen pijn aan en in de bips, poepeke OK en dan maar fris en monter de brug over.
Dat gevoel bezorgde me toch enige tevredenheid. Goed, een dikke 80 km is nu net geen wereldreis, maar het is toch weer een jaartje geleden dat ik nog eens die afstand bolde, komt daar nog de gebrekkige voorbereiding bij! Neen, ik ben best tevreden.
Voor de rest van de week voorspellen ze veel nattigheid, dat wordt dus de spinningfiets. Als we maar in beweging blijven en 'vooral' aftellen?
Ik was me overigens deze morgen aan 't afvragen wat mensen zoal moeten meemaken die zonder enige fietsvoorbereiding aan de tocht beginnen! Die moeten toch over bergen karakter beschikken? Ofwel over een meer dan gezonde dosis zelfpijnigingsdrang? Die moeten toch een helse eerste week hebben en uiteraard een enorme portie geluk om dit zonder kwetsuren te overleven...
Je gelooft het waarschijnlijk niet, maar toen ik de fora afschuimde op zoek naar bruikbare informatie bleek er toch een aanzienlijk percentage fietsers te zijn die niet bepaald 'extra' bijfietsten of trainden. Liever zij dan ik!
Rust roest
Het is een spreekwoordelijk gezegde maar toch....
Gisteren rustdagje, maar vandaag was ik toch zinnes om een uurtje op de spinfiets te trainen. Tot ik broek en shirt aanhad...pits...weer een steek in de onderrug...shit, da kan toch ni waar zijn!
't Was weliswaar een korte verwittiging maar toch één die ik in alle ernst neem.
Gebeld naar Wim en morgen, net voor het vertrek naar de Bollenstreek, even langsgaan om de 'schade' op te meten. Toch curieus hé, 2 dagen van relatieve rust en patat...
Je zou er moedeloos van worden, zien wat het morgen geeft
Beterschap
Het is toch bijzonder frustrerend. Tot voor kort was ik best een gezonde, stevige brok natuurgeweld. Nooit echt ziek geweest en buiten twee voetoperaties vielen hospitaalbezoeken ook best mee... Maar wat ik met de rug moet? Ik weet het niet helemaal! En, spijtig, je hebt er maar éne!
Sinds een jaartje zak ik er regelmatig door, en niet door het zware hefwerk of labeur, neen, gewoon, door gewoon te doen! Mijn huisarts zweert bij het overgewicht als boosdoener, maar een collega heeft het nog harder als ik te pakken en die is graatmager...
Rugoperaties zijn tegenwoordig uit den boze, maar ergens moet er toch een oplossing te vinden zijn. Wim, onze kiné, heeft vastgesteld dat mijn bekken geregeld scheefstaat, maw dat de balans in het bekken een fragiele constructie is die soms verkeerdelijk kantelt!
De waarschuwing van gisteren blijkt mee te vallen. Als ik na een half uurtje zitten, rechtop sta is het wat stram, maar enkele tellen later kan ik al normaal stappen... De rugspieren hebben natuurlijk weer een krakje gekregen en dat zal weer enkele dagen duren voor het weer optimaal zit. Rond 18u nog even voorbij Wim en dan naar de Bollen! Voor zaterdag en zondag staan er twee fietstochtjes op het programma, maar die zullen wel lukken denk ik.
Vandaag binnen exact 5 weken wordt het startschot gegeven. En we kunnen er over blijven zeuren, maar vanaf morgen zou de lente ook stilaan echt uit de startblokken moeten vliegen. Eerst vannacht nog een stevige laatste vriesnacht, tot plaatselijk -6°C, en vanaf morgenvroeg zou de temperatuur alleen nog maar stijgen. Laat ons hopen...
Goed nieuws alleszins. Ik wilde eerst vandaag voor de eerste maal dit jaar een grote tocht, nu ja, 80 km op m'n eentje, afleggen, maar ik heb toch maar beslist om'm uit te stellen tot morgenvroeg. Hier in de buurt ligt een lus, uitgetekend door R. Van Looy en die gaat er aan geloven. Langs het kanaal Schoten-Dessel tot bijna in Turnhout, dan pal naar het zuiden en terug langs het Albertkanaal. Waarom je nu precies Van Looy moet noemen om 2/3 van je lus langs de waterkant uit te tekenen weet ik niet, maar voor mij is het in ieder geval ideaal. De schrale Oostenwind zou vanaf morgen ook stilaan draaien en da's ook mooi meegenomen.
De racefiets staat klaar om de gashendel iets of wat open te draaien. Op het programma van EnergyLab staat immers een tocht van 120min tegen 125-135 hartslag en tegenwoordig duurt het al even om 'die' polsslag te bereiken. Het kanaal vormt dan een ideaal parcours om lang een stabiele hartslag aan te houden want elders in België of algemeen in de BeNeLux is dit niet zo evident. Lintbebouwingen en kilometerslange, slecht onderhouden of hobbel de bobbel-fietspaden zijn gemeengoed terwijl het op de wegen zo druk is dat de fietser altijd in verkeersonveilige situaties verkeert! Zeker als ie al alleen is.
Goed, langs de waterwegen gebeurt zelden iets spectaculairs, maar de kilometers glijden wel voorbij.
Dat wordt wel even aanpassen! Binnen 5 weken zou de nadruk minder moeten liggen op de verplaatsing zelf maar wel op het gebeuren, zeg maar 'de tocht'
Toen ik deze week 's morgens naar 't werk reed vroeg ik me af over wat we het zo allemaal zullen hebben met Thierry gedurende die 39 dagen. Over elke grasspriet? Of zullen er ook lange 'stille' momenten zijn? Zou er een verandering in ons denkpatroon waar te nemen zijn na 2700 km? Of zou de beleving net intenser worden na al die dagen. Het zijn natuurlijk vragen waarop het antwoord niet direct leverbaar is. Elke vakantiefietser zal dit ook wel anders aanvoelen denk ik. Probleem is dat ik nooit 'vakantiefietser' ben geweest en ook niet weet hoe ik al die 'inputs' ga verwerken. Het is alleszins plezant om er op voorhand even bij stil te staan, maar niet te lang, morgen eerst even de 'lange' vuurproef en vlotjes voorbij de 1500 km.
Zondag 7 april
Het was best frisjes toen ik de fiets het portaal afduwde. Een magere 5°C en zo te zien toch nog wel een windje. Niet met de felheid van de laatste weken, maar toch nog beduidend.
Ik heb sinds kort twee nieuwe drinkflessen van 3/4L, niet dat ze nu zo speciaal zijn, alhoewel?
Ik heb echt een grondige hekel aan drinkflessen die echt stinken naar plastiek en daarbij ook nog die geur afstaan aan de inhoud, gewoon walgelijk. In navolging van de gekende halve rugzak met drinkbuidel heeft hetzelfde merk nu ook een fles op de markt gebracht uit enerzijds geur- en smaakloos plastiek, maar ook nog eens met een thermische folie tussen de twee buitenwanden wat betekent dat warme dranken langer warm blijven en koude, koud. Deze morgen had ik 1 fles met lauwe thé gevuld en 1 met water. De test is alleszins geslaagd. De lauwe thé was na 2uur nog altijd lichtelijk warm, het water fris maar niet ijskoud, prima dus.
Ik had de 'Van Looy' route in de Garmin gegooid en rond 10.15u de voordeur achter mij dicht getrokken. Frisjes, lage zon, wolkeloos, perfect fietsweer dus!
België zou België niet zijn als ik al niet meteen voor een wegomleiding op het jaagpad stond, dan maar langs de gewone weg, richting Turnhout. Langs de Lilse Bergen met een ommezwaai tot Herentals en dan langs het Albertkanaal tot Schoten. Ik kom veel volk tegen, vooral bendes wielertoeristen maar, hoe ongelofelijk dit ook moge klinken, steeds naar de verkeerde richting. Ik kom op het hele traject niet één meute gelijkgezinden tegen.
Dan maar alleen hé, en liever zo ook, dan zie ik hoeveel 'ik' waard ben en waar de fysiek staat.
Wieltjeszuigen is er niet bij! Ook meen ik nooit de wind echt in het voor- of het nadeel te hebben. Hij draait constant evenals mijn uitgestippelde route. Juist langs het Albertkanaal was het stevig doortrappen, maar daar word je sterk van, dat zeggen ze toch!
Ik stop 3 minuutjes om mijn rijstvlaaike op een 'normale' manier op te eten en vind die korte stop al meer dan genoeg om daarna terug in gang te schieten, hoe spieren op die korte periode al zo kunnen afkoelen!
Als ik na ongeveer 3 1/2u van de fiets stap staan er een kleine 84km op de GPS met een gemiddelde van 24 km/u. Voor mijn doen ben ik meer dan tevreden. Het was natuurlijk allemaal zo plat als een biljart, maar ik heb ze wel alleen gereden, nooit kans om me ook maar één moment te verschuilen. De beentjes zaten goed, de zadelpijn aan't poepeke viel ook al mee en't kopke vond het plezierig...maar 'k was toch tijd da 'k er was.
We zijn nog minder dan 40 dagen voor vertrek, amper 5 en een beetje week. De zenuwen beginnen zo nu en dan al eens de kop op te steken vooral over het feit of ik, gezien de beperkingen die er geweest zijn, wel in de best mogelijke positie aan de start kan verschijnen.
Maart was geenszins een voorbeeldmaand. We hadden enerzijds het zeer koude weer en anderzijds de lumbago die mij op fysiek gebied toch wel een dag of 10 heeft gekost. Sinds begin januari staan er nu 1400 km op de teller waarvan zo'n 500 op de tarmac en de rest op de spinningfiets. Het vooruitzicht om er zeker 2000 te hebben voor vertrek moet wel lukken denk ik. Met wat geluk een 1000-tal buiten.
Op organisatorisch gebied zullen we één dezer de koppen nog eens bij elkaar steken. Thierry en Malvina zijn terug uit Spanje en voor Jef zit het Pétanque seizoen er ook op.
Tijd om de logistieke vraagtekens weg te werken en voor de rest: aftellen...aftellen en vooral aftellen
Achterwiel
Eén ding was me opgevallen op de fietsbeurs in Mechelen; de robuustheid van voornamelijk het achterwiel op de doorsnee vakantiefiets. Dat moest ook wel. Omdat ik toen voor een tweestrijd stond of ik nog een reservewiel zou kopen en meenemen als back-up, had ik er best wat tijd voor uitgetrokken om met een aantal fietsbouwers een 'klapke' te doen. Toen ze me stuk voor stuk taxeerden en aankeken stelden ze toch allemaal vast dat dit zeker geen overbodige luxe zou zijn. Ik moet er wel bijzeggen dat ik toen twee dikke truien over elkaar had aangetrokken omdat het die dag bijzonder kou was...
Natuurlijk heeft het achterwiel het hard te verduren mijnheer; tel je eigen gewicht, het gewicht van de fiets en je bagage en je kent de druk die de velg en de spaken te verduren krijgt. Neem daarvan afgerond 1/3 vooraan en 2/3 achteraan om snel te tellen... Tja, da's niet niks natuurlijk.
Toen ik de technische specificaties van mijn Ridley erbij haalde, vielen al meteen een aantal rijklare standaardwielen uit de boot, vooral door toedoen van de schijfrem! Toch iets om rekening mee te houden.
Goed, en nu!
Ik liet op de beurs links en rechts wat prijs opmaken. Vooral onze Noorderburen zijn nog best bedreven in het maken van eigen wielen. In België vind je nog zelden fietswinkels die zelf de wielen breien, de loonkost eist onmiddellijk een gigantisch percentage van het totaalbedrag op, hetgeen natuurlijk niet concurrentieel is tegenover de fabriekswielen, maar soms kun je niet anders...
Een 'normaal' wiel houdt er meestal 28 of 32 spaken op na. Hoe lichter de berijder hou minder spaken nodig zijn, hoe zwaarder de fietser of hoe meer materiaal hij moet meesjouwen, hoe meer spaken, da's zowat de regel. Al snel werd duidelijk dat een 36-spakig wiel het meest voor mij aangewezen zou zijn.
Ik hing dus al vast aan twee vaste gegevens; 36 spaken en een schijfrem hetgeen het aanbod drastisch deed wegkrimpen. Ik had op de beurs nog geen beslissing genomen want ik wilde toch ook onze lokale fietshandelaar zijn zegje laten doen, maar om de één of andere reden had ik meer vertrouwen in de kwaliteit van de Noorderburen. Ook financieel scheelde het een derde.
Ik heb uiteindelijk de knoop doorgehakt en een tweetal weken geleden de beslissing genomen en een 'Sputnik Rigida' wiel besteld. Het zegt u waarschijnlijk niets, maar het is in het vakantiefiets-wereldje een nogal bekende leverancier van kwaliteitswielen. Als naaf kon er zeker een Shimano Deore op. Zeker niet de top maar degelijk. Zoals eerder aangehaald legden de 36 spaken en de schijfrem een groot aantal beperkingen op!
Het wiel werd gisteren keurig aan de deur afgeleverd. Dit weekend gaan de cassette en de schijf er op en dan kan ik eens een testrondje rijden. De 37mm Schwalbe Sûpreme past er alleszins al perfect op.
Goed 'weer' nieuws
Volgens Het Laatste Nieuws van vandaag : "Pas in de laatste tien dagen van mei krijgen we eindelijk lenteweer. Maar dan wordt het wel meteen zomers met temperaturen tot 25 graden." Dat zeggen de langetermijnvoorspellers van het commerciële Meteo België, nadat enkele dagen geleden ook al een Amerikaans weerstation gezegd had dat de lente in de Benelux pas in mei zou beginnen. Dat schrijft Het Laatste Nieuws.
Wie gisteren een stap buiten moest zetten, probeerde zo snel mogelijk weer binnen te zijn. Daar zorgde die Siberisch koude wind vanuit het noordoosten wel voor. Met in de eerste aprildagen een gemiddelde van 2,9° zit de temperatuur net geen zeven volle graden onder het normale aprilgemiddelde van 9,8°. Helemaal hallucinant wordt het bij een vergelijking met de gemiddelde maximumtemperatuur: normaal 14,2° in april.
Momenteel: 7,5°.
Al komt er volgens het KMI begin volgende week lichte beterschap. Niet alleen zou de nachtvorst vanaf maandag voorgoed verleden tijd moeten zijn, stilaan zou ook het kwik overdag boven de 10° uitkomen. "In het centrum van het land verwachten we maxima van 12 tot 16 graden", meent het KMI zelfs. Wordt de paasvakantie dan toch deels gered? Helaas. "Tegelijk lijkt het ook wisselend bewolkt te worden met kans op wat neerslag."
"Pas in de laatste tien dagen van mei mag ronduit lenteweer verwacht worden", stelt langetermijnvoorspeller Philippe Mievis van Meteo België. Tot dan blijft dit land gebukt gaan onder minder koud, maar tegelijk onstabiel weer.
Als we een halve zomer krijgen van de winter die we gehad hebben ben ik al zeer tevreden
We zijn rap content dezer. Niet dat het zo slecht was, maar het is toch weeral 50 jaar geleden dat we nog zo'n frisse maand maart moesten verteren. Sinds eind vorige week droog. Een flets zonnetje maar met temperaturen onder of net rond het vriespunt. Er staat nog steeds een ijzige oostenwind die de gevoelstemperatuur toch met enkele graden laat zakken. Zaterdag nog een sneeuwbui en laat het nu de laatste zijn...
Na twee weken aan de zetel gekluisterd te zitten snakte ik toch naar een beetje frisse lucht. We zijn er dit weekend met de motorhome op uit getrokken, naar de 'bollen' t.t.z. de streek rond Nederlands Lisse!
Geen bloem te zien natuurlijk. Alles zit nog netjes de grond in. Het is sinds '62 geleden dat het zo rampzalig was voor de telers. De corso binnen drie weken zal er met de pootjes uithangen wist men ons te vertellen.
Alles wat je toch ziet heeft in de kast gestaan, op't veld alleen aarde zo ver het oog reikt! Van de massa's toeristen die er gewoontegetrouw aanmonsteren zie je niets, alleen verlaten café's en lege terrassen. Zelfs de parking op 'Keukenhof' was verlaten...Hoh, maar bloemen hebben niet veel nodig hoor; Ja dat zal wel!
Met de fiets loopt alles op wieltjes. Het blijft 's morgens nog altijd wat strammetjes, maar één keer middag is alles verdwenen. Zaterdag nog een spaak kapotgereden, een geluk op nauwelijks 2 kilometer van een fietsenzaak. Geen probleem mijnheer, herstellen we onmiddellijk, kopje koffie? Of thé? We beginnen er dadelijk aan!
Tja, da's bij ons ook niet waar zene...Kom binnen een uurke of twee maar eens terug...
Nee, in Lisse ging het vooruit. Spaak vernieuwd, de rest terug op spanning, een kwartiertje en 17€ later waren we alweer onderweg!
Mijn GPS baart me zorgen. Het ding is nog geen drie jaar oud, maar sinds hij vorig jaar tegen 65 km/u, op't einde van een serieuze afdaling, uit de fietsbeugel en tegen het tarmac is gevlogen is de betrouwbaarheid ver zoek. Dan krijg ik 'm niet meer opgestart, dan lukt het weer wel maar blijft het beeld af en toe staan. Dit weekend ineens al m'n geocaches weg, kwijt, en zeker dat ik ze 'r ingezet had. Nee, ik heb er alle vertrouwen in verloren en vrees dat ik nog voor kosten sta....
Om het hiaat in het dagboek wat aan te vullen kan ik jullie kort het verloop van de laatste week schetsen... Niet fraai maar 'That's Life'. Dinsdag was echt een rotdag. Toen ik begon aan de mix van 14 pillen dacht ik nog, 't komt wel allemaal in orde maar niets was minder waar. De zetel werd mijn habitat, liggen, hangen, zitten ging al helemaal niet en af en toe, om de bloedsomloop wat te stimuleren maar tegen beter weten in, enkele toerekes rond de tafel stappen. Dat was de hel.
Zoals eerder gezegd stond mijn ruggengraat helemaal uit de haak en ik forceerde daarbij meer en meer spieren. Woensdag en donderdag was er zeker geen sprake van verbetering, integendeel, elke dag ging de pijnscore met enkele percentjes naar omhoog.
Donderdagmiddag was het ergste, ik heb 's middags op mijn knieën gegeten, ik kon gewoon niet zitten.
Liggen werd hoe langer hoe pijnlijker, kortom er moest iets gebeuren en wel snel ook want ergens moet pijn stoppen...De Dokter wilde afwachten tot na 't weekend en zoals zo dikwijls, hebben die mannen het bij het rechte eind.
Vrijdagmorgen leek het te draaien, gisteren nog wat beter en sinds deze morgen kan ik terug 'redelijk normaal' bewegen, da's al iets. De spieren van de onderrug spartelen nog tegen van een dag of 10 in de verkeerde houding te hebben gestaan, maar dat komt wel goed.
Vanaf morgen eindelijk naar de kiné, vroeger had het volgens de Dok helemaal geen zin en zou het veel meer slecht dan goed doen!
Laat ons nu voor één keer hopen dat dit het laatste is. Wat het weer betreft is het eens te meer kommer en kwel. Sinds gisterenmorgen ligt er al weer een dun sneeuwlaagje dat vanmorgen stevig aangegroeid leek. De thermometer staat negatief en er staat een ijzige Oostenwind. Laat het duidelijk zijn, geen enkele wielertoerist staat op scherp, het is gewoon kl...weer geweest vanaf wanneer? Begin december? De gepensioneerden en overwinteraars niet meegerekend natuurlijk. Die zullen hier, met afgetekende fietsbroekskes, wel gaan verschijnen! Gelijk hebben ze.
Ik ga straks voor een kwartiertje op de bike, gewoon even ronddraaien, een kwartiertje lijkt me meer dan goed en morgen met Wim, onze kiné overleggen hoe het verder moet.
Ik heb zeker nooit de moed verloren, in de wetenschap dat het liever nu dan binnen twee maand zou gebeuren, maar nu...terug opbouwen en zien hoeveel schade de beenspiertjes hebben opgelopen.
Maandag 25 maart
Het gaat de goede kant op. Ik voelde me deze morgen voor het eerst sinds lange tijd 'fit en monter'.
Nog een licht geknaag aan de linkerzijde van de onderrug. Goed, ik moet nog wat afwisselen van houding, zitten, liggen, staan, wandelen en ja, fietsen.
De batterij pillen kan zo stilaan terug de kast in, eindelijk, mijn darmen zullen er in ieder geval niet treurig om zijn...
Kort na de middag naar Wim, onze kiné. Ik hoorde hem al direkt aiai en oeioei zeggen. De hele linkerzijde was onderuit gezakt. 'Dat krijgen we wel in orde' zei hij nog.
Tja, ik lig daar niet voor't eerst en de behandeling van enkele weken heeft al altijd zijn vruchten afgeworpen, dus waarom zou het deze keer niet lukken. We hebben het met Wim nog over Compostela, de schamele voorbereiding door de weersomstandigheden en nu de rugklachten.
Wim waait het één voor één weg: 'problemen maak je als ze zich voordoen, je bent toch nog niet vertrokken, OK, de voorbereiding liep niet van een leien dakje maar wat dan nog, je moet er toch niet de dag erna al zijn... Neem je tijd en als't al goed zit in't kopke!!!'
Ja, daar heeft hij een punt natuurlijk. We moeten er inderdaad niet de 12de mei aankomen, maar toch vreet die aanhoudende miserie aan je gemoedstoestand.
Wim geeft huiswerk mee, nu ja, oefeningen om enkele maal per dag de spieren in de onderrug te sterken. Ik mag fietsen, niet doorgebogen, maar met een 'zo-recht-mogelijke' rug. OK, daar hou ik wel rekening mee, geen doorgedreven krachttraining maar souplesse, waar hebben we dat nog gehoord.
Voorts heel veel afwisselen in houding, max een half uur in dezelfde positie... en niet vergeten om af en toe te rusten, plat op de grond (voegde Ria er later op de dag nog aan toe)...hmmmm pardon? Drukke bedoeling zene zo'n revalidatie van een lumbago
Woensdag 27 maart
Achter glas lijkt het wel lente, maar er staat nog steeds die ijzige Oostenwind. De zon schijnt volop en de eerste cabrio's rijden al met open dak...bij 3°C
Wat de rug betreft gaat het elke dag wat beter. 's Morgens voelt het nog wat strammetjes aan, maar na de nodige kiné-oefeningen betert het gaandeweg. Fietsen gaat redelijk tot goed. De houding is nog wat onnatuurlijk door de rechtop zit maar al bij al mag ik niet klagen. Als ik vergelijk met verleden week deze tijd is het haast niet te geloven.
We zijn op de goede weg!
Donderdag 28 maart
Het is witte Donderdag en deze maal heeft het niks met het weer te maken. Traditioneel begint vandaag het 'Triduum Sacrum', de drie laatste dagen voor Pasen zijnde Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag.
Zo, da's voor de meesten, en ook voor mij, nog wat randinformatie, geleden uit de tijd van de catechismus... Het is nog steeds frisjes om niet te zeggen koud, eigenlijk veel te koud voor de tijd van het jaar...maar de zon schijnt. Achter het glas is het behoorlijk goed te verdragen.
Hoe kan het ook anders
Tja, hoe kan het ook anders, je houdt het niet voor mogelijk, maar rond 19.30u is het beginnen sneeuwen en voor morgen verwachten ze nog van dat gevlok
Het gaat de goede kant op. Donderdag en vrijdag ging echt niets, net een borstelsteel in m'n rug. De pijn was anders dan anders, meer horizontaal waar het gewoonlijk verticaal pijn doet.
De kou als hypothese lijkt aanvaardbaar. Ineens heeft iedereen rugpijn, ons lichaam heeft de laatste tijd genoeg moeten bufferen en ergens houdt het op. En al zeker als je wat zwakker van rug bent!
Ik zou morgen willen proberen om een uurtje te fietsen, tegen een slakkegangetje heb ik Ria beloofd.
Iets anders. Bij een dagboek geef je natuurlijk een deel van jezelf prijs. Uiteraard is de één het niet eens met je schrijfstijl terwijl de ander je nog wat trainingsadvies wil geven en ik ben er zeker van dat het allemaal goed bedoeld is maar...
Het is misschien wat typisch Belgisch maar de negatieve noten overheersen nogal. Hoeveel maal heb ik de vraag 'Ga jij dat wel kunnen?' gekregen! Zoveel keer meer dan 'Jij gaat dat kunnen'!
Hoeveel maal heb ik de vraag 'Gaat dat wel met uwe rug?' onbeantwoord moeten laten!
Ik heb geen glazen bol. Ik doe momenteel in de mate van het mogelijke mijn best, meer gaat niet. 'En' het weer zit tegen. 'En' de rug spartelt tegen, zaken waar we bij het begin van het avontuur geen rekening mee konden houden. 'That's Life'.
Ik hoop dat ik gezond en wel en met redelijk wat conditie aan de start kan komen, dat is momenteel mijn enige bezorgdheid. Hoe het verder afloopt ??? Daarom noemt het ook 'Avontuur'
Zondag 17 maart
Ik voel me schots en scheef in m'n schoenen m.a.w. Ik probeer wat normaal te bewegen en dat lukt in de mate van het mogelijke maar momenteel duwt een permanente spierverkramping mijn ruggengraat in de meest onmogelijkste hoeken!
Raar maar waar, maar fietsen lukt enigermate, ik heb een 30-tal kilometer lichtjes rondgedraaid, tot groot ongeloof van mezelf. Maar stappen blijft moeilijk, zeker na 'gezeten' te hebben.
Dinsdag 19 maart – vaderdag
Slecht nieuws..... Ik ben helemaal door de knieën gegaan. Wat gisteren nog redelijk ging, naar 't werk gaan dus, was er vandaag niet meer bij. Ik kan pijn redelijk afbijten en wat rugpijn betreft heb ik toch al enige ervaring met Hernia's, cortisonespuiten, facetinfiltraties, en wat nog meer, maar deze morgen ging het erover. Het heeft een half uur geduurd, en dan nog met de hulp van Ria eer ik aangekleed was, badend in het zweet van de pijn.
Ik moest en zou op het werk geraken. Er lagen 2 belangrijke proefdagen te wachten...
Niets dus! Ik kon gewoon niet, mijn ruggengraat stond in een hoek van 30° volgens Ria. Dan maar op de zetel gesukkeld. Staan, zitten, liggen, het deed allemaal even zeer. De pijnstiller/spierontspanner hielp geen sikkepit! Om 8u de dokter opgebeld, hij ging langskomen in de namiddag.
't Was half drie toen de bel ging. 20 minuten allerlei wankele pogingen, kniegeklop, tipstand en zo meer. Het verdict: Acute Lumbago van de bovenste plank.
4 pijnstillers per dag om een os mee plat te leggen, 4 halve spierontspanners, 1 pil om de maag wat te ontzien en 2 om de stoelgang op gang te houden...
A propos stoelgang, dat was deze morgen de moeite, niet zozeer het feit maar wel wat erna kwam! Gezien het Valiumderivaat mag ik een week gaan auto rijden en ook geen druppel alcohol gebruiken.
Ik blijf erbij, 't had slechter gekund, binnen twee maand zou dit nefast zijn...
Ik moet me alleszins koest houden, alé het gaat ook niet anders, de eerste 2 weken en dan zien we wel.
Ja...We schrijven weeral geschiedenis! Het is al zeker van 1895 geleden dat er op een 12de maart zoveel sneeuw is gevallen in België. Volgende nacht voorspellen ze van -6 tot -15°C. Er staat een barre Oostenwind die het allemaal nog wat kouder laat aanvoelen!
Deze ochtend verliep de spits chaotisch met, alweer een rekord, meer dan 1600 km fileleed.
Voor diegenen die er nog zouden aan twijfelen; ik ben met de auto naar 't werk gereden, de fiets leek geen optie alhoewel ik deze morgen enkele fietsers zag stoempen.
Koudste nacht
Dit stond in het laatste nieuws te lezen :
"Na een voor de tijd van het jaar historisch zwaar winteroffensief, hebben we nu op vele plekken de koudste nacht van de winter achter de rug. In Ukkel daalde het kwik tot -10,2°C en dat is de laagste temperatuur voor deze winter. Diepenbeek spant de koudekroon met liefst -14,4°C, zeer uitzonderlijk zo laat in de winter. Dat zijn ook de sneeuwhoogtes, zeker in Vlaanderen. In een groot deel van Vlaanderen ligt zo'n 15 cm sneeuw, plaatselijk zelfs 20 cm. Enkel aan de kust (zo'n 5 cm) en het noorden (zo'n 10 cm) ligt minder sneeuw. Door sneeuw ophopingen zijn er zelfs 'sneeuwduinen' tot een halve meter.
Op de Ardense toppen ligt zo'n 20 cm. Vier skipistes zijn al geopend. En die sneeuw blijft nog een tijdje liggen, want de winter wil voorlopig van geen wijken weten. Integendeel. De komende dagen houdt het ijskoude winterweer aan: overdag kruipt het kwik langzaam boven het vriespunt tijdens zonnige periodes, af en toe zijn er nog winterse buien. 's Nachts blijft het berekoud. Pas in het weekend brengt zachtere zeelucht wat opwarming, maar dan wordt het ook wisselvalliger."
Donderdag 14 maart
Ja, 't is van da....
Het zat er al weer enkele dagen, zelfs enkele weken aan te komen en gisterenmorgen ... lap!
Ik dacht het nog even te kunnen uitzingen en ben dan toch maar naar't werk gereden, eigenlijk tegen beter weten in, want als je't hebt dan kan je geen kant meer uit ... De Hernia!
Zitten gaat nauwelijks, stappen al helemaal niet, je ruggegraat neemt de onmogelijkste kronkels in, liggen gaat tot je moet draaien, enfin, een hoop miserie!
Met pijnstillers hou je je staande maar daar stopt het dan ook. Deze morgen dan maar naar de Doc. Tja, mijnheer, de koude is daar niet goed voor... Tegen wie zeg je't!
Blijkbaar ben ik niet de enige, alle ruglijders hebben er last van, als't een troost mag zijn. De temperatuursprong was 'te'!
Goed om weten, maar nu? 'Tijd' en bewegen. Da's alvast goed nieuws, niet dat ik dagen op de zetel moet, want dan verspeel ik alle conditie. Nee, probeer gewoon te doen, veel afwisseling in houding, wel niet bukken of met gewichten zeulen. De Doc schrijft nog een reeks kiné voor, daar zal Wim (onze kiné) weer z'n bezigheid aan hebben. In en uit de auto zijn en blijven een hel.
Die van hierboven moet mij precies hebben. 'Hij vergeet dat ik naar Compostela rij zeker' Eerst stuurt hij de ergste winter in een eeuw naar de aarde en als dat nog niet genoeg blijkt pijnigt hij constant mijn centraal ruggestelsel. 'Hallo, C O M P O S T E L A'
Het voordeel.... Uit het verleden blijkt dat ik wel een rugopstootje krijg ééns per jaar. Als ik dus goed kan tellen en met het steeds beter wordende weer zou je'r vanuit mogen gaan dat ik er voor een tijdje vanaf ben...hopelijk
'Ah, ja ... L O U R D E S passeren we anders ook nog'! 'k zou het nog bijna vergeten.
Niet dat ik gisteren niet gefietst heb, maar een domme halve computercrash heeft bijna letterlijk stokken in de wielen gestoken. Plots kon ik niet meer inloggen. Het stuk elektronica vond mijn profiel niet meer. En daar sta je dan.... ....Dan maar naar de technische hulplijn in de persoon van Philip. Even naar Zoersel, een uurtje of wat knutselen en de PC kon op z'n minst al terug opgestart worden. Alle bestanden, rechtstreeks verbonden aan het profiel, die was ik wel kwijt....
Voor alle zekerheid neem ik om de twee weken sowieso een back-up, dus dat viel eigenlijk nog redelijk mee. Het terug installeren heeft wel een tijdje geduurd, maar nu lijkt alles voor 99% ok.
Voor diegenen die het nog niet weten, fietswinkel Vandeplas in Zoersel (toeval) heeft Opendeur, maw zondag is er weer Westmalle à volonté, alé voor de liefhebbers hé.
Gisteren, nog net voor de computerproblemen, even langs geweest. Ria had nog nood aan een nieuwe fietsbroek en eigenlijk moest ik nog een nieuwe helm. De vorige begint op leeftijd te geraken en heeft in het verleden al enkele valletjes overleefd. Niet dat hij in flarden hangt, maar je weet maar nooit. Op enkele weken tijd zijn twee vrienden tegen het asfalt gegaan en bij alle twee de helm in frieten, het dient dus zeker en bij een ritje van 2800 km kan je maar beter op zeker spelen.
Zondag 10 maart
10 maart en het sneeuwt, je houdt het toch niet voor mogelijk. Na enkele dagen van euforie en 'lentegevoel' is deze pil hard...Er zat niets anders op dan het zadel van de spinningsfiets op te zoeken. Het is beter dan niets, maar zeker niet hetzelfde!
Na 60km aan een redelijk hoog tempo zat de training er op, de eerste 1000 km komen er aan...
Nog even naar Zoersel afgezakt om de Ronny uit te waaien, nu ja, eerder om de gratis Trappist!
Tja, alles moet getraind worden hé
Nog een cassette en ketting meegenomen. Ik vermoed dat stilaan alle reserve-onderdelen aangeschaft zijn. Het wordt al een mooi hoopje, het reservewiel zal een dezer wel in de bus vallen...
Maandag 11 maart
Deze middag is de ellende alweer begonnen. 't Is wreed en je gelooft het niet maar voor de zoveelste keer sneeuwt het. Eerst wat zacht gedwarrel en wat later groter en groter wordende vlokken. Tegen de avondspits zag de lucht muisgrijs, massa's en massa's sneeuw, opgedweept door een ijzige Oostenwind, als een gordijn passerend voorbij de voorruit van je auto. Het lijkt geenszins op een Maartse bui, dit is oerwinter met temperaturen beneden het vriespunt, de hele dag al.
Oranje vrachtwagens met overvolle laadbakken strooien kwistig met zout in het rond. We zijn terug naar af, om weemoedig van te worden. Dan maar weeral op de spinfiets. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe blij ik ben met de alternatieve vorm van fietsbeleving, hoe surrogaat het ook is, blij als ik op het zadel zit en de eerste pedaalslag maak. Een klein uurtje, tegen hartslag 100-110, een hersteltraining noemen ze dit, wel ideaal als je de duurtraining van gisteren uit de benen wil. Ik voelde deze ochtend wel niets en de hartslag in absolute rust leek OK, maar ik vind het goed zo. Na een dik half uur zag ik'm stilletjes aankomen, de eerste doelstelling, 1000 km vanaf 1 januari. Voor anderen stelt het waarschijnlijk weinig voor, maar ik vind het wel wat. Het fietsen zelf verloopt goed, geen mankementjes, nog niet! Op aanraden van, hou ik het bij souplesse, weinig op weerstand. Deze manier zou minder belastend zijn voor de tere rug, let’s hope!
Lente, laat me niet lachen
Wil er aub eens iemand die mannen van hierboven duidelijk maken dat ze zich moeten houden aan de geplogenheden van het jaargetijde!
Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de lotgenoten. Bij ieder van ons is de klok afgestemd op de datum van het vertrek en ieder vult die tijd persoonlijk in.
Nu Thierry na het fietsongeluk aan de beterhand lijkt, mag je er zeker van zijn dat hij binnen de kortste keren terug op topniveau staat zo hij dat al niet is. De trainingstemperaturen in Spanje zijn nu eenmaal beter dan hier. Ook Malvina zal binnenkort haar mannetje wel staan, zoveel is zeker!
Ook bij Jef en Christiane zal het ongetwijfeld al kriebelen. Een weekje geleden kregen we nog een mail met bijlage met daarin alle overnachtingsplaatsen en indien mogelijk zelfs de alternatieven, van hier tot in Compostela. Da's voorbereiden ten top, maar nu nog eerst een matchke petanque.
Je kan niet geloven hoe goed de 'beerkar' rook. Het stinkt, stinkt zelfs hard, scherp, je knijpt je neus angstvallig dicht en toch...is het zo lang geleden!
De winter loopt op z'n laatste benen, de winter die zo lang, zo stil, zo koud, zo levenloos en ja ook zo geurloos was. Alsof alle leven een tijdje verdwenen was, je haast alleen ronddoolt op deze aarden bol. Maar nu...!
De fietser trekt er opeens massaal op uit, bankjes links en rechts snel bezet, iedereen profiteert van de eerste zonnestralen, recht in de snuit, verblindend, de ogen dicht, kan ons niet schelen, dit hebben we zo lang moeten missen!
Zwemvogels die luid kwetterend hun veren opboenen, slaan rekkend de vleugels en maken zich op om binnenkort...tja, we wijken af, in ieder geval zijn ze al druk aan't oefenen....
Ook het bos ruikt ineens zo vol, een ontluikende geur, van aroma's die maanden zijn opgesloten. Een blinkende tractor rijdt me voorbij, de beerkar vol, wat heb ik dit gemist
