Gisteren waren er wat moeilijkheden met het internet en de telefonie. Er bestaan nog streken die uitgesloten zijn van elke vorm van moderne technologie, en een gedeelte van Zuid-België is daar het voorbeeld van.

15 mei, de laatste nacht van de ijsheiligen, als het al een magere troost kan zijn. De sneeuwgrens ligt momenteel op 900m en wij staan op 500m, m.a.w. het is berekoud deze morgen, amper 8°C. Het regent, alles is grijs.

Na het ontbijt wachten we tot na tienen, maar dan houdt het op, we moeten op weg. De etappe wordt beschreven als een overgangsetappe tussen de hoog-Ardennen en het land van de Gaume, zacht golvend, overwegend in dalende lijn, maar het blijft wel 85 km.

Aangegespt en redelijk beschut tegen alle winterse toevalligheden vertrekken we van op de camping richting ‘Bastogne’. Daar hebben we afgesproken met de mth’s.

Na een kilometertje plat staan we al meteen voor een serieuze muur tot in ‘Cetteru’. Koud ontploffen is voor mij echt niet weggelegd. Thierry heeft er weinig last van. Het moet zeker 15% of meer zijn geweest, een verschrikking.

Het is eindelijk opgehouden met regenen. Volgens de kaart rijden we overwegend op een 500 meter hoog plateau, maar het is constant ‘of’ ferm dalen ‘of’ steil klimmen. We doen meer dan een uur over de eerste 15 km. De wind komt pal uit het zuiden, ook dat nog.

Het is permanent zweten om te klimmen of rillen om af te dalen. We riskeren het zelfs niet om te stoppen om een foto te nemen!

Voorbij ‘Bourcy’ vertrekt een nagelnieuw fietspad tot ‘Bastogne’. De oude spoorwegbedding biedt enige beschutting tegen de elementen en we zijn maar wat blij dat we na 30 km, eindelijk in ‘Bastogne’ zijn. Het is er pokkedruk. We vinden vrij makkelijk de motorhomeparking waar onze vrouwtjes (en Jef) ons opwachten. Snel andere kleren aan en brandstof tanken.

Na een klein uurtje vertrekken we terug. Tot ‘Léglise’ zou het overwegend vals plat zijn, bengelend weeral rond de 500 htm.

Het is terug beginnen regenen. Ik rij halfbevroren rond. Dit is echt 'ver voorbij' het aangename. De weg duikt constant omlaag om dan weer in alle hevigheid te stijgen. Mijn beenspieren verkrampen, de rugspieren waar ik zo voor vreesde beginnen op te spelen. Ik probeer zo soepel mogelijk rond te trappen maar het vat geraakt leeg. De derde dag op rij dat we tegen de limiet rijden en dat begint zich zo nu en dan te manifesteren. De regen klettert naar beneden, ik geraak doorweekt. De gemoedstoestand bevindt zich ver onder het vriespunt. Mocht ik nu...

Ik wil er niet aan denken. Een zwak momentje, kort maar het is er wel! We zijn in ‘Léglise’. Thierry rijdt enkele meter voor mij uit. We praten niet, blik op oneindig, verstand op nul.

Het blijft op en neer gaan. We passeren terug het Nederlandse koppel, ze staan stil en schuilen in een aftands bushok. Wij durven niet, bang dat we daarna niet meer op de fiets kunnen.

We passeren de E411, nu zou het moeten dalen! Nope. Weer op en neer, een duik in de vallei en een fameuze klim, nu al tientallen keren na elkaar, om moedeloos van te worden. Het wordt donker, we rijden door het ‘Forêt de Neufchâteau’, enigszins beschut tegen regen en wind. Gaat dit nu nooit stoppen?

De kilometers op de Garmin tellen langzaam op!

Het begint langzaam de dalen, de hemel is wat opengetrokken, ik zie zelfs de zon, een mirakel. Het wordt met de minuut voelbaar warmer als we de hoogtelijnen overschrijden. Van ‘Rossignol’ tot ‘Les Bulles’, de laatste klim van de dag, venijn, alles doet pijn, de automatische piloot doet zijn werk, mijn hersenen al lang niet meer in de mogelijkheid om rationeel beslissingen te nemen, mijn wereld draait op adrenaline. We duiken een derderangsbaan op voorbij ‘Walansart’. Alle hens aan dek. Putten, grind en brokken asfalt door elkaar, zeker tegen 50/uur, de laatste kilometers worden onze schouders en armen danig op de proef gesteld. We bereiken de omwalling van de abdij, eindelijk, eindelijk, eindelijk,....

Er is net een bus gestopt met toeristen, ze kijken allen verdwaasd als twee uitgeputte fietsers hun vehikel tegen de muur plaatsen. Thierry blijft even bij de fietsen, ik ga op zoek naar de stempel en steek daarbij de hele meute busgangers, tot groot ongenoegen van, voorbij! Kan me niet schelen... We hijsen ons op de fiets en leggen de laatste meters tegen slakkengang af, weeral 1100 htm vandaag!

Deze avond overnachten we op de parking van het restaurant, net voorbij de abdij. We gaan er eten, voor mij een dikke steak, met frieten en een ‘Orval’...