|
Ik voel mij enerzijds ontladen, maar anderzijds heeft de laatste rit diep in de reserves getast. Ik heb een onrustige nacht achter de rug volgens Ria. Draaien, keren en woelen, adrenaline ten top!
De zon schijnt wat schuchter, maar volgens de buienradar zal het niet voor lang zijn. In de namiddag zou het al flauwtjes gaan regenen en voor de volgende dagen zit er weinig verandering in het weerpatroon.
Ver in mijn achterhoofd hangt de laatste rit, gepland voor morgen, naar ‘Finistera’. Ik kan het mijn lijf en leden onmogelijk nog een keer aandoen! In andere omstandigheden zou die 100 km er nog makkelijk bij kunnen, maar wind en regen laten de weegschaal duidelijk overhellen. Voor mij stopt het verhaal hier, in ‘Compostela’. Het zou mooi geweest zijn, maar het is geen absolute ‘must’ om tot de kust te rijden.
Iedereen hunkert momenteel naar een spriet zon en ik kan het Ria onmogelijk aandoen om nog verder in dat winterweer te ploeteren. Ze heeft zich 6 weken ononderbroken voor mij uitgesloofd en het wordt tijd dat we koude, regen en wind kunnen omruilen voor zon, zwembad en ligstoel!
De camping staat vol met campers en caravans. De Fransen die ons de laatste week geregeld kruisen staan hier ook met hun caravan. Nog geen stap gewandeld, nog geen pedaalslag gefietst, maar evengoed een carnet vol stempels…
De voormiddag loopt tegen het einde als ons groepje de bus opstapt richting centrum. Niet dat het allemaal zo ver weg ligt, maar de beenspieren hebben het hard te verduren gekregen. We slenteren wat in de omgeving van het relatief drukke stadscentrum. Zolang de zon schijnt is er een toeloop van toeristen. Hoe anders was het gisteren toch. Toen we op het grote plein voor de kathedraal verschenen was er buiten een bus of wat buitenlanders nauwelijks beweging, en nu!
De terrasjes en de honderden prulariawinkeltjes puilen uit van het volk. We willen graag de misviering in de kathedraal bijwonen. Niet voor het feit van, wel omdat er soms, met een beetje geluk, een heel groot wierookvat (de Botafumeiro) door de ruimte wordt geslingerd, en dat, zou best wel de moeite zijn.
|
De Botafumeiro is het grootste wierookvat ter wereld en wordt gebruikt aan het einde van de pelgrimsmis in de Kathedraal van Santiago de Compostela.
Het vat is 1,60 meter hoog en weegt ca. 80 kg. Het wordt voor de viering gevuld met houtskool en wierook en hangt aan een lang touw. Na de communie wordt de wierook ontstoken en wordt het vat door acht kerkdienaren in beweging gebracht. Daarbij slingert de botafumeiro op spectaculaire wijze van links naar rechts door de ruime dwarsbeuk. Hij bereikt daarmee een hoogte van twintig meter, nauwelijks één meter lager dan het gewelf, en één slingerboog bedraagt vijfenzestig meter.
De viering met de Botafumeiro vindt plaats op vaste feestdagen (Kerst, Allerheiligen, Maria Hemelvaart en de feestdag van St. Jakobus), bij speciale gelegenheden, en op verzoek na betaling van € 300 (prijspeil 2010). Volgens overlevering dient de Botafumeiro om de lucht in de kathedraal te zuiveren van onreinheden en onwelriekende geuren van de pelgrims, maar in de praktijk geldt het wierookvat als een belangrijke toeristische attractie. Het is voor bezoekers altijd een verrassing of ze de botafumeiro in bedrijf zien, want van tevoren wordt niet bekendgemaakt of de viering al dan niet plaats zal vinden.
|
We zijn ruim op tijd, de hoofdingang van de kerk is wegens werkzaamheden afgesloten en we worden de trappen van de achteringang opgestuurd. Dat gaat al een pak moeizamer, mijn kuiten weigeren elke inspanning en stribbelen bij elke pas wat tegen! Pelgrims met een afgestempelde carnet hebben voorrang op de zitplaatsen… Dat zal wel ja!
Het is niet aan ons besteed, ineens heeft iedereen de ‘Camino’ gelopen, ja ,dat zal wel!
In ieder geval moeten we op onze gepijnigde beentjes recht blijven staan, een dik uur lang, in de onwetendheid of dat vat nu gaat slingeren of niet.
Op ontelbare plaatsen in de gebedsruimte staan elektronische kaarsjes, geregeld via een uitgebreide betalingsterminal. We hadden beloofd om enkele kaarsjes (lees lichtjes) te laten branden, maar enkele muntstukken en vooral enkele seconden later besloot de terminal al dat onze gift meer dan genoeg elektriciteit had verbruikt en doofde prompt onze ‘bougies’! Afzetters!
De priester heeft ondertussen een hoop landen afgeroepen, ik vermoed van aangekomen pelgrims. Een non zingt ondertussen onafgebroken Latijnse psalmen. De akoestiek is niet echt denderend en door de geluidsinstallatie hoor ik niet meer dan wat gemompel.
De kathedraal zit afgeladen vol. Als iedereen zijn zegje gedaan heeft komen er enkele koorknapen van een jaar of vijftig op het toneel…we hebben geluk, het wierookvat wordt in gereedheid gebracht en slingert enkele tellen later tot net onder de nok van de zijbeuk.
Honderden hoofden volgen ondertussen de geurende damppot, als een stroboscooplamp flitsen honderden fototoestelletjes. Ja, het heeft wel iets!
Op het grote plein komt af en toe een wandelende of fietsende pelgrim toe, blij dat hij of zij het gehaald heeft, in ken de blik met die fonkelende ogen. Blij dat het gedaan is en tegelijk ook spijt!
We eten een kleinigheid en slenteren nog wat over de geplaveide binnenstraatjes. Het begint de druppelen. Wat later nemen we de bus terug naar de camping, het zit er op.
Later die avond gaan we nog met de hele groep eten in het nabijgelegen shoppingcenter. Als apero kraken we de Magnum-Champagne, gekregen van onze motorhomevrienden!
De wok smaakt maar smaakt ook niet, morgenvroeg valt onze groep uiteen, de groep waar we lief en leed gedurende 6 weken mee hebben gedeeld, de groep zonder dewelke het avontuur helemaal anders zou geweest zijn, de groep die alles in het teken stelde in het uiteindelijke doel, ‘Compostela’ bereiken, bedankt!
Zonder blikken of blozen wil ik Jef & Christiane, Thierry & Malvina, Eddy, maar vooral mijn liefste vrouwtje Ria bedanken, uit de grond van mijn hart, bedankt
|
