Zomaar flarden van emoties, meningen, herinneringen en verzuchtingen.om stoom af te laten van de schaarse hersencellen die er nog overschieten.
29-12-2023
die tussentijd die nog geen naam heeft.
Die week tussen Kerstmis en Nieuwjaar heeft geen naam, als ontbreekwoord zou ik opteren om die ussentijd "de slappe zetel week" te noemen: een week tussen twee feesten in, waar weinig te doen is, veel mensen zitten thuis in de zetel te niksen en te bekomen van al die hapjes, de kerst shopping, de eindeloze Christmas songs, en al die nostalgische 1000 of 2000 beste songs of popklassiekers op de radiozenders. Joe All-the-way en Radio Twee wedijveren voor de beste playlist met meest memorabele tijdloze oldies die in het collectief muzikaal geheugen zijn blijven hangen. Als Christmas klassieker is "Stille Nacht" collectief erfgoed. Zo oud als de eerste straat bestaat die Silent Night in ontelbare versies. De versie van dit Historisch deuntje dat mij dit jaar is opgevallen was het pseudo Monikken gezang van de groep Gregorian. Eigenlijk commerciele kitch die mij ondanks alles toch heeft getroffen: het klinkt inderdaad als oude Gregoriaanse kerkmuziek en roept een soort esotherische sfeer op. Om de kerstperiode nu definitief te beeindigen nog een keer Stille Nacht, Heilige Nacht. Boxjes open en neuriet mee met de nep-paters.
Mijn moeder heeft altijd veel zorg besteed aan het schrijven in haar dagboeken. De twintig laatste dagboek stukjes zijn niet meer in net schoonschrift maar wat houterig neergekrabbeld met een blauwe BIC kogelpen.
Mijn mama is overleden op 22 november 2006 op 92 jarige leeftijd aan een thrombose herseninfarct veroorzaakt door de vele blauwe plekken en een gebroken rib na een val in haar badkamer. Een bloedklonter in haar hersenen is haar 2 dagen later fataal geworden in haar bed. De avond. voordien was ze nog heel alert , ze had wel veel pijn aan haar ribben maar praatte toch heel levendig.Op 22 Februari 2006 schrijft ze op haar 92ste :
Vandaag heb ik weer behoefte om mijn gedachten neer te pennen. Ik stel vast dat iedereen al begint te denken aan vakantie en aan het vastleggen van een reis. Vroeger was dat ook zo voor mij, maar nog veel meer voor mijn man. Die begon zelf van in het begin van het jaar te kijken in de brochures van Sunair waar wij naar toe konden gaan: Tenerife of Spanje om nog te genieten van het voorjaar in de volle zon. Die vliegtuig reizen waren maar pas mogelijk toen de kinderen groot waren en wij op latere leeftijd op pensioen waren. Ik heb dan ook heel goede herinneringen aan de vele reizen die wij samen hebben gemaakt. Soms herleef ik die mooie tijden nog eens door naar de foto's te kijken, ook al is het wel met spijt dat ik dat nu niet meer kan. Oud worden is veel moeten opgeven. En ja, dit pijn.
Ik heb leren houden van films in de bioscoop door mijn grootmoeder. Als kleine jongen mocht ik elke zondag namiddag met haar mee naar de cinema. Er waren in de jaren '50 en '60 drie cinemazalen in Blankenberge: de Paladium, de Colisée, en het Casino. In de Paladium werden vooral Amerikaanse fims van Warner Bros en MGM te zien, In de Colisée werden er nogal veel franse en 20th century fox fims gedraaid, terwijl inhet Casino er ook engelse Rank fims en Tarzan en cowby films aan bod kwamen. Van mijn 6 jaar tot mijn 16 jaar heb ik zeker 400 of 500 films gezien of nog meer.
De filmtaal om om met beelden een verhaal te vertellen leerde ik door elke week naar de cinema te gaan, en nu ik 80 jaar ben kan ik nog altijd intens genieten van een goede film zowel thuis op mijn 55" Oled TV als in een bioscoop. Ik ben nog steeds een cinéfiel. In de Colisée was het geen probleem om samen met mijn grootmoeder naar binnen te gaan voor een KNT film. Al die voorfilmtjes van de dikken en den dunnen, Abott & Castello, Charly Chaplin en co heb ik allemaal gezien en dan was er pauze en toen startte pas de film.
Er zijn vaneigens veel films die ik vergeten ben, maar er zijn er toch die mij zodanig aangegrepen of geïmponeerd hebben, zo
dat ik ze mij bijgebleven zijn. Zoals: From here to Eternity (1953) het begin van WW2 met Frank Sinatra, Burt Lancaster en Montgommery Clift.
Le salaire de la peur, (1953) een spannende frase film over een camion met nitro-glyserine.
Jeux Interdits (1952) aangrijpende franse film over kinderen in de wereldoorlog 1945
On the beach (1959) post nucleaire oorlog drama van de overlevenden
Judgement at Nuremberg , (1959)
A cat on a hot tin roof, relatiedrama met een zwoele erotische sfeer met Elisabeth Tailor
On the WAterfront met een heftige Marlon Brando
Die Brucke, anti oorlogsfilm Duitsland (1959) de zinloze dood van tiener-soldaten.
The bridge over the river Kwai, nog altijd een prachtige film over de gruwelen in Thailand.
Et dieu créa la femme met een verrukelijk mooie Brigitte Bardot
Never on Sunday
De Derde Man
A streetcar named Desire met een jonge Marlon Brando
>Uit haar dagboek 1996, zij was toen 82 lentes, alive and lucid.
Wij zijn nu in volle herfst. Het klimaat is zo zacht dat het als lente aanvoelt. Ook de nauur past zich aan. Als ik ga wandelen in de wijk zie ik bomen die nog in volle blad staan, weinig afgevallen blzderen. Rozen die nog bloeien. Het gras is nog gegroeid. Er zijn veel villa's waar het gras nog wordt afgereden. Wat gaat er nu allemaal om met het klimaat? Als het zo verder gaat dan hebben we in februari lente en kunnen er al bloemen in mijn tuin staan. Het is te hopen dat er geen grote veranderingen in de wereld gebeuren. Het jaar 20000 nadert snel. Voor mij is het goed maar ik zal van dat nieuw millenium van de 22ste eeuwniet veel kunnen meemaken. Ik zal er dan niet meer zijn, hopelijk niet vergeten en hopelijk goede herinneringen.
Het appartement waar mijn grootouders woonden bestond uit een woonkamer, keukentje, slaapkamer, badkamertje met toilet, en een klein kamertje dat "de reserve" werd genoemd. Daar stond naast een kleerkast en een voorraadkast ook een bibliotheekkast met de boeken van mijn bompa. Hij was een boekenlezer en door hem heb heel wat van zijn boeken gelezen.
Ik herinner mij nog heel wat boeken uit zijn boekenkast die ik gelezen heb, zoals John Steinbeck "de druiven der gramschap" en "ten oosten van Eden", de trilogie van "Euwig zingen de bossen" en L.P.Boon, "de voorstad groeit" en "de kappelekens baan". Jan De Hertog zijn roman "Schipper naast God", Leon Uris zijn "Exodus" zn nog eiveel andere meesterwerken. Ik herinner mij nu, na circa 65 jaar, nog altijd dat in de boekenkast van mijn bompa een roman stond met een blauwe omslag en op de rug de naam van de schrijver; ERICH MARIA REMARQUE en de titel op de blauwe voorkant in een soort gotische letters;" VAN HET WESTELIJK FRONT GEEN NIEUWS". Ik heb dat boek wel in mijn handen gehad maar ik heb het om een of andere reden nooit gelezen. Nu dat er een film uitkomt van dat boek is het hoog tijd dat ik toch eens ga uitzoeken of die roman nog ergens zou te krijgen zijn. Hoog tijd om die als 14 jarige gemiste kans te herstellen en het boek toch eens te lezen. Als eerbetoon aan mijn belezen bompa.
Gustaaf Hermans, de vader van mijn moeder, was mijn bompa. De titel van dit blog berichtje is schatplichtig aan Metejoor.
Bompa was gene simpele, enerzijds een verstandige en ludieke intelectueel, anderszijds een rebelse en passionele dwarsligger. Hij stak niet weg dat hij een vrijmetselaar van een of andere loge was. Mijn bompa was een man met een handleiding, eenmaal dat gekend en je toegang had tot hem ging er een hele denkwereld open. Nu ik de kaap van tachtig gerond heb, begin te beseffen dat Bompa als mentor een rol heeft in de vorming van de mens die ik nu ben.
Zijn dooddoener gezegde was COGITO ERGO SUM en dan bezwoer hij mij: zorg er voor dat je altijd vrij kunt denker, word een vrijdenker. René Descartes waarschuwde er voor dat je niet alles zomaar klakkeloos moet geloven en aannemen, durf te twijfelen aan dogma's. En ge moet ook niet alles geloven wat ge zelf denkt.
Bompa was een gebeten antiklerikaal. Hij had een boek "de papenvreter" over de excessen en misdaden van de katholieke kerk: over de Borgias, pauselijke oorlogen, de dogma's en de protetesten er tegen, de Katharen en de genocide, de inquisitie en de terreur van hertog Alva, enz.
Hij kon heerlijk vertellen over de gevolgen van een of ander concilie van de curie in Rome waarbij een dogma werd afgekondigd, namelijk dat de paus voortaan onfeilbaar is als hij iets ex cathedra verklaart; iedereen is verplicht om dat te aanvaarden en te geloven op straf van zonde. De Paus besliste wat je verplicht werd te geloven, daarmee was het pad geëfend voor het grote plan: de bouw van een prestigieus Sint Pieters Vatikaan, dat verschrikkelijk duuur was. De bank De Medici leende ontzaglijk veel geld aan de paus voor de bouwwerken van het Sint Pieters.. Voor de terugbetaling aan de bank moest er dringend geld gezocht. De gelovigen konden een Sint Pierers penning kopen uitgegeven door de bank DE Medici als terugbetaling van de lening. Er was niet voldoende animo voor de verkoop van die Sint Pieter penning.
De oplossing was simpel: De uitvinding van het vagevuur. Naast de hemel, het paradijs voor de goede mensen, en de hel voor de zondigen en slechte mensen, kwam er iets nieuws: het vagevuur, een hel ad interim waar mensen tijdelijk pijn leden als boetedoening van zonden en dan na verloop van tijd uit het vagevuur mochten overstappen naar het paradijs in de hemel. De uitvinding van het vagevuur was geniaal: je kon namelijk sneller ontsnappen aan deze tijdelijke helse pijn dankzij "aflaten" dat zijn kortingen op de boetetijd. Hoe meer aflaten je verzamelde in het materiele leven, hoe minder jaren je ziel ging branden in dat nieuwe vagevuur. Je kon aflaten verzamelen door te bidden maar bovenal door goede daden. Als je geld gaf de kerk kreeg je grote jaren korting verbranding in het vagevuur. Geef geld en je ziel zal rapper in de hemel zijn. De bischoppen werden opgezadeld om een bepaald aantal sint pieterspenningen te kopen en moesten de dekens en de pastoors aanzetten om zoveel mogelijk aflaten te verkopen aan hun parichianen. Dankzij het vagevuur en de aflaten vloeide het geld van de gelovige parochianen via de pastoors naar de bischoppen en zo naar het vatikaan die zo hun schuld aan de bank De Medici kon terugbetalen. Fantastische uitvinding was dat vagevuur. Descartes waarschuwing om niet alles zo maar te geloven, had tot gevolg dat sommige pastoors die commercie van dat vagevuur en de bijhorende aflaten verkoop niet pikten en zoals Luther en co protesteerden en een protest bord op de kerkpoort spijkerden. Het protest tegen de geldhonger van het vatikaan groeide en protesterende theologen verklaarden dat er in de bijbel alleen sprake was van hemel en hel maar dat er nergens iets te vinden was in de heilige schriften over een ad interim vagevuur. De scheuring van het christendom in een paapse kathlieke kerk en de protestanen was een feit.
Mijn moeder is geboren 5/5/1914 en in haar dagboek 1995 schreef ze over haar 81ste verjaardag:
Ik ben zeer gelukkig en dankbaar dat ik zo een mooie 81ste verjaardag hen mogen beleven. Ik ben werkelijk in de bloemen gezet en heb veel geschenken van iedereen gekregen. Een stille traan van aandoening bij het herdenken van mijn huwekijksverjaardag die ook de 5 mei was, op mijn 22ste verjaardag. Het doet goed en ik voel mij gelukkig. Iedereen heeft mee gedaan, kinderen, kleinkinderen, familie, geburen en vrienden.
Daarom dank ik iedereen en denk bij mezelf: Yvonne, gij hebt het goed.
De enige duistere wolk aan mijn geluk is de onverschilligheid van mijn broer. Niet te denken dat dit ooit kon. Wij hielden van elkaar, verstonden mekaar goed en stonden altijd klaar om elkaar te helpen. Wat is er toch gebeurd? Vanwaar die oncerschilligheid en die vrervreemding van zijn kant? Ik vind dat zo jammer.
Op mijn verlanglijstje voor mijn 18de verjaardag had ik een auto, een vakantie aan zee, en een vriendenfeestje geschreven. Die 3 wensen zijn allemaal vervuld: mijn Oldsmobil, mijn feestje in het café des Brasseurs en zo gingen wij in 1932 op vakantie naar Knokke in plaats van de ardennen in het hotel de la Poste in Bouillon. De vakantie aan zee en strand was nieuw voor ons en viel zeer goed mee. Het hotel was wel heel stijf en deftig. Mijn papa moest iedere keer van tenue verwisselen om met hemd, cravatte en jas aan tafel te gaan. Ook wij mochten niet met sportieve strandkleren gaan eten. Als ik en Tony wat vertelden en lachten, keken de mensen naar ons alsof wij een misdaad gepleegd hadden. Dat deed ons nog meer lachen.
Het jaar daarop viel de keuze op Heist en het hotel De Bruges et Flandres. Daar waren veel Engelsen. Ik heb mij daar goed geamuseerd met de zoon van het hotel en met andere jonge gasten. Het derde jaar vakantie aan zee was Blankenberge in Pension La Couronne in de Molenstraat, niet ver van de kerk. Daar was het echt zeer goed en niet zo stijf. Intussen was mijn broer Tony een grote kerel geworden, en eten dat hij kon! Ik speelde er tennis, maarik was er niet al te goed in. Het was wel plezant om een tennis matchke te spelen ook al voelden mijn armen nadien als lood. Ik was wel blij met mijn blote bruine benen.
Ik ga nu stoppen met schrijven en ga later wel verder met onze vakanties aan zee als twintiger.
Tot daar dit stukje uit dat een dagboek van mijn mama. Nu pas zie ik dat er na deze tekst enkele bladzijden zijn uitgescheurd uit het dagboek. Blijkbaar heeft ze drie pagina's uit het boek afgescheurd voor welke reden dan ook. Teveel convidenties waarvan dat ze vond dat die herinneringen eigenlijk te privé waren? Er zal wel een grondige reden zijn waarom zij terug deinsde om die 3 bladzijden na te laten aan de latere lezers van haar dagboeken.
uit het dagboek van mijn moeder pluk ik dit stukje. Toen ze dit neerpende was ze net zo oud als ik nu ben: 80 jaar.
Het is dit jaar 1994 een bijzonder warme, zelfs tropische zomer. Op mijn terras is het zelf te warm, meer dan 40° C. Ik heb verbod van mijn dokter om buiten te zitten of te liggen, zelfs onder de parasol. Gelukkig komt er na de middag een zeewind op gang zodat ik na vier uur wel op het terras onder de parasol kan zitten. En zo denk ik hoe mijn levensweg mij naar de zeekust gebracht heeft, waar ik nu al 58 jaar woon.
Het begon rond mijn 18de verjaardag in 1932. Op mijn wensblaadje voor mijn verjaardag had ik voor de klucht een auto geschreven, een vakantie aan zee, en een feestje voor vriendinnen en vriendjes. Vooral dat laatste was buitengewoon belangrijk. Ik dacht dat het zo wel zou lukken. Tot mijn grote verbazing zijn al die wensen in vervulling gegaan. Toen ik dat wenslijstje maakte had ik dat nooit gedacht. Voor het huis stond er een zwarte lacqué amerikaanse Dodge Oldsmobil auto. Die auto was niet alleen voor mij, maar ook om mijn mama en mijn broer te voeren. En de vakantie ging naar Knokke Zoute, in plaats van de Ardennen. En het feestje is er ook gekomen, in het zaaltje van het café des brasseurs in Leuven. Als toemaatje heb ik geleerd om met de ato te rijden. Een autorijschool bestond toen niet, netzomin als een rijbewijs. De regels leren van de verkeersborden, rechts rijden, afstand houden en de verkeersagent goed in de gaten houden. Dat leren rijden was met mijn papa en met Jefke die met de camion van de firma reed. Dat leren rijden met die grote Ollsmobiel was geen pretje, veel kritiek van mijn papa en van mijn broer. Met Jefke was het 's avonds met de lichten rijden. Die man had veel meer geduld dan mijn vader en was nooit zenuwachtig. Dat ging veel beter. Maar het heeft toch een tijdje geduurd voor ik genoeg praktijkervaring had om alleen te rijden en met mijn moeder naar Brussel te rijden langs de Madou en te parkeren op de Zavel. Met mijn mama samen met de auto naar Tervuren en dan naar de Metropole aan de Broukère om er koffie te drinken. Ik beleefde eigenlijk niet zo veel plezier aan het rijden zelf, maar wel aan de uitstapjes.
Nu ik terugdenk aan de tijd dat ik twintig was kom ik in gedachten bij mijn vriendschap en relatie met Frits en hoe dat dit bekoelde. Twee verschillende opvoedingen en milieus. Frits rijk <> Yvonne burgerlijk. Frits zakelijk <> Yvonne cultureler. Ik heb dat ondervonden op een hoogtepunt. Ik werd uitgenodigd om met de familie Persoons het Royal Hofbal bij te wonen in Brussel. Wat een sensatie! Eerst de fase van de kleding: de traditie was dat de meisjes in het wit waren en de jongens in zwarte smoking. Ik ben mijn mama in de Naamse straat een witte satijnen balkleed gaan kopen. Toen de chique uitnodiging met het toegangspasje op mijn naam met de post toekwam was dat wel een wow moment.
Het bal werd voorgezeten door kroonprins Leopold en de Zweedse pinses Astrid. Mijn benen trilden toen Frits en ik werden aangekondigd en voor de prinsen defileerden. Gelukkig had ik réferences geoefend. Het koninklijk hofbal heeft mij wel een grote indruk achtergelaten maar ik weet dat ik mij daar niet geamuseerd heb. Veel te lachen was er zeker niet, Het was een stijvig gedoe, en veel pretentie van mensen die zich heel gewichtig voordeden. Daar op dat Hofbal in Brussel heb ik andere gedachten gekregen over de verschillen tussen mij en Frits. Hij was een mooie en vriendelijke jongen, maar we hadden heel weinig gemeen en ik besefte daar opeens dat wij als koppel eigenlijk niet bij elkaar pasten.
