Facebook, of de oorzaak van veel verloren tijd. Ik post slechts zelden iets op facebook maar geef toe dat ik toch wel regelmatig eens ga kijken wat mijn naasten en maten er op gegooid hebben. Zeker de foto's die mijn nageslacht wereldkundig maken op FB maken mij nieuwsgierig. De meeste berichten van mijn FB vrienden behoren eerder tot de categorie internetpollutie met vermelding wie waar is geweest, waar ze zijn gaan eten of drinken, welk evenement ze gezien hebben of gaan zien, wat ze beleeft hebben, kortom gebakken lucht. Ik ben wel voorstander van de besloten en geheime FB groepen waar je lid moet van zijn, hetzij om er iets te melden, hetzij om er iets van te lezen. Mijn FB groepen zijn de pagina's voor hobby-fotografie, voor de cursisten van een CVO klas, voor amateur filmers, voor alleen maar onze familie, enz. Zo ben ik ook lid van de groep "Blankenberge zoals het ooit was". Als weggespoelde Blankenbergenaar voel ik me nog altijd verbonden met de badstad waar ik geboren en getogen ben. En als ik de oude foto's zie die er getoond worden dan herken ik veel oude gebouwen, verdwenen stadzichten, mensen die ooit nog gekend heb als kleine jongen. Niet dat het nostalgie is maar dan besef je hoe snel de tijd gaat. Vaneigens was die lang vervlogen tijd niet allemaal maneschijn en rozengeur en is het nu beter. Als ik daar op FB blader door al die oude foto's van Blankenberge zoals het ooit was, komen er herinneringen te voorschijn van een tijd die definitief voorbij is, de tijd dat ik jong en onbesuisd was. Hoe ouder ik word, hoe beter ik was als ik jong was.