Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
11-04-2016
Leonard Nolens, Mark Strand, Silvia Avallone, Walid Soliman, Dorothy Allison, Hubert Nyssen, Barbara Köhler, Rolf Schilling
We zitten er naakt aan tafel. je ogen verlichten de kamer. Je fosforescerende vlinderhanden verschikken de lucht Als je tegen me praat of slapen op het zwarte kleed. Ik raak ze dagelijks aan. Hun levenslijn weet hoe ik heet. Hun doorzichtige aders verbergen de loop van mijn lot, de vlucht Van ons bloed dat het wit van je wangen verandert in vlekkend verlangen.
De tuindeur waait open. Beginnende regen doorritselt de bomen, Besproeit het rukkende raam waarin jij zit te blinken, Licht waarin ik me zie, in wie ik misschien verdwijn.
Je stapelt borden, verwijdert de kruimels en schenkt nog wat wijn. Ik hoor in de keuken het blauw porselein en de messen tinken, Ver. Mijn benen doen pijn van het niet naar je toe kunnen komen.
Klein
Leer het me, Herman, ik ben nog zo klein. Leer me daar vallen, en zonder te huilen, dwars door de stoep van een wildvreemde stad.
Ook ik moet mijn gezicht vergeten. Ook ik moet met geen vorm en geen gewicht het diep in van een ander land.
Ook ik moet met geen oor de gond aftasten, moet met geen hand de bron vastpakken die jij nu al maanden de hoogte in steekt,
die jij nu al maanden hier op laat borrelen onder mijn tafel, hier drukt tegen mijn mond. Leer het me, Herman, ik ben nog zo klein.
Zonder mij
Wat kan ik voor je doen, ik heb alleen maar woorden. Met die muziek heb ik ons huis gebouwd, mijn leven Vernield om toe te zien of dood de moeite waard is, Of ik daar weg mee kan zonder te moeten sterven.
Wat kan ik voor je doen, ik moet toch van je blijven. Ik heb je toch op mij genomen zonder je te nemen, Zonder me te geven want ik ben alleen maar jij. Ik ben alleen maar jij geweest om niet te moeten zijn.
Ik ben alleen maar jij geworden om niet ik te zijn. Dat is een laffe liefde, Zoet, vergeef het mij. Wat kan ik voor je doen, ik ben alleen maar woorden, Wou je worden, wou ons worden zonder mij.
Leonard Nolens (Bree, 11 april 1947)
De Amerikaanse dichter en schrijver Mark Strand werd geboren op 11 april 1934 in Summerside, Prince Edward Island, Canada. Zie ook alle tags voor Mark Strand op dit blog.
The Remains
I empty myself of the names of others. I empty my pockets. I empty my shoes and leave them beside the road. At night I turn back the clocks; I open the family album and look at myself as a boy.
What good does it do? The hours have done their job. I say my own name. I say goodbye. The words follow each other downwind. I love my wife but send her away.
My parents rise out of their thrones into the milky rooms of clouds. How can I sing? Time tells me what I am. I change and I am the same. I empty myself of my life and my life remains.
In Celebration
You sit in a chair, touched by nothing, feeling the old self become the older self, imagining only the patience of water, the boredom of stone. You think that silence is the extra page, you think that nothing is good or bad, not even the darkness that fills the house while you sit watching it happen. You've seen it happen before. Your friends move past the window, their faces soiled with regret. You want to wave but cannot raise your hand. You sit in a chair. You turn to the nightshade spreading a poisonous net around the house. You taste the honey of absence. It is the same wherever you are, the same if the voice rots before the body, or the body rots before the voice. You know that desire leads only to sorrow, that sorrow leads to achievement which leads to emptiness. You know that this is different, that this is the celebration, the only celebration, that by giving yourself over to nothing, you shall be healed. You know there is joy in feeling your lungs prepare themselves for an ashen future, so you wait, you stare and you wait, and the dust settles and the miraculous hours of childhood wander in darkness.
“Na de begraafplaats, na wat er over was van het trapveldje waar ze waren opgegroeid, zagen ze daar het vervallen silhouet van Bar Sirena, die hen opwachtte met gedoofde neonbak. Ze parkeerden, stapten uit. Eentje was lang, eentje klein en eentje had twee ogen nog zwarter dan olie. Ze liepen naar de deur; binnen klonk geen enkel geluid. Evengoed probeerden ze de deur te openen. ‘Ze zijn gesloten.’ Sebastiano, de lange, bleef als verstijfd voor de ingang staan. Hij keek nijdig naar die deur, gaf er een trap tegenaan, en toen nog een. De terrastafeltjes waren opgestapeld en met een touw vastgebonden, alsof er iemand op het idee zou komen om ze te jatten. Op de grond lagen verfrommelde sigarettenpakjes. Luca, de kleine, liep om het gebouw heen en inspecteerde de achterkant. ‘Niks, ze zijn echt gesloten.’ ‘Kom, we gaan,’ zei Andrea. Hij was kalm. Zijn ogen waren onverstoorbaar en doorboorden de duisternis.’
Uit: Three hours in Fiumicino (Vertaald door Jason Casper)
“The bus took us to the terminal, and after passing through customs for the passport check and other formalities, I found myself in the duty-free area. I strolled through the shops in the airport mall, and then searched out a cafeteria. I didn’t have to look long before finding one—quite clean—and with dim lighting. Its chairs and tables were made of aluminum, with small cushions placed on the chairs for comfortable sitting. I chose a quite place in the corner, and after ordering an espresso lit a cigarette and observed the travelers. The waitress wasted no time in bringing my coffee, and I sipped slowly scanning the other customers. Sitting at the table across from me was a woman in her twenties. She took my attention for her hair was braided into two ponytails, which gave her a childish look, as if she was a true Lolita. As I was absorbed in these thoughts, she turned to me, asking in Italian if I had a lighter. I said yes, gave it to her, and after lighting her own cigarette she handed it back to me and said, “Grazie mile.”[1] I asked her if she was Italian, to which she said yes, and then added, “I’m Italian, but I have been studying in Montreal, Canada for about the past two years.” “So now you’re headed to Montreal?” “Yes, I was on vacation, but now its over.” Then she added, “I had hoped to spend today in Rome as well, as it’s my birthday today, but since the flights to Montreal are so packed, I had to either take this plane today or else wait a whole other week. Her manner of speaking went well with her ponytails, for it made her similarly appear as an adolescent, which, incidentally, only made me find her all the more charming”.
Walid Soliman (Tunis, 11 april 1975)
De Franse schrijver, essayist en uitgever Hubert Nyssen werd geboren in Boendael aan de rand van Brussel op 11 april 1925. Zie ook Zie ook alle tags voor Hubert Nyssen op dit blog.
Uit: Nine Eleven
“Sans le raffut que les cigales font après avoir passé quatre ans sous terre, disait Philippe Vincent, j'aurais entendu la barrière s'ouvrir et les pas de Sophie Brunschwig crisser sur le gravier. Elle était apparue au moment où, le journal dans une main, une tasse de café dans l'autre, il achevait son petit-déjeuner à l'ombre du platane. Avec sa robe de lin blanc nouée à la taille, Sophie Brunschwig avait un air de bourgeoise en vacances qui ne lui était pas naturel. Quand elle s'était penchée, prenant appui sur l'épaule de Philippe pour déposer un baiser sur sa joue, il avait cru que s'il tournait la tête, il apercevrait l'estuaire dans son décolleté. Mais les cheveux noirs de Sophie étaient tombés comme un rideau de scène. Elle s'était redressée, elle avait pris une chaise de jardin et elle s'était assise en face de lui. Je vois que le troisième âge se lève tard, disait-elle en allumant une cigarette. Ne vous méprenez pas, Sophie, longtemps je me suis levé de bonne heure, lui avait répondu Philippe, et à l'université j'ai toujours obtenu les heures de cours les plus matinales. En même temps il avait cherché le regard de cette femme que la fumée avait voilée. Il savait que pour comprendre les sourires de Sophie Brunschwig il faut être attentif à son regard qui peut les faire tendres, menaçants ou même pervers. Je ne me lève plus très tôt, avait-il repris, j'en conviens, mais je m'éveille de bonne heure, car un jour j'ai compris que l'éveil était le meilleur moment pour défluer. Le mot avait pris Sophie de court. Défluer, avait-il expliqué de sa voix professorale, on le dit d'un astre qui s'éloigne d'un autre. Vous et vos mots d'outre-tombe… avait-elle murmuré. À ce moment-là, elle s'est penchée à nouveau, elle a ébouriffé ses cheveux. C'est aussi pour ça que je vous aime, mon cher Philippe ! Sophie était entrée dans sa vie... oh, ça remontait à quelques années déjà. Combien, au juste ? Philippe était brouillé avec le temps, il n'ouvrait même plus l'agenda que Sabine s'obstinait à lui offrir chaque année. Bref, un matin, peu importe la date, c'était à la fin d'un été, il était allé voir s'il y avait du courrier dans la boîte. Il n'avait pas trouvé de lettres mais, en se retournant, une inconnue assise à l'ombre, sur une pierre, dans un coin de la cour. Elle avait un carnet sur les genoux et un crayon à la main. Mais que vous faites-vous là, mademoiselle ? Ça ne se voit pas ? J'écris.”
“Anney makes the best gravy in the county, the sweetest biscuits, and puts just enough vinegar in those greens. Glenn nodded, though the truth was he’d never had much of a taste for greens, and his well-educated mama had always told him that gravy was bad for the heart. So he was not ready for the moment when Mama pushed her short blond hair back and set that big plate of hot food down in front of his open hands. Glenn took a bite of gristly meat and gravy, and it melted between his teeth. The greens were salt sweet and fat rich. His tongue sang to his throat; his neck went loose, and his hair fell across his face. It was like sex, that food, too good to waste on the middle of the day and a roomful of men too tired to taste. He chewed, swallowed began to come alive himself. He began to feel for the first time like one of the boys, a grown man accepted by the notorious and dangerous Earle Boatwright, staring across the counter at one of the prettiest woman he’d ever seen. His face went hot, and he took a big drink of ice tea to cool himself.”
An Segen reich, von Flieder-Duft umflossen, Stehn wir am Wall, wo sich zu jähem Streich Der Lenz erhebt mit funkelnden Geschossen, An Segen reich.
Die Sonne steigt, die Natter träumt am Teich, Gefilde grünen, Halm und Knospe sprossen, Ein sanfter Regen macht die Äcker weich.
Verschwistert blühn im Glanz, der sich ergossen, Die Rose blutend und die Lilie bleich, Von eines Gartens goldnem Ring umschlossen, An Segen reich.
II Wenn Segen fließt, so frag nicht, wer ihn spende Und wann der Himmel seine Pforten schließt, Und spiel das Spiel, als ob sich alles wende, Wenn Segen fließt.
Nicht war dir Winters Hermelin erkiest, So weck den Lenz im blühenden Gelände Und sei dem Hüter, der das Licht genießt,
Gespiel und leg dein Herz in seine Hände Zier deine Haut mit Zeichen, die er liest, Und folg dem Traum, als ob er nimmer ende, Wenn Segen fließt.
De Amerikaanse schrijver Glenway Wescottwerd geboren op 11 april 1901 in Kewaskum, Wisconsin. Van 1917 tot 1919 studeerde hij aan de Universiteit van Chicago en hij werd lid van de Poëzie Club van de universiteit, naast Elizabeth Madox Roberts, Arthur Yvor Winters en Maurice Leeseman. Hij schreef, aangemoedigd door Winters, gedichten in imaginistische stijl. Zijn eerste publicatie, gedrukt door Monroe Wheeler gedrukte gedichten in het chapbook “THe Bitterns” (1920), opgedragen aan Yvor Winters, werd geprezen door Wallace Stevens. Monroe Wheeler, die hij in 1919 ontmoette en van wie hij tot aan zijn doodde partner bleef, hielp hem om zijn homoseksualiteit te accepteren. Zijn roman “The Grandmothers” (1927) werd bekroond met een literaire prijs en werd een bestseller. Een ernstige ziekte eind 1918, volgens zijn biograaf Jerry Roscoe de Spaanse griep, betekende het einde van zijn studie. Hij verbleef daarna in New Mexico, in 1921, en in 1922 in Duitsland, keerde terug naar de Verenigde Staten, maar bezocht Europa steeds weer. Vanaf het midden van de jaren 1920 woonde Wescott samen met Wheeler, met name in Frankrijk, waar hij Jean Cocteau, Isadora Duncan, Ford Maddox Ford, en een deel van de kring rond Gertrude Stein ontmoette. In 1933 gingen hij en Wheeler, die conservator werd van het Museum of Modern Art terug naar New York. Zij woonden daar samen met hun vriend, de jonge fotograaf George Platt Lynes. Wheeler en Wescott vertrokken in 1936 naar de nieuw verworven boerderij van zijn jongere broer Lloyd in een klein stadje in de buurt van Hampton in New Jersey. Lloyd was met de welgestelde Barbara Harrison in Parijs getrouwd. Zijn roman “The Pilgrim Hawk: A Love Story” (1940) werd geprezen door de literaire critici en het boek “Appartement in Athens” (1945) over een Griekse familie in de door de Wehrmachtbezette gebieden in de Tweede Wereldoorlog in Athene, bij wie een Duitse officier was ingekwartierd, werd een succes. Het was zijn laatste voltooide roman. In 1962 publiceerde Wescott een boek met essays over zijn relaties met Katherine Anne Porter, Somerset Maugham, Thornton Wilder, Colette, Isak Dinesen en Thomas Mann, die hij goed kende. Glenway Wescott was het model voor Robert Prentiss in de roman “The Sun Also Rises” van Ernest Hemingway, die Wescotts benijdde om zijn succes en die zijn homoseksualiteit verachtte. Wescott en Monroe Wheeler werden door Edmund White in “The Farewell Symphony” geportretteerd.
Uit:The Pilgrim Hawk
“Now Cullen had risen and was standing at his wife’s elbow, shaking his finger at the falcon teasingly. I thought that the bird’s great eyes showed only a slight natural bewilderment; whereas a slow sneer came over his face and he turned pale. It was the first revelation I had of the interesting fact that he hated Lucy. He would willingly have sacrificed a finger tip in order to have an excuse to retaliate, I thought; and I imagined him picking up a chair or a coffee table and going at her with smashing blows. What a difference there is between animals and humans! Lucy no doubt would be disgustingly fierce when her time came; but meanwhile sat pleasantly and idly, in abeyance. Whereas humanity is histrionic, and must prepare and practice every stroke of passion; so half our life is vague and stormy make-believe. Mrs. Cullen merely looked up at her husband and said in a velvety tone, “The trouble with Ireland, from my point of view, is that they don’t like our having a falcon. Naturally Lord Bild disapproves; but I don’t mind him. He’s so unsure of himself; he’s a Jew furthermore; you can scarcely expect him to live and let live. But our other neighbors and the family are almost as tiresome.” Cullen thrust the teasing hand in his pocket and returned to his armchair. Her eyes sparkled fast, perhaps with that form of contrition which pretends to be joking. Or perhaps it pleased her to break off the subject of their Irish circumstances and worldly situation and to resume the dear theme of hawk, which meant all the world to her. The summer before, she told us, an old Hungarian had sold her a trained tiercel. “I took him with me last winter when we stayed with some pleasant Americans in Scotland. There’s a bad ailment called croaks, and he caught that and died. They had installed their American heating, which I think makes an old house damp; don’t you? Then their gamekeeper trapped Lucy and gave her to me. Wasn’t that lucky? I’ve always wanted a real falcon, a haggard, to man and train myself.” In strict terminology of the sport, she explained, only a female is called a falcon; and a haggard is one that has already hunted on her own account, that is, at least a year old when caught. Except for that one deformed bit of one foot, Lucy was a perfect example of her species, Falco peregrinus, pilgrim hawk. Her body was as long as her mistress’s arm; the wing feathers in repose a little too long, slung across her back like a folded tent. Her back was an indefinable hue of iron; only a slight patine of the ruddiness of youth still shone on it. Her luxurious breast was white, with little tabs or tassels of chestnut. Out of tasseled pantaloons her legs came down straight to the perch with no apparent flesh on them, enameled a greenish yellow.”
Glenway Wescott (11 april 1901 - 22 februari 1987)
Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond.
Het landschap
Ik wens je een landschap, zo compleet dat ik er haast niet ben, dat jij bemint en ik herken, waar ik de weg nog weet. Onder de grote varenblaren die hier lang geleden waren wijs ik je de bloemen aan die ook niet meer bestaan. Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar! en wijst naar geen spoor in het gras zodat ik mij weer doodschrik want het lijkt ons of er even maar, iemand van vroeger was.
De eenvoud van beuken
Liep ik vijftien meter boven de grond door de kroon van een beukenwoud en tastte tussen de twijgen rond dan denk ik dat ik meer verstond waarom ik van ze houd.
En kroop ik vijf voet de aarde in zo traag als hun wortels gaan dan dronk ik de ware waarde in van hun aaise groei en staarde in de poriën van mijn bestaan.
Maar ik zit met mijn gebroekte stramme hoewel goed bedoelde hammen op het schijnbaar vriendelijk mos tussen de schijnbaar gladde stammen van het schijnbaar simpele bos.
De aarde wordt het best genoten met onze ogen half gesloten.
Leo Vroman (10 april 1915 - 22 februari 2014) Portret door Bert Megens, 2010
“Een bokser rent door de stad. Hij rent door een straat waarlangs aan beide zijden hoge huizen staan. Hij schiet tussen geparkeerde auto’s door, steekt een kruispunt schuin over, neemt een fietspad, gaat een brug over, met de trambaan mee de bocht door, en iedere passant zal denken dat hij aan het trainen is, maar hij loopt harder dan normaal, zijn ademhaling is ongecontroleerd en zijn ogen zijn groot. Zonder geluid te maken vliegen zijn hoge veterschoenen over de trottoirtegels, en in zijn hoofd herklinken flarden van zinnen, begeleid door een bel. Losse woorden resoneren hol tussen zijn trommelvliezen. Het zijn de stemmen van omstanders die hij hoort, brommende geluiden, vervormd, ver weg. En dan opeens duidelijk. Stop. Hij stoot. Hou op. Hij stoot nogmaals en weer hoort hij een bel, feller en luider dan eerst. Stop, schreeuwt iemand. Hij voelt een hand op zijn schouder en met zijn elleboog weert hij af. Met zijn linker plaatst hij een hoek, raakt de man vol in zijn gezicht, keert zich weer naar zijn tegenstander. Ophouwen, klinkt het weer. Maar hij slaat nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Hij steekt een drukke brede straat over en rent verder, een park in. Hij komt langs een klein veldje waar in het midden een bronzen beeld staat, een vrouw die een kind in de lucht houdt. Alsof ze het kind aan de wolken wil toevertrouwen. Hij houdt in en kijkt hijgend naar het beeld. Dan gaat hij op een bankje zitten. De struiken en bomen staan bewegingloos tussen hem en de straat met de trambaan. Grijze wolken glijden achter de bomen langs. Geen vogels, zelfs geen duiven”.
“The predominant sound of the African bush was not the trumpeting of elephants nor the roar of lions but the coo-cooing of the turtledove. After I left Africa, there was an eruption of news about things going wrong, acts of God, acts of tyrants, tribal warfare and plagues, floods and starvation, bad-tempered political commissars, and little teenage soldiers who were hacking people. "Long sleeves?" they teased, cutting off hands; "short sleeves" meant lopping the whole arm. One million people died, mostly Tutsis, in the Rwanda massacres of 1994. The red African roads remained, but they were now crowded with ragged, bundle-burdened, fleeing refugees. Journalists pursued them. Goaded by their editors to feed a public hungering for proof of savagery on earth, reporters stood near starving Africans in their last shaking fuddle and intoned on the TV news for people gobbling snacks on their sofas and watching in horror. "And these people" — tight close-up of a death rattle — "these are the lucky ones." You always think, Who says so? Had something fundamental changed since I was there? I wanted to find out. My plan was to go from Cairo to Cape Town, top to bottom, and to see everything in between. Now African news was as awful as the rumors. The place was said to be desperate, unspeakable, violent, plague-ridden, starving, hopeless, dying on its feet. And these are the lucky ones. I thought, since I had plenty of time and nothing pressing, that I might connect the dots, crossing borders and seeing the hinterland rather than flitting from capital to capital, being greeted by unctuous tour guides. I had no desire to see game parks, though I supposed at some point I would. The word "safari," in Swahili, means "journey"; it has nothing to do with animals. Someone "on safari" is just away and unobtainable and out of touch."
Uit: Ein Nilpferd in Lund (Vertaald door Karin Krieger)
„Das Boot, das auf Tresco anlegt, fährt nur eine kurze Strecke übers Meer, doch der Passagier, der seinen Fuß auf die Insel setzt, hat das Gefühl, eine viel längere Reise zurückgelegt zu haben, von einer Halbkugel zur anderen, von Nordeuropa in die Südsee; er hat ein paar Stunden zuvor – oder zwanzig Minuten, wenn er den Hubschrauber nimmt – in Cornwall die Westspitze von Großbritannien hinter sich gelassen und befindet sich nun in einer tropischen Vegetation, zwischen Agaven und Palmen, australischem Eukalyptus, Iris und blauvioletten Lilien aus Südafrika, Orchideen, Büschen von purpurroten Mittagsblumen und scharlachfarbenem Natternkopf, der sich erhebt wie ein keckes erotisches Zeichen. Tresco ist eine von den über dreihundert Inseln, die im Atlantischen Ozean den Archipel der Scilly-Inseln bilden, sechsundzwanzig Meilen westlich von Land’s End, wo Cornwall endet. Es gehört zu den sechs bewohnten Inseln, mit der Hauptinsel St. Mary’s, wo die Fähren und Schiffe aus Großbritannien anlegen. Auf der Seite, die dem offenen Meer zugewandt ist, seinen Sturzwellen und seinen Stürmen, sind die Scilly-Inseln rauh und kahl, so auch Tresco, doch auf der Innenseite, die zu St. Mary’s zeigt, dieser gleichfalls milden und blühenden Insel, haben der Golfstrom sowie der geniale Augustus Smith und sein Neffe und Nachfolger Thomas Algernon Smith-Dorrien, die der Insel und der Blumenzucht im vergangenen Jahrhundert zu einem unglaublichen Aufschwung verhalfen, ein Paradies geschaffen, eine Insel der Alcina, einen Garten der Armida. Augustus Smith wurde 1834 »Lord Proprietor« der Scilly-Inseln und ließ Schulen und Leuchttürme bauen und auch Abbey Garden, die Abtei von Tresco mit ihren Gärten, die Algernon Smith-Dorrien vervollkommnete, indem er Blumen und Pflanzen aus aller Herren Länder anpflanzte und so regelrecht eine blühende Industrie schuf, doch der Ur-sprung dieses Gartens Eden der Scilly-Inseln, die doch jahrhundertelang bettelarm gewesen waren, liegt viel weiter zurück. Die ersten kostbaren Zwiebeln exotischer Blumen wurden im 12. Jahrhundert von den Benediktinern eingeführt, diesen Christen, die wie Odysseus reisten, die sich unerschrokken in die weite Welt aufmachten und sich in fremden Ländern ansiedelten, um die Liebe zur Wahrheit und zum Wissen zu lehren und auch die stabilitas loci, die intensive, stille Liebe zur Heimat, durch die man sein ganzes Leben an einem abgelegenen Fleckchen verbringen und sich in der Welt zu Hause fühlen kann, ohne den Drang zu haben, fortzugehen und zu fliehen. In Tresco ist der Ort der alten Klosterkirche noch zu besichtigen.“
Oft it comes thus: the kind of pleasant languor, The clock's weak chiming sounds in my ear, And far pills of the passing thunder's anger. It seems to me, that I can badly hear The mournful prays of the slaved alien voices, The secret circle tends to be the small, But in that gulf of bells and whispers, causeless, Appears the sound that than covers all. And all's so quiet it around That you can hear in woods the growing grass, The evil, going o'er the silent ground . . . But now I discern the coming words, at last, The little bells of rimes, elated - Then I begin to rightly fathom these, And the new lines, such clearly dictated, Simply lie down on the snowy list.
Whatever's Going On The Planet
Whatever's going on the planet, Which always craved for new domain, What a new fashion else were settled By gods of war for killing men, -
As in the age of Homer, sightless, Again a vine breeds fruits for wine, Flame of a rose, noise of grasses - All as it was in former time.
As yore, death calls for dejection, And birth - for happiness to thrive. And so freshly in old fashion Craves soul for the endless life!
Bella Akhmadulina (Moskou, 10 April 1937)
De Duitse dichter en schrijver Stefan Heym (eig. Hellmuth Flieg) werd geboren op 10 april 1913 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Stefan Heym op dit blog.
Morsesong
In Bangkok fand ein Bankkrach statt, die Regierung wurde bald der Lage Herr. Eine Dame der höchsten Gesellschaft hat, nervös von ihres Kindes Geplärr, in dunkler Mitternacht ihr Baby umgebracht.
Die Apparate ticken. Stenotypistinnen nicken: Punkt Punkt Strich – Strich Punkt Strich – Haben Sie gehört? Haben Sie gesehen? Auf Papierband das ganze Geschehen! Strich – Punktum!
Bleiche 22 arbeitslose Männer schluckten gestern tödlich Gas. Und der fabelhafte Motorrenner lief, als sei das nur zum Spaß 150 Stunden gleich 2000 Runden –
Die Maschinen ticken. Totenköpfe nicken: Punkt Punkt Strich – Strich Punkt Strich – Haben Sie gehört? Haben Sie gesehen? Auf Papierband das ganze Geschehen! Strich – Punktum!
Große Herren tafeln an reichen Banketten, ihre Damen zeigen Fleisch. Wohlfahrt wird die Welt vom Hunger retten – Offizielles Mitleidsgekreisch. Äcker früchteschwer. Ernte ins Meer –
Schiffsschrauben ticken. Dampfermasten nicken: Punkt Punkt Strich – Strich Punkt Strich – Haben Sie gehört? Haben Sie gesehen? Auf Papierband das ganze Geschehen! Strich – Punktum!
In Europa, Asien, Afrika rühren sich die Millionen. Petroleum – Streiks – Amerika – an allen Enden Rebellionen! Kanonenrohre gleißen. Morsebänder reißen –
Gewehre ticken. Panzertürme knicken: Punkt Punkt Strich – Strich Punkt Strich – Haben Sie gehört? Haben Sie gesehen? Morsefetzen, die verrückt im Winde wehen! Strich – Punktum!
„m Grunde war es mein rechtes Bein, das mich ins Unglück gestürzt hat. Ohne dieses Bein wäre mein Leben anders verlaufen. Ich hätte einen Hut getragen, wenn mein rechtes Bein mir nicht ständig an die Krempe getippt hätte. Ich hätte den Frauen tief in die Augen sehen können, wenn das Bein sich nicht sofort auf ihre tausend Füße gestellt hätte. Ich befand mich mitten im Leben und dachte mir Erklärungen für den Zustand der Welt aus. Damit war viel Zeit zu verbringen, denn mit dem Zustand der Welt stand es schlecht. Nun war ich zwar weder ein Weltverbesserer noch ein Weltretter, aber auch das bloße Zuschauen war nicht meine Sache. So wurde ich nach und nach in diverse Angelegenheiten geworfen, und hatte bald einen Fuß auf der Brust stehen, einen unerbittlichen Fuß, und eine schnelle Hand am Kopf. Das meiste von dem, was ich sah und hörte, hatte immer noch Hand und Fuß, und hätte auch so bleiben können. Manchmal aber stand ich sekundenlang wie angewurzelt da, bis ich zur Tür gehen konnte. Oder es setzte urplötzlich ein Herzrasen ein, das nicht mehr aufzuhören schien. Auch später auf der Parkbank nicht, auf die ich mich während des abendlichen Spaziergangs gesetzt hatte. Als ich wieder aufstand, war es bereits ein Gehversuch. Und dann war da noch das Problem mit dem Bein.“
Met mijn dood sterft alles mee ook wat overblijft: een vruchteloos debat, een boek – vol woorden ter verduidelijking-, een grijns. Ik ken verduiveld goed de grens tussen drift en durf, daarom ligt mijn hand op de wekker, -nee, ik speel niet mee- ook niet met een nouveau nouveau roman. Ik, het resultaat van wat is en wat was, blijf nooit mezelf dat is in beweging zijn terwijl pijn aan de stilte knaagt. En verder drijven met kristal verbazing, de rinkeling, de wekker, de vragen weken of ontwijken, en aanvaarden hartstochtelijk de klappen van de zweep. Klappertandend geduld, ik sla de fles aan scherven.
“THE STUDY of the Classics … teaches us to believe that there is something really great and excellent in the world, surviving all the shocks of accident and fluctuations of opinion, and raises us above that low and servile fear, which bows only to present power and upstart authority … We feel the presence of that power which gives immortality to human thoughts and actions, and catch the flame of enthusiasm from all nations and ages. It is hard to find in minds otherwise formed, either a real love of excellence, or a belief that any excellence exists superior to their own. Everything is brought down to the vulgar level of their own ideas and pursuits. Persons without education certainly do not want either acuteness or strength of mind in what concerns themselves, or in things immediately within their observation; but they have no power of abstraction, no general standard of taste, or scale of opinion. They see their objects always near, and never in the horizon. Hence arises that egotism which has been remarked as the characteristic of self-taught men, and which degenerates into obstinate prejudice or petulant fickleness of opinion, according to the natural sluggishness or activity of their minds. For they either become blindly bigoted to the first opinions they have struck out for themselves, and inaccessible to conviction; or else (the dupes of their own vanity and shrewdness) are everlasting converts to every crude suggestion that presents itself, and the last opinion is always the true one. Each successive discovery flashes upon them with equal light and evidence, and every new fact overturns their whole system. It is among this class of persons, whose ideas never extend beyond the feeling of the moment, that we find partizans, who are very honest men, with a total want of principle, and who unite the most hardened effrontery and intolerance of opinion, to endless inconsistency and self-contradiction.”
William Hazlitt (10 april 1778 – 18 september 1830) Portret door John Hazlitt, 1830
“For two hours the dromedary swung forward, keeping the trot steadily and the line due east. In that time the traveller never changed his position, nor looked to the right or left. On the desert, distance is not measured by miles or leagues, but by the saat, or hour, and the manzil, or halt: three and a half leagues fill the former, fifteen or twenty-five the latter; but they are the rates for the common camel. A carrier of the genuine Syrian stock can make three leagues easily. At full speed he overtakes the ordinary winds. As one of the results of the rapid advance, the face of the landscape underwent a change. The Jebel stretched along the western horizon, like a pale-blue ribbon. A tell, or hummock of clay and cemented sand, arose here and there. Now and then basaltic stones lifted their round crowns, outposts of the mountain against the forces of the plain; all else, however, was sand, sometimes smooth as the beaten beach, then heaped in rolling ridges; here chopped waves, there long swells. So, too, the condition of the atmosphere changed. The sun, high risen, had drunk his fill of dew and mist, and warmed the breeze that kissed the wanderer under the awning; far and near he was tinting the earth with faint milk-whiteness, and shimmering all the sky. Two hours more passed without rest or deviation from the course. Vegetation entirely ceased. The sand, so crusted on the surface that it broke into rattling flakes at every step, held undisputed sway. The Jebel was out of view, and there was no landmark visible. The shadow that before followed had now shifted to the north, and was keeping even race with the objects which cast it; and as there was no sign of halting, the conduct of the traveller became each moment more strange. No one, be it remembered, seeks the desert for a pleasure-ground. Life and business traverse it by paths along which the bones of things dead are strewn as so many blazons. Such are the roads from well to well, from pasture to pasture. The heart of the most veteran sheik beats quicker when he finds himself alone in the pathless tracts. So the man with whom we are dealing could not have been in search of pleasure; neither was his manner that of a fugitive; not once did he look behind him. In such situations fear and curiosity are the most common sensations; he was not moved by them. When men are lonely, they stoop to any companionship; the dog becomes a comrade, the horse a friend, and it is no shame to shower them with caresses and speeches of love. The camel received no such token, not a touch, not a word.”
Lew Wallace (10 april 1827 – 15 februari 1905) Scene uit de mini-serie uit 2010 met Joseph Morgan als Ben Hur en Jack Hawkins als admiraal Arrius
De Amerikaanse schrijver Eric Knight werd geboren op 10 april 1897 in Menston in Yorkshire, Engeland. Zie ook alle tags voor Eric Knight op dit blog.
Uit: Lassie Come-Home
“For the first four days Lassie traveled without pause, resting only briefly during the nights. The urge to travel south burned in her like a fever, and nothing could replace it. On the fifth day a new demand began to gnaw at her senses. It was the call of hunger. The command to travel had blotted it out at first, but now it was insistent. She had had no trouble in finding streams to quench her thirst, but the problem of getting food was one far removed from her protected life. From her first memory, food had never been her responsibility. At stated times it was provided for her. Man put it down before her in a platter. She had been taught carefully that that was her portion, and she must never eat any food that lay elsewhere. Year after year, that lesson had been driven into her. Food was not her responsibility. Man provided it. But now, suddenly, the training and conditioning of a lifetime were useless. There was no man to put down a pan of food each afternoon. And yet this aristocratic animal must learn to exist. Lassie found the way. She did not reason it out as a human being would. Human beings have imagination-they can pictureevents and circumstances before they meet them. Dogs cannot do this, they must wait blindly until the circumstance faces them and then do their best to meet it. Yet how could Lassie meet this new problem? She had not the brain of a man to reason about it. She could not base her conduct on the past experience of others of her kind, which is another human method. A young child does not have to undergo many dangerous experiences in life to find out the result, for his parents and other older persons can tell him from their acquired knowledge what will result in such a case.”
Eric Knight (10 april 1897 – 14 januari 1943) Lassie en Timmy (John Provost) uit de televisieserie (1957 – 1964)
II. 'Three cold, bright moons have marched and wheeled; And the white cerement that revealed A Figure stretched upon a Shield, Is turned to verdure; and the Land is now one mighty Battlefield.
'And lo, the children which she bred, And more than all else cherished, To make them true in heart and head, Stand face to face, as mortal foes with their swords crossed above the dead.
'Each hath a mighty stroke and stride: One true, - the more that he is tried; The other dark and evil-eyed; - And by the hand of one of them, his own dear mother surely died!
'As stealthy step, a gleam of hell, - It is the simple truth to tell, - The Son stabbed and the Mother fell: And so she lies, and mute and pale, and pure and irreproachable!
'And then the battle-trumpet blew; And the true brother sprang and drew His blade to smite the traitor through; And so they clashed above the bier, and the Night sweated bloody dew.
Forceythe Willson (10 april 1837 – 2 februari 1867)
La tribu prophétique aux prunelles ardentes Hier s'est mise en route, emportant ses petits Sur son dos, ou livrant à leurs fiers appétits Le trésor toujours prêt des mamelles pendantes. Les hommes vont à pied sous leurs armes luisantes Le long des chariots où les leurs sont blottis, Promenant sur le ciel des yeux appesantis Par le morne regret des chimères absentes.
Du fond de son réduit sablonneux le grillon, Les regardant passer, redouble sa chanson ; Cybèle, qui les aime, augmente ses verdures,
Fait couler le rocher et fleurir le désert Devant ces voyageurs, pour lesquels est ouvert L'empire familier des ténèbres futures.
Cats
Sages austere and fervent lovers both, In their ripe season, cherish cats, the pride Of hearths, strong, mild, and to themselves allied In chilly stealth and sedentary sloth.
Friends both to lust and learning, they frequent Silence, and love the horror darkness breeds. Erebus would have chosen them for steeds To hearses, could their pride to it have bent.
Dreaming, the noble postures they assume Of sphinxes stretching out into the gloom That seems to swoon into an endless trance.
Their fertile flanks are full of sparks that tingle, And particles of gold, like grains of shingle, Vaguely be-star their pupils as they glance.
Vertaald door Roy Campbell
Die Katzen
Die toll Verliebten und die strengen Weisen Verehren, wenn die Kraft und Jugend schmolz, Die Katzen sanft und stark, des Hauses Stolz, Die fröstelnd, so wie sie, den Herd umkreisen.
Die, so wie sie, Weisheit und Sinnenglut Und Dunkel lieben, Nacht von Grau'n durchflossen, Die sich der Orkus hätt' erwählt zu Rossen, Stünd' seinem Dienst zu Kauf ihr stolzes Blut.
Sie gleichen Statuen, wenn sie sinnend kauern, Den grossen Sphinxen in der Wüste Schauern, Die ewig dämmern an des Traumes Rand.
Aus ihren Lenden magische Funken sprühen, Und wie besternt von feinem goldnen Sand Scheint ihres rätselvollen Auges Glühen.
Vertaald door Therese Robinson
Charles Baudelaire (9 april 1821 – 31 augustus 1867) Portret doorEmile Deroy, 1844
“Bij Bastenaken steek ik de grens over naar Luxemburg: een glorieuze afdaling door velden met koolzaad, overal waar ik kijk is het geel. Luxemburg blijkt een soort fietsparadijs te zijn met vrijliggende fietspaden van glad asfalt. Op de camping in Ettelbruck vind ik het tijd voor het oude ritueel van de fietstochten met mijn vader. De fles wijn koop ik in de campingwinkel. Ik ga in mijn hangmat zitten en kijk uit op de Sûre. Ik heb geen zin om de hele fles te drinken, maar een halfvolle fles weggooien is nog erger, dus drink ik hem toch maar helemaal leeg. Delen gaat niet, opnieuw is de camping verlaten. Na het wijn drinken bij de supermarkt en het beledigen van de serveerster kwam altijd het slapen in de hotelkamer. Mijn vader deed dan eindelijk zijn overhemd met enorme zweetvlekken uit en ging onder de douche, waar hij zich schoor zonder scheergel of spiegel. Met een bebloed gezicht kwam hij dan naast mij liggen. Vrij snel ging het licht uit, waarna de echte gesprekken begonnen. Over de liefde en soms zelfs over ons gezin. Mijn vader viel meestal als eerste in slaap, per slot van rekening had hij bijna alleen de fles leeggedronken. De geur van het overhemd waarde dan nog steeds door de kamer. Het was ongelooflijk dat die geur niet minder werd, elke keer dat ik inademde dacht ik: papa. Die geur was overigens heel aangenaam, voor mij in ieder geval. De eerste jaren na de dood van mijn moeder kroop ik vroeg in de ochtend, in een soort halfslaap, in het bed van mijn vader. Het was een rond bed, een reliek uit de jaren zeventig. Ergens in die cirkel lag mijn vader, en dan ging ik boven op hem liggen. De geur van zijn zweet maakte mij rustig. Het verhaal gaat dat ik op een ochtend, toen mijn vader bezoek had van een of andere scharrel, in de deuropening zou zijn blijven staan en zou hebben gezegd: 'Het stinkt hier naar vis.' Weer zo'n gebeurtenis die al dan niet heeft plaatsgevonden. Wat klopt er eigenlijk van mijn jeugd? Volgens mijn vader had ik een kuil in mijn wang omdat ik als peuter voor een dartbord liep en iemand een pijltje in mijn wang gooide. Dit is waarschijnlijk het meest extreme voorbeeld, maar er zijn genoeg verhalen die misschien wel gebeurd zijn. Een soort kwantumjeugd.“
Al ga ik zeer ver weg, wil mij getroost beminnen, het is geen ander ik dat op een steven staat om onder feller licht een leven te beginnen met dromen die gaan bloeien voor een nieuw gelaat.
Mijn ogen blijven thuis; bij u blijven mijn handen. Naast u is rust genoeg voor hen, zelfs avontuur; want beter dan wie ook weet ik dat vreemde landen niets anders voor ons zijn dan de oude, blinde muur
Dus zeg ik u tot ziens, oprecht, daar zal ik keren. Bewaar dit huis terwijl ik elders zwerven moet Waarom, ik weet het niet. Misschien om eens te leren dat gij die achterblijft de ware reizen doet.
Turfkappers in Drente Voor Henk Prakke Te laat geboren voor 't aartsvaderlijk gebaar: uit aardes taaie huid de plaggen turf te steken, voel ik opeens in mij 't verleden openbreken nu ik in Drente sta en naar zijn delvers staar. Dit kon mijn grond zijn; zompig binnen wakke kim met langs geleed en vaart de gang der populieren, om een vereenzaamd erf de dichte ring van vlieren, ik zelf in 't wazig licht: mijn ancestrale schim. De handen om de spa, de voeten kloek geschoord graaf ik de vezels bloot van langverzonken dromen, zoals ze in eigen land sours uit de meersen domen doch zonder aantrek zijn voor mijn ontnuchterd woord. Vanavond echter bij wat vrienden rond een haard, die hier geen sieraad werd en ronkend gut zal smoken, wordt in een troebel hart vergeten bloed gewroken door één die luistrend zwijgt en in de vlammen staart.
Karel Jonckheere (9 april 1906 - 13 december 1993)
De Engelse dichteres, schrijfster en “spoken-word artist” Joolz Denby werd geboren op 9 april 1955 in Colchester. Zie ook alle tags voor Joolz Denbyop dit blog.
Uit: Murder
« But Roy I’d known for years; poor, ugly Roy. He was the brother of a friend —aren’t boys like that always someone’s brother, never someone’s lover? Anyway, my friend had all the looks in that family; her thick chestnut waves were his brown, thinning rat’s tails, her lively blue eyes his protruding, mismatched slatey goggles, scanty of lashes and always red-rimmed behind thick dirty lenses. Sure, he never had spots, which was something, but his skin was a faintly phosphorescent fish-belly white; OK, he was muscular through his arms and shoulders, but that just gave him a slightly hunched look. Girls never make passes at boys who wear glasses, and they definitely don’t when the boy also has a pigeon chest, spindle-shanks and a razor sharp, unkind wit. Because Roy was as smart and as quick to see a weakness in you as the rodent he so resembled. Oh, you’d imagine you’d thought of something clever and original, but no sooner were the words out of your foolish mouth than Roy, from the snuffling fog of whatever virus he currently harboured, would mercilessly nip, nip, nip your brilliant theory to shreds and leave you standing naked in your stupidity. The only reason he was tolerable was the undeniable fact that he was very funny. The way he had of putting things —the reams of books he’d read, the pastiches, satires and scarcasms, the camp routines, the arch remarks. So funny, Roy, quite the Oscar Wilde of the Bradford slum set. I used to watch him being funny; I knew the signs. First there’d be the twist of his scrawny neck as he sighted his prey, then the mottled flush of pleasure that crept over his pale cheeks, finally the way he’d lean forward to deliver his acid fusillade at an unsuspecting young punk rocker. Adder-quick, darting, he’d deflate an ego, eviscerate a pretension. And the laughter and the cries of ‘ouch! Got yer there, mate’ and ‘God, Roy, you’re awful, honestly’ were Balm Of Gilead to him. They soothed the hurting places in his heart, they drugged away the virgin loneliness and let him be, in his mind, the dandy highwayman he so wished he was.”
„Die ganze Familie, was sonst nie der Fall war, samt Tante Adele und den aus Böhmen und Ungarn geflohenen Verwandten lag auf der von einer Zedernhecke gesäumten Wiese im Schatten der Eiche, die, nicht weniger erschöpft als die Erwachsenen, ihre Früchte nicht mehr festhalten konnte; die Kinder hatten die überall im dürren Gras verstreuten Eicheln zu einem stattlichen Haufen geschichtet. Nur ich hatte mich nicht beteiligt, da ich abseits auf einer Decke in der Badehose meinem Laster frönte: Ich las. Ein einziger Dichter, der größte, hatte für mich geschrieben. Wie bei Beethoven, dem Komponisten, dessen Nachfolge ich demnächst antreten würde, kam es auch in der Literatur auf das Spätwerk an. Was wog Durch die Wüste gegen Ardistan und Dschinnistan, Winnetou gegen Mara Durimeh, der Schatz im Silbersee gegen Am Jenseits, selbst noch die ersten drei Bände des Reich des silbernen Löwen gegen den vierten! Liebe muß Schmerz ertragen: Ich konnte kein Lexikon liegen sehen, Knaur oder Brockhaus oder Meyer, augenblicklich mußte ich nach meinem Dichter fahnden, und er stand auch jedesmal drin. Aber jedesmal auch folgte dem Namen das ihn und mich zutiefst beleidigende Wort Jugendschriftsteller. Wurde etwa Goethe als ein solcher bezeichnet, und dabei hatten wir den Erlkönig in der Deutschstunde durchgenommen? Es ging ungerecht zu in der Welt, sogar die Siegermächte waren einander nicht ebenbürtig. Täglich stellte der in Wolfratshausen stationierte Amerikaner sich ein, lag mit uns auf der Wiese und verkündete seine von allgemeinem Kopfschütteln begleitete Überzeugung: «The Russians are good people.» Alle wußten es besser, niemand wagte zu widersprechen. Hatte der Amerikaner um dieser Botschaft willen die zwölf Kilometer in seinem Jeep zu uns zurückgelegt? «Er hat leider ein Auge auf mich geworfen», sagte die Mutter eines Abends, als er endlich gegangen war, zu mir, «man kann nichts dagegen machen.»
Der blasse Alte im verschossenen Kaftan. Die Schläfenlocke wie voreinst. Aaron, da kannte ich dein Haus. Du trägst die Asche im Schuh davon.
Der Bruder trieb dich von der Tür. Ich ging dir nach. Wie wehte um den Fuß der Rock! Es blieb mir eine Spur im Sand.
Dann sah ich manchmal abends von der Schneise dich kommen, flüsternd. Mit den weißen Händen warfst du die Schneesaat übers Scheunendach.
Weil deiner Väter Gott uns noch die Jahre wird heller färben, Aaron, liegt die Spur im Staub der Straßen, find ich dich.
Und gehe. Und deine Ferne trag ich, dein Erwarten auf meiner Schulter.
Immer zu benennen:
Immer zu benennen: den Baum, den Vogel im Flug, den rötlichen Fels, wo der Strom zieht, grün, und den Fisch im weißen Rauch, wenn es dunkelt über die Wälder herab.
Zeichen, Farben, es ist ein Spiel, ich bin bedenklich, es möchte nicht enden gerecht.
Und wer lehrt mich, was ich vergaß: der Steine Schlaf, den Schlaf der Vögel im Flug, der Bäume Schlaf, im Dunkel geht ihre Rede – ?
Wär da ein Gott und im Fleisch, und könnte mich rufen, ich würd umhergehn, ich würd warten ein wenig.
Johannes Bobrowski (9 april 1917 – 2 september 1965)
Uit: Les amertumes (programme du spectacle, Strasbourg, 1970)
« Le théâtre est un jeu. Si l’on veut y participer, il faut en connaître les règles, les accepter, s’y conformer, faute de quoi on se trouve inévitablement dans la position stupide d’un adulte jeté dans le filet compliqué des jeux d’enfants dont il ignore la trame, et auquel il ne pourra jamais se mêler ni rien comprendre. Il s’agit avant toute chose de décanter de se purifier au maximum des encombrements de l’intelligence à fleur de peau, décentralisée jusqu’à l’extrême. Il s’agit de retrouver les facultés de perception premières, et d’autant plus profondes qu’elles sont premières. Il s’agit de chercher la compréhension parfaite, c’est-à-dire celle qui ignore l’exégèse et la justification. Compte tenu de cela, la portée de ce spectacle se situe dans l’immédiat, dans l’expérience immédiate et, de ce fait, devrait interdire, je crois, toute espèce d’appréciation, en ce sens que l’expérience aura eu lieu ou n’aura pas eu lieu. En dehors de cela, rien en vaut la peine d’être envisagé. Démonteur du mécanisme, explorateur des règles du jeu, origine et aboutissement du jeu lui-même, le personnage d’Alexis se situe hors de l’action, puisque l’action n’existe qu’en opposition à lui. Mais c’est par lui que le spectateur peut entrer dans les limites de l’expérience, découvrant avec lui et au fur et à mesure de son “ grandissement ” autant l’essence du jeu que la fragilité des conventions sur lesquels il est établi. Comme l’acide sur le métal, comme la lumière dans une chambre noire, les amertumes se sont écrasées sur Alexis Pechkov. Elles l’ont agressé avec la violence et la rapidité de la grêle et du vent, sans qu’un trait de son visage n’ait frémi. Arraché, brûlé, debout enfin, il a arrêté les éléments comme on souffle une bougie. Et sa voix a cloué le silence.”
Bernard-Marie Koltès (9 april 1948 – 15 april 1989)
“Doch tatsächlich: Es war ein schwieriges, von Gläubigern bedrängtes Dasein (Urban Roedl). Eigentlich genügten die Augen, um zu sehen, was da vorlag: beim dicken Stifter. Damals nahm man das Photographiertwerden noch ernst. Es war fürs Leben. So standen die Leute auch bei uns noch in den fünfziger Jahren des vergangenen Jahrhunderts, gleichsam als Übriggebliebene und Kinder von Übriggebliebenen mit ihrer Vergangenheit im Gesicht und einer ernsten Gegenwart für eine fernere Zukunft, mit ihrem „Es wird a Wein sein – mir werden nimmer sein“ im Gesicht. Aber es gab auch schon Marlene Dietrich, die sich zuletzt in abgedunkelten Räumen in der Avenue Montaigne in Paris versteckte und die Welt ganz am Ende, als sie nicht mehr photographierbar war, wissen ließ: I have been photographed to death – Sie liebte es wohl, so festgehalten zu werden, wie sie nicht war und aussah. Eine Schauspielerin des Lebens. Was ist das für eine Welt! – in der ich leben muß. Man liefert mir mit dem Weltraumteleskop Aufnahmen von der Oberfläche des Mars, und nach neunjährigem Flug hat unsere Sonde den Saturn erreicht und wird bald von den Ringen die neuesten Daten liefern. Aber was fett macht, ist immer noch Ansichtssache. Kein Mensch und kein Wissenschaftler – die sogenannten Wissenschaftler sind doch auch Menschen, die man nun gewöhnlicherweise meist Verbraucher nennt – kann mir erklären, was die Ursache ist. Sind es die Kalorien? Was ist es, das fett macht? Sind es die Gene? Oder die Depressionen? Oder ist es die Armut? Was war es bei Stifter? Hat ihn das wirklich erst in die Leberzirrhose und von da naturgemäß in den Tod getrieben? Nicht bei uns, aber anderswo auf der Welt sterben jedes Jahr Millionen an den Folgen von Unterernährung und verunreinigtem Trinkwasser, wie die Nachrichtensprecherin ungerührt bekanntgibt und weiterliest. In einem Satz können die IG Metall und der Tod vorkommen.“
Endlos ausbreitest du, dem grauen Ozean gleich Riesenleib; in dunkler Ferne stoßen die Zinnen deiner Mauern ins Gewölk, und bleich und schattenhaft verschwimmen in der großen und letzten Weite deine steinigen Matten: Weltstadt, zu Füßen mir, dich grüßt mein Geist zehntausendmal; und wie ein Sperber kreist mein Lied wirr über dich hin, berauscht vom Rauch und Atem deines Mundes: Sei gegrüßt du, sei gegrüßt.
‘s ist Sommermittagszeit, und leuchtende Sonnenflut strömt aus den Himmeln über dich; rings blitzen und stammen deine Mauern, und in weißer Glut erglühen deine Dächer und der Türme Spitzen, und helle Wolken Staubs, die aus den Tiefen steigen. Gleich einem glühenden Riesenkessel liegst du, - Brand dein Atem, Feuer dein weitfließendes Gewand, starr, unbewegt, gleich wie ein Felsenmeer, das nackt mit weißen Rippen aus der Wüste steigt.
Erstorben scheinst du, doch du bist es nicht. Erzittert nicht die Luft vom dumpfen Toben des Meeres, das in deinen Schlünden bricht und wühlt und brandet, wie vom Sturm durchstoben, und donnernd taufend Schiffe zusammenschleudert? Wild gellt der Schrei der Schiffer Tag und Nacht durch Licht und Nebeldunst, und ewig tost die Schlacht in deinen Tiefen: trümmerübersät von bleichen Knochen starrt dein dunkler Grund.
Schäum’ auf, du wilde Flut und tose an! Die du zerreißend hinfegst und mit gierigem Maule zehntaufende verschlingst; ein Schrei und dann in dunklen Wirbeln schwemmst du alles Faule und Schwache tief hinab in deinen Abgrund ... Dich rührt kein Weinen und kein heiß’ Gebet, der Klagenden Geschrei lautlos und stumm verweht in deiner Brandung Donnern, aber sanft und weich umschmeichelst du des Starten Fuß.
Uit: The Education Of A True Believer (Vertaald door Gary Woodward Kern)
“People, come to my aid, this is my trousseau, never e'en put on!" I heard the children echoing them with screams, choking, coughing with screams. And I saw the looks of the men: frightened, pleading, hateful, dully impassive, extinguished with despair or flaring up with half-mad, daring ferocity. "Take it. Take it away. Take everything away. There's still a pot of borscht on the stove. It's plain, got no meat. But still it's got beets, taters 'n' cabbage. And it’s salted! Better take it, comrade citizens! Here, hang on, 1'" take off my shoes. They're patched and re-patched, but maybe they'll have some use for the proletariat, for our dear Soviet power." It was excruciating to see and hear all this. And even worse to take part in it. . . . And I persuaded myself, explained to myself. I mustn't give in to debilitating pity. We were realizing historical necessity. We were performing our revolutionary duty. We were obtaining grain for the socialist fatherland. For the five-year plan. . . .l have always remembered the winter of the last grain collections, the weeks of the great famine. And I have always told about it. But I did not begin to write it down until many years later. How could all this have happened? Who was guilty of the famine which destroyed millions of lives? How could I have participated in it? We were raised as the fanatical [believers] of a new creed, the only true religion ofscientific socialism. The party became our church militant, bequeathing to all mankind eternal salvation, eternal peace and the bliss ofan earthly paradise. It Victoriously surmounted all other churches, schisms and heresies. The works of Marx, Engels and Lenin were accepted as holy writ, and Stalin was the infallible high priest... Stalin was the most perspicacious, the most wise (at that time they hadn't yet started calling him "great" and “brilliant”). He said: “The struggle for grain is the struggle for socialism.” And we believed him unconditionally”.
Lev Kopelev (9 april 1912 – 18 juni 1997)
De Duitse schrijver en milieu-acrivist Carl Amery werd als Christian Anton Mayer op 9 april 1922 in München geboren. Zie ook alle tags voor Carl Amery op dit blog.
Uit: Global Exit
„Die großen alten Systeme des Höheren, der Ethik, der Philosophie und Theologie, geben dazu nicht viel her. Sie haben die schlauen Basteleien mit Kot, Eisen und Dynamit, mit Nachschlüssel und Genomen nie als zentralen Gegenstand ihrer Betrachtung gesehen, sie haben keinen Geschmack daran. Sie bewerten, entwerten das alles als notwendige Lästigkeiten, als die – möglichst diskrete – Anfuhr der Lebensmittel durch den Lieferanteneingang ins Parterre des Zivilisationsgebäudes; in den oberen Stockwerken werden ausschließlich höhere Werte gepflegt und Sternbilder ausgespäht. Wenn grabschender Opportunismus diesem Streben zu offensichtlich lästig wird, wenn er zuviel Krach im Parterre macht, blickt man unwillig durchs Treppenhaus hinunter und mahnt zum „rechten Gebrauch“ der Ressourcen, was den Opportunisten weiter nicht stört. Spätestens seit Francis Bacon, Adam Smith und Karl Marx hat er ohnehin seine eigenen philosophischen Büchsenspanner gefunden. So konnte sich denn der Kapitalismus als „Parasit des Christentums“, oft genug in religiöse Vorwände vermummt, unbehelligt von witternden Inquisitoren durch Jahrhunderte nähren und stärken, bis er als die eine unsinnige, aber übermächtige Weltsicht und Weltordnung hervortrat, als wichtigste Quelle und Garantie zivilisatorischer Verblendung – bis hin zur Unfähigkeit, die Verblendung und ihre Gefahren überhaupt ernsthaft zu reflektieren. Diese Weltsicht und Welt-(un-)ordnung formte sich also seit Jahrhunderten. Manche erblicken ihre Keime schon im Papst-Kaiser-Streit des 11. Jahrhunderts, der im Abendland die große Scheidung von „sakral“ und „profan“ einleitete, zumindest aber im Konflikt zwischen dem Vatikan und Barbarossa, der zeitlich nicht zufällig mit dem kometenhaften Aufstieg der italienischen Stadtstaaten zusammenfiel. Wirtschaftsherrscherlicher Kolonialismus wird als System nach dem Zusammenbruch von Byzanz im IV. Kreuzzug (1204) sichtbar und wirksam; vor allem Venedig und Genua schnappen sich die Gewürzinseln der Ägäis, und das Italienische liefert alle wesentlichen Fachausdrücke der Bankersprache. Was noch fehlt, ist die große Liquidität – und der erbarmungslose Erwerbsfleiß. Erstere liefern dann Spanier und Portugiesen (nebst ihren Schmarotzern, den mehr oder weniger lizensierten nordeuropäischen Piraten und den Amsterdamer Bankern), letzteren die sogenannte protestantische Ethik des tätigen Bürgertums. (Sie wird historisch genauer zu bestimmen sein.) das alles nimmt seinen unaufhaltsamen Lauf, den schließlich hymnisch Marx‘ Kommunistisches Manifest beschreibt, und erwirbt im Laufe des 20. Jahrhunderts alle Züge einer weltweit herrschenden Religion.”
“BENTER. Actually, he was making a good suggestion. MOUNTJOY. Without realizing it. The man’s even more idiotic than I thought. GLORIANA (nodding, but with an undercurrent of admiration). He's so unsophisticated he still believes that right can prevail against an odds. It's an attitude that served us well in tlT€214th Century when the French tried to invade. (Pointedly.) An attitude we'll have to assume, too-with Bascom and everyone else. MOUNTJOY (realizing). Yes. Quite right. BENTER. If anyone knew our real intention… MOUNTJOY (cutting him off). Exactly. GLORIANA (formally). Our next step will be to dispatch our declaration. (She stands up, and they spring to attention.) For the duration of the emergency, I'm dissolving parliament. For our battle cry, I suggest the appropriate slogan: Forward-re rdless of the consequences. (She starts R, cth-n' g back over her shoulder.) Attend me while I draw up the documents. (MOUNTJOY and BENTER hurry off R after her. There is another fanfare of trumpets.) (As the fanfare fades, CHET BESTON, Secretary of State of the United States, comes on L onto the left platform-~or if platform is not used, into the playing area that has been separated to the left. He is carrying a brief case and a small waterproof container for shaving things, etc. MR. BESTON is looking for someone.) MR. BESTON (calling). Miss Johnson-(Looking about; a bit sharp.) Miss Johnson, I'm in a hurry! VOICE (from off L). Right with you, sir. (MR. BESTON nods with relief at this, puts down his brief case, and unzippers his waterproof container to check the contents.) (MISS JOHNSON, an efficient government secretary, hurries onto the same playing area L. She is carrying a batch of mail and has a memo book in her hand.) MISS JOHNSON. Sir, I checked, and you can get on any of the shuttle flights between Washington and New York City. But why don't you go with the President on his plane? »
Leonard Wibberley (9 april 1915 – 22 november 1983) Scene uit de film uit 1959 met Peter Sellers in een dubbelrol als Grand Duchess Gloriana XII en als Rupert Mountjoy
Vannacht verscheen mij in een droomgezicht mijn oude moeder, eindelijk eens goed gekleed: boven het woud waarin zij met de Dood wandelde verhief zich een sprakeloze stilte. Ik was niet bang. Het scheen mij toe dat ze gelukkig was
Gerard Reve (14 december 1923 - 8 april 2006) Portret door Peter Donkersloot, 1998
Wie moet haar nu voorlezen doen vergeten dat ze niet slapen kan Wie moet naar haar kijken als ze elders is bedenken waar ze zich om omdraait
Nu ik mijn angst om haar te verliezen ben verloren Nu ik haar niet meer in mijn dromen hoef te zoeken, waar ben je toch?
Ga nu maar slapen; zo alleen kan iemand je wakker kussen het glas om je breken de lucht om je in beweging brengen
Piekervaring
De tijd waait ons als Veluws stuifzand rond Alleen wat groen is of groeit houdt ons bij elkaar Maar nu we de bomen binnenshuis halen, uit hun grond, wat kan ik je nu wensen?
Iets verstandigs om te doen? Maar dat vergeet je misschien liever. Iets gezonds dan? Maar dat lust je niet graag Iets waar je naar verlangt, van het moment dat de dag donker begint tot hij in het donker weer opgaat? Maar misschien valt dat tegen
Of kapot. Iets wat je zelf niet had kunnen verzinnen zo mooi? Dat is goed, maar bedenk jij dat dan ook voor mij? Zelf kan ik dat niet. Weet je wat ik kan doen?
Ik wens je meer groen. De geur van naald, hars en hulst Meer groot in het klein. Meer jonge aanplant. Meer groei Ik wens je een stad in het groen
„Das kleine Flugzeug nach Basel startet verspätet, er wird fast zwei Stunden nach dem angekündigten Zeitpunkt bei Gotthardt ankommen. Alle Plätze in der Maschine sind besetzt, es ist unangenehm eng. Stolzenburg lässt seine Papiere in der Tasche, er will, bedrängt vom Ellbogen des Nachbarn, auf dem winzigen Klapptablett kein Manuskript aufschlagen. In dem Billigflieger werden keine Zeitungen angeboten, und er bedauert, sich nicht ein Blatt im Flughafen gekauft zu haben. Wenige Minuten nach dem Start schieben zwei locker gekleidete Stewards einen Wagen durch den schmalen Gang und verkaufen Getränke, Snacks und Uhren, doch lediglich der Mann neben ihm lässt sich einen Tomatensaft geben und bezahlt mit einer Kreditkarte, was ihn nötigt, aufzustehen und im oberen Gepäckfach nach seiner Brieftasche zu suchen. Stolzenburg schaut aus dem Fenster, die Stirn an die Scheibe gelehnt, betrachtet er die sich unter ihm auftürmenden Wolken. Er denkt an Henriette und an Lilly, dann an seine Tochter. In der nächsten Woche will er sich in seiner Bank einen Termin geben lassen, er ist schon Jahrzehnte bei demselben Geldinstitut, und auch wenn man mit ihm wenig verdient hat, hofft er, dass man seine Treue zu schätzen weiß und ihm irgendeinen günstigen und bezahlbaren Überbrückungskredit gewährt. Die Chancen stehen schlecht, er macht sichkeine Illusionen, aber den Versuch lohnt es. Ihm fällt Weiskern ein, Aberte. Ein weiterer Brief an Jürgen Richter ist fällig, den Verleger. Irgendwoher muss auch für mich mal Geld kommen, sagt er sich. Er schrickt zusammen und schaut zu dem Nachbarn, für einen Moment fürchtet er, laut gesprochen zu haben, doch der Mann beachtet ihn nicht, liest nur aufmerksam die Beschriftung auf der Saftbüchse. Stolzenburg lehnt den Kopf wieder ans Fenster und starrt in die Wolken. Er sieht die linke Tragfläche und zwei Propeller oder vielmehr die beiden schwirrenden Kreise, die die rotierenden Flügel vor der breiten Blechfläche bilden.“
“Ik wilde al lang over Annette schrijven. Zij is het verhaal van mijn jeugd, of beter gezegd: van het einde ervan. Nog geen week nadat we zonder haar waren teruggekeerd uit Griekenland, zette ik de eerste woorden op papier. Ik heb die dagboekaantekeningen nog steeds. Op dertig A4-multomapvellen staat gedetailleerd wat ik heb meegemaakt. Maar dat wil niet zeggen dat het ook wáár is. Of dat ik er toen werkelijk iets van begreep. Achttien was ik. Een meisje met rechtopstaand wit haar, ronde wangen en ogen die nog weinig hebben gezien. Er is geen vakantiefoto uit die tijd waarop ik niet lach. Kan ik nog terughalen wie ik was, wat ik dacht? Het is merkwaardig hoe weinig toegang je soms hebt tot je oude zelf. Al kan muziek onverwacht deuren openen. In die zomer van 1985 luisterden we naar U2, de Simple Minds, David Bowie en The Cure; bands die nog geregeld op de radio te horen zijn. Het gebeurt me vaak dat ik in de auto word overvallen door ‘The UnforgettableFire’ van U2, of ‘Don’t You (Forget About Me)’ van de Simple Minds. En altijd, altijd moet ik dan aan Annette denken, en vraag ik me af waarom de herinnering zo pijnlijk blijft. Jarenlang deinsde ik ervoor terug dit verhaal te vertellen. En nog steeds heb ik mijn aarzelingen. Ik weet niet of het wel deugt wat ik Wil. We waren met z’n zessen op Paros. Wil ik meer helderheid krijgen over onze laatste nacht op het eiland, dan zal ik terug moeten gaan naar de vriendinnen van vroeger. Ik heb ze al jaren niet gezien en betwijfel of ze hun herinneringen met mij willen delen. We hebben nooit goed kunnen praten over Annettes dood. En wat moet ik met de Griek Nikos? En met de Duitsers? Onze vrienden van die nacht? Ik zou kunnen proberen ze terug te vinden. Maar wat geeft mij het recht hen lastig te vallen met een beladen verleden.”
“My people love to use mirrors everywhere, actually. If you go to the downtown area of the great city of Ile-Ife, you"ll understand what I"m talking about. Downtown, many giant plant towers reach high into the sky. In my history class, I learned that every year, the ten tallest plant towers grow ten inches higher and five inches wider and that they"re thousands of years old. At one time, long ago, they weren"t even inhabited by human beings, as they are now. There were no elevators or computer networks or offices or living spaces inside. They were just big big plants! The Ooni Palace Tower is the tallest (standing 4,188 feet high) and oldest of them all. That"s where the chief of Ooni and his counsel reside. The top of the building blooms into a giant blue flower with purple petals. My father told me that this flower serves as a netevision transmitter for most of the Ooni Kingdom. Even this far north in Kirki, it"s a beautiful sight, especially at night. Anyway, from up in any of the plant towers, you can see the north with all its mirrors shining like a giant galaxy, especially on sunny days. Our homes and buildings are encrusted with thousands of mirrors, inside and out. And there"s always sand in the streets from those messy trucks transporting the grains to the factories to make even more mirrors. Some like to say that northerners are arrogant and vain. But it"s just our culture. And look at the four other ethnic groups of the Ooni Kingdom. They have unique customs, too. I just find them interesting, as opposed to wrong.”
« A hermit crab lives in my house. Here in the desert he's hiding out from local animal ordinances, at minimum, and maybe even the international laws of native-species transport. For sure, he's an outlaw against nature. So be it. He arrived as a stowaway two Octobers ago. I had spent a week in the Bahamas, and while I was there, wishing my daughter could see those sparkling blue bays and sandy coves, I did exactly what she would have done: I collected shells. Spiky murexes, smooth purple moon shells, ancient-looking whelks sand-blasted by the tide--I tucked them in the pockets of my shirt and shorts until my lumpy, suspect hemlines gave me away, like a refugee smuggling the family fortune. When it was time to go home, I rinsed my loot in the sink and packed it carefully into a plastic carton, then nested it deep in my suitcase for the journey to Arizona. I got home in the middle of the night, but couldn't wait till morning to show my hand. I set the carton on the coffee table for my daughter to open. In the dark living room her face glowed, in the way of antique stories about children and treasure. With perfect delicacy she laid the shells out on the table, counting, sorting, designating scientific categories like yellow-striped pinky, Barnacle Bill's pocketbook . . . Yeek! She let loose a sudden yelp, dropped her booty, and ran to the far end of the room. The largest, knottiest whelk had begun to move around. First it extended one long red talon of a leg, tap-tap-tapping like a blind man's cane. Then came half a dozen more red legs, plus a pair of eyes on stalks, and a purple claw that snapped open and shut in a way that could not mean We Come in Friendship. Who could blame this creature? It had fallen asleep to the sound of the Caribbean tide and awakened on a coffee table in Tucson, Arizona, where the nearest standing water source of any real account was the municipal sewage-treatment plant. With red stiletto legs splayed in all directions, it lunged and jerked its huge shell this way and that, reminding me of the scene I make whenever I'm moved to rearrange the living-room sofa by myself. Then, while we watched in stunned reverence, the strange beast found its bearings and began to reveal a determined, crabby grace. It felt its way to the edge of the table and eased itself over, not falling bang to the floor but hanging suspended underneath within the long grasp of its ice-tong legs, lifting any two or three at a time while many others still held in place. In this remarkable fashion it scrambled around the underside of the table's rim, swift and sure and fearless like a rock climber's dream.”
Uit: Vraag het aan het stof (Vertaald door Mea Flothuis)
“Het was een belangrijke avond in mijn leven, want ik moest een besluit nemen over het hotel. Een van tweeën: óf ik betaalde óf ik ging eruit, stond er op het briefje dat de hospita onder mijn deur geschoven had. Een groot probleem dat recht had op mijn onmiddellijke aandacht. Ik loste het op door het licht uit te draaien en naar bed te gaan. (…)
Bang voor een vrouw! Een groot schrijver, dat had je gedacht! Hoe kan hij over vrouwen schrijven als hij er nog nooit een gehad heeft? O vuile huichelaar, bedrieger die je bent, geen wonder dat je niet kunt schrijven! Geen wonder dat het geen liefdesverhaal was, sufferd, vieze kleine snotneus. [… ] Ik liep de trappen af van Angel’s Flight naar Hill Street, honderdveertig treden, met gebalde vuisten, voor niets en niemand bang, maar wel benauwd voor de tunnel van Third Street, bang om er doorheen te lopen – claustrofobie. En ook bang voor hoogtes, voor bloed, en voor aardbevingen; maar verder zonder vrees dan voor de dood, behalve de vrees dat ik in een menigte zal gaan schreeuwen, vrees voor blindedarmontsteking, voor een hartkwaal, zelfs daarvoor, als hij in zijn kamer zit, met de klok in zijn hand en zijn vinger tegen zijn halsslagader gedrukt zijn hartslag zit te tellen, zit te luisteren naar het griezelige ronken en rommelen van zijn maag. Maar verder nergens bang voor.”
John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983) Colin Farrell (Arturo) en Salma Hayek (Camilla) in de film "Ask the Dust" uit 2006
The world is too much with us; late and soon, Getting and spending, we lay waste our powers: Little we see in Nature that is ours; We have given our hearts away, a sordid boon! This Sea that bares her bosom to the moon; The winds that will be howling at all hours, And are up-gathered now like sleeping flowers; For this, for everything, we are out of tune, It moves us not.--Great God! I'd rather be A Pagan suckled in a creed outworn; So might I, standing on this pleasant lea, Have glimpses that would make me less forlorn; Have sight of Proteus rising from the sea; Or hear old Triton blow his wreathed horn.
A Character
I marvel how Nature could ever find space For so many strange contrasts in one human face: There's thought and no thought, and there's paleness and bloom And bustle and sluggishness, pleasure and gloom.
There's weakness, and strength both redundant and vain; Such strength as, if ever affliction and pain Could pierce through a temper that's soft to disease, Would be rational peace--a philosopher's ease.
There's indifference, alike when he fails or succeeds, And attention full ten times as much as there needs; Pride where there's no envy, there's so much of joy; And mildness, and spirit both forward and coy.
There's freedom, and sometimes a diffident stare Of shame scarcely seeming to know that she's there, There's virtue, the title it surely may claim, Yet wants heaven knows what to be worthy the name.
This picture from nature may seem to depart, Yet the Man would at once run away with your heart; And I for five centuries right gladly would be Such an odd such a kind happy creature as he.
William Wordsworth (7 april 1770 – 23 april 1850) Borstbeeld tegenover het Wordsworth House in Cockermouth
“Het arbeidersvolk in de Bergpoortstraat lag al te slapen en het schorriemorrie van seksclub Isabelle voerde geheime gesprekken op straat, toen mijn oudste broer, ruim na bedtijd, de longen uit zijn lijf holde, op zoek naar onze vader. In het vierde café trof hij hem aan met een paar van zijn Turkse vrienden, die mijn vader kende van de doppenfabriek. Daar werkten zij sinds 1974 in de productiehal. De meesten waren door een vertegenwoordiger van het bedrijf geronseld tijdens een speurtocht door de bergen van Turkije. Ruim tien jaar geleden. Ze werden gekeurd op leeftijd en postuur. Toen mijn broer het dranklokaal inliep, zat Turis strontlazarus aan een tafeltje. Met zijn benen gekruist. Hij dronk raki, rookte Drum en luisterde naar een besnorde man die een krakkemikkige saz bespeelde. De aanwezigen zongen om de beurt mee met liedjes die over liefdesverdriet, heimwee en de dood gingen. Mahir trok aan de arm van onze vader. ‘Papa, hij is er. .. De baby is er! Vader wierp een onderzoekende blik op mijn broer, keek hem streng aan en vroeg: ‘Wie ben jij nu weer?’ Net toen mijn broer met betraande ogen wilde verklaren wie hij was, bemoeide een andere stamgast zich met het gesprek. ‘Gefeliciteerd, Turis. De jongste telg is er. Hoera! Langzamerhand begon iedereen te begrijpen wat er aan de hand was. De mannen vielen elkaar in de armen, zongen ter ere van het pasgeboren kind en jongleerden Mahir in het rond. Dat rondgooien van mijn broer ging trouwens snel vervelen. Ergens halverwege verslapte de concentratie en landde Mahir keihard op de tegels. Hij was wel meteen van zijn melktanden verlost. ‘We drinken de hele nacht. . . ’ brulde vader. ‘Maar niet op mijn kosten.’ De volgende ochtend klonk de bel. Moeder lag nog in het ziekenhuis, daarom stoof mijn oudste broer in zijn Longstreet-pyjama naar de gang. Hij gerig deed hij open. Kosta, mijn andere broer, was intussen ook wakker. ‘Is jullie papa thuis?’ vroeg de gesluierde buurvrouw. ‘En waarom zijn jullie niet op school?’
I. You shall love beauty, which is the shadow of God over the Universe.
II.There is no godless art. Although you love not the Creator, you shall bear witness to Him creating His likeness.
III.You shall create beauty not to excite the senses but to give sustenance to the soul.
IV. You shall never use beauty as a pretext for luxury and vanity but as a spiritual devotion.
V. You shall not seek beauty at carnival or fair or offer your work there, for beauty is virginal and is not to be found at carnival or fair.
VI. Beauty shall rise from your heart in song, and you shall be the first to be purified.
VII.The beauty you create shall be known as compassion and shall console the hearts of men.
VIII.You shall bring forth your work as a mother brings forth her child: out of the blood of your heart.
IX. Beauty shall not be an opiate that puts you to sleep but a strong wine that fires you to action, for if you fail to be a true man or a true woman, you will fail to be an artist.
X. Each act of creation shall leave you humble, for it is never as great as your dream and always inferior to that most marvelous dream of God which is Nature.
De tram bonkt door een zondoorkookte stad, Je staat, je zweet, ze drukken je half plat en al mijn medemenschen ruiken ongewasschen.... Ik wou, dat ik een koets met 13 paarden had.
De laatste ronden O God, wat worden wij meedoogenloos geslagen, De laatste vrachtenleed zijn bijna niet te dragen, Het land ligt platgebrand, onschuldigen vermoord, De dijkbreuk schreeuwt tot U, verdronken velden klagen.
“Das erste Wort, das der Schnee unsichtbar werden ließ, lautete »...niemals...«. Das zweite Wort, das verschwand, lautete »...immer...«. Das Blatt, auf dem die Worte standen, war unter einen Holzsplitter geglitten, der aus dem Boden der Turmstube ragte. So widerstand das Papier der Zugluft, die zwischen den Luken des Gemäuers herrschte, Schneekristalle stäubten auf die blutbefleckten Dielen. Die Dielen waren alt, das Blut auf ihnen war noch jung, frisch, feucht und warm. Die Dielen waren so alt wie die schwarzen Dachbalken, die klobigen, unförmigen Mauersteine, die morsche, gleichfalls blutbespritzte Wendeltreppe. Älter als sie alle war der Turm. Viele Jahrhunderte alt. Älter als das Christentum in diesem Lande. Das Wort »...vergessen...« und, an einer anderen Stelle des Blattes, die Worte »...mit meinem ganzen Herzen...« schneiten jetzt zu, danach der Name, der als Unterschrift den Brief beendete, dessen unregelmäßig verlaufende Zeilen die fiebrigen, fliegenden Züge einer Frauenhandschrift trugen. In großer Eile, großer Angst oder großer Verzweiflung mußte die Botschaft geschrieben worden sein, die der Schnee da begrub, lautlos und leise. Vor sechzehnhundert Jahren bereits hatte jener Turm nur noch eine Ruine dargestellt. Elfmal war er in den folgenden Zeiten renoviert worden, von hessischen Raubrittern und hessischen Landgrafen, das letztemal von Seiner Allergnädigsten Durchlaucht Wilhelm IX. im Jahre 1804-dem Wunsche dieses hohen Herrn gemäß in seinem ursprünglichen Stil: Als Wahrzeichen und Aussichtsturm. Nun war das Gemäuer längst schon wieder fast eine Ruine, an deren Fuß eine Tafel den Wanderer warnte: Einsturzgefahr! Betreten Verboten! Ignorierte man jedoch solcherlei Hinweise, dann konnte man durch die Luken der Turmkammer weit, weit hinaus ins Land blicken. ... „
Johannes Mario Simmel (7 april 1924 – 1 januari 2009)
“The Dead Father was slaying, in a grove of music and musicians. First he slew a harpist and then a performer upon the serpent and also a banger upon the rattle and also a blower of the Persian trumpet and one upon the Indian trumpet and one upon the Hebrew trumpet and one upon the Roman trumpet and one upon the Chinese trumpet of copper-covered wood. Also a blower upon the marrow trumpet and one upon the slide trumpet and one who wearing upon his head the skin of a cat performed upon the menacing murmurous cornu and three blowers on the hunting horn and several blowers of the conch shell and a player of the double aulos and flautists of all descriptions and a Panpiper and a fagotto player and two virtuosos of the quail whistle and a zampogna player whose fingering of the chanters was sweet to the ear and by-the-bye and during the rest period he slew four buzzers and a shawmist and one blower upon the water jar and a clavicytheriumist who was before he slew her a woman, and a stroker of the theorbo and countless nervous-fingered drummers as well as an archlutist, and then whanging his sword this way and that the Dead Father slew a cittern plucker and five lyresmiters and various mandolinists, and slew too a violist and a player of the kit and a picker of the psaltery and a beater of the dulcimer and a hurdy-gurdier and a player of the spike fiddle and sundry kettledrummers and a triangulist and two-score finger cymbal clinkers and a xylophone artist and two gongers and a player of the small semantron who fell with his iron hammer still in his hand and a trictrac specialist and a marimbist and a maracist and a falcon drummer and a sheng blower and a sansa pusher and a manipulator of the gilded ball. The Dead Father resting with his two hands on the hilt of his sword, which was planted in the red and steaming earth. My anger, he said proudly. Then the Dead Father sheathing his sword pulled from his trousers his ancient prick and pissed upon the dead artists, severally and together, to the best of his ability-four minutes, or one pint.”
Donald Barthelme (7 april 1931 – 23 juli 1989) Karikatuur door Edward Sorel in The New Yorker, 2009
Uit: Niels Lyhne (Vertaald door Annelies van Hees)
“Dat zij verliefd werd op hem, sprak bijna vanzelf. Eindelijk iemand uit de buitenwereld, iemand die in die grote, verre steden was geweest, waar wouden van torens en spitsen zich tegen de heldere, zonnige hemel aftekenden, waar de lucht trilde van klokgelui, van het ruisen van orgels en de vlugge klanken van mandolines. Terwijl processies, fonkelend van goud en kleuren, door de brede straten golfden, waar de marmeren huizen glansden en bonte wapenschilden van trotse geslachten twee aan twee boven de brede deuren prijkten, terwijl waaiers glommen en sluiers wapperden op de gewelfde balkons met hun gebeeldhouwde bloemen. Dit was iemand die door streken had gezworven waar triomferende legers over de wegen waren getrokken, waar machtige veldslagen de namen van dorpen en velden van een onsterfelijke glans hadden voorzien, waar de rook van de vuren van zigeuners verlangend opsteeg tot boven de boomkruinen, terwijl rode ruïnes van de heuvels die met wijnloof waren bedekt, neerkeken op het vriendelijke dal waar het waterrad ruiste en kuddes met klinkende bellen over de bruggen met brede bogen huiswaarts keerden. Over al die dingen vertelde hij, niet zoals dichters dat doen, maar wel veel en o, zo vertrouwd zoals ze het hier over de stadjes in het district en de naburige parochies hadden. Hij sprak ook over schilders en schrijvers en prees soms mensen de hemel in van wie zij nooit eerder had gehoord. Hij liet haar hun schilderijen zien en las samen met haar in de tuin op de heuvel waar ze over het blinkende water van de fjord en de bruine golvende hei uitkeken hun gedichten – de liefde maakte hem poëtisch en de streek kreeg er schoonheid door, de wolken werden de wolken die in de gedichten zweefden en de bomen in de tuin kregen het lover dat in de balladen zo weemoedig ruiste.”
Jens Peter Jacobsen (7 april 1847 – 30 april 1885) Portret door E. Josephson, 1879
De Antilliaans-Nederlandse dichter en kunstenaar Quinsy Gario (ook bekend onder het pseudoniem T. Martinus) werd geboren in Curaçao op 7 april 1984. Zie ook alle tags voor Quinsy Gario op dit blog.
Gedicht 160
We luisterden met vingertoppen. Het geklop van harten verruilt voor zachte stemmen wachtend op moois. Het kwam, het kwam. Zonder tranen zonder tuiten. Gezellig hé?
Tags:William Wordsworth, Özcan Akyol, Gabriela Mistral, Henk Fedder, Johannes Mario Simmel, Donald Barthelme, Jens Peter Jacobsen, Quinsy Gario, Romenu
De Amerikaanse dichteres, critica en uitgeefster Juliana Spahr werd geboren op 7 april 1966 in Chillicothe, Ohio. Spahr behaalde haar BA aan Bard College en haar PhD in Engels aan de Universiteit van Buffalo, The State University van New York. Ze heeft gedoceerd aan Siena College (1996-7), de Universiteit van Hawaï in Manoa (1997-2003), en Mills College (2003-). Samen met Jena Osman gaf van 1993 tot 2003 het kunsttijdschrift “Chain” uit. Spahrs deelname in de Occupy Movement in 2011 is opgetekend in haar 2015 boek “That Winter The Wolf Came.”Volgens Spahr zelf bracht ze wel tijd door in de kampementen en nam zij deel aan de protesten, hoewel zij en haar zoon "er nooit de nacht hebben doorgebracht." In haar werk onderzoekt zij sociale kwesties, met inbegrip van de gevolgen van de BP olieramp, de wereldwijde impact van 9/11, het kapitalisme, en klimaatverandering. Ze maakt gebruik van poëzie als een mechanisme om de culturele erkenning en vertegenwoordiging te krijgen bij sociale bewegingen en politieke acties. Naar aanleiding van de Occupy-beweging, het neerschieten door de politie van Oscar Grant, Eric Garner en Mike Brown, en de 2009 California collegegeld wandelprotesten startte Spahr samen met Jasper Bernes en Joshua Clover het uitgeef-project “Commune Editions , Het project werd opgericht met de bedoeling om gedichten te publiceren als aanvulling op politieke actie. Spahr ontving de 2009 Hardison Poëzieprijs van de Folger Shakespeare Library.
Narrative
The water is blackish, green, and dark. It gathers from its separated state, gathers from rain, gathers into stream. It gathers in the mountain. It gathers then travels, collects to become brackish. Water travels, falls over a cliff, is falling. Water is falling. Falling onto rocks. Because water falls it is. Because water streams it is. Because water collects into a pool it is narrative. The pool is cold. The pool is sheltered from sun by a cliff. The pool is filled with rocks. Water gathers over rocks, on rocks. Moss gathers over rocks, on rocks. Three arrive at this scene. This scene where water is cold. Where rocks are mossy. When the three enter the pool their feet slip on rocks that are mossy. As they slip, they slip deeper into water. Slip on mossy coldness. Slip into water so cold it makes their chest close. Slip deeply in. Water gathers them, gathers them by their slipping. Water covers them. Because water is brackish it is narrative. Because water is brackish they don't open their mouths. Because water is brackish they are closed in their immersion. They do immerse. But they don't open as they swim to falling water. They stand beneath falling water. Water beats down on them. Beats on their shoulders. Beats on their heads. Beats on them. They stand beneath water that is a roar of a falling. They stand in roar, in narrative. But water is brackish. So they do not kiss. Do not open their mouth beneath the waterfall. They let brackish water fall over them. Over their heads. Over their lips. Over their eyes. Over their ears. Over their hands which they hold up to feel the roar landing into their palms. Down their body. Brackish water. Closed bodies. Water gathers them to this place, this narrative place. Water covers them and they are covered with brackish water. They do immerse. They don't open. Immersion seals them off. There is no open mouth. No opening. No exchanging. Because it is brackish it is narrative falling over them. It falls over. It falls over them. Sealed yet together. They have come together with brackish. They have let brackish wash over then even if they don't let it inside. Because water falls it is narrative. Because they are immersed it is narrative. Because they love each other while separated it is narrative. Because the rocks are slippery with green moss it is narrative. Because they slip on the rocks it is narrative. Because they slip deeper into water. Because they allow the slip, are prepared for the slip and love its immersion it is narrative. Because it involves love it is narrative. Because it leaves them alone it is narrative.
Kazim Ali, Annejet van der Zijl, John Pepper Clark, Jakob Ejersbo, Günter Herburger, Uljana Wolf
De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.
Renunciation
“The Sailor cannot see the North—but knows the Needle can—”
The books were all torn apart, sliced along the spines Light filled all the openings that she in her silence renounced
Still: her handwriting on the papers remembered us to her The careful matching of the papers’ edges was a road back
One night Muhummad was borne aloft by a winged horse Taken from the Near Mosque to the Far Mosque
Each book likens itself to lichen, stitching softly to tree trunks, to rocks
what was given into the Prophet’s ears that night: A changing of directions—now all the scattered tribes must pray:
Wonder well foundry, well sunborn, sundered and sound here Well you be found here, foundered and found.
Ramadan
You wanted to be so hungry, you would break into branches, and have to choose between the starving month’s
nineteenth, twenty-first, and twenty-third evenings. The liturgy begins to echo itself and why does it matter?
If the ground-water is too scarce one can stretch nets into the air and harvest the fog.
Hunger opens you to illiteracy, thirst makes clear the starving pattern,
the thick night is so quiet, the spinning spider pauses, the angel stops whispering for a moment—
The secret night could already be over, you will have to listen very carefully—
You are never going to know which night’s mouth is sacredly reciting and which night’s recitation is secretly mere wind —
“Dat weekend ging hij naar de Pijnboomstraat om zijn schoolboeken en wat kleren op te halen. Door de verzegeling van de voordeur was de huissleutel onbruikbaar, maar via een openstaand zijraampje wist hij toch naar binnen te klauteren. Even later dwaalde hij door zijn ouderlijk huis, in de grootste stilte die hij ooit had meegemaakt. Zijn voetstappen echoden door de lege kamers, want het grootste deel van hun huisraad stond al ingepakt boven aan de trap, klaar om opgehaald te worden. En pas toen drong het tot hem door dat het nog wel eens een hele tijd zou kunnen duren voor zijn ouders weer zouden thuiskomen. De week daarop meldde Waldy zich met een mandje vol lek-kere dingen bij de poort van het Oranjehotel in de hoop dat hij dat zelf aan zijn ouders mocht geven. Maar de portier was onverbiddelijk. Het mandje kon hij afgeven, maar te zien kreeg hij ze niet. De twee mensen die Waldy’s wereld uitmaakten - zijn moeder met haar zachte armen, zijn kalme, sterke vader: ze waren beiden door het grote stenen gebouw opgeslokt. Op donderdag 27 januari 1944, negen dagen na de inval aan de Pijnboomstraat, vertrok vanuit de Scheveningse strafgevangenis een transport naar Westerbork. In de trein zat de oogst van de Haagse jodenjagers van de voorgaande week - in totaal zo’n vijfenzeventig mensen van wie vijftien bij het oprollen van de groep-Chardon waren opgepakt. Een van hen was de 53-jarige Leopold Nabarro, een joodse man die op de nacht na de inval bij de familie Nods samen met zijn Hollandse begeleider in de val gelopen was. In Westerbork werden Dobbe en Herman opgewacht door haar ouders en zus. Ze hadden het slechte nieuws al via het ondergrondse informatienetwerk gehoord en hoopten dat het stel zich alsnog bij de van dwangarbeid vrijgestelde Barneveld-joden zou mogen voegen. Als alle gepakte onderduikers werden Dobbe en Herman echter overgebracht naar de barak met de ‘S’ voor Sz‘mfi, waarvandaan ze met voorrang naar de werkkampen in het Oosten zouden worden getransporteerd.”
Rain comes After long surcease in desert Rain comes, Hot- breathing, alert And swift to thunder rolls and claps With kestrel-together – leaf flaps. And earth all the while waiting waitng insert, Fallow and burdened with stone, Shudders to her rump,
Tingles to the trump Of the long missed one. Now with more than tongue can tell Thrusts, he stokes her, swamps her, Enters all of him beyond her fell, Till in the calm and cool after All alone, earth yawns, limbers her stay, Swollen already with the life to break at day.
Song
I can look the sun in the face But the friends that I have lost I dare not look at any. Yet, I have held. Them all in my arms, shared with them The same bath and bed, often Devouring the same dish, drunk as soon On tea as on wine, at that time When but to think of an ill, made By God or man, was to find The cure prophet and physician Did not have. Yet, to look At them now I dare not, Though I can look the sun in the face.
John Pepper Clark (Kiagbodo, 6 april 1935) Hier met Wole Soyinka (rechts)
»Welcome to Tanzania«, sagt er in einem merkwürdigen Englisch und lächelt breit. An der Zollkontrolle steht ein unablässig schwitzender dicker Mann. Er gibt mir mit einem Zeichen zu verstehen, dass ich meine Tasche öffnen soll. Mit seinen fleischigen Händen wühlt er darin herum, nimmt meinen Fußball heraus, sagt eine Menge Unverständliches und lächelt, während er den Ball auf den Boden springen lässt und wieder auffängt. »Er meint, das sei ein guter Ball«, sagt Vater. »Ist er ja auch«, sage ich und lächele den Mann an. Nervös. Ich weiß nicht, was sein Lächeln zu bedeuten hat. Gibt es ein Problem? Er legt den Ball zurück, malt mit einem Stück Kreide ein Kreuz auf die Tasche und schiebt sie mir mit einem Nicken zu. »Football, very good«, sagt er. Vater ist vorausgegangen. Die schwedische Frau umarmt ihn. Mir reicht sie glücklicherweise die Hand. Sie hat große Brüste. »Wie alt bist du?«, fragt sie mich auf Schwedisch. »Dreizehn«, antworte ich. »Meine Tochter ist acht. Außerdem wohnt mein Neffe bei uns, er ist fünfzehn. Solja und Mika.« Sie nimmt mir die Tasche ab. »Wir werden jetzt zu uns nach Hause fahren und etwas essen, wir veranstalten ein kleines Willkommensfest für euch. Wir haben ein neues Haus.« »Ohne Ratten?«, erkundigt sich Vater. »Ja«, sagt Katriina. »Und wir haben ein Kindermädchen, das Marcus heißt.« »Einen Mann?«, fragt Vater. »Einen Jungen«, erwidert Katriina. »Er ist Waise und war bei ein paar Deutschen, die zurückgegangen sind. Solja und Mika haben ihn gefunden. Er hat beim Pastor in Moshi gewohnt, der ihn zur Feld arbeit missbrauchte.« Wir gehen zum Auto, einem weißen Peugeot 504 mit dem Lenkrad auf der falschen Seite. Absolute samtweiche Dunkelheit. Wir passieren einen Wachtposten mit Schlagbaum, verlassen das Flughafengelände und fahren durch die Nacht. Die Straße ist gerade, die Landschaft eben. Keine Straßenbeleuchtung, keine Gebäude. Die Lichtkegel der Frontscheinwerfer fegen über graugrünes Gebüsch am Straßenrand.“
“Sie lag im Gras und aß, wählte zarte Blättchen, die sie vorsichtig abzupfte, um die Wurzeln nicht herauszureißen, stopfte das hellgrüne, vom Tau noch frische Futter in eine Hand, bis sie voll war und steckte sich die Speise in den Mund, kaute und mahlte, tat noch ein Gänseblümchen dazu, als sei es Gewürz. Die hornigen Füße waren von Sandalen, geschnitten aus alten Autoreifen, umschlossen. Ein zerfetzter Rock und ein Poncho hatten den braunen, strähnigen Muskelbeinen ein wenig Blöße gegeben, während sie sich vorwärts wand, mit beiden Händen Gräser abreißend, als könnte sie nicht genug kriegen. Der schwarze Filzhut, eine Art Koks, lag beiseite. Sie hinterließ eine Spur wie eine vegetarische Robbe. Plötzlich fiel eine kleine Forelle vor sie, die ein Fischreiher verloren hatte, seine Beute nicht quer, sondern längs im Schnabel tragend.Sie versuchte, das Fischlein zu halten, doch es entwischte, hin- und herschnellend, immer wieder, Maul und Kiemen aus Not weit aufgerissen. Schließlich patschte sie das schlüpfrige Geschöpf zu Boden, bis es sich nicht mehr regte, aber zwei Katzen, eine graue und eine schwarze, die jäh vorhanden waren, entrissen ihr die Beute, Kratzer in ihrem Gesicht hinterlassend. Alles war fast lautlos geschehen. Schniefend kniete sie nach diesem Trubel in den Gräsern nieder, als sie vor sich einen Schuh sah. Sie traute sich nicht, weiter nach oben zu schauen. »Seid Ihr vom Himmel gefallen«, fragte eine Stimme. Eine Hand zog sie hoch, der Hut wurde ihr aufgesetzt, jedoch das schöne, grüne Paradies drehte und drehte sich, so dass sie sich an den Mann lehnen musste. Es schauderte ihr davor.“
barbara ist zurück. hooked, caught and cooked. keine konnte schneller sprechen, weiter laufen, nicht weit genug. ich helfe ihr, den koffer auszupacken. gänsehaut, wenn mir die slipdress seide durch die finger rinnt, und auf dem abendkleid das glänzen der pailletten... kannste haben. barbara keckert. in jeder zimmerecke steckt sie eine neue zigarette an. vorm fenster fad die dämmerung der kleinen stadt, das kleine klatschende meer, nacht der kleinen fische.
SUBSISTERS [jane]
3 OV
mit jane, die fast meine tante sein könnte, freud und leid im club geteilt. ich sage baumschule, jane beehive. sonst kaum übereinstimmungen. aber der garten, der gärtner, das glühende rot des ahorn und der rosenstock am haus: ich ermutige jane zu allem. im grunde ist sie, gegen die untergehende sonne, noch immer ein hingucker. ihr kopftuch arbeitet für sie, und in der sonnenbrille, beim abschied, fließen die häuser der straße zurück in ihre miniaturfarben.
“Met zijn door de Kei zo zijdelings fnuikend nonchalant aangevochten vriend Maurice de Potter (eerste in latijn en wiskunde, hoe kan het anders als je vier-vijf lessen leert vóór dat de klas er aan toe is en als je alles onthoudt?) belde Louis aan bij Marnix – Commissielid voor Herstelbetaling – de Puydt. Louis had de drukproef bij zich van een strooibiljet. In rondo cursief bovenaan in corps 8 tussen aanhalingstekens: ‘Mij worgt mijn wijdheid, ik stik van eindeloosheid, Cyriel Verschaeve.’ In het midden, in de gerekte Hidalgo met forse voet: Vlaanderen, werkelijkheid en oerbeeld. In de Egmont daaronder: Voordracht door de heer M. de Puydt, dichter en toneelauteur. Onderaan, in Rondo cursief corps 12: Ingang vrij. Zaal Groeninghe, Wannegem. De datum had Papa vergeten te noteren. De dichter gleed hen vóór op de roodleren slofjes zonder hiel, hij knoopte de gevlochten ceintuur van zijn kamerjas goed vast, schikte zijn haar. De eetkamer hing vol met portretten van bejaarden met baarden en brillen, zij leken op elkaar, weldoorvoed, borstelige wenkbrauwen, peinzend. Louis herkende Ernest Claes. En Stijn Streuvels uiteraard, die hing ook bij Papa in het atelier. (Want het geheim van Papa is dat hij Boer Vermeulen, de nukkige grimmige grijsaard uit De Vlaschaard, nadoet, die rots van boerentrots, doorploegd door de storm van het leven als een akker, enzovoort.) ‘Dat zijn allemaal Vlaamse Koppen, hé, Meneer de Puydt?’ ‘Aan wie zegt ge het?’ Hij stak een stenen pijp tussen zijn natte smakkende lippen. ‘Ik heb gelukkig de gave van bewondering. In dit land bewondert men niet genoeg. Kenmerk van een klein land. Daarom is de titel van Verschaeve zo verheffend, Uren Bewondering.’ Zijn kuiten waren haarloos en papierwit, de enkels hadden een violetachtige gloed. Hij hield de drukproef vlak tegen zijn neus. ‘Uitstekende arbeid, uw vader is een begenadigd artiest, in de lijn van onze grote drukkers die helaas in onze rampzalige Spaanse tijd naar Holland zijn getrokken.’
<Hugo Claus (5 april 1929 – 19 maart 2008) Scene uit de gelijknamige tv-miniserie uit 1995
Kneel down, fair Love, and fill thyself with tears, Girdle thyself with sighing for a girth Upon the sides of mirth, Cover thy lips and eyelids, let thine ears Be filled with rumour of people sorrowing; Make thee soft raiment out of woven sighs Upon the flesh to cleave, Set pains therein and many a grievous thing, And many sorrows after each his wise For armlet and for gorget and for sleeve.
O Love's lute heard about the lands of death, Left hanged upon the trees that were therein; O Love and Time and Sin, Three singing mouths that mourn now underbreath, Three lovers, each one evil spoken of; O smitten lips wherethrough this voice of mine Came softer with her praise; Abide a little for our lady's love. The kisses of her mouth were more than wine, And more than peace the passage of her days.
O Love, thou knowest if she were good to see. O Time, thou shalt not find in any land Till, cast out of thine hand, The sunlight and the moonlight fail from thee, Another woman fashioned like as this. O Sin, thou knowest that all thy shame in her Was made a goodly thing; Yea, she caught Shame and shamed him with her kiss, With her fair kiss, and lips much lovelier Than lips of amorous roses in late spring.
By night there stood over against my bed Queen Venus with a hood striped gold and black, Both sides drawn fully back From brows wherein the sad blood failed of red, And temples drained of purple and full of death. Her curled hair had the wave of sea-water And the sea's gold in it. Her eyes were as a dove's that sickeneth. Strewn dust of gold she had shed over her, And pearl and purple and amber on her feet.
Upon her raiment of dyed sendaline Were painted all the secret ways of love And covered things thereof, That hold delight as grape-flowers hold their wine; Red mouths of maidens and red feet of doves, And brides that kept within the bride-chamber Their garment of soft shame, And weeping faces of the wearied loves That swoon in sleep and awake wearier, With heat of lips and hair shed out like flame.
The tears that through her eyelids fell on me Made mine own bitter where they ran between As blood had fallen therein, She saying; Arise, lift up thine eyes and see If any glad thing be or any good Now the best thing is taken forth of us; Even she to whom all praise Was as one flower in a great multitude, One glorious flower of many and glorious, One day found gracious among many days:
Algernon Swinburne (5 april 1837 – 10 april 1909) Portret door George Frederic Watts, 1867
“I immediately pounced on everything legible, attentively deciphering the labels on the kitchen containers for salt, coffee and sugar, on the advertising pamphlets in the boxes of soap, on the chocolate wrappers, the dates on the wall calendar, the words on the enamel sign indicating where the basement or bathroom was. I studied the receipts my mother brought back from shopping; there were all kinds of letters and entire words on the inside of Papa's hat, on the edge of Mama's scarf, on the seam of my T-shirt. And then the signboards, the scenery on the streets of the city where my life began! Today I think that these very things, the linguistic imprint of daily human existence, were my first reading material, long before Karl May and Tom Sawyer. And then after I had read Dostoevsky and Proust for the first time there was still an immense amount of room for the global vices of all-purpose books, handbooks, guides, what we call "technical literature" but which also includes a lot of unscientific, fantastical and almost crazy things. Since my youth I have tended to seize upon this odd reading material. In a used book shop in Belgrade the bookseller always set aside these kinds of things for me: about the migration of birds, the unusual meteorological phenomena in the Alps, the form of address in official letters, and beekeeping. Even before that, in Slovenia, where both my grandfathers come from, I derived particular pleasure from reading a little book on home remedies, raising children, on "world events", regulations about male and female servants in the kingdom, "eternal calendars", spelling books for schools, and etiquette tips for the village and the city. What kinds of crazy publications came out in Russia after the October Revolution! We needed a whole series of new handbooks in paperback: for the Soviet locksmith, the Soviet lathe operator, the Soviet electrician, wrote Trotsky. These included, among other things, explanations of how to drink less, get into fewer fights, play less card games, how to keep from hitting your wife and children, how to do the washing, open the window and sweep the room.”
““Delgado erwachte, als der Junge aufstand. Es war Nacht. Schwarz ragten die zerklüfteten Felswände des Canyons in den Sternenhimmel. Der Canyon wurde von den Weißaugen Castle Creek Canyon genannt, weil die Felsformationen aussahen wie Schlösser und Kirchen oder Türme. Die Apachen bezeichneten ihn als Tal der Stille. Der Junge ließ die Decke von seinen Schultern gleiten, gähnte und rieb seine Hände gegeneinander. Es war die erste kalte Nacht des Jahres. Der Wind kam von Norden und hatte die Hitze des Tages schnell aus dem Canyon vertrieben. Der Mond war nicht zu sehen, aber sein Licht tropfte wie flüssiges Silber von den Klippen und Felsrändern. Der Junge hatte die Nacht hindurch unruhig geschlafen. Das lag vielleicht daran, dass er vor wenigen Tagen ein Weißauge getötet hatte. Den Fahrer einer Postkutsche. Ein Mann mit einem schwarzen Bart und nur einem Ohr, der sich unter der umgestürzten Postkutsche verkrochen hatte. Als ihn der Junge entdeckte, stellte sich der Postkutschenfahrer tot. Der Junge kauerte sich hin und beobachtete ihn eine Weile. Er sah nirgendwo Blut. Ein Arm des Fahrers schien gebrochen zu sein. Es konnte auch sein, dass der Fahrer sich das Genick gebrochen hatte. Der Fahrer lag still. Aber dann bemerkte der Junge, wie sich seine Brust leicht hob und senkte. Das war kaum zu erkennen. Der Junge ergriff seine Lanze mit beiden Händen und stieß sie dem Fahrer von der Seite tief in die Brust, tötete ihn mit diesem einen wuchtigen Stoß, weil ihn die Spitze der Lanze mitten ins Herz traf. Zusammen mit dem Jungen und zwei anderen Kriegern hatte Delgado diese Nacht in einer Sandmulde des Arroyo verbracht, der sich in vielen Krümmungen durch den Canyon wand. Hier, unter einer überhängenden Böschung und hinter ein paar Steinbrocken, hatte sich die Wärme des Tages eingenistet, und es dauerte lange, bis sie der Kälte gewichen war. Erst gegen Morgen begann Delgado zu frieren, denn einer der anderen hatte ihm die Decke weggezogen.“
Uit: Een roman van schaamte en eenzaamheid (Recensie van Bart Moeyaerts roman “Graz”)
“Eichler is een personage dat veel medelijden oproept. Dat heeft deels te maken met zijn situatie, maar meer nog met de manier waarop Moeyaert die situatie beschrijft. Eichlers schaamtegevoel wordt gevisualiseerd door zijn voortdurende drang zich kleiner te maken en zich te verstoppen in zijn kleren. (‘Ik zocht dekking tussen mijn schouders en klemde mijn kraag dicht’). En zijn relatie met zijn vader, die niet zozeer slecht is als wel non-existent, wordt door Eichler treffend omschreven: ‘Plotseling keek hij me recht aan, draaide zijn beide handen om en liet zien hoe leeg ze waren.(…) Ik dacht te zien dat hij ze prettig leeg vond, maar dat was mijn interpretatie.’ Eichler is een apotheker, geen dichter. Maar Moeyaert is dat duidelijk wel. Behalve aan de sprekende beelden en prachtige taalvondsten is dat te merken aan de manier waarop hij soms met zijn beschrijvingen aan het onuitsprekelijke raakt . Zoals in deze passage over verschillende soorten stiltes: ‘De stilte die er hing was niet te vergelijken met een stilte die we kennen. Het was niet die van onder water. Het was niet de stilte die gonst als we onze oren dichtstoppen. Het was alsof mijn stem ineens een paar octaven zakte, alhoewel ik niks zei. Dat soort stilte was het.’ Het is de fijngevoeligheid van Moeyaerts taal die het leed van zijn personage invoelbaar maakt. Zijn woordkeus is vaak ronduit schitterend. Eichlers hart slaat bijvoorbeeld geen slagen over, maar ‘struikelt in zijn borst’. Struikelen. Er is, denk ik, geen woord dat Eichlers eenzame en onbeholpen bestaan beter samenvat.”
Liebe heißt Dienst, noch in bescheidensten Grenzen, drum bet' und arbeit', nicht um zu glänzen, nicht um weltlicher Schätze willen, deiner Seele ewige Sehnsucht sollst du stillen! Dienstwillig frei! Ohne Trotz des Knechts, ohne zu blinzeln nach links oder rechts, so will Gottvater die Menschheit han, tüchtig den Mann, gebärfroh das Weib, das Volkstum rein, reich, heilig bleib. So mit Lieben und Dienen die Sele durchlichtet, das Wochentagwerk bleibt wohl verrichtet. Nun nahe, du Sonntag, Tag des Herrn, aus Nacht und Dunkel bricht sieghell dein Stern! Sieh, Morgenglanz hüllt unsere Heimat ein, wir jauchzen ihr zu, trotz Trübsal und Pein!
Michael Georg Conrad (5 april 1846 – 20 december 1927) Gnodstadt, Peter-und Paulskirche
“Somewhere to the north, over Lake Pontchartrain probably, a summer storm was brewing in the darkness. The beginnings of it could be sensed in muted rumblings and an occasional flash of light. With luck, if the storm moved south toward the Gulf of Mexico, there might be rain in New Orleans by morning. The rain would be welcome, Christine thought. For three weeks the city had sweltered in heat and humidity, producing tensions all around. There would be relief in the hotel too. This afternoon the chief engineer had complained again, "If I canna' shut down part of the air conditioning soon, I willna' be responsible for my bearings." Peter McDermott put down the telephone and she asked, "Do you have a name for the room where the moaning is?" He shook his head and lifted the phone again. "I'll find out. Probably someone having a nightmare, but we'd better make sure." As she dropped into an upholstered leather chair facing the big mahogany desk, Christine realized suddenly how very tired she was. In the ordinary way she would have been home at her Gentilly apartment hours ago. But today had been exceptionally fall, with two conventions moving in and a heavy influx of other guests, creating problems, many of which had found their way to her desk. "All right, thanks." McDermott scribbled a name and hung up. "Albert Wells, Montreal."
Arthur Hailey (5 april 1920 - 24 november 2004) Affiche oor de film uit 1967
Uit:The contemporary drama of Italy (Bespreking door Lander MacCUntock)
“The key to Ferrari's work and at the same time a matter of significant import to the literary historian is this : from the beginning and all through his work he is concerned with morality ; he is an inveterate teacher, an includable critic. Croce says of him, ''Ferrari had no other Muse; morality made him a dramatist, just as love or indignation have made dramatists of others/' However, to the modem student of society and ethics he takes a topsy-turvy view of morality. To him it became synonymous with social custom. Instead of appealing from convention in the name of the rights and privileges of the single soul he justifies and glorifies things as they are, condemning the rebel not the law. The typical Ferrari comedy consists of this: a theme more or less moral (from his point of view) is worked out with a technic which is a combination of the conventional Italian comedy with realistic details. He has undoubted power to create real types. His contribution to the theatre was that he domiciled the realistic movement in its first manifestation; he redigested French realism and made it Italian and he wrote half a dozen delightful dramas."
Paolo Ferrari (5 april 1822 – 9 maart 1889) Buste in Palazzo di Brera, Milaan
“De zaak is opgericht door mijn vader, een jaar voor onze geboorte. Er zat eerst al een warme bakker op deze plek, maar mijn vader had grotere ambities, die wilde vlaaien in punten serveren voor de Hollandse toeristen, en goede Hollandse koffie voor de Duitse, want we liggen op de route naar het Drielandenpunt. Een tijdje heeft hij ook nog chipolatacake en soezengebak gemaakt, dat veroorzaakte altijd enorme stress in huis. Hij maakte de cake en de soezen de avond tevoren, maar bewaarde het vullen en garneren voor het uur als de eerste vlaaien in de oven stonden, hetzelfde uur waarin wij opstonden om naar school te gaan. Jarenlang hebben mijn broer en ik ontbeten met miskleunen van room en marsepein, tegen de ramen gesmeten door mijn vader, Nederlands jeugdkampioen kogelstoten 1947. Mijn moeder deed de bediening, die was daar goed in. We kregen veel klanten die met de ziel onder de arm door het leven gingen, want mijn moeder pakte die zielen op en legde ze op hun plaats. De mensen stonden haar toe dat ze hen over de bol aaide, ook al waren ze kaal en stoer of had- den ze net watergolf laten zetten. Als een echte banketbakkersvrouw was ze dik, maar haar achterste werd steeds plat- ter en haar voorsteven steeds boller, alsof haar silhouet al aan de weg terug was begonnen. Ze stierf dan ook te jong. Maar niet voordat ze de zaak had aangekleed zoals zijzelf, met groenfluwelen lambriseringen en kanten lampenkapjes, linten en parels en andere stofvangers. We kunnen het niet over ons hart verkrijgen het te veranderen en de gasten klagen er niet over. Zo werken mijn broer en ik al achttien jaar onder de rokken van wijlen onze moeder. Mijn vaders hand, of beter gezegd zijn vuist, is alleen in de keuken zichtbaar. De kapotgeslagen deksel van de vrieskist, die elke keer kortsluiting veroorzaakt als ik hem schoon wil maken. Het hendeltje van de spiraalkneder, eraf gebroken en verkeerd om vastgesoldeerd. De barst in de ruit. Hij stierf drie jaar na mijn moeder aan een hartaanval.”
Tags:Hugo Claus, Algernon Swinburne, Bora Ć,osić,, Werner J. Egli, Mieke van Zonneveld, Michael Georg Conrad, Arthur Hailey, Paolo Ferrari, Marente de Moor, Romenu
De Nederlandse dichter, journalist en presentator Wim Brands is maandag op 57-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amsterdam overleden. Dat maakte de VPRO bekend. Wim Brands werd geboren in Brummen op 29 maart 1959. Zie ook alle tags voor Wim Brands op dit blog.
Ze hangt als een lege boodschappentas
Ze hangt als een lege boodschappentas aan mijn arm en ik bedenk me wat er met haar uit mijn leven verdwijnt: Buisman, een stoof, de theemuts. Niets houdt haar trouwens nog warm. Bevelend wijst ze naar de supermarkt en vraagt me wat ik zie: ik noem een naam. Nee idioot, dat is de overkant en hoe komen wij daar? Ik wil haar nooit meer ontstemmen, zeg me hoe. Maak je maar klaar, we zullen moeten zwemmen.
Ik sta op en ga naar het vliegveld
Ik sta op en ga naar het vliegveld, verlies mezelf in een massa bij Aankomst. Seattle: 9:30, Hanoi: 9:20. Ik kies. En praat met een arrivé. Over het noodweer boven zee, de uiteindelijk voorspoedige vlucht. Ik ben vrolijk als het moet, klaag desgewenst mee. Na een half uur ga ik terug en sta op tijd aan het bed. Waar kom je vandaan? Ik heb boodschappen gedaan. Kijk, een vingerhoed en een zoutvaatje. Handig als we gaan.
De Tsjechische dichter, schrijver en journalist Vítězslav Hálek werd geboren op 5 april 1835 in Dolínek Mělníka. Hálek behoorde samen met Jan Neruda, Jakub Arbes, Adolf Heyduk en Rudolf Mayer tot de vertegenwoordigers van de zogenaamde Májovci, (de mei school), waarmee een nieuw tijdperk van de Tsjechische literatuur begon en waarvan hij de woordvoerder was. Hij schreef al gedichten als leerling van het Praagse gymnasium. Na voltooiing van zijn studie aan de filosofische faculteit van de Karelsuniversiteit in Praag wijdde hij al zijn tijd aan de literatuur en journalistiek. Het zwaartepunt van zijn werk lag bij de lyrische poëzie. Zijn bundesl “Avendliederen” (Večerní písně) en “In de natuur” (V Prirode) behoren tot de fundamenten van de Tsjechische poëzie van de 19de eeuw. Realistisch waren vooral zijn verhalen en novellen, die draaiden om Praagse thema's en dorpsverhalen, maar ook zijn journalistieke werk. Als redacteur van de Nationale Krant (Národní listy) schreef hij honderden politieke artikelen, literaire feuilletons, theaterkritieken en reisverslagen. Hij was bij de eerste “Mei Almanak” (1858) betrokken en bewerkte zijn eigen jaarboeken. Hálek was mede-redacteur van de tijdschriften “Bloemen” (Květy) en “Lumír”. Hij was actief in de discussiegroep van kunstenaars (Umělecká Beseda), het centrum van het culturele en sociale leven van zijn tijd. Na zijn dood viel de groep van Májovci uiteen.
Eveningsongs
1. The spring came flying from afar; With fresh desires all’s teeming; All things pressed forward to the sun- So long all had been dreaming!
The finches flew out of their nest And children from their bowers, And on the meadows sweetest scents Breathe countless little flowers.
Young leaves press their way from the twigs And from birds’ throats their voices, And in the heart with budding love The youthful breast rejoices.
2. I am the knight from the old tale Who proudly to the far world rode To see the lass who’s like a rose And to discover her abode.
Who would behold her-said her fame- Would by a ban at once be struck; His heart would be rent from his breast, Or he would change to be a rock.
Thought I to myself, possibly For clemency there might be room. I ventured out and for my sin- Became a bard by rigid doom.
3. The humming of the trees has ceased, Their leaves breathe calmly, neatly; The bird is dreaming its fair dream So quietly, so sweetly.
The heavens’ stars have all come out, All things rest in calm gladness, But in the breast the sorrow wakes And in the heart the sadness.
The fragrant blossom’s pretty cup Receives dew in its centre- My God, and I, too, feel that dew In mine eyes gently enter.
De Nederlandse dichter en essayist Martin Reints werd geboren op 5 april 1950 in Amsterdam. Hij studeerde Nederlands in zijn geboortteplaats. Sinds 1970 publiceert Martin Reints gedichten in literaire tijdschriften. in 1981 verscheenn zijn poëziedebuut “Waar ze komt daar is ze”.Zijn tweede bundel “Lichaam en ziel” uit 1992 werd bekroond met de Herman-Gorter-Prijs en voor de essaybundel “Nacht- en dagwerk” (1998) kreeg hij de J. Greshoff-Prijs. “Tussen de gebeurtenissen” (2000) werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs, evenals “Ballade van de winstwaarschuwing” (2005). “Lopende zaken” verscheen in 2010, in 2012 gevolgd door “Schuifwanden”.
Grasmaaier
De gedachten gaan hun gang, maar niet hun eigen gang
zoals een grasmaaier die voor je uit gaat als je erachteraan loopt
nu je niet kunt slapen wacht je: tot wat er in je hoofd gebeurt zijn eigen vlucht gaat nemen
val je niet in slaap of je kunt niet in slaap vallen
of: kun je je niet in slaap laten vallen wat is het
je laat je voeten zwaar worden, je benen, je hele lichaam tot het zo zwaar is dat het door het bed lijkt te zakken waar je in ligt
of waar je op ligt wat is het, nachtelijke grasmaaier
wat, tot je lichaam er niet meer is of tot het licht begint te worden.
De mei van Gorter
Het is een ding met muziek erin dat deel uitmaakt van mijne wereld:
op een plank staande of liggende op een schrijftafel en soms op een hoofdkussen of zoals nu opengeslagen naast de vuilnisbak op mijn balkon -
een papieren ooievaar kan niet vliegen en wolken zijn mij geen kamelen in de lucht en mijn huis is ook geen rots bezocht door Griekse of Germaanse goden
is het mei in mijn agenda, zo is het mei op mijn balkon -
het is een hemels ding
het is mijmering, aankondiging van dreigende waanzin is het en er is weidsheid en zonlicht in en toch ook wel onzin.
Maya Angelou, Hanneke Hendrix, E. L. James, Marko Klomp, Marguerite Duras, Robert Schindel, Michiel van Kempen, Bettina von Arnim, Edith Södergran
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.
Phenomenal Woman
Pretty women wonder where my secret lies. I'm not cute or built to suit a fashion model's size But when I start to tell them, They think I'm telling lies. I say, It's in the reach of my arms The span of my hips, The stride of my step, The curl of my lips. I'm a woman Phenomenally. Phenomenal woman, That's me.
I walk into a room Just as cool as you please, And to a man, The fellows stand or Fall down on their knees. Then they swarm around me, A hive of honey bees. I say, It's the fire in my eyes, And the flash of my teeth, The swing in my waist, And the joy in my feet. I'm a woman Phenomenally. Phenomenal woman, That's me.
Men themselves have wondered What they see in me. They try so much But they can't touch My inner mystery. When I try to show them They say they still can't see. I say, It's in the arch of my back, The sun of my smile, The ride of my breasts, The grace of my style. I'm a woman
Phenomenally. Phenomenal woman, That's me.
Now you understand Just why my head's not bowed. I don't shout or jump about Or have to talk real loud. When you see me passing It ought to make you proud. I say, It's in the click of my heels, The bend of my hair, the palm of my hand, The need of my care, 'Cause I'm a woman Phenomenally. Phenomenal woman, That's me.
“Als het geweten dat zo graag tegen de stem in haar hoofd in wilde gaan zijn kans had gekregen dan had het gezegd dat iets stuk maken troost kan brengen. Iets wat kapot is herinnert aan hoe het was. Pas dan zie je dat het mooi was, voel je hoe mooi het is geweest, veel beter nog dan toen het heel was. Marie wist wel wat ze wilde, ze wist alleen niet waarom. Maar welke puber heeft zich ooit om die reden van iets laten weerhouden? (…)
De tijd vervliegt in zomers zoals deze. De dagen met regen zaten ze voor het raam, de dagen met zon bij het stationnetje aan de rand van het bos. Alle dagen praatten ze, keken ze naar de mensen die voorbij liepen en de treinen die langsraasden. Misschien kent iedereen wel zo’n zomer. Een zomer die je je de rest van je leven herinnert. Een zomer waarin je dacht dat dit het was, dat dit het begin van je leven was.” (…)
‘Lies leefde gewoon door. Opstaan, de broodbezorger ontvangen, de jongens laten inruimen, blaren controleren en eventueel in bad, zwachtelen, koffie zetten voor Wilma, ontbijten, krant, middageten, boeken, avondeten en slapen.Zo trokken de jaren voorbij. Het leven, de liefde, de dood en het verlies. Pijn, in duizend soorten."
Hanneke Hendrix (Tegelen, 4 april 1980)
De Britse schrijfster E. L. James (pseudoniem van Erika Leonard) werd op 4 april 1963 in Buckinghamshire als Erika Mitchell geboren.Zie ook alle tags voor E. L. James op dit blog
Uit: Fifty Shades of Grey
„The picnic was amazing, Christian was so gentle with Chris, he is such a kind and natural father. We left the park quite late and Taylor drove us straight onto the tarmac of the Miami International airport to board the Grey Enterprises jet. By that time Chris was exhausted. Christian gave him a quick tour, revelling in his innocent, awed excitement; he even let him sit with the pilot for a bit. By take-off his little eyelids were hanging heavy and low. Christian fussed over him, strapping him securely into the reclined seat and covering him with a soft blanket so that he could sleep. It tugged so hard at my heart that I had to look away at times, unable to watch how, after just one day, he was doting on his son. The melancholy bled like black ink into water. After a quick, 40 minute flight, one of Christian’s new men met us upon arrival in Savannah. Christian introduced him as Collins. He was a perfect Taylor clone, bristling with efficiency. I briefly brooded over what might have happened to Sawyer. I hoped that I wasn’t the reason for his absence, that Christian didn’t fire him for failing to stop my covert escape but I was grateful that he wasn’t the one to collect us – if Taylor was mad at me, how mad would Sawyer be? Christian carried a sleeping Chris from the plane straight into the booster seat of yet another waiting SUV. His sleepy eyes remained resolutely shut. That’s what a day of fresh air and excitement will do for you when you’re four. The thought had me smiling, warming my heart. Collins drove to my mom’s house without the aid of any directions from us and dropped her off. My subconscious took the opportunity to remind me that Christian was indeed the ultimate stalker and I shrugged, undaunted – it’s not like I didn’t know.”
E. L. James (Buckinghamshire, 4 april 1963) Scene uit de film „Fifty Shades of Grey”, 2015
Langage corporel (II) Een glimlach ademt de woorden van een vlinder wangen begroeten de kleur van verlegenheid Lippen bestijgen de helling van overgave handen overvleugelen de stille indrukken met een streling.
We houden onze monden dicht terwijl we de stilte naboetseren met een glinstering in onze ogen armen dansen een krul om onze lichamen geborgenheid wenkt tranen naar de uithoeken van de tenen.
Krokodillentranen De gepantserde oogwenk loert geduldig roerloos in de modder van de schijnheil. Overdekte leugens beramen de ontvangst met opengesperde kaken afwachtend.
Een geveinsd eigenbelang huichelt in medelijden over de hopeloze kreupele. Onecht drama onthongert zich met een slachtoffermaal de slapeloze zelflust.
Marko Klomp (Goes, 4 april 1974)
De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook alle tags voor Marguerite Duras op dit blog.
Uit: La Vie tranquille
"Je ressemble aux autres femmes. Je suis une femme d'aspect assez quelconque, je le sais. Mon âge est un âge moyen. On peut dire qu'il est encore jeune. Mon passé, les autres seuls pourraient me dire s'il est intéressant. Moi je ne sais pas. Il est fait de jours et de choses dont je n'arrive pas à croire qu'ils me sont arrivés vraiment. C'est mon passé, c'est mon histoire. Je n'arrive pas à m'y intéresser parce que c'est la mienne. Il me semble que mon passé c'est demain qui commencera vraiment à le contenir. A partir de demain soir, le temps comptera". (…)
"Je les ai laissés et je suis allée me recoucher. Je n'ai pas pu me rendormir. Mon corps était engourdi. Je le sentais bien calme, suspendu à ma tête, bien décidé à être sourd, à ne pas m'écouter. Mais ma tête, de son côté, s'enfuyait toute libre dans un délire d'éveil". (…)
"Tout en parlant, je voyais Tiène à moitié relevé dans son lit, la forme de son corps. Pourquoi est-il si beau qu’on ne peut s’empêcher de le regarder même dans la colère ? Pourquoi est-il si désirable, si déroutant, tellement empli de silence que toute parole prononcée en sa présence est un mensonge ? Il me souriait, son visage vieillissait et rajeunissait sans arrêt et dans moi le jour succédait à l’ombre, le frais au chaud. Comment Tiène peut-il m’aimer ? Je me suis sentie âgée de cent ans, je suis née en des jours malheureux et je n’ai pas la force et je n’aurai jamais l’idée d’espérer quoi que ce soit pour moi seule. Un jour il est arrivé et il s’est arrêté."
Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996) Cover
Der Tau des morgendlichen Dämmers, Träne des Herbstes Steigt auf und tränkt seinen Nebel, der stetig bewallt Seinen Schauplatz, auf welchem die Neidstücke In die aberwitzigen Verlängerungen gehen
Das seh ich durch die Schnurrbarthaare Meines unaufhörlichen Katers
Es nähern sich die Akteure von Gestern Halten einander die Lippen hin, tauschen Versinterte Worte untereinander, blähen Die Hamsterbacken, lachen in Öde
Das seh ich durch die Schnurrbarthaare Meiner vom Absterben bedrohten Katze
Nächstes Frühjahr schreit in Nachbars Garten Das Katzengesindel die Jammerleiter rauf und hinab Sodass die Herzensdiebe sich verziehn, Harmonikaspieler Werfen unter zotigen Sätzen das Ding nach den Sängern
Das hör ich durch die angelegten Ohren Meiner in Liebesgefangenschaft harrenden Putzikatz.
Es ist so: schräg hinter dem Kater Ché Dem der Hunger der Welt eine Gleichgültigkeit war Verlebte ich meine Jugend, aber unentwegt beim Denken Fuhr meine Linke gegen seinen Strich ihm zum Nacken
Da öffneten sich die Horizonte der Zukunft und zwirbelten Sich durch die Schnurrbarthaare des Katers zuschanden
Nun gehe ich schon lange unterm abendlichen Nebel Der Tau nässt mein Gebein, Frost labt das Herz. Die Katzenviecher, ob Trotzki oder Mao, ob Putzi oder Ché Liegen unter Jesuitenwiesen und sintern Zeit.
Doch wer sieht mich wandern zu schließenden Horizonten Durch gezwirbelte Barthaare und murrendes Schnurren?
Uit: Jonge Surinaamse schrijvers: Een idealistische generatie met de hand op de knip
“‘Geld motiveert me, omdat ik lui bent,’ zegt Elvira Rijsdijk, geboren te Amsterdam op 1 maart 1957 waar haar ouders studeerden, maar opgegroeid aan het Surinaamse Middenpad van Kwatta, op een door bossen omgeven sinaasappelplantage. Ze is de dochter van Bijbelvaste boeroes - nakomelingen van Hollandse kolonisten uit de negentiende eeuw. Ze verwarden het calvinistische in hun waardensysteem overigens niet met een slaafse gang naar de zondagsdienst; Elvira bleef een vrije vogel, het type van twaalf ambachten, en één ongeluk méér. Sinds 1982 heeft ze van de journalistiek haar voornaamste bron van inkomsten gemaakt. Ze is een van de weinigen in Suriname die literaire kritieken schrijft en besteedt in het dagblad De West aandacht aan alles wat maar enigszins met cultuur te maken heeft. En verder husselt ze er nu en dan wat bij. In haar verhalen, geschreven in een stevige stijl, worden energieke dames ten tonele gevoerd die echter in nogal beroerde omstandigheden verkeren. Dat werk verscheen onder meer in de bundels Verhalen van Surinaamse schrijvers (1989) en Hoor die tori! (1990). Je zegt nou wel, werp ik haar tegen, dat geld je motiveert in je schrijven, maar je verhalen zijn bijzonder geschreven. ‘'t Is bij mij niet zo dat ik met wat ik schrijft echt iets kwijt moet, ik heb geen boodschap. Ik wenste dat niemand me kende. Had ik genoeg verdiensten, dan zou ik het niet doen. Ik moet hosselen voor mijn brood. Het klimaat om te schrijven is hier niet gemakkelijk."
„Die Ihr gleich goldnen Blumen auf zertretnem Feld wieder aufsprosset zuerst! In fröhlichen Zukunftsträumen der Muttererde huldigt, harrend voll heiligem Glauben, daß endlich Eurer Ahnung Gebild vollende der Genius und Fesseln der Liebe Euch umlege und großer Männer Unsterblichkeit in den Busen Euch säe – Die Ihr immer rege, von Geschlecht zu Geschlecht, in der Not wie in des Glückes Tagen auf Begeistrungspfaden schweift; in Germanias Hainen, auf ihren Ebnen und stolzen Bergen, am gemeinsamen Kelch heiligkühner Gedanken Euch berauschend, die Brust erschließt und mit glühender Träne im Aug Bruderliebe schwört einander, Euch schenk ich dies Buch. Euch Irrenden, Suchenden! die Ihr hinanjubelt den Parnassos, zu Kastalias Quell; reichlich der aufbrausenden Flut zu schöpfen den Heroen der Zeit und auch den Schlafenden im schweigenden Tal, schweigend, feierlichen Ernstes die Schale ergießt. Die ihr Hermanns Geschlecht Euch nennt, Deutschlands Jüngerschaft! – dem Recht zur Seite, klingenwetzend der Gnade trotzt; mit Schwerterklirren und der Begeistrung Zuversicht der Burschen Hochgesang anstimmt: ›Landesvater, Schutz und Rater!‹ mit flammender Fackel, donnernd ein dreifach Hoch dem Herrscher, dem Vaterland, dem Bruderbunde jauchzt, und: ›Strömen gleich, zusammenrauschet in ein gewaltig Heldenlied‹. Ihr, die mit Trug noch nicht nach nichtiger Hoffnung jagtet! Wenn der Philister Torengeschlecht den Stab Euch bricht, so gedenket, Musensöhne! daß ihre Lärmtrommel des leuchtenden Pythiers Geist nicht betäubt; keine Lüge haftet an ihm, keine Tat, kein Gedanke! Er ist wissend! – und lenkt, daß, unberührt von des Gesetzes Zwang, schnellen, feurigen Wachstums das Göttliche erblühe und in der Zeiten Wechsel ein milder Gestirn schützend über Euch hinleuchte."
Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)
Ik ben geen vrouw. Ik ben een neutrum. Ik ben een kind, een page, een gedurfd besluit, ik ben een schaterend streepje scharlaken zon... Ik ben een net voor alle gulzige vissen, ik ben een heildronk op de eer van alle vrouwen, ik ben een stap naar toeval en verderf, ik ben een sprong naar vrijheid, in het zelf... Ik ben het fluisteren van bloed in het oor van de man, ik ben een koorts in de ziel, de wil en onwil van het vlees, ik ben een toegangsbord van nieuwe paradijzen. Ik ben een vlam, speurend en vief, ik ben water, diep maar kniehoog moedig, ik ben vuur en water, eerlijk samengaand op vrije gronden...
Zonder titel
De maan weet … dat hier bloed zal vloeien vannacht. Langs koperen stroken boven het meer komt het stellige weten: Tussen de elzen zullen lijken liggen op het prachtige strand. De maan strooit haar mooiste licht op het mysterieuze starnd, De wind is een klaroen tussen de dennen Wat is de wereld mooi op dit verlaten uur.
Vertaald door Lisette Keustermans en Ivo van Strijtem
Tags:Maya Angelou, Hanneke Hendrix, E. L. James, Marko Klomp, Marguerite Duras, Robert Schindel, Michiel van Kempen, Bettina von Arnim, Edith Södergran, Romenu
Charles Ducal, Adriaan Jaeggi, Frederik van Eeden, Peter Huchel, Arlette Cousture, Pieter Aspe, Karel N.L. Grazell
De Vlaamse dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles Ducal op dit blog.
Liefdesdans voor twee
Ik voel je zachte adem strelend op mijn huid plagerig verlokkend passie straal je uit
Zwoele kussen dwalen fladderend en traag mijn lichaam is betoverd beantwoordt stil je vraag
We zoeken in elkaar verleidelijke troeven en in ons samenzijn kun je ook liefde proeven
In verstrengeling gebonden steeds hoger op de tree de hemel binnen bereik liefdesdans voor twee
Verspreking
Door een verspreking viel ik uit het raam. Op straat liepen gedachten te hoop, zij bogen zich over het neergedaald lichaam en zochten een gat in het hoofd.
Er duwde een vraag op mijn voorhoofd, zo scherp dat mijn ogen begonnen te lopen. Ieder gezicht ging voor mij open en toonde hetzelfde verschrikkelijk woord.
Ik wist dat mijn status van dichter vebood het mee te nemen, de taal in naar boven. Daar hingen intussen, bezorgd, de genoten en trokken mij aan mijn tong weer omhoog.
Impasse
Zo vond de vrouw haar man, de dichter: gehurkt in het bad, het hoofd geklemd tussen de knieën, alleen met zichzelf, het oude vlees, de verschrompelde stichter
van haar geluk. Zij zag hoe gebogen, hoe naakt en menselijk buiten de taal. De warmte wolkte, vrede zong uit de kraan. Dit, dacht zij, kon hij dit maar verwoorden...
Hij zag haar niet, rook zijn zweet, keek naar zijn lid in het stijgende water. Het water was heter dan hij kon verdragen. Hij haatte. De vrouw had hij lief
Hoe vaak een afscheid zich ook aandiende, nooit dacht je aan geld. Dat je ooit berooid zou sterven was verouderd kleingeld in je zak, je speelde er mee, je kon er niets voor kopen.
Hoe lang heb je al geld? De eerste keer dat je iets kocht, een wonder dat zich bleef herhalen: brood voor beloven, winst bij wisselen, geld voor geruststelling. Iets voor niets.
Ze zeiden: geld kun je niet eten. Toch kwam een dubbeltje er ongeschonden uit. Je slikte kwartjes, guldens, zelfs rijksdaalders en alles bleef glanzen.
Nu heb je altijd geld. Nullen op de bank, vogels en vuurtorens in je broekzak. Beatrix' neus drukt geruststellend tegen je ballen.
Je hebt afscheid, bagage, leeftocht. Je kunt gaan waarheen je wilt, streven naar iets hogers. De brandstof van je angst wordt steeds goedkoper.
Lief dat je het vraagt,
lief dat je het vraagt laten we de formaliteiten maar even achterwege laten. De maand ligt achter ons. De wind houdt aan. De dag is nauwelijks half om en nu al blijkt hier van alles zoek.
“Ik behoef u niet te zeggen hoeveel Johannes van Presto hield. Maar hij had toch ook heel wat ruimte in zijn hart voor anderen over. Vindt ge het vreemd dat zijn donker slaapkamertje met de kleine ruitjes daar ook een groote plaats innam? Hij hield van het behangsel met de groote bloemfiguren, waarin hij gezichten zag en waarvan hij de vormen zoo dikwijls bestudeerd had, als hij ziek was of 's morgens wakker lag, hij hield van het eene schilderijtje dat er hing, waarop stijve wandelaars waren afgebeeld, die in een nog stijver tuin wandelden langs gladde vijvers, waarin hemelhooge fonteinen spoten en kokette zwanen zwommen; - het meest hield hij echter van de hangklok. Hij wond die altijd met zorg en aandacht op en hield het voor een noodzakelijke beleefdheid naar haar te kijken als zij sloeg. Dat ging natuurlijk alleen, zoolang Johannes niet sliep. Was de klok door een verzuim stil blijven staan, dan voelde Johannes zich zeer schuldig en vroeg haar duizend maal vergeving. Gij zoudt misschien lachen, als ge hem met zijn kamer in gesprek hoordet. Maar let eens op hoe dikwijls gij bij u zelven spreekt. Dat schijnt u in 't geheel niet belachelijk. Johannes was bovendien overtuigd, dat zijne hoorders hem volkomen begrepen en had geen antwoord noodig. Maar heimelijk wachtte hij toch wel eens een antwoord van de klok of het behangsel. Schoolkameraden had Johannes wel, maar vrienden waren het eigenlijk niet. Hij speelde met hen en smeede samenzweringen op school en vormde rooverbenden met hen buiten, maar hij voelde zich eerst recht thuis als hij alleen met Presto was. Dan verlangde hij nimmer naar jongens, en voelde zich volkomen vrij en veilig. Zijn vader was een wijs en ernstig man, die Johannes dikwijls medenam op lange tochten door wouden en duinen; dan spraken zij weinig en Johannnes liep tien schreden achter zijn vader, de bloemen groetend, die hij tegenkwam en de oude boomen, die zoo altijd op dezelfde plaats moesten blijven, vriendelijk met zijn handje langs de ruwe schors strijkend. En ruischend dankten hem dan de goedige reuzen. Soms schreef zijn vader letters in het zand bij het voortgaan, één voor één, en Johannes spelde de woorden die zij vormden en soms ook stond de vader stil en leerde Johannes den naam van een plant of dier.”
Frederik van Eeden (3 april 1860 – 16 juni 1932) De kleine Johannes. Beeld van Margot Hudig uit 1950 in Bussum
« Émilie ne ferma qu'un œil durant sa première nuit. Elle se tourna et se retourna, se demandant si un jour elle s'habituerait aux bruits incessants de cette ville. Elle se sentit bien loin de son Bourdais, là où seuls le beuglement des vaches, le hennissement occasionnel d'un cheval, le cri des oiseaux nocturnes, le chant des criquets et le coassement des grenouilles se permettaient de troubler le silence de la nuit. Elle pensa que cette symphonie de la nature avait toujours bercé ses rêves. Ce n'était pas comme ce grondement lointain des usines de pâtes et papier, ces éclats de voix ponctués de cris qui entraient par sa fenêtre, ce bruit des machines qui roulaient sans arrêt, ces portes qu'elle entendait claquer si fort qu'à deux reprises elle avait eu l'impression qu'il s'était agi de la porte de sa chambre, ce gargouillis de tuyauterie qui envahissait la maison chaque fois que les voisins du dessus ouvraient un robinet dans la cuisine ou tiraient la chasse de la toilette. (…)
Se raclant la gorge [le médecin], il demanda à Dosithée s'il devait essayer de sauver la mère ou l'enfant. Dosithée blêmit. Il avait déjà entendu raconter de ces histoires où un homme devait devenir Dieu et décider de la mort d'une personne. Il savait que l’Église demandait de sauver l'enfant. Il pleura, dos tourné. "Sauvez ma femme, docteur".
Arlette Cousture (Saint-Lambert, 3 april 1948)
De Vlaamse schrijver Pieter Aspe (pseudoniem van Pierre Aspeslag) werd geboren in Brugge op 3 april 1953. Zie ook alle tags voor Pieter Aspe op dit blog.
Uit:Het laatste bevel
“Wat doe jij hier?’ Willem Debaes bekeek de man die voor hem in de deuropening stond tegelijk onderzoekend en argwanend. Hij leek niet veel veranderd sinds ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Zijn haar was korter, zijn blik zelfverzekerder, voor de rest zag hij er nog dezelfde oen uit als toen, behalve dat hij nu smaakvol gekleed was, mooi gebruind, een duur horloge om had en zijn handen een regelmatig bezoek bij een manicure verraadden. ‘Ik vertegenwoordig de eigenares’, klonk het afgebeten. ‘Je bent toch geen makelaar geworden?’ ‘Waarom zou ik geen makelaar geworden zijn?’ De rotzak was nog even arrogant als vroeger. De spot, het misprijzen, het meewarige hoofdschudden. Hij was het evenmin verleerd mensen te kleineren, te vernederen, hun het bloed onder de nagels vandaan te halen. ‘Omdat je van lood geen goud kunt maken, ventje.’ De man glimlachte terwijl hij de pijn verbeet van oude wonden die weer werden opengereten en probeerde zijn ademhaling onder controle te houden omdat hij Debaes niet het gevoel wilde geven dat hij nog macht over hem kon uitoefenen. Die tijd was voorgoed voorbij. Hij had de teugels zelf in handen genomen. ‘Wilt u het huis dan niet bezoeken?’ ‘Natuurlijk. Waarom denk je anders dat ik de moeite heb gedaan om hiernaartoe te komen?’ Omdat je met je eigen ogen wilde zien welke gek een villa met zwembad voor die prijs te koop aanbiedt, wilde de man zeggen. Willem Debaes was behalve arrogant, dominant en harteloos ook ongelooflijk hebzuchtig. Zijn bedrijf was vijftien miljoen euro waard, zijn privévermogen werd op tien miljoen geschat. Zelfs een idealistische wereldverbeteraar wist dat iemand die van nul was begonnen een dergelijk fortuin niet op een eerlijke manier had kunnen verdienen. ‘Komt u binnen, meneer Debaes. Ik geef u een rondleiding.”
Bovenop het snel vergeten Amsteldorp met huisjes en tuintjes, en met ‘n strand dat gleed naar de rivier, stonden die dag de trams staakstil en schudden met hun voorbalkons van nee, we rijden niet meer uit. Wreedheid heerst tot bloedens en tot stervens toe in de oorlogsstraten van de stad: de jacht op Joden dient te stoppen. Het staken ging verwoed door alle wijken. Maar de vijand kwam en schoot de trams die staakten, neer. Ze bloedden metaal en straf. Er was geen ontkomen aan: traag begonnen de trams weer te rijden en de wreedheid groeide in rillend Amsterdam.
“I have reason to think, from some investigations I made in the Naval Archives when I was attached to the Bureau of Construction, that every official report relating to him was burned when Ross burned the public buildings at Washington. One of the Tuckers, or possibly one of the Watsons, had Nolan in charge at the end of the war; and when, on returning from his cruise, he reported at Washington to one of the Crowninshields,—who was in the Navy Department when he came home,—he found that the Department ignored the whole business. Whether they really knew nothing about it, or whether it was a "Non mi ricordo," determined on as a piece of policy, I do not know. But this I do know, that since 1817, and possibly before, no naval officer has mentioned Nolan in his report of a cruise. But, as I say, there is no need for secrecy any longer. And now the poor creature is dead, it seems to me worth while to tell a little of his story, by way of showing young Americans of to-day what it is to be A MAN WITHOUT A COUNTRY. Philip Nolan was as fine a young officer as there was in the "Legion of the West," as the Western division of our army was then called. When Aaron Burr made his first dashing expedition down to New Orleans in 1805, at Fort Massac, or somewhere above on the river, he met, as the Devil would have it, this gay, dashing, bright young fellow, at some dinner-party, I think. Burr marked him, talked to him, walked with him, took him a day or two's voyage in his flat-boat, and, in short, fascinated him. For the next year, barrack-life was very tame to poor Nolan. He occasionally availed of the permission the great man had given him to write to him. Long, high-worded, stilted letters the poor boy wrote and rewrote and copied. But never a line did he have in reply from the gay deceiver. The other boys in the garrison sneered at him, because he sacrificed in this unrequited affection for a politician the time which they devoted to Monongahela, sledge, and high-low-jack. Bourbon, euchre, and poker were still unknown. But one day Nolan had his revenge.”
Edward Everett Hale (3 april 1822 – 10 juni 1909) Borstbeel door Henry Hudson Kitson, 19e eeuw
„Sie fesselten Lisa, dass sie sich nicht mehr rühren konnte, und sprachen sich ihr vor, dass es Lisa traf wie Peitschenschläge. Lisa stand oft nicht gerecht da, gegenüber manchen, die diese Sätze gesprochen hatten, die Vorwürfe waren oft gerechtfertigt. Auch war es nicht so, dass Lisa die Menschen dafür hassen musste oder konnte, aber die bloße Verletzung würgte sie ziemlich. Manchmal schliefen die Besatzer, auf einmal aber konnten sie aufwachen und ihre Feste feiern in Lisa.“ (…)
„Wenn Lisa abends Musik hörte, war sie gerettet; es kam ihr vor, sie verwandle sich in Musik. Den Schmerz nahm sie dann wie eine Hostie. Dann war sie plötzlich beleidigt – nur weil die Musik sich entrüstete, zuckte wie ein stolzes, misshandeltes Pferd – oder nein, sie täuschte sich, sie war von etwas emporgehoben, das hell auffährt und alles Schwere und Niederdrückende abwirft. Helle Flucht. Jemand spielte Klavier, und eine Musikstelle versetzte Lisa in einen Augenblick, in dem sie alles einfach empfing und alles sie schön berührte, zu ihr kam, an die Augen, sanft. Der Klavierspieler wiederholte diese leise, schöne Musikstelle, wieder und wieder … sie wachte auf und wachte auf, hörte nicht auf gerade aufzuwachen.“
“The emperor Charles V. com menced a sumptuous palace within its walls, but was deterred from completing it by repeated shocks of earthquakes. The last royal residents were Philip V. and his beautiful queen, Elizabetta of Parma, early in the eighteenth century. Great preparations were made for their reception. The palace and gardens were placed in a state of repair, and a new suite of apartments erected, and decorated by artists brought from Italy. The sojourn of the sovereigns was transient, and after their departure the palace once more became desolate. Still the place was maintained with some military state. The gov ernor held it immediately from the crown; its jurisdiction extended down into the suburbs of the city, and was independent of the captain-general of Granada. The desertion of the court, however, was a fatal blow to the Alhambra. Its beautiful halls became desolate, and some of them fell to ruin; the gardens were destroyed, and the foun tains ceased to play. By degrees the dwellings became filled with a loose and lawless population contrabandistas, 5 who availed themselves of its independent jurisdiction to carry on a wide and daring course of smuggling ; and thieves and rogues of all sorts, who made this their place of refuge whence they might depredate upon Granada and its vicinity. The strong arm of government at length interfered; the whole community was thoroughly sifted; none were suffered to remain but such as were of honest character, and had legitimate right to a residence; the greater part of the houses were demolished, and a mere hamlet left, with the parochial church and the Franciscan convent. During the recent troubles in Spain, when Granada was in the hands of the French, the Alhambra was garrisoned by their troops, and the palace was occasionally inhabited by the French commander. With that enlightened taste which has ever distinguished the French nation in their conquests, this monument of Moorish elegance and grandeur was rescued from the absolute ruin and desolation that were overwhelming it. The roofs were repaired, the saloons and galleries protected from the weather, the gardens cultivated, the watercourses restored, the fountains once more made to throw up their sparkling showers; and Spain may thank her invaders for having preserved to her the most beautiful and interesting of her historical monuments.”
Washington Irving (3 april 1783 - 28 november 1859) Portret door Gilbert Stuart Newton, 1830
Uit: Wo ich daheim war. Erzählungen aus dem böhmischen Riesengebirge.
“Heute, vor dem Einschlafen, fiel mir ungerufen ein, was längst vergessen schien, und hier in der Fremde, in der ich seit Jahren lebe, fiel es mir ein. Ich ging den Weg wie damals als Knabe, trat aus dem Garten um unser Haus mit dem von Balsaminen umblühten Zaun, stieg den Hang hinauf, ging durch den Hohlweg, vorbei am Steinbruch mit der fleischroten Mauer unter dem Grün der Sträucher...bis zu Pater Neumann Kreuz. ...In meiner Kindheit war kein Tag gewesen ohne diesen Weg, ...ohne daß ich den Wassertümpel besucht hätte...oft mache ich den Weg in meinen Gedanken beim Einschlafen oder an Regentagen, und gehe jetzt, in der Fremde, nach vielen Jahren, wieder vor dem Einschlafen, als könne ich morgen meinen Wassertümpel besuchen, der auf mich wartet und traurig ist, wenn ich nicht komme. Sehe unter den graubärtigen Ästen einen Knaben übers Wasser geneigt sitzen, die Wangen von der Sonne gerötet wie die Himbeeren am Strauch, die Haare schimmernd wie die Ähren der Gerste und als Gold eingelegt ins Silber des Wasserspiegels. Alles noch wirklich, und doch schon Traum.“
Josef Mühlberger (3 april 1903 – 2 juli 1985) Tijdens een reis op jongere leeftijd
Nun bin ich auf den Berg gestiegen Und schau‘ in’s grüne Land hinein. Im Sonnenschein die Täler liegen; Die Berge deckt der Sonnenschein. Im Sonnenschein die Falter scherzen, Im Sonnenstrahle glänzt der Quell Und in der Brust, im tiefsten Herzen Wird’s wieder licht und sonnenhell!
Schon lugt im Wald durch’s herbstlich falbe, Zertretne Laub der Blüten Pracht; Schon hat die Lerche, hat die Schwalbe Der junge Lenz zurück gebracht. Sie alle sind der Lust Propheten, Propheten einer sel’gen Zeit! Aus tausend Pforten seh‘ ich treten Hin in die Welt die Fröhlichkeit.
Sei mir gegrüßt mit meinem Liede, Sei mir gegrüßt aus vollster Brust, Du wunderbarer Frühlingsfriede, Du wundersame Frühlingslust! Mit frohem Sinne zum Himmel wende Ich nun die Augen tiefbewegt. Mir ist, als hätt‘ mir seine Hände Ein Engel auf die Stirn gelegt.
Friedrich Emil Rittershaus (3 april 1834 – 8 maart 1897)
De Nederlandse dichter, schrijver en uitgever Bert Bakkerwerd geboren in Huizum (Leeuwarden) op 3 april 1912. Bakker schreef een aantal letterkundige studies, twee romans, poëzie en kinderboeken. In WO II was hij betrokken bij het verzet en werkte hij mee aan het illegale Vrij Nederland. Na de bevrijding werd hij enig directeur van de uitgeverij Bert Bakker. In 1953 richtte hij het maandblad Maatstaf op, waarvan hij tot 1969 redacteur was. Als uitgever bij Bert Bakker/Daamen had hij veel succes met de reeks Ooievaar Pockets waarvan er in eerste instantie 199 verschenen. Nadat in 1972 de laatste Ooievaar van bovengenoemde serie verscheen, werd in april 1991 een nieuwe reeks Ooievaars op stapel gezet. De serie begon met de nummers 266 tot en met 305, daarna is men doorgegaan met een serie ongenummerde Ooievaars.
Terug
't Wordt al gezocht en weergevonden: dezelfde tuin onder dezelfde lucht, hetzelfde hart, waarmee ik was verbonden vóór mijn verraad en heimelijke vlucht.
Het is er nog; het is altijd gebleven. Alles is weer, zooals het vroeger was. De berken wiegen en de bloemen beven en prachtig schijnt de zon over het voorjaarsgras.
En gij, hoe vreemd, wilt mij opnieuw ontvangen, opnieuw mijn hoofd verbergen in uw schoot. Zoo laat mij, láát mij dan, en merk uit mijn verlangen hoe onuitsprekelijk het was en groot.
Regenlied
Vaak ligt zij stil en luistert naar den regen, Die recht en ruischend langs haar venster stroomt. Zij weet dan niet meer of zij waakt of droomt, En of de boomen stilstaan of bewegen.
Het is zoo vreemd: dit onophoudelijk zingen. Altijd hetzelfde lied - Voorbij haar open raam. Het waait naar binnen en het raakt haar aan. Het maakt zichzelf vertrouwd met alle dingen.
Zoo duurt het door - Zoo zal het lang nog duren. Zij weet, dat zij het niet ontkomen kan, Vóórdat zij sterven gaat - En dan Zal het nòg bij haar zijn - tot in haar laatste uren.
Maar als zij eindelijk afscheid heeft genomen En door een engel zacht is weggeleid, Zal er het ééuwig zingen komen, Waartoe dit haar heeft voorbereid.
in twee verschillende werelden: de mijne, meest letters, een tekst die door het leven loopt, de jouwe voornamelijk gebeuren. Je bezat een kennis die ik dolgraag bezeten zou hebben: het vermogen gevoel, lust, haat of liefde als een golf door je hele lichaam te laten gaan, van je neus tot je staartpunt, het onvermogen om het bestaan van de maan te accepteren. Bij volle maan huilde je steeds luid naar haar op. Je was een beter gnosticus dan ik. En je leefde zodoende voortdurend in het paradijs. Je had de gewoonte al springend vlinders te vangen en ze op te peuzelen, iets dat sommige mensen weerzinwekkend vonden. Ik stelde dat immer op prijs. Waarom kon ik er geen lering uit trekken? En deuren! Voor gesloten deuren ging je liggen slapen, vast overtuigd dat vroeg of laat degene moest komen die de deur open zou doen. Je had gelijk. Ik had ongelijk. Ik vraag me af, nu deze lange woordloze vriendschap voorgoed voorbij is, of ik mogelijkerwijs iets kon dat jou imponeerde. Je vaste overtuiging dat ik het was die het onweer opriep telt niet mee. Dat was een vergissing. Ik denk dat mijn geloof dat de bal bleef bestaan ook wanneer hij achter de bank verscholen lag je ergens een idee gaf van mijn wereld. In mijn wereld lag het meeste verscholen achter iets anders. Ik noemde je ‘hond’. Ik vraag mij vaak af of je mij beschouwde als een grotere, meer lawaai makende ‘hond’, of als iets anders, voor altijd onbekend, dat is wat het is, bestaat in de eigenschap waarin het bestaat, een fluitje door het nachtelijke park waarop je gewend was terug te keren zonder eigenlijk te weten waarnaar. Over jou, over wie je was, wist ik niet meer. Je zou kunnen zeggen, vanuit dit wat objektievere standpunt: We waren twee organismen. Twee van deze plekken waar het universum in zichzelf verstrikt raakt, kortstondige, komplexe proteïnestrukturen, die steeds ingewikkelder moeten worden om te overleven, tot alles uiteenspringt en weer eenvoudig wordt, de knoop ontward, het raadsel vervlogen. Je was niets dan een vraag gericht aan een andere vraag en geen van beiden bezat andermans antwoord.
„Wer wir sind, wissen wir nicht. Beim letzten Durchzählen kam ich auf mindestens drei Personen, die jeder von uns ist. Erstens die, die er ist, zweitens die, die er zu sein glaubt, und drittens die, für die ihn die anderen halten sollen. Als ich aufwache, geht es mir so elend, dass ich mit keinem der drei etwas zu tun haben will. Ich bin zu Hause. Im Fernseher läuft das Neujahrskonzert. Ohne Ton. An der Wand hat sich jemand Notizen gemacht. Überall im Zimmer liegt Geschenkpapier. Neben mir liegt eine Frau. Ich kenne sie. Sie heißt Ina. Ich frage mich bloß, was sie da macht. Immerhin hebt und senkt sich ihr Brustkorb. Ich versuche mich an den Sex zu erinnern. In meinem Gehirn, oder was ich dafür halte, finde ich keine Bilder davon. Vielleicht besser so. Ich erlaube mir eine kurze Zimmerinspektion. Dem Zustand meiner Kleidung nach hatte ich eine verlustreiche Auseinandersetzung mit einem Autobus. Die Konföderiertenflagge in der Vase mit der undefinierbaren Flüssigkeit verbreitet eine gewisse Revolutionsstimmung, die mir unlieb ist. Aus den Notizen an der Wand werde ich erst recht nicht schlau, es geht um irgendeinen Bären und einen Peter. Die Schrift erinnert mich an meine. Mir ist dieses Jahr schon jetzt nicht ganz geheuer. Als ich meinen Körper nach Anzeichen von Gewalt absuchen will, läutet es an der Tür. Eine Sekunde Pause, dann wird wieder geläutet. Und das dritte Läuten hört gar nicht mehr auf. Es hört einfach nicht mehr auf. Es läutet. Es läutet. Es läutet. Es läutet. Es läutet. Es läutet.“
Thomas Glavinic (Graz, 2 april 1972)
De Amerikaanse dichter en letterkundige Ed Dorn werd geboren op 2 april 1929 in Villa Grove, Illinois. Zie ook alle tags voor Ed Dorn op dit blog.
This March Afternoon
Pride kept me away. Her eyes, indelicate as they were, were there nonetheless and her eyes guided me into the recesses of my own untrackable world, oh goddesses did I like Harpagus crave a fixture rule of this world as over the years I grow older? A bitter clot of time rides in my throat and Nay once again the Graces say.
Daffodil Song
The horns of yellow
on this plain resound and the twist on the air of their brilliance Say where say where I will find a love or an arabetque of such rash fortune.
“Lorsqu'on sort de Plassans par la porte de Rome, située au sud de la ville, on trouve, à droite de la route de Nice, après avoir dépassé les premières maisons du faubourg, un terrain vague désigné dans le pays sous le nom d'aire Saint-Mittre. L'aire Saint-MiƩre est un carré long, d'une certaine étendue, qui s'allonge au ras du troƩoir de la route, dont une simple bande d'herbe usée la sépare. D'un côté, à droite, une ruelle, qui va se terminer en cul-de-sac, la borde d'une rangée de masures ; à gauche et au fond, elle est close par deux pans de muraille rongés de mousse, au-dessus desquels on aperçoit les branches hautes des mûriers du Jas-Meiffren, grande propriété qui a son entrée plus bas dans le faubourg. Ainsi fermée de trois côtés, l'aire est comme une place qui ne conduit nulle part et que les promeneurs seuls traversent. Anciennement, il y avait là un cimeƟère placé sous la protection de saint Mittre, un saint provençal fort honoré dans la contrée. Les vieux de Plassans, en 1851, se souvenaient encore d'avoir vu debout les murs de ce cimetière, qui était resté fermé pendant des années. La terre, que l'on gorgeait de cadavres depuis plus d'un siècle, suait la mort, et l'on avait dû ouvrir un nouveau champ de sépultures, à l'autre bout de la ville. Abandonné, l'ancien cimeƟère s'était épuré à chaque printemps, en se couvrant d'une végétaƟon noire et drue. Ce sol gras, dans lequel les fossoyeurs ne pouvaient plus donner un coup de bêche sans arracher quelque lambeau humain, eut une ferƟlité formidable. De la route, après les pluies de mai et les soleils de juin, on apercevait les pointes des herbes qui débordaient les murs ; en dedans, c'était une mer d'un vert sombre, profonde, piquée de fleurs larges, d'un éclat singulier. On sentait en dessous, dans l'ombre des tiges pressées, le terreau humide qui bouillait et suintait la sève. »
Émile Zola (2 april 1840 - 29 september 1902) Cover
„Doch bei der tatsächlichen Zusammenkunft hochrangiger, diplomierter Herren am Wannsee, wo die Idee praktische Gestalt annahm, ging es fachgerecht und ruhig zu: »Sehr ruhig, sehr freundlich, sehr höflich und sehr artig, sehr nett, und es werden nicht viele Worte gemacht. Es dauert auch nicht lange. Es wird dann ein Cognac gereicht durch die Ordonanzen, und dann ist die Sache eben vorbei«, wie sich ein Teilnehmer, Adolf Eichmann, erinnert. Auch die Vorbereitungen in Ungarn gingen verhältnismäßig glatt und ruhig vonstatten, schritten immer nur eine Stufe weiter voran. Wenn es nun schon eine Juden- frage gab, dann musste man sich um deren Lösung bemühen, noch dazu unter gesetzlichen Rahmenbedingungen. Im Frühjahr 1944 war die Entwicklung, die zur Endlösung, zu den Vernichtungslagern führte, alltäglich und fast normal geworden. Im ungarischen Parlament wurde das Thema von den Abgeordneten ausgiebig debattiert. Der katholische Fürstprimas und auch der Vorsitzende der reformierten Bischofskonferenz empfahlen die Vorlage der Judengesetze zur Annahme. Dem ersten Judengesetz folgte das zweite, das dritte, und dann prasselte in rasender Geschwindigkeit Verordnung auf Verordnung hernieder, wurde der Rückstand zum deutschen Vorbild wettgemacht.“
name appears everywhere and in dream body armor removed what now, legacy, archivum we female archons preserve of intensity a durance a hand you recognize (sounds sound) assurance as lives on drank of that drank of this almost suffocated, then drowned downed but never what only she could only know as herself living in the brute time speak of a syntax of rendition? the politics of Empire chip away as poetry attests, give it up curve of a water-starved globe to follow and be following? racism, sexism, struggle everything in intense grasp of consciousness — cut in crystal observation for her rapid and perched intellectus privacy opens to vibrant light this is stuff of Eros, of empathy passionate edge of Adrienne the American Skeptic I feel you consociational in this light a term of anthropology, to study intersections in the annals we share intergenerational, interspecies, interlanguage move in parallelograms getting it right as she did
Uit:The memoirs of Jacques Casanova de Seingalt (Vertaald door Arthur Machen)
“The exorcist, standing by the bed, took out his pocket ritual and the stole which he put round his neck, then a reliquary, which he placed on the bosom of the sleeping girl, and with the air of a saint he begged all of us to fall on our knees and to pray, so that God should let him know whether the patient was possessed or only labouring under a natural disease. He kept us kneeling for half an hour, reading all the time in a low tone of voice. Bettina did not stir. Tired, I suppose, of the performance, he desired to speak privately with Doctor Gozzi. They passed into the next room, out of which they emerged after a quarter of an hour, brought back by a loud peal of laughter from the mad girl, who, when she saw them, turned her back on them. Father Mancia smiled, dipped the sprinkler over and over in the holy water, gave us all a generous shower, and took his leave. Doctor Gozzi told us that the exorcist would come again on the morrow, and that he had promised to deliver Bettina within three hours if she were truly possessed of the demon, but that he made no promise if it should turn out to be a case of madness. The mother exclaimed that he would surely deliver her, and she poured out her thanks to God for having allowed her the grace of beholding a saint before her death. The following day Bettina was in a fine frenzy. She began to utter the most extravagant speeches that a poet could imagine, and did not stop when the charming exorcist came into her room; he seemed to enjoy her foolish talk for a few minutes, after which, having armed himself ‘cap-a-pie’, he begged us to withdraw. His order was obeyed instantly; we left the chamber, and the door remained open. But what did it matter? Who would have been bold enough to go in?”
Giacomo Casanova (2 april 1725 – 4 juni 1798) David Tennant als Casanova in de Britse tv-serie uit 2005
“Er was eens een prins die zo graag een prinses wilde hebben, maar het moest een echte prinses zijn. Hij reisde de hele wereld rond om er één te vinden, maar overal kwam er iets tussen. Prinsessen waren er genoeg, maar of het echte prinsessen waren, daar kon hij nooit helemaal achter komen, altijd was er iets dat niet helemaal in de haak was. Toen kwam hij weer thuis en was erg bedroefd, want hij wilde graag een heuse prinses hebben. Op een avond brak er een verschrikkelijk onweer los; het bliksemde en donderde, de regen stroomde neer: het was vreselijk! Toen werd er aan de stadspoort geklopt en de oude koning ging opendoen. Het was een prinses die buiten stond. Maar, lieve hemel, wat zag ze eruit door de regen en het noodweer! Het water liep uit haar kleren en haren, bij de punt van haar schoen liep het erin en bij de hiel er weer uit; zij zei dat ze een echte prinses was. "Ja, daar zullen we wel achter komen!" dacht de oude koningin, maar ze zei niets. Ze ging haar slaapkamer binnen, nam al het beddengoed weg en legde een erwt op de bodem van het bed, nam toen twintig matrassen, legde die boven op de erwt en toen opnieuw twintig veren bedden boven op de matrassen. Daar moest de prinses nu 's nachts op liggen. 's Morgens vroegen ze haar hoe ze had geslapen. "O, verschrikkelijk slecht!" zei de prinses, "ik heb de hele nacht bijna geen oog dicht gedaan! De hemel weet wat er in mijn bed lag. Ik heb op iets hards gelegen en ik ben over mijn hele lichaam bont en blauw! Het is afschuwelijk!"
Hans Christian Andersen (2 april 1805 - 4 augustus 1875) Cover
Uit: The Mad Toy (Vertaald door Michele McKay Aynesworth)
“Caressing my small monster, I would think to myself, This cannon can kill, this cannon can destroy, and the conviction of having created an obedient and mortal danger drove me wild with joy. The neighborhood boys examined it with astonishment and saw it as a sign of my intellectual superiority. After that, on our expeditions to steal fruit or seek buried treasure in the no-man's-land that lay beyond the Maldonado Stream in San Jose de Flores, I was in charge. The day we fired the cannon was glorious. We did the test shot in a clump of retama bushes in a huge empty lot on Avellaneda Street just before you get to San Eduardo. A circle of boys surrounded me while I, faking excitement, loaded the mouth of the culverin. Then, to measure its ballistic power, we aimed it at the zinc water tank attached to the wall of a nearby carpentry shop. Gripped by emotion, I lit the fuse; a small shadowy flame leapfrogged in the sun, and suddenly a terrible explosion enveloped us in a nauseating cloud of white smoke. For a brief moment we were overcome with wonder: it seemed to us in that instant that we had discovered a new continent, or had been turned into owners of the earth by some strange magic. All at once someone yelled, "Beat it! The cops!" There was no time to make a dignified exit. Two policemen, running as fast as they could, were advancing toward us. We hesitated ... and suddenly, making prodigious leaps, we fled, abandoning the "bombard" to the enemy. Enrique ended the conversation by telling me, "Che, if you need some scientific data, I have a collection of magazines at home called Around the World that I can let you borrow." From that day to the night of the great danger, our friendship was like that of Orestes and Pylades.”
