De Catalaanse schrijfster Mercè Rodoreda werd geboren op 10 oktober 1908 in Barcelona. Zij groeide uit tot een van de meest internationale catalaanse schrijvers, want haar werk is in bijna dertig talen vertaald, waaronder het Nederlands. Ze schreef voornamelijk romans en korte verhalen, maar hield zich ook bezig met journalistiek, poëzie en toneel. Zij heeft in Nederland vooral succes gehad met de roman Colometa uit 1962. Dit verhaal van een vrouw die staande blijft in de Burgeroorlog en de maatschappelijke ontreddering,
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Uit: The Time of the Doves (Vertaald door David H. Rosenthal)
Julieta came by the pastry shop just to tell me that, before they raffled off the basket of fruit and candy, theyd raffle some coffeepots. Shes already seen them: lovely white ones with oranges painted on them. The oranges were cut in half so you could see the seeds. I didnt feel like dancing or even going out because Id spent the day selling pastries and my fingertips hurt from tying so many gold ribbons and making so many bows and handles. And because I knew Julieta. She felt fine after three hours sleep and didnt care if she slept at all. But she made me come even though I didnt want to, because thats how I was. It was hard for me to say no if someone asked me to do something. I was dressed all in white, my dress and petticoats starched, my shoes like two drops of milk, my earrings white enamel, three hoop bracelets that matched the earrings, and a white purse Julieta said was made of vinyl with a snap shaped like a gold shellfish.
When we got to the square, the musicians were already playing. The roof was covered with colored flowers and paper chains: a chain of paper, a chain of flowers. There were flowers with lights inside them and the whole roof was like an umbrella turned inside out, because the ends of the chains were tied much higher up in the middle where they all came together. My petticoat had a rubber waistband Id had a lot of trouble putting on with a crochet hook that could barely squeeze through. It was fastened with a little button and a loop of string and it dug into my skin. I probably already had a red mark around my waist, but as soon as I started breathing harder I began to feel like I was being
martyred. There were asparagus plants around the bandstand to keep the crowd away, and the plants were decorated with flowers tied together with tiny wires. And the musicians with their jackets off, sweating. My mother had been dead for years and couldnt give me advice and my father had remarried. My father remarried and me without my mother whose only joy in life had been to fuss over me. And my father remarried and me a young woman all alone in the Plaça del Diamant waiting for the coffeepot raffle and Julieta shouting to be heard above the music. Stop! Youll get your clothes all wrinkled! and before my eyes the flower-covered lights and the chains pasted on them and everybody
happy and while I was gazing a voice said right by my ear, Would you like to dance?
Mercè Rodoreda (10 oktober 1908 13 april 1983)
De Britse schrijver Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Londen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2006 en ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 28 december 2008.
Uit: The Homecoming
Act Two.
LENNY (to Ruth). What about one dance before you go?
TEDDY: We're going.
LENNY: Just one.
TEDDY: No. We're going.
LENNY: Just one dance, with her brother-in-law, before she goes.
LENNY bends to her.
Madam?
RUTH stands. They dance, slowly. TEDDY stands, with RUTH's coat. MAX and JOEY come in the front door and into the room. They stand. LENNY kisses RUTH. They stand, kissing.
JOEY. Christ, she's wide open. Dad, look at that.
Pause.
She's a tart.
Pause.
Old Lenny's got a tart in here.
JOEY goes to them. He takes RUTH'S arm. He smiles at LENNY. He sits with RUTH on the sofa, embraces and kisses her.
He looks up at LENNY.
Just up my street.
He leans her back until she lies beneath him. He kisses her. He looks up at TEDDY and MAX.
It's better than a rubdown, this.
LENNY sits on the arm of the sofa. He caresses RUTH's hair as JOEY embraces her. MAX comes forward, looks at the cases.
MAX. You going, Teddy? Already?
Pause.
Well, when you coming over again, eh? Look, next time you come over, don't forget to let us know beforehand whether you're married or not. I'll always be glad to meet the wife. Honest. I'm telling you.
Harold Pinter (10 oktober 1930 24 december 2008)
De Franse schrijver Claude Simon werd geboren op 10 oktober 1913 te Tananarive (Madagaskar) als zoon van een Franse legerofficier. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008.
Uit: La Route des Flandres
sans doute aurait-il préféré ne pas avoir à le faire lui-même espérait-il que lun deux sen chargeait pour lui, lui éviterait ce mauvais moment à passer mais peut-être doutait-il encore quelle (cest-à-dire la Raison cest-à-dire la Vertu cest-à-dire sa petite pigeonne) lui fût infidèle peut-être fut-ce seulement en arrivant quil trouva quelque chose comme une preuve comme par exemple ce palefrenier caché dans le placard, quelque chose qui le décida, lui démontrant de façon irréfutable ce quil se refusait à croire ou peut-être ce que son honneur lui interdisait de voir, cela même qui sétalait devant ses yeux puisque Iglésia lui-même disait quil avait toujours fait semblant de ne sapercevoir de rien racontant la fois où il avait failli les surprendre où frémissante de peur de désir inassouvi elle avait à peine eu le temps de se rajuster dans lécurie et lui ne lui jetant même pas un coup dil allant tout droit vers cette pouliche se baissant pour tâter les jarrets disant seulement Est-ce que tu crois que ce révulsif suffira il me semble que le tendon est encore bien enflé Je pense quil faudrait quand même lui faire quelques pointes de feu, et feignant toujours de ne rien voir pensif et futile sur ce cheval tandis quil savançait à la rencontre de sa mort dont le doigt était déjà posé dirigé sur lui sans doute tandis que je suivais son buste osseux et raide cambré sur sa selle tache dabord pas plus grosse quune mouche pour le tireur à laffût mince silhouette verticale au-dessus du guidon de larme pointée grandissant au fur et à mesure quil se rapprochait lil immobile et attentif de son assassin patient lindex sur la détente voyant pour ainsi dire lenvers de ce que je pouvais voir ou moi lenvers et lui lendroit cest-à-dire quà nous deux moi le suivant et lautre le regardant savancer nous possédions la totalité de lénigme (lassassin sachant ce qui allait lui arriver et moi sachant ce qui lui était arrivé, cest-à-dire après et avant, cest-à-dire comme les deux moitiés dune orange partagée et qui se raccordent parfaitement) au centre de laquelle il se tenait ignorant ou voulant ignorer ce qui sétait passé comme ce qui allait se passer dans cette espèce de néant (comme on dit quau centre dun typhon il existe une zone parfaitement calme) de la connaissance, de point zéro :...
Claude Simon (10 oktober 1913 6 juli 2005)
De Antilliaanse schrijver Willem Cornelis Jacobus (Boeli) van Leeuwen werd geboren op 10 oktober 1922 op Curaçao. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2006 en ook mijn blog van 10 oktober 2008.
Uit: De eerste Adam
Hij was gestold tot wie hij was, zoals destijds toen hij was gezien door de dochter van Jamel: een mens los van alle mensen, die niet in een ander verloren kon gaan, die niet in een ander op kon lossen als suiker in water, die niet één vlees kon worden met een ander omdat zijn geest niet meer in het vlees was. Hij werd toen die hij was, onvervreemdbaar gevangen in zijn eigen huid, in de kringloop van zijn eigen bloed, in de hartslag van zijn eigen hart. En naast hem op het strand lag een medemens, eveneens een gesloten systeem van zenuwen en aderen en bloedsomloop in wiens lichaam hij was geweest: een medemens, niet meer een vrouw.
Uit: Een vreemdeling op aarde
En zelf heeft hij als kind en jonge man, minder vaak naarmate hij ouder werd, deze geheimzinnige ogenblikken gekend, momenten van honingpuur en bloemenrein geluk, die de tranen in zijn ogen deden opwellen: op het achterbalkon van een tram, wanneer hij in de verte grachtenhuizen over een brug zag hangen; in de concertzaal, wanneer de violen onder de handen van de dirigent ineens een melodie tot zingende bloei brachten; in bed met een vrouw, wanneer hij plotseling in de lichaamswarmte van een medemens het geluk terugvond van het Paradijs.
Boeli van Leeuwen (10 oktober 1922 28 november 2007)
|