Ik begin het langzaam te acsepteren dat ik mijn moeder nooit meer zal zien en haar nooit meer ergens mee naar toe te nemen en dat doet pijn .Ze hield zo van de lente en de ontluikende bloemen en bomen ,jammer dat ze dat niet meer heeft mogen meemaken . Ik probeer door veel tijd in de tuin door te brengen mijn zinnen te verzetten en dat helpt soms toch een beetje  maar het blijft moeilijk .Vele groetjes aan de lezers Roosje 2