Verzoekplaatjes aanvragen kan enkel op bepaalde dagen en uren. Voor meer informatie klik op bovenstaand plaatje
Mijn Awards
knufs van bo
houden van is denken aan en zorgen voor
ROZEMARIJN ZELF GEMAAKTE GEDICHTJES UIT HET LEVEN EN EEN DOSIS HUMOR OP ZIJN TIJD.
11-04-2012
Smeden....
Niet veel vragen, alles geven Daarom draait het in het leven Je moet leren....en accepteren Incasseren steeds maar weer Wanneer je dat eindelijk begrijpt Krijg je telkens een beetje meer Alles geven en weinig vragen In goede en in slechte dagen Door samen te delen lief en leed Worden vriendschappen gesmeed
Even wat tijd voor rust en bezinning Een beetje tijd om goed na te denken Doen we alles wel zo het zou moeten Liefde om aan anderen te schenken Elk huisje heeft ook zo zijn kruisje We krijgen de kracht het te verdragen Zolang we in hoop en vol vertrouwen Om steun van boven te durven vragen Maar ook plezier mogen we beleven Met mensen die ons zo dierbaar zijn Verstoppen eieren voor de kinderen Het is een feest voor groot en klein Dat we met elkaar mogen vieren Niet treuren om dat wat er niet is Genieten van wat het leven geeft Schenkt dankbare ware betekenis
Een mooi, vrolijk en gezegend Paasfeest gewenst met liefs van Rozemarijn.
Ik hou zo van jou, kan je niet laten gaan En denk dat jij ook houdt van mij Maar ergens tussen onze harten Is een deur zonder sleutel erbij Een venster waar ik niets door kan zien En een muur, zo onmetelijk hoog Geen sleutel,geen zicht en dan de muur Die reikt tot vlak bij de hemelboog Ga op zoek naar je diepste gevoel Wellicht voel je net als ik de pijn Geef me de sleutel en open de deur Tussen dat hart van jou en mijn.
Vrienden komen en vrienden gaan Verdwijnen als schepen in de mist Varend tot achter de verre horizon Je denkt, heb ik me zo vergist ? Maar nee, de echte vrienden blijven Varen als een loods steeds langszij Ook al dobber je zelf maar wat rond Ze blijven je trouw en dat maakt blij
Zo gauw de zon weer warmte geeft En de lucht wordt hemelsblauw Dan krijgen we de lentekriebels Fluiten de mannen in de bouw Naar al die mooie blote benen Van de dametjes in hun rokje Vogeltjes willen een nestje maken En zoeken al naar 't beste hokje Narcissen richten zich op in de zon Een groene waas komt in de bomen Als teken van de eerste bladeren Geniet van al wat nieuw zal komen
We kunnen alleen kaarsjes branden Want het is nog lang niet voorbij Overal is zo onnoemelijk veel leed Witte kistjes staan daar in een rij Hoe kunnen wij de mensen troosten Nooit meer te horen hun lieve stem Verdoofd door smartelijk verlangen Naar hun kind, naar haar, naar hem Voor de volwassenen een bruine kist Bloemen liggen er in een lange rij Knuffeltjes en heel veel kaarsjes Nee, het is nog lang niet voorbij Nog niet.....
Na een nacht vol mooie dromen Begon ik aan een nieuwe dag De radio vermelde een vreselijk ongeluk Daardoor raakte ik totaal van slag Een bus vol kinderen en begeleiders Vrolijk, niet wetend van de nood Die het lot velen die dag zou brengen 28 mensen vonden er een tragische dood Ouders spoeden zich naar hun kinderen Niet wetend wat hen te wachten stond Het vreselijkste wat je maar kunt denken 20 Kinderen die men niet levend vond Lieve God, zij hen genadig, sta ze bij Ben zo begaan met hun groot verdriet Holland en België samen in rouw Stil ben ik want bevatten kan ik het niet
Verliefdheid, vlinders in je buik Een mooier gevoel bestaat er niet De warmte zit zo diep van binnen Met mooie dromen in 't verschiet De meeste vlinders vliegen weg Naar mate de jaren zullen verstrijken Ze maken plaats voor houden van Daardoor zal je leven zich verrijken Samen hand in hand ga je verder Word je ouder, maar keer op keer Wanneer je in elkaars ogen kijkt Voel je die vlinders telkens weer
Sinds ik in de levenstrein stapte Ben ik al menig station gepasseerd En overal waar de trein ooit stopte Heb ik veel gezien en bijgeleerd In die trein maakt het niets uit Of je jong of oud bent, arm of rijk Ieder draagt zijn bagage mee We zijn daar allemaal gelijk De trein vervolgt zijn levensreis Tot het einde van onze dagen Wie het zwaar heeft wordt getroost Door elkaars bagage te helpen dragen
Misschien ben ik wel iets té lief Of gewoon een tikkeltje naief Zeg vaak lieverd tegen jou en jou Doordat ik simpel van mensen hou 'K blijf in het goede van ieder geloven Zo komt het lieve in mij naar boven Al houden sommigen er niet zo van Dat vind ik domme pech voor jou dan
Er woont een mannetje in mijn huis Zijn naam is meneer Kweetniet Als ik hem vraag, wat wil je eten Is zijn antwoord altijd, Kweetniet Ook op mijn vraag, hoe gaat het met je Zegt hij steevast, ach Kweetniet Lastig, toch hou ik van dat mannetje Vraag mij ook maar niet waarom Want mijn antwoord is Kweetniet
Het leven kan zo prachtig zijn Maar zo simpel is het meestal niet Wanneer ik luister en zit te lezen Zie en hoor ik zoveel verdriet De voorgevoelens die ik kreeg Maakten me angstig en verward Veel gevoelens kwamen uit En troffen mij toch in het hart Onze vorstin is ook een moeder Die nu angst heeft om haar zoon Zoals zij zijn er vele mensen Niets in het leven is meer gewoon Had ik maar niet zulke gevoelens Hoe het komt, ik heb geen idee Iedereen zou ik willen troosten Dat kan niet en toch leef ik mee Degenen die het moeilijk hebben Wens ik veel kracht en goede moed Ik veeg een traan weg uit mijn ogen En hoop slechts, alles komt wel goed
Niemand die me beter kent Weet wat me bezig houdt Kent mijn verlangens niet Mijn angsten, soms zo koud Ik droog mijn eigen tranen Van binnen diep verstopt Niemand weet beter wat ik voel Hoe mijn hart dan sneller klopt Nee, niemand die me beter kent Dan ik.....
Je kunt niet elke dag opnieuw Grenzenloos gelukkig zijn Maar toch elke dag een beetje Zie kleine tekentjes van liefde Een paar armen om je heen Dan voel je en dan weet je De warmte die het kleine geeft Zal je hart zeker verwarmen Wat niet goed was dat vergeet je
Vroeger stond ik ook op schaatsen Toen waren ze gemaakt van hout Maar als ik ze kreeg ondergebonden Jemineetje brrr, wat had ik het koud Mijn handjes voelden als bevroren Ik wilde alleen nog terug naar huis Met een ijspegel aan mijn neusje Rende ik snel naar mijn warme thuis Moeder begreep het gelukkig wel Ze zei: mijn kind, ach goeie genade Da's niks voor jou mijn kleine prul En maakte lekker warme chocolade Nu zie ik van achter mijn keukenraam De kinderen genieten op de sloot Maar ik waag me er niet meer aan Ik zou weer klunzen als een idioot
Mijn hooggehakte rode schoentjes Ze staan op zolder in een kast Ik heb ze altijd trouw bewaard En menigmaal nog aan gepast Zo vaak gedragen, erop gedanst Dat is voorbij, het gaat niet meer Met weemoed denk ik eraan terug Heimwee naar vroeger doet soms zeer Toch zijn die mooie rode schoentjes Mij nog altijd heel veel waard Stiekem trek ik ze nog eens aan Gelukkig dat ik ze heb bewaard Misschien heeft iedereen wel iets Wat op zolder is weggeborgen Als je er nog eens naar kijken kunt Verdrijft het eventjes alle zorgen
Mensen oordelen vaak veel te snel Dan denk ik, ken je me eigenlijk wel Je weet niet eens wat ik bedoel Kent mijn verlangens niet en gevoel Luister ook eens naar wat ik zeg Wuif het niet met een glimlach weg Het verleden dat vergeet je maar gauw De mening die telt is die van jou Naar mijn mening wordt niet gevraagd Terwijl het mij nog dikwijls plaagt Verbeeld je niet alles beter te weten Dan heb ik liever dat je me zult vergeten Met mensen als jij kan ik niets beginnen Je zult wat anders moeten verzinnen Ik wil niet meedoen voor spek en bonen Maar wel mijn emoties mogen tonen Accepteer me zo of anders maar niet Want onbegrip bezorgt slechts verdriet
Het kind in mij wil ik niet kwijt Dat nog in dromen kan geloven Zo af en toe duikt ze wel onder Maar komt altijd toch weer boven De weg naar de volwassenheid Was voor haar oneerlijk zwaar Met hulp van 'engelen' op haar pad Kwam het uiteindelijk voor elkaar Nu ben ik ouder en heb geleerd Dat wat me ook zal overkomen Samensmeltend met het kind Blijf ik geloven in mijn dromen
