In onze tijd in Seedorf was mijn zoon dik bevriend met de zoon van een hoge Piet. Toen bekend werd dat de Minister van Defensie op bezoek zou komen met zijn Staats-Secretaris moest alles goed geregeld worden natuurlijk en Ome Piet.... ja toevallig ook z'n echte naam besliste dat er een repetitie moest plaats vinden. Zijn zoon Marcel werd minister en Ron was zijn staats secretaris....Ze kwamen aanrijden in een tank (prachtig toch voor die knapen) en moesten de troepen inspecteren en zoveel mogelijk vragen stellen aan de manschappen.Het idee hierachter was...als jullie 2 alles snappen, dan zullen die hoge heren het hopelijk ook wel begrijpen...hihihi Nou de jongens hadden de dag van hun leven en het echte bezoek is dan ook tot grote tevredenheid verlopen voor de Minister v. Defensie én zijn Staats-secretaris.En wij als ouders waren natuurlijk bere-trots op onze jongens. Ook nu hebben we weer een nieuwe Minister v. Defensie die geen idee heeft hoe ons leger in elkaar zit en eerst alle rangen nog moet leren..hahaha.
Lieve Bloggers Een oud virus stak de kop weer op, met erg veel last van duizeligheid en hoofdpijn. Vooral blogbezoek werd een kwelling, ik zag de hele wereld aan door een draaimolen. Dus niks in gastenboeken kunnen schrijven.Maar pas op.. als het half ging zat ik wel te lezen. Nu heb ik al velen een kort bezoekje gebracht.Ik moet nog voorzichtig kijken hoe het gaat.Want nog een keer ...nee dank U.Ik hoop ook snel weer wat nieuws op mijn blog te kunnen zetten... maar ja...als mijn koppie niet wil, wil de rest ook niet.Ha ha het lijkt wel een medisch persbericht hihihi. Bedankt voor alle steun en lieve woorden...enne tot gauw...hoop ik. Veel liefs van Rozemarijn.
Doe ik mijn hoofd vaak op en neer. loop ik te zwalken als een dronken beer Dus zing ik een liedje, la, la, la en lach maar eens hihi, haha Zo kom ik hier wel weer doorheen... Want HUMOR houd me op de been.
Sorry, Ben toch ziek en kan niet bloggen. En geloof me ik kán niet jokken. Alsjeblieft vergeet me niet Het doet me toch al zo'n verdriet... Hoop snel beter en vrolijk te zijn. Een dikke knuffel van Rozemarijn.
Ik ben vandaag weer niet zo lekker dus ik baal echt als een stekker. Op blogbezoek gaat nu niet door daar heb ik heus de kracht niet voor. Zal het morgen beter gaan? Dan kom ik zeker bij je aan. Effetjes geduld maar dus en voor iedereen een kus.
Ik zit in huis en kijk naar buiten De regen klettert op de ruiten De storm gaat als een gek te keer Het is echt naargeestig weer Maar ik laat het lekker gaan en doe een extra lampje aan Moet ik naar buiten?Nou oké Dan neem ik wel m'n plu'tje mee Het weer krijgt mij niet depressief want ik neem het gewoon voor lief Ach, het gaat vanzelf weer voorbij dan komt de Lente en maakt ons blij.
Als ik toch geen vrienden had, die weten wat ik voel. Ze komen zomaar bij me langs en snappen wat ik bedoel. Mijn blog is net een half jaar toen had ik nooit verwacht dat het me naast veel plezier ook echte vriendschap bracht. Het leven zonder jullie zou zo anders zijn Lieve bloggers dank je wel. Veel liefs van Rozemarijn.
Lieve Mama, Het is vandaag alweer 10 jaar geleden dat we voorgoed afscheid van u moesten nemen. In gedachten zie ik mezelf weer staan bij de kist terwijl the second Waltz van André Rieu klonk en ik zachtjes heen en weer wiegde..om samen nog één keer deze wals met u te dansen.Wat deden we dat graag hè? En het eerste bosje Mimosa dat ik in het voorjaar altijd voor je meebracht...wat was je er blij mee. Mijn dochter was je oogappeltje.. echt twee handen op één buik en we zijn blij dat u in ieder geval haar trouwdag nog mee mocht beleven. Mam al hadden we vaak woorden ik hield zo verschrikkelijk veel van U. Ach de herinneringen worden steeds dierbaarder en mijn begrip steeds groter. Samen huilen en samen lachen..... Al kon u aan de telefoon soms flink zeuren en legde ik later met een diepe zucht de hoorn op de haak... Ik zou er heel wat voor over hebben als ik nu nog eens had kunnen bellen om te praten over mijn dochter en de drie kleinzoons...wat zou je trots op ze zijn. Lieve mama ik mis je elke dag een beetje meer en vanavond draai ik nog één keer onze wals....zullen we?
Het weekend staat weer voor de deur... Even weg van alle sleur... Maak een wandeling in het bos.... Ga maar even lekker los. Maar hou het wel een beetje fijn. Allemaal een kus van Rozemarijn.
O, Great Spirit Whose voice I hear in the winds and whose breath gives life to all the world, hear me. I am small and weak. I need your strength and wisdom.
Let me walk in beauty and make my eyes ever behold the red and purple sunset. Make my hands respect the things I have made and my ears sharp to hear your voice. Make me wise so that I may understand the things you have taught my people.
Let me learn the lessons you have hidden in every leaf and rock. I seek strength, not to be greater than my brother, but to fight my greatest enemy...myself. Make me always ready to come to you with clean hands and straight eyes. So when life fades, as the fading sunset, my spirit may come to you without shame.
A Sioux Indian Prayer
Vertaling O, grote Geest Wiens stem ik hoor in de wind en wiens adem alles in de wereld doet leven, hoor me aan. Ik ben klein en zwak.Ik heb Uw kracht en wijsheid nodig.
Laat me wandelen in schoonheid en laat mijn ogen altijd de rode en purperen zonsondergang aanschouwen. Laat mijn handen de dingen respecteren die ik maakte en mijn oren scherp om Uw stem te horen. Geef me wijsheid om de dingen te begrijpen die U mijn volk geleerd hebt.
Laat me de lessen leren die U verborgen hebt in elk blad en elke steen. Ik zoek kracht om niet groter te zijn als mijn broeder, maar mijn grootste vijand te bestrijden ....mezelf. Laat me altijd bereid zijn om tot U te komen met zuivere handen en eerlijke ogen. Opdat als het leven wegvloeit gelijk de ondergaande zon, mijn geest tot U mag komen zonder schaamte.
Vader, was je wel mijn vader? Ik heb er niet veel van gemerkt. Want al was ik nog maar klein, 'k heb me altijd rot gewerkt. Je verzoop de laatste centen en mama moest uit werken gaan. Vaak heb ik me afgevraagd, wat heeft de oorlog met je gedaan? Al droeg ik wel je moeder naam toch heb je me nooit erkend. Dat heb ik nooit kunnen verwerken. Wat was je nou toch voor een vent. 'k heb je gehaat, je foto's verscheurd. Maar nu in de herfst van mijn leven, heb ik je ook tot mijn eigen geluk, eindelijk,eindelijk kunnen vergeven !!
Is het niet prachtig? Nog klein maar zo krachtig. Zie ze nou toch zitten daar. Ze zijn stapel op elkaar. Het zijn mijn...... Drie Musketiers. Zag je ooit al zoiets fiers? Als je ze ziet, je weet meteen.. ÉÉN VOOR ALLEN EN ALLEN VOOR ÉÉN
