|
Mijn Dochter verzocht mij
dit te plaatsen op mijn blog
met de woorden:
Lieve Mama, zo denk ik over jou
..dikke kus en ik hou van je x Monique.
De jonge moeder die begon aan haar
levenspad vroeg: "Is dit een lange weg?"
En de gids zei haar: "Ja, en de weg is hard.
En je zult oud zijn vóór je het einde bereikt.
Maar het eind zal mooier zijn dan het begin.
De jonge moeder was welgemoed en kon
niet geloven dat er iets beters kon zijn dan
deze jaren.Dus speelde ze met haar kinderen
en plukte bloemen voor hen onderweg,
baadde hun in heldere beekjes en de zon
scheen op hen en de moeder zei
"NIets kan er mooier zijn dan dit !! "
Toen kwam de nacht en het onweer en
het pad was donker en de kinderen rilden
van angst en kou en de moeder trok ze
tegen zich aan en beschutte hen met
haar mantel en de kinderen zeiden:
"Moeder wij zijn niet bang, want u bent
bij ons en dus kan ons niets gebeuren"
En toen kwam de morgen en ze moesten
een berg op en de kinderen werden moe
en de moeder werd moe.Maar ze zei
tegen haar kinderen: "Nog even volhouden
en we zijn er" Dus klommen de kinderen
verder en toen ze de top bereikten zeiden
ze tegen hun moeder: "Dat hadden we niet
gekund zonder jou" En de moeder, toen
ze 's nachts omhoog keek naar de sterren
zei tot zichzelf: "Dit was nog een mooiere
dag dan de vorige, omdat mijn kinderen
hebben geleerd vol te houden als het
moeilijk is. Gisteren gaf ik hen standvastigheid
en vandaag gaf ik hen moed" En de volgende
dag kwamen er vreemde wolkenformaties
die de aarde verduisterden, wolken van oorlog
en haat en onheil en de kinderen tastten
in het rond en struikelden en de moeder
zei hun: "Kijk omhoog.Sla je ogen op
naar het licht"En de kinderen keken omhoog
en zagen boven de wolken de eeuwige glorie
en die geleidde hen door de duisternis.
Die avond zei de moeder: "Dat was de beste
dag van allemaal, want ik heb hun God laten
zien" En de dagen werden weken en de
weken werden maanden en jaren en de
moeder werd oud en klein en gebogen.
Maar haar kinderen waren groot en sterk
en liepen met trots.En toen de weg moeilijk
werd, tilden ze haar op en droegen haar
want ze was vederlicht en op het laatst
kwamen ze aan een heuvel en daarachter
zagen ze een gouden poort die wijd open stond.
En de moeder zei: "Ik heb het eind bereikt
van mijn reis.Nu weet ik dat het einde beter
is dan het begin, nu weet ik dat mijn
kinderen alleen kunnen gaan en hun
kinderen na hen" En de kinderen
zeiden: "U zult altijd met ons lopen moeder
zelfs als je door de poort bent gegaan"
En ze stonden te kijken toen ze alleen
verder ging door de poort die zich achter
haar sloot.En ze zeiden: "We kunnen haar
niet zien maar ze is nog steeds bij ons.
Een moeder als de onze is meer dan een
herinnering, ze blijft een levende aanwezigheid.
Je moeder is ALTIJD bij je...zij is het
geritsel in de bladeren van de bomen als
je door de straat loopt, zij is de reuk van
wasverzachter in je versgewassen sokken,
zij is de koele hand op je voorhoofd als
je je niet lekker voelt.Je moeder leeft
in je lach. Ze is gekristalliseerd in iedere
traan die je laat.Zij is de plek waar je
vandaan komt, je eerste thuis en zij is
de routebeschrijving die je volgt met
iedere stap die je neemt.Zij is je eerste
liefde en je eerste verdriet en niets ter
wereld kan je van haar scheiden.Ook de
tijd niet, of ruimte, of zelfs de dood !!
Laat ons nooit onze moeder vergeten.....
Lieve Monique, mooier kado had
je me niet kunnen geven.....Dank
je wel lieve schat.Ik hou van je !!
auteur onbekend.
|
