vrij vertaald door R. Saelens uit Die ding in die vuur van Riana Scheepers. (15 nov 2008)

Wat verwachtte ik eigenlijk van het boek/van de auteur.

Het boek stond op het programma van het Leesgezelschap 2008-2009 : Rode draad Leven en Literatuur in Zuid-Afrika.

En de auteur Scheepers bleek geboren in Zuid-Afrika in 1955; het boek werd gepubliceerd in de jaren 1990; alle redenen om te verwachten dat ik een getuigenis uit eerste hand zou krijgen hoe de wereld van blank en zwart ineenschoof tijdens de tweede helft van vorige eeuw.

Wellicht zou ik vernemen hoe zwaar de kleurlingen het hebben om te overleven en hoe moeilijk de blanke minderheid het heeft om haar voorrechten af te staan of te delen... Maar natuurlijk stelde ik me open om eventueel te vernemen dat mijn hele weten omtrent Zuid-Afrika bestond uit loutere clichés.

... En met die verwachtingen begon ik aan de verhalenbundel Die ding in die vuur....

En met ongewijzigde – vermits noch bevestigde noch ontkende - verwachtingen klapte ik het boek dicht na bladzijde 276 , slaakte een diepe zucht en citeerde ongeveer alle Westvlaamse vloeken omdat ik mij er ingeluisd voelde. Nog goed dat ik het boek niet aangekocht had.

Vandaag heb ik een wielerwedstrijd gezien. Pure topsport . Met superatleten . Allemaal mensen met de fysiche mogelijkheden van Superman , Shrek , Spiderman, Sastre, Stallone , Sarkozy en Schwarzenegger.( Het kan nauwelijks toeval zijn dat alle namen beginnen met 'S')

...De integrale uitzending van een bergrit ... met 2 eerste categorieën tussen start en km 50. De favorieten trokken meteen ten aanval en reden de tegenstand in de vernieling. Het eerste helft van de wedstrijd liet absoluut het beste verhopen. Het tweede deel van de koers was puur anticlimax. De TV-regie zorgde ervoor dat tijdens de laatste uren alleen nog maar het grote peleton werd in beeld gebracht: er was een wet goedgekeurd waarbij alleen nog niet-gedopeerden mochten in beeld komen !?!.

En vervang nu WIELERWEDSTRIJD door Die ding in die vuur;
FAVORIETEN door hoofdstukken uit Deel I;
ANTICLIMAX door inhoud van Deel II.

Deel I en Deel II ?

Jawel want in mijn optiek zijn er 2 delen:

Deel I : hoofdstukken Ruil t.e.m De danspartner
Deel 2 : hoofdstukken De maaltijd t.e.m Hora de verdad. Ik kende mijzelf de dichterlijke vrijheid toe om De Honden te verplaatsen naar Deel I.

Deel I : Hoe het begon.

B r i l j an t. Ik was als gehypnotiseerd – zat onder het kippenvel. Ik voelde waarempel mee met het moeilijke leven van de gekleurde bevolking. Ik genoot van de stijl en liet mij in vervoering brengen door enkele schitterende vondsten ( in hoodstuk 2 “teveel dertien jaar om er al een kind uit te persen” hoofdstuk 3 de tegenstelling tussen het casino en huisnr 4443 hoofdstuk 1 Shopping op haar Suid-Afrikaans Het familiefeest Hoe moeilijk het is voor afgestudeerde meisjes om een loopbaan op te bouwen).

Ik had de illusie dat werd beschreven hoe de overwegend zwarte bevolking moest overleven in moeilijke omstandigheden.

Het verhaal 'Honden' liet me enerzijds grinniken hoe de underdogs speelden met de sjokkedijzen van de brave witte mens en beschreef anderzijds hoe wreed Afrikanen kunnen optreden tegen dieren (een gegeven dat ook telkens terugkwam in boeken over bijv. de ontvoogdingsstrijd in Kenia enkele decennia geleden)..

Inderdaad ik las de verhalen vanuit mijn verwachtingspatroon...

En na 100 bladzijden dacht ik aan een kwotering 9, jawel 9 op 10.

-------------

Deel II : Hoe het sputterde en uitdoofde.

De laatste 20 kroniekjes hebben mij ervan overtuigd dat alles wat beschreven werd NIET in de contekst Zuid-Afrika moest gesitueerd worden: de schrijnende werkelijkheid van het begin kon een weergave zijn van de grauwe middeleeuwen in Europa of uit andere streken/tijdperken met tekort aan medicijnen en overschot aan spirituele hulp.

Volgens mij is dit Deel erbij gesleurd (waarschijnlijk) omdat de uitgever vond dat een boek minstens 250 bladzijden moet hebben. De meeste zijn geplaatst onder het motto “Neuken kan je op ieder ogenblik van de dag”. Wat anders te zoeken achter een 'week vogelen in Ierland met een uitgeweken landgenoot' /'Hoe een orgasme krijgen op een motor'/ 'Bloemen houden van mensen en Vissen houden van sperma' /'Recycleer het mannelijk zaad als wonderzalf op brandwonden'/'Mijn papa was een pedofiel en mijn beste speelkameraad'.

Het Leitmotiv achter de publicatie heeft niets te maken met Zuid-Afrika noch met de apartheid noch met de co-existentie (of gebrek daaraan) tussen de bevolkingsgroepen. Ieder verhaaltje heeft volgens mij een toevallige inhoud . Enkel het kroniekje Dat ene met dat Ding geeft toelichting op die titel van die boek.

( Ongelooflijk! Ik betrap mij erop dat ik hier insinueer dat ieder verhaal/kroniekje een inhoud heeft ) .

------------

De moraal van het verhaal.

Euh ...nu ja ... die is er niet .

Net zoals er een wrang gevoel achterblijft na een schitterende sportwedstrijd waarvan achteraf blijkt dat de hoofdfiguren zich schaamteloos gedrogeerd hebben, voelde ik mij bedrogen en op het verkeerde been gezet door Die ding in die vuur. Het formidabele begin blijft hangen maar waarom blijft de lezer – ik althans – op zijn honger zitten in Deel II. Ik heb de laatste 150 bladzijden doorbladerd zoekend naar een leidraad die onvindbaar blijftl. Het begin voelde aan als een beloofde intieme stoeipartij met een vamp uit Hollywood , het einde was de ontgoocheling erorm omdat de beloofde sensuele mevrouw Elisabeth Taylor op haar 80 e verjaardag bleek te zijn.

De ding in die vuur bevatte verhalen maar de verhalenbundel bevat geen verhaallijn.

Wat denk ik nu van het boek.

Ik heb iets bundel-achtig gelezen maar in plaats van gedichtjes korte vertelsels. Niets meer dan een bloemlezing uit andere verhalenbundels.

Die echter met mekaar geen verband houden.

Voor iemand die naast poezie vooral korte verhalen heeft gepubliceerd ( ik verrichtte mijn Google-huiswerk ) , hecht Rianaatje toch wel erg weinig aandacht aan 'haar' Zuid-Afrika . Er werd rond haar geschiedenis geschreven en ze slaagde erin het niet op te merken. Komt dus bij mij de vraag : zijn er Zuid-Afrikanen die niet werden geconfronteerd met de ongetwijfeld 'zwarte' periode tijdens dewelke Apartheid doodbloedde en zelfbestuur eindelijk opbloeide. Na de laatste bladzijde kwam ik enkel tot de conclusie : Mijn heet schatje wat je hier pleegde , is toch wel heel erg vrijblijvend. Dat is vanzelfsprekend jou goed recht maar neem het mij dan evenmin kwalijk dat ik je naam zo snel mogelijk zal proberen te vergeten. Na lezing van het boek wend ik mij tot de auteur met het citaat geplukt uit haar laatste bladzijde

asjeblieft Ngiahamba amadlosi *

... en laat je behandelen aan je kittelaar, permanente vochtige jeuk op die plaats schenkt je allicht veel plezier maar zelfs Goedele Liekens denkt soms wel eens aan andere dingen.

Toch behoudt ze haar kwotering 9 ... maar lichte correctie 9/100.

Om mijn beoordeling tenvolle te laten uitkomen zou ik ook de taktiek van R. Scheepers kunnen gebruiken:

een halve bladzijde nietzeggende onzin (blz 198) neerschrijven in een onbekend dialect en daarna de woordkramerij in het Afrikaans (nou ja vertaald in het Nederlands ) herhalen. Ik zei het reeds 250 bladzijden was de maatstaf. Als Riana Scheepers inderdaad een goed auteur is, dan ben ik er trots op dat ik dat niet ben : 't zou je maar gebeuren dat je met haar in één publikatie vernoemd wordt.

En dan te bedenken dat iemand als Herman De Coninck durft te schrijven dat bijna alle verhalen van Riana Schepers gaan over strijd : volgens mij een duidelijke hint van nationale Herman dat seks moet worden gezien als oorlog. Moet een van de 'meeste belovende jonge auteurs' inspiratie zoeken in een fallus ? Ze is misschien mooier dan Donna Tartt, maar als ze beter schrijft , vertelt dat vooral weinig goeds over de capaciteiten van Donna.

RS 17 nov 2008

Toegevoegd op 12 dec 2008

Is Die ding van vuur het slechtste wat RS ( potverdikke de initialen lieten nochtans het beste verhopen) heeft geëpibreerd **?

Hoegenaamd niet ! Overtuig jezelf en probeer De heidendochters juichen ( aanwezig in de biblioteek Oudenburg ). Ik heb 3 keer gepoogd het boek te lezen ; telkens ben ik gestrand na luttele bladzijden. Random testen verder in de publikatie toonden aan dat ieder leesbare alinea pure onvervalste vetzakkerij is. Bah! Riana is een kutwijf zowel in letterlijke als in figuurlijke zin . Zij oefent waarschijnlijk op een hometrainer zonder zadel om inspiratie op te doen over nieuwe onderwerpen.

Woordverklaring :

* vrij vertaald ga naar je voorouders en stop met publiceren
**epibreren is een onbestaand woord dat ik moest uitvinden wegens gebrek aan werkwoorden in de Nederlandse taal om een onbestaande gradatie van verkrampte schrijverij te kunnen uitdrukken.

26-01-2009, 00:00 geschreven door saelensr  

Paringsvlucht door Lewis Nkosi door Raymond Saelens 21 jan 2009

Op de boekenkaft stond het te lezen: Nkosi is een schrijver in ballingschap. Zijn boek klaagt de absurditeit aan van de Apartheid om rassenintegratie te bestrijden, te verbieden en bij 'overtreding' te bestraffen. Mijn voorgevoel riep mij toe : eindelijk de waarheid en niets dan de waarheid. En omdat het zo pathetisch klingt, ik voegde er bijna het belachelijke stopzinnetje aan toe van iedere Amerikaan die zichzelf ziet als redder van de vrije wereld : so help me God ... .

Wie is Nkosi eigenlijk ? Hij heeft heel zeker geen naam als King, Li Peng, Jansens, Suarez , of Dementjeva. Met zijn dubbele beginmedeklinkers moet het wel een echte Afrikaan zijn. (Een Slavische naam zou zeker nog een paar beginmedeklinkers hieraan toegevoegd hebben achteraan) Zou ik – zonder kennis van zijn naam - erin slagen te herkennen dat het boek geschreven werd in de stijl van een een Afrikaans / een zwarte / een bevrijde-slaaf ? Weer een werk met op iedere bladzijde enkele Afrikaanse woorden om de lokale kleur in de verf te zetten ?

Neen dus. De - weliswaar vertaalde - tekst laat mij niet vermoeden dat de auteur zou opgevoed zijn op een literair eiland en buitengesloten was uit de eigentijdse literatuur. In meerdere passages verwijst de auteur naar Europese literatuur (o.a. de Fransman Gautier). Het ligt dus niet in de lijn der verwachtingen dat Nkosi zich zou willen profileren als een literair-lokaal begrensde Afrikaner.

Hij had zichzelf wel een Afrikaanse opdracht gegeven : hij wou getuigen tegen de duisternis van Apartheid op het einde van de 20ste eeuw. Nkosi wou dit bereiken door de lezer te confronteren met de hoofdfiguur in zijn boek die veroordeeld werd tot de doodstraf uitsluitend ( of op zijn minst) wegens zijn verkeerde huidskleur.

Toch vraag ik me af of de geïndividualiseerde rechtzaak het sterkste punt is van zijn verhaal.

Plot : een dader van een sexdelict (dhr Sibiya) verklaart hoe hij ertoe kwam om een Engelse mevrouw (mevr Veronica Slater) in haar wonig aan te randen. Aanzet was in de eerste plaats het hitsige gedrag van die mevrouw op een strand Enkel voor blanken op slechts enkele meters van een openbare badplaats waar Sibiya zondige gedachten voedde en lag te zweten zelfs in de schaduw wegens louter biologische factoren. Het lijkt erop dat de hoofdactiviteit van mevr. Slater erin bestond om door urenlang te zonnebaden haar drukke dagen op een zinnige zinnelijke manier vol te krijgen.

Dat het eigenlijke zonnebakken niet in het belachelijke getrokken werd , is een karaktertrek van de auteur dat ik niet met hem deel. Als je mij zou vragen zou ik iedere gelegenheid aangrijpen om te laten uitschijnen hoe bizar ik het vindt is dat miljoenen blanken een heftige (onnatuurlijke) gebruinde teint verwelkomen als het toppunt van genot , bevrijding en geslaagde vakantie en zich daarbij nog uitgebreid insmeren met chemische rotzooi om er nog mooier onnatuurlijk natuurlijk uit te zien. Niemand vraagt mij immers wat, vandaar dat ik bovenstaande bedenking dan ook niet neergeschreven heb.

Maar Lewis Nkosi er m.i. Wel degelijk in geslaagd de absurditeit, de onmenselijkheid , de dwaasheid ( of juist het tegenovergestelde ) de misdadige geslepenheid aan te klagen van een doctrine die erop gericht was een niet-blanke bevolkingsmeerderheid te discrimineren.

Toch beschouw ik Paringsvlucht niet als een pamflet tegen Apartheid.

Waarom werd het verhaal in de ik-vorm geschreven onder de naam van Sibiya ?

Waarom vond Nkosi het nodig te verwijzen naar een (quasi zekere) fictieve rechtzaak en erbij aan te stippen naar de aandacht in de gehele wereld? Volgens mij zou het verhaal geloofwaardiger geweest zijn door bijvoorbeeld in een voor- of nawoord een zinnetje te plaatsen 'was gebaseerd op feiten' of '... met gewijzigde namen om de privacy van de betrokkenen te vrijwaren'. Een stelling opbouwen met argumenten allemaal gericht op de onschuld van de auteur zelf, geeft voedsel aan de bedenking dat de bewijsvoering en de rechtspraak wel eens de waarheid zou kunnen vervormen.

Waarom de overtuiging dat de geschiedenis niet echtgebeurd is? Op het internet zocht ik de namen van de protagonisten Sibiya, Dr. Emile Dufré en Veronica Slater . Tevergeefs. (Ik vond een Veronika Slater die haar diploma middelbare school behaalde in 1993- 8 jaar na de publikatie -: die zal het wel niet zijn). Emile Dufré werd evenmin teruggevonden als een bestaand persoon. Hoewel Dr Dufré niet echt als slechterik werd voorgesteld, is het misschien (?) een goede vondst dat het Zuid-Afrikaanse rechtswezen te bemannen met een Zwitser . Ik ben waarschijnlijk niet de enige die de Helveten inschat als eeuwige rond-de-pot-draaiers die het niet hebben van een mening als een uitvinding van hun kleurloze voorouders beschouwen. Heel goed mogelijk dat ik het weer veel te ver zoek; dat ik mij gedraag als een doorsnee kunstcriticus die iedere krul van een schilderij een geniale penseeltrek vindt , als een literair recensent die voor de belachelijkste bladvulling tranen met tuiten stort of als een dweper die in ieder opgevoerd personnage diepgaande karakterontledingen vermoed . En toch zou het wel eens kunnen dat enkele van de 'slechte' hoofdpersonages suggestieve namen kregen zoals in stripverhalen: Bijv. Kakmekaar ( hoe bedenk je het ?!? ) , hoe zou die geheten hebben in de originele Engelse tekst ? Kan de jury dit efkens opzoeken aub ( vrij naar Ben Crabbe in 'Blokken' ).

Met de beschuldigde als de verteller in de ik-vorm aan het woord kunnen non-believers in - of twijfelaars aan de verwerpelijke aspecten van Apartheid het verhaal afdoen als een poging om minder schuldig over te komen. Sibya beweert niet dat hij onschuldig is, maar hij legt de verantwoordelijkheid voor de mis-daad wel in de schoot en andere lichamelijke attributen van Veronika Slater. De verdediging zou psychologen als experten kunnen opgeroepen hebben om te verwijzen naar de gevaren van 'Follow your dick' levensfilosofie of 'Lichamelijke inte-gratie valt niet bij iedereen in de gratie'. Zo'n 45 jaar geleden herinner ik mij een ander boek in de ik-vorm geschreven door een terdood veroordeelde Caryl Chessman (Dodencel 2455 en nog 3 andere autobiografische verhalen en tevens pleidooien tegen de doodstraf in USA – CC 'kreeg' de electrische stoel in 1960 - ). Ook in dit boek (een bestseller en heel waarschijnlijk verfilmd) kwam de inhoud bij de lezer over als een verdediging van de veroordeelde dat de beschuldigingen gemanipuleerd waren ; de lezer kon genieten van schrijfstijl en verhaal , maar kreeg niet echt twijfels omtrent de ongegrondheid van de beschuldigingen ten laste van de seriële verkrachter/moordenaar. Ook in de Shawshank Redemption komt ergens een citaat van een ter dood veroordeelde dat 'alle opgeslotenen hier ten onrechte gestraft werden'.

Paringsvlucht in de ik-vorm komt gemakkelijk over als een non-fictie verslaggeving wanneer abstractie zou gemaakt worden van de namen Sibya en Nkosi . Maar enkele gebeurtenissen ondermijnen de plot.

Bijvoorbeeld

Waarom zou de rechtzaak weerklank genoten hebben in geheel Zuid-Afrika en zelfs Europa, wanneer in een onderhoud tussen gevangenisdirecteur Van Rooyen en psycholoog Dufré eerstgenoemde verwijst naar de zeer frequent voorkomende sex-delicten tussen personen van verschillende rassen.(blz 73)

Sibiya had de pers zogenaamd tegen zich , maar diezelfde journalisten zetten extra in de verf dat juffrouw Veronica Slater deelnam aan roze balletten.

Ander voorbeeld : Sibiya werd uitstekend behandeld in de gevangenis ( al kwam ergens de toelichting erbij 'na mijn veroordeling'). Hij hoorde echter tekens van folteringen in andere vleugels van de gevangenis: een beetje dubbelzinnig, niet ?

Het viel mij ook op dat naar Veronika Slater steeds verwezen werd naar de 'Engelse Mevrouw' hoewel het boek er geen twijfel over laat bestaan dat ze wel degelijk Zuid-Afrikaanse was. Zou daar ook een reden voor bestaan zoals ik opperde bij Dr Dufré: zo ja , welke dan. Misschien dat een Engelse dame in bloedvorm bloedheet, bloedmooi en bloedlink is en er genoegen in schept je bloeddruk omhoog te jagen met lichaamstaal zonder gebruik van voorzetsels en werkwoorden.

Om mezelf te bewijzen dat ik wel degelijk paranoïde ben : het boek is opgedragen aan mijn grootmoeder , maar in het verhaal komen alle antecedenten aan bod geboren NA zijn grootouders. Oma en opa komen echter niet voor in het verhaal. (Ik reken erop dat het feit dat ik p. ben onder ons blijft).

Maar dat Paringsvlucht zeer vlot geschreven is en inzoemt op de effectieve rassenongelijkheid, zullen enkel een soort neo-negationisten ontkennen. Ik ben wellicht geen uitzondering als ik diep onder de indruk kwam van de verwerpelijke rassenwetten. Nu twee decennia na de publicatie en gewassen door de nu overal gepredikte houding in alle media , is het nauwelijks aan te nemen dat rassenproblemen – enkel en alleen op grond van kleur en herkomst – nog ooit zullen kunnen voorkomen. Vroeger was rassendiscriminatie vooral een gevolg van Untmenschung* van een bevolkingsgroep door de wapens woord en beeld. Tegenwoordig is racime meer een gevoel van vijandigheid – minder uit etnologisch dan wel uit religieuze onverdraagzaamheid. Nochtans is het hypocriet te denken dat racisme is uitgestorven of zal uitgeroeid worden zolang indoctrinatie, fanatisme en economische ongelijkheid blijven bestaan . Zouden de onofficiële statistieken er zover naast zitten omtrent het latente racisme in Vlaanderen, België en Europa ? Is het niet veelbetekenend dat iedereen lyrisch doet over de huidskleur van Obama en niet over zijn kwaliteiten ? Vinden wij het niet eigenaardig dat daders van misdaden in de pers worden afgeschilderd als Turken, Noord-Afrikanen in plaats van te verwijzen naar de misdaad zelf? Is het ook niet raar dat de media graag verwijzen in hun titels naar het beroep van de dader als hij/zij minder geschoold is ?

Helaas we maken ons beter niet teveel illusies : racisme blijft tot een christen minister kan worden in Iran, tot een gematigd moslim als president geïnstalleerd wordt in Italië, tot de kinderen van Filip Dewinter en Abou Jaja ongehinderd een homo-humelijk kunnen aangaan in Sint-Niklaas bij schepen Wouter Vanbellingen.

Wat mij betreft heeft Paringsvlucht alles om te behagen; het boek is onderhoudend , belerend, leerzaam en overtuigend. Meeslepend ook : al is de uitkomst van het boek – de doodstraf – al bekend vanaf de allereerste zin , toch komt telkens de drang om bij het eindigen van een hoofdstuk onmiddellijk verder te lezen . Soms ook een beetje cynisch (p.130 'Veronika en mij ... Wij hebben Apartheid overwonnen') . Spijtig genoeg nooit humoristisch : nochtans niets kan beter onrechtvaardigheid en absurditeit in de verf zetten dan een grap. Stel nu eens dat Nkosi zou beweerd hebben dat de Joden meestal een grote neus hebben en de zwarten een grote ... nou ja... iets anders dan een grote neus, dan zou dit nog meer gewezen hebben op de ongerijmdheid van rassendiscriminatie. Objectief zou hij zich kunnen troosten omdat de estetische chirurgie zich toespitst om gefrustreerde jaloerse blanken iets anders toe te stoppen of door gewoon vast te stellen dat geen enkele vakantiebrochure foto's toont van mooie witte mensen. Raar ook dat de vampelijkste stars veelal uitgerust werden met volumineuze volle lippen (naar het schijnt zelfs alle 4).

Zonder dat ik het wilde ben ik afgeweken naar wellness en plaatjes van aantrekkelijke dames .

Het doet me eraan denken dat ook Riana Schepers er goed uitzag en dat het leesgezelschap genoten had van de lyrische passage in Die ding in die vuur 'hoe men een oester moest openen en degusteren met alle zintuigen'. Welnu wat te denken van hoofdstuk 23 in Paringsvlucht : voorlezing van de ontkledingsscene in Veronika's slaapkamer zou beslist een wereldcrisis veroorzaken in de sexindustrie, met gesloten ogen zag ik het paradijs (veel helderer dan bij dashboardlight) , wist ik hoe Mozart de titel vond die paste bij de muziek Die Zauberflöte, begreep ik in wat Bart Van den Bossche inspireerde voor de heuveltjes van vERonIKA, dacht ik Kathie Holmes te betasten voor haar anorexiakuur. Mocht er nog iemand aan twijfelen : ik vond hoofdstuk 23 helemaal niet slecht. Ik verklaar bloedernstig dat ik bloedrood was en bloedverdunners door mijn bloedvaten voelde gieren. Toen ik deze perverse houding bekende aan mijn biechtvader en toegaf dat ik jaloers was op mijn zwarte hoofdfiguur, heeft hij niets meer gezegd maar vele keer diep gezucht en onrustig heen en weer geschoven in zijn duistere hokje.

Meneer Nkosi , zelfs zonder absolutie , krijg je van mij een onderscheiding. Ondanks het feit dat ik hierboven nogal wat vitterig deed , zal ik zeker andere werken van jou proberen.

RS

21 jan 2009

------------------------------------------------------------------

• * Untmenschung : 'prachtig' woord (mij totaal onbekend) ontleed aan achternicht van Heinrich Himmler in een poging te beschrijven hoe het kon dat onmenselijkheid algemeen aanvaardbare regel kan/kon worden. Haar stelling : als maar vaak genoeg herhaald en gepubliceerd wordt dat een groep minder waard was dan dieren, dan zal de publieke opinie niet langer meer mensen zal beoordelen. (Raar dat dit woord dat ik nog nooit gehoord had – toevallig ? - in het Nederlands gebruikt werd in het journaal van 22 jan 2009 in de verslaggeving van een 17-jarige jongen die werd uitgehongerd)

• Enkele persoonlijke doordenkers

• Maar kan het ooit nog goed komen in Zuid-Afrika zolang de gepeste generatie niet volledig uitgestorven is ? Hoe kan Afganistan afrekenen met het heden zolang niet alles heropgebouwd is? Hoe kunnen de mensen in Gaza hun verloren familieleden vervangen ? Joden zelf hebben nu nog problemen na 65 jaar. Zou het echt mogelijk zijn dat een ouder de moordenaar van zijn vermoord kind oprecht en vreedzaam de hand kan schudden ?

• Vergiffenis is zo'n hol woord als je bedenkt dat Satan en zijn volgelingen zonder tussenstop in het vagevuur naar diepere krochten van de hel werden gestuurd.

• Het kan begrijpelijkerwijze niet in een rechtzaak dat schuldigen van zware misdaden onmiddellijk getracteerd worden op een halsstraf; Wanneer een jury beslist dat de moordenaar van je vader vrijgesproken wordt, wordt iedereen geacht het oordeel te respecteren ... omdat de gemeenschap het vraagt. Hoeveel rechtstreeks gedupeerden kunnen met zo'n vonnis akkoord gaan? Daarmee niet akkoord gaan zou uitmonden in complete rechteloosheid en anarchie. Toch sluit ik me aan bij personen die het hartsgrondig beu zijn om alle richtlijnen van de staat klakkeloos te moeten accepteren uit hoofde van het bestaan van een volksvertegenwoordiging. Uiteraard wens ik geen pleidooi op te voeren voor complete anarchie (stel dat er vrije keuze is om links dan wel rechts te rijden, dat een brievenbus vrij zo mogen gebruit worden als publiek urinoir... ) maar velen zullen ook wel toegeven dat betutteling niet steeds positieve gevoelens oproept.

26-01-2009, 00:00 geschreven door saelensr  

RS 25 jan 2009

Dendermonde

Neen , ik was niet in Dendermonde , niet op de dag zelf , ook niet in de dagen na het drama. En ik zal heel zeker niet meedoen met de massahysterie die heeft toegeslagen .

En dat betekent helemaal niet dat die absurde moorden en verwondingen me niet geraakt hebben. Zoals ongeveer iedereen voelde ik mij misselijk en als ouder van 2 volwassen kinderen en opa van 4 kinderen tussen 5 en 12 jaar – probeerde ik mij in te beelden hoe leeg men zich moet voelen en tegelijk hoe vol van zgn minder nobele gevoelens. En ik vraag mij ook af waarom ik meer aandacht schenk aan de kinderen dan aan die mevrouw die werd afgemaakt: ook die 54-jarige had ongetwijfeld familie en vrienden, en koesterde samen met haar geliefden plannen voor haar verder leven.

Ik wil zeggen aan alle getroffenen hoezeer ik meevoel in hun onwezenlijk leed. Mocht ik de nabestaanden persoonlijk kennen, dan stuurde ik ze een kort briefje met mijn medeleven of als ik echt een persoonlijke band had, dan probeerde ik ze telefonisch te troosten.

Maar ik ken die mensen niet en daarom weiger ik mee te doen aan die poeha van optochten en tenstoonstelling van knuffelbeesten. Ik bedank om deelachtig te worden aan dit opgeklopte mediageile circus. Leed verzacht men niet door show op te voeren waarbij een meerderheid poogt voorop te lopen ter illustratie van hun onnoemelijk leed... . En wat eigenlijk nog meer frustreert is het feit dat dergelijke optochten, de schreeuwerige slogans en de discussies met experten in pers en televisie geen enkel nut hebben. Meer zelfs, hoe meer aandacht des te meer 'gekken' de mogelijkheid gaan zien in eeuwige-roem-via-een-gelijkaardig optreden.

Ook voor de rechtstreeks getroffenen is een verwerking is huiselijke kring samen met een ervaren psycholoog duizend keer meer waard dan kaartjes, bloemen of kransen zoals dit gebeurt tijdens de begrafenisplechtigheid. Aan de lijve hebben de meeste ondervonden dat een begrafenis iets is wat er bij hoort met een 'leuk' levensverhaaltje of gedichtje omdat het zo hoort. Meestal ook gepaard met een waardeloze in memoriam opgemaakt door een beroeps-tearjerker – dikwijls de ceremoniemeester, priester, deken of moraalridder – met de bedoeling wat tranen te ontlokken bij enkele familieleden en/of toehoorders.Wat ik maar zeggen wil : echte beleving gebeurt meestal naast de podia en al zeker niet in de schijnwerpers.

Misdrijven door enkelingen spreken aan... en dat is al lang zo : op het einde van de jaren 50 was er een televisiereeks met kortverhalen van Alfred Hitchcock; ik herinner mij nog goed een aflevering waarbij een individu werd opgevoerd die er alles aan deed om zichtbaar de statistieken te herschrijven met diefstallen, moorden en op het einde zijn eigen zelfmoord. Hij wou iets betekend hebben in zijn leven.

Het is toch niet moeilijk om de meest absurde moordaanslagen te voorspellen. Maar alle geleerde specialisten kunnen nooit weten waar en wanneer en alle oeverloos gezwets daarover is waardeloos. Onder de vele miljarden inwoners van onze planeet zullen altijd zieke geesten zich geroepen op een daad te stellen waardoor ze in de belangstelling komen.

Hoe moet men zoiets bevechten: ik weet het niet want ik ben dan ook geen geleerde woordkramer. Met één ding zou ik in ieder geval starten : stop met de media-aandacht. Niemand is ermee gediend tenzij de verkoop van bedrukt papier. Mogelijke daders  krijgen zo echter een kans om een plaats in de geschiedenis te veroveren. De avond van de misdaad kwamen er interviews die zo hol waren als (waarschijnlijk) het hoofd van de dader. 'Mevrouw, vindt je het erg wat er gebeurd is?' , 'Buurman, woont Kim De Gelder hier al lang?' , ' Dorpsgenoot , verplaatste hij zich steeds per fiets?' ... . En het hield niet op tot de kranten een half dennewoud erdoor gejaagd hadden en voordat alle duidingsprogramma's urenlang zendtijd gevuld hadden rond het enige zekere gegeven : geen relevante informatie !

Overal waar doodstraf werd afgeschaft en waar de de bevolking wordt gestuurd door rechtvaardige rechters is het al om zeep. De overlevers krijgen nog grotere roem over een langere periode tijdens de rechtszaak. De bekendste advokaten ten laste en ter verdediging voeren hun show op ; wordt de beschuldigde veroordeeld, dan begint het zoeken naar procedurefouten; wordt hij daarentegen vrijgesproken , dan krijgen de overlevende familieleden een uppercut van jewelste en veelal mag de strafpleiter een streepje bijvoegen bij zijn overwinningen en zijn ereloon verhogen. Misschien moet maar eens de aandacht geschonken worden aan de daad en niet aan de dader. Het principe 'an eye for an eye' is misschien beter dan een rechtzaak. Een verkrachter van een willoos slachtoffer is wellicht beter af met een verwijdering van zijn ballen. Een moordenaar à la Dendermonde of à la Hans Van Temsche wordt waarschijnlijk beter gelyncht. Als buitenstaander kan ik mij levendig voorstellen dat de ouders van de daders zich beter zouden voelen dat hun zoon omgekomen was in een verkeersongeval in plaats van hoofdrolspeler in een dergelijke zinloze tragedie .

Maar – en hier komt eigenlijk de absurditeit van sommige maatregels boven – wat zinnigs kan gedaan worden tegen een dader die wilde zelfmoord plegen ? Ik zou zeggen laat hem creperen , de wereld wordt er niet slechter van ...

Helaas ook niet beter.

Is er dan niets aan te doen ? A posteriori zijn alles wat gebeurt na de feiten 'vijgen na pasen'. Psychologen en therapeuten kunnen zich alleen inspannen om mogelijke psychopaten tijdig te herkennen, op hen in te praten en te wijzen op alternatieve houdingen voor de stoppen doorslaan ( lees voor hun moment van glorie).

En dan die burgemeester die de verkiezingen begint voor te bereiden. 'Neen de creche wordt gesloten' . Gaan we ook de autosnelwegen terug in landbouwgrond herstellen na een zwaar verkeersongeval door een dronken bestuurder? Zullen we de fabriek sluiten waar de ontplofte band werd geproduceerd die aan de basis lag van een kettingbotsing? Zullen we de oudejaarsvieringen maar afschaffen na de Switel-brand ? Moet de apoteker zijn zaak sluiten omdat iemand teveel slaappillen nam ? Zullen we ons beroepsleger maar uitbreiden om alle ingangen te bewaken van ziekenhuizen , scholen , speeltuinen , parken , openbare gebouwen , gebedshuizen , bioskopen , theaters , bordelen , sportpaleizen , voetbalstadia , e.a. ? Waar zijn we mee bezig ? Zullen we maar meteen in een Koninklijk Besluit vastleggen dat kinderen alleen nog maar onder politiebegeleiding mogen verplaatst worden van de ene gepantserde kooi naar de andere ? Zouden we niet overwegen om alle introverte personen op te sluiten in psychiatrische instellingen ?

En alle medisch personeel van de Dendermondse kliniek bestaat uit helden , net zoals brandweer en politie. Asjeblieft ! Keer terug naar de aarde. Diezelfde mensen hebben een job, opleiding, verantwoordelijkheidsgevoel, en voldoende beroepseer die ze dag aan dag tonen na operaties, beroertes , branden en andere levensbedreigende gebeurtenissen ... net zoals hun collega's in alle andere steden.

Ik moest het even kwijt. 'k Zal het waarschijnlijk weeral weer veel te zwart-wit gezien hebben zeker ?

RS

27-01-2009, 00:00 geschreven door saelensr  

Poëzie ontluisterd.

Reactie op de eerste vergadering van de bijeenkomst van het Leesgezelschap Oudenburg op 23 september 2009 – Werkjaar 2009 – 2010.

Onderwerp : Amerikaanse Poëzie

De bijeenkomst begon met het toefluisteren van Carpe diem uit The Dead Poets Society die schitterende film met Robin Williams. Omdat Latijn zo goed klinkt, denk ik meteen aan een andere leuze die even bekend is De gustibus et coloribus non disputandum . Dus een discussiegroep bijwonen zonder te discuteren ? Naar een zwemkom gaan om niet te zwemmen ? Lid worden van een koor om niet te zingen ? Gitaarlessen volgen wanner men snaarinstrumenten haat ? Als top magistraat bij de rechterlijke macht zelf betalen voor sex in luxebordeel ? Naar een leesclub gaan om met een 15-tal mensen rond een tafel plaats te nemen om goedkeurend naar mekaar te knikken ?

Dat is niet echt aan mij besteed. Het credo van de avond was 'Genieten van Amerikaanse poëzie'. Welnu voor mij kan dit niet : op mij komt dit over als toeschouwer zijn van de match Anderlecht – Standard om te genieten van een open beenbreuk.

Ik voel(de) mij dus geroepen om te beklemtonen hoezeer ik poëzie ( niet alleen de Amerikaanse ) veracht : ik MOET mijn afkeer gewoon op papier zetten ; de meeste mede-leesgezelschappers zouden wel eens kunnen denken dat ik wat overdreef en/of verkeerde inschattingen deed. Iemand opperde zelfs dat ik bevooroordeeld was... en dat vraagt om een rechtzetting. En enkel ter bevestiging : toen ik mijn mening uitte was ik niet onder invloed van drank of drugs zoals vele poëten toen ze hun kunst uitoefenden (sic de coördinator: 'velen leefden in de marge' ... 'libertijns' , '... hadden vele 'love affairs')

Eerst en vooral wil ik erop wijzen dat er enkele uitzonderingen zijn : er werd bijvoorbeeld verwezen naar Alice Nahon. Welnu in “ 't is goed in eigen hart ... “ wordt op en zeer mooie manier een statement gemaakt evenals in de spreuken van 'De Bond Zonder Naam'. Ook libretto's van bekende opera's of refreinen van populaire muziek vereisen geen veroordeling : Da do runrun , yeah-yeah en 'k zie geren mijn duivenkot vereisen geen vraag om aan de tekstschrijvers de Pulitzer prijs toe te kennen. Aan jodelaars evenmin . Enkele gedichten verwerkt in Franse chansons (bijv. Werken van Prévert ) kan ik bezwaarlijk minderwaardig noemen.

Maar de werken van 99,5% van de dichters ('t kan ook meer zijn ), fwtt !

Dichtbundels uitgegeven door pseudo's worden echter wel ineengeflanst om artistiek over te komen, en dat is wel een misdaad tegen de goede smaak en vooral een ridiculisering van de eventuele lezers: nochtans het dient gezegd dat er waarschijnlijk minder personen zijn die poëzie lezen dan mensen die sex hebben met dieren. Beweren dat ze gedichten lezen , doen alsof ze poëzie een kunst vinden, pronken met dichtbundels die hen bekoord hebben , verklaren wat de auteur zou kunnen bedoeld hebben, het staat allemaal zo geleerd , beschaafd of kunstminnend ten opzichte van de medeburgers.

Over poëzie heb ik me sinds jaren een oordeel gevormd dat ; ik durf te stellen dat ik ettelijke pogingen ondernomen heb om uit te vinden of mijn (gebrek aan) appreciatie nog steeds terecht is ; ik wil dus niet doorgaan als bevooroordeeld . En helaas( ? ) iedere keer dat ik gedichten poogde te lezen werd mijn opinie bevestigd : poëzie is een kunstvorm die kwalitatief nog een stuk slechter is dan de muzikaliteit van House-gebonk of de gesofistikeerde degelijkheid van Betty uit Big Brother.

Moet ik mijn stelling bewijzen ? Allicht wel , daarom wil ik efkens literair-elitair overkomen net als een poëzie-adept . In dubio contra dubium : bij twijfel is het de twijfelaar die zich moet bewijzen.

Moeilijk hoor tegenover een bevooroordeeld publiek als het Leesgezelschap! Maar vooruit dan maar , we lazen het gedicht Pappie van Sylvia Plath (Nederlandse vertaling). De coördinator vroeg aan het gezelschap waarover het gedicht ging . Ik zat in ieder geval met volle teugen te genieten van de interpretaties die werden gegeven: alles wat werd vooruitgschoven als 'bedoeling' werd als mogelijkheid weerhouden: oorlog waarschijnlijk , moord wellicht, zelfmoord mogelijkerwijs, incest misschien (zie de verwijzing naar vampier) .... Kortom iedereen was dus akkoord dat er noch kop noch staart te breien was aan het 'kunstwerk'. De coördinator opperde “ Laten we eens in haar biografie zoeken wat ze eigenlijk had kunnen vertellen tegen de volgende bijeenkomst!” ... Ik stel voor om het op en andere manier te doen: we vragen de juiste contekst aan haar geestelijke erfgenamen (S.Platt zelf is er niet meer – 1932-1963) , we laten de bedoelde boodschap expliciet verwoorden in het helderste proza met alle toelichtingen, maar dan wel in het Mongools; om het even kunstzinnig te houden, gebruiken we dezelfde Duitse woordjes ( allez vooruit voor het geval de lezer de hint Dachau, Auschwitz, Bergen niet zouden begrijpen, vertalen we extra Jood door Jude ); ik verzeker jullie dat iedereen in het leesgezelschap minstens evenveel zou begrijpen van het Mongools als van de originele Engelse versie of de vertaling in het Nederlands !

Misschien moeten we dat ervan onthouden : lees kortverhalen in extreem vreemde talen, vermeld een paar trefwoorden in een bekende taal lukraak en je hebt poëzie met dezelfde kwaliteit als datgene wat men ons wil laten slikken..

T e n z i j .

De dichteres gewoon toegeeft dat ze maar wat aan het papier heeft toevertrouwd vanuit een benadering van totaal gemis aan respect voor haar lezers. Ik zie hierin de bevestiging dat 'dichters' van dergelijke gewrochten zich aanstellen als ordinaire hoeren . Ze laten zich betalen door liefhebbers zonder zelf iets eerlijks van zichzelf te bieden. Buiten paus Jan Hoet – als dat mediageil ventje al eens eerlijk zou zijn – zou niemand hierin kunst kunnen ontdekken, tenzij diegenen die ook een Mosselpot artistieke waarde toekennen vermits dergelijk intellectualisme goed staat.

We lazen ook nog een ander gedicht als slaapmuts , dat wat frivoler moest overkomen. Een werkje van I.R. Cummins . Het werkje bevat een A4 lang zinnetjes van maximum 5 woorden die iedere keer beurtelings eindigen op zei hij of zei zij . Kan dit ? Ja, ik denk het wel maar dan met dezelfde bedoeling als cartoonist Kamagurka of stand-up comedian Geert Hoste in een gefingeerd gesprek tussen Mathilde en Filip. Wanneer dit gemaakt werd om frivool te onderhouden , dan voel ik mij niet geroepen om negatief te oordelen. Wanneer Cummins zoiets 'pleegde' met de ernst van een dichter, dan vind ik dat hij uit was op goedkoop bijval bij adolescenten.

Terwijl ik deze zinnen neerschreef heb ik al enkele Motillium-tabletten moeten slikken om niet te kotsen bij de gedachte dat ik nog eens zou blootgesteld worden aan een een poëzieavond .

SR
Sans Rancune en
Saelens Raymond

24 september 2009

30-09-2009, 00:00 geschreven door saelensr  

RS 17 okt 2010

Monseigneur Léonard is in mijn ogen een doodeerlijke mens. Enkele keren al heeft hij stellingen ingenomen die getuigen dat hij niet wil meedoen aan de goedkope zieltjeswinnerij die een van de belangrijkste doelstellingen is binnen de katholieke kerk. Hij stààt voor de standpunten van Zijn Kerk.

Leonard voelt zich geroepen zijn waarheid te verkondigen over de Aids slachtoffers. Hij stelde op zijn persconferentie van vrijdag 15 oktober 2010

Als ik als aarts-bisschop ook aarts-voorzichtig en ook aarts-zwijgzaam moet zijn, dan ben ik liever gewoon bisschop. Maar ik kan niet zwijgen. Ik wil altijd vrijuit en rechtuit kunnen spreken en de waarheid verdedigen.

Mgr Leonard vindt dus dat hij het recht heeft om met enkele geleerde zinswendingen te zeggen dat iemand die Aids heeft, het zelf gezocht heeft.

Als leek probeer te begrijpen wat Leonard bedoelde. Ik her-formuleerde zijn standpunt zoals Jezus destijds; in parabels.

Iemand die een longontstekening opdeed omdat hij na een sportwedstrijd in de tocht bleef staan : eigen schuld, dikke bult.
Iemand die het slachtoffer wordt van een dodelijk ongeval op een autosnelweg: 't zal hem leren , dat hij zijn boodschappen doet met de fiets.
Iemand die verrast wordt in een mijnexplosie : hij had beter bovengronds werk gezocht
Een voetballer die hands maakt : hij had beter zijn armen laten amputeren.

Ik denk dus dat ik zijn immanente uitspraak begrepen heb. Virtuele sex is ongetwijfeld veel minder gevaarlijk dan vrijen zonder de hulpmiddelen die het Vaticaan afwijst ... en het begint langzaam door te dringen tot de buitenwereld waarom biechtvaders onzichtbaar blijven achter gordijnen en zo vaak diepe zuchten slaken.

Diverse concilies en optredens van seniele wijze figuren hebben in mijn +60 jarige leven ongeveer alles veranderd wat behoorde tot het godsdiensonderricht dat iedereen in een katholieke gemeente van West-Vlaanderen moest ondergaan vooraleer het Vormsel te krijgen of op de Plechtige Communie een nieuwe fiets of polsuurwerk te krijgen. Op het internet heb ik recentelijk nog opgezocht wat er zo allemaal als absolute waarheid gepubliceerd werd in de Mechelse Cathechismus.

Ik laat efkens de grote slogans achterwege die algemeen achterhaald zijn en waar enkel pilarebijters nog in geloven. “Abortus problematiek", 'Vrouw in de Kerk ” .

Gewoon eens een greep uit de kleine dingen die kardinaal Van Roey voorhield .

Crematie mag niet.
Vlees eten op vrijdag is verboden..
Biecht minstens eens per jaar uw zonden.
Heilig steeds de dag des heren.
Adam en Eva zijn onze oer-voorouders.

Zo kan ik nog uren doorgaan, een optimist zou er suicidaal door worden.

... En kent er nog iemand de communie-kluchten ?

Niets meer eten tijdens 3 uur voor de communie. Tenzij water tot – 1 uur.
De hostie met de handen vastnemen stond gelijk met heiligschennis.
Iemand van wie bekend was dat hij/zij naast de pot pieste, kon geweigerd worden.

En dan de uitleg die je erbij kreeg tijdens het verplichte wekelijkse godsdienstonderricht door de onderpastoor . Nooit vergeet ik de toelichting in mijn (jongensschool) bij de zonde van onkuisheid : “Wanneer een jongen zich op zaterdag waste , moest hij zijn dingetje gewoon afspoelen zonder ernaar te kijken, zonder aan te raken en er vuile manieren mee te doen”. Zeer interessant in die periode ook een herderlijke brief die verkondigde dat sympathisanten van de Volksunie satanische ketters waren. Herhaald onderwerp op de preekstoel in Oudenburg (toen ik als eerste zoon van een werkman in 1957) naar het Koninklijk Atheneum van Oostende toog : “Wie zijn kinderen durft te sturen naar een atheneum of een andere niet katholieke school zal branden in de hel en moest zich diep schamen voor zijn moraliteit”.

Minder persoonlijk waren er nog meer dingen waaraan niet kon getornd worden. Gemengde godsdienst kon niet in het huwelijk, maar Katholiek Reinier kon trouwen met beroepsmatras Grace Kelly (onder ons: Prins Rainier had geen slechte smaak hoor ). Om een sacrament te krijgen moest men zich bevinden in 'staat van genade'. Al snel waren er mooie kerkelijke huwelijken waar een van de partijen niet eens gedoopt was. (Ik heb dat zelf meegemaakt met een van mijn schoonbroers – overigens een schitterend kerel) . Een getrouwde vrouw die geregeld werd afgemot door haar liefhebbende echtgenoot, moest troost zoeken in het gebed maar mocht zeker niet overwegen om de huwelijkssponde te verlaten.

Dit alles blijft nog steeds de leer van de ware kerk, alleen beseft iedereeen tegenwoordig dat de werkelijkheid de officiële fictie achterhaald heeft. Maar even zoveel mensen blijven zich katholiek noemen.

Ik laat in het midden of de wijzigingen die zich aandienden sinds 50 jaar al dan niet terecht waren. De broodnodige wijzigingen die werden gepaterd door een murmelende Pool die in veertig talen 'Zalig Paasfeest' kon zeggen, of de rechtlijnigheid van een Bayer die schoot vanuit zijn heup in het kader van 'Lebensborn' (misschien is hij wel de papa van die Rosse van AbbA) hebben nergens de geloofwaardigheid van het kerkelijk instituut gunstig beïnvloed.

Bijna niemand leeft nog naar de voorschriften van de Kerk, maar schreeuwt moord en brand als er een van hun top-malloten een stelling verkondigt. Zoiets stemt mij eigenlijk diep treurig. Als Georges Leekens vindt dat we een schitterend nationaal elftal hebben, dan haal ik glimlachend de schouders op: ik heb allerminst iets tegen dhr. Leekens en mede daarom noteer ik zijn stelling zonder me eraan te storen. Als Mgr. Léonard zijn mening publiceert over Aids slachtoffers, vind ik het alleen waard voor publikatie om mee te helpen aan de ontmaskering van de katholieke kerk. Qusque tandem Catelina abutere patientia nostra. (Vrij vertaald uit Cicero Pro Milone ;Hoelang nog zal de kerk mogen spelen met de kroonjuwelen van de brave man ?. Voor de rest zegt dat manneke toch maar dingen om niet hees te worden : who the f*** really cares ?

Misschien zullen we het nog meemaken dat de katholieke kerk toch nog zal ontmaskerd worden. En neen, neen, neen, toch niet : ik zoek niet het bestaan van (een) God te ontkennen ; ik wil enkel stellen dat de geestelijkheid zonder meer een geïnstitutionaliseerd, overbodig kwaad is.

Er bestaan ongetwijfeld mensen in het geestelijke gild die nooit ergernis geven of gegeven hebben, maar het is zeer de vraag of zij geen amorfe figuren zijn en met de wind meewaaien om niemand zere tenen te bezorgen. In principe volgden ze hun studies in een Groot-Seminatie en zouden ze moeten op de hoogte zijn van de Ware Leer. Wanneer ze dus niet meeknikken met de waarheid verkondigd door hun geestelijke vaders dan ligt het voor de hand dat ze onbekwaam zijn of onwillig om bepaalde feiten in te schatten. Zij zijn een soort Frank Vdb's die zoals de gewezen wielerheld niets kunnen presteren maar nog steeds vele volgelingen hebben die nooit de graad van onkunde van hun 'idolen' kunnen inschatten.

Hebben de media in de voorbije maanden niet ten overvloede bewezen dat priesters zich moeten weren als duivels in een wijwatervat om hard mee te knikken met de massa wanneer hun waarheden ontwricht worden . Ze zijn eensklaps tegen kindermisbruik wanneer dit niet meer wordt toegedekt in de vrije pers, IVF is des duivels tenzij men er een kerk mee volkrijgt na een “toevallig” TV-optreden , homosexualiteit is een ziekte zolang de algemene opinie holibi's verkettert. HIV besmeting is een straf van God tot de pers in de aanval gaat tegen die verfoeilijke uitspraak door de chef-bisschop vab België.

Moeten we ons nu kwaad maken op Léonard en zijn extreme stellingen ? Helemaal niet ! Die mens vertelt in het openbaar wat de leer is van zijn instituut. Mgr. L. heeft immers nog rechtomlijnde principes : gelukkig maar . Het is de beste manier opdat steeds meer katholieken zouden inzien dat hun herders in de grond meelijwekkende figuren zijn waaraan geen woorden moeten vuilgemaakt worden. Leonard lanceerde een stommiteit net zoals Filip Van Meirhaeghe destijds toegaf dat hij aan het spul had gezeten. Van Meirhaeghe kreeg voor zijn schuldbekentenis en "eerlijkheid" zelfs een beetje sympathie hoewel iedere supporter het erover eens was dat het fout was. Velen hebben toen - zeer terecht - de wielerwereld adieu toegezwaaid.

Gaan de gelovigen ook vaarwel wuiven ? Ze doen het in wezen al jaren, wie gaat er nu immers nog naar de mis ?

Zalig zijn de simpelen van geest ! Ik ben nog niet zalig , helaas een beetje simpel van geest. Ook ouder en zeker gelouterd : Ik slaak diepe zuchten omdat ik ondertussen geleerd heb dat ik nooit het grote lot zal winnen en dat ik evenmin zal meemaken dat de kerkelijke invloed zal teruggebracht worden tot de logische proporties.

De Kerk was altijd op haar sterkst in het verdoezelen van fouten en die in hun voordeel te verzilveren. Rijke zondaars konden aflaten kopen, kloosters verdienden fortuinen op manieren die niet konden gedocumenteerd worden door de Dienst Belastingen. Spijtig genoeg kon Het Vaticaan nauwelijks rond komen en bleef een voorbeeld van nederigheid, eenvoud, armoede en devotie. Iedereen die gezondigd had, kon absolutie krijgen door het bekennen van schuld aan een geestelijke en daarna een Akte-van-Berouw en enkele Weesgegroetjes te bidden.

Denk je ?

Vergeet het !

Bisschop Roger Van Geluwe had reeds dikwijls gebiecht, maar ineens bevestigt apostel Danneels in de pers dat biechten volgens de regels van de kunst onvoldoende is en moet gevolgd worden door een publijke verklaring. Schitterend toch, waw eminentie , iedereen akkoord ! Ongelooflijk luciede verklaring toch van Danneels enkele dagen nadat hij het helemaal anders zei. Maar het betekent nog maar eens dat alle bepalingen van de Kerk (bijv. de kracht van de biecht) gebouwd zijn op los zand. Zou de permafrost van de verdwazing van de gelovigen dan toch beginnen ontdooien ?

Laat de krentekakkers die nog steeds geloven in Het Instituut betalen voor het geblaat van hun goeroes, stop met al het geld te pompen in die bodemloze putten die ook kerk genoemd worden. Als er iets moet bestaan als morele begeleiding, zoek het dan in burgerlijke consulenten. Zorg ervoor dat alle larie uit Oud- en Nieuw-testament uit de scholen gehouden wordt. Verban die dogma's van creationisme even streng als het negationisme.

Helaas, driewerf helaas, mijn leraar Latijn stelde destijds al (1960) dat de meest deprimerende waarheid van de mensheid Mundus vult decipi, ergo decipiatur (= De wereld wil bedrogen worden en (sic) koopt in de Sarma ).... en binnen de kortste keren zullen andere even geöbsedeerde mensen als dominees, imans, rabijnen, sjamanen en charlatans erin slagen zich op te dringen en een bestaan verwerven dank zij de lichtgelovigheid van de toehoorders.

Deprimerend, ik durf er echt niet bij stilstaan dat al die mensen naar de hemel zullen gaan; ik eet weliswaar heel graag rijstpap, zelfs met houten lepels, maar ik mag er helemaal niet aan denken dat ik daar zou rondzweven temidden  een altijddurend spitsuur van priesters en aanverwanten. Ik denk dat ik toch maar een andere bestemming zal zoeken .

Maar dit artikeltje heeft wel een moraal :
Spijtig dat niet iedere pastoor zo eerlijk is als Mgr. Léonard. Het zou de manier zijn om van de katholieke kerk vanaf te geraken.

17-10-2010, 00:00 geschreven door saelensr  

Ieder commentaar is vanzelfsprekend welgekomen. Iets op je boterham krijgen als reactie, komt neer op een aangename verrassing.

Een volle intellectuele maaltijd met nagerecht en de aangepaste wijnen voor je neus gezet krijgen, is echter in die zin speciaal dat ik die graag wil delen met alle geïnteresseerden.

De auteur heeft erin toegestemd dat ik zijn reactie in oorspronkelijke versie mag publiceren; waarvoor mijn hartelijke dank.

Ingestuurd door dhr P. DVLSHWR.

1. Waarom zou de Roomse Kerk de “ENIGE ECHTE KERK” zijn? Ze bestaat nog maar +/- 2000 jaar en al haar feestdagen zijn in de plaats gekomen van “heidense feesten”!

2. Léonard wil niet aarts-voorzichtig, aarts-zwijgzaam zijn , maar gedraagt zich wel aarts-dom, zogezgd “om de waarheid te verdedigen, maar dan alleen zijn waarheid. Dat hij daarmee mensen beledigt en diep kwetst zal hem een zorg wezen... alleen zijn waarheid telt. Zijn woorden zijn een bewijs van wat het “Instituut Roomse Kerk” in wezen is.

3. Het “Instituut Roomse Kerk” is sinds eeuwen er vooral op uit geweest om MACHT te VERWERVEN en te BEHOUDEN. Kerkvorsten (pausen liepen toen nog niet in het wit rond) waren meer krijgsheren dan dienaren van de mensen. Politieke macht en rijkdom vergaren kwam op de eerste plaats en als het noodzakelijk was, werd de gewone man met fysiek geweld onderdrukt.

4. Als ik werken lees over het tijdperk waarin “Jezus van Nazareth” leefde, kom ik tot het besluit dat die man eigenlijk een joods-nationalist (GEEN ZIONIST !) en vooral “humanist” was die zich , in bedekte termen , verzette tegen de Romeinse overheersing, het opnam voor de gewone man, die werd uitgebuit door de heersende klasse ( niet alleen door de romeinen ) en komt hij in opstand tegen de hypocrisie van de joodse hogepriesters en farizeeërs.

5. De humanist Jezus riep op tot naastenliefde, verdraagzaamheid en respect voor de anderen. Bijna niets van dat alles vind ik terug in de hedendaagse Roomse Kerk. Words, words, words ... woorden genoeg maar hou geen rekening met de daden.

6. De Roomse Kerk is NOOIT de kerk geweest van liefde; Ze heeft de mensen alleen maar geculpabiliseerd door de nadruk te leggen op wat verboden was en welke erge gevolgen het “zondigen” kon meebrengen. Vanop de kansel werden hel en vagevuur uver de hoofden van de gelovigen gegooid. Gelukkig werden de mensen slimmer en lachen ze nu erom, maar vijftig jaar geleden was dat nog niet zo!

7. Jezuf sprak de mensen toe in HUN taal. Eeuwen lang stonden de pastoors aan het altaar met hun rug naar de mensen en prevelden potjeslatijn... een uiting, voor mij, van misprijzen voor de mensen achter hen die er toch niets van verstonden.

8. Wie aandachtig de politieke en sociale geschiedenis van België bestudeert komt tot de vaststelling dat het “Instituut Kerk” altijd al onder één hoedje speelde met de politiek en justitie. De vrijmetselarij, goed aanwezig in politiek en justitie, is bijna altijd bondgenoot geweest van de Roomse Kerk om de macht te consolideren. (Behalve van tijd tot tijd in één of andere schoolstrijd...). Hertog Charles Woeste van de Katolieke partij verklaarde ooit ( http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Woeste ) verklaarde ooit (aanvang twintigste eeuw) in het parlement dat “arme mensen moesten blijven bestaan” want anders konden de rijken niet meer aan naastenliefde doen. Het was de tijd van “hou jij ze dom, ik hou ze wel arm”.

9. Indien iedereen 8 van de tien geboden ( alle behalve 1 en 3 ) zou naleven, dan zou de wereld zeer goed leefbaar zijn en daarvoor is GEEN bemoeienis vanuit Rome nodig.

10. Tenslotte, wat de toestand in België betreft:

    * Ieder misbruikte persoon moet klacht indienen bij justitie

    * de Roomse Kerk moet, als verantwoordelijke instelling, INTEGRAAL de kosten vergoeden van de psychische nazorg van de slachtoffers; gaat ze hierdoor bankroet dab is dat maar zo, tenslotte sptrken ze zelf lyrisch ovrt “gelofte van armoede”

    * verklede mannen in zwarte, paarse en witte lange vrouwenkleren en met grote kruisen buik rn rug, die misbruiken onder de mat hebben geveegd, moeten door justite eveneens ter verantwoording worden geroepen: “Schuldig Verzuim” is strafbaar in België
    
    

27-10-2010, 11:22 geschreven door saelensr  

November is een herdenkingsmand; wordt gezegd.

Ikzelf voel niet zo direct de nood om een maand te koppelen aan een gevoelens. Reminiscenties overvallen mij meestal zomaar – out of the blue - maar heel dikwijls keihard.

Neem nu deze week op 1 november. Daar lees ik de bijna dagelijkse bijlage van iemand die ik bijna als een goede vriendin kan beschouwen, hoewel ik haar nog maar een keer heb gezien en alles tesamen 10 minuten gesproken heb ( http://www.bloggen.be/christelbedert/ ) . Ze kopieerde zichzelf door letterlijk net hetzelfde te schrijven als op 1 november vorig jaar: een heel knap stukje vol emotie , door een virtuele vriendin die meestal bruist van deugnietigheid, overloopt van graag leven, uitroept van graag zien van haar familie, zwaait van trots zijn op haar journalisten-job , handen in de zij houdt om commentaar geven op haar leefomgeving.

Een schrijfster die dus te kennen gaf dat beroeren en ontroeren niet steeds met nieuwe teksten moet. Zelf ben ik allerminst een jurylid met ambitie om Houten Uilen of nobele prijzen toe te kennen; maar ik heb sinds mijn pensioen iedere week minstens één boek gelezen. Wat is het mooiste wat ik gelezen heb ? Een blogje van drie zinnetjes lang . Van Kriebel , alias Christel Bedert. Een niemendalletje ! Een twee keer nietsje dat ik iedere keer weer voor mij uit declameer. 'k Zal maar niet beschrijven wat erin stond , maar ineens helemaal overnemen ( Kriebel moet zich die keer maar niets aanttrekken van puur – schaamteloos plagiaat). Haar titel 100 jaar is Lang. De volledige tekst :

Wat mij zo heeft aangegrepen, is vooral de stille verwijzing naar de soort dementie waaraan ook mijn moeder ... leed (?). En boenk ik ben weeral bezig, de tranen stromen weeral over mijn gezicht en toch zit ik tezelfdertijd te glimlachen.

Jawel lachen ! 't Is lang geleden , maar ik herinner me nog in 1960 (3° Lat.Wisk tijdens de les Nederlands over 'Humor') . “Bij echte humor hoort steeds een lach en een traan” . En of ik geweend heb , en of ik gelachen tijdens de week voor het overlijden van mijn moeder (1920-2003). Locatie Ziekenhuis H.Hart Oostende”.

Mama dacht dat ze in haar kamer lag in Riethove Oudenburg, en vroeg zich af waarom ze 's nacht voor haar kamervenster een groot rangeerstation hadden aangelegd “Vroeger zag je niet eens een bus en nu staat het vol van de treinen”.

Ze vermoedde ook dat het sinds 1941 vermiste hondje van haar ouders “waarschijnlijk ondertussen wel zal gestorven zijn“.

Maar vooral de herkenbaarheid met het blogje van Kriebel, was haar vraag “Is het al lang geleden dat je nog bij mijn ma geweest bent?” “Neen mama, vanmorgen waren we er nog met zijn allen”. “Dat is goed, oude mensen krijgen ook nog steeds graag bezoek”.

En nauwelijks enkele minuten nadat ze zo ver was afgedwaald vroeg Els (mijn dochter) haar kinderen om een stevige knuffel te geven aan mémé voor ze terugkeerden naar Diest, en oh wonder, ze kende ze ineens alle drie bij naam terwijl de kids spontaan op haar buik kropen en haar rond haar hals drukten en zoenden op beide wangen. Ook voor kindjes van 1, 3 en 6 jaar niet evident bij een vrouw die ook fysisch zo uitgeziekt was. Ze vroeg toen zelfs als het jongetje van mijn zoon Jan ondertussen nog niet geboren was “ja want het was toch voor iedere dag, hé?”. Dit tafereel is één van de mooiste dingen die ik ooit heb mogen meemaken.

En toen opeens – nauwelijks enkele minuten later - werd ze kwaad op mij omdat ik haar niet mee nam naar huis. Kwaad op mij nota bene, ik die altijd al, in haar ogen, de liefste, de braafste, de gehoorzaamste, de mooiste en de slimste van de wereld was geweest. Kwaad op mij voor de allereerste keer in bijna 60 jaar. Ik moest naar huis en ze wou mij nooit meer zien. En dit is een van mijn diepste treurnissen , die ik ooit gevoeld heb: dan loop je als 57-jarig kind aan 't snikken door de gang omdat je mama kwaad werd.

Gelukkig was ze 's anderendaags niet langer kwaad. Nog een dag later is ze gestorven.

Het is de eerste keer dat ik haar laatste week op papier heb gezet. Dementie bij iemand die je graag ziet, snoert je de keel toe . En vooral bij het overlijden zelf herinner ik mij nog dagelijks wat ik toen dacht, maar nauwelijks durfde te zeggen :”Ik ben blij dat het afgelopen is, een intelligente vrouw zou niet mogen meemaken dat ze bij wijlen beseft wat er met haar geheugen aan het gebeuren is”.

05-11-2010, 00:00 geschreven door saelensr  

WAG maakt gewag van haar verslag

Na horrortackle op de mijnen
leed hij helse pijnen
en kwam al weken niet meer tussen de lijnen
De duts zat zomaar weg te kwijnen
(en deed mij uit de boekskens verdwijnen).
Zijn ego verschrompelde wegens zijn kl ij nen
en ook ik wou dat hij kon uitd ij nen
Ik prepareerde voor ons een paar lijnen
en hij snoof de minst fijnen.
Ik koos één van onze goede wijnen
gebotteld door Franse kapucijnen.
Alras kwam de mijnen
na opvulling van zijn man-darijnen
en volbloeding van de zijnen
tot bevrediging in de mijnen.
Euforisch wegens heroptreden tussen de lijnen
en dan nog in het doelgebied van Stijn Stijnen.

De foto's zullen exclusief in 'Goedele' verschijnen.

20-11-2010, 12:06 geschreven door saelensr  

De kranten staan er vol van : pesten bestaat nog, schijnbaar ook bij grote mensen tot op de werkvloer. Pesten bezorgt de toeschouwers nog steeds veel vermaak. Pesten is blijkbaar een aangenaam tijdsverdrijf waar ook overtuigde syndicalisten (tussen een aantal betogingen in omdat diegenen die ze vertegenwoordigen teveel moet werken en/of zich buitenaards moet inspannen om die vervelende kapitalisten nog rijker te maken) ook meespelen en bewijzen welke grote klootzakken ze hebben/zijn.

En ondertussen werd er opnieuw een oerwoud omgezet in reklameboeksjes ; hoera, sinterklaas kapoentje is weer in het land. Niemand kan ernaast kijken ... en radio en TV verwijzen ononderbroken naar speelgoed dat dikwijls educatief-verantwoord is, dat zeer dikwijls ook handleidingen bevat om de wereld te vernietigen, nog dikwijls-er zodanig is ontworpen dat het ieder jaar kan uitgebreid worden met net hetzelfde, maar dan wel helemaal anders. Maar één constante bij alle speelgoed is wel dat het heel duur is, en dat ieder kind 'het' moet hebben, want hun leeftijdsgenoten hebben 'het' ook al binnengehaald op verjaardagen, Kerstmis, Sint-Maerten, Halloween , bezoek van tante die in een ander land woont, vind zelf maar enkele grondige redenen uit.

Waar het op neer komt, is dat het hele sinterklaasgebeuren pure opfokkerij is, waar de commercie op springt om de ecologische voetafdruk steeds maar groter, onomkeerbaarder en radicaler te maken.

En economisch worden we er toch allemaal beter van ? Het speelgoed wordt waarschijnlijk niet allemaal geproduceerd in Azië, zeer veel wordt wellicht gemaakt waar de kinderen-werknemers meer dat 5 cent per uur verdienen en de gebruikte grondstoffen zijn onbeperkt voorradig.

Waarover zou men zich dan zorgen moeten maken ?

Om het verderfelijke principe dat kinderen – het meest kostbare bezit van de mens – ingeschakeld worden om hun ouders op te fokken. Toen ik voor mijn job destijds (kort na de opening van Oost-Europa) op mijn hotelkamer aldaar TV keek , verdiende een Hongaar, Pool of Tjech ongeveer één liter diesel per uur. De speeltjes die werden aangeprezen als hebbedinges kostten dan echter zelden minder dan veelvouden van volle benzinetanks. Volledigheidshalve moet gezegd dat ook de autoreclames meestal verwezen naar BMW, Mercedes, Lexus, Ferrari. Of hoe wonderbaarlijk het is dat er al zolang zo veel Oostblokkers hun inkomen verkrijgen via een job in de alternatieve autohandel.

Wij West-Europeanen zijn natuurlijk gelukkig , en wij staan er nauwelijks bij stil dat de speelgoed-economie zulke happen neemt uit het bestedingspatroon van onze gezinnen. De leefdtijdspyramide wordt ieder jaar wat stomper, er zijn steeds meer oma's en opa's die bijspringen om zeer specifieke electronische brieven aan de Sint te onderscheppen, en de juiste modellen en correcte serienummers uit de magazijnen te halen bij Sint, Kerstman, maar vooral bij mijnheer Lego, mevrouw Ipod, Oom Blackberry, Tante Playmobil, Broer Fun, Zuster Carrefour.

In de 'goeie oude tijd' was het wel eens anders. Mijn grootvader heeft nooit de 'waarheid' kunnen verkroppen dat brave kinderen lekkers kregen en stoute kindere de roe. Hij was dan ook afkomstig uit een arm gezin uit 't Sas van Oostende. Iedere dag was er een gevecht-van-de-sterktste met zijn 7 broers en zusters om de dikste stute (=boterham) te krijgen. En voor sinterklaas zaten ze (moesten ze ook) met zijn allen te bidden met hun knietjes in hun kloefen (=houtklompen) om iets te krijgen als beloning voor hun 'braaf-zijn. Je mag er gewoon niet aan denken dat je dan als ouder tegen enkele van je kinderen moet uitleggen dat de goedheilige man niets gebracht heeft omdat jullie niet altijd braaf waren, maar vooral omdat er anders geen eten was. Mijn opa – een oude man toen ik nog een kind was (hoewel bij nader inzien hij toen nog merkelijk jonger was dan ik nu) kreeg nog ieder jaar een krop in zijn keel waarom zijn klasgenoten – kinderen van notaris of dokter (beroep doet er niet toe, lees dus kinderen van de betere klasse) – kregen wat ze wilden : echte nieweerds noemde mijn grootvader hen. Mijn ouders en mijn oma moesten rond 6 december altijd mijn opa weghouden van zijn kleinkinderen omdat hij het grote geheim niet kon en wou verzwijgen. Ik was de oudste van de kleinkinderen en heb het mysterie maar doorgehad rond mijn 7-jaar. Mijn neef was voorgelicht toen hij 3 was , 2 van mijn nichtjes konden het uitzingen tot hun 5e.

Dat was toen! Sindsdien leest Jan Decleir het ieder jaar weer voor uit het grote kinderboek bij de aankomst van de Goede Sint uit Spanje in de haven van Antwerpen. “In het voorbije jaar waren er geen stoute kinderen.” Slechte karakters voegen er al jaren in stilte aan toe 'maar wel stoute volwassenen' en sinds kort vervolledigen (zelfs goede) karakters de zin met 'en vooral stoute bisschoppen'.

Stel je voor hoe ik verschoot toen ik gisteren las in een blog http://www.bloggen.be/luctor1960 .

Zie ginds komt de bisschop uit Brugge al aan.
Hij toont ons zijn piemel, we zien hem al staan.
Hoe huppelt zijn knuppel al op en al neer.
Hoe zwaaien toch zijn kloten al heen en al weer.

... en ik las dit artikeltje te samen met een vriend. Ik zei natuurlijk onmiddellijk “Hoe durft die Luctor zoiets neer te schrijven” , mijn vriend antwoordde “Omdat hij gelijk heeft natuurlijk”. En hij wou meteen dat ik er nog een paar stroofjes zou aan toevoegen.

De knurft staat te lachen, doet de gordijnen toe
Wie zoet is mag likken of zuigen aan zijn roe
Wees niet vies van  aarsjes
Maar koop gewijde kaarsjes!

Melodie: Sinterklaasje bonne, bonne, bonne
Benidictus stomme, stomme, stomme.
Hou de wereld niet langer van de domme.
Gun de mannen een kapotje
Te plaatsen op hun hete zotje.

Melodie: Hij komt, hij komt, de lieve goede Sint
Hij komt, hij komt , na een goede stevige pint
Mijn beste vriend, uw beste vriend, de vriend van ieder kind.
Klapt op mijn bibs, staart devoot naar de maan
En brengt iedere kinderhand onder zijn soutaan.

En wat heeft dit sinterklaasgedoe nu te maken met pesterijen ?

Het feit dat er vroeger wel degelijk 'stoute' kinderen waren. En een gebeurtenis in de kleutertuin op 6 december 1950. Op die dag werd een spetterend spektakel opgevoerd: een 'stoute' jongen moest in de zak. En iedereen deed mee, oh wat was dat leuk. Robert D. was een kleuter-klasgenoot die toen reeds de pispaal was van iedereen: hij was heel zeker niet de meest verstandige, hij was absoluut niet de lenigste, hij was bijlange niet de sterkste, hij was wel lid van een gezin waar de papa iedere dag zijn moeder afmotte, waar er heel veel kindjes waren, waar vader nooit zonder werk -, maar wel iedere dag in de pinten zat. En hij zong altijd, op café en onderweg naar huis zo zat als een kanon. Kortom , je zou zweren een Ier tijdens de grote depressie van 1930 in het alternatieve Vlaanderen. Twee schlagers kwamen steeds terug: 'Bona Sera' van Louis Prima en - nog frequenter - 'Ach Vaderlief toe drink niet meer' waarschijnlijk van De Zangeres Zonder Naam. Een heerlijke mens dus, behalve voor zijn familie.
RD was toen al een prototype om gepest te worden. Vandaag weet ik dat die kleuter jongen geworden is, daarna puber, nog later volwassene, maar steeds (tot op vandaag als hij nog geen zelfmoord heeft gepleegd) het voorwerp van pesterijen. Wie goesting had om voetje-te-zetten op de speelplaats, kies RD . Wie wou verwijzen naar iemand die echt oliedom overkwam, kies RD. Wie later in een café een dronkaard zijn broek achterstevoor wou omdoen, kies RD. Dus( 'Dus' ? Is er ooit een bijwoord smeuïger gebruikt dan 'dus' hier...), als de zwarte pieten iemand in de zak moesten krijgen en uit de klas dragen, kies RD. Ik kom uit de buiten en heb dikwijls gezien dat een varken buiten op het veld werd gekeeld; ik heb echter nooit een beest gekend dat zo gekermd heeft als RD toen ze hem in de 'zak' wilden steken – met twee volwassenen lukte het niet, maar toen een derde (een nonneke; zuster ?) de zak openhield, was het in de sacoche om RD in de jute aardappelzak te krijgen , bovenaan te strikken en pas buiten de klas opnieuw te openen. Wat een schitterende voorstelling, vooral toen nadien bleek dat RD zowaar nog in zijn broek geplast had.

Daaraan moest ik onwillekeurig denken toen ik enkele pestverslagen las in de krant. Want ik – ik beken het zonder enige trots – had er zoals alle andere getuigen van genoten : ik was toen 4jaar + 10 maand oud. Maar nu ik 64jaar + 10 maand oud ben, ben ik er nog steeds niet in geslaagd om het ijzingwekkende getier van die ingepakte jongen te vergeten.

Maar ik weet zeker dat iedereen die dat 'heuglijke' voorval heeft beleefd, nog jarenlang heeft geloof gehecht aan de moraal van het Sinterklaasgebeuren: Wie braaf is krijgt speelgoed, wie stout is de roe (of belandt in de zak).

Maar zeer velen dachten toen reeds dat de armste kinderen vaak ook de stoutste waren. De “Roomse Kerk” en de “Katolieke Partij” hebben er alles aangedaan om de mensen dom te houden. Ik val in herhaling , maar in één van mijn vorige blogs (LeonardII), citeerde ik dhr Pierre DV : “Hertog Charles Woeste verklaarde in de jaren 1900 in het parlement dat arme mensen moesten blijven bestaan, want anders konden de rijken niet aan naastenliefde doen; dus geachte Roomse Kerk, hou jij ze maar dom, dan hou ik ze arm”.

De moraal :

Ten eerste :ik ben nu ook een opa en speel mee met de goegemeente om sinterklaas bij mij thuis uit te nodigen om kodootjes te brengen voor de kleinkinderen.
Ten tweede: ik zal er weer niet in slagen de wereld te verbeteren

04-12-2010, 00:00 geschreven door saelensr  

Groot nieuws uit Oudenburg, stadje tussen Oostende en Brugge. Na diefstal in het vierde studiejaar wordt politie erbij gehaald om leerlingen van 9-10 jaar te ondervragen.

Zegt de radio, schrijft de krant, toont de televisie.

Waar zijn we mee bezig ?

En nu juist wanneer Oudenburg in het wereldnieuws van Vlaanderen komt. Stel je voor een vriend uit Deinze (Antoine) telefoneert mij en vraagt waarom ik die Gsm niet gewoon teruggeef. Een gewezen collega uit Antwerpen (Luc) informeert of alle straten rondom het schoolgebouw niet afgezet zijn met Friese ruiters en gekantelde, brandende voertuigen, en of het leger met tanks en spuitkanonnen het geboefte in toom kan houden.
De vragen waren echt, maar zelfs ik had door dat ze spottend en/of sarcastisch bedoeld waren. Zou dit hele gebeuren echter niet een plaats moet krijgen binnen volgende vraagstukken

zijn er nog sportvrouw-van-het-jaar verkiezingen nodig zolang Kim Clijsters  2 benen heeft?
moet men doordachte programma's zoeken op VTM?
is alles van Hugo Claus (even) goed?
zullen er ooit meerr dan 5% van de mensen -zelfls zeer uitzonderlijk- mekaar goeeidag toewensen?
zijn er nog enkelingen die eraan twijfelen dat hovaardigheid geen algemene regel is?
is er nog een superoptimist die van oordeel is dat België bestuurbaar is?
gelooft er eerlijk nog iemand dat een klimaatconferentie tastbare resultaten kan opleveren?
beseft men dat er geen borstprotesen meer geplaatst zullen worden over 20 jaar (vermits petroleumderivaat)?
legt niet iedereen er zich bij neer dat racisme nooit zal (kan) uitgeroeid worden?
is er ene monarch op de wereld die respect verdient?
moet men malaria uitroeien door op de muggen te schieten met een kanon?

En nu wat gebeurde in Oudenburg? De pers maakt zich “terecht” zorgen natuurlijk, want stel je voor een onderwijzeres uit het vierde studiejaar is zowel haar Gsm als haar creditkaart gestolen. En nog ongeloofwaardiger : de bestolen juf spant zich in om haar goederen terug te krijgen en ze wil haar leerlingen zelfs bijbrengen dat stelen niet hoort.

De onderliggende boodschap in de pers is echter dat een onderwijzeres zou moeten weten dat een gestolen Gsm en creditkaart geen redenen zijn om een onderzoek in te stellen. Een veel beter scenario was geweest,na de speeltijd de klas aanspreken met “Lieve kindjes, zopas ben ik gewaar geworden dat mij een en ander is ontstolen; ik durf het bijna niet te vragen wie mij dat gelapt heeft. Ik verklaar plechtig dat ik niet kwaad zal worden op de dader(s). Nemen jullie me het asjeblieft evenmin kwalijk dat ik zo impertinent ben om ,heel eventjes maar, aan te dringen om het gestolene terug aan mij terug te bezorgen”. Neen hoor, naar het schijnt had juf A. de ongehoorde onbeschaamdheid aan te dringen op teruggave verborgen onder de mantel van vergevingsgezindheid. De school ging zowaar nog een stap verder en gaf een briefje mee in de agenda van de leerlingen om aan te dringen via de ouders.

Zonder het gewenste gevolg.Wat had je dan gedacht ?

En nu het toppunt van “intollerantie”: juf. vond toch wel zeker dat ze nog steeds recht had op restitutie. Noch de school, noch de directie nam haar toevlucht tot duimschroeven, vierendeling, ophanging of nog erger, biecht in gesloten ruimte door vreemde biechtvader. Neen hoor, de lokale politie werd uitgenodigd om uit te spitten wie de dader is (eventueel meerdere). Pure waanzin natuurlijk, de betrokkenen kinderen zouden kunnen afleiden dat stelen asociaal is niet-collegiaal, onkameraadschappelijk of zelfs een beetje tegen de wet.

Het zal je maar gebeuren dat er kindjes van de klas ,bijvoorbeeld Kaylée heten en een mama hebben met roodgeverfde haren en een hippe zwartgerande bril zoals vele boekskens-mama's/ wederhelften van BV's. Stel je ook voor dat er iemand van de politie vond dat de ondervraging mocht doorgaan op het plaats van het delict tijdens de schooluren telkens met één kindje – maar zonder de ouders.

Neen hoor, 'men' nam het initiatief om kind na kind naar een afgesloten lokaaltje te verplaatsen. “Gelukkig” dat de ouders tijdig ingrepen en vonden dat de individuele ondervraging de kinderen niet op stang mochten jagen. Waarschijnlijk konden we het politiekorps van Antwerpen uitgenodigen om in telkens in groepjes van 2(of meerdere?) agenten de twintig kinderen samen zachte, vriendelijke, voorkomende, lieve vraagjes voor te schotelen op 'Temptation Island' waarop niemand ook maar iets zou moeten toegeven wat hen in verlegenheid zou kunnen brengen.
...
Lieve mensen waarmee zijn we bezig ? 's Anderendaags was een leger psychologen, pedagogen, podologen en argusogen al aan het woord om te zeggen hoe het echt moet. Iedere mens mag vooral niet tegengesproken worden, want frustraties kunnen enkel nog opgewekt worden, maar niet meer verwerkt zonder deskundige hulp.

Hoe was het vroeger ? Poena potest demi, culpa perennis erit. (Ovidius, Ex Ponte) “Wie iets mispikkeld heeft moet schuldbesef hebben”, maar toen al gold “straffen MOET NIET onbedingd”.

Vroeger bestond er iets als “Wie niet waagt, wie niet wint” . De zeden zijn echter veranderd waardoor een bijna gelijkluidend gezegde veel dichter aansluit bij de waarheid en de ideale (?) wereld: “Wie waagt, kan niets verliezen”. Loopt iets slecht af, dan volstaat toch gewoon ontkenning. Een van de eden van Hippocrites (of is 't Hippocrates ) is Primum non nocera (= In de allereerste plaats niet schaden ): te ipsum staat er niet bij, maar wordt er wel meer en meer bij gedacht . Dus “vooral geen schade toebrengen aan je eigen ik”. Zegt de ene partij hoog, dan vindt de andere laag, alles wat wit is wordt uit ander oogpunt zwart, wat drug is, is ook geneesmiddel, een natte mop kan ontstaan bij een droge komiek. Wat onrechtvaardig is, heeft alleen een uitleg nodig door een advokaat, psycholoog , pedagoog of ... ouder. Een mens leert immers niet alleen uit zijn fouten, maar vooral ook uit de opportuniteiten. Het begint met 'schwalbes' in het voetbal, geraak je in het strafschopgebied, laat je vallen, lukt het proficiat; lukt het niet dan ben je een (sympatieke) deugniet. Verteert men zware sportinspanningen niet echt goed, neem maar doping; gaat men vrijuit, fijn; zoniet verwijs naar een voedingsupplement of naar een gedraaide tongkus. Maar de waarheid in twijfel trekken, gaat helaas nog veel verder – ook naar zwaardere vergrijpen. Enkele maanden geleden werd iemand veroordeeld zonder bewijzen voor een moord op een vriendin. Proficiat mijnheer de advokaat-generaal, U deed het schitterend en U verdient heel zeker een signeersessie op het plein voor het gerechtshof. Nauwelijks twee weken later orakelde een ander openbaar ministerie in een ander proces (drievoudige moord in de marollenwijk) dat bewijs geen nodige voorwaarde is tot veroordeling.

Wat Miek en Roel al zongen in de zestiger jaren (in 'Jantje's Hoofd dat is Ontploft') :
Ach Jantje was wel wat apart, hij had zo van die dagen
Dat hij de leraar naar 't waarom der dingen durfde vragen
Maar hij moest knikken en hij moest slikken.
Persoonlijke toevoeging:
Zalig de goedgelovigen van geest, misschien laat ik hen mijn gat zien.

De mensheid is geëvolueerd. Ik durf helaas niet met zekerheid te beweren dat alles verbeterd is. Extreem gezien is het wellicht een vooruitgang dat lijfelijke straffen werden afgeschaft, al weet ik zeker dat een vorige generatie kleine misdadigers (zoals Gsm. diefjes in een klas) vroeger de ware toedracht zouden verteld hebben aan ouders of leerkrachten ; er bestond destijds iets zoals 'moreel gezag'. Nemen wij maar gerust aan dat kinderen/pubers een decennium geleden evenmin fysisch gemolesteerd werden. Maar mensenlief het kan nauwelijks nog gekker : kindjes moeten behandeld worden als jonge volwassenen. Ze hebben recht op een eigen kamer beschermd tegen die bemoeizieke ouders met een Keep-Out bord. (Min-)tieners moeten een eigen laptop hebben met een strikt persoonlijk paswoord. Jongelui moeten dezelfde kledijnormen delen met hun leeftijdsgenoten vermits levensnoodzakelijk. Wordt echter nog ergens aangeleerd dat normbesef belangrijker is dan wat de buitenwereld declameert?

Weet je wat ik denk wat het ware probleem is ? Er is een elfde gebod torgrvoegd “Niets is belangrijker dan straffeloosheid“. Vorige generaties moesten zich vooral inspannen om te overleven , later werd het accent verschoven naar het bereiken van een zekere vorm van comfort. Gelukkig werd dat comfort dikwijls bereikt (laten we maar toegeven dikwijls door materialisme al dan niet met nagatieve bijklanken). De nadruk wordt tegenwoordig helaas meer en meer gelegd op een extentie ”comfort ten alle prijze” .Men voelt men zich geroepen om zich beter voor te doen dan men in werkelijkheid is . Vanitas vanitatum et omnia vanitas. Liegen is geïnstitutionaliseerd. Doen-alsof is het absolute einde. Als opa ga ik iedere week enkele keren één van mijn kleinkinderen van school halen (resp. naar school brengen). Welke school doet er hier niet toe, want ik ondervind eigenlijk dezelfde pretentieuze houding overal op straat: vooral niemand groeten en mekaar enkel aanspreken om te kledderen in mekaars geslijm. Die school manifesteert zich dan nog uitdrukkelijk als vooruitstrevend in die zin dat ouders direct betrokken worden in het pedagogisch proces. Teamgeest noemt men dat, maar een goeiedag kan er niet vanaf. Moet ik het nog zeggen dat ik na enkele jaren moet walgen van al die seuten en dikkenekken met een eigendunk die omgekeerd evenredig is met hun eigen_waarde.

Hoeveel mensen hebben er nog principes ? Bedrijfsleiders hechten enkel belang aan hun eigenbelang, linkse rakkers of ministers verzamelen zoveel mogelijk cumuls . Kerkelijke autoriteiten walsen met bulldozers over hun volgelingen (en hier viseer ik allerminst alleen de Christelijke kerken ). Moraalridders trekken zich terug (af) en neuken zich te pletter in rechthoekige of ovalen kamers. Lokale politiekers zijn er trots op dat hun financiële uitspattingen grotendeels betaald worden door staat- en/of provincie. De Vlaamse regering is even trots dat de meeste gelden losgemaakt werden vanuit de federale regering. België krijgt subsidie van de Europese gemeenschap en de Nato enzovoort.... en zo schuift iedereen de hete patat verder door. Waar leest men echter nog dat alles moet betaald worden vanuit belastingen en dat die moeten gespijsd worden door productie (primaire, secundaire, tertiaire of quartaire sector: het doet er niet toe). En maar rond de pot draaien en laten verstaan dat wat nu niet lukt, wel zal opgelost worden door de volgende generatie(s).

Si le nez de Cléopâtre aurait été moins long, le cours de l' histoire aurait changer. Een recente film noemt het “The Butterfly effect”. Ik noem het gewoon Kleine oorzaken, grote gevolgen , Uitgangspunt is dus dat in november een Gsm werd gestolen in het vierde studiejaar van een lagere school in Oudenburg, en dat zulks mij wel heel erg ver heeft afgeleid in mijn commentaar.

Maar vooral, maar het op neer komt is dat ik er mij niet goed bij voel. Als dergelijke futilitaire voorvallen niet (meer) kunnen worden opgelost via gezond verstand noch goede wil, dan zijn we inderdaad niet goed bezig. Ik vrees echter dat het belachelijke feit dat de politie en de Vlaamse pers hierin moesten betrokken worden helaas niet de fout is de pers noch van de politie, noch de school. . Het staat echter oh zo goed om de politie af te beelden als randdebielen, scheidsrechters zijn idioten, en schooldirectie en onderwijzend personeel zijn verdwaasde neveneffecten. Laten wij echter eens nadenken wat er zou gebeuren zonder enig toezicht. Het kan gaan, hoor; vroeger kreeg ieder kind op de lagere school wel eens een draai om zijn oren, zonder daarbij de ouders te betrekken, destijds werden sportwedstrijden gepeeld tussen wijken, aangrenzende dorpen onder supervisie van een amateur die zich voor alle partijen opofferde... . En iedereen legde zich neer bij hun besluiten omdat er goede wil aanwezig was. Sport verloedert echter op een exponentiële manier en dat is heus niet enkel de fout ban de sporters zelf. Kinderen vanaf de kleutertuin zijn zoveel assertiever worden (nog zo'n duur woord dat positief moet klinken), en waarop komt het neer? Dat de kinderen zich echt  mogen gedragen als meer waard dan hun opvoeders. Is het normaal dat de onderwijzers toen ik klein was, 5,5 dagen per week voor de klas stonden zonder vrije uren wegens turnen, muziek of zedenleer, en vooral zonder mentale ineenstorting. Goede wil en gezond verstand werden/worden vervangen door geld (geldgewin en winstbejag). Eigenlijk zou iedereen het f*** woord moeten gebruiken tegen de sport en alle activiteiten die rechtgeaarde lieden voortdurend tegen de borst stoten. Maar ben ikzelf wel consequent ? Terwijl ik steeds maar beweer dat salarissen van de topsportens immoreel zijn en de transfersommen zonder meer misdadig, bekijk ik nog steeds de Primera Division, Serie A , NBA of Tour de France.

Ik ben dus inderdaad ook een hypocriet. Ik roep uit dat nepbosten belachelijk zijn, maar tezelfdertijd sta ik op de stoel voor de televisie om van boven uit beter in de décolletées te kunnen kijken.

De moraal:

1. Ouders los dit gevalletje efkens op. Neem eens aan dat je kindjes niet volmaakt zijn en maak van dit voorval gebruik om hen wat burgerzin bij te brengen.

2. Laten wij toegeven dat Urbanus gelijk heeft :“De wereld gaat om zeep, d'er gebeuren rare dingen rondom mij” ... en dat zijn “Bakske vol met stro” niet eens zover naast de werkelijkheid zit.

3. Ik  besef - potverdikke weeral - dat ik er weer niets kan aan doen om de wereld te verbeteren . Ik word er zowaar moedeloos van. Beterschap ? Nooit de film gezien met Kevin Spacey, Helen Hunt ? Pay it Forward ? Toch een heerlijk principe hé : waarom doet niet iedereen mee die door die film geroerd werd ? Waarom start ik trouwens zelf niet zo'n nieuwe golf op ? Het is nochtans zo eenvoudig : klik maar eens op "Ripple of kindness" doorklik-lijntje hieronder. En inderdaad, ik ben niet trots op mijn laksheid.
   http://kindness.yahoo.com/cng-v5
   

11-12-2010, 00:00 geschreven door saelensr  

Voor beter begrip
Schrijf liever iets gewoontjes
Herman Van Rompuy

Aan niemand besteed
Woorden dooreen gerammeld
en Haiku genoemd

Leuk en kunstzinnig
Misschien voor menig bakvis
Met kletsnatte poes

Belgische topper
Vindt zichzelf heel erg geleerd
Hoewel grijze muis.

Fruit om te eten
Haiku 4 CD&V
Sap om te drinken

Kontroleer ze maar , allemaal Haiku's geschreven in minder dan 10 minuten. ... uiteraard gestructureerd in het formaat zoals uitgelegd in uittreksel van Wikipedia (klik op hiervolgende hyperlink).

http://wiki.answers.com/Q/What_is_the_format_of_a_haiku

“Onze" Europese premier , bij wie medestanders mogelijke kwaliteiten zochten, dichtten hem dan toch één hoedanigheid toe: "hij heeft een uitgesproken voorkeur voor Haiku's".
Nederlandstalig
en minister-president:
on-ge-lo-fe-lijk.

Ik ben helaas geen CD&V-er, ik kan niet zingen, niet hardlopen, niet schilderen, niet timmeren, niet lassen, niet kunstduiken, niet op mijn handen lopen, niet Tv en/of radio herstellen, niet mijn te lange voornaam in de sneeuw plassen, niet koken in een restaurant, niet nog minstens 100 andere dingen. Maar Haiku maken is nu eenmaal zo eenvoudig dat iedere idioot het moet kunnen; gelukkig maar dat niet iedereen het doet: “
Liever geen haiku
vermits weinig goede smaak
op onze aardkloot

Heeft er trouwens iemand de kerstboodschap van onze trotse premier gelezen of gehoord ?
                          Stilte en vreugde     5 lettergrepen
van Kerstmis tot het nieuwe jaar     oeps 8 lettergrepen ipv 7
                  Hopende ook op hoop     oeps 6 lettergrepen ipv 5

Positief is dat toch één zin in orde is: het kon dus slechter. Qua inhoud eerlijk realistisch voor een toppolitieker : wensen die maar gelden gedurende één week. En schitterend gevonden alliteratie ...in de aard van “Water in 't water” “Geloof het geloof” “Vissen ook op vis”, “Varen op de vaart”, “Strooien in 't droog stro” (allemaal zinnetjes die trouwens zouden kunnen deel uitmaken van een correcte Haiku).
Artistiek gedicht:
Intellectualisme
voor beginnertjes

Doe zo voort Herman, ik blijf een onvoorwaardelijke fan !... Nu ja, een heel klein beetje.

23-12-2010, 00:00 geschreven door saelensr  

Deel I : 1995 : onderweg naar Hongarije
Deel II : Vervolg ; Racisme bij Hongaarse politie (zie 05 jan 2011)..
Deel III : Racisme met een misdadig randje
-----

I. 1995 : onderweg naar Hongarije

... In die tijd was ik een fabriek aan het organizeren / opstarten ergens ten zuiden van het Balatonmeer in Hongarije. Logisch gevolg hiervan was dat ik maandelijks minstens 10 dagen aldaar moest doorbrengen in Tamasi (ten zuiden van het Balatonmeer). 1450 km verwijderd van mijn thuis, 140 km van Budapest, 40 km ten zuiden van Siofok. Helaas met maximum 1 rechtstreekse vlucht per dag tussen Brussel en de hoofdstad van Hongarije ( 3 Sabena vluchten H+R, 4 MALEV verbindingen H+R).

Zondag 29 oktober 1995

Zaterdag teruggekeerd uit Hongarije met de Sabena-middagvlucht vanuit Budapest. Iedere passagier kreeg een gratis (engelstalig) krantje 'Budapest To-Day' met Places to-be, badplaatsen, restaurants, hotels, interactieve lichaamsverzorging, enz... . Ik herinner mij nu nog steeds één artikeltje in vrije vertaling “Vanaf deze week is er een algemene snelheidsbeperking van 50 km/uur doorheen alle dorpskernen in Hongarije: tot eind november zullen de buitenlanders uit goodwill bij overtreding niet beboet worden l maar vriendelijk attent worden gemaakt op het nieuwe reglement”.

De week nadien zou het produktiekontrolesysteem overal worden ingevoerd over de gehele werkvloer in het fabriek : alle schermen waren immers ook vertaald in Magyar , naast Nederlands, Duits, Engels en gedeeltelijk in 't Frans. Opleiding van alle betrokkenen was voorbij , tijd voor The real Thing. Alle bestanden waren klaargezet tussen vrijdagmorgen en zaterdagmorgen.

Er was afgesproken dat zowel ikzelf als Pdj (Belgische CEO van het fabriek) op maandagmorgen om 6 uur terug aanwezig zouden zijn en ter plekke blijven tot datum onbekend. Met andere woorden de zekerste manier om terug in België te geraken wanneer de werkomstandigheden het toelieten was per auto.

Een prachtweekend dus ; vrijdagnacht nauwelijks geslapen,zaterdagnamiddag vertrek om 12u uit de luchthaven Feryhegi I (Boedapest) , aankomst thuis rond 17u00. De rest van de zaterdag de scenario's schrijven en bijwerken en tenslotte zondagmorgen om 11u00 terug vertrokken met eigen wagen. Geplande aankomst in hotel rond middernacht. Zoals hierboven aangegeven 1450 km in minder dan 13 uur – waarvan ongeveer 300 km op gewone wegen : niet zo'n slecht gemiddelde zou ik denken.

Eén belangrijk feit was wel een meevaller, het weer was prachtig, precies midden van de zomer. Airco niet nodig, want wat is immers heerlijker dan met open dak rijden door achtereenvolgens België, Duitsland (voorbij Frankfurt , Regensburg, Passau met grensovergang naar Oostenrijk vlak langs de linkeroever van de imponerende Donau, vervolgens Oostenrijk ( Linz voorbij al die heerlijke Donausteden -helaas op de autobaan- in koerstempo doorheen Wienerwald naar de Hongaarse grens).

Goed opletten natuurlijk want Oostenrijkers kunnen niet verdragen dat iemand met vreemde nummerplaat sneller rijdt dan hen: men heeft zo de indruk dat iedereen aldaar familie is van Niki Lauda en/of Gerard Berger. Moordaanslagen door would-be verkeers-professoren die graag kort voor je afremmen in jeeps met nummerplaten 'W - ' (Wien) of 'G - ' (Graz), zijn faktoren waarmee absoluut moet rekening gehouden worden tijdens doortocht in de denkbeeldige cirkel van 50 km diameter rondom Wenen. Vrachtwagens rijden gelukkig niet op zondag , 'Verkehrspolizei' is te nadrukkelijk aanwezig en iedere vrachtwagenchauffeeur weet hoe graag de pakkemannen aldaar boetes uitschrijven.

Maar de doortocht op de autobaan ten zuiden van de Donau was heerlijk, om 18 u nog steeds schuifdakje open genietendend in de laatste zonnestralen : Wien nog 50 km, 25 km, 10 km ... Wat ik niet begreep waarom de verkeersmelding steeds maar weer herhaalde dat de 'autobahn' doorheen Wienerwald absoluut moest vermeden worden en nog minder waarom de autobahn Wien – Graz zonder meer 'unbefahrbar' was. Ik reed nog steeds in de deugddoende zon bij de aanduiding Autobahnkreuz A60 - A21 ; onbegrijpelijk ... tot bij het oprijden van de eigenlijke splitsing. Links en rechts van de weg laten auto's opeengestapeld en kwamen nog steeds meer wrakken erbij terwijl ik het geval in paniek aanschouwde. Ik weet niet hoe , maar ik raakte ongeschonden voorbij het aangroeiende kerkhof. Druk verkeer veranderde in enkele ogenblikken in een slakkegang van 'ontsnapte' enkelingen die nog verder ploeterden doorheen een opeens ondergesneeuwde autostrade. De meesten die het wrakkenveld voorbijgeraakt waren stopten zoveel mogelijk aan de kant van de weg , hetzij rechts zo dicht mogelijk boven (?) de onzichtbare pechstrook , hetzij helemaal links omdat 'verstandige mensen' niet het risico durfden te nemen om de autosnelweg over de schaatsen. Maar mij kon niets gebeuren vermits een Citroën XM absoluut veilig is en overal voorbij raakte, en trouwens het was van moetens: ik had een afspraak 's anderendaags morgen vroeg nog zo'n 400 km verder. Dus verder rijden maar , slalommen langsheen auto's die dwars op het verkeer stonden , tot op het ogenblijk dat een (Hongaarse) bus vlak voor mij een pirouette van meer dan 180° uitvoerde vlak voor mij waarna ik – nauwelijks enkele seconden later - op een paar meter de chauffeur vlak in de ogen keek.

Jawel ik ben er voorbijgeraakt met een ofwel ontbrekende hartslag, dan wel zeer hoog in het rood. Maar toen wist ik het : einde van de rit. Over enkele km is er een benzinestation met Ausfahrt van de autobaan in Alland . 100 m verder naar rechts is er een straatje naar rechts naar een hotel/pension waar ik bij vroegere gelegenheden reeds gestopt was toen ik niet zo krap in tijdsnood zat. In slakkegang dus op hoop van ... veilige aankomst en morgen een nieuwe dag met liefst wat minder sneeuw.

Ausfahrt Alland kon ik bereiken , maar terwijl ik mijn manoeuver deed naar rechts reed ik gewoon in op een sneeuwruimspoor van een bulldozer van waarschijnlijk anderhalve meter hoog, in ieder geval boven ooghoogte, en jawel ik had met mijn snelheid van max 20 km/uur toch volgoende momentum om zo'n 2 m verder uit te komen op de eigenlijke uitrit voorbij de opgehoopte sneeuw. Helaas 100 m verder kon ik niet naar rechts naar mijn pensionnetje vermits de weg versperd werd door een dam van minstens 3 m hoog. De 'vrijgemaakte' weg (N210) linksaf naar Baden (15 km) was mijn enige optie. Heel de weg door vrij vrilig in het spoor van een sneeuwruimer die van tijd tot tijd moest stoppen om af te geraken van te grote hoeveelheden sneeuw.

Ik geraakte dus in Baden in ongeveer 2 uur en de radio maar herhalen dat de autobaan tussen Wien en Graz ondertussen gesloten was voor alle verkeer . De autoriteiten zouden alles doen wat mogelijk was om ingesneeuwde automobilisten hulp te bieden. Ik reed Baden binnen via een straat genoemd naar een of andere groothertog;10 tallen hotels hier aan weerszijden van de weg , maar ik kon die weg niet verlaten en ik kon mijn auto niet parkeren vermits de sneeuwruimers maar een doorgang hadden vrijgelaten van maximim 4 meter. Na een paar 100 m was de weg versperd door een gele Postbus, maar juist daarvoor kon ik wel rechtsaf in de Rathausstrasse waar op de hoek verwezen werd naar 2 hotelnamen met predikaat 'FREI' . Dus dat werd het .

De straat was echter volledig afgezoomd met witte schokbrekers hoger dan vangrails voor Formule 1 wedstrijden. Allen op het einde was er prcies een verbreding waar opvertollig sneeuw gestockeerd was. Rechts was echter een tamelijk steil heuveltje met uitzicht op een hotelparkplaats die niet was afgezoomd. Opnieuw werd de beslissing opgedrongen : dat Kurhotel zou het eindpunt worden van de zondagsrit.

En dat werd het ook, vermits ik opeens gedokker voelde aan alle kanten onderaan mijn auto; lekke banden dacht ik meteen. Vooruit was alles afgezet, achteruit durfde ik niet meer, kon ik ook niet meer omdat de sneeuwruimers klaarblijkelijk de ruimte vandoen hadden om te keren en te lossen. Wat kon ik anders doen , uitstappen, constateren dat ik -gelukkig- geen lekke banden had en door de hoge maagdelijke sneeuw ploeteren naar de hotelingang en inchecken.

Aan de balie vond men het wel grappig toen ze in het oog kregen waar ik mijn auto had achtergelaten. Ongerustheid was overbodig vermits ik 'doodgewoon' de trappen naar het stadhuis was opgereden. De receptie zou zelf de 'Gendarmerie' verwittigen dat één van hun gasten niet in de gaten kon hebben dat de 'Einbahnstrasse' eigenlijk niet verder liep dan de opstap naar het Rathaus van Baden. Men suggereerde dat ik deze zondagnacht gewoon de auto geparkeerd achterliet en 's morgens het wandel-voetweggetje en grasveld ernaast zou oprijden tussen stadhuis en hotel om alsnog op de hotelparking te geraken.

Wordt vervolgd met de gebeurtenissen tijdens de daaropvolgende week.

27-12-2010, 00:00 geschreven door saelensr  

Deel I : 1995 : onderweg naar Hongarije (zie blog dd 20 dec 2010 )
Deel II : Racisme bij Hongaarse politie.(vervolg)
Deel III : Racisme met misdadig randje (vervolg en slot) (zie blog dd 8 jan 2011)
---

II. Racisme bij Hongaarse politie

Einde goed , alles goed. Zo voelde het (bijna) aan toen ik in het kurhotel aangekomen was. Een klein probleempje was nog iets te eten krijgen vermits de dag ondertussen gevorderd was rond 22u00. Maar dat lukte uiteindelijk nog met asssistentie van de receptie en gebruik makend van het feit dat nog enkele tafels bezet waren met jonge rakkers van mijn leeftijd- meestal vergezeld door veelal slankere blondines die waarschijnlijk therapeutische taken hadden: typetjes zo weggelopen vanuit Baywatch . Misschien dochters , maar sommigen met meer dan dochter-papa gevoelens.

Sportiviteit en relaxatie heel zeker vermits ik een goed zicht had op de inkomhal waar velen nog in badmantel onderweg waren uit/naar Hallenbad, Sauna-, Dampfbad- , Massage-Anlagen en wat er nog alles zo bestond.

Ook in het restaurant was er trouwens nog volop ambiance onderhouden door Russische gasten die meezongen met BoneyM of wellustig Dancing Queen van Abba meedansten : niets mis mee, zou men denken ware het niet dat de gretigheid praktisch uitsluitend mannen betrof. Zonder trots geef ik toe dat ook ik werd uitgenodigd om een dansje te doen? Het was een van de enige keren dat ik mij verheugde om de fysische handicap van mijn kapotte knie. Russen zijn echter niet haatdragend en nodigden mij , zoals ongeveer iedereen, uit om (rode) kaviaar mee te eten die ze waarschijnlijk vanuit hun Sowjet-vaderlanden hadden meegebracht. Iedereen kreeg zomaar een doosje waaruit vrijelijk kon geproefd worden ; consumptie met de tandenstokertjes die overal op de tafels stonden tussen peper, zout, azijn, olijven, e.d. . Klaarblijkelijk zonder bezwaar van obers noch hoteluitbaters, misschien wegens de toezegging dat bestellingen konden gebeuren bij de receptie – geen limieten bij de bestelgroottes.

Veel tijd om mee te vieren was er echter niet : ik werd immers 400 km verder verwacht 's anderendaagsmorgens tegen 06u00. 1995 was echter de inloopperiode van Gsm : m.a.w. ik kende niemands Gsm nummer in Hongarije . Ik was wel zo alert geweest om tijdens mijn slippartijen op de Wienerwald-snelweg PdJ (=CEO van de groep waartoe het fabriek behoorde) op te bellen die eveneens onderweg was van Antwerpen naar het fabriek in Tamàsi. Mijn boodschap : “vermijd Wienerwald (A21) en rij rechtdoor over Wenen (A1) naar Gyor. Ik hoopte dat hij dan toch op tijd zou aankomen ter bestemming”. Toch maar eventjes controleren, en jawel hij was vlot kunnen rijden tot voorbij Wenen, maar hij was bijlange nog niet ter bestemming;, hij was regelingen aan het treffen om zijn dikke Mercedes uit een gracht te laten takelen nog voor de Hongaarse grens. “Neen, geen gekwetsten , nauwelijks blikschade zelfs. Enkel geprobeerd een rij 'mossels die daar maar stonden stil te staan ' rechts voorbij te rijden op vrij stukje weg dat echter geen weg meerwas maar een met sneeuw opgevulde greppel. Da-aag slapen, da-aag verder rijden vanacht!”.

Dus, ik zou maar enkele telefoontjes plegen ; eerste poging naar het fabriek waar alijd een bedrijfsbewaker aanwezig was. De verbinding was uitstekend, alleen kon ik enkel concierge Marika bereiken: een Hongaarse ongetrouwde schone van rond 45 jaar, die nog steeds haar oude moeder verzorgde en die mij -zeer enthousiast- te woord stond. Helaas in – waarschijnlijk– een of ander Hongaars dialect. Ik begreep enkel dat ze steeds maar 'Saelensur' herhaalde ingekapseld in klepperdeklep en holderalitie. (In het Hongaars wordt iedere mijnheer aangesproken door aan zijn naam het achtervoegsel ur toe te voegen). Van al de rest snapte ik g e e n j o t a. Van Marika is algemeen bekend dat ze nooit kan zwijgen, telkens ik aan haar wachtlokaal voorbijga, vertelt ze mij enkele drukke maanden uit haar boeiende leven, dus ook nu zat er niets anders op dan Kösunom en yo este (=Bedankt en Goede nacht) te mompelen en resoluut de telefoon toe te leggen. Andere optie, de tolk opbellen en vragen dat hij de boodschap doorgeeft aan Marika opdat alle betrokkenen maandagmorgen vroeg in te lichten. “De opstart van het systeem werd verschoven tot dinsdagmorgen”. Toen dat lukte, restte me nog enkel het wachtlokaal in het moederbedrijf in Antwerpen op te bellen om ervoor te zorgen dat de nodige instructies bij de juiste personen zouden aankomen via fax en/of telefoon ( neen dus : @-mails bestonden toen nog niet ).

Eindelijk klaar voor een 'stevige' nachtrust vermits onbijt niet werd opgediend voor 7u00 . Nog efkens checken of mijn auto nog steeds ter plekke stond : jawel en wat nog belangrijker was, het sneeuwen was opgehouden en ik merkte meerdere blauwe zwaailichten op die aan het opruimen waren, ook rond mijn mijn parkeer-trap.

Maandagmogen 07u15 : onbijt klaar, kamer afgerekend en met 'rare' manoeuvers over het hotelgrasveld gesukkeld door de veel te hoge sneeuw tot aan de parking. Alle paadjes op het grondgebied rond het hotel waren vrijgemaakt door zo'n aangepaste grasmaaiers.

Vanaf daar geraakte ik vrij vlot tot op de A3 Wien – Graz, waar ik stapvoets de 10à15 km zuidelijke richting kon afhaspelen die me scheidden van de Landesstrasse naar Klingenbach en verder naar Sopron ( eerste stadje in Hongarije). Op de pechstroken van de A3 was men systematisch bezig met auto's vrij te maken die (enkele keren letterlijk ) volledig ondergesneeuwd waren. Eens de autobaan achter de rug; zag men zo de sneeuwhoogte afnemen tot nauwelijks 5 km verder zowaar compleet sneeuwvrije straten en velden. Nooit zo vlot de dubbele grensovergangen van Oostenrijk en Hongarije gepasseerd vermits nauwelijks verkeer. Ik werd zowaar optimistisch dat ik nog rond het middaguur ter bestemming zou geraken.

Kort nadat ik de weg voorbij Sopron had gekozen naar Sarvàr, voelde ik mij , eindelijk 'King of the Road'. Een weg zonder verkeer bijna zo recht als een landingsbaan voor een Spae Shuttle”, waar ik snelheden haalde van meer dan 100 km/uur tussen de velden', en iets langzamer door de Hongaarse dorpjes met hun typische dorpskernen: een weg afgezoomd aan weerszijden door ondiepe grachten met op hun beurt daarnaast een paar meter voor voetgangers; men zou zo zeggen een natte droom voor adepten van extreem veilig voor voetgangers en kinderfietsjes. En jawel , en toch wel zeker, vlak nadat ik het tweede dorpje op de E65 achter mij had gelaten (Simasag), werd ik ingehaald door een 'ongeletterde' beige Lada met 3 ijverige politieagenten aan boord : handje buiten zwaaiend met rond stoptekentje met STOP. Eindelijk een Hongaars woord dat ik begreep en toch voelde het niet hoed aan.

Op een bordje had men genoteerd 84 km. Met een verklarende tekst met louter vreemde woorden , maar die ik uiteraard wel verstond : wat kon 84 km anders betekenen? Dus maakte ik hen diets dat 2 dagen voordien in een Hongaarse krant stond dat buitenlanders tijdens de eerste maand niet zouden bekeurd worden. Noch in het Duits, noch in het Engels kwam mijn boodschap aan. Een agent vroeg mijn 'Pasport und Papiere', wat ik hen prompt overhandigde en wat hij op een zeer ordentelijke manier naar zijn Lada bracht ... en onmiddellijk terugkeerde met alleen mijn verzekeringsdocumenten en rijbewijs; geen paspoort dus. Ik maar protesteren dat zoiets ongeoorloofd is, wat ze - vanzelfsprekend - opnieuw niet begrepen. Ik kreeg naast een blad (zeer waarschijnlijk de bekeuring) ook nog een notaatje in het Duits opgesteld wanneer ik mijn boete kon vereffenen . De gestempelde plaats met adres en telefoon was vastgelegd in politierechtbank van Sarvàr, datum met balpen genoteerd op 's anderendaags. Ik slaagde er zelfs in de dag des oordeels te verplaatsen van dinsdag naar vrijdag. Met een vriendelijke 'Yo Napot Kivanok' (=nog een goeie dag) gingen we uit mekaar. Al mijn vredelievende gevoelens had ik meteen achtergelaten, en ik vervolgde mijn weg, vastbesloten om mij geen tweede keer te laten snappen. Mijn meest fijnzinnige definitie van die politieagenten, lag in de lijn van 'verdomde gore klootzakken' : ze jagen gewoon op buitenlanders, hoe anders te verklaren dat ze duitstalige flyers hadden.

Enkele km verder nam ik de richting Veszprèm (E66), die ik in alle sereniteit volgde en mij strikt hield aan de verkeersvoorschriften. Mij zou niets meer gebeuren – dacht ik.

Tot ik na enkele kilometers werd voorbijgevlogen door een Italiaanse sportwagen met nummerplaat uit Bolzano. Nu ja op het ogenblik dat hij mij inhaalde vloog hij nog niet, dit gebeurde pas enkele honderden meter verder toen hij zomaar pats-boem vanop de vaste bodem omhoogschoot en enkele 10-tallen meter in een sneeuwwolk neerplofte: de sportwagen landde rechts van de weg op een braakliggend zonder bandensporen achter te laten. Ik stopte meteen en merkte gelukkig hoe de beide passagiers hun voertuig verlieten, zo wit als de bodem rond hen. Toen merkte ik ook op dat nauwelijks 100 m verder een auto stond met 'RENDORSZEG' (=politie), die klaarblijkelijk met walkie-talkie het verkeer stond te regelen om de smalle doorgang op een met vangails afgezette helling beurtelings te gebruiken ; eerste enkele dalers, daarna enkele stijgers, enz... . Eventjes panikeerde ik dat ze me nog zouden verplichten om een verklaring af te leggen , maar dat bleek dus niet nodig. Ik maakte me de bedenking dat de Italiaantjes zeker geluk hadden dat ze het dorpsnaambord Devecser en wegwijzer naar Kolontàr-Ajka niet omver gekeild hadden. Iedere keer dat ik later op die plaats voorbijreed moest ik denken aan dit ongevalletje. Niets ergs dus en gelukkig een tiental km verder was opnieuw alles opnieuw zo groen als normaal is in de late herfst rond Veszprèm.

“Kolontàr?” dacht ik toen in oktober 2010 een aluminiumfabriek uit Ajka haar giftige rode smurry uitbraakte, “ken ik toch : 'waar sportwagens vlieglessen nemen' ” ! Nooit gedacht dat een smetteloos wit veld zou besmet worden door de uitwassen van een misdadige vervuilende industrie.

Nu goed, ik kwam uiteindelijk toch aan in Tamàsi kort na de middag, een dikke halve dag te laat. Pdj arriveerde halfweg de namiddag met zijn gedicht op halfzeven; met zijn kruissnelheid van 200km/uur had ik hem dan toch ruim geklopt. Ik wou bijna schrijven “Eind Goed, Al Goed”.

Wordt vervolgd door Deel III : Racisme met misdadig kantje.(zie blog 8 jan 2011)

05-01-2011, 00:00 geschreven door saelensr  

Sneeuwmiserie. Niets nieuws want “er was eens”

Deel I : 1995 : onderweg naar Hongarije (zie blog dd 20 dec 2010 )
Deel II : Racisme bij Hongaarse politie.(vervolg) (zie blog dd 05 jan 2011)
Deel III : Racisme met misdadig randje (vervolg en slot)

III. Racisme met misdadig randje

Einde goed , alles goed. Zo begon de week in het fabriek. Onmiddellijk na aankomst werd de bedrijfjurist verwittigd om uit te vinden wat er verder moest gebeuren. Snel werd duidelijk dat ik niet zou ontsnappen aan een boete. “De bekeuring was uitgeschreven en klaarblijkelijk door mezelf ondertekend: dus bloeden zou ik”. De afspraak in Sarvàr werd bevestigd over enkele dagen op vrijdagnamiddag 14u00 stipt. De advokaat wist me te vertellen dat de maximumboete voor mijn overtreding tienduizend Forint (=Ft) was (omgerekend vierduizend Belgische frank). Een gigantisch bedrag wanneer men bedenkt dat even veel was als het bruto salaris van de betere verdieners. Zo'n vaart zou het wel niet lopen – dacht ik, hoopte ik.

Mijn grootste zorg was de klemtoon op 14u00 stipt; er zou wel weer iets mislopen,maakte ik mezelf wijs. “Een ongeluk komt nooit alleen “, bedacht ik , hoewel ik toch wel vond dat mijn sneeuwmiserie, mijn snelheidsbekeuring en mijn te late aankomst wat mij betreft toch wel volstonden.

Voor de volledigheid toch maar vermelden dat de werkweek tot en met vrijdag uitstekend verliep: hoewel taal een enorm probleem was, kreeg ik toch nog maar eens de bevestiging dat samenwerken met Hongaren zoveel aangenamer verliep dan verkapte oorlogsvoering met Slavische volkeren als Polen en Tjecho-slovaken en de geïnstitutionaliseerde laksheid van de theedrinkende Londoners.

Zodoende kon ik vrijdag ruimschoots op tijd vertrekken met een omslag die de maximale boete van 10.000 ft bevatte. Ik had een plattegrond mee waarop me werd uitgelegd hoe ik in de 'Batthuàny Lajos utca' moest geraken. De bestemming bleek het plaatselijke politiekantoor te zijn. Ik was een uurtje te vroeg, tijd genoeg voor een klein wandelingetje door een schattig stadje met een verzorgd parkje met veel bomen en enkele groene speelweiden.

Ik begaf mij een tiental minuten voor 14u00 neer het politiebureau, helemaal sereen en kalm. “Wat kon er gebeuren, die magistraten hier doen ook maar hun werk”. In de gang bij binnenkomst werd ik opgewacht door een zestiger met ringbaard (een bijklussende gepensioneerde ?).
“Herr Saelens?”
“Jawel mijnheer”, antwoordde ik en bedacht hoe goed alles georganiseerd was, 't zou dus niet eens nodig zijn om uit te vlooien waar ik juist moet aankloppen. “Ik moest mij hier aanmelden ivm een verkeersovertreding”.
“Bitte folgen, ich bin Ihr Dolmetscher” en ik werd binnengeleid in een redelijk klein kantoor met één bureelmeubel met ervoor op ongeveer één meter afstand 4 stoelen. Ik werd uitgenodigd om te gaan zitten, de beide politmannen opzij gaven geen kik, de politierechter evenmin, hij groette ook niet, gaf geen handdruk; kortom het gaf een raar gevoel. De 'Dolmetscher' (=de tolk) bleef rechtstaan naast het bureau van de magistraat.

Onmiddellijk las de rechter voor wat ik zo allemaal had uitgespookt, ieder zinnetje werd prompt vertaald door de tolk. Eén info ontbrak klaarblijkelijk nog : de naam van mijn moeder .

Hallo ! ik vroeg verbaasd wat mijn moeder hiermee te maken had.

“Over de afkomst van een persoon bestaat maar één enkele zekerheid: zijn moeder, die verwantschap is uniek en zoveel betrouwbaarder dan de band met de vader” , antwoordde de tolk. “Irma Van Gatspiegel” antwoordde ik. Korte onderbreking, de naam werd bijgevuld op het vonnis en , door een agent, op een steekkaart (Was het de bedoeling later aan te vullen op een nationale database van alle misdadigers ?) . Ik werd wel gevraagd de juiste spelling te geven in drukletters op een kladblaadje te schrijven : zeer belangrijk ook, eerst de voornaam aub. De agenten waren dus niet alleen daar om mij te executeren, ze konden zowaar zelfs typen.

De voorlezing werd vervolgd en zo vernam ik dat de boete de maximale tienduizend ft bedroeg.

Ik haalde meteen mijn omslag boven om te betalen, zag mijn paspoort op het bureel, poneerde met de ene hand het geld op het bureau, en nam met de andere mijn paspoort terug.

“Bitte Herr Saelens, geef onmiddellijk dit paspoort terug. Eerst vonnis ondertekenen “. De politie stond recht om de berisping kracht bij te zetten. Ik onderging dus de wet van de sterkste, gaf mijn paspoort terug, maar vooraleer ik ondertekende, vroeg ik of het mogelijk was om het fotootje, (het bewijs) van mijn overtreding te zien. Een kort intermezzootje volgde tussen tolk en politierechter.

“Natuurlijk , op de vrijdagnammidag van de derde week van december ... in Szombathely “( dat was anderhalve maand later , 40 km daar vandaan!) , “maar bedenk wel dat je in tussentijd je paspoort niet terug krijgt “. Gevolg : ik zou het land niet kunnen verlaten.

Mijn sereniteit begon snel af te kalven, maar ik besloot toch maar om te ondertekenen. Ik kon het echter niet laten om opnieuw het artikeltje uit de krant van Boedapest te citeren, 'dat gedurende de eerste maand geen bekeuring zou uitgeschreven worden aan buitenlanders'.

De politierechter repliceerde echter dat ik niet hypocriet moest doen alsof de Hongaren achterlijk waren. “In België bestaat die regel al vele jaren telkens men een dorpskom binnenrijdt” , wist hij te zeggen. Waaruit hij had afgeleid dat ik Hongaren achterlijk zou vinden, kon ik in de verste verte niet achterhalen.

“... En het geld nam ik maar beter terug, de betaling moest gebeuren via zegels die moesten gekleefd worden in een postkantoor”.

Na een diepe zucht, vroeg ik – ik zweer het , op een heel beleefde manier - “Waar vind ik hier een postkantoor ?”.

Het antwoord van de tolk, vergeet ik nooit. “Ik ben hier om te tolken, niet om uit te leggen waar je het postkantoor kan vinden . Trouwens mijnheer de rechter blijft hier nog ongeveer een kwartier. Als je de betaling niet kan regelen maakt hij wel een nieuwe afspraak voor volgende week “.

Op dit moment zou zelfs een Nobelprijswinnaar Voor De Vrede keihard in zijn kl. getrapt hebben. De politierechter had het antwoord 'niet begrepen (?)', want toen glimlachte hij voor de eerste keer en maar deed evenmin een poging om zijn tolk terecht te wijzen. Zijn onderliggende vraag om drinkgeld te krijgen had ik echter wel begrepen, ik vond nog een briefje van 50 ft in mijn brieventas en herhaalde mijn vraag.
“Het postkantoor is hier rechtover !”. Was ik niet zo kwaad geweest, ik voelde me gast bij het programma Verborgen Camera in een duet met André Van Duyn.
In het postkantoor – de tolk was achtergebleven - was de vrouwelijke bediende zo vriendelijk om me erop te wijzen dat ik een officieel documentje nodig had om de zegels op te kleven. Niet duur, slecht 75 ft. Maar ik had die niet, meer dan een paar Hongaarse muntstukjes had ik niet. Ik had Belgische frank, Duitse marken en Oostenrijkse shilling. De postbediende raadde mij aan om te gaan wisselen in een bank ! Het postkantoor was niet uitgerust om Visa of bankkaart te accepeteren. Maar ... “De post bleef echter wel maar tot 15u00 open !”.

Ik verloor de grond vanonder mijn voeten, hoe moest ik teruggeraken binnen mijn toegestane kwartiertje om nog te gaan wisselen ? Enfin, de bediende wou voor mij wel het kleefdocument voorschieten als ik haar vergoedde in de vreemde valuta had , DM of liever nog Oostenrijkse shilling... maar zij kon spijtig genoeg niet teruggeven, en de beide andere bedienden aldaar ook niet. Om kort te zijn ik heb daar 50 Oostenrijkse shilling ( ong.150Bef) betaald als voor 75 ft (ong. 30 Bef). Ik had geen zin om uit te vissen of ze geen ft konden teruggeven dan wel geen shillingen, deze discussie met mensen die nauwelijks duits spraken was te complex in de weinige ogenblikken die mij nog restten.
Hoeft het gezegd dat ik met stoom uit oren en ogen terugkeerde bij de politierechter, die gelukkig nog aanwezig was. De nodige plichtplegingen werden afgehandeld. Toen vroeg ik de tolk om voor mij letterlijk te vertalen wat ik te zeggen had; de juiste formulering ken ik niet 100 % meer, maar 'k zal er toch niet ver vanaf zitten.

“Mijnheer de rechter, je bent een racist. 10000 ft is buiten alle proporties. Je denkt dat iedere buitenlander hier een Onassis is, maar je vergeet wel dat ik hier ook ben om te werken voor een onderneming waar op dit ogenblik reeds 400 Hongaren tewerkgesteld werden en waar er binnen het jaar nogeens zoveel moesten bijkomen. Hoe ik hier behandeld ben getuigt van een rondom krapuleuze attitude. Ik zal jullie één voor één nogmaals in de ogen kijken, en ik verzeker jullie dat ik nooit een gezicht vergeet. Probeer dus nog maar eens later om terug zo'n farce op te voeren als de voorbije week, en ik sta niet in voor mijn daden. Ik zal in ieder geval dit gebeuren rapporteren aan de Belgische ambassade”.

Antwoord kreeg ik niet meer, ik had er ook geen behoefte aan. Ik ben naar buiten gegaan, het was iets na 15u00 en ik had nog een duizental km voor de wielen. Ik ben weggereden van voor het politiekantoor nagekeken door enkele politieagenten die mijn uitval gehoord hadden. Bij het wegrijden groette ik hen met claxon en een hand met opgestoken middenvinger door mijn open schuifdak
Weinig klasse, denken jullie. Allicht , maar hoevelen zouden niet op dezelfde manier gereageerd hebben als ik?

En voor wie het zich mocht afvragen hoe de wegen erbij lagen bij mijn thuisrit : zoals het hoort in de herfst richting Besz (= Wenen in het Hongaars) en daarna door Duitsland naar West-Vlaanderen.

Wie zei ook weer “Eind Goed Alles Goed” ? Ik niet in ieder geval.

08-01-2011, 00:00 geschreven door saelensr  

11-02-2011, 00:00 geschreven door saelensr  

Dag André Devriendt,

Of beter dag Nonkel André, want zo ging dat vroeger, wie trouwde met een tante werd automatisch ineens nonkel, ook al was die tante altijd in de eerste plaats een niet veel oudere soort zuster die tot aan mijn pubertiteit alleen maar probeerde me te verwennen .

Dus opnieuw dag Nonkel André, die voor mij ook eigenlijk meer een vriend is geweest dan zomaar een familielid waarvoor men respect hoort te hebben : je weet wel oudere mensen moet men bejegenen met ontzag omdat ze ouder zijn en veel meer levenservaring zouden hebben.

Ik heb echter “nonkel” André kunnen leren apprecieëren voor een lange rij redenen.

Ik heb het geluk gehad dat ik hem persoonlijk kon vertellen twee dagen voor hij gestorven is “Nonkel ik ben heel trots op het voorrecht je gekend te hebben”.

Hij was geen schrijnwerker : maar hij bouwde ingemaakte kasten en fabriceerde eignhandig allerlei eigen binnenhuis-schrijnwerk – dikwijls met bijeengesprokkelde materialen maar steeds met perfecte afwerking.

Hij was geen loodgieter : maar hij installeerde wel alles zelf van afwatering tot en met centrale verwarming.

Hij was geen electrieker : maar niemand buiten hemzelf heeft zelfs maar een draadje aangesloten of een stekker verwisseld.

Hij was geen schilder-behanger : maar als je zag hoe hij deuren, muren en ramen kon behandelen kon je niet anders dan bewonderend knikken.

Hij was geen tegelzetter of vloerder : maar maak dat maar eens wijs aan diegenen die geconfronteerd werden met zijn zelf ontworpen badkamer.

Hij was geen kok : maar wie ooit het geluk had om van zijn notentaart te proeven, wou terstond een petitie in te sturen om een nobelprijs gastronomie in het leven te roepen.

Hij was geen tuinbouwer : maar in zijn moestuin groeide genoeg om – weliswaar met een beetje overdrijving – een eigen tuinbouwveiling uit te baten.

Al deze eigenschappen kan ik samenvatten onder de noemer “Goede superhandige huisvader”... maar er zijn wel meer handige doe-het-zelvers

Hij kwam graag naar buiten als een groene jongen. Consequent ! Vele mensen verheugen zich in het gekwetter en het gefluit van inlandse vogels in hun tuin... maar hoevelen zorgen dat enkele frambozestruiken, aalbessen en aardbeien vrijelijk toegankelijk blijven voor die kwetteraars om te kunnen genieten van hun aanwezigheid. Is het niet een beetje door mensen als Nonkel André dat er nog enkele mussen alhier overleven ?

Zijn omgang met zijn honden Rebecca en Merida waarmee hij nooit bij de dressuur een stap heeft binnengezet. Die honden waren echter zo professioneel afgericht dat hij ze overal mee naar binnen kon brengen zonder overlast van de bezochten. En of die beesten hem graag zagen !!!

Hij had geen universitair diploma psychologie of politieke wetenschappen: maar hij had over alles een eigen mening waarmee hij naar buiten kon komen, en naar buiten kwam. Ook bij niet akkoord kon de toehoorder probleemloos in discussie treden.

Hij doorkruiste Europa van beneden tot onder en kende ongeveer alle niet-toerisctische plaatsen alsof ze in 't bosje van Oostende lagen of aan de Keignaert grensden. Zeer spijtig dat zijn laatste droom met zijn eigen mobilhome zo wreedaardig kort duurde.

Maar (zoals waarschijnlijk de meesten die zijn ziekteverloop konden volgen ) ben ik een beetje blij dat de aftakeling niet meer verder hoeft. Hij kon afscheid nemen van mijn liefste tante en van zijn kinderen en kleinkinderen. En wat mij betreft kon ik hem nog verklappen wat ik over hem kwijt wou. Ik vermoed dat je akkoord ging met de stelling Non est vivere sed valere vita (Leven is niet alleen in leven zijn, maar ook gezond en krachtig zijn).

Nonkel André wees gerust : je leeft verder.

12-07-2011, 00:00 geschreven door saelensr  

Eén van mijn vele tante Maria's. In mijn jonge tijd was het de gewoonte dat de goede katholieke Vlaamse ouders zelf deel uitmaakten van grote gezinnen. En waar men ging langs Vlaanderens wegen, overal kwam men Maria's tegen. Mijn beide ouders hadden een zus Maria; de ouders van mijn vrouw eveneens. Komt daarbij nog her en der een Mariaatje via nonkels die – o wonder – ook met ene Maria trouwden....Maar over deze tante Maria Magdalena Slabbinck kan toch wel meer verteld worden dan over mijn andere 4 tante Maria's samen.

Zij leefde haar eerste levensjaren in de omgeving van de Bolle (waar vandaag de personeelsparking is van AZ Damiaan ) : haar ouders waren concierge bij houthandel Snauwaert. Iedere dag liep ze tevoet tussen 't Hazegras in Oostende en haar woonplaats (twee keer per dag heen en terug). Ze stierf vorige week op slechts een paar honderde meters daar vandaan.

Nochtans was tante Maria niet zo honkvast als op het eerste gezicht bleek. Eerste verhuis was naar Oudenburg tijdens de eerste oorlogsmaanden in 1940. Kort na het einde van WO II verhuisde ze met haar ouders naar Zandvoorde.... waar ze viel voor Henry Verstraete, die grootse plannen maakte en haar inpalmde (mij onbekend in welke volgorde)

Rond deze tijd was ik nog niet eens een tiener hoewel toch algauw oud genoeg om de Odyssee van de familie Verstraete te volgen.

De eerste twee adressen waren allebei in de Konterdam : samen goed voor amper een paar jaar. Dra riep het leger onderofficier Verstraete en Maria naar Adinkerke in een grote woonwijk , KOREA genoemd door de omwonenden, wegens permanente guerilla-activiteiten voorafgegaan en/of gevolgd door heftige verzoeningen. Wat MIJ van toen vooral is bijgebleven, is de Indian-moto waarop de familie Verstraete zich verplaatste: zijn afmetingen waren zo gigantisch dat de piloot leek op een bromvlieg die zich per paard verplaatste. Even indrukwekkend – voor mij althans – was hun liefde voor klassieke muziek. Mijn indoctrinatie onderging ik via een aria uit Madame Butterfly van Puccini. Laten wij de Grieken vergeven dat ze financiële en sportieve sjoemelaars zijn; ze gaven ons immers Maria Callas

Maria Slabbinck leek dus wat avontuurlijker en anders te zijn dan haar zusters . Toen reeds.

In dezelfde periode werd zoon Frank geboren en had Herr Werner Von Braun, vader van de Duitse V-raketten – een nieuwe job gevonden bij de Nasa. Daar moesten Nato-techniekers rond hem verzameld worden om allerhande raketten buiten de dampkring te lanceren. Oeps dus , de Verstraetes verhuisden nog wat verder weg van den Opex en vestigden zich godbetert in Huntsville – Alabama - USA, waar minder projectielen werden afgeschoten dan zwarte medemensen. De boekskens alhier berichtten iedere week over nieuwe rassenrellen (oa in het nabijgelegen Little Rock). De meesten zouden terug huiswaarts keren uit die rumoerige staat, de familie Verstraete verhuisde echter nog zo'n duizend km verder, naar het uiterste zuiden van Texas , naar El Paso meerbepaald , op de Mexikaanse grens.

Uit die periode vertelde tante Maria mij 2 gebeurtenissen die ze. In Alabama stapte ze de bus op met zoon Frank, die zich prompt achteraan neerplofte op de achterste rijen. Even spontaan weigerde de buschauffeur om verder te rijden en eiste dat ze vooraan kwam ... of weer uitstapte: ze hadden namelijks plaats genomen in de zone gereserveerd voor de kleurlingen. Een andere keer – in de staat van de familie Bush – werd ze eens tegengehouden door een politieagent die haar erop wees hoe onbehoorlijk het was om te fietsen met een kleed aan in plaats van een lange broek. Jawel dat was ook toen al de Verenigde Staten van Amerika.

Waarmee ze zo mogelijk nog meer opzien baarden was hun reis door The American West (Grand Canyon – Death Valley , Petrified Forest of Arizona en nog veel meer) . We waren toen nog steeds in de vijftiger jaren: welke Europese miljardairs hadden dergelijke uitstap al beleefd. De diareeksen die ze bijeen gemonteerd hadden, deden ons allen dagdromen. De foto's van de dodenvallei waren voor mij het levende bewijs dat de boeken van Karl May niet op louter fictie berustten. Annemie stond niet als dusdanig op de foto's, althans niet in herkenbare vorm, wel echter in hervormde taille van tante Maria. De fundamenten waren gelegd voor een nakende geboorte van een gitzwarte dochter met cayennepeper in haar aders.

Ze kwamen terug in België en vestigden zich na enkele maanden in de Hoge Venen - Ardennen. De lokatie : langs het FI circuit van Francorchamps. Niet zomaar langs dit circuit, maar wel in de beruchte bocht van Burnenville, waar dodelijke race-ongevallen eerder regel dan nuitzondering waren. De zwartste dag ooit in F1 geschiedenis gebeurde destijds vlak voor hun woning in 1960: 2 doden (Stacey en Bristow) en de crash van Stirling Moss waaraan hij een verlamming overhield.

Na enkele jaren weer verhuis naar Düren Duitsland. Zoon en dochter doorliepen in de toenmalige BRD hun lagere- en middelbare studies. En jawel hoor, iedere zomervakanjtie opnieuw vertrok de familie - met boot achteraan gemonterrd op de aanhangwagen – om zowat geheel Zuid-Europa te verkennen : bijgevolg vanzelfsprekend geen enkel probleem dus om met haar te praten over meren, heuvels, steden telkens geassocieerd met verwijzingen naar culinaire en andere bijzonderheden.

Spijtig genoeg kwam tamelijk abrupt een einde aan hun zwerversbestaan, waarvan iedereen sprak over de nadelen, maar waarvan diezelfde iedereen innerlijk toch wel een ietsje pietsje jaloers was op wat ze hadden meegemaakt. Nonkel Henri werd ernstig ziek en verliet ons veel te vlug. Uit een Keulens ziekenhuis 36 jaar geleden.

Tante Maria kwam terug naar de Opex en bleef als weduwe in haar appartement tot vorige week. Ze was lange tijd actief in het sociaal Vuurtoren leven , in fiets- en wandelclubs, Davidsfonds, Kav, schaken, petanque, ed. . Wat echter vooral opviel dat ze tot op vandaag graag boeken , tijdschriften en dagbladen las waardoor ze eigenlijk nog steeds kon meespreken en discuteren over allerhande aktualiteiten.

Tante Maria was dus allesbehalve zomaar een tante uit de vele Maria's die onze contreien bevolkten. Ik zal haar in elk geval blijven gedenken als een aangename optimistische, kunstzinnige vrouw met een ongekunstelde persoonlijkheid.

18-01-2013, 00:00 geschreven door saelensr  

Dat zoiets weer met mij moest voorvallen. (Gebaseerd op ware gebeurtenissen).

Vorige week (op 4 december 2012) moest ik (opnieuw) in het ziekenhuis om een nieuwe knieprothese te laten inbouwen in mijn linkerbeen.

... en ik voelde al nattigheid onmiddellijk na de operatie : bloed op de lakens, bloed op mijn voet, maar vooral veel bloed in een fles die verbonden was met mijn linkerbeen. Naief als ik ben , dacht ik meteen aan afvoer van mijn sappen naar iets wat het ziekenhuis een “redon” noemde. Het zag er helemaal uit zoals een “bidon” van een coureur ; waarom dan dat ding een andere naam geven ? De reden (een verklaring ?) vond ik op een klevertje aan het flesje bevestigd : manufactured by Operacion Puerto – section Barcelona. Jawel, “ze” waren dopingbloed van sporters aan het overhevelen.

Wat zeer snel opviel was de stijging van mijn polsslag ... wanneer genomen door die jonge verpleegstertjes die daar rond huppelden. Waarom werd ik door die meisjes steeds met kussen overladen op alle plekken waar ze pijn veronderstelden ? 's Namiddags had alles zich gestabiliseerd toen de meting gebeurde door een verpleger. Dacht ik. Maar iedere Omron-test nadien verricht door Eline , Tara of Elena joeg mijn hartritme boven de 120 slagen.

Eén constante bleef echter en maakte mij euforisch ; ik hield nauwelijks pijn over aan de ingreep en ik voelde mij ”tot grootse dingen” in staat !?

Een “gewone” patiënt die ligt dan zomaar te staren naar plafond, televisie of (in kamer 4225 ) naar het niet afgeschermde toilet op verdieping één onder de wachtzaal van orthopedie (wisten jullie dat de meeste mannen een aantal keer schudden ?). Ik ging echter gewoon wat surfen op het internet met trefwoorden Operation Puerto, Sportplanning van minister Muyters voor de volgende OS, de bankcrisis , e.d. En alles werd zo klaar als een suikerklontje voor niet diabetici overal ter wereld, alsook voor diabetici in de kliniek AZ Damiaan waar ALLES ouderwets gezoet wordt. (Ik kreeg iedere dag 's morgens en 's avonds gezoete yohourt).

Ik was gewoon de begunstigde van een eerste storting door een Spaanse Bank : de bloedbank waar zovele sporters een deposito gemaakt hadden. Ik mocht zeer vroeg het ziekenhuis verlaten op voorwaarde dat ik nauwgezet mijn “whereabouts” aanpaste. De rest is een verhaal dat ik nooit zou geloven mocht ik het niet zelf verteld hebben.

Vorige maandag was er in Knokke een uiteenzetting over zwarte schapen door de burgemeester aldaar. Ik had me goed ingeduffeld met zware laarzen en een dikke pardessus : helaas miste ik de bus – na een knieprothese mag men gedurende 6 weken niet per auto rijden- zodat im maar gelopen heb naar Knokke. In de keizerin der badsteden bleek het echter niet te gaan over de diertjes die graasden op de Zwinnegrond: de burgemeester poogde zijn broer te ondersteunen en de goegemeente de verdiende zaligmaking aan te praten van “onze Maurice”, die zoveel, zo manhaftig, zo consequent zo doodeerlijk de belangen verdedigd had van de Fortis-spaarders. Ik werd aldaar echter standvastig lastiggevallen door missen, Bv-dametjes en starletjes die me bedolven met uitnodigingen op “Nacht van Exlusief” en feestjes van E- en Neu-rotica. Omdat ik mijn 65-plus abonnement van de tram vergeten was, ben ik maar teruggelopen naar Oudenburg.

Aangezien ik hoegenaamd geen vermoeidheid voelde, been ik efkens langs Brugge gelopen, waar de intelligentste sportmanagers van het Westelijk halfrond van Club Brugge een wereldploeg aan het maken zijn met iedere maand een nieuwe trainer. Lang heb ik daar niet kunnen genieten: een bal rolde pardoes voor mijn linkervoet, ik haalde uit met een terugspeelbal naar doelman Jorgacevic , die met hebben en houden meevloog tegen de netten , en geblesseerd bleef liggen. Ongelooflijk hoe het balgevoel in mijn linkerbeen een volmaaktheid bereikte die men eigenlijk nog enkel vermoedde bij Lionel Messi, Christiano Ronaldo of Zlatan Ibrahimovic. Jorgacivic werd onmiddellijk op de transfertmakt aangeboden , en mij kostte het enige moeite om al die managers van mij af te schudden, bescheiden als ik ben en altijd geweest ben.

Ik ben niet meer geïnteresseerd in roem, mijn hele hebben en houden is gericht op mijn kinderen, kleinkinderen ,vrienden en kennissen.

... Maar ik laat mij nog niet inspuiten met een antidotum zolang ik niet de verzekering krijg dat mijn recent verworven s..-appeal van al die topvoetballers onaangetast blijft. Met zo'n verzameling WAGs kan zelfs een oude knurft als ik zijn been strekken zonder zeer te lijden door toedoen van die lieve kine Shirley.

Raymond Saelens 11 dec 2012

11-12-2013, 00:00 geschreven door saelensr  

Tante Jeannine wat doe je ons nu eigenlijk aan?Jij en nonkel André waren een tweeëenheid ; als deze term niet zou bestaan hebben dan was hij uitgevonden om jullie huwelijk te etiketteren. Nonkel André werd 2,5 jaar geleden van je weggerukt , maar jij bleef functioneren ook na je echtelijke amputatie. En nu doe je dit : je laat je kinderen en mij achter met een gevoel van onvolledigheid.

Achter een gelukkig huwelijk staan twee gelijkgestemde personen, twee individuen met gelijklopende interessen en analoge ambities. En dat alles was heel erg van toepassing op jou en nonkel André. Jullie volgden allebei onderwijs dat afgestemd was om op 16 jarige leeftijd te gaan werken. Jij kwam als zovelen terecht in de SEO – alhier overal genoemd De Koo. Eerst twee jaar in Groenten en Fruit in de Amsterdamstraat, daarna in de afdeling dameskledij in de Romestraat ( nu Provinciaal museum).
De Koo had echter haar eigen regels : één ervan dat je automatisch en statutair je ontslag kreeg op de datum van je huwelijk.

Je kwam graag mooi voor de dag. In het begin moest je daartoe improviseren ; geld ontbrak, dus maar oplossen door alle kleren (voor jullie beiden) zelf te maken. Nonkel André kreeg een job bij de toenmalige RTT en jullie gingen wonen in Woluwe langs de grauwe Leuvense steenweg waar dag- en nacht ononderbroken vrachtwagens met loeiende motoren de helling opdenderden. Je tweegezins-woning op het eerste verdiep lag bovenaan het vandaag genoemde Woluwedal met een veelheid van autostrades en mastodonterige multnationals.

Na enige tijd vonden jullie – met de ondertussen geboren Karina - een ander verblijf : de conciergewoning bij een villa in de ommuurde tuin van een rijke Zaventemse industrieel. Ik ben daar een aantal keer uitgenodigd en ik vond er mijn tante terug zoals ik haar het liefste zag : steeds weliswaar veel te druk bezig maar altijd even lief voor mij.

Jullie kochten bouwgrond in Zandvoorde in de Hortensialaan en Nonkel André kwam er vanaf toen ieder week-end en vrije dag werken. Wat ik mij nog herinner, is dat hij buiten metselarij en schrijnwerkerij ongeveer alles zelf in mekaar knutselde – en hij deed dit ononderbroken de volgende 50 jaar .

Aanvankelijk was er nooit tijd voor vakantie . Zodra je dochters echter waren uitgegroeid tot knappe tieners , zochten jullie herhaaldelijk ontspanning in Alpen, Ardèche, en de Cévennen.
Per caravan bezochten jullie later zowat iedere landelijke parking ver van de mondaine badplaatsen in Frankrijk ,Spanje en Portugal. Latere jaren eveneens in de vroegere Oostbloklanden, toen meestal met eigen mobilhome.

Jij had niet het onderwijs gekregen dat je ongetwijfeld verdiende, leerde Frans in avondschool om gemakkelijker te communiceren met de plaatselijke bevolking en je in de Franse mentaliteit in te leven. Idem dito bij je latere trektochten naar Spanje, Portugal en de Oostbloklanden .

Haar Zandvoordse thuis bevat talloze relikwieën vanuit haar vakantiebestemmingen.

Je reisde dus graag en veel, maar eenmaal terug werd je opnieuw Zandvoordse huismus. Daar leefden jullie weliswaar teruggetrokken maar als epicuristen ; je had een grote keuze aan sterke dranken waarin je fruit uit de eigen tuin verwerkte.

Tante,jij was een kampioene in het afwegen van voor- tegen nadelen. Alles wat je deed moest meerdere malen maniakaal onderzocht worden op haalbaarheid, niets werd aangekocht zonder grondige prijsvergelijkingen , alles wat je zelf deed was beter dan de grijsheid van het commerciele aanbod.Zoiets vereist organisatie en werkzaamheid. Voeg hierbij spaarzaamheid en ik ziedaar de geschikte beschrijving voor de persoon Jeannine Slabbinck.

Maar je was daarnaast nog zoveel meer dan iemand die goed boerde. Je was een natuurliefhebber begaafd met grasgroene vingers. In de eerste plaats in het onderhoud van je eigen tuin: biologisch en ecologisch zodat je steeds gezond fruit en groenten teelde. Cynici ( zoals ik ) vragen zich nu af hoe het mogelijk is dat jullie allebei veel te jong zijn gestorven. Wat daarenboven eveneens zo bewonderswaardig was aan je hof, was de variëteit van vogels die standvastig kwetterden rond je terrasje. Die beesten beseften dat jij hen nooit kwaad zou doen. Ze kregen evenveel respect als je kippen die vrij rondscharrelden rond de achterdeur, eieren legden waar het hen uitkwam, sliepen in de bomen of op het dak van het waskot in plaats van op een stokje in een eng kiekekot. Merels rond je was een pluspunt in je leefbare wereld, vandaar dat je ieder jaar weer enkele aalbessenstruiken absoluut vogel-toegankelijk liet en je ergerde aan would-be natuurliefhebbers die op allerhande manieren poogden om het vogelbestand rond hun eigen fruit te decimeren.

Dierenliefde dus in het algemeen , maar wat te zeggen van haar genegenheid voor honden; de dieren die jullie opvoedden, hebben bij leven al in het aards paradijs gewoond: Ik herinner die beesten als geliefde wezens die het verdienen om hier ter afscheid bij naam genoemd te worden : de Ierse setter Rebecca, die met een klein beetje zin voor overdrijving probleemloos schaakgrootmeesteres had kunnen worden. Daarna Merida die als zwerfhond vol luizen en teken werd opgevangen in Spanje en nog een 12-tal jaren zeer liefdevol werd behandeld alhier ... De voorbije jaren vond je het toch zo angstaanjagend dat Merida je zou overleven. Je onafscheidelijke gezel , een beetje doof geworden, stokoud maar nog steeds heel aanhankelijk krijgt echter gelukkig opvang in een ander gezin.

Samengevat , ik neem hier afscheid van iemand die ik graag heb gezien . Altijd al , sinds mijn geboorte .

24-12-2013, 00:00 geschreven door saelensr