Een man komt van zijn werk thuis en ziet in de huiskamer een paar koffers staan. "Waar denk jij dat je heengaat," vraagt hij zijn vrouw. "Ik ga naar Amsterdam. Als vrouw krijg je daar 75 euro per keer als je een man pijpt. Nou, en toen dacht ik bij mezelf: 'als ik het voor jou gratis doe, kan ik me er ook voor laten betalen.'" De man bedenkt zich geen moment, rent naar boven en komt binnen 5 minuten met een gepakte koffer terug. "Wat is hier de bedoeling van?" vraagt de vrouw. "Nou, zegt de man, "ik ga met je mee. Ik wil wel eens zien hoe jij rondkomt met 150 euro per jaar."
Sorry lieve mensen maar ik ga dit blog stop zetten,ik kom zeker terug,waneer weet ik niet,ik zal wel eens een bezoekje brengen aan jullie blogjes,tot dan lieve bloggertjes.
Gruppo Sportivo is een Haagse popband, opgericht in 1976. Eind jaren zeventig behaalde de band op de eerste golven van de new wave een nationale populariteit. Creatieve kracht is Hans Vandenburg (gitaar en zang). Naast hem bestond de oerbezetting uit Max Mollinger (drums), Peter Calicher (toetsen), Eric Wehrmeyer (bas) en de gruppettes Josée van Iersel en Meike Touw (zang). De vaste formule van de band bestond uit popsongs, met veel aandacht voor relativering van personen en situaties, humor (knipogen naar), muziek-citaten en slapstick in de performance; vaak gingen de songs over een 'antiheld'.
Anno 2012 bestaat de band nog steeds, maar zij heeft nooit meer het succes behaald van de eerste twee lp’s. Vandenburg probeert het geregeld met andere projecten maar keert uiteindelijk steeds weer terug bij de oude formule. Begin augustus 2012 werd bekendgemaakt dat de eerste lp van de groep, Ten Mistakes, opnieuw zal worden uitgebracht op vinyl.
Op 3 juli 2006 overleed Dicky Schulte Nordholt, voormalig basgitarist van onder meer Gruppo Sportivo. In 2011 verschijnt de cd Secret of Success en viert Gruppo Sportivo het 35-jarig bestaan met een theatertour. Eind 2013 houdt de band er mee op.
Microtonale muziek is een verzamelnaam voor een aantal uiteenlopende muzieksoorten die gebruikmaken van toonstelsels die in afwijking van wat gebruikelijk is in de westerse muziek, gebruikmaken van kleinere toonschreden dan een halve toonafstand. Het normale westerse toonstelsel kan men zich het beste voorstellen aan de hand van het pianoklavier: van het ene octaaf naar het andere zijn steeds twaalf toetsen aanwezig, die even zoveel toonhoogten of tonen produceren. De afstand van de ene toets/toon naar de volgende noemt men een 'halve toon'; twaalf van die halve tonen maken samen een octaaf vol.
In de microtonale toonsystemen is dat anders. Om van een bepaalde toonhoogte te komen op een toonhoogte die een octaaf hoger ligt, moeten meer, en vaak veel meer dan twaalf stapjes of treden doorlopen worden. Dat betekent, logischerwijze, dat de afstand van een toonhoogte tot de eerstvolgende toonhoogte kleiner is dan in het gewone twaalftonige systeem. Een dergelijke kleinere afstand noemt men een microtoon, of -wat eigenlijk een beter woord zou zijn- microinterval.
Er zijn talrijke methoden om met microtonen muzikale toonsystemen te bouwen. Min of meer bekende systemen zijn het kwarttoonsysteem (waarbij het octaaf in 24 kwarttonen verdeeld wordt) en het 31-toonssysteem (waarbij het octaaf wordt verdeeld in 31 kleine stapjes, die diëzen worden genoemd). Maar er zijn nog talloze andere systemen, bijvoorbeeld met 19, 43 en 53 tonen per octaaf. Voor de nu genoemde systemen geldt dat ze op een bepaalde manier nog een relatie hebben met het westerse, 12-tonige systeem en dat ze daarom in een aantal opzichten nog vrij vertrouwd in westerse oren klinken. Maar men kan ook andersom te werk gaan door een willekeurig microtonaal systeem te kiezen, de mogelijkheden daarvan wat betreft toonladders, intervallen, akkoorden, enzovoorts te onderzoeken en die te benutten in een muzikale compositie.
Microtonaliteit is de wetenschap die zich bezighoudt met muzikale stemmingen en de 'tonen tussen de pianonoten' (halve toonafstanden).
Historie
Vanuit de wereldmuziek worden er zeer veel alternatieve toonladders en toonsystemen gebruikt. Microtonaliteit kwam op in het begin van de 20e eeuw in de westerse wereld. Sinds dat moment werd geleidelijk de gelijkzwevende stemming de meest gebruikte stemming. Ondanks de grote voordelen van deze stemming is hij echter niet volkomen rein. Een aantal wiskundigen (In Nederland onder andere Christiaan Huygens) en een aantal muzikanten zochten naar mogelijkheden om tot de meest reine werkwijze te komen voor composities. Harry Partch was een van de eerste componisten uit de twintigste eeuw die zich intensief bezighield met de systematisering van microtonale toonstelsels. Voor zijn composities vervaardigde hij veel zelfontworpen instrumenten met alternatieve, gestemd in een 11-limiet rein geïntoneerde verdeling.
Muziektheoretisch gezien is er een verschil tussen een Cis en een Des, in de gelijkzwevende stemming worden deze tonen als één toon beschouwd (de piano kent maar één toets voor deze beide tonen). Zowel met behulp van de computer als met zeer nauwkeurig berekende stemmingen zijn ook tegenwoordig nog veel musici actief met een onderzoek op dit gebied. Er vindt dus nog steeds ontwikkeling plaats. In Nederland is er de Stichting Huygens-Fokker die zich bezighoudt met dit vakgebied.
Ook ontwerpers van instrumenten richten zich bij de constructie van hun instrumenten op de harmonische samenhang van verschillende tonen en afstanden van bijvoorbeeld de snaarlengtes. De brug van de viool staat op 1/7e van de totale snaarlengte van bevestigingspunt tot kam. Ook voor de piano-hamer gelden zeer specifieke afstanden om tot een perfect microtonaal resultaat te komen.
De instrumentbouwer Yuri Landman ontwikkelde op de principes van deze microtonaliteit de Moodswinger.
Burns, Edward M. 1999. "Intervals, Scales, and Tuning." In The Psychology of Music. Second edition, ed. Diana Deutsch. San Diego: Academic Press. ISBN 0-12-213564-4.
De groep bracht tussen 1964 en 1967 een reeks succesvolle singles uit, waaronder Glad All Over (1964), Bits and Pieces (1964), Can’t You See That She's Mine (1964), Because (1964), Anyway You Want It (1964), I Like It Like That (1965), Catch Us If You Can (1965), Over and Over (1965) en You Got What It Takes (1967). De band was zowel in Groot-Brittannië als de Verenigde Staten populair.
De groep werd ontbonden in 1970.
SamenstellingTussen 1962 en 1970 was de bezetting van de groep:
Dave Clark and Friends trad nooit live op, maar maakte in de jaren 1971-1973 een paar platen. De ‘groep’ verscheen twee keer in het Engelse tv-programma Top of the Pops.
Mike Smith overleed op 28 februari 2008 aan complicaties die optraden na een ongeluk waardoor hij vrijwel volledig verlamd raakte. Denis Payton overleed op 17 december 2006 aan kanker, Rick Huxley op 11 februari 2013 aan emfyseem.
Carrière
De groep begon in 1957 in de Noord-Londense wijk Tottenham als The Dave Clark Quintet. In 1958 ging de groep een samenwerkingsverband aan met de zanger en saxofonist Stan Saxon. Ze noemden zich nu ‘Dave Clark Five with Stan Saxon’. Toen Saxon in 1962 vertrok, bleef The Dave Clark Five over. Rick Huxley was in 1958 tot de groep toegetreden, Mike Smith in 1960, Lenny Davidson in 1961 en Denis Payton verving bij het vertrek van Saxon de tweede saxofonist Jim Spencer, die tegelijk vertrok.
De groep speelde eerst jazz en dansmuziek, maar stapte in 1962 over op popmuziek. Popjournalisten schreven over de ‘Tottenham Sound’ als tegenhanger van de Merseybeat uit Liverpool. Vanaf het begin was de groep een privé-onderneming van Dave Clark. De andere leden van de groep waren bij hem in loondienst. Tot in 1964 hadden alle leden van de groep overigens nog een baan naast hun activiteiten voor The Dave Clark Five. Pas in dat jaar werden ze fulltime muzikant.
Dave Clark was ook degene die de opdrachten gaf om platen op te nemen. De opnamen verkocht hij aan de platenmaatschappijen (in Groot-Brittannië Columbia (EMI), in de VS Epic Records), maar de rechten van de opnamen bleven bij hem.
Anders dan de meeste andere popgroepen uit die tijd, schreven The Dave Clark Five het leeuwendeel van hun nummers zelf. De meeste nummers staan op naam van Dave Clark en Mike Smith.
De groep kon best meekomen in langzame nummers, zoals Because en Come Home, maar karakteristiek voor The Dave Clark Five was een aansprekende melodie, die in snel tempo voortraasde, waarbij de wat rauwe stem van Mike Smith moest opboksen tegen Dave Clarks drums en Denis Paytons saxofoon. Hun bekendste nummers, zoals Do You Love Me, Glad All Over en Anyway You Want It, zijn in deze stijl. Bij de opnamen valt ook het overvloedige gebruik van echo-effecten op.
In de jaren 1963-1970 haalden 19 singles van The Dave Clark Five de Engelse en 17 singles de Amerikaanse (Billboard) Top-40. Glad All Over haalde in Engeland de eerste plaats (en verdrong daarmee I Want to Hold Your Hand van The Beatles), Over and Over in de VS.
De populariteit van The Dave Clark Five in de Verenigde Staten was het resultaat van een reeks tournees. Tussen 1964 en 1967 waren ze vaker in de VS dan in Engeland. May en Phillips relativeren het succes van de groep (in British Beat; zie ‘Literatuur’):
‘They arrived at exactly the right time, for America had just gone mad over the Beatles, and a group of radioactive singing Postmen would have probably been a smash.’
‘Ze arriveerden op precies het juiste tijdstip, want Amerika was net uit zijn dak gegaan over The Beatles, en ook een groep van radioactieve zingende Postbodes zou waarschijnlijk een klapper zijn geweest.’
In 1964 maakte de groep een film, Catch Us If You Can. Het was de eerste film van John Boorman. De leden van de groep spelen een groep stuntmannen. Hun leider Steve (Dave Clark) heeft er ineens genoeg van tijdens de opnamen voor een tv-spot en gaat ervandoor met Dinah (Barbara Ferris), een actrice die gespecialiseerd is in commercials voor de vleesindustrie. De andere leden van de groep en de politie gaan achter hen aan. Op het eind van de film bereiken Steve en Dinah een onbewoond eiland – alleen maar om te merken dat het al in bezit genomen is door de producent van de tv-spot. In de VS werd de film uitgebracht onder de naam Having a Wild Weekend.
De groep trad in de film niet als popgroep op, maar verzorgde wel de achtergrondmuziek. De titelmelodie Catch Us If You Can haalde de vijfde plaats in Engeland en de vierde in de VS.
De groep stopte in 1970, op een moment dat de belangstelling voor hun muziek nog niet voorbij was, maar wel afnam.
Na de opheffing van de groep begon Clark een mediabedrijf. Hij verwierf de rechten van de opnamen van het tv-programma Ready Steady Go!
Mike Smith bleef in de muziekbusiness. Hij schreef jingles voor reclamespotjes en hielp artiesten bij platenopnamen. In 2002 begon hij een eigen band, Mike Smith’s Rock Engine. Die band was een kort leven beschoren, want in 2003 maakte hij een val, die hem voor de rest van zijn leven vrijwel geheel verlamd maakte.
Lenny Davidson werd gitaarleraar en leidde een bedrijf dat kerkorgels repareerde.
Huxley ging werken voor een bedrijf dat handelde in muziekinstrumenten en gaf later leiding aan een bedrijf in elektrische apparatuur.
Payton werd makelaar, maar bleef parttime muziek maken.
In tegenstelling tot de muziek van andere groepen van het eerste plan (zoals The Searchers, Manfred Mann en The Animals) was de muziek van The Dave Clark Five na 1970 moeilijk te krijgen. Medio jaren zeventig verschenen verzamel-lp’s in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. In 1993 verscheen een verzamel-cd in Groot-Brittannië en een dubbel-cd in de VS. Ze waren allebei snel uitverkocht en daarna werden op de tweedehandsmarkt hoge prijzen voor deze cd’s betaald. Het duurde tot 2008 voordat er weer muziek van de groep beschikbaar kwam.
Trivia
In 1964 verscheen Call up the Groups van The Barron Knights, een medley van parodieën op liedjes die toen populair waren. Onder die liedjes was ook Bits and Pieces van The Dave Clark Five. Om het echt te laten lijken had drummer Dave Ballinger voor de opname het originele drumstel van Dave Clark geleend.
Stash (voormalig Stache) is een Vlaamse muziekgroep, die uit het bijna niets een monsterhit scoorde in Vlaanderen met het nummer "Sadness" in 2004-2005.
Het nummer brak de records van de hitlijst van de VRT, de Ultratop, door zowel de langstgenoteerde plaat in de top 10 als de langstgenoteerde plaats in de gehele Ultra Top 75 te zijn. In de clip van "Sadness" is een reeks bekende Vlamingen aan het werk, zoals Axl Peleman, Guy Swinnen, Luc De Vos, Walter Grootaers. In de clip van "Shelter from Evil Ones" spelen de moeders van de 4 bandleden mee.
De Righteous Brothers was een muzikaal duo dat bestond uit Bill Medley en Bobby Hatfield. Het hoogtepunt van hun populariteit situeerde zich in de jaren tussen 1963 en 1975. In 1990 scoorden ze nog een nummer 1 hit met het opnieuw uitgebrachte Unchained Melody.
De eerste hit van de Righteous Brothers was You've Lost That Lovin' Feelin' uit 1965 (opnieuw uitgebracht in 1988). Andere hits waren Unchained Melody (1965), Ebb Tide (1965), (You're My) Soul and Inspiration (uit 1966) (deze vier hits waren Phil Spector-producties) en Rock and Roll Heaven (1974).
Op 10 maart2003 werden ze opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Bobby Hatfield overleed op 5 november2003. Hij werd dood aangetroffen in een hotel in Western Michigan, een half uur voor een optreden van de Righteous Brothers
Ze startte haar zangcarrière met het orkest The Adams waarvan de drummer, Marc Hoyois, later haar man zou worden. Haar eerste plaatje, Kussen onder regenbogen (een vertaling van "Küsse untern Regenbogen" van Manuela), werd geen succes. Dat kwam er pas met haar manager Robert Bylois. Ze zong Franstalige liedjes en ging op tournee door België en Frankrijk met Adamo.
In 1968 won ze de zangwedstrijd Knokke Cup samen met Jacques Raymond, Lily Castel, Nicole Josy en Hugo Dellas o.l.v. Anton Peters. Niet enkel haar stem, maar ook de kleding was opvallend: ze liet zich altijd kleden door de hippieontwerpster An Salens.
In 1970 en 1971 (met 'Dag vreemde man) deed ze vergeefs mee aan de preselecties van het Eurovisiesongfestival. Pas in 1975 mocht ze deelnemen aan het festival, dat gehouden werd in het Zweedse Stockholm. Ze zong het liedje Gelukkig zijn voor de helft in het Nederlands en voor het helft in het Engels. Maar haar duizend dromen omtrent een internationale carrière werden niet waar. Ze eindigde als 15e uit 19 deelnemers. Ann ging ontgoocheld terug naar huis.
In 1978 zong ze twee nummers van Bob Dylan: If I don't be there by morning en Walk out in the rain.Dylan had ze samen geschreven met Helena Springs, maar niet zelf opgenomen. Beide songs werden hetzelfde jaar ook gecoverd door Eric Clapton op zijn LP Backless
In 1980 had ze een hit met het liedje De Roos, een cover van The Rose van Bette Midler, vertaald door Johan Verminnen.
In 1982 ging ze op tournee door Vlaanderen met Erik Van Neygen maar toen werd ze ernstig ziek.
Ze overleed in 1984, op 38-jarige leeftijd aan baarmoederhalskanker. Ze werd begraven op het kerkhof van Meise. Haar echtgenoot, Marc Hoyois, hertrouwde later opnieuw een zangeres, Liliane Saint-Pierre.(Ze hadden wel al een relatie toen Ann nog leefde)met dank aan Amorfatie voor deze informatie
In november2005 kwam onder impuls van Edwin Ysebaert een nieuw album uit met de titel 'Ik Deed Alsof Het Mij Niet Raakte'. Het bevat acht nooit eerder uitgegeven liedjes en drie liveversies van klassiekers als Dag Vreemde Man, Lisa is Lisa en Zal Ik Je Ooit Nog Zien. Zes van de acht nieuwe nummers komen uit de musical Midzomernachtsdroom en werden gecomponeerd en van tekst voorzien door Pieter Verlinden en Rita Van Dievel, de ouders van de bekende VRT-journalistPeter Verlinden.
In 2006 kwam een nieuw album uit met onuitgeven liedjes onder de titel HET BESTE. Opnieuw gebeurde dit onder de projectleiding van Edwin Ysebaert.
In 2008 wint Ann Christy de BelgischeRadio 2 top 1000 met haar nummer De Roos
Free Souffriau werd datzelfde jaar derde in de televoting-wedstrijd 'Zo is er maar één' op Eén met een lied van Ann Christy en startte een project rond nummers van de overleden zangeres. In dat project Free Souffriau zingt Ann Christy zong ze zelf de meeste liedjes en liet zich assisteren door haar man Miguel Wiels, door een orkest en een meisjeskoor (bij twee liedjes) en door Nicole & Hugo. Er was hiervan een heruitzending op Canvas+ op woensdag 5-8-2009
Nadat ze in het najaar van 1963 al het Festival di Castrocaro had gewonnen met het liedje Le strade di notte, won ze op 16-jarige leeftijd samen met Patricia Carli het San Remo-Festival1964 met Non ho l'età. In die tijd plaatste de winnaar zich daarmee voor het Eurovisiesongfestival, waar ze twee maanden later in Kopenhagen namens Italië aantrad. Ze haalde de eerste overwinning voor Italië binnen, in het Verenigd Koninkrijk kwam ze in de top 20 van de hitparade. Aan de zijde van Domenico Modugno won ze twee jaar later opnieuw het San Remo-Festival. Het gebeurde vaker dat een duo won en slechts een van hen naar het songfestival ging. Hiermee bespaarde Gigliola zich een blamage, want het lied eindigde als laatste. Toch werd het in 1974 een grote hit. Datzelfde jaar nam ze ook opnieuw deel aan het songfestival met het liedje Sì. Het was echter het jaar van ABBA en hierdoor moest ze genoegen nemen met de tweede plaats. Haar Engelse vertaling Go haalde in het Verenigd Koninkrijk een plaats in de top 10.
Na de overwinning van Toto Cutugno in Zagreb presenteerde Gigliola samen met genoemde Toto het Eurovisiesongfestival 1991 in Rome. Deze editie staat bekend als het songfestival met de slechtste presentatoren uit de geschiedenis. Naar goed Italiaans gebruik praatten ze voortdurend door elkaar heen en bij de puntentelling kwam het scorebord zelden in beeld. Bovendien herhaalden ze alle punten in het Italiaans, wat het voor niet-Italiaanssprekenden extra irritant maakte.
Heb je je haren al gekamd? Geef antwoord als ik je iets vraag! Ben je doof of zo? Denk maar aan de arme kindjes in Afrika. Straks gaat er nog iemand huilen! Heb je doorgetrokken? Het is hier geen hotel. Ruim je rotzooi op! Handen wassen na het plassen. Praat ik soms tegen een muur?
Blijf uit je neus. Je bed is geen trampoline! Kijken doe je met je ogen. Je kunt van de wc komen, de afwas is klaar. Waag het eens om weg te lopen terwijl ik tegen je praat. En nu is het genoeg! Hoe vaak moet ik dit nu nog zeggen? Wacht maar tot je vader thuiskomt. Niet rennen met een lolly in je mond! Sinterklaas weet alles, hoor.
Hoe weet je nou dat je het niet lekker vindt als je het niet probeert? Heb je je kamer opgeruimd? Lief zijn, hè. Doe die deur dicht! Ben je soms in de kerk geboren? Niet met je natte haren naar buiten, anders word je ziek. Ga je zó naar dat feestje?! Gaat toch lekker buiten spelen, de zon schijnt. Niet rennen in huis. Samen spelen, samen delen. Dit is de laatste keer dat ik je waarschuw!
Ik kan niet gelóven dat je dat echt hebt gedaan. Niet zeuren, groenten zijn gezond. Als de klok slaat, blijven je ogen zo scheel staan. Had jij niet allang in bed moeten liggen? Dit is geen restaurant! Lijk ik soms op een serveerster? Heb je je huiswerk al gemaakt? Ga rechtop zitten. Als ik jouw mening wil, dan vraag ik hem wel. Ik heb het nu al duizend keer gezegd.
Ik zei: doe de deur dicht, niet gooi de deur dicht. Over mijn lijk! Niemand heeft jou wat gevraagd. En nu ben ik het he-le-maal zat! Wat, wil je van huis weglopen? Ik help je wel inpakken. Stop dat niet in je mond, je weet niet waar het heeft gelegen. Je bent precies je vader. Zeg sorry! Nee, dat is geen vis, dat is waterkip. Ik doe dit niet om je te pesten, maar om je te helpen.
Zo zou ik nóóit tegen mijn moeder hebben durven praten. Til je voeten op. Kindjes die vragen, worden overgeslagen. Je moest eens weten wat ík allemaal zou willen. Toen ik jong was, had je dat allemaal nog niet. Hoe laat ben je thuis? Waar ga je naartoe? Met wie ga jij eigenlijk? Niet alleen naar huis fietsen! Als Kevin van de brug springt, spring jij er dan achteraan?
Die sokken wandelen echt niet vanzelf naar de wasmand. Praat niet met je mond vol. Wat is het magische woord? Die kapstok hangt daar niet voor de sier. Doe altijd schoon ondergoed aan voor het geval dat je een ongeluk krijgt. Heb je soms wat aan je benen? Wat je ook gaat vragen: het antwoord is nee. Van een beetje water ga je heus niet dood. Zo praat je niet tegen mij! Zolang je in dit huis woont, ben ik de baas.
Gaat dat maar aan je vader vragen. Ik ben geen taxi. Ik heb je op deze wereld gezet en ik kan je er zó weer vanaf halen. Niet smakken! Heb je niks beters te doen? Je krijgt vierkante ogen van al dat tv-kijken. Het geld groeit me niet op de rug, hoor. Zit niet aan dat korstje te peuteren, anders krijg je een litteken. En nu naar je kamer! Als je je bord niet leeg eet, krijg je ook geen toetje.
Ik tel tot drie... Praat ik soms Chinees? Ik zal altijd van je houden. Nee, ik weet niet waar jouw voetbalschoenen zijn, want ik draag die ze nooit. Durf dat nog eens te zeggen en je mag je mond met zeep gaan spoelen. Haal dat ding van de trap voordat iemand zijn nek erover breekt! Het leven is niet eerlijk. Doe die deur dicht, anders stook ik voor de hele straat. Toen ik zo oud was als jij...
Heb je oma al bedankt voor die mooie gebreide trui? Ik ben de liefste moeder die je hebt. Het geld groeit niet aan de bomen hoor! Dus iedereen mag behalve jij? Kijk maar uit, anders breng ik je terug naar de winkel. Straks als je zelf moeder bent, bedenk je je eigen regels maar. Omdat ik het zeg! Je hébt net gegeten. Niet zo schreeeeuwen! Nee, we zijn er nog niet.
Ben je soms door de wc gezakt? Straks als je wat ouder bent, ga je begrijpen wat ik bedoel. Dat woord wil ik hier in huis nooit meer horen. Zó heb ik je niet opgevoed! Natuurlijk mag je buiten gaan spelen, als je maar eerst je kamer opruimt. Jij bent de oudste, jij zou beter moeten weten. Heb je je tanden gepoetst? De kaboutertjes hebben dit zeker gedaan? Kan me niet schelen dat jij het daar niet hebt gelegd, je moet het gewoon opruimen. Appelmoes is geen groente.
Licht uit! Je hebt niks om aan te trekken? Je kast hangt vol met kleren! "Weettiknie" is géén antwoord. Mes rechts. Ellebogen van tafel. Links, rechts, links gekeken, dan pas oversteken. Je moet wel netjes u zeggen. Honger? Opa en oma hadden honger. Jij hebt trek. Voeten vegen! Kijk me aan als ik tegen je praat.
Als je eerlijk bent krijg je geen straf, maar als je liegt krijg je dubbel. Ik ben de werkster niet! Van proberen kun je het leren. Maak je bed op. Moet ik me soms omdraaien? Doe een lampje aan, anders verpest je je ogen. Wat ?ja?? ?Ja mama? bedoel je zeker. Zit stil! Ik heb niet met je op school gezeten. Werd jou iets gevraagd?
Niet slaan anders krijg je een tik! Plak geen snotjes onder de tafel. Nee, je spoelt niet door het doucheputje. Heb je je sleutel bij je? Volgende keer graag plassen vóórdat we weggaan. Je moet van vóór naar achteren vegen, niet andersom. Maakt niet uit wie er begon, ik maak het af. Blijf van je broertje af! Laat je zusje met rust! Of je worst lust.
Mankeert er wat aan je handjes? Degene die het sloopt, is degene die het koopt. En wat zeg je dan? ?Dankjewel?. Dáárom. Ga met je schoenen van de bank. Waag het niet! Waarom vraag je het me dan? Hadden ze geen klok daar? Hou op! Blijf met je vieze handen van mijn muren af.
Doe nou eens normáál! Lui-ste-ren! Niet je mes aflikken. Waar was je nou? Eerst iets hartigs op de boterham, dan iets zoets. Eet je bord leeg. We blijven aan tafel zitten totdat iedereen klaar is. Houd je grote mond! Welk gedeelte van het woord ?nee? snap je niet? Nog één kusje...
Als ik alles van te voren geweten had... Ga jij maar naar de gang. Heb je soms met je neus gekeken? Het komt allemaal wel goed. Kusje erop, over. Kijk me aan als ik wat zeg. Ik ben geen pakezel! Als grote mensen praten, houden kinderen hun mond. Niks ?ja maar?! Wacht maar tot je later zelf kinderen hebt.
Hussen met je neus ertussen. Ga maar buiten kijken of het gras groeit. Kinderen onder de zes krijgen geen mes Ik heb maar twee handen.
Met harde hand aangespoord door vader en manager Murry Wilson, zelf een weinig succesvolle liedjesschrijver, maakten de jongens muziek in de stijl van The Four Freshmen, waarbij harmonieuze zang de hoofdrol speelde. De single Surfin' uit 1961 werd een hit en was typerend voor de richting die de band de eerstvolgende jaren zou volgen: een combinatie van surfmuziek, een stijl die tot dan toe vooral instrumentaal was geweest, en teksten over surfen, auto's en meisjes. In hoog tempo werden singles en albums uitgebracht. Al Jardine zegt hierover: "The Beach Boys zelf waren onze grootste concurrenten".
Leider van de band was Brian Wilson, die ook de meeste liedjes schreef en die vooral vanaf de derde lp ook een begenadigd producer bleek te zijn. Eind 1964 besloot de verlegen Brian om niet langer live op te treden en zich meer op het schrijven van nummers en het produceren te richten. Zijn vervanger in de liveband was Bruce Johnston. Murry Wilson werd ontslagen, waarmee de artistieke vrijheid voor Brian compleet werd. Naarmate hij de mogelijkheden van de studio meer ontdekte schreef hij complexere muziek, die hij liet spelen door de beste studiomuzikanten. De andere leden van de groep voegden later de vocalen toe.
Pet Sounds
Toen in 1965 The Beatles het album Rubber Soul uitbrachten was dit voor Brian de inspiratie voor Pet Sounds, dat in 1966 verscheen en onlangs door het tijdschrift "Rolling Stone Magazine" werd uitgeroepen tot op-twee-na-beste album ooit. Dit album, dat voor die tijd voor popmuziek ongekend complexe muziek en persoonlijke teksten bevatte, werd ontvangen met lovende recensies maar verkocht in Amerika slechter dan de vorige albums. In Europa nam de populariteit van The Beach Boys er echter flink door toe, en voor het eerst hadden The Beatles serieuze concurrentie in de hitparades. De latere single Good Vibrations, waarvan de opnames zes maanden duurden in zes verschillende studio's, werd een grote hit.
Depressie
Aangemoedigd door dit succes vatte Brian het plan op voor een album dat Pet Sounds in alle opzichten zou overtreffen. Samen met tekstschrijver Van Dyke Parks en een keur aan sessiemuzikanten werkte Brian in de studio aan dit album, Smile geheten, terwijl de band op tournee was. Uren aan muziek werden opgenomen maar slechts weinig nummers werden echt afgemaakt. De negatieve reacties van de andere Beach Boys op de teksten van Van Dyke Parks en de ongekend complexe muziek maakten dat Brian de zin in het project verloor. Wanneer in 1967 The Beatles hun album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uitbrachten, nota bene geïnspireerd door Pet Sounds, betekende dit de definitieve nekslag. Smile werd officieel afgelast en Brian raakte in een zware depressie.
Als surrogaat voor Smile verscheen Smiley Smile, dat een aantal Smile-nummers bevatte. De opvolger Wild Honey heeft een heel afwijkend, ongepolijst geluid doordat Brian zich als producer terugtrok en bevat zelfs een aantal pure soulnummers. Vanaf Friends uit 1968 traden de andere leden van de band meer op de voorgrond en bleken, met uitzondering van Mike Love, allen goede songschrijvers te zijn. Hoewel het niveau van Pet Sounds nooit meer gehaald werd wist de band ook met een minimale betrokkenheid van Brian Wilson nog goede albums te maken, weliswaar mede door het afmaken van nummers van Smile. 20/20 is een verzameling singles en overgebleven nummers, waaronder Cabinessence, dat bedoeld was als een van de hoekstenen van Smile. Ook bevat dit album het nummer Never Learn Not to Love waaraan Dennis Wilson zijn naam verbond maar dat in werkelijkheid geschreven was door zijn vriend Charles Manson.
Heropleving
De band maakte een kortstondige artistieke heropleving door nadat ex-journalist Jack Rieley manager van de band werd. Sunflower uit 1970 profiteerde van sterke composities van alle leden, maar werd desondanks het slechts verkopende album sinds de oprichting van de band. Het album Surf's Up uit 1971 wordt tegenwoordig als een hoogtepunt in het oeuvre van The Beach Boys beschouwd, niet alleen vanwege het voor Smile bedoelde titelnummer maar zeker ook door nummers als Long Promised Road, geschreven door Carl Wilson, en Disney Girls van Bruce Johnston. Het door Rieley aangemeten nieuwe imago werpt zijn vruchten af en de band is weer "hip" in de Verenigde Staten.
Bergaf
Bruce Johnston verlaat de band in 1972 uit onvrede over de rol van Rieley. Ten tijde van de albums Carl and the Passions, So Tough (1972) en het in Nederland opgenomen Holland (1973) maakten twee zwarte Zuid-Afrikanen, Ricky Fataar en Blondie Chaplin, deel uit van de band, die daardoor aan dynamiek won. Deze bezetting maakte vooral tijdens optredens grote indruk. Het grote commerciële succes van het verzamelalbum Endless Summer zou in 1974 echter de artistieke teloorgang van de band inluiden. Manager Jack Rieley werd ontslagen en vervangen door Mike Loves broer, Steve, die een terugkeer naar de surfsound voortstond. Fataar en Chaplin verlieten de band; Fataar dook later op als lid van The Rutles, een persiflage op The Beatles. Chaplin maakte sindsdien enkele solo-albums en speelde onder meer met The Band en The Rolling Stones.
Vanaf 1976 ging het met de band verder bergafwaarts, ondanks of misschien juist dankzij de terugkeer van Brian, die kortstondig onder therapeutische begeleiding stond van Eugene Landy. Met veel bombarie, de 'Brian's Back' campagne, werd Brians terugkeer in de band aangekondigd. Brian kon de hoge verwachtingen echter niet waarmaken. Echt goede albums werden er daarna niet meer gemaakt, en het enige artistieke hoogtepunt uit deze periode is Dennis Wilsons soloalbum Pacific Ocean Blue. Dennis Wilson verdronk in 1983, voordat zijn tweede album Bamboo af was. Brian Wilson raakte in de ban van de omstreden psychiater Eugene Landy, die in 1982 opnieuw werd benaderd om Brian te helpen. Landy zou echter diens hele leven gaan beheersen. In 1988 verscheen Brian Wilsons eerste solo-album, waar Landy als medesongschrijver aan mee zou hebben gewerkt. Een dieptepunt was verder de rechtszaak die Mike Love aanspande tegen Brian Wilson over achterstallige auteursrechtenvergoedingen.
Het allerlaatste Beach Boys-album zou Stars and Stripes, Vol. 1 uit 1996 worden, waarop oude successen werden gezongen door beroemde countryzangers en de Beach Boys alleen de achtergrondvocalen verzorgden. Carl Wilsons overlijden aan kanker in 1998 betekende het definitieve einde voor de groep. Mike Love (met de in 1979 terugggekeerde Bruce Johnston) en Al Jardine touren tegenwoordig elk met een eigen band waarmee ze vooral oude successen ten gehore blijven brengen. Brian Wilson werkt sinds 1988 solo. Gesteund door zijn begeleidingsband, met daarin onder andere de leden van de Wondermints, werd Smile alsnog afgemaakt. Tijdens een succesvolle Europese tournee in 2004 werd Smile integraal live opgevoerd. Eind dat jaar verscheen het album ook op cd.
Reuniealbum 2012
In 2012 verscheen voor het eerst sinds 1996 een nieuw studioalbum officiëel van de groep. Het album met de titel That's Why God Made The Radio is in 2011 en 21012 opgenomen n.a.v. het 50-jarig bestaan van de groep. De basissamenstelling van de groep is Brian Wilson, Mike Love, Al Jardine, Bruce Johnston and David Marks. Het van stal halen van Marks is opmerkelijk, omdat hij officiëel slechts twee jaar deel uitmaakte van de groep, van 1962 tot 1963. Het is ook het eerste studioalbum zonder Carl Wilson die in 1998 overleed. Het album is grotendeels geproduceerd door Brian Wilson en behaalde in de VS de vijfde plaats in de Billboard 200.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
