B.B. King

Riley B. King (Itta Bena (Mississippi), 16 september 1925), beter bekend als B.B. King, is een bekende Amerikaanse bluesgitarist. Op 15 december 2006 ontving B.B. King de hoogste burgeronderscheiding, de Medal of Freedom.

Zijn bekendste hit is waarschijnlijk: "The Thrill Is Gone" uit 1970.

Biografie

King werd geboren op een plantage en spendeerde een groot deel van zijn jeugd samen met zijn moeder en grootmoeder werkend als een sharecropper. Hij zegt dat hij, voor hij van zijn andere talenten weet had, 35 cent voor elke 45 kg katoen betaald kreeg. Reeds vroeg raakte King in de ban van zwarte muzikanten als T-Bone Walker en Lonnie Johnson, en jazzartiesten zoals Charlie Christian en Django Reinhardt. Snel ontwikkelde King zijn eigen muzikale vaardigheden in de kerk bij het zingen van gospel.

In 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Drie jaar later verhuisde hij weer naar Memphis, Tennessee, waar hij zijn gitaartechnieken verfijnde, met de hulp van zijn neef, country bluesgitarist Bukka White.

Uiteindelijk begon King zijn muziek live op het radiostation van Memphis WDIA te brengen, een station dat juist een draai had gemaakt door enkel zwarte muziek te spelen, iets wat zeer opmerkelijk was toen. On air begon King de naam The Pepticon Boy te gebruiken, wat later Beale Street Blues Boy werd. Die naam werd afgekort tot gewoonweg Blues Boy, wat uiteindelijk B.B. werd.

In 1949 begon King songs op te nemen onder contract met RPM Records. Veel van zijn vroege opnames werden geproduceerd door Sam Phillips, die later het legendarische Sun Records zou stichten.

In de jaren 1950 werd B.B. een van de belangrijkste namen in R&B muziek, met een imposante lijst van hits zoals "You Know I Love You", "Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats Like a Hammer", "Whole Lotta' Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have The Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love". In 1962 begon King bij ABC-Paramount Records.

In November 1964 nam B.B. King het legendarische album Live at the Regal op in het Regal Theater te Chicago.

King vond zijn eerste succes buiten de bluesmarkt in 1969 met zijn remake van Roy Hawkins' melodie, "The Thrill Is Gone", dat een hit werd in zowel de pop- als de R&B-hitlijsten, een zeldzame gebeurtenis, zeker in die tijden. Kings succes bleef duren in de jaren 1970 met liedjes als "To Know You Is to Love You" en "I Like to Live the Love". Van 1951 tot 1985 verscheen King maar liefst 74 keer in de Billboards-R&B-charts.

De jaren 1980, 1990 en 2000 leverden niet zoveel platen op, maar King bleef wel zeer actief in televisieshows, films, en treedt zo'n 300 keer per jaar op. In 1988 bereikte hij een nieuwe generatie fans via de single "When Love Comes To Town", opgenomen samen met de Ierse band U2. In 2000 duetteerde King met gitarist Eric Clapton om Riding With The King op te nemen.

In 2004 werd aan King een eredoctoraat overhandigd van de Universiteit van Mississippi. Tevens had hij ook zijn uitgebreide bluescollectie geschonken aan het 'Ole Miss Center for Southern Studies'.

Met zijn 82 jaar heeft King een zeer vol en zeer actief leven geleid. Hij bezit een vliegbrevet, is bekend als gokker, vegetariër, niet-drinker en niet-roker. Als diabeticus sinds meer dan tien jaar, is King een van de spreekbuizen van de strijd tegen diabetes.

Lucille

B. B. King en concert en France (1989).

B.B. King speelt vooral op Gibson-gitaren en noemt ze traditiegetrouw "Lucille".

Dit is ontstaan in de winter van 1949. King speelde in Twist, een plaats in Arkansas, Amerika. Tijdens zijn optreden begonnen twee mensen te vechten en ze stootten een vat brandende benzine om die als verwarming dienst deed. Daardoor kwam het gebouw in brand te staan. Toen iedereen buiten was, realiseerde King zich dat hij zijn gitaar had achtergelaten. Hij riskeerde toen zijn leven om zijn gitaar te halen.

Toen King later hoorde dat het gevecht over een vrouw ging die "Lucille" heette, besloot hij zijn gitaar zo te noemen, om zich er aan te herinneren nooit meer zoiets te doen.

Ook zijn hond die op 27 januari 2006 vermist is geraakt heet "Lucille". Degene die de hond terug vindt, krijgt als beloning een gitaar met handtekening.Orlando geopend op International Drive.
 In 2009 werd er een club geopend in West Palm Beach. Nog een club is gevestigd in het Mirage Hotel in Las Vegas. De Memphis, Nashville, Orlando, West Palm Beach en Las Vegas blues clubs zijn allemaal van hetzelfde bedrijf

Nieuwjaar is de dag waarop het begin van het nieuwe jaar wordt gevierd. In de Westerse Wereld is dit op 1 januari, in andere culturen vaak op andere data. Bij deze viering zijn wederzijdse gelukwensen en goede voornemens gebruikelijk.

Geschiedenis

Lang geleden begon het nieuwe jaar bij het begin van de lente, als de natuur weer tot leven kwam, of begin januari, als de dagen beginnen te lengen. Bij de invoering van het christendom wilde de Kerk een eind maken aan de heidense gewoonten rond deze nieuwjaarsviering, en riep 1 januari uit tot bid- en boetedag om de besnijdenis van Jezus (8 dagen na de geboorte) te vieren. Maar ook daarna vierde men het nieuwe jaar nog rond de oude heidense data, maar ook op Sint Maarten (11 november); de eerste adventsdag; de zonnewende (rond 21 december); of Maria Boodschap (25 maart). De Spaanse landvoogd Requesens besloot in 1575 dat het nieuwe jaar officieel op 1 januari begon.

De Babyloniërs brachten rond 2600 v.Chr. een koningsoffer. Ze meenden dat op nieuwjaarsdag de koning het mikpunt van de goden zou zijn, dus vervingen ze de koning tijdelijk door een slaaf of een ter dood veroordeelde, reden hem als koning rond en offerden hem ten slotte. Zo werd het kwaad een jaar afgewend.

De oude Germaanse oud-en-nieuwviering werd in de winter gevierd, duurde 12 dagen en nachten en heette 'joelfeest'. Het joelfeest begon op 25 december, als de dagen gingen lengen, en duurde tot 6 januari, het huidige Driekoningen. Rond de 8e dag, ofwel 1 januari, was het hoogtepunt met grote vuren, dierenoffers en veel eten en drinken. In hedendaagse paganistische religies (o.a. Wicca) wordt Yule gevierd rond 21 december.

Bij de Romeinen begon het nieuwe jaar op 1 maart, totdat Julius Caesar in 44 v.Chr. de Juliaanse kalender invoerde, vanaf die tijd was Nieuwjaar op 1 januari. De Romeinen offerden sindsdien op die dag aan de god Janus (waarnaar januari is genoemd) om hem mild te stemmen voor het aankomende jaar. Dit begin van het jaar in maart komt nog tot uiting in de namen van onze maanden september ("zevende maand"), oktober ("achtste maand"), november ("negende maand") en december ("tiende maand"), en in de schrikkeldag, die voorkomt aan het eind van de laatste maand van het jaar: februari.

Tijdens de overgang tussen het oude- en nieuwe jaar worden netwerkdiensten van mobiele telefoons geblokkeerd om te voorkomen dat telefoonlijnen overbelast raken.

Tradities en gebruiken

Men ziet de periode van Kerst tot Driekoningen (de heidense twaalf nachten) tegenwoordig nog steeds als feestelijke periode. In deze periode vallen (verplichte) snipperdagen en schoolvakanties, en veel bedrijven zijn gesloten. Veel mensen laten de kerstboom tot na Driekoningen staan. De tradities van onze heidense voorouders hebben dus nog steeds invloed.

De nieuwjaarsvuren zijn terug te vinden in de traditionele kerstboomverbrandingen die in sommige plaatsen nog steeds worden georganiseerd. De oude vuren werden destijds gedoofd, en nieuwe vuren werden ontstoken om het oude jaar te vernietigen en de komst van het licht en het nieuwe te onderstrepen.

Ook moesten de geesten van de overledenen en de demonen worden verjaagd, die juist rond deze tijd konden opspelen. Dit verjagen gebeurde met veel lawaai, wat we nog terugvinden in het gebruik om rond de jaarwisseling vuurwerk en klokgelui te gebruiken.

Deze geesten moesten echter ook gunstig gestemd worden. Zij konden namelijk de mensen en het vee vruchtbaar maken en het gewas doen groeien. Men bracht ze daarom ook offers, die men na het ritueel zelf opat en -dronk. Dit vinden we terug in onze eigentijdse kerst en oud-en-nieuwgerechten terug, zoals kerststollen, duivekaters, wafels, knieperties, spekdikken, oliebollen en de traditie om uitgebreide maaltijden aan te richten met veel alcoholische drank.

Het geven van cadeautjes en nieuwjaarsgiften aan familie en personeel was al onder de Romeinen gebruikelijk. Het vindt in Frankrijk plaats op nieuwjaarsdag, in Italië op Driekoningen, in het Verenigd Koninkrijk op Eerste kerstdag, in Duitsland op Kerstavond en in Nederland op Sinterklaas (5-6 december) en met kerst. In 1535 schafte Maarten Luther Sinterklaas af; het Kerstkind werd de brenger van geschenken.

Op 1 januari wensen we iedereen het beste, zodat we die wensen ook terug ontvangen. Vroeger werd vooral geld gegeven. In de 19e eeuw liep dat uit de hand, toen men wildvreemde voorbijgangers geld probeerde af te bedelen met berijmde nieuwjaarswensen en -prenten. Schoorsteenvegers, vuilnisophalers, straatvegers, nachtwakers en lantaarnaanstekers verkochten hun beste wensen; tegenwoordig zijn het de tijdschrift- en krantenbezorgers die ons zo hun beste wensen overbrengen, en zien we dit gebruik nog terug in het sturen van kerst- en nieuwjaarskaarten, het geven en bezoeken van nieuwjaarsrecepties, en de gewoonte iedereen die men ontmoet het beste te wensen voor het nieuwe jaar.

In de laatste jaren is het gebruikelijk geworden zich massaal in het open en dus koude water te storten, meestal in, soms zonder zwemkleding, maar ook in allerlei fantasie uitmonsteringen, dit gebruik staat bekend als de nieuwjaarsduik.

Ook op 1 januari vindt het traditionele Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker plaats, een jaarlijks concert op nieuwjaarsdag in de Wiener Musikverein, het concertgebouw van Wenen. Dit concert wordt internationaal live uitgezonden op televisie.

Tevens is er een wedstrijd van het schansspringen, het Vierschansentoernooi, dat begint in Oberstdorf, Garmisch-Partenkirchen, Innsbruck en Bischofshofen. Dit wordt ook live uitgezonden op televisie.

Later in de maand vinden er vele nieuwjaarsrecepties in bedrijven, verenigingen en gemeenten in Nederland plaats.

Nieuwjaarsbrief

In België is het voor kinderen de gewoonte om op 1 januari een nieuwjaarsbrief met nieuwjaarswensen voor te lezen aan de ouders en aan de doopmeter en dooppeter. Meestal zijn doopmeter en dooppeter nabije familie en is dit gebeuren een echt familiefeest, in aanwezigheid van grootouders en ooms en tantes.

Een nieuwjaarsbrief is traditioneel een eenvoudig dubbel gevouwen en versierd kaftje, binnenin kan dan de tekst geschreven worden. De tekst opent traditioneel met : "Liefste ouders", "Liefste meter" of "Liefste peter". In nieuw samengestelde gezinnen en bij overlijdens, kan hiervan afgeweken worden. De nieuwjaarswensen zelf worden meestal in rijm of versvorm geschreven. De brief eindigt met: " Uw doopkind,(Plaats) , 1 januari,(jaartal)" De blanco brieven zijn te koop in de boekhandel.

Zolang het kind nog niet naar school gaat, zullen de ouders de nieuwjaarsbrief zelf schrijven en inoefenen met het kind. Nadien zal de voorbereiding en het schrijven van de nieuwjaarsbrieven volledig op school gebeuren. Dit is in het lespakket opgenomen. Vanaf de kleuterschool tot de basisschool zal de tekst voorgedrukt staan op de nieuwjaarsbrief. Op school zullen de kinderen de tekst gezamenlijk inoefenen. Op zijn 6de, vanaf het eerste jaar tot het laatste jaar basisschool, zal het kind op school de nieuwjaarsbrief eigenhandig schrijven en voorlezen.

Na het voorlezen van de nieuwjaarsbrief krijgt het kind speelgoed of een nuttig geschenk, dat in overleg met het kind en de ouders gekozen is. Het krijgen van geschenken met Nieuwjaar is in België even belangrijk of zelfs belangrijker dan met Sinterklaas.

Op zijn 12de-13de jaar, wanneer het kind de overstap maakt van de basisschool naar secundair onderwijs, zal deze traditie ophouden. Soms krijgt de tiener met Nieuwjaar, nog wat geld toegestopt door de doopmeter of dooppeter tot hij of zij meerderjarig is of huwt.

Alhoewel een doopmeter en dooppeter een christelijk-katholiek gebruik is, is deze traditie ook door vrijzinnigen overgenomen. Dit is niet het geval bij de andere geloofsovertuigingen.

Hannah Montana is een Amerikaanse komedieserie gecreëerd door Michael Poryes, Richard Correll en Barry O'Brien en uitgezonden op Disney Channel. De serie is gemaakt voor kinderen tussen de 7 en 17 jaar. Het eerste seizoen werd vanaf 17 mei 2008 in Nederland uitgezonden door Jetix in een Nederlandse nasynchronisatie. Dat seizoen werd vanaf 20 juni 2009 opnieuw uitgezonden met ondertiteling, omdat de nagesynchroniseerde grappen niet begrepen werden. De serie kreeg ook een nieuwe naam: Hannah Montana Original. In Vlaanderen wordt de serie uitgezonden door VT4. Vanaf 3 oktober 2009 is de serie in Nederland alleen nog maar op Disney Channel en vanaf 1 november 2009 in Vlaanderen op Disney Channel te zien.

Personages

Miley Stewart is een normale scholier die stiekem 's avonds met een pruik op door het leven gaat als de populaire popster Hannah Montana. Alleen haar familie en beste vrienden weten dit. Elke aflevering krijgt ze weer te maken met problemen. Haar beste vriend is Oliver Oken. Hij was ooit smoorverliefd op Hannah Montana, totdat hij er achterkwam dat Miley Hannah was. Lilly Truscott/Lola Luftnagle is de beste vriendin van Miley. Ze was een grote fan van Hannah Montana, totdat ze er achterkwam dat Miley dit in werkelijkheid was. Ze is dol op skateboarden, jongens, het strand en het winkelcentrum. Ze probeert er nog steeds mee om te gaan dat Miley werkelijk Hannah is. Ook heeft ze sinds de aflevering "What I Don't Like About You" van Seizoen 3 een relatie met Oliver Oken. Robby Ray Stewart is een weduwnaar en de vader van Miley en Jackson. Hij is tevens haar manager en producent, wanneer Miley Hannah Montana is. Hij geeft haar meestal raad, wanneer Miley problemen heeft. Jackson Stewart is de grotere broer van Miley en is student. Hij geeft veel om zijn imago en geld. Hij is dol op meisjes en wil alles doen om bij hen in de smaak te vallen.

David Robert Jones, beter bekend onder zijn artiestennaam David Bowie (Brixton, 8 januari 1947) is een Engelse muzikant. Hij wordt gezien als een uiterst invloedrijk rockmuzikant, artiest en acteur, vanaf de jaren zestig tot heden.

David Bowie werd bekend vanwege wereldhits zoals Changes, Ziggy Stardust, Let's Dance, Dancing In The Street, Heroes en Under Pressure. In Nederland had Bowie vijf nummer één hits. Daarnaast is hij bekend van de verschillende imago's, die vooral in de jaren zeventig excentriek te noemen waren.

Biografie

De beginjaren

David Bowie is geboren in Brixton (stadsdeel van Londen), maar is opgegroeid in Bromley, in het graafschap Kent. Toen Bowie 15 was, werd zijn linkeroog in een gevecht met een vriend beschadigd toen deze hem met zijn vuist in het gezicht raakte. Na enkele operaties kan David Bowie nog wel zien met zijn beschadigde oog, zij het in mindere kwaliteit. De pupil kan, door de beschadiging, niet meer reageren op licht-variaties waardoor het linkeroog permanent een bruine kleur lijkt te hebben. Hierdoor lijkt het dat hij op het eerste gezicht twee verschillend gekleurde ogen heeft, wat later een van zijn handelsmerken zal worden.

Oorspronkelijk was hij in de jaren zestig saxofonist en zanger in verschillende Londense bluesbandjes, zoals de The Lower Third. Een van David Bowie's grootste talenten is om nieuwe trends te zetten, die navolging kregen over de hele wereld. Later in zijn carrière wist hij zijn imago aan te passen aan muzikale trends, waarbij hij daar zijn eigen invulling aan wist te geven. Zijn muzikale invloed blijkt onder meer door het aantal artiesten dat aangeeft door hem muzikaal geïnspireerd te zijn (Simple Minds, U2, Pet Shop Boys, Placebo, Sonic Youth, The Arcade Fire, Nine Inch Nails, Joy Division en vele anderen). Hij is beïnvloed door drama, van avant-garde en mime tot commedia dell'arte en gebruikte verschillende karakters en pseudoniemen in zijn werk, waarvan Ziggy Stardust de bekendste is. De naam David Bowie is een gevolg van het feit dat er al een Davy Jones van The Monkees was. Daarom koos hij de achternaam Bowie, van Jim Bowie, die het bowiemes had uitgevonden.

Hij verwierf zijn eerste bekendheid met het nummer Space Oddity in 1969, dat samenviel met de eerste maanlanding en gebaseerd was op Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey. Het was zijn eerste commerciële succes in het Verenigd Koninkrijk waar de single de vijfde plaats in de hitparade haalde. In Nederland bereikte de single in september 1969 een achtste plaats in de hitparade. In de Verenigde Staten bereikte het nummer de vijftiende plek in de hitparade. De re-release in 1975 in Engeland bereikte zelfs de eerste plek. Zijn eerste twee albums waren in eerste instantie nergens een groot succes. Beide albums werden in het Verenigd Koninkrijk uitgebracht met de titel David Bowie, hetgeen tot de nodige verwarring leidde. In de Verenigde Staten stond het tweede album in eerste instantie bekend als Man Of Words, Man Of Music. In 1972 werd het tweede album opnieuw uitgebracht als Space Oddity. Met die titel haalde het album zowel in de Verenigde Staten als in het Verenigd Koninkrijk de top 20.

In maart 1970 trouwde Bowie met Mary Angela Barnett (nu beter bekend als Angela Bowie). Later dat jaar bracht hij The Man Who Sold the World uit. Hierop verruilde hij de akoestische gitaar van Space Oddity voor een zwaarder rockgeluid, verzorgd door onder andere gitarist Mick Ronson. Dit sloot aan bij de Britse hardrock van dat moment, hoewel ook op dit album Bowie's drang tot vernieuwing bleek, onder meer door het gebruik van latin invloeden in het titelnummer. Rond deze tijd vormde hij ook zijn band The Spiders From Mars (als opvolger van Hype). Het titelnummer werd succesvol gecoverd door Lulu in 1974 en door Nirvana in 1994. De hoes van The Man Who Sold the World was opvallend, omdat Bowie te zien was in een elegante jurk. Dit was een van de eerste tekenen van de exploitatie van zijn androgyne uiterlijk. De hoes werd in de Verenigde Staten gecensureerd en vervangen door een andere hoes.

Zijn volgende album, Hunky Dory (1971), kenmerkte zich deels door een terugkeer naar het geluid van Space Oddity, maar ook door "Oh! You Pretty Things" en het nummer "Kooks". Dat laatste nummer werd opgedragen aan zijn toen nog jonge zoon Zowie Bowie, die als Duncan Zowie Heywood Jones bij de burgerlijke stand bekend staat. Bowie eerde op het album verder op ongebruikelijk directe manier enkele van zijn voorbeelden in de nummers "Song for Bob Dylan", "Andy Warhol" en "Queen Bitch" (opgedragen aan de Velvet Underground). Het volgende jaar zou Bowie Lou Reeds solo-doorbraak Transformer produceren. Vergezeld van de hitsingle Life On Mars verkocht Hunky Dory goed in het Verenigd Koninkrijk. Ook zijn zelfverklaarde biseksualiteit kon op veel aandacht rekenen (later zou hij afstand nemen van deze uitspraak). In de daaropvolgende periode van achttien maanden (1972 en 1973) had hij in het Verenigd Koninkrijk vier albums in de top tien staan en acht top tien hits. Ook in Nederland en België begonnen zijn albums rond deze tijd steeds beter te verkopen.

De Ziggy Stardustjaren

Zijn androgyne verschijning werd verder doorgevoerd op zijn volgende album The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972). Het album werd zowel commercieel als artistiek een succes. Ziggy Stardust is één van 's werelds meest bekende conceptalbums en verhaalt over de carrière van een buitenaardse rockzanger. Het album bevat veel van Bowie's meest gewaardeerde werk. Het is op nummer 35 het hoogst geplaatste van zes Bowiealbums in de top 500 van meest invloedrijke albums aller tijden van het blad Rolling Stone. Het album valt te beschouwen als een reactie op zijn eigen beroemdheid en het conflict tussen zijn eigen idealen en de realiteit van het leven als een van de grootste sterren van dat moment. Dit thema werd verder doorgevoerd op het album Aladdin Sane (1973) met de hit "The Jean Genie" (nummer 7 in de Nederlandse Top 40) en de Rolling Stonescover "Let's Spend the Night Together". David Bowie werd rond deze periode de koning van de glamrock genoemd.

David Bowie als Aladdin Sane

David Bowie voerde het karakter Ziggy Stardust tot in het extreme door. Hij toerde en gaf persconferenties als Ziggy. Hier kwam een plotseling einde aan toen Ziggy abrupt en dramatisch zijn leven als rockzanger beëindigde tijdens een liveconcert in het Londense Hammersmith Odeon op 3 juli 1973. Deze show werd later uitgebracht in 1983 als film en bijbehorende soundtrack onder de naam Ziggy Stardust - The Motion Picture. Een opgepoetste versie is in 2003 als de 30th Anniversary Edition verschenen. Bowie's volgende twee albums waren muzikaal gezien voortzettingen van de Ziggy Stardustperiode: het jaren zestig cover-album, Pin Ups (1973) en het ambitieuze en futuristische Diamond Dogs (1974). Het album werd gevolgd door een grote Diamond Dogs Tour in de Verenigde Staten. De choreografie van de tour werd verzorgd door Toni Basil en stond bol van theatrale special effects. De tour werd gefilmd door Alan Yentob voor de documentaire Cracked Actor.

Bowie gaf aan dat het resulterende livealbum David Live eigenlijk David Bowie is Alive and Well and Living Only in Theory zou moeten heten, waarschijnlijk een verwijzing naar zijn (door overmatig drugsgebruik) verwarde mentale toestand in deze periode. Desondanks verstevigde het album zijn status als superster, met een tweede plaats in de hitlijst in het Verenigd Koninkrijk en een achtste plek in de hitlijst in de Verenigde Staten.

Bowie werkte in deze periode behalve met Lou Reed ook samen met Iggy Pop & The Stooges, Mott The Hoople en Lulu.

Soul, drugs en Berlijn

In 1975 veranderde Bowie zijn imago drastisch, zowel artistiek als qua uiterlijk. Wel konden we hem in zijn eerste commerciële film, The Man Who Fell To Earth, nog één keer bewonderen als androgyne buitenaardse rockster. Zijn eerste werk na deze zet was de dansbare soulplaat Young Americans. Dit was een groot verschil met zijn voorgaande werk. Hij verloor hiermee veel fans, maar trok ook weer veel nieuwe fans naar zich toe. Opvallend is ook het nummer Fame, een duet met John Lennon. Dit werd zijn eerste Amerikaanse nummer één hit en bereikte in Nederland de vierde plaats.

Ondertussen had Bowie zich gevestigd in Los Angeles en gebruikte veel drugs, vooral cocaïne. Op het album Station To Station (1976) introduceerde hij een nieuw en controversieel personage, genaamd The Thin White Duke, een gladde, koude, typisch Britse aristocraat. Het album was zijn tijd ver vooruit en kenmerkte zich door een kil new wavegeluid, vermengd met enkele funk- en disco-invloeden. Sommigen horen ook de invloed van Bowie's zwaar toegenomen drugsgebruik in vooral het titelnummer, anderen zien in het album eerder toespelingen op occulte zaken, met name op de kabbalistische boom des levens ("Kether" en "Malkut" zoals ze in de tekst van het titelnummer voorkomen zijn namen van sefirot -stations- van de boom des levens). Ook in Bowies andere werk wordt soms gerefereerd aan het occulte. Het nummer Golden Years werd Bowie's vijfde top tien hit in Nederland (nummer 6).

Superster in de jaren tachtig

In 1980 kwam er een eind aan de Berlijnse jaren van Bowie. Met Scary Monsters... and Super Creeps keek hij terug op zijn eigen carrière en met de single Ashes To Ashes scoorde hij weer een grote hit. Het album gebruikte weliswaar de invloeden waarmee Bowie in Berlijn had kennisgemaakt, maar was zowel muzikaal als tekstueel veel directer dan de voorgaande albums. Mogelijk was dit een gevolg van de drastische veranderingen die Bowie in de periode voorafgaand aan het album had ondergaan. Hij scheidde van Angela Bowie en onderging een ontwenningskuur voor zijn drugsgebruik. Veel mensen zagen dit album als zijn voorlopig laatste, omdat het ernaar uitzag dat Bowie zich ging richten op zijn film- en theatercarrière (onder meer stond hij drie maanden op het toneel van Broadway als de Elephant Man). In 1981 scoorde hij samen met Queen nog wel een nummer één hit met de klassieker Under Pressure. In 1982 werkte hij samen met discoproducer Giorgio Moroder voor de soundtrack van de film Cat People en verscheen zijn eind jaren zeventig opgenomen duet Peace On Earth/Little Drummer Boy met Bing Crosby op (kerst)single.

Het duurde tot 1983 voor David Bowie een nieuw album uitbracht. Het toegankelijke album Let's Dance en de bijbehorende hitsingles Modern Love, China Girl en het titelnummer werden enorme commerciële successen die Bowie tot een absolute superster maakten. Het album was geproduceerd door Nile Rodgers (Chic) en alle singles werden voorzien van videoclips die op de in deze jaren nieuwe zender MTV vaak te zien waren. Samen met de Serious Moonlight Tour trok hij overal ter wereld volle stadions. De gitarist op het album, Stevie Ray Vaughan, werd in de tour vervangen door Earl Slick.

De opvolger Tonight (1984), werd door vele critici gezien als een luie poging om het succes van Let's Dance te evenaren. Dit lukte echter maar deels, door middel van het van Iggy Pop teruggeleende Tonight, een duet met Tina Turner, en de hit Blue Jean. Dit laatste nummer ging gepaard met een vijftien minuten durend filmpje, dat op succesvolle wijze Bowie's jarenlange interesse in de combinatie drama en muziek liet blijken. Het album stelt vooral teleur door het geringe aantal nieuwe songs; meer dan de helft van het album bestaat uit covers van Iggy Pop-nummers of eerder door Iggy Pop uitgebrachte songs. Het nummer Loving the Alien laat Bowie echter op zijn best zien.

Het jaar daarop scoorde Bowie toch weer een nummer één-hit met This Is Not America, met de Pat Metheny Group. Dit nummer kwam uit de film The Falcon and the Snowman. Later dat jaar scoorde hij weer een nummer één hit. Deze keer vertolkte hij samen met Mick Jagger de Martha Reeves & the Vandellas-hit, Dancing in the Street, opgenomen in het kader van Live Aid. Hierna speelde hij een succesvolle hoofdrol in de film Labyrinth (1986), waarvan het nummer Underground in Nederland de top 10 haalde. In 1986 speelde hij een rol in de film Absolute Beginners, en de door hem geschreven titelsong werd een hit.

In 1987 kwam het volgende album van David Bowie uit, Never Let Me Down. De plaat werd door critici, maar ook veel fans, ongenadig de grond in geboord. Desalniettemin werd de single Day In Day Out een hitje en was de begeleidende Glass Spider Tour commercieel een veel groter succes dan het album. Artistiek sloeg deze tournee de plank echter behoorlijk mis, iets wat door Bowie later ook volmondig erkend werd. Het opvallende is dat het in dezelfde periode opgenomen en door Bowie geproduceerde Iggy Pop-album Blah Blah Blah wel van hoge creatieve kwaliteit is. Dit album wordt vanwege de invloed van Bowie (nummers als "Isolation", "Hideaway" en "Shades") door veel Bowie-fans beter gewaardeerd dan Bowie's eigen producten in die tijd. Vervolgens werd het even stil rond Bowie als soloartiest. In Nederland scoorde hij in de jaren tachtig nog één nummer één hit met een live-versie van het nummer "Tonight", in duet met Tina Turner.

Tin Machine

In 1988 vormde Bowie, voor het eerst sinds de jaren zestig, een rockband, genaamd Tin Machine. Tin Machine was een viertal, waar naast Bowie gitarist Reeves Gabrels, bassist Tony Sales en drummer Hunt Sales in zaten. Tin Machine bracht in 1989 het album Tin Machine uit, waarbij Bowie zijn wens liet blijken om weer muziek te maken voor zichzelf en niet voor de massa, zoals de albums hiervoor. Bowie trad met Tin Machine op in kleine zalen, waaronder Paradiso.

In 1991 verscheen het album Tin Machine II. Door de critici werd dit album evenals de voorganger met gemengde gevoelens ontvangen. Het album werd ondersteund met een tournee (liveopnames van deze tournee verschenen in 1992 op het album Oy Vey, Baby). Vervolgens werd de band officieus ontbonden.

Sinds de jaren negentig

David Bowie in 1990

Na de artistieke flop Never Let Me Down en zijn ervaringen in de band Tin Machine besloot Bowie dat het tijd was voor verandering. In 1990 werden al zijn klassieke albums op cd uitgebracht door Ryko/EMI, waardoor Bowie de kans schoon zag zijn grote hits ten grave te dragen. Moe van het oeverloos herhalen van zijn grootste successen, wilde hij deze tijdens de Sound + Visiontour voor de laatste keer live ten gehore brengen. In deze tournee was een grote rol weggelegd voor gitarist Adrian Belew, met wie hij ook het duet Pretty Pink Rose had opgenomen.

In 1992 trouwde Bowie met voormalig fotomodel Iman Abdulmajid. Speciaal voor de huwelijksceremonie schreef Bowie een aantal instrumentale nummers, die in 1993 op het album Black Tie, White Noise verschenen. Het album was wederom geproduceerd door Nile Rodgers, en bevatte een aantal sterke tracks, zoals de cover van Creams I Feel Free met Mick Ronson op gitaar en de hitsingle Jump They Say, met als thema de zelfmoord van zijn halfbroer Terry. Mede doordat het label waarop het album in de Verenigde Staten werd uitgebracht (Savage) failliet ging, was er maar een beperkte promotie, en het album werd al snel weer vergeten. In 2003 kreeg het album opnieuw aandacht doordat er een speciale, uitgebreide editie van verscheen, bestaande uit de oude cd, een cd met speciale versies van nummers, en een dvd met daarin videoclips van de nummers en een aantal clips die speciaal waren opgenomen voor vertoning op het huwelijksfeest van Bowie en Iman. In 1993 schreef Bowie de soundtrack voor de BBC-miniserie Buddha of Suburbia, naar het boek van Hanif Kureishi, maar ook dit album werd nauwelijks opgemerkt.

In 1995 kwam Bowie terug met 1. Outside, waarbij hij opnieuw samenwerkte met Brian Eno. Het album werd omschreven als een vreemd, conceptueel en moeilijk toegankelijk album. Het staat vol met gelezen fragmenten over moord, marteling en andere gruweldaden en daartussen staan de nummers. Op dit album is de toenemende invloed van gitarist Reeves Gabrels sterk merkbaar. Er werd gezegd dat dit het eerste album zou zijn in een serie van vijf, en zelfs de titels van de volgende albums (die tot op heden niet zijn verschenen) werden al bekend gemaakt. Wereldwijd kreeg Bowie positieve artikelen en recensies in de bladen. Een grootschalige tournee volgde, waarin Bowie zijn in 1990 gedane belofte zijn oude nummers niet meer te spelen alweer verbrak. Het nummer "Hallo Spaceboy" werd in 1996 in de remix van de Pet Shop Boys (inclusief verwijzingen naar Major Tom) een bescheiden hit. Voor het eerst sinds Scary Monsters had Bowie ook de critici weer (bijna) unaniem aan zijn zijde. Het in 1997 verschenen album Earthling haakte aan bij de toen hippe junglemuziek, maar bevat desalniettemin een aantal sterke nummers (zoals I'm Afraid of Americans dat vagelijk doet denken aan What You Got van John Lennon en Little Wonder). Dit album werd eveneens gevolgd door een tournee, waarin ook nummers uit de Berlijntijd (zoals "V2-Schneider" van "Heroes") van een modern jasje werden voorzien. Tijdens de Earthlingtournee trad ook Nine Inch Nails-zanger Trent Reznor een aantal maal samen met Bowie op en in de videoclip van "I'm Afraid of Americans" is hij de man die een bange Bowie in New York achtervolgt.

David Bowie in 2004, tijdens het uitkomen van Reality

David Bowie's ster op de Hollywood Walk of Fame

De albums ...hours (1999), Heathen (2002) en Reality (2003) lieten een terugkeer zien naar de singer-songwriterperiode van Hunky Dory. Deze drie albums werden door velen gezien als een trilogie. De release van het album ToY, met nieuw opgenomen versies van nummers uit zijn beginperiode, stond gepland voor omstreeks 2001. Om onduidelijke reden werd het album afgezegd, terwijl de hoes al was ontworpen. Een aantal songs van dit album verschijnt als extra nummer op cd-singles uit de Heathenperiode (nieuw opgenomen versies van "Baby Loves That Way", "You Got a Habit of Leaving" en "Conversation Piece", nummers uit 1967, en een nieuwe versie van "Shadowman", een nooit eerder uitgebrachte song uit 1968). Op het album Reality verscheen een nieuwe versie van "Rebel Rebel". Op het album Heathen staan de nieuwe nummers "Afraid" en "Slip Away", een ode aan Bowie's favoriete kinderprogramma uit zijn jeugd, Uncle Floyd. Het nummer "Yesterday" door Bowie (een cover van het Beatles-nummer), dat op internet circuleert, was waarschijnlijk voor ToY bestemd. Het album Reality werd op een bijzondere wijze aan fans en pers gepresenteerd. In een groot aantal plaatsen in Europa kon men op een groot scherm via satelliet het liveconcert volgen waarop Bowie en zijn band alle nummers van Reality ten gehore brachten. De reacties van fans en pers zijn positief. Een dvd van dit concert werd later toegevoegd aan een speciale editie van de cd Reality. Bowie begon in september 2003 aan een ambitieus opgezette tournee van meer dan honderd concerten in anderhalf jaar. Deze tournee werd in 2004 echter plotseling voortijdig afgebroken vanwege gezondheidsproblemen, naar later bleek een lichte hartaanval. Van de Realitytournee verscheen in 2004 een dvd (A Reality Tour) met daarop het concert in Dublin. Sindsdien is het rustig rond David Bowie. Hij trad nog op tijdens de Fashion Rocks, waar hij "Life on Mars?" en "Five Years" ten gehore bracht, samen met de band Arcade Fire. Op 8 februari 2006 kreeg hij een Grammy-award uitgereikt voor zijn gehele oeuvre.

Naar verluidt is hij momenteel bezig met het opnemen van nieuwe nummers voor een album. Op eerste kerstdag 2006 verscheen een speciale cd-single van Bowie met David Gilmour van Pink Floyd, waarop het overlijden van Pink Floyd-oprichter Syd Barrett werd herdacht. Bowie zong op de cd een van de versies van het nummer. De single was slechts een week verkrijgbaar en kon daarna drie weken lang via iTunes worden gedownload. Rond David Bowie's zestigste verjaardag in 2007 verschenen er in muziekbladen veel artikelen en een uitgebreide documentaire op de BBC.Momenteel is Bowie de facto met pensioen, en houdt hij zich muzikaal vooral bezig met het heruitbrengen van ouder materiaal. Af en toe treedt hij nog eens live op of is hij te zien in een film, zoals in The Prestige

Steppenwolf voorman John Kay in 2007

Steppenwolf is een stevige blues-rock band met psychedelische invloeden opgericht aan het eind van de jaren zestig van de twintigste eeuw. Oprichter en spil van de band is John Kay. Hun teksten zijn voor die tijd zeer actueel en beslaan veel aspecten van de roerige "sixties". De band heeft veel invloed gehad en de basis gelegd voor de moderne rockmuziek. De band bestaat en speelt nog steeds.

Historie

Aangemoedigd door Gabriel Mekler, producer van ABC-Dunhill Records, richt John Kay, een Duits-Canadese singer-songwriter de band Steppenwolf op. De naam is geïnspireerd op Hermann Hesse's boek De steppewolf. Volgens ingewijden wordt deze naam aan John voorgesteld door Jim Morrison, die zoals bekend goed thuis was in de literatuur en zich sterk aangetrokken voelde tot het boek.

De bandleden zijn drummer Jerry Edmonton, keyboardspeler Goldy McJohn, bassist Rushton Moreve en de 17-jarige gitaarbelofte Michael Monarch. Ze brengen hun eerste lp, Steppenwolf, uit in 1968 en deze wordt meteen een kaskraker. Niet in de laatste plaats doordat 2 nummers, Born To Be Wild en The Pusher als soundtrack worden gebruikt in de legendarische film Easy Rider van Dennis Hopper en Peter Fonda.

Sinds 1968 hebben John Kay en de band 38 albums uitgebracht.

Muzikale kenmerken

De band heeft een ruige blues-rocksound door het overstuurde orgel- en gitaargeluid plus de gruizige stem van John Kay. De composities zijn duidelijk rock georiënteerd. Luister naar hun ode aan Chuck Berry in de song Berry Rides Again. Zij klinken duidelijk anders, heavier, dan de destijds ook populaire Beach Boys en The Byrds.

Hun muziek kan gezien worden als basis voor de in de jaren zeventig populaire hardrock muziekstijl. In de song Born To Be Wild wordt voor het eerst de term Heavy Metal gebezigd. Na beluistering van het 2e couplet, hoor je John Kay zingen:
"I like smoke and lightning - Heavy metal thunder - Racin' with the wind - And the feelin' that I'm under - Yeah Darlin' go make it happen - Take the world in a love embrace - Fire all of your guns at once - And explode into space".

Hun afschuw van harddrugs laten ze blijken in de dreigende, psychedelische, song The Pusher, waarin alle hens aan dek wordt gehaald om de pusher, de onweerstaanbare dealer, letterlijk te vervloeken en uit te roeien.

In hetzelfde jaar leveren ze hun tweede lp, The Second, af. Deze wordt ook een groot succes en levert met Magic Carpet Ride ook weer een monsterhit af.

Daarna scoort de band geen single hits meer. De samenstelling wijzigt, de bassist Rushton Moreve, wordt vervangen door Nick St. Nicolas. Wel brengen ze in hoog tempo nieuwe lp's uit, bijv. Monster Met daarop kritische songs als Monster, America en Suicide. Op deze plaat vervangt Larry Byrom de gitarist Michael Monarch.

Ferre Grignard (Antwerpen, 13 maart 1939, 8 augustus 1982) was een Vlaams zanger. Hij verwierf faam tijdens de jaren '60 met nummers als "Ring, Ring, I've Got To Sing" en "My Crucified Jesus".

Hij werd geboren in een burgerlijk milieu waar hij later weinig mee te maken zou willen hebben. Toen hij eind jaren '50 kunstonderwijs ging volgen, kreeg hij bekendheid in de Antwerpse artiestenwereld. Niet omdat zijn schilderijen nu zo goed verkochten, integendeel, maar omdat hij zichzelf gitaar had leren spelen en zong als een witte neger. "Hij heeft de blues, al spreekt hij geen woord Engels."

In 1964 werd hij ontdekt door platenbaas Hans Kusters, en Grignard brak snel door met de hit "Ring, ring, I've got to sing". Met zijn hippie-achtige imago, zijn lange haar en nonchalante uiterlijk, werd hij de Boudewijn de Groot van Vlaanderen.

Hoogtepunt was een optreden in Olympia in Parijs. Kort daarop klaagde hij de Franse vedette Johnny Halliday aan, die een bewerking had gemaakt van zijn tweede hit "My crucified Jesus". Het plagiaat zelf kon hem niet zoveel schelen, wel het feit dat Halliday er een tekst op had gemaakt, die beledigend was tegenover hippies in het algemeen en Grignard in het bijzonder.

Grignard leefde overeenkomstig zijn imago: wild en nonchalant. Dat deed zijn carrière geen goed. De fans waren hem snel vergeten en Grignard werd weer cafézanger. Vlak voordat hij in 1982 aan keelkanker zou overlijden, probeerde hij een come-back te maken, "met beklemmend werk, indringend als een lange doodskreet".

Omdat hij vaak in het Antwerpse jazzcafé "De Muze" zat, hangt er ook nu nog steeds een groot portret van Grignard aan de muur.

In 2005 eindigde hij op nr. 185 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg, buiten de officiële nominatielijst.

Billy Ray Cyrus (Flatwoods (Kentucky), 25 augustus 1961) is een Amerikaanse countryzanger en acteur. Zijn bekendste hit is 'Achy Breaky Heart' uit 1992. Tevens is hij de vader van Miley Cyrus die bij het jongere publiek beter bekend staat als Hannah Montana.

Muziek

Billy Ray bezocht het Georgetown College met een studiebeurs voor honkbal. Hij stopte echter om samen met zijn broer Jeff een band te vormen, genaamd "Sly Dog". Hij werd ontdekt door de platenmaatschappij Mercury, toen hij in 1990 een concert van Reba McEntire in Louisville, Kentucky opende. In datzelfde jaar verhuisde hij naar Los Angeles en tekende een contract bij Mercury Records. Zijn eerste album "Some Gave All" bracht meteen een grote hit, "Achy Breaky Heart". Dit nummer zorgde in Amerika voor een grote opleving van het linedancen en maakte van Billy Ray een grote ster. Ook kenden velen hem vanwege zijn mullet-kapsel, kort van voren en bovenop, en lang van achteren.

Billy Ray's tweede album "It Won't Be the Last", liep in het begin goed, maar vergeleken met zijn eerste album vielen de verkoopcijfers sterk tegen. In 1993 werkte hij mee aan de single "Romeo" van Dolly Parton, die ze onder de naam "Dolly Parton & Friends" uitbracht met Pam Tillis, Kathy Mattea, Mary Chapin Carpenter, Tanya Tucker en dus ook Billy Ray Cyrus. Een jaar later, in 1994, bracht Billy Ray zijn derde album uit, getiteld "Storm In The Heartland". Hierna volgden nog "Trail of Tears" (1996), "Shot Full of Love" (1998) en "Southern Rain" in 2000. Grote verkoopsuccessen werden dit echter niet. In 2003 boekte Billy Ray wel weer een klein succesje als gospelzanger met het album "The Other Side". In juli 2006 verscheen zijn meest recente album "Wanna Be Your Joe."

Hij heeft drie nummer één-hits en zes top tien-hits op zijn naam staan, waaronder "Could've Been Me" en "In the Heart of a Woman". Tevens heeft Billy Ray het record van langstgenoteerde plaat op nummer 1 in de Billboard 200 met een debuutalbum. "Some Gave All" stond 17 weken op de eerste plaats.

Acteerwerk

Vanaf 2001 speelde Billy Ray de hoofdrol in de comedy-dramaserie "Doc" van zender PAX (tegenwoordig ION Television). Deze serie werd het best bekeken programma van de zender en liep 3 seizoenen, tot 2004. In 2005 speelde Billy Ray in de theaterproductie "Annie Get Your Gun in Toronto" de rol van Frank Butler.

Tegen het einde van 2005 begonnen Billy Ray en dochter Miley met de opnames van de eerste twintig afleveringen van de Disneyserie "Hannah Montana". Deze show gaat over een jong pop-idool (Hannah Montana), die een alter ego aanneemt(Miley Stewart) om op die manier haar jeugd als een normaal kind door te kunnen brengen (Hannah en Miley zijn gespeeld door Miley Cyrus). Billy Ray speelt hierin de vader en manager van dit pop-idool.

De symbolen die de officiële titel van Led Zeppelin IV vormen. Ze staan respectievelijk voor Jimmy Page, John Paul Jones, John Bonham en Robert Plant.

Led Zeppelin was een Engelse rockband, opgericht in 1968 door gitarist Jimmy Page, nadat hij als enige lid van de Yardbirds was overgebleven. Naast Page bestond Led Zeppelin uit Robert Plant (zang), John Paul Jones (bas en toetsen) en John Bonham (drums).

Biografie

The New Yardbirds

In juli 1968 bleef Jimmy Page als enige over van The Yardbirds. Er moest contractueel nog een aantal optredens in september gespeeld worden in Scandinivië. Page wilde Terry Reid als zanger, maar die had net een nieuw platencontract, en beval Robert Plant aan. Deze bracht op zijn beurt drummer John Bonham mee. John Paul Jones, die al eerder met Page gewerkt had, werd bassist van de groep. Het allereerste nummer dat de groep samen speelde was Train kept a Rollin', een nummer dat de Yardbirds ook gespeeld hadden. De groep speelde van 14 tot 23 september 1968 een achttal optredens in Denemarken, Zweden en Noorwegen onder de naam The New Yardbirds. Andere 'Yardbirds'-nummers die de groep speelde waren: Dazed and confused en White Summer. Het eerste was een bewerking van een nummer van Jake Holmes dat zou verschijnen op het eerste album van Led Zeppelin, het tweede was een nummer geschreven door Jimmy Page, dat op Little Games staat, een album van The Yardbirds uit 1967.

Led Zeppelin

In oktober 1968 neemt de groep zijn eerste plaat op. Vervolgens gaat de groep van 15 oktober tot 20 december 1968 onder de naam Led Zeppelin, genoemd naar Keith Moon's manier om een slecht optreden te beschrijven (Goin' down like a lead zeppelin), op tournee door Engeland. Daarna begint een Amerikaanse tournee van 26 december 1968 tot 8 februari 1969. De setlist bestaat voornamelijk uit songs uit het eerste album. Daarnaast speelt de groep onder andere Killing Floor, een bluesnummer van Howlin' Wolf dat later in een bewerkte versie als The Lemon Song op Led Zeppelin II terecht zal komen, en Pat's Delight, een drumsolo van John Bonham die als Moby Dick eveneens op datzelfde album zal terechtkomen.

Op 12 januari 1969 komt het eerste album Led Zeppelin uit, een album met zowel harde blues als akoestische nummers. In hetzelfde jaar komt Led Zeppelin II uit, een album waarvan de nummers op verschillende plaatsen tijdens de tournees opgenomen zijn. Op het derde album Led Zeppelin III zijn Engelse folk-invloeden te horen, een geluid dat op het vierde album Led Zeppelin IV versterkt werd. Het vierde album wordt, vanwege de in runentekens geschreven titel, ook wel The Runes Album genoemd. Op dit album staat de wereldhit (en all-time classic) Stairway to Heaven, die echter nooit als single uitgebracht werd. Drummer Bonham overleed op 25 september 1980. Eind 1980, enkele maanden na het overlijden van Bonham, hield Led Zeppelin op te bestaan. Postuum verscheen nog het album Coda, met daarop een aantal nog nooit eerder verschenen nummers uit de periode 1969-1978.

Optredens na 1980

In 1985 was er een speciaal optreden van de drie overgebleven bandleden (samen met Phil Collins en Tony Thomson van Chic op drums) op het liefdadigheidsconcert (Live Aid) in Amerika, ; ook bij het 25-jarig bestaan van hun platenmaatschappij in 1988 (Atlantic Records) traden ze nog een keer op, waarbij Jason Bonham, de zoon van John Bonham, drummer was.

Op 10 december 2007 was er een eenmalig optreden (ook weer met Jason Bonham op drums) in het 02-Arena stadion in Londen als eerbetoon aan hun overleden ontdekker, Ahmet Ertegün. Voor de 20.000 beschikbare kaarten zijn wereldwijd ongeveer 20 miljoen aanvragen geweest. De pers was zeer lovend over dit reünie-concert en er waren daarna geruchten over een wereldtournee. Begin 2009 werd duidelijk dat Led Zeppelin niet meer gaat touren.

Invloed

Led Zeppelin heeft wereldwijd meer dan 310 miljoen albums  verkocht waarvan er alleen al 112 miljoen in de Verenigde Staten. Deze hoge verkoopcijfers zijn redelijk opmerkelijk te noemen omdat ten eerste de band maar tien à elf jaar bestond en ten tweede geen echte "hitmachine" was, meer een band die het van de albums moest hebben. Hieruit zou geconcludeerd kunnen worden dat Led Zeppelin tot de beste rockbands ooit behoort, en de band tot op de dag van vandaag zijn aandeel in de muziek nog niet verloren heeft. Nog steeds wordt Led Zeppelin als voorbeeld of inspiratiebron gezien door veel nieuwe muzikanten.

Frans Bauer (Roosendaal, 30 december 1973) is een zanger van het levenslied. Hij is ook werkzaam als televisiepresentator.

Het vermogen van Bauer wordt volgens het blad Quote geschat op 16 miljoen euro. Hij is daarmee één van de rijkste Nederlanders onder de 40 jaar. Het meeste geld verdient hij met zijn reallifesoap en de concerten in Ahoy. Per show ontvangt hij ongeveer € 100.000.

Opvallend is dat hij tijdens het spreken een Brabants accent gebruikt (zachte g, palatale r), maar tijdens het zingen is dit niet het geval.

Jeugd en het begin

Hij werd geboren als Frans van Doorn, omdat zijn ouders toen nog niet waren getrouwd.

Bauer groeide op in een katholiek gezin, en bracht zijn jeugd door in een woonwagen. Vanaf jeugdige leeftijd was Bauer vastbesloten om zanger te worden. Zijn grote idolen zijn Julio Iglesias, Elvis Presley en Koos Alberts. Door de laatste werd hij tijdens optredens soms op het podium gehaald om Ik verscheurde je foto mee te zingen.

Bauers eigen zangcarrière kreeg vorm in 1987 toen hij onder de hoede van producers Riny Schreijenberg en Emile Hartkamp zijn eerste single Ben je jong opnam. Eerste landelijke bekendheid kreeg hij door het televisieprogramma All you need is love (1991), waarin hij mocht kiezen uit twee vrouwelijke fans (die toevallig allebei Diana heten) om een avondje te gaan stappen.

Carrière

Het televisieoptreden zorgde voor naamsbekendheid maar het duurde, mede door onwil van nationale radiozenders om zijn muziek te draaien, nog tot 1994 voor Bauer met Als sterren aan de hemel staan zijn eerste hit scoorde. Met het Duitstalige schlageralbum Weil Ich Dich Liebe veroverde Bauer in 1997 ook de Duitse markt. De Regenboog, een duet met Marianne Weber, was in datzelfde jaar in Nederland een nummer 1-hit. Het jaar 1997 eindigde voor Bauer echter in mineur; twee leden van zijn begeleidingsband kwamen, terugkerend van een optreden, bij een verkeersongeval om het leven.

Dankzij zijn fans werd Bauer steeds populairder. In maart 1998 gaf hij zijn eerste reeks concerten in Ahoy Rotterdam. Platenmaatschappijen hadden miljoenen over voor een contract. In 2003 was de realitysoap De Bauers over het gezinsleven van Frans en Mariska een veelbekeken televisieprogramma.

Bauer werd verder veelvuldig geïmiteerd door Edwin Evers in zijn radioprogramma "Evers staat op".

In 2004 werd Bauer, onder meer vanwege zijn vele liefdadigheidswerk, benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. In datzelfde jaar won hij tevens de Gouden Televizier-Ring. Bauer is ook ambassadeur van Villa Pardoes.

In 2005 maakte Bauer zijn debuut in de bioscoop door mee te spelen in de film "Plop en het vioolavontuur" van Studio 100, waarin hij de rol vertolkte van de muzikale kabouter Amadeus. Eind 2005 ging hij samen met Di-rect touren.

Voor december 2006 stonden een 15-tal concerten in Ahoy gepland, welke echter uitgesteld moesten worden. Reden hiervoor was de vondst van een poliep op zijn stembanden, waar Bauer zo snel mogelijk aan geopereerd moest worden. De uitgestelde concerten hebben in april en mei 2007 plaatsgevonden.

In november 2005 was "Slapen bij Frans Bauer" een actie op de Nederlandse radiozender Radio 538 die werd uitgezonden op Talpa. In dit programma kregen deelnemers de kans om een nacht te slapen bij Bauer. Bauer koos 50 van zijn grootste fans uit om in een grote tent vlak bij zijn huis te slapen. Hieruit koos hij weer 4 fans die een nacht bij hem thuis mochten slapen.

Bauer heeft in samenwerking met de warenhuisketen Vroom & Dreesmann een kledinglijn ontworpen.

Op 12 april 2007 verscheen zijn biografie Frans Bauer, geschreven door Louis Bovée, een 155 pagina's tellend boek over de zanger met drie hoofdthema's: De Liefde, Het Geluk en Het Verdriet (en toch weer geluk).

In december 2007 gaf Bauer een serie van achttien concerten in Ahoy Rotterdam waaronder drie speciale kerstconcerten. In januari 2008 stond hij in het Antwerpse Sportpaleis.

Op 10 oktober 2007 werd het lied, "Mijn vaderland", verkozen tot het favoriete nieuwe volkslied. Dit gebeurde in een programma van de VPRO.

Op 21 april 2008 werd bekend dat de zanger een nieuwe reeks afleveringen van Bananasplit gaat presenteren. De uitzendingen komen vanaf februari 2009 op tv. Precies 5 jaar na de dood van Ralph Inbar, die het televisieprogramma in de jaren ’80 presenteerde. Op 8 februari 2009 was de eerste aflevering.

Op 5 september 2008 was bij de TROS de eerste aflevering te zien van de reallifesoap Frans & Marianne. In deze soap was de hernieuwde samenwerking tussen Bauer en Marianne Weber te zien. In december 2008 gaf het duo een reeks eenmalige concerten in Ahoy'.

Bauer presenteerde vanaf februari 2009 een reeks afleveringen van Bananasplit, precies 5 jaar na de dood van Ralph Inbar, die het televisieprogramma in de jaren 1980 presenteerde.

Op 18 oktober 2009 maakt hij bekend dat hij zijn eigen kinderfonds Sterrenfonds Laat Kinderen Stralen begint. Het fonds zal zich gaan zich inzetten voor zieke kinderen van 0 tot en met 16 jaar. De zanger stopt per direct met zijn ambassadeursschap voor Villa Pardoes.

In 2009 acteert hij voor de tweede keer. Hij speelt de rol van kapitein in de film Sinterklaas en de Verdwenen Pakjesboot.

Zijn derde acteerklus is in 2010, ditmaal alleen met zijn stem. In Wickie de Viking de film spreekt hij de Nederlandse stem van Viking Ulme in.

Vanaf 13 oktober 2010 is Frans te zien als de kapitein van de Pakjes-Boeing van Sinterklaas in de film Sinterklaas en het Pakjes Mysterie

Persoonlijk

Bauer ontmoette op 27 januari 1992 zijn latere vrouw Mariska ("Ma-ris") van Rossenberg. Hij was toen 18 en zij 16 jaar oud.

Ze hebben vier zoons: Christiaan (geb. 23 juni 2001), Jan (geb. 8 oktober 2002), Frans jr. (geb. 6 maart 2005) en Lucas (geb. 8 mei 2009).

Op 26 maart 2007 kondigde Bauer aan in het huwelijk te treden met zijn vriendin. Bauer en Van Rossenberg wilden in 1997 al trouwen, maar door de dood van Mariska's broer Jan en een miskraam in 2004 was het huwelijk voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Op 14 februari 2008 ging het stel in ondertrouw in Zevenbergen, gemeente Moerdijk. Op 9 mei 2008 is Bauer met Van Rossenberg getrouwd in Oudenbosch, gevolgd door een feest op cruiseschip Jules Verne dat was afgemeerd in Willemstad. Voor de wet trouwden ze in het Mauritshuis in Willemstad en voor de kerk in de Basiliek van de H.H. Agatha en Barbara in Oudenbosch.

Bauer werd in de jaren 2007 en 2008 door de Nederlandse bevolking verkozen tot positiefste Nederlander.

Trivia

• Ter gelegenheid van het 25-jarig regeringsjubileum van koningin Beatrix op 30 april 2005 zong Bauer voor Hare Majesteit een speciaal door Emile Hartkamp geschreven lied Nederland mijn Vaderland. Dit lied is nooit op cd uitgebracht.
• Zijn fanclub telt circa 11.000 leden.
• In 2005 speelde hij mee met de film Plop en het Vioolavontuur.
• In 2006 gaven Bauer, Ali B en Lange Frans een single uit met de titel De leipe Bauer flavour gemaakt voor de slachtoffers van landmijnen.
• In 2007 bereikt de single Kom dans met mij de nummer 1 positie in de Belgische hitlijst. Het is een duet met de zangeres Laura Lynn.
• In 2008 maakt Bauer zijn comeback in Duitsland met zijn album Schön war die Zeit en een tv-optreden in Das Herbstfest der Volksmusik.

Charlie Watts in Hannover, juli 2006

Charles Robert Watts (Islington Londen, 2 juni 1941), beter bekend als Charlie Watts is de drummer van de Engelse rockband The Rolling Stones.

De 23-jarige Rolling Stones-drummer Charlie Watts trouwt op 14 oktober 1964 in Bradford met de drie jaar oudere Shirley Ann Shepherd. Hun vrienden Jeanette en Andy Hoogenboom zijn getuige. Charlie en Shirley Ann hebben elkaar leren kennen op de kunstacademie in Londen. Zij krijgen één dochter. Seraphine Watts wordt op 18 maart 1968 in een ziekenhuis in Howe geboren. Watts staat bekend als een rustig, evenwichtig persoon en is zich, op een korte periode in de jaren 1980 na, nooit te buiten gegaan aan drank of drugs, zoals zijn bandgenoten.

In 2004 is bij Watts keelkanker geconstateerd, waar hij volledig van is genezen.

Watts is ook een begenadigd tekenaar. Hij staat er om bekend in iedere hotelkamer waar hij verblijft het bed te tekenen en deze tekeningen aan zijn uitgebreide collectie toe te voegen. Hij verzorgde tevens de tekeningen op de hoes (en later het CD-boekje) van het album Between the Buttons en is nauw betrokken geweest bij het ontwerpen van verschillende podia. Daarnaast is hij een verwoed verzamelaar van antieke zakhorloges en klassieke, Britse automerken, alhoewel hij geen rijbewijs heeft. Met zijn vrouw Shirley Ann deelt hij een voorliefde voor paarden (arabieren).

Muzikale carrière

Watts groeide samen met één zus op in de Londense stadsdelen Wembley en Islington. Zijn vader werkte voor de Britse spoorwegen. Op jonge leeftijd raakte Watts geobsedeerd door het spel van drummers als Buddy Rich, Max Roach en Chico Hamilton. Al snel kreeg hij zijn eerste drumstel en leerde zichzelf drummen door mee te spelen op platen van zijn muzikale voorbeelden. Na zijn middelbare school volgde Charlie een opleiding tot reclametekenaar op de Harrow Art

School, waar hij tevens uitblonk in voetbal. In 1960 speelde hij in een lokaal bandje, toen hij kennis maakte met Alexis Korner, de grondlegger van de bluesscene in Londen. Korner wist Watts te overtuigen om achter het drumstel van zijn invloedrijke band Blues Incorporated te kruipen.

Zijn leven als muzikant was echter van korte duur. Watts kon het optreden en oefenen maar moeilijk combineren met zijn baan als tekenaar op een reclamebureau. Toch lukten het The Rolling Stones, die op het punt van doorbreken stonden, eind 1962 Watts te strikken als drummer. In januari 1963 zegde hij zijn zijn reguliere baan op om zich alleen nog maar op The Stones te concentreren.

Samen met Mick Jagger en Keith Richards behoort Watts ruim 45 jaar later nog steeds bij de Stones. Hij is tevens deels eigenaar van het zakelijk imperium van de Stones. Na het vertrek in 1991 van vriend en bassist Bill Wyman, verkoos Watts de jonge, zwarte Daryll Jones uit als vervanger.

Soloprojecten

Watts heeft meerdere jazz/big band opnames uitgegeven met verschillende zangers en muzikanten.

• Februari 1987: Live at Fulham Town Hall (Charlie Watts Orchestra)

VS #14, 6 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Februari 1991: From One Charlie (Charlie Watts Quintet)
• Augustus 1992: Tribute to Charlie Parker with Strings (Charlie Watts Quintet)

VS #19, 10 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• December 1993: Warm & Tender' (Charlie Watts)

VS #6, 15 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Juni 1996: Long Ago & Far Away (Charlie Watts)

VK #86, 2 weken; US #10, 13 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Mei 2000: Charlie Watts/Jim Keltner Project (Charlie Watts en Jim Keltner)
• Augustus 2004: Watts at Scott's (Charlie Watts)

Speelstijl

Watts drumstijl kenmerkt zich voornamelijk door soberheid. Keith Richards beaamt dat door te zeggen dat hij tijdens concerten zich altijd richt op Charlie, omdat hij zich niet van de wijs laat brengen door het flamboyante en opzwepende gedrag van zanger Mick Jagger. Charlie heeft een voorliefde voor jazz en is dan ook het meest in zijn element als hij samen met zijn eigen big band optreedt.

Watts stond bekend als een van de ruigere beat- en bluesdrummers van de vroege jaren '60. Vanaf het einde van de jaren 1960 ontwikkelde Watts zich aan de hand van Stonesproducer Jimmy Miller, zelf ook drummer, tot een meer all-round slagwerker. Bekende voorbeelden van zijn ingetogen, maar zeer karaktersitieke stijl zijn terug te horen op nummers als "Honky Tonk Women", "Start Me Up" en "Paint it, Black". Veel drummers noemen Watts een van de meest invloedrijke blues- en rockdrummers.

Watts speelt al zijn gehele professionele loopbaan op drums van het merk Gretsch. Zijn standaardkit bestaat uit een snare, tom, floor tom en een kick. Watts geluid wordt mede gekarakteriseerd door het gebruik van een Chinees bekken, de zogenaamde china cymbal. Deze gebruikte hij voor het eerst veelvuldig op het album Tattoo You. Zijn huidige drumstel omvat een china, china-ride of swish-knocker, crash en ride van de merken Ufip en Zildjian. De producent van drumstokken, Vic Firth, bracht enkele jaren geleden een Charlie Watts Signature-serie op de markt.

Kim Wilde op Bospop te Weert (2007)

Kim Wilde met bassist Nick Beggs

Kim Wilde, geboren als Kim Smith (Chiswick (West-Londen), 18 november 1960) is een Brits zangeres en tuinier. Ze debuteerde in 1981 met de new wave classic "Kids in America", een top 10 hit in Nederland en nummer 2 in Engeland. In 1987 haalde ze nummer 1 in Amerika met haar versie van The Supremes' "You Keep Me Hangin' On". Wilde's carrière was onvoorspelbaar, met veel pieken en dalen. Tussen 1998 en 2005 was ze voornamelijk bekend als tuinier in Engeland, en in 2006 keerde ze met redelijk succes terug als solo-artiest, na haar eerste nummer 1 hit in Nederland in 2003 samen met Nena.

Kindertijd

Kim Wilde werd geboren als eerste kind van Marty Wilde, bekend rock-'n-roll-zanger in de jaren '50 en Joyce Baker, die deel uitmaakte van de Vernons Girls.

Als kind ging ze naar Oakfield Preparatory School in Dulwich. Ze verhuisde met haar familie naar de provincie Hertfordshire toen ze negen jaar oud was, en ging naar Presdales School, Ware, waarna ze naar de kunstacademie in St. Albans ging.  Ze tekende een contract bij Mickie Most's RAK Records in 1980 nadat ze was ontdekt als zangeres en popster tijdens het zingen van achtergrondvocalen bij een opname van haar broer.

1981-1983: RAK Records

Kim's eerste single, "Kids in America", werd uitgebracht in januari 1981. Het was meteen een groot succes, nummer 2 in de Engelse singleshitparade en top 5 in heel Europa. In Amerika bereikte de single een jaar later nummer 25 in de Billboard Hot 100, en aan het eind van het jaar stond het op nummer 85 in de year-end Hot 100 chart voor 1982. Het wordt wereldwijd nog altijd gezien als Kim Wilde's meest bekende song.

Het debuut-album Kim Wilde werd later in 1981 uitgebracht en bracht nog twee hits voort: Chequered Love (Top 10 in Engeland, Australia and Germany en nummer 2 in Nederland) en Water On Glass.

Het werd gevolgd in 1982 door het album Select, vol songs met synthesizers en de mid-tempo ballade "Cambodia" en de melodramatische tweede single "View From a Bridge". In Frankrijk stond "Cambodia" acht weken lang op nummer 1, in Nederland behaalde het de tweede plaats.

Indertijd was er wat verbazing over Kim's weigering om live op te treden . Haar eerste concerten vonden plaats in september 1982 in Denemarken , en een maand later ging ze op tournee in Engeland .

Wilde won in 1983 de Best Female Vocalist Award tijdens de jaarlijkse uitreiking van de British Phonographic Industry Awards. Echter, na het tegenvallende succes van Wilde's single "Love Blonde" en haar derde album Catch As Catch Can in 1983 verliet ze RAK Records. In de zomer van 1984 tekende ze een contract met MCA Records — daarmee de eerste periode van haar carrière beëindigend.

1984-1998: MCA Records

Tot 1984 was het merendeel van haar songs geschreven door haar vader Marty en haar broer Ricki Wilde, maar Kim begon nu ook zelf te schrijven en componeren. De eerste twee zelfgeschreven songs verschenen op het album Teases & dares, dat twee kleine hits bevatte: "The second time" (nummer 24 in Nederland) en "The Touch" (nummer 20 in Nederland)

Op haar vijfde album, Another Step (1986), had Wilde een nog groter aandeel in de composities. Dit album bevatte tevens haar grootste succes met een cover van de Supremes classic "You Keep Me Hangin' On". Na de hoogste plek te hebben bereikt in Australië en Canada en nummer 2 in Engeland, werd het in de zomer van 1987 een nummer 1 hit in Amerika. Daarmee werd ze de vijfde Engelse zangeres die nummer 1 werd in de US Billboard Hot 100, na Petula Clark, Lulu, Sheena Easton, and Bonnie Tyler. Pas in maart 2008 zou Leona Lewis met haar single Bleeding Love Kim opvolgen.. Wilde gaf later toe dat ze de song "niet enorm goed kende" voordat ze het opnam.

In 1988 bracht Kim Wilde haar best verkopende album uit: Close, dat in Nederland 43 weken in de albumhitparade zou staan, met nummer 7 als hoogste positie. Er kwamen vier Top 40-hits uit voort: "Hey mister Heartache", "You Came", "Never Trust a Stranger" en "Four Letter Word". De release van het album viel samen met Michael Jackson's Bad tournee, waar zij in het voorprogramma optrad in heel Europa. Hoewel ze hem alleen ontmoette tijdens het poseren van een promotiefoto had de mogelijkheid met hem te touren een zeer positieve invloed op haar carrière.

Wilde bracht in 1990 het album Love Moves uit. Het album probeerde het succes van Close uit te bouwen, maar hoewel de werkwijze niet noemenswaardig was veranderd had het publiek haar alweer verlaten. Opnieuw tourde Kim in het voorprogramma van een grote ster: deze keer met David Bowie tijdens zijn Sound & Vision tour.

Een samenwerking met Rick Nowels, songwriter voor o.a. Belinda Carlisle, resulteerde in het gitaar-georiënteerde "Love Is Holy" en het album Love Is (1992). In 1993 bracht ze haar eerste officiële compilatie-album uit, met als nieuwe track het dansbare "If I Can't Have You", een cover van de Yvonne Elliman track (geschreven door de Bee Gees voor de film Saturday Night Fever).

In 1995 bracht Kim het album Now & forever uit. De single "Breakin' away" bereikte slechts de tipparade, verder succes bleef uit. Wilde sloeg een nieuwe weg in toen ze van februari 1996 tot februari 1997 optrad als Mrs. Walker in de London West End musical-productie van Tommy. Hier ontmoette ze Hal Fowler, met wie ze trouwde op 1 september 1996. Wilde nam in 1997 nog een nieuw album op, maar na complicaties binnen de platenmaatschappij MCA werd het contract in 1998 ontbonden. Het album werd nooit uitgebracht.

Privéleven

Tijdens de jaren '80 had Wilde een aantal relaties. Eerst werd ze de vriendin van saxofonist Gary Barnacle. In 1988 kreeg ze een relatie met Calvin Hayes van de band Johnny Hates Jazz. In 1993 had Kim een kortstondige relatie met TV-presentator Chris Evans. Op 1 september 1996 trouwde Kim Wilde met Hal Fowler, haar medespeler in de musical Tommy. Ze wilden zo snel mogelijk een gezin stichten. Op 3 januari 1998 werd hun eerste zoon Harry Tristan geboren. Twee jaar later, op 13 januari 2000, volgde dochter Rose Elisabeth.

Tuinieren

Tijdens haar eerste zwangerschap realiseerde Wilde zich dat ze voor haar kinderen een gezonde leefomgeving wilde creëren. Ze volgde colleges aan het prestigieuze Capel Manor college om tuinbouw te studeren. Toen het Britse TV-station Channel 4 op zoek ging naar talent om een tuinprogramma te presenteren, kwamen ze uit bij Capel Manor, en bij Wilde. Ze werd aangetrokken als designer voor het programma Better Gardens. Een jaar later stapte ze over naar de BBC, waar ze twee seizoenen van Garden Invaders opnam. In 2005 deed zij voor het eerst mee aan de Royal Horticultural Society Chelsea Flower Show, en won een gouden medaille en de titel 'best in show' in de categorie Courtyard Gardens. Ze brengt tevens haar eerste boek uit: 'Gardening with children' (Collins, 2005). Dit boek wordt een jaar later, in maart 2006, uitgebracht in Nederland als 'Tuinieren met kinderen'. Haar tweede boek volgde in april 2006, getiteld The First-time Gardener, uitgebracht in Nederland in 2007 als Tuinieren!.

All about Alice (2001)

Kim Wilde en David Fountain maakten de tuin 'All about Alice' voor de Tatton Flower Show die plaatsvond van 18 tot 21 juli 2001. De tuin verbeeldde het verhaal van Alice in Wonderland. De tuin was gebouwd op twee verdiepingen, met een grote eikenboom als centrale blikvanger. Het onderste verdiep toonde gat dat steeds kleiner leek te worden, zoals het konijnenhol waar Alice haar avonturen begon. Het bovenste verdiep verbeeldde vier verhalen uit Alice's avonturen. De tuin kreeg de 'Best Show Garden' prijs.

The Cumbrian Fellside Garden (2005)

Kim Wilde en Richard Lucas ontwierpen en maakten 'The Cumbrian Fellside Garden' voor de RHS Chelsea Flower Show in Londen in 2005. Deze romantische tuin uit Cumbria was geïnspireerd door het heuvellandschap van de Lake District. Een voortdurend waterstroompje wordt door een sleuf door de tuin geleid, als simpel en relaxed onderdeel. De achterzijde van de tuin was voornamelijk wild; de natuur wordt teruggedrongen in haar poging om territorium te winnen. Wilde bloemen groeien in het lange gras en in de voegen van de muren. De voorkant van de tuin is romantisch beplant met verschillende bloemen. Leisteen uit Cumbria werd gebruikt als ondergrond. De tuin won een gouden medaille en de 'Best in show' prijs in de categorie Courtyard Gardens, plus de BBC RHS People's Award voor kleine tuinen.

Maar de muziek zat haar intussen nog altijd in het bloed. Op 13 januari 2001 trad ze voor het eerst in vier jaar weer op, als gast in een lokaal liefdadigheidsconcert verzorgd door de ABBA tribute band Fabba. Als gevolg hiervan trad ze aan het eind van 2001 op in de Here & Now Tour, een concertserie rondom de muziek van de jaren '80, samen met artiesten als Paul Young, The Human League en Howard Jones. Dit was zo'n succes dat ze dit de drie jaren daarna herhaalde. Nieuwe muziek was er ook; in 2001 nam ze een nieuwe track op (Loved) voor een compilatie-album, en die track werd onverwacht een hit in België. In 2003 had ze in heel Europa succes met Anyplace, anywhere, anytime, een duet met een ander '80er jaren-icoon: de Duitse zangeres Nena. Dit is een tweetalige remake van het oorspronkelijk Duitse nummer Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann van Nena uit 1984.

Op 8 september 2006 werd een nieuw album uitgebracht door EMI: Never say never. De eerste single verscheen kort daarvoor in Nederland: een nieuwe versie van het nummer You came. In 2007 ging ze voor het eerst sinds 1994 weer op tournee, waarbij ze ook enkele malen Nederland aandeed.

Geert Hoste (Brugge, 1 juli 1960) is een Vlaamse humorist die kan beschouwd worden als de grondlegger van de stand-upcomedy in Vlaanderen.

Geert Hoste is sinds 1993 één van de meest succesvolle theaterauteurs en performers van Vlaanderen. Al zijn theaterprogramma's zijn op televisie en/of radio uitgezonden en worden jaarlijks herhaald. Hoewel hij nog slechts een tweetal maanden per jaar optreedt, komen jaarlijks zo'n 60.000 toeschouwers naar het theater. Zijn televisieprogramma's halen jaarlijks heel veel kijkers.

Hoste is vooral bekend vanwege zijn politieke en actuele humor.

Biografie

Hij studeerde aan het Gentse Sint-Barbaracollege en begon daarna aan zijn studie Rechten aan de universiteit van Gent. Om die studie te betalen begon hij 1978 als mimespeler op te treden op straat. Hij vervolledigde zijn act met opleidingen klassiek ballet in Gent en Parijs en flamenco in Spanje. Al snel werd zijn mime door lokale journalisten opgemerkt en trad hij op tijdens festivals in heel Europa, in Washington, Moskou en Bombay.

Na de première van zijn mimesolo "Vlaas is Zot" in 1983 werd Hoste benaderd door de BRT met het verzoek om mee te werken aan de creatie van een nieuw kinderprogramma in opvolging van Sesamstraat, Liegebeest.

In de jaren '90 maakte Geert Hoste bekroonde programma's voor Radio 1, Radio 2 en Radio Donna en in Duitsland voor WDR.

Sinds 1993 maakt hij elk najaar een theaterprogramma rond de actualiteit van dat jaar, bedoeld als eindejaarsconference. Dit programma wordt traditiegetrouw op 1 januari uitgezonden op de Vlaamse openbare omroep. Op 1 januari 2009 keken 1,7 miljoen kijkers na een item in het journaal op de VRT én NOS hoe onder andere Prins Laurent en Prinses Claire lachen met de conference. Het programma haalde in primetime 61,9 procent marktaandeel. Zo komt het theaterprogramma Geert Hoste Regeert in de Top 20 van de best bekeken Vlaamse televisieprogramma's aller tijden.

Stijl

Hoste staat al jaren bekend vanwege zijn humor rond de actualiteit. De theatershows die hij elk jaar uitbrengt en traditiegetrouw met Nieuwjaarsdag op televisie worden uitgezonden zijn opgezet als een soort van eindejaarsoverzicht. Daarbij maakt hij grappen over de Belgische en internationale politiek, maar ook rond het Vlaamse medianieuws dat jaar. Vooral rond het Belgische koningshuis maakt hij geregeld grappen.

Hoste was één van de eerste Vlaamse komieken die stand-upcomedy bracht: conferences waar slechts zelden muziek of andere theatervormen aanwezig zijn. In zijn onemanshows maakt hij ook gebruik van mime en pantomime. De voorbije jaren schreef hij een paar liedjes voor zijn theaterprogramma die door Miguel Wiels op muziek werden gezet.

Ondanks zijn succes heeft Hoste ook de nodige kritiek mogen verwerken. Critici verwijten hem dat zijn humor het vooral moeten hebben van rare gezichten trekken, idiote stemmetjes opzetten en grappen die personen eerder op hun uiterlijk of uitspraken pakken dan op hun daden^[bron?]. In die zin verwijt men hem ook dat hij geen echte politieke satire maakt, maar eerder vrijblijvende, brave, simplistische grapjes rond politici. Ook wordt hem verweten te vaak met het Belgische koningshuis te lachen.

Overig werk

Geert Hoste heeft een column in het Vlaamse weekblad Dag Allemaal. Zijn conference wordt uitgezonden op de Vlaamse radiozender Radio 2. Zijn tv-programma's worden jaarlijks door alle zenders met veel succes herhaald. Al zijn boeken haalden de bestsellerlijsten. Hij kreeg diverse prijzen en onderscheidingen in binnen- en buitenland. Geert Hoste zet zich actief in voor Amnesty International Vlaanderen en bij orgaandonorenverenigingen. Hij is ambassadeur voor Vogelbescherming Vlaanderen.

Privéleven

Geert Hoste laat zich zelden interviewen en er is zeer weinig over zijn privéleven bekend. Hij is gehuwd met illustrator en schrijfster Veronique Puts. Ook is hij familie van fotomodel Phaedra Hoste.

Theaterprogramma's

• 1987 Geert Hoste stand up comedy
• 1990 Geert Hoste Vers lach
• 1992 Geert Hoste Live wit
• 1993 Geert Hoste Live zwart
• 1994 Geert Hoste Koning
• 1995 Geert Hoste Alleen
• 1996 Geert Hoste Spreekt
• 1997 Geert Hoste JA!
• 1998 Geert Hoste 3000
• 1999 Geert Hoste Sterk
• 2000 Geert Hoste Verdorie
• 2001 Geert Hoste Dwars
• 2002 Geert Hoste Puur en Onversneden
• 2003 Geert Hoste Hard
• 2004 Geert Hoste Patat
• 2005 Geert Hoste Staat
• 2006 Geert Hoste Staat Verder
• 2007 Geert Hoste Houdt Woord
• 2008 Geert Hoste Regeert
• 2009 Geert Hoste Beslist
• 2010 Geert Hoste Vulkaan

Televisieprogramma's

• Sinds 1 januari 1994 zendt de openbare omroep onafgebroken ieder jaar zijn nieuwjaarsconference uit. De titels vind je bij Theater.
• 1993 Sla je Slag (spelprogramma)
• 1997 Geert Hoste Toerist (serie)
• 1998 O dierbaar België (docu-comedyserie, 13x)
• 1999 Geert Hoste Redt het land (docu-comedyserie, 6x)
• 2000 Geert Hoste en de lachende neger (docu-comedyserie, 6x)
• 2001 Geert Hoste Histories (docu-comedy serie, 6x)
• 2002 De leukste eeuw van Geert Hoste (10x)
• 2003 Geert Hoste en de Modelstaat (magazine 6x)
• 2003 Geert Hoste Eén man, Eén stem (verkiezingsconference)
• 2003 Geert Hoste staat model (10x)
• 2004 Geert Hoste en het jaar van de Aap (10x)
• 2005 Geert Hoste en het jaar van de Haan (10x)
• 2006 Geert Hoste Compleet (12x)
• 2006 Geert Hoste en het jaar van de Hond (12x)
• 2007 Geert Hoste Compleet (12x)
• 2007 Geert Hoste en het jaar van het Zwijn (10x)
• 2008 Geert Hoste Compleet (12x)
• 2008 Geert Hoste en het jaar van het Geit (7x)
• 2009 Geert Hoste Verzameld (12x)
• 2009 Geert Hoste en het jaar van de Buffel (7x)
• 2010 Geert Hoste Compleet (12x)
• 2010 Geert Hoste en het jaar van de Tijger (7x)

Boeken

• 1998 Geert Hoste Schrijft
• 1999 Geert Hoste 365
• 2000 Geert Hoste Goud
• 2001 Geert Hoste Peper
• 2002 Geert Hoste Heerlijk
• 2003 Geert Hoste Hofleverancier
• 2003 Geert Hoste Blond
• 2004 Geert Hoste Daarover
• 2005 Geert Hoste Kroket
• 2006 Geert Hoste Wel
• 2007 Geert Hoste Graag
• 2008 Geert Hoste Zogezegd
• 2010 Geert Hoste Naar De Letter

Wintertijd en winteruur zijn informele aanduidingen voor de "standaardtijd" die in grote delen van Europa wordt aangehouden van de laatste zondag in oktober tot de laatste zondag in maart. Dit is de periode waarin een eventuele zomertijd niet wordt gebruikt. Steeds geldt: "wintertijd" is standaardtijd, zomertijd is de afwijkende tijd.

De standaardtijd (en daarmee ook de zomertijd) heeft een afwijking ten opzichte van de middelbare zonnetijd. De grootte van die afwijking is afhankelijk van de plek waar men zich bevindt: in het meest oostelijke deel van het Nederlandse taalgebied in Nederland (Bad Nieuweschans in Groningen) loopt de standaardtijd 31 minuten voor terwijl dat in het meest westelijke deel van het Nederlandse taalgebied in België (De Panne in West-Vlaanderen) 50 minuten is.

Standaard- versus zomertijd

De Belgische en Nederlandse regering hebben zich aangesloten bij het besluit van de Europese Commissie (mei 2007) om de zomertijd in elk geval tot en met 2010 te laten ingaan.

Bij het einde van de zomertijd schuift de daglichtperiode een uur op, waardoor het 's ochtends vroeger licht en 's avonds vroeger donker wordt. Het weer stoort zich uiteraard niet aan de verandering van de tijd, zodat ook de gemiddelde dagelijkse gang van weersverschijnselen een uur naar voren schuift. Zo wordt de hoogste temperatuur van de dag meestal enkele uren na het middaguur bereikt. In de winter valt het warmste moment gemiddeld tussen 15 en 16 uur, maar omdat de invloed van de zon 's winters kleiner is dan 's zomers kan het warmste moment van de dag ook op een heel ander tijdstip vallen. Hartje winter wordt de hoogste temperatuur bij stormachtig weer soms midden in de nacht gemeten.

De "wintertijd" in de Nederlandse geschiedenis

In Nederland is de zomertijd in 1977 opnieuw ingevoerd; ook van 1916 tot 1945 was de zomertijd van kracht. Tot aan het begin van de 20e eeuw had vrijwel elke plaats zijn eigen tijd, omdat voor de tijdbepaling werd uitgegaan van de hoogste stand van de zon ter plaatse. Vanwege de rotatierichting van de Aarde wordt de hoogste zonnestand in het oosten van Nederland een kwartier eerder bereikt dan in het westen, in België is het verschil nog wat groter.

In Nederland maakte de komst van spoorwegen de invoering van een landelijke standaardtijd noodzakelijk. Van 1909 tot 1940 kende Nederland daarom de "Amsterdamse tijd", die 20 minuten voorliep op de West-Europese Tijd. Overgang naar de huidige Midden-Europese Tijd vond plaats op 16 mei 1940: op bevel van de Duitse bezetter werd de klok toen één uur en 40 minuten vooruit gezet. Die zomertijd gold ook gedurende de winters van 1941 en 1942. Pas in november 1942 werd de klok weer één uur teruggezet. In de jaren 1943-1945 gold alleen 's zomers de zomertijd, maar in 1946 werd de zomertijd voor een periode van ruim dertig jaar geheel afgeschaft.

Tijdzones

Voor de tijdrekening die we nu kennen is de aarde verdeeld in 24 tijdzones, waarin een standaardtijd geldt. Als maatstaf (universele tijd) wordt de tijd van Greenwich in Engeland genomen, dit is de Greenwich Mean Time. Nederland en het grootste deel van Europa liggen in de zone ten oosten daarvan, waarin het een uur later is dan in Greenwich, de Midden-Europese Tijd.

Crosby, Stills & Nash, Crosby, Stills, Nash and Young of Crosby and Nash is een Amerikaanse band van wisselende samenstelling die vooral in de eerste helft van de jaren '70 zeer bekend en gewaardeerd was, met name door hun karakteristieke close harmony zang en hun verpersoonlijking van de Woodstock generatie.

Biografie

David Crosby had in de nadagen van Buffalo Springfield (waarvan Stephen Stills ook deel uitmaakte) de plaats van Neil Young ingenomen op het Monterey Pop Festival. Graham Nash had The Hollies verlaten en was vertrokken naar de VS. Tijdens een tournee van the Hollies in 1968 had Cass Elliott van The Mamas and the Papas Graham Nash inmiddels al voorgesteld aan David Crosby. Tijdens een feestje zongen Crosby, Stills en Nash a capella "Helplessly Hoping," de aanwezigen waren zo enthousiast dat ze als groep verder gingen.

Hun eerste LP Crosby, Stills & Nash was meteen een succes. Hierna trad ook Neil Young toe tot de groep en gingen ze verder als Crosby, Stills, Nash & Young. Het tweede album, Déjà Vu met Neil Young geldt nog steeds als een van de hoogtepunten uit de popgeschiedenis. Ook het dubbele live album 4 Way Street heeft de tand des tijds doorstaan. Daarna gingen de vier echter hun eigen artistieke weg, met wisselend succes.

Metallica is een metalband uit de Verenigde Staten. De vier groepsleden vormen sinds begin jaren 80 de bekendste band in hun genre.

Bandgeschiedenis

De beginjaren (1980-1990)

Lars Ulrich plaatste in 1980 in het blad Recycler een advertentie omdat hij samen met gelijkgestemden een metalband wilde starten. James Hetfield reageerde op deze advertentie en spoedig hadden Lars en James hun eerste ontmoeting, maar in de zomer van 1981 werd pas de basis van Metallica gelegd. Lars had met succes geprobeerd in aanmerking te komen voor het leveren van een bijdrage aan Metal Massacre, een Metal Blade-compilatie. Hij moest dus heel snel een band vormen om dit nummer op te kunnen nemen. Lars en James ontmoetten elkaar op deze wijze wederom en een derde persoon, Lloyd Grant speelde leadgitaar.

Hun eerste show vond plaats op 14 maart 1982 in Anaheim. De daaropvolgende maand namen ze een demo op teneinde mee te kunnen doen aan een concert. Lloyd Grant maakte toen geen deel uit van de groep, maar Ron McGovney en Dave Mustaine wel. Ze namen vier nummers op: 'Hit The Lights', 'Motorbreath', 'Mechanix' en 'Jump In The Fire'. Later dook deze demo als bootleg op en wordt nu gekend onder de titel 'powermetal'. Aan deze vier nummers werden nog 'Seek And Destroy', 'Metal Militia' en 'Phantom Lord' toegevoegd om tezamen de demo 'No Life 'Till Leather' te vormen.

In november 1982 werd Ron McGovney vervangen door Cliff Burton en in november dat jaar ontmoetten ze Kirk Hammett (toenmalig gitarist van Exodus) voor het eerst. In maart 1983 werd Dave Mustaine, vanwege een alcoholprobleem, uit de band gezet en op 1 april 1983 door Kirk Hammett vervangen (Mustaine zou later, reeds in de zomer van 1983, Megadeth vormen en hierin gitaar en zang voor zijn rekening nemen). Vele optredens in Amerika volgden tot ze in mei 1983 de studio indoken om hun eerste album Kill 'Em All op te nemen. Het album werd twee maanden later uitgebracht. Een korte tour ter promotie van het album volgde en in oktober 1983 zaten ze alweer in de studio om hun tweede album Ride The Lightning op te nemen, dat op 27 juni 1984 door Megaforce Records werd uitgebracht. Nauwelijks vijf maanden later gevolgd door de release van de Creeping Death EP. In dit jaar kwam Metallica voor het eerst naar Europa en traden ze op tijdens het Heavy Sound Festival in België. Ze stonden in het voorprogramma van Barón Rojo.

Vanaf september 1985 tot december 1985 namen ze in Kopenhagen hun derde album Master Of Puppets op. Dit album is onder veel fans nog steeds één van de favorieten. In maart 1986 wordt het album uitgebracht. In dezelfde maand vormden ze de support act tijdens de Amerikaanse tour van Ozzy Osbourne. Metallica's populariteit steeg gestaag en dit was de laatste keer dat ze als support act optraden.

27 september 1986 was een zwarte dag in de geschiedenis van Metallica. Bij het Zweedse stadje Ljungby sloeg één van de tourbussen om, wat de 24-jarige Cliff Burton zijn leven kostte. De rest van de band overleefde het ongeval. Kirk Hammett: 'Ik draaide me om en zag Cliffs voeten onder de bus uitsteken!'. In het verwerkingsproces vormde alcohol hun steun en toeverlaat. Metallica is doorgegaan met de groep uit eerbetoon voor Cliff. James Hetfield: 'Cliff zou de laatste zijn die zou willen dat we opgeven'. In oktober 1986 werd wijlen Cliff Burton opgevolgd door Jason Newsted, na auditie te hebben gedaan.

Op 10 oktober 1987 wordt de EP Garage Days Re-Revisited, met alleen maar covers, uitgebracht. Deze EP is nu een collectors item. Hun vierde album getiteld ...And Justice for All volgt op 25 augustus 1988. Dit album wordt uitgebracht door Elektra Records. In december 1988 neemt Metallica zijn eerste muziekvideo op voor de single 'One'.

Het grote publiek (1990-1996)

Op 6 oktober 1990 duiken ze wederom de studio in voor hun vijfde studio-album. Dit album verschijnt in 1991 waarmee Metallica ook bij het grote publiek bekendheid verwerft. Officieel heet het vijfde studio-album simpelweg "Metallica", maar de naam "The Black Album" (vanwege de zwarte hoes), wordt uiteindelijk populairder. Met "Enter Sandman" en de ballad "Nothing Else Matters" bestormt Metallica de hitlijsten. Ook "Sad But True", "Wherever I May Roam" en "The Unforgiven" zijn uiterst succesvol en kunnen op veel airplay rekenen. Metallica weet hiermee als eerste metalband een mainstream publiek te bereiken op een grote schaal. Op het hoogtepunt van zijn populariteit brengt Metallica de box "Live Shit: Binge & Purge" met onder andere 3 live-cd's en 2 livevideo's uit. Deze box laat Metallica zien op het hoogtepunt van hun carrière.

De jaren van achteruitgang (1996-2001)

In respectievelijk 1996 en 1997 komen de twee nieuwe studio-albums "Load" en "ReLoad" uit (de twee albums waren afkomstig uit één opnameperiode). Op deze 2 cd's heeft Metallica een totaal ander geluid en voorkomen. Veel fans reageren teleurgesteld: de albums worden als te soft en te commercieel ervaren. De mensen die een Black Album 2 verwacht hadden, waren geschokt, dit kon het nieuwe Metallica niet zijn. Veel fans van het eerste uur haken dan ook af. Met "Until It Sleeps", "Mama Said" en "The Unforgiven II" weet Metallica toch wel weer de hitlijsten binnen te dringen. In de clip van "Until it sleeps" zijn overigens scènes te zien die zijn gebaseerd op de werken Ecce Homo en De Tuin der Lusten van de Nederlandse schilder Jheronimus Bosch. In 1998 verschijnt de cover-cd "Garage Inc", een dubbel-cd die niet alleen alle eerder opgenomen Metallica-covers verzamelt (waaronder de covers van Garage Days Revisited uit 1987 en de Garage Days uit 1984), maar ook nog een elftal nieuwe covers presenteert. Met de bewerking van het Ierse volksliedje (veelal onterecht beschouwd als een nummer van Thin Lizzy) "Whiskey In The Jar", kan Metallica weer op veel airplay rekenen. In 1999 verschijnt Metallica's tweede officiële live-album "S&M", waarin de band samen met Michael Kamen en het San Francisco Symphony Orchestra een aantal oude en nieuwere nummers laat horen in een klassiek jasje. Het is (voorlopig) de enige officiële CD waarop de nummers "No Leaf Clover" en "- Human" staan. Nadat de band in 2000 nog middels het nummer "I Disappear" heeft bijgedragen aan de soundtrack van de film Mission Impossible II gaat het snel bergafwaarts met hen. Metallica spant een rechtszaak tegen de peer-to-peer-muziekdeelservice Napster aan en legt daarmee dit populaire programma plat, wat erg veel kwaad bloed zet bij de vele gebruikers van dit programma.

De onzekere toekomst van de band (2001-2003)

In 2001 verlaat bassist Jason Newsted de band na een conflict met zanger Hetfield. Ze raakten het niet eens over Newsteds zijproject EchoBrain. Ondanks het verlaten van Newsted start het drietal de opnames van een nieuw studioalbum met producer Bob Rock als plaatsvervangend bassist. Tijdens de opnamen van het nieuwe album, 'St. Anger', krijgt Metallica steun van een therapeut om te leren omgaan met de botsende karakters in de groep en het wegvallen van Newsted. Deze gesprekken en andere voorvallen zijn gefilmd en hiervan is de documentaire "Some Kind Of Monster" gemaakt. Deze is te zien geweest in de bioscoop en is ook op dvd verschenen. Mede dankzij de gesprekken laat Hetfield zich in een afkickkliniek opnemen, aangezien hij verslaafd is aan "drank en andere verdovende middelen". Het grootste gedeelte van 'St. Anger' Heeft James Hetfield in die kliniek geschreven. Drummer Ulrich en gitarist Hammett blijven achter, zich afvragend of de band Metallica nog wel toekomst heeft. Het is het donkerste uur van de band, sinds de dood van Cliff Burton.

De St. Anger-jaren (2003-2006)

In 2003 is James Hetfield helemaal afgekickt en duiken de drie overgebleven Metallica-leden weer de studio in met producer Bob Rock om het nieuwe studio-album St. Anger verder op te nemen. Ook worden de opnames van 'Some Kind of Monster' hervat Tegen het einde van de opnames neemt de band Robert Trujillo (ex-Ozzy Osbourne, Suicidal Tendencies, Infectious Grooves, Black Label Society) aan als nieuwe bassist. Als welkomstgeschenk krijgt hij hiervoor $1.000.000. St. Anger is een agressieve plaat, waarin Hetfield veel frustraties heeft verwerkt. Het album is minstens even hard als de klassieke Metallica-platen, maar wel minder melodieus. Ook bevat dit album geen enkele gitaarsolo en gebruikt Ulrich een snaredrum waarbij de snaren niet tegen het onderste vel aangeklikt zitten,waardoor het geluid van de drums klinken als zogenaamde Trash Can drums en zijn de teksten niet meer alleen door Hetfield geschreven en is de productie - al dan niet bewust - vlak en rommelig. Het album wordt dan ook met gemengde reacties ontvangen, al zijn ook veel fans blij dat Metallica weer de oude agressie terug heeft, de meesten beschouwen het album niet als 'iets van Metallica' omwille van bovengenoemde redenen. In de toer die op St. Anger volgt speelt Metallica slechts enkele nummers van het nieuwe album, en gebruiken de rest van de tijd voor een best-of-Metallica-compilatie, waarbij ze veel nummers spelen die ze al reeds lange tijd niet hadden gespeeld en veel oude, snelle nummers van de oudere albums.

Death Magnetic (2008)

Op 8 juni 2006 trad Metallica in de Gelredome in Arnhem op tijdens de Escape from the Studio Tour 2006. In Berlijn en Arnhem introduceerden ze tevens een nieuw nummer dat bij gebrek aan een titel "The New Song" werd gedoopt. In Korea en Japan introduceerde Metallica in augustus nog een ander nieuw nummer, dat ze "The Other New Song" hebben gedoopt. Volgens Trujillo was het echter niet aannemelijk dat beide nummers (in die vorm) op het nieuwe album zouden verschijnen, zoals hij in juni 2007 liet weten tijdens een interview met een Grieks tijdschrift. Er zijn delen van The New Song te horen in de nummers All Nightmare Long en The End of the Line. Ook werd in het begin van 2006 de samenwerking met producer Bob Rock stopgezet en is Rick Rubin de nieuwe Metallica-producer geworden. Rubin heeft onder meer gewerkt met trashmetalband Slayer, rapgroep Run DMC, Red Hot Chili Peppers, System Of A Down, Slipknot en Aerosmith.

Op 20 februari 2007 is Metallica's versie van The Ecstasy of Gold verschenen op een tribute album van Ennio Morricone getiteld: We all love Ennio Morricone. Na een tijd lang te hebben opgenomen begonnen ze in 2007 aan hun Sick of the Studio tour '07. Die begon 28 juni in Lissabon en eindigde op 18 juli 2007 in Moskou. Zo waren ze ook te zien op 1 juli in België op Rock Werchter. Begin augustus doken ze weer de studio in om het nieuwe album op te nemen. In september 2008 verscheen de plaat Death Magnetic.

Lars Ulrich

27 juni 2008 bracht Metallica een cover van een Iron Maidensong uit, namelijk Remember Tomorrow. Dit nummer verscheen op het cover album Maiden Heaven van het magazine Kerrang! waarop verscheidene bands Iron Maiden gecoverd hebben.

Op vrijdag 30 mei 2008 speelde Metallica in Landgraaf op Pinkpop. Op vrijdag 15 augustus speelde Metallica in Hasselt op Pukkelpop.

Op 1 augustus werd via de website van de band bekendgemaakt dat het nieuwe album Death Magnetic op 12 september wereldwijd in de winkels zal liggen. Later die dag meldde de website dat Metallica een video heeft opgenomen met de filmmaker Thomas Vinterberg, bekend van o.a Festen. Op Ozzfest, 9 augustus 2008, speelde Metallica voor het eerst een nieuw nummer van Death Magnetic, Cyanide. Deze is tevens in Pro-shot video versie uitgebracht voor Platinum leden van Mission Metallica.

De eerste van het Death Magnetic album afkomstige single heet "The Day That Never Comes", als tweede single wordt het nummer "All Nightmare Long" en als derde wordt "Broken, Beat and Scarred" uitgebracht.

Overigens heeft het nieuwe album Death Magnetic een iets te vroege (digitale) geboorte beleeft doordat het sinds 2 september al te downloaden was via de vele sites die het internet rijk is. De reden hiervoor was dat een Franse platenzaak een exemplaar van het nieuwe album per ongeluk had verkocht waarna het album op internet belandde. Ondanks de reputatie van de band als het gaat om downloaden reageert drummer Lars Ulrich gelaten en zegt op een Amerikaanse radiozender:""Over tien dagen komt de plaat uit. We hebben toch al goud. Het is 2008, zo werken die dingen tegenwoordig."

Na de release van Death Magnetic werd het gehele album op de officiële site gezet.

In april 2009 werd de band opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Op 22 mei is overal in Europa (behalve Engeland) Guitar Hero: Metallica uitgebracht. Het spel is een editie van de Guitar Hero-reeks, en bevat naast nummers van Metallica ook 21 door de band uitgekozen songs van andere bands.

Op 22 mei is overal in Europa (behalve Engeland) Guitar Hero: Metallica uitgebracht. Het spel is een editie van de Guitar Hero-reeks, en bevat naast nummers van Metallica ook 21 door de band uitgekozen songs van andere bands. In 2008 verscheen de live-dvd Français Pour Une Nuit in het Romeinse colloseum van Nimes. Voor Zuid-Amerika en Mexico kwam in 2009 de dvd Orgullo, Pasión y Gloria: Tres Noches en la Ciudad de México uit (vertaald: Kracht, Passie en Glorie: drie nachten in Mexico City). Plannen voor een nieuw album zijn er niet, hoewel hardnekkige geruchten het jaartal 2011 of 2012 melden.

Bezetting

Huidige bandleden

• James Hetfield - zang/rhythmgitaar (vanaf begin)
• Lars Ulrich - drums (vanaf begin)
• Kirk Hammett - leadgitaar (sinds 1983) Ex: Exodus
• Robert Trujillo - basgitaar (sinds 2003) Ex: Suicidal Tendencies, Ozzy Osbourne, Black Label Society

Voormalige bandleden

• Jason Newsted - basgitaar (1986 - 2001) Nu: Voivod, Echobrain
• Cliff Burton - basgitaar (1983 - 1986) overleden op 27 september 1986 door een busongeval tijdens een tour met Metallica
• Dave Mustaine - leadgitaar (1981 - 1983) Nu: Megadeth
• Ron McGovney - basgitaar (1981 - 1982) Nu: Brainkill

Tijdelijke bandleden

• Lloyd Grant - Lead gitaar (heeft voor de demo een solo ingespeeld)
• Bob Rock - basgitaar (Opnamen St. Anger 2003) en producer van 1991 tot begin 2006
• Michael Kamen (en het San Francisco Symphony Orchestra) - tijdens de periode van S&M (Overleden in 2003)
• David Miles - op Low Mans Lyric van het album ReLoad
• Marianne Faithfull - zang op The Memory Remains.
• "Damien C. Philips" (Brad Parker) - Tweede gitarist op een concert in 1982 toen James enkel zong omdat hij een ongeluk had gehad met zijn skateboard.
• John Marshall

1. Tweede gitarist op meerdere concerten in 1986, toen James aan het herstellen was van een skateboard-ongeluk (pols gebroken).
2. Tweede gitarist op meerdere concerten in 1992, James deed enkel zang omdat hij zijn arm verbrand had tijdens een concert.

• Dave Lombardo (Slayer) - Verving Lars tijdens het "Download Festival" op 6 juni 2004
• Joey Jordison (Slipknot) - Verving Lars tijdens het Download Festival op 6 juni 2004
• Flemming Larsen (Lars' drumtechnicus) - Verving Lars tijdens het Download Festival op 6 juni 2004

Pink Floyd is een Engelse rockband die vroege erkenning kreeg voor zijn psychedelische rockmuziek. De groep evolueerde tot pioniers van de progressieve rock en symfonische muziek. Pink Floyd is bekend door zijn filosofische songteksten, klassieke rockcomposities, experimenten met geluid, grafisch en artistiek vernieuwende hoesontwerpen en niet in de laatste plaats door vele spectaculaire live-concerten.

Als een van de meest succesvolle en invloedrijke bands in de rockmuziek verkocht Pink Floyd wereldwijd meer dan 300 miljoen albums. Syd Barrett, Roger Waters en het latere bandlid David Gilmour kenden elkaar van school in Cambridge, terwijl de overige leden Mason en Wright samen met Roger Waters architectuur studeerden aan het Polytechnic in Regent Street in Londen.

Pink Floyd had in de late jaren 60 aanvankelijk bescheiden succes als een psychedelische band die indertijd nog geleid werd door Syd Barrett. Barretts toenemende onbetrouwbaarheid en zijn moeizame gedrag dwongen de overige bandleden om een nieuwe gitarist en leadzanger toe te voegen. Dat werd David Gilmour, die Syd Barrett later helemaal zou vervangen. Na het vertrek van Barrett werd zanger en basgitarist Roger Waters langzaamaan bandleider en belangrijkste songwriter. Dit leidde tot enkele wereldwijd bekende albums zoals Dark Side of the Moon 1973, Wish You Were Here 1975, Animals 1977, en The Wall in 1979.

Tijdens de opnames voor The Wall ontstonden de eerste scheurtjes in de groep. Het volgende album, The Final Cut, was in feite al een soloproject van Waters, met enige assistentie van Gilmour. In 1985 stopte Waters er ook mee en leek het voorbij. Maar in 1986 besloten Gilmour en Mason tot een doorstart, en later voegde Wright zich bij hen. Dit zeer tegen de zin van Waters, waarna rechtszaken volgden over de naamvoering Pink Floyd. Waters verloor.

Het overgebleven trio maakte de albums A Momentary Lapse of Reason in 1987 en The Division Bell in 1994, beide gevolgd door tournees.

Bob Geldof wist in 2005 de groep inclusief Waters bijeen te krijgen voor een optreden in het kader van het op 2 juli 2005 gehouden London Live 8-concert. Dit was het eerste optreden in de voltallige bezetting in 24 jaar. Op 3 februari 2006 verklaarde Gilmour tijdens een interview met de Italiaanse krant La Repubblica dat de band geen nieuw materiaal meer zal uitbrengen en geen tour meer zal houden.. Echter de individuele bandleden sluiten niet uit om solo of in klein samenwerkingsverband verder te musiceren. Door het overlijden van Rick Wright in september 2008 werd een echte reünie onmogelijk.

Bandhistorie

Syd Barrett-tijdperk: 1964–1968

Pink Floyd kwam voort uit een band die geformeerd was in 1964 en achtereenvolgens Sigma 6, de Megga Deaths, The Screaming Abdabs, en The Abdabs heette. Toen deze oergroep uit elkaar viel, gingen de bandleden gitaristen Bob Klose en Roger Waters, drummer Nick Mason, en 'wind instrument' speler Rick Wright verder onder de naam 'Tea Set'. Na een korte periode met leadzanger Chris Dennis, kwam de gitarist en zanger Syd Barrett bij de band, waarna Waters de bas op zich nam. Toen bleek dat een andere band onder dezelfde naam speelde, kwam Barrett met een alternatieve naam The Pink Floyd Sound. Pink en Floyd verwijzen naar twee bluesmuzikanten, Pink Anderson en Floyd Council. Niet veel later viel het begrip "sound" weg uit de groepsnaam. In de begindagen speelde de band covers uit het rhythm and blues-genre maar tegen de tijd dat de definitieve naam "Pink Floyd" leek bezonken, vergaarde de groep bekendheid met psychedelische interpretaties, uitgebreide improvisaties en zogeheten 'spaced out'-solo's. In die tijd speelde Pink Floyd in het Londense underground-uitgaansleven.

De op jazz georiënteerde Klose verliet de band en werd fotograaf, kort voordat Pink Floyd met opnames begon. Pink Floyd nam het eerste album op met als bandleden Barrett op gitaar en zang, Waters op basgitaar en achtergrondzang, Mason op drums en percussie, en Wright switchte naar keyboards en achtergrondzang.

Barrett schreef zijn eigen liedjes. Pink Floyd werd een favoriete gast in het underground uitgaansleven van Londen waaronder de UFO Club, de Marquee Club en the Roundhouse.

Eind 1966 werd de band uitgenodigd om muziek te schrijven voor Peter Whiteheads film Tonite Let's All Make Love in London. Twee tracks zijn op film vastgelegd: ("Interstellar Overdrive" en "Nick's Boogie") in januari 1967. Dit beeld en geluidsmateriaal is uiteindelijk in 2005 onder de titel London 1966/1967, uitgebracht op dvd.

Toen de populariteit steeg, zorgde de band Blackhill Enterprises in oktober 1966 voor een zakelijke overeenkomst met hun managers Peter Jenner en Andrew King,. Aansluitend verschenen de singles "Arnold Layne" in maart 1967 en "See Emily Play" in juni 1967. "Arnold Layne" bereikte nummer 20 in de Engelse hitlijst, en "See Emily Play" bereikte nummer 6. Hierdoor werd hun eerste tv-optreden in de Engelse Top of the Pops in juli 1967 een feit.

Album "The Piper at the Gates of Dawn" (1967)

Het debuutalbum The Piper At The Gates Of Dawn werd in augustus 1967 uitgebracht. Vandaag de dag wordt dit album gezien als een fraai voorbeeld van Britse psychedelische muziek. Het werd toentertijd, maar ook nu nog, goed ontvangen door de critici. De albumnummers werden met name geschreven door Barrett en laten poëtische lyrics en eclectische muziek horen. Zoals het avant-gardenummer "Interstellar Overdrive" en nummers zoals "The Scarecrow," die geïnspireerd is door de Fenlands, een landelijk gebied ten noorden van Cambridge (Barretts en Gilmours geboortestad). De songteksten waren surrealistisch en verwezen vaak naar folklore zoals "The Gnome". De band maakte gebruik van nieuwe elektronische technologie zoals 'stereo panning" en elektrische keyboards. Het album werd een hit in het Verenigd Koninkrijk waar het een #6-toppositie haalde. Gedurende deze periode toerde de band rond met Jimi Hendrix, wat de belangstelling voor Pink Floyds werk zeker ten goede kwam.

Na dit eerste album werden lange instrumentale stukken in de songs opgenomen. Syd Barrett was het genie uit de vroege Pink Floyd. Onder invloed van experimentele drugs zoals LSD schreef hij psychedelische songs die vooral in het eerdere werk gekenmerkt worden door hun vele maatwisselingen.

Barretts vertrek

Terwijl de band aan populariteit won, begonnen de stress van het touren en het toenemende drugsgebruik hun tol te eisen bij Barrett. Diens mentale gezondheid ging gedurende maanden achteruit. In januari 1968 werd gitarist David Gilmour gevraagd om Barretts gitaarspel en zang over te nemen.

Barretts gedrag werd steeds minder voorspelbaar en zijn continu gebruik van LSD maakte hem als bandlid zeer onstabiel. Zo stond hij regelmatig op het podium voor zich uit te staren. Tijdens enkele optredens sloeg hij gedurende het gehele concert dezelfde akkoorden aan, of ontstemde zijn gitaar. Omdat Barrett nauwelijks meer te handhaven was, werd zijn gitaargeluid bij optredens zeer zacht gezet. Zijn bijdragen aan het album A Saucerful of Secrets werden vrijwel allemaal overgespeeld door Gilmour. Uiteindelijk werd Barrett simpelweg niet meer meegenomen op tournee. De overige groepsleden hoopten dat Barrett nog wel als componist verder kon gaan, maar de toenemende complexiteit van zijn composities zoals "Have You Got It Yet?", met veranderende melodieën en akkoorden lieten de bandleden geen andere keus dan ook deze constructie te laten varen.  Toen in april 1968 Barretts vertrek officieel werd, besloten producers Jenner and King bij hem te blijven, en werd de Blackhill partnership opgeheven. De band nam Steve O'Rourke als manager aan, en deze bleef bij Pink Floyd tot zijn dood in 2003.

Na twee solo-albums (The Madcap Laughs en Barrett, mede geproduceerd door en soms met meespelen van Gilmour, Waters and Wright) die bescheiden succes oogstten, trok Barrett zich terug uit de muziekindustrie. Onder zijn eigen naam, Roger, leefde hij een teruggetrokken bestaan in Cambridge. In 1975 dook hij plotseling op bij de opnames van de band voor het album Wish You Were Here. Barrett stierf thuis op 7 juli 2006.

Na het vertrek van Barrett werd Roger Waters de belangrijkste songschrijver. De muziek werd steviger en de sound gemakkelijker in het gehoor liggend. De muziek werd space rock of sciencefiction rock genoemd. De meningen over Pink Floyd varieerden van "een van de prominentste rockbands aller tijden" tot "zielloze verkopers van pompeuze gebakken lucht".

Overgangsperiode 1968–1970

Muzikaal gezien was dit een periode van experimenteren. Gilmour, Waters en Wright brachten elk materiaal in dat een eigen klank en geluid had. Hierdoor was het werk minder consistent dan de voorafgaande, door Barrett gedomineerde, jaren. Maar ook minder ‘gepolijst’ dan de sound van de latere jaren. Anders dan Waters gaven Gilmour en Wright de voorkeur aan nummers met simpele teksten, of aan instrumentale nummers. Uit deze periode komen enkele zeer experimentele nummers zoals:

• A Saucerful of Secrets, dat grotendeels bestaat uit experimentele effecten, slagwerk, oscillatoren, ‘tape loops’ en een engelachtige finale ('Angelic Voices').

• Several Species of Small Furry Animals Gathered Together in a Cave and Grooving with a Pict, dat bestaat uit versnelde samples die lijken op knaagdieren en vogels. Het eindigt in een monoloog in een schots dialect. Dit deel is bij kenners bekend als The Scottish Rant.

• Careful with That Axe, Eugene, een psychedelische trip rond één akkoord, met een oerkreet van Waters.

Album “A Saucerful of Secrets" (1968)

Van de hand van Barrett verscheen er nog één nummer op het tweede album A Saucerful of Secrets van Pink Floyd: Jugband Blues. A Saucerful of Secrets kwam uit in juni 1968, en haalde de negende plek in de UK ranglijst. Dit album is het enige album dat niet de Amerikaanse hitlijsten haalde.  Het album is een beetje uit balans omdat het zowel het psychedelische geluid als het experimentele geluid bevat. De experimentele nummers kwamen op het live-deel van Ummagumma tot hun recht.

Album “Music From the Film More" (1969)

Pink Floyd werd door de regisseur Barbet Schroeder gevraagd om de soundtrack te schrijven voor zijn film More, die uitkwam in mei 1969. De filmmuziek werd uitgegeven als een Pink Floyd-album, Music from the Film More, in juli 1969. Dit album haalde de negende plaats in de UK, en 153e in Amerika. Een aantal nummers op More is akoestisch. Twee nummers van dit album, "Green Is the Colour" en "Cymbaline", werden vaste elementen voor de live-optredens van de band. "Cymbaline" was het eerste nummer waarin Roger Waters' cynische houding over de muziekindustrie aan de orde komt. De rest van het album bestaat uit avant-garde losstaande nummers uit de film en een enkele zwaardere rocknummers als "The Nile Song".

Album “Ummagumma" (1969)

In 1969 volgde een dubbelalbum Ummagumma. Dit is een combinatie van live-opnames enerzijds en onafhankelijke studio-experimenten anderzijds, waarbij elk bandlid een halve kant mocht vullen, zijnde een ‘solo’ project. De titel van het album verwijst naar de in Cambridge gebruikte turbotaal voor “geslachtgemeenschap” . De band experimenteerde op de LP met studio-opnames, dat onder andere Waters akoestische song "Grantchester Meadows" en Wrights vierdelig pianocompositie "Sysyphus" bevatte. Gilmour leverde het meanderende progressieve rocknummer "The Narrow Way" en Mason's bijdrage was de slagwerksolo "The Grand Vizier's Garden Party". Grote delen van deze nummers werden overigens al gespeeld tijdens live-optredens tijdens Pink Floyd's The Man and the Journey-tour. Het live-gedeelte van Ummagumma laat een viertal goede opnames horen van de psychedelische composities Astronomy Domine, Careful with that axe, Eugene, Set the controls for the heart of the sun en A saucerful of secrets. Vooral het live-deel van het dubbelalbum werd populair bij de recensenten en ook bij het publiek. Ummagumma eindigde op de 11e plek in Nederland, de 5e plek in de UK, en als 74e in Amerika.

Album "Atom Heart Mother" (1970)

Het album Atom Heart Mother kwam tot stand in samenwerking met de avant-garde componist Ron Geesin. Op het titelnummer, dat één plaatkant in beslag neemt, krijgt Pink Floyd assistentie van een kopersectie, een voltallig klassiek zangkoor en de cello van Geesin. Op de andere kant van het album hebben Gilmour, Waters en Wright ieder een nummer geschreven en eindigt men met een groepscompositie Alan's Psychedelic Breakfast. Dit laatste nummer is een collage van geluid en muziek rondom een kokende en etende man. Het gebruik van geluiden, geluidseffecten en spraakknipsels zou vanaf dit moment een belangrijk eigenschap worden van Pink Floyd-nummers. In vergelijking met het studiodeel van Ummagumma is er minder ruimte voor experimenten op de b-kant, en er is geen nummer van de hand van Mason. Het album behaalde de 1e plaats in de albumlijsten van het Verenigd Koninkrijk en werd 55ste in N-Amerika. Door dit succes kon Pink Floyd zijn eerste grote tournee doen in de Verenigde Staten. Overigens zijn zowel Gilmour als Waters kritisch over dit 'symfonische' albumwerk. Zo beschreef Gilmour het later als "a load of rubbish / een verzameling onzin" en Waters heeft eens gezegd "I wouldn't mind if it were thrown in the dustbin and never listened to by anyone again / Ik zou het niet erg vinden als het in de vuilnisbak zou verdwijnen, en dat niemand het ooit meer zou horen".

Doorbraak tijdperk 1971–1975

Album "Meddle" (1971)

Het daaropvolgende jaar bracht Pink Floyd het album Meddle uit. Hoogtepunten zijn het openingsnummer, One Of These Days. De vervormde stem in dit nummer is die van drummer Nick Mason (One of these days I'm going to cut you into little pieces; een anti-reactie op de herhaaldelijke kritiek van een lokale radio DJ). Zowel Gilmour als Waters spelen hier de baspartij. Tevens bevat dit album het 23 minuten durende, een volledige plaatkant vergende meesterwerk Echoes.

Live at Pompeii (1971)

Eind 1971 nam Pink Floyd het optreden (zonder publiek) Live at Pompeii op. Regisseur Adrian Maben wilde breken met de traditionele concertregistraties, waarin bands simpelweg tijdens een optreden gefilmd werden. Hij situeerde Pink Floyd in de ruïnes van de arena van Pompeii en vulde deze beelden aan met shots van de opgravingen en van de Vesuvius. Door verschillende problemen met de techniek, werden in de periode 4 tot en met 7 oktober 1971, alleen de nummers "Echoes", "A Saucerful of Secrets" en "One Of These Days" daadwerkelijk in Pompeii opgenomen. De overige nummers "Set the Controls for the Heart of the Sun", "Careful With That Axe, Eugene" en "Moidemoiselle Nobbs" (wat op het album Meddle de titel Seamus had) werden in een studio in Parijs opgenomen. De oorspronkelijke release van de film bevatte alleen de live-opnamen van de bovengenoemde nummers. In 1974 verscheen een tweede versie van de film met daarin opnamen uit de Abbey Road studio's.

Obscured by Clouds (1972)

Obscured by Clouds uit 1972 is opnieuw een filmsoundtrack, met uiteenlopende sferische songs.

Dark Side Of The Moon (1973)

Pink Floyd, 1973

Het hele jaar 1972 werd gewerkt aan materiaal voor een nieuw album. Tijd, dood, geld, gewelddadige conflicten en (hun invloed op) krankzinnigheid zijn de tekstuele thema's. Toen de groep in juni 1972 de studio in ging voor de opnames, speelden ze het gehele album al een half jaar live. Hierdoor hoefde geen tijd meer te worden besteed aan het schrijven van songs en konden ze naar hartenlust experimenteren met geluidseffecten. Verschillende technici en producers werkten mee aan dit album, onder wie Alan Parsons. Dark Side Of The Moon verscheen in maart 1973 en stond vanaf dat moment meer dan 14 jaar (741 weken) onafgebroken in de Amerikaanse top 100 en is een van de best verkochte albums aller tijden (begin 2008 stond de teller op 45 miljoen). De single Money werd een top-20-hit in de Verenigde Staten. De albumcover werd ontworpen door Storm Thorgerson. In 1993 verscheen DSOTM opnieuw in de 20th Anniversary edition, digitaal geremastered. In 2003 werd de oorspronkelijke quad (quadrafonie) versie opnieuw geremasterd en uitgebracht in een 5.1 surround versie op een hybride SACD.

Wish you were here (1975)

Tot eind 1973 bleef de groep zeer veel optreden. Vanaf "Dark Side" werd steeds meer tijd in de studio doorgebracht. Het album Wish You Were Here verscheen in september 1975. De nummers Shine On You Crazy Diamond en Wish You Were Here zijn odes aan Pink Floyd-oprichter Syd Barrett die op 5 juni 1975 tijdens het afmixen van de plaat onverwacht een kijkje kwam nemen in de studio. De bandleden herkenden hem niet, omdat hij volledig was kaalgeschoren (inclusief wenkbrauwen) en bijna 100 kilo woog. Een ander thema op dit album is de druk die platenmaatschappijen op rockbands leggen ("by the way, which one's Pink?").

Roger Waters-tijdperk 1976–1985

Animals (1977)

Op het album Animals, dat in januari 1977 verscheen, worden varkens, honden en schapen gebruikt als metaforen voor leden van de huidige maatschappij. Inspiratiebron is - net als voor Welcome To The Machine - het boek Animal Farm van George Orwell. Twee nummers op dat album zijn herwerkingen van nummers die de groep na de release van "Dark Side" had geschreven, maar tot dan toe enkel live werden gebracht ("You Gotta Be Crazy" werd "Dogs" en "Raving And Drooling" werd "Sheep"). Tussen januari en juli 1977 deed Pink Floyd een uitgebreide wereldtournee onder de naam "In The Flesh". De setlist bestond uit het gehele album Animals, gevolgd door een integrale uitvoering van het album Wish You Were Here.

The Wall (1979)

In 1978 verschenen soloalbums van David Gilmour ("David Gilmour") en Richard Wright ("Wet dream"). Waters hield zich bezig met het schrijven van het dubbelalbum The Wall, dat eind 1979 verscheen. Het album vertelt hoe de rockzanger Pink een muur om zich heen bouwt om zich af te schermen van de buitenwereld. De 'stenen in de muur' worden gevormd door alle traumatische gebeurtenissen uit zijn leven: het opgroeien zonder vader, bepaalde leraren op school, een moeder die hem klein wilde houden, de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog, verbroken relaties. Dit alles leidt bij Pink tot gevoelens van leegte, agressie, wanhoop en gevoelloosheid en het creëren van een muur om zich heen. Hij raakt overspannen en ziet zichzelf als een onaantastbare dictator, die alle zwakkeren in de samenleving wil uitroeien. Als in een (denkbeeldige) rechtszaak zijn schoolmeester, vrouw en moeder tegen hem getuigen, wordt hij gedwongen de muur af te breken.

Roger Waters heeft in meerdere interviews verteld dat de teksten grotendeels autobiografisch zijn en dat het idee voor het album is ontstaan omdat Waters - sinds de enorme populariteit van Pink Floyd en de optredens in voetbalstadions - het gevoel had dat er een muur ontstaan was tussen band en publiek.

De band vervreemdde echter niet alleen van het publiek, maar ook van elkaar. Toetsenist Richard Wright werd het slachtoffer van de interne machtsstrijd en werd tijdens de opnames door Roger Waters uit de groep gezet; hij bleef wel actief als sessiemuzikant.

Zowel het album, als de single Another Brick In The Wall, Part Two, met het thema "We don't need no education", werden grote hits.

In Zuid-Afrika kreeg het nummer een heel speciale betekenis. Het werd de protestsong van het verzet tegen apartheid. Het verplicht stellen van het Afrikaans als vak op de zwarte scholen leidde tot enorme rellen, We don't need no education sloot daar als thema direct op aan. Het nummer werd in Zuid-Afrika verboden. Pas na het opheffen van de apartheid kon Pink Floyd het nummer live uitvoeren in het land.

In 1980-1981 werd The Wall live gespeeld. Tijdens de eerste helft van de voorstelling werd er op het podium een muur gebouwd, waardoor de band de tweede helft van de show niet meer te zien was. Op de muur werden animaties van tekenaar Gerald Scarfe vertoond. Vlak voor het einde werd de muur neergehaald. De live-voorstelling werd, vanwege de enorme omvang van de live-infrastructuur, slechts in 4 steden vertoond: Los Angeles (7 voorstellingen), New York (5), Londen (11) en Dortmund (6). Tijdens deze optredens speelde Wright mee in 'loondienst', wat voor hem goed uitpakte: de kosten voor de tourneebleken dermate hoog dat verlies werd geleden, iets waar Wright geen last van had.

In 1982 verscheen een film van The Wall, waarin Bob Geldof de rol van Pink speelde.

The Final Cut (1983)

Het album The Final Cut uit 1983 is letterlijk het slotstuk van Pink Floyd onder leiding van Roger Waters. Sterker nog: de plaat vermeldt Pink Floyd louter als uitvoerder van het Roger Waters-werk ondanks het talent van de andere bandleden. Niet alleen sluit het album tekstueel aan op The Wall (het trauma van zijn overleden vader wordt verder uitgediept en gerelateerd aan de dan actuele Falklandoorlog en de dreiging van een atoomoorlog). Ook lijkt Waters daadwerkelijk de muur om zich heen te hebben afgebroken, gezien de persoonlijke, intieme teksten.

Verder zonder Waters

Officieel ging de groep niet uit elkaar, maar Roger Waters maakte iedereen duidelijk dat wat hem betreft Pink Floyd geen bestaansreden meer had. Dat was echter niet hoe David Gilmour erover dacht. Hij bracht in eerste instantie Nick Mason en daarna Richard Wright terug samen en kondigde halverwege de jaren 80 aan dat zij een nieuw Pink Floyd-album zullen uitbrengen.

Roger Waters kon, ondanks juridische stappen, niet voorkomen dat het trio de naam Pink Floyd mocht blijven gebruiken. Waarschijnlijk had Waters' protest ook een financiële achtergrond. Hij kreeg het voor elkaar dat de groep hem auteursrechten moest betalen op het gebruik van enkele live-attributen, zoals het opblaasbaar varken.

Het trio bracht in 1987 een nieuwe LP uit: A Momentary Lapse Of Reason. Zoals The Final Cut in feite een soloalbum van Waters is, is A Momentary Lapse Of Reason een zeer succesvol soloalbum van Gilmour. Mason en Wright schreven geen enkel nummer voor de plaat en spelen ook niet op alle nummers mee. Muzikaal gezien lijkt het erop dat Gilmour op dit album de tijden van Wish You Were Here wilde laten herleven. Storm Thorgerson mocht de albumhoes ontwerpen.

De groep trok daarna op een uiterst succesvolle wereldtournee en bracht een live-album uit: 'Delicate Sound Of Thunder'.

In 1994 kwam The Division Bell uit, het tweede full album van het Pink Floyd onder David Gilmour. Het album verkocht uitstekend, met onder andere songs als Marooned en What Do You Want From Me. Voor Marooned kreeg Pink Floyd zelfs de grammy award van beste instrumentale track. Ook de tournee die er op volgde, zorgde ervoor dat Pink Floyd een geldmachine bleef. Ook ditmaal werd de tournee gevolgd door een live-album PULSE, waar ook een integrale live-versie van Dark Side Of The Moon op staat.

In een interview met Roger Waters na de breuk met Pink Floyd werd hem gevraagd of hij ooit nog eens het werk van Pink Floyd zou vertolken. Daarop antwoordde hij dat hij alleen The Wall nog wel een keer wilde uitvoeren als de Berlijnse Muur zou vallen. Groot was ieders verbazing toen dat zo'n zes jaar later ook daadwerkelijk gebeurde. Waters hield woord en organiseerde in 1990 een groots concert in Berlijn, waar ongeveer 350.000 toeschouwers op af kwamen. Geen van de overige leden van Pink Floyd deed hier echter aan mee. Waters werd ondersteund door een scala aan internationale artiesten.

Tijdens diverse gelegenheden is Waters gevraagd wat hij vindt van het Pink Floyd-werk na zijn vertrek. Hij erkent het talent (gitaar en songwriting) van David Gilmour, maar over de beide albums is hij minder enthousiast: Momentary Lapse Of Reason bevat volgens hem een paar aardige ideeën, maar The Division Bell is volgens hem net Dire Straits. Hij meent ook te weten waarom: te veel songwriters die het geheel moeten dragen.

Pink Floyd met Roger Waters op Live 8

Op 2 juli 2005 speelde Pink Floyd met Roger Waters op het door Bob Geldof georganiseerde Live 8, in Hyde Park, Londen. Dit was de eerste keer sinds 1981 dat de band in de bekende opstelling speelde. De setlist bestond uit: Breathe / Breathe Reprise; Money; Wish You Were Here; Comfortably Numb.

Of deze reünie zal leiden tot meer gezamenlijke optredens is, gezien de reacties van de artiesten, niet waarschijnlijk. Roger Waters heeft namelijk 'nee' gezegd tegen een tournee met zijn oude band.

Volgens de zanger-bassist was het geen probleem om gedurende één dag muzikale concessies te doen, maar zou hij het tijdens een hele tour niet aankunnen. Ook een bedrag van (omgerekend) 121,5 miljoen euro kon hem niet over de streep trekken, daar hij heeft gezegd 'dat geld niet nodig te hebben'.

Echter, in verschillende interviews na afloop heeft Waters zeer positief gereageerd op het Live 8-optreden. Zo stelt hij dat 'hij het niet onwaarschijnlijk acht dat er in de toekomst nogmaals een Pink Floyd-optreden zal zijn'. Hij ziet een integrale live-versie van Dark Side of the Moon wel zitten. Maar dan moet de gelegenheid wel bijzonder zijn. (Volgens Gilmour is een reünie echter niet aan de orde.)

Enkele maanden na Live 8 kreeg de reünie nog een klein vervolg. Tijdens de inwijding van de band in de UK Hall of Fame, waren David Gilmour en Nick Mason aanwezig, terwijl Roger Waters via een satellietverbinding op een groot scherm zijn dankwoord richtte tot het aanwezige publiek én memoreerde aan het, in zijn ogen, ontroerende Live 8-concert.

Overigens heeft het Live 8-optreden de verkoopcijfers van het Pink Floyd-album Echoes: The Best of Pink Floyd met ruim 1300% doen stijgen. Alle winsten uit deze verkopen hebben de bandleden geschonken aan de instellingen die zich bezig houden met het bestrijden van de armoede in Afrika.

Zowel David Gilmour als Roger Waters houden zeer succesvolle tours in het voorjaar en de zomer van 2006. Waters doet dat weer op 5 mei 2007 en op 11 mei 2008 met zijn Dark Side of the Moon Tour.

Toetsenist Rick Wright werkte, 11 jaar na de CD Broken China, aan een nieuw album dat in 2008 zou moeten verschijnen. Of dit doorgang vindt is nog onbekend aangezien Wright in september 2008 overleed. Van Gilmours On an Island Tour verscheen op 17 september 2007 de 2-dvd Remember that Night.

Op 27 augustus verscheen de 3-CD-Box t.g.v. de 40e verjaardag van het debuutalbum Piper at the Gates of Dawn, met een mono- en stereoversie en een bonusdisc met o.a. de eerste drie singles, enkele B-kantjes en nog enkele verrassingen. Hoewel ... voor wie de bootleg Alternate Masters 1966-68 in huis heeft, valt het met dat interessante bonusmateriaal wel mee.

Op 10 december 2007 verscheen de boxset "Oh by the way". Daarin zitten alle 14 studio-albums van de groep (hoewel de helft van "Ummagumma" natuurlijk 'live' is!), maar ontbreekt de verzamelaar "Relics".

Roger Waters (2007)

Roger Waters tijdens Arrow Rock Festival in 2006

George Roger Waters (Great Bookham bij Leatherhead (Surrey), 6 september 1943) is een Britse rockmusicus (basgitarist) en songwriter. Waters werd bekend als lid van Pink Floyd, maar sinds midden jaren '80 speelt hij solo.

Waters werd in 1943 geboren, vijf maanden voordat zijn vader als tweede luitenant sneuvelde bij de geallieerde Landing bij Anzio in Italië. Eric Fletcher Waters was oorspronkelijk leraar, en was communist en pacifist. Het verlies van zijn vader had een grote invloed op zijn Waters' leven en veel van zijn teksten zijn anti-militaristisch getint. Het album The final cut is opgedragen aan zijn vader. Het gemis van zijn vader komt tot uitdrukking in Another brick in the wall:

Pink Floyd

Waters was in 1964 samen met Syd Barrett oprichter van wat door velen wordt beschouwd als een van de meest succesvolle psychedelische rockbands ooit: Pink Floyd. Onder aanvoering van Barrett maakte Pink Floyd, na twee singles uitgebracht te hebben (Arnold Layne: een nummer over een travestiet en See Emily Play) in 1967 een succesvol debuutalbum, The Piper at the Gates of Dawn. Barretts drugsconsumptie leidde er echter toe dat de gitarist/songschrijver niet meer in groepsverband te handhaven was. Zijn plaats werd ingenomen door David Gilmour. Barrett sleet zijn dagen al cactussen kwekend, schilderend en televisie kijkend, en overleed op 7 juli 2006. Het nummer Shine on You Crazy Diamond, van het album Wish You Were Here (1975) is aan hem opgedragen.

Met A Saucerful of Secrets (1968) werd duidelijk dat Waters de drijvende kracht achter Pink Floyd was geworden - hij domineerde het creatieve proces. De periode van 1968 tot 1973 is er een waarin de band met veel energie en creativiteit een aantal albums uitbrengt. Behalve Waters hebben echter ook Rick Wright en Gilmour een duidelijke inbreng in de ontwikkeling van de groep. In 1969 wordt het dubbelalbum Ummagumma uitgebracht, met een kant die live-opnamen bevat, de andere kant bijdragen van de vier bandleden afzonderlijk. De plaat werd vooral in underground-kringen geroemd. Het live-gedeelte werd later in Pompeii op film geregistreerd, het decor van de door lava verwoeste stad paste wonderwel bij de muziek van het viertal.

Kort daarna werd Atom Heart Mother (1970) uitgebracht waarbij Pink Floyd samenwerkte met het Philharmonic London Orchestra. Daarna volgde Meddle (1971), waarbij vooral het lange Echoes opviel door de glasachtige zang van Gilmour en Wright. Gilmour experimenteerde onder andere door het imiteren van albatrossen op zijn gitaar; Waters nam steeds meer het schrijven van de teksten voor zijn rekening. Pink Floyd heeft in die dagen al de status van absolute supergroep, die met een voor die tijd opzienbarende lichtshow de hele wereld rondreisde.

Na het ondergewaarde album Obscured by Clouds, geschreven voor de film La Vallée, verscheen in 1973 Dark Side of the Moon. De invloed van Waters is duidelijk waarneembaar: zowel het concept als alle teksten waren van zijn hand. De band was muzikaal ook een andere richting ingeslagen. Van lange, ingewikkelde, etherische stukken tot pakkende, korte songs met een sombere, onheilspellende ondertoon. De songteksten zijn magisch-realistisch. Die combinatie maakte het album onmiddellijk tot een sensatie: het is nog altijd het best verkochte Pink Floyd-album, en tevens een van de best verkochte rockalbums aller tijden. In de VS staat Dark Side of the Moon bijna onafgebroken veertien jaar in de albumcharts. De klassieker Money werd een van de grootste hits.

Na het succes van Dark Side of the Moon volgde een rustpauze die twee jaar duurde, waarna Wish You Were Here werd uitgebracht. De plaat was in de voorverkoop al goud. De muzikale koers leek verlegd te zijn naar langere stukken met een symfonische karakter. Waters zingt Shine on You Crazy Diamond. Dat ging hem echter niet gemakkelijk af, kritisch als hij is komt hij iedere dag naar de studio om een regel in te zingen.

Vervolgens bracht de band in 1977 Animals uit, mogelijk geïnspireerd door George Orwells Animal Farm. De sfeer is rauw en donker. Het cultuurpessimisme viert hoogtij, en het geeft met een gezonde artistieke knipoog een scherpe kritiek op de kapitalistische samenleving. Het meeste materiaal stamt uit de periode net na Wish you were here. De meningen over dit album verschillen, maar Bob Dylan liet zich ooit ontvallen dat hij Dogs een geweldig nummer vond. Hoewel de plaat goed verkocht, kon het zich - commercieel gezien - niet meten met zijn voorgangers.

Intussen waren Wright en Gilmour bezig met soloprojecten, en was Waters degene die het best zijn ei in het Pink Floyd-concept kwijt kon. Dat bleek in 1979 bij het verschijnen van The Wall. Waters was bijna geheel verantwoordelijk voor dit werk, met uitzondering van Gilmours Comfortably Numb. De laatste zou later fijntjes zeggen dat Waters weliswaar het meeste schreef, maar dat het mooiste nummer van hem was. Waters liet de band kiezen uit The Wall en de demo die later The Pros and Cons of Hithhicking zou worden. De overige bandleden vonden Pros and Cons te persoonlijk en kozen voor The Wall. Zowel het album als de single Another Brick in the Wall sloegen enorm aan, ook in Zuid-Afrika, waar het toenmalige apartheidsregime de muziek als "subversief" verbood. Op The Wall zijn korte, relatief simpele songs te vinden met een grote zeggingskracht. De rode draad is eenzaamheid, als gevolg van 'the wall', waaraan velen hun steentje bijdragen.

Nagenoeg onaangekondigd kwam in 1983 het laatste Pink Floyd-album onder Waters uit, met de profetische titel The Final Cut. Een benaming die ook voor andere interpretaties vatbaar is. Waters voerde de totale regie, met uitzondering van Not Now John, waarin ook Gilmour een aandeel had. Het is het minst succesvolle album van Pink Floyd. Duidelijk is hoorbaar dat de groep geen eenheid meer was, en de zwaarmoedige autobiografische bespiegelingen van Waters waren menigeen te veel. Rick Wright deed niet meer mee, hij was een paar jaar daarvoor ontslagen.

Solo

In 1984 bracht Waters zijn eerste soloplaat uit, The Pros and Cons of hitchhiking, een plaat die destijds gelijktijdig met The Wall door hem was geschreven. De plaat ging onder andere over communicatieproblemen, een geliefkoosd onderwerp. Tekenend voor de plaat zijn de vele geluidseffecten en de lange, stevige gitaarsoli van Eric Clapton.

Waters ondervond dat hij bij lange na niet zo bekend was als zijn voormalige band. Hij trad op in halfvolle zalen en het album zelf werd een matig succes. Hoewel het conceptueel goed in elkaar stak, miste het de verzachtende inbreng van Gilmour, vooral vocaal. De laatste weigerde destijds om, na The Final Cut, weer als sessiemuzikant mee te werken bij de uitvoering van The Pros and Cons. Het betekende het definitieve einde van de samenwerking tussen Waters en de rest van de band, en het begin van een langdurige controverse.

In 1986 werd Waters gevraagd om een paar nummers te schrijven voor When the Wind blows, een naargeestige tekenfilm over een braaf Engels stel in de setting van een nucleaire ramp. Ook van Genesis zijn nummers op deze cd terug te vinden, terwijl de titelsong afkomstig is van David Bowie.

Er brak een periode aan van rechtszaken en allerhande juristerij, met als inzet het recht de naam Pink Floyd te gebruiken. Waters claimde het artistieke brein van de groep te zijn, maar Nick Mason en met name David Gilmour voerden aan dat zij ook gezichtsbepalend waren. De rechter stelde Waters in het ongelijk, maar kende hem wel een aandeel in de toekomstige royalty's toe. Dit voorrecht was al eerder Syd Barrett toegevallen, zij het dan zonder rechtszaak.

De groep profiteerde intussen van de sterke merknaam en Waters moest toezien hoe zijn oud-collega's volle stadions trokken. Pink Floyd, met frontman David Gilmour, baarde opzien met gigantische, wereldwijde shows ter promotie van A momentary lapse of reason. Hoogtepunt was een show in Venetië die ook in Nederland live werd uitgezonden.

Ongeveer gelijktijdig verscheen Radio KAOS in 1987. Een plaat die weinig indruk achterliet. Het was alsof de inspiratie hem in de steek had gelaten: de hoogstandjes uit de Pink Floyd-periode leken voorbij. Thema’s zijn onder andere de overvloed aan informatie die we over ons heen krijgen en profetische angsten voor wederom een kernoorlog. Maar zelfs Waters eindigde optimistisch met het slotnummer The Tide is turning. De tijdens de tournee gebruikte affichering "Which one's Pink? " maakte weinig indruk op het matig opgekomen publiek.

In 1989 viel de Berlijnse Muur en Waters organiseerde in 1990 een "live” mega-show met The Wall als thema in Berlijn, met een all-star cast. Kosten (door Waters uit eigen middelen betaald) noch moeite werden gespaard, maar dat verhinderde niet de technisch problemen. Miljoenen kijkers waren getuige van een rommelige opvoering en de geluidsweergave was soms erbarmelijk. Waters ging zelfs biddend naar de grond, alsof hij zo nog erger wilde voorkomen. Later kwam Waters overigens wel uit de kosten dankzij de opbrengsten van de verfilming, getiteld: The Wall: Live in Berlin.

In 1992 revancheerde hij zich met het sterke Amused to Death, zijn magnum opus. Zingen kon hij nauwelijks meer, maar zijn “praatzingen” herbergt vele nuances en accentueert de veelal ingetogen songs. Waters leek weinig moeite te hebben met het vinden van waardige vervangers voor Gilmour. Na Eric Clapton was het Jeff Beck die de sologitaar bespeelde, op de voor hem kenmerkende wijze. Verder maakte Waters veelvoudig gebruik van de vocale kwaliteiten van Katie Kissoon en P.P. Arnold.

Opvallend zijn vooral de teksten. Waters vestigde hier voorgoed zijn reputatie als woordkunstenaar. Soms diep droevig en wanhopig, dan weer fijn sardonisch, maar altijd gevat. Thema’s zijn de waanzin van de oorlog en de “vooruitgang” van de mens. Hij laakte ook het zich verschuilen van de mens achter God en religie, terwijl iedereen open stond voor de nieuwe religie: consumentisme. De plaat werd zeer goed ontvangen door zowel critici als publiek. In hifi-kringen zou de geluidskwaliteit lange tijd een standaard blijven.

Na een lange stilte besloot Waters weer op te treden. Een opmerkelijke stap, omdat hij tijdens zijn Pink Floyd-periode een stevige weerzin voor tournees opgebouwd had. Een thema dat ook in The Wall naar voren komt. Hij was minzaam geworden en leek in weinig meer op de cynische Pink Floyd-voorman, maar zijn autoriteit was hij niet kwijt geraakt. Hij genoot duidelijk van het contact met het publiek.

The In the Flesh Tour

Aan het eind van de twintigste eeuw trof Waters vanaf Barbados voorbereidingen voor een wereldtournee in het gezelschap van onder meer Andy Fairweather-Low, Snowy White en Katie Kissoon. De tour, genaamd In the Flesh, startte op 2 juni 1999 in Tampa (Florida) en voerde in 2002 ook naar België en Nederland.

Met uitzondering van de bisnummers Each Small Candle (2000-2001) en Flickering Flame (2002) was er geen nieuw materiaal, maar dat leek het publiek weinig te deren. Waters kende nu ook de weelde van uitverkochte zalen en stadions. De songs, een mengeling van Pink Floyd-werk en eigen repertoire werden met groot enthousiasme en vakmanschap uitgevoerd. Ze hebben nog niets aan zeggingskracht verloren. Dat geldt tevens voor de live-CD In the Flesh, getuige de goede verkoopcijfers.

In 2001 werd ook The Flickering Flame uitgebracht; een compilatie met onder andere een cover van Bob Dylan, maar met slechts twee nieuwe songs.

Live 8 - Tour 2006

Pigs

Ondanks alle ruzies uit het verleden wist Bob Geldof 2 juli 2005 de bandleden weer bij elkaar te brengen, waarbij David Gilmour nog de meeste moeite had om over zijn weerstanden te stappen. Waters en Gilmour moesten echter beiden erkennen dat hun onderlinge meningsverschillen niets zijn vergeleken met de problemen die de Derde Wereld kent. Het optreden werd een groot succes. Voor een doodstil publiek voerde Pink Floyd nog eenmaal een kunstje uit, wat hogelijk werd gewaardeerd. De platenverkoop van Echoes, the best of Pink Floyd, een verzamelaar uit 2001, steeg explosief.

Waters gaf daarna te kennen in te zijn voor een tournee met zijn oude bandleden, maar ondanks de fabelachtige bedragen die de ronde deden, hield Gilmour de boot vooralsnog af. Hij had het ook te druk met solowerk.

In 2006 toerde Waters met een 360° quadrafonisch geluidssysteem door de VS en Europa, waarbij de band in de 2e helft het complete album Dark side of the moon speelde. Het bracht deze bijzondere plaat weer terug aan de top van de Amerikaanse charts. Waters trok moeiteloos enorme aantallen toeschouwers, maar in de VS was niet iedereen gecharmeerd van zijn aanvallen op president Bush die in de show verweven waren. Met name in zijn nieuwe song "Leaving Beiroet" krijgt George Bush er ongenadig van langs met de kreet: "Oh George! Oh George! That Texas education must have fucked you up when you where very small".

Ça Ira

De opera Ça Ira beleefde op 25 augustus 2006 in Polen zijn wereldpremière. De eerste opvoering van het muziekstuk van Roger Waters trok in de stad Poznań 12.000 toeschouwers. Waters had zeventien jaar lang gewerkt aan het stuk. Circa 380 artiesten werkten mee aan de voorstelling die gepaard ging met een groot vuurwerk. Het stuk is een vertolking van de Franse revolutie van 1789 tegen koning Lodewijk XVI, het gevecht voor vrijheid en de terreur die volgde. Het libretto is van de hand van Etienne Roda-Gil en zijn vrouw Nadine. Beiden waren inmiddels overleden, en dat motiveerde Waters om het werk uiteindelijk toch af te ronden. Op 5 mei 2007 ontving dirigente Joke Tuinema uit handen van Paul de Leeuw, namens Roger Waters, de partituur van de opera Ça Ira. De opera werd op 5 mei 2008 eenmalig uitgevoerd door het Nederlands Concertkoor en het Tilburgs Begeleidings Orkest onder leiding van Rob Vermeulen onder de naam: Ça Ira for Warchild. Als solisten verleenden Ernst Daniël Smid, Karin ten Cate en André Post hun medewerking. Ça Ira werd opgevoerd in het World Forum Convention Center in Den Haag. Met de uitvoering werd een bedrag van € 8000 opgehaald ten behoeve van Warchild. Naar aanleiding van de gewelddadige dood van de zoon Dirk,van tenor André Post wil Joke Tuinema de opera, waarvoor zij nog de rechten heeft, opnieuw uitvoeren ten bate van Moed!. Moed! is de nieuwe visie van de Stichting Tegen Zinloos Geweld. Tuinema denkt de opera eind 2010 uit te kunnen voeren.

2007 & 2008 - Dark Side of the Moon tour

Begin 2007 werd de Dark Side of the Moon tour van Waters voortgezet. Vanaf eind januari 2007 tot en met 14 juli 2007 gaf Waters 46 optredens in Australië, Azië, Zuid-Amerika, Europa en Noord-Amerika. Waters trad op 25 april 2007 op in het sportpaleis Antwerpen (B) en op 5 mei in het Arnhemse Gelredome (NL). Beide concerten waren geheel uitverkocht. Het is nog niet bekend of er net zoals van de 'in the Flesh' tour een DVD uitkomt.

In april en mei 2008 hield Waters een mini-tour door de USA en Europa met concerten in Engeland, Denemarken, Spanje, Rusland en Nederland. Waters trad opnieuw met zijn Dark Side of The Moon concert op in Nederland. Ditmaal stond hij op het Megalandterrein in Landgraaf.

In maart 2007 verscheen het nummer Hello, I Love You. Dit nummer schreef Waters voor de film The Last Mimzy die eveneens in maart 2007 in de VS uitkwam.

Het langverwachte nieuwe album blijft voorlopig nog in de ontwikkelingsfase. Waters zegt genoeg materiaal te hebben voor zelfs een dubbelalbum, "but it doesn't fit yet".

John Michael (Ozzy) Osbourne (Birmingham, 3 december 1948) is een Brits rockmusicus.

Ozzy Osbourne, bijgenaamd de "Prince of Darkness", vergaarde succes met zijn band Black Sabbath, waarna hij een solocarrière startte en daarna opnieuw succes kreeg met Black Sabbath. Hij was getrouwd met Thelma, en heeft met haar twee kinderen: Jessica en Louis. Later trouwde hij met Sharon Arden en samen kregen ze drie kinderen: Aimee, Kelly en Jack.

Jeugd

Op 3 december 1948 werd John Michael Osbourne geboren in het Engelse Birmingham. Om precies te zijn op Lodge Road 14. Hij groeide op in een arm gezin en had tijdens zijn jeugd maar één paar sokken en één paar schoenen. Op 7-jarige leeftijd nam hij een voorbeeld aan zijn gewelddadige vader, die regelmatig in een dronken bui zijn moeder in elkaar sloeg. Ozzy begon een jeugdbende en maakte andere kinderen bang door ze een paar tellen aan een strop op het toilet te hangen.

Toen Ozzy het op 14-jarige leeftijd niet meer zag zitten probeerde hij zelfmoord te plegen door zichzelf op te hangen aan een waslijn. Zijn vader kwam net op tijd thuis maar sloeg hem daarna in elkaar. Drie jaar later maakte Ozzy voor het eerst kennis met de gevangenis wegens een inbraak. Na een aantal criminele jaren met drank en drugs herontdekte Ozzy eind jaren '60 zijn liefde voor muziek.

Het was zijn moeder, zelf een verdienstelijk zangeres, die hem altijd aanmoedigde om iets met muziek te gaan doen. Hij raakte geïnspireerd door The Beatles en stal hun platen om er naar te luisteren. Daarna ging Ozzy in een slachterij werken, waardoor hij gefascineerd raakte door dieren en de dood. Met het geld dat hij daar verdiende probeerde Ozzy eind jaren '60 een muziekcarrière te beginnen. Maar pas toen zijn vader zich in de schulden stak om voor zijn zoon een microfoon en versterker te kopen kwam de carrière van Ozzy pas echt van de grond.

Eerste stappen in de muziek

In de jaren 60, na een periode met veel drank en drugs, ontdekte hij zijn liefde voor muziek. Hij speelde in een paar bands, en in Rare Breed ontmoette hij Terence "Geezer" Butler. Samen met Tony Iommi en Bill Ward wilde Iommi een nieuwe band starten en plakte een advertentie aan het raam van de supermarkt waarop Ozzy reageerde. Ozzy werd destijds gepest op school door Iommi maar kreeg toch een kans om zich te bewijzen door Butler. Ook Alan Clarke en Jim Phillips speelden mee in deze band: The Polka Tulk Blues Band. Al snel bleek een verschil in muziekstijlen, met name tussen Iommi enerzijds en Phillips en Clarke anderzijds. De laatstgenoemde twee verlieten daarop de groep.

Black Sabbath

Osbourne, Butler, Iommi en Ward zochten een naam voor hun band en de eerste was Earth. Met die band kwamen ze niet aan de bak en gingen op zoek naar een andere naam en ze werden geïnspireerd door de Boris Karloff horrorfilm "Black Sabbath". Het debuut album in 1970 had onverwacht veel succes, en zou later inspiratie vormen voor vele bands zoals Metallica. Ook het tweede album Paranoid dat eigenlijk "War Pigs" had moeten heten, scoorde hoog.

Iommi begon een zware stempel op de muziek te drukken, die meer en meer progressief en experimenteel werd, tegen de zin van Osbourne in. Op 5 november 1977 verliet Osbourne de band dan ook tijdelijk, om al snel weer terug te komen, waarna een nieuw album werd opgenomen: Never say die (1978). In 1979 werd hij ontslagen vanwege overmatig drank- en drugsgebruik en werd vervangen door Ronnie James Dio en later door Tony Martin. In 1997 keerde hij weer terug naar Black Sabbath en deed een wereldtournee in 1999.

Solocarrière

Ozzy besloot door mede van Sharon Arden (zij is de dochter van Don Arden en zal later ook de vrouw en steun en toeverlaat van Ozzy worden) zijn eigen band op te richten genaamd The Blizzard of Ozz. Bij de band haalde hij gitarist Randy Rhoads, bassist Bob Daisley, drummer Lee Kerslake.

In 1980 bracht de band zijn eerste album uit. Tijdens contractbesprekingen bij een grote platenmaatschappij verschijnt Ozzy dronken en onder invloed van drugs en beet er de kop van een duif af. Ozzy bewees het ook zonder de legendarische band Black Sabbath te kunnen en scoorde hits met o.a. "Crazy Train" en "Mr. Crowley". Na de vervanging van Kerslake en Daisley door respectievelijk Tommy Aldridge en Rudy Sarzo lukte het Ozzy Osbourne in 1981 ook door te breken in Amerika met het album "Diary of a Madman" en het daarbij behorende drugslied "Flying High Again". Mede door zijn "Diary" tournee verkoopt The Blizzard of Ozz meer albums dan zijn oude band Black Sabbath.

Ozzy Osbourne bewees dat hij met gemak hele zalen kon vermaken met zijn optreden. Maar hij kwam in opspraak door het welbekende vleermuis incident tijdens één van die optredens. Een fan gooide een vleermuis op het podium en "The Prince of Darkness", zoals Ozzy zichzelf noemt, beet zijn hoofd er af. Ozzy dacht dat het een nep-vleermuis was maar nadat hij met spoed naar het ziekenhuis moest bleek dat het om een echte vleermuis ging. Na ontslagen te zijn uit het ziekenhuis kreeg Ozzy daarna alle dierenrechtenorganisaties achter zich aan wegens het doden van de vleermuis. Ook trok Ozzy ooit in een dronken bui de kop van een duif eraf tijdens een overleg betreffende het tekenen van een platencontract. Dit resulteerde erin dat enkele nette pakken van mensen van de platenmaatschappij vol bloedspetters kwamen. Toch tekende iedereen, vooral omdat de platenmaatschappij wel brood zag in zo'n apart figuur als Ozzy.

1982 was een vreemd jaar voor Ozzy want hij trouwde op 4 juli 1982 met zijn grote liefde Sharon maar verloor zijn beste vriend en collega Randy Rhoads door een vliegtuigongeluk. Ozzy was totaal van de kaart door het verlies van zijn vriend en collega. Het live album dat in 1982 zou uitkomen werd daardoor niet uitgebracht. In plaats daarvan komt Ozzy met het album "Speak of the Devil" waarop hij de grootste hits van Black Sabbath speelt, samen met gitarist Brad Gillis.

In deze periode werd ook het eerste kind van Sharon en Ozzy geboren, genaamd Aimee (2 september 1983). Ondanks het succes van het album "Bark at the Moon" in 1984 gaat het toch steeds slechter met Ozzy. Het album "Ultimate Sin" en de single "Shot in the dark", die twee jaar later verschijnen, worden door critici met de grond gelijk gemaakt en Ozzy belandt nog verder in een depressie. Ook de geboorte van zijn tweede dochter Kelly (27 oktober 1984) kan daar op dat moment weinig aan veranderen.

Daarnaast wordt Ozzy beschuldigd van het aanzetten tot zelfmoord onder de fans. In het nummer "Suicide Solution" zou hij zijn vooral jonge fans oproepen een einde aan hun leven te maken. Volgens Ozzy schreef hij dit nummer in de tijd dat hij verslaafd was aan alcohol en drugs. Die verslaving is hij te boven gekomen door onder andere de hulp van zijn vrouw Sharon. Na een concert in Moskou, waar Ozzy van fans allerlei flessen Wodka meekreeg, begon Ozzy thuis deze flessen op te drinken, maar werd er niet echt dronken van. Hij bleef er zelfs wakker van en dronk alle flessen achter elkaar leeg wat resulteerde in wanen. Onder andere een waanidee dat hij een vriend had die constant bij hem was. Die denkbeeldige 'vriend' bracht Ozzy op het idee om Sharon te vermoorden, wat niet lukte. Na een paar nachtjes in de cel trok Sharon de aanklacht in en is Ozzy serieus gaan werken aan zijn alcohol- en drugsprobleem.

Nadat op 8 november 1985 Ozzy's derde kind, een zoon genaamd Jack, werd geboren krijgt hij weer zin in het leven en gaat op weg terug naar de top. Met het heavy album "No rest for the wicked" scoort Ozzy weer hoog en komt weer in het nieuws met de openingstrack "Miracle Man" dat gaat over de preker Jimmy Swaggart. Daarna volgen nog succesalbums als "No More Tears", "Live & Loud" en "Ozzmosis". Daarmee scoort hij vooral begin jaren '90 goed. In 1997 begon Ozzy met zijn wereldberoemde Ozzfest. Samen met metal acts zoals Pantera, Marilyn Manson en oude gediende Black Sabbath gaat hij op tournee. Maar hij maakt zijn belofte om meer tijd aan zijn gezin te besteden ook waar. Ozzy neemt namelijk zijn hele gezin in een grote luxe bus mee op tournee.

In 1998 maakte hij een reunion-cd met Black Sabbath en neemt hij met rapper Busta Rhymes de oude Black Sabbath-hit "Iron Man" op en noemt het "This Means War". Hierna gaat het steeds beter met Ozzy. In 2000 komt het album "Down to earth" met de hit "Dreamer" uit. Geïnspireerd door een aflevering van het MTV-programma "Cribs", waarbij een kijkje wordt genomen in de huizen van sterren, besluit Ozzy met de muziekzender te gaan praten. MTV voelt er wel iets voor om een realityshow te maken rondom het leven van de familie Osbourne. Gedurende de laatste maanden van 2001 volgen camera's alles wat Ozzy, Sharon en hun kinderen Jack en Kelly doen. Alleen dochter Aimee voelt er niets voor om mee te werken aan de serie.

Vanaf de eerste uitzending van "The Osbournes" blijkt de serie zeer succesvol te zijn. De hele wereld maakt kennis met Ozzy en zijn gezin en dochter Kelly kan door deze publiciteit een eigen carrière als zangeres beginnen. Ozzy komt in de serie vooral naar voren als een liefhebbende vader, echtgenoot en dierenliefhebber. Door de tv-serie werd Ozzy uitgenodigd voor een diner in het Witte Huis ter promotie van het beschermen van dieren. Iets dat hij aan het begin van zijn carrière voor onmogelijk hield.

2002 is sowieso een mooi jaar voor Ozzy Osbourne want naast de populaire serie over zijn familie, die hem wereldberoemd maakt, is Ozzy in september van dat jaar ook voor de eerste keer opa geworden. Zijn dochter Jessica, uit zijn eerste huwelijk, beviel van een dochter genaamd Isabelle.

In 2006 brengt Ozzy een cover album uit met de toepasselijke naam "Under Cover". Daarop staan voornamelijk oude Beatles en Stones nummers op. Hij werkt ook aan een musical "Rasputin" die gaat over de gelijknamige persoon. In 2007 bedenkt Sharon Osbourne een nieuwe stunt door het festival Ozzfest gratis te maken, dat betekent gratis ingang en performers worden niet betaald. Verder kwam er 22 mei een nieuw album uit: Black Rain.

Dire Straits was een Britse rockband (1977-1995) met als veruit bekendste lid zanger/gitarist/songwriter Mark Knopfler. De band is onder andere bekend geworden door nummers als Sultans of Swing, Private Investigations en Money for Nothing.

De band had meteen grote successen met hun debuutalbum Dire Straits en de single Sultans of Swing. In 1985 verscheen Brothers in Arms, een van de eerste volledig digitaal opgenomen platen. Het album is met 269 weken in de Nederlandse Album Top 100 het langst genoteerde album aller tijden, al zijn dit niet aaneengesloten weken.

Na 1995 heeft Dire Straits niets nieuws meer uitgegeven en hebben ze nog eenmaal samen opgetreden.

Dire Straits en Mark Knopfler verkochten samen meer dan 120 miljoen albums en singles .

Bandbiografie

Het begin (1977-1979)

Mark Knopfler, zijn jongere broer David Knopfler, John Illsley, Calum Craik en Pick Withers hebben de band in 1977 opgericht. De naam Dire Straits (Ned: Op zwart zaad zitten) werd door een vriend van John Illsley verzonnen , omdat de band in financiële moeilijkheden zat. De band schraapte 120 pond bij elkaar en besloot een demotape met vijf nummers op te nemen. De tape bevatte de nummers Wild West End, Sultans of Swing, Down to the Waterline, Sacred Loving en Water of Love. Ze stuurde deze tape naar de DJ Charlie Gillett die een show genaamd Honky Tonkin'. had op de radio op BBC Radio London. Gillett vond de muziek zo goed dat hij Sultans of Swing zelfs in zijn show draaide .

Twee maanden later tekende Dire Straits een contract met Phonogram Records .

De band ging door met het maken van demotapes voor de radio en er werd hard gewerkt aan een album. Het album, genaamd Dire Straits, werd opgenomen in de Basing Street studios in Londen in februari 1978 voor een budget van 12.500 pond . Het album werd uitgegeven door Vertigo Records, een onderdeel van Phonogram, en werd aanvankelijk geen succes.

Nadat het nummer Sultans of Swing, wat ook op het debuutalbum stond, opnieuw steeg in de Britse charts kwam er interesse van de grotere platenlabels. Dit leidde tot een contract met het Amerikaanse platenlabel Warner Bros. Records, en zo werd, nog voor 1978, het debuutalbum Dire Straits wereldwijd opnieuw uitgegeven. Er werd ditmaal veel reclame voor het album gemaakt en zo bereikte het album meerdere top-10 plaatsen in verschillende charts .

Het volgende jaar ging Dire Straits op zijn eerste Noord-Amerikaanse tour. Ze speelden 51 uitverkochte concerten over een periode van 38 dagen. Bob Dylan, die de band in Los Angeles had zien spelen, was zo onder de indruk dat hij Mark Knopfler en drummer Pick Withers uitnodigde om in zijn volgende album, Slow Train Coming, te spelen.

Het tweede album van Dire Straits, Communiqué, werd opgenomen in december 1978 en uitgegeven in juni 1979. Ook ditmaal besteeg het album de charts met een #11 notering in de Verenigde Staten en een #8 notering in het Verenigd Koninkrijk. Wereldwijd werd het album meer dan 7 miljoen keer verkocht.

Muziekstijl veranderd (1980-1984)

Dire Straits begon in 1980 te werken aan een derde album, Making Movies, die in oktober van dat jaar uitkwam. Tijdens deze opnamesessies verliet David Knopfler de band om een solocarrière te beginnen. De sessies gingen door met de invallers Sid McGinnis en Roy Bittan. Nadat deze sessies waren afgerond sloten toetsenist Alan Clark en gitarist Hal Lindes zich aan bij de band .

Making Movies werd gekenmerkt door de lange en complexe nummers. De succesvolste single van het album was Romeo and Juliet. Het album behaalde een #4 notering in het Verenigd Koninkrijk.

Het vierde album van Dire Straits, Love over Gold, dat uitkwam in september 1982 werd goed ontvangen met een eerste plaats in de Britse charts. Mark Knopfler schreef alle liedjes van het album waaronder Private Investigations. Dit nummer werd een groot succes en behaalde een top-5 notering in de hitlijsten van het Verenigd Koninkrijk.

Vlak na het uitkomen van het album verliet drummer Pick Withers de band. Zijn vervanger was Terry Williams .

In 1983 werd er een EP onder de naam ExtendedancEPlay uitgegeven door de band terwijl Love over Gold nog steeds in de charts stond. De EP bevatte onder andere het nummer Twisting by the Pool wat een top-20 hit werd in het Verenigd Koninkrijk. Dire Straits ging tevens op een wereldtournee. Deze tournee werd gevolgd door een dubbelalbum genaamd Alchemy. Het album was een opname van twee liveconcerten.

Apart van het uitkomen van de EP en het dubbelalbum was het grotendeels stil rondom de Dire Straits in de jaren 1983 en 1984. Dit kwam omdat Mark Knopfler druk was met het producen van een nieuw album voor Bob Dylan: Infidels. Tevens producete hij in deze tijd ook nog voor de band Aztec Camera en zanger Willy DeVille en schreef hij het nummer Private Dancer, de doorbraak van Tina Turner als solo-artiest.

Het grote succes en de gevolgen (1985-1990

Dire Straits begon eind 1984 met het opnemen van een vijfde studioalbum: Brothers in Arms. De bezetting van de band werd tijdens deze opnamesessies opnieuw veranderd: Guy Fletcher werd de tweede keyboardspeler  en gitarist Hal Lindes verliet de band. Jack Sonni verving zijn plaats als gitarist en Omar Hakim werd de tweede drummer.

Brothers in Arms werd het bestverkochte album van 1985 in het Verenigd Koninkrijk en het album stond ruim 6 jaar lang genoteerd in de Nederlandse Album Top 100 ^[8]. Nummers als Money for Nothing, So Far Away, Walk of Life, Your Latest Trick en Brothers in Arms bestormde de charts. De band won met het nummer Money for Nothing zelfs een Grammy Award . en werd genomineerd voor acht MTV Video Music Awards waarvan het er 2 won . De clip van het nummer zorgde tevens voor een nieuw tijdperk op het gebied van videoclips.

In de jaren 1985 en 1986 ging de band weer op een wereldtour wat een enorm succes werd. In een tijdsbestek van 2 jaar heeft de band 247 concerten gegeven in meer dan 100 verschillende steden. Philips sponsorde deze tour en zag het als een ultieme gelegenheid om hun "nieuwe" cd-speler aan de man te brengen.

In de Verenigde Staten was Brothers in Arms eveneens een groot succes. Het album stond negen weken op #1 in de Top Pop Album Chart van Billboard.

In 1987 ging Mark Knopfler zich vooral richten op het maken van soundtracks voor films en zijn solocarrière. Dire Straits hergroepeerde zich in 1988 voor een groots concert ter ere van de jarige Nelson Mandela. Ze speelden hierbij samen met Eric Clapton . Na dit concert zou drummer Terry Williams de band verlaten.

In september 1988 stopte de band, althans voor een tijdje. Het grote succes van Brothers in Arms en de wereldtour werd de bandleden even te veel. In oktober 1988 werd er vervolgens een greatest hits album uitgegeven onder de naam Money for Nothing. Ook dit album werd een groot succes en behaalde de #1 positie in het Verenigd Koninkrijk.

Mark Knopfler besloot in 1988 een nieuwe band op te richten: The Notting Hillbillies. Guy Fletcher, Brendan Croker en Steve Phillips vormden de bezetting. Deze nieuwe band, die gericht was op countrymuziek, tourde voor een jaar door het land en ze waren tevens te zien in de Amerikaanse comedyserie Saturday Night Live.

Reünie en laatste albums (1991-1995)

In januari 1991 besloten Knopfler, John Illsley en manager Ed Bicknell de band nieuw leven in te blazen. Dire Straits had nu vier leden: Knopfler, Illsley en keyboardspelers Alan Clark en Guy Fletcher.

De band begon met het opnemen van een nieuw album, deze keer vergezeld door vele gastmuzikanten waaronder gitaristen Paul Franklin en Phil Palmer, percussionist Danny Cummings en saxofonist Chris White. Jeff Porcaro speelde drums tijdens de opnamesessies, maar wees een aanbod af om de band full-time bij te staan vanwege zijn verplichtingen bij Toto.

In september 1991, zes jaar na Brothers in Arms werd het laatste studioalbum uitgegeven onder de naam On Every Street. Het album werd met gemengde reacties ontvangen maar werd toch een commercieel succes. Er werden drie nummers van het album als single uitgegeven. De laatste van deze drie nummers, The Bug, bevatte achtergrondzang van Vince Gill, die ook een uitnodiging had gekregen om full-time in de band te komen spelen maar ook hij wees deze uitnodiging af. Ondanks de wat tegenvallende reacties behaalde het album wel een #1 notering in het Verenigd Koninkrijk.

In de jaren 1991 tot 1992 vond tevens de laatste wereldtour plaats. De tour was niet zo succesvol als de voorgaanden en Mark Knopfler had genoeg van deze grote tours. Het laatste concert werd gegeven op 9 oktober 1992 in Zaragoza, Spanje. In mei 1993 werd er een live EP van deze tour uitgegeven genaamd Encores. Deze werd met zeer gemengde reacties ontvangen.

Dire Straits gaf nog een laatste album uit onder de naam Live at the BBC voordat de band uiteenviel. Het was een livealbum waarin nummers stonden die in 1978 tijdens een concert van BBC werden gespeeld. In zeven van de acht nummers is de originele bezetting van Dire Straits te horen.

Uiteenvallen en reünies (1995-heden)

Hoewel Dire Straits nooit officieel uit elkaar is gegaan, hebben ze sinds 1995 niets nieuws meer uitgegeven en hebben ze sindsdien nog eenmaal samen opgetreden. In 1996 lanceerde Mark Knopfler zijn carrière als solo-artiest met het album Golden Heart .

Knopfler, John Illsley, Alan Clark en Guy Fletcher waren voor de laatste keer te horen op 19 juni 1999 tijdens het huwelijk van Illsey .

Na 1995 zijn er nog twee compilatiealbums uitgebracht: Sultans of Swing: The Very Best of Dire Straits in 1998 en The Best of Dire Straits & Mark Knopfler: Private Investigations in 2005. Deze albums bevatten de grootste hits van de band en op het laatstgenoemde album staan tevens solonummers van Mark Knopfler.

In 1998 staat het album Brothers in Arms voor de 222ste week in de Britse album charts en is het gecertificeerd met 13x platina. In Nederland werd de plaat 5x platina.

In 2005 werd tevens een nieuwe versie van het album Brothers in Arms uitgegeven onder de naam Brothers In Arms (20th Anniversary Edition). Het album werd wederom een groot succes en het won een Grammy Award voor Best Surround Sound Album . Het was een limited edition.

Sinds de stop van Dire Straits in 1995 heeft Mark Knopfler geen interesse getoond om de band nog nieuw leven in te blazen. Knopfler mist de hoogtijdagen van de band totaal niet, volgens hem werd het allemaal net iets te groots . In 2008 wees Mark een verzoek van Illsley af om de band weer op te starten, hij wou zich liever concentreren op zijn solocarrière.

Stijl

Dire Straits debuteerde in een tijdperk waarin de punkmuziek zeer populair was . Dat de band als buitenbeentje toch succesvol werd, ligt volgens velen aan het unieke geluid van Mark Knopfler en het verfijnde .

De band werd in het begin nog aangezien als new wave-band maar dat veranderde al snel met het debuutalbum Dire Straits. Alhoewel de band altijd in het genre rock heeft gespeeld, kan de muziek van Dire Straits in twee tijdsvakken worden ingedeeld; voor 1980 en na 1980. Voor 1980 werden er simpele muziekteksten geschreven en de nummers waren kort. De nummers gingen over de belevenissen van Mark Knopfler in de steden Newcastle en Leeds. In 1980 werd er een nieuwe bezetting neergezet die meer succes moest gaan hebben. De band ging vervolgens in het volgende album, Making Movies, experimenteren met langere nummers en complexere teksten. Het werd een enorm succes en de band zou deze muziekstijl de rest van zijn verdere carrière behouden. Enkel het album On Every Street kende een iets andere stijl. Knopfler besloot op dit album met een nieuwe gitaar te spelen: de Pensa. Het gevolg was een meer symfonisch geluid dan de vorige albums.

Verder kenmerkend bij veel nummers van de band zijn de lange intro's en het ontbreken van een refrein.

Bijna alle nummers van Dire Straits zijn geschreven door Mark Knopfler. Slechts drie nummers zijn niet geheel door Knopfler geschreven. Dit zijn Tunnel of Love, Money for Nothing en What's the Matter Baby.

De muziek van de band is vooral geïnspireerd door muzikanten als Bob Dylan, Eric Clapton, J.J. Cale, Randy Newman en Chet Atkins

"Brothers in Arms" is een nummer van de Engelse rockband Dire Straits. Het verscheen voor het eerst op hun bestverkochte album Brothers In Arms in 1985.

Er zijn eigenlijk twee versies van dit liedje opgenomen in de studio: De album versie is 6:58 seconden lang en de kortere versie is 6:05 seconden lang. De versie die voorkomt op Dire Straits' grootste hit album, The Very Best of Dire Straits, duurt 4:55.

Mark Knopfler speelde het nummer op een Gibson Les Paul gitaar.

David Howell Evans (Essex, 8 augustus 1961) is de gitarist van de Ierse band U2, en is beter bekend onder zijn alias The Edge. Naast zijn optredens met U2 speelt hij ook mee op opnames voor artiesten als Johnny Cash, B.B. King, Tina Turner en Ron Wood. Evans' bijnaam is The Edge, deze naam is gebaseerd op de vorm van zijn neus. Naar verluidt heeft The Edge meer dan 200 gitaren in zijn studio.

David Evans werd geboren in het Barking Maternity Ziekenhuis in Essex in het oosten van Londen, als zoon van Garvin en Gwenda Evans die afkomstig zijn uit het plaatsje Llanelli in Wales. Op tweejarige leeftijd (of éénjarige) verhuist hij met zijn ouders en oudere broer Dik Evans naar Dublin. In Dublin krijgt hij een jonger zusje, Gil (of Jill). Al op jonge leeftijd krijgt hij piano- en gitaarles, en treedt hij op met zijn broer. Rond zijn 13de levensjaar, wanneer hij de bijnaam The Edge krijgt van zijn vrienden, speelt hij zijn eerste optredentje als gitarist met Bono, Adam, Larry, and Dick, onder de bandnaam Feedback. In 1978 wordt hij de gitarist en toetsenist van U2. Drie jaar later overweegt hij serieus om de groep weer te verlaten, omdat hij het idee had dat het zitten in een rockband conflicteerde met zijn geloof.

Op 12 juli 1983 trouwt David Evans met zijn middelbare-schoolvriendin Aislinn O'Sullivan. Samen krijgen ze drie dochters (Hollee (1985), Arran (1986) en Blue Angel (1989), maar het echtpaar gaat rond 1991 uit elkaar. De officiële scheiding vindt plaats in 1996. In de wandelgangen wordt wel gezegd dat veel van de songteksten die Bono schreef voor het U2-album Achtung Baby, beïnvloed waren door de scheiding. Tijdens de ZooTV-tour ontmoet David Evans de Amerikaanse danseres Morleigh Steinberg, en enkele jaren later, op vier oktober 1997 wordt Evans voor de vierde keer vader van een dochter, Sian. Moeder Morleigh schenkt David Evans twee jaar later ook een zoon, Levi. Op 18 juni 2002 treedt hij met Morleigh in het huwelijk. Saillant detail: Morleigh zou één van de buikdanseressen zijn die te zien is in de U2-videoclip Numb uit 1993.

Hoeden en mutsen zijn sinds halverwege de jaren '80 het handelsmerk van The Edge, en vermoedelijk het gevolg van zijn terugtrekkende haarlijn. Alleen tijdens het Pavarotti And Friends concert in 1995 en in de videoclip van Discothèque uit 1997 is hij te zien zonder hoofddeksel.

Wilma Landkroon (Enschede, 28 april 1957) is een Nederlandse zangeres die op jeugdige leeftijd onder de artiestennaam Wilma een bliksemcarrière in het levenslied doormaakte. Haar zuivere stemgeluid was haar handelsmerk. Omdat Wilma op jeugdige leeftijd al fulltime artieste was en nadien een weinig fortuinlijke levensloop had, wordt zij door velen beschouwd als een slachtoffer van onverantwoorde exploitatie.

Wilma wordt ontdekt door Gert Timmerman en scoort in 1968 haar eerste hit met Heintje (Bau' Ein Schloss Für Mich) - een antwoordlied op Ich bau dir ein Schloss van Heintje. Wilma behaalt vervolgens nog een aantal successen, speelt in enkele Duitse films en houdt zich al die tijd, gestimuleerd door haar manager Ben Essing en haar vader, meer bezig met het artiestendom dan met het afronden van een schoolopleiding.

In 1969 is Wilma te zien in de Duitse film Klassenkeile.

Na Gert Timmerman en Ben Essing ontfermt Pierre Kartner zich over het jonge sterretje en scoort Wilma haar grootste hit: Zou het erg zijn lieve opa - een duet met Vader Abraham dat in 1971 15 weken in de hitlijsten staat en de eerste plaats bereikt. Daarna gaat het bergafwaarts met Wilma. Op de single Waarom laat iedereen mij zo alleen zingt ze vals en in 1972 eindigt de samenwerking. Ze belandt in een kindertehuis en wordt in 1975 gearresteerd wegens inbraak.

In 1981 zingt ze mee met de single Van Washington naar Moskou die wordt uitgebracht onder de naam Sterren Voor Vrede. Andere Sterren zijn Peter Koelewijn, Conny Vink, Dries Holten, Jacques Herb en Rob Van Bommelen.

In 1994 haalt Wilma nog even de kranten omdat haar huis afbrandt. Bij deze calamiteit gingen al haar gouden platen verloren.

De comebackpogingen Het leven is oneerlijk, Recht op een beetje geluk en Waarom heb ik je nodig? (1992) leveren ondertussen niet het gehoopte succes. In 1995 keert Wilma de showbizz definitief de rug toe.

In 2005 is ze te gast in een televisieprogramma van Paul de Leeuw. Haar negatieve herinneringen aan Ben Essing en Pierre Kartner steekt ze daarbij niet onder stoelen of banken.

De Spice Girls (1993-2001, 2007-2008) zijn een Britse meidengroep, die begon als een marketingoperatie. Ze hadden van 1996 tot 2001 veel succes en worden beschouwd als de bestverkopende meidengroep aller tijden, door de verkoop van meer dan 45 miljoen albums en 30 miljoen singles. Daarnaast hebben ze de term Girl Power beroemd gemaakt. De groep bestond oorspronkelijk uit Victoria Adams, Emma Bunton, Melanie Chisholm, Melanie Brown en Geri Halliwell. In 1998 verliet Halliwell echter de groep om een solocarrière op te starten. De overige vier leden zijn nooit formeel uit elkaar gegaan, maar hebben sinds begin 2001 niet meer samen opgetreden of nieuwe nummers opgenomen. Eind 2007 gaf de groep, inclusief Halliwell, een reeks reünieconcerten genaamd The Return of the Spice Girls

Begin

De groep werd gevormd in 1993 toen Bob Herbert en zijn zoon Chris een advertentie in de krant The Stage plaatsten. Uit de aanmeldingen voor de advertentie werden vijf meiden uitgekozen: Geri Halliwell, Victoria Adams, Melanie Chisholm, Melanie Brown en Michelle Stephenson. Samen vormden ze de groep "Touch". Stephenson zette zich echter niet volledig in voor de groep, en verliet deze uiteindelijk om verder te gaan met school. Ze werd vervangen door Emma Bunton.

De vijf meiden werden samen in een huis gezet, zodat ze vrienden werden voordat het succes begon. De spanning in het huis nam echter al snel toe door het beloofde platencontract dat nooit meer leek te komen. Ondanks de constante repetities en bezoeken van een aantal platenbazen, hadden de meiden nog steeds geen contract. In januari 1995, liepen ze het huis uit zonder geld, met nog steeds de hoop op een platencontract.

Ze werden al snel aangenomen bij 19 Management van popgoeroe Simon Fuller, en kregen uiteindelijk een contract bij Virgin Records.

In 1996 veranderden ze hun naam in "Spice Girls", en werden al snel populair. Een belangrijke factor in het succes van de groep was het feit dat ieder groepslid een bepaalde groep van de fans aansprak. De vijf leden werden betiteld met "Ginger" (Halliwell), "Baby" (Bunton), "Scary" (Brown), "Posh" (Adams) en "Sporty" (Chisholm) Spice door een Brits muziektijdschrift. Hoewel ze niet door de band werden verzonnen, sloegen de bijnamen aan bij het publiek, en dus werden zowel de namen als de gesuggereerde karakters uitgebuit. Hun verschillende verschijningen en culturele achtergronden zorgden voor een brede belangstelling.

Een zorgvuldig gecreëerd imago, gecombineerd met sexappeal en post-feministisch zelfvertrouwen (Girl Power genoemd) garandeerde een grote vrouwelijke fanbase.

Spice

Op 8 juli 1996 werd eerste single van de Spice Girls in het Verenigd Koninkrijk uitgebracht: "Wannabe". De single kreeg al snel veel airplay (veel gedraaid op de radio), en kwam in Engeland binnen op nummer drie, waarna het de volgende week naar nummer één steeg. Het bleef daar zeven weken bovenaan staan, waardoor het de bestverkopende single van het jaar werd. Binnen een jaar had het lied al in 37 landen de nummer-één-positie bereikt, waaronder Canada (vijf weken bovenaan aan de lijst), de Verenigde Staten (vier weken) en Australië (elf weken). "Wannabe" werd uiteindelijk twaalfde in de lijst van bestverkopende singles van de jaren '90.^[1] De Spice Girls werden één van de weinige Britse acts die in hun begintijd al doorbraken in Amerika.

Samen met tekstschrijvers Richard Stannard en Matt Rowe wisten de meiden nog vele andere hits te scoren, zoals het meer rustige "Say You'll Be There", als opvolger van hun grootse debuut. Het kwam in Engeland binnen op nummer één, en was wederom een wereldwijd succes, waaronder nummer drie in de Verenigde Staten. Het kwam achter "Wannabe" te staan, in de lijst van bestverkopende singles van de jaren '90.^[2] Tegen de tijd dat "Wannabe" en "Say You'll Be There" waren uitgebracht in de VS, hadden de meiden al hun vierde single in Engeland uitgebracht. De derde single, een ballad over liefde, "2 Become 1", werd de eerste van drie opéénvolgende Kersthits in Engeland. Het debuutalbum, Spice stond eind 1996 en begin 1997 vijftien weken bovenaan de albumlijst, en werd in Engeland, met 3 miljoen verkopen, tiende in de lijst van bestverkopende albums aller tijden. Toen het een jaar daarna werd uitgebracht in de VS, verkocht het meer dan 7 miljoen exemplaren. "2 Become 1" stond daar op nummer vier. De ballad stond ook in Canada op nummer één.

Begin 1997 werd "Who Do You Think You Are"/"Mama" het officiële jaarlijkse lied van de Cliniclowns. Het verkocht 672,577 exemplaren, waarvan veel liefdadigheidsinstanties profiteerden. Het stond in Engeland drie weken op de eerste plaats. Hiermee waren de Spice Girls de eerste act, waarvan de eerste vier singles nummer één werden in de Engelse hitlijsten. De single werd niet in Noord-Amerika uitgebracht, omdat, volgens de Spice Girls, de Amerikaanse markt langzamer is dan die van andere landen, waardoor nummers langer populair blijven in Amerika. Toch werd de "Who Do You Think You Are" video regelmatig gedraaid op de Amerikaanse MTV, MTV2 en het Canadese MuchMusic en MuchMoreMusic.

Spice World

In oktober 1997 werd "Spice Up Your Life wereldwijd uitgebracht. Het werd gezien als de terugkeer van de Spice Girls, omdat het de eerste single van het tweede album was. De release van de single werd een week uitgesteld, zodat het meer kans had Elton John's "Candle in the Wind 1997" van de eerste plaats te stoten, wat ook lukte.

"Spice Up Your Life" was een internationale hit, en stond bovenaan de Canadese en Spaanse hitlijsten. In hun moederland verscherpten ze hun eigen record, doordat ook hun vijfde single de eerste plaats behaalde. In de Billboard Hot 100 werd het echter geen groot succes (plaats achttien) als de drie voorgangers. Ondanks dat de single niet zo succesvol was als verwacht, liet het wel een zekere ontwikkeling zien die muziek van de meiden, waaronder een meer Latin/samba uitstraling dan hun vorige nummers.

De tweede single van het album was een ballad, vergelijkbaar met "2 Become 1". "Too Much" stond ook op nummer één en werd daarmee de tweede Kersthit in Engeland voor de meiden. Het was een redelijk succes in de VS (nummer acht) en kreeg daar veel airplay. Toch was ook deze single niet zo succesvol als de singles die van Spice afkomstig waren. In tegenstelling tot de vier voorgangers, wist "Too Much" niet de nummer-één-positie in Canada te bemachtigen, maar stond het in plaats daarvan op een onverwacht laag nummer negen.

Het tweede album van de Spice Girls, Spice World, werd op 4 november 1997 uitgebracht. Ondanks dat er binnen twee weken al 7 miljoen exemplaren van werden verkocht, bereikte het in de Billboard 200 slechts de derde plaats en was niet zo succesvol als Spice. In Engeland stond het drie weken bovenaan de albumlijst, terwijl Spice het vijftien weken volhield. Hoewel ze nog steeds internationale supersterren waren, was Spice World niet de succesvolle opvolger die mensen hadden voorspeld. Toch zorgde het album voor een succes, dat niemand verwacht had: hun eigen film, die werd uitgebracht in januari 1998. De film was vergelijkbaar met een aantal films van The Beatles; iets dat regisseur Bob Spiers (bekend van onder meer Fawlty Towers en Absolutely Fabulous) expres zo bedoeld had. De film werd in commercieel opzicht een succes. De film werd door critici echter neergehaald, en de meiden wonnen ieder een Golden Raspberry Award voor hun bijdrage.

De meiden deden hun motto Girl Power eer aan, en ontsloegen op 7 november 1997 hun manager Simon Fuller, waarmee ze lieten zien dat niets hen kon stoppen. Er kwamen al snel problemen, zeker omdat Simon vaak een bemiddelaar was in ruzies tussen de meiden. Nu hij weg was, moest één van de meiden de leiding nemen. Begin 1998 werd "Stop (lied)", de derde single van Spice World, uitgebracht. Het werd de eerste single die niet de nummer-één-positie in Engeland wist te bemachtigen. Het kwam daar binnen op nummer twee, maar wist de single "It's Like That" van Run DMC versus Jason Nevins niet te verslaan.

Van 5 naar 4

Voordat de Spice Girls internationaal doorbraken, hadden ze een afspraak gemaakt dat ze dit voor maar 2 jaar zouden doen. Geri Halliwell gaf in april 1998 aan de overige 4 meiden te weten dat zij echt in september wilde stoppen met de groep. Ze had namelijk alles bereikt wat er maar te bereiken was. Na enige tijd rond te hebben gelopen met dit idee, kwam er een mogelijkheid voor Geri om te praten met 'The Sun' over het onderwerp borstkanker. Geri wilde zich hiervoor echt inzetten, alleen liet het tourschema het niet toe. Toen besefte Geri dat zij niet langer geleefd wilde worden, maar zelf haar keuzes wilde maken. Kort na de release van "Stop" maakte Geri Halliwell bekend de groep te willen verlaten. De dag voor de Amerikaanse Tournee, 30 mei 1998 werd bekend gemaakt dat Geri Halliwell de groep zou verlaten. Het bericht werd door haar advocaat voorgelezen, met de boodschap: "Helaas maak ik bekend dat ik de Spice Girls heb verlaten. Dit komt door verschillen tussen ons. Ik ben er zeker van dat de groep succesvol zal blijven en wens hen het allerbeste. P.S. Ik kom weer terug." Geri Halliwell verliet officieel op 28 augustus de band.

De vier overgebleven meiden besloten hun carrière als de Spice Girls voort te zetten en gaven als reactie op Geri's bericht; "We zijn geschokt en verdrietig door Geri's vertrek, maar we zullen haar steunen in wat ze wil gaan doen. De Spice Girls zullen overleven; we zien jullie in de stadions!" Ze maakten de Amerikaanse tournee zonder Geri af.

Na Geri's vertrek werd de vierde single van Spice World, "Viva Forever", uitgebracht in Europa en Australië (niet in Noord-Amerika, vanwege een afname van de fans en een onzekerheid in het thema van de video). In eerste instantie zou het nummer als dubbele A-kant (samen met "Never Give Up On The Good Times") worden uitgebracht, maar dit ging wegens het vertrek van Halliwell niet door. Ook "Viva Forever" was betrekkelijk succesvol in zowel Engeland als het buitenland. In Europa werden er 2 miljoen exemplaren verkocht. De video van het nummer was al voor het vertrek van Halliwell gemaakt(een animatieclip met alle 5 de dames erin). Drukke tourschema's zorgden ervoor dat er geen nieuwe clip opgenomen kon worden. Dit was de laatste single waar Halliwell op te horen was.

Forever

De overgebleven leden gingen als viertal verder en brachten in december 1998 "Goodbye" uit. De songtekst van het lied gaat over Halliwell en de doorstart van de groep. De single werd in Engeland de derde Kersthit voor de groep, en stond daar één week op nummer-één. Toch leek het erop dat de carrière van de Spice Girls op een eind kwam, omdat er het volgende jaar geen singles werden uitgebracht, en er ook geen berichten over een derde album waren. Daarnaast begonnen beide Melanies een solocarrière.

Toch deden de meiden een laatste poging om hun carrière weer tot leven te wekken, met de release van de single "Holler" in 2000. Hierin waren meer R&B- en soul-invloeden te horen dan in vorige nummers. "Holler" werd met de ballad "Let Love Lead the Way" als dubbele A-kant uitgebracht. Beide nummers waren afkomstig van hun derde album Forever. Het haalde in Engeland wederom de eerste plaats, waardoor het totaal van de groep op negen nummer-één-posities komt.

Hun album werd lauw ontvangen in Engeland: het kwam, achter het tweede album van Westlife, binnen op nummer twee, maar viel de volgende week al buiten de Top 10. Het verkocht in Engeland beter dan verwacht, maar wereldwijd gezien was het geen succes. Het vertrek van Geri Halliwell leek invloed te hebben gehad op de comeback met het derde album. Daarnaast bleken de fans teleurgesteld te zijn in de nieuwe sound van de band.

Hierdoor rees de vraag of de groep nog toekomst had. Hoewel er gesproken werd over de release van een tweede single van Forever, ("Tell Me Why"), leken de toenemende soloprojecten van de meiden de groep in de weg te staan. Ze besloten uiteindelijk hun eigen weg te gaan volgen, hoewel de break-up nooit officieel bekend gemaakt is.

Na Forever

Formeel is de groep nooit uit elkaar gegaan. Ieder lid heeft soloalbums uitgebracht (variërend in succes, maar nog altijd niet zo groot als het succes als een groep). Melanie C. scoorde als solo-artiest in Nederland wel twee nummer 1-hits, met Never be the same again en I turn to you (beide in 2000).

De laatste paar jaren waren er speculaties in de media over een reünie van de groep. De geruchten werden sterker toen het bekend werd dat ze samen wilden optreden op het Live 8 festival. De groep trad niet op tijdens Live 8, omdat Melanie B een paar dagen voor de show van gedachten veranderd was. Ondanks de verschillende speculaties in de media en muziekkringen, liet Melanie C op haar website en tijdens de talkshow van Anne Robinson weten dat de groep geen nieuw materiaal zou opnemen en dat het geplande 'greatest hits'-album slechts een aftreksel zou zijn van de bekende nummers, aangevuld met remixen of b-kantjes. Echter, Mel's uitspraken bleken later niet geheel te kloppen. Op 13 maart 2007 maakte oud manager Simon Fuller bekend dat er een zes maanden durende reünie tournee door het Verenigd Koninkrijk plaats zou gaan vinden. Inmiddels hebben de Spice Girls, inclusief Halliwell, op een persconferentie in Londen op 28 juni 2007 bevestigd dat er een reeks reünieconcerten zal komen.

De Return of the Spice Girls-tour zal 7 december 2007 van start gaan en daarbij 28 wereldsteden aandoen, onder meer: Los Angeles, Las Vegas, New York, Londen, Keulen, Madrid, Peking, Hongkong, Sydney, Kaapstad en Buenos Aires. Echter, er worden zoveel plekken overgeslagen dat nu al het gerucht gaat dat er misschien wel een tweede concertreeks zal volgen. Vooralsnog blijft het bij de data in de grote wereldsteden en worden Nederland en België niet aangedaan. UIteindelijk geven de Spice Girls in hun eigen land 19 concerten. Ze zijn hiermee één van de meest succesvolle acts van 2007 in Engeland.

De tour hangt samen met de release van het verzamelalbum Greatest Hits. Op 5 oktober 2007 maakt Halliwell bekend dat op 12 november 2007 het album uitkomt. Tevens verschijnt er een week later, na zeven jaar, een nieuwe single getiteld 'Headlines'. De comeback van de band is eenmalig. Na de aankomende tour zullen de leden wederom hun eigen weg gaan.

Bijnamen

• Geri Halliwell ("Ginger Spice")
• Emma Bunton ("Baby Spice")
• Victoria Beckham (geboren als Adams) ("Posh Spice")
• Melanie Chisholm ("Mel C" of "Sporty Spice")
• Melanie Brown ("Mel B" of "Scary Spice") (en voor korte tijd "Mel G", toen ze getrouwd was met Jimmy Gulzar)

Halliwell werd in de Verenigde Staten eerst "Sexy Spice" genoemd, maar met de release van Spiceworld werd dit weer veranderd naar "Ginger Spice".

Harry Slinger (2007)

Drukwerk is een Nederlandse popgroep, die vooral begin jaren '80 van de 20e eeuw populair was. Producer Coen van Vrijberghe de Coningh was de grote man achter het succes van deze groep.

Ontstaan

Drukwerk is in 1978 opgericht door Harry Slinger, Ton Coster, Joop May en Hans Witteveen. De samenstelling van de groep is in de loop der jaren regelmatig veranderd, maar Harry Slinger, Ton Coster en Joop May blijven constante factoren.

De eerste liedjes zijn protestsongs tegen de sluiting van een jeugdhonk in Amsterdam-Noord en atoomenergie in Kalkar en liedjes als ondersteuning van vluchtelingen en krakers. In 1981 neemt Drukwerk de eerste LP Drukwerk op. De eerste single Je loog tegen mij (een cover van de band Door Mekaar) werd een nummer 1-hit. Tot halverwege de jaren '80 scoort Drukwerk verschillende hits.

Wanneer in de tweede helft van de jaren '80 de aandacht voor Nederlandstalige muziek minder wordt, weet Drukwerk geen hits meer te scoren. In plaats daarvan gaat Drukwerk zich toeleggen op het theater. In 1990 gaat Drukwerk (tijdelijk) uit elkaar. Zanger Harry Slinger gaat zich toeleggen op een solocarrière. In 2003 vormt de Volendamse band Next One een nieuw Drukwerk voor een tournee ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum.

Ilse DeLange is de artiestennaam van Ilse Annoeska de Lange (Almelo, 13 mei 1977), een Nederlandse zangeres. Ze won in 2004 en 2009 een Edison en haar albums bereikten ruim tien keer Platina.

Carrière

DeLange begon haar loopbaan op achtjarige leeftijd als playbackartieste, in welke hoedanigheid ze diverse wedstrijden op haar naam schreef, onder meer met een imitatie van Toon Hermans. Na te zijn overgeschakeld op liverepertoire, trok ze via regionale en landelijke talentenjachten de aandacht van Hilversum, hetgeen haar enkele televisieoptredens opleverde. Met gitarist Joop van Liefland vormde ze tijdelijk een duo, waarmee ze haar eerste schreden op het countrypad zette.

In 1994 trad DeLange op voor de Nederlandse Country Music Awards. Ondanks positieve reacties gebeurde er vooralsnog weinig; ze kwam wel in contact met vertegenwoordigers van het roemrijke platenlabel Warner Music, maar het duurde nog enkele jaren van onderhandelen voordat zij haar contracteerden. In 1994 deed ze ook mee aan het Zangfestival der Onbekenden in Eindhoven met covers van Daddy's Hands van Holly Dunn en The Song Remembers When van Trisha Yearwood. Haar optreden werd bekroond met de eerste plaats, een trofee en een waardebon voor een demo-opname

Doorbraak

In 1996 zong ze mee met de gelegenheidsgroep Wij, die de single De oorlog meegemaakt uitbracht. In 1998, inmiddels deel uitmakend van de groep Cash On Delivery, vertrok ze naar Nashville (Verenigde Staten) om, onder leiding van topproducer Barry Beckett, het album World Of Hurt op te nemen. Doordat ze in de country-hoofdstad van de wereld een country-cd mocht opnemen, raakte ze bekend in Nederland. Haar album werd een groot succes in Nederland en uiteindelijk werden van haar debuutalbum internationaal 450.000 stuks verkocht. In Nederland ontving DeLange in 1999 een TMF Award en een Edison.

1999 was ook het jaar waarin DeLange een live-album uitbracht: Dear John, een registratie van een mini-tour die ze enkele maanden in dat jaar deed, en waarin ze liedjes van zanger John Hiatt op eigen wijze coverde. De cd werd al snel platina. Hierna vloog DeLange weer naar Amerika om aan haar tweede studioalbum te werken. Bijna een jaar lang hield de zangeres zich stil. Medio 2000 werden de eerste geruchten rondom het nieuwe album al een beetje verspreid. In oktober verscheen de single Livin' On Love als voorloper van het nieuwe album met dezelfde titel dat in november uitkwam. Op dit album ging DeLange al wat meer de pop/rock sound op, en schoof de country wat meer naar de achtergrond. Ondanks de promotie werd het album minder succesvol dan World Of Hurt en kwam niet hoger dan de 5e plaats. Toch haalde de cd platina.

Begin 2001 startte DeLange met de Livin' On Love Tour en deed veel theaters en concertzalen in het land aan. Intussen werd er ook gewerkt aan een doorbraak in Amerika. World Of Hurt zou daar in eerste instantie uitgebracht worden, maar hoge platenbonzen vonden de plaat uiteindelijk te gedateerd om nog uit te brengen. De hoop viel dus op het nieuwe album Livin' On Love. Om onbekende redenen werd de cd niet uitgebracht, waarschijnlijk omdat Amerikaanse labels de sound van de plaat niet goed vonden. Na al dit zakelijke gedoe verbrak DeLange al haar contacten met Amerika en besloot zich de komende jaren enkel op de Benelux te storten.

Ze won een Edison voor de beste Nederlandse artiest van 2000. Door alle zakelijke omstandigheden raakte de zangeres lichamelijk oververmoeid. Tijdens een optreden in Paradiso Amsterdam kreeg ze problemen met haar stem en vertelde het publiek geëmotioneerd dat ze niet de kracht had om het optreden voort te zetten. Een warm applaus was het gevolg. Op doktersadvies moest ze vervolgens enkele weken rust houden vanwege vermoeide stembanden. Enkele maanden later in dat jaar trad ze op op Parkpop.

In maart 2002 vertrok DeLange met partner Bart Vergoossen voor 9 maanden naar Amerika om aan een nieuw album te werken. Tijdens de opnames had ze nu zelf alle touwtjes in handen. In april 2003 verscheen het nieuwe album getiteld Clean Up, een plaat met pop/rocksound en zeer autobiografische teksten, allemaal door de zangeres zelf geschreven. DeLange was heel tevreden over de nieuwe plaat en ondanks de nieuwe sound werd het album al snel een succes. Ook leverde ze een bijdrage aan een cd ten behoeve van War Child. Tijdens het concert Friends For Warchild zong DeLange samen met Trijntje Oosterhuis en Jacqueline Govaert van Krezip een nummer van The Beatles. In oktober kwam een verzamelalbum op de markt: Here I Am - 1998/2003. Dit album werd goud.

Pauze

Begin 2004 werd de Nederlandse stal van DeLange's platenmaatschappij Warner Music opgeheven en stond de zangeres zonder platencontract op straat. Kort daarna ontving ze een Edison voor Clean Up. In april van dat jaar werkte DeLange mee aan een single van de Italiaanse zanger Zucchero. Het nummer heette Blue en werd in Nederland een bescheiden hit. Hierna werd het stiller rondom de zangeres. Over een nieuw platencontract was nog niets bekend, maar DeLange gaf wel aan druk bezig te zijn met de toekomst. Eind 2005 ging de zangeres heel verrassend (zonder een nieuw album) weer op tournee door het land en bijna alle concerten van deze tour waren snel uitverkocht.

Hoogtepunten

Intussen werd in Amerika samen met top-producer Patrick Leonard hard gewerkt aan een nieuwe plaat. Dit album, The Great Escape, is op 16 juni 2006 uitgebracht. De gelijknamige single verscheen eind mei. Het album was bij uitkomen reeds goud en bereikte in augustus 2006 de platinastatus (70.000 verkochte exemplaren). In september volgde de tweede single The Lonely One. Het album leverde DeLange in oktober 2006 haar tweede TMF Award op. Tijdens Marco Borsato's concertenreeks Symphonica in Rosso in het Gelredome te Arnhem trad Ilse diverse keren op als special guest. In december maakte ze een minitour door het land waarvan alle optredens snel waren uitverkocht. Vanaf februari lag de derde single van het album, de ballad I Love You in de winkels. Tevens werd die maand bekend gemaakt dat DeLange voor de eerste keer een eigen concert zou geven op 5 april 2007 in de Heineken Music Hall te Amsterdam vanwege het succes rondom het nieuwste album. Omdat de tickets voor dit optreden zo snel waren uitverkocht werd al snel besloten om een tweede datum toe te voegen en wel 4 april. In juni verscheen Reach For The Light, de vierde single van het album The Great Escape. Omdat het nummer enkel als betaalde download werd aangeboden, wist het de charts niet te halen. Op 26 oktober bracht DeLange een nieuw live-album uit Live, een registratie van de concerten die ze in april gaf in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

Intussen is de zangeres ook bezig met de voorbereiding van een geheel nieuw album. Sinds 20 februari 2008 verblijft ze in de Zweedse havenstad Göteborg waar ze de liedjes schrijft en opneemt.^[2] In Engeland heeft ze gewerkt met songwriters die meewerkten aan het debuut van James Morrison.

Juni 2008 wordt bekend dat DeLange de titelsong 'Miracle' schrijft en zingt van het romantisch drama Brideflight, met hoofdrollen van Rutger Hauer, Willeke van Ammelrooy en Waldemar Torenstra^[3].

Op 3 september 2008 reisde Ilse langs verschillende radiostations, om de nieuwe single '(So) Incredible' te promoten, die op 19 september 2008 werd uitgebracht. De videoclip nam ze samen met Jake Davis op in Los Angeles. Een dag na de release beleefde de single haar live-primeur. Dat was tijdens het eerste TT-Live pop- & rockfestival, op het TT-circuit in Assen.

Na twee jaar wachten kwam op 17 oktober 2008 haar nieuwe album uit, genaamd 'Incredible'. Tijdens de uitzending van RTL Boulevard op 11 november 2008 ontving DeLange een gouden plaat voor het album. In korte tijd werden er 60.000 exemplaren van verkocht waarvoor ze bij die gelegenheid een platina award ontving. De 2e single van het album Incredible is 'Miracle', de titelsong voor de film Brideflight.

Steve Siro Vai (Long Island (New York), 6 juni 1960) geldt samen met Joe Satriani als de belangrijkste gitaarvirtuoos van de jaren '80 en vooral de jaren '90.

Biografie

Om het gitaarspel onder de knie te krijgen nam Steve op 14-jarige leeftijd les bij Joe Satriani. Op 18-jarige leeftijd ging hij studeren aan het gerenommeerde Berklee College of Music in Boston, Massachusetts. Daar maakte hij als student bladmuziek transcripties van Frank Zappa’s meest technische nummers. Toen Zappa deze onder ogen kreeg, was hij zo onder de indruk dat hij Vai vroeg bij de band te komen. In de jaren 1980-1982 drukte hij zijn stempel op het werk van Zappa.

In 1984 kwam zijn eerste soloalbum uit, Flexable. Hierna speelde hij kort in Alcatrazz waar hij de plaats innam van de gitarist Yngwie J. Malmsteen die uit Alcatrazz ging wegens een solodeal. Op uitnodiging van vriend en basvirtuoos Billy Sheehan deed Steve in 1985 auditie voor de band van David Lee Roth. Van de ene op de andere dag werd Vai bekend bij het grote publiek. Samen met onder anderen Billy Sheehan zette hij vele virtuoze muziekstukken neer. In hetzelfde jaar speelde hij ook een kleine rol als gitarist van de duivel in de film Crossroads met als tegenspeler Ralph Macchio.

In 1989 besloot Vai om verder te gaan met zijn solocarrière. Een jaar later kwam zijn meest succesvolle album uit, Passion and Warfare. Veel lof en respect vielen hem ten deel, en zijn naam was definitief gevestigd als gitaargrootheid.

Nadat Adrian Vandenberg zich geblesseerd had speelde Vai diens gitaarpartijen in op het album Slip Of The Tongue Van Whitesnake. Vai was ook betrokken in het mixen van het album en deed de tournee ter promotie van het album mee. Na die tournee verliet hij de band.

Er volgden meer soloalbums, en Vai bracht daarnaast als endorser van Ibanez ook een gitaarlijn, de Jem-serie op de markt. Fabrikant Ibanez werkte daarna samen met Vai aan een 7-snarige gitaar (lage b-snaar extra), de Universe-serie, die hij voor het eerst gebruikt op het album Passion and Warfare. Het succes van deze nieuwe gitaar bleef in eerste instantie achter, totdat bands als Korn en Limp Bizkit de 7-snaar gingen gebruiken voor hun ultra-lage ritmes. De gitaar is nu niet meer weg te denken uit de muziek.

De afgelopen jaren heeft Vai vele gastoptredens gedaan bij artiesten zoals Alice Cooper, Al Di Meola, Joe Jackson, Brian May en meest recentelijk met Motörhead. Met vele muziekgrootheden heeft hij samengewerkt, zoals Robert Fripp, Stu Hamm, Terry Bozzio, Billy Sheehan, Lemmy Kilmister, Greg & Matt Bissonette. Momenteel is hij naast het uitbrengen van soloalbums aan het touren met het G3 Tour concept.

1990 was het meest succesvolle jaar voor Steve, hij won op alle gebieden prijzen, oa: beste allround gitarist, beste metal gitarist, beste instrumentale rock gitarist, best instrumentale rock album (Passion and Warfare) en best instrumentaal rock nummer.

Dat Steve Vai en zijn band live bij het publiek een gevoelige snaar weten te raken, bewijst hij met zijn optreden op het Arrow Rock Festival 2007 in Biddinghuizen.

G3

G3 Tour is een project van Vai en Satriani. Samen met een wisselende gastgitarist touren ze over de wereld en spelen een avond lang instrumentale gitaarmuziek. Onder de verschillende gastgitaristen vallen oa Robert Fripp van King Crimson, Yngwie Malmsteen en John Petrucci van Dream Theater.

Favored Nations

Steve Vai richt zijn eigen label Favored Nations {FN) op waar veel bekende muzikanten en bands getekend hebben, o.a Vernon Reid van Living Colour, Eric Johnson, Andy Timmons, Larry Coryell en The Yardbirds

Simple Minds is een Schotse new wave popgroep die in de jaren 80 van de 20e eeuw haar hoogtijdagen vierde. De band heeft vooral bekendheid vergaard door de wereldwijde nummer-1 hit Don't You (Forget About Me).

Profiel

De groep Simple Minds is opgericht in 1977 door Charlie Burchill, Jim Kerr, Brian McGee en Tony Donald. Hun eerste singles werden geen succes, en de groep werd gedwongen om meer op te schuiven in de richting van commerciële popmuziek.

Inmiddels versterkt met Mel Gaynor als drummer brengt de groep begin van de jaren 80 enkele, makkelijk in het gehoor liggende albums uit. Deze albums leverden de groep een paar kleine hitjes op, waarvan Promised you a miracle ook in Nederland een hit werd. Hun grote doorbraak kwam met het nummer Don't you (Forget about me) uit 1985. Met dit nummer scoorde de groep een nummer-1-hit in veel landen, waaronder Nederland. Dit nummer werd geschreven als soundtrack voor de film The Breakfast Club. Het nummer werd ook een nummer-1-hit in de Verenigde Staten, tot op heden de enige grote hit die de band daar had. Andere top-10-hits uit die tijd zijn Alive and Kicking, Sanctify Yourself en All The Things She Said. In 1988 organiseerde de band samen met Jerry Dammers van The Specials het Nelson Mandela 70th Birthday Tribute Concert in het Londense Wembley Stadion. Voor deze gelegenheid werd het nummer Mandela Day uitgebracht dat eveneens een hit werd. Eind jaren 80 scoorde de groep een tweede nummer-1-hit in Nederland met het nummer Belfast Child.

Na de jaren 80 werd het rustiger rond Simple Minds. Dat kwam onder meer doordat toetsenist Michael MacNeil de band had verlaten. De band scoorde nog hits met Let there be love (1991, Real Life) en She's a river (1995, Good News From The Next World). Nadat Virgin het vertrouwen in Simple Minds had opgezegd, bracht de band in 1998 het album Neapolis uit, waarbij werd getracht terug te gaan naar de roots, zoals men die op New Gold Dream had kunnen horen.

Nieuwe bezetting

In 2002 keerde de band in een andere formatie terug met het verrassend fris klinkende album Cry. In het voorjaar van 2005 werkte Simple Minds in de Wisseloord Studio's aan een opvolger van dit album. De cd Black & White 050505 verscheen op 12 september. 'Home' was de eerste single. In september 2005 was Simple Minds voor een promotie-optreden in Paradiso te Amsterdam. In 2006 tourde Simple Minds door Europa en werden ook Australië en Nieuw-Zeeland aangedaan.

Momenteel bestaat Simple Minds uit:

• Jim Kerr: zang
• Charlie Burchill:gitaar
• Mel Gaynor: drums
• Eddie Duffy: basgitaar
• Mark Taylor: toetsen

Op 25 mei 2009 zal de opvolger van Black & White 050505 uitkomen, het 15e studioalbum genaamd Grafitti Soul. Tevens zal er een deluxe editie uitkomen. Met dit nieuwe album zal ook een nieuwe tour komen. Het eerste nummer dat uitgebracht wordt, zal Rockets gaan heten. In duitsland is echter gekozen (onder lichte druk van de platenmaatschappij aldaar) om "stars will lead the way" als 1e single te gebruiken.

Lasgo is een Belgische dance-act bestaande uit producer Peter Luts en zangeres Jelle Van Dael.

Biografie

De naam Lasgo is afgeleid van de Schotse stad Glasgow. De originele bezetting van Lasgo bestond uit producers Peter Luts, Dave McCullen en zangeres Evi Goffin. Toen in mei 2008 bekend werd gemaakt dat Evi Goffin en Dave McCullen gingen stoppen met Lasgo, ging Peter Luts in het programma Let's go Lasgo op zoek naar een nieuwe frontzangeres voor de groep. Jelle Van Dael kwam als winnares uit de bus.

Sinds kort vormt ze een koppel met KVC Westerlo-doelman Yves De Winter.

Albums

Some things

Lasgo scoorde in 2001 een grote hit met de eerste single Something. Dit werd meteen een hit en behaalde hoge posities in de hitlijsten. Something was zelfs een van de meest gedraaide nummers van 2001 in de VS. De volgende single was Alone. Alone deed het beter in België dan in Nederland, daar kwam het niet verder dan een nummer 1 positie in de tipparade. Het eerste album Some Things werd uitgebracht in 2002 tegelijkertijd met hun derde, en laatste, single van dat album, Pray. Er gingen geruchten dat Blue of I Wonder de derde single zou worden, maar er werd toch gekozen voor Pray.

Far away

Eind 2004 kwam Lasgo terug met een vernieuwende sound en nieuwe single, Surrender. Deze single was een redelijke hit in een aantal landen maar behaalde de tipparade niet in Nederland. Het tweede album kreeg de naam Far away. De tweede single All Night Long had veel meer succes in Nederland, het behaalde nummer 13, en is tot op de dag van vandaag de tweede best verkochte single van Lasgo in Nederland. Het bleef wel maar een beperkt aantal weken in de top 40. De derde single werd Who's That Girl omdat toenmalige zangeres Evi met zwangerschaps verlof was en Who's That Girl mannelijke vocalen bevat. Dit nummer had weinig succes, desalniettemin wist het nog een klein hitje te worden in Duitsland en België. Het wist in Nederland niet de tipparade te behalen. Lying was de vierde single van het album Far Away. Voor de Amerikaanse markt kwam ook nog de single Hold me now uit.

Smile

In september 2008 kwam de single Out Of My Mind uit. Het was de eerste single met zangeres Jelle Van Dael. Het nummer haalde een 7e plek in de Ultratop 50. In maart 2009 volgde de tweede single Gone. Het nummer haalde een 5e plaats in de Ultratop 50. Beide nummers deden het ook goed in Nederland. In augustus 2009 kwam de de derde single Lost uit. Het nummer kwam uit het niets meteen op de 4e plek binnen in de Ultratop 50. Het nummer is ook in Nederland uitgebracht. Begin september 2009 komt het album Smile uit. In november 2009 kwam de vierde single Over You uit.

Queen is een Engelse rockgroep. Queen is opgericht in 1970 in Londen door gitarist Brian May, zanger Freddie Mercury en drummer Roger Taylor, aangevuld met bassist John Deacon in 1971. Met tientallen hits in de jaren 70, 80, 90 en 00, is Queen een van de succesvolste popgroepen in de geschiedenis.

De band staat bekend om de muzikale veelzijdigheid, de gelaagde arrangementen en harmonieën en de krachtige live-optredens. Het optreden tijdens Live Aid in 1985 werd 20 jaar later verkozen tot het beste live optreden aller tijden.

Queen's grote doorbraak begon in 1974 met het nummer Killer Queen en het album A Night At The Opera een jaar later. Queen heeft in totaal vijftien studio-albums, zeven live-albums, twee EPs, tien dvds, meerdere verzamelalbums en tientallen singles uitgebracht. Daarnaast hebben alle bandleden solo-projecten ondernomen. Naar schatting heeft de band wereldwijd meer dan 300 miljoen albums verkocht, waardoor ze bij de meest succesvolle bands ter wereld behoort.

Na Mercury's overlijden in 1991 heeft Deacon zich, op een enkel optreden na, teruggetrokken uit het publieke leven. May en Taylor bleven wel samen werken, en doen dit sinds 2005 met Paul Rodgers onder de naam Queen + Paul Rodgers.

Bezetting

Van februari 1971, vlak na de oprichting van de band, tot november 1991, het overlijden van zanger Mercury, is de bezetting van de band altijd hetzelfde geweest:

• Freddie Mercury, zang, piano, gitaar, keyboard
• Brian May, gitaar,zang, piano, keyboard
• Roger Taylor, drums, zang, gitaar, keyboard
• John Deacon, basgitaar, gitaar, keyboard

Alle vier de leden hebben nummer één hits op hun naam en de meeste albums bevatten nummers van alle leden. Hoewel Mercury veel nummers heeft geschreven, is hij zeker niet de dominantste schrijver. Ze beschouwden elkaar als gelijkwaardigen bij het schrijven. Zo is bijvoorbeeld John Deacon, het 'stille' bandlid, de auteur van Another One Bites the Dust, commercieel gezien de grootste hit van de band. In de latere jaren werkten meerdere leden vaak gezamenlijk aan een nummer. Daarom besloten ze om vanaf het album The Miracle als schrijver Queen te noteren in plaats van een bepaald bandlid.

Geschiedenis

De jaren 60

In 1968 besloten Brian May en Tim Staffell, beiden student op het Imperial College in Londen, een groep te vormen. Brian hing een advertentie op het collegeprikbord voor een type "Ginger Baker/Mitch Mitchell"-drummer. Een tandheelkundig student, Roger Taylor genaamd, deed auditie en kreeg de plaats achter de drums. Ze noemden de groep Smile. In 1969 tekenden ze een contract bij platenmaatschappij Mercury Records. Hier deden ze hun eerste ervaring op in een opnamestudio (Trident Studios). Tim Staffell was student aan het Ealing College of Art waar ook Farrokh Bulsara zijn studie volgde. Tim en Farrokh waren bevriend met elkaar. Tim introduceerde Farrokh bij de band, waarop Farrokh al snel een fan van de band werd.

De jaren 70

In 1970 besloot Smile er de brui aan te geven want er scheen niets te gebeuren voor de band. Tim vertrok en sloot zich aan bij een band Humpy Bong genaamd. Farrokh Bulsara vertrok bij zijn band Wreckage en sloot zich aan bij Brian en Roger en het begin was daar. Via audities werd ene Mike Grose de eerste basgitarist van Queen die een maand bleef. Farrokh Bulsara veranderde zijn naam in Freddie Mercury en stelde voor de naam van de band te veranderen in Queen, mede omdat dit mooi paste bij de nummers White Queen en The March of the Black Queen waar May resp. Mercury mee bezig waren. John Deacon werd gevraagd om auditie te doen als bassist na vier tijdelijke bassisten. In februari 1971 kwam Deacon als vierde bandlid bij Queen en in deze bezetting bleef Queen bestaan tot aan de dood van Mercury in 1991. De band repeteerde onvermoeibaar en had verschillende kleine optredens in Imperial College, waar ze repeteerden voor goede vrienden.

Toen werd Queen aangeboden om een nieuwe opnamestudio te testen, genaamd De Lane Lea. Hiervoor in ruil mocht de band gratis demotapes maken. Ze hadden een opname-, uitgave- en managerscontract getekend in 1972 bij Trident en gedurende dat jaar kregen ze 60 pond per week betaald. Queen kreeg de zogenaamde down time van Trident Studios, waar ze begonnen te werken aan hun eerste album.

In 1973 werd door Trident en EMI een opnamecontract getekend voor Queen en in juli van dat jaar werd het eerste album "Queen" uitgebracht. De band kreeg een aanbod om in het voorprogramma van Mott The Hoople te spelen. Dat begon in november 1973 en veel mensen zeiden dat Queen tijdens die toer meer was dan alleen maar een supporting act.

De doorbraak naar het grote publiek voor Queen werd het nummer Killer Queen, dat in 1974 werd uitgebracht als eerste single van het album Sheer Heart Attack. Het bereikte de 3de plaats in de Nederlandse Top 40. Eerder had de band al een bescheiden hit gescoord met Seven Seas of Rhye. De grootste hit voor Queen was het nummer Bohemian Rhapsody, getrokken van het album A Night At The Opera dat voor het eerst werd uitgebracht in 1975. Het nummer werd gepromoot met een van de eerste videoclips, omdat Queen de uitnodiging van het Britse muziekprogramma Top of the Pops niet kon aanvaarden in verband met een tournee. Vóórdat Queen deze clip opnam was het fenomeen 'promotiefilmpje' al wel bekend, maar deze waren nog nooit zodanig als statement op zich gecreëerd. Sindsdien wordt nagenoeg elke single uitgebracht met een bijbehorende videoclip. Bohemian Rhapsody staat al jaren nagenoeg onafgebroken bovenaan de prominente 'aller tijden lijsten' in Nederland en België, zoals die van Radio 2 en Radio Donna. Ook is de single in 1999 uitgeroepen tot single van het millennium.

Tijdens de jaren 70 hanteerde Queen een strikte geen-synthesizer-regel, zoals ook duidelijk wordt uit de opmerking No Synthesizers were used on this Album op de hoes van hun vroege lp's. Het eerste album waar wel een synthesizer op werd gebruikt was The Game.

Veel teksten die Queen in de jaren 70 op muziek zet, bevatten verwijzingen naar geloof, religie en moraal en de afwijzing dan wel ontkenning hiervan. Onder meer op het album "A Night At The Opera" zijn hier voorbeelden van te vinden, waaronder de reeds genoemde Bohemian Rhapsody en het nummer The Prophet's Song.

 De jaren 80

In 1980 werd de band gevraagd de filmmuziek te schrijven voor de film Flash Gordon. Dit resulteerde in het album Flash Gordon. De film was niet erg succesvol, maar de titelsong werd wel een hit die de 18de plaats in de Nederlandse Top 40 haalde.

Ze verloren veel fans met het album Hot Space, dat meer funk en dancemuziek bevatte dan glam of hardrock van de eerdere albums. Niettemin werd het lied Under Pressure, dat samen met David Bowie werd geschreven, een grote hit waaronder een nummer 1 hit in Engeland en Nederland. Ook verscheen in 1981 het eerste Greatest Hits album. Dit album werd in 2007 uitgeroepen tot best verkochte album in Engeland. Queen tourde veel en was een van de eerste bands die in een stadion optraden, zoals in het Londonse Wembley Stadium.

In 1984 werd het album The Works uitgebracht. Dit album bracht Queen weer in de schijnwerpers. Het succesvolle Radio Ga Ga haalde de nummer 1-positie in de hitlijsten. De opvolgende nummer één-hitsingle I Want To Break Free werd vergezeld van een bijzonder opvallende videoclip, waarin alle bandleden als vrouw verkleed te zien zijn. De clip was een parodie op de in Engeland bekende soapserie Coronation Street, maar Amerika zag de grap er niet van in en de band scoorde hierna geen grote hits meer. Het werd Queen's 6de en laatste nummer 1 hit in Nederland. Daarna werkten Roger, Brian en Freddie aan soloprojecten maar geen daarvan waren zo succesvol als wat ze met Queen uitbrachten.

Na geruchten dat de band uit elkaar zou gaan kregen de vier heren nieuwe energie nadat zij de show stalen op het Live Aid-concert in 1985, wat later als het beste live-optreden ooit werd bestempeld. Na dit grote evenement begon het werk weer met een nieuw album (A kind of magic) en weer een Europese tournee (The Magic Tour). Het album A Kind Of Magic kreeg veel aandacht doordat het oorspronkelijk geschreven was voor de film "Highlander" met Christopher Lambert en Sean Connery. Tijdens de Magic-tour trad Queen als eerste westerse groep op in een stadion in het Oostblok, in Boedapest. De tour begon in Stockholm en eindigde in het Knebworth-park in augustus 1986. Queen zou eigenlijk nog één extra concert geven in Wembley Stadium, maar dit was helaas niet mogelijk, daardoor werd er dus uitgeweken naar Knebworth-park. Het zou Queen's laatste concert met Freddie zijn. Van de Magic Tour zijn twee live-albums, Live Magic en Live at Wembley '86, alsmede een live-dvd (Queen Live At Wembley Stadium) uitgebracht.

In 1987 ging de band het wat rustiger aan doen en er gingen veel geruchten rond over de gezondheid van zanger Mercury. De heren gingen ieder hun eigen weg gedurende de jaren 1987 en 1988. Mercury scoorde een hit in 1987 met The Great Pretender. Daarna werkte hij in 1988 met de Spaanse operazangeres Montserrat Caballé aan zijn laatste solo-album Barcelona. Roger Taylor richtte een nieuwe band, The Cross, op. In 1989 dook Queen de studio in om te werken aan hun volgende album (The Miracle). De clips "I Want It All" en "Scandal" waren ook een van de weinige clips die een live-achtig optreden gaven. Daarna werden er meer rustige clips gemaakt. Vanaf dit album heeft Queen niet meer live opgetreden met Freddie Mercury.

De jaren 90

In 1991 werd Innuendo gelanceerd, het laatste album dat werd uitgebracht toen Mercury nog leefde. Dit album verkocht beter dan de voorgangers. Toen er videoclips verschenen van dit album, werden de geruchten over zijn gezondheid steeds heviger. In veel videoclips werd namelijk geen nieuw videomateriaal van de band gebruikt, maar animaties ("Innuendo") of oud materiaal ("The show must go on" en "Headlong"). In de videoclips van het album waarin Mercury werkelijk verscheen ("These are the days of our lives" en "I'm going slightly mad"), zag hij er zeer vermagerd en ziek uit.

In een officieel persbericht dat op 23 november van dat jaar werd uitgebracht, verklaarde de zanger dat hij leed aan aids. Nog geen 24 uur later, op 24 november 1991 rond 19.00 uur, overleed Mercury aan een longontsteking ten gevolge van aids.

Op de crematie speelde Brian May nog het door hem geschreven nummer "Dear Friends", dat op het album Sheer Heart Attack staat.

Aan het Freddie Mercury Tribute Concert, op 20 april 1992 deden veel internationaal bekende artiesten mee, waaronder Elton John, George Michael, David Bowie, Liza Minnelli en Guns N' Roses. Zij zongen de hits op het wereldwijd uitgezonden concert. De overgebleven leden van Queen speelden ook op dit emotionele afscheid.

Na het concert werd er gewerkt aan hun allerlaatste album, dat tijdens de laatste levensmaanden van Mercury nog werd opgenomen en voltooid. Het werd in 1995 uitgebracht. Made in Heaven was een ode aan Mercury en bevat "A Winter's Tale" (het laatste lied dat Mercury nog heeft geschreven), Mother Love (het laatste wat Mercury nog ingezongen heeft vlak voor zijn dood) en vele andere hits.

Tevens werd er in 1998 nog een nummer uitgebracht, namelijk No-One But You (Only The Good Die Young), wat een ode was aan Mercury en aan Prinses Diana, die een goede vriendin was van de heren.

John Deacon, de bassist, heeft zich na het optreden van Queen en Elton John bij de première van een balletvoorstelling in 1997 uit het openbare leven teruggetrokken en heeft sindsdien nog maar sporadisch contact met Brian May, Roger Taylor en manager Jim Beach.

2000 en verder

Brian May en Roger Taylor gaven sinds het begin van het nieuwe millennium steeds vaker acte de présence als Queen op verschillende festiviteiten. Zo gaven ze op Koninginnedag (Queensday) in 2002 in Amsterdam een 45 minuten durend concert met Patti Russo (van Meat Loaf) als gastzangeres en tevens Trijntje Oosterhuis die twee nummers zong. Eric Singer (drummer van KISS) was gastdrummer en er was ook een extra gitarist aanwezig. Er gingen toen vele geruchten over een reünie die onder andere nieuwe nummers en een nieuwe tour zouden betekenen. George Michael en Robbie Williams zijn hierbij genoemd als nieuwe zangers. De leden van Queen voelden echter niet veel voor een nieuwe tour, omdat een nieuwe zanger toch altijd een minder goede imitatie van Freddie Mercury zou zijn. Wel gingen de heren weer steeds meer de publiciteit opzoeken met re-recordings van oude hits zoals met Five met "We Will Rock You" in 2000 en met Robbie Williams met "We Are The Champions" in 2001.

Brian May en Roger Taylor hebben samen met Robert de Niro een musical geproduceerd, We will rock you, die in het Dominion Theatre in Londen in première ging en die nu ook in Australië, Spanje, Rusland, Duitsland en de Verenigde Staten wordt opgevoerd. Deze succesvolle musical brak op 17 augustus 2005 zelfs het record van langstlopende musical in het Dominion Theatre, wat voorheen op naam stond van Grease. De musical werd geschreven door de Britse komiek/schrijver Ben Elton en draait om het behoud van de muziek. Er werken een 50-tal acteurs en een grote band aan mee.

Ter gelegenheid van het in 2003 gehouden 46664 Concert, mede georganiseerd door Nelson Mandela, schreven Brian May en Roger Taylor nieuwe Queen-nummers: The Call, Invincible Hope, Say It's Not True en Amandla (met David A. Stewart en Anastacia).

Queen + Paul Rodgers

In september 2004 trad Brian May op in Wembley op het Stratpack-concert, een concert om de 50ste verjaardag van de Fender Stratocaster-gitaar te vieren. Een van de hoogtepunten van dit concert was het nummer All Right Now waar Brian Free- en Bad Company-zanger Paul Rodgers bijstond op zijn eigen Red Special. May stuurde een opname van het optreden naar z'n vriend Roger Taylor die ook zeer onder de indruk was van de chemie tussen May en Rodgers. In november was er de Music Hall of Fame, waarbij Queen tot beste band uit de zeventiger jaren was verkozen. Het toeval wilde dat zowel Queen als Rodgers daar die avond een optreden zou gaan verzorgen. Vlak ervoor had May Rodgers aan de lijn en vroeg hem of hij wilde zingen bij het optreden van Queen. Rodgers was enthousiast en wilde het doen op voorwaarde dat zij hem zouden ondersteunen bij zijn optreden. Na We Will Rock You, We Are The Champions en All Right Now werden al bijna direct de eerste plannen besproken voor een eenmalig concert.

In december 2004 maakt Roger Taylor bekend dat er in het voorjaar van 2005 een "Queen + Paul Rodgers" tournee door Europa zou komen, onder de naam Return of the Champions. De tournee begon als finale-act op het tweede 46664 Concert. Deze keer dus met Paul Rodgers als de nieuwe frontman. De tour deed ook Nederland en België aan; er werd opgetreden in het Rotterdamse Ahoy, het Gelredome en het Sportpaleis in Antwerpen. Van de Europese tournee verscheen op 12 september een live-cd van het op 9 mei in Sheffield gegeven concert. Op 30 oktober werd hier tevens een dvd van uitgebracht. Zowel de cd als de dvd dragen de titel Return of the Champions.

Na de Europese tournee werd de rest van de wereld aangedaan. Voor het eerst in 20 jaar gaf Queen weer concerten in Japan en voor het eerst sinds 1982 stond de band met ruim 20 concerten weer in de Verenigde Staten op het podium.

Na een jaar van geruchten werd tegen het einde van 2007 duidelijk dat May, Taylor en Rodgers werken aan het eerste nieuwe Queen-album in 12 jaar. Het album staat gepland voor september 2008 met een aansluitende Europese tour in de herfst van datzelfde jaar, met een concert in Ahoy Rotterdam op 7 oktober en in het Sportpaleis in Antwerpen op 23 september. Geruchten gaan dat het album The Cosmos Rocks gaat heten. Op 30 november 2007 bracht de band het een aantal jaren eerder door Roger Taylor geschreven Say It's Not True als single uit ter gelegenheid van de Wereld Aidsdag, op 1 december als (gratis) download en op 31 december als CD-single. Het nummer is de eerste nieuwe studiotrack die als single werd uitgebracht sinds No-One But You (Only The Good Die Young) en staat tevens op het nieuwe Queen+Paul Rodgers-album.

In september 2008 verscheen Queens eerste studioplaat in 13 jaar "The Cosmos Rocks". Ook ging de band weer op tournee en wederom werd Nederland aangedaan. De tour eindigde op 29 november. Ook verscheen er een Singles boxset met alle singles uit de periode 1973-1978.

In mei 2009 werd bekend dat er een einde kwam aan de samenwerking tussen Queen en Paul Rodgers.

Queen staat bekend als de eerste band die de standaardoptredens van alleen maar muziek spelen omvormde in grootse shows met veel licht, theater en natuurlijk muziek. Deze elementen hebben de manier van optreden van vele bands beïnvloed. Bands en artiesten die aangeven beïnvloed door Queen te zijn, zijn o.a.: AC/DC, Iron Maiden, Guns N' Roses, U2, Def Leppard, Muse, Megadeth, George Michael, Metallica, Foo Fighters, Kurt Cobain, The Darkness, Radiohead, Jeff Buckley, Robbie Williams, Scissor Sisters en Mika.

Restauraties

Behalve optreden en produceren, houden Brian May en Roger Taylor zich met nog meer bezig. Zo wordt er onder hun supervisie veel beeld- en geluidsmateriaal uit de Queen-collectie gerestaureerd. Bij deze restauraties wordt, indien mogelijk, teruggegrepen naar de originele ongemonteerde opnames. Deze worden opnieuw gemonteerd en als resultaat komt er dan een nieuwe DTS 5.1-surroundmix. Het resultaat van dit restauratiewerk is al te horen op de dvd-uitgaves van het bekende Wembleyconcert (1986), het Milton Keynesconcert (1982, getiteld Queen on fire - Live at the Bowl) en Greatest Video Hits 1 en 2. Verder zijn de albums "A Night At The Opera" en "The Game" ook al in een 5.1-mix op dvd-audio uitgegeven. Brian May heeft aangegeven dat het de bedoeling is om uiteindelijk al het Queen-werk op deze manier te restaureren. In oktober 2007 is de dvd We Will Rock You heruitgebracht onder de titel Queen Rock Montreal & Live Aid. Ook zijn er plannen om in 2009 enkele boxsets uit te geven met demo's, alternatieve versies en meer materiaal uit de Queen-archieven.

Miley Ray Cyrus (Franklin (Tennessee), 23 november 1992), (geboren als Destiny Hope Cyrus), is een Amerikaans actrice en zangeres. Ze is beroemd geworden door haar hoofdrol in de Disneyserie Hannah Montana.

Biografie

Familie

Miley Cyrus is de dochter van countryster Billy Ray Cyrus en Leticia "Tish" Cyrus. Billy Ray werd bekend met zijn grootste hit Achy Breaky Heart, die in hetzelfde jaar uitkwam als dat Miley geboren werd. Miley heeft een jongere broer Braison Chance en een jongere zus Noah Lindsey Cyrus. Zij heeft ook nog twee oudere halfbroers Trace (zelfde moeder) en Christopher Cody (zelfde vader); ook heeft ze nog een een oudere halfzus Brandi (zelfde moeder). Al tijdens haar jeugd kreeg ze het optreden met de paplepel ingegoten; zij reisde altijd met haar familie mee naar de concerten van haar vader. Miley ontsnapte vaak bij haar oppas en ging naar haar vader op het podium. Zo rende ze als 2-jarige tijdens een eerbetoon aan Elvis het podium op naar haar vader, terwijl alles live werd uitgezonden. Naast een beroemde vader heeft ze ook een beroemde peettante: Dolly Parton.

Naam

Miley was eigenlijk een bijnaam; haar officiële naam bij haar geboorte was Destiny Hope Cyrus. Haar bijnaam is ontstaan doordat zij als baby altijd een glimlach op haar gezicht had. Haar vader noemde haar altijd 'smiley', maar dit werd al snel afgekort tot Miley. Toen zij ouder werd beviel haar dit een stuk beter dan haar echte naam Destiny Hope en besloot zij Miley als haar naam te gebruiken. In 2008 heeft zij haar naam officieel veranderd in Miley Ray Cyrus, de naam Miley omdat ze altijd al zo genoemd werd en Ray ter ere van haar grootvader Ronald Ray Cyrus en haar vader Billy Ray Cyrus.

Persoonlijk

Cyrus heeft een relatie gehad met Nick Jonas welke eindigde in 2007. Cyrus heeft nu verkering met de Australische acteur Liam Hemsworth, haar tegenspeler in de film 'The Last Song'. Miley heeft voor Liam ook nog een relatie gehad met model Justin Gaston.

Carrière

Tv en film

Miley Cyrus begon met acteren toen zij in 2003 een gastrol speelde in een aflevering van haar vaders serie Doc. In hetzelfde jaar had zij ook een kleine rol in de Tim Burton-film Big Fish. Haar rol in deze film bleef beperkt tot één zin. Hierna begon ze met het zoeken naar meer acteermogelijkheden. In datzelfde jaar was ze te zien in een van de videoclips van Rhonda. Ze deed auditie voor de bijrol van Lilly (nu gespeeld door Emily Osment) in de nieuwe serie Hannah Montana; de makers vonden haar echter meer geschikt voor de hoofdrol. Toen Cyrus hiervoor auditie deed werd ze echter aanvankelijk afgewezen omdat ze te jong was. Cyrus gaf echter niet op en bleef auditie doen voor de rol en uiteindelijk werd ze ook gekozen.

Intussen is Hannah Montana één van de populairste programma's voor kinderen op de Amerikaanse tv. Cyrus speelt de rol van Miley Stewart, een gewone tiener die te maken heeft met alle problemen van de middelbare school. Als zij echter niet naar school gaat zet ze haar blonde pruik op en wordt tienerster Hannah Montana. Voorheen werd Hannah Montana in Nederland door Jetix uitgezonden, in België werd en wordt het nog steeds uitgezonden door VT4. Sinds 2009 is Hannah Montana ook te zien op Disney Channel in Vlaanderen en Nederland, en sinds de stop van Jetix in januari 2010, ook op de vervanger van de zender, Disney XD. Vanaf mei 2008 werd Hannah Montana The Movie opgenomen; de opnames vonden plaats in Tennessee. De première stond oorspronkelijk gepland voor eind 2008, maar door de schrijversstaking in Hollywood werd deze uitgesteld tot 10 april 2009. In Nederland was de première op 19 augustus 2009. De opnames voor het vierde seizoen van de serie gaan aan het eind van januari 2010 van start. In de lente van 2011 worden de afleveringen uitgezonden op televisie. Dit is het laatste seizoen van Hannah Montana.

In 2008 is wel Bolt verschenen, een animatiefilm waarvoor Cyrus de stem van Penny heeft ingesproken. Tevens heeft zij samen met Jeffrey Steele de soundtrack geschreven, die zij als duet met John Travolta zingt.

In 2010 zal de film The Last Song verschijnen, die gebaseerd is op een nog uit te brengen boek van Nicholas Sparks. Deze schreef het boek en script specifiek voor Cyrus. Ze is hierdoor de op acht na rijkste mens onder de 30 jaar.

Muziek

Het feit dat ze op tv een popster speelt heeft er toe geleid dat Cyrus ook bekend werd als zangeres. De eerste Hannah Montana-soundtrack kwam op 24 oktober 2006 uit en was de eerste tv-soundtrack ooit die binnenkwam op de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijsten, met 281.000 verkochte exemplaren in de eerste week. Intussen is de soundtrack meer dan vier miljoen keer verkocht en daarmee als vier keer platina gecertificeerd. Negen van de liedjes op de soundtrack zong ze onder de naam Miley Cyrus, één hiervan in duet met haar vader. De acht andere liedjes zong ze onder de naam Hannah Montana.

De tweede Hannah Montana-soundtrack kwam op 26 juni 2007 uit en was een dubbelalbum. De eerste cd heet simpelweg Hannah Montana 2 (uitgebracht onder het label Walt Disney Records) met tien liedjes allemaal gezongen door Cyrus als Hannah Montana; de tweede cd heet Meet Miley Cyrus (uitgebracht onder het label Hollywood Records) en bevat ook tien liedjes, allemaal gezongen onder Mileys eigen naam. Van de tien liedjes op Meet Miley Cyrus zijn er acht mede geschreven door Cyrus. Het album kwam ook binnen op nummer één in de Amerikaanse hitlijsten met 326.000 verkochte exemplaren, waardoor Cyrus de jongste artieste aller tijden werd met twee nummer één-albums binnen een jaar. Hannah Montana 2/Meet Miley Cyrus is inmiddels ruim drie miljoen keer verkocht en is als drie keer platina gecertificeerd. De single See You Again haalde een tiende plaats in de Amerikaanse hitlijsten.

Haar tweede album als Miley Cyrus, Breakout, is in de Verenigde Staten verschenen op 22 juli 2008. Van de twaalf liedjes op het album heeft Cyrus er acht geschreven, Girls Just Wanna Have Fun en Four Walls zijn covers van respectievelijk Cyndi Lauper en Cheyenne Kimball. De single 7 Things is in de Verenigde Staten verschenen en bereikte de negende plaats in de hitlijsten. Één van de achtergrondzangeressen op haar album is zangeres Katy Perry. Ook Breakout kwam op nummer één binnen in de Amerikaanse hitlijsten met 371.000 verkochte exemplaren en is haar derde nummer één-album op rij.

Als soundtrack van de eerste Hannah Montana-film verschijnt Hannah Montana The Movie Soundtrack Cd, met daarop liedjes gezongen door o.a. Miley Cyrus, Hannah Montana, Taylor Swift en Rascall Flats. Op deze cd staat ook de remake van de eerste single The best of both worlds.

Onlangs heeft ze nog meegewerkt en bijgedragen aan de single We Are The World 25 for Haiti, de remake van het origineel van We Are The World. Dit is gebeurd in het kader van de aardbeving in Haiti op 12 januari 2010.

Concerten

In 2007 begon Cyrus aan haar eerste concertreeks. The Best of Both Worlds-tour zou oorspronkelijk 54 concerten, waarvan 53 in de Verenigde Staten en één in Canada, omvatten. Later werd aangekondigd dat de concertreeks met 16 concerten verlengd zou worden, waarmee het totaal op 70 concerten kwam; alle concerten zijn uiteindelijk uitverkocht.

Er waren allerlei problemen rondom de concerten; een groot aantal van de kaartjes is aangeboden via Cyrus' fanclub mileyworld.com. Mensen die lid werden van de fanclub (kosten $29,99) hadden dus een grotere kans op het kopen van kaartjes. Het gebruik van geautomatiseerde programma's voor de aankoop van concertkaartjes is hierop verboden door het Amerikaanse hooggerechtshof. Kaartjes voor Cyrus concerten werden doorverkocht voor een gemiddelde prijs van $237; er zijn echter ook mensen die enkele duizenden dollars voor kaartjes betaald hebben. Ondanks dit alles wordt Best of Both Worlds gezien als de meest succesvolle concertreeks van 2007.

Tijdens een aantal van de concerten zijn er ook opnames gemaakt voor een 3D-film van het concert; de film zou oorspronkelijk slechts een week in de Amerikaanse bioscopen te zien zijn. Door het succes in de eerste week besloot Disney echter de film zo lang als de bioscopen wilden te laten draaien. In het eerste weekend dat de film te zien was brak hij vier records, de uiteindelijke opbrengst was bijna $65 miljoen.

De Jonas Brothers stonden in het voorprogramma van Cyrus' concerten.

Wonder World Tour

In 2009 is Cyrus begonnen aan de '"Wonder World Tour, haar tweede concertreeks door Noord-Amerika. Op 14 september 2009 is ze begonnen in Portland (Verenigde Staten), en de geplande einddatum is 23 december 2009 in Birmingham (Verenigd Koninkrijk).

Op 29 september, tijdens haar concert in Salt Lake City, rende Cyrus plotseling het podium af terwijl ze bezig was met haar nummer 1 hit 7-Things. Nadat de band klaar was met spelen kwam haar manager met de mededeling dat Miley zich niet goed voelde en een paar minuten pauze zou nemen. Ze verontschuldigde zich tegenover haar publiek en bedankte iedereen dat ze zo begripvol waren geweest. De volgende concerten op 2, 3 en 4 oktober heeft ze moeten afzeggen omdat ze griep had.

Media en geruchten

In de televisieserie is haar karakter Hannah haar moeder op jonge leeftijd verloren. Gecombineerd met een onofficiële autobiografie waarin fouten gemaakt zijn en het feit dat haar ouders pas zijn getrouwd nadat Cyrus is geboren, heeft dit ertoe geleid dat diverse media meldden dat Cyrus' moeder dood is. Tish is echter wel degelijk Cyrus' biologische moeder.

In 2007 verschenen foto's van Cyrus op het internet waarop ze te zien was met één van haar vriendinnen. De media omschreven deze foto's als pikant. Cyrus deed het echter af als twee vriendinnen die een snoepje deelden. Hiervoor waren ook al enkele foto's van Cyrus uitgelekt, onder andere van haar in badkleding. In april 2008 gebeurde er iets vergelijkbaars waarbij een foto van Cyrus verscheen waarbij zij haar beha liet zien door haar shirt omhoog te trekken. Tegelijkertijd verschenen ook foto's van Cyrus samen met een jongen die door de media als ongepast werden bestempeld. In juli 2008 lekten er weer foto's; deze keer van Cyrus onder een douche met kleding aan. Van alle foto's is echter wel duidelijk dat ze min of meer uit dezelfde periode stammen; de laatst gelekte foto's zijn gedateerd in oktober 2007.

Cyrus poseerde voor de beroemde fotograaf Annie Leibovitz voor het blad Vanity Fair. Één van de foto's zorgde voor nogal wat discussie omdat zij met een ontbloot bovenlichaam poseerde met alleen een laken dat haar borsten bedekte. Na het uitkomen van de foto's heeft Cyrus haar excuses aan haar fans aangeboden en gezegd dat zij zich schaamt voor de foto, ze voelde zich in de val gelokt door de fotograaf en Vanity Fair.

Ook wil Cyrus er voor een paar maandjes tussenuit om daarna terug te komen met een meer 'volwassen' sound.

Biografie

In 2009 kwam haar biografie uit " Miles to go", waarin Miley Cyrus vertelt over haar leven tot zover.

The Who is een Engelse rockband van de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw en werd opgericht in 1964 in Londen, Engeland.

De band groeide uit tot een van de bekendste rock 'n roll-bands ter wereld, die in de hoogtijdagen bestond uit zanger Roger Daltrey, gitarist Pete Townshend, bassist John Entwistle en drummer Keith Moon. The Who is met uitzondering van de periodes tussen 1983 en 1988 en tussen 1990 en 1995 vrijwel continu op tournee geweest. Uitzonderingen hierop zijn het overlijden van Keith Moon in 1978 (die achtereenvolgens vervangen werd door Kenney Jones, Simon Phillips en Zak Starkey) en de dood van John Entwistle in 2002 (waarvoor Pino Palladino sindsdien de honneurs waarneemt). Eind oktober 2006 maakte The Who een comeback, met hun album Endless Wire. Het is het elfde studioalbum dat de band uitbracht, maar het eerste sinds It's Hard uit 1982.

The Who is vooral bekend geworden als rockpioniers; uitvinders van de powerchords en Townshends rockopera Tommy. De vroege mod-albums van de band - met korte, soms agressieve nummers erop - zijn goede voorbeelden van hoe The Who er uitzag: Pete Townshend met zijn leidende powerchords; Keith Moon met zijn explosieve drumwerk; John Entwistle met zijn basloopjes en Roger Daltrey met zijn krachtige stem en rondvliegende microfoon. Deze albums zijn van grote invloed geweest op de ontwikkeling van de hardrock en de powerpop, terwijl de luidruchtige en agressieve concerten de weg vrijmaakten voor de komst van punkrock- en heavy metalbands, die op deze manier door The Who geïnspireerd werden.

In juli heeft The Who een succesvolle wereldtournee, die begonnen is in juni 2006, afgesloten.

The Who staat op nummer 8 van de lijst van de 100 Grootste Hardrock-artiesten van VH1 en op nummer 9 van hun lijst van de 100 Grootste Rock-'n-Roll-artiesten.

Bandbiografie

1961 - 1970: T-t-t-talking 'bout My Generation en Tommy

In 1961 werd in Londen de band The Detours opgericht door Roger Daltrey. In 1962 leerde hij John Entwistle kennen, die indertijd met Pete Townshend in een andere band, genaamd The Confederates, speelde. Toen de drie elkaar voor het eerst ontmoetten, was Daltrey leadgitarist bij The Detours. Daltrey nam het initiatief en vroeg de twee om bij de band te komen. The Detours hadden nu Townshend als slaggitarist, Entwistle als bassist en Doug Sandom als drummer. Zanger Colin Dawson werd afgezet, waarna Daltrey zich hierop kon gaan concentreren en Townshend de leadgitaar in de hand nam. Later ontdekten de bandleden dat er al een andere band met de naam The Detours bestond, waarop zij hun naam veranderden in The Who: Maximum R & B of kortweg: The Who.

In 1964 veranderde, onder invloed van manager Peter Meaden, de naam tijdelijk in The High Numbers. Nadat hun eerste single (Zoot Suit/I'm A Face) flopte, werd de naam terugveranderd en werd Meaden aan de kant gezet. In het jaar 1964 kwam Keith Moon - na een optreden van The Who, waarna hij had gezegd: "...dat kan ik beter!" - in de band voor drummer Sandom, waarmee de klassieke bezetting vervolledigd werd. Nadat Pete Townshend in datzelfde jaar zijn gitaar in een woedende bui kapot sloeg op het podium, hetgeen een mediahype ontlokte, raakte platenmaatschappij Decca in de band geïnteresseerd.

De eerste single (I Can't Explain) werd een hit en diverse Amerikaanse tournees volgden. De optredens van The Who bleken een heus spektakel: Townshend zwaaide wild met zijn armen op zijn gitaar, sprong ermee in het rond en sloeg ze aan stukken op een versterker, Keith Moon trok - compleet gestoord - de hele tijd gekke gezichten terwijl hij drumde en het drumstel regelmatig aan diggelen sloeg en Roger Daltrey slingerde voortdurend zijn microfoon in het rond. Dit alles gepaard met de gecontroleerde, maar uiterst virtuoze basloopjes van Entwistle en een extreem hoog geluidsvolume, gaf hen later de reputatie van "Loudest rockband in the world".

Al snel bleek dat de band gevormd was rondom Townshend als primaire tekstschrijver. Er bleek frictie te zijn ontstaan tussen hem en Daltrey, omdat Townshend niet het soort muziek schreef dat Daltrey wilde zingen. De tweede grote hit, Anyway, Anyhow, Anywhere, is dan ook één van de weinige nummers die zij samen hebben geschreven. Grote bekendheid verwierven zij echter door hun album My Generation, dat zij in 1965 uitgaven. Het bestaat onder andere uit de nummers The Kids Are Alright en de titelsong My Generation, met de bekende lyric Hope I die before I get old. In 1966 gaf The Who de single Substitute uit, die duidelijk het schrijftalent van Townshend liet zien. Verder bracht The Who in 1966 hun tweede album uit, genaamd A Quick One. Deze plaat omvatte onder andere hun eerste mini-opera, genaamd A Quick One While He's Away. Het nummer kan opgevat worden als de introductie van de ouders van Tommy. In 1967 volgden nog andere hits, zoals de singles I'm A Boy (over een jongetje dat als een meisje opgemaakt wordt), Happy Jack (over een verstandelijk beperkte jongeman), Pictures Of Lily (een eerbetoon aan masturbatie) en I Can See For Miles. Dit laatste nummer kwam van de in december 1967 uitgebrachte LP The Who Sell Out. Op dit album zijn tussen de tracks jingles van Engelse zeezenders te horen als eerbetoon ivm het verbod van die zenders op 14 augustus 1967.

In datzelfde jaar verwoestte The Who tijdens een bekend optreden op het Monterey Pop Festival hun eigen instrumentale uitrusting op het podium en herhaalde dit tijdens het Smothers Brothers Comedy Hour, waar ze letterlijk een explosief optreden gaven toen Keith Moon zijn drumstel opblies. Deze onstuimigheden hebben er toe geleid dat Pete Townshend voor het eerst met een interview in Rolling Stone verscheen. Hij vertelde in dat interview dat hij bezig was met het completeren van een rockopera. Dit waren de eerste tekenen van het veelgeroemde meesterstuk Tommy (1969), de eerste commercieel succesvolle rockopera en zelfs een grote mijlpaal binnen de moderne muziek. In 1968 stelden Townshend en Entwistle andere eisen aan hun Sound City-versterkers, die niet door het bedrijf verhoord werden. Het gevolg was de overstap naar het veelgeroemde Hiwatt

Rond deze tijd begonnen de spirituele leermethoden van de Indiër Meher Baba invloed te krijgen op Townshend en zijn te schrijven nummers. Baba wordt op Tommy gecrediteerd als Avatar. In het verlengde van Tommy's commerciële succes, werd het ook een kritisch succes. Life Magazine zei over Tommy: "...sprekend over pure kracht, uitvinding en een uitmuntende uitvoering streeft Tommy elke opname die ooit uit een studio is gekomen ver voorbij..." en Melody Maker meende: "Natuurlijk is The Who nu dé band waarmee alle andere bands mee vergeleken moeten worden."

Ook niet geheel onbelangrijk voor de doorbraak bij het grote publiek was hun concert op Woodstock (15, 16 en 17 augustus 1969) en de verschijning in gelijknamige film - een optreden dat zijzelf overigens verfoeiden - waarin ze onder andere nummers van Tommy ten gehore brachten.

1970 - 1979: Van Live at Leeds tot Quadrophenia

In 1970 gaf The Who de plaat Live at Leeds uit. Echter, in 1970 had The Who nog meer ambitieuze plannen. Ze begonnen met het opnemen van een studioalbum. Op het Isle of Wight Festival in augustus introduceerde Daltrey namelijk een nieuw nummer, genaamd I Don't Even Know Myself, en omschreef het als van "...een album waar we zo ongeveer half mee klaar zijn". En Daltrey had gelijk, want binnen een paar weken na dat concert schreef Townshend het nummer Pure And Easy, een nummer dat hij later beschreef als het basale nummer waar het hele album-in-wording om zou draaien. Dit project, genaamd Lifehouse, is overigens nooit afgemaakt. Althans, niet in de vorm die Townshend bedoelde. Er is namelijk wel een hoorspel van gemaakt voor de BBC in 2000, dat later opgenomen is en door Townshend uitgebracht op een 6-CD, genaamd The Lifehouse Chronicles. Dat het niet is afgemaakt in de door Townshend bedoelde vorm kwam doordat de overige drie bandleden niets snapten van het verhaal waar Lifehouse in zijn geheel om draaide.

Ondertussen, in maart 1971, besloot de band na de flop van Lifehouse te beginnen met het opnemen van het bruikbare materiaal. In eerste instantie gingen zij met hun managers Chris Stamp en Kit Lambert naar New York. De opnames vonden plaats in de Record Plant aldaar, maar het ging allemaal niet zo goed als dat het bedoeld was. Lambert dealde daar onder andere en de sfeer was ook niet ideaal. Om deze redenen nam producent Glyn Johns in april van datzelfde jaar het hele album opnieuw op met de band, maar dit keer in Londen. Een grote selectie van het materiaal werd - samen met één nummer van John Entwistle (My Wife) dat niet bij de originele plaat hoorde - uitgegeven onder de naam Who's Next. Het album elimineerde (voorlopig) het Lifehouse-project, maar sommige van de nummers werden later uitgegeven als singles en/of hergebruikt voor andere albums in latere jaren (net als Odds and Sods) en Townshends soloalbum Who Came First. Hoe moeizaam de aanloop naar dit album ook was, het zou een van hun meest succesvolle albums worden, zowel onder critici als fans. Dit kwam ook vooral door het spectaculaire synthesizer-werk, dat Townshend gebruikte op de plaat. Het album behaalde plaatsje nummer 4 in de Verenigde Staten en zelfs nummer 1 in Groot-Brittannië. Één single van het album, Won't Get Fooled Again, werd het eerste nummer dat een synthesizer-partij als basis had.

Who's Next werd gevolgd door een werk dat meer een monoloog is dan een rockopera (er werden namelijk slechts een klein aantal lyrics gezongen door de karakters). Het werk uit 1973, genaamd Quadrophenia heeft een verhaallijn over een adolescent genaamd Jimmy, die lijdt aan een identiteitscrisis en aan zijn lichte verstandelijke handicap, tegen een achtergrond van de rebellerende Mods en Rockers in de vroege sixties in Brighton. Quadrophenia was een uitstekend en complex album, maar het sprak het grote publiek niet zo aan als Tommy.

De latere albums van de band genieten een meer persoonlijke lading voor meestersongwriter Townshend, die uiteindelijk ook zijn eigen stijl meer in zijn soloalbums verwerkte, zoals te horen is op zijn album Empty Glass. Het album The Who By Numbers (1975) bevat dan ook sommige introspectieve nummers, opgeleukt door de publiekslieveling Squeeze Box, een andere hitsingle. Desalniettemin heeft een rockcriticus By Numbers beschouwd als Townshends "zelfmoordbrief". Verder werd er dat jaar ook een filmversie van Tommy in de bioscopen getoond. Het werd geregisseerd door Ken Russell, met in de hoofdrol Roger Daltrey (als Tommy Walker). Pete Townshend kreeg een nominatie voor een Academy Award in de categorie "Best Original Score". In 1976 speelde The Who een concert op de Charlton Athletic Football Ground, dat voor meer dan een decennium lang geregistreerd stond in het Guinness Book of Records als het luidste concert ooit.

In 1978 gaf de band het album Who Are You uit. Het album toonde een verschuiving van de epische rockopera's naar een ietwat 'radiovriendelijker' geluid. Het album omvatte onder andere een nummer van een niet-afgemaakte rockopera van John Entwistle. De uitgifte van het album werd overschaduwd door het overlijden van drummer Keith Moon, die vijf dagen na de Engelse release overleed aan een overdosis chloormethaziol, slechts een paar uur na een feest van Paul McCartney. De drummer van The Small Faces/The Faces, Kenney Jones volgde Moon in 1979 op. In dat jaar kwam The Who terug op het podium met een aantal bejubelde concerten in onder andere het Rainbow Theatre in Londen, tijdens het Filmfestival in Cannes in Frankrijk en in de Madison Square Garden in New York City. Ze besloten hierop een kleine tour door de Verenigde Staten te ondernemen. Triest genoeg werd deze tour gedompeld in een tragedie. Op 3 december 1979, toen de band een concert gaf in Cincinnati, Ohio in het Riverfront Coliseum (U.S. Bank Arena) ontstond er een zodanige drukte om de voorste stoelen aldaar, dat elf fans op tragische wijze de dood vonden. Er werd The Who niets verteld over de doden, tot na de show. Dit werd gedaan omdat de organisatie vreesde dat zij nog meer problemen zou krijgen met de meute als het concert niet door zou gaan. De bandleden waren achteraf totaal geschokt door deze gebeurtenis.

Verder gaf The Who in 1979 ook hun eerste rockumentaire, genaamd The Kids Are Alright, uit en werd er een filmversie van Quadrophenia uitgegeven, met o.a. Sting en Toyah Willcox in enkele rollen. De rockumentaire werd een soort heilige graal voor de Who-fans en een samenvatting van het Moon-tijdperk van de band. In december van datzelfde jaar werd The Who de derde band - na The Beatles en The Band - die op de cover van TIME Magazine kwam. Hoewel het voorval in Cincinnati werd genoemd, was het artikel - dat geschreven was door Jay Cocks - uitsluitend positief en vol respect jegens The Who, de bandleden en hun plaats binnen de rockmuziek.

1980 - 1989: Farewell en Live Aid

In 1981 gaf The Who met Kenney Jones een nieuw album uit, genaamd Face Dances, en reeds een jaar later, in 1982 volgde het tweede album met hem, genaamd It's Hard. Met het verlies van Moon verloor The Who ook een flink stuk ritmisch vermogen. Met Kenney Jones, die een totaal andere stijl van drummen heeft dan Keith Moon, verschoof de band van datgene wat men meer als rock beschouwt, naar de popmuziek. Terwijl beide albums redelijk goed verkocht werden en It's Hard zelfs een vijf sterren-status in Rolling Stone^[11] kreeg, waren de meeste fans niet erg te spreken over de nieuwe stijl van de band. Kort na de uitgifte van It's Hard begon The Who aan hun afscheidstour, nadat Pete Townshend de situatie rond zijn alcoholverslaving bekendgemaakt had en zichzelf hiervanaf zette. Hierover zei hij dat hij nog één geweldige tour met The Who wilde maken voordat zij een studioband zouden worden. Omdat het om een afscheidstour ging, was de vraag naar tickets immens. Het was de tour met de hoogste omzet van het jaar met uitverkochte zalen in vele steden in Noord-Amerika.

Na deze tour in december 1982 te hebben voltooid, deed Townshend in 1983 een poging tot het schrijven van een nieuw studioalbum, dat Warner Brothers Records nog te goed had. The Who had namelijk van 1980 tot 1983 een contract lopen bij deze platenmaatschappij. Tegen het einde van dat jaar verklaarde Townshend daarentegen dat hij het niet voor mogelijk hield om genoeg materiaal te creëren dat aan zijn kwaliteitseisen zou kunnen voldoen. Daarop liet hij in december 1983 een persbericht uitgaan, waarin hij verklaarde The Who te verlaten. In 1984 werd nog wél Who's Last uitgegeven om tóch aan deze contractuele verplichtingen te voldoen. Met het vertrek van Townshend hield ook The Who als een almaar schrijvende muziekfabriek op te bestaan. Townshend ging zich meer op zijn solocarrière concentreren. Zo schreef hij White City: A Novel (1985), The Iron Man^[14] (1989) en Psychoderelict (1993), dat beschouwd werd als een voorloper van de eventuele uitgifte van het radiowerk van Lifehouse. Op 13 juli 1985 kwam The Who éénmalig met Kenney Jones bijeen om Bob Geldof te steunen bij het Live Aid-concert in het Wembley Stadium. De band speelde er My Generation, Pinball Wizard, Love Reign O'er Me en een duidelijk ongeoefende versie van Won't Get Fooled Again. Hoewel de BBC een zekering door liet branden, bleef de band spelen, waardoor de rest van de wereld het grootste stuk van My Generation gemist had. In 1988 werd The Who geëerd met de Lifetime Achievement Award van de British Phonographic Industry. Ook hier speelde The Who een klein aantal nummers. Dit was tevens de laatste keer dat Jones met hen mee zou spelen. Veruit de bekendste reünietour vond plaats in 1989 en stond vooral in het teken van Tommy, vanwege 'zijn' twintigste verjaardag én het vijfentwintigjarige bestaan van de band. Ook nu was de vraag naar kaartjes erg groot: de twee miljoen tickets gingen als warme broodjes over de toonbank. Dit bleek een reden voor het blad Newsweek dat zei dat een "Tour van The Who speciaal is...", want, "...na The Beatles en The Stones, zijn zij het gewoon."

1990 - 1999: World's Greatest Rockband en Reunion-tour

In 1990 werd The Who ingehuldigd in de Rock and Roll Hall of Fame. Het commentaar in de Hall beschrijft The Who als de grootste voorvechter van de titel "World's Greatest Rock Band" en als één van de meest dynamische live-acts. Afgezien van The Who, hebben alléén The Beatles en de Rolling Stones een gelijkwaardig commentaar in de Rock-'n-Roll Hall. In 1991 nam The Who een coverversie van Saturday Night's Alright For Fighting op als eerbetoon aan de originele zanger: Elton John en gaf dit ook uit. Dit was het laatste studiomateriaal dat John Entwistle met The Who heeft uitgegeven. In 1994 werd er gefluisterd over een tour naar aanleiding van de dertigste verjaardag van The Who. Deze is er overigens nooit gekomen, maar ter ere van de vijftigste verjaardag van Roger Daltrey werden er twee concerten gegeven in de Carnegie Hall. Tijdens deze optredens was er ook plaats voor gastoptredens van zowel John Entwistle als Pete Townshend. Hoewel The Who in feite aanwezig was, speelden zij niet als zodanig tijdens die shows. Later dat jaar tourde Pete Townshend tourde later dat jaar om zijn Psychoderelict-album te promoten en aan het einde van één van de shows verzorgde John Entwistle een gastoptreden. Maar niet alleen Townshend tourde, ook Roger Daltrey tourde. Hij deed dit met een orkest en een special guest: jawel, John Entwistle. Deze band stond erop dat John "Rabbit" Bundrick de toetsen zou bespelen, Zak Starkey de drums en Simon Townshend gitaar (voor zijn broer, die niet meedeed). Pete Townshend gaf Daltrey toestemming om deze formatie The Who te noemen, maar dit deed Daltrey niet. Deze "Daltrey sings Townshend"-tour was dan ook geen geweldig succes.

In 1996 werd Pete Townshend gevraagd om mee te spelen in een groot rockconcert in Hyde Park in Londen. Aanvankelijk was hij van plan om Quadrophenia in een solo-akoestische versie op te voeren, gebruikmakend van stukken uit de film, die hij op de achtergrondschermen zou tonen. Hij veranderde zijn gedachte toen hij erachter kwam dat er een publiek zou zijn van rond de 150.000 man. Na Entwistle en Daltrey te hebben gecontacteerd, werd besloten dat er een eenmalig optreden van Quadrophenia zou plaatsvinden. De band werd aangevuld met Zak Starkey op het drumstel (terwijl die eigenlijk zijn twijfels had), John "Rabbit" Bundrick op het keyboard en Simon Townshend als slaggitarist. Verder werd Jon Carin nog toegevoegd als tweede toetsenist en een aantal hoornblazers en een achtergrondkoor. Tenslotte kwamen er nog verschillende special guests om de karakters uit "Quadrophenia" te spelen, waaronder: David Gilmour, Ade Edmonson, nieuwslezer Trevor McDonald en Gary Glitter (die Roger Daltrey een dag voor de show per ongeluk een gebroken oogkas sloeg). Het hele optreden werd verteld door Phil Daniels, die Jimmy the Mod in de film speelde. Afgezien van een aantal technische ongeregeldheden, bleek de show toch een succes en werd deze door velen beschouwd als de beste act van de dag, zelfs boven het hoofdnummer van Eric Clapton. Het succes van deze show leidde tot een uitbreiding met zes nachten in New York in de Madison Square Garden. De shows die er gedaan zijn staan niet te boek als The Who.

Eveneens werd er in 1996 een VHS en cd uitgegeven van het legendarische optreden van The Who tijdens het festival op het Isle of Wight, onder de naam: Live at the Isle of Wight Festival 1970.

Het succes van deze Quadrophenia-tour heeft geleid tot grote interesse in de Verenigde Staten en Europa. Daarom besloten de bandleden om er nog maar een grote tour achteraan te plakken. De show werd extra aangepast voor de tour en bevatte ook de nummers die men van The Who gewend is in de toegift. Ook deze show staat officieel niet op het conto van The Who, maar van de verschillende bandleden. Na het succes van Quadrophenia ging de "band" wederom uit elkaar. Pete Townshend ging weer akoestische tours doen, John Entwistle deed weer shows met zijn eigen band (The John Entwistle Band) en Roger Daltrey ging de wereld rond met de British Rock Symphony. Hij speelde nummers van The Who en andere klassieke nummers met het orkest.

Met 1999 breekt het jaar aan waarin The Who zich weer officieel hergroepeert. Wederom worden John "Rabbit" Bundrick en Zak Starkey gerekruteerd om de band muzikaal te ondersteunen. Zij speelden in deze formatie veel liefdadigheidsconcerten in relatief kleine zalen. Veel van de nummers die in deze shows werden gespeeld, waren afkomstig van het album Who's Next en waren al meer dan dertig jaar niet meer gespeeld.

2000 - 2005: Goodbye Ox, nog meer tours en nieuwe nummers

Het succes van deze liefdadigheidsshows leidde tot weer een tour door de Verenigde Staten in de zomer van 2000 en een tour door het Verenigd Koninkrijk in november van dat jaar. De tour eindigde met een liefdadigheidsconcert in de Royal Albert Hall in Londen voor het Teenage Cancer Trust-fonds, waarvan later een cd/dvd van (onder de naam Live at The Royal Albert Hall) uitkwam. Met de uitgifte van deze dvd begonnen de drie leden van de band weer te denken aan de mogelijkheid van een nieuw album.

Nadat The Who tijdens The Concert for New York City in oktober 2001 een concert gaf van vier nummers (Who Are You, Baba O'Riley, Behind Blue Eyes en Won't Get Fooled Again), werd het optreden uitgroepen als het meest bejubelde onder het publiek, dat bestond uit New Yorkse politieagenten en brandweermannen. The Who werd dat jaar tevens geëerd met een Grammy Lifetime Achievement Award.

Net voordat de Amerikaanse tour in de zomer van 2002 van start zou gaan, werd John Entwistle 's avonds dood gevonden in zijn kamer in het Hard Rock Hotel in Las Vegas, Nevada. De uitkomst van het autopsie-onderzoek maakte duidelijk dat Entwistle was overleden aan een zekere hoeveelheid cocaïne in zijn lichaam. De dosis werd niet beschouwd als een overdosis, maar deze geringe hoeveelheid cocaïne in combinatie met zijn reeds zwakke hart zorgde voor een toch fatale hartaanval. Zijn hart was dusdanig verzwakt door een jarenlange opstapeling van hartproblemen, roken en zijn cocaïnegebruik in de latere jaren van zijn leven. Na een korte vertraging in verband met de begrafenis van de bassist, werd de tour - volgens de wensen van Entwistles familie - gewoon doorgezet. The Ox werd vervangen door de Welsh Pino Palladino. De tournee werd opgenomen en als Encore Series 2002 uitgegeven. Voordat de tour begon werden er nieuwe tour-nummers geoefend, waaronder: Real Good Looking Boy, Certified en de oude klassieker I Can See For Miles. In verband met de dood van Entwistle werden deze nummers niet gespeeld. In september nomineerde Q magazine The Who als één van de "50 Bands to See Before You Die" (50 Bands die je moet zien voordat je doodgaat).

In 2004 gaf The Who twee nieuwe nummers uit op hun album The Who: Then and Now. Deze nummers waren Old Red Wine en Real Good Looking Boy (met respectievelijk Pino Palladino en Greg Lake op de basgitaar). Ter promotie van deze cd ging de band op een nieuwe tour en deed 18 plaatsen aan. De tournee trok door onder andere Japan, Australië, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk en werd eveneens geregistreerd en uitgegeven (Encore Series 2004). In datzelfde jaar gaf The Who wederom een optreden tijdens het Isle of Wight Festival en ontving de gebruikelijke extatische commentaren. Verder zette Rolling Stone Magazine de band op plaatsje nummer 29 op hun lijst van de 100 Greatest Artists of All Time. Ook werd bevestigd dat The Who in het voorjaar van 2005 hun eerste album (oorspronkelijk getiteld WHO2) sinds 22 jaar zou uitgeven. Pete Townshends website gaf aan dat de uitgifte voor onbekende duur uitgesteld zou worden en dat ook de VS/VK-tours in de zomer van 2005 naar achteren werden verschoven. Een deel van dit besluit was te wijten aan de langzame opname van het nieuwe materiaal en een ander deel was te wijten aan de toezegging van Zak Starkey aan Oasis om met hen op tournee te gaan.

Op 13 juni 2005 verzorgde The Who een éénmalig optreden in de Gotham Hall in New York. De kaartjes kostten $1500 per stuk. De opbrengst gaat naar Samsungs Four Seasons Of Hope, een instelling die veel geld schenkt aan kinderorganisaties.

In juli 2005 was het twintig jaar geleden dat Live Aid in het Wembley Stadium plaatsvond. Ter ere dáárvan én vanwege de G8-top, werd Live 8 gehouden. Geheel in lijn met de benefietconcerten die The Who eerder al gegeven had, droeg de band wederom een steentje bij aan het bestrijden van de armoede in derde wereld-landen. Zij lieten Who Are You en Won't Get Fooled Again horen in Londen. Omdat Zak Starkey op tournee was met Oasis werd hij vervangen door Steve White (de oudere broer van ex-Oasis drummer Alan White en drummer voor Paul Weller) en Damon Minchella (Ocean Color Scene) verving bassist Pino Palladino, die door Zuid-Amerika tourde als bassist voor Jeff Beck.

2006 - ....: Huidige - en toekomstplannen

In de loop van 2006 hebben Pete Townshend en Roger Daltrey hun nieuwe album Endless Wire opgenomen, dat zijn debuut op 30 oktober beleefde. In Nederland werd het eerste album op 26 oktober overhandigd aan Freddy Haayen (de ontdekker van Golden Earring). Endless Wire was het eerste studio-album met nieuw materiaal sinds It's Hard, dat uit 1982 stamde. Het nieuwe album bevat nummers die onder andere geïnspireerd zijn door het Stockholmsyndroom tijdens het gijzelingsdrama op een school in Beslan en door Mel Gibsons film The Passion of the Christ. Eveneens is er een nieuwe mini-opera te horen zijn op de cd, genaamd Wire And Glass. Ook dit is een primeur sinds de laatste (Rael) die op The Who Sell Out (1967) verscheen. Delen van Wire And Glass werden uitgegeven als een maxi-single op 17 juli (speciaal voor iTunes) en daarna op 24 juli op een 12" ep (limited edition). Het nummer Mirror Door was al eerder uitgegeven in een radiobewerking en werd voor het eerst gedraaid op BBC Radio 2, tijdens de Ken Bruce Show om 10:00 uur op 8 juni 2006.

Om het nieuwe album alvast te promoten en korte demo's te geven, gaf The Who in het tijdschrift Rolling Stone in december 2005 aan een 24-daagse Europese tour - gevolgd door een wereldtournee - te willen geven in de zomer van 2006. Kort daarna werd aangekondigd dat het openingsconcert van de tour  17 juni op de Universiteit van Leeds zou plaatsvinden. Op dezelfde plaats waar 36 jaar geleden het befaamde Live at Leeds-album werd opgenomen. De tickets voor deze show werden persoonlijk verkocht door de Leeds University Union (de studentenvereniging van de Leeds University), met een gelimiteerde verkoop van slechts twee tickets per persoon. Voordat het concert begon, onthulden Daltrey en Townshend een blauwe plaquette om "Live at Leeds" te herdenken. De show was zo langverwacht dat de BBC er een complete uitzending van maakte. Dit gebeurde zowel de dag van het concert als de dag erna. De shows bestonden onder andere ook uit interviews die na het concert gehouden werden met mensen uit het publiek.

Het optreden op de Leeds University en de shows die hierop volgden zijn de eerste optredens die de band geeft sinds hun laatste wereldtournee uit 2004 en het korte optreden op Live 8 in 2005. The Who heeft Europese landen aangedaan zoals: Groot-Brittannië, Spanje, Duitsland en Zwitserland. Ook België werd dit jaar op een bezoek getrakteerd. Op 30 juni stond het plaatsje Werchter op de tweede dag (van de vier) van het festival Rock Werchter in vuur en vlam en konden vele duizenden toeschouwers genieten van een ruim anderhalf uur durend slotconcert. Op 2 juli werd de tweede dag van Hyde Park Calling, een concert om de twintigste verjaardag van het Hard Rock Cafe te vieren ook door hen afgesloten. Tijdens dit festival werden er opnamen geschoten voor het Britse televisieprogramma Top Gear. Zij waren roadies van de band en zij zouden bestelbusjes gaan testen. Hun missie (namelijk zoveel mogelijk koffers verplaatsen) m

Elvis Aaron Presley (Tupelo (Mississippi), 8 januari 1935 – Memphis (Tennessee), 16 augustus 1977) was een Amerikaans popzanger en acteur. Hij wordt voornamelijk gezien als de pionier van de rock-'n-rollmuziek. Hij veranderde het landschap van de populaire muziek door countrymuziek, gospel en rhythm and blues te vermengen. Elvis wordt tevens gezien als de grondlegger van de rockabilly, en verwierf hiermee de bijnaam "The Hillbilly Cat From Memphis". Hij geldt als een van de populairste en invloedrijkste artiesten van de 20e eeuw. Vele artiesten, zoals Eddie Cochran, Cliff Richard, Neil Diamond, The Beatles, Bob Dylan, U2 en Bruce Springsteen zijn schatplichtig aan hem. Zijn manager was Colonel Tom Parker, een Nederlander (uit Breda) van geboorte, die eigenlijk Dries van Kuijk heette.

Biografie

Elvis was de zoon van Gladys Love Smith en Vernon Elvis Presley, werd op 8 januari 1935 in Tupelo (Mississippi) geboren. Hij was de helft van een tweeling, zijn broer Jesse Garon Presley kwam levenloos ter wereld. Het gezin leefde een zeer armoedig bestaan. De omgeving waarin de Presleys leefden was zeer religieus en was van grote invloed tijdens de opvoeding van Elvis. Meerdere keren per week was het gezin te vinden in de kerkgemeenschap First Assembly of God, daar waar Elvis kennismaakte met de vele spirituals en gospelsongs waarbij de predikanten luidkeels en stampvoetend het woord van God predikten. Waarschijnlijk ging Elvis wel eens luisteren bij een 'zwarte' kerk naar de gospelmuziek.

Toen hij tien was nam Elvis deel aan de allereerste muziekwedstrijd in z'n leven. Z'n ouders vonden dat hun jongen een gouden stem heeft en regelden voor hem een plaatsje op de kandidatenlijst. Ook de jury was gecharmeerd door het schuchtere jongetje met z'n veel te grote broek die foutloos het kinderliedje "Old Shep" van Red Foley bracht. Radio WELO was ter plaatse en bracht, toen al, rechtstreeks verslag uit van de zangwedstrijd. De radio-uitzending werd echter niet opgenomen.

Elvis kreeg op zijn elfde verjaardag een gitaar als verjaardagscadeau van zijn moeder, maar hij kon niet eens spelen. Hij wilde eerst een fiets of een geweer, maar zijn ouders konden alleen een gitaar betalen. Uiteindelijk kreeg de jonge Elvis dan les van zijn oom: uncle Vester, Vernons broer. Nog steeds is de Tupelo Hardware Company waar Gladys (zijn moeder) die gitaar kocht een drukbezochte toeristische trekpleister in Tupelo.

Beginperiode

Elvis werkte na het eind van zijn schooltijd als vrachtwagenchauffeur. In 1953 besloot hij om een plaatje te maken bij de (inmiddels legendarische) Sun Studio, waar iedereen voor vier dollar een liedje kon laten opnemen. Waarschijnlijk was dit een cadeautje voor zijn moeder.

Elvis zong het nummer My Happiness en maakte hiermee zo'n indruk op de studiosecretaresse Marion Keisker, dat die onmiddellijk zijn naam noteerde. Volgens haar had Elvis iets bijzonders. Na veel aandringen van Keisker besloot Sun Records-eigenaar Sam Phillips Elvis uit te nodigen. In juli 1954 nam Elvis bij Sun Records zijn eerste plaat op. De eerste radio-exposure van zijn eerste single That's all Right Mama had zo'n impact, dat Elvis plaatselijk meteen een groot succes was. Met liveoptredens (in de regio) nam zijn populariteit alleen maar toe. Dit onderkende ook ene Tom Parker, beter bekend als 'The Colonel', die Elvis kon overtuigen om hem als manager te nemen.

Het eerste wapenfeit van Elvis' nieuwe manager was om Elvis onder te brengen bij RCA Victor. Elvis ondertekende bij de invloedrijke muziekproducent Steve Sholes een platencontract voor $35.000, destijds een recordbedrag, waarmee RCA ook de rechten voor alle Sun-opnamen overnam. In januari 1956 trad hij voor het eerst op in een landelijke televisieshow, de Stage Show van Jimmy en Tommy Dorsey. Elvis zou daarna nog veelvuldig van het medium televisie gebruikmaken om zijn populariteit te behouden.

In datzelfde jaar mocht hij zijn eerste gouden plaat in ontvangst nemen voor zijn eerste RCA-plaat, die nr. 1 stond in drie verschillende hitlijsten: Heartbreak Hotel. Nummers als Money Honey en I Got a Woman waren oorspronkelijk van andere zangers, maar de manier waarop Elvis ze uitvoerde sprak de tieners van die tijd aan en werden alle rockklassiekers. Nummers als Love Me Tender, Hound Dog, Don't Be Cruel, All Shook Up, Teddy Bear, Jailhouse Rock waren zeer grote hits. Tot in 1958 nam hij de ene na de andere plaat op, in totaal 14, die alle ongehoord veel succes hadden.

Vooral Elvis' optredens deden veel stof opwaaien. Veel mensen vonden de snelle bekkenbewegingen waarmee hij zijn podiumoptredens begeleidde schandalig en immoreel. Hij werd al gauw 'Elvis the Pelvis' genoemd (pelvis=bekken), een bijnaam die Elvis zelf niet al te leuk vond. Zijn invloedrijke manager wist Elvis op onnavolgbare wijze te vermarkten. Colonel Parker zou later 'ontmaskerd' worden als de illegaal geëmigreerde Nederlander Dries van Kuijk.

Dienstplicht

Toen Elvis werd opgeroepen voor de militaire dienst (1958 - 1960) waren veel critici van mening, dat aan de carrière van Elvis nu een eind was gekomen. Elvis maakte het zichzelf niet makkelijk door de gewone dienstplicht als soldaat te doorlopen in plaats van gebruik te maken van zijn populariteit. Hij begon zijn dienstplicht in Fort Hood in Texas. Later zou hij worden uitgezonden naar Duitsland. Hier (in Bad Nauheim) heeft hij een tijdje gewoond met zijn familie. In die tijd heeft hij ook o.a. een uitstapje naar Parijs gemaakt. Op de terugvlucht naar Amerika heeft het vliegtuig een tussenlanding in Schotland gemaakt. Dit is de enige keer dat Elvis in Groot-Brittannië is geweest.

De Europese fans hebben Elvis nooit live mogen zien optreden in Europa. Dit had mogelijkerwijs te maken met Colonel Tom Parker. Doordat deze in het Amerikaanse leger op Hawaï had gediend, was hij zijn Nederlands staatsburgerschap kwijtgeraakt. Parker heeft nooit het Amerikaans staatsburgerschap aangevraagd en kon bij gebrek aan een paspoort dus niet naar het buitenland. Zijn gedachtegang was: zolang ik niet in aanraking kom met justitie en mijn belastingen betaal, zal er geen haan naar kraaien dat ik illegaal in de VS verblijf. Ook Elvis heeft nooit gepoogd enig belastingvoordeel te behalen en heeft zijn leven lang het volle pond betaald. Wellicht op aanraden van Parker, om ook indirect niet in diskrediet te geraken met de overheid. Daarnaast heeft Elvis het als 'redblooded American' als zijn plicht gezien iets terug te doen voor zijn land, en ook hierom zal hij zonder morren zijn belasting hebben betaald. Ook om deze reden onderging hij de dienstplicht als enig willekeurige andere dienstplichtige, zonder voorkeursbehandeling.

Acteur

In 1956 speelde Elvis de hoofdrol in zijn eerste film, Love me Tender. In totaal speelde hij in 33 bioscoopfilms, waaronder ook Jailhouse Rock (1957). Zijn laatste twee bioscoopvoorstellingen stonden in het kader van een documentaire namelijk: Elvis: that's the way it is en Elvis on tour.

Dat Elvis over een redelijk acteertalent beschikte, bleek onder andere uit zijn prestaties in de film King Creole uit 1958. Zowel Hollywood als de Colonel hadden andere plannen met Elvis' talent en bonden hem vast aan massieve contracten waardoor Elvis jaren aaneen enkel in aanmerking kwam voor jodelende, blije films zonder sterk karakter. Zowel vriend als jaloerse vijand hebben opgemerkt dat Elvis altijd beleefd en professioneel was en andere acteurs wist te vermaken met zijn spontane gevoel voor humor. De enige actrice van (later) formaat die voor Elvis' charmes viel was de jonge Ann-Margret.

Familie

In 1967 trouwde hij met Priscilla Ann Beaulieu, die hij in Duitsland had ontmoet tijdens zijn militaire dienst. Begin jaren '60 kwam Priscilla naar Graceland om samen te wonen met Elvis. Dit leidde uiteindelijk tot hun huwelijk. Precies 9 maanden later werd hun enig kind geboren: dochter Lisa Marie. Het huwelijk zou standhouden tot 1973. Het stel groeide uit elkaar door Elvis' vele afwezigheid door het maken van films en later de optredens. Priscilla kreeg een relatie met haar karateleraar. Elvis kon dit zeer moeizaam verwerken. Lisa Marie (geboren op 1 februari 1968) zou later een kortstondig huwelijk hebben met Michael Jackson. De moeder van Priscilla Ann Beaulieu heette Anne Lillian Iversen.

Comeback

In 1968 maakte hij een televisieshow voor NBC, die met kerst uitgezonden werd en alle kijkrecords verbrak. Deze show werd vanaf die tijd ook wel de comebackshow genoemd. Elvis trad er op met zijn oude muzikanten en was voor het grootste deel van de show gekleed in een zwartleren pak. Vanaf 1969 trad hij voornamelijk op in Las Vegas. Hiervan is de documentaire Elvis: that's the way it is (1970) gemaakt. Daarna ging Elvis weer op tournee in de VS. Hiervan werd de documentaire Elvis on tour (1972) gemaakt.

Priscilla maakte aan Elvis kenbaar, dat zij hun relatie wilde beëindigen. Een scheiding was het gevolg. Hierna ging het langzaam bergafwaarts met de King of Rock and Roll. Ongezonde leef- en eetgewoontes, excessief pillengebruik, Elvis was bijzonder goed op de hoogte van de medicatie (uppers en downers) die hij tot zich nam. Hij had te kampen met vele lichamelijke beperkingen, ongemakken, ziektes en afwijkingen (welke mogelijk het gevolg waren van een jarenlange uitputtende levensstijl). De druk van het 'Elvis-zijn' en de stress van het artiestenleven sloopten zijn gezondheid.

In 1973 had hij nog één keer een primeur: het eerste live via een satelliet over de hele wereld uitgezonden concert, met de naam Aloha from Hawaii. Met deze show bereikte hij het grootste televisiepubliek dat hij ooit had: één tot anderhalf miljard mensen hebben deze show gezien, wat in 1973 een derde van de wereldbevolking was.

Elvis' vrouwelijke fans stonden erom bekend niet weg te willen gaan uit de zaal als Elvis zijn optreden had afgerond. De presentatoren zeiden dan "Ladies and gentlemen, Elvis has left the building" (Dames en heren, Elvis heeft het gebouw verlaten) dat tot zijn dood gebruikt werd als standaardzin na optredens en later uitgroeide tot gezegde om uit te drukken dat iets is afgerond of gestopt is.

Jumpsuits

Elvis bleef optredens in Las Vegas verzorgen en vloog dwars door de Verenigde Staten, in een hoog tempo met letterlijk honderden concerten per jaar. Tijdens deze concerten (totale carrière ruim 1.100 concerten) droeg hij kostuums, zogenaamde jumpsuits, die waren afgeleid van een karatepak, voorzien van een hoge kraag en vaak een brede riem. Deze jumpsuits waren voorzien van motieven. De meeste kostuums, die overigens maar een- of tweemaal werden gedragen, kregen namen mee als Sundial of Bold Eagle suit.

Concerten

Zijn optredens kenden hoogte- en dieptepunten, hetgeen bijvoorbeeld het drukke concertjaar 1976 duidelijk aantoonde: de concerten van de zomer van dat jaar getuigen van een weinig alerte Elvis: hij vergat zijn teksten en compenseerde dit met grappige uithalen en opmerkingen. Aan de andere kant worden de eindejaarsconcerten in Dallas en Pittsburgh tot de beste van zijn latere carrière gerekend. Het laatste optreden vond plaats op 26 juni 1977. Elvis werd tijdens de concerten begeleid door een vaste band bestaande uit James Burton (gitaar), John Wilkinson (gitaar), Ronnie Tutt (drums), Glen Hardin (piano), Jerry Scheff (bas) en Charley Hodge (tweede stem), een oude vriend uit zijn diensttijd. Als achtergrondstemmen traden verder op Kathy Westmoreland, the Sweet Inspirations en J.D. Sumner Quartet, aangevuld met het Joe Guercio Orchestra. Een aantal van de bandleden is later de wereld rondgegaan met Elvis The Concert, dat ook een aantal keren in Nederland (2000, 2003 en 2005) met heel veel succes op de planken heeft gestaan. Voor deze concerten waren beelden uit "Elvis on Tour", "Elvis: that's the way it is" en "Aloha from Hawaii" aan elkaar geplakt tot één concert. Vervolgens was het geluid van de muzikanten verwijderd, zodat alleen de stem van Elvis overbleef. Tijdens Elvis the Concert werden de beelden van Elvis op grote schermen geprojecteerd en speelden de oorspronkelijke muzikanten mee. Tijdens een van deze concerten heeft dochter Lisa Marie Presley samen met haar vader 'Don't Cry Daddy' gezongen.

Het naderende einde

In een hoog tempo vloog Elvis van staat naar staat en verzorgde tientallen shows per maand. Om zijn dag-nachtritme te controleren gebruikte hij veelvuldig "uppers" en "downers". Hij was volgens velen afhankelijk geworden van medicatie, welke onder meer was voorgeschreven door zijn lijfarts, George Nichopoulos.

Vaak sliep hij overdag, nadat hij hiervoor wat had ingenomen. Nadat hij eenmaal was ontwaakt tegen het avonduur (ook hiervoor had hij diverse medicamenten), gaf Elvis de keuken de opdracht een maaltijd voor hem klaar te maken. Meestal bestonden dergelijke maaltijden uit sterke koffie, toast met gebakken bananen, spek, pindakaas en bananen-sandwiches, aansluitend brood met warm vlees, sorbetijs en hij voegde daar soms nog gehaktbrood aan toe.

Meestal bestonden de dagen voor Elvis in deze periode uit niet meer dan de gehele ontwaakte tijd in een ochtendjas doorbrengen, zittend op het toilet, lezend in religieuze en diep filosofische boeken, wat televisie kijken en opdrachten geven voor het organiseren van nieuwe optredens, alhoewel dat maar mondjesmaat was, omdat Elvis feitelijk geen echte behoefte meer had om de deur nog uit te gaan. Ging Elvis de deur uit dan was het vooral om op te treden.

De kritische uitspraken van Sonny en Red West (Memphis Mafia), de auteurs van het boek "Elvis what happened ?", vormden de nagel aan Elvis' doodskist. Elvis begreep niet dat zijn (in juli 1976 door zijn vader Vernon) ontslagen personeel hem na al die jaren zo bruut kon afschilderen.

Overlijden

Elvis overleed op 16 augustus 1977 in Memphis in de badkamer van zijn huis Graceland , officieel door een hartstilstand, maar later zou na autopsie blijken dat zijn lichaam sporen van meerdere soorten pillen (poly-farmacy) bevatte. Vermoedelijk was er sprake van een overdosis van door zijn arts voorgeschreven medicijnen.

Na zijn dood

Oorspronkelijk werd Elvis begraven in een familiemausoleum op Forest Hill Cemetery, maar na een kidnappoging werd zijn lichaam, en dat van zijn moeder, verplaatst naar zijn landgoed. Elvis' graf werd al snel een bedevaartsoord voor Elvisfans. In 1982 werd Graceland opengesteld voor publiek. Graceland is het meestbezochte woonhuis dat als museum fungeert in de VS, na het Witte Huis. Per jaar komen er meer dan 600.000 mensen op bezoek. Naast het huis, aan de andere kant van de 'Elvis Presley Boulevard', is een groot complex gebouwd, bestaande uit een hotel (Heartbreak Hotel), het Graceland-winkelcentrum, Graceland Plaza met winkels, een bioscoop en diverse tentoonstellingen en Elvis' Automuseum. Bovendien zijn Elvis' privé-vliegtuigen Hound Dog II en Lisa Marie er te bewonderen. Er ontstond een cultus rond de overleden ster.

In 2006 is Graceland door de Amerikaanse overheid benoemd tot National Landmark. Dit gebeurt normaal gesproken alleen met huizen van (ex-)presidenten van de VS en overige gebouwen en locaties die een bepaalde culturele betekenis hebben voor de Amerikanen. De benoeming van Graceland is uniek doordat het het eerste privé woonhuis is dat op de lijst van National Landmarks is terechtgekomen.

25 jaar na zijn dood was de muziek van Elvis nog steeds in de belangstelling. Het destijds minder bekende nummer A little less conversation kreeg ten behoeve van een reclamespot een remix van de Nederlandse DJ Junkie XL (JXL) en in grote delen van de wereld stond dit nummer hoog in de hitlijsten. Een jaar later werd dit succes bevestigd met een bewerking van een ander minder bekend nummer: Rubberneckin.

Op het moment van overlijden had hij een vermogen van 4,9 miljoen dollar. In 1993 was dat bedrag gegroeid tussen de 50 en 100 miljoen dollar.

In 2004 slaagde Elvis erin opnieuw de Britse hitlijsten te veroveren met de heruitgave van 17 hitsingles (aangevuld met de JXL-remix) die ook tijdens zijn leven reeds de hoogste plaats in de lijsten verwierven. Elvis bereikte opnieuw meermaals de top van de hitparade.

In 2005 werd Elvis door het Amerikaanse volk verkozen tot de top tien van de "Greatest Americans". Hij was de eerste niet-politicus in de rangschikking. Slechts Martin Luther King en zeven Amerikaanse presidenten (waaronder de Founding Fathers en Elvis-fan Bill Clinton) moest hij laten voorgaan.

De populariteit van Elvis Presley in Nederland

Vergeleken bij de Verenigde Staten en Groot-Brittannië was de populariteit van Elvis in Nederland niet buitengewoon groot. Ter illustratie: in de Verenigde Staten scoorde hij tussen 1956 en 1977 maar liefst 18 nummer één-hits, in Groot-Brittannië 17, maar in Nederland slechts 5, de laatste in 2002. Ook wisten de meeste elpees van Elvis in de jaren zeventig niet door te dringen tot de Nederlandse LP Top 50.

Records

Tijdens zijn leven verkocht hij in totaal 500 miljoen platen. In de week na zijn dood kwamen daar nog eens 8 miljoen bij. Hij brak en houdt nog altijd een aantal records in de muziekindustrie:

1. Hij had meer nummers in de hitparades dan enig andere artiest: 149.
2. Hij stond langer no. 1 in de hitlijsten dan wie ook: 81 weken.
3. Hij had de meeste no. 1-hits achter elkaar: 10.
4. Hij verdiende meer gouden en platina platen dan welke andere artiest ook.
5. Hij heeft tot nu toe meer dan een miljard platen wereldwijd verkocht, meer dan welke andere artiest ook.
6. Hij heeft het grootste aantal kijkers in de hele televisiegeschiedenis op zijn naam staan: 1 tot 1,5 miljard mensen hebben zijn show "Aloha from Hawaii" in 1973 gezien.
7. Hij heeft de 100e UK no. 1-hit gehaald met het nummer "One Night" in 2005.

Bandleden

Bill Black was Elvis' bassist tussen 1954 en 1958. In het bijzonder speelde hij mee in het nummer That's all right Mama en Don't be cruel. De staande bas waarop Bill de legendarische intro van het lied speelt, is inmiddels in bezit van Paul McCartney. In datzelfde nummer deden ook zijn eerste gitarist Scotty Moore en drummer DJ Fontana mee. Moore bleef aan tot 1968, net als D.J. Fontana (tot 1958 als onderdeel van Elvis Presley and the Blue Moon boys, daarna als ingehuurde sessiemuzikanten). Scotty Moore speelde met een elektrische jazzgitaar, zijn jazzy rock-'n-rollspeelstijl is nog steeds geroemd. Hij leeft nu (2007) nog steeds