The Beach Boys was een Amerikaanse band die in 1961 werd opgericht door de broers Brian Wilson, Dennis Wilson en Carl Wilson, hun neef Mike Love en schoolvriend Al Jardine.

Biografie

Beginjaren

Met harde hand aangespoord door vader en manager Murry Wilson, zelf een weinig succesvolle liedjesschrijver, maakten de jongens muziek in de stijl van The Four Freshmen, waarbij harmonieuze zang de hoofdrol speelde. De single Surfin' uit 1961 werd een hit en was typerend voor de richting die de band de eerstvolgende jaren zou volgen: een combinatie van surfmuziek, een stijl die tot dan toe vooral instrumentaal was geweest, en teksten over surfen, auto's en meisjes. In hoog tempo werden singles en albums uitgebracht. Al Jardine zegt hierover: "The Beach Boys zelf waren onze grootste concurrenten".

Leider van de band was Brian Wilson, die ook de meeste liedjes schreef en die vooral vanaf de derde lp ook een begenadigd producer bleek te zijn. Eind 1964 besloot de verlegen Brian om niet langer live op te treden en zich meer op het schrijven van nummers en het produceren te richten. Zijn vervanger in de liveband was Bruce Johnston. Murry Wilson werd ontslagen, waarmee de artistieke vrijheid voor Brian compleet werd. Naarmate hij de mogelijkheden van de studio meer ontdekte schreef hij complexere muziek, die hij liet spelen door de beste studiomuzikanten. De andere leden van de groep voegden later de vocalen toe.

Pet Sounds

Toen in 1965 The Beatles het album Rubber Soul uitbrachten was dit voor Brian de inspiratie voor Pet Sounds, dat in 1966 verscheen en onlangs door het tijdschrift "Rolling Stone Magazine" werd uitgeroepen tot op-twee-na-beste album ooit. Dit album, dat voor die tijd voor popmuziek ongekend complexe muziek en persoonlijke teksten bevatte, werd ontvangen met lovende recensies maar verkocht in Amerika slechter dan de vorige albums. In Europa nam de populariteit van The Beach Boys er echter flink door toe, en voor het eerst hadden The Beatles serieuze concurrentie in de hitparades. De latere single Good Vibrations, waarvan de opnames zes maanden duurden in zes verschillende studio's, werd een grote hit.

Depressie

Aangemoedigd door dit succes vatte Brian het plan op voor een album dat Pet Sounds in alle opzichten zou overtreffen. Samen met tekstschrijver Van Dyke Parks en een keur aan sessiemuzikanten werkte Brian in de studio aan dit album, Smile geheten, terwijl de band op tournee was. Uren aan muziek werden opgenomen maar slechts weinig nummers werden echt afgemaakt. De negatieve reacties van de andere Beach Boys op de teksten van Van Dyke Parks en de ongekend complexe muziek maakten dat Brian de zin in het project verloor. Wanneer in 1967 The Beatles hun album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uitbrachten, nota bene geïnspireerd door Pet Sounds, betekende dit de definitieve nekslag. Smile werd officieel afgelast en Brian raakte in een zware depressie.

Als surrogaat voor Smile verscheen Smiley Smile, dat een aantal Smile-nummers bevatte. De opvolger Wild Honey heeft een heel afwijkend, ongepolijst geluid doordat Brian zich als producer terugtrok en bevat zelfs een aantal pure soulnummers. Vanaf Friends uit 1968 traden de andere leden van de band meer op de voorgrond en bleken, met uitzondering van Mike Love, allen goede songschrijvers te zijn. Hoewel het niveau van Pet Sounds nooit meer gehaald werd wist de band ook met een minimale betrokkenheid van Brian Wilson nog goede albums te maken, weliswaar mede door het afmaken van nummers van Smile. 20/20 is een verzameling singles en overgebleven nummers, waaronder Cabinessence, dat bedoeld was als een van de hoekstenen van Smile. Ook bevat dit album het nummer Never Learn Not to Love waaraan Dennis Wilson zijn naam verbond maar dat in werkelijkheid geschreven was door zijn vriend Charles Manson.

Heropleving

De band maakte een kortstondige artistieke heropleving door nadat ex-journalist Jack Rieley manager van de band werd. Sunflower uit 1970 profiteerde van sterke composities van alle leden, maar werd desondanks het slechts verkopende album sinds de oprichting van de band. Het album Surf's Up uit 1971 wordt tegenwoordig als een hoogtepunt in het oeuvre van The Beach Boys beschouwd, niet alleen vanwege het voor Smile bedoelde titelnummer maar zeker ook door nummers als Long Promised Road, geschreven door Carl Wilson, en Disney Girls van Bruce Johnston. Het door Rieley aangemeten nieuwe imago werpt zijn vruchten af en de band is weer "hip" in de Verenigde Staten.

Bergaf

Bruce Johnston verlaat de band in 1972 uit onvrede over de rol van Rieley. Ten tijde van de albums Carl and the Passions, So Tough (1972) en het in Nederland opgenomen Holland (1973) maakten twee zwarte Zuid-Afrikanen, Ricky Fataar en Blondie Chaplin, deel uit van de band, die daardoor aan dynamiek won. Deze bezetting maakte vooral tijdens optredens grote indruk. Het grote commerciële succes van het verzamelalbum Endless Summer zou in 1974 echter de artistieke teloorgang van de band inluiden. Manager Jack Rieley werd ontslagen en vervangen door Mike Loves broer, Steve, die een terugkeer naar de surfsound voortstond. Fataar en Chaplin verlieten de band; Fataar dook later op als lid van The Rutles, een persiflage op The Beatles. Chaplin maakte sindsdien enkele solo-albums en speelde onder meer met The Band en The Rolling Stones.

Vanaf 1976 ging het met de band verder bergafwaarts, ondanks of misschien juist dankzij de terugkeer van Brian, die kortstondig onder therapeutische begeleiding stond van Eugene Landy. Met veel bombarie, de 'Brian's Back' campagne, werd Brians terugkeer in de band aangekondigd. Brian kon de hoge verwachtingen echter niet waarmaken. Echt goede albums werden er daarna niet meer gemaakt, en het enige artistieke hoogtepunt uit deze periode is Dennis Wilsons soloalbum Pacific Ocean Blue. Dennis Wilson verdronk in 1983, voordat zijn tweede album Bamboo af was. Brian Wilson raakte in de ban van de omstreden psychiater Eugene Landy, die in 1982 opnieuw werd benaderd om Brian te helpen. Landy zou echter diens hele leven gaan beheersen. In 1988 verscheen Brian Wilsons eerste solo-album, waar Landy als medesongschrijver aan mee zou hebben gewerkt. Een dieptepunt was verder de rechtszaak die Mike Love aanspande tegen Brian Wilson over achterstallige auteursrechtenvergoedingen.

Het allerlaatste Beach Boys-album zou Stars and Stripes, Vol. 1 uit 1996 worden, waarop oude successen werden gezongen door beroemde countryzangers en de Beach Boys alleen de achtergrondvocalen verzorgden. Carl Wilsons overlijden aan kanker in 1998 betekende het definitieve einde voor de groep. Mike Love (met de in 1979 terugggekeerde Bruce Johnston) en Al Jardine touren tegenwoordig elk met een eigen band waarmee ze vooral oude successen ten gehore blijven brengen. Brian Wilson werkt sinds 1988 solo. Gesteund door zijn begeleidingsband, met daarin onder andere de leden van de Wondermints, werd Smile alsnog afgemaakt. Tijdens een succesvolle Europese tournee in 2004 werd Smile integraal live opgevoerd. Eind dat jaar verscheen het album ook op cd.

Reuniealbum 2012
 
In 2012 verscheen voor het eerst sinds 1996 een nieuw studioalbum officiëel van de groep. Het album met de titel That's Why God Made The Radio is in 2011 en 21012 opgenomen n.a.v. het 50-jarig bestaan van de groep. De basissamenstelling van de groep is Brian Wilson, Mike Love, Al Jardine, Bruce Johnston and David Marks. Het van stal halen van Marks is opmerkelijk, omdat hij officiëel slechts twee jaar deel uitmaakte van de groep, van 1962 tot 1963. Het is ook het eerste studioalbum zonder Carl Wilson die in 1998 overleed. Het album is grotendeels geproduceerd door Brian Wilson en behaalde in de VS de vijfde plaats in de Billboard 200.

Kerstmis (veelal zo aangeduid door katholieken), Kerst(feest) (veelal zo aangeduid door protestanten) of het geboortefeest van de Heer is een belangrijk christelijk feest in het kerkelijk jaar.

Met Kerstmis wordt door christenen de geboorte van Jezus-Christus gevierd. De evangeliën van Lucas en Matteüs beschrijven de geboorte van Jezus. Vooral Lucas geeft brede aandacht aan de geboorte van Jezus in Bethlehem.

Het kerstfeest wordt in de westers-christelijke wereld en in sommige Kerken van het Oosters christendom gevierd op 25 december. In die Oosterse kerken die de Juliaanse kalender gebruiken voor de liturgische kalender (zoals de Russisch-orthodoxe Kerk), wordt het 13 dagen later gevierd. In veel streken zijn er tevens speciale vieringen op de avond ervoor (kerstavond, middernachtsmis) en/of op de dag erna. In West-Europa wordt 25 december als Eerste Kerstdag en 26 december als Tweede Kerstdag beschouwd.

Het feest is in grote delen van de Westerse wereld in hoge mate geseculariseerd en veel elementen in de wijze waarop men Kerstmis viert gaan terug op prechristelijke en Germaanse tradities.

Hoewel Pasen theologisch gezien veel belangrijker is, wordt buiten de Liturgie het Kerstfeest in het Westen veel nadrukkelijker gevierd. In het christelijke Oosten is ook buiten de Kerk het Paasfeest belangrijker en speelt daarnaast het feest van Epifanie een belangrijkere rol.

Oorsprong

De Germanen vierden rond Midwinter (21 december) reeds midwinter- of joelfeesten (winterzonnewende) waarbij het boze werd verjaagd en het licht werd begroet. In de Scandinavische talen heet Kerstmis tot op vandaag jul.

In de vierde eeuw zorgden keizer Constantijn de Grote en de bisschoppen van de uit vervolging bevrijde vroege Kerk ervoor dat Kerstmis op 25 december zou worden gevierd. Op deze datum werd rond de Middellandse Zee tot dan toe de zonnegod vereerd onder vele verschillende namen zoals Ra in Egypte en Helios in Griekenland. In het late Romeinse Rijk was dit vooral de zonnegod Sol Invictus (=de onoverwinnelijke zon). Omdat Jezus het Licht van de Wereld genoemd werd (zie Joh. 1), zou Constantijn I - volgens bepaalde auteurs - hebben besloten dat de geboorte van Christus op deze dag gevierd zou moeten worden. Bovendien - en dit feit is invloedrijker geweest bij de opkomst van de viering van de geboorte van Christus als kerstmis - waren de dagen rond 25 december reeds de vrije feestdagen der saturnaliën.

Aanbidding van het kind Jezus door de engelen te Bethlehem.
Hugo van der Goes, 1480.

De geboorte van Jezus nam in de kerkelijke kalender daarvoor geen bijzondere plaats in, hoewel ze wel gevierd werd, en tot op de dag van vandaag geldt Pasen in het christendom eigenlijk als veel wezenlijker dan Kerstmis. Jezus werd volgens het evangelie aan het einde van het Joodse (of Romeinse) jaar geboren, maar door de kalenderwijzigingen en de verschillen in tijdrekening, wordt de overzetting niet zeer accuraat geacht, te meer, daar ook melding gemaakt wordt van kudden schapen in lagere (en dus warmere) velden rond Bethlehem. Het weiden van schapen in Palestina is rond 25 december thans weliswaar zeldzaam in Noord-Europa, maar toentertijd niet geheel onmogelijk - de schapen die voor de offerdienst in de Joodse tempel gefokt werden, graasden het hele jaar door, ook in de omgeving van Bethlehem (Beth Lechem- huis van het brood). Bovendien is de maand december in Palestina niet zo koud als in Duitsland of Engeland. De datum is dan ook niet met zekerheid als niet-authentiek te bestempelen, want uit de oude christelijke liturgieën - die van vóór de vierde eeuw - stamt reeds de viering van Epifanie (6 januari) in dezelfde wintertijd. Sextus Iulius Africanus noemt de geboorte van Christus als vallende op 25 december, in een van zijn geschriften gedateerd op 221 n. Chr.

De aansprekende thematiek en de reeds bestaande tradities hebben Kerstmis echter tot het voornaamste feest in het jaar gemaakt. De huidige tradities rond het kerstfeest zijn van land tot land verschillend, zoals ze ook lang niet allemaal even oud zijn. Duidelijk is dat de Amerikaanse volkse en commerciële kerstgewoonten, in het kader van de voortschrijdende globalisering, overal elders doordringen, ook in Nederland.

Het woord 'Kerstmis' betekent eigenlijk 'Christus-mis', omdat dit feest gewijd is aan de geboorte van Jezus die de christus (de gezalfde) wordt genoemd. Het woord 'kerst' is uit het woord christus ontstaan; zo betekent "kerstenen" bijvoorbeeld "christelijk maken". De Mis is de christelijke viering van het offer van de Eucharistie, waarin aan het einde van de dienst gezegd of gezongen wordt "Ite Missa est" (vert. Gaat het is de heenzending of: Gaat het offer is voltrokken).

Kerstgebruiken en -symbolen

Kerstnachtdienst

Op kerstavond en eerste kerstdag vindt er in veel kerken een kerstnachtdienst plaats. Het is vaak een van de drukste kerkdiensten van het jaar in vele kerken.

Kersttoespraak

Op Eerste kerstdag houden diverse staatshoofden en monarchen een kersttoespraak die vaak uitgezonden wordt op radio en televisie. Tegenwoordig ook op internet te zien. In Nederland leest koningin Beatrix vanuit Huis Ten Bosch een kerstboodschap voor. Ook de Paus in Rome houdt bij de Sint-Pietersbasiliek een kersttoespraak, geeft zijn zegen en wenst iedereen een zalig kerstfeest in meer dan zestig verschillende talen.

Kerstster (Euphorbia pulcherrima)

Kerstster

De kerstster is rechtstreeks terug te voeren op het kerstverhaal, zoals dat in het evangelie van Matteüs wordt beschreven. De Ster van Bethlehem gaf de plaats aan waar de Koning der Joden geboren zou zijn. De drie wijzen zouden volgens Matteüs deze ster volgen om via koning Herodes het kindje Jezus te bezoeken om deze geboorteplaats vervolgens te openbaren aan Herodes zodat het kindje gedood kon worden. De wijzen kwamen niet terug naar Herodes, dus gaf deze de opdracht tot de Kindermoord van Bethlehem opdat de geprofeteerde Messias hierbij zou omkomen. De Verlosser van het joodse volk zou immers als aangekondigde koning heersen, en Herodes achtte dit een bedreiging van zijn invloed. Hiermee is de kwaadschikse herkomst van deze ster theologisch bepaald.

Het ontsteken van kaarsen en ander licht heeft overigens evenzeer met oude pre-christelijke midwintertradities te maken. Ook als plant is de Euphorbia pulcherrima bekend als kerstster vanwege de rode bloemen die lijken op een ster.

De Wijzen uit het Oosten

Kerststal

Een directe verbeelding van het kerstverhaal vormen de kerststallen die met name in katholieke landen worden vervaardigd. Deze zijn van uiteenlopende materialen en grootte. Ook kerststallen met levende personen en dieren komen voor. De aanwezigheid van de os en de ezel in de stal heeft geen bijbelse oorsprong. Ze werden erbij geplaatst omwille van de zin uit het Oude Testament waar de profeet Jesaja zegt: De os en de ezel kennen beter hun Meester dan Israël. Die van de herders met hun schapen is wel op het evangelie gebaseerd, evenals als die van de drie Wijzen uit het oosten (zie ook Driekoningen & Mat. 2:1-18) . Het decor van het kerstverhaal is dikwijls aangepast aan de plaatselijke omstandigheden. In Nederland en België betekent dat een winterse, barre omgeving. Overigens kan het in het Heilige Land ook sneeuwen en vriezen, hoewel het eerder zeldaam is.

Stal of grot?

De kerststal is een idee van Franciscus van Assisi die in 1223 op het idee kwam een levende kerststal in het dorp Greccio (Italië) op te zetten. Het idee komt voort uit de vertalingen van het evangelie van Lucas, waarin staat dat Jezus in een kribbe gelegd werd, omdat er geen plaats was in de herberg. De plaats van een kribbe is de stal, wat een logische keuze lijkt als de herberg zelf vol is. Vooral katholieke gezinnen halen met Kerstmis het stalletje van zolder.

Een andere traditie laat de geboorte plaatsvinden in een grot. Dit gegeven gaat terug op Justinus de Martelaar (± 150 na Christus) die schreef: "Omdat er voor Jozef niets te vinden was om de nacht door te bren­gen, ging hij maar zolang een grot binnen dichtbij Bethlehem". Justinus baseert zich op Jesaja (33,16): "Hij zal wonen in een hoge spelonk van een sterke rots". Deze zin betrekt Justinus op Jezus. Wie een grot maakt van rotspapier, volgt Justi­nus.

Hoewel de tradities duidelijk verschillen, zijn hun afkomsten niet noodzakelijk in tegenspraak. In het Nabije Oosten werden in die tijd en later grotten inderdaad als stal gebruikt: er bestonden zelfs hele woonhuizen en zelfs dorpen die in rotsen uitgehakt waren.

Voor de tijd van Franciscus waren de afbeeldingen van het kersttafereel vaak tweedimensionaal en was het gebruikelijker de omgeving als grot af te beelden.

Een Deense kerstboom

Kerstboom

De kerstboom (een spar, en geen dennenboom) gaat terug op een vruchtbaarheidssymbool. Over de ouderdom van het gebruik als kerstboom lopen de bronnen zeer uiteen. Waarschijnlijk hadden reeds de Germanen voor de kerstening rond de tijd van winterzonnewende (het joelfeest of Yule) een altijd groene boom in huis of op het erf. Vanwege deze heidense wortels heeft de Rooms-katholieke Kerk de boom lange tijd geweerd uit het christendom.

Luther verklaarde begin zestiende eeuw de kerstboom tot symbool van de geboorte van Jezus. Eerst stond de boom alleen nog in de kerken; eind 19e eeuw haalde men hem, allereerst in protestantse landen, alsnog de huiskamer binnen.

De kerstboom herinnert de christen volgens Luther aan de boom in het paradijs; de kerstboomballen aan de vruchten waarvan Adam en Eva aten. De piek in de boom staat voor de ster die de Wijzen de weg wees naar de geboorte­plaats van Jezus; soms wordt de piek daarom door een ster vervangen.

De katholieken gaven eerder aan de kerststal, eventueel met groene versieringen, de ereplaats in huis, pas sinds 1982 staat er in het Vaticaan ook een kerstboom. Protestanten weerden echter in het algemeen de beelden van de kerststal, vanwege hun beeldenverbod, vandaar had de kerstboom bij hen meer succes. Overigens bestond er rond de voortdurend groene naaldboom in de warmere, zuidelijke katholieke landen ook geen voorgeschiedenis of heidense folklore zoals in de Germaanse noordelijke landen.

Kaars in een kerststuk

De kerstboom wordt versierd met kaarsen, slingers, engelenhaar en kerstballen. In verband met brandpreventie is er ook speciale kerstboomverlichting in zwang gekomen, bestaande uit kleine elektrische lampjes in plastic behuizing.

De kerstboom wordt thans ook wel theologisch geïnterpreteerd als voorafbeelding van het hout van het kruis van Christus' lijden en offerdood; daarnaast wordt met het groene hout verwezen naar de kribbe en het eeuwig leven dat door Jezus bewerkstelligd en verdiend werd, volgens de christelijke opvatting.

Kerstversieringen

Naast de kerstboom zijn er tal van kerstversieringen, die buitens- en binnenshuis opgehangen kunnen worden zoals een kerststuk of een guirlande op een schouw bij de open haard, langs de voordeur of trap. Zij kunnen bestaan uit kaarsen of lampjes, kerstballen, hulsttakken etcetera. Ook het plaatsen van een kerstdorp wordt steeds populairder.

Ook zet men vaak een glazen kaarsenhouder met een waxinelichtje neer om het gezellig te maken in de donkere dagen voor Kerstmis. Op veel plaatsen wordt openbare kerstverlichting gehangen, vooral bij een winkelcentrum, in een winkelstraat of op een plein.

Father Christmas in het Verenigd Koninkrijk

De Kerstman en zijn geschenken

Het geven van geschenken rond Kerstmis gaat terug op oude tijden, maar in Nederland was lange tijd vooral het sinterklaasfeest het geschenkenfeest. De Kerstman leek eind twintigste eeuw Sinterklaas te gaan verdrijven. Zover is het niet gekomen, maar velen geven elkaar (ook) met Kerstmis geschenken. Deze gewoonte heeft geleid tot kritiek dat het feest al te commercieel zou zijn geworden. In veel bedrijven is het kerstpakket een traditioneel bedankje voor het werk verricht in het afgelopen jaar.

Het Christkindl en Hans Trapp

De Kerstman is een afstammeling van Sinterklaas en wordt ook in verband gebracht met kabouters (Nisse of Tomte), zoals Sinterklaas op Sint Nicolaas, bisschop van Myra, teruggaat. Het Sinterklaasgebruik is meegenomen door emigranten naar Amerika. In Amerika werd Sinterklaas Santa Claus. De Kerstman heeft ongeveer dezelfde gebruiken als Sinterklaas, zoals cadeautjes geven, een lange baard en een rood pak, maar hij is inmiddels ontdaan van alle religieuze symboliek.

De Kerstman ontstond in de ons bekende vorm in de Verenigde Staten, eind negentiende eeuw en raakte door de reclame van Coca-Cola wereldwijd verspreid. Zo kan het zijn dat in beeltenissen de Kerstman nog een groen pak droeg, terwijl de Amerikaanse Santa Claus tegenwoordig uitsluitend rode met witte kleding draagt (zoals het logo van Coca Cola). Santa Claus heeft nog wel een (vliegende) arrenslee getrokken door rendieren en wordt geholpen door elfjes op de Noordpool.

In vele landen heeft de commerciële kerstman (Santa Claus) de oorspronkelijke Kerstman echter niet verdrongen, denk aan de Joulupukki in Scandinavië of Father Christmas in Engeland. Hier zijn voorchristelijke elementen nog duidelijk in het kerstgebruik aanwezig. Het is ook zeker niet zo, dat de kerstman over de hele wereld verspreid rood met witte kleding draagt. De Kerstman draagt in veel landen nog blauwe, gouden of groene (of nog een andere kleur) kleding.

Christkindl

In Oostenrijk en Duitsland komt niet de Kerstman maar het Christkind (Christuskind). Deze brengt op 24 december cadeautjes. Het Christkind is door Maarten Luther uitgevonden^[bron?] omdat hij niet aan de heilige verering mee wilde doen waar het Sinterklaasfeest naar verwijst. Opvallend is dat tegenwoordig juist alleen in het katholieke gedeelte Christkind wordt gevierd^[bron?]. Terwijl de oorspronkelijke gedachte was dat het Christuskind geschenken geeft zoals Hij dat ook met zijn leven heeft gedaan, heeft de laatste 50 jaar de figuur van het Christkind een gedaanteverwisseling meegemaakt. In plaats van het onzichtbare Christus-kind is het geworden tot een engelachtige figuur. De laatste jaren heeft Christkind te lijden onder de aanhoudende amerikanisering van de Kerstman. Zodoende is er een vereniging pro Christkind ontstaan die de Kerstman wil bestrijden.

Kerstmuziek

Net als het in Scandinavië bekende Luciafeest (zie foto) heeft Kerstmis zijn eigen repertoire

Met kerst wordt er vaak speciale kerstmuziek uitgebracht. Soms worden daarbij geluiden gebruikt die het beeld van een arrenslee moet oproepen (rinkelende bellen, etc.). De muziek kan bijvoorbeeld een kinderkoor zijn of popmuziek, maar ook Latijnse zang.

Enkele voorbeelden van traditionele christelijke kerstliederen:

• "Stille Nacht, Heilige Nacht", hier bestaan meerdere versies van.
• "De herdertjes lagen bij nachte".
• "Ere zij God".
• "Gloria in excelsis Deo".
• "Er is een Kindeke geboren op aard".
• "Hoe leit dit Kindeke", (Vlaams, Katholiek, 1897).
• "Nu zijt wellekome" (middeleeuws).
• "Adeste fideles" (gregoriaans; Nederlands: Wij komen tezamen) met refrein "Venite adoremus" ("Komt laat ons Hem aanbidden").
• "Vom Himmel hoch da komm' ich her" (Maarten Luther, Noord-Duitsland, met name Pruisen, 16e eeuw)
• "Joy to the world, the Lord has come" (VS)

Voorbeelden van niet christelijke kerstliederen:

• "O dennenboom"
• "Jingle Bells"
• "White Christmas"

Voorbeelden van moderne popmuziek:

• "Last Christmas"
• "All I Want for Christmas is You".
• "Thank God It's Christmas" (Queen)

Kerstgedichten

Naast liedteksten zijn er ook veel gedichten te vinden over Kerstmis. Sommige met een hoog gehalte aan romantiek en sentimentaliteit, andere meer literair van aard. Twee recente bloemlezingen zijn: Zoals nog nooit een ster (2001) van Rien van den Berg en Een kind met de ogen van God (2005) van Inge Lievaart.

Kerstlekkernijen en -gerechten

Een kerstdiner is vaak een feestelijke en uitgebreide avondmaaltijd, die vaak samen met familie genuttigd wordt rond en tijdens kerstmis. Het vleesgerecht kan fazant of kalkoen zijn, maar ook konijn of ree.

In de Verenigde Staten geldt daarentegen Thanksgiving Day als de dag waarop kalkoen gegeten wordt. Die dag is enigszins te vergelijken met de Biddag en Dankdag voor Gewas en Arbeid in Nederland en België, maar daar wordt dat niet met een uitgebreide maaltijd gevierd.

Kerstuitjes

Een bezoek aan een kerstmarkt wordt vaak gedaan om in een soort kerststemming te komen. Zowel in Nederland als in Duitsland worden er vele georganiseerd. Voor versieringen bezoekt men vaak een tuincentrum.

Rond Kerstmis worden diverse kerstcircussen in Nederland gehouden. Veel mensen met (jonge) kinderen brengen een bezoek aan een kerstcircus, het is een geliefde familiegebeurtenis. Ook populair zijn kerstborrels en kerstconcerten.

Kerstfeest in bepaalde landen

Feestelijke kerstversiering in Medellín, Colombia

In Engeland, de Verenigde Staten en Frankrijk hangt men een maretak op in huis. Deze altijd-groene epifyt is het symbool van vriendschap en vruchtbaarheid. Een meisje dat per ongeluk onder de maretak staat, mag door een jongen worden gekust. En andersom natuurlijk.

In Rusland en andere Oosters-orthodoxe landen in Oost-Europa heeft men in plaats van de kerstman Vadertje Winter, die in de tweede helft van de twintigste eeuw gelijk is gemaakt aan de "coca-colakerstman". Oorspronkelijk werd Vadertje Winter door de communistische overheden verspreid als atheïstisch folkloristisch alternatief voor de orthodoxe kerstviering. Ook wordt kerstmis daar 13 dagen later gevierd, omdat in Rusland tot 1917 in plaats van de Gregoriaanse de Juliaanse kalender werd gebruikt. De Juliaanse kalender bepaalt nog altijd het Russische kerkelijk jaar.

Spelling

Volgens het Groene Boekje krijgt Kerstmis als feest een hoofdletter; de mis die op kerstavond wordt opgedragen, de kerstmis, krijgt geen hoofdletter. Ook alle samengestelde en afgeleide vormen krijgen een kleine letter: kerstfeest, kerstavond, kerstgeschenk, kerstboom, kerstbal, kerstman, kerstkind, kerstdiner en kerststal.

Kerstwensen

De typische katholieke kerstwens is het "Zalig Kerstfeest" of "Zalige Kerstmis". Protestanten, maar ook niet-gelovigen, brengen vaker met de minder gedragen woorden "Prettige kerstdagen" of "Fijn kerstfeest" hun kerst- en seizoenswensen over. Andere protestantse groepen gebruiken ook de meer gedragen tekst "Gezegend Kerstfeest". Deze spreuken kunnen ook worden aangetroffen op kerstkaarten.

The Everly Brothers in concert

The Everly Brothers, Don (geboren als Isaac Donald Everly op 1 februari 1937 in Brownie, Kentucky) en Phil Everly (geboren Philip Everly op 19 januari 1939 in Chicago, Illinois), vormen een zangduo, die het grootste succes had in de jaren vijftig. The Everly Brothers zijn behalve door rock-'n-roll beïnvloed door popmuziek en country. The Everly Brothers zijn vooral bekend geworden door de samenhangende harmonieuze zangpartijen.

De twee zijn de kinderen van Ike en Margaret Everly, twee countrymuzikanten die hun kinderen al vroeg in aanraking lieten komen met de muziek. De gehele familie trad vanaf het midden van de jaren '40 op in een radioshow. In het midden van de jaren vijftig trokken de broers naar Nashville, waar ze hun eerste single opnamen onder Chet Atkins, die echter flopte.

De twee werden gecontracteerd door het Cadence Records-label. De tweede single en de eerste single voor het label, "Bye Bye Love", werd een enorme hit in 1957. Met behulp van producer Archie Bleyer en de songwriters Boudleaux en Felice Bryant volgden nog meer hits, waaronder "Wake Up Little Susie", "Claudette" (geschreven door Roy Orbison), "Bird Dog", "Till I Kissed You" en "All I Have to Do Is Dream".

In 1960 tekenden de broers voor het jonge Warner Bros. Records. De eerste hit voor Warner was "Cathy's Clown". Meerdere hits volgden, waaronder "Lucille", "Ebony Eyes" en "Crying in the Rain". Vanaf 1962 waren de commerciële successen voorbij, alhoewel de broers op artistiek gebied alleen maar vooruit gingen. Ze namen in 1966 een album op met the Hollies, Two Yanks in England. Roots uit 1968 is een klassieker, die van grote invloed was op de countryrock.

Hun carrière kwam echter niet meer tot bloei, en in juli 1973 gingen de twee broers hun eigen weg. Ze brachten enkele soloplaten uit, zonder succes. In 1983 kwamen de broers weer bij elkaar. Ze gaven concerten in de Royal Albert Hall, bijgestaan door onder andere gitarist Albert Lee. Het jaar daarop kwam een nieuw studio-album uit, EB 84, geproduceerd door Dave Edmunds. Paul McCartney schreef voor de broers de hit "On the Wings of a Nightingale".

Het succes zette niet door op de volgende albums, en vanaf 1988 zijn er geen nieuwe albums van de Everly Brothers uitgekomen.

De broers werken wel aan verschillende albums mee. Zo zingen zij in 1986 de backing vocals in van de song 'Graceland' van het gelijknamig album van Paul Simon.

Het succes zette niet door op de volgende albums, en vanaf dan zijn er geen nieuwe albums van de Everly Brothers uitgekomen.tegenwoordig treden de broers niet meer op.

John Winston Lennon MBE (Liverpool, 9 oktober 1940 – New York City, 8 december 1980) was een popmusicus die bekend werd als oprichter van de Liverpoolse groep The Quarrymen, die later bekend werd als The Beatles. Samen met Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr had Lennon met deze groep een belangrijke rol in de popmuziek.

Familieachtergrond

De familienaam van Lennon komt van O'Leannain of O'Lionnain, een veel voorkomende naam in de Ierse graafschappen Fermanagh en Galway. Zijn Ierse grootvader Jack Lennon was in 1858 naar Liverpool verhuisd. Ook Johns vader Alfred zong als bijverdienste.

Hij werd in Liverpool geboren (in tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd niet tijdens een Duitse luchtaanval), als zoon van de steward Alfred Lennon en Julia Stanley, volgens eigen zeggen een ouvreuse. Zijn vader was vaak maanden op zee en ging in Nieuw-Zeeland wonen toen John vijf jaar oud was, pas in 1964 zouden zij elkaar terugzien. Lennon woonde vanaf zijn vierde jaar bij zijn moeders zuster, Mimi. Volgens zijn oma zou Mimi een betere ouder zijn dan Julia. Mimi was een goed mens maar volgens John veel te streng en zij gaf hem niet veel liefde. Op 15 juli 1958 werd zijn moeder doodgereden door een dronken politieman.

Julian en Sean Lennon, de zonen van John hebben met wisselend succes een muzikale carrière welke echter volledig is overschaduwd door de artistieke erfenis van hun vader. Zij kregen overigens weinig fysieke steun van hem: toen Julian een kleine jongen was verliet John zijn moeder Cynthia Powell om niet meer terug te keren en Sean was vijf jaar oud toen John werd vermoord.

The Beatles

Lennon is een markant figuur in de popmuziek gebleken. Toen de Beatles in het midden van de jaren 60 besloten zich meer uit te spreken over maatschappelijke vraagstukken en de gebeurtenissen in de wereld (bijvoorbeeld Vietnam), tegen de wens van manager Brian Epstein in, ontwikkelde Lennon zich tot een spreekbuis van een generatie.

John Lennon veroorzaakte een internationale rel en een boycot van de Beatles door een interview met de Evening Standard. "The Beatles zijn populairder dan Jezus Christus", beweerde hij, wat hem niet alleen kwam te staan op een platenboycot in de VS, maar ook op een etherboycot door de NCRV. In november 2008 werd hem deze bewering officieel vergeven door het Vaticaan.^[1]

Lennon kwam meer en meer onder invloed van de avant-garde-kunstenares Yoko Ono. Hij verliet zijn toenmalige vrouw Cynthia Powell en trouwde in maart 1969 met Yoko Ono. Zijn huwelijk met Cynthia dateerde van 23 augustus 1962. Het paar had een zoon, Julian.

Onder invloed van Ono werd Lennon radicaler, en maakte hij langzaam een beweging naar links. Hij nam bijvoorbeeld in 1968 Revolution met de Beatles op. De harde singleversie (de B-kant van Hey Jude) was al duidelijk uitgesproken, maar in de zachtere elpeeversie op The White Album (die eerder was opgenomen) toonde hij zijn twijfel over de richting waarin hij ging. "We all want to change the world/but when you talk about destruction/don't you know that you can count me out" waarbij in het nummer het laatste woord veranderde in in. In november van dat jaar gaven Johnandyoko (ze zagen zich als een eenheid) de elpee Two Virgins uit met een naaktfoto als hoes. De muziek, als men daarvan nog kan spreken, werd steeds obscuurder. The White Album bevatte al een ontoegankelijke geluidscollage van Lennons hand (Revolution 9); The Wedding Album (1969) bevatte opnames van hun hartslagen met om en om hun voornamen geschreeuwd; Live with the Lions (1969) bevatte opnames van alleen maar stilte.

Toen de Beatles langzaam ophielden te bestaan, ging Lennon solo en sprak hij zich nog meer uit. In maart 1969 bleven John en Yoko bij wijze van huwelijksreis een week lang (van 25 maart tot en met 31 maart) in bed in kamer 902 in het Amsterdamse Hilton Hotel (de "Bed-In"), zij wilden hiermee wereldvrede promoten en protesteren tegen de oorlog in Vietnam. De beelden haalden voorpagina's van kranten over de hele wereld.

In juli 1969 werd de anti-oorlogsmantra Give peace a chance uitgebracht, die opgenomen is tijdens hun tweede Bed-In (volgens sommigen hun derde, na een mislukte Bed-In op de Bahama's) in het Queen Elizabeth Hotel in Montréal (Canada). In oktober bracht John met de Plastic Ono Band de klassieker Cold Turkey uit, en in november stuurde hij zijn MBE-medaille (Member of the Order of the British Empire) terug uit protest tegen de oorlog in Biafra. In februari 1970 schoor Lennon zijn lange haren af en bracht Instant Karma! uit.

Solo

Nadat de Beatles in april 1970 definitief uit elkaar gingen, ging Lennon op de door de Beatles ingeslagen weg verder. In het klassieke album John Lennon/Album Plastic Ono Band, was Lennon op zoek naar zichzelf in plaats van naar John de Beatle. In die tijd was hij daarvoor in therapie bij de Amerikaanse psycholoog Arthur Janov, die meende dat opgebouwde frustraties konden worden bevrijd door schreeuwen: de 'oerschreeuw'. In Mother schreeuwt Lennon dan ook om het verlies van zijn moeder. In God verklaart hij uiteindelijk 'I don't believe in Beatles/I just believe in me/ Yoko and me/And that's reality/The dream is over.' Later, in 1971, bracht Lennon Imagine uit.

De volgende elpees gingen volgens vele critici in niveau achteruit. In 1975 bracht Lennon nog Rock and Roll uit, een verzameling rock 'n roll-nummers, als genoegdoening aan Chuck Berry die met succes claimde dat Come Together uit 1969 wel erg veel leek op zijn nummer You Can't Catch me.

John Lennons appartement in New York

In het begin van de jaren 70 besloten John en Yoko zich te vestigen in New York en ze vroegen een verblijfsvergunning aan. Ze kwamen in aanvaring met de regering-Nixon die Lennon als een politiek gevaar beschouwde en hem ook liet schaduwen door de geheime dienst. Een jarenlange juridische strijd volgde. Nadat Nixon in 1974 wegens het Watergateschandaal het veld moest ruimen, werd Lennon in 1976 definitief een Green Card toegekend.

In 1975 schreef Lennon nog met David Bowie Fame, en trok hij zich terug om zich te richten op de opvoeding van zijn zoon Sean. Hij schreef nog wel wat songs en maakte enkele demo's, maar was niet actief aan het opnemen.

Ingang van het Dakota-gebouw waar Lennon op 8 december 1980 werd vermoord.

In 1979 kondigde Lennon echter aan weer een plaat te willen maken. Die verscheen in het najaar van 1980. Het album, Double Fantasy, deed aanvankelijk weinig. Critici verwachtten een Lennon zoals ze zich die herinnerden en die hoorden ze niet, ook al omdat Lennon had aangekondigd weer de straat te willen opgaan om te demonstreren. De plaat toont echter een Lennon die zijn wilde haren is kwijtgeraakt, die liedjes zingt over zijn liefde voor Yoko Ono (Dear Yoko, en Woman) en zijn zoontje Sean (Beautiful Boy (Darling Boy)). Hij zingt over hoe en waarom hij uit de muziekwereld stapte (Watching the Wheels).

Lennons dood

Zijn terugkeer in de muziek was echter van korte duur: op 8 december 1980, om tien minuten voor elf in de avond werd Lennon voor zijn huis in het Dakota gebouw aan 72nd Street vermoord door Mark David Chapman met een .38 Charter Arms-revolver. Lennon werd nog in een politieauto naar het ziekenhuis gebracht, maar had al te veel bloed verloren en overleed kort daarna. Om 23:15 uur werd hij dood verklaard. Lennon werd op 10 december gecremeerd in Ferncliff Crematory in Ardsley, New York. Yoko Ono heeft tot op de dag van vandaag nooit willen zeggen wat er met de as van Lennon is gebeurd.

Na de moord op Lennon steeg Double Fantasy wereldwijd naar de top van de verkooplijsten. Twee singles van het album, (Just Like) Starting Over en Woman, werden grote hits, evenals het oudere Imagine. De moord op Lennon bracht overigens geruchten op gang dat deze het werk was van de Amerikaanse overheid die beducht zou zijn voor de invloed die Lennon nog zou hebben op het publiek.

Na de moord verscheen Lennon nog incidenteel op de hitparade als er oude opnamen werden uitgebracht. In 1984 onder meer Nobody told me van het album Milk and Honey en in 1992 Instant Karma! ter gelegenheid van een reclamecommercial voor Nike-sportschoenen.

In 2007 werd de film Chapter 27, over de moord op Lennon vanuit het oogpunt van de moordenaar, uitgebracht. Lennon-fans protesteerden tegen deze film, omdat ze bang waren dat Chapman de wereld in zou gaan als een held. De film had geen succes.

Eerbetoon

In Central Park, tegenover het appartement van Lennon en Yoko Ono werd later een herdenkingsmonument opgericht: Strawberry Fields.

In Havana, Cuba, staat een standbeeld van Lennon.

In 2001 werd het vliegveld van Liverpool hernoemd tot Liverpool John Lennon Airport.

Tammy Wynette, echte naam Virginia Wynette Pugh (Itawamba County, Mississippi, 5 mei 1942 – Nashville, Tennessee, 6 april 1998), was een Amerikaans country-zangeres, en ze wordt ook wel de "First Lady of Country Music" genoemd. Ze is het bekendst geworden door haar single Stand by your man, maar had in totaal 17 nummer-1-hits in de Verenigde Staten in de jaren 60 en 70.

Haar vader overleed toen ze acht jaar oud was, en op 17-jarige leeftijd trouwde ze en werkte als kapster. Drie jaar en drie kinderen later scheidde ze. Ze zou in haar leven nog vier keer trouwen. Haar derde kind had een ernstige ziekte, en Tammy probeerde wat extra geld te verdienen door 's avonds op te treden. Hierdoor werd ze ontdekt en kreeg een televisieoptreden aangeboden in 1965. In 1966 verhuisde ze naar Nashville, waar ze een platencontract tekende.

In 1968 en 1969 had Tammy vijf nummer-1-hits in de VS: "Take Me to Your World," "D-I-V-O-R-C-E," "Stand By Your Man" (alle drie 1968), "Singing My Song" en "The Ways to Love a Man" (beide 1969).

In 1968 begon ze een relatie met de oudere George Jones, een van de grootste drinkers in het countrymuziek-milieu en jeugdidool van Tammy. Ze trouwden in 1969, en vanaf 1971 namen ze een aantal populaire duetten op, waarvan het eerste "Take Me" was. Hun huwelijk ging echter niet over rozen, en ze scheidden in 1975. Ze bleven nog wel af en toe samen songs opnemen in de 20 jaren die volgden.

Tammy had ook in die jaren hits, en, alhoewel sporadischer, ook in de jaren 80. In 1978 werd ze gekidnapt en aangevallen door een gemaskerde man die nooit geïdentificeerd werd, alhoewel het leek alsof Tammy zijn identiteit kende. Ze ging in 1988 ook nog eens bankroet.

In 1992 nam ze een track op met de house-act The KLF, getiteld Justified and Ancient, wat een van haar grootste successen zou worden. Ondanks haar broze gezondheid wilde ze, koste wat het kost, blijven touren. Om de pijn te ontlopen, begon zij grote hoeveelheden voorgeschreven pijnstillers en andere medicatie te slikken. Uiteindelijk werd Tammy levenloos aangetroffen gevonden in haar huis. Medische complicaties in combinatie met een overdosis medicatie waren haar fataal geworden.

Jennifer Lynn Lopez (New York, 24 juli 1969) is een Amerikaanse zangeres, actrice, danseres, ontwerperster en mode-icoon. Ze gaat ook als J.Lo door het leven. Ze is van Puerto Ricaanse afkomst, maar groeide op in de Bronx in New York. Zelf beweerde ze altijd in 1970 geboren te zijn, maar na een arrestatie werd haar werkelijke geboortejaar bekend.

Biografie

Beginjaren

López' ouders, Guadalupe Rodríguez en David López, komen uit Puerto Rico. Allebei haar ouders kwamen uit hetzelfde dorp maar hebben elkaar pas ontmoet toen ze verhuisden naar Castle Hill in New York, Amerika. Ze heeft twee zussen, Lynda en Leslie. Lopez en haar zussen hadden een katholieke opvoeding. Ze mocht geen lessen missen en haar ouders wilden dat ze bijna alleen maar Engels praatten, zodat ze meer kans hadden op werk. Haar vader had werk als computermonteur en haar moeder was peuterleidster. Als de moeder van López thuis was, draaide ze altijd salsa en latinmuziek in haar huis. Ze moedigde Lopez aan om op dansles te gaan. Toen ze 16 werd kreeg ze een vriendje, David Cruz, met wie het aan bleef tot ze 25 werd.

Ze financierde op haar 16e zelf haar dans- en zanglessen en stopte met de middelbare school. Ze werkte eerst nog bij een advocatenkantoor waar ze succesvol was, maar ging na haar werk vaker naar haar zang/dans/acteerlessen. Later ging ze niet meer zo veel naar haar werk en was ze vaker 's nachts op pad om in nachtclubs te dansen. Lopez' moeder had dit door en was bang dat ze aan verkeerde invloeden zou worden blootgesteld. Ze gaf Lopez de keus: het huis uit of blijven en niet meer naar de nachtclubs en danslessen gaan. Ze ging uit huis en sliep op verschillende plekken; ze vond het een rottijd, totdat ze kon intrekken bij haar dansleraar. Ze kreeg door het vele werk in dansclubs aanbiedingen om in muziekvideo's als achtergronddanseres te spelen, onder andere in een clip van MC Hammer.

In het live comedyprogramma In The Living Color kwam een plek vrij als danseres. Ze moest overvliegen naar Los Angeles voor opnamen van de show. Ze kreeg ruzie met een van de danseressen en ging weg na het tweede seizoen. Daarna deed ze een musicaltour door Europa. Ze kreeg rollen aangeboden in sitcoms zoals South Central, Second Chances, Nurses on the Line: The Crash of Flight 7 en Hotel Malibu. Haar carrière maakte een sprong toen ze in 1995 door Janet Jackson als achtergronddanseres gevraagd werd in haar videoclip That's the Way Love Goes. Ze mocht daarna op wereldtournee, maar dat zei ze af, omdat ze een filmrol kreeg aangeboden.

Films

Ze begon haar filmcarrière in 1995 met de Spaanse film Mi Familia (Mijn Familie). Het was geen groot succes. Ook speelde ze al in het begin van haar carrière samen met Wesley Snipes in Money Train. Daarna speelde ze in 1996 in Jack en samen met Jack Nicholson in Blood And Wine. Ze brak door in de film Selena, waar de einddagen van de Mexicaanse zangeres werden gefilmd. Lopez vertolkte de titelrol en werd door haar salaris van 1.000.000 dollar de best betaalde latin-actrice. Ze werd genomineerd voor een Golden Globe, maar kreeg de prijs niet. Daarna speelde ze in de film Out of Sight samen met George Clooney. Eind jaren '90 piekte zowel haar muziek- als filmcarrière.

Lopez speelde aan het begin van de 21e eeuw in onder andere The Cell, Maid in Manhattan en The Wedding Planner. Haar salaris is door de jaren heen flink omhoog gegaan. Ze is nog steeds de best betaalde latin-actrice en qua salaris zit ze op vergelijkbare hoogte met bijvoorbeeld Julia Roberts. In 2003 kwamen de films Gigli en Jersey Girl uit, allebei samen met Ben Affleck, waarmee ze een relatie had. Die films flopten in de V.S en kregen veel kritiek. In Nederland komt de film Gigli door slechte verkoopcijfers alleen op dvd uit. Shall We Dance? (Richard Gere, Susan Sarandon) en An Unfinished Life (Robert Redford, Morgan Freeman) krijgen redelijke reviews.

Ze kreeg ook weer box-office-succes met Monster-in-Law (2005), samen met Jane Fonda en Michael Vartan. Lopez speelde daarop in Bordertown en El Cantante. Hierin speelt Lopez samen met Marc Anthony: hij als de overleden Salsa zanger Hector Lavoe en zij als zijn vrouw Puchi. Lopez co-produceerde allebei de voorgaande films. Er gaan geruchten over een nieuwe film, (Bridge And Tunnel) samen met Richard Gere, die wordt geproduceerd door Jack Nicholson. En Feel The Noise, een film over een jongen die zanger/rapper wil worden gespeeld door R&B-zanger Omarion. Deze film zou worden geproduceerd door Lopez.

Muziek

Vroeger danste Lopez op tafel in haar ouderlijk huis en ze was gek op salsamuziek, maar ook op andere stijlen. Door haar bekendheid als actrice kreeg ze ondanks haar beperkte zangkwaliteiten een platencontract bij Epic/Sony, wat resulteerde in vele nummer 1-hits en miljoenen fans. In 1999 kwam haar eerste album On The 6 uit. Dit album werd mede-geproduceerd door Cory Rooney, die later ook andere albums van Lopez zou produceren. Als eerste single verscheen If You Had My love die meteen doorschoot naar de eerste plaats van vele charts rond de wereld, waaronder in de VS. Ook enkele volgende singles, zoals Waiting For Tonight en Let's Get Loud, werden hits.

Begin 2001 kwam haar tweede album J.Lo uit. De naam van het album was door fans verzonnen. Op dit album stonden de singles Love Don't Cost A Thing, Play, I'm Real en Ain't It Funny. Lopez zat in haar glorieperiode maar dat vond ze zelf niet genoeg. In 2002 kwam een remixalbum uit, getiteld J to the L-O: The remixes. Van de singles van haar vorige album I'm Real en Ain't It Funny liet Lopez remixes maken door Murder Inc.. Door Ja Rule, Lopez zelf en Ashanti werden zowel de teksten als de melodielijnen compleet veranderd, net zoals andere songs van haar twee voorgaande albums. De remixes werden dance-hits en Lopez kreeg hierdoor een aantal nieuwe fans.

In december van 2003 kwam het album This is Me... Then uit. Het album bestond compleet uit soul, hiphop en R&B. De eerste single die uitkwam was de controversiële single Jenny From The Block, waar de zangeres beweert dat ze gewoon gebleven is. Op het album staat onder meer All I Have met LL Cool J. Verder komen de singles I'm Glad en Baby I Love U! uit.

Na een pauze van Lopez in de muziekindustrie kwam in het begin van 2005 het album Rebirth uit. Aan dit album werkten producers als Rich Harrison (Beyonce Crazy In Love) en Timbaland mee. Het hele album had een 'jazzy vibe', net als de eerste single Get Right die in meerdere landen nummer 1 behaalde. Ondanks dit succes werd het album wereldwijd geen succes. Er werden twee miljoen stuks van verkocht. De daaropvolgende single met Fat Joe (Hold You Down) flopte, iets wat de verkoopcijfers van het album geen goed deed. Rebirth wordt gezien als Lopez' minst gewaardeerde album tot nu toe.

Op 27 maart 2007 vond de release van Como Ama Una Mujer plaats in Europa. Een Spaanstalig album, mede-geproduceerd door Emilio Estéfan, Julio Reyes, Marc Anthony en Lopez zelf. Ook werkte Argentijns latinrock-artiest Fito Páez aan de single Que Hiciste. De single en het album waren vooral gericht op haar Latijns-Amerikaanse publiek, maar werden ook gepromoot in de rest van de wereld. In februari 2007 werd Que Hiciste gereleased op radio's in Amerika en het steeg langzaam naar de nummer 1 op de Hot Latin Tracks Chart van Billboard, net zoals haar album. De single werd ook een succes in Zuid-Amerika en de zuidelijke delen van Europa. De muziekvideo van Que Hiciste is geregisseerd door Michael Hausmann. Het Spaanse album heeft Lopez zelf bekostigd en is opgenomen van 2004 tot 2006. Het nieuwe album bevat ook tracks met muziek van het London Symphony Orchestra.

Lopez werkt aan haar nieuwe Engelstalige album, Brave , met producer Swizz Beatz. Andere geruchten geven aan dat Timbaland, Peter Wade, Jonathan en Jermaine Dupri meewerken, maar ook haar vaste producer Cory Rooney. In september 2007 verscheen de eerste single "Do It Well' met videoclip, die geregisseerd werd door David La Chapelle. De geplande release voor het bijbehorende album Brave staat in Nederland op 8 oktober 2007. Na Do it well komt haar tweede single uit van het album Brave genaamd Hold it don't drop it. Lopez en Anthony begonnen op 29 september met hun tour door Amerika genaamd: 'ING Presents Jennifer Lopez & Marc Anthony en Concierto'. Van iedere verkocht ticket gaat er een dollar naar het 'ING Run for Something Better'-fonds, waarmee op basisscholen in achtergestelde wijken hardloopclinics worden gefinancierd.

J.Lo Inc

Naast haar werk als zangeres en actrice is Lopez zakenvrouw. Aan het begin van deze eeuw heeft ze een superster-status gekregen, waardoor ze commercieel kansen zag.

J.Lo By Jennifer Lopez

In 2001 begon ze een kledinglijn, samen met haar man deleu tanguy, die later over zou worden genomen door zijn broer Tommy Hilfiger. De kledinglijn was vooral bedoeld voor haar fans. De kledinglijn getiteld "J.Lo By Jennifer Lopez" werd gekenmerkt door 'street glamour' (hoe Lopez haar soort kleding noemde). Haar kledinglijn werd door de jaren heen uitgebreid met accessoires als zonnebrillen, hoeden, schoenen, tasjes en horloges. Ook heeft ze naast haar "J.Lo"-winkels in Amerika een winkel in Moskou geopend. 2007 stond in het teken van de nieuwe juniorkledinglijn onder de J.Lo by Jennifer Lopez-lijn, die JustSweet heet (?).

Madres & Nuyorican Productions

In 2001 opende Jennifer Lopez haar eigen restaurant Madres in Pasadena, Californië. Het restaurant heeft een Spaanse stijl en werd een tijd gemanaged door haar ex-man Ojani Noa.Verder bezit ze haar eigen productiemaatschappij "Nuyorican Productions". Deze heeft ondere andere haar eigen films zoals Maid In Manhattan, El Cantante, Bordertown en The Cell geproduceerd. Ook heeft "Nuyorican Productions" de soap South Beach geproduceerd en op 19 januari 2007 was op de Amerikaanse MTV 'Dance Life' te zien. Dit programma volgt een groep individuele dansers om te zien hoe het leven is als danserres

Parfums

In 2001 kwam naast de kledinglijn J.Lo by Jennifer Lopez een nieuw parfum van Lopez, genaamd "Glow". Ze zette een trend, want na Glow kwamen onder meer Celine Dion, Beyonce Knowles en Britney Spears met hun eigen parfum. In 2003 lanceerde Lopez een nieuw parfum Still onder het motto dat ze nog steeds gewoon is gebleven. Ook werd er een toepasselijke slogan gebruikt: "In eye of the storm I am still Jennifer Lopez". In 2004 kwam er een andere versie van Glow uit, Miami Glow.

In 2005 kwam Live uit, haar vierde geur. Ze kwam ook weer met een uitbreiding van Glow-lijn met het parfum Love At First Glow en Glow After Dark in 2006. Lopez had in 2006 de start van een uitbreiding van een andere nieuwe parfumlijn genaamd Live. De uitbreiding heette Live Luxe. Lopez legde in een interview uit dat ze redelijk verdient met haar parfums en zo haar eigen projecten kan financieren, zoals haar Spaanse album en films als El Cantante en Bordertown. Hierdoor is ze minder afhankelijk van filmproductiebedrijven, zoals New Line Cinema en platenproductiebedrijven, zoals Lopez' label Epic. Daarom plant Lopez begin 2007 weer een parfum genaamd Deseo (Desire). In totaal heeft ze dan acht verschillende soorten parfums uitgebracht.

Sweetface

Na de successen van haar eerste kledinglijn en parfums wilde Lopez een nieuwe kledinglijn van duurdere prijzen en meer kwaliteit. In 2005 eindigde New York Fashion Week met haar eigen modeshow en presenteerde ze haar nieuwe kledinglijn Sweetface. De modeshow werd groots gehouden in een van de grootste tenten van de New York Fashion Week. Ook werd er een making of van de modeshow uitgezonden door MTV. De modeshow kreeg verschillende goede en slechte kritieken van mode-experts. Maar hij kreeg ook slechte publiciteit door dierenrechtenorganisatie PETA. Die protesteerde tegen het bontgebruik in de kledinglijn.

In de modeweek van New York in 2006 kwam Lopez weer terug met haar kledinglijn Sweetface, dit keer was de modeshow niet zo groots gehouden maar volgens Lopez zelf en vele critici was de kledinglijn met sprongen vooruit gegaan. Vooral door de elegante stijlen uit de jaren '50 en '60. Ook is anno 2007 al het bont verdwenen uit haar kledinglijnen. De JLo By Jennifer Lopez lijn had al geen bont. Maar het bont in Sweetface is nu ook vervangen door nepbont.

Privéleven

Lopez is tweemaal gescheiden. In 1998 scheidde ze van haar eerste echtgenoot, Ojani Noa, na een huwelijk van nog geen twee jaar. In 2001-2002 was ze getrouwd met Chris Judd, een voormalig achtergronddanser. Tussen beide huwelijken had ze een relatie met P. Diddy en nachtclubeigenaar Chris Paciello en na haar laatste huwelijk met Ben Affleck. Het voorgenomen huwelijk met Affleck op 13 september 2003 ging op het laatste moment niet door en in januari 2004 ging het duo definitief uit elkaar. Daarna kreeg ze iets met latinzanger Marc Anthony, waar ze in 1999 een duet ("No Me Ames", dat op haar album "On the 6" staat) mee had gedaan. Ze trouwden in het geheim op 5 juni 2004. De trouwerij kwam in opspraak doordat Anthony kort voor het trouwen zijn scheiding meedeelde aan zijn toenmalige vrouw, ex-Miss Universe Dayanara Torres. Sinds 22 februari 2008 heeft het echtpaar een zoontje, Max, en een dochtertje, Emme.

 In juli 2011 zette het koppel een punt achter hun huwelijk van zeven jaar.

Earth & Fire was een Nederlandse popgroep uit de jaren zeventig. De Voorschotense-Voorburgse-Leidschendamse groep had als boegbeeld Jerney Kaagman (zang) en de tweelingbroers Gerard (keyboards) en Chris Koerts (gitaar). De overige bandleden wisselden in de loop van de tijd. Drummer op de eerste twee hits was Cees Kalis, die daarna koos voor een baan in het onderwijs. Hij overleed in 2006.

Biografie

De band werd in 1967 opgericht als Opus Gainfull, door de broers Koerts, Hans Ziech en Hans Kalis. Toen zangeres Manuela Berloth de band kwam versterken werd de naam gewijzigd in Earth & Fire. Berloth moest echter wegens een oogziekte afhaken, en haar plaats werd ingenomen door Jerney Kaagman die tot dan zangeres van de Rangers was geweest.

In die formatie brak de band door met de single Seasons (1970) geschreven door Golden Earring-gitarist en -zanger George Kooymans. Het nummer bereikte een tweede plaats, en nog in hetzelfde jaar maakte Earth & Fire hitsingles als Ruby Is The One en Wild And Exciting. Vanaf 1971 verlegde Earth & Fire de muzikale koers naar symfonische rock. Gerard Koerts introduceerde de mellotron in de Nederlandse popmuziek, die jarenlang typerend bleef voor de sound van de band.

De eerste nummer één hit in Nederland was Memories (1972). Ook in de daaropvolgende jaren scoort Earth & Fire een aantal hits, waaronder Maybe tomorrow, maybe tonight (1973) en Love Of Life (1974). Ook buiten Nederland begint belangstelling te ontstaan voor de muziek van Earth & Fire.

In 1978 werd Frits Hirschland manager, en kwamen er een nieuwe bassist Bert Ruiter (ex-Focus) en drummer Ab Tamboer. Producent Jaap Eggermont keurt echter in 1979 de demo's voor het album Reality Fills Fantasy af, en het is op een haar na gedaan met de band. Met Weekend scoort Earth & Fire echter een grote internationale hit. In Nederland werden er 210.000 singles van verkocht en stond het 7 weken op nr.1 in de Nationale Hitparade.

Na het vertrek van Chris Koerts werd met nieuwe gitarist Ron Meyes in 1982 nog een top-15 hit uitgebracht 24 hours. De groep viel een jaar later echter uiteen, waarna Kaagman een tweetal soloalbums maakt. In 1987 maakte de groep een come-backtour in een nieuwe bezetting met daarin onder andere Ton Scherpenzeel.

In 2006 verscheen een groepsbiografie, geschreven door Fred en Dick Hermsen.

Peter & Gordon was een Brits popduo dat tijdens de Britse invasie ook veel succes kende in de Verenigde Staten.

Het duo werd in 1964 opgericht door Peter Asher (1944) en Gordon Waller (1945-2009). Met het lied A World Without Love scoorde Peter & Gordon in 1964 een nummer 1-hit in de Amerikaanse Billboard Hot 100. Het nummer was geschreven door Paul McCartney, die op dat moment een relatie had met actrice Jane Asher, de jongere zus van Peter. McCartney schreef verschillende nummers voor het duo. Voor het nummer Woman gebruikte hij het pseudoniem Bernard Webb. Dit was een test om te zien of hij ook zonder bekende naam succes zou hebben. Het nummer bereikte in 1966 #28 in de Britse hitparade en #15 in de Nederlandse Top 40.

Het duo ging in 1968 uit elkaar. Pogingen van Gordon Waller om solo te gaan mislukten. Peter Asher werd eerst A&R-manager bij Apple Records en was later succesvol manager en producent van James Taylor, Linda Ronstadt, Randy Newman en anderen.

Hun song A World Without Love maakt deel uit van een lijst van 500 songs die de rock-'n-roll hebben vormgegeven, samengesteld door de Rock and Roll Hall of Fame.

Gordon is op 17 juli 2009 in de VS-staat Connecticut overleden, 64 jaar oud.

The Hollies tijdens een optreden in 2006

The Hollies is een Britse band uit de jaren zestig. Ze behoorden tot de succesvolste bands uit de "Britse invasie"-periode. De band wordt vaak geassocieerd met Manchester, omdat enkele leden van de band uit (de omgeving van) deze stad komen. De band zou vernoemd zijn naar Buddy Holly. Bassist Eric Haydock en zanger Allan Clarke hebben echter in interviews met BBC-radio aangegeven dat zij hun band hadden vernoemd naar de hulst (Engels: holly). De hulst werd gebruikt als kerstversiering in de kleedkamer van de club The Oasis, waar de band in december 1962 hun eerste optreden gaf. The Hollies werd ter plaatse bedacht om te kunnen worden aangekondigd. Het feit dat de groep in de jaren '80 om contractuele verplichtingen een lp uitbracht met louter Buddy Holly-covers versterkt het idee dat er een relatie zou zijn tussen Buddy en The Hollies.

The Hollies is te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door The Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-'n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken.

Geschiedenis

In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash. Andere belangrijke leden uit de beginperiode van de band zijn onder andere Tony Hicks (gitaar), Eric Haydock (basgitaar) en Bobby Elliott (drums). Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock vervangen door Bernie Calvert.

In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan hits, waaronder "I'm Alive", "Look Through Any Window", "I can't let go", "Bus Stop", "Stop Stop Stop", "Dear Eloise" en "Carrie Anne".

In 1968 verliet Graham Nash de groep om samen met David Crosby (uit the Byrds) en Stephen Stills (uit Buffalo Springfield) Crosby, Stills & Nash op te richten. Nash werd vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans) en The Hollies scoorde met de nieuwe line-up een grote hit met "Sorry Suzanne".

Na een album gevuld met Bob Dylan-covers bracht the Hollies "He Ain't Heavy... He's my Brother" uit, één van de grootste internationale hits van de groep. In 1971 verliet Clarke tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors afkomstig uit de Zweedse groep Bamboo, met wie de groep het album Romany en onder andere de hit "The Baby" opnam.

In 1972 keerde Clarke weer terug met "Long Cool Woman (In a Black Dress)", een Creedence Clearwater Revivalachtig rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de driestemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote hits van de groep uit, "The Day that Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee" (nummer één in de Top 40 en "The Air That I Breathe" (nummer één in de Daverende Dertig).

The Hollies brengt sindsdien sporadisch een album uit en geeft nog steeds concerten, met twee leden uit de originele bezetting: gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott (tevens elkaars zwager). In 1983 keerde Graham Nash voor één album terug. Allan Clarke stopte in 2000 met zingen, waarna zijn plaats werd overgenomen door Carl Wayne, leadzanger van The Move. In 2004 overleed Wayne echter aan kanker.

Nadat in 2005 vanwege zijn succes voor een BBC-tv-productie ook gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verlaat (1983-2005) treden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals) en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een bekend musicalzanger.

Onder invloed van beide jongelingen wordt in de loop van 2005 een volledig nieuwe cd opgenomen met de titel "Staying Power". Dit is het 25e album in de carrière van de groep. De groep treedt gemiddeld 3 avonden per week op, tot ver over de grenzen van Groot-Brittannië. In januari 2008 en september 2008 treedt de band op tijdens twee Nederlandse festivals, respectievelijk in Emmen en Horst (L). In 2009 verschijnt opnieuw een nieuwe cd met de titel "Then, Now ,Always". De titel verwijst, net als de vorige cd, naar de lange historie die de band inmiddels heeft.

The Sweet was een Engelse glamrockband met hoogtijdagen tussen 1971 en 1978. De band werd opgericht in 1968 als Sweetshop, later afgekort naar Sweet. De succesbezetting bestond uit Andy Scott (gitaar/zang), Steve Priest (bas/zang), Brian Connolly (zang) en Mick Tucker (drums/zang), waarvan de eerste twee nu nog in leven zijn. Kenmerkend van deze band is de hoge samenzang (later gekopieerd door o.a. Queen).

Geschiedenis

The Sweet maakte begin jaren '70 bubblegummuziek onder toeziend oog van producersduo Nicky Chinn en Mike Chapman (Chinnichap, ook bekend van Mud, Smokie, Suzi Quatro, Hot Chocolate). Enkele hits waren Funny Funny, Poppa Joe, Wig Wam Bam en Block Buster!.

Na verloop van tijd ging de nadruk meer op glamrock en later zelfs op hardrock liggen. De samenwerking met Chinn/Chapman werd in 1974 verbroken en Sweet nam het heft in eigen handen. Met het zelfgeschreven nummer 'Fox on the Run' scoorden ze begin 1975 een grote hit. Daarna werd het stiller rond de groep en werden ze enigszins voorbijgestreefd door de Disco-, Punk- en New-Wave-rage. Toch scoorden ze nog een laatste internationale hit Love is like Oxygen begin 1978.

In februari 1979 verliet Connolly de band om een solocarrière te beginnen. Deze kwam echter niet van de grond. De resterende drie gingen tot 1982 door als trio onder de naam Sweet. Daarna gaven ook zij er de brui aan.

In 1986 werd de groep heropgericht met als enige originele leden Scott en Tucker. Priest woonde inmiddels in de Verenigde Staten en had geen zin om mee te doen. Drie jaar later verscheen een album Live At The Marquee met onder andere vier nieuwe studiotracks. In dezelfde periode vormde Connolly zijn eigen versie van The Sweet nl.: Brian Connolly and the New Sweet en daarna onder de naam BC Sweet.

In 1989 werd geprobeerd de oorspronkelijke vier weer samen te brengen. Er werden zelfs twee songs (opnieuw) opgenomen. Maar de chemie tussen de vier was weg en het project stierf een vroege dood. Scott en Tucker gingen door met hun versie en zo ook Brian Connolly.

In 1991 werd Tucker uit The Sweet gezet (opgegeven reden was: gezondheidsproblemen, maar boze tongen beweren een drankprobleem). Scott ging verder onder de naam Andy Scott's Sweet. Als in 2002 Tucker overlijdt, wordt deze naam weer veranderd in Sweet.

Brian Francis [McManus] Connolly stierf op 9 februari 1997 op 51-jarige leeftijd. Hij stierf aan de gevolgen van leverproblemen en een hartaanval, toegeschreven aan een chronisch alcoholprobleem. Er wordt gezegd dat hij de meeste hartaanvallen heeft overleefd van alle mensen. Hij werd gecremeerd na een ceremonie in de Most Holy Name Roman Catholic Church in Denham, Buckinghamshire. In Ruislip hangt een plaquette ter herinnering aan Brian, bijeengespaard door Sweet fans. Brians as is over het water verstrooid door zijn volwassen dochters Nicola and Michelle. Hij liet behalve zijn twee dochters ook hun moeder(zijn ex-vrouw), Marilyn, en een twee jaar oude zoon, Brian Junior (BJ), en diens moeder (zijn vriendin Jean) achter.

Michael Thomas (Mick) Tucker stierf op 54-jarige leeftijd op 14 februari 2002 aan leukemie in Welwyn Garden City, Hertfordshire. Hij werd op 25 februari 2002 begraven in een graf zonder naam op het kerkhof Chorleywood House Cemetery. Het graf is gemarkeerd door een slapende engel. Sinds enkele jaren staat er in de buurt van het graf een bank met een gedenkplaat. Het geld voor deze bank en gedenkplaat werd door de Sweet-fans van www.thesweet.com bij elkaar gebracht. De inscriptie op de plaat luidt: Mick Tucker, 1947-2002. Remembered by Sweet fans everywhere. Mick liet een weduwe, Janet, en een dochter, Ayston (uit zijn eerste huwelijk met de in 1979 overleden Pauline) achter. Volgens Steve Priest was Mick Tucker de meest ondergewaardeerde Engelse drummer ooit.

Andy Scott en kornuiten touren als The Sweet nog steeds de wereld rond en brengen af en toe nog wel eens een cd uit (laatste in 2002: Sweetlife).

Steve Priest is sinds midden 2008 ook weer aan het touren in Amerika en Canada met zijn eigen Sweet. Het eerste live-album van hen is klaar.

Catherine (Kate) Bush (Bexleyheath (Kent), 30 juli 1958) is een Britse zangeres.

Haar experimentele inslag heeft ervoor gezorgd dat ze wordt gewaardeerd door veel collega-muzikanten, en verder door een niet overdreven grote, maar wel zeer toegewijde schare fans. Dat blijkt uit het feit dat haar platen altijd goed verkopen, hoewel ze voor het maken van een album vaak meerdere jaren de tijd neemt; voor Aerial zelfs twaalf jaar.

Biografie

Bush debuteerde in 1978 met de hit Wuthering Heights, dat was geïnspireerd op het gelijknamige boek van Emily Brontë. Het nummer stond in Groot-Brittannië vier weken lang op de eerste plaats van de hitlijsten. Ter gelegenheid van de opening van het Spookslot in de Efteling werd op 12 mei 1978 een tv-special met Bush uitgezonden. Het was haar allereerste televisieoptreden. De opnames vonden onder meer plaats in en rondom de te openen spookruïne. Daar staat ook nog steeds een (namaak) grafsteen met de naam Kate erop. Haar debuutalbum The Kick Inside werd zowel artistiek als commercieel hoog gewaardeerd. De plaat, geproduceerd door David Gilmour (Pink Floyd), bevatte hits zoals "Them Heavy People" en "The Man With The Child In His Eyes". David Gilmour wordt wel haar ontdekker genoemd, omdat hij haar zowel financieel als moreel steunde tijdens het opnemen van haar eerste demo's, en haar verder ook promootte bij zijn eigen platenmaatschappij, EMI.

Bush ondernam slechts eenmaal een tournee, The Tour Of Life, in 1978-1979. Ze baarde veel opzien door haar mime-achtige manier van dansen. Ze was de eerste zanger die live een draadloze microfoon op haar hoofd droeg (waardoor ze haar handen vrij had).

Latere albums zoals Lionheart en Never for Ever waren commercieel gezien iets minder succesvol dan haar debuut maar niettemin werden "Babooshka" en "Army Dreamers" hits. Latere hits waren onder andere "Cloudbusting" en "Running Up That Hill". Voor de videoclip van "Cloudbusting" had Bush haar haren kort laten knippen, en Donald Sutherland speelde haar vader. Eind jaren tachtig scoorde Bush een hit samen met Peter Gabriel met het nummer "Don't Give Up". In 1986 nam ze eveneens een duet op met de Schotse band Big Country ("The Seer").

In 1989 verscheen haar album The Sensual World, dat haar best verkochte album in Amerika werd. Na het album The Red Shoes (1993) trok Bush zich jarenlang terug op een eiland in de Theems, waar ze werkte aan haar album Aerial, waarvan het nummer "King of the Mountain" een bescheiden hit werd. Op 18 januari 2002 verscheen Bush voor het eerst sinds jaren weer op het podium als speciale gast van David Gilmour tijdens een concert in de Royal Festival Hall.

In 2007 is er een documentaire over Kate Bush gemaakt onder de titel "Come Back Kate", waarin toegewijde fans over hun bijzondere band met de zangeres verhalen. Hoewel haar bijzondere stijl niet iedereen gemakkelijk in het gehoor ligt, wordt Kate Bush breed gerespecteerd onder collega-muzikanten. Tori Amos, Björk, Sinéad O'Connor en de Nederlandse artiest Valensia hebben in interviews aangegeven dat ze door Kate Bush zijn beïnvloed en geïnspireerd.

In januari 2011 schreef de Britse krant The Guardian dat er 'vrijwel zeker' nieuw materiaal van Kate zou verschijnen in de loop van het jaar. Een woordvoerder van EMI Records bevestigde het bericht, maar wees er op dat het niet zeker was in welke vorm deze nieuwe muziek zou uitkomen. Deze geruchten werden op 11 maart 2011 officieel bevestigd, toen via Bush' Twitter en Facebook accounts een persbericht werd uitgegeven. Hierin werd een nieuw compilatie-album aangekondigd onder de titel Director's Cut. In deze release, die gepland stond voor 16 mei 2011 zal Bush haar vorige albums The Sensual World en The Red Shoes opnieuw bewerken, voorzien van nieuwe opnames en remasters. Na jaren van afwezigheid bleek Kate Bush nog altijd populair. In Nederland kwam dit album binnen op nummer 6 in de album top 100. In de Britse Album Top 40 kwam ze binnen op plaats 2. In het persbericht werd bovendien aangekondigd dat Bush later met nieuw materiaal zal komen. Op 21 november 2011 is het album 50 Words For Snow uitgekomen, waaraan o.a. Kates zoon Albert (Bertie), Elton John en Stephen Fry hebben meegewerkt.

In augustus 2012 gingen de geruchten rond dat Kate Bush op de slotceremonie van de Olympische spelen (12 augustus) zou optreden. Dit zou een speciale gebeurtenis zijn, omdat Kate amper live-optredens geeft. Ze voelt er zich namelijk nogal ongemakkelijk bij om haar nummers voor een publiek te brengen. Op de ceremonie werd er uiteindelijk enkel maar haar recent uitgebrachte remake van R.U.T.H. afgespeeld. Zijzelf was er nergens te bespeuren. Achteraf liet Kate de organisatie van de slotshow wel weten dat ze het draaien van haar remake op prijs stelde.

Oasis was een Engelse rockband uit Manchester. De groep werd begin jaren '90 bekend door hun debuutalbum Definitely Maybe (1994).

Biografie

De band draaide om Liam Gallagher (zang en tamboerijn) en, tot eind augustus 2009, zijn broer Noel Gallagher (gitaar en zang). Andere leden zijn Paul "Bonehead" Arthurs (gitaar), Paul "Guigsy" McGuigan (bas) en Tony McCaroll (drums). McCaroll werd in 1995 vervangen door Alan White. In 1999 hielden Bonehead en McGuigan het tijdens het opnemen van het vierde album, Standing on the Shoulder of Giants, voor gezien. Noel, Liam en Alan maakten het album af. Bonehead en McGuigan werden voor de tour en uiteindelijk vast vervangen door Andy Bell op bas (voorheen van de band Ride en later Hurricane #1) en Gem Archer (eerder van Heavy Stereo) op gitaar. Vroeg in 2004 verliet White de band. Oasis maakte niet snel de naam van een nieuwe drummer bekend, maar Zak Starkey, de zoon van ex-Beatle Ringo Starr, werkte mee aan hun nieuwe album en trad met de band op. Inmiddels is Starkey uit de band en vervangen door ex-Robbie Williams-drummer Chris Sharrock.

Op 28 augustus 2009, tijdens de "Dig Out Your Soul" tour, maakte Noel Gallagher op de officiële Oasis website bekend dat hij geen dag langer meer kon samenwerken met zijn broer Liam en heeft besloten de band te verlaten. Een maand later gaf zijn broer Liam aan dat de band officieel gestopt was.

Albuminformatie

Definitely Maybe

Oasis werd bekend in 1994 toen ze hun eerste single Supersonic uitbrachten. De groep werd al vlug een hype in Engeland en volgende singles als Live forever en Cigarettes and Alcohol werden grote hits. Hun eerste album Definitely Maybe wordt als een van de beste debuutplaten ooit in de rockgeschiedenis beschouwd. Het verkocht ongeveer 7 miljoen exemplaren.

Morning Glory

Met hun tweede album (What's the Story?) Morning Glory werd Oasis ook internationaal een supergroep. Mede door superhit Wonderwall verkocht (What's the Story?) Morning Glory meer dan 21 miljoen exemplaren. (What's the Story?) Morning Glory wordt als een van de beste albums van de jaren '90 van de 20e eeuw beschouwd. In de zomer van 1995 vocht Oasis een vete uit met Blur. Beiden brachten hun nieuwe singles op dezelfde dag uit. Blurs Country House kwam op 1 in de Engelse charts, Oasis' Roll with it op 2. Oasis' album Morning glory verkocht echter veel meer dan het album The great escape van Blur. Ook de tournees van Oasis liepen niet van een leien dakje. Liam liet enkele concerten van de Amerikaanse tournee lopen, net als de MTV Unplugged show. In de zomer van 1996 speelde Oasis voor 250.000 mensen op Knebworth, meteen de grootste outdoor-concerten ooit in Engeland.

Be Here Now

In de zomer van 1997 kwam Oasis terug met de single D'you know what I mean. De single schoot meteen naar nummer 1 in de Engelse hitlijsten. Het daaropvolgende album Be Here Now werd het snelstverkochte album aller tijden en kwam daarmee in het Guinness Book of Records. De critici waren echter niet zo positief over het album. Toch werden ongeveer 8 miljoen exemplaren van het album verkocht.

Standing On The Shoulder Of Giants

In 1999 verlieten Guigs en Bonehead de band en werden vervangen door Andy Bell en Gem Archer. In 2000 bracht Oasis het album Standing on the shoulder of giants uit. Het was een experimenteel album. Het verkocht minder dan de vorige albums maar het kwam toch weer op nummer 1 terecht in de Britse hitlijsten. Ook nu weer waren er problemen op tournee. Noel verliet de tour halverwege en liet broer Liam alle andere concerten behalve de Britse alleen afwerken. Een splitsing leek nabij maar in september 2000 dook Oasis terug de studio in om aan een nieuw album te werken.

Heathen Chemistry

Het album Heathen Chemistry werd in 2002 uitgebracht. Het album werd algemeen als een comeback beschouwd. Oasis bracht liedjes terug die herinnerden aan hun sound uit de jaren 90. The Hindu times en Stop crying your heart out werden grote hits in Engeland. Het album Heathen Chemistry verkocht ongeveer 4 miljoen exemplaren. Ook nu weer waren er incidenten op tournee. Noel kreeg met een auto-ongeluk te maken in de Verenigde Staten, zonder erg letsel, en Liam raakte in een Duits hotel verwikkeld in een gevecht waarbij hij zijn voorste ondertanden kwijtraakte.

Don't Believe The Truth

In januari 2004 zette Oasis zijn drummer Alan White aan de kant. Hij werd vervangen door Zak Starkey, zoon van Beatlesdrummer Ringo Starr. Starkey speelde de eerste keer met Oasis op Glastonbury 2004. Hij ging ook de studio in met Oasis om aan een nieuw album te werken. Dat nieuwe album werd in 2005 uitgebracht en heet Don't believe the truth. Het album bevat de singles Lyla, The importance of being idle en Let there be love. Wederom had Oasis een album op nummer 1 in het Verenigd Koninkrijk. In 2005/2006 deed Oasis een toer in Noord- en Zuid-Amerika en Europa.

Stop The Clocks

Hierna zou Oasis enige jaren stilliggen, aldus Noel. Op 20 november 2006 kwam een verzamelalbum uit, getiteld "Stop The Clocks". Het bevat 18 bekende nummers en de betere b-sides. De tracklist werd bekendgemaakt op de website van Oasis. Het album haalde de 2e plaats in de Britse hitlijsten. Na 5 weken had het album wereldwijd al meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht. Om het album te promoten, tourde Noel Gallagher samen met gitarist Gem. Ze gaven enkele kleinschalige semi-akoestische concerten. De film Lord don't slow me down, een rockumentary over de Don't believe the truth-tour, werd eind 2006 voor het eerst vertoond in New York. In februari 2007 werd Oasis gehuldigd met de Lifetime Achievement-award op de Brit awards 2007, waar ze ook 5 nummers live speelden. In maart en april gaf Noel weer enkele akoestische optredens in Moskou en Londen. In april werd bekendgemaakt dat Oasis een nummer zou coveren van Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band van The Beatles, naar aanleiding van de 40e verjaardag van die plaat. Ook andere bands zoals Kaiser Chiefs en Travis coverden een nummer. Oasis bracht een versie van Within You Without You. Ondertussen maakte Noel bekend dat Oasis in juli de studio zou induiken voor de opnames van een nieuw album. Dit wordt verwacht tegen eind volgend jaar.

Op 13 augustus werd bekendgemaakt dat Oasis een nieuwe dubbel DVD uit gaat brengen. Lord don't slow me down(was al aangekondigd maar nog niet zeker), bevat onder andere het concert in Manchester dat Oasis in 2005 heeft gegeven. Op 29 oktober zou de release plaatsvinden. In september dit jaar vertelde Noel dat hij vader is geworden van een zoon (Donovan), daardoor hebben de opnames even stilgelegen.

Dig Out Your Soul

Op 6 oktober 2008 werd het album Dig Out Your Soul uitgebracht. Door zowel vele fans als critici aangewezen als de beste Oasis-release van de afgelopen 10 jaar. Het album werd voorafgegaan door de single The shock of the lightning, uitgebracht op 29 september 2008. Op de eerste dag van de release verkocht het album bijna 90.000 exemplaren. Hiermee is het het snelst verkopende album op de eerste dag van release van 2008 op Coldplays Viva La Vida na. In totaal verkocht het album in Engeland 260.000 exemplaren in de eerste week van release. Hiermee is het na een week het op een na best verkopende album van 2008, weer op Coldplay na.

In Italië kwam het album nieuw binnen op nummer 1. Met 53.000 verkochte exemplaren in Amerika kwam Dig Out Your Soul binnen op plaats 5 in de album top 200. Iets dat sinds de release van Be Here Now niet meer was voorgekomen.

Het album is opgenomen in de Abbey Road Studios en is het eerste album dat uitgebracht werd op het eigen label van de Gallagher brothers, genaamd Big Brother.Het album bevat in totaal 11

Toekomst (2009 – nu)

Eind 2009 kondigde Liam aan dat de bandleden een doorstart zouden maken onder de originele naam, zonder Noel, en dat de band al enkele demo’s had gemaakt.  Later maakte Liam echter bekend dat de band verdergaat onder een nieuwe, toen nog onbekende, naam. Opmerkend was dat Liam bij de vraag wat de nieuwe bandnaam zou gaan worden antwoordde: "not Oasis, that was a shit name anyway". Uiteindelijk is de naam van die nieuwe groep Beady Eye.

• Bag It Up
• The Turning
• Waiting For The Rapture
• The Shock Of The Lightning
• I'm Outta Time
• (Get Off Your) High Horse Lady
• Falling Down
• To Be Where There's Life
• Ain't Got Nothin'
• The Nature of Reality
• Soldier On

Ryland Peter (Ry) Cooder (Los Angeles, 15 maart 1947) is een Amerikaans gitarist en producer. Aanvakelijk werkte hij als slide gitarist. Cooder heeft veel gewerkt als studiomuzikant waarbij hij aan vele film-soundtracks heeft meegewerkt. Cooder verzorgde onder andere de filmmuziek voor Paris, Texas (1984) van Wim Wenders. Ook speelde hij onder meer in Captain Beefheart’s Magic Band.

Onlangs verscheen zijn trilogie: Chavez Ravine, My name is Buddy en I, Flathead. Ook verscheen vorig jaar de verzamelaar The UFO has landed die zijn filmmuziek en zijn solo-werk bundelt.

Hij werkte samen met de Rolling Stones tussen 1968 en 1970. Zo speelde hij de slide gitaarsolo op Sister Morphine. Cooder vertrok bij de Rolling Stones omdat hij vond dat de leden van de Stones er met zijn liedjes vandoor gingen (plagiaat).

Cooder heeft vele albums gemaakt waarop hij samenspeelt met bekende en minder bekende muzikanten en in minder bekende stijlen. Een voorbeeld hiervan is Chicken Skin Music wat resulteerde in een hernieuwde belangstelling voor muziek uit Hawaï.

Ook had hij een bijdrage op het album Safe As Milk van Captain Beefheart, waar hij slide gitaar speelde.

In 1994 nam hij met de Malinese bluesgitarist Ali Farka Touré het album Talking Timbuktu op. Op zijn album Buena Vista Social Club (1997) werkte hij samen met Cubaanse muzikanten, wat hem een Grammy Award opleverde. Wim Wenders regisseerde een documentaire over dit project, die in 2000 genomineerd werd voor een Academy Award.

Tijdens concerten in juni 2009 in Carré in Amsterdam bracht Cooder samen met bassist Nick Lowe, zijn zoon Joachim en zangeres Juliette Commagere een selectie uit zijn oeuvre. De aangekondigde Flaco Jimenez moest verstek laten gaan wegens een hernia.

In 2011 werd Cooders album Pull Up Some Dust and Sit Down uitgegeven.

Een jaar later bracht hij het album "Election special" uit als zijn steun voor de Democratische Partij en president Barack Obama

Biografie

De engelstalige beschrijving van Status Quo (welke hier gevonden kan worden: http://en.wikipedia.org/wiki/Status_Quo) begint, vrij vertaald, met de tekst: "Status Quo,[1] Ook wel bekend als The Quo of gewoon Quo, is een Engelse rock band wiens muziek gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie en boogie-woogie stijl. De wortels van de groep lagen bij "The Scorpions" opgericht door schoolgangers Francis Rossi en Alan Lancaster in 1962. Na diverse lineup veranderingen, werd de band eind 1967 "The Status Quo", hetgeen uiteindelijk "StatusQuo" werd in 1970. Ze hadden uiteindelijk meer dan 60 bekende hits in de UK, meer dan welke andere rock band ook in de geschiedenis.[2] 22 van hen bereikten de top tien.".

De band begon in de Underground rock in de jaren 60 onder de naam The Spectres (Niet te verwarren met de Australische groep The Spectres, waar Bon Scott in meespeelde voordat hij bij AC/DC kwam). Rond 1967 ontdekten ze de psychedelische rock en veranderden ze hun naam in Traffic en niet veel later in Traffic Jam (om verwarring te voorkomen met de band Traffic van Steve Winwood). Aan het einde van dat jaar trokken ze Rick Parfitt aan en noemden ze zich Status Quo. Na een korte psychedelische periode met enkele kleine hits zoals Ice in the Sun en Pictures of matchstick men veranderde Quo van stijl met het album Dogs of two head. Geleidelijk werd met de albums Piledriver en Hello begin jaren zeventig een breed publiek bereikt. De band ontwikkelde een eigen kenmerkende stijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme. De band scoorde wereldwijd grote hits met onder andere Mean Girl, Paper Plane, Caroline, Down down, Break the Rules, Whatever you want, Rockin all over the world, The wanderer en In the army now, maar brak nooit echt door in de VS. De grootste hit had de band in 1975 met de live versie van Roll over lay down, van het album Hello (1973).

Het jaar 1982 stond wat Status Quo betreft in het teken van hun twintigjarig jubileum. De band bracht een album uit getiteld: 1+9+8+2 (de som van de cijfers is 20). Drummer John Coghlan verliet de band tijdens de opname van dit album en werd vervangen door Pete Kircher. Ook Andy Bown werd toen officieel lid van Status Quo. Bown werkte al jaren intensief mee met de band, maar was tot dan toe nooit officieel als bandlid genoemd.

Op 14 mei 1982 speelde Status Quo in de N.E.C. in Birmingham. Onder het 11.000-koppige publiek bevond zich het koninklijke paar Charles en Diana. Een gedeelte van dit concert verscheen later dat jaar op een album getiteld: Live At The N.E.C..

In 1984 besloot de band om te stoppen met touren. Nog eenmaal werd een grootschalige wereldtournee ondernomen: de The End Of The Road Tour. Deze werd afgesloten met een laatste optreden in Milton Keynes. Bassist Alan Lancaster verliet Status Quo en vestigde zich in Australië. Francis Rossi en Rick Parfitt werkten in 1984 mee aan de Band Aid single Do they know it's Christmas. Dit nummer, dat wereldwijd een nummer 1-hit werd, werd opgenomen om geld in te zamelen voor de gigantische hongersnood in Afrika.

Alan Lancaster kwam nog eenmaal terug toen Status Quo in 1985 Live Aid opende met Rocking all over the world. Dit concert was een vervolg op de inzameling van Band Aid en werd op twee podia, Wembley Stadium Londen en JFK stadium Philadelphia gespeeld. Hoewel op dit optreden kritiek in de media werd geuit, kreeg de band het 72.000 man tellende publiek aan het meezingen en dansen. Achteraf gezien hebben de sceptici hun ongelijk erkend: de opening was een sublieme zet van Bob Geldof gebleken. De sfeer was vanaf het eerste nummer weergaloos.

In april 1986 besloten Parfitt en Rossi, na enig juridisch getouwtrek met Alan Lancaster over de naam Status Quo, toch weer op tournee te gaan, ditmaal in gezelschap van John 'Rhino' Edwards op bas, Jeff Rich op drums en Andy Bown op keyboards. In augustus van dat jaar kwam een nieuw album uit: In The Army Now. De titeltrack was een cover van het Nederlandse duo: Bolland en Bolland. Dit nummer werd uitgebracht op single en de band scoorde hier een van hun grootste hits mee. In de voormalige Sovjet-Unie, waar toen de Perestrojka was begonnen, verkreeg Status Quo met live optredens een supersterrenstatus.

Alan Lancaster gaf het Status Quo-repertoire een Australisch vervolg met zijn Lancaster bombers. Ook John Coghlan bleef actief met het oude Status Quo-repertoire.

Na een aantal albums kwam Status Quo in 2002 met "Heavy Traffic". Inmiddels was drummer Jeff Rich vertrokken en hij werd vervangen door Matt Letley. Met dit nieuwe album sloeg Status Quo opnieuw de weg van begin jaren zeventig in: stevige en ongecompliceerde rock.

Heavy Traffic werd in 2003 gevolgd door een coveralbum, genaamd "Riffs". Hierop waren niet alleen maar covers te beluisteren, maar ook opnieuw opgenomen klassiekers als Caroline, Whatever you want, Down the dustpipe en Rockin' all over the world.

Op 19 september 2005 bracht de band weer een album uit: The Party Ain't Over Yet. De release van dit album ging vergezeld van een wereldtournee. Bovendien werd in 2005 het feit gevierd dat Francis Rossi en Rick Parfitt elkaar veertig jaar geleden daarvoor hadden leren kennen. De tournee werd in december 2005 onderbroken vanwege gezondheidsproblemen van Rick Parfitt. Aanvankelijk werd keelkanker bij hem vermoed, maar dat bleek niet het geval te zijn.

De band speelde in 2006 op het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde. Op 6 november 2006 kwam de eerste officiële live-DVD uit: Just Doin' It. Deze bevatte opnamen van het concert dat Status Quo in mei 2006 gaf in de N.E.C. in Birmingham.

Het Britse muziekblad NME riep Status Quo in 2006 uit tot de succesvolste Britse band ooit, omdat ze meer hitnoteringen (61) hebben gescoord dan welke andere Britse band ook.

Op 1 juli 2007 speelde de band tijdens het "Concert for Diana" in het Wembley stadion, het nummer Rockin' All Over The World. Op 27 juli 2007 trad de band op tijdens de openingsdag van het Zwarte Cross festival in Lichtenvoorde. Op 11 augustus van dat jaar was Status Quo afsluiter van de eerste editie van Pinkpop Classic.

Het 33ste album van Status Quo verscheen op 17 september 2007: In Search of the Fourth Chord, een naam die verwees naar het feit dat Status Quo regelmatig (ten onrechte) werd verweten slechts van drie akkoorden gebruik te maken.

In september 2008 bracht de band, samen met de Duitse band 'Scooter', een Hiphop versie uit van 'Whatever you want'. Begin december van dat jaar kwam de band met haar eerste kerstsingle ooit: 'It's christmas time'.

Neil Leslie Diamond (New York, 24 januari 1941) is een Amerikaanse zanger. Neil begon in 1958, maar werd vooral populair in de jaren zestig en zeventig. Zijn livealbum Hot August Night (1972) vormde de definitieve doorbraak en werd overal bijzonder goed verkocht, met name in Australië (Er wordt zelfs beweerd dat één op de vier huishoudens deze dubbel-cd in huis heeft!). Mede door dit album wordt hij ook wel als de popartiest van de jaren zeventig beschouwd. Na deze plaat volgden nog vele cd's, onder meer Jonathan Livingstone Seagull (filmmuziek), Serenade, Beautiful Noise, Love at the Greek en Hot August Night2. Aanvankelijk schreef Diamond zijn eigen teksten, maar in de jaren tachtig en negentig deed hij dat steeds minder. De platen leken commerciëler en zoetgevooisder door de vele vioolarrangementen. De plaatverkoop stagneerde, al werden zijn concerten nog steeds bijzonder goed bezocht. Vele songs van vooral zijn begintijd (Red Red Wine, Girl You'll be a woman soon, I am Believer) werden door anderen gezongen en ook voor films gebruikt (o.a. Pulp Fiction, Shrek).

Zijn laatste twee cd's "12 Songs" en "Home before dark" tonen weer een geïnspireerde Neil Diamond, die mede door het producerswerk van Rick Rubin en door zelf geschreven teksten de weg naar het succes weer terugvond. Op 24 en 25 mei 2008 trad Neil op in Ahoy Rotterdam en op 29 mei 2008 kwam hij voor de 1ste keer naar België: Neil Diamond trad toen op in het Sportpaleis in Antwerpen. Eind oktober 2008 verscheen een boek over Neil Diamond: He is ... I say, geschreven door David Wild. Hij heeft meer dan 130 miljoen albums verkocht als singer/songwriter en daarnaast miljoenen als uitsluitend songwriter.

Op 14 mei 2008 kwam zijn album Home Before Dark op #1 binnen in de The Billboard Top 200, het is pas zijn eerste Amerikaanse nummer 1 album.

Op 12 januari 2009, vier dagen na zijn laatste concert, heeft Neil een afspraak met Rick Rubin. Hij zal dan beginnen met de opnamen van zijn nieuwe album. En rond oud en nieuw verschijnt er een dvd van zijn wereldtournee, die door 1 miljoen mensen werd bezocht.

Voor 2010 een nieuwe wereldtoer in de planning voor de inmiddels 70-jarige singer/songwriter. Op 2 november 2010 kwam de nieuwe cd Neil Diamond Dreams uit, een album waarop hij zijn favoriete nummers van onder andere The Beatles, Bill Withers en Leonard Cohen covert. De hoogste entry was nummer 5 in de Top 50 Albums Australië en Nieuw-Zeeland Albums Top 40.

Op 4 juni 2011 gaf Neil zijn tweede Belgische optreden in het Antwerpse sportpaleis. Op 9 en 11 juni 2011 volgden concerten in het Rotterdamse Ahoy.

Op 21 april 2012 trouwde Neil Diamond met Katie McNeil. In augustus van dat jaar kreeg Neil Diamond een ster op de Hollywood Walk of Fame.

Anna Mae Bullock (Nutbush, 26 november 1939), beter bekend als Tina Turner, is een Amerikaanse zangeres met de bijnaam Queen of Rock, Soul and Pop.

Biografie

In de jaren zestig vormt ze met haar toenmalige echtgenoot Ike Turner het zeer succesvolle duo Ike & Tina Turner, met nummers als Proud Mary en Nutbush City Limits. In de late jaren zeventig, scheidt het paar; Tina gaf aan dat Ike haar ernstig mishandelde.

Na een lange periode van zwoegen en sleuren, vooral vergeten wat Ike haar had aangedaan, kon Tina weerkeren op het wereldpodium. De eerste echte verschijning voor het grote televisiepubliek was in 1981 toen ze als gaste mocht optreden tijdens het L.A.Forum-concert van de Absolutely Live-tournee van Rod Stewart. Tina en Rod zijn sindsdien boezemvrienden gebleven.

In 1984 brak Tina Turner door als soloartieste met het nummer Let's Stay Together van het album Private Dancer.

In 1985 speelde ze naast Mel Gibson in de rol van "Aunty Entity" in de film Mad Max Beyond Thunderdome.

Op 16 januari 1988 stond Tina in het Maracanã stadion in Rio de Janeiro voor een publiek van 188.000 mensen, destijds het wereldrecord. Dit concert maakte deel uit van haar Break Every Rule-Wereldtour die vele records brak.

In 1990 op 50-jarige leeftijd stopte Tina voor het eerst met de grote tournees, haar Foreign Affair Farewell Tour eindigde op 4 november in Rotterdam.

In 1993 verscheen de film What's Love Got to do With It over het leven van Tina Turner. In 1995 zong ze Goldeneye, de titelsong voor de gelijknamige James Bond-film.

In 1996 bleek dat ze er toch nog geen genoeg van had en de Wildest Dreams World Tour was een feit, ook nu trad ze acht keer op in Ahoy Rotterdam en stond ze drie avonden op rij in een uitverkochte (nieuwe) Amsterdam ArenA. In België brak ze alle records; nooit had een artiest zoveel publiek gelokt, ze speelde 11 maal in een uitverkocht Flanders Expo, goed voor 140.000 mensen.

"Laatste" grote wereldtour

In 2000 stopte Tina Turner er toch echt mee en sloot ze haar laatste grote wereldtour, de Twenty Four Seven Millennium Tour 2000, af. Een van de optredens was op 18 juli in het Stadspark in Groningen voor 65.000 mensen. Op 25 juli nam ze afscheid van het Belgische publiek: op de weide van Werchter verzamelden zich 70.000 mensen om nog één keer te genieten van Tina Turner.

Vijf jaar later bewees Tina opnieuw dat ze het zingen niet kon laten. Haar nieuwe album All The Best verscheen in februari 2005 met een collectie van haar beste songs, maar ook een aantal nieuwe singles zoals Open Arms, Complicated Disaster, Something Special en Great Spirits uit de Walt Disney Pictures-film Brother Bear.

Tina zou ook in de film The Goddess spelen, deze is echter stopgezet wegens het overlijden van Ismail Merchant.

In september 2005 ging de film All the invisible children in première in Venetië. Tina zong samen met de Italiaanse zangeres Elisa de titelsong Teach me again. Alle opbrengsten van Teach me again zijn voor het World Food Program van UNICEF.

Tevens werd in september 2005 bekend dat Tina de prestigieuze Kennedy-prijs, een onderscheiding die kunstenaars kunnen krijgen voor hun levenswerk, in ontvangst mocht nemen. Op 4 december 2005 was er ter gelegenheid van de prijsuitreiking een gala-ontvangst in het operahuis van het Kennedy Center. Daarvoor ontving president Bush Tina op het Witte Huis. Het was voor de 28e keer dat de prijzen werden toegekend.

Half oktober 2006 laat EMI aan haar aandeelhouders weten dat Tina met een nieuw album zal komen. Ingewijden in de muziekbizz weten ook te vertellen dat er wellicht een tour aankomt. Een voorproefje van een mogelijke comeback kon een zeer selecte (rijke) groep mensen beleven tijdens het Bedrock Ball in het Natural History Museum (Londen), op 18 mei 2007: Tina gaf hier een medley van haar bekendste songs tijdens een liefdadigheidsconcert aldaar.

Een jaar later is er nog steeds geen nieuw album. Tina verschijnt wel als gastvocaliste op een concert van Little Richard en op nieuwe albums van Santana (Game Of Love) en Herbie Hancock (Edith and the Kingpin).

Op 12 december 2007 overleed haar ex-echtgenoot Ike Turner op 76-jarige leeftijd aan een overdosis cocaïne.

Comeback

In februari 2008 geeft Turner een optreden op de uitreiking van de Grammy's, eerst solo en daarna Proud Mary met Beyoncé.

Tijdens een speciale opname van the Oprah Winfrey Show in Las Vegas kondigt Turner een nieuwe tour aan die op 1 oktober 2008 start in Kansas in de Amerikaanse staat Missouri. Actrice Sophia Loren heeft haar overgehaald om nog één keer het podium te betreden. Daarnaast trad Tina op met Nutbush en deed ze een duet met Cher, Proud Mary.

Op 20 mei 2008 werden de eerste Europese data bekend gemaakt. De tour start op 14 januari 2009 in Keulen in Duitsland. Op 22 en 23 januari 2009 treedt ze op in het Sportpaleis Antwerpen en op 21 maart 2009 komt Turner naar de Arnhemse Gelredome. Omdat deze concerten binnen een paar uur uitverkocht waren, zijn er op 11 en 12 februari 2009 extra concerten in Antwerpen en op 22 maart een tweede concert in Arnhem. Op 1 oktober zal tegelijk met de start van de nieuwe tournee een nieuw compilatiealbum van Turners hits verschijnen. Op dit album, genaamd "Tina!" staan ook twee nieuwe songs. Op 30 april (Koninginnedag in Nederland) komt er een 5e Belgische concert in het Sportpaleis te Antwerpen, en op 2 mei nog een extra concert in het Gelredome. Onlangs zegde Tina Turner twee concerten in Engeland af vanwege griep en stemproblemen. Deze worden opgenomen op 3 en 5 mei. Tot op heden zullen deze de laatste concerten zijn van haar Europese Tour.

Het Europese deel van de Tina! 50th Anniversary Tour startte op 14 januari 2009 in Keulen in Duitsland. Op 22 en 23 januari 2009 trad ze op in het Sportpaleis Antwerpen en op 21 maart 2009 kwam Turner naar de Arnhemse GelreDome. Omdat deze concerten binnen een paar uur uitverkocht waren, werden later meer data toegevoegd. Op 11 en 12 februari en 30 april kwamen extra concerten in Antwerpen en op 22 maart en 2 mei twee extra concerten in Arnhem. Twee concerten in Engeland werden afgezegd vanwege griep en stemproblemen; deze werden vervangen op 3 en 5 mei. In september 2009 verscheen de concert-dvd van haar laatste tour. De opnames vonden plaats tijdens de eerste twee optredens in GelreDome in Arnhem. In totaal gaf de 71-jarige Queen of Rock 108 concerten tijdens haar 50th Anniversary Tour.

Tina Turner woont tegenwoordig in Zwitserland en Frankrijk en is relatief weinig in de VS. Ze woont samen met haar vijftien jaar jongere Duitse vriend Erwin Bach, met wie ze sinds de jaren 80 een relatie heeft. Ondanks het succes staat Tina Turner bekend als één van de weinige grote sterren die zich in interviews zonder enige vorm van arrogantie gedraagt.

Radio Veronica was een zeezender die van 1960 tot en met augustus 1974 uitzond vanaf de Noordzee met programma's gericht op Nederland.

Geschiedenis van Radio Veronica

Begin

Naar het voorbeeld van Radio Mercur in Denemarken werd op 15 oktober 1959 in Hotel Krasnapolsky te Amsterdam besloten radio-uitzendingen vanaf een schip op de Noordzee te starten. Het station ging werken onder de naam Vrije Radio Omroep Nederland, afgekort VRON. Uit deze afkorting werd de naam Veronica afgeleid, dat ook refereerde aan het gedicht Het schaap Veronica van Annie M.G. Schmidt. Op 20 april 1960 vond een eerste testuitzending plaats. Radio Veronica ging definitief van start op 15 mei 1960 vanaf het voormalige lichtschip Borkum Riff, dat in de haven van het Duitse Emden werd omgebouwd tot zendschip, op 192 meter of 1562 kHz. In november 1964 werd de Borkum Riff vervangen door de IJslandtrawler Norderney.

Radio Veronica werd enorm populair bij de jeugd, omdat zij populaire en popmuziek uitzond in een vanaf 1969 vast programmaschema. Vanaf 2 januari 1965 werd een wekelijkse hitparade van de populairste nummers, de Nederlandse hitparade, al snel de Veronica Top 40 geheten, uitgezonden. Destijds werd popmuziek nauwelijks op de reguliere radiozenders (Hilversum I en II) uitgezonden. Deze formule was voor Nederland uniek. Vernieuwend voor Nederland waren ook de jingles, waaraan de luisteraar zijn favoriete radiostation (station calls) en diskjockey direct kon herkennen. Een nieuw fenomeen aan land waren de drive-in-shows, waarbij de luisteraars hun favoriete dj bij het draaien van plaatjes konden bewonderen. Deze Veronica-drive-in-shows kenden een groot succes en kregen veel navolging bij de omroepen, andere stations en discotheken.

Bekende dj's waren onder meer:

• Rob Out, afkomstig van de NCRV, de latere eerste directeur van de VOO, met onder andere zijn programma Goud van Out,
• Tineke de Nooij, de eerste vrouwelijke dj in Nederland, met Koffietijd en de jingle 1-2-3-4-5-6-7-8-9-Tíéíéneke!,
• Cees van Zijtveld, verliet in 1966 Veronica voor de AVRO,
• Frans Nienhuys (de oudste Nederlandse dj ooit, met zijn programma - Men vraagt en wij draaien), ex-VARA,
• Joost den Draaijer (Joost mag het weten), ging in 1971 over naar Radio Noordzee Internationaal en in 1973 naar de NOS,
• Lex Harding, eerder bij Radio Dolfijn,
• Tom Collins,
• Gerard de Vries,
• Harmen Siezen,
• Stan Haag (met zijn Jukebox), vanaf 1975 bij Radio Mi Amigo,
• Will Luikinga (met zijn programma Will wil wel),
• Hans Mondt (met zijn programma Muziek terwijl u werkt),
• Klaas Vaak, pseudoniem van Tom Mulder, vanaf 1974 bij de TROS,
• Chiel Montagne (startte in 1971 bij de TROS het televisieprogramma met Nederlandstalige liedjes Op losse groeven / Op volle toeren),
• Jan van Veen, vanaf 1971 bij Radio Noordzee en later bij de AVRO,
• Bart van Leeuwen, vanaf 1976 bij Radio Mi Amigo, sinds 2003 bij Radio Veronica
• Robbie Dale (had ook een tv-programma JAM bij de TROS),
• Eddy Becker, vertrok in 1970 naar de NCRV,
• Krijn Torringa (als Bob van Bob & Brenda), later bij de AVRO.
• Suhandi (Hans Oosterhof)

Onder de nieuwslezers waren:

• Freek Simon, werd later programmamaker bij de TROS, inmiddels overleden,
• Arend Langenberg, later nieuwslezer bij ANP/NOS en nu bij Sky Radio, Classic FM en Radio Veronica,
• Dick Klees, na Veronica: presentator/eindredacteur Wereldomroep, eindredacteur Met het Oog op Morgen, presentator AVRO Radiojournaal en NOS Radio 1 Journaal, nu presentator Wereldomroep.

Concurrentie op zee

Ondanks de goede luisterrapporten bleven de inkomsten achterwege. De gebroeders Verweij namen het bestuur over en Veronica werd alsmaar populairder, zodanig dat er andere kapers op de kust verschenen, zoals in 1967 Radio Dolfijn en Radio 227, in 1970 Capital Radio en Radio Noordzee Internationaal, in 1972 Radio Caroline en in 1973 Radio Atlantis en Radio Mi Amigo.

Er kwam in 1964 zelfs korte tijd een televisiepiraat, die van een speciaal hiervoor gebouwd kunstmatig eiland (het REM-eiland) uitzond. Van hieruit werden Radio Noordzee en TV Noordzee uitgezonden. Deze Radio Noordzee startte op 29 juli 1964 en stopte op 17 december 1964. TV Noordzee begon op 1 september 1964; het testbeeld was al vanaf 12 augustus in de lucht. TV Noordzee hield op te bestaan op 14 december 1964. Aan alles werd echter door ingrijpen van de Rijkspolitie een eind gemaakt. TV Noordzee, dat in een mum van tijd zo populair geworden was, kreeg zijn vervolg aan land als nieuwe publieke omroep, de TROS.

Een andere, latere, concurrent moest op een andere manier bijna de activiteiten stopzetten.

Bomaanslag op de Mebo II

Op 15 mei 1971 werd de rust verstoord aan boord van de Mebo II (het zendschip van Radio Noordzee Internationaal) door een bomaanslag, gepleegd in opdracht van de directie van Veronica. Het was de bedoeling geweest dat het uit te branden schip een haven binnengesleept zou worden en aldus de concurrentie het zwijgen opgelegd zou worden. Veronica had geprobeerd met de eigenaren van Radio Noordzee een akkoord te sluiten om tegen betaling de Nederlandstalige uitzendingen te staken. Maar Radio Noordzee wilde hiervan niet weten, met de bomaanslag als gevolg. De drie duikers onder leiding van Tom van der Linden (de ex-kapitein van de Mebo II) die de bom plaatsten in ruil voor 25.000 gulden, werden echter nog dezelfde nacht aan land opgepakt door de politie (ze waren al gezien door de bemanning van de Mebo II terwijl ze wegvoeren in een rubberboot) en verhoord. Al snel kwam deze erachter dat Veronica-aandeelhouder en reclameadviseur Norbert Jürgens hen had betaald, waarop deze op 17 mei werd gearresteerd. De volgende dag gaf Veronica-directeur Bull Verweij een interview met Ria Bremer, waarin hij verklaarde Jürgens geld te hebben gegeven om actie te ondernemen tegen het schip. Daarop liet de politie hem op 19 mei arresteren. Verweij had naar eigen zeggen alleen opdracht gegeven om het schip van het anker te lichten, zodat hij het naar de haven van Scheveningen kon laten slepen en zei niets van een bom te weten. Uiteindelijk blijkt dat kapitein Van der Linden op eigen houtje had besloten om een brandbom te plaatsen en de politie beschouwde hem dan ook als hoofddader. De politie hield Verweij echter verantwoordelijk als opdrachtgever en gaf aan dat hij de actie niet aan een ander had mogen overlaten. Zowel de drie duikers (Tom van der Linden, Willem van P. en Jan P.), als Jürgens en Verweij kregen, hoewel Radio Noordzee geen aanklacht tegen hen had ingediend, een jaar gevangenisstraf opgelegd van de rechter. Verweij zei tijdens een later interview spijt te hebben van zijn daad, aangezien er ook doden hadden kunnen vallen. Veronica betaalde de schade aan de Mebo II.

Tegenwind vanaf de wal

De roep naar Den Haag om een wettelijke verbod op de zeezenders werd door de bomaanslag luider en zo werd het voortbestaan van Veronica bedreigd door de in aantocht zijnde anti-piratenwet. Tot overmaat van ramp sloeg het zendschip tijdens een zware storm van zijn ankers en strandde de Norderney op 2 april 1973 op het strand van Scheveningen. Twee weken later reeds zond Veronica weer uit, nu vanaf de MV Mi Amigo, het zendschip van Radio Caroline, dat zijn diensten aanbood in ruil voor nieuwe studioapparatuur. Op 18 april 1973 werd het Veronicaschip weer vlot getrokken, terwijl op dat ogenblik tienduizenden jongeren in Den Haag een grote manifestatie hielden voor het behoud van hun geliefde muziekzender, toen in de Tweede Kamer in die weken de debatten over de ratificatie van het Verdrag van Straatsburg gaande waren.

De massabetoging was tevens het moment waarop Veronica een ledenwerfcampagne startte om een legale status als commerciële zender aan de wal te krijgen. Men zocht hiervoor donateurs voor de Veronica Omroep Stichting (VOS). De VOS zou een eigen radiozender, een Hilversum 4, op non-commerciële basis, beginnen. Omdat er nog geen wettelijke mogelijkheden waren om buiten het omroepbestel om een zelfstandig radiostation op te richten, richtte men voor de zekerheid ook alvast een Veronica Omroep Organisatie (VOO) op, naar het model van de legale omroep TROS, niet toevallig een omroep met "zeebenen". Indien de VOS niet toegestaan zou worden, zouden de donateurs automatisch overgeschreven worden naar een VOO-lidmaatschap.

Het Openbaar Ministerie verbood op voorspraak van minister Van Doorn de VOS echter wegens het nastreven van een illegaal doel. De constructie die was bedacht voor de donateurs werd in eerste instantie nietig verklaard omdat de donateurs niet konden afzien van het lidmaatschap noch hun geld gerestitueerd konden krijgen. Bij een hogere rechter werd die uitspraak herzien: op de inschrijf- en omroepkaart stond duidelijk dat het het lidmaatschap van de VOO betrof maar dat tevens de VOS gesteund werd. Niettemin was het, naast het programma-aanbod dat Veronica presenteerde, een reden voor Van Doorn om geen C-status aan de omroep te verlenen. Veronica besloot het besluit bij de Raad van State aan te vechten.

Op 31 augustus 1974 om 18.00 uur stopte Radio Veronica de uitzendingen vanwege het van kracht worden van de anti-piratenwet.

Alleen Radio Mi Amigo en Radio Caroline, beide vanaf het zendschip (de MV Mi Amigo) uitzendend, zouden hierna de zeezendergeschiedenis voortzetten, door op 29 augustus 1974 de ankerplaats voor de Nederlandse kust te verlaten en de volgende dag voor anker voor de kust van Engeland te gaan.

Na 31 augustus 1974 zorgden juridische sores ervoor dat alle Veronica-medewerkers werkloos werden. Stan Haag ontsprong als eerste de dans door in 1975 naar het Spaans-Catalaanse Platja d'Aro te verhuizen en voor Radio Mi Amigo te gaan werken.

Strijd op de vaste wal

Veronica, vanaf dan de VOO, vocht daarna een lastige strijd om een officiële zendvergunning te krijgen. Minister Van Doorn betoogde aanvankelijk succesvol dat de omroep geen aanvulling op het bestaande aanbod vormde. In 1976 kreeg de omroep toch, dankzij een motie in de Tweede Kamer, een aspirantstatus met wekelijks:

• een uur zendtijd op Hilversum III, waarin vanaf mei 1976, toen de TROS vond dat de komende C-status (die in oktober 1976 zou ingaan) perspectief op voldoende zendtijd gaf, een overzicht van de Nederlandse Top 40 en Tipparade gegeven werd;
• een uur zendtijd op Hilversum II: de 3600 seconden Veronica, eerst gepresenteerd door Lex Harding, later door Tom Collins;
• een uur het verzoekplatenprogramma Goud van Out op Hilversum I;
• een uur klassieke muziek op Hilversum IV; cynisch genoeg was het ook de VOO (bij monde van Hans Mondt) die, met haar enige uurtje zendtijd op die zender, Hilversum IV op 28 december 1975 mocht openen. De presentatie van dat allereerste uur was in handen van Simon Somber, een personage van André van Duin;
• een uur tv-zendtijd.

De aanvraag voor de C-status werd toegewezen dankzij een positieve uitspraak van de Raad van State. Zie verder: Veronica Omroep Organisatie.

Scheepsjournaal

Na de zeezenderperiode van Veronica lag de Norderney jarenlang in de buurt van het Amsterdamse Centraal Station aan het IJ. Later werd het Veronicaschip naar Maastricht en vervolgens naar Kempisch Dok in het Vlaamse Antwerpen versleept, alwaar het gebruikt werd als discotheek en voor privé-feestjes. Voor de (her)opening van "Radio Veronica 103 FM" op 31 augustus 2003 werd het schip naar Monnickendam gesleept om het feest luister bij te zetten. Daarna keerde het direct weer terug naar Antwerpen. In 2009 wordt het schip verhuisd naar Benidorm.

Golflengte en frequentie

Radio Veronica zond uit op een golflengte van 192 m, wat overeenkomt met een frequentie van 1562 kHz. Later, vanaf 1972, werd dat 538 m of 557 kHz. In werkelijkheid was de golflengte 539 meter, maar speciaal voor het jinglepakket werd gekozen voor het korterklinkende en beter rijmende 538 (op volle kracht). De naam van de huidige zender Radio 538 is dus ontleend aan de golflengte van de toenmalige zeezender Veronica.

Noot

1. ↑ Playa de Aro heet in het Catalaans Platja d'Aro. Aangezien Catalonië autonomie heeft verkregen op het gebied van taalkwesties is die naam ook de officiële naam. Scheepsjournaal

   Na de zeezenderperiode van Veronica lag de Norderney jarenlang in de buurt van het Amsterdamse Centraal Station aan het IJ. Later werd het Veronicaschip naar Maastricht en vervolgens naar Kempisch Dok in het Vlaamse Antwerpen versleept, alwaar het gebruikt werd als discotheek en voor privé-feestjes. Voor de (her)opening van "Radio Veronica 103 FM" op 31 augustus 2003 werd het schip naar Monnickendam gesleept om het feest luister bij te zetten. Daarna keerde het direct weer terug naar Antwerpen. In 2009 zou het schip volgens geruchten verhuizen naar Benidorm, maar dit gebeurde niet. Eind november 2012 is het schip naar Groningen gevaren, waar het nu aan wal ligt. Het wordt gerestaureerd en ingezet bij radio- en televisie-uitzendingen.                                 

      

   In 2011 verschijnt er in Nederland een musical over de geschiedenis van Radio Veronica in de periode 1960 - 1974 onder de titel "Herinnert U Zich Deze Nog?!" De voorstelling wordt geproduceerd door Harry Kies Theaterprodukties en is van februari tot en met juni 2011 in meer dan 60 Nederlandse steden te zien.

    

De Pussycat Dolls is een vijfkoppige vrouwelijke burleske dans revue-groep uit Los Angeles, Californië, met een tweede groep in Caesars Palace in Las Vegas. De groep werd opgericht door choreograaf Robin Antin in 1995.

Achtergrondinformatie

Oorsprong

Een groot aantal bekende artiesten heeft gastoptredens verzorgd met de groep. De danseressen treden op in lingerie en ouderwetse pin-up kostuums maar er is geen naaktheid of seks in hun optredens. De groep werd in de Verenigde Staten populair en verscheen in tijdschriften, televisie specials voor MTV , VH1 en TMF, reclamecampagnes en films. Carmen Electra is de meest naar voren tredende danseres in veel van deze tijdschriftartikelen en televisieoptredens, en trad met de Pussycat Dolls het vaakst op het podium op. Nicole Scherzinger (aka Nicole Kea), een voormalig lid van de Amerikaanse Popstars winnaars Eden's Crush, is nu de lead singer. Andere voormalige en tegenwoordige leden van de groep zijn Ashley Roberts, Jessica Sutta, Melody Thornton en Kimberly Wyatt. Carmit Bachar is inmiddels uit de groep.

Muzikale doorbraak

PCD

In 2005 brachten ze hun eerste single "Don't Cha" uit, een samenwerking met rapper Busta Rhymes en oorspronkelijk opgenomen door Tori Alamaze. Ze brachten hun debuutalbum PCD op 13 september 2005 uit. Het album bevat tracks geproduceerd door will.i.am, Timbaland, Rich Harrison, Polow da Don, en Ron Fair. Tweede single was "Stickwitu" en will.i.am produceerde en rapte op de derde single "Beep".

Ze schreven Nederlandse popgeschiedenis op 8 april 2006, toen "Beep" steeg van nummer 5 naar nummer 2 in de Nederlandse Top 40. Hiermee is PCD de eerste act die ooit met hun eerste drie singles op nummer 2 bleven steken. De vervolgsingle "Buttons" werd aangepast speciaal voor de single-release en een rap van Snoop Dogg werd toegevoegd. De clip deed veel stof opwaaien, omdat de dames te sexy gekleed zouden zijn. Desondanks hadden de Pussycat Dolls weer een hit te pakken met het nummer, die in Nederland de 6e plaats in de Top 40 bereikte. In de late zomer van 2006 werd in de Verenigde Staten de door Timbaland geproduceerde "Wait a Minute" uitgebracht op single, terwijl voor Europa en een aantal Aziatische landen "I Don't Need a Man" werd gekozen met nummer 4 als piekpositie in de top 40. "Wait a Minute" werd als zesde single in Nederland uitgebracht.

Op 24 juni 2006 stonden The Pussycat Dolls in een uitverkochte Heineken Music Hall in Amsterdam. Van hun debuut-cd PCD wisten de Dolls wereldwijd maar liefst 5 miljoen exemplaren te verkopen.

Op 6 maart 2007 werd in de Verenigde Staten het televisieprogramma Pussycat Dolls Present: The Search for the Next Doll uitgezonden. In een acht weken-durend programma beoordeelde een jury een groep jonge vrouwen op hun zang- en danskwaliteiten. De 19-jarige Asia Nitollano kwam als winnaar uit de bus en zou onderdeel worden van de groep. Ze zong mee in het nummer "Double the Trouble". Inmiddels is bekend geworden dat Asia er zelf voor gekozen heeft om een solo-carrière te beginnen, zonder de Pussycat Dolls.

Doll Domination

Halvewege de zomer van 2008 kwam de groep terug met het nieuwe album Doll Domination en de bijbehorende leadsingle "When I Grow Up". De verwachtingen waren hooggespannen na het succes van PCD-singles, maar daar kon het matig aan voldoen. Het behaalde nog de 9e plek in de Amerikaanse Billboard Hot 100, maar in Nederland kwam het niet tot de de top 20, waardoor het de keten van verbrak. Tweede single "Watcha Think About That" was een samenwerking met Missy Elliott. Het werd echter niet goed opgevangen door de Amerikaanse radiostations die liever "I Hate This Part" draaiden. Het kwam niet tot een wereldwijde release voor "Whatcha Think About That" vanwege het gebrek aan succes en vrij snel werd "I Hate This Part" definitief aan de radiostations geleverd die wel een internationale release kreeg. Het werd een hit en zorgde voor een opleving van de albumverkopen, een bron van zorgen bij de platenlabel. In januari 2009 bracht de groep in samenwerking met de Indiase singer-songwriter en producer A. R. Rahman het nummer "Jai Ho! (You Are My Destiny)" uit, een heruitgave van "Jai Ho" uit de film Slumdog Millionaire. Het nummer deed het boven de verwachtingen goed en de label besloot vervolgens Doll Domination onder een 2.0 versie opnieuw uit te brengen met dit nummer als leadsingle. De heruitgave staat gepland voor een mei of juni release. "Hush Hush; Hush Hush" is de volgende globale single.2010-heden: audities voor nieuwe bezetting

Het derde album kwam uiteindelijk nooit uit, want geen jaar later maken de Dolls één-voor-één bekend de groep te verlaten, op Scherzinger na. De Dolls wilden graag verder met een solocarrière al maakt Wyatt er geen geheim van dat de Dolls het gedrag van Scherzinger ook zat waren. Scherzinger zou namelijk haar vocals en leads niet willen delen met de andere Dolls. Antin ging opzoek naar nieuwe Dolls. Op 24 mei trad Scherzinger samen met Kherington Payne, Vanessa Curry, Rino Nakasone-Razalan en Jamie Lee Ruiz op als de nieuwe groepsformatie. Hoewel deze groep een aantal optredens gaf, verlaat uiteindelijk Scherzinger de groep aan het einde van 2010 voor een solocarrière.

In maart 2011 bevestigde Antin dat zij audities zou houden om nieuwe meisjes te vinden om de gestopte leden van de groep te vervangen. In juli 2011 bevestigde ze dat de nieuwe samenstelling klaar was en dat ze aan het werk was samen met de dames. Ze bevestigde ook dat alle leden zouden gaan zingen, wat bij de oude groep niet het geval was. Op 16 september 2011 werd bekendgemaakt dat de leden gekozen worden via een reality serie. Wat uiteindelijk nooit gebeurd, want de Dolls worden gewoon zonder een reality serie gekozen.

In oktober 2011 werd op hun officiële Facebookpagina bevestigd dat Lauren Bennett (voormalig lid Paradiso Girls) en Vanessa Curry (voormalige Lakers Girl) twee van de nieuwe leden waren.^[3] Later die maand werden er foto's gepubliceerd van de officiële nieuwe groep bestaande uit Bennett, Curry en Kristal Smith, Tiffany Zavala, Kia Hampton en Paula van Oppen. Zij waren de studio in gegaan om te bekijken wat de sound was en wat ze wilden. Nog voor de jaarwisseling namen de Dolls in de studio een reclamefilmpje voor de Super Bowl op. De spotje zou als een soort perspresentatie moeten dienen. Opeens bestonden de Dolls uit Bennet, Curry, Van Oppen en Chrystina Sayers (uit Girlicious) en Erica Jenkins. Wat er met Smith, Zavala en Hampton was gebeurd, is onbekend. In april 2012 verliet Sayers alweer de groep en werd in juli 2012 weer een nieuwe samenstelling gepresenteerd bestaande uit Bennett en Van Oppen, met de nieuwe leden Natalia Mejia (uit Girlicious), Amanda Branche en Natasha Slayton. Een maand later was Branche alweer vervangen door X Factor-kandidaat Simone Battle. In november van dat jaar werd Mejia door haar onverwachte zwangerschap vervangen door Emmalyn Estrada. Mejia kon haar zwangerschap niet delen met de Pussycat Dolls, al zei Antin dat Mejia altijd kon terugkeren in de groep als zij er klaar voor was.