24-06-2011 om 18:12 geschreven door Rudo  

Weer veel genoten van uw schone verhalen. Alhoewel ze zeer herkenbaar zijn, uitgenomen voor deze over erotiek natuurlijk. Dat geldt (neneen, geen geld) ook voor Asoeka. Ik heb ze een beetje te goed opgevoed.

Gisterenavond was ik op het personeelsfeest van Stad Gent. Er was een optreden van Arno, die gij waarschijnlijk nog kent. Hij is van Oostende en hij begon met de groep TC-Matic. Nu is hij een grote, te vergelijken met Jaques Brel.

Ik had mij strategisch en goed opgesteld, samen met Tania, die een kaartje over had.

Ze zegt         nog tegen mij, blijf hier staan, want vanaf mijn plaatsje hier kan ik het goed zien.

Ik zette mijn benen wijd      open, zonder mijn nalatenschap in gevaar te brengen natuurlijk en ik ging      niet meer bougeren. Maar dan kwam er een tamelijk vierkante, met lang krulhaar naast mij staan, eerst opzij duwend, maar gelet op de weerstand, dan          schuins vanvoor probeerde om onze goede uitkijkpost te bezetten. Ik zette onmiddellijk een paar ritmische heupbewegingen in, zogezegd op de maat en heroverde alzo mijn stelling. Maar dan begon hij, blijkbaar opgezweept door de grote ambiance, een indianendans, met zijn armen in de lucht en zijn ellebogen ter hoogte van mijn oren en met zijn hoofd te schudden en te zwieren, zodat zijn schellekes en pellekes en ook zijn schimmelkes natuurlijk, allemaal in mijn stofzuiger terecht kwamen. Ik niet geplooid. 

Hij begon zijn cinema dan maar op een andere plaats en toen zag ik dat hij een T-shirt van Arno aanhad en ik bedacht opeens dat hij daar alleen maar voor de ambiance moest zorgen, want, ze zullen gedacht hebben, die stokstijvige stadsambtenaarkes, gaan hier maar beginnen shaken als ze al zat zijn en dus op het einde van het optreden en dan vragen ze natuurlijk nog een dozijn bis-nummers. 

Allez, ik zal nog wat gaan zoeken achter een extra dik boek voor op de vluchten, om mijn territorium uit te breiden...

30-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Maandag 14 april 2003 10:31  

Eindelijk, na vier dagen in Rio, waar Hilma ons meer dan normaal ontvangen en geëntertaind heeft, met uitstapjes naar de "Sugar Loaf" en de "Corcovado", het befaamd beeld van Christus met zijn gespreide armen (armen!) boven op een top van de hoogste berg van Rio, romantische uitstapjes per boot naar Angra dos Reis, met de meest befaamde privé-eilanden, waar rijkdom voor ons onbekende grenzen overschrijdt en dan naar een japanees restaurant, waar ik nog nooit zo lekker heb gegeten, niet in Gent en niet in Parijs, naar vriendinnen van haar, van de upper class, na levensgevaarlijke pannes zoals een klapband in de goorste favellawijken van Rio, waar dagelijks de politie bestookt wordt met granaten en ze ons toch te hulp geschoten (geschoten!) zijn om de band te vervangen.

Het geluk dat ons deze eerste week te beurt valt willen we niet verder uitdagen. Vanaf nu blijven we rustig onder de mantel van Rudo, en gaan geen rare dingen meer doen. Vandaag van Salvador, via Aracaju, Maceió naar Recife gekomen.

Niets kan beter gaan dan wat wîj nu beleven. Asoeka en ik zijn in grote verzoening, hoewel de verwîjten als culumbonimbussen (bussen) rijzen (reizen!). We hebben besloten deze kostbare reis niet te vergallen door oude gevoelens.

Vandaag, maandag, krijgen we eindelijk toegang tot het Internet. Voorheen was het bijna niet gelukt, uitgezonderd, na urenlang proberen in Salvador. Ge kunt hier mailen met de snelheid waarmee een laatstejaars prostaatpatient kan pissen.

Dat we niet eerder konden mailen is omdat Hilma geen computer in haar appartement heeft. Ge kunt wel denken dat we smachten naar nieuws gelijk een kaktus naar zon.

Hier geen enkel probleem, we kakken nog gelijk een pensenfabriek worsten draait. Wij gaan nu gaan zonnen en wensen u hetzelfde.

G. - zwetend als een ezel

29-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Je hebt gelijk, het leven hier zonder je leuke mails is maar een saai gedoe. Altijd maar hetzelfde: die uitgestrekte groene zee, die schitterende zon, dat verscheidene kilometers lange strand, die wolkenloze blauwe hemel, dat zacht briesje en die honderden bruine, blote en uitdagende wijfjes die persé willen tonen waar men hun beste kant kan "ontdekken"... 

G. zou het hier nooit gewend geraken. Zonder al die donkere en dreigende wolken, die heftige hagelregens vergezeld van tientallen dreunende donders en bliksems, die beenindringende, scheurende, wind, die zwaar belaste, naar omlaag geplooide mensen met oneindig veel en belangrijke problemen in hun lauw hoofd..., allemaal typische ingrediënten voor een artiestische ziel die zijn inspiratie alleen maar kan raffineren vanuit zijn eigen toestand van afzien en lijden.. 

Vandaag, voor de eerste keer sinds we teruggekeerd zijn van België, is het traag aan het stofregenen geweest en in de lucht hangen wat dappere wolkjes die mij aan G. en bijgevolg ook aan jou, deden herinneren. Dus peinsde ik: eens vlug haar mail beantwoorden, vooraleer dat slenterig, nutteloos en doelloos leven terug keert en de goesting weg sijpelt. 

Ik begrijp niet hoe G. nog geen PC heeft gekocht op afbetaling. Dan kon ik hem dagelijks wat geile foto’s opzenden van de miljoenen schone meiskes die hier beschikbaar zijn, om zo zijn "gestapelde hoop" wat herop te kunnen kalefateren. De vruchtbare en ophitselijke verbeelding van de doorsnee artiest smelt zoals een klontje in een hete tas koffie, eens hij de vijftig aan het voorbij peddelen is. De soepelheid en weerstand wordt vervangen door dat vreemd gevoel dat het vroeger allemaal gemakkelijker ging en door de zekerheid dat hij nu, om zijn sokken aan te trekken, verplicht is op het bed te gaan zitten, niettegenstaande zijn beslissing om het toch maar rechtstaande te proberen en daardoor wanhopige en zenuwachtige bokkensprongen uit zijn voorraad van belachelijke situaties moet putten om toch maar juist níet te vallen. Of als hij, in gelijk welke omgeving, om wil loeren naar een voorbij defilerende en stralende mulatta, die haar indrukwekkende geheimen altijd langs achteren mee sleurt en hij eerst praktisch een knoop in zijn pezige nek moet leggen en daarna zelfs zijn ogen wat moet toeknijpen om het focus scherp te zetten, terwijl zij intussen al meer dan twintig meter weg aan het pronken is voor andere bewonderaars, hij dan beseft dat hij die uitdagende geheimen toch juist weer niet, deze keer, van heel dichtbij, zal kunnen apprecieren, al of niet kwijlend van de goesting. Een mens begint langzamerhand te besluiten dat hij onmogelijk alles zal kunnen verwezenlijken wat hij zichzelf voorgesteld heeft en de wanhoop overmeestert hem als hij ontdekt dat het grootste part dat nog te doen is, moet gerealiseerd worden in de kleinste spanne van tijd, altijd maar het bed gebruikend als zijn grootste en onvermijdbare steun. Het leven gelijkt een beetje op die enorme speeltuin waar je als pas aangekomen tiener jezelf blind staart op al die tientallen speeltuigen en als je dan eindelijk beseft dat het tijd is om op het eerste tuig te springen, de bel begint te rinkelen om aan te kondigen dat binnen tien minuten de tuin gesloten zal worden.

Dat allemaal als inleiding om duidelijk te maken dat ik nog altijd mijn bokkensprongen aan het trainen ben en bereid ben om, als oudere en wijzere broer, G. ook nog eens van deze zondige warboel, hier, te laten genieten en daarin zijn verse inspiratie te zoeken.                         

Ik begrijp dat Tania, waarschijnlijk uit angst voor die onbeminde familieappendice die daar alleen in Brazilië woont, niet méé komt. Het is dus aangeraden een speciale zalf te kopen om G.´s zijn nek ermee in te smeren en een frisse geldbelegging te maken van 100 frank om hem ermee een nieuwe bril aan te schaffen, met een koordje erom, zodat hij er niet moet naar zoeken wanneer hij hem dringend nodig heeft. Een bijzonder dikke-boek-met-grote-letters is ook aangeraden om er, onder andere dingen, de rijzende bult in zijn broek mee weg te trachten te cijferen..

28-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Alleen onschuldige kindjes en onnozele volwassenen begrijpen niet dat er geen tembare vogelkes bestaan, tenware grensloze wreedheid wordt aangewend om het tegenovergestelde te trachten te bewijzen. Zo herinner ik mij hoe duifjes, zonder medelijden, overal en in de schoonste plaatsen eerst, genadeloos ineen worden gepletterd door de kracht van sterke veren, of zelfs de getrainde vingers van de goochelaar, als ze gedurende een truc ineens moeten verdwijnen, of hoe ze braaf op de vinger blijven zitten van de "temmer", op het strand hier bijvoorbeeld, waar ze alle dagen, driehonderd vijftig dagen per jaar, met een stralende glimlach op zijn puistig aangezicht, angeboden worden door een verschrikkelijk ignorante smeerlap. Die laatste beestjes, meestal "piriquitos", hebben ook de dood als enig onvermijdelijk gevolg, want ze worden vooraf verblind door een daarvoor speciaal aangestoken sigaret. Ik weet dat iedereen weet dat blinde vogels geen enkele kans hebben op leven, zelfs niet wanneer het eten juist voor hun bek wordt geplaatst, maar het kost niets nog eens te herhalen dat mensen die blinde vogels kopen, zelf ook blind zouden moeten geweest zijn. Ik heb diene vuilaard al tientallen keren opgemerkt, op het strand, terwijl hij verleidelijk zijn vogeltjes toont aan de dwaze kindjes en de verrukte oudertjes en ik voel me immer zo oneindig laf wanneer ik vermijd er naar te kijken in plaats van er naar toe te streven en hem terstond naar het zeewater te slepen en hem daar, zonder wroeging, langdurig te versmoren.

Ter zijne gedeeltelijke ontlasting moet ik nochtans bekennen dat ik zelf vroeger, in België nog, ook vogelkes heb gekweekt in een grote kooi die ik, met weinig poen maar veel toewijding, had gebouwd op het dak van onze garage in Rumbeke, vermoedend dat ik zo echt bewees van vogeltjes te houden. Nu begrijp ik dat ik meer van mezelf hield dan van hen. Vogels, noch eender welk ander dier, moeten in een kooitje, een kommetje of een gevangske geplaatst worden ter onzer genot. Als de liefde het grootst is de vrijheid het verste weg en komt de wreedheid eraan... 

Over liefde geschreven, toen ik amper dertien was (of was het veertien?) en nog geen enkel benul had van hoe kindjes gemaakt en geboren worden, had ik op de jaarlijkse kermis aan de Kerk van Rumbeke, een meisje opgemerkt, met van die schone putjes in haar wangen, dat voortdurend in de buurt van de botsautotootjes bleef slenteren, blijkbaar zonder enige financiële bekommernis, want ze vertoefde meer in de autootjes zelf dan er buiten. Ik was, voor de eerste keer in mijn leven, op slag verliefd geraakt maar mijn zakgeld, enkele weinige muntjes, zeker en vast het kapitaal van vijf frank niet overschrijdend, lieten mij niet toe méér dan ene, of was het twee keren, mee te doen. Ongelukkig genoeg keek ze zelfs niet in mijn richting, of deed ze net alsof ik doorzichtbaar was. De enige oplossing bestond erin naar mijn duur verdiende zak marbels te grijpen en de schoonste ervan aan Zjef, de zoon van de Chef van de Statie, met een traan in mijn ogen, te verkopen. Maar zelfs zó was het onmogelijk haar frenetisch ritme te volgen en terwijl ik verplicht werd na enkele weinige toertjes, waarbij ik vermeed op haar autootje te botsen, duidelijk om haar niet te vervelen of kwaad te maken, uit het wagentje te kruipen en ruste-en hopeloos naar haar te blijven gapen, terwijl zij niet stopte met schaterlachen van het veroverd plezier en de pret en ik vast stelde dat mijn kostelijke investering praktisch nutteloos was geweest. Hoeveel uren heb ik haar, dat weekeinde en het volgende ook, niet staan gadeslaan, verloren in een kantje, met lege zakken en veel goesting, maar het was allemaal tevergeefs. Mijn eerste liefde heeft zich op de muur van de onverschilligheid, net zoals met de duifjes van de goochelaars, verpletterd. 

Een ander meisje dat ook nooit in mijn richting heeft gekeken zat in mijn klas, gedurende het eerste studiejaar van het HTI van Oostende, wanneer ik ongelukkig vast moest stellen dat zij de zoon van een belangrijke ondernemer van de streek daar verkoos en, vooruitstrevend al in diene tijd, praktisch in zijn kot leefde, wie weet met alle soorten liefde en seks erbij, terwijl ik mezelf, eenzaam, content moest stellen met mijn knagend verdriet..

Ach Rudo... het zou verplicht geweest moeten zijn mij eerst te vragen of ik wel geboren wilde worden..

27-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Men betrapt er zichzelf op, méér dan ene keer in relatief korte tijdspannes, hoe men zich compleet kan vergissen wanneer men bepaalde mensen voor het eerst ontmoet en nodig acht zich over hen een oordeel te vormen. Hoeveel maal verdacht ik er zekere individuos niet van regelrechte kandidaat-misdadigers te zijn, om dan achteraf te moeten vaststellen dat ze wel degelijk eerlijk zijn, een deftige job hebben en veel intelligenter zijn dan wat er schijnbaar geschreven staat op hun aangezicht. 

Zo is het eens gebeurd dat we een vriendin van een vriendin van mijn vrouw op bezoek kregen en geoorloofd werden te constateren dat ze niet alleen uitermate lelijk was, maar er bovendien ook uiterst primitief uitzag. De alledaagse typisch Braziliaanse huidskleur, waarop ne hele hoop eigenaardige plekken, maakte die eerste indruk niet beter. 

Niet erg geïnteresseerd in wat ze, gedurende onze ontmoeting, eventueel te zeggen zou kunnen hebben, leerde ik maar op het einde, toen ze al een stap aan het buiten zetten was, dat ze burgerlijk ingenieur gevormd was en zelfs enkele andere talen uitstekend beheerste. Mijn eerste reactie was ze terug binnen te loodsen om onze samenkomst opnieuw te herstarten, maar de fout was al begaan geweest, ze had het natuurlijk gemerkt en toch heeft ze geen enkele poging ondernomen er iets aan te veranderen. Dat noem ik meteen “een kemel begaan". 

Het tegenovergestelde is ook waar. 

Er kwam eens een deftige, ietwat mankende, madam in de winkel, vulde haar mandje met ne hele hoop bucht en brol, tot ze plotseling verrast vaststelde dat ze haar geld vergeten had. Excuus vragend beende ze bijna huppelend weg, zonder mandje, belovend enkele minuten later terug te keren om haar aankoop te voltooien en waarlijk, ze is terug gekeerd, heeft het mandje dat ergens apart op haar te wachten stond kwik opgepikt en terwijl ze zich al praktisch naar buiten wendde, smeet ze, zonder boe noch bah, een check op de toonbank. Toen de check eindelijk in mijn handen geraakte, enkele seconden daarna en ik er de verkoopster op had gewezen dat we geen check's aanvaarden, merkte ik meteen op dat hij, de check, zelfs niet getekend was. De verkoopster heeft nog geprobeerd er achter te rennen, maar heeft ze uit het gezicht verloren, niettegenstaande het fysisch gebrek van dat fit madammeke toen ze uiterst snel een hoek omdraaide. Van een verrassing gesproken.. 

In alle geval, ze had er niet op gerekend dat ze twee jaar eerder ook nog eens zo een truc had aangewend met de vorige eigenaar en dat de check die ze toen had overhandigd (en die bewaard is gebleven) ook terug was gekeerd, zonder fonds weliswaar, maar dat er op de achterkant een adres vermeld stond, zodat het niet moeilijk is geweest haar thuis te vinden, de check onder haar neus te wrijven en te aanhoren dat het allemaal een spijtig misverstand was geweest. 

Nog nen andere keer gebeurde hetzelfde met een goed geklede jonge man, duidelijk universitair, die niet één, maar twee mandjes had gevuld en uiteindelijk ook een check probeerde uit te schrijven. Deze keer echter had ik wel de tijd om hem er beleefd op te wijzen dat we geen check’s aanvaardden. Schijnbaar verrast haalde hij aan dat hij ene keer per jaar zijn inkopen deed in onze winkel en er gewend aan was geraakt op die manier te betalen. Verder was hij bereid er ook zijn adres en telefoon op te schrijven, terwijl hij, langs zijn neus weg om, aankondigde dat hij in één van de beste gebouwen woonde van de Zeedijk, uitsluitend bezet door stinkrijke mensen. Dat deed mij nog meer wankelen natuurlijk, vooral ook omdat de aankoop mij zou toelaten mijn dagelijkse omzet in een oogwenk aanzienlijk te zien verhogen. 

Vooraleer ik de tijd had gehad de check in te leveren bij de bank, kwam hij ’s anderendaags terug om nogmaals zijn mandje te vullen en zoals de dag daarvoor een nieuwe check uit te schrijven. Mijn genoeglijke glimlach vroor op mijn gezicht toen ik, twee dagen later, werd ingelicht door de bank dat het zich om twee gestolen check’s betrof en dat het aangeraden was de politie op te zoeken... 

Ik ken de politie hier en durfde er bijna op zweren dat ik, in plaats van de waren, of het geld, terug te krijgen, er nog vele centen bij zou moeten leggen om het onderzoek op gang te brengen. Bovendien zou ik híer moeten herkennen, dáár moeten getuigen en intussen ne hele hoop luizen veroverend om me daarna overal te kunnen scharten, gedurende meerdere maanden, wie weet jaren... 

Ik besloot mijn eigen onderzoek aan te vatten rekenend op mijn veiligheid's systeem dat onder meer toelaat alle gebeurtenissen, buiten en binnenin mijn winkels in de computer te bewaren en dat, gedurende meerdere maanden, voor eventuele toekomstige raadpleging. Zo kreeg ik hem terug op het scherm terwijl hij gedurende praktisch een half uur zijn mandjes vulde, onderwijl somtijds rechtstreeks glurend naar de verscheidene camera’s, zodat ik hem van alle kanten heb kunnen bewonderen en herkennen. Bovendien drukte ik een grote gekleurde foto af van zijn gelaat en plakte die boven op mijn bureel. Sommige klanten namen zelf het initiatief te vragen om wie het zich eigenlijk betrof en of we soms door hem overvallen waren geweest. Zo kon ik er gebruik van maken te vragen of ze die mens misschien kenden en inderdaad, na ongeveer drie weken dook er iemand op die beweerde dat hij hem waarlijk herkende, jawel en dat zijn bijnaam “Popô” was en dat hij woonde, samen met zijn moeder en klein broertje, in een stuiootje van vijftien vierkante meter, in het gemeenste gebouw van de streek, niet verder weg dan een steenworp. 

Om een lang verhaal kort te maken, met behulp van een vriend die een broer-commissaris had, is zijn moedertje, dat ergens een “hotdog”-standje beheert, ervan ingelicht geweest dat haar lief zoontje (verslaafd aan drugs) zonder meer naar de gevangenis zou gezonden worden, betaalde zij niet meteen de totale waarde van beide aankopen. Het arme mens heeft alles vereffend wat haar zoon schuldig was, niet in ene keer natuurlijk, maar ze heeft niet nagelaten mij achteraf te laten bedanken voor het geduld en het begrip. Nochtans heb ik de helft van de waarde van de bucht en de brol, als beloning, moeten overhandigen aan de wijze en hulpzame politiecommissaris. 

Intussen genieten bijna alle slimme dieven van hun volledige vrijheid en zijn ze voortdurend andere mensen aan het kloten..

26-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Eerst vermoedde ik dat hij een gebrek had aan één van zijn benen, want hij hief het extra hoog op, bij elke stap. Waarschijnlijk al verre over de zestig, zoniet dichter bij de zeventig. “Mank” leek mij niet het juiste woord te zijn in zijn geval, wat ik eerder al vele keren had kunnen vaststellen, vooral  bij sommige van de Joden die ik, over de loop van de jaren, had ontmoet. 

Over Joden gesproken, ze zitten bijna allemaal dik in het geld omdat ze al veel andere mensen hebben kunnen uitbuiten in het leven, of zowel vanwege de verkoop van een reeks oude huizen die ze van hun familie hebben geërfd, allemaal in het centrum van de meeste steden en die ze na de dood van hun ouders beslist hebben te verkopen om het opgestapelde geld rap te kunnen verdelen tussen de troep broers en zusters die achter gebleven zijn, waaronder de meeste niet gewend zijn aan "werken".

Onlangs nog was ik de aankoop van een nieuw appartement aan het onderhandelen geweest en de mens, duidelijk een Jood, was niet alleen de eigenaar van dat ene appartement, maar wel van het geheel gebouw. Hij had een ware afschuw van het woord “prijsafslag” en we zijn dus niet tot een gelukkig besluit kunnen komen, maar hij is er wel akkoord mee gegaan enkele woordjes te reppen over het adopteren van kinderen. Ik had het nog speciaal over de indrukwekkende eigenschappen van mijn eigen dochter gehad en het ongelooflijk geluk dat ze mij had meegebracht en hoe ik de plaatselijke kinderrechter opnieuw had opgezocht met de bedoeling een tweede kindje te adopteren om datzelfde geluk nogmaals te herhalen en hoe de psycholoog (een jong vrouwtje met een mismaakt handje) die me daarvoor speciaal had ondervraagd, nog persé had willen weten waarom ik geen belangstelling toonde in een psychisch of fysisch deficiënt kindje, waarop ik onmiddellijk had gereageerd dat ik oordeelde daarvoor waarschijnlijk niet over het genoeg geduld te beschikken, reden waarom ik daarna, blijkbaar, afgekeurd ben geweest (want ze hebben mij nooit nemeer terug geroepen), waarna ik er aan hem, de eigenaar, had toegevoegd dat ik verschillende koppels had gekend, meestal Joden, die zelf hun eigen deficiënte kindjes hadden opgevoed, daar genoeg geduld voor opbrengend, maar later dichter bij hun einde, zichzelf enorme zorgen hadden beginnen te maken over wie voor die kindjes uiteindelijk zou blijven passen, eens ze de hoek omdraaiden, want weinigen, buiten de ouders, nemen zulk een zware taak op de schouders, wat meteen tranen in zijn ogen had veroorzaakt, zich waarschijnlijk zijn eigen geval herinnerend, niet genoeg nochtans om zijn hart wat malser te maken en toe te geven aan mijn pleit voor een kleine afslag..

Dat allemaal gezegd kom ik terug op diene oude man die niet echt aan het manken was geweest, maar wel had willen beletten te struikelen over de losgeraakte zool van één van zijn schoenen, ná dertig jaar dienst en wat nog net niet genoeg was geweest om te beslissen een nieuw paar te bestellen, maar wel om te weten waar hij een goedkope schoenmaker kon vinden. 

Ikzelf mag ook niet klagen, want ik gebruik nog dagelijks de versleten schoenen van mijn zoon die hij gedurende verschillende jaren heeft gebruikt en die ik, nu al bijna tien jaar geleden, van hem geërfd heb.

In diezelfde zin beken ik dat ik mijn tandpastatubes zorgvuldig en meerdere keren volledig uitpers met een plat voorwerp om er de laatste vierkante millimeter uit te kunnen halen. Ik ben er ook gewend aan geraakt de verscheidene kleine stukjes zeep, in de badkamer, die normalerwijze niet meer bruikbaar zijn, op elkaar te drukken tot ze een nieuw stuk zeep vertegenwoordigen, zodanig dat het al lang geleden is dat die bedelaar, daar voor mijn deur, die alle dagen mijn vuilnisbak doorzoekt, zichzelf nog eens deftig heeft kunnen inzepen...

25-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

De bloedlust van de Joden, alle dagen bewezen, doet mijn mijmeringen terug vloeien naar de lafheid die er mee gepaard gaat. 

Toen ik, enkele maanden geleden, vertelde in welke omstandigheden mijn vrouw is verkracht geweest, heb ik niet uitgewijd over de verdere afloop van deze afschuwelijke gebeurtenis. 

Toen vond ik het nutteloos een klacht in te dienen omdat ik betwijfelde dat dat enig nuttig resultaat zou opleveren; hier in Brazilië alleszins. Indien ze de dader, door ‘t één of ’t ander mirakel, toch vast zouden kunnen gegrepen hebben, dan zou zij, mijn vrouw, verplicht geweest zijn in zijn vuile smoel te staren, hem te herkennen en te beschuldigen, terwijl hij terstond te weten zou komen waar precies wij wonen en in amper enkele dagen al onze gewoonten vast zou kunnen stellen. Gelukkig bestaat de doodstraf hier niet voor de bandieten, maar ze bestaat wel voor hun slachtoffers. Wie weet zou zij, of ik, hem na enkele weinige maanden, terug zien aan de hoek van de straat, verblind van de haat, terwijl ik mezelf ook niet altijd weet te bedwingen. Een kleiner probleem wordt dan ineens ontzettelijk groot en vooraleer ge het beseft vallen er doden en gekwetsten aan beide kanten. 

Zelden is de drang op wraak de beste raadgever, maar mijn vrouw vond het toch aangeraden zich naar de politie te wenden, maar terwijl ze haar verhaal aan het vertellen was bleken zij, de onderzoekers, er voor hun eigen gemakkelijkheid, niet veel van te geloven, vooral omdat ze geen getuigen had meegebracht. Het heeft dus ook tot geen enkel resultaat geleidt, op rechterlijk gebied wel te verstaan, want op persoonlijk gebied begon mijn vrouw, thuis, eigenaardige telefoontjes te ontvangen vanwege mannen die beweerden dat ze van de politie waren en haar vlakaf uitnodigden de "harde seks" te bedrijven. Mijn vrouw wist toen niet hoe zich juist te gedragen en ik besloot, gedurende één van de volgende keren, de hoorn uit haar handen te rukken, de aandringer te aanhoren en hem meteen voor lafaard uit te schelden. Eerst verschoot hij zich een bult, maar zijn reactie kwam vlug terug: “kom dan maar eens naar buiten “seu corno fdp", we staan hier buiten vóór uw deur en we zullen u onmiddellijk een rammeling verkopen die ge nooit ne meer zult vergeten”. Ik heb er niets anders uit kunnen krijgen dan "LAFAARD, LAFAARD, LAFAARD" en heb hem geen enkele kans aangeboden er nog iets tussen te wringen, alhoewel hij zijn uitdaging maar bleef herhalen. 

De volgende morgen heb ik eens goed rond gekeken vooraleer buiten te stappen, maar mijn reactie moet hem ontmoedigd hebben en we zijn er uiteindelijk toch vanaf geraakt. 

Zoals men hier beweert, een tegenslag komt nooit alleen en bovendien, de hoeveelheid beschikbare lafaards loopt alle spuigaten uit. 

Net zoals de die, die ongewapende vredeliefhebbers omver schieten.

Uitleg:

Voor 50% van de Vlaamse bevolking voel ik mij verplicht de volgende uitleg te verstrekken:

- "Corno" wil zeggen een man die een vrouw heeft die een andere man, in het geheim, bemint.

Van de andere kant, "FDP", betekent "Zoon van een Hoer".

Bedankt voor de aandacht.

24-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Oude mensen zijn een ramp, eerst en vooral voor henzelf (levend) maar ook voor de anderen die ze, na hun dood, vereenzaamd, achter laten. 

Enkele weken geleden had mijn dochter, voor de zoveelste keer, een kwetsuur opgelopen, wat meestal gebeurt gedurende haar dagelijkse oefeningen maar somtijds ook tijdens de tientallen, opeenvolgende, kampioenschappen. Ze is ongelooflijk sterk voor haar leeftijd, maar zoals alle atleten, gemakkelijk kwetsbaar. De blessuren gebeuren praktisch overal aan haar lichaam maar de schouders, knieën, enkels en vingers worden het meest getergd. Iedere keer moet ze zich dan aan een x-straal onderwerpen om na te zien of er iets gebroken is, maar zelfs indien niet wordt ze verplicht beschermend plaaster te gebruiken. 

De laatste keer, gedurende een versnelde training, zakte ze ineens in elkaar en verloor bijna terstond haar bewustzijn veroorzaakt door een hevige pijn in haar onderbuik. Direct naar het hospitaal en terwijl ze aan het bijkomen was zat ik op haar bed, naast een ander, bezet door een ietwat oudere man, van dichtbij getroost door heel waarschijnlijk zijn dochter, wat ik besloot, in overweging genomen, hun eerder grote en merkwaardige neuzen. 

Eerst had ik niet goed vast kunnen stellen vanuit welke hoek de hartverscheurende kerming kwam, maar beetje bij beetje drong het tot mij door dat het wel degelijk van zijnentwege was. Om de minuut borrelde die kreun terug op, duidelijk op hevige pijn wijzend, alhoewel ik niet meteen begreep wáár juist. Hij poogde enkele keren neer te liggen, hopend op verlossing en met veel moeite en inspanning en geholpen door zijn gezelschap, maar méér dan enkele minuten hield hij dat ook niet vol. Dan terug recht gekropen en herbeginnend met de kerming. Iedereen gluurde altijd bekommerd in zijn richting, maar eigenaardig genoeg geen enkele van de aanwezige verpleegsters en nog minder één van de gedurig voorbij passerende dokters, besteedden hem enigszins aandacht, heel waarschijnlijk oordelend dat hij een theatertje aan het maken was, of anders en slechter, dat er aan zijn lijden geen doening nemeer was en dat hij van zijn kwaal uiteindelijk toch zou moeten sterven. Hij vertoefde blijkbaar en zoals ze dat hier uitstekend uitdrukken “em estado terminal”, wat vrij vertaald kan worden als: op zijn laatste adem aan het leven en dat er dus toch niets meer aan te doen of te laten was en hij beter spoed maakte, want dat er al veel andere klanten in de rij ongeduldig aan het wachten waren.. 

Ik had medelijden en was niet bekwaam mijn blik weg te wentelen. 

Feit is dat hij daar al was toen wij arriveerden en dat hij daar nog altijd zat toen wij, drie uur daarna (met een volledig herstelde Gleicy) vertrokken, terwijl hij zijn verschrikkelijke kreten bleef slaken. 

Dat doet mij denken aan de vader van mijn vrouw, vijfenzeventig, die de helft van zijn leven aan het kampen is geweest met zijn hart, zijn longen, zijn bloeddruk en zijn weinige centjes. Eigenaardig is dat hij getrouwd was met zijn eigen nicht in de eerste graad en vier kinderen heeft verwekt, waarvan er drie niet deugen. Hij leefde al lang in een klein kamertje in hun huis, weg van het echtelijk bed en was er gewoon aan geraakt ruzie te maken met zijn kinderen, zijn familie, zijn buren en verder iedereen die hem in de weg stond. Alhoewel hij somtijds flauw viel van de uitputting, heeft hij zichzelf gisteren opgeknoopt aan een balk in zijn eng kamertje, moe dat hij waarschijnlijk was van zijn dagelijks gevecht, al zijn ziekten, bekommernissen en ruzies. Hij heeft geen enkele uitleg achter gelaten en was hij gestorven van de ene of de andere ziekte, mijn vrouw zou het aanvaard hebben...

23-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo  

Jodentruc's niet, hé! "Smart thinking", wel. Wat bedoelt ge met het dubbele van het gemiddelde? Ge hebt het niet goed verstaan, natuurlijk. Mijn voorstel is: ene frank méér dan de gemiddelde verkoopsprijs, voor twee schilderijen. Of beter, ene euro, want de "Frank's" zijn uit de mode. Gedaan met de Frank's en leve de Euro's en de Sombra's (de aandelen van de firma "Sombra en Dochters" staan heden nog laag, maar morgen kunnen ze ineens rap stijgen. Wie weet? Dalen kunnen ze niet méér, in alle geval). 

Maar ik ben wel degelijk twéé schilderijen aan het bestellen! Ligia zei gisteren nog: "Liefste Rudootje, afhangende van de afmetingen en de prijs van de schilderijen kunnen we er misschien nog twee andere bij kopen ook. Zo kunnen we alle kale muren van het huis in Gent bedekken".

Ligia is niet helemaal bij haar verstand, vermoed ik. Ge moet er niet op letten. Ze denkt dat uw schilderijen anderhalve meter breed zijn, bij een meter hoog. Het schaap. 

Let op, tegenwoordig moet men wel veel aandacht schenken aan publiciteit. Absoluut nodig om succes te oogsten in uw kunstrijke verdienste. De fuivers en excentrieke kandidaten maken meestal veel lawaai en krijgen dus ook een betere kans in de journalistische wereld. Een goed opgerolde moustache, met de punten naar bovén gericht en een minachtende blik, zijn essentieel. Uw schaarse haartjes verward op uwen blinkende kletskop laten pronken, een dikke boek onder de oksels schuiven (met grote letters want oudere kunstenaars zien meestal niet zó goed nemeer, maar ze willen wel gene bril dragen om niet op een boekhouder te gelijken), korte en nerveuze stapjes zetten, enfin, een beetje excentriek zijn, kost niets... 

Spijtig dat ge gene Jood zijt, maar misschien zoudt ge toch één van die typische klakskes moeten gebruiken, gewoonweg om verwarring te stichten. Meestal helpt ene Jood de andere en alleen zij hebben geld in overvloed om het in de kunst te kunnen besteden. Tenandere alleen Joodse orkestenleiders, beenhouwers, artiesten en schrijvers zijn succesvol. Waarom koopt ge geen kandelaar met zeven kaarsen en zet ge die vóór uw venster? Of laat ge uw baard groeien tot aan de navel. Zwarte kleren en puntige schoenen helpen ook, of klagend staan klagen aan de klaagmuur (zegt de ene Jood tegen de andere: ik mag niet klagen), enkele overbodige Palestijnen om "zeep" helpen (ze zijn, in feite, aan het overwegen of ze niet allemaal overbodig zijn en ook aan het beslissen of het de moeite niet is de grenzen van het Joods land uit te rekken tot aan Egypte, aan de ene kant en tot aan Rusland, aan de andere kant) en met oervaste overtuiging zweren dat de oplossing geopperd door de Vice-President van Brazilië, om één van de Staten in de Verenigde Staten op te kopen en er daar het (nieuwe) beloofde land van het Joodse volk van te maken pure onzin is, want daar bestaat geen enkele Palestijn die gepest zou kunnen worden.... 

Jaja, ik weet het, zonder lawaai geraakt men nergens. 't Is daarom dat ik zeg: verlaat uw eenzaam kamertje en schilder in de open lucht. Op uw eigen pleintje eerst, maar dan ook op de Vismarkt en snij een stuk stof uit uw lange broek, daar waar hij uw gat bedekt, zodat de blote billen de aandacht trekken van de voorbij passerende maagden en zij, geërgerd, de politie roepen (en ook de brandweer om hun vlammend vuur te blussen) en ook de reporter van de Gentenaar die uw foto op de eerste bladzijde van de krant zal zetten met de titel: "Schande op de Vismarkt" wat de haat zal verwekken van de helft van de bevolking, maar de liefde, van de andere helft en zo de verkoop zal doen vlotten, zoals de opgestapelde kak in de dikke darm, zodat ge eerst een nieuwe voorraad schilderijen zult moeten voorzien, vooraleer verder te avanceren naar de Grote Markt van Brussel en eens zover, ik zelf nog weinig te doen zal hebben om mijn boek in grote hoeveelheden te kunnen verkopen, tenzij aan de reporter van de "Gentenaar" uitleggen dat ik de broer ben van dienen zot daar, op de Vismarkt...

22-09-2011 om 00:00 geschreven door Rudo