Ik ben Hugje
Ik ben een vrouw en woon in oostende (belgie) en mijn beroep is verleden tijd. .
Ik ben geboren op 18/08/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Gedachten en herinneringen tollen in mijn hoofd. Het zijn er vele na twintig jaar intens leven en genieten.Ik schrijf ze hier neer om ze niet te vergeten. Maar er is ook vandaag, en morgen, en overmorgen,live will go on...Ook dàt moet ik onthouden !
- er is wat disharmonie in het gezelschap hier. De kat is niet opgezet met de komst van de pup en houdt zich wat afzijdig. Hij beloert met argusogen de hamster die kilometers per nacht af legt in zijn draaimolen. De pup en haar grotere (stief)broer beloeren elkaar. Wat hij neemt moet zij ook hebben en omgekeerd. Een klein kopje dat aan ene kant aan een flard van een tennisbal trekt en een grotere kop die aan de andere kant tegentrekt en die tennisbal als de zijne op eist. Hij gromt en zij gromt op een pieperige manier al evenveel mee. Maar als ze moe gespeeld zijn, moe geworden van hun teritorium-veroverings-spelletjes dan slapen ze samen. Zij, de pup, ligt boven op hem. Hij verzet zich al niet meer, hij heeft haar aanvaard. En af en toe komt de kat op kousenvoeten in hun omtrek paraderen, even kijken of hij er terug bij mag horen. En die hamster, die holt maar verder in zijn molentje.
geluk is : de 2 hondjes op elkaar zien liggen slapen geluk is : als de voordeur open gaat die twee snoeten die me aanstaren geluk is : met de motor rijden door Zeeland en de wind in mijn gezicht voelen geluk is : denken aan de vele mooie momenten die er waren geluk is : de bloemen in de tuin zien bloeien geluk is : die spuit in mijn elleboog en de pijn die eindelijk weg is geluk is : elke dag een biertje voor televisie geluk is : weinig verwachten en alles wat komt als een geschenk zien geluk is : geen zin meer hebben om op reis te gaan omdat ik het geluk had dat met hem te kunnen doen geluk is : plannen maken en ze niet uitvoeren omdat niks meer moet...
The king, the cat and the dragon hebben er een Queen bij. Nieuwe pup in huis half augustus. Chareltje krijgt compagnie van een charelinnetje ofte een stiefzusje.
Niet te geloven hoe de genen, van één van beide ouders, dominerend kunnen zijn ... Hoe eigenschappen van de andere ouder daardoor, in de volgende generaties, compleet verloren gaan ...
leven als "kat en hond". Die beesten doen het niet altijd. Ze zijn zo slim dat ze ook weten dat ze elkaar warmte kunnen geven inplaats van te vechten. Bewijs is deze foto.
- ... als de rook om je hoofd is verdwenen ... - (boudewijn de groot )
... vrienden ... wanneer ken je ze? Wanneer weet je als een vriend(in) ook echt een vriend(in) is? Niet eenvoudig, het is ongelooflijk hoe lang mensen komedie kunnen volhouden, hoe lang mensen kunnen blijven " doen alsof ", hoe lang ze een rookgordijn kunnen optrekken om hun ware bedoelingen te maskeren ... sommige mensen, (gelukkig) niet iedereen. Maar ... op den duur worden zij hun spel ook zelf wel beu. Als de respons niet is wat ze gewenst hadden of hun doel niet vlug genoeg bereikt werd. Er komt altijd een moment waarop de mist wegtrekt, het zand uit je ogen gespoeld is en de ware gedaantes zich manifesteren of duidelijk afwezig blijven. De ontgoocheling daardoor is groot. Moeten toegeven dat je jezelf vergist hebt is altijd moeilijk. Maar na een tijd gaan die negatieve gevoelens over en besef je dat pijn hebben over iets wat niet was compleet zinloos is. En pas dan zie je duidelijk dat er toch nog overblijven die echt wel aan je zijde staan. Vreemd toch dat een mens meestal treurt om wat hij niet kan krijgen en daardoor soms uit het oog verliest dat hij best gelukkig kan zijn met wat hij heeft. Deze ommekeer, die verandering van koers is een gelukkig moment in je leven. Plots weten dat diegenen die overblijven, diegenen die blijven komen zonder bijbedoelingen, wél echte vrienden zijn is een geschenk.
Na een jaar heb ik die geschonken vriendschappen beloond met een geschenk. Elk van hen met iets wat ze graag wilden, iets waar ze naar verlangden. Er is geen enkele materiele manier waarop je mensen kan belonen, vriendschap is onbetaalbaar. Het mooiste geschenk is jezelf geven. Maar zowel zij als ik waren toch blij en gelukkig. "Geven" brengt voldoening. "Nemen zonder geven" enkel frustratie.
Geven en nemen ... zo zou het steeds moeten zijn. Maar dat is het niet altijd ... jammer ! ... -
- ... meestal was er wel het ene of andere vehikel dat motorpech kreeg. Het liefste dan nog als wij de passagiers waren ...
Halfweg tussen vertrekpunt en het 'drijvend' hotel op de River Kwai liet de motor van de longtail-boat het afweten.
Tijdens een ( koude) nachtelijke overtocht van de Nijl viel de motorboot in panne. Midden op de stroom.
Een trip in Bali eindigde voortijdig ergens in the middle of nowhere. De motor van het busje was warm gelopen.
Enkele zekeringen van onze (nieuwe) auto lieten het afweten tijdens een tocht door de 'bergen' in Griekenland.
Met een scooter zijn we 'gestrand' in het binnenland van Kreta. Zonder benzine ...
De taxi naar het dorp van de zeepiraten op Phuket liep vast in de modder. We hebben hem er, tot aan ons enkels in de smurrie, zelf uit geduwd
Maar van alles waar we mee reden, vaarden, vlogen en meereden zijn het de gammele 'luxe' bussen van India die ik nooit zal vergeten. Ze reden en bleven rijden. Maar na elke paar honderd kilometers had ik er een blauwe plek bij.
... er al ooit op gelet dat je beter altijd lacht en vrolijk doet? (ook al ben je het niet) Van zodra je probeert om ergens over te praten mag je gegarandeerd verwachten dat hetgeen de ander voor heeft blijkbaar veel erger is dan het jouwe. Of ... wat je verteld kan onmogelijk waar zijn, want zij hebben het anders ondervonden ...
Sinds ik weduwe ben zie ik amper nog iemand. De mensen die hier over de vloer geweest zijn in het afgelopen jaar kan ik tellen op 1 hand. Een weduwe is 'bad news', een 'uitgestotene'. Er is zelfs een man, vroeger een goeie vriend van ons, die me vlakaf zei dat hij niet meer mag komen van zijn vrouw. Buren durven niet meer over de drempel stappen uit schrik voor de roddels in de buurt. Vrienden zoeken excuses om niet te moeten komen of om me af te schepen. Bovendien ben ik weduwe uit een tweede huwelijk en dus nooit echt als 'echtgenote van ... ' aanzien.
En dat hierboven zijn feiten! Geen gezever, geen geklaag, geen veronderstellingen ; maar pure vastgestelde feiten. Die het anders beweert of ondervond is dan misschien die uitzondering die de regel bevestigt.
Ik lach dus maar en doe vrolijk ... en leef alleen en enkel met en voor mezelf ! -
- ... ik zou moeten foto's uitprinten, kaartjes maken. Het lijkt me of ik toch iets zou moeten doen om de herinnering levend te houden... Zoiets als " eerste droevige verjaardag van ....blablabla "... Ik zou 'moeten' ...
Maar ik 'moet' niks. Helemaal niks. Ik denk aan je en dat is voldoende.
Tot de voorlaatste dag hebben we samen gevochten. Jij en ik, wij samen, enkel ik en jij. Niemand was er. We waren alleen. En dat was ook voldoende.
Die laatste dag had ik nog enkele minuten met je alleen willen zijn. We kregen de kans niet, de kamer was vol luisterende, niet wijkende oren. Elkaar aankijken en begrijpen was het enige wat we konden. Maar dat was meer dan voldoende.
Neen, ik 'moet' helemaal niks ... en ik weet dat je akkoord zou zijn. -
- ... 26 mei, een jaar geleden, was het mooi weer. Een stralende, warme dag. De dokter had de raad gegeven je zoveel mogelijk nog uit bed te helpen en je wat in de zon en de frisse lucht te brengen. We hebben er om gelachen. " Je moet me in de tuin planten", zei je.
Je had een soort van humor waar enkel wij twee konden om lachen. Anderen begrepen het meestal niet.
Je stroopte de pijpen van je pyjamabroek op. " Beetje kleur krijgen, het is nodig...". Je las De Morgen. Of je probeerde toch dat nog te doen. Lang rechtop zitten was niet meer mogelijk. Je lichaam was nog een schaduw van wat het ooit was. Uitgeput, graatmager, met starende ogen en een trieste glimlach. Maar innerlijk bleef je volhouden. Toen wist je al dat je lichaam de strijd verloren had, maar je zou nooit je ziekte bezit laten nemen van je geest. En zo lang dat lichaam nog voor een fractie deed wat die geest vroeg zou je het volhouden.
Vanuit mijn ooghoek zag ik iets fel gekleurd. Paars, geel, wit, groen... kleuren die er gisteren niet waren. Een bloem ! Het plantje dat voor het keukenraam stond bloeide. Een passiebloem !
We waren blij verwonderd. De natuur neemt en geeft ... de natuur is wreed.
Ik heb een foto... Van die eerste passiebloem en van jou met je krant. Je wilde terug naar bed, uitgeput ...
- I am a material girl ... ( van Madonna en velen sinds haar )
- ... een witte mars, een stille mars, een anti-racisme mars ... mensen op straat, lachend naar de camera. Politici die 'opeens' beseffen dat onze maatschapij om zeep is. Vingerwijzingen naar gene en dene politieke partij. Politieke partijen die de schuld afwentelen van zich.
Stelt iemand zich wel de vraag : 'menen al de spelers in dit schouwtoneel dat echt uit de grond van hun hart' ?
Macht, materialisme, haat, jaloesie, ontevredenheid ... het zit in de mens ingebakken. De wet van de jungle is onverwoestbaar ... de 'bloemenkinderen' van weleer weten dat wel. -
- ... safe within my womb ... ( uit : I am a rock, Simon/Garfunkel)
- ... je leerde me in je laatste maanden hoe ik verder moest gaan. Je herhaalde steeds maar dat er niemand meer zou zijn, dat ik helemaal alleen verder zou moeten. Je zei me te beginnen leren en nadenken over hoe ik dat zou doen. Je regelde nog een 'vluchtweg' voor me, een 'thuis' waar ik naartoe zou kunnen. We regelden samen ook die andere uitweg voor mij ... maar je hoopte dat het niet nodig zou zijn. Je was een goeie leraar, een mens met een nuchtere kijk op de dingen. Je bent er toch nog in geslaagd om me te leren overleven in mijn eentje. Ik heb je woorden goed onthouden, geluisterd naar wat je zei ... want ik wist dat je gelijk had. Jij had meestal gelijk !
Je zal nooit weten hoe dankbaar ik je daarvoor ben ... ik voel me goed in deze cocon. Maar ik mis jou ... dàt is het enige. -
- ... op 1 juni 2005 werd een lang hoofdstuk afgesloten. De pagina's werden herschikt. Het boek moest herschreven.
Op 1 juni 2006 zijn de meeste pagina's nog blank en onbeschreven. Doch de essentie van het verhaal, de rol van de personages, de wendingen van het plot en het uiteindelijke slot worden steeds duidelijker. Een leven herschrijven is niet eenvoudig. Dat vraagt tijd, energie en veel goodwill van diegenen die het mede bewerken ... -
I'm so tired of being here Suppressed by all my childish fears And if you have to leave I wish that you would just leave 'Cause your presence still lingers here And it won't leave me alone
These wounds won't seem to heal This pain is just too real There's just too much that time cannot erase
When you cried I'd wipe away all of your tears When you'd scream I'd fight away all of your fears And I held your hand through all of these years But you still have All of me
You used to captivate me By your resonating light Now I'm bound by the life you left behind Your face it haunts My once pleasant dreams Your voice it chased away All the sanity in me
These wounds won't seem to heal This pain is just too real There's just too much that time cannot erase
I've tried so hard to tell myself that you're gone But though you're still with me I've been alone all along
Ik ben Hugje
The king, the cat and the dragon hebben er een Queen bij. Nieuwe pup in huis half augustus. Chareltje krijgt compagnie van een charelinnetje ofte een stiefzusje.
- ... safe within my womb ... ( uit : I am a rock, Simon/Garfunkel) 
