drie weken geleden is mijn neef overleden.
Vervloekt spreekwoord dat zegt " nooit twee zonder drie". Mijn man, mijn moeder en mijn neef verliezen in 15 maanden tijd is toch wel keihard.
Niet enkel de goeie dingen bestaan uit drie, ook de slechte.

We zijn ooit samen eens naar Griekenland gereisd. Elk met zijn eigen wagen, E en ik met onze (toen) gloednieuwe auto en mijn neef en nicht in een rode Toyota.

Mijn neef reed voor, wij volgden. Gemakkelijk... dachten we. We hoefden enkel maar dat rode wagentje voor ons te volgen.

Ergens in the middle of nowhere sloeg het rode wagentje rechtsaf een paadje in. Een hobbelig, smal, poederdroog mini-paadje met enkel struiken ( die duidelijk te lijden hadden onder de droogte) aan beide kanten.
We vloekten, vroegen ons af wat hem bezielde om zo maar opeens een godverlaten weggetje op te rijden dat schijnbaar naar nergens leidde en  waar geen einde aan scheen te komen.

Het was de tijd voor er van GSM's sprake was. Even opbellen was er niet bij. Het enige wat we konden doen was proberen om tussen het opwaaiende stof door dat rode wagentje niet uit het oog te verliezen.
Na tientallen kronkels, nog veel meer bobbels en kilo's stof stopte hij eindelijk midden op het weggetje.
Er was niks te zien, niks wat duidde wat het doel van de rit kon zijn, we zagen enkel langs beide zijden nog steeds die half verdorde struiken en stof, stof, stof.
Hij stapte uit. Mijn nicht stapte ook uit en we wisten niet of het door de helse rit dan wel door het stof was dat onze ogen het lieten afweten, maar iets klopte niet...
Zowel mijn neef als mijn nicht bleken opeens jaren jonger geworden.
We hadden de verkeerde rode auto gevolgd...een jong stel grieken dat deze verlaten plaats wellicht opzocht om... nou ja, je weet wel...
Ik zal nooit weten wie er meer verwonderd was...wij die hun al die tijd volgden, of zij die zich gevolgd voelden...

We keerden  ( met de nodige moeite ) de auto en hobbelden terug naar de hoofdweg.
Kilometers verder op die hoofdweg stond mijn neef ons op te wachten langs de zijkant van de weg, een beetje boos en vooral ferm ongerust.

Hij heeft nooit geloofd (zelfs jaren nadien niet) dat we simpelweg de verkeerde rode auto gevolgd waren. Vanaf toen keken we wel steeds welke nummerplaat er aan de rode wagen voor ons hing. Of het wel degelijk een Belgische was.....

We hebben er dikwijls hartelijk om gelachen ... achteraf !