Gisteren had Rambo een vrije dag op school. Omdat niets leuker is dan een jong kind wat kunst aan te leren, trok ik met hem naar het museum. Hij vond het prachtig. Al die eigenzinnige en hedendaagse kunstvoorwerpen... Met de naam Panamarenko ging het niet zo eenvoudig. Hij noemt hem afwisselend paranko, panemko en soms gewoon die rare meneer...
Allez een leuke dag gehad.
Bovendien mocht Rambo zijn nieuwe rugzak uitproberen, die dient om zijn knuffels en autootjes in weg te bergen en ook voor zijn huiswerk (een kleuter heeft geen huiswerk maar als je opgroeit tussen tieners en bijnatieners die allemaal huiswerk hebben werkt dat frustrerend. Dus Rambooken heeft ook huiswerk, het klieren met stiften op papier) Hij was heel blij met zijn rugzakje. In volle museum haalt hij het idee op om zijn rugzakje even volledig leeg te kiepen. De cipiers van het museum hebben me uitgebreid geholpen alles in een draagtasje te doen, zodat onze jonge kornuit zo geen zware rugzak diende te torsen.
's avonds legde Madre de Rambo in zijn bedje. Hij vertelde honderduit over zijn dagervaring. Madre vertelde me dat ze me zeer dankbaar was dat ik voor onze voorlopig jongste een cadeautje had gekocht. Ik dacht dat hij het kwijt was, ik had hem nl een 'fluitje van een cent' gekocht een imitatie van een vroeg werk van Pieter Breughel de erg jonge, waarop hij heel even naar hartelust op floot, in de tram op de terugweg naar de burcht. Hij moest stoppen, een oude dame vroeg hem gedessideerd op te houden met zijn ergerlijk gejangel. Oude mensen hebben minder en minder voeling met ontluikende kunst.
Deze morgen schrok ik me een hoedje. Rambooken zat aan de korrelfleeks (zijn benaming) met een raar ding te spelen. Groot was mijn schok toen ik op de voorpagina van mijn krant een foto zag staan van dat zelfde rare ding. Het bleek om de meikever van Panamarenko te gaan.... Daarom moest dus alles uit die rugzak. En terwijl die mensen me hielpen heeft onze kleine vingervlugge snel dat beest in zijn rugzak gestoken... Dat was dus het cadeautje dat ik gekocht had.
Ach, we zouden het moeten teruggeven...
Maar omdat het zo lelijk is en Rambooken zo inventief was, mag hij het houden.
Ik overwoog eerst nog om losgeld te vragen en zo, maar dat verhaal bestaat al en ik wil graag vernieuwend zijn...
Dag liefhebbers van goedkope lectuur (anders zat u dit niet te lezen, maar nam u Couperus of Elsschot ter hand)
Op een druilerige maandagochtend een vrolijk blogje schrijven is een uitdaging! Ik ga er voor! Je zal zeggen: je hebt toch een leuk weekend gehad? Ik antwoord: Teuten Gérard! Ik heb het gehele weekend (hard) gewerkt. De financiële directeur van ons bedrijf: mevrouw De Madre had het aangekondigd. "Je zal hard moeten werken, lieve schat" Ja het gaat er bij ons soms intiem aan toe...De Directeur operaties (diezelfde mevrouw) voegde er aan toe: "en rap een beetje, lieveling" (alweer een gewenste intimitiet) (neen, ik heb dat echt per ongeluk verkeerd geschreven maar wel expres laten staan).
Ik dus aan de slag!
Immers: De Rambo was naar zijn papa, Lebbeke met wie naar Geel. De Stino moest wijn verkopen voor zijn zomerkamp en de puber had een deeltijdse betrekking als wijnverkoopster en lezeres van verplichte schoolliteratuur. Dus: Tijd genoeg voor vertier. Niets daarvan: de Directeur Audit (de zwangere mevrouw De Madre) had een paar onvolkomenheden ontdekt in mijn werk (nou ja) schema en heeft een beetje wijzigingen aangebracht. Schemas zijn haar eigen geworden na een vijf jaar durende opleiding ter zake.
Dan maar aan de slag! Een brief ontwerpen, 7.000 folders drukken, een website aanmaken, prospectie voorbereiden... De hele dag aan 't werk. 's avonds nog Stinoke zijn huiswerk gemaakt. Voor Lebbeke nog een uitstap gemaakt richting Geel (ze moest opgehaald worden). En weet u wie in de wagen zat toen we terug reden? Wie? Wie! U let steeds beter op.
Heeft dit nu pijn gedaan? Neen, 's avonds kwam ik van mijn werk en de Madre (mijn vrouwke) had enkel een paar eenvoudige huistaken voorzien. Later mocht ik zelfs haar aperitief brengen. Ze zijn zo lief mijnheer...
Maar alle gekheid op een stokje (niet dat van tussen de wielen en ook niet dat van ervoor - waar blijft de porto, puberken?) Het deed waarempel deugd nog eens goed te kunnen werken. De rug is beter, de moraal is goed en de klanten zijn gul (behalve in 't betalen).
Zonder ontspanning gewerkt? Niet helemaal. Zaterdag zijn we naar de Giants geweest. Dit is geen fastfoodketen, geen Engelse pub. Het zijn allemaal lange jongens die mekaar de bal afpakken en hem dan naast een korf mikken (die van Antwerpen toch). Sommigen (die van Bree) konden beter mikken. Ze wonnen dan ook.
Na afloop stelde een voetbaldeskundige, de heer Jos L. uit M. dat Shelef steeds een aanwinst zal blijven en een vaste waarde in het team, wat anderen ook mogen beweren. Toen een van de omstaanders, mevrouw Denise S. uit M. hem scheef bekeek voor deze boude gedachte, trok hij zijn verklaringen in.
We trokken het ons lekker niet aan en gingen bij één van de musketiers een duveltje nuttigen.
Al bij al een hele toffe uitstap. Een aanrader!
Quote van de week: "Ik ben een echte Antwerpsupporter, al heel mijn leven. Ik ken trouwens niets van voetbal" (om de persoon in kwestie niet te schaden, zal ik deze quote anoniem plaatsten. Naam en adres bij de redactie bekend)
Afsluiter van de week: De directeur IT van ons bedrijf (mevrouw De Madre) klaagt over het feit dat ik te hard op het toetsenbord van mijn PC klop en dat dan bovendien nog met zweetpollen...
Mijn leven is als een roos (vul de rest zelf maar in)
Een blije en opgewekte Padre (ah, ja, ik moest wel)
 "Laughing"){kind=icon}
