Vers 16. Dat wat niet is zal nooit zijn. Dat wat is zal nooit ophouden te bestaan. Voor de wijze, de kenner van het Zelf, is dat de enige werkelijkheid.

Alles wat veranderlijk en vergankelijk is lijkt echt zolang men dat als werkelijk ervaart. Net zoals een droom echt lijkt tijdens onze slaap lijkt ons stoffelijk bestaan reëel. De wijzen echter, die Zelfrealisatie hebben bereikt, hebben de realiteit van de Allerhoogste, de Geliefde, ervaren.

Vers 17. Weet dat Datgene dat alles doordringt onverwoestbaar is. Niets kan Het vernietigen.

De Allerhoogste is werkelijk alles in alles. Hij is kleiner dan het kleinste en groter dan het grootste. Hij doordringt alles wat er bestaat. Zelfs het kleinste atoom is vervuld van Zijn aanwezigheid. Alles bestaat in Hem en uit Hem.  Noch wordt er iets van Hem afgenomen noch aan toegevoegd. Hij blijft eeuwig dezelfde, onveranderlijk en onvergankelijk.

Vers 18. Alle materiële lichamen waarin het eeuwige, onverwoestbare en onmeetbare Zelf, de Opperste Geest, woont zijn begrensd en eindig. Daarom vecht, O afstammeling van Bharata.

De stoffelijke natuur is begrensd en eindig. Zo ook onze lichamen, al krijgen ze de beste verzorging en medische ondersteuning, vroeg of laat treedt de dood in. De medische wetenschap tracht het menselijk lichaam steeds langer in leven te houden met allerlei medische hulpmiddelen, soms zelf tegen de natuur in, doch uiteindelijk falen deze ook. De Goddelijke vonk van de Allerhoogste die in ons lichaam woont daarentegen is onverwoestbaar, onbegrensd en eeuwig. We kunnen de Allerhoogste vergelijken met de zon en onze ziel met een zonnestraal. Als ons lichaam sterft wordt de zonnestraal teruggetrokken in haar kern, de zon. Daarom moedigt Heer Krishna Arjuna aan de dood niet te vrezen en zijn plicht als mens moedig te vervullen. 

Vers 19. Zij zijn onwetend die denken dat het Zelf kan doden en dat het Zelf kan worden gedood.

De Vedas verwoorden in symbolisch, mystieke taal dat de ziel niet groter is dan het tienduizendste van het puntje van een haar en toch onverwoestbaar is. Enkel het stoffelijk lichaam kan worden gedood. Het Zelf, de Opperste Geest, kan niet doden noch worden gedood. Hiermee wordt echter niet aangemoedigd dat men zomaar kan doden zonder de gevolgen te dragen.

Vers 20. Het Zelf kent geboorte noch dood. Eeuwig en onveranderlijk stijgt Het boven het lichaam uit wanneer dit sterft.

Voor de mens, die in termen van tijd denkt, is het soms moeilijk te bevatten dat het Zelf altijd was, is en altijd zal zijn. Het Zelf is eeuwig en niet onderhevig aan verandering. Het kan niet worden gedood en ontstijgt het lichaam wanneer dit sterft.

Vers 21. O zoon van Partha, hoe kan iemand die het Zelf kent als ongeboren, eeuwig en onverwoestbaar een ander doden of zichzelf laten doden?

Arjuna wordt hier door Heer Krishna aangesproken met zoon van Partha. Partha is de naam van Kunti, Arjuna's moeder. Als dierbare vriend van Arjuna spreekt Heer Krishna hem dusdanig aan. De verlichte ziel weet dat hij niet gedood kan worden noch iemand kan doden. Dat wil geenszins zeggen dat men zomaar kan doden of anderen aanzetten om te doden. "Gij zult niet doden" is de eeuwige kosmische wet. Iedereen heeft in deze stoffelijke wereld wel het recht om zich te verdedigen of anderen, die onrecht wordt aangedaan te beschermen. Dit vers kan echter door mensen met kwade bedoelingen of fanatici gemakkelijk worden misbruikt om ten onrechte te doden of te laten doden zoals het hen uitkomt.

Vers 22. Zoals een mens zijn afgedragen en versleten kleding wegdoet en nieuwe aantrekt, zo werpt ook het Zelf zijn oude en afgeleefde lichaam weg en gaat binnen in een nieuw lichaam.

We hebben in een vorig vers reeds uitgelegd dat de mens tijdens zijn stoffelijk bestaan verschillende lichamelijke transformaties ondergaat, van kind naar jongeling, dan naar de rijpere man of vrouw en tenslotte naar een oud en tenslotte ziek lichaam tot dat de dood intreedt. Vervolgens gooit het Zelf zijn oude lichaam weg en verhuist naar een ander nieuw lichaam. Dit proces gaat continu door tot we de kringloop van geboorte en dood beëindigen door ons over te geven aan de Allerhoogste, die als Overziel (Paramatma) in ons lichaam woont. De ziel (Jiva atma) van de mens is de genieter en degene die lijdt in de stoffelijke wereld (wet van oorzaak en gevolg, karma). De Overziel kijkt innerlijk toe als getuige en helpt de ziel (de mens), indien hij wil, het proces van de stoffelijke genietingen en pijn te overwinnen en uiteindelijk voor eeuwig te versmelten met de Allerhoogste, de Geliefde.

Vers 23. Noch wapens kunnen het Zelf doorklieven, noch vuur kan het Zelf verbranden, noch water kan Het doordrenken, noch wind kan Het drogen.

Het Zelf is onveranderlijk, onvergankelijk, is eeuwig. Geen enkel wapen is bij machte het Zelf te vernietigen, noch atoomwapens, noch volgens de Vedas wapens uit een ver verleden, die werden aangedreven door water, lucht, vuur en ether. Het Zelf is onbegrensd en eindeloos. Hoe wonderbaarlijk toch is dit Zelf dat in ons woont en ons bestuurt.

Vers 24. Het Zelf kan niet in stukken worden gesneden, is onverwoestbaar en onoplosbaar. Het is allesdoordringend, onbeweeglijk, onsterfelijk en eeuwig Hetzelfde.

Het Zelf kent begin noch einde. Arjuna dacht ten onrechte dat de familietradities de enige en eeuwige Sanatana Dharma was en dat door deze familietradities te vernietigen hiermee ook aan de Sanatana Dharma een einde zou komen. Religieuze riten en familietradities worden echter door de mens in het leven geroepen en zijn vergankelijk zoals alles in de stoffelijke wereld. Nog altijd zorgt deze verkeerde godsdienstige opvatting en denkwijze voor religeus geweld bij een groot aantal fanatieke gelovigen, hiertoe dikwijls aangezet door de relgieuze leiders, en soms ook door de politiek zoals het hen uitkomt. De Allerhoogste, Die alles doordringt en Die alle levende wezens bezield, is de Ene onverwoestbare en eeuwige Sanatana Dharma.

Vers 25. Er wordt gezegd dat het Zelf ongemanifesteerd, onvoorstelbaar, ondenkbaar en onveranderlijk is. Daarom heb je, deze waarheid kennende, geen reden om te treuren. 

Het Zelf dat in ons woont als Goddelijke vonk is identiek aan de Allerhoogste. Feitelijk bestaat enkel de Allerhoogste waaruit alle manifestaties zijn ontsproten, de zichtbare en onzichtbare, de stoffelijke en onstoffelijke. Hoe het Zelf echter te kennen als Het ongemanifesteerd, onvoorstelbaar en ondenkbaar is? Onze zintuigen kunnen slechts dat waarnemen wat ze kunnen overdenken. Het is dus belangrijk om tijdens onze meditatie over het Zelf of de Allerhoogste onze zintuigen en ons denken zoveel als mogelijk het zwijgen op te leggen en enkel de Stem van de Stilte waar te nemen. Verder dienen we naast onze dagelijkse meditatie het mystiek voortschrijdend proces gewoon te vertrouwen en wachten tot Dat wat buiten tijd en ruimte heerst zich in het diepste van ons innerlijke plots als een bliksemschicht manifesteert. Doch intussen dienen we niet te treuren omdat de Vedas, wat kennis betekent, reeds een tipje van de sluier oplichten zodat we de moed niet verliezen en opgeven.

Vers 26. Zelfs als je denkt dat het Zelf voortdurend wordt geboren en voortdurend sterft heb je nog geen reden om te treuren, O sterkgearmde.

Zelfs als Arjuna de opinie deelt van de materialistische wetenschap en filosofie dat het Zelf tesamen met het lichaam sterft, het Zelf ook telkens opnieuw in een nieuw lichaam wordt geboren. Ook in dat geval dient Arjuna niet te treuren want de chemische elementen waaruit de cyclus van leven en dood bestaan zijn onvergankelijk. Gelijktijdig echter spreekt Heer Krishna Arjuna aan met sterkgearmde, wat betekent om toch niet aan deze zienswijze toe te geven.

Vers 27. Het is onvermijdelijk dat alles wat geboren wordt met zekerheid zal sterven en alles wat is gestorven met zekerheid opnieuw wordt geboren. Je hoeft dus niet te treuren.

Geboorte en dood maken deel uit van de kringloop van het stoffelijk bestaan. Zolang deze kringloop niet wordt doorbroken blijft de ziel voortdurend van het ene lichaam naar het andere verhuizen. Maar zelfs in dat geval dient Arjuna niet te treuren gezien de ziel onverwoestbaar is.

Vers 28. In het begin is het ongemanifesteerde en op het eind is het ongemanifesteerde. Enkel in de tussenliggende fase zijn er vormen. Welke reden is er dan voor droefenis?

Hoe wonderbaarlijk is het proces der schepping. In het begin bestaat enkel het ongemanifisteerde. In het tussenstadium neemt het ongemanifesteerde vorm aan. Op het einde keren alle vormen terug naar het oorspronkelijke ongemanifesteerde. Enkel in het tussenstadium is er dus vorm en het kennen van vorm, net zoals een droom die echt lijkt maar bij het ontwaken terug oplost in niet-bestaan. Vermits het Absolute eeuwig hetzelfde is wordt er niets aan toegevoegd noch gaat er iets van verloren. Dus zelfs voor atheïsten die niet in het bestaan van een ziel geloven is er geen reden tot treurnis want niets gaat er verloren of wordt vernietigd.

Vers 29. De ene hoort met verbazing over het Zelf, een ander beschouwt Het als wonderbaarlijk. Al wordt er veel over gesproken, de meerderheid luistert zonder te begrijpen.

Zalig zijn zij die het Zelf kennen. Gelukkig zijn zij die met verbazing over het Zelf horen, er meer over willen weten, en inzien dat het Zelf wonderbaarlijk is. De massa echter luistert zonder belangstelling, zonder ook maar iets op te nemen of te begrijpen.

Vers 30. O afstammeling van Bharata, het Zelf dat in elk lichaam woont kan nooit worden gedood. Daarom hoef je over geen enkel schepsel te treuren.

Gezien enkel het lichaam, het omhulsel, sterft hoeven we dus niet te treuren maar dienen kracht en troost te putten uit het feit dat het Zelf onvergankelijk is. Dat wil geenzins zeggen dat we geen mededogen dienen te hebben met stervenden en alle mogelijke hulp moeten bieden om het stervensproces zo comfortabel en pijnloos als mogelijk te laten verlopen.

Vers 31. Ook vanwege uw eigen plicht als Kshatriya moogt ge niet aarzelen. Want voor een Kshatriya is er niets zo heilzaam als een rechtvaardige strijd.

Volgens de Vedische religieuze traditie bestaan er binnen onze wereldse structuur vier kasten: Van de laagste tot de hoogste, Shudra's (arbeiders), Vaishnya's (kooplieden en handelaars), Kshatriya's (bestuurders en krijgers) en Brahmanen (priesters). Vanuit symbolische betekenis echter verwijzen deze vier groepen naar de spirituele evolutie van de mens. De Shudra is de eerste fase op het spirituele pad waarbij de mens op uiterlijke aanbidding van God en Godsadoratie is gericht. De Vaishnya begint meer naar de Allerhoogste in zichzelf te zoeken. De Kshatriya, de derde spirituele fase, is die van hevige innerlijke strijd waarbij de spirituele mens de religieuze vergankelijke tradities dient op te geven. In de laatste fase, die van Brahmaan, gaat de spirituele mens steeds meer op in de Allerhoogste tot hij Godsverwerkelijking bereikt. Op het moment van totale versmelting met de Allerhoogste lost ook de mens als Brahmaan op en blijft enkel nog Hij, de Geliefde, over.

Vers 32. O zoon van Partha, gelukkig zijn de Kshatriya's die ten strijde worden geroepen waarbij de poorten des hemels voor hen opengaan.

De derde spirituele fase waarin de mens opklimt is die van Kshatriya, de strijder. Alhier heeft hij de mogelijkheid te strijden op het slagveld van Kuru-Dharma Kshetra en het valse, misleidende geloof in de vergankelijke religieuze tradities te overwinnen. Ook al verliest hij de strijd, zijn daden zullen op het telraam van Karma niet verloren gaan en hem ten goede komen bij zijn volgende incarnatie.

Vers 33. Indien je weigert te strijden voor deze rechtvaardige zaak, verzaak je je plicht, je eer en bega je zonde.

Als een mens in deze derde spirituele fase van Kshatriya (strijder) weigert te strijden op het veld van Kuru-Dharma Kshetra komt hij vast te zitten in de vergankelijke wereldse, religieuze en familitradities. In plaats van zich, door niet te strijden, te vrijwaren van zonde, laadt hij zonde op zich en komt ten val.

Vers 34. De wereld zal je voor eeuwig met schande gedenken en voor een edelman is schande erger dan de dood.

De derde spirituele fase van een mens, die van een Kshatrya (strijder) getuigt inderdaad van spirituele adel. De mens heeft reeds een lange spirituele weg afgelegd om in deze fase te geraken. Nu opgeven, op het moment dat het slagveld van Kuru-Dharma Kshetra hem roept om te strijden, en te verzaken aan deze o zo belangrijke spirituele evolutie, en hierdoor ten val komen, is inderdaad erger dan de lichamelijke dood.

Vers 35. De grote legeraanvoerders, die eerbied voor je hebben, zullen denken dat je het slagveld uit angst ontvlucht en je hierom verachten.

Arjuna werd door vriend en vijand zeer geacht. Beide zullen zijn gedrag om het slagveld te verlaten echter verkeerd inschatten, namelijk dat dit niet uit mededogen maar uit lafheid is. Zijn vrienden medestrijders zijn ook spirituele zoekers op het pad naar Godsverwerkelijking, zijn vijanden zijn zoekers naar werelds fortuin en genot.