kerstavond, en ik zit hier,vrede aan de mensen van goede wil! maar ik ben al een uur bezig met reacties te verwijderen op mijn blog die van een zekere blackjack komen,mensen kijk uit, ik heb er werk aan gehad, zijn ip nr is 8222216254 en waarschijnlijk zijn er nog mensen die dit hebben gekregen zoals ook al gewaarschuwd is op het seniorennet. de reacties die ik kreeg zijn tot vandaag toegevoegd, god weet hoeveel ik er nog krijg. ik heb deze week eens een fijn bericht gekregen, het moet niet altijd slecht nieuws zijn alhoewel ik een uur van tevoren al een telefoontje kreeg dat een broer van mij naar het ziekenhuis was gebracht met de ambulance en de mug, hij had steken in de borststreek en lag op de hartbewaking, na enkele onderzoeken en twee dagen ziekenhuis kreeg hij te horen dat hij een slokdarm- en maagontsteking had, zoals ik dus, hij moet dezelfde medicijnen nemen en evenveel, dus blijf ik een beetje verbaasd achter. ik vraag mij af of de huisarts dat niet kon weten, het is wel even schrikken. maar dan het goede nieuws! op 4 mei komen mijn zoon en schoondochter naar belgie om mijn 65ste verjaardag te vieren!!!!!wat zal ik blij zijn hen nog eens terug te zien! ik zal ook maar de rode loper uitleggen zeker? deze avond ben ik bij mijn dochter gaan eten in kerstsfeer, daarna gingen ze allen naar het begijnhof en daarvoor heb ik afgehaakt, ik ben nl. een kouwlijder en dat zag ik niet zitten, dus heb ik afscheid genomen en hier zit ik nu. ze heeft wat lekkers meegegeven voor mijn moeder, dus voor haar is het morgen ook feest, maar dan met kerstmuziek en wij alleen met ons tweetjes. het gaat zo een beetje met ups en downs maar ik mag niet klagen, hopelijk gaat het nog een tijdje zo.het is al wat laat en ik moet nog een paar andere dingen doen, dus tot vrijdag!
ik ben een beetje laat, maar heb zo een en ander moeten doen, de was gedroogd, de klokkenmaker heeft mijn klok terug gebracht, en mijn kleinkinderen zijn hier tot morgenmiddag, na de middag ga ik met een buurvrouw naar de ziekendag. deze namiddag is mijn 100jarige tante op bezoek geweest bij mijn moeder, het verschil is groot hoor, zij praat nog als een ekster, hoort nog goed en is nog goed te been, het is een krasse tante en als je dan mijn moeder ziet liggen! ze had een kwartiertje in de zetel gezeten en ze moest weer van arremoede terug in haar bed! ik ben deze week voor de uitslag van de scan geweest, niks te zien, voor mijn maag heb ik dexiam gekregen en voor de rest is het allemaal STRESS! daar is ook een medicijn voor gegeven en nu maar hopen. ondertussen is mijn broer weer geoppereerd aan zijn rug, net na nieuwjaar was hij uit de boom gevallen en nu moest zijn ijzerwerk eruit, in twee dagen was hij heen en terug,ijzersterk is die. zijn vrouw die ze onlangs aangereden hadden is ook weer aan het werk, en mijn accidentje krijgt waarschijnlijk nog een staartje, de tegenpartij wacht het procesverbaal af, mijn verzekering had dat ook opgevraagd en weet je wat het antwoord was? het heeft geen zin het op te vragen het zal ten gepaste tijden aan de beide partijen worden toegestuurd! nu vraag ik je! de politie! mijn vriend? alle openbare diensten zijn hetzelfde, overal is het op wachten en wachten, ik krijg er wat van, maar ondertussen heb ik zelf de rekening van de garage mogen betalen! het lijkt wel of deze auto me ongeluk brengt, ik kwam van het boodschappen, komt er een grote vrachtwagen uit een zijstraat en neemt zijn bocht zo groot dat ik verplicht was uit te wijken naar rechts en op een borduur botste, resultaat: verloren wieldeksel, na ontdekking ben ik terug gereden en vond het in stukken gereden! weeral kosten! ik was al wat nijdig deze morgen, mijn zus mag niet tillen, toen ze me vroeg om een mand was in mijn kast te drogen werd mijn moeder boos en zei, jij moet altijd weg, kan ze dat zelf niet? hoelang ben je weg? wanneer sta je op? waar ga je heen? wat staat er morgen op het programma? om tureluurs van te worden! ik help ook graag een ander , mijn zus staat altijd voor me klaar, maar ze kan het niet hebben dat ik iets voor een ander doe, ze wil me altijd bij zich hebben, maar ik kan maar op één plaats tegelijk zijn.en nu ben ik hier en zit al te denken ik moet zien dat ik het niet verslaap en op tijd terug ben!pffffffffffff..........dus krui^p ik onder de wol, zaterdag na het kerstfeest kom ik weer!
weer vrijdag en weer een drukke week achter de rug. ik moest deze week een scan laten maken van de bovenbuik, de medicijnen die ik gekregen had voor mijn maag helpen niet veel,dus moet ik tot woensdag wachten op de uitslag.ondertussen maakt mijn moeder zich druk over mij, bovendien is mijn zus vorige zondag ongelukkig op de rand van haar bed gevallen en had ze een lichte hersenschudding, ik ben haar dan maar een handje gaan helpen een paar dagen, maar ze is al weer opgeknapt, haar bloeddruk stond plots te hoog, razende hoofdpijn, diarree enfin... ze moest eigenlijk naar de pijnkliniek maar ik heb een andere afspraak gemaakt en nu moet ze dinsdag gaan, dus ik breng haar weg en haal haar op. vandaag zijn we samen gaan winkelen en ze heeft voor mij een prachtig kerststuk gekocht, ze wil ook nooit iets voor niks he, ik vind dat je niet altijd moet betalen als je voor een ander iets doet! deze namiddag ben ik gaan inkopen doen met mijn dochter, verdorie! ik kan bete te voet gaan dan met de auto, overal is er omleiding en een drukte van jewelste! wat zal dat nog geven de volgende week? vanavond is mijn kleinzoon bij mij maar hij slaapt al, morgen komt de kleinste ook want mijn dochter moet werken en haar man ook. dus wordt het morgen weer een drukke dag, koken, huiswerk in de gaten houden en met de kleinste spelen. op kerstavond ben ik uitgenodigd bij mijn dochter, ze wou dat ik al vroeg zou komen om samen het eten klaar te maken maar dat wil ik mijn moeder niet aandoen, dan blijft ze te lang alleen, dus ik ga pas 's avonds en kom dan hier slapen in plaats van vrijdag, of ik nog tijd zal hebben om iets toe te voegen aan mijn blog weet ik niet. moeder heeft al schrik voor de drukte op nieuwjaarsdag, het is de gewoonte dat de kinderen met hun familie nieuwjaar komen wensen, dat is eigenlijk te druk voor haar, maar ik hoop dat ze allemaal komen, het is misschien de laatste keer. ze eet weer minder, de verpleegster heeft weer pleisters geplakt tegen het doorliggen en ze kan toch zo moeilijk van haar bed opstaan, ik kijk het altijd even af en gaat het niet dan help ik haar,maar zo verschrompeld ze nog meer, het is toch zo'n nietig mensje geworden en te zeggen dat ze haar hele leven zo hard gewerkt heeft! net een manskerel, het is niet te geloven. ik hoop dat mijn dochter nog wat overschot heeft van het kerstdiner, zo heeft mijn moeder ook een kerstmenu want ik zal geen tijd hebben om uitgebreid te koken. en dan is daar ook nog het verlangen om mijn zoon en schoondochter te zien, ik wilde dat ik me in twee kon delen,ik weet dat de hele familie dan samen is maar ik ontbreek, en dat doet pijn. dus al bij al zal het een sereen kerstfeest zijn voor mij, gelukkig vallen die dagen op een zondag. en dan wil ik ook nog iedereen van harte danken alle mensen die mijn blog bezochten en een reactie stuurden, ik voel me gesteund door jullie allemaal en ik wens jullie allemaal een fijne kerst toe.
hopelijk kunnen jullie nu mijn blogje in één keer lezen, ik heb nl. nogal wat problemen gehad met mijn pc, toen ik terug kwam van vakantie werkte er niks meer en had ik ook nog eens een virus, ik heb er een techneute bijgehaald en die heeft mijn xp opnieuw moeten installeren, daarbij ben ik nogal wat gegevens kwijtgeraakt en ook stukken die ik toegevoegd had waren verdwenen, daarbij kreeg ik steed een brede pagina en een lieve dame vertelde me dat mijn fotos misschien te breed waren, weet ik veel, ik heb er weinig verstand van, het is ook niet mijn bedoeling om een mooi blog te maken met alles er op en eraan, ik wil alleen maar vertellen wat ik zo allemaal meemaak met mijn moeder en mijn familie, het blog heet niet voor niets mantelzorg en familie. maar om nu de draad weer terug op te nemen weet ik niet goed waar ik moet beginnen, ik zal maar wat overslagen en alvast vertellen dat ik deze week weer mijn vrienden te logeren gehad heb en dan vindt mijn moeder het niet erg als ik eens een paar uurtjes weg ben,ik wil tenslotte ook wat tijd doorbrengen met hen. mijn broer heeft ondertussen een mooi deurtje gemaakt tussen de gasbrander en de meter, want dat moet van mijnheer electrabel! voorts heeft een vriend van mij de tuin van mijn moeder gesnoeid en die is nu ook weer tevreden. vorige week is de dokter nog eens geweest om eens te kijken en medicijnen voor te schrijven, met dielaatste medicijn ( redomex) gaat het wel wat beter maar het eten is een kliederboel, ze eet nu met haar linkerhand, ze weet haar mond niet te vinden en het einde van het liedje is steeds dat ik haar moet voeren, ik laat haar altijd eerst proberen. ik heb ook ontdekt dat haar enkel rood wordt, eerste teken van doorliggen, dus smeren en nog eens smeren, het ergste is dat ze er niks van voelt dus ik moet altijd op ontdekking, zelfs de verpleegster had het niet gezien. ik merk ook dat haar zicht achteruit gaat, ze herkent nog alleen de mensen aan hun stem en dat is wel beangstigend voor haar als er plots iemand voor haar staat want ze hoort ze ook niet aankomen. als ik boodschappen ga doen zegt ze telkens dat ik de deur op slot moet doen, maar dat durf ik niet, stel je voor dat ze niet meer buiten zou kunnen als er iets gebeurt,en bovendien kan er altijd iemand van de familie langskomen. morgen is het vroeg dag, ik moet de kleinkinderen ophalen want mijn dochter moet de nacht doen, dus zal ik de sint maar bestellen voor morgen, kan nog leuk worden. van mijn zoon heb ik al een week niks gehoord,hij zou ook eens naar mijn blog kijken maar niks hoor, te druk denk ik, en dat is ook zo'n techneut. en nu heb ik nog wat anders te doen, ik hoop dat dit stukje nu normaal verschijnt anders weet ik het niet meer hoor, tot de volgende week!
en ik zal nog veel moeten inhalen, mijn pc was gecrasht, een virusscan en een cleaner, maar toch een trojaan binnengekregen. toen ik van vakantie kwam was mijn klok kapot en mijn pc, toen ik een stukje wouw toevoegen begon mijn venster uit te deinen en te rollen, niks werkte nog, dus heb ik er een paar weken uitgelegen, maar dat wil niet zeggen dat ik niks te vertellen heb. terug van vakantie heb ik het weer direkt geweten!!!! de verwarming was nog niet helemaal aangelegd en dus zat ik in de kou, ik heb mijn moeder maar wijselijk bij mijn zus gelaten alhoewel ze dat niet graag deed. en ik kn ook niet van huis want ze installateur moest nog komen, de inspecteur en dan nog iemand om het gas aan te sluiten en het loodje te leggen ( niet in de werkelijke zin van het woord he), daarna moest de installateur nog eens terug komen om het water er weer op te doen en in gang te steken, maar zo lang kom mijn moeder niet wachten, ze liet mijn zus bellen hoe lang het nog duurde, want in haar eigen huis was ze zelf baas! tussen de bedrijven door was mijn dochter jarig, en toen dei ma met zijn loodje geweest was ben ik gaan ontdooien bij haar, nadien bij mijn zus gegeten en tenslotte ons moeder opgehaald. ondertusssn hoorde ik ook comentaar van enkele familieleden die het veel goedkoper hadden aangelegd (15 jaar geleden) en eentje drie jaar geleden voor dezelfde prijs maar dan met 12 radiatoren. ze hielden er geen rekening mee dat bij ons eerst een dag moest afgebroken worden en daar heeft niemand zich voor aangeboden. nadien zijn er nog wat strubbelingen geweest, nu moet ik plots al mijn uitgaven op mijn pc zetten in exel, ik ken het programma niet en ik doe het niet ook, mijn enige avond dat ik hier ben steek ik mijn hoofd niet in rekeningen! bleken mijn twee zussen afgesproken te hebben en belden ook mijn derde zus nog op, samen aan de koffie, daar zal ook wel wat gepraat zijn, mij hebben ze daar niet bij nodig, alleen als ze in de miserie zitten, dan weten ze me allemaal wonen. maar ik heb er even genoeg van, ik ben bij de reumatholoog geweest, maandag moet ik een gastroscopie krijgen, ik verga van de maagpijn en heb vaak diarree, ik wordt zo mager , de dokter denkt dat het enkel stress is! ik moiet voortaan s'nachts aan mijn blog werken want 's avonds komt het er niet van, en door de week is het altijd wat anders. hopelijk heb ik volgende week wat meer tijd
derde keer! titel ingevuld en toch bericht dat de titel niet is ingevuld
waarom krijg ik steeds het bericht dat de titel niet is ingevuld, ik heb al drie keer mijn verhaal gedaan, maar nu is het genoeg! ik ga met vakantie naar spanje en ik kom pas over 14 dagen weer!
heb ik het niet gezegd? een ongeluk komt nooit alleen en dat was gisteren! ik ben nu hier omdat de tuinman mijn tuin komt snoeien en dus maak ik van de gelegenheid gebruik om nog een stukje toe te voegen. en dus ja, dat ongeluk! deze morgen werd mijn schoonzus aangereden door een auto, ze reed op het fietspad en de auto moest die oversteken om naar rechts af te draaien en die heeft haar gegrepen. ik was bij de dokter voor die griepspuit en een bloedprik toen ik een smsje kreeg van mijn zus. mijn schoonzus was al naar de dokter, er blijkt niks gebroken te zijn maar wat averij aan haar rug en been en natuurlijk ook aan haar fiets. gelukkig blijkt het niet erg, maar je weet niet of dat zo blijft en dat er onverwacht toch nog iets opduikt. ze is zo stijf als een plank, maar dat gaat wel over. maar ja, het is toch steeds weer schrikken he. mijn moeder kan dat niet meer zo relativeren en dus ging haar bloeddruk weer de hoogte in, en natuurlijk moest er weer een kaarsje aangestoken worden. hopelijk is het voorlopig gedaan , het is welletjes geweest!
nu, om 20 uur is het op de kop af zes jaar geleden dat mijn man is overleden . nog steeds lijkt het nog maar pas geleden .ik was net aan het denken: een ongeluk komt nooit alleen , en zo is het ook, gisteren kreeg ik bericht van mijn zoon dat zijn schoonmoeder met een zware hartaanval op intensieve lag en ik dacht : laat haar aub niet sterven, en zeker niet op deze dag, maar ik kreeg net een sms je dat het beter gaat, de gevaarlijkste 48 uur zijn voorbij! gelukkig maar want ze is een fijne vrouw . om mijn zinnen te verzetten had ik rode kool besteld, 9 kg en ben geruime tijd bezig geweest om die klaar te maken voor de diepvries, mijn zus en dochter wilden er ook , dus hebben we dat samen gedaan , de kleinste heeft geslapen en daarna zijn we samen een koffie gaan drinken. voor mijn moeder heb ik weer wat anders gevonden voor haar buikpijn, een siroop op basis van pruimen en laxeermiddel en dat doet haar deugd zegt ze, en ik kontent. volgende vrijdag ben ik er weer niet, ik moet voor de laatste keer naar de pijnkliniek, dus vandaag voeg ik een stukje toe, maar het zal niet veel zijn, het is een dag van herinneringen .bezig zijn met mijn kleinzoontje is nog de beste remedie op het ogenblik, en op 2 november trek ik er weer tussenuit naar mijn zoon en schoondochter in spanje, hopelijk zit het weer een beetje mee want het heeft er zeer veel geregend de laatste dagen, dus tot ziens
ze heeft het gehaald! mijn moeder is 94 jaar geworden! de hele dag heeft ze bezoek gehad en bloemen en cadeautjes. ze was doodmoe maar heel blij, en de dag erna nog meer bezoek! maar ondertussen kregen we ook het bericht dat een neef van mij was overleden, dus de dag nadien naar de avonddienst.en dat doet me weer denken aan mijn overleden man, de dag van zijn overlijden komt er aan en komen de herinneringen boven.hier zit ik nu, alleen, en zes jaar later. het begon dacht ik zo onschuldig, mijn man kreeg een maagzweer, werd mager, moest een gastoscopie laten maken, en inderdaad een maagzweer, maar hij kloeg ook van pijn in zijn zij. hij kreeg zantac en na zes weken een nieuw onderzoek, de maagzweer was verdwenen maar de pijn bleef. de huisarts stuurde hem naar het ziekenhuis voor een echo, de uitslag was een gezwollen bijnier, hij moest voor verder onderzoek opgenomen worden in het ziekenhuis. maar op 10 november hadden we nog een groot feest en de 11de moest hij nog werken al was het een feestdag, dus de twaalfde moest hij binnen. en de volgende dag, die ongeluksdag de 13de, wisten we al dat er iets goed fout zat, men had longfotos gemaakt en wat gevonden, dus de dag nadien kreeg hij een brochoscopie en een longpunctie! toen ik in de namiddag op bezoek ging lag hij in zijn bed en kon geen adem halen, de verpleegster gevraagd, maar die dacht dat het van vermoeidheid was, ze deden niks! ik was zo boos en zo radeloos dat ik zijn dossier heb gevraagd dat ik na veel discussie kreeg en hem zelf naar een ander ziekenhuis gereden heb.daar geloofden ze niet dat hij die twee onderzoeken op één dag had gekregen, want dat mocht niet, maar het dossier bewees het tegendeel. hij lag op spoed, maar werd vlug naar zijn kamer gebracht want wat ze met hem gingen doen zou hem een paar dagen aan zijn bed kluisteren, ze hebben hem plaatselijk verdoofd en een slang van een centimeter doorsnede dwars door zijn longvlies geduwd om zo zijn long te helpen om te ademen, er hing een bak met een vloeistof naast zijn bed, een soort schaar aan zijn borstkas, en zo heeft hij daar een dag of drie mee gelegen.toen ik op bezoek ging met mijn zus botsten we op de dokter die hem behandelde en juist uit zijn kamer kwam, en daar, op de gang, vertelde hij me dat mijn man longkanker had! ik kan moeilijk beschrijven wat er door me heenging, al had ik al vermoedens, als mijn zus er niet bij was geweest zou ik denken dat ik het gedroomd had. toen ik hem vroeg wat zijn kansen waren zei hij, als er niks tussenkomt een jaar, maar het kan ook drie maanden zijn! en of er iets tussenkwam! maar daarover verder in mijn verhaal. na enkele dagen werkte zijn long weer, hij kreeg terapie voorgeschreven en mocht naar huis. twee weken nadien begon zijn chemotherapie met de bekende gevolgen, misselijk, hoofdpijn, aften in de mond enz..na de chemo moest hij nog drie dagen pillen slikken, zulke grote dat je het amper kan geloven, zijn stoelgang was ontregeld, maar dat waren voor hem kleinigheden zei hij .maar hij werd opstandig, boos , verdrietg, sarcastisch, en huilde.hoe dichter we bij die drie maanden kwamen hoe ongeruster we waren, maar na drie maanden kreeg hij een check-up en bleek de chemo te zijn aangeslagen.na zes keer weer controle en omdat het zo goed ging nog twee erbij! hij sloot vrienschap met andere patienten en de verpleegsters, hij grapte altijd met hen, maar eenmaal thuis! tussen de bedrijven in kreeg hij een aderontsteking, suikerziekte, een longembolie en een trombose in zijn been, elke zes weken moest hij op controle, hij bleef stabiel. stilletjesaan kreeg hij weer hoop, ik ook,we bleven onze vrienden opzoeken in een cafetaria en er werd wat gelachen en afgekletst, dat was zijn enige verstrooiing maar is ook een zeer grote steun voor ons beiden geweest. na de zoveelste controle kwam de mededeling dat hij hervallen was en dus opnieuw aan de chemo moest! weer zes beurten. hij heeft ze moedig doorstaan, na de derde moest hij weer eens een kleurenscan laten maken en vond hij dat hij daar wel alleen naartoe kon, ik moest naar een vergadering in brussel om 12 uur, en hij moest om tien uur in het ziekenhuis zijn dus hij vertok alleen en ik zou opgehaald worden. om 11 uur ging de telefoon, de longarts met de mededeling dat mijn man niet goed gereageert had op de kleurstof en een hartstilstand had gehad en op de intensive lag. ik heb dan mijn broer gebeld en mijn zoon, ben naar het ziekenhuis gebracht, maar hij was nergens te vinden, niet op intensive, niet bij de inschrijvingen, op geen enkel verdiep en de longarts was ook niet bereikbaar, om twee uur in de namiddag werd hij naar een kamer gebracht en mocht ik hem opzoeken; duizenden gedachten vliegen door je hoofd maar ik kan er geen enkele van navertellen, je bent precies in een andere wereld; bleek achteraf dat ze heel die tijd met hem bezig waren geweest! lieve god, hadden ze hem toen maar laten gaan, er zou hem veel bespaard zijn gebleven. verdriet kan je niet uitleggen, dat moet je zelf eerst voelen, dus ik ga het ook niet proberen uit te leggen.toen we wisten dat hij kanker had hebben we besloten ons huis te verkopen, er kwamen kosten aan, het was te groot voor mij alleen en er kleefden te veel herineringen aan, dus huurden we een apartement. we bleven naar onze cafetaria gaan, slechts twee dagen na zijn hartstilstand was hij weer thuis! soms gebeuren er mirakels. en weer verder met de chemos. toen die niet het gewenste resultaat opleverden stelde men ons voor om een nieuwere soort chemo te geven, dus hij begon er wéér aan, maar na de derde en een controle bleek het einde in zicht; toen de dokter even naar een andere patient ging heb ik snel in zijn dossier gekeken dat op het bureau lag en mijn hart stond even stil! metastasen in de bijnier, in het bot en beide longen! de dokter kon hem niet meer helpen, hij kreeg ook geen afspraak meer, dus wisten we dat het einde in zicht was.het was alsof je heel die tijd op een tijdbom had gezeten maar niet wist wanneer die zou ontploffen, maar het leek een opluchting voor mijn man, hij had het aanvaard en we hebben vaak gehuild in de veranda van mijn moeder, ondertussen had ik ook de zorg voor mijn moeder en woonden we bij haar in, dus schakelde ik de paliatieve thuiszorg in, die hebben veel voor hem gedaan en de vrijwilligerd van de belgische federatie hebben hem een rondrit bezorgd in een old timer die ons bracht naar de cafetaria, zijn baas, en tot slot naar postel waar al onze vrienden ons opwachtten, ook de verpleegster van de paliatieve. zolang hij kon, ook in de rolstoel, wou hij zijn vrienden zien, ik denk dat ze nog altijd niet beseffen welke steun ze voor ons zijn geweest, mijn familie niet te na gesproken,tot ik hem op een dag op de wc vond badend in het zweet, toen heeft hij afscheid genomen van hen zeggende dat dit de laaste keer zou zijn geweest;mijn zoon heeft dirkt palliatief verlog genomen, mijn dochter vond dat ze dan te veel moest inleveren, dus wij verzorgden hem thuis, mijn zoon, schoondochter en ik. slaap was toen maar bijzaak. stilltjesaan werd de pijn te erg en werd zijn morfine verhoogt, die nam hij al een tijd, de laaste keer dat hij op zijn benen stond tussen mijn zoon en schoondochter zei hij dat de laatste drie jaar de mooiste van zijn leven waren geweest, hij was omringd door allen die van hem hielden. daarna viel hij in coma en kreunde van de pijn, ik vroeg de dokter zijn morfine te verhogen want dat dit toch niet menselijk meer was, hij wilde wel voorschrijven maar ik moest hem twee spuitjes per dag extra geven. heb ik hem vermoord? twee dagen nadien is hij stilletjes met een zucht ingeslapen. samen met mijn kinderen heb ik hem gewassen, gekleed en opgebaard in de huiskamer van mijn moeder. onze vrienden hebben voor een mooie avondwake gezorgd ,hij is gecremeerd en zijn asse is uitgestrooid bij zijn vader en de mijne. niemand vraagt aan mij hoe ik me voel, niemand vraagt nog naar hem, alsof hij niet bestaan heeft, en hier zit ik nu,verdrietig, maar met de zekerheid dat ik alles maar dan ook alles voor hem heb gedaan wat maar mogelijk was, en met een gerust geweten. dit is het prentje dat hij zelf heeft opgesteld op een dag dat ik niet thuis was: hallo kanker, geef mij antwoord, wordt gij nu mijn dood? laat ons vechten zij aan zij, maar laat de winst op het einde aan mij. ik heb nog zoveel dromen, laat de dood nog niet komen ik heb kinderen en een vrouw, die wil ik niet verliezen aan jou. ik had graag mijn kleinkinderen gekend, en hen nog zoveel verwend. kanker, doodt mij niet in de nacht, ik heb nog zoveel kracht. we staan ieder aan één kant, maar geef me toch je hand. ik zal vechten, keer op keer,maar wees asjeblief een heer. ik wil nog zoveel genieten van het leven, ik kan niet van je houden, ook niet voor even ik wil niet meer gaan aan je zij , want je liet de winst niet aan mij. een mens maakt fouten in zijn leven, vergeef en gij zult worden vergeven. dit is mijn manier van bidden, ik bleef zo graag in jullie midden. ik heb mijn strijd gestreden, gedenk mij in uw gebeden.
lang geleden dat ik nog zo'n rotdag meegemaakt heb! maar ik zal vanaf het begin beginnen. vrijdag was ik hier niet omdat ik naar de pijnkliniek moest en niet met de auto mocht rijden, wel, veel is het er niet op gebetert, mijn been doet nog flink wat pijn.maar ja, dat was nog niet het ergste.de dag ervoor was de politie bij mijn moeder aan de deur geweest met een rekening van de belastingen op de voertuigen, op mijn naam maar naar een verkeerd huisnummer, in plaats van 3 was het 30; dus verkeerd bezorgd door de postbode.de dame die daar woonde had dezelfde achternaam als ik, zijn hier dik gezaaid! maar deze vrouw was al zes jaar dood! dus de familie stuurde het retour, maar na een tijdje kregen ze een aanmaning om direkt te betalen, ze gingen raad vragen bij hun bank, die schreef een brief, daarna kregen ze weer een rekening met een boete van 50 , dus toen maar naar de politie en zo kwamen ze bij mij uit.de politie raadde me aan naar het belastingkantoor te gaan en daar de boel uit te leggen, dus zogezegd, zo gedaan!'s morgens naar ginds, die mijnheer alles uitgelegd met de nodige documenten, en die vroeg mijn nummer op bij het rijksregister en wat denk je? het nummer van die mevrouw! een stempel erop van het belastingkantoor met de raad om naar het gemeentehuis te gaan, daar zat de fout, dus daarheen! en wat denk je? weer een uitreksel uit het rijksregister! niet lachen maar dat was het goeie!!!!!!!!!!!!!!!!!!! wat nu gezongen? ik kreeg ook nog een uitreksel uit het bevolkingsregister plus een lijstje (officieel) met al mijn vorige adressen met de mededeling dat ik daar nooit gewoond had. wat bleef er over? een bezwaarschrift indienen en de nodige bewijsstukken meesturen, maar ik moest wel eerst betalen, ook de boete! mooi he! wat kan het leven toch mooi zijn! dat heb ik dan ook gedaan vandaag maar dat was nog niet het einde. ik moest ook weer eens naar electrabel bellen, de vijfde keer, om te horen hoe het nu zat met de aansluiting op het gasnet, ze zouden vorige week al gebeld hebben om een datum te geven, maar noppes! dus ik was al wat opgefokt en toen de telefoon over ging ging ik over de rooie! weer hetzelfde liedje, ze hadden me een nummer gegeven om rechtstreeks bij de technische dienst uit te komen, maar nee, welkom sie en la, muziekje, de wachttijd loopt langer op dan verwacht, blijft u nog even aan de lijn wij proberen u zo snel mogelijk te helpen, wéér dat akelige muziekje, moet je eens proberen, om dol van te worden,en eindelijk een juffrouw, waarmee kan ik u helpen mevrouw? mijn dossiernr gegeven maar nee, ze moest mijn klantennr hebben, toen ik haar zei dat er al een compleet dossier was pruttelde ze nog wat, moest het adres hebben,enz, tot ik ontplofte, ik hing al 20 minuten aan de lijn en wist nog niks, ik heb haar gewaarschuwd en gezegd dat dit al de vijfde keer was dat ze me 20 min. aan de lijn hielden en wie dat allemaal zou betalen,ze zou er nog van horen want dit verhaal zou bij de ombudsman terecht komen of bij testaankoop, ik had al meer dan een uur verspild om gewoon een aansluiting op het gas aan te vragen , ze schakelde me door zei ze, en wat dacht je? reclame voor een nieuwe dienst!!!!!!!!!!!grrrrrrrrrrrrrrr............. toen kwam eindelijk een man aan de telefoon, ik denk dat hij al op de hoogte was, hij zei alleen dat er technische problemen waren en dat hij direkt na de middag zou bellen om een datum af te spreken! toen was het middag! om 1.30uur reed ik naar de super met mijn zus en raad eens? jawel hoor! mijnheer met een datum! 7 november na 13 uur! nog meer dan een maand wachten en joepie! ik ben met vakantie tot de achtste!!! dus zal een broer van mij er voor opdraaien! intussen heeft mijn moeder weer een slechte dag achter de rug, gisteren bij het avondeten moest ze plots naar de w.c. ik zat nog wat te kletsen met mijn broer en zijn vrouw toen ze me riep. te laat! diarree! alles vol! dan heb ik haar maar gewassen en schone kleren aangedaan en naar haar bed gebracht dat in de living staat; deze middag na mijn gesprek met electrabel zei ze maar steeds, die zal niet bellen, en ze was maar ongerust dat ze geen gas zou krijgen, enz; deze namiddag was mijn zus op bezoek en had ze het de hele tijd maar daarover, eindelijk, toen ik thuis kwam van het winkelen heb ik haar kunnen vertellen dat er een datum was en heb ik meteen de installateur ook maar verwittigd, dus nu is ze gerustgesteld en ze stuurde me zelf naar hier, ik moest ook nog wat rekeningen betalen, dus dat is afgewerkt en weet je wat? MORGEN IS MIJN MOEDER JARIG! 94 JAAR ! PROFICIAT MOE!!!!!!!!!!!!!!!!!
gutte! ik zou vrijdag dus niet hier zijn omdat ik naar de makro moest, maar eer het zo ver was moest ik nog de draadjes uit mijn mond laten halen, afspraak om 11.45 uur; ben op weg en aan de stoplichten stond links van mij al een hele file om links de ringbaan op te gaan, ik hou rechts want ik moest in de stad zijn en plots......... boem! een fietster komt door de file gereden vlak voor een bestelwagen door, en recht op mijn spiegel ! nog begrijp ik niet dat zij daar durfde fietsen!!!!!!!! als ze nu nog te voet had geprobeerd over te steken had ik haar fiets misschien wel gezien en ook wel geraakt waarschijnlijk, maar haar toch niet! ze vloog over haar fiets en de fiets dwars tegen mijn auto, dus zij gekwetst en mijn auto ook! de chauffeur van de bestelwagen heeft haar opgeraapt en aan de kant van de weg gelegd en de 100 gebeld, terwijl heb ik haar fiets van haar lichaam gehaald had en tegen de kant gezet, de dubbele pinkers en de driehoek, kreeg ik plotsklaps hevige rugpijn, ik was niet gewond want ik heb geen schok gekregen, maar gewoon van het schrikken; ik heb mijn dochter en mijn zus gebeld en een deken over de dame gelegd. daarna kwam de ziekenwagen en de politie, de paperassenwinkel, en daarna mocht ik naar de garage rijden met mijn zus voorop, ik zag immers niks zonder spiegel. gelukkig was mijn zus eerst naar mijn moeder geweest en haar dat vertelt, maar desondanks heeft ze het er een paar dagen moeilijk mee gehad, en liet ze me niet gaan met de auto, toch moest ik voor de nodige paperassen zorgen; eergisteren wilde ik haar gaan bezoeken in het ziekenhuis maar ze was al ontslagen! daar stond ik met mijn bloemetje! nadien toen mijn agent belde voor de nodige gegevens van haar verzekering vroeg ze aan hem wat ik daar op dat rijvak deed!!!!!!! ik heb een bestek laten opmaken voor de verzekering, en amaai! 1722 ! door al dat gedoe heeft mijn moeder wel een paar dagen buikpijn gehad en was ze wat over haar toeren, maar nu gaat het weer wel, en dat is dan ook weer genoeg voor vandaag!
het is woensdag en ik ben er weer, mijn moeder is weer zover in orde dat ik haar weer even alleen kan laten, maar géén panadol meer! ik heb haar in plaats darvan wit kruis gegeven samen met één redomex van 10 mg en dat gaat verbazend goed; gisteren moest ik naar de pijnkliniek voor een epidurale, was om 19 uur thuis en terwijl heeft mijn jongste zus voor mijn moeder gezorgd; vandaag moest ik het kalmpjes aandoen en dus heb ik haar adressenboekje nog eens uitgemest, veel adressen die niet meer klopten, maar ik ben nog niet klaar. de dokter is ook weer geweest vandaag en was tevreden met de vooruitgang van mijn moeder, door die redomex is ze wat rustiger en slaapt ze beter en is niet zo verkrampt, ze heeft vanavond helpen afdrogen! zo zie je maar.! vandaag is ook de nieuwe hulp van de pit begonnen en is eindelijk die papierrommel en rekeningen van familiehulp onder de voet uit. dit meisje mag alles doen wat ik vraag, in het redelijke natuurlijk, vandaag had ik veel poetswerk, dus ze heeft gepoetst, volgende week is het misschien weer iets anders war dringerder is en dan kan ik haar dat laten doen, ik betaal gewoon met een dienstencheque en geen papierrommel meer. dus nu ben ik tevreden.met de verwarming zijn we nog bezig, een kennis heeft een grip gespit van 15 mete lang en 60 cm diep om de buizen in te werken, en volgende dinsdag mag ik bellen naar iveka om een afspraak te maken wanneer ze komen aansluiten. de instalateur is al komen kijken en komt tegen het weekend nog eens terug om verder af te spreken. vrijdag zal ik niet hier zijn want ik ga zaterdagmorgen heel vroeg naar de makro met mijn zus en dat zou te lang zijn voor mijn moeder, dusis dit mijn verhaal voor vrijdag; ik was gestopt bij mijn werk in het vakantiehuis, dat was steeds maar twee maanden, dus voor de rest werkte ik thuis tot ik bij die advocaat en in het warenhuis terecht kwam en later trouwde; mijn schoonmoeder overleed en we verhuisden. na enkele jaren was mijn schoonvader niet meer bekwaam om alleen te blijven en is hij bij ons komen wonen, in die tijd werkte ik als kokkin in een grote winkel en kookte dagelijks voor 13 personen, dat heb ik zeven jaar gedaan tot de zaak ging sluiten, de eigenaars gingen met pensioen en gingen allen op een apartement wonen, met één van de koppels ben ik meegegaan en heb daar gewerkt tot ik borstkanker kreeg, en al die tijd heb ik altijd nog voor traiteurs gewerkt, feestje hier, feestje daar , maar de meesten waren voor 200 a 300 personen, dus na mijn werk, om 15 uur reed ik rechtdoor naar mijn andere job en kwam kot in de nacht thuis.gelukkig was dit alleen in de weekends en af en toe een weekend vrij. gelukkig waren mijn kinderen al groter anders had ik dat niet gedaan, ik heb trouwens niet gewerkt zolang ze niet naar school gingen, en later toen ik terug in dat vakantiehuis terecht kwam dat ondertussen een kinderhome was geworden kon ik mijn kinderen altijd meenemen in de vakanties, zij hebben daar ook goede herinneringen aan, trouwens daar hebben ze ook hun comunniefeest gevierd. dus tot mijn 51 jaar, toen viel de bom! ik had borstkanker. gedaan met werken! eerst een biopsie en voor de draadjes er uit mochten al een mamectomie;de dagen die ik moest wachten op de uitslag waren een echte nachtmerrie! maar ik voelde al dat het niet goed zou zijn, en inderdaad, het was een kwaadaardige tumor, na de amputatie bleef ik nog 5 dagen in het ziekenhuis en wéér moest ik een week wachten om te weten welke nabehandeling ik zou krijgen, het werd chemoterapie; mensen die het ook gehad hebben moet ik niet vertellen wat het is, ik praat nu over dertien jaar geleden, overgeven en overgeven, ziek en moe, moe, moe, maar ik moest vooruit, ik kreeg gelukkig hulp, maar ik had ook problemen met mijn arm, die wilde niet omhoog, en daar werd ik kwaad om, ik was niet aan mijn arm geoperreerd dus moest die omhoog, zestig keer ging ik naar de kinesist, maar het was niet voldoende, ik wou hem helemaal kunnen strekken, ik was immers linkshandig, ik moest daar mee kunnen werken, maar zo simpel was het niet, ik moest een aanvraag indienen bij de adviseur, je kreeg er toen maar zestig terug betaald, maar gelukkig was het antwoord positief, hij wenste me zelfs veel sterkte; dus terug naar de kinesist en als ik op die bank lag werd mijn arm zo uitgerokken dat de bank meeschoof, nog ben ik haar dankbaar voor dat geweld, alhoewel ik haar vaak uitgemaakt heb voor sadist. ik kon ook niet eten, de koffie die ik zo graag dronk stonk, dus heb ik sloten chocomelk gedronken, vlees luste ik niet, het was allemaal pap of drinkbaar, dus ik viel af, zag er niet uit en mijn haar viel uit, géééén gezicht! ik wou geen pruik, het was immers zomer en na de behandeling zou het weer wel aangroeien, het viel gewoon met klitten uit , gelukkig had ik voor de behandeling mijn haar kort laten knippen, maar 's morgens lag mijn kussen vol haar, gelukkig ben ik niet helemaal kaal geworden, het was alleen een vies gezicht, dus ik droeg sjaaltjes. de dag dat ik mijn laatste chemobeurt kreeg zijn we vertrokken naar spanje met de mobilehome, in de zon zou ik wel herstellen, de hele rit heb ik gelegen, twee dagen ,en overgegeven, maar toen we aankwamen wilde ik direkt in de zon; dat is me duur komen staan, ik kreeg grote rode vlekken op heel mijn lichaam,wist ik dat je dat beter niet zou doen! na vijf dagen zijn we van arremoede terug naar huis gereden! toen kwam de tijd van het herstel en de veelvuldige controles, ik moest nog vijf jaar medicijnen nemen, maar die hadden geen goede uitwerking op mijn lichaam, maar ja, het moest, dus heb ik dat volgehouden, maar wat was ik blij toen de oncoloog me zei dat hij me misschien wel genezen kon verklaren; wat daarna volgde is voor de volgende keer!
geen vrijdag maar zondag! vrijdag moest ik een emg laten maken en daarna een operatie laten doen aan mijn kaakbeen, amaaai! dat doet pijn! ik kan niet eten, bijna niet praten dus schrijf ik maar. nu ben ik hier om een machine was te drogen en mijn rekeningen te betalen, dus neem ik de gelegenheid te baat om nog wat toe te voegen aan mijn blog. graag zou ik er wat meer van kennen om een mooier blog te maken maar ik heb de kans nog niet gehad om verdere lessen te volgen, maar wat telt is de inhoud denk ik alhoewel ik wel plezieriger onderwerpen kan bedenken dan mantelzorg, maar ja, het is wat ik heb meegemaakt, en hoe ik het zie en voel. belangrijk vind ik ook dat de mensen die mij willen nadoen er misschien iets aan hebben, alhoewel ik dit niemand zal aan-of afraden, dit is iets persoonlijks dunkt me. vorige vrijdag is de dokter weer geweest voor mijn moeder, wéér heeft ze andere pijnstillers gekregen, panadol codeine, en alhoewel ik zei dat ze dat niet verdraagt moet ze ze toch nemen, met als gevolg dat ze weer amper kan lopen, duizelig en misselijk is, dus deze middag géén panadol. bovendien kreeg ze ook redomex om haar wat rustiger te maken, het is zo dat ze over van alles en nog wat ligt te piekeren, nu is het de verwarming weer die het laat afweten, ik doe er alles aan om zo snel mogelijk een oplossing te vinden want ze wil overschakelen van mazout naar gas, en de mannen van iveka hebben een maand nodig om haar dossier in orde te brengen, lieve deugd, wat een service! maar bij mijn moeder gaat dat niet snel genoeg, en dan blijft ze daar over doordrammen.ondertussen moet ik ook nog bonen plukken, courgettes, en aardappelen uitdoen, en het onkruid niet vergeten! dus vandaag geen tijd om iets anders te vertellen, zal voor de volgende keer zijn!
ik ga nu een vervolg breien aan mijn vorige verhaal daar alles rustig is met mijn moeder en ik niks bizonders te vertellen heb over haar.over dat vakantiehuis dus. daar ik alleen maar een getuigschrift had van de huishoudschool kreeg ik natuurlijk allerhande werk toegeschoven. er logeerden ongeveer zo'n honderd mensen in juli en augustus, dus moest er gekookt, gekuist en getapt en tafeldienst gedaan worden. ik begon om negen uur en stopte om tien uur 's avonds, het laatste werk dat we deden was patatten pitten met een man of drie, een jolige boel was dat, in die tijd keken we niet op een uur meer of minder, er mocht gelachen en plezier gemaakt worden maar het werk moest af; in die tijd werd er veel gezongen, vooral heimatliedjes, canons, driestemmig, enfin, vanalles!soms waren we 's avonds vrij en gingen we, personeel en families, op avondwandeling, er was een familiezaal waar 's avonds de ouders en het personeel bijeen kwamen, er werd accordeon gespeeld, piano, er werden spelletjes gedaan, gezongen, gedanst, zoals ik zei, het was een plezierige boel. ik denk dat de mensen die daar vroeger met hun gezin daar op vakantie geweest zijn daar goede herinneringen aan hebben, er werden vriedschappen gesmeed die jaren duurden en nog duren, en zij hebben allemaal geholpen aan de verbouwingen om het in orde te maken voor de kinderen die daar later geplaatst werden. zelfs die kinderen werden vaak door zo'n gezin 'geadopteerd' en namen hen mee op vakantie of uitstap, maar dat was jaren later.ik heb er drie seizoenen gewerkt en fijne herinneringen aan overgehouden, nadien ben ik bediende geweest in een grootwarenhuis, bij een advocaat gewerkt, en op een fabriek, maar dat beviel me niet. ondertussen had ik mijn man leren kennen, maar dat was niet naar de zin van mijn ouders, geen enkele jongen beviel hen, en als ik wou doorzetten mocht ik niet meer buiten.'s avonds ging ik bij een vriendin pantoffels vlechten om een centje bij te verdienen maar ook dat moest ik afgeven. op een avond was ik toch uit geweest met mijn man en de deur was op slot, wat ik ook riep, niemand deen open, dus ben ik met hem meegegaan en 's morgens van daaruit gaan werken. toen ik 's avonds thuisgebracht werd door mijn man lagen al mijn spullen in de gang op de grond en kon ik vertrekken. zelfs mijn spaarboekje kreeg ik niet van mijn vader, uiteindelijk moest hij wel, ik was immers meerderjarig; ik heb een half jaar bij mijn toekomtige schoonouders ingewoond en toen zijn we getrouwd, met de nodige problemen, mijn ouders moesten in die tijd nog tekenen en mijn vader zei dat hij dat wel wilde maar er geen voet voor zou verzetten, dus heb ik ddie advocaat geraadpleegd en die heeft dat voor mij in orde gemaakt, wij zijn dus getrouwd met een akte van eerbied zoals dat toen heette,en dat heeft me ook nog geld gekost. wij zijn naast mijn schoonouders gaan wonen en daar heb ik veel steun en liefde gekregen, het waren gelukkige jaren, maar na twee jaar kreeg ik een miskraam. een jaar later is mijn zoon geboren, maar stilletjesaan werd mijn schoonmoeder ziek, alhoewel we daar eigenlijk niet veel van merkten toen, het ging zo langzaam! ondertussen kreeg ik weer een miskraam. daar wil ik niet veel over kwijt,het was nu eenmaal zo, de eerste keer heb ik tien dagen in het ziekenhuis gelegen, de tweede keer op en neer, maar toen hadden ze de oorzaak gevonden. ondertussen vond mijn man ander werk en zijn we verhuisd. bleek dat ik weer in verwachting was! ik bleef thuis voor mijn zoontje en nadien voor mijn dochtertje, ik had een groooooote tuin, dus ik boerde! groenten allehande en inwekken, we hadden ook een kennel met st bernardhonden en gingen naar tentoonstellingen waar we vaak prijzen wonnen,zelf de koning kwam een kijkje nemen in brussel. ondertussen ging het niet goed met mijn schoonmoeder, na veel onderzoeken en vaak in het ziekenhuis viel het verdikt! ze had spierdystrofie, maar dat ze er van zou sterven wisten we niet, stilletjesaan geraakten verschillende ledematen verlamd en kon ze zich niet meer behelpen, ik ging drie keer per week naar haar toe om te helpen, met twee kleine peuters en 70 km op en neer viel niet mee, maar mijn man maakte lange dagen dus die miste niks.op een dag vertelde ze ons dat ze van het ziekenfonds mee mocht op reis met de boot de henri dunant, dat was een boot van het rode kruis, de dag voor ze vertrok gingen we haar opzoeken en een goeie reis wensen, toen vroeg ze of we nog wat wilden blijven en of ze haar kleindochter nog eens op schoot kreeg, die was toen vijf maanden, zoiets vroeg ze nooit, het was haar altijd goed, nooit kloeg of mopperde ze, dus ik vond dat wel wat raar, enfin tenslotte zijn we vertrokken. 's morgens hebben ze haar opgehaald met de ambulance en in de late namiddag kregen we een telefoontje uit venray dat ze opgenomen was in het ziekenhuis en buiten bewustzijn. we hebben de kinderen naar mijn ouders gedaan en zijn er naartoe gevlogen! mijn schoonvader was daar in zijn werkkleren, die hebben we naar huis gestuurd om zich te wassen en te verkleden, toen hij terug kwam zijn wij weer gegaan,in het ziekenhuis zeiden ze dat ze niet meer bij bewustzijn zou komen. 's anderendaags zijn we terug gegaan, maar geen verandering. pa bleef. op woensdagmiddag kwam ze weer bij, en ze vroeg naar mijn zoon, na veel aandringen zijn we teruggereden om hem op te halen, maar het waren vele kilometers en toen we arriveerden was ze al overleden en opgebaard. 57 jaar! waarom zij???, ze had nooit geen mens kwaad gedaan, terwijl mijn vader iedereen verdriet aandeed! toen ben ik erg boos en verdrietig geweest, het was zo onrechtvaardig! maar het leven gaat voort, vaak denk ik nog aan haar. dit is wel genoeg voor vandaag, tot later nu voeg ik nog een foto toe van har, de eerste dag op de boot, twee dagen voor haar overlijden
ja, het is al laat, maar toch wil ik nog iets toevoegen aan mijn blog.ik ga nog even terug naar mijn jeugd, toen ik vijftien was liet mijn moeder mij gaan dienen in de zomer, dan was het niet zo druk thuis want toen was er nog geen koeling, en zouden de kippen bederven, dus ik werd uitbesteed; ik moest gaan werken in een gezin met drie kinderen, pa vertrok 's morgens naar hasselt om zijn winkel open te doen en liet voor mij de zijdeur open, ik kwam een kwartiertje later; ik moest de hele week blijven, dus op maandagmorgen binnen en op zaterdagnamiddag naar huis. het eerste wat ik moest doen was de winkel kuisen zodat hij open kon om negen uur, maar madame lag dan nog in bed, dan de kindjes ophalen en eten geven, naar school brengen, bedden dekken, poetsen en de keuken, op woensdagnamiddag met de kindjes naar het stadspark, boven poetsen etc..... de hele week werk, ik vond het wel leuk tot op een maandagmorgen mijnheer weer vertrokken was, ik de winkel gepoetst en madame in de winkel stond! bleek er vijfduizend frank vermist uit de kassa, dat was het wisselgeld; dus madame naar mijnheer gebeld, die had wel degelijk dat geld in de kassa gelegd, dus moest uitgezocht worden waar het naartoe was, en wat denk je? ze kwamen bij mij terecht! heel mijn hebben en houden werd omgekeerd, door de politie gefouilleerd en hoe ik ook volhield dat ik daar niks van wist, ze bleven erbij dat ik dat gedaan had, maar omdat ze bij mij niks vonden stuurden ze me naar huis. thuis was het natuurlijk oorlog, ze geloofden me niet. na twee weken kwam mijnheer en madame bij ons thuis aan om zich te verontschuldigen, ze hadden de dader gevonden, iemand die door hun servituut moest om bij zijn huis te geraken, die had zeker gemerkt dat ik daar gewoon binnenstapte op maandagmorgen; en of ik terug wilde komen? war dacht je? hoe mijn ouders ook aandrongen, ik wilde niet! en dat heeft mijn hele verdere leven een stempel op me gedrukt, praat me niet van iets dat weg is of verloren of gestolen, want dan vlieg ik uit mijn krammen, het is nog altijd een zeer punt, en de deur ging helemaakl dicht toen ik na vele jaren vernam dat één van mijn broers steeds geld stal uit de portefeuille van mijn vader in de tijd dat ik het huishouden deed thuis. zeer vaak heb ik slaag gekregen met een stok omdat er regelmatig geld ontbrak , zijn portefeuille stak in een jasje in de woonkamer, als er iemand konijnen bracht of duiven of gelijk wat dan zei mijn vader altijd: ga binnen maar geld halen, dus ik moest altijd betalen. achteraf, jaren later, begreep ik hoe hij dat heeft kunnen doen, zoals ik al vertelde was de tuin zeer groot, en om naar de wasdraad te gaan of groenten te gaan halen moest ik steeds langs de slachterij passeren, zij zagen mij allemaal gaan, en dus moest die ene broer steeds naar de w.c. als ik niet binnen was en zag hij zijn kans schoon. dit ben ik maar te weten gekomen op het plechtige communiefeest van mijn zoon, dus vele jaren later! en hij was daar ook en vertelde dat koud weg! dus kan je begrijpen dat het me aangrijpt als hij zegt dat ik bij mijn moeder ben gaan wonen voor het geld en dat ik met alles weg ben! het is gewoon verschrikkelijk! het blijft me pijn doen, ook al weet ik dat ik recht in mijn schoenen sta, ik slaap er soms niet van, nog geen eurocent wil ik van mijn moeder, soms wil ze me wel eens iets extra toestoppen maar ik weiger het aan te nemen, en als ik dan uitleg waarom niet dan zegt ze dat ze dat nooit geweten heeft en waarom ik haar nooit iets vertelt heb, maar ik snap dan weer niet dat zij daar nooit iets van gemerkt heeft! mijn andere broers en zussen zeggen dat ik me niet zo druk moet maken, dat ze allemaal achter me staan, maar ik kan het niet helpen, het doet pijn. na dit avontuur mocht ik gaan werken in een vakantie tehuis waar gezinnen op vakantie kwamen. dat waren alleen de maanden juli en augustus, voor de rest van het jaar werden daar cursussen voor verloofden gegeven, het was ook de thuisbasis van de VKAJ waar ik later ook lid van ben geweest, maar dat is voor de volgende keer!
wéér vrijdag,en toch weer even over mijn moeder, ze is weer eens gevallen bij het opstaan, heeft de toiletemmer in haar zij gekregen, want ze vindt het genant om die door mij te laten uitdragen en dus probeerde ze het zelf, ik was op het andere toilet en ik hoorde het rammelen, en ja hoor, daar lag ze weer,met de emmer naast zich en helemaal nat! dus het rommeltje maar weer opgeruimd, en boos geworden.honderden keren had ik haar al gezegd dat ze niet mocht lopen met iets in haar handen omdat ze die nodig heeft om te voelen en haar evenwicht te bewaren, maar steeds doet ze het wéér. dus zij verdrietig, zei dat ze nooit iets mocht doen van mij, maar ik zei dat dat niet waar is, ze mag alles doen waar ze bij kan gaan zitten zoals die bonen kuisen, dat doet ze wel op het gevoel maar dat geeft niks , ik kijk het toch wel na; en 's middags wéér van dat! wéér boos ! we waren aan het eten en ik maak alles voor haar eerst klaar en dan begin ik, maar ik was nog iets van de post aan het doornemen terwijl ik at, dus ze was eerder klaar dan ik en wat deed ze? ze begon de tafel af te ruimen, dus heb ik alles maar weggegooid en ben op de wc gaan zitten om af te koelen! sorry mensen , maar af en toe verlies ik mijn geduld, ik ben ook geen engeltje. het is weer bijgelegd hoor!lang blijf ik niet boos.voor ik naar hier kwam heb ik alles weer klaar gelegd en gezet voor de nacht, morgenvroeg om 8 uur ben ik weer daar. maar dan nu een ander onderdeel van mijn leven. ik ben opgegroeid in een gezin van negen kinderen, waar ik de derde was, ik was het eerste meisje, en zoals dat toen gebruikelijk was moest ik met mijn 15 jaar thuisblijven om het huishouden te doen. doordat mijn ouders een zaak hadden, kreeg ik de verantwoordelijkheid van het gezin;als je bedenkt dat dit al vijftig jaar geleden is kun je je voorstellen hoe dat toen ging, bedden waarvan de matrassen gevuld waren met kapok ( kent u dat nog?) die waren zwaar om te schudden, elke morgen een pan spek voor 11 personen, 5 broden per dag, patatten, groenten uit de hof, zie je me al spinazie plukken? een bad vol en bijna niks over houden? de was moest geweekt in sodawater, de dag nadien laten trekken op een klein vuurtje, wassen met de roefel, nadien een machine met een vleugel, spoelen, op de bleek, in de javel, in het blauwsel , stijven en op de draad, weer of geen weer, al vroor het dat het kraakte, die was moest op de draad buiten, en die stond dan nog eens ver van huis ook, dus sleuren met die manden. nadien het gesteven goed insprenkelen met water en ineen rollen. maar dan kwam de strijk! strijkijzers op de kachel!!! winter en zomer en dat schoot niet echt op! dus was je wel een tijdje zoet met de was alleen. dan ' maandags 11 paar schoenen poetsen want die waren voor 's zondags.! poetsen was echt poetsen he, als mijn moeder met haar vinger over een plint ging en ze zag stof dan kon je maar beter opnieuw beginnen ,de ramen werden gewassen met een ragebol en afgegoten, een wisser hadden we niet.na het ontbijt had mijn moeder het eten voor de kippen klaar en moest ik of een van mijn zussen de kar trekken met het kippevoer, zoals ik zei, het was ver, we reden gewoonlijk met de fiets als we achter in de tuin moesten zijn, maar om de kippen te voeren moesten we de kar trekken. als de kippen groot waren en verkocht waren moesten we helpen de schuiven met uitwerpselen schoonmaken, zwaar werk want de bovenste rijen stonden te hoog om goed te zijn voor je rug. als de kippen geslacht werden( daar moest ik gelukkig niet aan meehelpen) werden ze netjes in de kelder opgezet om op te stijven maar 's morgens was het vroeg dag en moesten die beesten weer in bakken gedaan worden en uit de kelder geleept om op de vrachtwagen geladen te worden, dat was het werk van mijn moeder en mij gewoonlijk. maar ondertussen moest die pan spek ook klaar zijn want mijn broers of vader reden dan 's morgens om zeven of acht uur naar antwerpen. dan was het de slachteij kuisen, pluimen laten drogen, naar de zolder doen, later opzakken en dan werden die naar de markt gebracht, maar het ergste daarvan vond ik dat stof, stof, stof, je kon de hele dag je neus snuiten en dat was altijd zwart!!! in de vakanties was het niet zo druk, dan werden we met een man of vijf (kinderen) naar een bos gebracht met de nodeige zakken en een boterham, en konden we mastappels rapen, na enkele uren kwam mijn vader ons halen, lege magen en volle zakken en naar huis. later, als de vrachtwagen vol was werden die mastappels in antwerpen verkocht en de opbrengst daarvan werd op de spaarboekjes van de kinderen gezet, maar dat was dan ook alles wat ik had toen ik trouwde, nl. 8000 frank!!! het vervolg volgende keer, daag
hier ben ik weer terug! eigenlijk sta ik er van te kijken hoe mijn moeder recupereert, ze begint ook beter te eten en ze wandelt al wat rond, alleen lang zitten is er niet bij want dan krijgt ze pijn in haar zij; van de week deed ze me opkijken, ik had een emmer snijbonen geplukt en natuurlijk mijn voet verzeerd, dus had ik de emmer in het aanrecht gezet en tegen mijn moeder gezegd dat ik eerst een paar boodschappen ging doen voor de winkels zouden sluiten en ik die bonen later wel zou doen, wel, toen ik terug kwam had ze de bonen gekuist en lag braafjes in haar bedje! ze had zo'n medelijden met mij dat ze dat maar vlug gedaan had! zo kan ik tenminste ook wat doen zei ze! gisteren moesten de andere drie draadjes eruit, maar de wonde was open gegaan, dus draadjes eruit en plakstrips erop met het verbod om op mijn voet te steunen, dus loop ik weer met krukken, of tenminste met één, want met twee ben ik op mijn neus gegaan, recht in de courgetten! ik kan helaas niet op mijn hoofd of handen lopen, dus ik probeer mijn voet te sparen, en ik die dacht dat dat klein bier was! ja watte! de dokter noemt het fibromatose , kan je op internet vinden, dus ik ga het hier niet uitleggen.deze week is een beetje een rare week, ik had naar mijn zoon gebeld en gevraagd hoe het daar was en hij zei, zijn gewone gangetje, ik vraag hoe het met rando gaat (zijn rotweiler) omdat het beest al oud is en hij zei weer hetzelfde, en de dag nadien krijg ik een smsje met de mededeling ' rando gisteren overleden' , dat was wel even schrikken, dus heb ik gisteren nog maar eens terug gebeld en ze hebben hem begraven op het land van hun vorige woonplaats, ze zullen hem missen. even later een telefoontje van mijn dochter die in mallorca op vakantie zit, had een wieltje van mijn valies verloren zei ze en zou wel een andere kopen daar, en mijn kleinzoon die vroeg waar de kolken waren in de zee! dat kan ik toch niet weten he! ik heb gezegd dat hij niet in zee mag als er een rode vlag wappert, blijkbaar amuseren ze zich daar wel! deze namiddag heb ik mijn zus opgetrommeld om boodschappen te dragen,ondertussen was de verwarmingsmonteur bij mijn moeder, de tweede keer al want hij moest een onderdeel gaan halen in antwerpen, amaai!, dus voor de tweede keer de garage proper gemaakt, want mazout is smerig en vettig, en nu amaai mijn voet! eten gekookt, de medicijnen voor mijn moeder klaar gemaakt en haar voor de nacht, ze stond er op dat ik vertrok, ze zou haar plan wel trekken, gelukkig kan ze me altijd bereiken met mijn gsm;dus zit ik nu hier met het beentje omhoog en mijn relaas te vertellen, als er niks bizonders meer gebeurt deze week ga ik volgende keer een ander onderwerp aansnijden, dus tot de volgende keer
vandaag is het dinsdag, het is even geleden dat ik nog hier was, maar er is dan ook heel wat gebeurt in die tijd. vorige week maandag ben ik geoperreerd aan mijn voet, er werd een tumor weggehaald, die goedaardig bleek te zijn, het waren wel een paar spannende dagen, recht van de operatietafel naar mijn moeder die nog steeds in het ziekenhuis lag, veel moeten lopen want het is nogal een afstand van het ziekenhuis naar de parking; de dag erna 's morgens een bronchoscopie, een uurtje geslapen en toen weer naar boven, ik ben bij mijn moeder gebleven tot twee uur, daarna ben ik naar huis gegaan omdat ik misselijk en moe was,wéér lopen, dus dat deed mijn voet geen deugd, gelukkig werd ik de volgende dagen geholpen door mijn zus en schoonzus, de kleinzoon heeft in de tuin gewerkt en het loopwerk voor me gedaan, maar toch blijft er altijd wat te doen. gelukkig mocht mijn moeder donderdag naar huis, mijn zus en broer hebben haar gehaald, want ik kon ondertussen niet veel meer lopen en dan met je moeder aan de arm, dat ging niet. haar toestand is ongeveer hetzelfde, ze heeft zwaardere pijnstillers gekregen, afwachten of haar maag en nieren dat blijven verdragen, ze loopt af en toe een rondje rond de tafel maar als ze een half uur op is klaagt ze van haar rug en moet ze weer gaan liggen, eten doet ze nog steeds weinig, ik bekijk het maar van dag tot dag; ondertussen waren ook mijn vrienden teruggekomen voor een begrafenis, de dag nadien ben ik met hen en mijn dochter en kleinzoon gaan winkelen! had je moeten zien, ik in de rolstoel geduwd door mac en de kleinzoon op mijn schoot, de dames met een winkelmandje, en ik aanwijzen wat ik nodig had! daarna in de cafetaria nog even koffie gedronken en wat gekletst en afscheid genomen; zaterdag snijbonen geplukt en klaargemaakt voor de diepvries en gisteren gewone boontjes, ben op een emmer gaan zitten terwijk ik plukte en ze in de emmer gekipt! voor alles is blijkbaar een oplossing, moeilijk gaat ook! vandaag moest ik dan terug naar het ziekenhuis om de draadjes uit te doen, en wat dacht je? niet dicht, dus maar twee draadjes eruit, vrijdag de rest, nu ben ik hier om voor mijn moeder hulp aan te vragen via de pit,dat zijn dienstencheques, en dan krijg ik één hulp in plaats van twee, en hoef ik alleen maar met cheques te betalen in plaats van al die rompslomp van papieren van familiehulp en poetsdienst.heb de post nagekeken en de rekeningen betaalt, dus ik kan er weer vandoor, tot later!
welke dag zijn we vandaag? door al die drukte weet ik niet meer in welke dag ik leef;gelukkig waren mijn vrienden daar, ik ben met hen een hapje gaan eten, enkele winkels gekeken en door het dorp geslenterd, en schrijf dat maar op! gewoonlijk is het hollen! ' s avonds was ik te gast bij mijn vrienden in mijn eigen huis, dat was nog eens een fijn gevoel, ik mocht zelfs niet helpen met de afwas! tussendoor deden we ieder onze eigen zaken en de laatste avond, zaterdag werd ik nog eens uitgenodigd om mee te gaan eten bij de chinees! lekker , en ik heb er van genoten, jammer genoeg toen ze op de terugweg waren naar huis kregen ze bericht dat een familielid overleden was die ze de dag tevoren hadden bezocht. dus mag ik ze binnenkort weer verwachten, jammer dat het voor een begrafenis is.de operatie aan mijn voet was uitgesteld tot vandaag, dus nu zit ik met mijn voet omhoog, om halfnegen was ik al klaar en ben recht naar mijn moeder gegaan, maar na een half uurtje werd ze weer meegenomen voor een slikonderzoek! wat zal er nog komen, ze praten niet van naar huis gaan, dus? morgen moet ik voor mezelf naar die dokter dus ik ga hem de pieren uit zijn neus vragen, ondertussen heb ik ook de uitslag van mijn bloed en die is verre van goed, nu ja , dat hoor ik morgen dan wel. ondertussen heeft mijn moeder ook aan de arts gevraagd om haar leven te beeindigen, en vandaag weer, maar men reageert er niet op, ze maken een notitie en weg zijn ze. om halfdrie was mijn broer daar en had een zus laten weten dat zij kwam om mijn moeder met het eten te helpen, dus ben ik naar huis gereden, even uitgetest of mijn voet meewilde, en ja hoor, ik kon autorijden. morgen ga ik na het doktersbezoek weer naar het ziekenhuis, de voorbije dagen heb ik de living een grote beurt gegeven, gordijnen , kleedjes tapijten, rolluiken, ramen, enz. kan ze weer in een fris huis thuiskomen hoop ik. morgen zijn de snijbonen ook weer aan de beurt, dus weer werk genoeg als ik van het ziekenhuis kom, maar wat moet ik anders, ik voel me zo alleen in haar huis dat ik altijd wel wat zoek om te doen.wanneer ik nu weer terugkom weet ik niet, dus tot later
ben er toch weer even geweest, mijn zus zou gaan om haar te helpen bij het eten, maar net op de middag kwamen ze haar weer halen voor een gastroscopie, dus, ze mocht pas na twee uur weer eten, mijn zus heb ik dan maar naar huis gestuurd, en ben zelf gegaan. maar deze morgen werden we verrast door een verschrikkelijke hagelbui, kom ik thuis bij mijn moeder om de snijbonen te oogsten, en de bladeren van alle groenten zijn doorboord door hagelstenen, de begonias helemaal vernield, een tak van een boom van de strrat op de oprit, enfin, eerst alles opgeruimd,daarna de bonen geplukt, gewassen, gesneden en ingevroren, gelukkig had ik hulp en mijn broer was ook al komen kijken naar de schade, dat maakte dat ik pas om 12.30 uur klaar was, ik moest ook nog een en ander bijeenzoeken voor mijn moeder, het was niet voorzien dat ik vandaag zou gaan, maar ja.....nu is het 16 uur, heb een machine was ingestoken, ze zijn de trappenhal aan het poetsen, dus ik kan niet weg want ik moet tekenen en de deur afsluiten, het lijkt wel of iedereen hier in de blok op vakantie is. daarna nog even naar mijn zus en naar mijn tante, en dan kan ik even voor mezelf zorgen, in afwachting van de komst van mijn vrienden, jongens , wat zie ik daar naar uit; morgenvroeg word ik geoperreerd aan mijn voet, dus van de operatiekamer naar mijn moeder, zal wel zien hoe ik thuis kom en dan hou ik het voor bekeken morgen, dus dat doe ik nu ook! tot kijk
woensdagnacht, en ik zit hier! dus u kunt zich al wel weer voorstellen wat er is gebeurd! de dokter is dinsdag weer geweest om dat het maar niet beterde met de toestand van mijn moeder, ze had al 8spuitjes antibiotica gehad, maar ze beterde niet, ze had ook steeds diaree, haar bloeddruk schommelde tussen 14 en 20 en terwijl de dokter haar polsslag nam schoot die plots naar 120. dus........... weer naar het ziekenhuis,om 15 uur vertrokken we, moeder, mijn zus en ik, en dat van gewoonlijk op spoed, maar het duurde lang en ik heb mijn zus naar huis gestuurd, die had het druk, ik zou wel thuisgeraken.maar op spoed ging het ook niet vooruit,tweemaal kwamen ze een hartfilm maken, ze namen haar mee voor fotos van de longen en de buik,daarna weer het bed in, maar haar bloeddruk bleef hoog. dan hebben ze haar een infuus aangelegd die haar bloeddruk moest doen dalen en zuurstof; op het ogenblik dat ze haar dat brilletje opdeden zei ze; nu ga ik naar onze lieve heer! om 21 uur had ze een kamer, kast gevuld, medicijnen afgegeven,ondergestopt, afscheid genomen en de volgende dag terug, dus gisteren, want het is al donderdag.om 11 uur was ik er weer, maar ze hadden haar meegenomen voor een broncoscopie, toen ze terug kwam zag ze er vreselijk uit, ze kon niet praten,ze hoestte slijmen op,en ze was doodop. ze zei dat ze geen bezoek wilde, ze was te moe, dus ik iedereen opgebeld. ze was nog maar amper een half uur terug of ze moest weer mee voor longfotos, maar in die tussentijd had ik een afspraak met de oncoloog, maar ik was weer gauw terug, moeder was er ook weer, maar toen moest ze weer mee voor een hartfilm, een van de verpleegsters maakte zich boos en zei, hoe kan dat nu, een mensje van 93 die pas terug is van een brocho,hoe kun je die nu al meenemen, maar ja, wat moest, moest. uiteindelijk waren alle onderzoeken gedaan, kwam een verpleegster met een spuitje die ze in het poortje moest spuiten, maar er was al een infuus aan, dus een kraantje er bij aan gezet, dat deed pijn, en zo het spuitje erin.na twee uur mocht ze eten, opgewarme biefstuk die nog in de micro stond, dus niet veel gegeten.heb haar nog naar de toiletstoel gebracht en in bed gestopt en toen ben ik vertrokken, kwam er toch nog een van mijn broers aan, gelukkig was ze toen weer wat op adem kunnen komen.dan ben ik mijn kleinzoon gaan oppikken, de was uit de machine gehaald, die zit hier nu in de droogkast, en morgenvroeg gaan we snijbonen plukken, snijden in invriezen, daarna terug naar het ziekenhuis. ondertussen moest ik ook de verpleegster en de kinesiste weer verwittigen en zo hang je een hele tijd aan de telefoon, want de familie belt ook, en steeds maar opnieuw uitleggen. de longarts heb ik gesproken die zei dat er een hartklep niet meer werkt, dat ze weinig of geen ontsteking vinden in haar bloed en dat het onderste stuk van haar longen toch niet in orde is.vanavond bij het avondeten kreeg ze 2 dafalgans, benieuwd of ze dat gaat verdragen. ik heb haar pamper uitgezwierd en een nette onderbroek aangedaan met een verbandje, haar brilletje uitgedaan en ben met haar naar de wc gegaan waar ze alles gedaan heeft wat moest.morgen ben ik vrij, mijn vrienden komen een paar dagen logeren en ik kijk er erg naar uit, maar vrijdag krijg ik een operatie aan mijn voet,dus hoop ik dat ik kan lopen.deze vrienden blijven enkele dagen hier, dus ik zal enkele dagen niks te vertellen hebben, dus de groetjes
ben weer hier en heb eerst maar een antwoord gegeven op de reactie van mijn zoon,met een foto! vandaag is de verpleegster weer geweest, een spuitje antibiotica, een lavement want ze had weer veel pijn, de kinesiste die ook haar abdomen masseerde en zo de stoelgang bevorderd, morgen komt ze terug en laat het aparaat bij mij zodat ik het zondag ook kan gebruiken, moeder werd weer gewassen en in de frisse lakens gelegd, heeft een beetje warm eten gegeten, aardappel met witte selder en kip, daar houdt ze van, nadien nog een sinaasappel en terwijl ze daar mee bezig was kwam de dokter; onderzocht, en nog maar eens drie spuitjes meer voorgeschreven, want het was toch erger dan ze dacht. maandag moet ik bellen om te vertellen of er vooruitgang is. woensdag heb ik zelf een afspraak met de dokter, maar dat is voor later.dus de afwas gedaan, in de tuin het nodige gedaan, en morgen staat er ook weer een en ander op het menu, dus het zal kort zijn vandaag, bij aankomst hier ben ik direkt naar de tuin gegaan om daar een beetje orde op zaken te stellen, juist nu ik hulp kan gebruiken hebben de poetsvrouw en de familie hulp vakantie! help!!!!!!!!!!!!! ik voeg er ook nog maar een foto aan toe van mijn moeder in betere tijden en mijn schoonvader die toe al leed aan de ziekte van alzheimer en bij ons inwoonde;dat is alles voor vandaag hoor, tot later
woensdag waren de avonturen nog niet afgelopen! moeder kloeg steeds meer van haar buik en haar rug, dus de dokter er weer bij, leek ze longontsteking te hebben, en ze zit nog altijd met die darmobstructie, natuurlijk kwam de dokter weer op het laatste moment zodat ik weer moest vliegen om op tijd bij de apotheek te zijn, nu krijgt ze zes spuitjes antibiotica en de kinesiste komt alle dagen om te kloppen, daar ik de verpleegster niet kom bereiken voor 22 uur heb ik mijn dochter opgetrommeld om haar een spuitje te geven want dat moest nog dezelfde dag. vandaag komt ze nog eens terug, morgen haar vaste verpleegster. ondertussen is de kinesiste al geweest en nu mag ik vandaag weer de halve familie verwachten, dus het wordt een kort stukje want ik moet er weer vandoor, tot later.
de dokter is weer geweest , maandagavond voelde mijn moeder zich niet al te best en vroeg zelf om de dokter te bellen, haar bronchitis verbetert niet, nog altijd geel sputum en ze heeft de kracht niet meer om ze op te gooien. dus een ander medicijn, de kinesiste die komt kloppen, leert hoesten en oefeningen doet, die is gisterenavond geweest; ondertussen ben ik een flesje eucalyptus gaan halen, een essentiele olie en heb enkele druppels in de verdamper gedaan; daarbij heeft ze een obstructie in de dikke darm en krijgt ze lavementen en zakjes, maar tot nu zonder succes, ze heeft erge pijn! lieve Heer help haar toch uit haar lijden, het is niet om aan te zien. heb mijn post vlug doorgenomen en dit stukje toegevoegd maar moet weer terug groetjes, tot de volgende keer!
mijn moeder is weer thuis maar dat is geen onverdeelde vreugde geworden! vrijdag kwam ze thuis, maandag moest ik de dokter bellen, ze voelde zich ziek en hoesten, hoesten!! blijkt ze een bronchitis opgelopen te hebben in het ziekenhuis, dus het liedje van voor af aan! eerst de dokter, de apotheker, het eten dat ze niet wou en dat ik dan maar in de vuilbak moest gooien, ze moest antibiotica nemen en twee dagen later aan de dokter laten weten hoe het ging, morgen moet ik weer bellen, blijkbaar vertrouwen ze het niet en ik ook niet, ze wil niet eten, ze wil niet alleen blijven, dus vorige vrijdag was ik weer niet hier, maar vandaag ben ik er weer even. tussendoor de groenten uit de tuin oogsten en invriezen, naar de winkel en ondertussen was een broer op bezoek geweest bij mijn moeder wat haar erg zenuwachtig en bang gemaakt heeft, die kwam nl. al 6 jaar niet meer thuis, en heeft haar van alles naar haar hoofd geslingerd, stoer he! een mensje van 93 jaar lastig vallen, hij kon natuurlijk zien dat ik er niet was, mijn auto stond er niet. het verhaal was dat ik te veel van huis was, te veel mijn vrienden ontmoette, meer bij mijn moeder moest blijven, dat ik met alles weg was maar dat hij niks hoefde te hebben want hij had meer dan wij acht broers en zussen samen etc........het maakte me woedend en triestig tegelijk, ik heb medelijden met hem, vroeger, voor ik bij mijn moeder ging wonen gingen wij elk weekend samen eten, hij kwam mijn man wel eens ophalen als hij ergens naartoe moest enz, en plots, op de dag dat wij daar gingen wonen op mijn moeders verzoek en met instemming van mijn andere broers en zussen kwam hij niet meer ,tot enkele dagen voor het overlijden van mijn man, maar alléén omdat mijn zus hem geroepen had; daarna nog één keer omdat mijn moeder wat uitdeelde, en dat was alles. ik heb er lang verdriet over gehad, en nog, hij heeft al enkele jaren kanker en is nog altijd in behandeling, en daarom begrijp ik hem nog minder, je zou zeggen dat hij dan wat medelevender zou zijn geworden , maar nee, bij hem draait alles om geld! daarom vertrouw ik het niet dat hij nu op bezoek kwam, en ik denk ook dat mijn moeder dingen voor mij verzwijgt die hij gezegd heeft.Wat kwam hij doen??????????? mede daarom waagde ik het niet om vrijdag naar hier te komen. wat hij zei is oud nieuws, hij heeft dat allemaal al zo lang en zo vaak gezegd, maar de mensen in het dorp geloven en vertrouwen hem niet, hij is zakenman, maar ik wil er geen zaken mee doen! niemand van mijn broers of zussen heeft kontakt met hem, maar ook niemand van de familie van zijn vrouw heeft kontakt met hen, dat moet toch een oorzaak hebben?en dan had ze nog de brutaliteit om op de begrafenis van mijn neef tegen zijn moeder te zeggen dat ze niet op de uitvaart kwamen omdat ze ook nooit uitgenodigd werden op bruiloften! wie zegt nu zoiets tegen een moeder die pas haar zoon verloren heeft??? bovendien is dat een pertinente leugen, ze zijn altijd uitgenodigd geweest. dus de emoties laaiden weer hoog op, en dan als laatste kreeg ik een telefoontje van mijn dochter dat ze met drie voedselvergiftiging hadden opgelopen! dus ik daar naartoe, of mag dat ook niet meer? ik heb ook nog een gezin, familie die ik wel eens wil zien, en mijn zoon die ik zo mis, daar wil ik ook vaker naartoe maar kan ik niet door mijn moeder,dus ik ben al zo beperkt in mijn bewegingen,en dat komentaar kan ik dan ook slecht verdragen, ik doe wat ik kan, maar ik heb maar twee handen en twee benen en kan niet overal tegelijk zijn, ik heb ook nog een paar vriendinnen die kanker hebben, mag ik die dan ook niet meer bezoeken?. ik weet niet meer wanneer ik goed doe, ik heb het er erg moeilijk mee.morgen is het zes jaar geleden dat ik bij mijn moeder introk, maar ik vraag me nu wel eens af of ik daar goed aan gedaan heb;ik ben zo moe, moe, moe, moe.......
moe!!!!!!!!!!!!!!!! alles wat ik van plan was te doen vandaag heb ik gedaan, het is weeral 22 uur geweest , mijn pc is weer in orde maar nadien kwam de buurvrouw nog op de koffie en kwam mijn zus nog even langs, op het einde van het liedje zijn we nog iets gaan drinken,pfffffffffffff............... mijn broer was te laat in de garage, dus daar heb ik een eind staan schilderen, zijn eerst naar het ouderlijk huis gereden om de zak van het huisvuil buiten te zetten, toen met twee naar het ziekenhuis, met het avondeten helpen maar ze kan het weer alleen, naar de apotheker geweest, afspraak gehad met de cardioloog, haar bed op orde gebracht, blauwe plekken ingesmeerd, voor het bed gebeld, dat brengen ze morgen tussen 10 en 12 uur, dus heb ik mijn broer gevraagd om hen op te wachten want ik kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn,de verpleegster en familiehulp gebeld, daarna met mijn broer iets gaan eten en hem weer afgezet bij de garage, maar daar moest hij nog wachten. morgen moet ik kleren gaan halen om aan te doen als moeder weer naar huis komt, na 2 uur mag ik haar gaan halen, nadat ze geinstalleerd is moet ik nog boodschappen doen voor het eten, en dan zal de dag weer goed gevuld zijn; gelukkig is dan dat heen en weer gerij voorbij! als alles weer een beetje op orde is ga ik een ander hoofdstuk aansnijden maar dat is voor de volgende keer, gelukkig eindigde de dag nog met een telefoontje van mijn zoon en schoondochter in spanje! toch iets leuks om de dag te eindigen! slaapwel, want ik ben zo moe!!!!!!
vandaag ben ik er van tussengemuisd! maar toch nog even naar het ziekenhuis geweest! vandaag hebben ze radiografieen gemaakt van mijn moeder haar rug en haar hielen, maar vanavond hadden de verpleegsters nog geen uitslagen, dus dat wordt afwachten tot morgen, hopelijk mag ze dan toch vrijdag naar huis! vandaag zijn er vijf broers en zussen bij haar op bezoek geweest, dus ze heeft niks te klagen, en toch heb ik het druk gehad! in het kort: vanmorgen om halftien vertrokken met de bus naar de zoo, om vier uur uitgeregend, de bus van vier uur dertig en om zes uur thuis, daarna om een matras gegaan, dan nog een bezoek en een afspraak voor morgen met een vriendin die naar het ziekenhuis moet, ik ben namelijk ook nog vrijwilligster bij de kankerfederatie en doe vaak vervoer van en naar het ziekenhuis, daarna naar huis, eten en in bad en nu zit ik hierweer, maar niet lang, ik ben moe, zo de hele dag buiten ben ik niet gewoon, bij mijn moeder zit ik bijna altijd binnen. morgen wordt een zéér drukke dag, om halftien naar de paradontoloog, daarna naar het ziekenhuis om mijn moeder te helpen bij het eten, en om mijn vriendin op te zoeken, als ze geholpen is neem ik haar weer mee naar huis, maar ik moet ook mijn broer afhalen in de garage, hij heeft een ongeval gehad en zijn wagen moet binnen van drie tot zeven uur, dus die breng ik ook nog vlug even naar het ziekenhuis, helpen bij het avondeten en niet vergeten de verpleegster en de familiehulp te bellen,tussendoor moet ik mijn zus ook nog zien en 's avonds rond acht uur komen ze mijn pc nazien, dus ik weet niet of ik morgen nog iets toe kan voegen, maar nu ga ik naar bed, uitgeteld!!!!
zoals gezegd, afspraak om 13 uur bij de dokter die haar laatste medicijnen opgestart had; mijn dochter mee, maar ze was er niet, dus ik naar beneden een beker koffie halen, en wat dacht je? ze was geweest en heeft tegen de verpleegster gezegd een nieuwe afspraak te maken,maar even later liep ik haar tegen het lijf. haar conclusie was simpel; ze verdroeg de medicijnen niet,maar de pijn in haar rug kwam van het ribtipsyndroom en daar was niks aan te doen en een epidurale om een epidurale zou ze nooit doen, dan kon ze wel bezig blijven, toen ik vroeg hoe het zat met de ct scan die ze gepland had zei ze dat ze het zou bekijken en in samenspraak met de hartspecialist; een paar uurtjes later kreeg ik de mededeling dat er morgen fotos gemaakt worden van haar hielen en dat ze vrijdag nar huis mocht.!dat was het dan, ze hebben opgelost wat ze veroorzaakt hebben en daarmee is de zaak opgelost, dus ze zit nog altijd in hetzelfde schuitje, ze vinden haar te oud om nog iets drastisch te proberen, de enige uitweg is nog paracetamol en die heeft ze al kilos op! je moet er maar mee leren leven zegt men dan! ik was er al vroeg vanmorgen, heb haar uit bed gehaald, een wandelingetje gemaakt op de gang en dat ging reuzegoed, ze praat ook weer norrmaal en heeft weer eetlust, ze doet het weer bijna alleen! rond drie uur ben ik naar de mediotheek gereden om een ziekenhuisbed te huren, morgen wordt haar eigen bed in de living gezet en het andere op haar kamer, zo kan ze 's nachts er niet uitvallen en ik denk dat ik haar 's nachts maar van die nachtluiers aan ga doen, dan hoeft ze er niet meer uit en kan ze ook niet meer vallen , ze is er nu een beetje aan gewend alhoewel het vreselijk stinkt! (sorry) maar als het alleen voor de nacht is zal het wel meevallen denk ik! altijd optimistisch blijven!!!! morgenmiddag gaat mijn zus haar helpen want ik neem een dagje vrij, ik ga met dochter en kleinzoontje mijn broeders en zusters opzoeken in de antwerpse zoo! alles is al geregeld voor morgen en ik ga nog vlug 's avonds even kijken, dus voor morgen zal ik weinig te vertellen hebben alhoewel......... je weet maar nooit!
vlug even een klein berichtje, vanavond kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis,ik moet morgen om 13 uur in het ziekenhuis zijn voor een gesprek met de dokter die de laatste medicijnen opgestart heeft! ben benieuwd wat dat zal geven! spetters! want ik ben nog altijd boos, het had helemaal niet zo moeten lopen. deze middag zat mijn moeder in de zetel tot mijn stomme verbazing,dus heb ik ook maar wat uitgeprobeerd en haar en stukje laten lopen tot aan de tafel om te eten en met wat steun lukte dat wonderwel! ze heeft ook zelf gegeten , met de nodige pros, maar enfin, lang geleden. wat me dan weer verwonderde was dat ze voortdurend wartaal uitsprak, ze gebruikte zelfs het woord 'katafalk' , waar ze dat ooit gehoord heeft mag de duivel weten! deze avond bij het eten ging het ook redelijk en heeft ze een stukje in de gang gelopen, gesteund door mijn zussen, ik was er niet, moest nodig naar de kapper.morgen ben ik er weer om 11 uur om haar te helpen bij het eten en daarna dat fameuze gesprek, mijn dochter gaat mee, zij is verpleegster en begrijpt beter dat koeterwaals dat dokters gewoonlijk gebruiken. ik ben er klaar voor! tot de volgende keer.
ik ben al weer terug, in het huis van mijn moeder kan ik nu niets doen, en dus zit ik weer in mijn eigen apartementje,een beetje verloren en de dag overdenkend;deze morgen ben ik naar het ziekenhuis geweest en mijn moeder geholpen bij het eten, ze had niet veel trek, gisteren in de loop van de dag werd de baxter verwijderd en vandaag is haar toestand weer achteruit gegaan, ze kloeg van hoofdpijn, ze was weer slecht te verstaan en ze had weer hallucinaties; rond 11 uur kwam de dokter en in de loop van de namiddag kreeg ze weer een infuus met medicijnen. vanavond ben ik weer geweest en ze voelde zich beter, ze wilde zo graag op haar rechterzij liggen dus heb ik de verpleger gehaald, ze knapte er van op. gisteren had ze ook haar infuus uitgetrokken, dus bloeden en weer maar een blauwe plek erbij! of ze er nog niet genoeg heeft! ik heb dan ook tweemaal haar billen en knieen en armen ingesmeerd met reparil, dat verzacht de pijn wat.om 20 uur ben ik vertrokken. morgenochtend ga ik eerst even naar de stad om te kijken of er koopjes zijn, daarna de hele dag weer naar het ziekenhuis.ik heb ook drie artsen gesproken, ze heeft algehele hartverzwakking, daardoor is ze zo moe, en haar nieren werken slecht, voor de pijn in haar hielen hebben ze blijkbaar nog geen oplossing, telkens als we gaan, ik of mijn zus , zegt ze dankje wel, om de rillingen van te krijgen! waarom en waarvoor????? is het niet normaal dat wij haar helpen? ik heb haar een belofte gedaan zes jaar geleden, ik hoop dat ik die kan houden! 13 jaar geleden werd ik ook gesteund en geholpen toen ik borstkanker kreeg, vooral dan door mijn zus, ik wil hier geen namen noemen, ik wil niemand kwetsen, maar de ene staat je wat nader dan de andere, ik denk dat zoiets normaal is in elk groot gezin, bovendien is er een groot leeftijdsverschil tussen mij en mijn jongere broers en zussen. de jongsten waren zowat mijn kinderen, moeder was altijd in de weer in de zaak, dus de verhoudingen waren wel wat anders. er waren ook twee periodes in mijn leven, die van toen mijn vader nog dronk, en die na zijn ziekte ( hij had tbc) en dat was rond mijn 15 jaar, de jongeren hebben mijn vader niet meegemaakt zoals de vijf oudsten en hebben dus ook een andere kijk op hun jeugd en hun vader.dus ik denk dat ik dat verzorgende altijd wel wat in me heb gehad, later ben ik gaan werken in een kinderhome voor geplaatste kinderen, dat is bijna 30 jaar geleden, en kijk, sinds een tijdje heb ik opnieuw kontakt met enkelen van hen, we hadden een grote reunie vorig jaar en een deugd dat dat gedaan heeft! we blijven nog steeds in kontakt, ook op de chat. daarna heb ik voor mijn schoonmoeder gezorgd, zij had spierdystrofie en kon het bed niet meer uit, ik reed om de twee dagen 65 km om voor haar te zorgen, helaas is ze veel te vroeg overleden, (59 jaar), het was een schat van een mens! toen mijn schoonvader ouder werd en dement is hij bij ons komen wonen, ik heb hem 5 maanden voor zijn dood naar een instelling moeten brengen omdat het te zwaar werd en dat knaagt nog steeds, toen ik 51 werd, kreeg ik borstkanker, en 8 maanden chemo, jongens! ziek dat ik daar van was, maar ik heb nooit een woord gezegd tegen mijn man, ik reed alleen naar het ziekenhuis voor de chemo, en was op de been als mijn man thuiskwam, 's morgens vertok hij vroeg dus hij zag niet dat ik moest overgeven, ik wilde niet dat hij afgeleid werd, hij reed wel met een ding van een paar millioen rond, dus zei ik niks, hij heeft het wel gezien hoor, en gevraagd ook, maar hij heeft het nooit echt geweten. daar bij moest ik alle dagen naar de kine, ben 80 keer geweest en heb 2 keer moeten afbellen omdat ik te misselijk werd. lieve deugd, wat ben ik afgedwaald, ik kom morgen wel weer terug!!!
graag wilde ik weten of er war respons komt op mijn blog en ontving ik hierover een paar mailtjes, de bedoeling van mijn blog is om mensen te konfronteren met de moeilijkheden,die mantelzorgers tegen komen en hun ervaringen uit te wisselen, en vijf keer na te denken voor er aan te beginnen
ik krijg maar geen volgorde in wat ik eigenlijk wil vertellen! er gebeuren zoveel dingen dat ik dat graag eerst wil vertellen. zoals ik vorige week al zei, mijn moeder zou voor een epidurale inspuiting naar het ziekenhuis gaan, maar kreeg uiteindelijk medicijnen. daar ze al een tranquilizer had en er nog eentje bijkreeg besloot ik op eigen houtje om die oude er uit te laten, ik was bang voor haar reactie, wel ,die is er dan ook gekomen! en hoe!dus ik begon zaterdag met de nieuwe medicatie, langzaamaan werd ze stiller, moeilijker te verstaan, ze zei dingen die nergens op sloegen, daarna kon ze niet meer staan, even daarna kon ze niet meer zelfstandig eten, maandag is ze in een onbewaakt ogenblik opgestaan om naar haar kamer te gaan en een zakdoek te halen terwijl ze er eentje had en is ze gevallen, mijn zus vond haar op de grond terwijl ik in de winkel was, gelukkig weten mijn zussen en broers de sleutel liggen; in paniek belde ze me op, ze kon haar niet tillen, dus ik naar huis alle verkeersregels overtredend, en samen hebben we haar weer op haar zetel gelegd. daarna werd ze onrustig, at bijna niets en 's nachts wou ze maar uit haar bed of moest ze naar de wc, een moeilijke klus want ze werkte niet mee, dus heb ik de hele nacht gewaakt. de volgende dag, dinsdag, ging het nog slechter, ' s nachts heeft ze haar nachtpon in stukken gescheurd, haar onderbroek in reepjes, haar bed afgebroken en ik kon haar niet stoppen, ze schopte haar wc stoel naar mij dus een flinke blauwe plek op mijn knie, daarna heeft ze me enkele blauwe plekken op mijn armen gegeven toen ik haar hielp om naar de wc te gaan, ze wou geen pamper, die gooide ze naar mij, ze sloeg en toen begon ze te praten en te praten en te praten, er was niet veel van te verstaan, ze wou naar scherpenheuvel, en haar moeder moest mee, en waar wij allemaal bleven, dat we niet op tiijd klaar waren etc. beangstigend hoeveel kracht dat mensje nog had. rond elf uur viel ze plots stil, ik had haar gewassen en op de zetel gelegd, en plots bewoog ze niet meer, ze lag met haar mond open en ze had een diepe adelmhaling, dus 's morgens de dokter gebeld, om halfelf nog eens en de dokter zei dat ik haar plat moest leggen, de dokteres zou komen, uiteindelijk was ze daar om zes uur!!!!!!! ik was razend en heb de dokter uitgemaakt voor al wat lelijk was, ze had al een kast vol met pijnstillers en iedereen moest zijn graantje meepikken en als ik twee keer op een voormiddag belde dat het dan wel ernstig zou zijn , dat ze me daarvoor al te lang kenden, en dat ik mijn eigen dossier wel naar een andere dokter zou overbrengen want dat hij er mer zijn pet naar gooide de laatste tijd, enfin , een hele boel verwijten waar de dokteres niks aan kon doen, maar ik kreeg het helemaal te kwaad toen ze zei dat op de duur zoiets voor iedereen te veel was en dat ik ook eens aan mezelf moest denken, jezus, toen werd ik helemaal woest, ik zei dat als ze beter aan mijn moeder gedacht hadden dat ik dan helemaal niet aan mezelf hoefde te denken! het einde van het liedje was dat ze per ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht naar spoed, en je kent dat wel, een boel onderzoeken en naar een kamer; om tien uur was ik thuis, mijn oudste broer was direkt naar het ziekenhuis gekomen , ze waren erg van streek, want overmorgen is het een jaar geleden dat hun zoon verongelukt is met de motor en dat brengt slechte herinneringen mee; ze hebben me naar huis gebracht want ik was meegegaan met de ambulance. nu zijn we drie dagen verder, van deze middag begrijpt mijn moeder dat ze in het ziekenhuis is, ik heb al een paar keer met de dokter gepraat, ze heeft een ernstig hartfalen en haar nieren werken niet goed, ze heeft ook tekenen van uitdroging. de laatste twee dagen heb ik de boel opgeruimd, gewassen etc. en nu ga ik elke dag vroeg naar het ziekenhuis om haar 's middags te helpen met eten, 's avonds doet dat één van mijn andere broers of zussen. hoelang ze moet blijven weten we niet, maar er is afgesproken dat ze naar huis komt als ze in levensgevaar mocht verkeren, haar wens was thuis te sterven en die wens wil ik respecteren. dus nu zit ik hier alleen en kan de slaap niet vatten, ben vanavond met broer en schoonzus iets gaan eten want zij hadden nog iets tegoed van mij. nu wachten we af, later vertel ik verder.
graag wil ik vertellen over mijn familie en mantelzorg, maar er is weinig interesse, ik weet niet of ik er mee door zal gaan; ik wilde iets doen voor het nut van het algemeen, volgende week zie je me weer groetjes
de inhoud is steeds hetzelde, mijn familie en mantelzorg.soms ben ik die mantelzorg wel eens beu,nooit kan ik mij eens ontspannen ,of voor een paar uurtjes weg, ze is zo krakkemikkig en met zoveel pijn dat ik wel eens hoop dat ze 's morgens niet meer wakker wordt, het is lelijk om te zeggen maar ze is het volledig met me eens.vorige nacht om 1.15 was ze door de gang aan het dwalen omdat ze iemand aan de voordeur had horen bellen wat natuurlijk niet waar was. en wat een rompslomp van papieren en keuringen je dan moet ondergaan, je zou er de moed bij verliezen. graag zou ik wel eens een reactie krijgen die het ook meegemaakt hebben,zodat ik er wat aan heb.ik heb gezorg dat ze een premie krijgt voor mantelzorg, een andere boor haar invliditeit, maar je moet het allemaal zelf uitzoeken,en het doet me zo'n pijn om haar te zien lijden, ze zei wel eens nijp me maar dood,ik ben hier alleen als een last voor een ander, dat maakt haar depresief,niks meer te kuinnen doen, niet leren, geen handwerk, niet zingn, niet dansen ,niet kegelen,niet fietsen,en geen tv kijken,ik vind het onwaardig zo aan zijn einde komen! , dus haar leven is beperkt tot de zetel , de tafel en het bed dus tot de volgende keer maar weer!
hier ben ik weer, van maandag terug uit spanje waar ik de verjaardag van mijn zoon heb gevierd, maar dat heb ik weer geweten!ik was net aangekomen toen mijn zus belde, ik dacht oei! er is iets met mijn moeder, maar het was een vraagje over haar medicijnen, maar ' savonds opnieuw telefoon op weg naar een restaurant en toen was het de huisdokter, was me dat even schrikken!!ze moest de namen weten van de medicijnen die mijn moeder nam want mijn zus had haar opgebeld omdat ze zo'n pijn had in haar hielen. ik heb de dokter haast gesmeekt om haar naar de pijnkliniek te laten gaan, ze heeft al een hele apotheek pijnstillers op die niet helpen, dus ze zou het overleggen met haar vaste huisarts ( ze werken met twee in de praktijk) en ze zou me dan iets laten weten. gisteravond kwam ze binnen om te zeggen dat ik vandaag een afspraak had bij de anesthesist, dus vanmorgen de rolstoel in de auto, de verpleegster kwam haar eerst in bad doen, de familiehulp kwam want die kon ik gisteravond niet meer afbellen en hup, naar het ziekenhuis. ze werdt onderzocht en blijkt ze het ribtip syndroom te hebben , zoveel fotos gemaakt in het verleden en nu komen ze daar pas achter, het is een extra rib die naar binnen groeit en haar zenuwen raakt, daardoor heeft ze zoveel pijn altijd; nu moet ze vijf weken twee nieuwe medicijnen nemen, daarna een scan en daarna waarschijnlijk een epidurale inspuitng; nu ben ik nog niet toegekomen aan wat ik de vorige keer beloofd heb maar dat zal voor de volgende keer zijn,tot ziens
dit is een foto van mijn kleinste kleinzoon, robin, een wonderkind dat moeite had om op de weeld te komen! nu is hi j en flinke goedlachse peuter geworden waar ik trots opben!
wel, alhoewel het geen vrijdag is ben ik toch maar gauw even op mijn stekje. gisteren was ik dus op het feest van mijn tante die 100 jaar geworden is, sommige mensen zullen haar wel op de tv gezien hebben; ze zag er schitterend uit en we hebben een fijn feest gehad met de hele familie.een nichtje heeft op mijn moeder gepast maar toen ik gisteravond om 11 uur een keer ging kijken was ze nog wakker, en toen ik thuis kwam van ' t zelfde! maar ze heeft deze morgen langer geslapen. vandaag trok dus de stoet door het dorp, 21 wagens die het leven van mijn tante uitbeeldden,het weer zat wel mee en je kon over de koppen lopen, er was veel belangstelling, ook van de pers.ik ben steeds maar even op en neer gereden, en om 5 uur heb ik het voor bekeken gehouden, deze week ga ik met mijn moeder een keertje bij haar op bezoek, dat is wat rustiger, in de mis kon ze het amper uit houden van de pijn in haar rug. jammer dat ze de rest niet mee kom maken!maar er wordt een dvd gemaakt van deze twee dagen, misschien kan ze dan iets van de sfeer opsnuiven want nu heb ik keelpijn van het vertellen. natuurlijk kwamen er veel herinneringen boven, zowel goede als kwade, in de kerk heb ik het even moeilijk gehad door al de emoties en gingen mijn gedachten weer naar mijn jeugd, maar dat is voor de volgende keer!
weer vrijdag, weer avonturen! sinds twee weken komt de verpleegster twee maal per week mijn moeder in bad doen,maar dat gaat niet zonder comentaar, de eerste keer was het water niet warm genoeg, toen kwam de verpleegster te laat, ze had pijn in haar rug zonder korset, vorige keer had ze haar haar niet goed uitgespoeld en vandaag vroeg ze om vroeger te komen.! vorige nacht was ze aan het avonturieren, om 1 uur werd ze wakker en kon het licht niet vinden, dus gooide ze weer haar beker water in bed, lakens en dekens nat, ik had haar niet gehoord, dus had ze het beddegoed afgehaald en in de woonkamer gehangen, ze had zich verschoond en is toen op de bank in de living gaan liggen. hoe ze dat allemaal voor elkaar gekregen heeft is mij een raadsel, om 5 uur werd ik wakker en ging kijken, ze vroeg of ze in mijn bed mocht slapen dus ik eruit en zij erin! vroeg hé? woensdag na de middag was het goed weer en heb ik haar in de rolstoel gezet en een ommetje gemaakt, ze genoot er van, maar als ze iets wou zien moest ik wel dichterbij gaan want anders ziet ze niet veel, maar de warmte deed haar deugd, de zon mag niet fel schijnen want dan doen haar ogen pijn,dus het was een ideale dag voor haar. volgende week vrijdag moeten we naar het feest van mijn tante die 100 jaar wordt, ben benieuwd, ze wil wel naar de mis maar niet naar het feest,dus breng ik haar in de rolstoel naar de kerk en terug; ik heb oppas geregeld voor de avond, eerst maak ik haar eten, dan komt mijn nichtje en ga ik naar het avondfeest, ik moet wel want ze hebben mij als zangeres gebombardeerd samen met een paar broers en een paar zussen, wij zijn nu eenmaal een zingende familie, mijn moeder kon machtig goed zingen en was bij drie zangkoren,en haar doopkind is operazangeres en geeft les op het conservatorium, mijn moeder is heel trots op haar.dus volgende vrijdag geen berichtjes, sorry, zal proberen om door de week eens wat te schrijven en mijn belevenissen van het feest te vertellen.tot later!
weer vrijdag, en hier ben ik weer; zoals ik vorige keer zei: er moesten bonen gezet worden en dat heb ik dan ook maar gedaan. ondertussen heb ik mijn bloed laten onderzoeken en moet met de uitslag volgende maandag naar de reumatoloog. deze week heb ik dan ook beslist om de verpleegster twee maal per week te laten komen om mijn moeder in bad te doen, ik vertrouw mijn pols niet meer, daar ben ik een half jaar geleden aan geopereerd en hij werkt nog altijd niet naar behoren, ik ben bang dat ik haar laat vallen, bovendien is het een lomp gewicht, ze geeft niet mee en dan is het moeilijk om haar op te tillen. eigenlijk ben ik een beetje geirriteerd, voor zo ver ze kan, schuifelt ze door het huis, zich vashoudend aan klinken en deurstijlen, maar ze presteert het wel om in mijn kamer te geraken en een opmerking te maken over de zak met oude kleren die ik uit mijn kast geruimd heb;die konden nog wel mee, altijd maar nieuwe kopen!!!!! ik word door haar behandelt alsof ik nog een kind ben, ze is slechtgezind als ik weg moet voor boodschappen of om te babysitten, ik heb ook nog een gezin buiten mijn moeder he, het gebeurt niet vaak maar altijd moet ze daar wel eens comentaar op geven! ze wil ook altijd haar zegje hebben over alles, ook de planning en de manier waarop ik werk, ik zou dat moeten doen zoals zij altijd gedaan heeft; ze heeft ook een rare manier van zich aan te kleden,alles over haar hoofd aan en over haar hoofd uit! soms geeft dat rare situaties waar ik dan weer om moet lachen. gelukkig is ze altijd tevreden met het eten, ze zegt wel eens dat ze alle dagen op rstaurant zit, en dat doet ook wel eens deugd! zo, tot de volgende keer!
weer vrijdag en weer een drukke week achter de rug. ik moest deze week een scan laten maken van de bovenbuik, de medicijnen die ik gekregen had voor mijn maag helpen niet veel,dus moet ik tot woensdag wachten op de uitslag.ondertussen maakt mijn moeder zich druk over mij, bovendien is mijn zus vorige zondag ongelukkig op de rand van haar bed gevallen en had ze een lichte hersenschudding, ik ben haar dan maar een handje gaan helpen een paar dagen, maar ze is al weer opgeknapt, haar bloeddruk stond plots te hoog, razende hoofdpijn, diarree enfin... ze moest eigenlijk naar de pijnkliniek maar ik heb een andere afspraak gemaakt en nu moet ze dinsdag gaan, dus ik breng haar weg en haal haar op. vandaag zijn we samen gaan winkelen en ze heeft voor mij een prachtig kerststuk gekocht, ze wil ook nooit iets voor niks he, ik vind dat je niet altijd moet betalen als je voor een ander iets doet! deze namiddag ben ik gaan inkopen doen met mijn dochter, verdorie! ik kan bete te voet gaan dan met de auto, overal is er omleiding en een drukte van jewelste! wat zal dat nog geven de volgende week? vanavond is mijn kleinzoon bij mij maar hij slaapt al, morgen komt de kleinste ook want mijn dochter moet werken en haar man ook. dus wordt het morgen weer een drukke dag, koken, huiswerk in de gaten houden en met de kleinste spelen. op kerstavond ben ik uitgenodigd bij mijn dochter, ze wou dat ik al vroeg zou komen om samen het eten klaar te maken maar dat wil ik mijn moeder niet aandoen, dan blijft ze te lang alleen, dus ik ga pas 's avonds en kom dan hier slapen in plaats van vrijdag, of ik nog tijd zal hebben om iets toe te voegen aan mijn blog weet ik niet. moeder heeft al schrik voor de drukte op nieuwjaarsdag, het is de gewoonte dat de kinderen met hun familie nieuwjaar komen wensen, dat is eigenlijk te druk voor haar, maar ik hoop dat ze allemaal komen, het is misschien de laatste keer. ze eet weer minder, de verpleegster heeft weer pleisters geplakt tegen het doorliggen en ze kan toch zo moeilijk van haar bed opstaan, ik kijk het altijd even af en gaat het niet dan help ik haar,maar zo verschrompeld ze nog meer, het is toch zo'n nietig mensje geworden en te zeggen dat ze haar hele leven zo hard gewerkt heeft! net een manskerel, het is niet te geloven. ik hoop dat mijn dochter nog wat overschot heeft van het kerstdiner, zo heeft mijn moeder ook een kerstmenu want ik zal geen tijd hebben om uitgebreid te koken. en dan is daar ook nog het verlangen om mijn zoon en schoondochter te zien, ik wilde dat ik me in twee kon delen,ik weet dat de hele familie dan samen is maar ik ontbreek, en dat doet pijn. dus al bij al zal het een sereen kerstfeest zijn voor mij, gelukkig vallen die dagen op een zondag. en dan wil ik ook nog iedereen van harte danken alle mensen die mijn blog bezochten en een reactie stuurden, ik voel me gesteund door jullie allemaal en ik wens jullie allemaal een fijne kerst toe.
veel heb ik vanavond niet te vertellen, dus ik houd het kort.mijn moeder blijft last hebben van doorliggen, het lijken wel blaren in blaren, steeds op dezelfde plek, en wat ik ook doe, steeds komt er een andere blaar. ik smeer haar tweee keer per dag in, ze heeft speciale pleisters op haar tenen want ze heeft hamertenen, ze heeft een antidoorligmatras en ze heeft een kussen om haar voeten omhoog te leggen, maar niets helpt; ze zegt dat ze steken heeft in haar hiel, volgens de dokter heeft ze een slechte doorbloeding. ik had vorige week antibiotica gekregen van de dokter maar die heeft niet geholpen, vandaag moest ik een ander voorschrift gaan halen en andere pillen, hopelijk verdwijnt dan die hoest. vandaag ben ik me gaan bevoorraden bij de boerenbond, aardappelen, kalk, meststof, potgrond, plantajuin, enz. dus er komt weer werk aan. vanavond logeren de kleinkinderen bij mij dus het wordt nog een drukke avond, dus tot ziens!
ik heb weer wat nieuws toe te voegen. nadat de verpleegster geweest was ben ik met mijn zus naar de mediotheek gereden en heb voor mijn moeder een doorligmatras gekocht, het motortje moest ik huren aan 5 per maand en deze morgen heb ik die matras geinstalleerd, maar dat ging niet zonder problemen,of het was te hard of het had teveel bobbels en ze lag toch liever op dat ergonomisch kussen! het is altijd wat en deze morgen ben ik met het verkeerde been uit bed gestapt,om half acht stond ze weer al aan mijn bed, ik vlug eruit en dat is tegen mijn natuur, ik moet langzaam op gang komen zoals een dieselmotor, ik heb haar boterhammen gesmeerd en terwijl ik zat te ontbijten ging zij al lopen met het brood en de boter, ik had gezegd dat ik dadelijk haar nieuwe matras zou leggen en was ze toch maar in bed gekropen terwijl ik de keuken opruimde, toen was zij op haar beurt slechtgezind omdat ze terug uit haar bed moest, en daarna haar gejammer, jongens, ik hield het niet meer uit en ben boodschappen gaan doen, ondertussen was mijn broer ook weer op bezoek, maar die heb ik met haar alleen gelaten. na de middag ben ik even naar mijn stamcafetaria geweest, daarna kwam er een andere zus op bezoek en zo miste ik ook nog een deel van het schaatsen op tv! mijn dag kon niet meer kapot!!!voor ik naar hier kwam heb ik haar benen ingesmeerd, plakkers op haar tenen gedaan want daar begint het ook rood te worden, haar nagels gedaan, medicijnen gegeven, haar busje drinken voor de nacht gevuld en haar slaappil klaargezet, maar ik ben vergeten de verwarming lager te zetten!!!nu ja, dan is het morgenvroeg lekker warm! af en toe loopt mijn hoofd om! nu zit ik te wachten naar mijn hartonderzoek volgende maandag, ik wed dat er niks bizonders is en toch heb ik s'morgens een hartslag van meer dan honderd. in het verslag van de longarts stond dat het misschien aan te raden was om een slaaponderzoek te laten doen!!! ik besterf het van het lachen!!!!!!!!! wat ik niet goed kan is slapen!!!!!!!maar ik wacht het nog wat af tot volgende week, misschien heb ik dan iets meer te vertellen. wat betreft mijn zieke broer, wel , die ligt nog steeds in leuven, maar wat ze daar met hem doen weet ik niet, hij kwam al jaren niet thuis dus weten wij ook niets, desondanks wens ik hem het beste en daar stop ik nu dan mee, tot later
ik vervolg mijn verhaal over mantelzorg en mijn familie,
ik ben druk geweest, mijn moeder heeft een moestuin en daar is veel werk in nu, vooral het onkruid groeit welig, en ook in mijn eigen tuin.het was eigenlijk niet de bedoeling om dat tuinwerk er bij te nemen, ik ging alleen bij haar wonen om voor haar te zorgen, maar beetje bij beetje zijn er taken bij gekomen.Ik heb eigenlijk een beetje een hekel aan in de tuin werken, telkens krijg ik vreselijke pijn in mijn rug, maar je kan hem toch niet laten verwilderen he. v sinds drie weken kom:t de verpleegster alle dagen om een spuitje te geven aan mijn moeder,kalk voor haar botten, maar ik denk wat versleten is dat ook zal blijven. Ik heb me vorige week een dag of vijf vakantie gegund, ik was bij vrienden waar ik me uitstekend geammuseerd heb. mijn moeder bleef intussen bij mijn zus. en de eerste nacht was het al raak! om drie uur in de nacht hoorde ik haar, ik ging kijken en ze had haar beker water in bed omgegoten! dus werk aan de winkel, bed verschonen, propere nachtpon aan, naar de wc,en terug in bed. de volgende nacht om half vijf riep ze, ze moest naar de wc, maar ondertussen had ze alle dekens en lakens op de grond liggen, enfin, alles weer op orde gemaakt en terug in bed! om halfzeven stond ze aan mijn bed om haar kleren aan te doen, ik heb haar terug in bed gestoken en om halfacht liep de wekker af! zo een paar nachten, en je bent direkt je vakantie vergeten. nu ben ik blij dat ik even kan uitrusten, want ze heeft me al gezegd dat maandag de bonen moeten gezet worden! ze behandeld me nog steeds als haar kind, en dat wordt ik wel eens beu. volgende keer meer!
ik ben weer terug thuis, gelukkig is mijn moeder weer beter. toen ik mantelzorger werd voor mijn moeder wist ik nog niet welke verstrekkende gevolgen dat zou hebben in de relatie tussen mijn broers en zussen en mij, maar laat ik éérst vertellen hoe mijn jeugd geweest is, misschien kun je me dan beter begrijpen want ik ga hier dingen vertellen die misschien hard zijn, maar ik wil er ook vanaf geraken, misschien is dit de remedie.steeds als ik over mijn vader moet vertellen krijg ik de tranen in mijn ogen, na zoveel jaren raak ik nog altijd van slag door hem. tot mijn vijftien jaar heb ik hem alleen gekend als een dronkaard, mijn moeder kreeg bijna elk jaar een kind maar hij was er nooit,ik weet nog dat hij zat thuis kwam en mijn moeder gaf hem de laatdte vijfhonderd frank en zei : ga die ook nog maar opzuipen. nadie zuippartijen kroop hij in bed en bleef daar twee soms drie dagen inliggen. vaak moesten wij hem uit het café halen, of bij een tante geld gaan lenen. mijn moeder zorgde dat dat steeds terugbetaald werd, had zij geld voor een kilo suiker moest ik een kilo halen, was het maar voor een halve kilo , dan mocht ik maar een halve kilo meebrengen.gewoonlijk kwamen zulke dingen op mij neer, ik was immers het oudste meisje! volgende keer vertel ik meer tot kijk
ik ben weer laat, maar mijn moeder is niet zo best, en nu met het kussen voor haar hielen en de dekenboog is het moeilijk om in bed te geraken, ik kan haar toch niet om 7 uur in bed stoppen, nietwaar? deze namiddag is mijn kleinzoontje bij mij geweest en die heb ik eerst naar huis gedaan en daarna heb ik mijn moeder in bed gestopt.de dokter is nogmaals geweest, maar aan haar artrose kan hij niet veel doen, ze heeft steeds meer pijn en ze smeekt om te mogen sterven,het is hartverscheurend haar zo te zien lijden, ze neemt al drie pijnstillers per dag maar ze vraagt om meer, ik durf die haar niet te geven want ik ben bang voor haar maag, ze is erg duizelig, dus moet ze aan de arm overal mee,naar de wc en de tafezl, dat is haar enige wandeling en als je dan die dunne beentjes ziet zou ik wel kunnen huilen, het is nog alleen een aangekeed geraamte, na een week merkt men al het verschil. ik heb ook deze week een ouderwetse bouillot gekocht om haar voeten warm te houden, het electrische kussen schuift weg van haar voeten. het duurt ongeveer een uur eer ik haar in bed heb, en 's morgens hetzelfde, dan moet haar bed in de living weer opgebouwd worden.
ze zei deze week dat ze niet begreep waar ik de moed vandaan bleef halen, maar ik bekijk het met de dag, plannen vooruit komen toch nooit uit! soms ben ik doodop, maar dan ga je in een lagere versnelling en dan gaat het ook, had ik maar niet zo'n pijn in mijn rug en been. gelukkig moet ik nu niet veel meer doen in de tuin. nu begin ik af te tellen dat mijn zoon komt,donderdag zijn ze er,mijn oudste broer gaat hen mee afhalen, deze zaterdag worden de feestelijkheden gestart, ik ga met mijn dochter en haar gezin uit eten, en dan is het aftellen naar mijn 65 ste verjaardag, op pensioen! vrijdag zal ik er niet zijn want dan logeert mijn zoon hier, maar ik zal wel veel tijd aan hen spenderen, mijn zus zorgt voor mijn moeder. ik ben van plan om fotos te nemen en die zien jullie later dan wel op dit blogje, ondertussen leg ik de rode loper uit voor zoon en schoondochter, dus tot later!
ik ben weduwe en heb 2 kinderen en twee kleinkinderen,mijn zoon woont in spanje en heeft geen kinderen, mijn dochter heeft twee zoontjes. zes jaar geleden werd ik de mantelzorger van mijn moeder ondanks dat mijn man ernstig ziek was en drie maanden nadien is overleden. daarom was het ook niet evident dat ik die taak op me nam, maar aangezien geen van mijn 8 broers of zussen konden of wilden, heb ik die taak op mij genomen. het begon allemaal in juli, zes jaar geleden. mijn moeder van bijna 94 jaar kreeg een trombose achter het oog met als gevolg dat zij nog maar 20 procent zag uit één oog, het andere was al blind als gevolg van de mazelen. mijn moeder was zelfstandig,en zag het niet zitten om naar een bejaardenhuis te gaan, ze wilde in haar eigen huis blijven en niemand kan haar verplichten, dus na overleg met de familie verhuisden we naar haar huis, daar kwam wel wat bij kijken, huur opzeggen, meubels opslaan etc... bovendien had ik de zorg voor mijn man die al drie jaar ziek was, en na zijn overlijden vertelde mijn zoon dat hij wilde emigreren naar spanje, zijn vrouw is spaanse, maar dat was een flinke klop, gelukkig stelt hij het goed, en af en toe komen zij over of ga ik naar hen toe, en mijn moeder gaat naar één van mijn zussen, de enige die me ook daadwerkelijk helpt!
volgende week ben ik er weer, ik heb zelf een apartement, maar ben maar één keer per week daar, en dus moeten het wekelijkse berichten worden,
