De eerste werkdag van het nieuwe jaar... Dat vraagt om een nieuwe outfit! Naar de solden konden we vandaag niet gaan, maar dat lieten we niet aan ons hartje komen. Want sinds oktober heeft Patsy, een van de secretaresses, een nieuwe bijverdienste. Ze verkoopt kleren aan huis, op zo een typische meidenavond, je weet wel. Vroeger was er Tupperware, nu zijn er de kleren van Patsy! Zo komt het dat op een middag in november alle vrouwelijke collega's van onze verdieping stiekem verdwenen naar een vergaderzaaltje, waar Patsy een voorraadje kleren had ondergebracht. Natuurlijk zonder medeweten van onze chefs, want zo'n handeltje binnen de firma kon wellicht niet op de goedkeuring van onze mannelijke oversten rekenen! Volgens mij hadden we de avond voordien allemaal doorgebracht met ontharen en waxen, want alle bikinilijntjes zagen er netjes uit. Allemaal gunden we Patsy's bedrijfje een schitterende start, vooral omdat we er zelf ook beter van werden: uitbreiding van de kleerkast, hoera! Bij het passen van de kledij werd er nogal wat afgegiecheld. Toen werd pas echt duidelijk waarom Patsy zoveel succes heeft bij de mannen: haar voorliefde voor laag uitgesneden, korte jurkjes kwam in het volledige aanbod terug. Vandaag herkenden we bij elkaar de kleedjes van Patsy: Ann (met respectabele boezemomtrek en bijpassend achterste) die hetzelfde had gekozen als Annelies (genre fotomodel) deed me voor het eerst in mijn leven begrijpen waarom catwalkmodellen nog wel een tijdje te mager zullen blijven...
Onze directeur is een goed mens. Daarvan heeft hij vandaag zeker het bewijs geleverd. Hij heeft een van de voorbije dagen blijkbaar een bestelbon getekend, waarmee hij rollen toiletpapier niet via de reguliere leverancier, maar via een of ander goed doel liet leveren. Niet Music for Life, maar iets kleinschaligs, een plaatselijk initiatief. Helaas moet er toch iets mis gelopen zijn. Met zijn zwierige handschrift vulde hij galant "5" in bij de te bestellen hoeveelheid... Alleen moet hij uit het oog verloren zijn dat er besteld moest worden per pallet, en niet per pak! Er was dus uiteraard enige verwarring toen een koerier deze voormiddag zijn bestelwagen begon uit te laden... Hij bleef maar aandraven met toiletpapier, en al vlug werd de inkomhal te klein om er nog vlot te kunnen passeren. De medewerkers moesten voetje voor voetje langs elkaar heen schuifelen, alleen zo kon je nog ergens naartoe! Het duurde eventjes voor de directeur, die in een bespreking zat, naar de hal kon komen, en nog wat langer voor hij door had dat de vergissing bij hem lag... De koerier weigerde de papierberg terug in te laden, en zo komt het dat er de hele dag door gegniffeld werd over onherstelbare schade aan het regenwoud, en over de darmen van Paul (een collega die zich toch wel erg vaak terugtrekt in de toiletten, en daar altijd een Marlborogeurtje achter laat). In de loop van de namiddag liet de directeur een opslagruimte vrij maken voor de nieuwe aanwinst, maar ik denk dat er nog wel een paar weken grappen te horen zullen zijn over zijn buitengewone gulheid voor dit goede doel.
Kerstsfeer, gezelligheid troef... Hoewel! Mijn plastic boompje, in de hoek van mijn kantoortje, straalde meer vrede uit dan de medewerkers die vandaag in groten getale in- en uitliepen. 't Was de laatste vergadering van 2010, alle verkopers, administratieve medewerkers, directeurs en onderdirecteurs lieten zich van hun beste kant zien. De directeur, met wie iedereen medelijden heeft omdat hij zo duidelijk niets te zeggen heeft en de enige is die dat niet helemaal door heeft, zat te glunderen tussen "de collega's", zoals hij zijn ondergeschikten noemt, en toegegeven: ondergeschikt zijn ze allerminst. De glühwein bevordert de sfeer, al is het dan niet de werksfeer. Marc schakelt dan voor zijn mopjes een versnelling hoger: het begint leuk en na verloop van tijd kan je alleen maar hopen dat geen enkele vrouw ooit voor zijn charmes gevallen is. Wat niet klopt: zijn huwelijk houdt al 22 jaar stand, maar standhouden is dan ook het juiste werkwoord. Het allerleukst vandaag was wel Johan, die af en toe naar boven sloop, want op de gezellige drink was er ook iemand die helemaal niet op het bedrijf werkt. Niemand die weet hoe dat meisje heet en wat voor 'n werk ze eigenlijk doet, maar 't is zeker niet op ons bedrijf. Ze was vandaag wel de actiefste van alle aanwezigen, want telkens Johan verdween, was ook zij spoorloos.
Het was weer een boeiende werkdag
