VISSER ZONDER NAAM, VROUWENMANTEL EN MORE. Het is ochtend. De wind huilt zijn gedicht als het buiten naar grijs neigt en wolken jachtig -met water in de buik- over de bosrand glijden. Oude eiken voelen hoe hij zijn woede in hun takken steekt,berken en platanen moeten zijn kuren weerstaan. Straks drinkt de aarde gretig gulzig water. Vogels- pluimage divers- hebben hun nest gebouwd en sjilpen de nieuwe morgen bij elkaar, hun jongen -al vluchtig- bedelen om voedsel. Het bos waar in de vijver een wulpse minnares -Lady Anatidae- een beetje verleidelijk drijft op het water is nog verlaten. Of toch niet? Aan de oever van het water zit hij dromerig te zijn, visser zonder naam, pêcheur sans nom. Geduldig zijn en wachten, de vissen bijten niet vandaag. In de verte blaft een hond, hij ontwaakt met tegenzin. In de dreef -dwars door het bos- fietst ze haar jeugd voorbij, ingepakt in gedachten terwijl heimwee haar bagagedrager vult. Visser zonder naam, vrouwenmantel en more. Het is ochtend.Op het slaapkamerraam zigzaggen druppels water ongeordend door elkaar. Aandoenlijk mooi beschrijft Oeyen de ochtend waarin een boeket gele gerbera's haar aandacht proberen te trekken. Het is nog vroeg dag. Bekoorlijk en elegant, een rechte stengel midden tussen wat takken proberen ze hun beste beentje voor te zetten. Ze kijkt naar buiten, ontdekt het nog jonge licht en is tevreden als ze ziet hoe natuurlijke schoonheid om haar heen bloeit. Haar ongereptheid laat menigeen verwonderd kijken naar schoonheid. Het blad van haar vrouwenmantel ademt naar zuurstof terwijl in haar tas -als zalige kruimels van ware liefde- woorden en zinnen met haar mee reizen. Na het zoete proeven van de ochtenduren geeft ze haar glimlach aan een kaartje waarop te lezen staat : de mooiste uren zijn deze dat jij er voor mij bent. Visser zonder naam, vrouwenmantel en more. Het is ochtend. Ooms vertelt...Neen, ik ben geen dichter. Af en toe brei ik wat woorden aan elkaar, tot sjaaltjes die je omhangen kan en waarvan ik hoop dat ze je hart verwarmen en je ziel omarmen… De “rosse” die in de bibliotheekkast ligt te soezen zwijgt, spint en beaamt mijn denken. Het is ochtend, ik nip aan mijn tweede tas koffie en denk hoe in enkelvoud er géén liefde bestaat. Voorbij de stilte in de schrijfkamer fluister ik jouw naam en haal langzaam adem. In deze zwijgzaamheid droom ik een gedicht waarin jij leeft. Ik herschrijf met hedendaagse inkt vier woorden : ik hou van jou. Op de radio vormen een piano en wat accordeonmuziek een bizar muzikaal duo. Melancholisch vragen ze zonder woorden ten dans. La Pasionaria. Ik denk aan Marbella, Firenze en Rome bij nacht..Guido zingt...In het park en rond het station snorren zacht de vespas.Geen geld voor een pension, geen mooie meisjes meer te zien. Homo of clochard door achterdocht verdoofd, zorg voor wat sfeer. Doorprikte romantiek, als achter mijn rug alweer een scooter wordt gepikt.Fles kapot, danst een lichtekooi de blues. Op de pechstrook van het leven ziet ze geen toekomst meer. Straks is het weer dag, toeristenpubliek geloosd. Op het zeildoek van de bots-autos de Sint Pieters basiliek, het oude Colosseum bestormt door clowns. De piazza Navona krijgt een Japanse vlag.Wat een toeristenfestijn.La Cappella Sistina en de Fontana di Trevi, massale consumptie van pizzas en gelati. Italiaanse meisjes fel begeerd. Vlammetjes en toverdrank. Ondertussen bij nacht, in het park aan het station wordt een knaapje verkracht. Niemand geeft er om. In de verte zingt een moderne caruso een dronken liefdeslied. De cavalier seul. Verborgen verdriet. Rome bij nacht, geen toerist die het ziet. Zelfs de saxofoon klinkt mistroostig.Rome bij nacht, zo anders en onverwacht. Visser zonder naam, vrouwenmantel en more. zonder naam, Het is ochtend. De “rosse” slaapt nog als ik stilletjes in je kijkdoos van een emapthische wereld induik. Ik luister naar het ritme van je leven, je fladdert en parkeert rond mijn derde tas koffie terwijl ik wacht op mooie zinnen. De letters lijken bouwverlof te hebben terwijl late klanten -samen eenzaam- het café wat verderop in de straat verlaten. Door het raam zie ik hoe een oudere man praat met een duif. Hier zoek ik naar de juiste woorden, tussen klinkers die twijfelen en het leggen van de juiste nadruk. Van Vliet aait over woorden die de jouwe kunnen zijn : wat we uiteindelijk weten, is dat niemand zijn eigen schoonheid ontdekken zal of het gevoel van eigen waarde kan waarnemen tot het teruggegeven wordt door die liefhebbende ander. Nog één koffie. In mijn hoofd wandelen jouw woorden, zinnen van prikkeling die mij rust geven in de contradictie van het geheel. Ik consumeer ze traag. Even is het stil. Ik bereken de kleur van je ogen en vermenigvuldig de uitkomst met hun afstand tot mijn huid. Kader je zinnen met een gouden rand en hoop in an english way : more. Verras mij, plots -suddenly- spontaan.
VERKIEZINGEN ANDERS. Morgen is het zover. Volgens diverse krantenkoppen moeten we kleur bekennen. Eénmaal gestemd weten we weer of uw politieke voorkeur al dan niet het gaspedaal wat dieper induwt. Maar stelt u zich eens voor… Er worden verkiezingen georganiseerd en zoals steeds staat er veel op het spel. In de aanloop er van organiseer ik een heus debat. Alle kandidaten voor de “te begeven postjes” voeren niet zelf het woord. Ze hebben allemaal een familielid meegenomen die namens hen het debat voert. De één laat zijn opa debatteren, want die is zo wijs en ervaren. Een ander zijn goedgebekte neef. En weer een andere kandidaat heeft voor het debat zijn favoriete oom naar voren geschoven, die zo grappig uit de hoek kan komen. Het is wordt een levendig debat vol oneliners en diverse spitsvondigheden. De debatterende familieleden weten niets over organisatie, marktomstandigheden of de dilemma’s. Des te fanatieker debatteren ze over de meest uiteenlopende maatschappelijke onderwerpen: economie, veiligheid en zelfs immigratie…Omdat er zoveel op het spel staat, heb ik als organisator van het debat er een mega spetterende amusementsshow van gemaakt. De familieleden komen op als gladiatoren en er is fanfaremuziek. Om te voorkomen dat het debat te inhoudelijk wordt, moeten deelnemers in gemiddeld 17 seconden hun punt maken en worden ze regelmatig zelfs binnen vijf seconden afgekapt. Om de sfeer te verhogen heb ik gezorgd voor wat vrienden uitgedost als voetbalsupporter. Elke afdeling heeft een eigen kleur shirt en mensen in het publiek worden aangemoedigd veel kabaal te maken elke keer als hun kandidaat aan het woord is -ongeacht wat er precies gezegd wordt-. Zoiets zou, anno nu, bij zo’n belangrijke verkiezing toch ondenkbaar zijn? Ach, er mag al eens gelachen worden hé Trouwens, vooraf hebben alle partijen reeds conclusies getrokken over uw stemgedrag aan de hand van belachelijke enquêtes. Als ik het allemaal (mag of zou) geloven hebben de open VLD-kiezers het meeste en de beste seks!, langs achter vlotjes gevolgd door de kiezers van NV-A. Om hun wekelijkse quota te halen, moeten ze wel gehaast op de baan zijn. De linkse kiezers doen het dan weer het minst tussen de lakens. De Groen!-kiezers geraken blijkbaar nooit op tijd bij de partner gefietst en moeten letterlijk en figuurlijk zelf hun plan trekken. Maar het kan echt wel anders! Om van de grond te gaan doen de groene kiezers dan maar het meest van allemaal aan yoga. Ook dat kwam reeds naar boven in 'wetenschappelijk' onderzoek. Samen met de christendemocraten houden ze ook het vaakst een dagboek bij. Kwestie van op geregelde tijdstippen bij jezelf te biecht te gaan voor de veelvuldige soloseks, zonde van de zelfbevlekking. Wat hebben we dan nog? O ja, zelfs uw kasticket van de supermarkt verraadt uw stemgedrag. Koopt u de A-merken dan zal u geneigd zijn op rechtse partijen te stemmen. De eigen huismerken worden links gelaten. Het zou allemaal te maken hebben met het feit dat de linkse kiezer nieuwe ervaringen durft aan te gaan en de rechtse vasthoudt aan bekende en vertrouwde producten. Zo eenvoudig kan 't leven dus zijn. En als je de lotto zou winnen, staat het zo goed als vast dat u op een rechtse partij zal stemmen. Enkele duizenden euro's winnen, blijkt reeds voldoende om uw politieke voorkeur naar rechts te laten opschuiven. Men weet vooralsnog niet wat er nu juist in de hoofden van die mensen omgaat -no pun intended - maar het blijkt dat economische voordelen, waaronder een lastenverlaging bijvoorbeeld, meer bepalend zijn dan morele waarden. Nooit geweten dat Vlaanderen zoveel lotto-winnaars telt. U speelt af en toe eens 'World of Warcraft' of 'The Elder Scrolls Online'? Wel, aan de hand van het game-gedrag kan men het stemgedrag nauwkeurig voorspellen. Kiest u voor een elf of een magiër bij het uitbouwen van uw personage dan zal u met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid en bolletje ter linkerzijde kleuren. Doet u dat niet dan zal het personage ongetwijfeld een trol zijn. Wat draagt u vandaag en morgen? Een blik in de straat en u kan zowat van iedereen juist gokken op wie hij of zij stemt. De belangrijkste kleur van de outfit komt overeen met de gekozen partij. En we gaan daarin, bewust of onbewust, vrij ver. Zelfs de keuze van kleur voor onze wagen zou politiek geïnspireerd zijn. Op de zatte trollen in rode Ferrari Testarossa's na die op weg naar die volgende wip tegen 200 km/h over onze wegen scheuren natuurlijk. En wat te denken van het feit dat uw lijfgeur uw politieke voorkeur prijsgeeft? Yep, progressieve kiezers halen er zo de conservatieve uit wanneer ze onder eerstgenoemde hun oksels mogen ruiken. Omgekeerd trouwens ook. Bij sommigen hangt er dus ook letterlijk een geurtje aan. Save the best for last. Op wie u stemt staat gewoon op jouw gezicht te lezen. Niet enkel de vorm van het gezicht maar vooral de manier waarop de haren al dan niet in de plooi liggen, zegt iets over het stemgedrag. Voor of na de seks, met het dak erop of eraf gecruised, dat is dan weer net niet onderzocht.
PAARDENKONT, EEN MEREL EN DE MOOISTE VIER WOORDEN.
PAARDENKONT, EEN MEREL EN DE MOOISTE VIER WOORDEN. Smalle dorpskern. De nachtwinkel -waar het neonlicht nog éénmaal aan-uit flitst- flirt met de ochtend. In het eikenbos vol van koppige bomen vertelt Lenaerts aan een oude boerenstam. Bedrogen vogels, hun nest leeg geroofd zoeken steun bij elkaar. Een groot boerenpaard – a horse with no name- stapt met de ploeg de kluiten aarde uit zware grond. Boer Nest zelf stuurt de ploeg achter de paardenkont, die kwikkelt en kwakkelt als wet van verleiding. Wolken breken traag, schuren de weidegrond en vormen een kraag. Heel zacht in het rond kruipt aarzelend het licht over de drassige bosgrond, waar het zich richt waar eekhoorns vertellen. Paardenkont, een merel en de mooiste vier woorden. In laden liggen herinneringen te wachten tot ze ontwaken. Sommige boeken dragen naamloos verdriet op hun witte bladzijden. Het lijkt even of de schaduw van de wind van Carlos Ruiz tot leven komt. At last, de zon laat zich eens zien de laatste dagen. De lente zoekt volop zijn weg, en dan moet de zomer nog komen. Door haar vingers heen glijden nog vragen en antwoorden over elkaar heen. Zijn foto stapt uit de mist der jaren, teder aaibare huid vol littekens . De binnenkant van toen, de muren ouder en op barsten zien hoe hij een stukje hemel wegknipt. De bangheid voor de zomer. Ontspiegeld zoekt zij gestolen zinnen in het kleine schriftje. De vermoeide dichter. Mijn ogen vallen bijna toe. Op 'ogen vallen bijna toe' rijmt niet toevallig: 'moe.' Voor mij een scherm en een klavier. Ik zucht en schrijf: 'Was jij maar hier.' Mijn geest valt stil. 't Is laat in mij. Al wat ik nog bedenken kan, is jij en jij en dan weer jij. Paardenkont, een merel en de mooiste vier woorden. Wereldstad. Ik zoek niet meer, ik heb gevonden. Hoogstens de weg naar de buitenlucht zoek ik nog. De weg naar rust. Een soort diefstal van iedere warme zonnestraal, mijn gemoed verblijdend. Je hart heb ik al eerder gestolen, jij het mijne. Met mijn krant en een warme kop koffie in de hand, nestel ik mij als een jonge vogel in de rieten tuinzetel die helaas te weinig gebruikt wordt. Vaak heb ik hem bekeken op te vroege ochtenden vanuit de deuropening of door het beslagen raam met regendruppeld, maar steeds denkend aan jou. Vandaag is het anders. Er is niemand thuis. Het alleen zijn doet goed. De oude buurman zijn vlijtige liesjes en purperen violetjes geuren op een onnavolgbare uitbundige wijze. Ik ga zitten aan het kleine ovale tafeltje -gekocht aan low budget tarief op een rommelmarkt- met enkel een cactus met stekelige glimlach als mijn gezelschap. Mijn mobiele telefoon leg ik er op neer. Een zonnebril hoef ik niet. Ik nip zuinig aan mijn tweede tas koffie, en sla de krant open. Plots zie ik een trotse mannetjes-merel die net mij heeft uitgekozen voor zijn liefdesserenade. Over de krant heen zie ik hem zitten op de rand van het dak. Hij ontlokt in mij zelfs een glimlach, tot hij plots in een soort -gewaagde- duikvlucht iets verder neerstrijkt op de wankele schutting. Bij de geslaagde landing veert zijn staart omhoog. Om zijn balans te houden, denk ik. Tot plots uit het niets zijn geliefde opduikt en zich meteen naast hem gaat nestelen. Een intermezzo van ware liefde, live uitvoering. Ik, het voorrecht hebbende als enige toeschouwer, denkend aan jou...aan ons.De prille zonnestralen verlammen me. Ze voeren me mee in gedachten, een reis van mooie momenten and more to come. Met de ogen gesloten beleef je alles intenser. Veel bewuster ook, in een stilte naar normale maatstaven zalig. Ik zoek een stukje fruit (ik weet het, ik eet het té weinig) , en diep uit de schaal naast mijn koffie een kers op. Typisch zoete smaak, die me doet denken aan de voorbije maanden. Het heeft iets van een zomer, waarvan wij dachten die gaat nooit meer voorbij dixit Gerard Cox en enkel wij die nu al weten dat er nog veel gaan komen. Sommige dingen veranderen nooit, zoals ware liefde. Ergens ben ik verbaasd hoe simpel gelukkig ik ben hier in deze buitenlucht,alleen en het toch lijkt alsof je naast me zit. Liefde, in kleine dingen maar puur. Soms niet binnen handbereik, op afstand maar in wezen ook niet. Ware liefde is onvoorwaardelijk. Misschien heb ik wel al 80.000 woorden of méér geschreven. Geen idee, maar de mooiste vier woorden die ik ken zijn : ik hou van jou!
DE MAAGD. De ondertussen wat vervallen herberg met wit gekalkte muren, aangehaakte bloembakken waar violetjes hun prachtige kleuren tentoonstelden en de scheefgezakte terrastafeltjes rechtgehouden door samengevouwen bierviltjes aan de oevers van de Leie boden mij een ideale rustplaats aan. Langsheen het oeverpad flitsten de pseudo beroeprenners voorbij in hun fel gekleurde wielertruien, krom gebogen over het stuur zonder ooit een wedstrijd te winnen. De zonnestralen zorgden voor het spiegelende effect op hun kaalgeschoren hoofden, gebruinde kopjes beschermd door een modieuze fietshelm. Aandacht voor mijn terraslocatie hadden ze niet. Apatisch reden ze café De Maagd voorbij. Niet dat het een Vestaalse nog onbevlekte schoonheid betrof, het was enkel een uithangbord. Terwijl ik de door mij bestelde wijn liet ontsnappen uit de fles, nam mijn bijna al-ziend oog een koppeltje wandelaars op. Het bejaarde duo slenterde in slow motion tempo voorbij. De man, klein van gestalte met nog weinig tekenen van woekerende hoofdkaalheid had zich uitgedost in een maatpak, waarvan ik vermoed dat hij niet meer wist het ooit gekocht te hebben in een obscuur klein naaiwinkeltje in één of andere hoofdstad, tijdens een daguitstap. Een kostuum, met glitterende afborduring uit de tijd toen het woord city trip nog moest geboren worden. Het hemd zorgde voor het juiste accent. De felblauwe kleur paste als gegoten bij het muizengrijze drie-delige geheel. Zijn wandelstok, zijn glimmende schoenen en veelkleurige das maakten het plaatje kompleet. Doorheen haar rond brilletje hield zijn vrouw -dat ze dat was ging ik toch van uit- hem kortbij. Haar rijzige gestalte bood hem een vaste arm aan. De met bloemen getekende jurk leek weggeplukt uit een stilleven. De schoenen aangepast aan de activiteit, dus no high heels en een handtas die enkel gevuld was met het hoogst nodige. Het hoofdknikje beschouwde ik als een goeie namiddag gewenst. Halt houdend nabij het water hoorde ik de man zeggen : ...te zuiver water bevat geen vis.. Meteen was het ook duidelijk waarom er geen vislijnen een contourlijn tekenden, vast gepland in de graszoden met op houten bakjes zittende immer zwijgende vissers. Het rustige -soort vertedering- opwekkende tafereel werd plots verstoord door een overvliegend sportvliegtuigje. Uit de met de vinger wijzende piloot meende ik te moeten besluiten dat De Maagd hier een plaatselijke attractie moest zijn. Zijn passagier staarde dan ook met zekere verbouwereerde blik naar beneden. Met het verstommende motorlawaai aan het einder, was ook het bejaarde koppel verdwenen. Ik realiseerde me dat ik hier helemaal alleen zat. Met mijn gedachten, en een fles wijn die ik waarschijnlijk té veel had betaald. De half volle fles zou straks wel de weg naar de afvoerbuis vinden, ikzelf de weg naar huis. De waard van De Maagd keek me na, en gaf me bij wijze van afscheid deze woorden mee...Heb een liefdevol leven, geniet van de kleine dingen en zorg voor je geliefde. Mijn glimlach bij deze zin zal hij nooit begrijpen, denk ik.
ARDEENSE HOOGTES, BELCANTO EN DREAMS. Ze kijkt door het raam. Ardeense hoogtes, er komt géén haas voorbij. Met een wolf loert het gevaar op een schaap terwijl de straat erbij ligt alsof niets haar nog beroeren kan. Langs de berm een ongeopende roos. Ze houdt de kelk nog even veilig warm tot de zon aanklopt. Het is nog vroeg. In de verte een boer op zijn tractor. Hij rijdt als een automaat over de nog kille akkers. Het is mei, er ligt sneeuw. Door de smalle geasfalteerde straat, een fietser. Al wat ouder, stapt hij af en zet zijn fiets op de stander. Met hoge passen -een beetje eigen aan Poelman- loopt hij door het veld, ontloopt de prikkeldraad en springt lenig over een modderplas. Hij bukt zich en plukt kamille, sigaren, korenbloemen, aren en goudsbloem. Hij lacht als weinig later op het stuur een klein koninklijk boeket prijkt en merkt niet hoe op hem wordt gelet. Een man die zijn vrouw gaat verrassen. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. De nieuwe morgen ontwaakt in een wereldstad. Terwijl ik nip aan mijn derde tas koffie hoor ik roepen : “rien ne va plus”. Het is alsof de dag nog even treuzelt voor hij een nieuw etmaal ingaat, herinneringen binnen glippen en me teder en geruisloos mee nemen. Ze palmen stoelen en banken in, nestelen zich in mijn zetel, lezen mijn vruchtjes en passen mijn kleren. Ze neuzen in kasten en in lades, dragen mijn lievelingsgeur op hun huid en in hun haren. In de zomer volgen ze me naar het terras, drinken wijn uit hoge glazen, lachen om niets en blijven steeds dicht bij mij. Belcanto muziek herhaalt eindeloos dezelfde passen terwijl ik ze wil herschikken, herroepen en herdopen. Ze zetten hun tanden en nagels erin, plooien wijd hun stekels open terwijl ik lurk aan een sigaar. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. Zainab leest hoe papiersnippers met traag vliegende letters dwarrelen door de lucht. Het zijn verscheurde woorden nooit verstuurd. Ellenlange brieven geschreven op doorzichtige papieren vellen, als cellen verspreid in de oceaan van zoute tranen. Nooit vond ze deugdelijke termen om haar zuchten te luchten, samen te brengen in die ene brief verteerd door smartelijk kermen. Ik begrijp haar. In de branding van haar twijfels en moed laat ik de snippers achter, op het strand in de juiste volgorde van definitief begrip. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. De “rosse” zit voor de schrijftafel, haar borstkas ritmitsch wiegend luistert ze ademloos naar licht klassiek. Ze is al wat ouder geworden onder zang, pianospel en koormuziek. Eén instrument kan haar -zo vroeg in de ochtend- niet echt bekoren. Bij het geluid van blokfluiten pletten zich haar oren. Ze poogt er mauwend bovenuit te komen, een sprong maakt een einde aan de hoge tonen. Ik neem een vierde tas koffie. De “rosse”, haar naam is niet Händel, hervat haar slaapje op de zonverwarmde vloer. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. Terwijl de stilte tussen de woorden versmelt met de nieuwe dag schenkt haar foto mij een vredige liefdevolle blik. Op de achtergrond de lofzang van een mannenkoor, de gedachten die ware liefde bezingen terwijl woorden spelen om van te houden. In de bibliotheekkast ligt de cursus faalangst er stevig ingebonden bij. In het dons van mijn ziel rust -naast haar zachtmoedigheid- : de bekommernis. De gedachtegang vult zich met een knipoog en verweeft zich met zweetparels van intense momenten. Terwijl het gemis knaagt, open ik een klein doosje waarin herinneringen veilig bewaard een eigen plaatsje gevonden hebben. Gedachten zinken weg in een meimoment, dat ons-moment. US-time, de foto glimlacht . Samen delen van begrip en geduld, dromen van een verlaten huisje verscholen achter een duinenrij. Sfeerbewegingen dansen een vreemd spel met het vijfde geurende kopje koffie. Goeie morgen. Vandaag smelt emotie en passie opnieuw samen in herinneringen. Het leven met ware liefde of gewoon het bordje aan de muur : “never let go of your dreams”.
SCHUTTERS IN TIJDEN VAN ANGST. De Belgen spelen op 8 en 11 juni aanstaande hun twee volgende kwalificatiewedstrijden voor Euro 2020. Kazakhstan en Schotland lijken (op papier) hapklare brokjes. Let wel : spelen, staat niet synoniem voor bespelen. In dat laatste is vooral de media een topspits. Mij valt het meer en meer op dat men de mensen bang probeert te maken. Het mag dan wel al als waarschuwing bedoeld zijn, maar toch... Bang voor een aanslag, bang voor 1 of andere besmetting, bang voor een alcoholcontrole, bang voor losgeslagen hooligans en bang voor wilde schutters. De schutter heeft het altijd gedaan, dat is waar. Ik vroeg me eigenlijk af, of de media al eens een artikel van mij zou promoten. Enfin, promoten is niet het juiste woord. Eerder breed uitsmeren. Liefst als frontpagina nieuws. Het zou dan klinken als...ANONIEME SCHUTTER AAN DE KUST. Na de ganse historie en hysterie omtrent de Waasland wolf, welke opdook in Stekene rond het jaar 2000 wil ik de media een loer draaien. Als anonieme bron hun opzadelen met een verhaaltje dat afgelopen dagen er aan de kust een schutter rondliep. Om niet op te vallen vermomd als een doorsnee toerist, anoniem meedeinend met de massa op één of andere markt. Als getuige had ik hem persoonlijk zien lopen, proevend van lekkere zeeproducten terwijl hij zwijgzaam broedde op zijn plan. Met een kompaan, dat laat ik dan uitschijnen - ook al is die er niet-. Misschien er ook nog aan toevoegen dat het gesprek (welke ik opving) ging over een vluchtroute en over een paal omver schieten. Geoefend had hij in de douche, kwestie van toch enig detail mee te geven. Verdoken achter een viskraampje had ik ook iets gehoord over een natte snor. Misschien een vermomming? Een hint?
In gedachten was mijn hoofd bij de paal. Welke paal bedoelde hij? Hoe en wanneer zou hij schieten? Een salvo?, één wel gemikte voltreffer? Who knows. Aan het station zorgde een naderende trein voor lawaai. Ik kon niets meer opvangen. Hij stapte op, ging zitten aan het venster en vouwde een krant open. Terwijl de trein het station verliet, dacht ik...waar gaat hij schieten? Met dit verhaal moest ik de media wel op en naar mijn hand krijgen. Dit zou mensen bang maken.
In tijden van angst gaat het woord schutter scoren. Helaas, er is niet geschoten de afgelopen dagen.Toch niet aan de kust of het moet op moment van verschijnen van dit stukje gebeuren. Een soort "breaking news" dat inslaat als een bom met een strik en kaartje rond. De schutter had als tekst "het is gebeurd" gebruikt, gestolen woorden van een quizmaster. Soit, mijn naam is haas. Ik weet van niets (of nog van niets). Beunhazen of angsthazen, ze bestaan. Schutters ook. Op deze maandagdagochtend ga ik eens naar het plaatselijke marktje. Een frisse neus halen, inspiratie op doen en mezelf incognito infiltreren in de slenterende mensenzee. Schieten zit er niet in. Ik ben geen schutter, dus heb ik het nooit gedaan! Straks volg ik wel de berichtgeving want schutters zijn hoe dan ook onvoorspelbaar.
DROGE WORSTEN- BAL Vanavond ben ik niet thuis. Naar jaarlijkse gewoonte ga ik naar het droge worsten bal. De uitnodiging -persoonlijk aan mijn persoon gericht- viel verleden week in de brievenbus. Niet te missen dit jaarlijks gebeuren! Iedere rechtschapen en zichzelf respecterende man uit mijn landelijk dorp wil en is er ook bij. Uiterlijkheden en vetgehalte spelen voor één keer geen rol. Het is enkel te doen om de droge worst. Van worsten moet je überhaupt verstand hebben, anders kan je nooit een stoeltje krijgen in de plaatselijke jury. Ook dit jaar worden de harde houten zitjes ingenomen door Marie-Helena, Brigitte en Amandine. Stuk voor stuk "connaisseuses du saucisson sec". Hun vettige kin als teken dat ze er eentje geproefd hebben. Marie-Helena is als voorzitster de absolute publiekslieveling. Haar wulpse boezem wipt telkens weer eventjes op als ze de worst zachtjes glijdend haar lippen laat raken. Ze nipt er als het ware aan, met tongpunt. Amandine als vrouw van onze burgemeester is suggestiever. Ze wrijft eerst de worst even onder haar neus, alsof ze eerst het aroma wil opsnuiven. Brigitte slokt gelijk de worst naar binnen. Op de muziek van het plaatselijke orkest kent niemand hier nog enige schroom, en terwijl de mannen zich volgieten met goedkoop bier uit de plaatselijke brouwerij zal ik mij straks wel een plaatsje zoeken dichtbij de jurytafel. De dames nodigen uit. Ook dat is een vast geroeste gewoonte op het droge worstenbal. Meestal lokken ze je de dansvloer op door uitdagend te heupwiegen, jij hun vervolgens een worst voor de ogen tovert om dan figuurlijk te verdrinken in hun fel ruikend parfum. Worsten moeten naturel zijn. Hoe later op de avond, en zeker in de ochtendlijke uren hoe natter ze worden. Overgoten door gemorst bier hangen ze er maar te hangen. Wat doen worsten anders, behalve hangen? The day after merken veel dames nog dat ze het droge worstenbal afgesloten hebben met een inmiddels opgedroogde kin. In de spiegel denken ze, was het maar iedere dag droge worstenbal. Mij zal het worst wezen! Als het van mij afhangt, ik zou een ander bal organiseren. Een...natte neuzenbal...in een Eskimo-tent op het omgeploegde veld van boer Nest. Ten slotte : Rookworst zonder R is ook worst hé
MEIDAGEN, WEZELMOED EN DE VERDOVING. Het park, vol bomen en vijvers ligt er nog verlaten bij. Een eenzame wandelaar treedt binnen in de stilte van een langzaam pad. Het is nog vroeg als het ontwakende groen zijn stappen dempt. Terwijl het vale licht stilletjes nog even spreekt van de duisternis en zich traag uit de nacht opheft denkt hij bij zichzelf, hoe de tijd steeds sneller gaat en hij veel trager wordt bij levenswet. Hier zwijgt de stilte van zware dracht in het ochtendlijke bos. Hoge wolken jagen op de tijd in hun clair-obscur fataliteit, oneindig en torenhoog tegenover de ontwakende dag. Waar gaan ze heen? Het antwoord verwacht hij niet, het blijft bij een stil en weemoedig solitair mijmeren. Langs de gebroken spiegelspanning aan de oever van de vijver, een eenzame reiger. Verder weg op het dorpsplein, de kermis. Folklore met een versleten jasje op uitkijk naar wat de dag brengen zal. De molens van de verkiezingen draaien op volle toeren. In de oude kermistent dobbert een eendje eenzaam op de band. Op de glijbaan van meidagen schaatsen mensen met vallen en opstaan. Meidagen, wezelmoed en de verdoving. Vanuit het geopende slaapkamerraam ziet ze de bloeiende heg, die statig haar bloemen draagt alsof het een stralende bruidsjurk is. Zachtjes tokkelt hagelslag op het dak terwijl in het boek van Lenaerts de tijd zomerwaarts en gestadig, uit de mond van de morgen zijn groei lepelt. Op de schouders van de ochtend hangen, onder de kieren van de deur en aan het raam, talloze herinneringen. In de zonnestralen van de lente veroveren madeliefjes een stukje onvruchtbare grond, een jong koolwitje wenkt teder naar de nakende zomer terwijl een nachtegaal een nieuw fluitconcert oefent. Door het raam ziet ze hoe een rhododendron "met blos" haar hart wil stelen, een blijkbaar verdwaalde jonge merel schreeuwt om moeders hulp en in de verte de ochtendmist haar tapijt oprolt. In de nestwarmte vleien plooiend zich lakens als een fluwelen mantel zich om haar heen. Haar vlinderziel penseelt wat wezelmoed. In de rustige vervoering van de ochtend denkt ze aan hem. Hoe ze hem wil omarmen, lopend in de vloedlijn van hun ware liefde voor elkaar. Zijn zachte handen in de hare, zilte lippen nippend aan elkaar langs de kustlijn van de rust brengende zee. Over de plaats waar de rust als een zijden deken over hun heen valt, avonden van horizon turen en tederheid die spreekt zonder woorden. Meidagen, wezelmoed en de verdoving. Wereldstad, een dag in kleur. Ik nip zuinig aan mijn tweede tas koffie. Ik ben ondergedompeld in klank en kleur van de ochtend, van trage vierkanten in reflectie en het licht van een regenboog. Ik voel me vederlicht in de karbonkels van jouw ogen. Ze vermogen het samenvloeien in jou en mij en worden ons verlangen. We staan boven slijk, eb en groeven. Ik streel je gezicht dat mijn oever wordt waar ik te dromen lig. Vannacht , ja vannacht ga ik voor jou de sterren plukken in een caleidoscoop van kleurenregen. Weet je, ik heb je gekust vol ontroering toen alweer eens dat afscheid zich meldde, toen de kleuren vervaagden en duisternis weer aan de horizon verscheen. In de schrijfkamer zoeken geknunstelde woorden naar het zondagse canvas. De rede vraagt om begiftiging.Nog koffie! Er moet één of ander vreemd, raar en duister geheim in zout verborgen liggen. Het is zowel in onze tranen als in de zee. Morning has broken. Op mijn schrijftafel ligt nu een nieuwe pen - met ware liefde inscriptie - gekregen exemplaar. Toegegeven, ik koester ze meer dan ik er mee schrijf. Vroeger droop de inkt overal. Ik maakte dan kleine cursieve krulletjes met mijn pen en tekende hartjes in de hoeken van vellen papier. De oude pen is ondertussen niet meer. Gestorven, “in the tin line of duty” zeg maar.Het azerty klavier is nu eenmaal in vaste loondienst. Het klavier -wachtmodus tekst- merkt hoe ik -al vier tassen koffie verder- schuil in mezelf. Schijnbaar achteloos bladerend van wit naar bonte kleuren teken ik lippen en vul ze met de nasmaak van geproefde ware liefde. Naast een steen- geheel symbolisch- staat een half leeg sigarendoosje, gevuld met gedeelde momenten op een kier. In het “nachtschriftje” pen ik mijn eigen versie van geroofde zinnen. Over een gebroken dauwweb, schaduwwoorden zonder rechten en echt groen gras. Met vensters, als omkaderingen van liefdevolle plaatjes van twee. Over een trotse Griek , zandkorrels bewandeld door de -met rust en tederheid- vervulde muze. Over drukpunten van de juiste snaar in de felle lentezon en gekoesterde verlangens. In de lagune van het kleine plekje "ONS" laat ik je nog eens struikelen over schoentjes van in het park spelende kinderen. Jeugd van vroeger, die echt groen gras verkopen midden in de stad terwijl anderen -gezeten op een bank- boeken stuk lezen op zoek naar hun eigen verhaal. Rest de vraag, waar zal de zomer staan als de vakantie, het herweven dauwweb weer zal breken en de warmte van de junizon is weggegaan? Het kleine -gekregen- bladwijzertje zit geklemd rondom een notitiebriefje. “In de verdoving van de verrassing”. Terwijl ik de keuken inloop komt de “rosse” wat geaai bedelen. Terug aan de schrijftafel herlees ik - in korte woorden vervat- ware liefde. Het is stil. Neen, codeïne helpt niet bij een verdoving door de verrassing!
WILLEN, BOSTEELS EN MEIKLOKJES. "Je hoeft het niet te kunnen, je moet het WILLEN." Het is ochtend. Leegte, die open plek die haar volheid mist vraagt om wat troost als Lenaerts pent. Op dromen ligt de dag van vandaag prinsheerlijk in zijn lentebed. Een meiboom met veel kleurige linten nodigt ten dans. Straks zullen vroege fietsers merken hoe een fris en pril lentebriesje probeert zijn weg te vinden tussen de bladeren. In de frisse ochtend zal een lijsterorkestje vergaderen, zonnestralen hun weg zoeken om hun gouden gloed te etaleren en zullen ergens in de nestwarmte warme momenten gedeeld worden. Boer Nest is wakker. Door het geopende vensterraam ziet hij hoe overvol gezwollen de waterton dreigt te begeven, een klad kippen -balancerend op de rand er van- zich laaft en in de verte de kerkklokken luidkeels gelovigen lijken te lokken. Willen, Bosteels en meiklokjes. In een klein schriftje klinkt zacht een gedicht. Bosteels leest : “Ik wil alleen zijn met de zee, ik wil alleen zijn met het strand. ik wil mijn ziel wat laten varen,niet mijn lijf en mijn verstand.Ik wil gewoon een beetje dromen rond de dingen die ik voel en de zee, ik weet het zeker,dat ze weet wat ik bedoel. Ik wil alleen zijn met de golven, 'k wil alleen zijn met de lucht en luist'ren naar mijn adem. ik wil luisteren naar mijn zucht. Ik wil luisteren naar mijn zwijgen,daarna zal ik verder gaan en de zee, ik weet het zeker, zal mijn zwijgen wel verstaan.” Willen, Bosteels en meiklokjes. De “rosse”, gekruld in de slaap der gelukzalige poezen merkt niet hoe ik dwaal in mijn gedachtengang. Op onze pleisterplaats -waar wij naast elkaar liggen- wisselen we geraamten van de feiten uit. We meten hun lengte en impact op onze stemming. We spannen koorden waarop we dansen. Het Jagt. Eerlijk gedicht, repliek wanneer ik iets wilde vertellen en woorden plots kon vinden, valt een schaduw over mijn ogen en strengen vingers zich ineen. Wanneer ik nodeloos haper kijken muren misduidend mee, ik haal diep adem terwijl letters woorden rijgen in een zin. Ergens buiten in een nauwe straatje -verlaten en blozend in zijn hemd- , klinkt een zachte zucht vederlicht als bijna uitgestorven, langs de ochtend van oplichtende lucht als iets wat onterecht was verworven. Willen, Bosteels en meiklokjes. In de vroege morgen kust nevel de lippen. Het is eigenlijk deels nog nacht, de slaap is al wakker.Tergend traag neemt de nieuwe dag -in stilte- haar bezit. Het is koud en het ochtendlicht kruipt over jonge weiden, ontplooit haar zachte licht en beroert teder de bomen in een zucht van streling. In de beslotenheid van mijn schrijfkamer wacht ik tot straks de eerste lichtstralen zich zullen verweven met de stadsrand. Bij een derde tas koffie proeven gedachten van ware liefde, een momentum alsof ik verdrink in een beker hartstocht. e schrijftafel telt de doorstane stiltes terwijl mijn kort geknipte parelgrijze haren de juiste plooi zoeken. Splinters van puur liefdesgeluk scheren als vogels in een duikvlucht door mijn hoofd, een fotobestand vol weemoed titelt woordeloos “houden van”. Ik orden en letter wat woorden, laat de vroegte van de morgen gevoelens wekken terwijl ik in een klein schrift een quote lees en herlees. Terwijl de ontluikende dageraad de nacht overwint beven mijn vingers door bladzijden tekst heen. Ik aai de “rosse”, nipt aan een vierde tas koffie en lees een nieuwe paragraaf in een anonieme dichtbundel. Ik moet denken aan boer Nest en zijn overvolle waterton. “Het is nooit de laatste druppel die een vat laat overlopen”. Bij de buren scharniert piepend een hek, in de verte de echo van een sirene. Herman van Veen zingt over liefde van later. Het is een ochtend, het is mei. Meiklokjes brengen geluk én ware liefde.
Gisterenavond, op de televisie legde een filosoof uit dat we erg rijk zijn en erg gelukkig. Dit kan gemeten worden. Tegelijk hebben we méér behoefte aan psychiatrische hulp dan ooit. Als ik het allemaal goed begreep is de oorzaak: groei. Alles moet steeds beter worden, alles moet groeien. Hij legde uit dat dit onvermijdelijk op oorlog moet uitlopen, de oude Grieken wisten dit al. De oude Grieken hebben tegenwoordig groot gezag, in tegenstelling tot de moderne Grieken, die bij ons nog vaak op een zekere hoon kunnen rekenen.
In het leven moet men keuzes maken. Als ik iets zou moeten kiezen, zou het de toekomst zijn. Daar denk ik vooral aan als ik fiets in de binnenstad. Nu auto's er geweerd worden denk ik vaak aan mijn buurman die (ik denkhet niet, het zijn zijn eigen woorden) veertien jaar geleden een nieuwe had gekocht, een auto met dieselmotor. Iemand had hem uitgelegd dat een dieselmotor minder bewegende delen heeft dan een benzinemotor. Dus gaat hij langer mee, dus is hij beter voor het milieu, enzovoort. Ik heb ook kennissen (en zelfs vrienden) die uitrekenen dat je een nieuwe auto moet kopen die je dan na anderhalf jaar inruilt. Dat is het beste voor je portemonnee, voor de belastingaftrek, voor je positie en voor het milieu. Op al deze gebieden ben ik ongeschoold en dus onkundig. De bewegende delen geven de doorslag. Nu het ogenblik daar is dat mijn buurman de grote steden met zijn nog steeds puntgave en goed onderhouden diesel moet mijden fiets ik nog méér. Niet alleen in eigen land, niet alleen in Antwerpen maar ook in Duitsland, het machtigste land van Europa, met een zo verschrikkelijk oorlogsverleden dat het misschien uit schaamte nog wel een eeuw het beste met ons voor zal hebben.
Gisteren ontmoette ik een jonge vrouw bij Albert Heijn met wie ik aan de praat raakte. Ze was op vakantie - had het Rivierenhof al ontdekt- waar zij wegdroomde , maar in het dagelijks leven stond ze midden in de toekomst. Ze was ambtenaar in Oostende en had als taak samen met andere ambtenaren de bewoners van de koningin der badsteden klaar te stomen voor de toekomst. Ze waren nu al bezig met het kneden.Ik dacht dat ze net als ik naar de sombere conclusie van de filosoof had geluisterd, maar dat was een misvatting. Zij vond het moderne leven prachtig, inspirerend, uitdagend. Bij de deur draaide ze zich nog even om en zwaaide. Daarna stapte ze inderdaad in een elektrische auto. Ik heb het verteld aan mijn muze, ze moest eens lachen.
Ach, onze buurman heeft een avontuurlijk leven gehad, hij was monteur bij een bedrijf dat grote broodbakmachines maakt en exporteert. Hij ging niet alleen mee met de plaatsing, hij moest ook op reis als er belangrijke reparaties te doen waren. Hij is wel in vijftig landen geweest. Nu zit hij thuis, hij is gepensioneerd en heeft een auto met een dieselmotor. Soms maken we eens een praatje en als ik hem vraag of hij nog verlangens heeft, antwoordt hij: televisie. Hij snakt ernaar op de televisie te komen. Niet als anonieme toehoorder in een praatprogramma, hij wil als gast zijn eigen verhaal vertellen, liefst in zijn eentje, een paar uur achter elkaar.
Eerder deze week -in een heerlijke lentezon- hadden we het samen over het schrijven van brieven. Armand, zo heet onze buurman vroeg of ik een brief wilde schrijven. Ik pakte mijn pen, een Parker Duofold, in de jaren dertig vervaardigd in Toronto Canada, en schreef daarmee een brief in forse letters. Armand noemt het een kattebelletje. Ik voel me een beetje beledigd, hij heeft wel erg veel noten op z'n zang. Daarna schreef ik het een fictief buitenlands adres op de enveloppe: Vachères-en-Quint, 26150, France.
Dit is natuurlijk allemaal onecht, toneelspel. Iedereen weet dat ook, het toneelspel is een zeer belangrijk deel van ons leven. Daarom ben ik zo blij dat er nu een stukje werkelijkheid aan bod komt, de postzegels. Ik heb honderden postzegels in huis, maar die moeten we zoeken. Armand, mijn muze en ik liepen door vijf kamers met tientallen stapels boeken, tijdschriften, kranten, brieven en aanmaningen. De postzegels zijn onvindbaar, maar Armand vindt er toch twee. In het bos achter ons huis staat een brievenbus. Daar postte ik de brief. Géén idee wie op dat bewuste adres woont in Frankrijk maar een brief krijgen doet plezier. Ergens zal ons stukje toneel misschien gesmaakt worden. Het is zaterdag. Er is koffie, mijn muze en de “rosse” zijn wakker. Ik zwijg in alle talen over mijn column. Ook Armand weet van niets, nog niet.
