Henri                °Eern         06/06/1869       x Vermeersch         xIchtegem       30/05/1905

                         +Eern         03/07/1963                Juliana             °Eernegem      06/03/1868

                                                                                                        +Eernegem     29/03/1955

1  Andre           °Bekegem  07/11/1906       x Verstegen                x

                         +Deinze     29/03/1996                   Germaine        °St Joris N       09/12/1911

                                                                                                        +                       01/11/1997

2  Aurel             °Bekegem  16/11/1907       x Neyens Elza            xAartrijke         17/07/1940

                         +Eern         23/12/1993                                          °Aartrijke          26/04/1906

                                                                                                        +Oostende      24/08/1990

3  Camiel          °Bekegem  21/05/1910       x Kyndt Madeleine       xWestkerke     25/04/1934

                         +Westk      31/12/1969                                          °Westkerke      05/03/1911

                                                                                                       +Westkerke     21/10/1999

4  Germaine     °Bekegem  08/09/1912       x Claeys Gentiel          xEernegem      03/07/1940

                         +Torhout   05/01/1994                                           °Ichtegem        30/03/1901

                                                                                                       +Ichtegem       18/06/1972

Men noemde Henri “Inten”. Iedereen had een bijnaam in die tijd. Later verminderde dat. Maar toch, tot op heden noemt men de nakomelingen van Aurel als volgt: “Godelieve en Denise van Arels, Gerard van Arels en zelfs John van Gerard van Arels”.

Henri huwde op 36 jarige leeftijd met Juliana Vermeersch. Juliana was 37 jaar. Zij was de dochter van Ferdinand en Juliana Stael. Ze was van Ichtegem afkomstig. Haar ouders hadden een boerderij aan de linkerzijde van de baan Oostende Torhout, zowat halfweg tussen de „Halve Barrière“ en „De Engel“.

Met hun huwelijk konden Henri en Juliana seffens het hoevetje van vader Francies betrekken. Het hoevetje was gelegen in de Watervalle (nu Bekegemstraat 16). Henri liet zich uitschrijven op het gemeentehuis op18/06/1905.

Niettegenstaande haar leeftijd kreeg Juliana nog vier kinderen. De jongste kocht ze toen ze 43 jaar was. Het waren Andre, Aurel, Kamiel en Germaine. De kinderen gingen in Bekegem naar school. In het begin van de oorlog 14-18 gingen de kinderen van Charles Logier en Romanie Decoster met hen mee naar school. De familie Logier was immers weggevlucht van hun hoeve in de frontstreek en woonde bij vader Francies.

Henri en Juliana wilden dat hun kinderen fatsoenlijk ontwikkeld waren. Allen gingen naar het college in Oostende. Germaine, de jongste, was de oogappel van Henri. Ze kon voor hem niets misdoen. Ze was immers een meisje en moest soms wel eens opbotsen tegen haar oudere broers.

In 1921 kwam in de buurt een hofstede te koop nabij het Muizenveld (Streule 77). De vorige bewoners Karel Pille en Amelie Deschacht waren vertrokken. Henri meende zich te kunnen verbeteren. Het was een hofstede met meer grond. Henri kocht op 25/06/1921 de eigendom van Jonkheer Baron Julien Van Caloen de Basseghem, bij notaris Van Caillie te Brugge. De totale oppervlakte was 6ha 16a 10ca verdeeld over volgende percelen: Eernegem sectie A nrs 638, 639, 640, 641, 642, 643, 651, 654, 657, 658, 660a, 662, 679, 680, 652b, 653b, 653c, 655a, 655b. Een jaar later, op 27/08/1922, kon hij bij notaris Boedts nog een partij kopen van zijn broer Charles, oppervlakte 1ha 47a 40ca zijnde Bekegem sectie B nr 14. De familie verhuisde officieel op 07/11/1922

Op 7/10/1953 werd de eigendom verdeeld onder zijn kinderen.

Na het huwelijk van Aurel werd de hoeve aan hem overgelaten. De woning werd met een gedeelte uitgebreid waar Henri en Juliana hun oude dag konden slijten. Beiden waren van de goede oude traditie. Henri bleef werken op de boerderij van zijn zoon, hij was bezig met de kleinkinderen en las veel paternosters. Juliana schelde patatten voor twee gezinnen en kwam af en toe eens kijken aan de gevel of ze niemand zag. Ze woonden immers helemaal te lande. Ze hadden weinig contact met andere mensen. Alleen op zondagvoormiddag was dat anders. Juliana ging dan te voet naar de vroegmis om 6 uur in de morgen (3km). Onderweg vervoegde ze verschillende vrouwen uit de buurt. Dan konden ze de laatste nieuwtjes vertellen.

Juliana stierf op 29 maart 1955. Ze was 87 jaar.

Henri overleefde zijn vrouw nog 8 jaar. De laatste weken van zijn leven voelde hij zijn krachten wegdeemsteren. Bewust van zijn toestand aanvaarde hij zijn toestand en bereide hij zich voor op het eeuwige. Hij stierf op 3 juli 1963. Hij werd 94 jaar.

Enkele anekdotes:

·                                    In de periode 1930-1932 zag Andre een advertentie staan in een Franse krant. Een Vlaamse boer, Mon Lambrecht genoemd, van boven Parijs zocht een knecht. In die periode was André nogal avontuurlijk aangelegd en besloot daar op in te gaan. Hij schreef een brief terug. De boer ging akkoord. Andre haalde zijn beste Frans boven (hij volgde nog college in Oostende) en reisde naar de afgesproken plaats. De boer zou André opwachten met de siège aan een station op een bepaald uur. Om herkenbaar te zijn zou hij de teugels van zijn paard nabij de kop vast houden. André was er op het afgesproken uur en samen reden ze naar de boerderij. De boer had een probleem. Hij had twee dochters, Irene en Marie Therese. Hij was een beetje bang van de nieuwe knecht. In het eerste jaar van zijn verblijf aldaar deed Mon Lambrecht iedere avond de kamer van André op slot zodat zijn dochters veilig waren. André bleef er zes jaar.

·                                    In deze periode vatten Andre en Aurel het plan om in Frankrijk te gaan boeren. Aurel wilde wel maar was een beetje wantrouwig. Het karakter van Andre kennende vroeg hij Andre: “En, ……jij baas en ik knecht,….. nee.” Daar bleef het dan bij.

·                                    In de jaren 1935 – 1940 had Henri eigenlijk een probleem. Van zijn vier kinderen was er nog maar één getrouwd, Kamiel. De anderen moesten ook van de baan. Voor Aurel, die uiteindelijk 10 jaar moest wachten vooraleer te kunnen trouwen, pachtte hij een boerderij in Moere. De vorige pachter was Jules Feys. André zou op de ouderlijke hoeve blijven. Aurel verhuisde naar Moere. Dan was er nog Meine, die raakte ook niet getrouwd. Niet dat ze achterlijk was, maar ze bleef toch zitten. Zij ging mee naar Moere om het huishouden te doen.

Op een dag waren Aurel en André een gracht aan het delven op de rand van het “Crommestick”. Andre kon het niet zo goed vinden met zijn vader en sprak erover met Aurel. Ze kwamen overéén dat Aurel thuis zou introuwen en André naar Moere gaan boeren. André met de nieuwe overeenkomst naar vader Henri. Deze wist ondertussen van de vrijage van Andre met Mitte Pottier en stelde zijn veto: ofwel Mitte Pottier en geen Moere, ofwel Moere en iemand anders zoeken. André moest plooien.

Andre en Germaine vertrokken naar Moere. Aurel kon huwen met Elza, hij had immers een boerderij en kon een toekomst opbouwen voor zijn toekomstig gezin. De problemen raakten opgelost.

In Moere begon Andre met zijn volle gedacht te boeren. Hij liet het graan malen in de molen van Charles Louis Blomme (=broer van Amand) en Mathilde Montaigne in Zande. Germaine deed het huishouden. Andre keek wat rond en zag verschillende boeredochters uit Moere. Eén ervan wist hij aan de haak te slaan. Het duurde echter niet zo lang. In dezelfde periode was boer Mon Lambrecht uit Frankrijk overleden. Zijn vrouw, de zoon en beide dochters kwamen in Gistel wonen; in de Donckerstraat. Andre had contact gehouden met de boer en zijn dochters. Hij wist ze wonen in Gistel. Het toeval wilde dat juist naast de woning van de weduwe Lambrecht een andere boer woonde. Sinds kort was Verstegen gestopt met boeren en was in Gistel komen wonen. Hij had nog een ongetrouwde dochter. Het was een kloeke boerendochter die overigens nogal goed bij kas zat. André riskeerde het. Na zes maand trouwden André en Germaine Verstegen. Ze leefden nog lang en gelukkig en ze hadden vele kinderen.

Meine kreeg ook een vrijer (naar verluid ging het er soms nogal heftig aan toe). Zij huwde in het begin van de oorlog met Gentil Claeys.

·                                    In het begin van de tweede wereldoorlog kwamen twee Duitse soldaten rond om thuisverblijvende Belgische soldaten op te eisen. Ze moesten zich melden in het gemeentehuis te Aartrijke. De Duitsers kwamen op het hof en zagen Aurel. Deze zei nooit soldaat te zijn geweest en bovendien “krank” te zijn. Julien Haezaert, een buurjongen wist al van de komst van de Duitsers en had zich weggestoken toen de soldaten bij hem aanklopten. Achteraf meenden beide families dat het niet goed was dat hun zonen niet met de Duitsers waren meegegaan. Vele anderen uit de buurt waren wel meegegaan. Wat zou er met hen gebeuren? Misschien zouden ze wel gefusilleerd worden. In ieder geval was het niet goed dat ze zich aan het gezag van de Duitsers probeerden te onttrekken. Beide jonge mannen besloten zich vrijwillig aan te geven en gingen naar het gemeentehuis van Aartrijke. Daar gekomen ontmoetten zij een Belgische officier in uniform die hen overhaalde bij hem te blijven. Hij beloofde voor hen te zorgen en te proberen hen vrij te krijgen. Beide mannen en de officier begaven zich naar Eeklo. Toen ze aldaar aankwamen was hun groepje al aangezwollen tot een vijfentwintig man. Terwijl ze op de markt van Eeklo stonden te wachten kwam er een grote groep Belgische opgeëiste soldaten voorbij, onder hen verschillende Eernegemnaars. Dezen probeerden Aurel en zijn vriend te overhalen met hen mee te gaan. Ze waren immers onderweg naar Gent alwaar ze een vrijbrief zouden krijgen om terug naar huis te gaan. Aurel en Julien besloten toch maar bij hun officier te blijven. Deze sprak een Duitse generaal aan en verkreeg de vrijbrieven voor zijn groepje. Iedereen kon terug naar huis. Diegenen die naar Gent waren doorgegaan werden naar Duitsland gedeporteerd als krijgsgevangenen en moesten er voor de Duitsers werken. Sommigen onder hen keerden pas vele jaren later terug naar huis.

·                                    Op een dag was iedereen het huis uit. Alleen Henri en Deniesje waren nog thuis. De kleine Denise was heel verdrietig dat ze niet meemocht en zocht troost bij pepé. Henri zette Deniesje op de buis van zijn fiets en samen reden ze enkele rondjes op het hof. Meteen was alle leed vergeten.

·                                    ‘sAvonds aten pepé en memé altijd "kerrepap”. Het gebeurde wel eens dat Julia koeken in de pap deed om de kinderen van Aurel te plezieren. Zij aten dat heel graag, vooral de koeken. Ze wist eigenlijk niet goed waar ze aan begonnen was. Iedere avond, rond etenstijd keken de kinderen door het venster bij memé wanneer de pap op tafel kwam. Memé zei dan dat er pap genoeg was en dat ze mochten binnenkomen.

Andere wetenswaardigheden:

·                      Decoster Andre:

- Oudstrijder 40-45. 1^e art 8^e batt  Brigadier 1926, later 1e art 3e groep 7e batt in Brasschaat nr 151/33175

- Andre verhuisd van Eernegem naar Moere 12/11/1937

- Andre verhuisd in 1957 van Moere naar Deinze

·                      Decoster Aurel:

Militair klasse 1927 8e art 1e groep 1e batt nr 158/11170

·                      Decoster Kamiel:

- Militair klasse 1930 14e art

- De vader van Madeleine Kyndt was beenhouwer. Kamiel leerde de stiel bij hem. Hij kocht wekelijks zwijnen in het slachthuis, een vijftal. Hij bewerkte de karkassen en verkocht het vlees in de beenhouwerijen. Kamiel was nogal een “levaert”. Hij was graag bij de mensen.

- Magdalena Kyndt woonde 89 jaar in dezelfde woning. In haar oude dag maakte ze dagelijks een wandeling rond “de Pinne” die geheel haar eigendom was.

- Het was niet zo gemakkelijk voor Kamiel zijn zware ziekte te aanvaarden, een ziekte die hem traag maar zeker naar het graf bracht.

·                      Claeys Gentil

- Gentil was veehandelaar.

- citaat uit zijn bidprentje:

Hij was de winter te boven gekomen en hoopte nu wat krachten te herwinnen. Hij sprak al over weer uitrijden, weg uit de beslotenheid van het huis en de kleine kring van het hof, die hem de laatste maanden gevangen hielden.

Die zondag had hij bezoek gekregen en daar hield hij van; gezelschap deed hem altijd deugd. Hij voelde zich herleven als hij met mensen kon praten: met de kinderen die naar huis kwamen, met iemand die op het erf toeviel of met de voorbijgangers als hij in de tuin was.

Maar, het moet niet lang duren om te sterven. De bezoekers hadden hem nog maar pas verlaten, toen ook hij zijn dierbaren verliet, haastig, onverwachts. leven en dood liggen dicht bij elkaar.