Romaan Livin °Eern           22/12/1870       x Vandecasteele        xEernegem     25/04/1905

                         +Bekegem 26/05/1945                          Louise       °Koekelare             17/06/1869

                                                                                                             +Eernegem     28/05/1950

1  Georges      °Bekegem  29/04/1906       x Rotsaert Adrienne     xZerkegem      28/12/1932

                        +Bekegem 05/08/1976                                             °Zerkegem       01/02/1911

                                                                                                        +Brugge           28/09/1985

2  Irma              °Bekegem  08/01/1908       x Decloedt Cyriel          xAartrijke         14/09/1933

                        +Eern         22/08/1987                                            °Eernegem      01/12/1900

                                                                                                        +Eernegem      30/04/1977

3  Gerard         °Bekegem  25/09/1910

                        +Bekegem 22/11/1910

levenloos vr    °Bekegem  20/02/1907 en 21/02/1907

Romaan Livin huwde met Louise Vandecasteele in 1904. Livin was 34 en Louise 35 jaar. Louise was van Koekelare afkomstig. Zij was dochter van Charles en Dereeper  ?           Het jonge paar kon seffens de boerderij betrekken langs de Zeeweg in Bekegem. Volgens de burgelijke stand verhuisden ze op 25/11/1904. Het was een hoeve van zijn vader Francies Decoster.

Livin was een harde werker. Louise zat ook niet stil, ze hield zich meer bezig op de hoeve en in het huishouden. Ze kon nogal verrassend uit de hoek komen, ze was soms een beetje deugnietachtig. In de omgang noemde men Livin “Vienten”, Louise “Wiesje” of “Wieze”.

Livin werkte hard. Hij ging er soms nogal met de grove borstel door. Zijn schoonzuster, Zoë Vandenberghe zei dat “Vienten een zot was om te werken”. Margriet Decoster, dochter van Joseph Decoster en Zoë Vandenberghe, kwam in haar jonge jaren veel helpen op de hoeve. Eens moest ze, samen met Livin, toen al een oude man, een veld stalmest openschudden. Margriet deed dat niet zo graag en ging met een lang gat helpen. Het kwam er eigenlijk op neer dat Livin bijna het gehele veld alleen moest spreiden. In haar oude dag blufte Margriet met hem dat hij zo’n harde werker was. Op het veld kon hij al leunende op zijn greep staan uitblazen van de geleverde inspanningen. Eigenlijk had hij op latere leeftijd last van kortademigheid (hart).

Livin en Wiesje leefden spaarzaam. In hun oude dag zaten ze er warmpjes voor. In de loop der jaren wist hij het hoevetje in Aartrijke te kopen van zijn broers en zusters.

Toen hun zoon Georges in 1932 huwde maakten Livin en Louise plaats voor het jonge koppel en gingen met hun dochter Irma op het hoevetje in Aartrijke (Brugse Heirweg 1) wonen. Het was een klein hoevetje. Livin boerde er verder op een rustige manier. Hij had er geen paard. Normaal kwam hij het paard van zijn zoon Georges halen. Het gebeurde wel eens dat hij om het paard van zijn jongste broer Joseph kwam, Livin op de fiets, het paard ervoor al lopend tot in Aartrijke.

Livin bouwde in 1938 een nieuwe woning op het postje in Aartrijke. Tegenwoordig blijkt dat er nogal veel zand en weinig cement werd gebruikt.

Livin kwam elke dag helpen op de boerderij van Georges. In de zomer kon hij languit in het gras zijn middagdutje doen achter de haag nabij het ovenkot. De kinderen probeerden hem dan te plagen. Zo bonden ze eens een touw aan zijn ene voet en trokken eraan. Livin wist zogezegd niet vanwaar het onraad vandaan kwam. Toen hij de kinderen in de gaten kreeg probeerde hij met een grote uithaal met zijn klak naar hen slaan. Van de jongste, Roger kon hij het meest verdragen.

Livin en Louise werden een dag ouder en het ging niet zo goed meer met hen in Aartrijke. Op 19/07/1939 gingen ze inwonen bij hun dochter Irma in Eernegem. Het hoevetje in Aartrijke werd verhuurd aan Oscar Blomme afkomstig van de Moerdijk in Eernegem. Blomme kwam soms meehelpen op de boerderij bij Georges.

Op 12 december 1944 besloten ze terug te keren naar Bekegem. Ondertussen had Georges het hoevetje van Vermotes, een eindje verder in de Zeeweg, gekocht. Livin en Louise konden erin trekken. Ze konden echter niet zolang genieten van hun nieuwe woonst. Livin stierf vijf maand later. Livin voelde dat hij zou sterven. Korte tijd voor zij dood leerde hij Odiel nog stappen. Hij zei nog:” Ik zou nog een tijdeke willen leven tot dat de kleinkinders groot zijn, maar ik moet sterven, ik heb mijn tijd gehad, God is meester".

Louise bleef alleen achter op het hoevetje. De kleinkinderen, Gentil en Roger gingen er elke avond slapen. En eigenlijk ging het met haar ook niet zo goed meer, ze was immers ook al 76 jaar geworden. Ze werd een beetje vergeetachtig. Louise verhuisde weer naar haar dochter Irma in Eernegem (1/04/1946). Zij stierf in Eernegem op 28 mei 1950. Ze was 81 jaar.

4a  Decoster Georges en Rotsaert Adrienne

Georges was een naarstige werkzame man, altijd bekommerd, altijd in de weer voor de zijnen. Hij kende geen rust. Hij had een beetje het karakter van zijn moeder. Hij was bezig van de vroege morgen tot de late avond.

Georges was een eenvoudig man maar granietsterk in wilskracht. Hij hield niet van uiterlijk vertoon.

Hij was een erg vooruitstrevend man. Zo wilde hij niet dat zijn jongste dochter Marleen het klassieke patroon voor een meisje volgde. Eerst naar de naaischool, daarna thuis blijven en wachten op een man. Integendeel, hij wilde dat ze geestelijk ontwikkeld was. Hij wilde dat zij veel verder ging, college volgen, hoger onderwijs, enz., zoals haar broers. Een meisje mocht ook carrière maken.

In tegenstelling met Adrienne, die een huisduif was, ging Georges veel de baan op, vooral met paard en kar. Er werd gezegd: ”Waar men ook gaat langs Vlaamse wegen komt men Georges tegen”.

Niet alles in het leven van Georges en Adrienne was rozengeur en maneschijn. Vele jaren hebben ze samen lief en leed gedeeld. Zij hebben het samen hard gehad, veel werk en grote kommer.

·          Decoster Georges; klasse 1926 1^e jagers te voet 2^e cie nr 125/44554, oudstrijder 40-45

·          In het begin van de oorlog was Georges gevlucht naar Zuid Frankrijk (Chateau- Roux) Hij was 3 maand van huis weg. Hij mocht terug naar huis voor de kinderen. Hij sliep er onder een trein wat erg gevaarlijk was.

·          In de jaren dertig was het de gewoonte dat de boeren hun koeien langs de straat de grachtkanten lieten afeten. Normaal was dit werk voor de koewachter of één van de kinderen. Om naar de weide te gaan in de Bekegemstraat was er een slag van een kleine honderd meter lang. Eens kwam Georges met zes koeien om het gras te laten afeten. Zes koeien was wel een beetje veel, zelfs voor een volwassen man. Hij had dan ook enorm veel moeite om de dieren in bedwang te houden.

·          Op het einde van wereldoorlog II waren er Canadese soldaten op het hof gelegerd (in de weide links).

·          Het gebeurde dat Gentil om het paard kwam bij zijn grootoom Jozef Decoster om met twee paarden te kunnen werken. Het was de droom van iedere jonge boer om met twee paarden te kunnen werken. Gentil was een echte paardenliefhebber. Jarenlang ging hij rond met de hengst in de gehele streek.

·          Op twaalfjarige leeftijd ging Roger naar het college in Brugge, daarna Oostende. Toch moest hij in zijn vrije tijd nog veel werken. Op een dag was hij op het veld kanten aan het kuisen. Sjeppen kwam bij hem een babbeltje slaan. Al zittend op de ene knie en al steunend met de elleboog op de andere knie begon hij het gesprek: ”Ah, de collegiain”.

·           Georges bezat een weide in St Pieterskappelle en één in Gistel. Georges had enkele koebeesten verkocht die in de weide in St Pieterskappelle liepen te grazen. De veehandelaar zou de beesten komen opladen de maandagmorgen om 3 uur aan de kerk. Die nacht moesten Gentil en Roger al vroeg uit de veren om samen met hun vader de beesten naar de kerk te brengen. Het was erg mistig die nacht en het drietal had heel veel moeite om de dieren te pakken. Ze zagen de beesten bijna niet lopen. Het lukte hen toch. En met de dieren naar de kerk. Het moet gezegd, ze waren wel een beetje te laat. Toen ze aan de kerk kwamen zagen ze de vrachtwagen die de dieren naar de vroegmarkt moest vervoeren voor hun neus wegrijden. Dan maar de dieren terug naar de weide gebracht en met de fiets, in het midden van de nacht, terug naar Bekegem. Er werd weinig gesproken op de terugweg…….

·             Georges had de gewoonte regelmatig naar de barbier te gaan in het dorp om zich te laten scheren. Eens was hij in slaap gevallen terwijl hij moest wachten, hij had immers de hele dag hard gewerkt. De barbier wilde hem niet wakker maken toen het zijn beurt was. Na iedereen geschoren te hebben maakte hij Georges toch wakker. Het was twaalf uur toen hij thuis kwam.

4b  Decoster Irma –Decloedt Cyriel

Kort nadat vader Livin en moeder Wiesje naar Aartrijke verhuisd waren leerde Irma Cyriel Decloedt kennen. Het was liefde op het eerste zicht. De vrijage duurde niet zo lang. Na zes maanden huwden ze. Cyriel was de zoon van Emiel (+28/01/1947) en Bentein Leonie (+05/11/1927).

·                                    Op de bruiloft van Irma met Cyriel Decloedt werd nogal wat gegrapt. Bekijken we even de groepsfoto van hun huwelijk. Op de eerste rij zien we Wiesje met een deugnietachtige blik kijken naar iemand die achter de fotograaf stond en die daar vermoedelijk wat onnozel stond te doen. Ook de vrouw naast Georges, Alice Verstegen, vrouw van Conrard Decloedt, deed mee. Op het moment dat de fotograaf afduwde grijpt zij de hand van Georges. Het lijkt erop dat zij er hand in hand zitten, Georges met een onbewogen gezicht alsof er niets aan de hand is.

·                                    Een zuster van Cyriel werd vermoord in een haverveld door de koewachter van het hof toen ze 17 jaar was. Een andere dochter, Margriet, ging binnen in het klooster van de zusters Benedictinessen “ten Putte” in Gistel. In dezelfde week van het huwelijk van haar broer Cyriel trad ze binnen. Het was er een zeer streng regime. Ze mocht bijna geen contact hebben met haar familie. Ze was dan ook afwezig op het huwelijksfeest. Margriet stierf in maart 2007.

·                                    De vader van Cyriel, Emiel Decloedt, bezat een grote hoeve in de Ganzestraat in Eernegem. Hij splitste de hoeve. Op het oude gedeelte bleef broer Conrad wonen. Cyriel en Irma mochten het nieuwe gedeelte betrekken. Ze beboerden ongeveer een dertig gemet.

·                                    Cyriel was een ontwikkeld man. We lezen op zijn bidprentje:

Gewezen voorzitter van de Boerengilde Eernegem.

Gewezen bestuurslid van de Arrondissementsbond, Oostende.

Voorzitter van de Samenwerkende Brandverzekering van Eernegem .

Vereerd met verscheidene eretekens.

Lid van de Christelijke bond van Gepensioneerden.

·                                    Thuis boerde Cyriel op een wijze die in die periode niet zoveel werd gedaan. Hij berekende de kostprijs van alles en probeerde op die manier zo rendabel mogelijk te boeren.

We lezen verder op zijn bidprentje, het beschrijft hem ten gronde:

Als jonge man was hij bekommerd met zijn standsgenoten, de landbouwers. Hij bekwaamde zich niet voor zichzelf alleen, maar in dienst van de anderen. Zo was bij medestichter van de Boerenjeugdbond die intussen al zijn vijftig jarig bestaan heeft gevierd.

Als sociale man heeft hij in alle geledingen van de Boerenorganisaties geijverd voor betere bestaansvoorwaarden voor de landbouwers. Als voorzitter van de plaatselijke Boerengilde was zijn aandacht en zijn woord steeds gericht op de belangen van de anderen.

Als vriend en gebuur was hij geliefd. Hij kon zo smaakvol vertellen, maar hij kon ook zo geïnteresseerd luisteren.

·                                    Het bidprentje van Irma Decoster:

Wij zijn dankbaar voor deze moeder, want met een groot hart heeft ze stil en ongedwongen haar plicht gedaan. Samen met vader, waren ze één in werk en inzet voor de kinderen en de landbouwersbeweging. In haar levensavond was ze fier op haar kinderen en kleinkinderen. Regelmatig kwam ze op bezoek, het mocht zelfs in Zuid-Afrika zijn.

Dankbaar zijn we voor deze gemoedelijke en vriendelijke vrouw die met iedereen op een fijne en zachte manier over de baan kon. Ze leerde altijd nog mensen kennen. Bij elke reis van de landbouwersbeweging was ze erbij, zelfs nog dit jaar voor vier dagen in Frankrijk. En een tocht met de fiets was graag meegenomen. Een beminnelijke glimlach en een kwinkslag waren sterke tekenen van hartelijkheid en er graag bij zijn.

Altijd bereid ook om mee te helpen met de kerk en de parochie. Zij was een actief lid van de K.V.L.V., een trouwe propagandiste van het Wit-Gele Kruis en overtuigt trok ze elk jaar rond naar vele huizen voor de “Vrienden van Lourdes”.

Mijn goede kinderen en kleinkinderen, vlug en onverwacht ben ik heengegaan, het valt u hard, maar glimlachend zou ik zeggen: ““t is goed, God heeft mij gespaard van lijden en aftakeling”.