7 DECOSTER EMIEL ET VANDERMEERSCH AUGUSTAxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Emiel °Eern 09/01/1876 x Vandermeersch x 1909
+Dargies 03/06/1961 Augusta °Schore 23/04/1882
+Dargies 24/12/1961
1 Joseph °LahSt R 07/09/1910 x Lavacquerie Jeann xLahSt R 21/03/1942
+ Amiens 01/07/1994 ° 25/02/1922
+Hangest 15/04/2007
2 Gerard °LahSt R 12/07/1912 x Nollet Maria xFrettemoll 29/09/1945
+LahSt R 30/06/1985 °Staden 06/01/1914
3 Pierre °LahSt R 14/04/1915 x Puissant Marcelle xDargiesRe 10/04/1937
+Boug.ville 22/07/1966 °Dargies 10/03/1919
+Amiens 12/10/1982
4 Julien °LahSt R 07/11/1916
+Grandv 14/11/1977
5 M Josephine °LahSt R 26/11/1919
+LahSt R 17/12/1919
6 Francois °LahSt R 16/11/1921 x Mathon Susanne xChoqueuse 30/05/1953
+Sentelie 09/05/1979 °Choqueuse
+Amiens 01/10/1968
7 Maria °LahSt R 29/08/1924 x Pauwelyn Emile xLahSt R 14/09/1949
+Landes 23/01/1980 ° 24/03/1918
Sommige zonen van Francies waren oorspronkelijk niet van plan te boeren. Zo stond Emiel in 1900 ingeschreven op de gemeente als bakker - arbeider.
In het begin van de twintigste eeuw emigreerden vele Vlamingen naar vreemde landen. Veel toekomst was er niet in Vlaanderen. Het was in om te emigreren. Emiel wou ook op een dergelijk manier zijn geluk beproeven. Volgens de gemeenteregisters vertrok hij op 19/08/1907 naar Verellettes(Seine Inférieure). Aldaar leerde hij de franse mentaliteit kennen. Hij zocht er een hoeve om te boeren. In 1909 vond hij die, in Saint Romain (Somme). Het was een zeer grote hofstede, 125 ha met 12 paarden. Op 29 augustus 1909 tekende hij een contract met de afgevaardigde van burggraaf Charles, Marie René de Brandt, eigenaar verblijvende in het kasteel van Havernas. Eind december werd het definitieve contract getekend. De jaarlijkse pachtprijs was 4000 franse frank.
Na het tekenen van de voorlopige overeenkomst keerde Emiel terug naar Belgie om te huwen met zijn verloofde. De uitverkorene was Augusta Vandermeersch. Augusta was de dochter van van August en , uit Schore afkomstig en 27 jaar. Emiel was 33 jaar.
De familie Emiel Decoster woonde in Frankrijk maar hield toch nauw contact met de familie in Belgie. Ze kwamen zeer veel op bezoek. Vooral met de familie Logier hadden ze nauw contact. Vermoedelijk kenden Charles Logier en Augusta Vandermeersch elkaar van in hun jeugd, ze waren immers beiden van Schore afkomstig. In de jaren zestig gingen kleinkinderen van beide families op vakantie bij elkaar, de enen om Frans te leren, de anderen om Nederlands te leren.
De kinderen van Emiel moesten Nederlands leren en kwamen in Belgie naar school.
- In 1920 verbleef Joseph bij de familie Logier (Bourgogne nr 310). Hij ging toen vermoedelijk naar school in Eernegem.
- Gerard volgde college in Brugge. In die periode verbleef hij bij de familie Oscar Petery Vandermeersch in Leffinge.
· De tweede wereldoorlog bracht veel miserie mee voor de familie.
Gerard werd opgeëist om te gaan werken in Duitsland. Hij werkte er in een ijzergieterij in Leipzig (zie foto, uiterst links, zijn beste vriend (Lemaire) uit de Elzas, naast hem). Het was een harde tijd. Dagelijks kreeg hij een homp brood en één liter water. Zeer weinig stellen we vast. Bij de ovens van de gieterij was het immers zeer warm. Toen Gerard thuis kwam weegde hij nog xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />45 kg.
Voor hij vertrok had hij Maria Nollet leren kennen. Zij was in Staden geboren maar verbleef in die periode in Frankrijk. De liefde was groot, zeer groot. Door de scheiding werd de liefde alsmaar groter. Hoeveel dacht ze niet aan haar geliefde toen ze in de kelder patatten moest verlezen? Ze wachtte 6 jaar en 10 maand op Gerard, een eeuwigheid. Tijdens zijn verblijf in Duitsland schreef Gerard erg liefdevolle brieven en kaartjes, we citeren er één van:
Bonne Fête de Pacques
Avec mes plus doux baisées
Ton fiancé qui ne pense rien qua toi.
· Ook thuis was niet alles koek en ei. Door een futiliteit werden Emiel en zijn zoon François Frankrijk uitgewezen. François had op de trein enkele meisjes lastig gevallen (het was eigenlijk niet meer dan wat zeveren tegen hen). De meisjes waren er niet mee gediend en verwittigden de politie, met alle gevolgen vandien. Emiel kwam te voet van Saint Romain naar Eernegem (350 km). Hij kwam hier aan op 22 december 1943. (zo staat het toch in de gemeenteregisters). Emiel verbleef bij zijn zuster Leontine in de Westkerkestraat. Hij zag geen toekomst meer in Frankrijk. In die periode kwam de hofstede Aneca te koop in de Streule (eerste hoeve vanaf de Westkerkestraat). Emiel overwoog om Frankrijk definitief vaarwel te zeggen en de hofstede te kopen. Hij deed het niet.
François verbleef een periode bij Kamiel Decoster in Westkerke. Maar eigenlijk verbleef hij steeds op de hofstede van de Blommes. François was een beetje de Fernandel van de streek. Hij was zeer geliefd in de buurt. Iedereen kende hem om zijn fratsen. De meisjes uit de omgeving aanbaden hem. Op de bijgevoegde foto zien we hem met zijn verloofde uit Bekegem. Zij woonde in de Zeeweg en noemde Maria Decoster (°20/01/1918). Zij was de oudste dochter van Camiel en Devriendt Marguerite. Zij huwde in 1947 met Leon Jonckheere. Zij is geen familie van deze stam (eigenlijk wel je moet terug gaan tot 1780). De foto werd genomen op de hoeve van haar ouders.
De Blommes, waar François veel verbleef, waren ook niet erg zuiver van geweten. Ze kweekten tabak in het zwart. De tabaksplanten waren omringd door korenvelden zodat niemand iets kon zien van de planten. Maar François schreef ook brieven naar huis. In één van de brieven maakte hij melding van het tabaksveld. Wat François niet vermoedde was dat de brieven werden opengemaakt door de Franse overheid. De bal ging aan het rollen en de Belgische douane kwam één en ander controleren in Eernegem. De familie Blomme was niet opgezet met de enorme boetes en François, die was blijkbaar voor het ongeluk geboren. De hele historie vergrootte alleen maar zijn populariteit in de streek. Tegenwoordig, 60 jaar na de feiten, spreekt iedereen nog vol sympathie over François.
Na de oorlog wilde François terug naar huis. Dat kon niet door de Franse overheid. De enige manier om terug Frankrijk binnen te raken was bijtekenen in het vreemdelingenlegioen. (Légion Etrangère). François diende 5 jaar in het legioen. Het vreemdelingenlegioen is het elitekorps van het Franse leger. De soldaten krijgen een zeer zware opleiding. Het korps wordt ingezet op de meest gevaarlijke plaatsen. Het is niet voor niets dat de soldaten genoemd worden als kanonnenvoer. In de periode 1946 1954 was een belangrijk gedeelte van het Legioen aan het werk in Indonesië, een kolonie van Frankrijk. In die acht jaar waren er 72833 legioensoldaten gekazerneerd.
François huwde in 1953 met Susanne Mathon. Ze kregen zeven kinderen. In die periode had François veel problemen met zichzelf. Hij dronk veel. Zijn verblijf in het vreemdelingenlegioen zal daar wel niet vreemd aan zijn. In 1961 stopte hij met de alcohol. Vanaf dan dronk hij nooit meer. We bewonderen hem dan ook voor zijn sterke wiskracht in deze. Chapeau, hoed af voor François.
Zijn vrouw stierf in 1968. Het was een harde noot om te kraken voor François. In die periode brandde zijn woning helemaal af. Alles werd vernietigd. Vandaar dat er nu weinig fotos van zijn gezin bestaan uit de periode hiervoor.
In 1973 had François een zwaar verkeersongeval. Hij werd aangereden door een Engelse auto die op het verkeerde wegvak reed. Hij werd levensgevaarlijk gewond. Hij is die verwondingen eigenlijk niet echt meer te boven gekomen. Hij stierf op 9 mei 1979. Hij was 58 jaar. François verdient een monument voor zijn levenslust en de wilskracht waarmee hij zijn leven uiteindelijk aanpakte.
In 1950 nam Gerard de hoeve van zijn ouders over. Emiel en Augusta verhuisden naar Dargies, een buurgemeente van St Romain. Beiden sleten er een gelukkige oude dag. Emiel stierf er op 3 juni 1961. Hij werd 85 jaar. Een autobus Vlamingen reisde af om zijn begrafenis bij te wonen. Augusta kon het niet aarden zonder haar man. Ze stierf 6 maand later, de dag voor kerstmis 1961. Ze was 79 jaar. Beiden liggen begraven in een familiegraf in St Romain. In het graf is plaats voor 9 personen. Op het kerkhof is het opvallend dat de graven van Vlamingen totaal anders zijn dan de rest. De graven van Franse overledenen zijn eenvoudig. Deze van Vlamingen zijn praalgraven, versierd met bloemstukken en aandenkens.
En verder:
· Gerard was 11 jaar burgemeester (1954 1965). Zijn zoon Antoine was burgemeester van 1989 tot 2001. De streek is dun bevolkt. Het zijn kleine gemeenten. Men spreekt er in 2007 aldus: Ik meen te weten dat er in 2001 een huwelijk was. Antoine huwde in 1999 zijn eigen dochter Nathalie. Er zijn bijna geen priesters. In die streek is er één priester voor ongeveer 30 parochies.
· Bijna iedereen gaat er jagen.
· De vrouw van Emiel kwam samen met Maria veel op familiebezoek in Belgie.
· Pachtcontract van de hoeve in Saint Romain:
Zie vervolg hieronder
|
