Vanmorgen heeft Dedecker officieel zijn nieuwe partij boven de doopvont gehouden. Die krijgt, zoals eerder deze week al uitlekte, de naam Lijst Dedecker.

De ex-VLD'er hoopt dat zijn eigen merknaam de kiezer zal kunnen bekoren bij de komende parlementsverkiezingen.

"Ik ben bekend van aan het zeetje tot aan de Rijn", zei Dedecker. "Het is de enige mogelijkheid om de partij bij de komende verkiezingen, die er nu vlug zitten aan te komen, naambekendheid te geven."

Dedecker stelde de krachtlijnen van zijn nieuwe partij voor in aanwezigheid van onder meer Boudewijn Bouckaert, de voorzitter van de rechts-liberale denktank Nova Civitas.

"Ik train een ploeg om te winnen"

Met zijn nieuwe partij kiest Dedecker voluit voor het gezond verstand. Hij zet zich ook af tegen wat hij het "pampermodel" van de socialisten noemt.

"Iedereen weet wat gezond verstand betekent", zegt Dedecker. "Dat is rekening houden met wat bij de bevolking leeft, dat is eerlijk zijn en dat is rechtlijnig zijn."

Hij wil de werkloosheidsuitkeringen in de tijd beperken en de overheid mag niet meer dan 40 procent belastingen heffen op het inkomen van de modale Belg.

Lijst Dedecker streeft ook naar een zelfstandig Vlaanderen, dat zelf zijn inkomsten moet kunnen innen en over zijn uitgaven moet kunnen beslissen.

Dedecker hoopt op minstens één zitje in de Kamer en één in de Senaat. Hij laat wel de deur op een kier voor een eventuele samenwerking met Vlaams Belang, mocht hij zijn politieke ambities op 10 juni niet kunnen waarmaken.

"Zeg nooit nooit", aldus Dedecker. "Wie voor het altaar staat en trouwt, denkt ook niet aan scheiden. Maar ongeveer dertig procent van de koppels scheidt toch."

"Maar ik ga niet uit van een scenario dat het mislukt", aldus nog een strijdvaardige Dedecker. "Ik kom uit de sport en ik heb nog nooit een ploeg getraind om te verliezen, ik train een ploeg om te winnen."

De in 1949 in Philadelphia geboren saxofonist oefende een grote invloed uit op de "jazz-rock fusion", een muziekgenre waarbij jazz en popmuziek worden versmolten.

Met zijn broer Randy, een trompettist, speelde hij in het Horace Silver's quintet. Samen richtten ze ook de succesvolle "jazz-rock fusion"-groep The Brecker Brothers op.

Zijn solocarrière begon in 1987. Zijn solodebuut "Michael Brecker" werd verkozen tot beste album in enkele toonaangevende jazztijdschriften.

Zijn meest recente album "Wide angles" leverde hem twee Grammy's op in 2004. Twee weken geleden werkte een zwaar zieke Brecker zijn laatste, voorlopig titelloze, album af.

Werkte samen met pop- en rockartiesten

Jazziz Magazine noemde Brecker onlangs nog "de meest invloedrijke tenorstilist van de laatste 25 jaar".

Brecker maakte meer dan 900 albums en won elf Grammy's. Zelf haalde hij zijn
inspiratie bij de bekende jazzsaxofonist John Coltrane.

Hij speelde in zijn carrière samen met onder anderen Herbie Hancock, James Taylor, Paul Simon, Steely Dan, Donald Fagen en Jonie Mitchell. Hij maakte ook opnames met Frank Sinatra, Bruce Springsteen en Frank Zappa.

Tijden de jaren 80 was hij ook lid van de "Saturday night live"-band, het huisorkest van de bekende Amerikaanse laatavondshow.

In mei van dit jaar staat hij alvast op het podium in New York als afsluiter van een nieuw kunstenfestival dat Bowie zelf organiseert.

Bowie is een vernieuwer en een trendsetter. "Ik had altijd al een onweerstaanbare drang om iets meer dan menselijk te zijn", is een van zijn beroemde uitspraken.

Hij inspireerde tal van andere artiesten als de Simple Minds, U2, Placebo, Sonic Youth, The Arcade Fire en Nine Inch Nails.

De carrière van de muzikale kameleon begon in de jaren 60 en duurt nu al meer dan 40 jaar.

Hij begon als saxofonist in verschillende Londense bluesbandjes, en ontdekte toevallig dat hij ook kon zingen. Later bespeelde hij de gitaar, drums, de cello, de viool en allerhande klavieren.

Van Ziggy Stardust tot Thin White Duke

Bowie gebruikte verschillende karakters en pseudoniemen in zijn werk, van Ziggy Stardust en Aladdin Sane tot Thin White Duke.

Zijn eerste hit scoorde hij in 1969 met "Space oddity". Hij heeft tientallen albums en hits op zijn naam staan.

In de jaren 70 bereikte zijn cocaïneverslaving ongekende hoogten, maar de zanger kickte af en boekte grote commerciële successen in de jaren 80, onder andere met het toegankelijke album "Let's dance".

In 1997 kwam hij opnieuw op de proppen met een primeur. Hij gaf investeerders de kans om mee te gokken op zijn toekomstige inkomsten door middel van "Bowie bonds", of obligaties in zijn persoonlijke kapitaal.

Op 8 februari 2006 kreeg hij een Grammy uitgereikt voor zijn gehele oeuvre.

Aan de universiteit van Oregon proberen wetenschappers de hormonenspiegel te veranderen van rammen die weinig belangstelling tonen voor vrouwelijke soortgenoten.

Ze hebben de mechanismen in de hersenen vastgelegd van "mannelijk georiënteerde" rammen en door het inspuiten van hormonen hebben ze naar eigen zeggen "goede resultaten" geboekt bij het veranderen van de seksualiteit van de dieren.

Actiegroepen van homo's en lesbiennes, met Martina Navratilova (foto) als spreekbuis, keuren het onderzoek echter streng af. Navratilova vindt dat ook een schaap het recht moet hebben op om het even welke seksuele geaardheid.

En niet alleen de actiegroepen maken zich zorgen, ook andere specialisten hebben al opgeroepen tot het stopzetten van deze experimenten.

Zij maken zich zorgen over het feit dat het onderzoek uiteindelijk als doel zal hebben bij mensen homoseksualiteit uit te bannen.

Dat zou kunnen door eerst de kans op homoseksuele nakomelingen te laten vaststellen en zwangere vrouwen dan te laten kiezen of ze dat, via een hormoonbehandeling, willen tegengaan.

Augusto Pinochet wordt in 1915 geboren in Valparaiso als oudste van zes.

Na zijn studie aan de militaire academie klimt hij pijlsnel naar de top van het leger. Wanneer in 1970 Salvador Allende verkozen wordt tot president en een linkse regering op de been brengt, is Pinochet (foto) bevelhebber van het landleger.

Marxisten zijn voor hem landverraders, maar onder het nieuwe bewind houdt hij zich eerst gedeisd.

Allende wil komaf maken met de Amerikaanse greep op de kopermijnen, de landbouw hervormen en de sociale ongelijkheid verminderen.

In volle Koude Oorlog kan Washington dat niet hebben en president Richard Nixon beveelt dat de Chileense economie "moet lijden". De CIA begint met een sabotageprogramma in Chili en de VS zetten een boycot van Chileense producten op.

De grootgrondbezitters, de rechtse partijen en de christendemocraten zoeken steun bij een groep in het leger die de regering wil omverwerpen. Op 11 september '73 is het zover. Pinochet (foto), amper 18 dagen stafchef, leidt de staatsgreep tegen de verkozen president en wordt het hoofd van de militaire junta die de macht overneemt.

Klopjacht

Het leger bombardeert La Moneda, het presidentieel paleis, maar president Allende (foto) weigert zich over te geven en wordt door medestanders dood teruggevonden. Veel wijst op zelfmoord.

In de maanden na de staatsgreep organiseert het leger een bloedige klopjacht op al wie het vorige regime had gesteund: linkse en liberale politici, vakbondsmilitanten, boeren, journalisten, kunstenaars en studenten.

130.000 mensen worden opgepakt, 3.000 komen er om of raken "vermist". Vele honderdduizenden gaan op de vlucht.

De gehate geheime politie DINA is uitsluitend verantwoording verschuldigd aan Pinochet zelf en maakt niet enkel jacht op "marxisten" maar neutraliseert ook mogelijke rivalen van de generaal in het leger zelf.

Ultra-liberalisme

Nadat hij links heeft uitgeschakeld, maakt Pinochet een eind aan de economische politiek van Allende.

Chili wordt een experimenteerruimte voor de ultra-liberale Amerikaanse econoom Milton Friedman (foto) en de "Chicago boys", economen van de University of Chicago en andere Amerikaanse topuniversiteiten.

De liberale vrije markt wordt ingevoerd en op het einde van de jaren 70 is de inflatie gedaald en groeit de economie weer.

De kostprijs voor de bevolking is echter erg hoog: meer werklozen, lage lonen en sociale achteruitgang voor werknemers en de middenklasse.

Foute gok

In de jaren 80 trekt de Chileense economie aan en tezelfder tijd is het ook duidelijk dat Pinochet niet van plan is om de macht over te dragen aan de politici.

In een nieuwe grondwet laat Pinochet opnemen dat hij nog zeker acht jaar zal aanblijven en de Chilenen keuren dat goed in een referendum.

Maar wanneer de economie slabakt en de inflatie en de werkloosheid weer toenemen, ontstaat er straatoproer. Er komen stakingen en de kerk, die tot dan toe opvallend stil is gebleven, schaart zich voor het eerst achter de oppositie.

In 1988 vraagt een zelfzekere Pinochet aan de Chilenen of hij nog mag voortdoen. De gok loopt verkeerd af en in een referendum zegt 55 procent.

Na zijn afwijzing blijft Pinochet nog president tot kort na de eerste vrije verkiezingen van eind 89. Die worden gewonnen door de christendemocraat Aylwin (foto) tegen de kandidaat van rechts en het leger.

Pinochet blijft opperbevelhebber en nog wel voor een termijn van acht jaar. Wanneer hij in maart 98 opstapt, wordt hij senator.

Aangehouden

Hoewel Pinochet zichzelf en de strijdkrachten al in 1978 straffeloosheid heeft gegeven door een amnestiewet, wordt eind 1998 een onthutste Pinochet in een Londens ziekenhuis aangehouden op verzoek van een Spaanse rechter.

Die wil dat Groot-Brittannie hem uitlevert om in Spanje terecht te staan wegens ontvoering van en moord op Spaanse burgers tijdens de dictatuur. Ook Belgie vraagt de uitlevering, na klachten van Chileense vluchtelingen.

Maar Pinochets advocaten zeggen dat hij te ziek is om een proces te doorstaan.

Na 15 maanden huisarrest stellen Britse artsen vast dat de 84-jarige inderdaad te ziek is om terecht te staan en de Britse minister van Binnenlandse Zaken beslist daarop Pinochet niet uit te leveren.

In maart 2000 wordt Pinochet, wiens gezondheid ineens een stuk beter is, in Santiago triomfantelijk verwelkomd door de legertop. Maar geen enkel belangrijk politicus, ook niet van rechts, wacht hem op.

Procedureslag

In Santiago is een rechter intussen al begonnen met een onderzoek naar tientallen klachten van familieleden van slachtoffers van de dictatuur.

Rechter Guzman (foto) wil Pinochet verhoren over zijn betrokkenheid bij ontvoeringen en moorden, kort na de staatsgreep.

Guzman slaagt erin om eerst de onschendbaarheid van Pinochet te laten opheffen en hem in beschuldiging te stellen voor ontvoering, marteling en moord.

Maar ook in eigen land slaagt Pinochet er in om, via een procedureslag en een zwakke gezondheid, te ontsnappen aan een proces. Uiteindelijk stopt het Hooggerechtshof de hele procedure begin juli 2002.

Nieuw proces

Later raakt Pinochet verwikkeld in een financieel schandaal met geheime rekeningen in de Verenigde Staten.

En in 2004 wordt er opnieuw een gerechtelijke procedure gestart tegen Pinochet, dit keer voor misdaden begaan tijdens operatie Condor, een door de CIA gesteunde operatie van een aantal Zuid-Amerikaanse dictators tegen dissidenten.

2006 wordt voor de ex-dictator, die zijn immuniteit kwijt is en een aantal keer huisarrest krijgt, een jaar vol gerechtelijke procedures. Een aantal zeer kwalijke dossiers, zoals de "Karavaan van de dood" en de martelingen in de Villa Grimaldi, steken opnieuw de kop op.

Grote gelijk

In september 2004 zei Isabel Allende, de dochter van de vermoorde linkse president, dat het waarschijnlijk was dat Pinochet zou sterven zonder veroordeeld te zijn. "Maar dat is niet erg. Ik wil dat het proces begint omdat hij zou zien dat hij niet boven de wetten staat", zei ze.

Van zijn grote gelijk is Pinochet evenwel altijd overtuigd gebleven. In 2004 zei hij nog dat het aan "de tegenpartij, de marxisten en de communisten" was om hem vergeving te vragen, en niet omgekeerd...

Luc De Roy

De serie zal "Lil' Bush: resident of the Unites States" heten. Bush krijgt er gezelschap van Lil' Cheney die onverstaanbaar gromt en Lil' Condi die naar hem smacht en zijn huiswerk maakt.

Donick Cary, een van de schrijvers van "The Simpsons", zal de serie maken. Sinds september circuleren er al korte clipjes van "Lil' Bush". Ze zijn erg populair op de videosite YouTube.

In die clipjes wordt de controvese niet geschuwd. Als de school van de kleine Bush op een dag falafel serveert in plaats van hotdogs, martelen hij en zijn makkers het personeel van de refter. Ze gebruiken daarbij methodes zoals in de Abu Graib-gevangenis.

In het lied worden beide kandidaten bekritiseerd. Zo waarschuwt Khalifa voor "het gevaar Sarkozy". Uiteindelijk gaat de voorkeur van de 33-jarige zanger van Algerijnse origine toch naar Royal.

Zijn boodschap voor haar is: "Ga ervoor maar stel ons niet teleur."

De muziek van het nummer is van Sly Dunbar en Robbie Shakespeares, de meest bekende ritmesectie van Jamaïca.

De clip, die zonder enig budget werd opgenomen in een abdij in Caen in het noorden van Frankrijk, is sinds enkele dagen een succes op het internet.

Twee zangeressen van Khalifa's groep Positive Radical Sound werkten mee aan het nummer.

Tot Altmans bekendste films behoren de Korea-satire "MASH", de Hollywood-over-Hollywoodfilm "The player", "Nashville", "The long goodbye" en de psychologische studie "Short cuts".

In zijn lange carrière werd Altman vijf keer genomineerd voor de Oscar voor beste regisseur, maar hij greep telkens naast de prijs.

Zijn laatste nominatie kreeg hij voor "Gosford Park" uit 2001. Eerder dit jaar werd hij wel gelauwerd met een Oscar (foto) voor "een carrière waarin hij de filmkunst meerdere keren heruitgevonden heeft".

"Ik heb veel geluk gehad in mijn carrière", zei Altman toen. "Ik heb nooit een film moeten regisseren waar ik niet achterstond."

Tijdens de ceremonie maakte de regisseur ook bekend dat hij tien jaar eerder een harttransplantatie had ondergaan. Hij hield dat geheim omdat hij bang was dat hij geen films meer zou mogen maken.

Buitenbeentje in Hollywood

Altman was een buitenbeentje in Hollywood en had een zeer eigen stijl van regisseren.

Hij werkte dikwijls met grote casts, moedigde de acteurs aan om te improviseren, gebruikte overlappende dialogen en hield van lange shots waarin de camera van het ene personage naar het andere sprong.

Ook in zijn keuze van onderwerpen legde Altman zich geen beperkingen op. Hij maakte muziekfilms als "Nashville" (1975) en "Kansas City" (1996), maar ook misdaadfilms (Gosford Park) en in "Popeye" (1980) castte hij Robin Williams als het tekenfilmfiguurtje.

Regisseerde ook tv-reeks "Bonanza"

Robert Altman begon zijn carrière in de jaren 50 als regisseur van documentaires en tv-series. Hij maakte onder meer acht afleveringen van de populaire westernserie "Bonanza".

Zijn doorbraak als filmregisseur kwam er in 1970 met "MASH". In de satire over de oorlog in Korea werkte Altman met acteurs als Donald Sutherland, Elliott Gould en Robert Duvall.

Sindsdien maakte hij met zeer wisselend succes tientallen films, waaronder "The player" (1992), "Short cuts" (1993), "Prêt-à-porter" (1994) en Gosford Park" (2001).

Door zijn eigenzinnige aanpak verliep zijn carrière met ups en downs. Hij wordt daarom de "comeback kid" genoemd.

"Hij was geen gemakkelijke man om mee te werken", zegt onze filmrecensent Jan Temmerman. "Hij werd meer dan eens door Hollywood wandelen gestuurd."

Zijn laatste film "A prairie home companion" ging eerder dit jaar in Amerika in première.

Altman was drie keer getrouwd en werd vijf keer vader.

De officiële uitslag van de voorverkiezingen bij de Franse PS raakte even voor 2 uur vannacht bekend.

Ségolène Royal haalde 60,62 procent van de stemmen, voldoende om meteen in de eerste ronde al verkozen te raken. Die overwinning is groter dan verwacht.

Het goede resultaat van Royal was een opdoffer voor haar twee uitdagers. Dominique Strauss Kahn haalde 20,83 procent van de stemmen, Laurent Fabius 18,54 procent.

Het is de eerste keer dat de Franse socialisten voorverkiezingen hielden. Acht op de tien partijleden namen deel aan de stemming.

De socialisten trekken voor het eerst met een vrouwelijke presidentskandidaat naar de verkiezingen. Die vinden volgend jaar in april plaats.

Royal kan de eerste vrouwelijke president van Frankrijk worden. Haar belangrijkste uitdager wordt zo goed als zeker Nicolas Sarkozy, de conservatieve minister van Binnenlandse Zaken.