Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Mailinglijst

Vercauteren-home@telenet.be


Beoordeel dit blog
  Zeer goed
  Goed
  Voldoende
  Nog wat bijwerken
  Nog veel werk aan
 
Zoeken in blog

HET SCHARNIEREND SCHUURTJE II
de actieve 60 plusser
Begin te lezen van 1st verhaaltje !
06-03-2020
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SARZUELA
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Wij zitten op een terrasje, mooi uit de wind en soppen ons broodje in de zarzuelasaus. Naast ons zit er een dozijn luidrichtige Britse halve zolen, met meer tattooinkt op hun lijf dan hersens in hun kop. Zij kijken op hun smartphones en leuteren bezopen over het coronavirus, dat zich ook in één hotel op Tenerife genesteld had. Naast hun zit een gereformeerde Nederlander. Bovenste knoopje van het streepjeshemd kuis toe en netjes dasje om. Hij probeert steeds in steenkolen Engels in hun conversatie in te breken. “Dat dit overduidelijk de straf van God was en dat iedereen de Bijbel zou moeten lezen, want daar stond het allemaal in!” De zes Engelsen turen met half open doorzopen ogen over hun pinten en mojito’s naar die stoorzender. “Fuck God” hoor ik één prevelen. Spreken beschonken mensen steeds de waarheid?

God, Allah, Jehova, Jahweh, Boeddha en de Hindoe goden zitten hierboven ergens op een wolk te luisteren en wrijven zich nog eens in de handen. Eindelijk hebben ze iets gevonden waar alle wel- en niet gelovigen zich gezamenlijk in alle landen over de ganse wereld in alle mogelijke talen over ongerust kunnen maken. Al eeuwen geleden dat ze nog eens allemaal samen aan één zeel hebben kunnen trekken. De wereldbevolking explodeert, de helft gelooft nog maar in hun sprookjesverhalen en de andere helft schreeuwt dat er teveel mensen op deze aardbol rondlopen. Dus met een corona-pandemietje kunnen ze  dus nu en bloc een fantastisch resultaat boeken. Ook de volledige komkomertijdjournalistiek kan zich nu verkneukelen en stort zich massaal uren aan geleuter over de coronakroniek.

In allerlei verpleeghuizen, homes en dementenrusthuizen bidden of duimen bejaarden zich te pletter of het virusje aub eventjes hun kamertje wil aandoen. Dan scheelt weer een enorme berg euthanasie-documenten, een half jaar bang afwachten op een positieve goedkeuring, een dokter die het wil uitvoeren en een ton advocatenkosten voor de nabestaanden die je eigen beslissing alsnog ten gelde willen plat procederen. Luisteren zij daarboven naar die verzuchtingen?

Of horen zij alleen de gebeden van die clickfondsyuppies en beleggingsgoeroes, die op hun blote knietjes bidden ‘of de economie aub terug kan aantrekken’ want dat ze hun beurskapitaal met de dag zien verdampen? 

Lachen ze zich daarboven te pletter met de overdreven reacties van hun onderdanen?

“Ach, zei God, vroeger toen we die weddenschappen onder elkaar aangingen, wie zijn volgers het meest kon indoctrineren en voor joker zetten, dat vond ik toch stukken plezanter hoor. Weet je nog?  Ja, dat was pas lachen! Weten jullie nog, Hindoe goden, hoe jullie in Indië jullie laagste kaste langs de kant van de weg van honger lieten creperen terwijl er de volledige biefstukkenveestapel aan heilige koeien voorbij flaneerden! Dat reïncarnatieverhaal, vond ik zelf één van jullie betere geintjes. Hou ze dom,lukt nog steeds blijkbaar!”

“Ja, mijmerde God, mijn achterban wordt stilaan wakker en haakt behoorlijk af. Maar die periode met die kuisheidsgordels en dan die kruistochtvaarder die die verroeste sleutels mee naar het heilige land sleepten, dat was pas  brullen niet? Slotenmakerstiel in overdrive…” Onze hemelse wolk schudde toen van het geproest. “Ik geef grif toe dat die, een beetje uit de hand gelopen practical joke met die prekende kwibus van Nazareth één van mijn mindere grapjes was. Eeuwen vinden nu al die katholieke moekes dat het niet meer dan normaal zou zijn als ze zelf een zoontje zouden hebben die water in wijn zou kunnen veranderen, met de vissen zou kunnen praten en brood uit de bomen zou kunnen plukken. Ja, ja jullie moeten het er mij niet inwrijven!. Ik kan me nu alleen nog maar een beetje amuseren met die gelovige  mannenkliek. Vrouwenkleedje aan, gekleurde taartenhoedjes op hun oude hoofden, soms wit, soms rood. Hoe hoger op de religieuze ladder soms een mijter op hun hersens, celibaatje erover en vooral blijven beweren dat hun wiwi er alleen is om de pipi.  Jaren goed verlopen, maar nu natuurlijk stilaan een homo- en pedofielkliekje geworden, maar het blijft leuk”. “ Ja,  roept Jehova, “ mijn trukendoos is nog steeds actueel hoor. Jullie maar schaterlachen als mijn manipulatief duo weer eens de deur tegen hun snater kreeg en men vanuit het appartement riep “om de leer van Jehova maar tegen de gevel te zetten”, maar zie maar, nog steeds vind ik van die randdebielen die blijven rond modderen in mijn naam. Bijna had ik onze weddenschap toch gewonnen hé?”.

Allah, mengt zich in het gesprek. “Ik denk dat ik nu toch bewezen heb, dat mijn geloofsbasis nog steeds blindelings mijn absurde orders opvolgt?” Uithuwelijken die handel. Destijds, en soms nu nog, in mijn naam, daar in dat achterlijk stukje zwarte wereld, de vrouwen clitoris- en condoomloos laten voortfokken. Zonder veel seksplezier en soms met wat aids hier en daar en als er teveel verzet komt, zoals in de Midden Oosten woestijnlanden, doek erover. En minstens één keer in hun leven moeten ze kilometers afleggen met rond een gigantische kubus te marcheren. Vertel me nu niet dat jullie dat ook niet gigantisch grappig vinden. En om de machomannen geen te grote mond te geven, jurk aan en een stukje voorhuid opofferen. En bovenal heb ik hun nog wijsgemaakt dat ze na hun dood hun boerkavrouwen mogen vergeten en hierboven aan het ontmaagden mogen gaan!”

De goden schateren om zoveel idioterie, leuk, hartstikke leuk gevonden. Boeddha glimlacht, hij schudt zijn hoofd, wiebelt een beetje met zijn buik en vindt dat deze schunnigheden eigenlijk allemaal niet zo om te lachen zijn. Jahweh steekt zijn hand omhoog. “Dat besnijdenisverhaaltje pik ik van jou Allah! Leuk meegenomen. Maar ik vind toch dat ik met vlag en wimpel onze weddenschap gewonnen heb hoor. Ik laat de vrouwen als ze trouwen hun haren afscheren en laat ze vervolgens met éénzelfde soort pruik, in een ingewikkelde koosjere keuken hutsen en klutsen. Ik laat ze seks hebben door een gat in hun nachtjapon en zich door het huwelijkse leven ploeteren met aan elke hand een resem koters en een bleke religieuze carnavalsman die meer in de synagoge zit dan thuis hand in hand met haar op de sofa.  Ik hijs die Abraham in een witte kousenbroek, een wit hemd met leuke kwastjes, doe hem een zwartglanzend jasje over, zet hem een hoed op waarmee hij amper door de deur kan. Nog steeds geen reactie van het mannelijk Joodse thuisfront. Dus deed ik er nog een schepje bovenop en sneed die Thora lezers nog een tjoepeke van hun Jacob af en laat ze tot grote ergernis van hun vrouwen elke nacht met twee krulspelden langs elke kant van hun kaken slapen. Of elke morgen dat gedrang voor die badkamerspiegel en dat gehannes met die krultang om die pijpenkrullen mooi te laten wippen. En ze dan nog massaal wijsmaken dat de Messias ooit zal terugkeren… hahahahaha! Wie wint er glasrijk, denken jullie?” Ja, inderdaad Jahweh, jij wint de Aalst carnavaltrofee!

“Ja, knikken de Goden, nu is de lol eraf. Ook dit corona virus gaat de mensheid onder controle krijgen…We moeten weer dringend wat nieuwe achterlijke en debiele regeltjes uitvinden” zegt God.  De mensheid terug wat bezighouden met het hiernamaals” Iemand nog wat ideetjes?”” Een tsunami? ””Of terug Ebola?” “Een Spaanse griepje” “Een nieuwe religieuze sekte?” “Ja, nog wat meer concurrentie zeker!” “Wat aardbevingen links en rechts”. “Een terroristenoorlog misschien? “Ja Allah, ’t is al goed, we weten dat je van geweld houdt” “Misschien nog een nieuw horrorboekje schrijven” “Zeg mannen, weet je wat, we zullen de taken wat verdelen, dat werkt leuker, zegt God, en Allah houd je wat in hé!”. Hij loert naar die twee Antwerpse toeristen op Tenerife, die genieten van hun zarzuela… en ik neem Sars, zegt hij.

Pepepepepepe… zingen de Goden.., Ay, ay caramba,  Brasil, la la la, Brasil, Sarzuela, Sarzuela…. Ze dansen en stampen op de muziek en uit hun wolk komt alleen stof… ja daar beneden nog een calima… fenomenaal!

Sim, 6 maart 2020  Tenerife

 

 

06-03-2020 om 17:01 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (2)
26-02-2020
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CALIMA, CORONA EN GUAPA, GUAPA

Hoe zonnig en stabiel het weer de eerste maand van onze vakantie op Tenerife ook was, zo angstwekkend zijn de eerste dagen van de krokusvakantieweek.

Je hebt samen met je kroost een weekje welverdiende zonvakantie geboekt naar de Canarische eilanden tijdens het krokusverlof.

Je durft geen dag eerder te vertrekken, want dan maak je de minister van onderwijs heel erg boos. De groene klimaatspijbelpuber Anuna en haar Zweedse Pipi Greta Langkaus overrompelen je al op voorhand met een dosis schaamtegevoel, omdat je voor een vliegtuigreis gekozen hebt in plaats van met een zeilboot of een pedalo richting Tenerife te dobberen.

Dan kom je op zaterdag eindelijk op de luchthaven van Zaventem aan en dan moet je nagelbijtend door een staking en stiptheidsacties van de luchthavenpolitieambtenaartjes uren met je koters in lange rijen aanschuiven in de hoop dat jij je vlucht nog haalt.

Dan zit de ten slotte in je vliegtuig boven Frankrijk als de piloot je mededeelt dat door een gigantische Calima-storm alle Canarische vliegvelden gesloten zijn. Er wordt een tussenlanding gepland in Faro of Madrid, waar je met je grut op de luchthavenvloer een nachtje kan tukken.

Volledig murw, met een chagrijnige vrouw en zeurige kinderen, kom je dan eindelijk, een dag later dan gepland, aan in je prachtige H10  vier sterren hotel te Adeje. Vanop je hotelkamerterras is door de Calima, een hevige Saharazandstorm, noch de zee noch de Teide te zien. Het normaal azuurblauwe zwembad is modderbad-okerbruin. Door deze gortdroge wind vanuit de Marokkaanse woestijn is heel de Canarische archipel in één grote roodbruine nevelwolk gehuld, zodat je na een wandelingetje langs de wandeldijk gegarandeerd met een mijnwerkersstoflong terug in je hotel beland. Alle huurautootjes lijken wel de woestijnrally Parijs-Dakar te hebben gereden.  En net als ’s anderdaags de lucht wat helderder wordt, krijg je ’s nachts een papiertje onder je hotelkamerdeur geschoven waarop staat dat je je kamer niet mag verlaten. Een Italiaanse corona-virus verspreider had juist in jouw hotel een paar daagjes vakantie gevierd en was nu met spoed naar een ziekenhuis afgevoerd. Alle toeristen en het hotelpersoneel moeten nu minstens twee weekjes in corona-quarantaine. Alleen met een mondmasker mag je wat lamlendig samen met je ondertussen hyperkinetisch gezinspakket door de hotelgangen dweilen. Weg vakantiegevoel, weg mooi bruin lijf. 118 Belgen die spijt hebben dat ze toch niet voor die aanslaggevoelige moslimbestemmingen gekozen hadden.

Door de aanhoudende stoflucht mag manlief, met zijn anderhalve overgebleven long, van mij niet mee op wandel gaan. Dus ga ik alleen een boodschap doen.  Ik ben de palmbomenlaan nog niet ten volle uitgewandeld als er aan de overkant van de straat een man naar mij wuift en Guapa, Guapa roept. Ik kijk om me heen, maar voor mij lopen alleen een paar rollatorsenioren en achter mij zie ik ook niemand die eventueel Guapa kan heten. De man steekt de straat over begint tegen mij een Spaanse uitleg over de calima en dat die morgen helemaal gedaan zal zijn. Omdat ik niet onmiddellijk reageer, gaat hij over naar een hakkelend Engels. “He Guapa, me Juan“ You no hablas Espagnol?” Hij blijft me maar met die Guapa verwisselen. “My name is no Guapa!”Hij kwebbelt gewoon verder.  “You beautiful brown brazos” en hij wijst op mijn armen. “You mucho tiempo en Tenerife?” “Eres Ingles?” De Canarische casanova blijft naast mij wandelen.  Ik schud met mijn hoofd en zeg dat ik van België kom. “Ha, hablas flamengo o frances. I live here and have bonita casa con piscina. At the right side live peoples from Oostende and also otro familia from Aalst. You know Aalst?” Hij doet een gebaar met twee handjes draaien in de lucht. “Sabes Aalst carnaval?” Ik glimlach.( Aalst werd wereldnieuws, doordat vorig jaar een aantal op hun besneden pik getrapte Joden er een enorme heisa van gemaakt hebben. Samen met het carnaval van Rio de Janeiro en het carnaval de Santa Cruz de Tenerife heeft het zich nu op de wereldkaart gezet.) De Tenerifse Don Juan blijft naast mij flaneren en lacht verleidelijk.  Dat heeft hij blijkbaar voor de spiegel geoefend. “Cuanto tiempo te quedaras en la Costa del Silencio? How long you stay? You wanna see my house? Ja dag Jan, dag Guan. Jij krijgt niet de kans om hier een #yotambien, #metoo beweging op gang brengen. Ik schud van nee. “Where you stay?” “We rent at Rocas del Mar.” Hohoho, very beautifull but por alla, there you pay to much. Ik ben die 60 jarige Romeo al meer dan beu en flap eruit: “No problem, my husband is very rich, we have a lot of money!” Zijn interesse en waarschijnlijk ook een ander deel van zijn macholijf verslapt onmiddellijk. “Estas casado, married e tu marido tiene mucho dinero?? Hij steekt de straat terug over en wuift nog: “Oké I must now go to el farmacia.  See you soon chica guapa, bye darling.”  Ongelofelijk, die man blijft me maar met die Guapa verwarren.

Als ik terug op ons logeeradres kom en mijn verhaal aan manlief doe, schiet deze in een schaterlach. Schatteke toch, guapa betekend knap, mooi, lekker meisje.

Sim, 26 februari 2020     Yes, 68 jaar en ik heb nog touche…

 

 

 

 

26-02-2020 om 23:16 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
21-02-2020
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ALAAF, ALAAF
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Zondag is het dan eindelijk zo ver. Aalst carnaval, volgens de burgemeester, sinds dit jaar de meest beveiligde stoet in België en Prins Carnaval krijgt extra bodyguards mee. Op sociale media is er al een paljas die toetert, dat hij vorig jaar met een auto de stoet ingereden is, maar dat hij dit jaar met een autobus zal toeslaan. Moet zo’n randdebiel dan al niet op voorhand een paar nachtjes de vier muren van een  politiecel kunnen bestuderen? Of gaan we weer afwachten en pamperen? Ook Israël roert zich in het gesprek. ‘België moet zich schamen en deze stoet afgelasten’, want met de dagelijkse carnavalskleding van de orthodoxe Joden mag niet gelachen worden. De politie zal massaal aanwezig zijn en er wordt zelfs een meldpunt geopend waar iedereen, van welke huidskleur of ras ook, die op zijn pik getrapt is, in zijn kruis getast is of humorloze lange tenen blijkt te hebben een klacht kan neerleggen. Nu zijn wij in Antwerpen niet zo, zoals in Nederland of Aalst carnavalsgevoelig. Wij zetten alleen op de laatste dag voor het krokusverlof onze kleuters aan de school af, verkleed als Frozen-prinsessen, supermannen, miljonairsvoetballetjes, mini mousen of Zoro’s, zodat ze voor één dag in hun sprookje kunnen leven. Langs de andere kant is het in Antwerpen, in de diamantwijk en sommige achterbuurten wel alle dagen carnaval, dus we missen niets!

Ik heb nog een paar ideetjes hoe praalwagens er kunnen uitzien?

Na de praalwagen met Vlaamse vlaggen, een vrachtwagen met daarop een waterloos aquarium met daarin 18 % van alle niet meegerekende, zogezegd ondemocratische Vlaamse cordonstemmetjes.

Daarachter een praalwagen met bovenop het Atomium en een sijpelend Manneke Pis en in een halfrond karikaturen van alle Europese uitbolpolitici, die men in het eigen land geen zeteltje meer toewenst.  Neuspeuterend en smartphonespelend mogen ze dus einde carrière in Brussel in het Europese parlement nog wat zitten knikkebollen. Het enige wat ze daar optimaal realiseren is hun eigen graaicultuur en hun persoonlijke portefeuillegrenzen. Over het afsluiten van de echte Europese grenzen en het aanpassen van het winter- of zomeruur palaveren ze al meer dan tien jaar.

Vervolgens een camion met een groot rad van fortuin. Daarop vastgeketend een gigantische carnavalspop van het enige echte bruine dwangsomadvocaatje met daarnaast een kudde dansende IS boerkavrouwtjes zwiepend met nepkalashnikovs.  Een twintigtal verklede togarechters met grote manden lopen dan naast deze wagen en delen dan alleen aan linkerzijde van alles uit aan de bevolking. Boven op de praalwagen het volgende zinnetje:” rotte tomaten-, ajuin-, eieren-, pek en veren-, garnaal en visresten-, verrotte vuilnisbakresten- of verfgooien, alles mag!’ De carnavalstoeschouwers zullen extatisch uitgelaten worden.  De geestdriftige sfeer zal er onmiddellijk inzitten en in de UNIA meldpost zal men overuren draaien.

Op dinsdag is het dan de dag van de ‘’voil janetten’. Je moet op deze dag maar een aankomende puber zijn, die zijn vader samen met zijn oom de deur ziet uitgaan met een tijgerprint tangabroekje, de jarretels en de zwarte zijden kousen van moeder, de hoge naaldhakken, maatje 41, van Tante Marianne en het roze baleinenkorset met D cup van de bomma. Nonkel Jean draagt een jurk van het obesitas nichtje met daarop twee gigantische plastiektieten en de chemopruik van Tante Adrienne een beetje scheef op zijn kale kop.  Aan hun arm een enorme handtas met daarin een dozijn gekoelde busjes bier. De twee mannen hebben voor de gelegenheid hun snor en baard afgeschoren. Ma heeft de mannen zo opzichtig geschminkt zodat het lijkt of ze uit een drag queen-revue weggelopen zijn. Je zou het als 14 jarige voor minder op een zuipen zetten. De hospitalen in de buurt kunnen het aantal puber- comazuipers niet meer op één hand tellen. En daarna een samenscholing voor het klachtenpolitiekantoor van echte nijdige relnichten en kontneukers die diep verontwaardigd zijn. . Leuk feestje!

Ook vind ik dat men, alle vreemdelingen en vooral alle economische goudzoekers, die in België asiel willen aanvragen met bussen naar Aalst carnaval moet brengen. Dat zij verplicht worden drie dagen naar dit schouwspel te loeren en vooral op de dag van de ‘voil jeanetten’ goed uit hun doppen moeten kijken. Hoe die gekostumeerde Korsakovvedetten  strontlazarus en alaaf, alaaf roepend over de straten zwalpen.

Dan pas zal de aspirant asielzoeker goed doordrongen zijn van onze cultuur, normen en waarden en beseffen dat de Belg met alles lacht, de humor in alles ziet en vooral dat wij de vrijheid van meningsuiting en blijkbaar van zuipen hoog in het vaandel dragen. Misschien zijn er een paar die onze manier van leven wel aanstaat, maar ik ben bijna zeker dat het overgrote deel, eens terug in het asielcentrum, gillend zijn aanvraag zal intrekken en een retourtje naar het land van herkomst vraagt.

Sim, 21.2.2020 Alaaf, alaaf

 

21-02-2020 om 14:46 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
18-02-2020
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SCHEEFPOEPERSFEESTDAG
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Vol ongeloof hoorde ik vorige donderdag 13/2 op de televisie een bizar nieuwsitem. Niet alleen wordt er op 14 februari Sint Valentijn gevierd, maar op 13 februari gaat men volgens een nieuwe Amerikaanse hype een schuinsmarcheerderfeestdag creëren . De minnaars- en minnaressendag! Op 13 februari, chocolaatjes,  25 rode rozen en een wip en op 14 februari het obligatoire etentje met de vaste partner en een struikje anjers. Ben er van overtuigd dat na deze televisiemededeling duizenden levensgezellen met argusogen de Visa- of Mastercardafrekeningen van hun wederhelften gaan uitpluizen. De praline- en bloemenverkoop explodeert. Nog nooit werd er op 13 februari zoveel met cashgeld betaald.  Alle kassa’s sloegen tilt. Benieuwd hoe zo’n scheefpoeper er zich op 13 februari gaat uitlullen als hij de plantenzaak uit danst, met een met hartjes versierd bloemstukje, en toevallig tegen de wettige trouwboek opbotst?

Hoe treurig is het met ons land gesteld als zelfs burgemeesters, waarvan men toch verwacht dat ze een dosis intelligentie bezitten, zich als tweederangsacteurs gaan gedragen en op Sint Valentijn dreumesen van de derde kleuterklas met elkaar gaan laten trouwen? Welke kleuterleidster komt er met zo’n debiel voorstel op de proppen? “Awel Lewieke wil jij voor altijd het vriendje van Emmaatje zijn?” Verlegen kusjes moeten plots tussen verklede minibruidjes en bruidegommetjes uitgewisseld worden.  Hebben die Zwevegemse en Ronsenaarse burgemeesters geen dringender dingen in hun gemeente te doen dan daar zo’n kinderlijk zinloos toneeltje op te voeren? Zijn wij zo’n truttig onbenul volkje geworden?

Over verkleden gesproken. Hier op Tenerife liggen in de meeste winkels de carnaval outfits al klaar. Ik ben ook al een beetje nieuwsgierig naar de eerste televisiebeelden van Aalst carnaval.  Ik fantaseer al een beetje hoe de stoet er dit jaar zal uitzien.  Geen Joden- Trump en Kim Jong-Un karikaturen meer maar onze postjespakkende eigenbelangpolitici gaan zeker de kop van Jut zijn.  Als allereerst voorzie ik een praalwagen met vooraan het bolle duo Magie en Gwendolyn, buikdansend en draaikontend met alleen een string en vrolijke tepelkwastjes aan. Achter op deze blauwe carnavalswagen de 10 overgebleven liberale stemmers, een asielcrisischaos en een handjevol resterende Christen Democraten grijze oude wijvenkopjes- en rollatorsenioren.  De tweede praalwagen is oogverblindend rood. Bovenop een namaak Babylonberg van fraude- smeergeld- en corruptieblunders, speelt Njet Magnette een socialistische stukje cabaret. Achter hem, strooit de ridder van de bruine ster, onbeschaamd en nichterig, gefotokopieerde Vlaamse euro’s over de toeschouwers uit. Vervolgens een fietsfanfare op groene fietsen. Het ‘sing for the climate’ lied overtoetert het gekakel van Calvo, Almachi, Anuna en Greta die met een microfoon in de hand, op een knalgroen elektrische toeristentreintje, de naïeve klimaatspijbelgroene wortelknagers, groentevreters en bakfietsgeitenwollensokkentypetjes proberen op te jutten. De volgende praalwagen wordt voortgetrokken door een tractor die om de haverklap gecorrigeerd moet worden, want hij trekt een beetje naar rechts.  Hierop staan NVA-Theo die vol overgave ‘’twitter, twitter, twitter’ zingt en Bart als deejay die afwisselend ‘zet die ploat af’ en ‘con, con, con, confederalisme’ kweelt.  De laatste carnavalswagen beukt, zogezegd ongewild,  op alle mogelijke momenten tegen de vorige aan. ‘Eigen volk eerst’ en ‘schild en vriend’ vlaggen wapperen uitbundig. Als de zwartgele carnavalsvierders een hoofddoekje in de menigte opmerken, draperen ze enthousiast een Vlaamse Leeuwvaandel over hun eigen hersens.

Ach het zal daar in Aalst allemaal wel loslopen, het Unesco embleem hebben ze toch al ingeleverd.

 

Sim, 18 februari 2020 al in Rio de Janeiromodus

18-02-2020 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
13-02-2020
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.BREXITVRIJGEZELLENFEESTJE
Klik op de afbeelding om de link te volgen

We zijn  nu al een aantal weken op Tenerife en regelmatig rijden wij van de Costa del Silencio richting Los Cristianos of Playa de Las Americas. Kwestie van ergens anders een koffietje of een biertje te drinken. Rustig van je bestelling genieten is er echter niet bij want om de vijf minuten komt zo’n leurzwarte aan je tafeltje staan zaniken. Voor je met je tas aan je mond geraakt, sjort zo’n negerventer een armbandje om je pols. “Nice hé lady, very cheap today..” Als ik op mijn echte gouden armbandje wijs en zeg: “ this is the real thing, real gold”, lacht hij zijn witte tanden bloot en antwoordt: “this is the only real fake thing.. you wanna buy?” “Today I am very happy, tomorrow I go back to Afrika!! “ Wij vragen wat lacherig: “you swim back?” "No, no by plane back to Senegal.” Vrijwillig of uitgeprocedeerd, we weten het niet, maar die mannen blijven goedgezind en ze blijven lachen. Nog voor je je slok koffie door je keel kan laten glijden, klampt een volgende slampamper met fake uurwerken en zonnenbrillen je aan. “Rolex, very cheap rolex!”  Naast ons zit een Noor, die onmiddellijk antwoordt: “Here, very cheep durex”.

Maar we zitten op de eerste rij en we moeten niet zeuren, want de toeristencorso is ook deze ochtend weer duizend verhaaltjes waard.  Een aantal Engelsen struinen voorbij. Duidelijk een Engels vrijgezellenfeest. Een tiental mannen, met een diepdolende alcoholblik zwalpen over de Los Cristianosdijk. Alle tien,  1.80 lang, Jerommekeslijf en minstens 100 kg per kadee. Blijkbaar telt de herseninhoud niet mee aan het overgewicht. Liters tattoo inkt werd aan die ton hemdjesloze Brexiteerslichamen vermorst. Een boom vertrekt uit de achterkant van een short met aan elke tak op de rug een doodshoofd. Spinnenwebben op elke ellenboog en de meest afschrikwekkende tekeningen gapen je aan.  Overal Chinese tekens, waarvan ze zelf waarschijnlijk niet het minste notie hebben wat die willen betekenen. Voor het zelfde geld loopt zo’n idioot rond met de tekst “ik ben een bezopen eikel” . De zijkant van hun haar is weggeschoren en boven op hun hoofd staat een suppappeke, bijeengehouden met een elastiekje.  Misschien als je dit ventieltje aanraakt, loopt het narcistmannetje leeg. Welke vrouw wil straks een ring over haar vinger geschoven krijgen door zo’n drankorgelsukkel…? Juist, één van het zelfde soort bastards ?

We betalen onze consumptie en wandelen wat verder over de zonovergoten dijk. Langs alle kanten word je door restaurantlokkers en kroeselzwarte handtas-uurwerk- en zonnenbrilpaljassen aangesproken. Ik erger me stilaan aan al dat amateuristisch gekakel.

Voor ons loopt een Russisch koppel.  Toen ze haar vakantiegarderobe samenstelde, vulde zij haar koffer blijkbaar met kleding van toen de Beatles nog zongen. 45 jaar en 45 kilo’s te zwaar gewicht en gigantische matroeskatoeters probeerden zich uit haar communistisch rode haltertopje te bevrijden. Haar witte short spande zodanig rond haar kont, zodat de naad compleet in haar reet verdween. Geen scheet kon ongezien het fort verlaten. Deze wind zou zich als een Mexicaan langs de Trumpmuur omhoog moeten wurmen. Regelmatig sleurde deze borsjtsjdiva haar short vooraan enkele centimeters omhoog, zodat de dubbele naad in haar twee blini’s verdween. Ik weet niet wat het Russische woord voor klaarkomen is, maar… universeel zal het resultaat wel hetzelfde zijn!

 

Sim, Tenerife, 13 februari 2020  кончил влагалище

 

 

13-02-2020 om 20:09 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
09-02-2020
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.TERREURUITKERINGKJE

Vorige week blokkeerde een massa, met hun gat omhoog biddende salafistische moslims enkele straten in Brussel om een overleden salafist te eren. Geen toelating aangevraagd en geen Brusselse pamperburgemeester die tussenbeide kwam. Waarom gaan die Midden Oostenvolkeren niet gezinsherenigen in hun thuisland, waar ze zonder aanstoot in burka, niqab of djellabah hun middeleeuws gedachtengoed kunnen belijden ? Bij mijn weten is er in Marokko of Turkije toch geen oorlog? Wat houdt deze moslims hier bij ons? Onze sociale woningen? Ons uitkeringssysteem of ons kindergeldreservepotje?

Over uitkeringen gesproken. Hoeveel feeling kan je als rechter nog met je eigen bevolking hebben, als je een vonnis uitspreekt dat door zo’n IS- loveradvocaatje ingediend werd? 5000 euro per dag, per kind, te betalen door de Belgische overheid, als de IS kindjes niet uit die terreurzandbak gerepatrieerd worden. Ik herhaal, 5000 euro per dag, per kind.. en het gaat over zo’n 10 zogezegde Belgische kinderen…en de teller staat vandaag al op 700.000 euro. Ze gaan op het einde van de rit beter in de slappe was zitten dan de miljonairsvoetballertjes. Hebben zo’n links vast benoemde ivorentorenrechter en zo’n smerige pro deo advocaat totaal geen schaamtegevoel meer? Waar denken die terreurminnaars dat de Belgische staat dat dwangsomgeld gaat halen?  Juist, het is ons geld, ons belastinggeld dat dat aan die kalifaatvrouwtjeskinderen zou gedoneerd worden!  Meeste van onze hardwerkende burgers zien na 45 jaar werken nog niet eens 5000 euro op hun spaarrekening staan!  Deze terrorismedossiers nemen stilaan een totaal zielige wending. Waar haalt die advocaat de gore moed om een deurwaarder naar het Belgische ministerie te sturen om daar alles op te schrijven waar beslag op kan gelegd worden? Hopelijk hangt daar een Van Goghje aan de muur!  Als een journalist aan dat stukje pleitbezorger, met de al even Arabische naam, vraagt of hij zich wel realiseert dat het hier over de zuurverdiende centen van de Belgische belastingbetaler gaat, haalt hij zijn schouders op en beweert hij dat hij met de boerkavrouwtjes een overeenkomst gaat sluiten dat de totale dwangsom doorgestort gaat worden aan de eigenlijke terreurslachtoffers. Die kalifaatbruidjes zien hem al komen. België zindert! Is die rechterlijke macht en dat kluitje witteboordencrimineeltjes eventjes vergeten wat er ginds in die zandbak allemaal gebeurde? Mensen werden er zonder pardon de keel over gesneden. Vrouwen werden verkracht. Kinderen opgeleid tot huisslaafje of kindsoldaat. Homo’s werden er van flatgebouwen naar beneden geflikkerd. Mannen werden er in een kooi levend verbrand. En de pamperironie van ons land ten top, kwamen zwangere IS-bruidjes eventjes naar ons land terug om op onze ziekenfondskosten te bevallen en er daarna voor te kiezen om met hun baby terug naar het kaliefparadijs te verdwijnen? Wie is er dan verantwoordelijk voor het geluk van hun kinderen? Toch die geestelijk gehandicapte mama’s en papa’s, toch niet de Belgen?

Als er ooit één Belgische cent richting terrorismeouders overgeschreven wordt, dan denk ik dat die rechter en dat scrupuleus pro deootje vanaf dat moment best constant over hun schouders kijken. Er moet maar één Siciliaans slachtoffer in de terreurmetro van Maalbeek of bij de aanslag op Zaventem gedood zijn. Die Italiaanse families hebben gegarandeerd connecties met de plaatselijke maffia en één of andere Gothfather zal het onrecht dan wel eventjes op eigen manier oplossen.  Of een Antwerpenaar die zijn zoon of dochter bij deze laffe terroristenmoordaanslagen verloren is. Zoals we nu wel weten, gooit men in Antwerpen graag met granaatjes als men het niet eens met de afwikkeling is! Misschien is zo’n typetje, dat nieuwe op te richten asielcentra in brand steekt, nu reeds met een groot blik petroleum en een doosje lucifers op weg naar het advocatenkantoortje? Als ik die rechter of dat advocaatje was dan liet ik mij vanaf nu door tien bodyguards vergezellen…

Wat denken jullie van het volgende plan? We repatriëren de kindjes en sturen dan zo’n twintig coronaviruschinezen, liefst zonder mondmasker, naar die Koerdische gevangenkampen om een beetje over die dwangsommen met die IS strijders en hun toegewijde vrouwtjes te discussiëren.  We wachten minstens  twee weekjes, graven dan kuiltjes, zand erover, opgelost.

 

Sim, een verontwaardigde Belg  9 februari 2020

09-02-2020 om 11:58 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
03-02-2020
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.OVER EUTHNASIE, VOETBALPLEZIER EN REGERRGEILHEID

Wij overwinteren nu al een paar weken op Tenerife. Aan de Costa del Silencio hebben een groot deel West Vlaamse sjoemelende zelfstandigen destijds met zwart geld allerlei witte huisjes en appartementjes opgekocht. In 2018 is Spanje echter wakker geschoten en zich gaan afvragen waarom deze verhuurhuiseigenaars geen belastingen betaalden.  En daarom betalen wij ons nu, met wit geld, blauw aan huur. De taksen worden nu integraal met de nodige hebzucht en zonder schaamte aan de gepensioneerde met zijn klein pensioentje doorgerekend.

Met TV Vlaanderen op de televisie kunnen wij het oprukkende coronavirus, het euthanasieproces, het Belgisch voetbal en de  Belgische politieke veldslag volgen.

 

Wat een arrogantie heeft die katholieke kerk, om hun eigen advocaten uit te lenen aan een familie, wiens dochter/zuster zelf voor euthanasie gekozen had, te komen ondersteunen. Zij probeerden drie dokters, die tien jaar geleden deze levensbeëindiging uitgevoerd hadden alsnog voor moord voor het gerecht te slepen. Waar bemoeien die sprookjesgelovers zich mee? Hebben ze nog niet genoeg aanklachten van misbruikte misdienaartjes binnengekregen om hun eigen Roomse viespeuken te laten berechten? Dat ze in plaats van weg te kijken eindelijk hun eigen beerpunt eens uit gaan mesten eerder dan zo’n katholieke pedofiele priester van parochie naar parochie te verplaatsen. Of nog straffer zo’n ‘gelovige’ kinderverkrachter, na vijftig weesgegroetjes met vergeven zonden, met een prachtig pensioen zijn dagen in weelde te laten doorbrengen totdat zijn verzonnen opperhoofd hem tot zich roept, liefst na een heel langdurig  pijnlijk lijden zonder euthanasie! Denk zelfs dat God van zulke wandaden moet kotsen… Als je als christenmens tegen abortus en tegen euthanasie bent, zorg dan zelf dat je geen ongewenste zwangerschap krijgt of blijf dan braaf in onmogelijk lijden je einde afwachten, maar dring je geloofsovertuiging niet op aan andersdenkenden.

 

Manlief volgt hier ook de hoogtepunten van het voetbal. Duizend voetbalsupporters die tweemaal drie kwartier allerlei verwensingen en junglegeluiden krijsen naar 22 miljonairtjes op het veld. Voetbaltuig dat elkaar zonder twijfel na de match opzoekt om elkaar de hersens in te slaan om vervolgens gezamenlijk stenen naar de politie te gooien. Dit heeft helemaal niets meer met een partijtje leuke voetbal te maken. Het is gewoon klootjesvolk dat de opgekropte frustratie op elkaar wil kwijtraken. In plaats van met het waterkanon de houligans uiteen te drijven, zou de politie er beter aan doen om ze allemaal samen naar een omheinde wei te jagen. Ik zou nog wat extra boksbeugels en messen uitdelen, de hekken hermetisch afsluiten en gewoon wachten tot de laatste neergegaan was.

 

Na de verkiezingen in mei, heeft België na een volledige zwangerschapstermijn nog steeds geen nieuwe regering. Het water lijkt veel te diep tussen de linkerhelft die rechts is en de rechterhelft die links is.

Onze koning begrijpt niet waarom blijkbaar alleen de Rode Duivels er in slagen om alle burgers eensgezind Belg te laten zijn.

Hij, die van het lintjesknippen en het bloemenkransen neerleggen zijn beroep moest maken, voelt de monarchie al lichtelijk wankelen.  Er wordt langs alle kanten aan de poten van zijn koninklijke troon geschud. Komt daar bovenop nog die schuinsmarcheerdersaffaire van zijn vader en een stiefzuster die met een luide schreeuw, na jaren procederen en met de DNA papieren in de hand voor een nieuwe erfenisverdeling zorgt.

Onze koning zal zich moeten bewijzen en wil kost wat kost zijn koninkrijk laten functioneren. Om een regering te vormen en de politieke partijen wat af te tasten, roept hij eerst Peppi en Kokki bij zich, vervolgens Janssens en Janssens, daarna het opperhoofd van de Waalse socialisten, nadien Gaston en Leo en ten einde raad nu ‘pastoor’ Geens. Blijkbaar is hij er zich nog steeds niet van bewust dat hij tot nu toe de grootste Vlaamse partijen gewoon schromelijk verwaarloost en hoe regeergeil die kleine verliezers wel zijn. .

Allerlei politieke regenboogkleurenformaties en Vivaldi’s vier seizoenen combinatietinten werden naar voren geschoven maar in plaats van een regering kregen we tot nu toe alleen een kleurenpalletcocktail voorgeschoteld van Franstalige partijen en een greep van de meeste Vlaamse partijverliezers. Als deze partijen het aandurven om een regering te vormen zonder de grootste Vlaamse partij, dan weten zij bij voorbaat, dat bij de volgende verkiezingen het laatste partijlid het licht in het partijbureau wel eens zou kunnen mogen uitdoen.  Allemaal pretenderen ze de partij voor de mensen te zijn, de partij die naar de mensen luistert…maar een heel groot deel van de Vlaamse kiezers wordt zonder pardon gewoon aan de kant geschoven. Hoe noemt men dit? Democratie.

Een Waals worteltje werd voor de VLD-neus van Gwendolyn gehouden, zodat zij misschien, heel misschien eerste minister kon worden. Zij zag het helemaal zitten en zoals hun eigen liberale verkiezingsslogans,  had zij  “goesting in de toekomst” en dacht zij “gewoon doen”! Dat postjespakkengedrag werd haar in eigen kringen niet in dank afgenomen.

Eigenlijk heb ik een beetje medelijden met de echtgenoot van Gwendolyn, die nu elke avond met een misnoegde draaikont aan ’t tafel moet zitten en ’s nachts stilaan denkt dat hij met een Maggie De Block klone onder het dekbed ligt.

We volgen het op,

Sim, 3 februari 2020 Tenerife

 

03-02-2020 om 15:10 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
23-12-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PECHVOGELS
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Je moet maar pech hebben. Jullie zitten gezellig in de gevangenis van Turnhout en jullie horen het overal gonzen over die wilde gevangenis uitbraakplannen. Vervolgens onderhandelen jullie met zijn drieën geruime tijd met de twee Marokkaanse mogelijke ‘dodehoek-ontsnappers’. Jullie vrezen nadien een paar weken voor jullie leven, nadat jullie die drugcrimineeltjes een corrupt ultimatum gesteld hebben; “ons meenemen of we verklikken jullie geplande bajesuitbraak”. Nadat jullie dan eindelijk van het delinquenten duo Oualid en Abderrahim het Arabische ja,  ‘neam en eyeeh’, we nemen jullie mee, ‘kl alhaqi’  in orde, gekregen hebben, kunnen jullie al iets rustiger ademhalen. Uiteindelijk staan jullie dan alle drie, op 19 december tijdens de wandeling, mee paraat om ongezien over de 6 m hoge gevangenismuur te klimmen. Jullie mochten mee, maar enkel op voorwaarde, dat jullie de twee geduchte bajesbobo’s als eerste een voetje omhoog zouden geven. En het lukt! Al jaren filmt er geen enkel camerasysteem dat hoekje van de strafinrichting. Zonder dat er ook maar één cipier een seconde aan die gevangenis blinde vlek denkt, flikkeren jullie over de gevangenismuur. Het alarm van de prikkeldraad toetert maar weg is weg. Voor de twee Marokkanen die in de nabije toekomst terug naar Marokko uitgewezen zouden worden, staat er waarschijnlijk een ontsnappingsauto te wachten. Die racen nu vermoedelijk richting Antwerpen waar ze bij hun drugsbroeders en granaatgooiers kunnen onderduiken. Jullie reppen jullie zo snel mogelijk naar de spoorweg en klimmen daar in een rijtuig. Jullie wachten geduldig, maar de trein beweegt niet! Wat jullie niet hadden kunnen weten was, dat juist die dag het gesyndikeerde NMBS spoorwegpersoneel en de treinbestuurders opnieuw voor de zoveelste keer op rij een dagje stakingspesten bedacht hadden. Dat noemt men dan, niet alleen voor de treinreizigers maar ook voor jullie ‘pech onderweg’. En als jullie dan daarna nog aan een wildvreemde wandelaar, met hond, de snelste ontsnappingsroute naar Nederland of Antwerpen moeten vragen, dan kan je inderdaad spreken van een onvoorbereide geïmproviseerde uitbraak. Dubbele dikke pech! Iedereen heeft de dag van vandaag een gsm of smartphone en de politie was nog voor jullie beslist hadden welke richting jullie zouden uitrennen, met de snuffelhonden ter plaatse. Voor deze drie ontsnapte pechvogels wordt het een feestmenu in de gevangenis. Droge kalkoen met blubberpuree en erwtjes en pekes. Pech, pech driedubbele pech!

Sim, 23/12/2019

Bijlagen:
download (2).jpg pech.jpg (35.5 KB)   

23-12-2019 om 14:21 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
21-12-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.AAN ALLE LEZERS EEN FIJNE KERST EN EEN GELUKKIG 2020 !
Klik op de afbeelding om de link te volgen

NA EEN RELATIEF STILTE PERIODE ZONDER OPGESCHREVEN FRUSTRATIES ZAL IK IN JANUARI TERUG VOLLEN BAK VAN START GAAN! 

Bijlagen:
kerstkaart 2019.jpg (223.5 KB)   

21-12-2019 om 11:01 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
26-10-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EN ZO LANG DE SINJOREN BESTAAN, ZAL ANTWERPEN NOOIT NIET VERGAAN...

Gisteren 25 oktober werd de Belgische kroonprinses 18 jaar. De aanwezige ministers en journalistiek waren vol lof dat zij, voor een achttien jarige een mooie speech gehouden had in de drie landstalen. Ik was echter wat ontgoocheld dat ze zelfs niet één zinnetje in onze vierde landstaal, het Arabisch toegevoegd had!  Nu de Vlaamse Groene volksvertegenwoordigers al in het Arabisch beginnen te tweeten, vraag ik me af of ik het sinterklaasaanbod voor mijn bijna 6 jarige kleindochter niet eventjes moet herzien. Misschien toch niet slecht als ik een hoofddoek Barbie onder de schouw leg. Is er al een djellabah Ken op de markt? Bijna kocht ik via een webpagina een verkleeddoos. Maar de drie prinsessenjurken en de bijhorende kroontjes zullen het waarschijnlijk moeten afleggen tegen zwartblauwe boerka’s en een verzameling bonte islamitische sjaaltjes. Kwestie van al een beetje te oefenen laat ik mijn kleindochter hier thuis al wat rondlopen met een tafelkleed met twee gaten in. Ze lijkt nu voor ons meer op een halloween spook, maar op de Antwerpse Meir zou ze ondertussen volledig in het hedendaagse straatbeeld opgaan. Niet dat er daar in boerka geshopt wordt, maar de hoofddoekentroepenmacht van die nog middeleeuwse woestijnvolkeren neemt zienderogen toe en vroeg of laat zal de shariapolitie toeslaan. Soms zie je vrouwen als pinguïns gekleed flaneren alsof ze in een barre zandvlakte elk moment een woestijnzandstorm kunnen verwachten.  Als we soms de bus richting koekenstad nemen, lijkt het alsof carnaval dit jaar wel heel vroeg is. Allerlei bontgekleurde zwangere Afrikaanse vrouwen en Joodse zwartrijdende pruikenvrouwen duwen kinderwagens de bus op. Integratie is er duidelijk niet bij. Niet alleen de moslims houden ervan zich te verkleden. Ook de ganse Joodse buurt kostumeert zich al jarenlang maar blijft meestal ver weg uit het dagelijkse Antwerpse leven. Alleen in en rond het diamantcentrum wapperen de pijpenkrullen onder grote Joodse hoeden. Zwarte-torenhoofddeksels, die bij regenweer zelfs nog in de een plastiek zak zitten.  Schrikken zij, als een carnavalsgroep uit Aalst juist die Jiddische vermomming, als een grappige karikatuur op een praalwagen zet? Die carnavalsgroepen lachen duidelijk met alles en iedereen. Misschien met de moslims iets minder, want voor je het weet gooit één of andere terreur-afgesplitste-islamietreligievolgeling tijdens de optocht een granaat onder je wielen of loopt of rijdt er een gebomde toeschouwer de menigte in. Die massaal overzee gedobberde zwartjes beginnen nu ook , omdat ze met meer en meer in Europa opduiken, weer opnieuw over die Zwarte Pietencontroverse. Dat ze zich zo gepest voelden met hun zwarte snoetjes toen zwarte Piet met geschenkjes kwam?? Ze eisen dat Zwarte Piet verdwijnt!  Ik denk dat geen enkel, nog in Sinterklaas gelovend, kind ooit opmerkte dat er anders gekleurde vriendjes waren!

De moslims eisen halal in de scholen en dat de kerstboom en het kerststalletje verdwijnen, want dat ze anders héél erg geschoffeerd zijn. Onze kerstmarkten moeten, om de anders religieusdenkenden niet tegen het hoofd te stoten, nu wintermarkten genoemd worden. Was er vroeger ooit één Jood of een in een Chinees restaurant werkende Aziaat die aanstoot nam aan onze cultuur? Ik ben totaal niet gelovig en voor mij mag al die kerstonzin over Jezuske die met onze zonden naar de hemel opgestegen zou zijn ook stilaan tot het verleden behoren, maar wanneer is het hier in Europa verkeerd gelopen? Jaren hebben onze ouders gestreden om eindelijk scheiding tussen kerk en staat voor elkaar te krijgen. Geen kruisen en religieuze tekens meer in openbare gebouwen, maar nu komen die woestijnbarbaren ons de les spellen waarom wij het nu ineens normaal zouden moeten vinden dat hoofddoekvrouwtjes achter onze ambtenarenloketten of winkelkassa’s ons moeten kunnen toelachen!

Jaren hebben onze ouders ons voorgehouden dat holibi’s mensen waren zoals U en ik en dezelfde rechten moesten krijgen als de hetero’s. En waarom niet? Wij vinden dit ondertussen helemaal normaal (op een paar niet mee geëvolueerde conservatieve enkelingen na) En nu doordat een hoop tweede generatie religieus geïndoctrineerde of gevluchte nomaden hier hun tweede leven mochten beginnen, wordt de homo, de lesbo en de transgender terug als loslopend wild achtervolgd, aangevallen en in elkaar geslagen.

Waar en wanneer is het  hier in Europa misgelopen? Wij de Antwerpenaren die, heel de geschiedenis door, allerlei volkeren voor een vijand lieten onderduiken. Die oorlogsvluchtelingen onderdak boden. Die iedereen van Jood, Aziaat, Indiër, Turk en Marokkaan liefdevol ontvingen. Welke achtergrond of welke huidskleur ook, wij lieten hun kinderen met onze centen naar onze scholen gaan en lieten ze in onze sociale woningen wonen. Waarom gaat de Antwerpenaar nu rechtser, rechtser stemmen?  Omdat wij ons niet meer thuis voelen in ons mooie Antwerpen. Omdat onze mooie winkelstraten getransformeerd worden in multiculturele markten. Een Antwerpse waarheid als een koe, wordt nu zodanig verdraaid dat het door de anders gekleurden als geiteneukersracisme of zwarte Pietenlulkoek gekwalificeerd wordt. En ze eisen en eisen dat wij onze normen en waarden aan hun middeleeuws gedachtegoed aanpassen. Hoe meer ze eisen, hoe meer wij al die nieuwkomers met andere ogen gaan bekijken! En vooral omdat wij bij de minste realistische commentaar het magische woordje RACIST opgeplakt krijgen!

Antwerpen is ons Antwerpen niet meer! De echte Antwerpenaren zijn duidelijk een uitstervend ras en spijtig genoeg zullen wij de strijd verliezen.

En zolang de sinjoren bestaan, zal Antwerpen nooit niet vergaan. Wij weten wat lol is als ’t glaasje maar vol is, de rest trekken wij ons wel degelijk heel hard aan!

 

Sim, 26 oktober 2019, ik oefen al een beetje met een sjaaltje..

26-10-2019 om 16:57 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (3 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
21-10-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.KIJK, DE MOON SCHIJNT DOOR DE BOMEN
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Hebben jullie ook allemaal eventjes de wenkbrauwen gefronst, toen bekend werd dat een gezin van zes uit het Nederlandse Ruinerwold al 9 jaar in een kelder leefde? Een vader met zijn zes kinderen. Ik kan zo doordenken over zulk nieuws. Waarvan leefde die familie? Vermits de kinderen bij de burgerlijke stand niet aangegeven waren, konden ze dus ook niet op het kindergeld voortbestaan. (In België zou dat wel eventjes anders zijn, hier betalen wij zelfs kindergeld aan spookkinderen die ergens ver weg in een Marokkaans of Turks dorpje wonen) Waarom werd die vader niet regelmatig door de overheid aangespoord om een job aan te nemen? Kreeg hij een invaliditeitsuitkering? Waarvan werden alle rekeningen betaald? En de hamvraag is, waar was die moeder? Kroop die al jaren geleden gillend de kelder uit of liet Moon haar versneld hemelen? Hoorde die vader eigenlijk niet in de psychiatrie thuis? Want als je je eigen kinderen op zulke manier indoctrineert, dan moet er toch een hoekje af zijn! Of zag hij al lang de moon tussen de bomen niet meer? Moest daar nooit een tandarts een tandje plomberen of trekken? Kwam daar nooit een dokter over het erf, die de kinderbescherming kon waarschuwen, zelfs niet toen vake zijn herseninfarct gekregen had? Waarmee bedreigde die moongoeroe zijn zes kelderkinderen? Door de geheimzinnigheid rond de Drenthse boerderij, dachten de buren dat de huurders drugs teelden maar al wat er verbouwd werd was religieuze waanzin. Dus van die boer geen eieren! Dat Oostenrijks moonhulpje moest toch al die jaren tonnen aan voedsel en drank over dat boerenerf tot in de kelder gesleept hebben! Mijn boerenverstand is te klein om te kunnen snappen hoe deze zeven moonies jarenlang onder de Nederlandse radar konden blijven terwijl pa toch duidelijk met het internet verbonden was. Hij schreef namelijk zijn eigen evangelie. Zes volgers had hij al, hij hoopte stiekem op meer… Spijtig kreeg zoonlief door dat je via de digitale media ook de buitenwereld kon bekijken en liet de blijde Moonboodschap voortijdig ontploffen.

Wat bleek nu echter?  Deze Moonvolgelingen wilden in familieverband het einde der tijden afwachten? Eventjes dacht ik dat de getuigen van Jehova in het verleden heel succesvol aan de boerderijdeur geklopt hadden. Je weet wel, die kudde geïndoctrineerde bellekentrekkers die al jaren blèren dat de wereld gaat vergaan. Ondertussen zijn deze onrustzaaiers gestopt met een datum op hun catastrofes te plakken.  Natuurlijk gaat de wereld ooit vergaan, maar zelfs Anuna-visionairen of Greta-fobie-doemdenkers kunnen de mensheid blijkbaar toch niet overtuigen dat dit heel snel gaat gebeuren. Dus om de meeste mensen, de dag van vandaag, bang te maken moeten ze met totaal andere gedocumenteerde  argumenten op de proppen komen, die wij blijkbaar niet in onze portemonnee willen voelen.

Tijdens de hele geschiedenis van de mensheid zijn er steeds een paar schizofrene gekken geweest die toeterden dat ze Cleopatra of Napoleon waren. Deze krankzinnigen konden wij niet snel genoeg in een dwangbuis afvoeren. Maar, als er een geschifte jandoedel de mensen wijsmaakt, dat hij of zij een directe telefoonlijn met een schimmige oude man heeft, die ergens op een wolk in een ander zonnestelsel woont en die alles hoort en ziet, dan slikken onze mensenkinderen deze onbewijsbare onzin nog steeds als honingzoete lariekoek. Het sprookje van het eeuwige leven werkt magisch. De mensen gewoon laten geloven dat ze na de dood al hun geliefden gaan terugzien en dat ze, als vergevingsgezinde contente zieltjes ergens in de hemel tot in der eeuwigheid gaan blijven ronddobberen. Dus begrijp ik niet waarom mensen, die zo overtuigd zijn dat er na de dood nog iets meer is dan alleen hun leven hier op aarde, zo bezig zijn met zich in te graven in een kelder om toch maar als enigen na de apocalyps in een totaal verwoeste wereld te kunnen overleven…Willen ze niet juist sneller naar hun hemel en herder opstijgen?

Als er ergens ter wereld een sektekwibus opstaat, die zichzelf uitroept als de nieuwe Messias die het werk van Jezus komt afmaken, hoe komt het dan dat daar dan opnieuw zo’n hoop klojo’s achteraan gaan lopen? Scientology, de Manson Family, de Jim Jones sekte, getuigen van Jehova, de psychotische Nederlandse kindermisbruikende sekteleider Vrieswijk, de Mormonen, de Amish, de islam, de terreursharia, het christendom, de evangelisten, de protestanten, de orthodoxen, het hindoeïsme, het jodendom en eigenlijk alle religies die nog steeds beweren dat zij alleen het ware geloof vertegenwoordigen. Zij handelen echter alleen uit macht, macht en nog eens macht. En nu weer die Moon-kwaker die, zelfs op een blauwe moondag, schaamteloos, in zijn voordeel, een aantal door hemzelf bij elkaar gefantaseerde hoofdstukken aan de Bijbel toegevoegd heeft. Nu hebben er zich al eeuwen allerlei sprookjesvertellers de Bijbel, de Thora, de Koran en allerlei religieuze boekjes gecorrigeerd en herschreven om toch maar met hun verhaaltjes zoveel mogelijk de mensen financieel uit te wringen en in het gareel te houden, dus, so what.. een fantasietjes meer of minder. Een geloof kan bergen verzetten en blijkbaar ook kelders vullen. Het is blijkbaar nog niet genoeg dat je water in je kelder hebt, je moet er minstens nog een paar kinderen in opsluiten.

Na lang wachten heeft nu ook Nederland eindelijk, na de Belgische Dutroux- gruwelkeldermans en na de Oostenrijkse horrorvader incest-Fritz,  zijn eigen kelderkroniek.

Wanneer worden de mensen nu eens wakker en roepen ze “loop naar de moon” met jullie manipulatie, wij hebben maar één leven en dat is nu!

 

Sim, 20 oktober 2019 GODZIJDANK, ben ik atheïst!

Bijlagen:
Billboard-Atheïstische-Campagne (2).jpg (82.7 KB)   

21-10-2019 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
29-09-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WIJ ZIJN WEG VAN JOU
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Moesten jullie ook zo glimlachen toen in de krant stond dat de doventolkers ineens het gebaar voor het woordje ‘Jood’ moesten aanpassen? Tot hiertoe beelden die dovenvertalers dit woordje uit door met hun wijsvinger tegen hun  neus in een haakhoek te plooien. Dit blijkt een negatieve bijbetekenis en mag dus niet meer. Dit is plots na eeuwen gebarentaal racistisch.  De Joodse gemeenschap stelt zelf een tekentje van een baard voor. Maar met welk gebarenteken gaat men dan een hipster aanduiden ? Ik heb eventjes mee mijn hersenen gepijnigd om een nieuw gebaar te vinden. Wat dachten jullie van een rechtse dikke duim vooruit, waarbij je dan met de linker wijsvinger een snijgebaar over het topje maakt. De vraag is natuurlijk of de dove dan nog onderscheid weet te maken tussen het woordje ‘jood’ of ‘moslim’?

Eindelijk hebben Greta, Anuna en ik een nacht kunnen doorslapen, zonder donkere gedachten of doemdromen. De alarmerende studie van de nog sneller opwarmende oceanen werd geschrapt. Oeps de klimaatwetenschappers maakten een foutje.  Gênant niet? Op welke manier vertellen deze onderzoekers dan aan die angstige milieutypetjes, aan die Pipi Langkous en aan die schoolspijbelaars, na zo’n onrustwekkende flater dat ze een onjuist statistiekje getekend hadden? Het oceaanwater zal niet sneller aan onze lippen staan, maar ondertussen donderen er stukken van gletsjers naar beneden en zal de Mont Blanc binnen geruime tijd wel de Mont Noir genoemd worden. En terwijl er overal klimaatdoemdenkers in allerlei panels ons een schuldgevoel proberen aan te kwekken, vinden zij het blijkbaar nog steeds oké dat er overal ter wereld Grand Prix koersen gehouden worden, er bolides met veel CO2 uitstoot door Afrikaanse en Zuid Amerikaanse natuurgebieden racen en dat iedere nitwit met geld de aarde rondvliegt met zijn privéjet. Maar de klimaatverandering hoeft niet voor iedereen zo’n negatief gegeven te zijn. Voor de Vlaamse Wegen en Verkeer blijkt de klimaatopwarming een regelrechte meevaller. Het zou volgens de nieuwe wetenschappelijke statistieken in ieder geval in Vlaanderen niet meer sneeuwen, ijzelen en vriezen! Kerstbomen zullen langzaamaan vervangen kunnen worden door palmbomen.  Van de door droogte verdwijnende Franse wijnstokken, zullen binnen enkele jaren op onze heuveltjes de eerste wijnen geoogst kunnen worden. Dit wil zeggen dat onze dienst Wegen en Verkeer geen strooizout meer moet inslaan en dat ze daar op het einde van het jaar een flinke geldreserve aan overhouden. In het strooimagazijn vind je geen korrel zout meer, hoogstens een snuifje om je tomaten mee op te pimpen. Dat ze daar bij de Vlaamse wegen en verkeer een financiële mazzel hadden gehad, konden wij zelf zien toen we na onze Zuid Franse vakantie terug over de Vlaamse snelwegen naar huis reden. We waren het bord ‘Vlaanderen’ nog niet gepasseerd of er stonden ineens overal van die megagrote affiches langs de weg. Er stond een foto op van twee helmdragende genderneutrale wegenwerkers en die hielden elk aan een kant een hart vast en daarin stond: “WIJ ZIJN WEG VAN JOU”. De rest van de tekst was zo klein, dat als je aan 100 km per uur voorbij zoefde nauwelijks begreep waarom die man en die vrouw, zo weg waren van ons. Wie in godsnaam strooide er zo kwistig met ons belastinggeld in het rond? Wie bedacht zo’n onleesbaar concept? Waar gaat dit over? Over wegenwerkers, wegenwerken of over slechtleerse snelheidsduivels? Bedenkt het hoofd van dat agentschap plots dat ze dringend met hun strooizoutbankoverschot iets moeten realiseren voordat de nieuwe subsidies binnenkomen? Wil hij kost wat kost zijn dommelambtenaren aan het werk houden? Komt daar een brainstormvergadering aan te pas? Zitten daar creatieve medewerkers die zelfstandig zulke affiches verzinnen of wordt zo’n opdracht aan een externe dienst uitbesteed? Moeten de resultaten verder onder een lunchke of drie besproken worden of vergadert men liever, nu het saldo het toelaat, met luxe dinertjes met de nodige glaasjes dure wijn? Wordt er tijdens het dessert en de café gourment slinks afgetast of er ergens een donkergrijs bonusje onder tafel geschoven kan worden? En als die affiches er dan uiteindelijk hangen, vraagt dat agentschapsambtenaartje  zich dan soms ook wel eens af of de tekst wel degelijk al rijdend leesbaar is en of de bewustmaking wel bij de voorbij bollende automobilist binnen zal komen. Moeten de chauffeurs niet op de rem gaan staan, met een mogelijke kettingbotsing tot gevolg, om uiteindelijk de onleesbare puzzel op te lossen. Wegenenverkeer.be maar de rest van de letters is nog steeds één grote mistige blubber. Blijkbaar wordt dit nooit door de desbetreffende artistieke creatievelingen uitgetest. Affiche af, geld opgesoupeerd en op naar de volgende absurde belastinggeldverspilling!

Sim,  Edegem 29 september 2019

Bijlagen:
e9b59960-3a96-11e9-ac6a-c7418292e706_web_scale_0.4166667_0.4166667__ (2).jpg (74.9 KB)   

29-09-2019 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (5 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
19-09-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ROCCO EN DE AIRCO
Klik op de afbeelding om de link te volgen

We staan nu ongeveer iets meer dan 3 weekjes met bijna allemaal dezelfde buren op  de camping. Komt daar eergisteren ineens een mega caravan achter onze haag opgedraaid. Nog voor de Nederlanders goed en wel geïnstalleerd zijn, wordt de airco opgezet. Niets mis mee. Het is warm en als je zo’n luxeding bezit, dan mag je dat ook gebruiken om wat koelte in de rijdende monstervilla te creëren. Zelfs als de kampeerders zelf niet aanwezig zijn, zoemt en bromt dat pleureding de ganse namiddag. Af,  en een paar minuten later terug aan. Af en aan. Leuk is anders, maar ja je begrijpt ergens andermans luxe. Ergerlijk wordt het als je wil slapen en die airco tot half twee ’s nachts door ronkt. En om zeven uur ’s morgens springt dat kreng terug aan. Het is eind september en ’s nachts al behoorlijk afgekoeld, zo’n 10 a 14 graden slaaptemperatuur. Ik begrijp niet waarom die Nederlander ’s morgens met ijspegels op zijn snor wil wakker worden. Misschien zijn het passanten, denk ik, en na een slapeloze nacht zal ik de zaak nog even aanzien. Maar als ze dan een luifeltje doorrijgen en die airco opnieuw continu een ganse dag opzetten, wil ik vermijden dat er nog meer slapeloze nachten gaan volgen.  Ik stap met een glimlach op ze toe. “Hallo buurtjes, mag ik jullie eventjes iets vragen, kunnen jullie de airco misschien ’s avonds en ’s nachts afzetten, want het geronk houdt ons wakker?”

Nou mevrouw, hoe komt U erbij dat het onze airco is?” “Ja omdat wij hier al geruime tijd met allemaal dezelfde kampeerders staan en er niemand airco heeft, of lawaai maakte, en omdat wij bij jullie caravan kwamen kijken en konden vaststellen dat het gezoem en gereutel bij jullie vandaan kwam!” Wel, dit is niet mogelijk hoor, hé Djon”? Djon schudt overtuigend nee. “Jij zette onze airco toch rond zo’n uur of zeven uit, niet Djon?”  Djon knikt krachtig ja. “Nou wij waren het niet hoor en dan zegt die troela ineens:” MISSCHIEN KOMT DAT GEZOEM GEWOON UIT UW HOOFD?”

Ik voel hoe mijn, ‘ik kom in vrede act’ onmiddellijk naar een ijstijdniveau zakt.

Terwijl ik de neiging onderdruk om met mijn vuist haar vooruitspringende Hollande duimzuigtanden eventjes in haar mond te corrigeren, glimlach ik en kijk haar heel doordringend aan. “Ik hoop dat U een grapje maakt?” Eventjes is de toetebel van slag. Ze loert naar Djon: “Ja hoor een geintje gewoon om te lachen, hé Djon, maar wij waren het zeker niet!” “Ach” zeg ik, “ dan was het misschien wel nachtlawaai van die viscentrale langs de rivier, hier zo’n dikke kilometer vandaan. Dat ga ik dan deze nacht controleren en dan vinden jullie mij morgenvroeg, met een geel hesje aan, demonstrerend aan hun ingang”. Of denk ik bij mezelf, dan trek ik vannacht jullie elektrische kabel uit het stopcontact.  Als die mensen nu gewoon hadden gereageerd met, ho, sorry wij waren ons niet bewust dat onze airco ’s nachts zoveel lawaai maakte, we houden er rekening mee...Maar zoveel trammelant en ontkenning. We zijn duidelijk in tijdperk van respectloosheid en egoïsme beland.

Plots alsof ze beseft dat ze het plot verliest, verklaart de haaientandengeit, dat ze de airco speciaal voor hun hondje geïnstalleerd hebben en ze die misschien wel eens een ganse namiddag opgezet hadden. Als ze dan ’s morgens gaan fietsen of tochtjes met de auto gaan maken, dan sluiten ze Rocco op in de caravan en dan is het lekker koel voor hem. Er flitst iets door mijn hersenen, want er staat zoiets in het campingreglement, dat je je hond ten allen tijde aan de lijn dient te houden en nooit alleen op je kampeerplaats mag achterlaten, noch in de camper, caravan of in de auto. Het hondje is een schatje. Hij wipt rond mijn voeten, geeft likjes aan mijn tenen en springt tegen mijn benen omhoog om geaaid te worden. Ik wil de zaak dan ook niet ten top drijven.

We hebben geen airco meer gehoord. Niet meer ’s nachts en ook niet meer voor hondje Rocco.

’s Anderdaags zagen we deze liegebeesten ’s morgens richting strand fietsen waar de honden nog steeds verboden zijn, dus zonder Rocco. ’s Middags vertrokken de Hollandse Pinokkioneuzen met de auto op uitstap, zonder de hond. Laat in de namiddag hoorden wij de autoportieren open en dicht gaan. “Djon, ik ga nog eventjes naar het zwembad hoor, laat jij effe de hond uit? “Ja hoor, eventjes snel, ik kom zo naar het zwembad.” De caravandeur gaat open en ik hoor Djon tegen zijn hondje zeggen. “Dag schatje, wat lijk jij blij dat je ons weerziet. Wij gaan eventjes snel een plasje maken, kom op”

Daarna moet Rocco weer de caravan in, want aan het zwembad zijn de hondjes niet gewenst. En de airco mag niet meer aan van die stoute Belgische klagermevrouw hiernaast, hoor ik Djon bijna hardop denken.

 

 

Sim, al twee dagen en nachten zonder brommende airconditioning

 19/9/2019 Agde

 

Bijlagen:
airco2.jpg (5.8 KB)   

19-09-2019 om 14:52 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
14-09-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.THE KILLING FIELDS
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Hoe het deze week mogelijk is weten wij niet, maar vanaf het moment dat wij borden op onze kampeertafel zetten, komt er een roedel vliegen op verkenningstocht. Een patrouille zoemt zich een rondje over onze glazen, borden en servietjes richting barbecue en terug. Manlief houdt de wacht en verdedigt het fort met een vliegenmepper. Gek dat wij onze Nederlandse overburen tijdens lunchtijd nooit met een vliegenmepper in actie zien. Maar natuurlijk, wie zou, als je zelf vlieg moest zijn, voorkeur geven aan een Royco minutesoepje met een restje baguette.  Dan zou ik ook opteren voor die Bourgondische etentjes van die Vlamingen. Wij begrijpen niet dat die vliegenbende zonder neus en aantoonbare oren, blijkbaar op een kilometer afstand kan ruiken en zien dat er iets op onze tafel gezet wordt. Nog maar net plaatsen wij een schoteltje oesters, scampi, gamba’s, gevulde inktvissen, een paëlla of een op de barbecue gegrild visje op onze tafel of de niet uitgenodigde zoemgasten proberen mee aan te schuiven. Geduldig wapperen wij met onze handen over onze borden en zetten zelfs op een meter afstand een speciaal lokbord met de graten, vellen en schelpen zodat ze daar hun feestdis ongestoord kunnen verderzetten. Tevergeefs, een mooi gedekte tafel en een gezellig gezelschap lijkt hun leuker.  Wat ze nog niet doorhebben is dat dat dikbuikige grijze mannetje, met het Dokter Spock-oortje en zijn niet weg te denken glas rode wijn, een onovertroffen seriemoordenaar blijkt te zijn.

Mijn persoonlijke Pol Pot zwaait en klopt de vliegenlijven tot spijs. Hij spreekt ze zelfs in het Frans toe. Afschrikken in de eigen taal! Voilà, ils ont laissé leur fromage, (zij hebben hun kaas gelaten) roept hij.  Encore une fois, weer één , mort comme une jetée (dood als een pier).

Maar de vliegenjonkies laten zich nog niet echt afschrikken. Pats, twee bacteriebommen tegelijkertijd! Ils ont donné la pipe à Martin ( zij hebben de pijp aan Maarten gegeven). Wij ruimen de tafel af en onmiddellijk verdwijnt de meute insecten. Ons grondzeil ligt echter bezaait met lijken, ‘the Fly Killing Fields!’

Waarschijnlijk gaan de overlevenden nu, tot aan het diner, ergens op geurafstand een siësta houden .

Ze zullen lang kunnen wachten, want wij gaan straks lekker uit eten. Dat ze de Nederlanders aan de overkant maar wat gaan irriteren!

Sim, Agde 14 september 2019

14-09-2019 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
09-09-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SCHIPPER MAG IK OVERVAREN?
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Toen we daarstraks naar het zwembad wandelden, kwam er een  Nederlands ouderpaar met twee kleine kleuters luid zingend voorbij gestapt. “Joepie Joepie is gekomen, heeft mijn meisje meegenomen, maar ik zal er niet om treuren, gauw een ander meegenomen…”Hé, dacht ik, wat voor liedjes leerden wij onze kinderen toch? Wat een akelige kereltje was die Joepie Joepie! Was dat de plaatselijke gigolo, de schoolpestkop, een ontvoerder of een pedofiel? Je moest die Joepie Joepie maar tegenkomen en voor je het wist was jij je kalverliefde kwijt. Meer nog, je bleek er niet eens om te treuren want zonder aarzelen grabbelde je een nieuw lief vast. Hadden de meisjes in die liedjestijd niets in de pap te brokken? Waar kwamen toch al die gestoorde  wijsjes vandaan? Wilden wij met onze liedjes onze kinderen misschien voorbereiden op een leven dat ook wel eens niet zo prettig zou kunnen zijn? “

“In een klein stationnetje ’s morgens in de vroegte, stonden zeven wagentjes netjes op een rij, ‘k zag een machinisteke draaien aan een wieleke, akka, akke tuut tuut, weg zijn wij”. Wisten ze toen al dat het personeel bij de spoorwegen meer zou staken dan rijden en dat het puur geluk zou zijn als er een niet gesyndiceerde machinist die wagentjes in beweging kreeg?

“Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar ’s zondags niet, ‘s zondags gaat hij naar de kerk, met zijn zakken vol suikerwerk, altijd is Kortjakje ziek, midden in de week…” Ten eerste vind ik de namen van die melodiemannen heel slecht gekozen. Wie noemt er zijn kind nu in hemelsnaam Joepie Joepie of Kortjakje? Ten tweede, wie zegt er dat de tekst van het tweede liedje niet juist andersom had moeten zijn? Kortjakje ging ’s zondags naar de kerk, moest zich in de pastorij aanbieden en kreeg van de pastoor na wat gefoefel onder het korte jakje, er zakken vol suikerwerk voor. Niet moeilijk dat dat kind de hele week ziek en beschaamd was.

Of wat denken jullie van de tekst: “Papegaai is ziek en hij moet sterven, maak een appelmoes al van conserven, voor onze gaai, voor onze allerliefste zoete papegaai. Papegaaike leeft je nog? Ijadea, Ja mijnheer ik ben er nog, ijadea, ‘k heb mijn eten opgegeten en mijn drinken laten staan, ijadea, boem” Als je voor je kaketoe dagelijks een pot appelmoes opendraait in plaats van zijn bakje met zonnepitten te vullen en hem alle dagen vraagt of hij nog leeft, dan ben je zijn gesnater waarschijnlijk strontzat. Breng hem dan naar het asiel of zoek een goed adoptieadres in plaats van hem langzaamaan met appelspijs en whisky in zijn drinkbak te willen vergiftigen!

Nu kunnen wij onze kinderen wel ruimschoots op voorhand instrueren dat er maar één zekerheid is in het leven. Wij gaan allemaal vroeg of laat de pijp uit!  Maar om daar dan een jolig liedje rond te rijmen? “Klein Anna zat op éne steen, éne steen, éne steen.. Klein Anna, waarom ween jij zo, ween jij zo… omdat ik morgen sterven moet, sterven moet, sterven moet…” Kan iemand mij vertellen wie die kleine Anna was? Was dit een ongelukkige kleuter die juist na een doktersconsult een minder aangename kankerboodschap gekregen had of was dit juist een stokoud honderdjarig gekrompen vrouwtje? En in godsnaam, waarom zaten die kleine Anna’s op éne steen??

Hebben wij senioren in onze kindertijd niet te veel en te hard gezongen van: ‘k heb een tante in Marokko en die komt, ‘k heb een tante in Marokko en die komt, ‘k heb een tante in Marokko, een tante in Marokko, ‘k heb een tante in Marokko en die komt…singing I ja jiepi jiepi jé, singing I ja jiepie jiepie jé…” Wanneer liep het ergens mis? Had men ginds een slechte vertaling van het woordje “tante”? Alleen de tante…

We kunnen natuurlijk ook onze kinderliedjes wat moderniseren. “Schipper mag ik overvaren, ja of nee? Moet ik dan een tol betalen, ja of nee? En dan zei de schipper: “Al wie rood aanheeft mag niet over!” Nu zouden wij kunnen zeggen: “Al diegenen die illegaal, zwart, minderjarig of zwanger zijn mogen niet overvaren, tenzij ze aan de mensensmokkelaars en de ngo’s een flinke tol betaalden.”

Gelukkig voor onze kleinkinderen worden zij nu groot met de liedjes van K3. Leren ze dansjes en zingen ze tot je er horendol van wordt van “Sweet Caroline en *Mooi weer vandaag”.

Maar een paar liedjes vind ik persoonlijk nog steeds “antieke oma” toppertjes: “Ons bomma  heeft wc papier met bloemekes, met bloemekes, met bloemekes, ons bomma  is een heel moderne vrouw!” En “vivan bomma, patatten met saucissen, vivan bomma patatten met ajuin, en daarbij ne grote cervela tralala…”

 

Sim, Agde 9 september 2019

Tralalalalala  *Mooi weer vandaag, ik doe alles vandaag liever traag (Bart Kaël)

 

Bijlagen:
schipper.jpg (47.5 KB)   

09-09-2019 om 19:33 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
05-09-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IEMAND EEN FRANS OOR AANNAAIEN
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Ik weet niet of jullie de typische Antwerpse uitdrukking kennen: “iemand heeft een stuk in zijn oor”? Dit wil hetzelfde zeggen als iemand die boven zijn theewater of in de olie is, dus maw iemand die teveel alcohol gedronken heeft. Of er ook en uitdrukking bestaat over iemand die een stuk uit zijn oor heeft, weet ik niet, maar ik ben waarschijnlijk de enige vrouw in België met een manlief die zowel soms een stuk in als nu uit zijn oor heeft. Wat als een kleine zonnebrand op de oorschelp begon, woekerde gedurende de vele Vlaamse hittegolven verder tot een beginnende tumor. Dus moest manlief, via de huisarts, naar de dermatoloog, doorgestuurd naar een plastische chirurg, om daarna in het ziekenhuis een kleine operatieve ooroperatie te laten uitvoeren. Dus was ik een paar weken in het bezit van mijn persoonlijke Van Gogh. Na het verwijderen van de draadjes heeft hij nu langs de linkerzijde een ‘Tom Boonen/dokter Spockoortje’. Vermits manlief voor de ingreep ook maar met een half oor luisterde en meestal mijn gebabbel het ene oor in en onmiddellijk zonder registratie het andere oor uitdreef, was er totaal niets veranderd. Luisteren deed hij nog steeds maar met een hahahaha half oor!

Maar gisteren had hij chance met zijn doofheid!

Wij besloten als echte toeristen een namiddag vullend boottochtje vanuit Agde, via het Canal de Midi naar het étang de Thau met zijn oesterkwekerijen te maken. De trossen waren nog maar amper losgemaakt of de kapitein ontpopte zich als de mannelijke Vlaamse klimaatspijbelaar Anuna De Wever van Agde. Gedurende een meer dan drie uur durende Franse groene monoloog wreef hij de klimaatopwarming onder onze rood verbrande neuzen.

“Doordat een reiziger een vreemd virus in Frankrijk binnengehaald had, stierven nu alle platanen en moesten die bomen massaal ter plaatse verbrand worden om verdere verspreiding van deze ziekte tegen te gaan. Door de schuld van de mensheid en de klimaatopwarming was er niet genoeg water en zouden de wijnstokken in de toekomst in Frankrijk verdwijnen. Straks zou, door ons toedoen, omdat wij telkens opnieuw met de auto reden, het vliegtuig pakten en onze producten, ‘just in time’ per vrachtwagen vanuit heel Europa rondreden, de zee met meer dan 2 meter stijgen, zodat hele regionen, zoals de Camargues en alle toeristische kustplaatjes van de kaart geveegd zouden worden. Als het water in het étang de Thau nog met 2 graden zou stijgen dan kon men er nog onmogelijk mosselen en oesters kweken3. Le capitain vert kwebbelde maar voort in zijn micro, terwijl hij zijn mazoutschip door de sluizen loodste.

“En wij mensen waren natuurlijk met veel te veel. Hele Afrikaanse landen zouden onleefbaar worden en al die hongerzwartjes zouden onze kant opkomen.” (Sic: Dit zou natuurlijk al een heel pak minder zijn als die NGO’s zouden stoppen met Middellandsezeetaxi te spelen en die economische vluchtelingen in Europa binnen te loodsen. Zij die geen asiel krijgen, krijgen een papiertje om het land te verlaten en blijven in Europa rondhangen. Straks hebben wij op de stranden meer zonnebrilleurders dan zonnebaders. Zij die wel asiel krijgen, smokkelen hun vader, moeder en hun tien broers en zusters via gezinshereniging ons grondgebied binnen.)

De kapitein heeft natuurlijk een punt. Maar tijdens een gezellig boottochtje een uren durende Frans-groene klimaatvoordracht te moeten aanhoren, dat was er een beetje over. Toen we terug in Agde aanlegden schuifelden de meeste toeristen met een bult van schuld de boot af. Alleen hardhorende manlief, Duitsers, Engelsen en Nederlanders hadden geen jota van het Franse gekakel verstaan en sprongen met een brede glimlach op de oever.

Men heeft in Frankrijk nog steeds niet begrepen dat er ook anderstalige toeristen hier hun centen spenderen. Chauvinistisch blijft men hier alles in het Frans becommentariëren. Dit keer, gelukkig maar, want stel je voor dat wij dat urenlang betoog eerst in het Frans, dan in het Engels en misschien dan nog een keer in het Duits hadden moeten aanhoren.   Om overboord te springen!

Toen we de krant openden, kwam Dirk Draulandts er nog een schepje bovenop doen, door te beweren dat iedereen die een biefstuk at, mee schuld had aan de branden in het Amazonegebied….

Manlief draaide de T-bonesteak nog eens om op de barbecue….Mea Culpa, mea culpa…

Volgens mij zal het zo’n vaart niet lopen. Als de helft van de mensheid vegan of vegetarische konijnenvoerknagers gaat worden en de andere helft islamiet zal zijn, dan wordt er geen biefstuk maar alleen nog schaap en geit gegeten. Alleen nog eventjes het proces afwachten, dat de Joden en de moslims gaan aanspannen om het niet verdoofd slachten terug  in te voeren of we halal of niet halal gaan eten.

 

Sim, Agde 5 september 2019

 

Bijlagen:
IMG_20190903_165239_BURST001_COVER.jpg (3.2 MB)   

05-09-2019 om 16:08 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
02-08-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOOR EEN VEEL TE ROZE BRIL!

Het was 45 graden in de Belgische schaduw. We lagen voor pampus in de tuin. In mijn hoofd was ik deze column al aan het componeren. Ik wilde schrijven over hoe de toegang van onze zwembaden, recreatiegebieden en festivals meer en meer op de luchtvaartcontroles begonnen te gelijken. Hoe nieuwe Belgen nog steeds niet wilden begrijpen dat het reglementregeltje “ niet zwemmen in een zwemshort” ook voor hen van toepassing was. Dat het een zwemslip moest zijn en geen slinkse poging om in je onderbroek van de wipplank te duiken. Ik begrijp wel een beetje de boosheid als je zag dat enkele meters verder twee volledig ingepakte boerkinilijven in het zwembad spartelden. Twee vrouwen die zich in deze hitte, zwetend als een otter, onder hun zwarte bedekkende tenten tot aan het zwembad gesjokt hadden. Terwijl ik de ijsklontjes nog eens ronddraaide in mijn koel drankje, dacht ik ook aan de verontwaardiging van die ouders toen bleek dat hun dochtertjes door een paar frustratiehaantjes betast waren en uitgemaakt werden voor hoeren. Hoe een viertal toekomstige miniboefjes de meisjes in de ontluikende borstjes geknepen hadden en met hun zwembadnatte vingers de bikinibroekjes naar beneden getrokken hadden. Moest dit bij mijn kleindochter gebeuren dan zou men met de stoom die uit mijn oren zou komen het ganse zwembadwater kunnen verwarmen. De politie werd erbij gehaald en de minderjarige verkrachtertjes in spé werden op heterdaad betrapt. Om geen enkele bevolkingsgroep te schofferen, haastte de media zich om heel duidelijk te stellen dat het hier om rasechte Belgen ging.  De ouders van Abdullah G, Mohammed T, Faisal O en Ali S reageerden geschokt en waren ervan overtuigd dat hun zoontjes zulke onterende dingen nooit zouden doen noch roepen. Het was niet een alleenstaand feit want tijdens de Belgische hittegolf had elk zwemparadijs met dezelfde problematiek te maken. Het lag dus duidelijk niet aan de opklimmende temperatuur maar aan de neergaande opvoeding. 

In Duitsland verkrachtten vijf Bulgaarse en Roemeense minderjarigen een vrouw. De boefjes waren tussen de 12 en de 14 jaar!  Ook hier beweerden de ‘ouders’ dat hun legsel dit onmogelijk gedaan kon hebben, want dat ze op dat uur gezellig naast hun op de sofa zaten, naar de televisie keken en thee dronken. Wanneer gaat men die moeders en vaders eens mee veroordelen voor hun laksheid aan opvoeding?

Ik wilde net mijn vingers in de azijn dompelen om deze column te typen en de laksheid aan het respect voor elkaar en het uitblijven van het daadwerkelijke integreren van bepaalde bevolkingsgroepen aan onze normen en waarden op pc te zetten, toen er ook plots iets grappigs de kranten en het journaal haalde. Onze gedetineerden zouden vanaf volgend jaar juli hun eigen kleding mogen dragen en wassen.  Weg met het gevangenisplunje. Om alle ontsnappingen te voorkomen moesten ze zich, alleen als ze bezoek kregen, nog in het grijze uniform hijsen. Kwestie dat de cipiers klaar en duidelijk konden zien, wie er de bezoeker en wie er de gevangene was. Toch mag niet alles. Er mogen geen aanstootgevende teksten op de t-shirts staan en schoeisel met stalen noppen werden verboden.  Om elke verwisseling tegen te gaan, mogen ze ook geen kleding dragen zoals hun bewakers. Er zouden wasmachines aangekocht worden en vanaf dan zou elke veroordeelde, die nu ook over zijn eigen mobiel mag beschikken,  instaan voor zijn eigen wasje. Een kind kan de was doen, zeker met pods, dat wordt ons via de reclame tienmaal daags ingehamerd! Ik kan me niet indenken dat zo’n bajesklant straks zijn 7 witte onderbroeken in de witte kookwas voorsorteert en voor zijn t-shirts en sokken netjes apart een 40 graden en een wolwasje gaat draaien.  Dus zonder enige twijfel lopen vanaf volgend jaar alle gevangen in mooi roze rond. Eén rode sok in de wasmachine en ‘t is gebeurd...

 

Sim, te warm om na te denken, 26/7/2019

Bijlagen:
column 12.jpg (25.6 KB)   
column 12.jpg (25.6 KB)   

02-08-2019 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
07-06-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'T WAS NACHT, 'T WAS NACHT, 'T WAS MIDDEN IN DE NACHT!

Nadat wij bijna gans Frankrijk kilometervretend doorkruist hebben, staan we dan als sluitstuk aan de Middellandse zee. Nog een kleine drie weekjes stralende zon, knalblauwe hemel en een lekker vakantiesfeertje…dachten wij! Het Mediterraans klimaat blijkt in Zuid Frankrijk, dit jaar, begin juni aan een twijfelzomer te beginnen.

Gisteravond stak er een soort stormwind op. Niet direct een mistral maar toch enigszins een naverwant tergend passaatje dat de caravan heen en weer deed schommelen en de luifel als een bootzeil deed opbollen. Ik zei tegen manlief, dat het misschien geen slecht idee zou zijn alles wat extra te verstevigen en om de autohoes nog met wat meer knijpers vast te leggen. Als hij op dat moment echter met een kruiswoordraadseltje bezig is en hij liefst niet gestoord wenst te worden, dan mompelt hij woorden als ‘straks, misschien straks, morgen, misschien nooit in de hoop dat het zichzelf wel zal oplossen’. Dat reduceert mij plotsklaps tot een zo’n ‘subiet’ zeurend vrouwtje, zo’n ‘à la minute’ mokkel die manlief zijn rust op de meest onmogelijke momenten durft verstoren. Ik ben meer van ‘de-koe-bij-de-horens-nemen’ soort. In mijn CAO staat, dat iets onmiddellijk moet bekeken, direct geanalyseerd en op staande voet gerepareerd moet worden. Normaal zou ik uit de caravan stuiven en de autohoes zelf gaan vastpinnen, maar ik lig al geruime tijd naakt onder het warme fleece-dekentje een boek te lezen en bedenk dat manlief nog volledig aangekleed op de bank zit. Manlief is echter van de Jean-Luc Dehaene soort, die zegt dat de problemen zullen opgelost worden als ze zich stellen! Om half twee ’s nachts dus! Uit het warmte nestje, broeken en truien aan en aan de slag met het mini- rampenplan. Rammelende in elkaar gedonderde tentstokken, op zwiepende haringen (piketten), rond klapperende stormkoorden en een klepperende tentluifel die als een gigantische parachute tegen en over de caravan buitelde. In het midden van de nacht hebben we dus de luifel uit de rail getrokken op gevaar van zelf mee de lucht ingezogen te worden en onze autohoes gezocht, die twee auto’s verder heen en weer wapperde. Jullie willen niet weten wat voor verwensende woordenschat er op dat moment door mijn hoofd gaat…Probeer daarna maar eens terug in de caravan de slaap te vatten. Door de windstoten schudt onze villa over en weer zodat je bijna zeeziek wordt. Het lawaai van de wind en het constante beuken van de zeegolven dondert door je hoofd.  Je slaapritme wordt verstoord door caravankastdeurtjes die op het ritme mee rammelen. En tenslotte een manlief die zich meteen na de nachtelijke actie in bed oprolt en alvorens hij ook maar met één oor het kussen raakt, er als apotheose een snurkfanfare tegenaan gooit.

 

Sim, Vias-Plage  7 juni 2019

07-06-2019 om 14:20 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
05-06-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.R.I.P.
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Terwijl ik gisteren nog schaterend naar manlief riep, dat Koning Filip, Peppi en Kokki van de twee meest verliezende partijen aangesteld had om gesprekken te voeren met alle politieke fracties om links en rechts te verzoenen, sta ik deze ochtend met een gevoel van weemoed op. Mijn gedachten zijn bij die twee schatten van mensen die op één week tijd overleden zijn en hun kinderen die nu in diepe rouw gedompeld zijn. Wij zijn in het zuiden van Frankrijk en zullen de begrafenis van Jos en Jansi niet kunnen bijwonen, maar hopen dat onze neven en nichten niet zullen opteren voor een kerkelijke begrafenis. Ik kan me al inbeelden hoe zo’n door het celibaat zwaar gefrustreerde pastoor op de kansel staat te wauwelen over de barmhartigheid van zijn God. Als er werkelijk een God bestaat, dan beschikt hij volgens mij over een serieuze dosis sadisme om twee mensen die zo intens jaren van elkaar hielden op zulke mensonterende manier aan hun einde te laten komen. Dementerend, zielig, elkaar, hun kinderen en hun vrienden totaal niet meer herkennend. Toegeven ze waren beiden al de kaap van de 90 voorbij, hadden een rijk gevuld en liefdevol leven gehad, maar moeten wij dan zogezegd zo menselijk zijn, dat wij het onmenselijke aan de dag  leggen om de reeds in hun hoofd afgestorven bejaarden nog enkele jaren op een mensonterende manier als een plant op een stoel of in een bed in leven te willen houden. Kan God dan hier niet eventjes wat gevoel aan de dag leggen en de strijd geen drie jaar laten duren? Hoe noemt men dat: ‘God is barmhartig’?

Welk gevoel van mededogen kent hij als hij op één nacht tijd de enige 45 jarige dochter van mijn buurvrouwvriendin tot zich roept? Eventjes hartfalen en gedaan. Hoe overleef je zo’n drama? Je dochter, waar je nog allerlei plannen mee maakte en die lachend zei dat ze later voor jouw oude dag zou zorgen. De bodem totaal uit je leven weggeslagen, hoeveel mensen er ook tegen je zullen zeggen dat het leven gewoon doorgaat en dat alles slijt. Kon God hier ook niet eens wat inschikkelijker zijn? Hoe verwoordt zo’n pastoor dat?  “God roept alleen diegenen tot zich, die hij het liefst heeft!” Wat een grote egoïst! En diegenen die achterblijven, diegenen die lief hadden? Hoe noemt men deze God ook alweer? Barmhartig?

Gisteren kregen wij ook nog te horen dat een 60 jarige ex collega een kankervonnis te horen kreeg en dat hij na drie weken de strijd al moest opgeven, een vrouw en twee kinderen vol wanhoop achterlatend.

Een goddelijk oogje toeknijpen had ook hier minstens op zijn plaats geweest. Maar zoals alle gelovigen zeggen: “Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.” En natuurlijk zitten wij nu in een generatieperiode dat allerlei familieleden, vrienden en kennissen zullen verdwijnen maar het blijft telkens schrikken. We worden dan telkens met onze neus op de feiten gedrukt dat het levenskoordje korter en korter wordt. Dag Jos, dag Jansi, dag Wendy, dag Louis, dag Francis het gaat jullie goed…

Wij rouwen op afstand mee en ik kan maar één ding bedenken dat als er dan al een God zou bestaan: ‘dat deze God over een grote portie galgenhumor beschikt!”

 

Sim, Vias-plage    5 juni 2019

 

 

Bijlagen:
IMG_3441.JPG (29.6 KB)   

05-06-2019 om 17:06 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
01-06-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.REIS ROND DE WERELD IN TACHTIG DAGEN
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Het is niet omdat jullie al meer dan een maand geen letter meer van mij gelezen hebben, dat ik ergens ten velde met een bore- ,burn -out of een writersblock in de lappenmand lig. Niets is minder waar. Zoals een paar vrienden terecht opmerkten zijn wij nu bezig aan het scenario van “de reis rond de wereld in 80 dagen”. Alleen hebben wij voor de lichtere versie geopteerd en bereizen wij nu Frankrijk van noord naar west en van west naar zuid. Als al ons geld of onze geplande vakantiedagen opgesoupeerd zijn, breien wij er het laatste stukje van zuid naar noord aan. Vermits manlief zich nu in het stadium van een soort Alzheimer-light bevindt en hij van veel (te veel zegt hij..) al onze bestemmingen van de vorige eeuw zich soms totaal niets meer herinnert, hebben wij dus besloten om sommige delen van la douce France opnieuw te bezoeken. Via de vallei van de Somme, caravannen wij naar de Normandische landingskusten van de tweede Wereldoorlog. Het is begin mei en alhoewel het zonnetje overdag van de partij is, is het ’s nachts bitter koud. Met een fleece-deken, slaapzakken en zelfs een donsdeken, lekker tegen elkaar lepeltje- lepeltje, overleven we nachten van 2 graden. Alleen ’s morgens is er eventjes discussie, wie er het eerst, vanuit het warme nestje, zijn voeten op de doorkoude caravanvloer moet zetten.

Dat er in een kwart eeuw wel degelijk van alles verandert, zien we al snel als we naar de noordelijke kant van Bretagne, richting St. Malo forenzen. Het toenmalige liefelijke oesterdorpje Cancale,  groeide uit tot een toeristische trekpleisterstad. Langs de rede, waar eerst de stootkarren stonden, waar je na een dagje site seeing voor een habbekrats een oestertje met een glaasje witte wijn kon meepikken, heeft men nu gigantische betaalparkings aangelegd.

Waar je in de vorige eeuw, op een terrasje van enkele liefelijke restaurantjes over de zee kon staren, zie je nu niets dan blinkend autostaal. De toenmalige vijf restaurantjes zijn in die 25 jaar vertienvoudigd. Vermits ik al enkele jaren een schelpallergie heb, gaan we op zoek naar een restaurantje waar manlief een ‘fruits de mer’ voor één persoon kan bestellen en ik een hele krab kan te lijf gaan. We zitten lekker in het waterzonnetje en manlief besluit om een koffietje met een calvadosje na te nemen. Als de kelner grijnzend de bestelling opschrijft hoor ik de toeristtrap toe klappen. Ik schrijf speciaal in verkleinwoordjes want als we daarna de rekening krijgen voor het vingerhoedje koffie:3 euro en de twee soeplepeltjes calvados: 12 euro, wil ik spontaan een geel hesje aantrekken en het restaurant plat flamberen!

We bezochten ook nog de wilde noordkant, de roze granietkust en de zuidkant van Bretagne. Toen we in Carnac boodschappen gingen doen, zakte onze broek af. Voor de winkel stonden grote borden met “wij beschermen onze lokale boeren en verkopen alleen traditionele Franse producten.” Vinden wij daar in de rekken, uien van Nieuw Zeeland en aardappelen van Israël! Ecologische voetafdruk..voer voor Anuna en haar Zweedse Pipi Langkaus.

Terwijl België bol staat van allerlei verkiezingsgekakel, rijden wij in de richting van de Périgord.  Al gauw merken wij dat Frankrijk één grote betalende parking geworden is. Overal waar er ook maar iets te zien of te beleven valt, staan die betaalautomaten je vals gniffelend aan te staren. Liberté, fraternité et payer.

Terwijl wij hier overal lekker confit en magret de canard gaan eten, zijn het zware dagen voor het Belgische Koningshuis. Onze ex koning moet DNA afstaan omdat zijn onechte dochter wil bewijzen dat hij zijn koninklijk sperma in een verkeerd paleis heeft gestort en onze koning heeft slapeloze nachten na de Waals linkse en de Vlaamse rechtse verkiezingsuitslag. Alle verliezers roepen dat ze gewonnen hebben. De Waalse PS droomt al hardop van de terugkeer van hun roze premier, terwijl Groen tevergeefs, na de Anuna-klimaatspijbelgolf,  een Turkse moe en een Catalaanse roeper in de strijd gooiden. Het uiterst rechtse Vlaams Belang heeft op de verkiezingsdraaimolen de flosj getrokken. Als zij echter op termijn, zoals zij in hun propaganda verkondigden, de zwarte haantjes exodus en de Moslim immigratie toestroom niet kunnen stoppen, dan zullen we maar al best een mooi en modieus hoofddoekje gaan uitkiezen. Morgen gaan we richting Middellandse Zee. We komen waarschijnlijk binnen een maand in een totaal ander België terug….

 

Sim, Sarlat, Périgord 1/6/2019

Bijlagen:
DSCN3366.JPG (1.6 MB)   

01-06-2019 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
26-04-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HET NIEUWE PASEN
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Misschien hield God zelf het vuurtje aan het dak van zijn Notre- Dame?  Gewoon..Eventjes kijken welke reactie zijn achterban zou hebben. Hij had in zijn Bijbelse verleden al meer zulke sadistische spelletjes gespeeld, gewoon om bevestiging te krijgen hoeveel vertrouwen zijn volgelingen wel in hem hadden, dus…Stond hij eventjes perplex toen die superrijken de geldomhaling op gang brachten? Als een lopend vuurtje verwittigden ze elkaar. Hoe die rijke stinkerds sneller dan het licht de knip van hun Louis Vuitton, Gucci en l’Oréal portefeuilles openden en er miljoenen euro’s, als per opbod, uit toverden. Diezelfde  fiscusontduikers die hij enkele jaren voordien Frankrijk met koffers vol geld over de grens zag rennen, om zeker geen belastingen te moeten betalen. Waren die nu hun schuldgevoel aan het witwassen? Dachten ze dat ze met zulke giften recht hadden, om eenmaal als ze boven aan de hemelpoort zouden komen, ze zonder discussie met Petrus in een speciale VIP-lane ontvangen zouden worden? Of bedachten ze alleen maar dat ze deze giften bij hun volgende belastingsbrief als onkosten mochten aftrekken?  God stond ook versteld om te zien hoe de Parijzenaars op 1 nacht een benefietconcert uit de grond stampten. Hoe minder bescheiden giften bij het volk rond gehaald werden. God zag dat het goed was. Zat hij daarboven op zijn wolk, op de leuning van zijn hemeltroon mee te trommelen of op de muziek op en neer te wippen? Deed hij met Petrus en Jezus een polonaise en riep hij: “waar zijn die handjes?” toen hij de rollende rrrr van Mireille Matieu over de Place des Invalides hoorde tuimelen. Had hij daarom geen tijd om zich met de Christelijke paasvierders aan de andere kant van de wereld bezig te houden? Hij wordt toch verondersteld ‘alwetend en almachtig’ te zijn! Waarom wist hij dan niet dat er in Sri Lanka enkelen van dat andere ‘ware geloof’ luxe hotels en zijn kerken zouden binnenknallen? Eventjes een onoplettendheid en 359 doden en meer dan 400 gewonden. Wat vond hij het ergst? Hele families die met een exploderende moslimbom uit elkaar gerukt werden of zijn brandende kathedraaldak? Of bedacht hij dat Petrus het nu wel ineens ontzettend druk zou krijgen aan zijn hemelpoort? Die zou overuren moeten kloppen en zeker geen tijd hebben om mee naar die andere Gods vertegenwoordiger op aarde de luisteren. Die langejurkenman die als een carnavaleske rockster van op een balkon, op dat Vaticaanplein, elk jaar diezelfde woordjes prevelde en kruisjes uitdeelde aan die duizend naïevelingen die naar hem opkeken. God zag dat het goed was…ga en vermenigvuldigt U! Zijn lucratief religieus handeltje zou nog eeuwen blijven draaien. God tikte zijn zoon op de schouder en fluisterde dat het sprookje van zijn herrijzenis er bij de gelovigen in gegaan was als zoete koek. Prima gedaan! God zat alleen nog met één dilemma.. wat was er nu waar van Jezus zijn chocolade eieren?

 

Sim  diep bedroefd over al die religieuze onzin  21/4/2019

Bijlagen:
Brand1.jpg (7 KB)   

26-04-2019 om 17:20 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
31-03-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.BRAINSTORMEN ROND DE REDACTIETAFEL
Klik op de afbeelding om de link te volgen

“Blind date, blind getrouwd, blind gekocht..man, man onze kijkcijfers kelderen sneller dan het neerstorten van de Boeing Max! Die braillekijkers haken massaal af en gooien hun blindengeleidestok in het hoenderhok! Wij moeten dringend brainstormen en op zoek gaan naar nieuwe programma’s en eens goed nadenken over wie er nog naar onze zenders kijkt. Op onze bingewatchende Netflixjeugd moeten wij niet meer rekenen. Dus welke bevolkingsgroepen kunnen wij nog aan de televisiebuis kluisteren? Op de jonge gepensioneerden moeten wij ook al niet meer hopen, want die reizen de ganse wereld rond. Dus wat blijft er over? De bejaardenberg, de rusthuislogés en de doorsnee Vlaamse televisiekijker die al onze bullshit slikt! Dus iemand een idee?”

Awel se, ik wil graag nog eens een stukje van de wereld zien. Dubai, Thailand, Japan, Zuid Afrika, IJsland en misschien Mongolië. Ja Sieg, en dan? Wel ik neem al zeker Olga mee en ik zou een troepje 80 jarigen op sleeptouw kunnen nemen! Een paar die nog nooit buiten België geweest zijn en nog nooit gevlogen hebben.  Kijkcijferkanon in alle rusthuizen niet? Misschien kunnen wij voor het wat spannender te maken een licht dementerende in Chiangmai wat laten verloren lopen, dat wordt lachen hé! Maar at the end komt alles goed hoor! Prima idee! Dat doen we, we noemen het in plaats van de wereld rond in tachtig dagen..“De wereld rond met 80 jarigen”

Hola, als hij mag reizen, dan mag ik het toch ook hé? Ik kan bv met wat Bekende Vlamingen op stap gaan. Zeg man, die BV’s dat komt stilletjes bij iedereen de strot uit! Die hebben we nu al genoeg uitgemolken hé. Samen in een jeep of een camper de wijde natuur in. Op een boot, samen in een bed en maar leuteren. Of ze aan de andere kant van de wereld in Die Huis wat laten snotteren over hun jeugd, hun relaties en hun carrières. Ho, wat lieten ze zich daar toch zo lekker kwetsbaar in hun ziel kijken. Denk je dat de kijker nog geïnteresseerd is in dat gezever? Ja zeg, maar als Sieg overal  naartoe mag vliegen, dan wil ook wel eens wat! Ik wil op reis, al moet ik ons moeder meenemen! Prachtig! Dat is het! Je neemt wat BV’s en je stuurt ze met hun moeke de wijde wereld in. Wat denken jullie van “Weg met ons ma?”

Hé ik heb ook nog een prachtig idee! Ja Axel? Weer wat geld uitdelen aan de daklozen in Antwerpen? Nog projecten in de aanbieding die al op voorhand gedoemd waren om te mislukken? Nee man, ik heb een grandioos plan. Ik wil naar Namibië, naar Thailand, naar Oekraïne en naar Nepal. Allée gast, wat wil je daar dan gaan doen? Een beest schieten, een nier, een kind en een vrouw kopen. Ja voor zo’n Trafiek hebben wij nog wel ergens een plaatsje.

We moeten echter nog wat vliegtuigreisjes overhouden, want die madammen van Radio2 willen ook wel eens wat. Die gaan een quizje houden en dan met een aantal luisteraars naar Zuid Afrika, Noorwegen…

Stop, stop, ik wil het niet meer horen!! Verdoeme, verdoeme,!!!  Grrrf,  Ik zie het al, ik val er weeral naast! Dubai, Noorderlicht, IJsland, Mexico, Thailand en voor mij weeral interviews in de straten van Leuven of Gent zeker. Dieter begint te roepen en te tieren! Wat kunnen zij meer dan ik.  Zij de wereld rond en alle vlieggeld opsouperen en ik weeral niks zeker. In de redactieruimte breekt er vervolgens tumult uit. Godverdomme’t is nu genoeg geweest!  Mongool, kan je niet één keer je kwek houden! Hé wacht eens wat zei je daar? Je kwek.. Nee daarvoor!   Dat ik daar nog niet aan gedacht heb! Ik ga zo’n zes lieverds, met het syndroom van Down, mee op reis nemen! Ik noem het Down the road. Ik stop één ervan in een jacuzzi en hoop dat hij niet verdrinkt. De rest van die mannen laat ik zelfstandig koken en moederke en vaderke spelen. Dat wordt een kijkcijferkanon. Moeders, plusmoeders, vaders, plusvaders, minimum twee paar oma’s en opa’s en het voltallige personeel van de scholen en instellingen..niet slecht bedacht hé. En waar wil je met die Downtjes naartoe?  Een vakantiepark ergens in de Ardennen?  Ha nee hé, ergens in het zuiden. Jullie gaan nu toch niet denken dat ik met die gasten aan de watervallen van Coo in een bubbelbad ga zitten!

Het zuiden? Ergens in Frankrijk, Spanje of  Portugal? Dag Jan, Portugal zijn de mensen al beu gezien hé, daar toerde die andere kakelaar al rond met die BV Premiejagers. Nee, als ik zeg zuid, dan ga ik ineens voor de andere kant van de wereld hé! Ik ga met die jongelui naar Zuid Afrika, daar was ik nog nooit met vakantie.

Is er nog iemand die gezellig in Vlaanderen wilt blijven? Ja Lieven, vertel eens? Wat ik nodig heb is gewoon een mooie nieuwe studio met een gigantische ronde tafel en een paar interessante babbelgenodigden. Ja klinkt veelbelovend, wie wil je als eersten aan je tafel? Wel ik dacht zo, die maandag-, dinsdag-, donderdag- en vrijdag-spijbelpuber samen met haar Zweedse Pippi Langkaus. Daarnaast de minister van onderwijs, die totaal niets van dit spijbelen durft te zeggen, maar wel sancties gaat nemen als ouders één of meerdere dagen voor de eigenlijke vakanties durven op reis vertrekken. Over zo’n hypocriet tjefengedachtengoed moet toch eens duchtig gedebatteerd worden niet? Aan de andere kant die groene roeper, die geen rijbewijs heeft en voor de CO2 in te dijken geen auto wil rijden, maar wel zijn ganse vriendenkring als taxichauffeurs gebruikt. En daarnaast, die linkse wereldverbeteraar. Hoe heet die nu weer? Awel, die met die naam van één van de drie koningen. Je weet wel die zijn vrouw de ganse wereld rondvliegt om een fotootje te nemen. Moet je dan ook niet een rechtser minder groen iemand aan tafel zetten?Nee dat vooral niet, want die nemen met hun argumenten onmiddellijk het programma over. En waarover wil je dan allemaal praten?

Awel, Over het blok aan het been in het afbouwen van de gezondheidszorg. Over allerlei gekleurde hesjes en al zeker over de CO2 taks. De dieselrijders die extra moeten betalen en de boetes die men gaat krijgen als men het huis en het dak niet isoleert. De taks op de open haarden, de houtkachels en straks de vergunningen als men de barbecue wil aansteken. Taks op rood vlees en vooral de vliegtaks die in aantocht is!  Wacht eens eventjes! Dat laatste item, dat moet eruit!! Daar gaan we een jaartje mee wachten hé tot al onze programma’s ingeblikt zijn!

 

 

Sim, Edegem 31/3/2019

31-03-2019 om 14:11 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
01-03-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.TABLEAU VIVANT CANARIAS
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Elk jaar vind ik het opnieuw zo spannend dat ik op Tenerife weer al mijn tatoeages en piercings kan showen. Ik tel de dagen af tot ik eindelijk de Vlaamse slechtweer- bedekkleding kan uitdoen.  Ik heb nog geen voet op het Canarische eiland gezet of ik hijs mijn wit Belgisch regenweerlijf zo snel mogelijk in een lage taille mini short met een blote buik ultra kort haltertopje om mijn beschilderd lijf tentoon te stellen. Want geef nu toe, in België heeft toch niemand wat aan mijn doorboord- en tekeningenlichaam. Maar hier mag ik het allemaal onbedwongen etaleren. De getatoeëerde slang begint ergens tussen mijn borsten, kronkelt vervolgens rond mijn navel en verdwijnt dan onder mijn tailleband. Iedereen vermoedt nu dat het serpent ergens daar beneden in de jungle ophoudt, maar ze waaiert vanuit mijn lies verder over mijn heup en het ratelstaartje eindigt op mijn knie. Door het korte t-shirtje kan iedereen nu ook probleemloos mijn navelpiercing bewonderen. De diamanten imitatiesteen flikkert en blikkert in de zon en vangt de ogen van de passanten. Enkele maanden geleden was ik volledig gehypnotiseerd door de tongpiercing van een bekende TV nitwit. Zij kon voor de camera zo heerlijk sexy, met half open mond met dat bolletje rollen. Er kwam uit het mens niets zinniger dan wat ‘kindertuin- diplomaniveau -gebrabbel uit, maar ik was volledig in de ban van haar tongpiercing.  Dat moest ik ook hebben. Het voelde net alsof je constant een nootje niet weg gekauwd kreeg maar daartegenover lispelde het zo leuk. Manlief werd er knettergek van omdat ik steeds met dat metalen bolletje tegen mijn voortanden kletterde. Manlief is hardhorend en zijn hoorapparaten sloegen tilt bij mijn voortdurend gesis. Vermits hij mij zonder een tongpiercing amper begreep en voor alle verdere discussies in de toekomst te vermijden,  heb ik die mompelvijs maar uit mijn mond laten verwijderen. Ik heb ze onmiddellijk ergens op een andere plaats in mijn lichaam laten inschieten. Het deed verschrikkelijk veel pijn en ik moet toegeven dat vanaf dat moment plassen een stuk moeilijker ging.

Ter compensatie heb ik mij nu een tepelpiercing laten zetten. Daar is de boel een beetje verkeerd gelopen, want doordat mijn borst helemaal ontstoken is, loop ik nu met één knalrode ballontiet rond waarvan de tepel op een verfrommelde beschimmelde framboos lijkt. Gaatjes in mijn oren heb ik al jaar en dag. Die probeer ik nu in etappes te vergroten.  Eerst met een potlood erdoor, dan met een wijnstop nog wat uitrekken en met een beetje geluk kan ik er straks een metalen schijf ter grootte van een champagnekurk in kwijt. Manlief vond ook mijn neusring niet zo flaterend. Het deed hem een beetje aan Spaanse stierengevechten denken. Een tijdje geleden had ik ook zo’n superleuke neuspiercing. Maar een gigantische verkoudheid stak niet alleen stokken in de wielen maar ook hopen opgespaard snot achter de voorgevel. Niezen en snuiten werden gedurfde ondernemingen. Toen de boel volledig verstropt was, moest ik die piercing wel wegbonjouren. Het was alsof ik een stop uit het badafvoerputje trok. Als een damdoorbraak glibberden bruingrijsgroene snottebellen tot op mijn bovenlip. Dat bracht me op het idee om daar misschien zo’n lipringetje te bevestigen, maar manlief vond dat ik misschien mooier zou zijn met een gouden wenkbrauwschakeltje. Nu vond ik hier ter plaatse de Tenerifse tattooshop. Ik heb wel een paar uur in hun nieuwste catalogus staan loeren. Ik wil nog wel iets op mijn lichaam laten bijtekenen maar kan maar niet besluiten wat er te combineren valt met mijn wurgslang. Die driekoppige doodshoofden vind ik wel iets gaaf hebben maar als de tatoeëerder zegt dat hij op mijn opgezwollen meloenborst moet beginnen, haak ik af. Manuel- tattoo wijst mij een groot christelijk kruis aan. Dat staat volgens hem ook heel leuk op een vrouwenrug en al zeker als je er vervolgens nog een Christuskop met doornen en wat rood bloed bij tatoeëert.  Ik wil Manuel niet met mijn ongeloof schofferen, maar ik ben ervan overtuigd dat ik onmiddellijk door zijn God dood gebliksemd zou worden  als ik met zulk concept de winkel zou verlaten. Dus besluit ik na wat prakkiseren wat diertjes, vlinders en bloemen en daartussenin mijn naam op mijn rug te zetten. Ik moet me dan wel realiseren dat als de tattoo tot op mijn hals doorloopt ik steeds mijn haren zal moeten opsteken. Ik kan ook de helft laten wegscheren, want anders kan je mijn lieveheersbeestje niet helemaal zien. Terwijl ik hier toch op de tattootafel lig, beslis ik dat helemaal rond de heupen een donkerblauw getatoeëerd jarretellegordeltje met wat nepkousen tot juist boven de knie meteen een pak vrouwelijker zou ogen. Nog ergens halverwege mijn bil een kousenband en achteraan juist boven de bilspleet wat Chinese tekens, liefst met een echte betekenis. Niet dat ik het daar zelf kan lezen, maar de achteropkomende wandelaar verdient ook wat moois. Terwijl ik op mijn buik lig af te zien, vraag ik aan Manuel of hij op mijn linker gathelft een gigantisch zwarte T wil tekenen en op de rechterbil een kapitale grote M. Als ik straks  helemaal naakt in de badkamer, in een jacuzzi of in de sauna voorover buig, dan kan men de naam van mijn zoon lezen.

Op mijn armen laat ik nog wat cirkels en krasdesigns zetten. Tegelijkertijd laat ik mij nog snel wat piercings door mijn ene oorlel schieten en een veiligheidsspeld door de andere.

Als ik het tattoo- en piercingfeestje wil betalen, huivert mijn creditkaart. Voor dat astronomische bedrag kon ik alle honger Afrikaantjes minstens een jaar te eten geven.

Maar desondanks straal ik als ik de tattoo shop Tenerife verlaat. Manuel wuift me uit.

Het is zo spannend. Ik ben er helemaal klaar voor om topless de grote strandshow aan te vatten. Vervolgens start ik met een mini bikinibovenste en een mogelijk nog kleinere short een zonovergoten dijkwandeling. Hopelijk vindt iedereen mijn tatoeages keitof en mij nu supercool en is al de pijn en het geld goed besteed geweest.

 

Sim, piercing- en tatoeageloos

vol verbazing starend naar de voorbij slenterende Brexitgangers

Costa del Silencio 1/3/2019

Bijlagen:
tableau vivant3.jpg (8 KB)   

01-03-2019 om 15:24 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
18-02-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.TINDERITIS
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Ik las in een internetkrant dat één op de drie millennial-koppels elkaar leerden kennen via een datingapp.

Wat is er toch gebeurd met de nieuwe generatie? Gaan die op zaterdagavond niet meer naar de kroeg? Worden er geen afspraakjes meer gemaakt in een dancing? Wij stonden vroeger langs de dansvloerzijlijn naar elkaar te lonken en te wachten tot de La Bamba, de kuskesdans gespeeld werd. Met een beetje geluk hadden de objecten van het andere geslacht de seinen opgevangen en kwamen ze je meerdere keren zoenen. En dan was het afwachten tot er een slow werd gespeeld en je voorkeureditie je voor deze plakker kwam uitnodigen. Wat voelen en duwen en deinen op één tegel. Eerst plak, plak en misschien later als je elkaar wat beter had leren kennen, wip, wip.

Zo schijnt het allemaal niet meer te lukken en televisiemakend Vlaanderen speelt daar handig op in.

Nu kan je als je werkelijk wanhopig wordt, meedingen naar de hand van een ‘Boer zoekt vrouw’! 1500 singlevrouwen schreven zich in om de agrariër van hun leven te ontmoeten.  Vermits het aanbod Vlaamse polderboeren volledig uitgeput was, vond men nu de versie ‘Boer zoekt Vlaamse vrouw de wereld rond’ uit. Je vraagt je af waarom Belgische landbouwers in Australië en ergens in Afrika geen plaatselijke schonen als vrouw wisten te strikken. Natuurlijk als je het aanbod Aboriginals en Hottentotten bekijkt, is de analyse snel gemaakt.

Als je spijtig genoeg niet door die farmers uitgekozen werd, dan kan je nog altijd opgeven voor ‘Blind date’. Een programmaatje waar langs één kant van een scherm een hopeloze single man of vrouw zit, die aan drie onbekenden aan de andere kant van het kamerscherm wat idiote vragen stelt en dan naargelang de voorgekauwde antwoorden één date mag uitkiezen. Kan jij je voorstellen, je zit als vrouw nagelbijtend te wachten op je droomprins. Het kwijl loopt uit je mond als je de twee niet verkozen George Cloony’s spijtig grijnzend achter de coulissen ziet verdwijnen. Dan gaat het scherm opzij en daar staat dan een Calvo look alike met Dany de Vito afmetingen. Je kan met moeite voor de camera je tegenzin wegstoppen en je wordt dan op de koop toe nog voor enkele dagen samen naar een Mallorca- strand op date gestuurd. Bij de terugkomst vertel je voor gans Vlaanderen dat je afspraakje elke morgen bij het ontbijt naar mama moest bellen. Dat hij meer met zijn Facebook- vrienden communiceerde dan dat hij een gesprekje met jou voerde en dat hij meer selfies van zichzelf nam dan dat hij je rug met zonnecrème insmeerde…

Als je daarna werkelijk radeloos wordt, kan je nog altijd voor het reality programma ‘Blind getrouwd’ opteren. Een roedel psychologen, analisten en psychiaters ontleden al je ingevulde enquêteformulieren, Facebook-Instagram-Tinder- of Partnershipprofielen en proberen je aan de ultieme echtgenoot/echtgenote te matchen.

Kan jij je indenken wat het met je doet, als je als toekomstige echtgenoot, in je mooiste pak, met een trouwring op zak en omringd door je ganse familie en je vriendenkring voor de burgemeesterstafel op je nieuwe levenspartner staat te wachten en daar volledig in het wit met een trouwboeket in de hand een soort Susan Boyle op je af komt. Dan wil je toch de tijd terugwinden naar ‘voor’ de vrijgezellenparty! Je moet daarna nog samen op huwelijksreis en minstens 6 weken samenwonen voor je beslist om eventueel samen te blijven.

Het kan meevallen maar het kunnen ook de meest nachtelijke wanhoopssessies worden.

Heb je als single, via alle datingapps, eindelijk een mogelijke verloofde op de kop kunnen tikken, dan kan je nog altijd de duurzaamheid van je relatie op een ‘Temptation Island’ uittesten. Welke zwakzinnige televisievoyeurs gluren naar zo’n bende zuipende, liegende en overspelige hetero’s? ’s Morgens bij het ontbijt wentelteefjes en in de namiddag opnieuw een soort wentelteefje. Kunnen jullie begrijpen wat zo’n op het toppunt van geilheid testosteronmannetje moet doormaken als er zo’n huppelkutje met haar meloentoeters voor zijn gezicht staat te zwaaien? Denk je dat hij dan nog aan zijn eigen erwtentietjesvriendin denkt? Wat gebeurt er als ze haar het filmpje tonen waar ze kan zien hoe haar verloofde met een verleidster tussen de lakens spartelt? Wil zij dan wraak nemen? Laat zij zich dan door zo’n vol getatoeëerde nitwit vingeren? Noemt men dit ook overspel of valt dit nog onder de Bill Clinton no- sex -normen?

Als je dan, wonder boven wonder, zonder Tinder een serieuze relatie opgebouwd hebt, maar deze amourette na verloop van tijd kledingscheurtjes vertoont, dan kan jij je liaison nog proberen te redden door je te laten bijstaan door zo’n kakelnicht.  De televisie stuurt je dan samen met de camera zo’n modeflikker die, met de nodige bravoure en braakneigingen, je kledingkasten opruimt. Uiterst gênant als je beseft welke zachtgestoorde kijkers allemaal naar die tv- zender loeren. Voor je het weet sta je dan, samen met je partner in een kleedhokje, schuddebuikend naar elkaars nieuwe aangeklede ik te staren.

Zelfs voor 65 plussers weet de televisiemaker raad. ‘Hotel Römantiek’. Op een ludieke manier probeert men, bij mannen en vrouwen tussen de 65 en +80 jaar opnieuw vlinders in hun buik te krijgen. Allemaal nemen ze aan dit avontuur deel met een rugzakje echtscheidingen of terminale ziektes. Kan mij niet voorstellen dat een 82 jarige man van Knokke, nog op vrijersvoeten met een Antwerpse seniorendame gaat daten. Dat de lieverd affectie zoekt prima, maar meestal zit hij, op zijn oude dag, een hospita achterna, die alleen wast, plast en kookt, niet waar?  Maar gedurende die week voelen de meesten zich eventjes terug jong en hebben door een flinke dosis aandacht de tijd van hun leven. Misschien schrijven ze zich na dit weekje jacht naar een vakantielief op Tinder, Partnership of  op één of andere datingapp in en voor je het weet…staan ze mee in de peiling dat 1 op 3 elkaar via…..

 

Ach ze doen maar…voor de liefde moet je wat over hebben!

 

Sim, Costa del Silencio 18 februari 2019.

 

 

 

 

Bijlagen:
tinderitis3.jpg (52.9 KB)   

18-02-2019 om 17:54 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (2)
10-02-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE TEN-BEL WACHTTOREN
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Redelijk vroeg ’s morgen, toen we vanuit de Costa del Silencio langs het verlaten Ten-Bel  richting Las Galletas wandelden, zagen we ze staan. Zo’n 15 à 20 muffe getuigen van Jehova stonden in een kringetje rond de hoofdsekteleider. Het leek wel alsof ze van plan waren het spelletje “zakdoekje leggen” te gaan spelen. “Bijbeltje leggen, niemand zeggen, ‘k heb de hele dag gewerkt…” Van welk land ze ook kwamen,  zelfs zonder folderstaandertje zagen ze er allemaal vrij identiek uit. Of ze nu in de volle zon of in de schaduw stonden, de mannen waren altijd netjes conventioneel in een tweedelig pak gestoken, blinkende schoenen, of in een net wit soms lichtblauw hemd en altijd en overal een das. De vrouwen met platte schoenen, een halve tot lange rok, een tuttige bloes met lange mouwen,  zedig tot onder de kin toe geknoopt, en vooral geen sexy of erotische uitstraling. Dat had hun god hen verboden. En steeds met die idiote glimlachende devote blik, alsof ze juist Jehova himself gezien hadden. Moeder Theresa zou er jaloers op kunnen zijn. Deze invasie bleek Frans te zijn. Wie was er op het idee gekomen dat er op Tenerife nog hordes niet geïndoctrineerde toeristen rondliepen? Beval Dieu, le créateur hen zelf om vakantie te nemen, een vliegtuigreis te boeken en elk 10 kg aan Bijbelshit in hun koffer mee te nemen?

Al bij al waren het geen ‘ding dong’ getuigen van Jehova. Al de residenties en de appartementjes in de vakantiedorpen waren hier volledig met hoge hekken omringd tegen inbrekers, vandalen en krakers. Soms had je een sleutel nodig om op het domein te komen of soms stond er een soort van buitenwipper die de huurders controleerde.  Dus hier was het werkelijk niet mogelijk om overal zo maar bellekentrek te gaan doen. Dat was dan voor hun zieltjeswerving een nadeel, maar ze konden dan ook al geen voordeur tegen hun façade gegooid krijgen en dat was dan weeral een voordeel.

Dus nu werden op het Ten-Bel plein de staanplaatsen aangeduid en de orders gegeven. Zat hier een logica of een puntensysteem achter? Hoe meer bekeerlingen hoe dichter je in het hiernamaals rond Jehova mocht zweven?

Eventjes later zag je ze twee aan twee elk langs een kant van een staandertje vol met gedrukte rotzooi staan. Vijftig stappen verder stonden er nog zo’n twee sjarels als twee boekensteunen wat wezenloos rond te draaien. Weer 100 passen verder alweer zo’n komisch duo voor het geraamte van het vroegere Ten-Bel hotel. Achter hen was op een muur een gigantisch grote penis geschilderd en dat was volgens mij totaal niet bevorderlijk om de Schepping en de Bijbel te promoten.  Zeker 6 Franse Bijbelstaandertjes met telkens een tweetal inwisselbare getuigen stonden er verspreid op de voormalige Ten-Bel plaats. Weer wat verder “ Библия рассказывает о творении” twee Russische predikkers. Deze laatste getuigen hadden nog steeds niet door dat de hier aanwezige Russen alleen geïnteresseerd waren in de Tenerife goedkope drank en zeker niet in het bij elkaar gefantaseerde hiernamaals. Wat verder twee Italianen met “La storia della vera creazione”. Jehova zond zijn zonen en dochters uit!

Eén ding was zeker, ze vielen niemand lastig, ze stonden er maar bij als een paar zoutpilaren. Elke dag opnieuw stonden ze daar onbeweeglijk als standbeelden, uren aan een stuk, zonder dat wij ze ook maar één keer met iemand aan de praat zagen. Hadden die mensen nu werkelijk niets zinnigers met hun leven te doen? Wie betaalde hun indoctrinatiereisje naar Tenerife? Was de reis goedkoper met Bijbelgroepstarief? Kreeg Jehova een winstpercentage op elke getuigenvliegreis?

Terwijl de toeristen zich richting dijkje en de terrasjes haastten, droop de verveling van de zendelingen af. Op deze stoïcijnse, onverstoorbare oncommunicatieve manier zouden ze op het eind van hun christenfundamentalistische opgave zeker niemand bekeerd hebben, maar zonder twijfel met een paar aderspatten op de benen van het lange stilstaan naar hun nirwana mogen gaan.  Ik kan me hun conversatie ’s avonds aan de eettafel al voorstellen. “Wij hebben zeker 4 mensen naar ons Bijbelstaandertje zien kijken!” “Bij ons heeft een koppel de wenkbrauwen opgetrokken en smalend naar de foldertjes gekeken.””Een man riep luidkeels : contes de fées!” Wij werden zelfs door iemand aangesproken, maar dat bleek bij nader inzien de plaatselijke dronken dakloze te zijn, die riep dat de ruïne van Ten-Bel alleen van hem was en dat we met onze religieuze rommel maar ergens anders moesten gaan staan zwijgen”!

Nadat wij op een terrasje, in het zonnetje, lekkere chopitos, calamares en een doradevisje gegeten hadden, kwamen wij na zo’n drie uur terug aan het Ten-Bel plein. Daar stonden ze nog steeds, nu een beetje wanhopig naar de voorbij slenterende toeristen te loeren. Ze hadden hun ‘joie de vivre’ ergens onderweg hun zendelingentijdsduur verloren! Hadden die sekteleden een plasadresje? Hadden die een lunchdoosje bij? Waren ze misschien ondertussen afgelost? Ik vond hen soms zo zielig dat ik weleens de neiging kreeg om naar hen toe te gaan en hun te vragen of ze me misschien het sprookje van ‘Sneeuwwitje en de twaalf apostelen’ of ‘Roodjezuske en de wolf’ zouden kunnen vertellen. Maar daar stonden ze misschien op te wachten, tot er iemand, wie dan ook, hun eindelijk aansprak, zodat ze toch wat Bijbelbrochures mochten uitdelen. Waar blijft zo’n sekte, keer op keer, zulke nieuwe naïevelingen vinden alleen met het beloven van een mogelijk paradijs? Drie dagen hielden ze het vol...

De vierde dag waren ze plotsklaps verdwenen. Geen getuigen meer op het

Ten-Belplein en geen drukwerk, in welke taal ook,  over de schepping meer te zien. Vakantie gedaan? Genoeg nieuwe geïndoctrineerde zieltjes gevonden? Naar een ander Canarisch eiland versast? Teruggeroepen door Jehova? Weg, allemaal weg.

 

Sim, Costa del Silencio 9 februari 2019

 

 

 

 

10-02-2019 om 21:54 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
27-01-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WE HEBBEN DE WIND IN DE ZEILEN.
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Soms verandert de Costa del Silencio overnacht ineens in de Costa del Vento en gieren de passaatwinden weer over de zuidkant van Tenerife. En heel eigenaardig, juist achter het hoekje, achter de berg richting Los Cristianos is het dan meestal windstil. De lucht is, met zulke rukwinden, echter wolkeloos en staalblauw. De zeilbootjes hebben de wind in de zeilen. De palmbomen zwiepen van links naar rechts. De kleine groene papegaaien waaieren angstig uit of zitten stokstijf met twee pootjes aan de palmbladeren vastgeklemd. Hun eieren rollen als knikkers in het nest over en weer. Anderen snateren naar hun juist uit het ei gekomen legsel, dat ze niet bang moeten zijn, dat ze gewoon hun bekjes en oogjes moeten sluiten en zich inbeelden dat ze op één of andere superattractie van de Efteling zitten. Wandelaars op de dijk ploeteren, met de pet in de hand, tegen de windrichting in of worden veel sneller dan normaal, met de kraag omhoog, de andere kant uitgedreven.

De golven stuiven met witte kraagschuimkoppen richting land alsof iemand aan de overkant er een doos Dixan ingesmeten heeft. Als nu, een kluitje wel heel avontuurlijke, West Afrikanen zich in een rubberbootje zou durven laten zakken, dan zouden ze de oceaan met een hoovercraftsnelheid kunnen oversteken om vervolgens met een smak tegen de Tenerifse lavakustlijn te pletter te slagen.

Twee juist aangekomen, marmerwitte seniorentoeristen beuken zich, tegen wind in, richting het verwarmde zwembad.  Door het gieren van de wind kunnen we niet horen in welke taal ze elkaar aanspreken. Een ding is zeker, ze hebben in hun verleden veel te veel frieten, kroketten uit de muur, borsjtsj,  macaroni, Sauerkraut mit würst, Wienersnitsel, palatschinken of spek met bonen in tomatensaus gegeten.

De vrouw is de vrouwelijke editie van Kaimook en draagt een biljartgroen badpak waarvan je op het ganse eiland denkelijk niet één exemplaar in een zo’n grote maat kan vinden. Ze lijkt van hierboven, op ons terras ,een beetje op een sorteer- glasbol. De man draagt een knalrood, jaren 80 zwembroekje dat amper zijn salami en zijn twee bouletten bedekt. Zijn witte bierbuik blubbert onelegant over de elastiekrand en zijn borsten zijn minstens even groot als de tieten van Pamela Anderson, inclusief de silicone vullingen. Als hij zich voorover buigt om zijn badhanddoek en zijn slippers naast het zwembad te zetten lijkt hij op een sumoworstelaar. Heel voorzichtig laten ze zich langs het laddertje in het zwembad zakken. De strakke windrimpeling van het water verandert ineens in tsunami’s. Ze peddelen, zwemmen, giechelen en zwiepen water elkaars richting uit. Ze lachen uitbundig! Zoveel pret! Als de man zich op zijn rug laat drijven komt zij erachter aan gezwommen en kietelt aan zijn tenen. Wat een vakantieplezier. Zelfs ik hierboven kan het niet laten om mee te grinniken. Als ze zich na het zwemmen, sport na sport, langs het trapje terug optrekken, knijp ik een beetje verontrust de ogen toe, want ik verwacht dat alle minuten het laddertje uit de muur geramd gaat worden. Maar zonder problemen hijsen ze zich het water uit. Naast het zwembad vechten ze nog een tijdje met hun door de wind op zwiepende handdoeken. De man legt teder de badhanddoek rond zijn vrouw, geeft haar een zoen op haar grijze haren en tikt plagerig met zijn hand op haar natte achterste. Ze waggelen richting hun ligstoelen die naast het zwembad achter een muurtje in de luwte van de wind in de stralende zon staan. Ik kan de strandzetels bijna horen zuchten en kraken. Ze beginnen elkaar knuffelig met zonnecrème in te smeren. Klaarblijkelijk hebben ze liters van dat spul nodig. Als twee gigantisch tevreden barbe à papa’s zonnen ze daarna liefdevol hand in hand.

Ondanks de bitsige wind, lijkt ons terras, achter het muurtje, op een oververhitte pizzaoven. De zon reflecteert heet tegen de witte achtergrond. Op de grondtegels kan je een ei bakken. Manlief is al in de schaduw gevlucht. Maar ik wil wat zonbruin pakken. Zelfs met een reuze grote zonneklep op moet ik regelmatig mijn neus invetten want anders eindig ik de dag als Rudolf de rednose rendier of zie ik bij het vervellen de neusflarden voor mijn gezichtsveld als wiegend koren heen en weer deinen. Ook mijn lippen moeten om de haverklap met Aloe Vera- balsem gestift worden anders vormen zich grote uitgedroogde cayonkraters  op mijn mond en wordt het straks onmogelijk met een rietje mijn sangria of mojito op te zuigen. Hoe we dit na het Europese rietjes- njet gaan doen, wie zal het weten?

De passaatwind blijft nog de ganse namiddag en avond de zee en de palmbomen gijzelen.

’s Morgens is het ineens heel verdacht stil, windstil…al het hemelsblauw is verdwenen en boven ons pakken zich dikke wolken samen in vijftig tinten grijs. In het binnenland wordt het zelfs heel verdacht purper en er vallen zowaar drie dikke druppels regen. Ik overdrijf niet, want ik heb ze zelf geteld. Drie dikke druppels.

En wat doet een mens met slecht weer? Ik schrijf een verhaaltje en manlief wil op de pc of smartphone de digitale krant lezen. Maar alhoewel we dit appartement huren met gratis wifi, is het internet zo tergend traag, dat als je een krantensite opent, je beter je stapschoenen aandoet en zo’n 3500 stappen richting het vissersdorpje Las Galletas loopt. Hier de hoofd- winkelstraat indraait en zo ergens halfweg, op de hoek de krantenwinkel induikt, daar een krant koopt, wacht tot het je beurt is om te betalen, wacht op je wisselgeld en dan de 3500 stappen terug naar je appartement stiefelt. Daar de stapschoenen terug uittrekt en net op het moment dat je de krant op de tafel openvouwt, dan misschien en ik zeg dan wel heel erg misschien opent de krantensite zich of krijg je de mededeling ‘dat er iets fout liep’ en dat je de internetconnectie moet nakijken! Wat een frustratie…Maar mijn vrienden en familie weten ondertussen dat Simmeke niet zal stilzitten voordat de wifi daadwerkelijk functioneert zoals hij moet werken. Draden worden ontkoppeld, terug in de gaatjes geduwd en tadaa!!!

In de late namiddag breekt de zon terug door de wolken. Het zwembad ligt er weer rimpelloos en azuurblauw bij. In het binnenland echter heeft de Teide vulkaan een sneeuwwit jasje aan.

 

Sim, Costa del Silencio 27 januari 2019  en nu in volle zon!

 

27-01-2019 om 16:48 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
19-01-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WIE HET SCHOENTJE PAST

Vanmorgen wandelden wij aan de Costa del Silencio, langs het pad dat evenwijdig met de Tenerifse zee uit de rotsen gehouwen is. Het begint aan het bekende Westhaven Bay complex richting de gele rots. Deels van de wandeling gaat over een ruwe sintelbodem, een paar betegelde stukken met wandeldijkallures om vervolgens tussen de lavablokken te eindigen.  Ergens halverwege deze wandeling zag ik ineens één schoen liggen. Hij lag een beetje op zijn zijde. Het schoeisel zag er redelijk nieuw uit met fluo groene en rode accenten, met van die velcro sluitingen en ik schatte zo’n maatje 43. Hoe komt zo’n rechterschoen, alleen aan zijn lot overgelaten, op een wandelpad langs de zee? Liep hier gisteren een man die zulke blarenpijn aan zijn rechtervoet had, dat hij zijn schoen uitschopte en blootsvoets verder stapte? Daar zou ik alle begrip voor kunnen opbrengen hoor! Eens de winter voorbij en we de laarzen, sokken en kousen uitlaten, wil het wel eens voorkomen dat bij het dragen van een paar nieuwe pumps of sandalen de voetjes knalrode met watergevulde blazen gaan vertonen.  Ook ik heb al een paar keer de laatste Edegemse straten van het traject supermarkt naar ons huis op blote voeten afgepikkeld. Maar nooit of te nimmer liet ik mijn schoenen, laat staan één er van, onbewaakt achter langs de kant van de weg!  Sindsdien heb ik steeds een doosje Compeed blarenpleisters in mijn handtas. Misschien lag de in de steek gelaten schoen wel aan de basis van een echtelijke ruzie? Bij meneer had zich langs de rechterkant een joekel van een blaar in de vorm van een vulkaankrater gevormd en legde hij de schuld van de pijn bij zijn echtgenote. Die had hem bijna gedwongen om die flashy groen fluo trendschoenen met het rode biesje te kopen, terwijl hij liever die zachte witte met beige aangekocht had. Maar je weet hoe dat gaat en voor alle ruzie te vermijden had hij voor de zoveelste keer zijn madame haar zin gedaan. De verwijten gingen over en weer en meneer zei heel demonstratief tegen zijn vrouw, dat hij het vertikte om die schoen nog verder te dragen, noch aan zijn voet, noch in zijn hand en als er iemand was die deze afgewezen stapschoen zou moeten meedragen, zij het wel zou zijn!

Zij zei vervolgens dat hij de pot opkon met zijn moeilijke voeten en dat zij er helemaal niet aan dacht om ook maar met één vinger aan zijn zweetpateke te komen. Vervolgens stapte zij het pad verder af met gefronste wenkbrauwen en een boze,naar omlaag in een accolade getrokken, mond. De echtgenoot liet daarop heel koppig zijn schoen staan en hobbelde als een invalide met een geamputeerde rechtervoet het lavapad verder af. Er is natuurlijk ook een mogelijkheid dat een zware depressieveling,  met zelfmoordgedachten, die schoen op de wandelweg achterliet. Ik vermoed echter dat als je jezelf in de zee wil gooien je niet eerst één van de twee schoenen gaat dumpen. Ofwel zet je ze dan netjes naast elkaar, met de neuzen in de richting waar je het ruime sop zou kiezen ofwel hou je ze gewoon bij wijze van ballast aan je voeten. Andere mogelijkheid kan ook een schipper zijn, die zijn rechterschoeisel verloor! Als je ziet hoe de boeg van die vissersboten soms met 60 a 90 graden, tegen de golven omhoog beuken, om dan met een knal terug op het water te belanden, dan is het natuurlijk niet ondenkbaar dat zo’n visser bij een verkeerd manoeuvre zijn evenwicht en zijn schoen verloor.  Of nog een groter drama, mogelijkerwijs is dit een Afrikaanse schoen. Je weet maar nooit waar op de oceaan zo’n rubberbootje op weg naar het Europese vasteland, vol met zwarte asielzoekers met man en muis vergaan is…

Nu, die twee laatste hypothesen lijken mij nogal onwaarschijnlijk. Als er zulke rampen gebeurd waren, dan zou die schoen beneden in het water tegen de rotsen blijven aankletsen en niet op zo’n 7 meter hoger een wandeldijkje terechtgekomen zijn. Tenzij wij, toevallig, overnacht een tsunami met 9 meter hoge golven eventjes gemist hadden, dan misschien toch...

Manlief werd wat ongeduldig en trok aan mijn arm en vroeg waarom ik toch zo naar die stomme schoen loerde. Ik probeerde hem, in een versnelde versie, één voor één mijn giswerk uit te leggen. Hij lachte, haalde zijn schouders op en zei: “Ik zal je eens snel vertellen wat hier gebeurt is. Vannacht liep hier een Britse lallende zatte bende over het wandeldijkje. Een van die straalbezopen dronkaards sloeg met zijn façade tegen de vlakte en zijn vrijgezellenfeest- vriendjes hebben hem onder zijn oksels richting bed gesleurd en daarbij verloor hij één schoen. Als die comazuiper straks weer bijkomt, zal hij waarschijnlijk met een knoert van een kater hetzelfde traject gaan afleggen op zoek naar zijn verloren voorwerpenschoen.” Ik keek manlief aan. Ook mogelijk, simpel, mannenlogica. “Vergeet nu die schoen en wandel verder en kijk waar jij je voeten zet op deze bobbelondergrond anders verlies jij straks nog een sandaal!”

We wandelden verder en toen we in de namiddag het pad in de andere richting terugnamen was de schoen inderdaad verdwenen. Ik kon het niet helpen, mijn hersens kraakten en gingen opnieuw in overdrive. De vraag was nu, wie was die schoen komen halen? Was het de comazuiper, de blarenman of de verontwaardigde echtgenote? Onderweg naar ons vakantieadresje loerde ik naar elke mannenvoet die voorbij slenterde. Geen groene met rode accenten schoen meer te bespeuren! Ik zou nooit weten wat er met die rechter achtergelaten wandelschoen gebeurd was. De ganse dag zou deze kwestie door mijn hoofd spoken. Het zou voor eeuwig een mysterie blijven…ik hoop dat ik straks de slaap zal kunnen vatten!

Sim, Costa del Silencio, Rocas del Mar Tenerife  18 januari 2019

 

19-01-2019 om 09:55 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
16-01-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DONDERDAGNAMIDDAGHOBBY
Klik op de afbeelding om de link te volgen

En ja, natuurlijk hebben wij alle begrip voor de jeugd die zich voor een beter klimaat wil engageren. Ik begrijp ten volle de ongerustheid van onze schoolgaande jongelui, als je ziet hoe wij met onze aarde omgaan, hoe tegelijkertijd de populatie explosief toeneemt en we steeds meer en meer voor voedsel en energie moeten zorgen. Maar dat ze nu juist mits een spijbel- donderdagnamiddag deze bekommernis aan de regering moeten tonen, dat gaat volgens mij een ietsje te ver. Waarom roept die facebook-jeugd elkaar niet op om op hun vrije woensdagnamiddag Brussel onveilig te maken. Minister van leefmilieu Joke Schauvlieghe is dan toch ook op post! Maar eigen vrije uurtjes aan de klimaatopwarming opofferen is waarschijnlijk minder leuk en zal resulteren in een lagere opkomst manifestatie- meelopers die zich aan de stoet aansluiten! Hebben de organiserende meisjes misschien juist elke donderdag een zweetnamiddag lichamelijke opvoeding of een vervelend zwemuurtje? Hebben ze die bewuste namiddag in samenspraak met enkele leraars of leraressen gekozen? Die krijgen dan plots onverwachts een paar vrije uren om hun zware arbeid takenadministratie bij te werken?

Al bij de allereerste donderdaghappening sloten zich al een aantal katholieke uniformleerlingen aan de betoging aan. Zij hadden waarschijnlijk juist via bisschop  Bonny vernomen dat ze vanaf nu elke donderdagnamiddag in de godsdienstles terug de bijbel moeten bestuderen. Geloof kan bergen verzetten, maar om nu ineens alleen op God te gaan vertrouwen om onze wereld te redden lijkt ook voor mij een waardeloze gedachte. Dus beseffen die met rooms katholieke religie opgesolferde tieners dat met bidden alleen de klimaatopwarming niet gestopt kan worden. Zij bezitten dan blijkbaar genoeg verantwoordelijkheidsgevoel om niet op de Heer te rekenen, maar dat ze beter resultaat zullen behalen door met een plakkaat “Red onze aarde” voor het Vlaams regering halfrond te gaan marcheren. Ik kan me glashelder voorstellen hoe zo’n godsdienstleraar anno 2019 in een klasje opnieuw het verhaaltje van de schepping moet gaan uitleggen. Eerst schiep god Adam. Dan nam hij, zonder enige vorm van narcose een rib uit Adam’s lijf en daar maakte hij Eva van…Wie kan je de dag van vandaag nog wijsmaken dat Eva, Adam met een appel verleidde? Ja zeker, voor een appel en een ei, schoof zij haar vijgenblad opzij. Adam en Eva kregen vervolgens twee zonen Kaïn en Abel, die elkaar zo snel mogelijk de hersens probeerden in te slagen. En nu gaan er in die godsdienstklas 25 bronstige hormonen- en testosteronvingers omhoog, omdat ze de leraar nu wel eens willen horen uitleggen hoe het dan eigenlijk verder ging.”Hoe kon de overgebleven zoon zich een stamboom bij elkaar vogelen?” Moest hij op een Oedipus-wijze zijn eigen moeder versieren? Of had Eva, zonder dat wij het weten, nog een dochter op de wereld gezet en moest Abel incestueus met zijn eigen zuster aan de slag?  25 hitsige tieners, die ’s avonds al op hun smartphones  naar porno liggen te loeren, kan je zulke onzin niet meer op de mouw spelden! En dan dat ander sprookjesverhaal over die man die van alle dieren een koppeltje op zijn ark meenam. Keek Noach heel gepast onderaan of er telkens twee, van elke sekse eentje, inscheepten en of er geen twee homofiele pinguïns bijzaten? Twee giraffen, twee olifanten, twee kamelen, een stier en een koe, een kat en kattin, twee muizen…grrr één muis, enz. Je kan de tieners van nu toch geen knollen voor citroenen meer verkopen? Wie gelooft die bijbel onzin nog?  Het is toch evident, dat die studentjes liever een kilometer of twee spijbelend door Brussel stappen in plaats van een verhaal aan te moeten horen over een vent die samen met een meute hersenloze naïevelingen, 40 jaar lang door het woestijnzand  ploeterde op zoek naar het beloofde land. In de 21e eeuw kan je zulke parabels toch niet meer vertellen zonder dat men de wenkbrauwen optrekt. Zo’n gps-loze machoman, die 4 decennia lang aan een stuk weigert te luisteren naar zijn vrouw die wel over een degelijk portie oriëntatie beschikte en die al na de eerste week zei dat hij bij de allereerste Sinaï- rotonde de eerste afslag moest nemen en niet telkens moest rondlopen tot de vierde uitrit. Het beloofde land had dus bijgevolg al 39 jaar, 11 maanden en 21 dagen  vroeger kunnen ontdekt zijn.

Dus bij deze begrijp ik onze milieuspijbelaars wel een beetje, maar zijn diezelfde tieners ook ineens bereid om de nodige consequenties voor een beter klimaat vol te houden? Worden ze nog elke morgen door ma of pa met de auto aan de school afgezet of nemen ze de milieuvriendelijke fiets? Willen ze, om de CO2 uitstoot van de veestapel te verminderen, ook hun steak met pepersaus, gemarineerde varkenshaasjes en burger King hamburgers opgeven en worden ze nu allemaal vegetariërs? Om hun biologische voetafdruk te verminderen, weigeren ze dan nu boontjes uit Senegal en in januari Spaanse aardbeien te eten? Verplichten ze hun ouders om alleen Belgische bio -producten te kopen en houden ze dat later op kot ook nauwgezet zelf vol.

Gaan ze, nu vaststaat dat huisdieren even veel uitstoot hebben dan dieselauto’s, hun honden en katten naar het asiel brengen en er zeker geen nieuwe voor in de plaats nemen? Dieselen ze, tijdens de kerstvakantie nog met ma en pa mee richting wintersporten?  Bedanken ze tijdens de zomervakantie voor het vliegtuigreisje richting Turkije of naar de Egyptische Rode Zee en verwerpen ze city tripjes naar Barcelona of New York?

Gaat het donderdagnamiddag klimaatbetogen verder tijdens de krokus- en de paasvakantie of is het milieu dan ineens een stuk minder belangrijk? Ik ben alvast benieuwd!

Wij zijn ondertussen een paar dagen op Tenerife. Wij wandelden vandaag in Los Cristianos en hebben lekker op verschillende terrasjes gezeten. Op een paar uur tijd hebben wij opnieuw onze jaarlijkse dosis Afrikaanse negerleurders, vol getatoeëerde Brexitgangers, gehandicapte rolstoelhooligans en tonnen lillend, trillend en hangend seniorenvlees in vijftig tinten bruin, zien passeren… wordt vervolgd.

 

Sim, Costa del Silencio, Tenerife  16 januari 2019

16-01-2019 om 22:48 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
04-01-2019
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.NIEUWJAARSNACHT IN THE HELL HOLE!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Waren jullie, net als ik, van die mensen die diep verontwaardigd waren toen Trump over ‘the hell hole Brussels’ sprak?  Fronsten jullie ook de wenkbrauwen toen de Antwerpse burgemeester verkondigde dat onze gemeenschap alleen maar last had met de Berbermarokkanen? Wij kopen op de markt steevast , kruiden, fruit en groenten bij het Marokkokraam en onze e-bikes bij een goedboerende Marokkaanse fietswinkel. Buiten het feit dat ze hun cultuur door onze strot proberen te duwen, trachten de meesten te werken, proberen ze alsnog te integreren, laten hun dochters meer en meer hun sjaaltjes thuis en brengen ze wat multiculturele restaurantjes in ons straatbeeld.

 Maar, nu gaan jullie mij toch niet wijsmaken, dat make en pake Marokkenbeek totaal niet weten waar hun legsel zich op oudejaarsavond mee bezig hield?

Ik kan me voorstellen, dat als moe Fatima op 1 januari de kamer van haar lieverdjes opende en ze daar drie computerschermen, 5 smartphones met opladers, 10 doosjes antitiotica, 2 flessen Listerine, 5 pakjes Neurofen, 20 dozen condooms, 1 fles shampoo tegen psoriasis en 3 pakjes blarenpleisters ziet liggen, ze zich niet gaat afvragen of  Bolcom en Farmaline ook op Nieuwjaarsdag geleverd hebben. Schiet ze in een Arabische colère en geeft ze Mohammed, Abdul en Bashir onmiddellijk een veeg uit de tagine, omdat ze zich realiseert, dat als haar half minderjarig nageslacht alsnog geïdentificeerd wordt, zij als ouders voor al de schadeclaims zullen moeten opdraaien. Of vindt ze het achteraf wel fijn dat ze nu voor verschillende jaren genoeg gratis paracetamol in de kast heeft staan. Steekt ze straks haar hoofddoekhoofd in het Saharazand als de politie op de stoep staat en zal ze blijven beweren dat haar kroost om middernacht braaf met ma en pa rond de feesttafel zat, met de waterpijp, de thee, de couscous en de baklava. “Ik zweer het!”

Hingen ze ook uit het raam toen ze de sirenes hoorden en de blauwe flikkerlichten zagen? Of dachten ze nog steeds heel naïef dat dit het Belgische vuurwerk moest voorstellen? Zien die ouders ’s anderdaags ook die beelden op de televisie, van kapotgeslagen bushokjes en bankautomaten, in brand gestoken auto’s en geplunderde winkels, of zien die huishoudens alleen naar het nieuws op El Jazeera en 2M Maroc?

Bij die 200 à 250 kleine criminele eikeltjes die in Molenbeek alles kort en klein sloegen, die een computerbedrijfje en een apotheker plunderden, die politie en brandweer met bakstenen bekogelden, horen evenveel ouders bij die hun crapuulrelschoppers niet in de hand hebben.

Eventjes zagen die ouders het licht aan het einde van hun tunnel. Marokko voert dit jaar opnieuw de militaire diensplicht in voor mannen en vrouwen tussen de 19 en 25 jaar. Veel Molenbeekse ouders hopen dat daar hun onhandelbare zonen eindelijk in het gelid zullen moeten lopen en respect gaan leren. ‘Law and order’! Pa Molenbeek haastte zich op nieuwjaarsdag, zo snel als zijn djellaba en zijn babouches hem konden laten spurten, naar de moskee om daar te bidden, dat de leger- oproepingsbrieven sneller in hun brievenbus zouden willen vallen dan dat het Belgische gerecht hun zonen zou kunnen identificeren. Maar hun hoop wordt onmiddellijk de kop ingedrukt als even later het bericht komt, dat de Belgische Marokkanen wel welkom zijn, maar niet naar het leger moeten! En dat is nu juist het probleem van de meeste jeugd, ze mogen maar ze moeten niets meer. Als straks zo’n ettertje toch voor het gerecht moet komen, dan is daar zeker weer zo’n links pro deo advocaatje dat, tegen de meestal vrouwelijke rechter, opnieuw de slechte jeugd breeduit uitspint. Dat zijn cliënt nooit mogelijkheden gehad heeft, dat hij sinds zijn kleutertijd tegen het Belgische racisme heeft moeten opboksen, dat hij als tiener op elk moment, van de dag en nacht, zijn identiteitskaart aan de politie moest laten zien, ook als hij niet op de hoek van de straat drugs dealde en dat dit dus zijn frustratie tegen de openbare macht alleen maar deed toenemen. Dat de rechter moest begrijpen dat zijn cliënt alleen maar een oudejaarsavondmeeloper was. Dat justitie zijn vorige 22 inbraakjes, zijn pesterijen tegenover hoofddoekloze meisjes die hij hoeren en kegs noemde, zijn twee fietsdiefstallen en carjacking en zijn jonge drugsverleden niet weer opnieuw in het vonnis moest opnemen, want dat deze zaken allemaal door de vorige rechters met moederlijke gevoelens en de mantel der liefde geklasseerd werden.  Zo’n advocaat legt dan ook de nadruk op het feit dat zijn cliënt nog een paar maanden onder de 18 is en dat er toch nergens plaats is om criminele minderjarigen op te vangen. En, als de rechter toch beslist om een gevangenisstraf uit te spreken, deze zeker niet in een gewone gevangenis mag uitgezeten worden, want dat dan UNIA en Child Focus heel boos gaan worden.

Dus wordt zo’n gefrustreerd macho- relschoppertje weer met een vermanend pampervingertje en een eventuele werkstraf met uitstel opnieuw de straat opgestuurd. Klaar om volgende jaarovergang andermaal keet te gaan schoppen.

Het is fantastisch dat eindelijk één Marokkaanse jonge vrouw opstaat en op You Tube, de relschoppers openlijk veroordeelt! Hopelijk wordt ze niet een dezer dagen in een ondergrondse parkeergarage door de ettertjes in elkaar geslagen! Waarom reageren die ouders niet? Waarom trekken die hun losgeslagen haantjes niet aan de oren naar het politiebureel, zodat justitie niet meer al die beelden moet analyseren om hun boefzoontjes te identificeren? Zijn ze het misschien toch eens met de rebellie van hun nazaten? Is Brussel en maw Molenbeek dan toch het hell hole??

Ik heb een gat in de markt ontdekt. In plaats van een cordon sanitaire rond bepaalde partijen te trekken, zouden wij bij rellen veel beter de politie samen met het leger inzetten en een cordon rond het misdadig feestvierdertjescollectief  opzetten, ze bijeendrijven en de kring kleiner en kleiner maken. Vervolgens moeten ze met een plofkofferinkt op alle onbedekte lichaamsdelen mikken. Liefst geen bruin of zwart maar degelijk fluo purper of  metallic biljartgroen. Het wordt min of meer het principe van paintball;  op de ogen bij de bivakmutsen , de handen en het haar onder de houdi’s. Deze verf moet minstens een maand als een schofttattoo zichtbaar blijven.

Ze kan noch bij het wassen, het douchen en het haarkleuren verwijderd worden. Vroeg of laat moeten deze ingekleurden de woonst verlaten en kunnen onze ordediensten ze zonder veel problemen oppakken. Een paar aan de school, in het theecafé en sommigen op de hoek van de drugsstraat.

Leest de politie mee? Goed idee?

Wij sluiten dan al het gepaintball volkje op in een grote kooi, ergens in het midden van de grote markt, waar vroeger de schandpaal stond.  We houden de rechts georiënteerde partijen weg van het event, want die zouden toch maar alleen met bijlen, hamers en bakstenen afzakken, maar we delen rotte eieren uit aan de apothekers en beschimmelde tomaten aan de computer- winkelmedewerkers. We laten de politie wat experimenteren met pepperspray en een beetje traangas. De Lijn en de ‘brandende autoslachtoffers’ mogen zich uitleven met pek en veren en de brandweer mag vervolgens het zootjes lamstraalrelschoppers dag en nacht natspuiten. Het mag zelfs tot ze behoorlijk onderkoeld zijn want thuis ligt toch nog de ganse gestolen medicatie op de kast waarmee ze de opkomende verkoudheden kunnen te lijf gaan.

En natuurlijk vinden wij het fijn, dat Adil, Bilal, Kamal , Ish, burgemeester Mohamed en nog zoveel meer nieuwe Belgen de weg vinden om samen met ons een samenleving op te bouwen, alleen spijtige dat op één nacht door een paar asociale nitwits een ganse bevolkingsgroep weer door ons geviseerd zal worden.

 

Sim, 2 januari 2019, met veel verontwaardiging.

 

 

 

 

Bijlagen:
MOLENBEEK.jpg (58.2 KB)   

04-01-2019 om 14:41 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
06-12-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HET GELE HESJES GOEDE DOEL

Eind november daverde het sportpaleis in Antwerpen tijdens de slotshow van Rode Neuzendag van het gigantische applaus. Na weken intensief vrijwilligerswerk had de actie 4.269.073 euro opgebracht. Ondertussen aan de andere kant van de wereld stond daar zo’n Belgische minister op een Zuid Afrikaans festivalpodium, voor een enthousiaste 60.000 koppige menigte, als een rockster te juichen. Hij doneerde, in Johannesburg,  uit naam van België zo’n luttele 43 miljoen euro om ginds de gendergelijkheid te promoten. Voor diegenen die niet helemaal mee zijn, zal ik het nogmaals herhalen: Die Belgische bwana kitoko schonk aan de Zuid Afrikanen 43 miljoen euro  Belgisch belastinggeld om duurzame ontwikkeling en gendergelijkheid te promoten. Zuid Afrika is één van de meest ontwikkelde landen van het Afrikaans continent en ik kan, en niet alleen ginds, wel een paar andere en meer dringendere doelen bedenken om onze eigen belastingscenten in te steken.

Wijzelf zijn euforisch als we 4 miljoen euro en een klets kunnen bijeenschooien, terwijl 47 miljoen euro van onze centen ergens anders rondgestrooid wordt! Diezelfde dag vertelde men op de radio en kopte men in allerlei kranten dat 1 op 5 kinderen in ons eigen land in armoede opgroeien. We hebben een berg staatsschuld of noem je dit een gigantische put! We zijn het land van de hoogste belastingdruk en de laagste pensioenen. Nieuwkomers ontvangen meer dan wat we aan onze eigen invaliden uitbetalen. Nog nooit stonden er zoveel mensen in rijen aan de voedselbanken aan te schuiven. Mindervaliden worden bij bejaarden in rusthuizen gestoken omdat er ergens anders geen plaats voor ze gecreëerd wordt. Minderjarige criminelen laten we meestal lopen omdat er nergens plek is om ze herop te voeden. In andere landen van Afrika sterft men van ondervoeding of ebola. Karavanen hongerzwarten sjokken door woestijnen richting zee om daar, als ze het al overleven, op een luchtmatras de grote oversteek te wagen naar het land van die geld rondstrooiende Europeanen. En nog maar net hebben we met zijn allen die rode neus weer voor een jaartje weggeborgen, of vrijwilligers zetten zich opnieuw in voor de Warmste Week. In december moeten wij allemaal met Music for Life het kerstgevoel ondergaan. Sneller dan dat wij onze portemonnee kunnen opendoen, ploppen de nieuwste goede doelen als paddenstoelen uit de grond. Allemaal heel hartverwarmend, maar een druppel op een hete plaat, zolang onze eigen regering onze zuurverdiende belastingcenten aan de andere kant van de wereldbol laat verdampen.  Geen journalist die er een bedenking bij maakte ..alleen een foto van een “she’s equal” roepende ‘geld verstrooiing minister’ voor een 60.000 koppige  joelende Zuid Afrikaanse menigte. Tegelijkertijd kwamen in ons eigen land, op de vooravond van de klimaattop in Polen, in Brussel zo’n 60.000 man betogen omdat volgens hen de regering veel te weinig doet tegen de klimaatopwarming. En wie wandelde er rustig mee in deze betoging? Onze minister van energie en leefmilieu…Toen een journalist haar erop attent maakte dat ze eigenlijk in een betoging meeliep die tegen haar eigen beleid was, antwoordde zij zonder blikken of blozen dat het niet de Belgische regering, maar het Vlaamse bestuur was dat de klimaatdoelstellingen tegenhield..Zij heeft blijkbaar een probleem om haar hand in eigen boezem te steken en er het handje van weg om alle verantwoordelijkheid steeds opnieuw bij de anderen te leggen. Ook draaide zij er haar hand niet voor om ‘s anderdaags met het regeringsvliegtuig eventjes over en weer naar de klimaattop in het Poolse Katowice te vliegen.  Weer geen journalist die reageerde en er haar iets over vroeg!  CO2 uitstoot? C’est quoi ça? Mais non, c’est pour les autres…

En ondertussen worden wij in allerlei kakelprogramma’s met het Marrakech immigratiepact om de oren geslagen. To Marrakech or not to Marrakech…that’s the question. De ene regeringspartij ziet het migratiepact felroze, bij de andere partij kleurt de tekst diepzwart. De regering heeft ondertussen meer dan een fluitspelende slangenbezweerder, op het Djemaa el Fna plein, nodig om als een slang rechtop uit de mand te komen.

Van al dat geklungel zou een mens spontaan een geel hesje aantrekken!

 

Sim, 6 december 2018

 

 

 

 

 

 

06-12-2018 om 13:59 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
02-12-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE FEESTDAGEN STAAN VOOR DE DEUR
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Deze ochtend zei manlief zo tussen neus en lippen:” Lap, ’t is weeral december, en de feestdagen staan weeral voor de deur.”  Ik denderde de trap af en trok de voordeur open juist op het moment dat een witgehandschoende hand, met rode robijnring, de vinger op de bel wou zetten. Daar stond hij dan, Sinterklaas met naast hem een op en neer wippende Zwarte Piet. Het leek of hij heel dringend moest plassen. De Sint wees met opgetrokken wenkbrauwen naar zijn witte schimmel, die hij aan onze brievenbus vastgemaakt had. “Of ze misschien gewoon langs de voordeur tot aan de schouw mochten gaan?” Toen ik hem naar het waarom vroeg, antwoordde hij dat het voor hen al lang geen pretje meer was om via de daken naar al die brave kindertjes te gaan. Ten eerste waren al die daken in Vlaanderen in een avonturenparcours veranderd. Overal lagen er bergen isolatiemateriaal op Poolse dakwerkers te wachten of  waren de daken met zonnepanelen versierd. Geen enkel paard dat nog zonder ongelukjes tot aan de schouw zou kunnen trappen. En dan hij, die goede brave Sint, die massa’s geld uitgaf om het kleine grut te belonen, met een zware verzekeringsclaim terug naar Spanje zeker! Ook had hij al een tijdje in het oog dat men op dit adres vlijtig een houtvoorraad door de schouw aan het jagen was. “Wat was daar de bedoeling van?” “Wel Sint, sorry hoor, maar wij hadden nog zo’n stapel openhaardhout in ons keldertje liggen en die willen we eventjes snel opbranden alvorens die tjevenminister een nieuw openhaard- en houtkachelbelasting uitvindt. Vroeger keken we dromerig in de houtvlammen en lagen we er romantisch op een lamsvelletje voor, maar we zijn al een beetje veel op de seniorenleeftijd en moesten we dit nu nog doen, dan kwamen we niet meer recht!” “Oké, oké, zei de Sint, maar is Zwarte Piet bij jullie nog steeds welkom, want verdorie ’t is me wat met al die herrie! Piet is mijn beste vriend en zelfs dat gunnen die herriemakers de kindjes niet meer. Kom uit de weg. Piet heb je de cadeautjes bij, want straks komen hier twee kleinkindjes die wel wat lekkers verwachten. Terwijl Sinterklaas en Zwarte Piet de trap ophollen, proberen twee feestdagen tegelijk door de deur te drammen. “Helaba, jullie twee, wat is hier de bedoeling van? Awel ik ben jouw verjaardag en die opdonder die zo tegen mij aanschurkt is Valentina’s verjaardagsfeest”.  Het was die ongeduldige oplawaai bijna gelukt om dezelfde dag ter wereld te komen. Ik heb er alles aan gedaan om, terwijl je schoondochtertje lag te persen, de boel tot na middernacht terug naar boven te duwen, zodat jullie twee verjaardagspartijtjes zouden hebben, maar ja, duidelijk mislukt, want nu vieren ze alsnog samen…grrr! Ze  proberen mij voor de deur weg te drukken. “Is het nu gedaan, roep ik, jullie moeten nog zo’n twee weekjes wachten en dan maar eerst kan ik jullie doorlaten”. Pruttelend doen ze een stapje opzij. Daar staat in vol ornaat de dikbuikige Kerstman. “Ho, ho, ho, ik dacht ik vertrek een beetje vroeger, want het is tegenwoordig geen kattenpis met die files om met een slee rendieren tot hier te komen”!  Maar Kerstman, vliegen jullie niet gewoon door de lucht?” Ho, ho,ho, ik vertrok nog maar met een grote boog over de aarde, of twee Russische straaljager, vlogen ons bijna omver en deden teken, dat wij niet door hun luchtruim mochten vliegen. Daarna werden wij boven Oekraïne bijna uit de hemel geschoten omdat ze daar dachten dat wij Poetinbommen waren. Toen kwamen wij aan Europa aan en daar hebben ze de buitengrenzen ondertussen zo hoog met glazen wanden opgetrokken om alles en iedereen buiten te houden. Petatboem, mijn liefste rendier, Rudolf met zijn smikkel tegen de omheining. Zijn neus knalrood van de botsing. We besloten dan maar om gewoon over de baan verder te rijden, maar als het geen trein vrachtwagens zijn, dan zijn het wel een roedel gele hesjesanarchisten of een bende stakende arbeiders die de boel vertroebelen. Dus ja, ik sta wat vroeger in je voortuin en zie gelijk dat die andere heilige wel naar binnen mag en ik niet”. “Maar Kerstman, onze kerstboom staat nog niet, waar ga je dan al die pakjes leggen?”  Oké, ik zal ondertussen wat kerstmarkten afschuimen, tot je die boom opgetuigd hebt. Maar jullie zijn toch niet van dat soort, dat eerst nog naar die middernachtmis gaat om zo’n halfnaakte stenen babypop te bejubelen, die volgens velen op die dag geboren zou zijn hé! Sprookjes daar doen wij niet aan mee hoor! De Kerstman sleet de straat uit, maar daar staat een reuzengroot 2019, met flessen champagne en vuurwerk te drammen. Miljaar, bijna weer een jaar erbij. “Nu moet je eens goed horen, Nieuwjaar, roep ik, alles op zijn tijd. Bol het maar af en kom binnen vier weken nog eens terug en ik zwier de voordeur met een smak dicht. Sinterklaas en Zwarte Piet staan geschrokken achter mij in de gang. “Mogen wij er misschien nog eventjes door, want wat verder in de straat wonen ook nog brave kindjes hoor”.

 

Sim, 2 december 2019

In afwachting van twee glunderende gezichtjes van onze twee kleinkinderen

Bijlagen:
feestdagen.jpg (87.3 KB)   

02-12-2018 om 17:28 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
30-10-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.33 GRADEN WEG VAN MEKKA
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Als er nu één plaats ter wereld is, waar een gelovige denkt dat hij volkomen veilig is, dan is dat toch in een kerk, een moskee of in een synagoge. Als je om de zoveel uren, alle dagen of minstens één keer per week gaat bidden om je tweede leven in het hiernamaals veilig te stellen, dan is dat toch de plaats waar je veronderstelt dat de goden een oogje in het zeil zouden houden. Niet dus. Een geschifte Jodenhater kon in Pittsburgh ongestoord 11 mensen neerschieten en geen God die deze dolle schutter tegenhield. Eventjes een onoplettendheidje van het opperwezen en je was sneller in de hemel dan verwacht.  Nu, zelf zou ik niet meer zo gerust zijn in mijn persoonlijke Jahweh, als je weet wat hij allemaal tijdens de wereldoorlog met het Joodse volk liet gebeuren. Hij zag toch maar mooi de andere kant op toen er zo’n zes miljoen van je voorvaderen uitgehongerd, vergast en iets te snel gecremeerd werden. Raar dat zo’n geïndoctrineerde gelovige mensen er dan nog steeds op vertrouwen dat die hemelbewoner almachtig is, alles ziet en hoort en dat die wel één van de dagen de nieuwe Messias naar beneden gaat sturen. Maar blijven hopen natuurlijk..

Wat ging er door die Turkse hoofden heen, toen ze vernamen dat ze al zo’n kleine 40 jaar in de verkeerde richting zaten te bidden? Een moskee in het Turkse stadje Sugoren staat niet richting Mekka! Hebben ze daar nu schrik dat hun gesmeek niet in de Mekkahemel aangekomen is?  Een roedel religiedeskundigen breekt zijn hoofd nu over het feit of al die gebeden nu ongeldig zijn. Zit je daar al 37 jaar, vijf keer per dag, dat is met de schrikkeljaren erbij zo’n kleine 13550 keer, met het zicht op de kont van je buurman, gebeden te prevelen en dan komt zo’n nieuw aangestelde 24 jarige snotneusimam je plots vertellen dat Mekka een 33 graden de andere kant opligt. Hebben ze ondertussen al uitgevogeld welke God er op die verkeerde plaats in dat stukje hemel bivakkeert? Denk niet dat die zich bezighoudt met het doorsturen van al die smeekbedes. Eigenlijk ben ik er bijna van overtuigd dat de God van de getuigen van Jehova daar zijn stekje heeft. Vandaag zag ik die muffe straatschuimers weer ineens, twee aan twee, richting de sociale woningen stappen. Misschien dat hun Jehova wel gezegd heeft, dat hij door de jaren heen zoveel leuke gebedjes vanuit de moskee ontvangen heeft, dat hij denkt dat daar zijn achterban nog wel wat zieltjes zouden kunnen overtuigen.  Maar een docent islamstudie gooit roet in het religieuze eten, de Koran staat plots een bidrichting- afwijkingsfoutmarge van 45 graden naar Mekka toe. 

Ja voor alles is een uitleg…

Bij ons mag een Kerstmarkt,  plots geen Kerstmarkt meer heten om andere geloofsovertuigingen niet te schofferen. Het moet nu wintermarkt zijn. Hebben onze kinderen wegens de neutraliteit dan ook ineens geen kerstvakantie meer?  Moet dit dan niet de wintersveertiendaagse worden?  Nu ben ik zelf een atheïst en ze mogen van mij alle religieuze namen en tekens verbannen. Ik heb daar totaal geen probleem mee. Maar dan ook consequent alle religie tekens. Geen Christelijke kruisen in openbare gebouwen, scholen, banken en bij de bakker naast de kerktoren. En om de atheïsten onder ons niet te schofferen geen tulbanden, keppels, hoofddoeken en alles wat maar enigszins naar het geloof verwijst uit het straatbeeld elimineren en tenslotte iedereen voor zijn eigen religie flink laten betalen . En dan moet de VTM kokkin Dumont, als ze op televisie kookt, ook haar Katholieke kruisjes-oorbellen eventjes uitdoen.

 

Sim, 30 oktober 2019

30-10-2018 om 15:35 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
17-10-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IEDER ZIJN HOBBY
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Moesten jullie ook zo lachen toen dat koddige voetbalmakelaarsadvocaatje kwam vertellen dat zijn cliënt een vurige verzamelaar was van luxe uurwerkverpakkingen?  Geestig hé? Nu verwacht je inderdaad niet van zo’n maffiamakelaartje dat hij postzegels verzamelt, maar je vermoedt dat er minstens een collectie Porches, Ferrari’s of Lamborghini’s in zijn garage zouden staan. Dat zo’n spelersmakelaar een verzameling lege doosjes zou bezitten,waar voorheen voor zo’n kleine 8 miljoen euro aan super de luxe uurwerken zou ingezeten hebben, dat gelooft toch niemand. Natuurlijk ieder zijn hobby, maar toch…

Is er iemand in dit voetbalschandaal al aan de pols gevoeld? Gaan ze de omkoopuurwerken uit de scheidsmouwen schudden? Loert het supportersvolkje vanaf nu naar de polsen van voetballers, scheidsrechters en clubmanagers, kortom naar iedereen die zich met transfers bezighoudt? Of roepen ze vanaf nu, bij elke mogelijk verloren partij, dat de wedstrijd getrukeerd werd?  Operatie Propere Handen ging van start en een aantal witwas-, fraude- en matchfixing- corruptiefiguren werden voor ondervraging opgepakt. Nog diezelfde avond kwam dezelfde roedel ‘rijke- criminele- mensen- verdedigingsadvocaten’ weer met hun aan aandacht verslaafde kop op de televisie blaten dat hun cliënten onschuldig waren. Dat ze alleen maar een beetje zwart geld met Dixan hadden wit gewassen of ze links of rechts misschien vergeten hadden een centje aan de fiscus door te geven. Enfin dat ganse miljoenentransferzaakje gelijkt meer en meer op een corrupte winstgevende mensenhandel.  

Gepetto begrijpt het helemaal niet meer. Hoe kon zijn houten pop zijn leugen-dna nog zo kwistig aan advocaten en politici ronddelen?

Hebben jullie je ook zo geërgerd aan al die politieke pulp en beleidsbagger? In allerlei kakelprogramma’s lulden alle politici de afgelopen weken elkaar de verdoemenis in. Leuk om te horen dat sommige draaikonten plots aan een soort chronische dementie leden als er met de vinger gewezen werd naar de tijd dat ze het zelf voor het zeggen hadden. Gaan we na de verkiezingen nu eindelijk gezonde, frisse en propere lucht krijgen of blijft het allemaal bij gebakken lucht?

Ik ben al lang blij dat al die lijsttrekkersdebatten nu eindelijk voorbij zijn, dan kunnen we nu eindelijk opnieuw over belangrijker dingen, zoals Zwarte Piet beginnen kwekken…

 

Sim, Edegem 17 oktober 2019

17-10-2018 om 16:21 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
01-10-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DONOR IN THE DARK!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Oké, met het televisieprogramma “Make Belgium great again” werd het noodzakelijk doneren van organen na de dood, nog eens in de verf gezet. Onnodig blijkt, want in principe is iedere Belg donor. Alleen met het ondertekenen van een beëdigd donorpapiertje voorkom je nu, dat ma, pa, zoon of dochter zich tegen je donatie gaat verzetten en ze je na de dood toch nog met al je gezonde attributen in de grond laten zakken of in de oven willen schuiven. Straf vond ik toch de uitspraak van de religieuze Joodse -en de Moslimgemeenschappen: “Zij zullen nooit donor worden, want ze moeten zich steeds integraal, met alles erop en eraan, aan de hemelpoort bij hun gefantaseerde Goden aanmelden.” Straf, dus die ontplofventjes hebben tijdens hun leven eventjes deze definitie overgeslagen.  Ik kan me niet indenken dat als zo’n bommengordelterroristje zichzelf opblaast, zodat je zijn weinige hersens van de vloer kan bijeen schrapen en zijn ledematen er als bloederige puzzelstukjes bijliggen, nog van zijn “herder” in zijn hemel aan zijn maagden mag beginnen. Sterker nog, ik vind dat deze religieuze jandoedels, als er bij hun één of ander intern niet meer functioneert, dan ook nooit op een donorwachtlijst mogen terechtkomen. Meer nog, ik veronderstel, dat ik dan ook het recht mag hebben om in mijn donorcodicil te stipuleren dat mijn organen aan iedereen geschonken mogen worden, behalve aan prakkiserende Joden en Moslims. Ben ik dan een racist? Nee hoor, ik behoed deze mensen voor een heleboel misverstanden aan hun sprookjeshemelpoort. Als Pietje de dood dan toch langskomt, moeten ze daarboven met hun Jehova en hun Allah niet in oeverloze discussies treden omdat ze een atheïstisch hart, lever, nier of longen in zich hebben.

 

Soit, de laatste septembernacht was de koudste in 39 jaar. De temperaturen flirtten met het vriespunt. Overal in België zullen er mensen zijn geweest, die met hun elektrisch kacheltje eventjes de boel doorverwarmd hebben. Zitten wij nu misschien al in alarmfase 1 van het elektrische afkoppelingsplan?  Wij worden op allerlei fronten met een mogelijke black-out rond de oren geslagen. De herfst en de winter komen eraan en ik zal al heel blij zijn dat als we straks met de caravan thuiskomen, de automatische elektrische garagepoort open zal gaan en wij niet in het donker, met een kaars in de hand, door de gang moeten strompelen. Met een beetje geluk sijpelen er geen ontdooide ijsjes uit de diepvrieskast en kan ik zonder problemen de vakantiewas in de machine laten draaien. Kan de verwarming nog aangezet worden? Zelf stoken met aardgas, moet elektrisch opgestart worden. Mogen wij van onze Vlaamse kajotsterminister vanaf nu terug hout stoken in de open haard? Wat kan je nog in je keuken bewerken zonder elektriciteit? Moeten wij onze gasbarbecue voor alle veiligheid maar uit de caravan halen? Of wordt het alle dagen gazpachosoep, koude plat of tomaat- garnaal? Geen frietjes bakken, geen expresso- koffietje laten doordruppelen, geen magnetrondiners of potten en pannen op je keramisch vuur. Geen water in de zomer, geen elektriciteit in de winter! Het doet me zo’n beetje terugdenken aan de allereerste reisjes in de jaren ’50 en ‘60 naar Italië. Daar was het water ook gerantsoeneerd en kwam soms maar één uurtje per dag iets uit de kraan. Wat is er aan de hand in België? Zijn wij een soort ontwikkelingsland geworden?

Onze minister van energie heeft er het handje van weg, om met een vermanend vingertje naar Electrabel te wuiven. Vinden jullie mijn zin, in het kader van haar handicap een beetje ongepast? Misschien, ik zelf vind hem grappig, zeker als je ziet wat de nieuwe minister van energie bij haar aantreden van haar CDF voorgangster als welkomstgeschenk kreeg;  een opwindbare zaklamp…

Kunnen wij tijdens de wintermaanden nog met onze e-bikes rijden? Gaan we straks, als we allemaal elektrisch rijden onze auto’s wel kunnen opladen. Een oplaadbeurt gaat dan wellicht meer kosten dan een volle tank benzine!

Wie er ook in de fout ging, wie wou de kerncentrales al veel eerder afschaffen zonder ook nog maar een goed alternatiefplan? Wie privatiseerde Electrabel om de put van de staatsschuld te dempen?  De Gentse rode ridder oppert nu, juist voor de verkiezingen, om het BTW tarief terug naar 6% te brengen. Geen enkele journalist vindt dit deze keer populistische praat en durft vragen “wie gaat dan die schuldenput terug dichtgooien, wie gaat dat volgens U betalen?” Weer de rijken zeker?

Wie wou niet dat er ergens ten velde grote zonnepanelenvelden aangelegd werden, omdat er juist daar een bedreigde soort kikkertjes rondsprongen of een speciale soort mieren marcheerden? Wie wil er geen windmolenparken in de zee omdat het panorama dan verstoord is? Nu roept Electrabel dat de onderhoud van deze kerncentrales miljoenen gaat kosten ook omdat de elektriciteit nu van het buitenland geïmporteerd moet worden. Importeren wij nog niet genoeg onderontwikkeling uit het buitenland? Gaat er deze zomer nog wel genoeg elektriciteit zijn, als we met zijn allen onze airco in onze verplichte over- geïsoleerde huizen moeten laten draaien om wat verkoeling te hebben.

Stel nu, even hypothetisch, dat bij een mogelijke black- out alle winkeletalages niet meer verlicht mogen worden. Als alle verkeerslichten en alle treinovergangen niet meer functioneren. Als alle straat- en autostradelichten gedoofd worden en dat wij met zijn allen aangespoord worden om romantisch met kaarslicht een potje scrabble of mens erger je niet te spelen. Dat gans België een donker onderontwikkeld gat wordt. Dat de duisternis de dief inspireert.

Dieven sluipen door het duister en zoeken inbraakmogelijkheden in de nu alarmloze villa's. Alerte burgers verwittigen de politie. Er volgt een flitsende achtervolging en de gestolen auto met een kwartet bandieten smakt tegen een nutteloze lantaarnpaal. Brandweer en ambulances erbij en met de slachtoffers naar de spoed. Tevergeefs, te laat! Mensen die op de transplantatiewachtlijsten staan, moeten zich in het midden van de donkere nacht naar de desbetreffende hospitalen haasten.  Ineens is er een overschot van donororganen, nieren, harten, longen en levers. De slachtoffers worden op brancards in de operatieruimtes binnen gereden en de transplantiechirurgen staan al met hun scalpel paraat. De burgers wordt gevraagd om nu in Alarmfase “Black out”, zeker op dit moment absoluut geen elektriciteit meer te gebruiken.

Ergens in een gesloten asielcentrum steken 550 transmigranten tegelijkertijd de batterij opladers van hun smartphones in het stopcontact en pffft, kaboem…er kwam een varkentje met een lange snuit en in heel België ging overal, ook in de ziekenhuizen en bij iedereen het licht voor altijd uit.

 

Sim, 30 september 2018  Liverdun

 

 

01-10-2018 om 16:52 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
22-09-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MISS CAMPING LE FLORIDE ET L'EMBOUCHURE LE BARCARES
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Wij lazen in de krant dat een voormalige tv omroepster een boek had geschreven waarin ze aankondigde dat ze al meer dan 25 lentes was, vooraleer ze haar eerste orgasme kreeg en sindsdien masturbeert ze dagelijks. Ze schrok van de negatieve reactie op haar ontboezemingen en reageerde geschokt met de vraag “hoe preuts we eigenlijk geworden waren”! Preuts? Wie zit er nu op zo’n informatie te wachten, wie wil weten waar en hoeveel keer Eva gevingerd heeft? Zulke verklaringen horen toch niet in de krant thuis, maar in een weekblaadje voor overgangdames en roddeltantes!

Bij een Brugs firmaatje kan je kuisvrouwen en -mannen inhuren om half naakt je tapijten te komen stofzuigen. Voor enkele euro’s meer gaat er wat meer lingerie uit en komen de poetshulpen met hun gat omhoog je plinten afstoffen. Binnen een jaar of vijf gaat de #metoo beweging hier weer een vette kluif aanhebben!

Nu ben ik zelf een kind van de zestiger jaren, iemand die mee als eerste haar bh over de haag zwierde en met de pil, de condoomloze seksuele revolutie inluidde,  maar ik vraag me nu meer en meer af, wanneer is de mensheid zo plat en ongegeneerd geworden. Verschieten wij dan, dat de Midden Oosten nieuwkomers in Europa, schrikken van al dat ombeschaamd etaleren van bloot vlees en onze totale ongeremde seksuele omgangstaal? Vinden wij het nog gek dat zij opteren voor hoofddoekjes, sluiers, boerka’s en Sharia- wetjes?

Ook hier op het strand  ligt er zo’n overjarige pépé te zonnen terwijl hij zijn zwembroek onder zijn kont getrokken  heeft. Soms loopt hij langs de vloedlijn te paraderen, in zijn blote poepert en zijn zwembroek die als een omega letter over zijn flierefluiter hangt te bungelen. Soms voel ik de neiging hem toe te roepen: “Trek die boel nu maar naar omhoog, want niemand wordt nog heet van zo’n twee oude gerimpelde chocolade bruine platte kadetten!” Ik vraag me ook af voor wie hij dit toneeltje dagelijks opvoert. Toch niet voor zijn madame, die naast hem ligt te zonnen en die er uit ziet alsof er een airbag veel te snel in haar badpak afgegaan is. Misschien wou hij wel naar de nudistencamping, maar stelde de mevrouw haar veto, omdat ze zich niet meer zo lekker zou voelen, om met al haar vergaarde overgangsvet, tussen die zonnende naakte lijven rond te denderen. Het koppel is, volgens de nummerplaat op de camper van de regio Parijs en misschien zit er daar in één of ander arrondissement wel een snol nagelbijtend op meneer zijn  terugkeer te wachten. Wat een rentree kan hij dan maken als hij haar dan kan vragen het witte stukje vlees te zoeken!

Het is eind september en op de camping zitten er alleen nog oudere seniorentypes. Soms stel ik mij de vraag, wanneer sommige spiegelloze oudere seniorendames zouden inzien, dat het voor iedereen appetijtelijker zou zijn als ze hun lichamen in een strak badpak zouden steken. Laat toch een beetje aan de verbeelding over in plaats van royaal met die blubber- cellulitis- buiken over hun bikinibroek rond te zwaaien en met hun pompoentoeters of muggenbeettietjes ongegeneerd topless zwierend over het strand te flaneren. Wanneer besef je dat je dit niet meer moet doen?

Het is eind september en een nieuwe soort kampeerders komt de camping opgedraaid. De campergeneratie, die met hun één, twee of zelfs drie honden niet meer welkom is in de hotels. Daarom huren of kopen ze een megagrote camper en zetten daarnaast een tentje op voor de roedel keffers. Hun fietsen worden vooraan en achteraan uitgerust met een hondenmand met daarover een soort gevangenistraliewerk zodat ze de blaffers ongestoord mee kunnen nemen op hun fietstochten. Soms hangt er achteraan zo’n  kinderfietskar, waar ze zo’n twee piepende poedels in meesleuren. Vermits ze met hun gigantische campers bijna niet in en uit hun kampeerplaatsjes kunnen rijden en ze op hun fietsen geen plaats overhouden om per fiets boodschappen te doen, huren ze dan ter plaatse nog een auto om naar de supermarkt te rijden. Mensen waar zijn jullie mee bezig??Waar is de oer tentenkampeerder en de kleine caravantoerist gebleven?  Het paadje dat doorheen de camping richting strand loopt wordt stilaan de hondenwandelboulevard. Elke hond wil wel een praatje maken met Lassie, Boomer, Beethoven of Rintintin  of de tweeling platsmoelhondjes van de andere kampeerders en dat ontaard soms in een oeverloos irriterend gegrom en geblaf. Het gelukkigst zijn de baasjes, als hun schijtertje een drol kan leggen op een lege campingplaats en als ze dan toch betrapt worden door alerte kampeerders dan zie je die schijtmadammen en koude kakmeneren nadien enigszins verveeld met hun kaktrofee richting vuilbakken slenteren.

Alhoewel het zo laat op het seizoen is, is er nog steeds animatie op de camping. Niet dat we er last van hebben want het is werkelijk helemaal aan de andere kant van het domein. Eenmaal door onze nieuwsgierigheid zijn we een kijkje gaan nemen. Staan er daar, op een scène, in een oorverdovend lawaai, voor drie man en een paardenkop, zo’n zes Folies Bergèretypetjes met pluimen op hun kop en in hun gat wat op een Moulin Rougetempo rond te draaien. Aan de wekelijkse Miss Camping La Floride verkiezing werd al eind augustus, toen het jonge geweld terug naar huis was, een einde gemaakt. Maar manlief is nog steeds in de running voor de beker van de enige ongetatoeëerde hetero op de camping. Maar misschien wordt hij met een witte penislengte geklopt door de mokkabruine Parijzenaar.

 

Sim, Camping Le Floride et l’Embouchure, Le Barcarès.  22/9/2018

 

        

22-09-2018 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
17-09-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE KOGEL IS DOOR DE KATHEDRAAL !
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Oké, de kogel is door de kerk. Volgend jaar in mei gaan we niet meer met de caravan rondtoeren, maar gaan we eerst onze eigen “to do and to see” citytrips vervolledigen. Geen Rome, Barcelona, Lissabon of Parijs meer, maar de tocht zal nu zonder nog verder uitstel naar het onvolprezen Salisbury gaan. Op de televisie zagen wij het Russische komische zenuwgasduo Alexander Petrov en Ruslan Bosjirov deze toeristische wereldstad  aanprijzen. Volgens een googleverhaaltje en zonder blikken of blozen vertelde dit novisjokkoppel op de Russische tv hoe geïmponeerd ze wel waren toen ze de 123 m hoge toren van de in 1220 gebouwde kathedraal zagen. En dat alle langs de andere kantmannen zeker een tocht langs de bewierookte Salisbury homobars moesten houden, want dat was de reden dat deze twee testosteronbonken voor een nachtje vanuit Rusland naar Groot Brittannië overgevlogen waren. Zelfs Poetin hoorde dit wikipedia- Skripalfabeltje met een grijns op zijn gezicht aan. Denken die Russen nu werkelijk dat wij in het westen van die onderontwikkelde goedgelovige idioten zijn? Soms kan ik deze redenering wel een beetje volgen. Soms denk ik ook dat het menselijk ras volledig aan het desintegreren is als je verhalen hoort van massa-pedo-priesters, van jeugdeikeltjes die met pasgeboren katjes voetbal spelen of het grote zootje drugsverslaafden die zonder hun dagelijkse wiet, pil of shot het leven niet meer aankunnen. Je moet op een zomerse dag eens in de Efteling rondwandelen. Zelfs mijn kinderen en kleinkinderen geloofden hun ogen niet. Of in juni over de wandeldijk op Tenerife tussen de jonge Britse lillende alcohol gemarineerde vleesmassa’s met hun bête koppen, doorlaveren! Of video’s bekijken van die comazuipende neukende Britten op Mallorca, die van hun hotelterras proberen in het zwembad te duiken, ja dan kan ik er inkomen dat die Russische nep-homo-toeristen zo’n stukje televisietoneel bij elkaar fantaseren. Zelfs heel Rusland maakt nu grappen over die twee gifacteurs.

Misschien moet Fabre deze pseudo homoheren onder contract nemen. Ze zouden zeker een culturele meerwaarde geven als hij ze tussen zijn naaktdansers zou laten optreden. Zijn pornoballet zou meteen een schot in de roos zijn bij alle nog rond dwarrelde exhibitionisten. Misschien dat de #metoo verhalen dan niet meer van de ballerina’s, die het choreograaf- regisseursbed moesten delen, zouden komen,  maar van de blote penisdansers, die dan meer dan ongemakkelijk hun billen stijf bij elkaar zouden moeten houden tijdens de grand écart?

Dus volgend jaar met zijn allen naar Salisbury, de nummer één op de Russische citytrip-lijst en zeker de kathedraal bezoeken.

 

Sim, 17 september 2018  Le Barcarès Frankrijk

17-09-2018 om 14:49 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
06-09-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HET JETLAGUURTJE
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Met stomme verbazing hoorde ik Junker, die Eurojandoedel verkondigen dat men een enquête gehouden had bij de Europese burgers en dat men met de uitslag hiervan rekening zou houden. Ik voelde me echt opgelucht nu de Europese burger eindelijk gehoord zou worden. Waarover die peiling ging? Over dat jetlaguurtje tussen het zomer- en het winteruur. Waarschijnlijk hadden de Europarlementariërs hier zelf enorm veel last van en zaten ze bij elke verschuiving tussen die tijd, telkens een paar weken te slapen en te geeuwen. Op dat ritme versliepen ze de meest belangrijke zaken die op de agenda stonden.

Nu ze de uitslag van het burgerresultaat weten, kunnen ze hier weer een paar jaartjes over palaveren, discussiëren, onderhandelen en ouwehoeren. Had Junker weer een paar glaasjes teveel op? Waarom nu ineens wel de opinie van de Europese burgers vragen? Zijn er geen belangrijker zaken waar die ivoren torenpolitici met hun riante salarissen en dito pensioenen zich mee moeten bezighouden?

Waarom houden ze niet eens een peiling hoe de doorsnee burger denkt over die zwartemannekesexodus en hoe Europa die onmiddellijk zouden moeten stoppen? En hoe de Europese burger erover denkt dat die Europa parlementariërs hierover reeds meer dan tien jaar lullen, leuteren en discussiëren terwijl ondertussen half Afrika in de Middellandse zee verdrinkt. Waarom hebben wij geen duidelijke buitengrenzen? Wat hebben die lulhannesen tot hiertoe al bereikt?  Eén Europese munteenheid met een Verenigd Koninkrijkuitzonderingetje en open grenzen. Poorten die wagenwijd opengezet werden naar landen die nog helemaal niet op Europees niveau zaten. Onze volledige bouw- en transportsector naar de Filistijnen.  Mooi cadeautje voor het Oostblok. Jullie kunnen nu je huisje voor minder dan de helft investering door Poolse arbeiders laten renoveren,  je dak voor een derde van de prijs door Bulgaren laten isoleren, terwijl een Tsjechische vrouw je keuken zwabbert en dit zonder dienstencheques. De Europese autostrades  worden overbumperd door Oostblok- truckcowboys, die voor minder geld dubbel zo lang in de file willen staan. Vindt Europa het niet raar dat wij door een religieus verkleedvolkje overspoeld worden, dat hun Middeleeuwse gedachtegoed aan ons wil opdringen? Vroeg Europa onze mening over deze belangrijke zaken? Waarom nu ineens wel over zo’n jetlaguurtje? Krijgen die Europese hotemetoten ineens schrik dat de Europese burger stilaan doorheeft hoe ons belastinggeld verkwanseld wordt en hoe ze alleen maar aan zichzelf gedacht hebben, toen de prijzen uitgereikt werden? Misschien als ze straks alleen het zomer- of het winteruur doordrukken, ze eindelijk alert genoeg blijven om gewichtigere aangelegenheden aan te pakken. Willen ze niet, of durven ze niet?

In Rome stortte het dak van een kerk in. Heeft men de pastoor, die er dagelijks staat te bidden en te mompelen, zijn doopceel al eens gelicht? Misschien zat hij ook met zijn tengels aan de misdienaartjes. Ik vind het best een heel goede oplossing, dat telkens er zo’n pastoor, priester, kardinaal of hoe dit langejurkenzootje ook mag heten, met zijn klauwen aan een kind komt, er ergens ten velde een kapel, kerk of klooster inzakt. Zuid Amerika zou dan ondertussen één grote kerkelijke ruïne zijn. Hoe kunnen zo’n pedo-geestelijken nog in een God of het hiernamaals geloven, hoe gelovig kunnen die nog zijn als ze met hun poten niet van de kinderen kunnen afblijven. Laat die homobrigade toch de hand aan elkaar slaan, laat ze met hun huishoudster trouwen, maar vooral gooi ze met hun kindergeknuffel toch met hun sjokkedijzen uit de katholieke kerk! De opperchef in het vaticaan veroordeelde het nog maar pas, maar alles bleef zoals het was.

In Brussel zakte een deel van het dak van het justitiepaleis naar beneden. Teken aan de wand! Benieuwd wat daaronder allemaal aan de hand was?

 

Sim, 6 september Le Barcarès

https://cornelissimone.blogspot.com

 

06-09-2018 om 17:36 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
16-08-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MIJN HERSENS KRAKEN VAN ONGELOOF!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Kan het, dat je hersens kraken van ongeloof? Dat je ze voelt knarsen en piepen van verwarring? Waardoor,  zullen jullie vragen. Door heel veel, door bijna alles wat er vandaag de dag gebeurt. Zie ik het verkeerd? Of word ik zo’n chagrijnige oude zeur die niet meer mee is?

Heel der steden en natuurparken kreunen onder het massatoerisme. De vakantiegangers die vroeger met open armen ontvangen werden, die geld in het laatje brachten, worden nu overal geweerd. Een nieuw soort klootjesvolktoerist is opgestaan en loopt zonder enig respect over de wandeldijken en de ramblas. Normen en waarden worden lallend en comazuipend weggewuifd. Dronken en neukende ettertjes vernietigen de horeca op Mallorca. Reusachtig grote cruiseschepen spuwen hun duizenden opvarenden, als een plaag spreeuwen, door de kanaaltjes van Venetië. Toeristen gaan met elkaar op de vuist omdat ze geen selfie kunnen maken voor de Trevifontein in Rome. Wandelpaden worden afgesloten omdat we massaal op hetzelfde ogenblik een selfie op een uitstekende rots op een Noorse fjord willen maken. Meer dan 20 kinderen verdronken in Duitsland omdat hun ouders meer oog hadden voor  hun smartphone dan voor hun  kopje onder gaande kroost. Idioten maken video’s terwijl ze uit hun rijdende auto’s springen en zingend naast hun wagen lopen, die als een ongecontroleerd projectiel recht op een tegenligger of een boom afdendert. Een hype circuleert op het internet, dat je er bij hoort, als je een emmer kokend water over je kop uitgiet. En het ergste van al is, dat er halfgaren zijn, met een herseninhoud van een mierentepel die dit blindelings volgen. Waarom beginnen sommige onverdraagzame haantjes terug homo’s in elkaar te slaan? Wie volgt die vloggers, die dagelijks vertellen, waar en wat ze gegeten en gedronken hebben, welke rommel ze aan hun gezicht smeren? Wie interesseert dit? Waarvoor, voor wie? Wie houdt er zich allemaal bezig met zulke waanzin.  Iedereen lijkt wel krankzinnig geworden. Zit er misschien teveel cocaïne in ons drinkwater? Hangt er iets meer in de lucht dan de CO2 die de lage emissiezone er probeert uit te filteren? Glijden we terug af naar onderontwikkeling?Wat is er aan de hand met iedereen op deze overbevolkte planeet?

Meer dan 1000 kinderen misbruikt door honderden priesters in de VS? Pennsylvania, sprake van “systematische doofpot”. Denken wij nu echt dat dit pedofiele misbruik stopt aan de buitengrens van Pennsylvania?  Als jullie de baby over het doopvont houden, bekijken jullie dan mijnheer pastoor al niet een beetje argwanend. Misschien heeft die, op het moment dat hij het water over het kind uitgiet, al hitsige gedachten. Brengen jullie de toekomstige eerste communie kandidaatjes nog met een gerust hart naar de catechesepastoor?  Ze zijn dan juist van leeftijd! Misschien heeft mijnheer pastoor zich al wat opgewarmd met naar een blote Venus van Botticelli of naar wat sappige engeltjes te loeren. Of geraakt die geestelijke dagelijks al wat opgewonden als hij die blote Jezus, met alleen zijn schaamlapje aan, op zo’n beetje sado masochistische manier aan het kruis ziet hangen.  En al die grijze en kale kerkgangers, die op zondagochtend nog naar de katholieke misviering gaan, luisteren jullie nog naar die pastoor, die jokkebrokkend vertelt dat hij een directe lijn met God heeft? Aanhoren jullie nog allemaal dat pastoorsgeleuter en dat kazuivel- modefats- gezwets, die met een vermanend vingertje naar de gelovigen, over de zondaars vertellen die hun goddelijke overtredingen bij hen zouden moeten komen opbiechten? Gaat er dan misschien niet ergens tijdens zo’n misviering een flits door jullie geïndoctrineerde hoofden, dat die predikant misschien met zijn katholieke fikken aan jullie klein- of achterkleinkinderen gezeten heeft?

En dan, door de jaren heen, pausen die de voeten van de zondaars gingen wassen maar met de christelijke arm der liefde de pedofilie verhalen in de grote kerkelijke doofpot lieten verdwijnen! In plaats dat Sinterklaas in zijn grote boek alle namen van stoute kindjes zou bijhouden, zouden wij beter de namen van de pedofiele geestelijken neerpennen. In de naam van de vader, liefst de zo jong mogelijke zoon, en de heilige geest, amen.

Ik blijf erbij, mannen met denkbeeldige vriendjes zijn een gevaar voor de ganse planeet. Als een Turkse regeringsleider een uitspraak durft doen als: “Jullie hebben Trump en de dollar, wij hebben Allah!”dan schort er duidelijk iets aan die man zijn bovenkamer. Moet zo’n gestoorde man niet in de gaten gehouden worden? Voor we het weten denkt hij dat hij Napoleon, Osman I of Mohammed zelf is. Dan prefereer ik toch een Trump, die als een olifant in een porseleinkast rond baggert en al zijn stommiteiten op zijn medewerkers afreageert, dan zo’n klojo die zijn bevolking wijsmaakt dat ze hun goud, euro’s en dollars tegen lira’s moeten inwisselen. En bovenal dat zijn imaginaire kompaan de boel wel gaat oplossen.

Mijn hersens kraken nog steeds van ongeloof en verontwaardiging. Met religies niets dan last en zever. Ik word oud…

Sim, Edegem 16/8/2018

16-08-2018 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
18-06-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WE ARE BELGIUM!

Door omstandigheden, zijn wij in juni, op een camping aan de Belgische kust beland.

Het was zo’n twintig jaar geleden dat wij nog op een camping aan zee gekampeerd hadden. De campings waren uitgegroeid tot abnormaal grote bungalowparken. Als je optrekje helemaal achteraan op zo’n camping stond, kon je al snel niet meer spreken van ‘mijn adresje aan zee’, maar van mijn vierkante meter grond ergens in de polders. Als je op de brug over de kustweg stond en je keek in de verte naar de verkavelingen dan zag je, zo ver het oog reikte, witte caravans-  stacaravans-  bungalows- chalets- en namaak vissershuisjes- daken die op een meter van elkaar bij elkaar gepropt stonden Vanaf die hoogte leek zo’n bungalowpark op een illegalen-, asielzoekerskamp. Naargelang het soort verkaveling kan je de financiële draagkracht van de chaleteigenaars bepalen en zie je dat ook gewoon zeezoekers hun stukje paradijs aan de kust verworven hebben. Maar op zo’n doorsnee door de jaren uitgegroeide camping, als waar wij nu staan, wil je in de maanden juli en augustus toch geen vakantie vieren!  Na de Belgische zomermeimaand leek de herfst vroegtijdig ingetreden. Het was jeansbroeken-dikke truien- en windjackenweer. Het was tijdens de week abnormaal rustig aan zee. Alle bungalowtjes en staancaravans stonden er wat verlaten bij. Het toercampingveldje lag gelukkig wat afgezonderd van de weekendhuisjes. We hoorden gisteren op de televisie dat de doorsnee intelligentie bij de meeste mensen geboren na de jaren 1975 er duidelijk op achteruit gegaan is. Maar als je eens goed rond je kijkt, werden er volgens ons een bepaalde groep mensen van voor ‘75  duidelijk ook niet met een ruim stel hersens bedeeld. We verkenden de camping en stonden versteld hoe een volkje het simpele kinderniveau blijkbaar nog steeds niet overstegen was. Op de twee vierkante meter gras voor hun chalet stonden Sneeuwwitje en de 50 dwergen. De stacaravan ernaast wou niet onderdoen en had drie plaasteren eenden en een stenen hond in het voorhofje gezet. De volgende buur had twee grote stenen leeuwen aan de deur geplaatst die voor het wereldkampioenschap voetbal versierd waren met rode duivelhorentjes en een chalet verder zwiepten driekleurige molentjes hun wieken in de westenwind. 

Maar op vrijdagavond en zaterdagmorgen ging de slagboom van de camping continu op en neer, want dan kwamen de vaste jaarcampinggasten massaal naar hun ‘huis’ aan zee. Toeterend kwamen ze, met zwart-geel-rode condooms over hun zijspiegels en flapperende driekleurwimpels de camping opgedraaid. Je verwachtte dan dat er zo’n stoer haantje in de auto zat, maar achter het stuur zat een oude rokende sassa. Terwijl de voetbalfreakman aan de stacaravan de Belgische vlag omhoog hees en voor de ramen en aan de afsluiting de Jupiler- reclame- Rode Duivels vlaggen drapeerde, sleurde een vrouw, met schouderlange uitgerafelde zwarte Lola haren, nijlpaardformaatbillen en gekleed in een veelkleurige terlenca jurk, een zeppelinworsthondje uit de auto. De kleine keffende, kwijlende en veel te dikke gedrochtjes werden in een hondenkinderwagen gedropt, duidelijk een nieuwe hype aan de Belgische kust. De campingvrouwen dweilden met hun hondenbuggy over de camping. De viervoeters werden als kinderen toegesproken en vertroeteld. Een hond had zelfs een bain de soleil aan en een andere had een mini rode duivelspet op. Nog nooit zagen wij honden zieliger en ongelukkiger kijken. Zowel honden als vrouwtjes klaar voor de psychiater. Manlief kon het niet laten en vroeg aan een duidelijk beschaamde man, die naast zijn vrouw zo’n kinderwagen voortduwde, of het niet spijtig was dat hun hondjes geen pootjes hadden en vroeg of dat dit misschien een nieuw soort ras was. Zaterdagochtend begonnen de jaarkampeerders één na één, hun vierkante meter gras te maaien. Overal hoorde je de machientjes en de hondjes kabaal maken.

Voor een passerende buitenlandse toerist is er momenteel geen twijfel mogelijk. De Belgische driekleur wappert je vanaf de autostrade, langs de dorpsstraten, vanaf de torenhoge zeedijkappartementen, in de etalages, hotels en cafés overal tegemoet. WE ARE BELGIUM! De Belg had eventjes geen aandacht meer voor de op de Middellandse Zee verdronken en ronddobberende hooggekwalificeerde zwarte toekomstige leefloners. De Belg werd niet meer warm of koud van de klimaatopwarming. Het zou de Belg deze weken worst wezen dat zo’n vier miljoen Turken in Europa voor hun grote Turkse leider gingen stemmen. De Belg was een maand niet meer verontwaardigd over de onterechte geldstromen van Vlaanderen naar de Walen want Koning voetbal is weer in het land. Soms gewoon leuk, maar meestal compleet krankzinnig.  Het is tenslotte een spelletje met een bal, miljardentransfers en met heel veel geluk. Waarom is een WK voetbal voor de meeste mensen elke keer toch zo leuk? Omdat zelfs simpele  marginalen, jonge hitsige pubers, suffe opaatjes, fanatieke huisvrouwtjes en  hooggekwalificeerde voetbalfans eendrachtig zij aan zij supporteren. Langs de zijlijn geven ze elk hun eigen commentaar. Als de Rode Duivels maandag verliezen, dan kunnen ze allemaal één voor één uitleggen waar het mis ging. Waarom die spits die bal juist op de paal pleurde, of dat het volgens hen geen buitenspel was want dat de scheidsrechter een pel op zijn oog had of duidelijk omgekocht was. Dat het niet een gele maar een rode kaart moest zijn. We are Belgium, we are red!

En allemaal hebben deze voetbalsupporters het grootste gelijk. In de aanloop van zo’n wereldkampioenschap wordt de massa al maandenlang op voorhand opgehitst. De voetbalgekte slaat toe en er worden met bakken bier, wimpels, mutsen, pruiken, sjaals en vlaggen uitgedeeld. Jupiler bier heet ineens geen Jupiler meer, maar noemt zich nu Belgium…We are Belgium.  Kinderen krijgen in de supermarkten plakboeken en wisselen Panini-voetbalstickers uit. Wekenlange op voorhand wordt er gediscussieerd over het Rode Duivels voetballied, het wel of niet meenemen van Naigolan of over de blessures van Kompany. Samen juichen, samen goal roepen, samen zingen, samen drinken en samen de boel afbreken. Gek hoe dubbel het kan zijn, dat mensen die vorige weken stakend achter de rode linkse vlag aanhuppelden en riepen dat de rijken moesten betalen, zich nu zonder problemen vergapen aan miljonairtjes die achter een bal aanlopen? Voetballertjes die gezwind zo’n Euro 400.000 per week verdienen! Geld dat jan modaal zijn hele leven niet bij elkaar gespaard krijgt. De nieuwe generatie brood en spelen gladiatoren, die als het even kan, met hun centen in Monaco of Panama zitten om de fiscus te ontlopen. In plaats dat ze mee het begrotingsgat vullen, zitten ze eigenlijk in de zakken van de belastingbetaler, dus in onze geldbeugel.  Ook manlief zal maandagnamiddag, als de Rode Duivels hun eerste match moeten spelen, niet voor het tv scherm in de caravan weg te branden zijn. En dan heb je nog na elke match het oeverloze panelgeleuter en het uitmelken in allerlei napraat- en ontleedtelevisieprogramma’s van de beste voetbalstuurlui aan wal. Het is slecht weer aan de kust en de kampeerders exodus komt al vroeg in de namiddag op gang. Terug richting huis, naar de grootbeeld televisie, naar de eigen sofa, het Belgium-Jupiler bier binnen handbereik of naar de kroeg waar zij weer met zijn allen uit hun dak kunnen gaan. De vlaggen en wimpels laten ze hangen tot volgende week, of totdat de duivels eruit geflikkerd worden of misschien tot de finale op 15 juli!

Gelukkig moet ik maandag, als de camping weer leeggelopen is, het dronken geschreeuw van die zwart, geel, rood carnavaleske verklede dikbuiken met horentjes op hun kletskop, madammen met driekleur sjaals en mutsen op en de bijbehorende toeters en bellen op de camping niet aanhoren. Neem het van mij aan : Als je, in de weekend, de doorsnee ‘Belgische vaste staander kampeerder’ over deze camping ziet dwalen, dan lijkt het voor ons klontjesklaar: Het is duidelijk het voorspel van het einde van een beschaving.

 

Sim, 17 juni 2018, Belgische kust, Wenduinen

  •  

Bijlagen:
we are belgium2.jpg (432.3 KB)   

18-06-2018 om 12:26 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (4 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
14-06-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WAT RIJMT ER OP STENT EN OP EEN FLUITJE VAN EEN CENT?
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Als op zaterdagochtend om 10 uur de telefoon rinkelt en ik manlief vanaf het Universitair Ziekenhuis hoor zeggen, dat onze auto gestolen is, nijpen mijn darmen bij elkaar en moet ik de voorstuwende stressdiarree terug naar boven duwen. Er is hoegenaamd geen tijd om eerst die zenuwbagger te lozen.

Ik sommeer manlief dat hij moet blijven staan waar hij staat en dat ik onmiddellijk zijn richting uit kom gelopen. Gelukkig is het hospitaal maar een viertal straten bij ons verwijderd, dus hinkel ik de trappen af, schiet in mijn sandalen, negeer mijn opborrelende darmen en ren mij nog half aankledend de straat uit….

Wat vooraf ging!

Nadat we in de helft van maart van Tenerife terug thuis kwamen, sloeg de vakantiestemming onmiddellijk om. Niet alleen was er hier nog geen spriet zon te bespeuren, was het nog winterskoud en klaagde manlief van een knijpende druk in de borstkas als hij in dit Vlaamse winterklimaat een wandelingetje wou maken. Het zou wel verdwijnen als de temperaturen wat omhoog gingen …

Zoals alle vrouwen stilaan weten, komt een man met een handleiding. Alles gaat volgens hen vanzelf wel over, als je maar lang genoeg wacht! Niet dus..

Ik stuurde manlief dus zonder pardon richting kliniek en na controle bleek dat hij angina pectoris had, een toe geslipte ader.  ‘Dus, mijnheer Vercauteren,het is nu woensdag,  komt U vrijdagochtend zo vroeg mogelijk eventjes binnen. Voor ons dokters is dit ondertussen een routineklusje. Wij dotterden of steken een stent langs de lies of via de pols. U blijft een nachtje over en zaterdagochtend bent U weer een nieuwe, piesofkeek.’ Zal wel..

Alle hulp van vrienden of buren om hem naar het ziekenhuis en terug naar huis te brengen werden door manlief koppig geweigerd. Hij ging zelf met de eigen wagen naar de UZA en zou zelf die vier straten terug naar huis rijden. Ook mocht ik van hem, omdat ik al jaren niet meer gereden had de auto niet terug thuis zetten. Dus die ene nacht kon onze wagen gerust langs de baan blijven staan.

Donderdag hoorde ik rare geluiden in de badkamer. Toen ik de deur opende, viel ik midden in een SM scène. Manlief die met een been op het bad stond en met een tondeuze kreunend in zijn lies zijn schaamhaar uitroeide. ‘Maar schatteke toch, dat doen ze toch in de kliniek!’ ‘Nee, de boel moet er op voorhand af, aan mijn lijf geen polonaise!’. ‘Maar schat, er bestaat zoiets als ontharingscrème, op 3 tot 6 minuutjes kan je alle haar wegschrapen. Kom ga op het bed liggen’. Terwijl ik de crème overvloedig aanbracht, zei manlief dat het net slagroom leek. ‘Schatteke, nu moet je je niet teveel in een seksscène inleven, je stent zit er nog niet in hoor!’ Manlief bleef met een brede glimlach op het bed liggen en na een 6 tal minuten werd zo’n grijze Fellaini krullenbol zonder teveel problemen in een blinkende kale knikker Kojakcoupe herschapen. (Voor de generatie die Kojak niet meer kent: Kojak was een kale Mister Proper look -alike politieagent in een jaren 70 feuilleton.) Fluitje van een cent. En inderdaad wat er na de grote ‘schaamhaarverwijderaarstruuk’ overschoot..fluitje van een….

Dus manlief vrijdagochtend heel vroeg met de eigen wagen richting ziekenhuis.

In de voormiddag al een telefoontje: ‘De operatie was al gedaan, de stent steekt er in en moet je nu eens iets weten, ze hebben het verdorie langs de pols gedaan, lig ik hier nu met mijn blote kl…!’

Tijdens het namiddag bezoekuur opperde ik nog om alsnog onze vrienden te contacteren om hem af te halen, maar steenezelig hield manlief vol, dat hij niets meer wist van de verdoving en dat hij zelf naar huis ging komen. Ik moest hem op zaterdag zelfs niet tegemoet komen…hij voelde zich als herboren!

Dus eventjes opnieuw: Op zaterdagochtend rinkelde om 10 uur de telefoon en hoorde ik manlief vanaf het Universitair Ziekenhuis zeggen, dat onze auto gestolen was. Mijn darmen borrelden en ik  moest de voorstuwende stressdiarree terug naar boven duwen. Er was hoegenaamd geen tijd om eerst die zenuwbagger te lozen.

Ik sommeerde manlief dat hij moet blijven staan waar hij stond, dat ik ofwel een taxi zou bellen of onze vrienden waarschuwen en dat ik onmiddellijk zijn richting zou komen gelopen. Gelukkig is het hospitaal maar een viertal straten bij ons verwijderd, dus hinkelde ik de trappen af, schoot in mijn sandalen en rende, mij nog half aankledend, de straat uit…Onze vrienden jammerenden samen met mij, dat het de dag van vandaag toch wel schandalig is! Het moest toch weer eens lukken, nu die auto voor één nachtje onbemand op straat stond, wat gingen we nu doen, want we hadden onze wagen nodig om de caravan te trekken. Pech, pech, ze zouden onmiddellijk in hun auto springen en richting UZA komen.

Ik was nog geen halve straat uitgesprint of de smartphone ging opnieuw. ‘Schatteke, heumm, heu, sorry, ik was verkeerd, onze auto staat er nog wel hoor, ik zag hem eerst niet staan, hij stond in de schaduw onder een boom en ik vond dat dit niet op de kleur van onze wagen leek …bel de hulpvrienden maar af.’

 Ik had waarschijnlijk toen manlief naar het hospitaal verdween de mannenhandleiding niet goed genoeg bestudeerd en terwijl ik op de pot de zenuwen uit mijn lijf scheet dacht ik nog:

‘Dus wat rijmt er godverdomme op stent of op een fluitje van een cent…juist een chaotische, geopereerde, koppige vent! ‘

 

Sim, 14 juni 2018, Belgische kust, slecht weer Bredene aan zee

 

 

14-06-2018 om 15:13 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (2)
23-04-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MOET ER GEEN ZAND ZIJN?
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Wij zijn best tevreden met ons campingplaatsje in onze persoonlijke zandbak op 10 stappen van het strand en de knalblauwe Middellandse zee.

Links van ons staan Melanie en Michel. Twee oudere kampeerders, die kwamen aanrijden met de allerkleinste denkbare  caravan. De man wilde die aangekoppeld aan de auto op zijn plaats in het zand manoeuvreren. De man had een tweeledige naam,  of hij nu Bernard-Michel, Charles-Michel, of Louis-Michel heette, is ons ontgaan, maar zijn naam werd door het niet opvolgen van Melanie’s aanwijzingen,  tot gewoon “Michel Non”, afgekort.

Ofwel had Michel-nog wat,  zijn hoorapparaat uitgezet ofwel negeerde hij haar bevelen na zoveel huwelijksjaren  bewust. Tot zijn ergernis kon hij toch nooit op goedkeuring rekenen.. “NON Michel, NON, à droite Michel”Non Michel plus à gauche, NON !”. Met een vloeiende beweging duwde hij de caravan pal in het midden van de campingplaats. “Mais non Michel” Melanie was duidelijk niet tevreden met deze opstelling. “Michel terug eruit” De boel terug naar voren, draaien, terug naar achter.  Non bleef Non ! Michel zweette als een otter. De auto loeide, stonk naar verbrande rubber en trok de caravan met patinerende wielen in en uit het mulle zand. Michel draaide de wielen in een halve bocht en duwde de caravan, met opstuivend zand terug naar achter recht de haag in.. “Non Michel en avant,  à  droitdroieete, Michel NON !!” Melanie werd wanhopig, de ganse camping hoorde haar brullen, alleen Michel negeerde haar en deed gewoon zijn zin. Plots draaiden de wielen van het rijdende bed zich vast in het zand . Noch met de auto, noch manueel was er nog enige beweging in te krijgen. Michel kroop uit de auto, overzag het omgeploegde rampgebied, haalde zijn schouders op, vermeed Melanie aan te kijken en zei grijzend, “Voilà !Melanie ça y est, le caravan reste ici”. Melanie had niets meer in de Franse pap te brokken..

Op het plaatsje achter ons staat een Duits echtpaar. De mega grote caravan en dito BMW, kunnen amper tussen de twee hagen die de campingplaatsen van elkaar scheiden. Nog een grotere caravan, was klaarblijkelijk in Duitsland niet te koop geweest. Zonder twijfel krijgen zij die grootheidswaanzin met de moedermelk mee ingezogen. De man roept vanuit zijn campingstoel orders aan zijn vrouw. “Als je de vuilniszak wegbrengt, neem je dan ook ineens de lege flessen mee” en ”schenk mij eens een echte Duitse pint bier in”. Het“Befehl ist Befehl” is zonder twijfel genetisch van overgrootvader, op grootvader, op vader en op zoon overgebracht. Het vrouwtje  rent van links naar rechts. De omgeving ruikt ondertussen naar  Bratwurst met Kartoffeln en op de tafel staat een fles Riesling wijn te wachten.  Buiten het zure donkere brood, dat in een Franse supermarkt gekocht werd, is alles mee uit de Heimat geïmporteerd, want “bei uns ist alles besser” ! Als haar Obersturmführer na de maaltijd op de schlagers van Heino snurkend wegzakt, kan zij eindelijk vlug een hazenslaapje doen. Haar vakantie verschilt in niets met haar geterroriseerde Deutsche huishouden thuis.

Een goedbepakte wielertoeriste komt aangereden en claimt de plaats rechts van ons.  Een mooie jonge, lieve Franse meid, alhoewel manlief vindt dat zij een joekel van een kont heeft. Wat haar, volgens mij, een hoop zadelpijn bespaart. Als ze eventjes later de hulp van manlief  inroept om de stroomaansluiting te vinden, veert hij onmiddellijk recht om de redder in nood te spelen. Hij plugt haar elektrisch in en grinnikt, “voor sommige dingen heb je een man nodig hé?” Het Françaisje lacht wat verlegen terug. Hij volgt het opstellen van het iglo tentje op de voet. “waarom zet ze die tent nu in de volle blakende zon, terwijl ze binnen een uurtje in de hoek,  schaduw van de boom heeft ?””Kijk alleen een paar teensletsen voor de tent  en één handdoekje,  dat is wat anders dan jouw volle kleerkast hé!  Met een vrouwelijke sneer,  toom ik zijn bemoeizucht onmiddellijk in. “Laat dat kind toch doen wat ze wil op haar eigen grondgebied en stop met je commentaar.” Hij rekt zich uit en gluurt tussen en over de haag, met het resultaat dat hij ’s avonds een kramp in zijn nek krijgt. “Juist goed”Ik gniffel en begrijp wel, dat nieuwe borstels  weliswaar beter keren, dan dat er afgestoft moet worden met een oude grijze plumeau, maar hij moet nu ook weer niet overdrijven met de hulpvaardigheid en het mini machogedrag. Als ’s avonds de mademoiselle, haar doos ravioli warm maakt op haar éénpits gasbrandertje, is hij best tevreden met zijn oudere kokkin, die de caravan en voortent lekker naar ratatouille met lamsbout laat geuren.

Recht voor ons, bijna op het strand,  staan er kleine huisjes, die in de maanden juli en augustus, voor astronomische bedragen verhuurd worden. In één van die huisjes zit een Nederlands gezin, met een tweeling van een jaar of 4.  Twee Hollandse ettertjes die van ’s morgens tot ’s avonds huilen en gillen omdat ze hun zin niet krijgen. Papa heeft zich al snel in vakantiemodus gezet en laat mama alleen voor de dubbele opvoeding opdraven. De vlasblonde tweeling is alleen uit elkaar te houden, als ze al aan je voorbij zijn. Alle twee dragen ze een knaloranje voetbalshirt , de éne  met Robbe en de andere  met Van Persie op de rug. Beiden hebben ze een veel te grote knaloranje Brasilia 2014 pet op, een souvenir van het in juni gespeelde WK. Bij het éne broertje schuift deze pet steeds irriterend over zijn ogen, terwijl het bij de andere lijkt alsof ze boven op zijn oren vastgepind is, zodat hij op een mini menselijke versie van Djumbo de vliegende olifant lijkt.  Op het strand gaat het huilen, stampen en gillen onverminderd voort. Er staan twee identieke emmertjes, gietertjes, autootjes en schepjes naast elkaar, maar  toch lijkt het speelgoed van de andere helft veel leuker. Zij huilen omdat papa gaat zwemmen, gillen omdat, als ze met mama pootje baden er een golf tegen hun billen aankletst, en jammeren als de éne het emmertje van de andere dreigt af te nemen. Je weet niet meer wanneer het gillen van de pret overgaat in huilen om aandacht. Mama heeft een dik buikje. Ofwel heeft zij het vet van haar dubbele bevruchting er nog niet afgetraind, ofwel zit er daar al een derde krijser, in de startblokken, om na een maand of zes de bende lievertjes te vergroten. Papa ligt lekker onbekommerd te zonnen en laat het vaderschap aan zich voorbij gaan.

Als het ijscokarretje met getoeter en een geroep van “Chouchous, café,beignets aux pommes, glaces et boissons fraîches”hun richting uitkomt,  gaan de twee vingertjes deze richting uit. Mama schudt nee. Het driftig stampen en huilen begint opnieuw. Papa draait zich gestoord op zijn andere zijde en slaapt verder. Mama opent snel een pak en eventjes is het stil als de twee bekjes synchroon op chocolade koekjes knabbelen. Je kan er je klok er op gelijkzetten als vroeg in de avond  in hun bungalow het gekrijs opnieuw begint. Douchetijd voor de tweeling. Als ze even later allebei roze geboend in lichtblauwe pyjama’s op het terras van het huurhuisje,met de lego blokjes spelen, lijken het net twee engeltjes. Na tien minuten echter ontsnappen ze aan mama’s aandacht en lopen ze gillend, in het zand schuivend  en met modder gooiend achter elkaar aan.  Papa laat zich niet zien. Het vrouwtje wilde kinderen, hij wilde ze wel maken, punt.  Mamaziet er moe uit. Ik weet wel zeker dat zij na veertien daagjes Franse kust met plezier haar twee-eenheid in de armen van oma en opa zal duwen, om dan eindelijk haar vakantiestress te verwerken, als puber-papa dan al haar aandacht niet opeist !

Als we van het strand komen, is de Franse juffrouw met de grote derrière opgekraamd en verliest de rechtse campingplaats voor manlief alle interesse.

 ’s Avonds komen er nieuwe campinggasten aangereden. Twee jonge Duitse vrouwen draaien hun kleine omgebouwde bestelwagen zonder problemen achterwaarts in het mulle zand. Zij stampen rond hun camper en vinden, zonder hulp van manlief, de elektriciteitsaansluiting. Twee geen heel jonge groene blaadjes meer, die niet van Mutti geleerd hebben, dat campinggasten, elkaar  normaal een goede dag of een smakelijk eten toewensen. Ze gaan volledig in elkaar op en negeren de rond hun residerende  omwonenden.  Sarcastisch vermeld ik eventjes aan manlief, “dat hij nu zeker moet oppassen, met over de haag naar die twee onbeleefde zuurpruimen te gluren, want dat dit wel eens een dubbele stijve nek zou kunnen opleveren”.

Ik moet me echter geen zorgen maken, want beide Deutsche Freundinnen knuffelen elkaar en hebben totaal geen interesse in hetero mannen, en al zeker niet in een senioren exemplaar.

 

Sim, le Boucanet, Languedoc-Roussillon  september 2014

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

23-04-2018 om 09:47 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
20-03-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE SCHAAMTE VOORBIJ!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Ik las deze ochtend in de krant dat de ex-directrice van de daklozenorganisatie Samusocial een ontslagpremie van E 280.000 eist.

Eventjes recapituleren: Deze socialistische graaimadame had zichzelf behoorlijk verrijkt met geld dat voor de daklozen bestemd was. Nadat dit jarenlange schandaal in de openbaarheid kwam, werd zij, overdekt met pek en veren, de grabbellaan uitgestuurd. Opgeruimd staat netjes, dachten de Belgen. Maar blijkbaar vinden zulke verdorven sujetten schaamteloos een advocaatje, die zonder rode kaakjes een graantje van een eventuele ontslagpremie willen meepikken. De schaamte voorbij…

Even straf vond ik het artikeltje in de krant over Mayeur.

U weet wel, deze PS ex burgemeester van Brussel, die samen met de gewezen Samusocial directrice allerlei fictieve vergaderingen bijeenfantaseerde en er zich rijkelijk voor liet betalen. Deze Mayeur opent een eigen consultancybureau met als hoofdactiviteit  ‘financieel beheer en analyses’. Zou U door zo’n leugenbeest uw geldstromen willen laten analyseren?  Wie weet wat voor fantoombedragen U mag ophoesten! Tenzij U natuurlijk zelf niet helemaal recht in de poenschoenen staat en U bewust zo’n jokkebrok opzoekt om de centjes onder de belastingsradar te houden.

En dan hebben we nog die Gentse ex bankdirecteur Piqueur, die grote sier hield met het kapitaal van zijn nietsvermoedende Optima bank spaarders. Hij zou, volgens de rechtbank, 20 miljoen euro, waarmee hij destijds akkoord was als garantiestelling, van zijn persoonlijk vermogen aan de failliete bank moeten terugstorten. Hij reageerde heel teleurgesteld. Hij betwijfelt, zonder ook maar iets van plaatsvervangende schaamte, dat hij zijn eigen appeltje voor de dorst ook maar ooit zal terugstorten…

Maar de kers op de graaicultuur- taart kwam toch van onze noorderburen. Plots stond er in de krant dat de topman van de ING bank, Ralph Hamers, een salarisverhoging van 50 procent kreeg. Hij bleek volgens de gangbare normen heel erg onderbetaald te zijn in vergelijking met andere banktopmannen. Van zo’n luttele 2 miljoen euro, zou zijn loon eventjes tot 3 miljoen euro opgetrokken worden.  Het was zelfs schandaalnieuws op alle Belgische journaals. Hoe gaat dat dan in zijn werk? Stond de ING Hamers dan tussen zijn bankiersvriendjes op het green van de golfclub een balletje te slaan en kwamen dan de verhaaltjes los? Zei één van zijn golfmakkers dan tussen neus en lippen, dat hij straks na het partijtje niet kon nablijven, omdat zijn dochter 18 werd. Dat hij de 350 genodigden niet mocht laten wachten. Dat hij aan zijn echtgenote beloofd had om nog langs de Porche-boer te gaan en dat hij het roze cadeautje voor zijn jarige dochter eigenhandig moest voorrijden.  En ach, dat hij toch ergens met die bonusmiljoenen moest blijven. Luisterde Hamers ademloos naar de verhalen van zijn andere golfgabber, die hem vertelde dat zijn vrouw de vakanties in hun Toscaanse wijnkasteel meer dan beu was. Dat hij volgende week eventjes naar Malaga overwipte om er een villaatje te kopen, omdat hij toch ergens die gratificatiemiljoentjes aan moest uitgeven. Vond die ING topman plots dat hij heel sterk ondergewaardeerd was?

Hoe begint men aan zo’n onderhandeling? Hamert Hamers telkens, bij elke bestuursvergadering, op dit feit? Legt hij uit, dat hij datzelfde jaar zo’n 1000 administratieve ING krachten buiten gekegeld heeft en dat dit een flinke slok op de loonsborrel scheelt. Dat hij er misschien nog een honderdtal gaat uitflikkeren, want dat de simpele spaarder via internetbankieren toch alles zelf doet en hiervoor zelfs nog wat aan de bank betaalt. Dat er dan misschien voor hem nog wel ergens een salarisverhoging inzit? Bespreekt de Raad van Bestuur dan een mogelijke aanpassing van de gebruikelijke 2 procent? En wie laat dan het bommetje vallen dat de topman wel 50 procent aanvulling zou verdienen? Hamers zelf?  Enfin bravo voor de Nederlanders. Door de publieke, maatschappelijke en politieke reacties in allerlei kranten, op Facebook en op Twitter, heeft men dan toch beslist om Ralphje zijn huidige loon niet met de helft op te trekken. Hij mocht op het aambeeld hameren zoveel hij wou. De ING aandeelhoudersbeslissing kwam zelfs op de Vlaamse televisiezenders en werd door licht smalende nieuwsankers voorgelezen. Als zulk graaischandaal door onze noorderburen de kop ingedrukt wordt, moeten de Belgen hier dan geen lesjes uit leren?

Ik kan me voorstellen hoe bedrukt deze ouderwetse graaitopman zich gevoeld moet hebben, toen hij ’s avonds thuiskwam. Rukte hij, vol woede, de brochure over de Venetiaanse pallazio’s en de Toscaanse wijnkastelen uit de handen van zijn echtgenote? Belde hij, vol nijd, naar de Malaga projectontwikkelaar om zijn planning op hold te zetten en verscheurde hij de 450 uitnodigingen voor de viering van zijn riante opslagje…

De schaamte voorbij..

Ik stel voor, dat wij bij al deze schaamteloze graaidieven, vermits het toch een hype is, de wangetjes diep purperrood tatoeëren. Voor het leven getekend met een schaamblos!

 

Sim, met schamel pensioentje na 40 jaar werken.  Edegem 20/3/2018

 

20-03-2018 om 12:21 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
02-03-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE POLITIE, UW VRIEND!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Hebben jullie maandagavond ook de aflevering van ‘POLITIE 24/7’ op één gezien? Het is een realityreeks over het reilen en zeilen bij de Antwerpse politie.

Het geeft een goed beeld van hoe en wie er allemaal met onze veiligheid bezig is. Voor ons is er iets te weinig ‘law and order’- werk en we storen ons een beetje aan het pampergeleuter, maar misschien is dit wel het resultaat omdat het politieapparaat weet dat ze gefilmd worden. Maandagavond schaterde ik me bijna van de sofa! Een jong studentenmeisje had door haar badkamerraam aan de overkant van de straat een masturberende exhibitionist bezig gezien. Ze was geschrokken en had prompt haar moeder om raad gebeld. Die raadde haar aan onmiddellijk de Antwerpse politie te bellen. Twee vrouwelijke agentes kwamen ter plaatsen om het meisje gerust te stellen en een proces verbaal op te maken. Ze vroegen om een mogelijke beschrijving van die masturberende ‘lullevent’, was hij jong, was hij oud en welke kleding hij aanhad.

En toen kwam de vraag: ‘Kan U zijn geslachtsdeel voor ons beschrijven?’ Het meisje schokschouderde en trok haar neus in een rimpel. ‘Neen, ik was erg geschrokken, zijn broek hing ergens onderaan en ik heb direct de overgordijnen toegetrokken!’ ‘Ja, maar de beschrijving van zijn geslachtsdeel kan wel van belang zijn, als we die exhibitionist nog eens ergens op heterdaad betrappen’, reageerde de politieagente.

Hoe beschrijf je het geslachtsdeel van een masturberende man?  Zeg je dat zijn penis groot en dik was en fier rechtop stond tijdens het rukken? Had hij een  verfrommeld garnaalpiemeltje dat moeite had om klaar te komen of had zijn jongeheer de vorm van een banaan met een besneden knikje om achter het hoekje te schieten? Was het schaamhaar van die viespeuk blond, ros of grijs of had hij een zwart Afrikaans kroezelkopje? Had hij van die weggeschoren haarloze glimmende biljartballen of had hij zulke lange zwierteelballen die bijna tot tussen zijn knieën schommelden?

Neen, het meisje schudde haar hoofd, ze had alleen zijn op en neerbewegende hand gezien…Een wat volwassen vrouw zou het badkamerraam openen en geroepen hebben: ‘En lukt het, of moet ik een beetje komen helpen?’ Gegarandeerd was die rampetamper zijn hoogtepunt volledig verstoord geweest en zou zijn leuter dan in zijn hand verschrompeld zijn.

Maar zulke openbare zedenrukkers weten meestal hun slachtoffers heel goed uit te kiezen, hun prooien moeten schrikken en dat is voor hun de ultieme kick!

De twee politieagentes bleven bij de studente nog wat kwebbelen, vroegen haar of ze eventueel slachtofferhulp moesten inschakelen om efkes te praten, dit alles waarschijnlijk om de gefilmde opnametijd vol te krijgen… Enfin wij hadden goed gelachen en vonden deze aflevering grappiger dan alle komische Gaston en Leo herhalingen en humoristische pogingen die er de laatste tijd op de televisie te zien waren.

Dinsdagochtend stond manlief onder de inloopdouche. Toen hij zich begon af te drogen, heb ik mezelf op schaamhoogte geposteerd. Hij bekeek me wat vragend: ‘Wat ben jij aan het doen?’ Ik verzekerde hem, dat als hij later eventueel tijdens een Alzheimerlight moment, met zijn broek op zijn enkels, ergens ten velde zou rond strompelen, ik dan toch tenminste zijn handeltje zou kunnen beschrijven.

Hij schaterde het uit en de waterdruppeltjes wipten van zijn machinerie. Terwijl hij zijn onderbroek omhoog hees zei hij: ‘Zo’n plezante zottekes, zoals jij, maken ze de dag van vandaag niet meer hoor!’

 

Sim,  27/2/2018  Costa del Silencio

 

 

 

02-03-2018 om 17:44 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
20-02-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EERSTE MIRAKEL VAN SIM DUIDELIJK MISLUKT
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Ach ik geef grif toe dat mijn eerste mirakel volledig de mist ingegaan is. Ik die dacht dat er geen Goden, godsdiensten, graaipolitici en criminelen meer zouden zijn, moest zelfs de dag nadien spijtig genoeg vaststellen dat de wereld onveranderd was gebleven. De kranten stonden vol artikels over de losgeslagen advocatuur. De ene sensatiezoekende advocaat stelde zijn boek voor, waarin hij beschreef hoe hij hopelijk de Belgische numero uno kelderkindermoordenaar Dutroux vervroegd zou proberen vrij te krijgen. De Belgen steigerden. De schrijvende jurist schrok van de burgerreactie en vraagt nu bescherming, waarschijnlijk nog betaald door de belastingbetaler. Een andere spektakelraadsman trachtte, op de eerste dag van het proces tegen een mislukte laffe bommengordel- terrorist, een echte bom te leggen onder deze rechtzaak, door vrijspraak voor zijn cliënt te eisen door procedurefouten. Heel België gonsde van verontwaardiging. De advocaat schrok vervolgens omdat hij openlijk uit alle hoeken, zelfs van de minister, kritiek kreeg en er haatberichtjes in zijn mailbox binnen vielen. Wat had die man nu verwacht dat heel het land zijn, uit wanhoop uitgeplozen, foutrapportje met applaus zou onthalen? Het procedurefoutadvocaatje reageerde verbolgen van op zijn vakantieadres. In welk skioord en op wiens kosten deze jurist nu ergens van de bergen afskiet is niet meegedeeld, want volgens zijn eigen zeggen verdedigt hij de terreurgozer gratis en voor niets??? Hij wappert nu met het zinnetje “scheiding der machten” en hoopt met zijn roem en glorie aandachtzoekende daad nu opgenomen te worden in het rijtje van de meest vermaarde advocaten! Ik denk echter dat hij een totaal verkeerd cliënteel gaat aantrekken…

Enkele uren later gonsde de nieuwsberichten opnieuw over de Brusselse Partie Socialistenschepen. De ex schepen van informatica had een miljoenenconsultancycontract voor een vzw Gial opnieuw voor onbepaalde duur ondertekend. De directeur van dit vzw informaticabedrijfje, had zichzelf als zelfstandige ingeschreven en incasseerde met deze socialistische overeenkomst al 18 jaar lang, 1000 Euro per dag. Voor jullie, die nu denken dat ik het verkeerd opgeschreven heb zal ik het eventjes herhalen. Al 18 jaar lang, zond deze zelfstandige CEO, van deze Vereniging Zonder Winstoogmerk, elke dag een factuurtje van plus minus 1000 euro naar de stad Brussel!! Als jullie weten dat diezelfde socialistische partijen al jaren zogezegd ijveren voor de arbeider, voorvechters waren voor onze lonen en pensioenen, en nu ons nog steeds willen laten geloven dat zij er voor de werkmens zijn, dan vraag ik mij af of deze vrouwelijke Brusselse schepen nog wel enig realiteitszin heeft als zij komt vertellen dat zij dit toch een billijke vergoeding vindt…In ons land moet een doorsnee gepensioneerde, een invalide of een werkmens rondkomen met zelfs minder dan 1000 Euro, per maand! En dan moeten we op dit inkomen nog een flinke belastingaanslag betalen om zulke koekoes te onderhouden! Hebben politici totaal geen notie meer van wat er in de wereld gebeurt of leven die soms in een ander universum?

Ik las daarstraks een hele goede quote van Marc Twain op facebook:  Politici en pampers moeten regelmatig vervangen worden en steeds voor dezelfde rede: SHIT.

En als genadeslag voor mijn eerste mirakel, zag ik op TV, dat de huidige paus, Paus Paulus VI nog dit jaar heilig gaat verklaren! We spreken hier van de paus die tussen de jaren 60 en70 abortus en anticonceptie, zoals het condoom verbood. Die man heeft bloed aan zijn handen. Hoeveel meisjes werden door zijn kronkel naar engeltjesmaaksters doorgestuurd? Hoeveel HIV- en Aidsslachtoffers heeft die op zijn geweten? En zo’n sujet gaat de katholieke kerk heilig verklaren. Moet men om heilig te worden verklaard niet één of ander mirakel of wonder verricht hebben? Natuurlijk zal men wel weer één of andere non vinden, die komt getuigen dat haar borstkanker volledig verdwenen was omdat zij een nacht met het fotootje van die jandoedel op haar borst geslapen had. Of een priester wiens prostaatvergroting daardoor miraculeus gekrompen was, waar hij het fotootje tijdens de slaap neerlegde, laat ik aan jullie verbeelding over. ’t Zal er zalig worden op die wolk daarboven met Moeder Theresa en al die heilige rakkers…ik wou de a nog vervangen in een u, maar misschien zijn er een aantal bij die hun wiwi nog nooit hebben durven aanraken.

Enfin, ik ben volledig goddeloos en als ik ooit bemerk dat God, hij of zij wel echt zou bestaan, dan zal ik er met de meest grote bocht omheen lopen. Ik houd hij of zij verantwoordelijk voor minstens de helft van alle beschreven shit in dat horrorbijbelboekje. Als je de ogen toeknijpt voor alle onheil, onrust, honger, ziekte en oorlog in de wereld, dan vind ik dat je een enorme rotvent of  een hufterin moet zijn om er de facto nooit iets aan te veranderen.

Dus als mijn eerste mirakel al geboycot werd, denk ik niet dat er spijtig genoeg een tweede poging in zal zitten.

 

Sim, 20 februari 2018    Costa del Silencio, Tenerife

 

 

 

20-02-2018 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
14-02-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HET EERSTE MIRAKEL VAN SIM
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Ik las deze week in de krant dat de Kerk het 70ste mirakel van Lourdes aankondigt. Een zwaar invalide rolstoelnon zou in 2008, na het bidden in Lourdes voor het beeld van de maagd Maria, een warmte in haar lichaam gevoeld hebben. Zij gooide haar medicatie over de haag, flikkerde haar rolstoel in de hoek en zou plots op miraculeuze wijze genezen zijn verklaard! Eigenaardig dat dit mirakel nu weer juist bij een non terechtkwam. Ik denk dat ze de bankgegevens van deze kloosterlinge eens duchtig moeten uitpluizen want dat er voor 2008 wel ergens een pauselijke Vaticaanbedragje tussen de overschrijvingen te vinden zal zijn met de opmerking ‘mirakelstunt’!

Hoe kan je aan al die miljoenen, sinds hun jeugd geïndoctrineerde kaarsjesdragers, die jaarlijks wanhopig  in Lourdes om genezing komen bidden, uitleggen, dat die Heilige Maagd er zomaar willekeurig eentje uitpikt om wat mee te experimenteren? De kans dat ze juist haar genezend oog op jou zou laten vallen is nog miljard keer kleiner dan dat je ooit met de loterij de euro-millions zou kunnen winnen.

Moest ze nu al de gehandicapten, invaliden of zwaar zieke mensen, die dagelijks op een brancard voorbij het plaasteren beeld geduwd werden, in een rolstoel biddend voorbij reden of op krukken door dat geïmproviseerde grotje strompelden, daadwerkelijk genezen hebben, dan zou je maar juist van een mirakel kunnen spreken. Als ze effectief, uit deze biddende menigte, nu het 70ste  geval van ziekenfonds- en invaliditeitsoplichters, denkbeeldige zieken en hypochonders  had kunnen halen dan mocht de katholieke kerk volgens mij ook mirakels aankondigen. Maar nu, om de zoveel jaar en tussen de miljoen bezoekers eens een genezend bedevaartmirakel uitlokken, dat is toch peanuts! De kaarsen- wijwater- en heiligenbeeldjesverkoop brengt wel geld in het katholieke laadje, maar mensen willen toch ook na hun investering wat meer resultaat zien! Behandelt die (Onze) Lieve Vrouw Maria alleen lichamelijke klachten of kunnen ook gewezen misdienaartjes, met een verkrachtingstrauma, haar hulp inroepen? Wat gaat er dan door haar heen als zo’n pedopriester-, misbruikpastoor- of  kleuterneukerbisschopslachtoffer, samen met zijn brandende kaars en zijn gebed ook eventjes zijn verhaaltje in het namaakgrotje aan moeder Maria komt doen?  Gaat ze die, voor het leven getraumatiseerde verneukte mensen ook helpen of gaan er nu bij haar allerlei alarmbellen af? Krijgt zij het plaasteren koud zweet als ze aan haar eigen zoon denkt, die zo’n 2000 jaar geleden ook ineens zulke wartaal begon uit te kramen? Dat hij de vrucht was van een onbevlekt ontvangen maagdelijke moeder en een goddelijke spermatozoïde, dat hij water in wijn kon veranderen, dat hij brood uit de bomen kon pukken, dat hij met de vissen kon praten en dat hij over water kon lopen. Zulke onzinverhalen waren natuurlijk een pak cooler, dan aan zijn vrienden te moeten vertellen dat hij een bastaard zoon was van een overspelige ontrouwe timmermansvrouw. Misschien dat haar zoonlief tijdens zijn kinderjaren ook wel iets dergelijks meegemaakt had!

Als je in de wereld om je heen kijkt en beseft wat er allemaal gebeurt, zijn er dan nu in de 21e eeuw nog mensen die daadwerkelijk geloven dat er op één of andere wolk een heilige familie huist? Dat die goddelijke bloedverwanten alles zien en iedereen horen en er blijkbaar een sadistisch genoegen in te scheppen om de mensheid zo te zien aanmodderen. God, Allah, Jehova of hoe ze ook mogen heten, vinden het klaarblijkelijk meer dan goed dat al die gelovigen, elkaar de kop inslaan. Ze vinden het blijkbaar heel amusant dat er ergens ver nog zo’n clubje is dat constant tegen een muur loopt te klagen en dat een andere vereniging minstens één keer in hun leven toertjes rond een steen moeten lopen. Ze vinden het allicht best grappig dat nog een ander team wanhopig de plaasteren beelden in Lourdes, Fatima of Scherpenheuvel aanbidt. Of het goddelijke beeld nu op een sokkel staat, aan een kruis hangt of totaal niet uitgebeeld mag worden, mensen brengen nog steeds bakken geld en goud naar al deze sprookjescharlatans om toch maar gehoord of genezen te worden of om straks zeker te zijn van een plaatsje in het denkbeeldige hiernamaals.

Dus nu genoeg gekakel over dit Lourdesmirakel.

En daarom nu het eerste mirakel van Sim!

Straks ga ik slapen en als ik dan morgen mijn ogen open, zal de wereld er hopelijk totaal anders uitzien. Er zullen geen goden, godsdiensten, hemel en hel meer zijn, geen pedofielen, geen criminelen, geen graai- en kakelpolitici, geen klootjesvolkpresidenten, geen tirannen, geen godsdienstterroristen, legers en soldaten.  Alle kerken, moskeeën en synagogen zullen in concertgebouwen, scholen en jeugdopvangcentra veranderd zijn en bedevaartsoorden worden aqualands of pretparken. Iedereen, zelfs de zwaarst geïndoctrineerden , zullen eindelijk beseffen dat ze maar één leven hebben waar ze ten volle van moeten genieten. Dat, at the end, gedaan ook daadwerkelijk gedaan is. Dat we elkaar na de dood nooit meer zullen terugzien, dat er geen zieltjes naar de hemel opstijgen, dat er geen reïncarnatie bestaat en er ginds boven geen 72 neukmaagden meer wachten!

 

Sim, 14/2/2018  Costa del Silencio

Ik ben benieuwd naar morgenvroeg! Als mijn eerste mirakel een succes blijkt te worden, dan gooi ik er daarna misschien een tweede tegenaan…

14-02-2018 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
06-02-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.VLAAMS TELEVISIEAANBOD VOOR GEESTELIJK GESTOORDEN...
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Kunnen jullie nog een drol leggen zonder je smartphone,  Instagram, Facebook of Twitter te controleren?  Doen jullie ook telkens mee als er weer eens een nieuwe hype op het internet circuleert? Bv een emmer ijsklontjes over het hoofd kappen, een wasgeltablet in je mond laten smelten of zoals nu recent, een hele hete peper in je mond nemen? ? The Eat It or Wear It Challenge. 2. Try Not to Laugh. 3. The Whisper Challenge. 4. Speed Drawing. 5. Touch My Body. 6. Chubby Bunny. 7. Innuendo Bingo. Zijn enkele vorige hypes die op het internet circuleerden. Jullie deden toch allemaal mee? Zijn jullie nu niet alleen aan alcohol, drugs en seks verslaafd maar tevens volledig in de ban van jullie telefoontje, zodat jullie, Tournée minerale, een maand zonder vlees of een maand zonder zeuren en klagen prachtige initiatieven vinden? Of wachten jullie massaal op een technologische expert of een IT intellectuele nerd die alle verslavende app’s eventjes, voor jullie, voor een paar weken kan blokkeren, omdat de demarche niet uit jullie eigen hersens opborrelt?Houden jullie je werkelijk bezig met al dat infantiel gedoe? Maken jullie ook nog massaal foto’s en filmpjes, die dan op kleuterniveau bewerkt worden? Niet moeilijk dat televisiemakend Vlaanderen denkt dat wij een bende geestelijk gehandicapten zijn. Nu zenden ze al jaren herhalingen van herhalingen uit en trakteren ze ons telkens weer op opnieuw gerecycleerde programma’s! Soms worden, alle onder contract betaalde, Bekende Vlamingen opgetrommeld om onverstaanbaar door elkaar roepend en hysterisch lachend, zichzelf of elkaar te amuseren. Ze hebben tegenwoordig zelfs het lef om aan de kijkers te vragen om zelf enige plezante mail of You Tube filmpjes door te sturen. Al deze recyclageprogramma’s worden dan aan elkaar geleuterd door één of andere van het schab afgehaalde presentator of een stand up nieuwkomertje. Nog eventjes en ze beginnen aan de zwart/wit fragmenten van de jaren vijftig. Misschien dat ze voor de dementerende rusthuistelevisiekijkers, snel voordat deze de pijp uitgaan, nog  ‘Schipper naast Mathilde’ kunnen inkleuren en als nieuw uitzenden.

Wat denken die televisiezenders van hun kijkers, als ze een programma maken met een paar idioten, die ze in een Big Brother huis opsluiten en waar een kluitje onderontwikkelde uit balans geraakte comakijkers zit te loeren hoe deze randdebielen, eten, slapen, zich wassen, douchen en zelfs masturberen.  

Al meer dan 25 jaar broeden scenarioschrijvers op ‘Thuis-en Familiesoaps’. Alles is de revue al gepasseerd. Huwelijk, geboortes, overspel, incest, pedofilie, transgenderproblematiek, moord en doodslag, waarbij je eigen familie toch uit een clubje saaie triestige stameltypes lijkt te bestaan.  Begrijpen jullie ook, dat er mensen zijn die al meer dan twintig jaar, elke dag opnieuw, naar dezelfde soaps kijken. Ze kennen de ‘C-soapacteurtjes-would be- Bv’s’ beter dan hun eigen moeder, broer, oom, tante of neefjes. De soapfanclub kan zelfs met hun televisiefamilie een dagje in één of ander pretpark doorbrengen of voor een weekje op een georganiseerde cruise wegvaren!

Hoe wanhopig kan je zijn, als je een televisiezender een partner voor je laat uitzoeken in programma’s als  ‘Boer zoekt vrouw’ of ‘Blind getrouwd’?

Nog verder gaan de kijkcijferzoekers om bestaande koppeltjes op een ‘Temptation island’ te droppen tussen strakke-tieten snollen en fors gebouwde bodybuildertypetjes, die als verleiders, op een paar wilde avonden, de boel uit elkaar moeten neuken.

Hoe mediageil kan je zijn om aan zulke uitzendingen deel te nemen? Hoe krijg je de mensen zo gek? De kijkers die zich met zulke programma’s verkneukelen, zijn toch regelrechte ordinaire voyeurs?

En op alle zenders klutsen, mixen, bakken en braden de kookgoeroes de klok rond. 

Niet moeilijk dat de jeugd het stilaan voor bekeken houdt en lachend Netflix enz binnenhaalt.

Enfin, ik wil maar zeggen, het gaat overal van kwaad naar erger: welkom in de kleutermaatschappij!

 

Sim, Costa del Silencio Tenerife   6 februari 2018

Helemaal niet blij met het televisie aanbod.

 

06-02-2018 om 17:35 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
28-01-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.#TATTOEDELOE
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Als de passaatwinden hier weer over de Teide denderen en de palmbomen aan de Costa del Silencio heen en weer schudden, zodat de papegaaiennesten er bijna uitschudden, rijden wij meestal naar het meestal windstille, Los Cristanos of Playa de las Americas om op een terrasje mensjes te gaan kijken. Het is overduidelijk het ‘seniorenoverwinteringsseizoen’. Overal wandelen gebruinde grijze koppetjes. Buiten een paar dikbuikige Britse zonzoekers is het overgrote deel van de promenadewandelaars de gepensioneerdenkaap al ruim voorbij. Nu schuifelen meer dan 75 jarige piraten, antieke versies van de Jack Sparrow/Johnny Depp look alikes, met onder hun schipperspet zo’n uitgerafeld grijs staartje, de armen en benen volledig vol getatoeëerd met ankers, papegaaien en schepen, stapje per stapje voorbij. Naast hun lopen de zongedroogde oude besjes, met de aan één kant weggeschoren roze, blauwe en groengeverfde haren. Jullie lezen het goed! Roze, blauw en groen! Het purpergespoelde, gepermanente oude wijven kapseltje is volledig uit de mode. Wat later zie je deze, van chocoladebruin leder geworden dametjes, in monokini met reetveter tangaslip, zich met zonnebrandolie insmeren liefst met hun voorkant naar de wandeldijk gericht, zodat de wandelaar zich kan vergapen aan hun borstjes die permanent naar hun zandtenen wijzen. Ze laten zich dan neerzakken op het strandstoeltje naast hun man, die met een buik als de Mont Saint Michel op het ligbed ligt te ronken. En dan heb je nog die bende, het in de breedte uitgedijde Britse crapuulvolkje. Nu heb ik zelf geen strak afgetraind  mager lichaam meer, en een groot aantal vriendinnen heeft een senioren matje meer, maar er is wel degelijk een groot verschil tussen wat overgang- en  oudere leeftijdsvet dat blijven vaststeken is en de obesitas kilo’s, die deze, meestal nog jonge mensen al met zich meeslepen. De meeste zijn jonge vrouwen of een iets oudere generatie, in de steek gelaten, waarschijnlijk alimentatieparasiterende ladies. Ze zijn moddervet en vol gekliederd met Chinese inkttekeningen. In vol ornaat waggelen ze over de promenade. Dit soort troela’s heeft blijkbaar nooit last van plaatsvervangende schaamte als ze zich zo in hun half blote flikker aan een restauranttafeltje, tussen de eters, laten neerploffen. Ze zijn misschien nog in de veronderstelling dat ze een Spaanse kelner kunnen versieren en ze roepen de mannen aan met: “Hé lovely boy, of handsome”. Ze kappen zich vol met English breakfast, halve liters bier, glazen sangria  en torenhoge smeltende ijsjes. Ze dragen veel te krappe shorts waarvan de rits steeds een stukje naar beneden open gekropen is en de knoop bovenaan op springen staat. Hun spaghettiband-shirtjes spannen dapper rond het vol gekraste fort. Soms lopen ze bijna half naakt tussen de wandelaars, met alleen een bikinibovenstukje dat amper de voorgevel bedekt. Ze pronken met een mini, minirokje, dat vooraan steeds naar beneden getrokken wordt. Je hoort en ziet de monsterbillen met roodmakende smetsmakken tegen elkaar wrijven. Naast hen loopt dan soms zo’n volledig T-shirtloos mannekesblad met een Nainggolan-kapsel wat verveeld rond te schuifelen. Heel deze uitmonstering is louter en alleen om, de anders in Engeland, volledig bedekte tatoeages nu eindelijk te kunnen showen. Voelt het ook niet een beetje als exhibitionisme, als bij de seks, van op zijn borst of armen steeds opnieuw die vier à vijf getatoeëerde kinderennamen je aanstaren. Wat gebeurt er dan, als je de naam van je geliefde op je armen, borst of rug liet in inkten en de romantiek plots overwaait? Laat je dan de boel weg laseren of vind je het wel kunnen dat je nieuw lief telkens bij een wipbeurt met je ex geconfronteerd wordt? Dat neukt tot niet prettig, denk ik dan maar. Dat de UK er nog steeds niet aan gedacht heeft om zo’n club vol getatoeëerde vette vrouwtjes naar het IS-front te sturen, de vijand ging gillend lopen, zonder ook maar één schot te hebben gelost. Als dan straks zo’n verloofde of man van zulk vol getekend mini nijlpaardje voor de rechtbank moet verschijnen omdat hij grensoverschrijdende smsjes stuurde en zijn hand op een strak lelieblank(leliewit moet men nu in Nederland schrijven en zeggen!) knietje van één of andere #Metoo secretaresse gelegd heeft en er zachtjes in geknepen heeft, moet zo’n rechter deze man dan niet begripvol vrijspreken?

Ach ik denk dat dit jaar de meeste mannen niet meer reikhalzend uitkijken naar de Oscaruitreiking. Vorige jaren zag men de, toen nog niet tot het #metoo-besef gekomen, actrices half naakt over de rode loper schrijden. Doorkijkbloezen, met extra donkerbruin gekleurde tepels, die als gedroogde pruimen door de tule moesten piepen, waren bijna het verplichte uniform. Vrouwen met décoltées tot aan hun navel, die naargelang ze ronddraaiden, opbolden zodat je zonder veel problemen de linkse of de rechtse silicone borst tot aan de oksel zag heen en weer wiebelen. Actrices, met bovenaan zedig toe geknoopte lange jurken, met een split tot aan het middel, die in de juiste windrichting gingen paraderen, zodat één kant vrolijk opwaaierde, zodat ze eventjes vol geacteerde paniek hun onderbroekloze blote miejol lieten zien…Het zal dit jaar heel wat anders zijn! Alle carrière jaagsters en blauwtjeslopers gaan nu één voor één, in hoofdloze zwarte boerka’seen statement maken. Begrijp me goed, ook ik vind dat doorgedreven grensoverschrijdend gedrag dat zelfs tot verkrachting leidde, ontoelaatbaar is. Maar eerst je carrière horizontaal omhoog werken en dan nu je hersens pijnigen wie je alsnog na zo’n 20 à 30 jaar als mogelijk bijna seksueel overschrijder kan opvoeren, is een ware heksenjacht. Ik begrijp alleen niet goed waarom zo’n #metoo slachtoffer eerst twee à drie decennia wacht om de boel openbaar te maken?

 

Sim, Tattoeloos,  Costa del Silencio, Tenerife    28/1/2018

 

28-01-2018 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
24-01-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.OUVERTURE 1812
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Toen ik hier op Tenerife uit een Spaans wit huisje enkele flarden van een stuk van Tchaikovsky hoorde, moest ik onmiddellijk terugdenken aan mijn pa.

Mijn vader hield van klassiek. Hij was een hardwerkende socialistische atheïstische plaatslager. Een ganse dag blutste hij onder voordurend gebonk  gedeukte auto’s uit. Maar als hij ’s avonds thuis kwam,  kon hij al zijn lawaaistress wegwerken met klassieke muziek. Van het moment dat de naald op de plaat neerdaalde, transformeerde hij in een armenzwiepende dirigent. Zijn lievelingsplaat was de Ouverture 1812 van Tchaikovsky. Een muzikale veldslag tussen Rusland en Frankrijk en die de uiteindelijke Russische overwinning op het leger van Napoleon vertelde. Telkens het meest opzwepende stuk zou beginnen riep hij: “Luister, luister, nu spelen ze de Marseillaise samen met Russische Volkslied en hoor je ze, hoor je de kanonnen?”  Telkens opnieuw, elke keer dat de elpee op de platendraaier gelegd werd, kwam de vraag: “Hoor je de kanonnen?”  Minstens één keer per week schalde de ouverture door de woonkamer. Tot ik, toen een 15 jarige tiener, op een dag gehaast de living in kwam hollen en mij wildenthousiast in de sofa liet neerploffen. Ik had niet gemerkt dat de platenhoes inclusief de Ouvertureplaat op de zetel lag, klaar om op platendraaier gelegd te worden. Krak, de ene helft van de elpee noemde nu 18, terwijl de andere helft 12 heette. Krak, en samen met de plaat dacht ik dat ik het hart van mijn vader hoorde breken. Zijn lievelingsplaat in stukken uit elkaar. Ik voelde me zo schuldig dat ik wel drie dagen aan een stuk  huilde en snufte. Van mijn zondag heb ik toen onmiddellijk een nieuwe uitgave van Tchaikovsky’s 1812 gekocht, maar het was niet meer hetzelfde. Mijn vader lachte mijn schuldgevoel weg en draaide vanaf dan de elpees van Im Weissen Rössl am Wolfgangsee, Het land van de glimlach, Doris Day en Nat King Cole grijs. Maar zelfs nadat mijn pa de revolutie van vinylplaten naar de eerste rechtopstaande bandopnemer met van die megagrote spoelen naar de kleine cassetterecordertjes had meegemaakt en hij voor zichzelf uitgemaakt had, dat zijn lievelingsliedje nu ‘Non rien de rien, van Edith Piaf’ was, bleef ik, waar ik ook in Europa was, in allerlei platenwinkels naar die unieke uitvoering van de Ouverture van 1812 zoeken. Op rommelmarkten in Amsterdam, in Londense muziekwinkels, in Franse supermarkten, zelfs op Spaanse tweedehands toestanden zocht ik tussen het toen slinkende vinylaanbod. Na een tijdje was hij in het bezit van 4 elpees, met 4 verschillende orkesten en 4 verschillende dirigenten, maar de kanonnen zwegen. Er was geen kanon meer te horen. En nu ik dit stukje neerschrijf en via het internet op onderzoek uitga, nu vind ik verdorie die lang gezochte uitvoering! Voor diegenen die het willen beluisteren. Kopieer en plak de volgende site op jullie browser en denk daarbij aan een 40 jarige man, die als een hartstochtelijke dirigent te keer ging en het verhaal telkens weer vol overgave aan zijn dochter vertelde. En ergens onderweg, als je heel goed oplet, hoor je Pierre roepen: “Nu begint de veldslag, de kanonnen, hoor je de kanonnen!”

Mijn pa stierf in 1988, nu zo’n 30 jaar geleden, amper 64 jaar. Ik mis hem nog steeds.

https://youtu.be/VbxgYlcNxE8

 

Sim, 24.1.2018  Costa del Silencio Tenerife.

 

24-01-2018 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
20-01-2018
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE ANTWERPSE BURGEMEESTER BART DE WEVER WOENSDAGAVOND MET SPOED NAAR HOSPITAAL!

Woensdagavond werd de Antwerpse burgemeester Bart De Wever met spoed in het ziekenhuis opgenomen, want ………hij heeft zich een breuk gelachen!

Als het Antwerpse stadhuis niet in renovatie was geweest, dan had het voltallige stadsbestuur nu schaterend, billenkletsend en buikvasthoudend van het lachen over de vloer van het schoon verdiep gerold. Na een ondoordachte laster van de Antwerpse Rode oppositievoorman naar het bestaand stadsbestuur en een redelijk tijd tussen hangen en wurgscenario, explodeerde het karteltriootje Groen, rood en Beel, na amper een paar maanden.

De rode pot verweet de ketel dat hij zwart zag…hm in dit opzicht een niet al te goede vergelijking, maar soit. De Antwerpse socialistist Tom begon, terwijl de regen neer gutste,  zo’n groot mogelijk put te graven, om zoveel mogelijk modder te creëren, maar kukkelde natuurlijk onmiddellijk in zijn eigen valkuil. Wie met vuur wil spelen en het vuur aan de lont houdt, kan door rechtse rukwinden zijn linkse pollen wel eens verbranden. Nu Tom voor de tweede maal in opspraak kwam, trok de groene Wouter Van Besien de stekker uit Samen en nam Tom ontslag uit de nieuw opgerichte partij.

En nu het allemaal uitkomt, roept Spa, dat er geen Scheiss am knikker is, want dat Meeuske zichzelf toch niet verrijkt had, hij was alleen een beetje creatief geweest met een financieel uit de hand gelopen volkfeestje bij de vervoermaatschappij De Lijn, waar hij toen nog directeur was. Zijn ontslag bij De Lijn werd met de mantel der liefde toegedekt en in alle talen verzwegen, maar is dan toch door één of andere klokkenluider in de media verschenen, met opgesplitste kopie facturen en al.

In één televisie interview zei Tom wel tot driemaal toe, dat zijn geklungel destijds bij De Lijn niet de reden was, dat hij zijn ontslag gaf bij Samen en als Spa leider, maar dat de fout bij diegene lag, die de fraude aan het licht had gebracht en dat er een heuse heksenjacht tegen zijn persoontje aan de gang was! Dus als zijn gesjoemel niet uitgekomen was, dan was alles pais en vree gebleven Begrijpen, wie begrijpen kan!  Wie met modder naar een tegenstander gooit, moet recht in zijn schoenen staan, want er zitten er natuurlijk zeker een paar op vinkenslag om de bal te retourneren! De Spa dame Caroline kopte nog in de krant, dat het nu maar eens gedaan moest zijn met dat moddergooien. De schat bedoelde het goed hoor, maar wie begon met het ‘boem, boem boemerang-pootjelap-moddergevecht’?   

Dus ‘Samen’ werd woensdagavond ten grave gedragen . De groene hoofdman Van Besien is gezien! Terwijl Wouter al met een voet op het bordes van het stadhuis stond, werd zijn Antwerpse burgemeestersdroom door de rode ridder aan flarden geschoten.  

Ondertussen aanvaardt Spa Tom’s ontslag niet en gaat voor zoveelste keer, de lichtbeschadigde socialistische politieke partij weer met de slogan ‘recht vooruit’ naar de Antwerpse burger! Het lijkt nu al sinds jaren op de processie van Echternacht, twee vooruit, één achteruit. Misschien dat Wouter Van Besien nu nog een kartel kan sluiten met de George Cloony, die opperdraaikont van de CD&V. Maar die kwam speciaal in het Antwerpse wonen om zelf dat burgemeesterslint over zijn hoofd te laten zakken. Spijtig voor de achterban van die ‘Samen’partij, die met goede ideeën en eventuele vernieuwingen klaarstond. De bedoeling was goed, lentegroen zelfs, maar de rode besjes vielen weer te vroeg van de struiken.

De Wever ligt in een kramp; dat was werkelijk één cola zero waard.

Bij de verkiezingen in oktober zullen de echte Antwerpenaren spreken! De vraag alleen is,  hoeveel echte Sinjoren zijn er nog?

 

P/S Gisteren zagen wij hier op de dijk van Los Cristianos, twee heupwiegende oudere dametjes rond waggelen. Ze droegen een T-shirt met de opdruk :

TAKE  #METOO!!

 

Sim  Costa del Silencio  20/1/2018

 

20-01-2018 om 14:33 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
09-12-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EEN COLA LIGHT OF EEN COLA ZERO NO SUGAR AUB.
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Hoe is het mogelijk dat één respectloos politiek steekspelletje mijn romantische denkwereld over de Coca Cola reclame totaal kon verstoren.

Met een slecht stukje amateurtoneel trachtte een rode partijvoorzitter van een Antwerpse slabakpartij het huidige stadsbestuur onderuit te halen.  Hij alludeerde dat de volledige bedrijfsleiding van het Antwerpse schoon verdiep, op uitnodiging, samen met een jarige bouwpromotor was gaan corruptietafelen. Er waren zelfs onder-de-gordel en privacyloze filmbeelden van kussende politici aan de ingang van het feestrestaurant gemaakt. De leden van het nieuwe opgerichte Antwerpse kartel kwaakten allemaal ‘Samen’ over ongeziene belangenvermenging.  Leuk was echter toen bleek dat de lastertong in kwestie zelf vrij nauwe banden met de vastgoedpromotor onderhield en zich de dag na de onthulling rode vingertjes whatsAppte, om zijn ‘bouwpromotorvriendje’ te laten weten dat deze aanval niet persoonlijk bedoeld was en hoopte dat ze nadien liefst nog even goede maatjes konden blijven. Hij wou alleen eventjes de Antwerpse burgemeester, voor de volgende verkiezingen, een omkoopbaar randje aansmeren. Echt sneu voor de rode kapoen dat zijn achterbakse correspondentie uitkwam en als een echo in alle kranten en op televisie doorzinderde. Boem, boem, boemerang…

De ene helft van het nieuwe samengestelde Antwerpse politiekgezinnetje werd rood van ergernis en de kersverse aanvoerder, die zich reeds als de nieuwe toekomstige burgemeester profileerde, kon met deze stommiteitvolle poging tot torpedering van het huidige bestuur, alleen maar heel groen lachen. Slapeloze nachten hield hij er aan over. De rode rakker werd op het groene matje geroepen. Er werd met hem een hartig woordje gesproken over de toekomst van de nieuwe geconstrueerde partij. Loopt de bekladder nu nog steeds met opgeheven hoofd rond in Antwerpen? Na heel de commotie, weet hij nu natuurlijk al lang hoe de doorsnee Antwerpenaar hem ziet en waar ze hem het liefst van al helemaal niet meer willen zien. En eens te meer is het gezegde: ‘Wie een put graaft voor een ander, komt nooit in het bestuur van het Antwerpse stadhuis!’ Dit was heel zeker een totaal verkeerde tactiek om te solliciteren naar een jobke op het Schoon Verdiep. Dus moest er snel een boetekleed aangetrokken worden. Maar zoals we reeds weten, wordt er door deze verlieslijdende partij, in beiden landsgedeeltes, alleen mea culpa geroepen, als hun gesjoemel, vriendjespolitiek en mandaatpakkerij aan het licht komt. Anders hoor je ze niet en blijven ze ongegeneerd en ongestoord met hun vingers in de vetpotten graaien.

Maar wat heeft zo’n politiek gehakketak dan uiteindelijk te maken met mijn verstoorde romantische Coca Cola gedachtes en dagdromen?

Vroeger zag ik, tijdens de reclame, een blond bloot bovenlijf mannelijk testosteron sixpack fotomodel, met een kratje Cola Light op zijn schouder het kantoor binnendwarrelen. Alle secretaresses werden vloeibaar achter hun computer en snakten onmiddellijk naar een dieetcolaatje. Vorig jaar schalde om het half uur de Italiaanse ‘come prima’ hit door de woonkamer om Coca Cola te promoten.  Twee hormonaal piekende tieners spurten zich de benen onder het lijf om zo snel mogelijk een colaatje naar de in de tuin werkende poolboy te brengen. En dan zag je hoe zo’n hevig zwetende zwembadkuisende halfgod zo’n ijskoel donkerbruin cola zerootje naar binnenklokte.

En wat gebeurt er nu als ik aan Coca Cola denk, een Cola Light of Zero no sugar bestel?? Stoorzenders hinderen mijn visioenen van smakelijke sexy coladrinkende stoere binken en mijn fantasie wordt gehackt door de kop van een erg magere Bart De Wever.  De Antwerpse burgemeester, die verontwaardigd in alle media mededeelde, dat hij in het restaurant helemaal niet aan de mogelijk compromitterende feesttafel aanschoof, maar er alleen een Cola Zero dronk.

De politiek is bedankt!

 

 

 

 

 

09-12-2017 om 15:17 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
18-11-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ER ZIJN GEEN ZEKERHEDEN MEER IN HET LEVEN!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Wat is er toch gebeurd met het Roma-zigeunervolkje? Nog maar enkele jaren geleden trokken deze nomaden in karavaan, wonend in een caravan, gans Europa door. Aan de ingang van de supermarkten speelden ze ongevraagd accordeonmuziek en kregen meestal alleen van de purpergespoelde seniorenweduwvrouwtjes wat koperen centjes toegegooid. Je zag de zigeunervrouwen, die met de grote Mercedes op de hoeken van de winkelstraat of aan de uitgang van de metro afgezet werden, met slapende baby’s op de schoot, huilend bedelen. Terwijl jij, al winkelend voorbij wandelde en jij je afvroeg of die kindjes werkelijk zo ziek waren, waren de overige zigeuners en de iets wat grotere kinderen waarschijnlijk op het dievenpad op zoek naar loshangende koperdraad en oude licht dementerende vrouwtjes (zoals mijn eigen moeder meemaakte) waar ze zich met een smoesje binnen konden lullen om wat juwelen achterover te slaan. Ik wil niet veralgemenen, maar ik veronderstel niet dat ze van het accordeon spelen of bedelen met zijn allen konden leven…

Telkens wanneer je rond 24 mei ergens in Zuid Frankrijk in de wijde omgeving van Les-Saintes-Maries-de-la-Mer in de Camargue kampeerde, kreeg je van de kampeereigenaars de wijze raad alles supergoed achter slot en grendel te houden of je zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Alle campings, de dijk en de omgeving van les Saintes stonden vol witte kleine vrachtwagentjes, grote Mercedes- auto’s en megacaravans. Op die datum kwamen van einde en verre alle Roma- pelgrims bij elkaar om hun zwarte Madonna, de heilige Sara  en bij legende de twee Maria’s die aanwezig waren bij de dood van Jezus, te vereren. Deze twee laatsten zouden dan met een gammel bootje van Jeruzalem tot in de Camargue gesukkeld zijn…Onder gitaargetokkel, dragen zigeunermannen, behangen met dikke  gouden halskettingen met daaraan fonkelende Christelijke kruisen, dan vanuit de kerk in een processie de zwarte Sarah-pop en het duo Maria’s naar de zee. Tegelijkertijd bedelden de kleine smoezelige kindjes in de straten van Les Saintes en stroopten de vrouwen de straatjes af op zoek naar lichtgelovige slachtoffers. Zij vroegen aan de naïeve toeristen om een geldbriefje op hun hand te leggen en terwijl ze dan met wat blaasjes de toekomst voorspelden en hoe oud je waarschijnlijk zou worden, zaten de kinderen langs de andere kant in je handtas of pikten ze ongemerkt je portefeuille. Het achtste gebod: “Jij zult niet stelen”, is vermoedelijk niet in hun zigeunerbijbel opgenomen.

Als je in die periode in Zuid Frankrijk op een camping stond en er in de omtrek rondrijzende zigeuners geannonceerd waren, dan kreeg de campinghouder slapeloze nachten omdat hij ’s nachts de boel extra moest observeren. Men mocht het kampeerterrein met prikkeldraad omringen, een bareel aanbrengen, de gracht rond de camping zo diep en zo breed maken als men wou, telkens opnieuw verdwenen er caravans die achteraan op de camping in de winterstalling stonden. Tegelijkertijd, als een dief in de nacht, roofden diefje en diefjesmaat, op de camping, bij hun aftocht, uit alle voortenten en bungalows alles wat maar los en vast zat. Campingzeteltjes, picknicktafels, badhanddoeken en kinderkleding veranderde van eigenaar, zelfs de koelkasten in de voortenten werden leeggehaald. Aangifte bij de lokale kustpolitie was tevergeefs, want die haalden alleen de schouders op. ‘Proces verbaal opmaken was onbegonnen werk! Niets aan te doen! ‘t Was een jaarlijks terugkerende plaag.’

Maar wat gebeurt er nu? In plaats dat die zigeunernomaden in een caravanoptocht rondzwerven en, zonder toelating van de boer, allerlei weides en akkers bezetten, kraken ze nu leuk alle leegstaande en onbewoonde eigendommen. De gratis all in formule is in, de caravanwoonst is out! De kans zit er in dat als je na enkele overwinteringmaanden naar je verlaten huisje of appartementje  terugkeert, er een roedel  gipsy kings in je bed slapen, je gas en elektriciteit opsouperen en met je servies, potten en pannen ‘kokenetentje’ spelen. Er is nu sinds vorige donderdag een nieuwe wet, die kraken strafbaar maakt, maar als eigenaar heb je nog steeds niets in de zigeunerpap te brokken. Je kan de politie bellen, maar als die vaststelt dat je eigendom gedurende een maand of drie onbewoond achtergelaten werd, dan kan of mag de arm der wet nog steeds niets ondernemen. Het binnengedrongen volkje krijgt bijgevolg nog een volle week om je boel af te breken en als je pech hebt gaan ze nog pro deo, op onze kosten in beroep tegen de uitzetting ook! Jij kan als eigenaar of bewoner van het adresje, in afwachting van de uitzetting, nog rustig ergens een maandje op eigen kosten op hotel gaan…

Het zou zo simpel kunnen zijn! Politie bellen: ‘Hallo er zitten krakers in mijn huis.’ Of het nu Roma zijn of niet, aan hen het bewijs vragen of nagaan via de gemeente of ze op dit adres gedomicilieerd zijn. Het maakt toch niet uit of dit nu een leegstand of bewoond pand was. Als ik thuis in mijn bed lig en er komt een crapuulboefje binnen, dan heet dat een inbreker. Als ik niet zelf in mijn bedje lig, dan is het een kraker die we met alle sociale egards moeten behandelen…Als zulke nieuwe wet niet zo zielig in elkaar gestoken was, zou het om te lachen zijn. Eens kijken of minister van justitie Geens er mee zou kunnen lachen als zijn villaatje plots gekraakt zou blijken te zijn? Het is zelfs al zo ver dat eigenaars hun lege woning niet meer te koop durven zetten, want die annonce blijkt een aanzuigeffect op het krakervolkje te zijn.

Indien dat geteisem geen domicilie kan bewijzen, dan moeten we alle mannen, vrouwen, zelfs diegenen die op het punt staan te bevallen en kinderen onmiddellijk oppakken, met het dievenkarreke naar een gesloten instelling afvoeren en hop terug naar eigen land repatriëren. Vermits Roemenië wel een Europees land is maar zich niet in de Schengenzone bevindt, moet het toch klaar en duidelijk zijn dat dit land voor zijn eigen burgers moet zorgen.

En nu kunnen jullie zeggen, ze viseert een bepaalde doelgroep, maar buiten dat ons huis gekraakt werd, hebben wij alles zelf meegemaakt of gezien.

Waar is de tijd dat de zigeuners nog met caravans rondtrokken??

 Er zijn geen zekerheden meer in het leven!

 

Sim, 18 november 2017

 

18-11-2017 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
29-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.#MIETOE
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Ach ik ben nog steeds een beetje verwonderd dat er nu plotsklaps een, nu al wat oudere, generatie actrices opstaat en luidkeels over seksuele intimidatie en verkrachting begint te roepen. Wat heeft hen belet om destijds de sexy kat de bel aan te binden? Het opstapje naar hun carrière? Was dit een goede rede om jaren te wachten en het potje ongewenste intimiteiten goed ‘gedekt’ te houden? Tot ze eindelijk een glansrol binnenpijpten of de eerste Oscar binnen was?

Wat had dat jonge vrouwelijke aankomend talent nu verwacht als een befaamde regisseur hen in zijn suite uitnodigde..dat dit was, om een potje UNO te spelen?

Als zo’n talentenscout, na een avondje stappen, zo’n jong op carrière belust ding mee naar zijn kamer uitnodigt, dan is dat meestal niet om een spelletje scrabbelen, maar om een rondje poesje grabbelen te doen.

Alleen als je, als leuk naïef meisje, jaren onder een steen geleefd of ergens in een donker religieus gat gewoond hebt, dan kan ik begrijpen dat de alarmbellen niet afgaan. Maar bij alle andere vrouwen moeten toch , bij zo’n ‘kom-je-nog-een-koffie-drinken-in-mijn-kamer-invitatie’, de SOS tekens rond je oren vliegen! En als je dan toch in de val gelokt werd, moest je dan als toekomstige actrice dan niet alert genoeg zijn om op tijd tegen die smeerpoespiet te roepen MIETOE in plaats van jaren later #METOO! Natuurlijk is NEE een NEE. Er lopen inderdaad, in het ‘t is eender welke firma of organisatie, een aantal notoire naast de potpissers rond, die voor de kick hun Willie in het is eender welke vrouw willen rammen. Geef die schuinsmarcheerders dan onmiddellijk lik op (hun) stuk! Doe zoals een aantal Vlaamse actrices gedaan hebben, verwittig je collega’s en zorg dat je nooit met zo’n op seksbeluste vrouwenjager alleen bent, tenzij je van zijn avances gediend bent natuurlijk. Overal waar mannen en vrouwen samenwerken, hangt er een prettige gender verschillende sfeer. En geef nu eens eerlijk toe. Was het niet megastrelend als een roedel bouwvakkers je van op het dak nafloten. Was het niet een reuze opsteker als een collega zei: ‘Meidje, wat zie je er fantastisch uit vandaag.’Wil die man dan stante pede met je tussen de lakens rotzooien?  Misschien wel, maar dat heb je dan toch zelf in de hand..

Is dit seksuele intimidatie? Meestal waren het alleen de dames die nooit op ’t straat nagefloten werden, die nooit enige mannelijke aandacht kregen en die na elk firmafeestje met hun overspelvoorbereiding een blauwtje liepen, die dan ’s anderdaags met veel verontwaardiging verhalen van ongewenste seksuele intimiteiten over de mannen rondbazuinden. Diezelfde dames die steeds met jaloerse blikken naar hun collega’s bleven loeren, die wel nu en dan een complimentje of mannelijke aandacht kregen. Die hun nietsvermoedende vrouwelijke medewerksters roddelend met leugens de grond probeerden in te boren. Wat hadden die graag, na de eindejaarsfuif een paar graaihanden op hun achterste gevoeld. Ik spreek van ondervinding als ik schrijf, dat ook ik door een collega lastiggevallen werd. Toen ik op de zolderverdieping van de firma, waar de papierberg gestockeerd werd, een paar documenten ging uitzoeken, kwam een medewerker achter mij aan en grabbelde naar mijn borsten.  Ik heb toen heel hard geroepen dat ik niet gediend was van zulke onzin en dat hij zo dadelijk het knietje kon krijgen. Toen hij zei, dat hij dacht dat ik interesse in hem had,omdat ik altijd zo lief en vriendelijk lachte, kon ik alleen maar verbijsterd antwoorden, dat ik godverdomme tegen iedereen lief en vriendelijk lachte. Enfin, ik had misschien veel geluk dat de Romeo, zonder verder handtastelijk te worden, teleurgesteld afdroop. Vanaf die dag, kroop hij bijna onder de vaste vloerbekleding langs mijn zitplaats het bureel door…Veel bedreigender vind ik, dat er nu een nieuwe lading haantjes opstaat, die onze meisjes, met een kort rokje of een hotpants aan,  naroepen dat ze een hoer zijn…Het zelfs aandurven die meisjes lastig te vallen, en als de rest van hun rondhangende schorriemorrie er op staat te kijken, om met hun hand onder die rokjes te wiebelen…Cool hé!

Dus aan alle vrouwen die soms ongewild in zulke situaties terecht komen, laat jullie niet vangen met de vraag om een laatste afzakkertje in zijn kamer. Het enige wat waarschijnlijk zal afzakken is zijn broek. Wees assertief, reageer onmiddellijk, nagel ze met hun kruis aan het kruis en vooral BENEN TOE EN BOVEN ALLES  MIE TOE!

 

Sim,  Edegem  29 oktober 2017

 

 

29-10-2017 om 11:38 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
09-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MON FRANCAIS PREFERE...
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Deze brief schreef ik, in juli 1993 van mijn campingadres te Argeles-sur- Mer, naar mijn toen zieke en bedlegerige hartsvriendin Laura te Deurne.   

In Frankrijk hielden een hoop heethoofdtruckers, al enige weken, alle autostrades richting zuiden geblokkeerd. De meeste toeristen werden letterlijk, met hun kleine kinderen, een dag in de hete zon en een nacht in hun auto gegijzeld. Mobiele telefoontjes, internet thuis en wifi onderweg bestonden toen nog niet en wij hadden al onze vakantieplannen dan ook per brief via de post gereserveerd. Onze toenmalige plooicaravan had de ganse winter op een Zuiderse gardiennage in Palavas doorgebracht en we hadden die mensen dan ook verwittigd dat wij onze rijdende villa op een vaste dag zouden afhalen om er verder richting Argelès-sur –Mer, tegen de Spaanse grens, te rijden. Om alle stakingsproblemen te vermijden boekten wij dan ook nog snel een slaapcompartiment op de autoslaaptrein richting Narbonne.   

Hier begint de brief, die volledig in twee kleuren balpen geschreven was:

 Hallo Laura (en ook een beetje Henri) 

Zijn jullie al eens “genaaid” geweest in Zuid Frankrijk? Ik wel! Een humoristische vingergevoelige Fransman deed het met mij. Meer over deze unieke ervaring, later in dit verhaal. Zo blijft het een beetje spannend niet?  

Nadat we de auto op de trein achterlieten, begaven wij ons naar een terrasje in Schaarbeek. We konden zien, dat de zon hier nog veel heviger geschenen had dan in Deurne, want er liepen hier allemaal bruin mannen rond. Onze witte zonloze armen en benen staken heel erg af tegen de huidskleur van de meeste inwoners van deze gemeente. Terug op de trein hadden wij een wilde wiebelende nacht met de mannen van de spoorweg en ’s morgens kwamen we aan in een zeiknat Narbonne.   

Om terug te komen op die naaipartij, kan ik je vertellen dat mijn Français, uiterst zorgvuldig, behendig en prikkelend te werk ging.  Eerst stuurde hij mijn man en zoon wandelen, om mij daarna in mijn volle lengte op zijn bankstel neer te vleien. Enfin, tout doucement, deed hij zijn rubber..De rest later in deze brief, spannend hé?  

Aangekomen in Narbonne, reden wij in soortelijk Belgisch regenweer, richting Palavas, waar we ons koekedoos-plooicaravanneke ophaalden.

Hoe meer we toen richting zuiden reden, hoe meer de zon door de wolken piepte. Zonder veel noemenswaardige ‘bouchons’ kwamen wij aan op onze camping Le Soleil in Argelès.  

Enfin, nadat hij zijn rubbertje omgedaan had, begon hij mij te betasten. Lichtjes beroerde hij mijn lippen. Een prikkelend gevoel overspoelde mij. Hij murmelde zachtjes: ‘Tu n’as pas peur?’ Waarop ik mijn ogen naar hem opsloeg en mompelde: ‘Non, mais c’est bien ma première fois!’  

Nadat wij de caravan geopend hadden, kwam er ons een vreselijke grondgeur tegemoet. Wij hadden tijdens de wintermaanden ‘caravan-house sitters’ gehad.

Pa muis had, met mooie beloftes, ma muis in onze caravan gelokt. In onze mousse kussens hadden zij een knus nestje gebouwd van alles wat zij maar aan zacht materiaal konden vinden. Grote gaten in onze slaapzakken, handdoeken, washandjes en overgordijnen gaapten ons aan. Ma muis had gewillig de acte van trouw beloond met een worp mini muisjes. In onze vouwcaravan was pa muis echter de weg kwijtgeraakt en alhoewel hij overal een spoor van muizenstrontjes achtergelaten had, had hij zijn kroost niet met eten kunnen bevoorraden. In een kleurrijk holletje in onze caravankussens vonden wij het integrale stinkende en volledig verdroogd muizenfamiliegraf. Onze caravan had nu 5 grote gaten extra en in de vuilbak belandden 3 handdoeken, 2 washandjes en één juist vorig jaar nieuw aangekocht hoeslaken.  

Hij drukte zijn materiaal, glinsterend en hard als metaal, op mijn borst. Toen ik hem wilde helpen zei hij zacht: ‘Non, non, ne touchez pas!’ Zijn naald, rechtop, priemde voor mijn….Ach ik weet dat je nu alles dringend wilt weten, Laura, maar nog eventjes geduld…  

Nadat we de stank van de muizendood en de vuiligheid van een jaar openlucht caravanstalling in Palavas verwijderd hadden, nam stilaan het vakantiegevoel toe, maar ook de wolken aan de hemel. De eerste vakantieavond brachten wij zeurend, klagend en zagend in een door wolkbreuken overspoelde caravan door.  Vive la France en vive camping Le Soleil, zonder soleil! De volgende morgen scheen echter de Zuiderse zon in al haar glorie. We gingen op onderzoek de camping rond, het zwembad en de fitnesstoestellen keuren, naar het strand kijken en wat later met de auto boodschappen doen, richting Argelès-Plage.  Maar Alfa Romeo’s en ik, schenen geen goede combinatie te zijn. (Het jaar daarvoor had ik zelf een Alfa Sudje in elkaar gereden) Dus ik open de deur van de nieuwe wagen, die groter bleek dan ik vermoedde en BENG met de zijkant van het portier tegen mijn voorgevel. Met een ingescheurde lip, een eerste verplichte uitstap, naar le médicin. Hier werd ik dus voor de eerste keer in mijn (toen 42 jarige) leven zonder verdoving genaaid!

Voor deze intieme behandeling mocht ik prompt 240 Franse Franken, van ons vakantiebudget, neertellen en kreeg ik een prehype lippiercing, die gewoon op een niet afgekuiste chocomond leek. Mijn mondhoek trok een beetje pijnlijk naar omlaag.

En ik die dacht dat ik met mijn wulpse vormen, mijn Farah Fawcett haren en met die genaaide chocomond alle aandacht trok had het volledig mis. Alle mensen staarden mij aan en lachten daarna om die twee André Van Duin imiterende schuine bekken trekkende mannen, die achter mij aansloften.

Maar lachen, eten en drinken, alles functioneert nog zoals het hoort en misschien is zo’n littekentje op mijn lip later wel enorm sexy…   

Ik heb mijn Fransman daarna nog één keer teruggezien, toen mijn draadjes eruit getrokken moesten worden. Opnieuw deed hij zijn rubberen handschoenen aan, maar het was toen niet meer om te naaien maar eender om te strippen.  

Bisous en ik duim dat je weer helemaal genezen bent als we terug in België zijn!

Sim, 12 juli 1993 Argelès-sur-Mer

 

09-10-2017 om 15:45 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
28-09-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HET KUNNEN NIET ALLEMAAL JOVIALE KAMPEERNEDERLANDERS ZIJN...
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Op de terugweg naar het noorden, hadden wij ons op de camping te Tournus, al een plaatsje voor één nacht mogen uitzoeken, inschrijven zou na de lunch gebeuren. Toen ik ons later aan de campingreceptie aanmeldde, kwam er een volgende caravan de camping opgedraaid. Een ventenkop-haartooi- vrouw kwam de receptie binnengestoven, duwde me bijna omver en kwetterde in het Hollands-Frans: ‘Amplasemant ici, oké amplasemant?’, terwijl ze druk met haar arm naar hun caravan zwaaide.  De man achter de receptie bleef heel kalm en zei dat ze eventjes moest afwachten want dat hij nog met een vorige cliënt bezig was, maar dat zij straks aan de beurt was. Ik vermoedde dat ze niets van het Frans verstaan had, maar ze draaide zich hevig zuchtend om en haar mond vertrok in een grimmig ontevreden streepje. Ik dacht nog: ‘Wat lijkt me dit een kreng, je moet er maar mee op vakantie en in het zelfde caravanbed moeten slapen’. Ik had nog niet het hele verhaal aan manlief vertelt en zat nog net niet naast hem in het zonnetje voor onze caravan, toen de Nederlandse sleurhut juist naast onze caravan tot stilstand kwam. Het ‘amplasemantkreng’ kwam op ons af en vroeg of wij onze caravan niet ergens anders konden neerzetten. Wij bekeken elkaar, vroegen ons af of we dit wel juist gehoord hadden en negeerden de nieuwkomers een beetje. Op de ganse camping waren er op de kop af vier plaatsen bezet en zo’n honderd kampeerplaatsen vrij. ‘Nou,  hoe lang blijven jullie hier staan?’’ Wij staan hier voor één nachtje en gaan morgen weer verder noordwaarts’. ‘Wel, wij staan elk jaar steeds een paar nachtjes op deze camping en wij staan altijd op dit plekje!’ “Wel, zei manlief, dan zal U deze keer eens op een ander plekje moeten gaan staan, keuze genoeg, kijk maar,  alles vrij” “Maar wij hebben een goede rede om altijd op deze plaats te staan!” Mijn fantasiehoofd sloeg op hol. Ik kon wel duizend redenen bedenken waarom dit zeurvrouwtje juist op onze plaats wou staan. Misschien had één van beiden een prikkelbare darm of de ziekte van Crohn en moesten ze om de haverklap naar de toiletten lopen? Maar we stonden helemaal niet zo dicht bij het sanitair er waren er minstens tien veel dichter! Misschien had één van beiden pleinvrees en kon de camping niet diagonaal richting douches overgestoken worden? Was er misschien sprake van een milde vorm van claustrofobie omdat er onder een boom moest gekampeerd worden?  Hadden zij, ergens in het verleden, de as van hun overleden hond juist op kampeerplaatje 46 uitgestrooid? Of  stonden ’s nachts op deze plek de sterren in de juiste verhouding tot elkaar, zodat mevrouw met haar overleden zuster kon communiceren…Ik kon nog wel duizend fantasieverhalen bedenken, maar hield wijselijk mijn klep dicht, want het caravanwijf begon, omdat ze zag dat wij totaal niet reageerden, met een verbitterde streepjesmond opnieuw hoog van de Hollandse toren te blazen: ‘Nou Gerrit, wij staan altijd op deze plek,niet, zeg het ze dan! Steeds wanneer wij op deze camping overnachten, staan wij altijd op deze plaats, nummer 46, al jaren!’ Gerrit knikte heel overtuigend.

Manlief bleef heel rustig onder het Nederlandse offensief, haalde zijn schouders op en reageerde wat korzeliger: ‘En wat is dan die goede rede waarom U steeds op plaatsje 46 moet staan Mijnheer?’ Hierop riep Gerrit: ‘Nou Mijnheer, dat ga ik dus niet aan Uw neus hangen, dat ben ik helemaal niet aan U verplicht!’ Manlief zijn stemgeluid ging nu ook een beetje de hoogte in.‘Hebt U dan een reservatie gemaakt? Neen? Bent U eigenaar van dit stukje campinggrond, neen, spijtig dan..maar wij stonden er eerst en blijven hier staan. Het was al verwonderlijk dat deze nare Hollander ook Gerrit heette, want de Gerrit die wij kenden, was een uiterst fantastische Nederlander. Ook begon ik al een beetje nieuwsgierig en met andere ogen naar ons plaatsje 46 te kijken. Wat kon hier nu zo speciaal aan zijn. Het was gewoon een plekje als alle andere kampeerplaatsen.

Nu kunnen wij aannemen dat wanneer je al jaren een ganse vakantie doorbrengt op één en dezelfde camping, je heel graag steeds op datzelfde kampeerplaatje wilt staan, waar je elk jaar je terugkerende vakantievrienden opnieuw aantreft. Dat ene vertrouwde kampeerplekje, op een mooi horizontaal grasperkje, waar je in het zonnetje of bij hitte lekker onder een boompje in de schaduw kan kruipen, kortom het ideale caravanplekje waar je je thuis voelt. Zulke plaats reserveer je dan ook ruim op voorhand! Dat je zulke trammelant gaat maken op een transitcamping, waar je hoogstens één, twee of maximaal drie nachtjes onder zeil gaat, dat is voor ons onbegrijpelijk. Manlief ontplofte bijna en riep: ‘Mijnheer U bent een echte zeikerd, de camping is nagenoeg leeg, kijk, alles vrij, kies een andere plaats, wij blijven staan, punt’. De Nederlanders, die juist naast ons kampeerden en die de discussie grinnikend gevolgd hadden, maakten met hun wijsvingers het universele ‘die- zijn- zot- gebaar’. Ik kon het verbitterde Hollandse zeikvrouwtje bijna niet meer aanhoren en deed een paar passen in haar richting. Eventjes zag ik haar ogen oplichten, toen ze dacht dat ik haar alsnog het verlossende antwoord kwam brengen, dat we dan toch zouden verkassen, maar het enige wat ik zei, was: ‘Hopelijk hebt U, nu U op zo’n wereldvreemde plek moet kamperen, alsnog een goede nachtrust!’ Gerrit kroop mokkend terug in zijn auto en trok zijn caravan vier plaatsen verder. Maar zijn halve trouwboekvrouwtje wist van geen ophouden en krijste nog naar manlief: ‘Nou, U bent een typische asociale Belgische hufter, ga op de markt wat staan roepen’! Dat is weer wat nieuw. Nu is manlief door Nederlanders al met Tom Jones vergeleken en vinden sommigen dat hij met dezelfde humor en met hetzelfde stemtimbre van Urbanus praat. De meeste Nederlanders, die wij kennen, vinden ons echte gezellige sociale Bourgondiërs. Ook hebben wij aan onze meeste verre reizen en kampeervakanties een hele leuke bende Nederlandse vrienden overgehouden. Maar dit hadden we nog niet op het palmares staan;  Manlief is een typische asociale Belgische hufter…! Mogen wij dit als een racistische uitroep betitelen? Dit kutkampeervrouwtje viseerde met haar uitroep wel een ganse Belgische gemeenschap! Een hoop Belgen zullen zich hierdoor vreselijk gekrenkt voelen. Moest de Antwerpse burgemeester De Wever zo’n uitspraak doen, dan stond gans België en de ganse politiek op stelten!

Toen wij de volgende ochtend, in de dikke mist, met aangekoppelde caravan vertrekkens klaar stonden, moest ik toch de neiging onderdrukken om niet eventjes op hun caravandeurtje te gaan aankloppen met de vraag of ze de nacht alsnog goed doorgekomen waren.

Ik hoop dat de mist, als een dikke erwtensoep, minstens drie dagen en nachten boven Tournus blijft hangen, dat ze op plaatsje 50 opgevreten worden door de muggen, dat ze diezelfde dag nog omringd zouden worden door tien gigantische  caravans en megacampers, met de meest luidruchtige Belgen, dat ze op weg naar huis, vanaf het moment dat ze de Belgische grens overgaan, bumper aan bumper oeverloos moeten aanschuiven tot aan de Nederlandse grens. Voor deze laatste toverbezwering zal ik niet heel erg mijn best moeten doen, want iedereen die langs Wallonië het land binnenrijdt, staat uren stil aan wegwerkzaamheden waar je drie man ziet werken!

 

Sim, echtgenote van de typisch asociale Belgische hufter,  Liverdun 27/9/2017

                                                                                             

28-09-2017 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
18-09-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.KWAK KWAK, DIE EEND IS DOEIT!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Iedereen die fan was van Toon Hermans, kent zeker nog zijn fameuze zinnetje: ‘Die duif is doeit!’ Wel hier, in Grau du Roi in de Langedoc, is het van: ‘Die eend is doeit!’ En niet alleen de eend, maar ook het warme zomerse septemberweer is volledig dood! De twee laatste weken van augustus waren in de Ardèche zo loeiheet, dat je speeksel in je mond verdampte. Je haardos verschroeide en je mond riep constant om water. Met 38 graden in de schaduw en 48.8 graden in de zon, kon je amper je ene voet voor de andere zetten zonder blaren op je voetzolen te krijgen. De enige optie was je in de rivier onderdompelen, die als warm badwater aanvoelde. Maar hoe meer de dagen vorderden hoe meer ook in de Ardèche de herfst voelbaar werd en de bomen vroegtijdig verkleurden. De eerste week van september werden we na een paar zonnige dagen aan de Middellandse zeekust al na een paar dagen getrakteerd door de Tramontan, de koelere wind die zich in de Pyreneeën opbouwde en die nu over de stranden raasde. Eens die wind tot rust kwam, dreven er sombere grijze wolken over het normale door de zon overspoelde toeristenstrand en was er nu en dan een wolkje dat persé het vakantiegevoel moest weg pissen. Zoals in de meeste streken van Europa, was ook hier in mei en juni het toerisme veel te vroeg verzomerd. In juli en augustus was de natuur door de regenloze hitte in recordtempo gewoestijniseerd. Volgens de niet tevreden lokale horeca waren de Franse en Europese toeristen verder richting Spanje getrokken. Dat was natuurlijk niet alleen te wijten door de extreme hitte maar tevens door de in de horeca tot afpershoogte aangepaste drankconsumptieprijzen. Het was tot hiertoe het eerste jaar dat september in zuid Frankrijk niet meer het eeuwige zomerse seizoen was, er een extra dekentje op het bed gelegd moest worden en wij ’s nachts de pyjama moesten uitgraven. Gedaan de zwoele zomeravonden en terwijl er deze ochtend met amper een 15 a 17 graden een zeikregentje op de caravan neer druppelde, leek het er meer op dat we in de Ardennen kampeerden in plaats van aan de Middellandse zee. Een langebroeken- en fleecetruitjes-wandeling op de promenade in het mondaine La Grande Motte had meer weg van een winterse Noordzee dijkwandeling in Knokke. Misschien dat de uitlopers van de Amerikaanse tornado’s wereldwijd zo’n luchtveranderingen teweeg brachten, dat men ook hier van een degelijke klimaatwijziging kan spreken. En daardoor zijn de eenden er misschien vroegtijdig van door gegaan, gone with the wind! In het zuiden van Frankrijk is het jachtseizoen al enkele dagen geopend. Regelmatig horen wij heel vroeg in de ochtend geweerschoten. Waar die jagers nog achteraan gaan is ons een raadsel, want buiten een paar meeuwen, mussen, flamingo’s en kraaien hebben wij hier in de directe buurt van de camping nog geen enkel opjaagbaar diertje kunnen spotten. De eendenpopulatie heeft waarschijnlijk een vakbond opgericht en onder impuls van een paar heethoofden het zuidelijk Franse halfrond voortijdig verlaten. Noch in de lucht, noch in de vijvers en al helemaal niet in blik ‘Les saveurs du territoir’, bij de Lidl supermarkt, is er nog een eend te zien, laat staan een ingeblikte eendenbil te vinden. Alle nabije kustfilialen van de desbetreffende supermarkt hebben wij bezocht,met een arendsblik en met een vergrootglas als een echte Sherlock Holmes de rekken afgeschuimd,  maar nergens was nog een goedkope versie van ‘confits de canard’in de schabben te vinden. Duurdere blikken in super dure supermarkten deden ons nog wel eventjes twijfelen, maar voor die prijs kan je ze rond kerst ook bij ons in België in de betere detailhandel vinden. Alle vorige septembervakanties namen wij, neen dat is totaal niet het juiste werkwoord, sleurden wij een grote voorraad ‘eendenbilletjesblikken’ voor etentjes met de ganse familie en vriendenkring in onze caravan mee de grens over. Lekker makkelijk klaar te maken. Blik opendraaien, eendenvet verwarmen, afgieten en bijhouden, de confits in de microgolfoven opwarmen, kleine aardappeltjes in het vrijgekomen eendenvet bakken, wat champignons of rode kool erbij of lekkere knapperige Belgische frietjes en taddaa, je fabriceerde à la minute een menu met Likoké, Oud Sluis, The Jane of Fornuis allures. De thuisblijvers zullen nu wreed teleurgesteld zijn! Deze keer hebben wij onze wagen volgeladen…met vissoep, olijven met ansjovissmaak, nougat de Montelimar en oude wijven…als ze aan de markt kwamen, begonnen ze te kijven van…geen confit meer te vinden!

Ach ik heb er begrip voor dat die eenden elkaar er zo snel mogelijk kwak, kwak van op de hoogte brengen om er als de bliksem van vanonder uit te muizen. Ze worden massaal zij aan zij in een schuur opgehokt, hun lever zodanig opgepimpt zodat wij die als een foi gras-crème, met een uiencompôtje of een veenbessenconfituurtje als delicatesse op onze toastjes kunnen smeren. Ofwel belanden hun lijfjes als magrêts in de koeltoog (ook lekker met warme mango schijfjes in wijnsaus met honing) of  duwt men hun billen, met hun eigen vet, in een blik. Maar zoals reeds eender gezegd, is het aanbod drastisch teruggeschroefd.  Geen goedkope ‘confits de canard’ meer te vinden. Ofwel werden de eenden de voorbije jaren door een jagersbende compleet uitgemoord, ofwel hebben ze voor het jachtseizoen het hazenpad, sorry eendenpad,  gekozen. Misschien is de Lidl supermarkt er nu eindelijk na jaren achtergekomen, dat deze 6 Euro kostende blikken met een inhoud van 4 billen, massaal buiten gesleurd werden door de restaurants in de buurt, waar ze als locale superlekkernij aan 15/20 Euro per bil op het menu werden gezet. De grootste afzetters, en jullie mogen dat woord ook letterlijk nemen, waren voornamelijk de marktkramers. Deze laatste weekten de etiketten er af, plakten er dan een fotokopielabeltje met een Donald Duck-achtig tekeningentje en hun eigen naam op en gingen dan aan E 25 per blik op één of andere artisanale markt hun frauduleus verkregen ‘confits’ als hun persoonlijke klaargemaakte eendenbillen verkopen.  Dus nu, moeten wij, arme caravantoeristen, niet alleen de wind, wolken en miezerregen er bij nemen maar tevens met lede ogen aanzien hoe de ‘smaken van de streek’-schabben’ leeg blijven. Kwak, kwak, die eend is weg, die eend is doeit! Morsdood!

 

Sim, 18 september 2017

18-09-2017 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
15-09-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SATELLIET TELEVISIE OP REIS
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Het is niet omdat wij hier in Zuid Frankrijk in de zon liggen te braden, soms wandelen of nu al een paar dagen door de Tramontan wind van onze fiets geblazen worden, dat wij niet graag op de hoogte blijven wat er allemaal in de rest van de wereld en ons thuisland is gebeurd. Via de satelliet halen wij, in onze caravan, om zeven uur het Vlaamse VRT nieuws binnen. Ergernis troef! Zo zagen wij op het journaal de beelden, hoe de politie in Borgerocco weer door de lieverdjes uitgejouwd, geduwd, aangevallen en met eieren bekogeld werden.

Ik kan me niet inbeelden hoe dat dan in zijn werk gaat. Ik veronderstel dat de Borgerhoutse hooligans niet constant met een vol rugzakje eieren rondlummelen tot er misschien eens een politieteam in hun Turnhoutsebaan- buurt komt patrouilleren. Bellen dan die Marokkaanse haantjes naar elkaar: ‘Kom vlug, de politie ‘onze’ vriend is in onze straat een arrestatie aan het verrichten, ’t is weer het moment om ons nog eens negatief in de Antwerpse kijker te zetten! Breng snel allemaal jullie bakje eieren mee, liefst bruine!’  Het ergste van al is het feit dat die kleine crimineeltjes, die een ganse gemeenschap in een slecht daglicht zetten, steeds bij het gerecht bekend zijn en zogezegd opgevolgd worden. Als dan de burgemeester van Antwerpen in een interview, na de terreuraanslagen in Barcelona, opmerkt dat er in Antwerpen in de omgeving van de Turnhoutsebaan ook zo’n duizend soort vriendelijke jongens rondhangen, waarvan men ook  niet, net zoals in Spanje, kan vermoeden dat deze lieve jongens in een mum van tijd geradicaliseerd zouden kunnen worden, dan zijn de linkse journalisten er als de kippen bij om deze uitspraak uit zijn context te rukken en er juist deze ene zin van te maken: “De Wever zegt: Op de Turnhoutsebaan lopen er duizend mogelijke terroristen rond!”  Wie het schoentje past, trekke het aan, maar het zullen heel grote schoenen moeten zijn, want deze probleembuurtmannetjes hebben daar heel lange tenen. In plaats dat deze gemeenschap hun crapuuljongeren bij de oren trekt, hun vertelt dat zulk gedrag in onze cultuur en in hun gemeenschap niet getolereerd wordt en zich voor hun gedrag verontschuldigt, organiseren ze samen met een rood groene linkse wollegeitesokkenachterban een mini-optochtje om aan te tonen hoe mooi en liefelijk het is om in de buurt van de Turnhoutsebaan te wonen. Ze laten geen enkel moment onbenut om regerende partijen pootjelap te zetten en aan te tonen hoe verkeerd de Antwerpse Burgemeester, van een in hun ogen verwerpelijke partij, wel weer geweest is. Met op kop Mita Van der Maat, in een vroeger tijdperk, een redelijke gekende toneelspeelster, die waarschijnlijk nog eens graag voor de camera’s stond, maar die daar in Borgerhout in feite niets te zoeken had, want ze woont zelf in een mooie bel-étage woning in een residentiële wijk in Edegem, waar er praktisch nog geen hoofddoekjesgezinnen wonen. Soit hun Antwerpse burgemeester- afbraakoptochtje heeft niets uitgehaald, want een week later had men hetzelfde eierenkegelende politie-interventie-scenario in deze toffe vreedzame buurt. Als De Wever insinueert dat er een paar duizend lieverdjes op de Turnhoutsebaan rondlopen, dan vergeet hij nog de andere probleembuurten te vermelden, die wij als echte Antwerpenaren jaar na jaar zagen verloederen. De mooie winkelstraten met bloeiende handelszaken, zoals de Antwerpse Kielse Abdijstraat, de Berchemse Drie Koningestraat, de Offerande- schoenwinkelstraat, de Merksemse Bredabaan, de Turnhoutsebaan, de straten rond het Sint Jansplein, Deurne, de Seefhoek en de Stuyvenbergpleinbuurt zag je volledig veranderen in Midden Oosten enclaves. Toen mijn moeder eind jaren tachtig op het Antwerpse Kiel ging wonen, riep daar al een tienjarig jongetje tegen haar: ‘Dat ze daar nogal zouden opkijken als ‘zij’ het later voor het zeggen zouden hebben’ en hij maakte daarbij met zijn duim over zijn keel een onthoofdinggebaar. Waar hoorde zo’n snotneus zulke uitspraken? En bij ons in Edegem, nadat men met de nieuwe sociale woningen ook de sjaaltjesvrouwen en bijbehorende satelliet antennes, gericht op TV Marocco binnenhaalde, riep een blijkbaar nog niet geheel geïntegreerd teenager moslimhaantje, een in korte rok fietsend elfjarig buurmeisje na, dat ze een hoer was! Dus met duizend eventuele probleemjongeren te vermelden, benoemt De Wever nog niet eens het topje van de ijsberg. De authentieke Antwerpenaar, die in den beginne al die vreemde culturen en mensen wilde omarmen, zag het gebeuren, keek ernaar en zweeg want anders kletste de nieuwkomers gesterkt door de linker achterban onmiddellijk met de woorden racist en racisme rond zijn oren.

 

En dan vandaag hebben wij opnieuw een terroristische islamaanval in de Londense metro via de satelliet binnengehaald. Gelukkig geen doden, maar toch weer een aantal mensen die door die religieuze islamterreur voor het leven getekend zijn. Verdriet, verontwaardiging en ongeloof troef!

 

Maar het is niet alleen ergernis via de satelliet tv. Soms is het ook heel erg lachen. Moesten jullie ook zo gieren om het toneelstukje van de socialistische Waalse politica Laurette Onckelinx, gekend voor haar viswijvengeroep in de Kamer, die heel emotioneel kwam verklaren dat ze de politiek vaarwel zegt. Spijtig voor ons nog niet onmiddellijk, maar dan toch binnen twee jaar. Er vloeiden nu al wat afscheidstraantjes. Ik moest vooral lachen om de passage, waarmee ze heel emotioneel verklaarde, dat ze zou stoppen voor haar kinderen en terwijl ze een biggelende krokodillentraan wegveegde, herhaalde zij het nog eens opnieuw, omdat het bij ons heel goed zou doordringen: ‘ Voor haar kinderen!’ Kom zeg, die comédienne is binnen 2 jaar een 60 jarige seniorendame..welke kinderen? Nu de PS door alle schandalen, fraude en graai-evenementen in het Waalse landsgedeelte zware klappen krijgt, wil deze diva misschien trachten voortijdig en in alle schoonheid het Franstalige socialistisch zinkende schip te verlaten en eventuele nog mogelijke beerputten met de bijbehorende rioolputgeurtjes gedekt houden. Misschien krijgt ze nog links of ‘zeker niet’ rechts ergens een goedbetaald rood baantje aangeboden. Ik had graag de reactie van, de beste stuurman die aan PS wal stond , Di Rupo willen zien. Kreeg die een hartverzakking toen hij over het nakende afscheid hoorde? Hij heeft, sinds hij eerste minister af en met zijn partij in de oppositie beland is, nog geen Franstalige bek meer opengetrokken. Hij liet gewoon Laurette mitraillet roepen en tieren. Je zag hem, maar je hoorde hem niet meer. Twee naast elkaar zittende vriendinnen, die good cop, bad cop speelden.

Het zal heel stil worden tijdens de vergaderingen van de Federale regering. Als nu die groene Calvo er nog zijn onvolwassen kwek wil houden, dan kan er misschien voor de verandering nog eens echt geregeerd worden. De satelliet tv brengt dus in onze caravan, niet alleen ergernis, verdriet, verontwaardiging en ongeloof, soms mogen de lachspieren ook nog eens werken. Dag Laurette rettekentet.

 

Sim,  15 september Grau du Roi

 

 

15-09-2017 om 16:54 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
09-09-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE RARE KAPSELOORLOG
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Terwijl de orkanen Harvey en Irma hevig huis houden, blijft de president van de Verenigde Staten volhouden, dat er niets aan de hand is met de opwarming van de aarde. Op CNN toonde men, hoe Trump, de man met een kapsel alsof hij net in het oog van de tornado gestaan had, omringd door een hoop jaknikkers, de ergste problemen van de verwoesting zou oplossen. Hij vroeg aan de ganse Amerikaanse bevolking om van volgende zondag een dag van extreem bidden te maken. De Rode Kruisdame en de priester die naast hem stonden, riepen nog net geen halleluja, maar zouden diezelfde avond zonder twijfel gekluste hersens en hoofdpijn hebben van het ja schudden. De priester begon de Heer te prijzen omdat zijn land toch zo’n fantastische leider verkozen had. Je kan het dat narcistische miljonairtje bijna moeilijk kwalijk nemen, dat hij zijn land op deze manier wil redden, want hij is blond, héél erg blond! Ik ook en mijn kapsel ziet er soms ook erg verwaaid uit, dus misschien kan ik nog wel een gooi doen naar het volgende presidentschap?

En terwijl de volgende dodelijke storm over de wereld raast, bijna 6 miljoen mensen moeten geëvacueerd worden,  begonnen ze met zijn allen samen, inclusief de staatsidioot, op vrijdag al voor televisiekijkend Amerika, een pregebedje te prevelen omdat God de Vader de dodelijke Texaanse slachtoffers in de hemel zou willen verwelkomen. Ook nog een gebedje er bovenop om de overlevenden genoeg sterkte te willen geven om deze catastrofale zondvloed te kunnen verwerken. Hoe de zondaggebedsdag er zou moeten uitzien is mij een raadsel. Hoe bid je, als je alles, maar dan ook werkelijk alles verloren hebt en je tot je navel in het water staat? Wat vraag je dan in je gebed? Vraag je dan aan die sprookjesfiguur daarboven eventjes waarom hij je hele hebben en houden verwoest heeft? Of bid je omdat je hem dankbaar bent dat jij nog leeft en die 47 anderen niet? Vraag je hem dan om je verdronken zoon of dochter daarboven te omarmen?

Lees juist in de krant, dat één of andere Amerikaanse nitwit beweert dat dit hele orkaangebeuren ontegensprekelijk de straf van God is, omdat er homo’s in de wereld zijn en omdat er ergens in de VS een lesboburgemeester(es) aan het hoofd staat..Hoe achterlijk kan een volk zijn?  Dus doordat God niet aan het idee kan wennen dat mensen anders kunnen zijn, straft hij een hele nietsvermoedende gemeenschap. Goed bezig daarboven, beetje sadistisch niet? Zal de Heer er misschien nog een levensbedreigende tornado bovenop gooien, een José of een Katia,  zodat wat paradijselijke Caraïbische  zeespiegeleilandjes van de aardbol gaan verdwijnen? Miljoenen mensen op de vlucht voor water, wind en verwoesting, let’s pray to God. Miljoenen mensen alles kwijt, maar er is, volgens de grote staatsleider absoluut niets mis met het milieu! ’t Is de wil van God! Als nu de Heer met een orkaan in Florida alleen het golfressort van Trump van de kaart zou willen vegen en de rest van de bevolking ongemoeid zou willen laten en het Witte Huis een beetje door elkaar zou willen laten schudden in plaats van weer duizenden mensen in Mexico door een aardbeving dakloos te maken, dan en ik zeg, dan alleen, zou men mij misschien nog een beetje aan het twijfelen kunnen krijgen of er daarboven dan toch iemand iets geniaal aan het orkestreren is …

En terwijl de president van de Verenigde Staten, nog net niet op zijn knieën, in een journaal voor televisiekijkende burgers, gebedjes zit te prevelen, stuurt die andere mafkees aan de andere kant van de wereld, maar eveneens omringd met een nest geïndoctrineerde jaknikkers, een paar pestraketten de lucht in. De binnenlandse spleetoogtiran laat zijn bevolking niet bidden, want hij is er stellig van overtuigd dat hij God zelf is. Weer zo’n randdebiel met een opvallend kapsel, alsof  een kernkop hem juist zelf geraakt heeft. Wat is dat toch met die hersenloze mannen met die idiote coiffures, die elkaar steeds maar blijven uitdagen? Zijn die regerende haantjes soms jaloers op elkaars kapper? Wat gebeurt er dan met ons, als er één van die verwaaide kapselmannen, door een goddelijke ingeving, plots op die rode atoombomknop gaat drukken?  Kernexplosie, boem, over en out…en hoe gaat die oorlog dan de geschiedenis in; De rare kapseloorlog van 2017?

 

Sim,  9 september 2017  Grau du Roi/Zuid Frankrijk

09-09-2017 om 20:08 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
29-08-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.TROUBLE IN PARADISE

Onze eerste caravanstop, eind augustus, was camping Les Arches in het zuidelijk deel van de Ardèche. Volgens het kampeerboekje moest dit een rustige camping zijn, waar kamperen nog echt kamperen was. Hier zag men inderdaad geen blitse megagrote campers, maar alleen kleine bescheiden Hollandse caravannetjes en authentieke tentkampeerders. Nog nooit, op geen enkele andere camping hadden wij zoveel Hollanders in zoveel verschillende grote bungalowtenten tot mini kruip-iglotentjes bij elkaar gezien. De kampeerdrift had hier werkelijk toegeslagen en het leek hier wel alsof Nederland hier zijn dertiende provincie geannexeerd had. Het bleek een volledige kindvriendelijke kampeerplaats te zijn, waar, volgens ons, de volledige Nederlandse populatie kleutertuin- en lagere schooljaar kinderen nog vakantie vierden. Overal zag je  kleine blonde hummeltjes met ma en pa rondstappen met emmertjes, visnetjes, kleine omblaasbare bootjes en zwembandjes. Met een dam was er in de rivier een fantastische zwempoel gemaakt. Er was een groot zwembad, diverse zandbakken, trampolines, voetbal- en volleybalvelden, en om de tien meter een grote speeltuin. Het was hier een waar kinderparadijs.

Als je als senior nog lyrisch wordt van kindergelach, geroep, gebrul, gehuil, gejank, gegrien en gekrijs dan is deze camping the place to be!

Voor de zoveelste keer had ik weer een allergische reactie op een insectenbeet. Juist op het uiterste puntje van mijn elleboog, had een paardenvlieg zich weer tegoed gedaan aan mijn blijkbaar onweerstaanbaar gesuikerde bloed. Mijn gewricht zwol op als een jeukende oververhitte onplooibare balk, zodat het leek dat ik bij het eender welke uitleg een soort Hitlergroet bracht.

Het was ’s avonds nog bloedheet in de caravan. De hitte en mijn opgeblazen rood ellebooggewricht verhinderden me om in een diepe slaap te vallen. Maar ergens onderweg de nacht had mijn kloparm dan toch het onderspit moeten delven en was ik onrustig ingedommeld. Het was nog pikkedonker toen ik in het midden van de nacht wakker werd door een doordringend gegil. Het was een baby in de tent die naast onze caravan stond. Het was niet een gewoon huilen maar een gekrijs alsof het kind levend gevild werd.  Ik hoorde de moeder sussen en na wat kindergesnik werd het eventjes terug stil. Een uurtje later herhaalde het gegil zich en mocht papa bemoederen. Een half uurtje later een compilatie van de twee vorige huil- en krijsbuien.  En zo modderde de ganse nacht aan. Doezelen, gekrijs, wakker, doezelen, gehuil, wakker. Toen rond een uur of vier het licht in de dag kwam, hadden twee duiven juist op de takken in de boom boven onze caravan besloten om hun territorium af te bakenen of elkaar het hof te maken. Misschien vertelden ze elkaar wel: ‘Hoor jij ook het gebrul van dat mensenkind?’ Wie zal het zeggen. Het monotone roekoekke, roekoekke, roekoekke ging eindeloos door. Met moeite kon ik mijn moordneigingen onderdrukken. Gelukkig voor die twee roekoerende duiven en die verdomde huilkinderen was ik eigenlijk net iets te moe om mijn bed uit te strompelen en, à la minute, iets of iemand te gaan vermoorden. Ik moet toch eventjes ingedut zijn, want toen ik zo’n uurtje later wakker werd, dribbelden twee pyjamakleuters, luid zingend van ‘papegaaitje leef je nog ijadeejaa, ja meneer ik ben er nog iejadeja..’ tussen de tenten en de caravans door. Zij klonken op dit vroege uur als een veel te vroege ingestelde klokradio. Zij dribbelden achter elkaar aan. Het brillenjongetje voorop met een plastiek pijl en boog naar de hemel wijzend en daarachter zijn babyzustertje die haar slaapkonijn aan één oor vasthield en de rest van zijn al groezelig vuile buikje door het stoffige bruine strogras sleepte. Toen ze mijn verkreukelde hoofd door het caravandeurtje zagen verschijnen, stopte de mini fanfare. Broertje verklaarde me ongevraagd, dat papa een filmpje gemaakt had en dat hij dit straks naar Tante Annie ging versturen, want die miste hen zo erg. Ook de kleine meid stopte haar paradepas en begon met een heel ernstig gezichtje een uitleg te doen. ‘Me mama seg ikke moet doechje, maar ikke eerst spele en dan doechje’. Daarna stak ze haar duim in haar mondje en trippelde achter grote broer aan.

Rond tien uur zagen we de ouders van de krijsbaby doodvermoeid, met zulke grote wallen onder de ogen dat ze er bijna over struikelden, uit hun tentje komen kruipen. Mama was een uiterst lieve vrouw, die wel duizend keer ’s ochtend sorry kwam zeggen. Toen ik eventjes informeerde of de baby misschien ernstig ziek was, antwoordde de mama dat zij normaal nog borstvoeding gaf, maar dat de melktoevoer om één of andere reden tijdens het kamperen plots gestopt was en dat baby nog niet van plan was om zich op een andere manier te laten voeden. Zij vond dat het voor ons nog meeviel, driemaal op rij ’s nachts wakker gegild worden,terwijl zijzelf al meer dan twee weken niet meer kunnen doorslapen hadden. Toen ik informeerde hoe oud de baby dan wel was, antwoordde zij, anderhalf jaar. Wablief, één jaar en een half en nog aan de moederborst?? Hoe haal je het in godsnaam in je hoofd om met zo’n uit de kluiten gewassen moedermelkbaby, in een oververhitte tent ergens op een bloedhete Zuid Franse camping rond te kruipen en iedereen rondom je de nachtrust te ontzeggen?  Hoe noem je dat? Eventjes ontsnappen uit de dagelijkse sleur? Leuk met vakantie? Elke nacht opnieuw dat gehuil. Ook lekker voor de buren die juist naast je kamperen. Wij dus…Maar manlief had door alle heisa heen geslapen en begreep totaal niet waarom ik zo krikkel en moe was.  Zalig zijn zij die slecht horen, want die laten hun nachtrust niet verstoren.

Net toen ik in de namiddag in de relaxzetel ging zitten in de hoop wat slaap in te halen begon een ander kindergezeur in stereo. In het huisje naast onze caravan woonden een slome slakmoeder en een voze raapvader, de ouders van de twee ochtendzangertjes. ‘Mama, gaan we zwemmen?Mama wanneer gaan we nu zwemmen? Maammaaaa gaan we nu zwemmen?’ Mama keek heel traag op van haar tablet en antwoordde: ‘Vraag het eens aan papa.’ ‘Papa wanneer gaan we nu zwemmen? Papa gaan we nu naar het zwembad? Paaapppaaaa, misschien zwemmen in de rivier?’ Papa keek eindelijk op van zijn smartphone:  ‘Ik zal er eens over nadenken, straks misschien..’ Maar papa!…En toen kwam er ‘Mama ik moet poepe!’ en plots was er actie, maar gezwommen werd er die dag niet meer, alleen verder gezeurd! Net toen ik dacht dat het eventjes stil zou zijn, liet een klein jongetje zich huilend op de campingstraat neervallen. Hij stampte met handen en voeten op de grond: ‘Ik wil niet naar de tent!’ en dan begint daar zo’n wollegeitesokkenmoeder,  een meer dan een halfuur durende dialoog met Brammetje. ‘En waarom wil Brammetje niet naar de tent?’ Gebrul: ‘Ik wil niet naar huis’. ‘We wachten allemaal daarboven op Brammetje, hoor. Jij bent toch een grote jonge, niet Bram…?’ Brammetje krijste alleen nog harder. Komt daar ineens een wat oudere man aan, die grijpt Brammetje bij zijn lurven en roept: ‘Als je nu niet als de sodemieter recht staat en als de bliksem naar mama en papa’s tent gaat, dan krijg je er verdorie van opa nog een pandoering bovenop.’ Brammetje schrikt van opa’s gebiedende stem maar huppelt dan plots gedwee toch richting tent. Eindelijk is het stil..eventjes toch..

Naast onze caravan loopt kleine zeurzus veel te snel achter een bal aan, struikelt en zet het op een wenen, dan is het eventjes heel verdacht stil en dan volgt, na de nodige zuurstof inname, de huilsirene en volgen de waterlanders. Dikke tranen lopen over haar gezichtje.   Grrr  Roekedekoe, roekoeke, roekoeke, doen de duiven. Roekoeke, brul, krijs, gehuil, roekoeke, blèr, jank, jank.. Ik ken nu ondertussen alle werkwoorden die huilen betekenen.  Maar soms kan dat kleine grut je ook enorm vertederen. Vooral als ze ’s avonds, moe van het spelen en  het zwemmen, lichtroze, proper recht onder de douche uit, met de pyjama aan een fopspeen in het mondje en hun knuffel richting slaapplek gaan. Soms hoor je dan nog heel ergens in de verte een tegensputterde huilbui, maar meestal is het na een uur of half negen zalig stil…

Het gegil van het tietenkind, dat niet meer aan de tepel kan, weerklinkt weer bij het ochtendgloren…Nog één nachtje geduld en dan vertrekt deze ex-melkmachine met man en kinderen, net zoals meer dan de helft van de kamperende Nederlandse invasie, met hun schoolplichtige kinderen, richting huis ergens in hun overige twaalf provincies. Overal zie je tenten opbreken, auto’s en caravans worden ingeladen en de modeste sleurhutten verlaten één voor één het kampeerterrein. Hopelijk wordt het vanaf nu een pak rustiger slapen op de camping. Het kinderparadijs wordt dan uiteindelijk toch nog het grote mensenparadijs. Roekedekoe, roekoeke, roekoeke. Ik stuif op uit de zetel en vorm met mijn rood jeukerige uitgezette arm een vuist naar de twee duiven terwijl ik roep: ‘Morgen schiet ik jullie uit de boom!’. Als antwoord en dank scheten de grijze geschelpte pigeons  twee glibberige grijs-witte duivenstronten op onze auto…

 

Sim, St. Jean-le-Centenier  25/8/2017

 

 

 

29-08-2017 om 09:14 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
13-08-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.VAN DE PRINS GEEN KWAAD WETEN
Klik op de afbeelding om de link te volgen

 

Dus vanaf dit najaar moet Laurent naar de voedselbank. Eindelijk hebben de Belgische burgers de moed gehad om ’s lands grootste werklozensteuntrekkende nutteloze sprookjesfamilie aan de kant te schuiven.  Ex vorstenpaar, ma en pa rentenieren in Zuid Frankrijk of in Italië, met het door ons gesponsorde, riante familiefortuin. Broer en zus belegden hun dotaties en leven nu rijkelijk van de intresten. Maar zoals in elke gewone doorsnee familie is er wel een zwart schaap te bespeuren en dat is nu eenmaal de gewezen prins rebel. Hij zit gehurkt tegen de muur van het Brusselse Noordstation en zet ietwat verlegen zijn kleine zwarte hoedje voor zich neer. Reizigers die hem voorbijsnellen, bekijken hem meewarig. Zij kunnen hem echt niet direct plaatsen, maar het gezicht van die haveloze dikke dakloze komt hen wel ergens bekend voor. Is dit een te vroeg uitgedijde werkeloze televisievedette van Temptation Island? Was het een charmezanger die na één hitje de mist in gegaan was? Was het een failliete nitwit van het ‘Sky is the limit’ programma? Veel tijd om erover na te denken hebben deze treinreizigers niet, want de job roept. Een passant kan zijn ergernis niet onderdrukken en roept: ‘Ga godverdomme werken zoals wij, in plaats van hier je botten te schuren!” Laurent beseft dat het helemaal verkeerd afgelopen is. Hij knikkebolt. Hij droomt van dat fantastische dutje dat hij had, op de Belgische nationale feestdag, toen hij mee de militaire défilé moest aanschouwen. Geeuwverwekkend saai vond hij dat. Zijn broer en schoonzus hadden hem verontwaardigd op het Koninklijke matje geroepen, de halve Belgische koningsgezinde bevolking had schande geschreeuwd, terwijl de andere helft juichend geroepen had, dat het tijd werd om die vorstenhuisfamilie eruit te flikkeren. Laurent gniffelt als hij bedenkt dat het ordinaire burgervolkje nu zelf voor een geldverslindende president zal gaan stemmen. Krijgen ze straks zo’n Moe Merkel, die alles schafft, aan het roer of zo’n Trump-a-like die al twitterend en klimaatopwarming ontkennend zijn eigen ondergang bewerkt. Hij heeft voor alle zekerheid zijn Laurent- twitteraccount snel afgesloten. Laurent begreep het allemaal niet meer zo goed. Toen hij zijn boekje ‘de hond als gids’ schreef, noemden men hem vertederend ‘Prins Woef’. Nu hij zich wat op serieuzer diplomatieke zaken had toegelegd, was men ineens zijn fratsen beu en werd hij plots, ‘de prins met het hoekje af’ genoemd. Oké, hij was soms eventjes depressief geweest, je zou van minder met zo’n Koninklijke pokkenfamilie. Hij heeft het nooit ten volle beseft maar hij werd al eens om één of andere reden kunstmatig in een coma gehouden.  Maar hoe hij ook stuntelde, hij deed het toch allemaal maar voor België. Aanwezig zijn op de 60e verjaardag van het Chinese leger, met zijn stichting in het Midden Oosten wat bomen gaan planten en ja inderdaad, hij had vroeger wat schimmige uitspraken over de Belgische regering durven maken.. maar om hem hiervoor nu ineens zo te straffen en zijn dotatie af te nemen!! Dotatie, dotatie, alimentatie, alimentatie, man, man, man!  Hij zucht en denkt aan zijn drie kinderen die nu bij zijn ex vrouw wonen. Claire werkt terug en dreigt ermee dat hij zijn kinderen niet meer te zien krijgt zolang hij geen alimentatie betaald! Hij kan toch moeilijk reclamefoldertjes in de brievenbussen gaan steken, aan de lopende band gaan staan, achter de vuilkar gaan lopen, want hij kent niets! Hij is alleen een steuntrekkende prins geweest.

Hij zakt wat verder weg tegen de stationsmuur en mijmert over zijn tijd in villa Clémentine. Waar was de tijd toen hij hottel de bottel verliefd was op dat zwartharige fotomodel- zangeresje.  Die wist van wanten! Hij was voor haar de prins op het witte paard.  Jarenlang heeft het Belgische volk zijn hypocriete vader onderhouden. De koninklijke schuinsmarcheerder, die het vertikte om zijn liefdeskind te erkennen en juist deze, naast de pot pisser, had het lef om een stokje voor zijn kikkerprins romance te steken. 

Als kind werd hij telkens bij oom Boudewijn en tante Fabiola gedropt. Elke dag als hij eens wat kattenkwaad uitgehaald had, moest hij op zijn blote knietjes in de Koninklijke kapel voor het grote christelijke kruis om vergiffenis vragen voor zijn zonden. Heel zijn leven lang, voor alles wat hij zei, deed of dacht heeft hij tegen iedereen sorry moeten zeggen..

Hij kijkt in zijn hoedje waarin alleen een luttele hoeveelheid koperen centjes  liggen. Hij kruipt omhoog, trekt zijn te smal geworden jas wat dichter rond zijn buik en wankelt onzeker richting Maximiliaanpark. Hier schuift hij mee aan, met de honderden vluchtelingen aan de voedselbedeling van de ngo’s. Hij voelt zich wat onwennig tussen al die zwarte transitmigranten. Slapen in het park durft hij nog niet. Als straks de honger Afrikaantjes te weten komen dat hij een directe familiebloedband heeft met de Congo uitbuiter, de exploiterende, handen afhakkende Koning Leopold II, gaan de poppen aan het dansen. Waar kan hij, als ex prins, asiel aanvragen? Ma en pa hebben hem verstoten en dobberen bruinend op hun jacht in de Middellandse zee. Broer, schoonzus, zus en schoonbroer kijken hem met de nek aan. Zij hebben zich een jetset leventje toegeëigend. Alleen zijn halfzuster Delphine wil hem nog kennen, maar alleen dan als hij zijn dna wil afstaan. Wie wil hem nog? Wie wil deze kikkerprins nog kussen? Ach volgens hem hebben de Belgische burgers het prinsenkind Laurent prematuur met het badwater weggegooid! Hij, Laurent van België had een fantastische koning geweest!

13-08-2017 om 17:53 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
05-08-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.VAN DIE BOER GEEN EIEREN!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Eindelijk is ma kip afgekickt van haar dioxineverslaving of moet ik zeggen, afgekipt. Zonder dat er een haan naar kraait, worden er duizenden kippen door zo’n pluimveehouderboertje in één ruimte bij elkaar gedreven. De kakeldames staan daar pluim tegen pluim en als ze hun pootjes twee centimeter willen verzetten botsen ze tegen elkaar op, dat noemt de boer dan scharrelen. Dus vandaar de naam: scharreleieren. Scharrelen, foefelen en leggen zoals de kiekens, zonder papa haan. Zij drummen en lopen als kippen die hun ei niet kwijt kunnen. Door het plaatsgebrek pikken de hennen elkaar kaal, maar dat pikt de boer niet. Zelfs een kale kip kan nog leggen! Moederkloek is er nog steeds van overtuigd, dat zij met elk legsel voor haar nageslacht zorgt, terwijl ze echter alleen aan onze voedselketen doneert. En nu heeft die kiekenboer ontdekt dat er een luis in de pels zit..de leghennen hebben bloedluizen in de pluimen! Niet echt luizen, maar vogelmijten die zich overal in hun kippenparadijs nestelen.  Bloedluizen vormen een vervelend probleem voor de kippenhouders. Kippen die gebeten worden, leggen daardoor minder eieren en dat betekent op termijn dat de scharrelkweker minder in het laatje krijgt.  Om te voorkomen dat de eierenboer, zonder actie te ondernemen zijn kip met de gouden eieren zou slachten, koos hij snel eieren voor zijn geld. Als een kip zonder kop gaf de Nederlandse kiekenbaron zijn scharrelkippen een ‘anti bloedluis bestrijdingsmiddel Fipronil douche’. Nederland stond op zijn kop! Volgens het Nederlandse voedselagentschap was er Fipronil vergif in de eitjes terechtgekomen en dat was gevaarlijk voor de volksgezondheid. De Belgische pluimveehouders zouden het gifbadschuim niet over hun kakelhennen gesproeid hebben maar er alleen de nesten, zitstokken en voederbakken in de kippenhokken mee behandeld hebben. Toch kwam er een hoeveelheid mijtenshampoo in onze Vlaamse eitjes terecht. Het Belgisch Voedselagentschap, dat al meer dan twee maanden hiervan op de hoogte was, beweert echter dat er met onze eitje niets gevaarlijks aan de hand is. Wij mogen lustig ons gekookte eitjes blijven uitlepelen en probleemloos ons cholesterolgehalte blijven opdrijven. Als U dan zo, ’s zondagsmorgens uw reepje brood in de gele dooier duwt, denk U dan nu ook niet spontaan aan een geel zwavelmeer?  U kan er vergif op innemen dat U onmiddellijk verbanden gaat leggen met de volgende eigerechtjes: Opgelet, dit wordt een kippenboeren-gif-omelet! Of er is geen smaakverschil aan een roerei met Fipronil. Of een broodje Russisch ei op een bedje van sla met mijtenvergif.  Ei benedict, ‘t is nu geen mosterd maar Fipronil dat pikt. Gebakken paardenoog, sunny side up, met snuifje zout en gemalen mijtenkorrels. En als dessert meringues met bloedluizensuiker.

De Fipronil fraude is stukken groter dan gedacht. De pluimveesector beweert dat de kippenboeren heel goed wisten waarmee ze bezig waren en nu worden de voor de bevolking ‘onschadelijke’ vergiftigde eieren alsnog uit de Belgische winkelrekken gehaald en preventief vernietigd.

Zijn wij zulke zachte eitjes geworden, dat wij alles letterlijk en figuurlijk blijven slikken? Dioxinekippen, gekke koeienbiefstukken, slechte kwaliteit olijfolie met een label van extra virgine, hinnikend paardenvleesgehakt in de rundvlees-hamburgers en diepvrieslasagnes,  salmonella in de zalm, nepchianti in de wijnrekken, kortom fraude, list en bedrog op ons bord…en dit alles voor het grote geld.

En dan stellen wij ons plots de vraag, waar komen toch al die kankers vandaan? Ach ik heb deze ochtend lekker een zachtgekookt eitje weg gesopt en ik voel me nog steeds kiplekker en U??

 

Sim, 5 augustus 2017

05-08-2017 om 17:49 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
16-07-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE HEILIGE KOE
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Nog maar een paar jaren geleden, bevestigden wij onze fietsen achter aan de auto vast en reden richting één of ander fietsparadijs. Nu, vandaag de dag, draaien wij onze straathoek om en staan in de file. Of je nu rekening houdt met de huis- werk- spitsuren of niet, om de hoek sta je stil. Want er zijn veel teveel mensen en veel teveel auto’s.  Als wij op familiebezoek willen gaan, van de zuid-  naar de noordkant van Antwerpen, rekenen wij er sowieso al een half uur extra rijtijd bij, want je mag door de drukte op de autostrade op sommige stukken nog amper 70 km, in plaats van de toegelaten 120 km, per uur rijden. Kriskras wriemelen de wagens van het ene naar het andere baanvak, want het lijkt er immers altijd op, dat waar jij rijdt het veel trager en soms helemaal niet vooruitgaat. Met een beetje geluk rij jij zelf juist voor die ene wegpiraat die zigzaggend, zelfs over de pechstrook, van rechts naar links een ongeval uitlokt en de autobaan na zich, in een regelrecht compleet verkeersinfarct achterlaat. Want er zijn teveel mensen, teveel auto’s, teveel files en teveel wegpiraten . Als je vanuit het Antwerpse een daguitstapje naar de Belgische kust plant, moet je  alle inzittenden voor de rit onderweg van een noodrantsoen eten en drinken voorzien. Al snel wordt het drie uren autostradebumperen in de blakende zomerzon. Gezellig kleef je uren achteraan dezelfde auto, waar lieve kindjes door de achteruit wuiven, obscene gebaren maken of je het vingertje geven. Per meter vooruitgang, houd je het hart vast, want in de achteruitkijkspiegel, zie je telkens die vrachtwagenmastodont gevaarlijk dicht achter je bumper remmen. Als je twee linkerbaanauto’s voorbij treuzelt, kom je steevast telkens opnieuw naast die ene neuspeuteraar of die rijdende daverende discobarbolide te staan. Op de autoradio kwebbelt een stem een tiental minuten de verkeersinformatie en alle files aan elkaar. Zij vertelt je, veel te laat, juist voorbij die ene afslag, waar je het beste de autostrade kon verlaten. Volgens de radiodame zou je dan uiteindelijk langs de gewestwegen, door steden en dorpjes, via rotondes en verkeerslichten sneller je eindbestemming kunnen bereiken. Wie had er jaren geleden gedacht dat het woordje “snelweg”  de autolading helemaal niet meer zou dekken. Want er zijn teveel mensen, teveel auto’s, teveel files, teveel wegpiraten en teveel vertragingen. Als je de pech hebt dat je gemeente bestuurt wordt door een “Groene”, dan zie je al snel dat alle tweebaanswegen, waar je vroeger vrolijk door kon rijden, herschapen worden tot één- baanvak trajecten, waar, de kop staart aanschuivende auto’s, de bestuurders met de meest uiteenlopende uitlaatgassen elkaar trachten te vergiftigen. Want er zijn teveel mensen, teveel files, teveel wegpiraten, teveel vertragingen en teveel versmallingen. Ook in onze achterafstraten worden er, om het verkeer te vertragen, veel te hoge drempels aangelegd, waarover je, als je er iets sneller dan de toegelaten 30 km per uur, overheen gaat, als een stuntrijder omhoog gekatapulteerd wordt. Een ietwat geoefende fietser zoeft je met zijn twee vingers in zijn neus vrolijk voorbij. Want er zijn te veel mensen, teveel files, teveel wegpiraten, teveel vertragingen, teveel versmallingen en teveel drempels. Nu moesten wij laatst van Edegem richting Boechout rijden om iets uit de caravanstalling te halen. Maar in de gemeente Hove, die er juist tussenin ligt, presteerde men het, al meer dan anderhalf jaar, overal wegdek- en rioleringswerken tegelijkertijd uit te voeren en allerlei omleidingen uit te stippelen. Langs dit omleidingsparcours stonden er, om en om, langs beide kanten van de rijbaan overal ineens gigantische betonnen geel geschilderde bloembakken, zonder enige reflecterende signalisatie. Als een rallyrijder moest je door de velden, tussen de boerderijen en recente nieuwbouwwijken slalommen. Bijna verwonderlijk dat hier ’s nachts niet meer bloempotcrashes voorkomen. Een ritje dat je, normaal ruim berekend, op maximaal 20 minuutjes reed, duurde nu meer dan één uur en twintig minuten. We hadden het gevoel dat we heel Vlaanderen gezien en bereden hadden, want ergens onderweg was er in geen einde en verte nog een omleidingssignalisatie te bespeuren. Verder wordt je ook constant door een doemdenker weerman aangemaand niet met je wagentje de weg op te gaan als er ergens ten lande een onweersbui of sneeuwvlaag kon vallen of indien bevroren ijzel het wegdek in een ijsbaan kon veranderen. De strooiwagen kan dan immers ook niet strooien, want hij staat in de file. Als je dan toch, op eigen risico, meer varend, schuivend en sleerijdend,  besluit met je auto aan te sluiten aan de meest dramatische langste file ooit, dan kan je alleen maar hopen dat je zonder enige blikschade je eindbestemming bereikt.

Ook in Antwerpen graaft men alle straten tegelijkertijd open. Het is zelfs zo erg dat mensen die in de haven werken nu niet meer met de auto op hun werkplek geraken, zonder eerst een rondje sightseeing fileleed te ondergaan. Sommigen hebben, uit pure ellende, zich een elektrische fiets aangeschaft waarmee ze langs de omgespitte putstraten kunnen manoeuvreren. Want er zijn teveel mensen, teveel files, teveel wegpiraten, teveel vertragingen, teveel versmallingen, teveel drempels, bloembakken en teveel omleidingen. En juist nu wordt die brug over het kanaal afgebroken, die ene brug die voor de inmiddels helft fietsende Antwerpenaren een behoorlijke shortcut bleek te zijn. Tot maart volgend jaar moeten ook de E-bike trappers een alternatieve fietsroute uitdokteren. Als je dan toch besluit, omdat je fiets ergens gepikt werd, opnieuw met je autootje richting stad of haven te pendelen, ben je uren zoet met het vinden van een parkeerplaats. Je bent in een wip een fortuin kwijt aan parkeergarages, parkeermeters of boete schrijvende parkeerwachters.  Want er zijn teveel mensen, teveel files, teveel wegpiraten, teveel vertragingen, teveel versmallingen, teveel drempels en bloembakken, teveel omleidingen en te weinig gratis parkeerplaatsen. Als enige tijdrovende alternatief heb je dan nog het openbaar vervoer. Dus je stapt op bus en tram en laat je statussymbool onbewaakt op je oprit of in je straat geparkeerd staan. Bij je thuiskomst kan je dan alleen maar vaststellen, dat tijdens je afwezigheid, dieven,  je velgen, je voor- of achterbumpers van,  en je gps- systeem, je radio, zelfs je airbag en stuur uit je auto gestolen hebben. Je auto-onderdelen rijden nu vermoedelijk, gedemonteerd, in een Oostblokvrachtwagentje richting rommel- of zwarte markt . Want er zijn teveel mensen, teveel files, teveel wegpiraten, teveel vertragingen, teveel versmallingen, teveel drempels en bloembakken, teveel omleidingen, te weinig parkeerplaatsen en veel te veel crapuul. Je wordt nog aangemaand om een nieuwe minder vervuilende auto te kopen, zodat je zonder problemen in de Antwerpse lage emissie zone binnen mag, maar je kan er nergens meer mee rijden, laat staan parkeren! Iedere burger zijn eigen auto. En daarom staan we nu met zijn allen uren met onze auto’s en camions benzine verdampend in de rij, stil, heel stil, onbeweeglijk, onveranderlijk, roerloos, stokstijf stil…

En juist op het moment, als je dan uiteindelijk uit pure ellende beslist om je auto dan maar aan de kant of in je garage te laten staan, je de wandelschoenen wil aantrekken en te voet in de omgeving wil gaan rondstappen, valt er de jaarlijkse autoverzekering en de autobelasting in de brievenbus, de heilige koe moet gemolken worden….Want met die taks moet men de straten vernieuwen, versmallen, overal drempels en bloembakken plaatsen, omleidingen aanleggen, weg- en rioolputten graven, aan elke nog vrije parkeerplaats parkeermeters plaatsen en de lonen van de parkeersmurfen betalen..

 

Sim, op zondag wandelend door Edegem     16/7/2017

16-07-2017 om 16:45 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
10-07-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.STRINGELING
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Het is midden juni en de oceaan is al behoorlijk opgewarmd. Het is de eerste keer dat wij zo laat op het seizoen op Tenerife zijn. Voor het eerst zien we de lokale bevolking tijdens de weekeindes naar de strandjes naast het stadje Las Galletas afzakken. In de voor ons, in de winter, zo verlaten kreekjes krioelt het nu van locals met tentjes, picknicktafels, bbq’s, kinderen en honden. Bijna nergens op de toeristische stranden van Los Cristianos of Playa, zag je ze, maar hier kan je er niet naast kijken. Het lijkt plots alsof de tijd hier een 3decennia heeft stilgestaan. De revival van de monokini-string !

Zo’n dertig jaar geleden moesten wij vrouwen op de zuiderse stranden  allemaal met de billen bloot. Nu hadden wij eerst jaren besteed aan het bruinen van onze twee koplampen en nu kwam daar zo’n blote-gat-mode bij.

Alvorens wij onze eerste stappen met zo’n kontreepje op een zonnig strand zouden zetten, gingen er eerst maanden van voorbereiding aan vooraf. Er werd gedieet, vetverbranders, hongerstillers en waterafdrijvende pillen geslikt. Wij gingen naar de fitness en onder de zonnebank en tubes zelfbruinende crèmes en tonnen afslankzalven werden tevergeefs over striemen en cellulitis gewreven, om toch maar straks met dat strakke kontje langs de vloedlijn te kunnen lopen. Maar doordat onze vooruitstekende en achterste lichaamsdelen praktisch nooit voorheen aan de zon blootgesteld werden, bleven ze dan ook, al onze inspanningen ten spijt flauw roze afgietsels in plaats van een Cécémelk- kleurige borstpartij en een krokant chocoladebruin  poepegatteke.

En dan was daar eindelijk het vakantiemoment, dat je op de allereerste dag in monokini met je allereerste reetveter en met je alsnog uiterst melkwitte toeters en je marmerwitte krentenbroden in de brandende zon richting zee kon schuifelen.

Als je na het zwemmen als een halfblote nimf uit de golven herrees en je de sexy, geile machoblikken van de mannelijke zonnebaders langs je lichaam voelde glijden, ging je heupwiegend terug richting strandhanddoek. De ellende begon maar pas als je je per ongeluk naast je badhanddoek in het warme zand liet neervallen. Nat zand schuurde van voor naar achter tussen je zwetende twee konthelften en maakte je doos en je plooirokje tot gloeiende vulkaanrandjes. Je kon aan die gatflosser trekken zoveel je wilde, met elke beweging striemde de binnenkant van je dijen van blaarroze tot ‘rauwrood’.  Na een dagje zonnen kan ik jullie verzekeren dat de aftocht met je twee flashy voorbumpers en een duo knalrode krentenbollen richting douche een martelgang bleek te worden. Het leek alsof er een fietsketting tussen je twee halve manen op en neer ging. Al meteen na de eerste stranddag werd het stringmarteltuigje verbannen en kwam de oerdegelijke bikini terug uit de koffer.

En nu, op dit Tenerife strand, leek het alsof de modewereld eventjes 30 jaar had stilgestaan of dat deze Canarische dames de renaissance van de string een nieuw leven inbliezen. Een nieuwe tendens was gezet. Er waren geen bikini ensembles meer te zien, maar de boven- en onderkanten moesten minstens in twee totaal verschillende kleuren of diverse designs hebben.

Jong, oud, anorectisch, mager, perfect geproportioneerd, mollig, dik en moddervet, iedere vrouw met een tatoe op zijn gat had zich in een monoreepje gewurmd. Tatoeages van een scheelogend madonnahoofd, een Jezus of indianenkop, een christelijk kruisbeeld, Micky Mouse (die volgens mij eerder vooraan had moeten staan), een adelaar, hartjes met letters, allerlei bloemen en onleesbare tekens versierden de halve manen. Soms was de tatoeage-inkt zodanig uitgelopen, dat er alleen nog een handgrote blauwzwarte vlek op de kwabberkonten te zien was. Diegenen die zich nog niet aan het kontkoordje waagden, hadden tekens en teksten op hun armen, buiken of kousenbanden op hun benen staan. Het was onsmakelijk leuk als je zo’n vier prentenboek beschilderde stringelings naast elkaar met de voeten in de branding zag staan. Een beweeglijke cartoon. Een Canarische tableau vivant.  Nog leuker werd het als ze zich naast elkaar in het water en daarna in het warme zwarte lavazand lieten zakken. Daarna was er altijd wel een Spaans machomannetje dat zich overgaf aan de plaatselijke sport, het naar elkaar gooien van zwarte lavamodder.  Frunnikend aan het schurende konttouwtjes en met een pijnlijke grijns liepen ze over de vulkaanstenen terug naar hun strandplaatsjes.

Ik had meteen een binnenpretje. Ik wist al hoe hun dag zou eindigen..net als de mijne zo’n 30 jaar geleden, met woest ontstoken dijbinnenkanten…vanavond zou er niet gevogeld worden.

Sim, zonder string, terug uit Tenerife 8/7/2017

 

 

10-07-2017 om 20:10 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
24-06-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WANNEER GAAN 'DE GELOVEN' ER EINDELIJK AAN GELOVEN?
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Elke week lezen wij in de kranten of horen wij op het journaal wel items waar  spontaan onze broek van afzakt. Als ouders, voor het beginnen van het is eender wettelijke Belgische vakantie, hun schoolgaande kinderen enkele dagen vroeger thuishouden, omdat dan de vliegtuigreizen nog betaalbaar zijn en omdat het dan een goedkoper vakantiebudget betekent, juist dan wil de Minister van Onderwijs dit absenteïsme bestraffen. Als het Islamitische Offerfeest juist voor de eerste wettelijke schooldag in september valt, dan gaan sommige scholen de aanvang van het schooljaar enkele dagen later laten starten!! Begrijpen wie begrijpen kan. Duidelijk twee maten en twee gewichten! Als er in Londen een volledige woontoren afbrandt, is er in einde en verre, zelfs geen eerste minister te bespeuren om met de slachtoffers te praten. Als er een Brit aan een moskee een aantal islamieten omver tracht te kegelen, dan staat daar ’s anderdaags kroonprins Charles op de drempel om met de plaatselijke imam te overleggen. Dit zijn zo van die ‘desintegratiepamperregeltjes’ die de autochtone Europeanen in de gordijnen jaagt.

Deze week blies Islamitische Staat hun eigen werelderfgoed, hun toren van Pisa, de scheve moskee van Mosoel op. Het was duidelijk een explosie die van onderaan kwam en geen bombardement, waarvan ze beweren dat de US of de coalitie ze uitgevoerd zouden hebben. Is dit misschien een voorbode van een aantal in de toekomst, IS aanslagen op Roomse kerken? Ach IS strijdertjes, maak geen onschuldige slachtoffers! Ergens in Midden Europa ligt het rijkste ministaatje ter wereld. Daar zit zo’n Rooms Christelijk kliek in een basiliek, volgens de islam ‘ongelovigen’ pedofielen, homofielen en seksloze mannen bij mekaar…Oei, oei, Ik werd duidelijk slecht begrepen, want ik las juist deze ochtend in de krant dat een groep terreurbomgordeldragertjes de Grote Moskee in Mekka wilden opblazen. Jezus..ik bedoelde bij MEKAAR en niet MEKKA!Vindt jullie grote baas het nog steeds oké, dat jullie elkaar nu beginnen uit te moorden?      

Nergens horen wij of ze zelf nog in de moskee van Mosoel aanwezig waren. Het gaat daarboven in de Allah- hemel uitzonderlijk druk worden. Ik kan best begrijpen, dat de 72 maagden, bij het horen dat er weer zo’n 150 à 200 uit elkaar gereten martelaren, naar boven komen zweven om hun orgasmen op te eisen, acute of chronische hoofdpijn of zelfs migraine gaan voorwenden. Of spreekt men al van maagden als het om acht- en negenjarige kinderen gaat?  Zat daar een paar eeuwen geleden toch niet zo’n pedofiele moslim, met een negenjarig kindbruidje in de woestijn de ware islam te prediken? Moesten daarom de vrouwen volledig gesluierd rondlopen omdat hij het aanzicht van een echte vrouw niet kon verdragen?

Wanneer gaan ‘de geloven’ er nu eindelijk eens aan geloven?

Nog nooit werden er zoveel oorlogen gevoerd, waren er nooit meer religieuze vluchtelingen en werden er mensen vermoord, als in de naam van één of ander geloof!

Vanaf het moment dat de mensen op aarde kwamen en ze hun één hersencel probeerden te gebruiken, moesten zij in iets bovennatuurlijks kunnen geloven. Zij konden zich niet inbeelden, dat er niets meer na dit leven kwam. Dat zij gelijk waren aan de olifanten, tijgers, koeien, varkens, vogels, muggen en vliegen. Dat, gedaan ook daadwerkelijk gedaan was. Dus als er ergens een schizofrene stemmen horende jandoedel, in een barre zandvlakte wat stond te oreren, zagen ze er onmiddellijk het teken van de hemelgoden in. Al diegenen die daar macht en geld inzagen, applaudisseerden op de achtergrond mee en zochten stante pede naar een welwillende uitgever om een paar  horrorsprookjesboeken uit te geven, die als leidraad door het godvrezend volkje  moesten gelezen worden.  Wie er nadien op het idee gekomen was, dat Roomse Katholieke mannen niet meer mochten neuken, is een raadsel. Welke gezonde man doet vrijwillig afstand van het plezier dat God aan hen geschonken heeft..’gaat en vermenigvuldig U’…

Als dan zo’n religieuze kerel, zonder ooit gepijpt te zijn geworden, na jaren van devote onthouding, uiteindelijk de pijp uitgaat met zijn eerste en waarschijnlijk ook zijn laatste orgasme, denk hij dan niet; “Hoc notum nisi me!”  Had ik dat maar geweten!

De Joodse, moslim, gereformeerde en evangelische antiseks verenigingsregeltjes, die zeggen dat er voor het huwelijk niet aan elkaar gefrunnikt mag worden, zijn toch werkelijk om te lachen. Eens deze godsvruchtige jongeren het boterbriefje kunnen klasseren, gaan ze als konijnen te keer en proberen op zo’n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk toekomstige geïndoctrineerde kindjes op de wereld te zetten, die er dan weer voor moeten zorgen dat hun godvrezende clubregeltjes nog eeuwen blijven bestaan.

Hoeveel pretentie moeten deze religieuzen hebben om te beweren dat alleen hun godsdienst de enige echte religie is en hun god de enige ware.

Hoeveel arrogantie om te pretenderen dat atheïsten niet kunnen weten dat er geen God en geen hemel is en dat zij dit dan maar eens zouden moeten  bewijzen...Imaging there is no heaven, above us only sky! De ongelovigen moeten het grote niets bewijzen??

Heeft          Einstein soms zo’n een natuurwet uitgevonden? Dit bewijs vragen de vrome simpele van geest, die overtuigd zijn, dat er in de Allah- hemel, telkens een verzameling van 72 nieuwe maagden klaarstaat die hun uiteengereten, gebombardeerde en afgestorven ledematen alsnog moeten proberen te bevredigen. Door joden, die hun volledige leven in functie stellen van het hun beloofde hiernamaals. Door kerkse mensen die nog steeds geloven dat er eeuwen geleden een loebas opstond die water in wijn kon veranderen, die met een simpele handoplegging mensen kon genezen, over water kon lopen, zijn grafsteen kon opzij duwen en vleugelloos ten hemel ging…Ja inderdaad ook de atheïst kan ergens in ‘geloven’; in de natuurwetenschappelijke verklaring en bewezen evolutietheorie. En spijtig genoeg lijkt, volgens ons, de evolutie van de mens stilaan de verkeerde kant op te gaan..terug naar af.

Maar gisteren gebeurde er iets verbluffend, manlief riep God aan! Ik dacht eventjes dat de hemel zou invallen. Wij hadden ons huurautootje ergens geparkeerd en waren met stoeltjes, parasol, pak en zak de lavaheuvel naar het strand afgedaald. We hadden net onze strandstoeltjes opengeklapt, toen manlief zijn short wou uitdoen en aan mij vroeg op ik de autosleutel had..Niet dus..en toen gebeurde het! Manlief riep, God, God, godmiljaarde, God, godverdomme, godjummenas er is een gat in de zak van mijn short. Zonder iets tegen mij te zeggen, keerde manlief terug op zijn passen, klom, terwijl het 35 graden in de schaduw was en met anderhalve revalidatielong terug de helling op. Ik berustte al een beetje in het lot, want door de jaren heen waren er al diverse, petten, truien, mobieltjes, sleutels en autosleutels ergens ten velde verdwenen, maar soms ook wel al eens teruggevonden. Na een tiental minuten stond manlief, als Mozes, terug boven op de berg en wuifde met in de ene hand de autosleutel en aan de andere hand een opwaartse duim..Als je maar hard genoeg roept, helpt God misschien soms wel een beetje, of niet?

24-06-2017 om 16:15 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
15-06-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PANIEK IN MANDAATJESGRAAIERSLAND
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Er gaat een tsunami over het Waalse PS landschap. De kranten en de journaals staan er bol van. Twee ordinaire rode poenpakkers graaiden elke maand in de financiële pot van Samusocial, een vzw waarvoor vrijwilligers geld bij elkaar bedelden om de allerarmsten der armen, de daklozen, te helpen. Deze twee Brusselse sjoemelaars fantaseerden vergaderingen en bijeenkomsten bij elkaar, die nooit plaatsvonden, waar ze nooit ook maar één minuut aanwezig waren en lieten zich hiervoor rijkelijk betalen. Hoe laag kan je vallen om jezelf schaamteloos te laten vergoeden juist op de kap van een zulke arme bevolkingsgroep. Verwachten wij dit van de burgemeester van de Europese Unie hoofdstad, neen. Pikken wij dit van zo’n vrouw die normaal via het OCMW de minderbedeelden moet helpen? Dus is het ook niet verwonderlijk dat de vrijwilligers, de armen en de daklozen een slachtoffervereniging willen opzetten en de ontslagnemende burgemeester Mayeur en de Paraïta geldsnol publiekelijk op de grote markt van Brussel zouden willen lynchen! Ze eisen dat de twee zakkenvullers, de mandaatgraaiende burgemeester alsook zijn mede ‘armoede bestrijdster’ uit alle ambten ontzet worden en voor straf 2 maanden op de straat moeten leven. Zij zullen er persoonlijk op toezien dat ze geen twee keer bij de gratis voedselbedeling kunnen aanschuiven. Wie een put graaft voor een ander…

Politiek en poen! Na het Waalse Publifin schandaal ging er al een beerput open en was er al hevige storm over overbetaalde mandaten, maar blijkbaar is er een soort cumulerende politici dat geen schaamte kent. Elke week opnieuw horen we over allerlei regeringsvertegenwoordigers, meestal al royaal goed betaalde mensen, die het toch nog nodig vinden om mandaatjesgeld achterover te drukken. De voorzitter van de Waalse PS, Di Rupo zwijgt in alle talen, denkt er in het Frans het zijne van, broeit op een algemene décumul en hoopt dat de storm ondertussen overwaait, in plaats van eens degelijk de cumulstal uit te mesten. Laurette Onkelinx echter roept en tiert als een volleerd viswijf in de kamer en breekt elk voorstel van de regerende partijen af . Alleen vertelde ze eventjes niet dat ze één van haar kinderen aan een job bij Samusocial geholpen had en dat haar advocaatman, onder het mom van de wet van de privacy, het Samusocial schandaal onmiddellijk met de mantel der liefde wou toedekken. Moet UNIA zich er hier niet mee bemoeien, dat politici hun kinderen via via aan een begeerd baantje helpen? Is dit geen discriminatie naar de gewone man toe?

Inmiddels gaat het gerucht dat er al een nieuw Brussels cumulmandaatschandaaltje’ in de maak is bij de Brusselse voedselbedeling. Is Brussel dan toch misschien zo’n Trump’s hellhole?

In mijn hoofd kabbelen er al een paar weken een aantal vragen. Wat loopt er mis met de Belgische socialistische partijen. Want laat ons eerlijk zijn, ze hebben door de jaren heen, toen ze in de regering zaten,  ook heel goede dingen voor de arbeiders en de bediendes verwezenlijkt. De vijfdaagse- en minder dan 40 uren durende werkweek. De vakantiedagen, het vakantiegeld en de dertiende of zelfs veertiende maand geldbonus. Vroeger liepen wij trots in de 1st meistoet op de dag van de arbeid. Wat  blijft er nog over van die authentieke linkse partij? De bonden die meer laten staken dan dat ze mensen aan het werk helpen? Vandenbroucke die in een poging tot vernietiging van bewijzen, geld uit de zwarte kas wou verbranden. Mathot, Coeme, Spitaels en Claes die zonder blikken of blozen, wat Agusta helikoptersteekpenningen in hun persoonlijke zakken deden verdwijnen en dochtertje Claes, een vroegere Limburgse burgemeester, die overduidelijk haar vaders genen bleek te bezitten. Galle en Spitaels die er met miljoenen Dassault smeergeld vandoor gingen. De Antwerpse rode Janssens die via Telepolis de sociale zekerheid trachtte op te lichten en Laurette Onkelinx die overheidsopdrachten aan haar eigen man gaf. Het Visa schandaal enz…Teveel rode schandaaltjes die uitkwamen, maar waarvan de rode rakkers geen rode schaamtewangetjes kregen.

Zo lang je met andermans geld de royale weldoener kan uithangen zal er steeds een groep burgers in de val blijven trappen.. Maar blijkbaar is de cumulepidemie bij alle partijen toegeslagen en hebben ze allemaal min of meer mandaatboter op hun hoofd. De ene, echte zachte hoeveboter, de andere margarine. Weten die politici nog hoe hoog of beter hoe laag, onze werkelijke private pensioenen, invaliditeituitkeringen of werklozensteun zijn, als ze zelfs niet eens bemerken dat er maandelijks allerlei niet verklaarbare uitkeringen op hun bankrekening bijgeschreven worden?

Een deel van de politiekers willen ons ervan overtuigen dat zij een twintig tot veertigtal mandaatjes hebben waar ze gratis voor werken…

Gratis, wie gelooft dit nog, maak dat de kat wijs. Als er dan al geen financiële som tegenover staat, dan worden ze lekker verwend met culinaire etentjes, reisjes en overnachtingen op een luxejacht. Alleen de ex-burgemeester van Hasselt geloofde nog in gratis, maar die ging na een ‘sexchantage’ kopje onder.

Het is niet echte corruptie maar al die mandaatjes en cumuls bevinden zich toch ergens in een schemerzone.

Nadat Brussel een nieuwe PS burgemeester gekregen heeft, die zich borstkloppend als de nieuwe burgervader profileert, horen we dat hij meer mandaatjes in vzw’s heeft dan dat er werkdagen in de kalender zijn. En dan  doet een Vlaamse vrouwelijke socialistische Burgemeester van Hasselt er nog gretig een schandaalschepje bovenop.

Na alle verwittigingen van de staatssecretaris van migratie en asiel, slaat zij het negatieve advies in de wind en laat zij Faoud Belcacem, de oprichter van Sharia4Belgium en notoire Syrië soldaatronselaar, in de gevangenis met zijn Jihadbruidje huwen.

Het land staat op stelten, want door dit huwelijk zal het een pak moeilijker worden om deze terreurcrimineel, na zijn 12 jaar gevangenisstraf naar Marokko te deporteren, waar hij tevens nog enkele jaren bak te goed heeft. Moet John Crombez, hoofd van de Vlaamse socialistische partij, deze flaterdame niet op het matje roepen? Ik denk dat SPA John, geen nachtmerrieloze nacht meer gehad heeft sinds alle rode schandalen door de journalistiek en de andere partijen uitgespit werden. Hij heeft het zich waarschijnlijk al dik betreurd dat hij zijn arrogante voorganger van de troon gestoten heeft.

 

Sim, mandaat en cumulvrij     Tenerife 15 juni 2017

 

 

15-06-2017 om 20:42 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
11-06-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CANARISCHE PISPALEN
Klik op de afbeelding om de link te volgen

 

Het is de allereerste keer dat wij, door omstandigheden, eind mei, begin juni op Tenerife beland zijn. Al de bomen die tussen de witte huisjes en langs de promenades in Los Cristianos, in de winter bijna op sterven na dood leken, hebben plots een explosie van flamboyante rode bloemen. Als de bloemen naar beneden vallen, lijkt het net of de rode loper met rozenblaadjes speciaal voor ons uitgerold werd. Dikke trossen roze rode oleanderbloesems steken fel af tegen de knalblauwe hemel en purpere bougainvillia klimt overdadig tegen alle muren omhoog. Op de wandeldijken kuieren echter behoorlijk minder toeristen dan in de winter. Eind mei en begin juni is duidelijk voor Tenerife het dode seizoen. Verschillende restaurantjes zijn voor de jaarlijkse vakantie gesloten. Overal zijn diegenen die achtergebleven zijn aan het renoveren geslagen en herstelt men de zwembaden die er nu wat droog en verlaten bijliggen. Ook ziet men nu amper seniorenoverwinteraars, die gehandicapt of niet, met tandemrolstoelen als F1 kamikazepiloten tussen de wandelende vakantiegangers, de dijk afzoeven. De meeste toeristen zijn nu jongelui en jonge gezinnen met kleutertjes. Begin juni  werd er echter een nest Britse toeristen, van het slag dat de toegang tot Mallorca en Ibiza verboden werd, op de Tenerifse wandeldijken losgelaten. Mannen, vrouwen, jong of oud, allemaal hebben ze de meest idiote tekeningen en krabbels op hun huid gezet. Volledige armen, benen, ruggen, buiken en zelfs hoofden zijn met Chinese inktpatronen vol geklad. Grote christelijke kruizen, Maria afbeeldingen,de Engel Gabriël, diverse bloemen en Chinese lettertekens  zijn het meest geliefde onderwerp. Als er één voorbij slentert zonder zwart blauw geklieder ergens op zijn lichaam, wordt hij als een unicum aangestaard. Maar deze volledig blanke spierwitte Brit is dan ook meestal na één dagje zonnen kreeftrood. Volgetekende voetballertjes look a likes, met gebleekte kuiven, lopen trots hand in hand met hun sexy partners, die met een string aan en twee vol getatoeëerde kadetten, als in hun blote kont over de wandeldijk paraderen. Daarachter waggelen de horizontaal uitgezakte tattoo-Jerommekes die met hun armen alleen in grote accolades rond hun lijf kunnen zwieren met hun Britse volgekrabbelde Rubensvrouwen. Zij vonden elkaar duidelijk niet op Tinder maar op de “More drawings and fat” app. Met hun blote bovenlijven en vet kwabberende bikinilijven laten dit plat en onontwikkeld zootje zich respectloos op de restaurantterrassen neerzakken. Nu ben ik zelf niet meer van de jongste en de magerste, maar wat je hier op de promenade aan tonnen vol getatoeëerde lijven ziet voorbij waggelen, grenst aan het ongeloofbare. Ook grote groepen ordinaire Engelse verhitte vrijgezellen zwalpen in verschillende stadia van dronkenschap en ontbinding luidruchtig voorbij. Als dit het niveau is van de doorsnee stemgerechtigde Brit, dan begrijpen wij hoe de Brexit tot stand is gekomen. Manlief merkt op dat het alleen de blanken zijn die zich als stripleesboeken laten volkliederen.  Gat in de markt voor de tattooshop die alleen met witte verf de zwarte Afrikanen gaat tatoeëren! De tattoe- bacterie is nu zelfs al op de Spanjaarden overgeslagen. Geen enkel jong lichaam is nog ongesigneerd.

 Ook in de meeste souvenirwinkeltjes is het veel stiller. Pakistaanse of Indische verkopers trachten je met “hello my friend” de hand te schudden en je op die manier hun shop in te sleuren.

Zoals trouwens in heel Europa, is het Canarische wagenpark echter de laatste 5 jaar behoorlijk toegenomen. Enkele jaren geleden reden wij nog praktisch alleen over de snelweg, maar zelfs nu, terwijl er een pak minder junitoerisme is, staat men soms behoorlijk in de file. Een parkeerplaatjes vinden,waar we vorig jaar nog blindelings naartoe reden, is nu al een huzarenstukje geworden. Zij aan zij staan de kleine autootjes, als mini crematoriumoventjes, in de felle zon te schitteren. Nog een jaar of twee, drie en men kan ook hier al voor woon-werk-verkeer de elektrische fiets gaan promoten.

De oorspronkelijke naam van de Canarische eilanden, was Canariae insulae , wat “hondeneilanden” betekent.

De Spaanse locals krijgen het klaarblijkelijk beter en beter. Dat zie je ook aan het aantal honden, die als een echte plaag jaarlijks aangroeien. Eén hond is geen, minimum één voor madame en één voor mijnheer.Nu hebben ze eindelijk de zieke en zwerfkatten aangepakt, maar nu zie je een hondenepidemie ontstaan. Niet in de toeristische centra, maar daar waar de Canaries zelf wonen is een hond hebben een gegeerd statussymbool geworden. Zo zagen we al een paar dagen een man met aan elke hand twee honden door het Chayofita-complex wandelen. Je denkt dan spontaan aan een hondenwandelaar, die voor een kleine bijdrage de blaffende hartendiefjes bij hun respectievelijk minder mobiele baasjes gaat ophalen en ze dan na het obligate kakje en pisje  terug bij ze afgeleverd. Niets is minder waar. Het is zijn eigen roedel! Ach zijn eerste hondje had zo’n verlatingsangst en blafte de buurt bij elkaar toen baasje eens iets zonder hem wou ondernemen. Hoe zielig, vlug een tweede hond bijgekocht. Maar in plaats dat ze elkaar bezighielden, jankten ze nu allebei zo hartverscheurend hard, dat er klachten van de omwonenden kwamen. Misschien dat een derde lieverd soulaas zou brengen. Nu werd er in een driekoppige canon jankend, keffend en blaffend tekeergegaan. Eens proberen met een vierde joekel? Als deze man een derde arm gehad had, dan liep hij vermoedelijk met een kudde van zes rond.

En overal kakken en pissen. Het zand rond de palmbomen, de lantaarn- en wegwijzerpalen zijn ondertussen onderaan echte wegrottende en weggeroeste pispalen geworden. Als je al een hondenbezitter met een vol kak plasticzakje ziet rondlopen, dan is dit meestal een inwijkeling die deze norm en gewoonte vanuit zijn thuisland meegebracht heeft. Verschillende muurtjes worden duchtig afgesnuffeld. Pootjes gaan om beurten omhoog en tegen de afscheiding ontstaat er een urinekleurige driehoekige opgedroogde waterval die vettig en naar ammoniak stinkend op het voetpad doorloopt. De meeste Spanjaarden hebben er letterlijk schijt aan dat hun honden overal een drol leggen. Liefst een grote stinkende hoop op de witte tegeltjes vlak voor je deur. Gelukkig worden de viervoeters op de stranden verboden, want hier aan de Costa del Sol, aan de gele rots, waar het in de winter zo zalig rustig kan zijn, is het inmiddels in de weekeindes een hondenzwemparadijs geworden. Je wordt er horendol van de blaffende honden die hun zwemmende baasjes niet achterna durven springen of die elkaar naar de strot vliegen. Als de Canaries uit werken gaan worden die arme dieren jankend een ganse dag in de kleine appartementjes of op terrasjes achtergelaten.

Wij hebben een totaal ander begrip van dierenliefde.

Wie voor een paar weken aan de Costa del Sol op Tenerife verblijft, wordt zonder probleem een notoire hondenhater! Neen eigenlijk een hondenbaasjeshater...

Sim, waf waf Costa del Silencio  11 juni 2017

11-06-2017 om 22:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
03-06-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.TERUG VAN WEGGEWEEST
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Alle twee halen wij sinds een paar dagen opnieuw opgelucht adem. Manlief omdat hij na de ‘door het oog van de naald- longoperatie’ nu daadwerkelijk opnieuw beter begint te ademen en ik omdat de stresschaos in mijn hoofd eindelijk begint op te lossen. Het leek alsof ik samen met manlief 6 uur onder narcose geweest was, want de connecties in mijn hersenen lieten het afweten. Ik voelde me net een jonge indommel- dementerende waarbij de meest simpele en gewone woorden niet meer herinnerd werden. Verhaaltjes schrijven leek niet meer te lukken en dat er voor mij een eventueel  ‘Hugo Clauske ‘op de loer lag, maakte me onzeker en angstig.  Als manlief platligt, zie je dat er bij de operatie een rib afgezaagd en weggenomen werd. Gelukkig heet Raymond, Raymond en geen Adam, want stel je voor dat ze tegelijkertijd van deze rib een smakelijke ronde blonde bijbel Eva- met- een- vijgenblad gecreëerd hadden, dan had ik het met mijn 65 jaren wel kunnen schudden…

 Maar nu zitten we terug in ons huurhuisje op Tenerife, vijf maanden later dan gepland maar de oceaanlucht doet ons beiden duidelijk goed. Onze Duitse gehandicapte drankorgeloverbuurman houdt zich tot hiertoe kalm en zijn zuiplapkameraden lopen niet meer in en uit. Tot hiertoe horen we zijn luide namiddagmuziek, waarmee hij de doden en doven terug tot leven daverde niet meer. Wij beleefden samen met onze buurman, in de winter van 2016, zijn persoonlijke kristalnacht. Er werd onophoudelijk door mogelijke drugkopers op zijn deuren en ramen geklopt en er waren de oeverloze nachtelijke ruzies met zijn toenmalige gedrogeerde crapuulvriendjes die ’s nachts zijn televisietoestel gemolesteerd hadden. Daarna volgden de bezoekjes van de syndicus van het Chayofita- complex, politieagenten en de deurwaarder. Wij hadden al gehoopt dat men de alcoholmof uit het huisje gezet had, maar nu staat er een spiksplinternieuwe scootmobiel voor de deur met aan de zijkant twee knal fluo roze krukken. Misschien loopt (rijdt) hij nu de deur plat bij de plaatselijke AA Canarias, is hij gestopt met drugs dealen of heeft één van zijn lieve vriendjes misschien zijn CD speler in de prak geschopt. Het enige dat wij nog horen is zijn Duitse nieuwsjournaal en zijn dagelijkse soapaflevering. Allemaal prima, eindelijk rust.. dachten wij. Twee huisjes verder hadden een paar Spaanse ‘dierenvrienden’ een grote doghond op een terrasje van circa 2m² in de hete zon opgesloten. Zijn hondenkop kwam juist boven de balustrade uit. Het dier jankte en blafte zonder ophouden. We werden er gek van!  Ik voelde na enkele uren mijn ‘Michael Douglas falling down’stresspeil opnieuw tot ongekende hoogtes stijgen. Nu hadden we geen last van een lawaaierige Duitse zuiplap maar van een blaffende Duitse dog!  Eventjes de vertaalsite Nederlands- Spaans opgezocht en een heel vriendelijk briefje geschreven dat ik aan de voordeur zou gaan plakken.

Ik schreef in het Spaans:

quote

Lieve buren (eigenlijk bedoelde ik, godverdommes klootjesvolk)

Misschien bent U er zich niet van bewust, maar als U niet thuis bent en U Uw hond op het terrasje opsluit, dan blaft hij non stop, om gek van te worden.

Kan U Uw hond niet ergens anders achterlaten, zodat wij er geen overlast van hebben. Heel erg bedankt.

unquote

(Eigenlijk bedoelde ik, echte dierenvrienden laten hun hond niet op een ovengebakken zonnig terras achter als ze gaan werken en als jullie er als de bliksem niets aan veranderen dan stappen wij naar de syndicus).

Toen ik het briefje aan de deur wou hangen, bleek dat de hondeneigenares, een klein Canary trolvrouwtje vol tatoeages en piercings wel degelijk thuis was en duidelijk zelf geen probleem had met haar keffende mormel. Perro(hond)? Welke perro ? Ik begrijp U niet, mijn hond? Toen ik er met hand en tand stond uit te beelden dat de hond boven op haar terras, non stop blafte, kwamen plots nog twee andere buurvrouwen uit hun witte huisjes en begonnen allerlei verwensingen naar de ‘dierenvriendin’ te roepen. Mijn ‘babbelspaans’ is niet zo goed maar ik begreep wel dat de twee buurvrouwen horendol ‘loco’ werden en dat ze stappen zouden ondernemen, dat het nu genoeg was!!  

Plots gingen boven de terrasdeuren open en de hond spurtte naar binnen. Wij hebben hem niet meer gehoord.

Het is hier nu zalig siëstastil. Fingers crossed, dat het zo blijft! Wij genieten met volle teugen. De revalidatie van manlief gaat hier de goede kant uit. Manlief wandelt al veel verder dan thuis in Edegem en kleine hellingen worden nu zelfs al zonder problemen opgegaan. Wel wat trager dan vroeger, maar de energie komt terug. En nu kijkt hij naar voetbal en ik schrijf terug.. I’ll be back!

 

Simone  Costa del Silencio       3 juni 2017

03-06-2017 om 21:57 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
16-04-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PAISAJA LUNAR HET MAANLANDSCHAP
Klik op de afbeelding om de link te volgen

In de toeristische gids over Tenerife staat dat de wandeling naar het Paisaja Lunar, de mooiste wandeling van het eiland is, met kers op de taart een adembenemend natuurverschijnsel een maanlandschap. Wij beseffen na jaren rondreizen en gidsen lezen, dat iedereen de toerist wil lokken met een scheet in een fles en zijn bezienswaardigheden opklopt tot mirakelniveau,maar al sinds 2004 hebben wij toch deze wandeling in ons achterhoofd. De kleine huurautootjes en de weg er naar toe, lieten ons steeds weer afhaken.. Vorig jaar echter hadden wij een grotere en wat solidere auto en trokken wij samen met onze stoute schoenen tevens ons wandelbottines aan. Wij reden eerst naar het hoogste dorp van Tenerife en sloegen vol moed de bosweg in.  Een 7 km lange onverharde weg, vol putten en stenen leidde naar de parkeerplaats waar de hoogte wandeling begint.  Manlief stuurde de auto tussen de kuilen, lavastenen en langs afgronden stapvoets tot aan de parking. Met onze wandelstokken duwden wij ons anderhalf uur door het lavagrind langs een pad met afwisselende vergezichten.  Dan kwamen wij aan een plek waar 5000 jaar geleden de vulkaanuitbarstingen een speciaal mooi fenomeen heeft doen ontstaan.  Mooi, de Canaries mogen er trots op zijn. Terwijl wij met het zicht op de puntige rotsen picknickten, bedacht ik hoeveel mensen ik al naar de maan heb willen schieten. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat deze plek nog veel te mooi is voor alle terroristen, fundamentalisten en moordenaars. Als al onze gevangenissen overvol zitten en men beslist om hen toch richting maan te lanceren, dan stelde ik vanaf dat moment mijn veto. Voor mijn part mogen ze rechtstreeks naar hun eigen beloofde hemel..recht naar hun eigen God. Ik kan me als atheïst moeilijk voorstellen hoe dat dan allemaal in het werk zou gaan, maar als je er in gelooft zal het helemaal niet onaangenaam zijn om ineens naar Allah, Mohammed, God de Vader, Jezus Christus, Jahweh, Boeddha of  Ganesh te gaan. Al eeuwen ontvangen deze “goden” uitgemoorde Moslims, Christenen of vergaste joden. Jaarlijks kloppen er duizenden aan met de vraag om in een betere kaste opnieuw naar de aarde te mogen. Zitten die goden dan ergens in het heelal rond  een ronde tafel, statistieken bij te houden of een soort om ter meeste te spelen ? Wat gebeurt er in de komkommertijd, als er geen grote oorlogen meer uitgevochten worden. Zitten ze zich dan op een wolk te vervelen, als er nu en dan nog maar alleen een verbrande heks, een vergiftigde paus, een paar vermoorde kinderen aankloppen ? Lachen zij  sarcastisch als er een van de laagste kaste verhongerde paria aanklopt met de vraag om als maharadja terug te kunnen ? Ja nu en dan komt er een grote vis, zoals een Bin Laden, maar geef nu toe, zonder het Amerikaanse duwtje in de rug, zat ook deze liever met zijn kont in het woestijnzand in plaats van in het Allah paradijs. Spreken deze goden dan een gezamenlijk strategie af om hun quota wat op te krikken ? Heuh wat zullen we weer eens

 doen ? Een aardbeving links of rechts, of wat denken jullie van een vulkaanuitbarsting, of nog leuker een tsunami over een eiland sturen ook goed om wat zieltjes naar boven te krijgen. Een grote epidemie is ook niet slecht, of weten jullie wat, we kunnen de salafisten wat tegen de sjiieten en de soennieten uitspelen. Waar kunnen we nog een oorlogje uitlokken, in  Oekraïne misschien? Wat vinden jullie het plezants, als ze daar beneden denken dat het de natuur is of de mens zelf die elkaar uitroeit ?

Wie beslist er dan daarboven, wie naar de hemel en wie naar de hel moet, want geef toe wij krijgen langs de gelovige hoek wel heel tegenstrijdige meningen. Als er bij de Christenen iemand zelfmoord pleegt, dan is dit een grote zonde en mag die niet aan de rijstpap beginnen. Als bij de moslims daarentegen, een zelfmoordterrorist zichzelf en een aantal spijtige slachtoffers opblaast, wordt hij direct als held, met open armen en benen door duizenden maagden in de Allah hemel ontvangen. Je moet het maar begrijpen !

Terwijl ik aan mijn sandwich knabbelde en naar het besneeuwde topje van de Teide staarde, bedacht ik dat wij onze hemel en hel hier op aarde krijgen en niet in een voor mij fictief hiernamaals. De hemel is als je gezond bent, als je een fantastisch lief hebt, je kinderen en kleinkinderen zonder te grote problemen door het leven huppelen en als je soms het gevoel hebt dat je lichaam gaat openbarsten van geluk. Dat is de hemel. De hel krijg je, als je als homo of transgender levenslang tegen onverdraagzaamheid moet opboksen. Als je als atheïst of anders gelovige, probleemloos door medemensen als “niet gelovige honden” afgeslacht wordt. Als je partner van je wegglijdt door een ernstige operatie, kanker, dementie of Alzheimer. Als geliefden door een ongeval of een operatie zonder afscheid van je weggerukt worden of als je je eigen kinderen moet overleven. Dat is de hel.

Ja, ja  ik hoor jullie al denken, waar blijft nu dat plezante verhaal ? Wel het leuke was, dat wij eindelijk na al die jaren het Paisaje Lunar gezien hebben en na anderhalf uur dalen probleemloos onze geparkeerde auto teruggevonden hebben. Wij vervolgens zonder platte banden de hobbelige weg door het lavalandschap overleefden. Ik voelde me gloeien van geluk en was trots op manlief zijn rijkunst. Wat later zaten wij,in het stralende zonnetje van een lekker koel pintje te genieten op een terrasje in het hoogste bergdorp van Tenerife, Vilaflor.

Als we in ons huurhuisje aankwamen en ik mijn laptop opende, plopten er een prachtige foto van onze kleindochter en een mailtje van onze kleinzoon binnen.

Dat is geluk, dat is de hemel !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

16-04-2017 om 17:11 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
05-03-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IK BEN DUIDELIJK EEN EMOTIONELE ETER!
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Oké, het staat nu als een paal boven water: Ik ben een emotionele eter.

Sinds manlief in het hospitaal ligt, is mijn eetpatroon natuurlijk enorm verstoord geweest. De eerste drie weken van zijn ziekenhuisverblijf verloor ik meer dan 4 kg. Niet alleen door de meest idiote eetcombinaties die op mijn bord kwamen, maar ook door de ‘tienstappenteller- voettochten’ die ik dagelijks twee keer aflegde richting hospitaal. Soms trakteerden bezorgde vrienden mij op een etentje in een nabij gelegen brasserie en voor de rest hield ik mij staande op aangekochte eenpansgerechtjes, want de zin tot koken was samen met het gemis van mijn soulmateke tot nul herleid. Toen manlief de volgende drie weken, om aan te sterken, met zuurstof en tweemaal per dag thuisverpleging naar het thuisfront teruggestuurd werd, sloeg de dieetslinger de totaal verkeerde kant uit. Tijdens die drie weken, kwamen alle lievelingsgerechtjes van manlief aan bod. Manlief, die vroeger nooit wild was van zoete desserten, pudding en allerlei taart- en koekcombinaties, ontpopte zich tot een ware zoetekauw! Alle registers werden opengetrokken en dagelijks kwam de vraag naar appelbeignets, pralines, appelbollen, Brusselse wafels, crème brulée en pannenkoeken. Ook mijn wandeltochten van en naar het ziekenhuis werden opgeschort en werden vervangen door mini uitstapjes naar de apotheek en supermarkt. En je moet al een ijzersterk karakter hebben om manlief, na de  bak- en kooksessie, eenzaam en alleen al deze lekkernijen te laten opsmikkelen. Ik offerde me volledig op en de vier gesmolten vetkilo’s kwamen er zonder enige tegenstand onmiddellijk suikerrijk terug bij.

Manlief zag er ondertussen niet meer, als een zieke, zieke maar als een gezonde zieke uit. 

Op 1 maart werd manlief  dan eindelijk geopereerd. Gedurende anderhalf maand was ik sterke Jan geweest, die manlief hoopvol richting geslaagde operatie lulde.

Maar ondanks alle opgebouwde vertrouwen in een goede afloop, kwam er de avond voor de ingreep de Indische gruweldokter nog eventjes aan manlief zijn ziekenhuisbed, alle ingreeprisico’s op een hufterige tactloze manier opsommen. In plaats van de patiënt nog snel een hart onder de riem te steken, vroeg hij doodeng of er al een levenstestament gemaakt was. Het zou voor de chirurgen een pak eenvoudiger zijn als de zieke op voorhand liet weten of hij gereanimeerd wenste te worden als hij op de operatietafel lag te sterven dan dat de echtgenote eventjes gebeld moest worden. Leuk vooruitzicht om onder narcose gebracht te worden niet? En dan zwijg ik nog over die dagelijkse ramp updates van manlief zijn zoon die me telefonisch nog wat dieper in de put duwde. Blijkbaar schiep deze dramaking er plezier in om mij op een zo’n mogelijk gedetailleerd relaas van de komende operatie te trakteren alsof hij de chirurgische ingreep zelf zou assisteren. Iedereen met wat gezond verstand begrijpt dat je de komende nachten geen oog dicht meer gaat doen.  Iedereen die een geliefde, het zij een partner, een ouder of een kind voor een operatie in een ziekenhuis afgeleverd heeft, wil gerust gesteld worden en weet hoe tergend langzaam de uren verstrijken als je op het verlossende telefoontje van de chirurg zit te wachten. De molen van doemgedachten, die er door de chirurg en je stiefzoon ingeplant werden, maalden onverminderd in je hoofd. Je keel die door angst toeknijpt, een verkeerd woord dat onmiddellijk de tranen in je ogen doen springen en je hart dat telkens overslaat als de telefoon gaat. Het naar het toilet gaan met in je handen de handsfree telefoon, je mobieltje en je smartphone, om zeker geen rinkel te moeten missen. Je bent letterlijk als de dood voor de dood!

Het ijsberen naar de ijskast, ze opentrekken en dan toch besluiten dat je niets maar dan ook niets door je keel krijgt. Dit is het zenuwdieet van ongerustheid, beklemming en onmacht. Het huilen, snikken en roepen dat je liefste kameraadje je nog niet in de steek mag laten, niets hielp om je verdriet, je angstgevoel, de grote fladderde leegte rond je hart en je slapeloze nachten te onderdrukken. Ik voelde aan als een veel te sterk opgewonden bobijn die na anderhalve maand positief geleuter, nu bij de minste tegenslag of negatief telefoongesprek zou kunnen knappen en alle zenuw- en adrenaline opstoten zou uitbraken. Er is namelijk geen God, niemand waakt over ons en er is geen hemel waar jij je lief later zal terugvinden. Er is volstrekt niets, er is alleen het hier en het nu en ondanks alle steun van familie en vrienden, ben jij het toch maar die alles zelf moet verwerken.

Manlief is nu uit intensieve en zolang hij nog niet volledig uit de gevarenzone is,wordt hij verzorgd op medium care. Al één stapje dichter bij de revalidatie. Het gaat de goede kant uit…mijn gewicht ook!

Mijn eetpatroon is nu nog steeds verstoord want juist op het lunch- en dinertijdstip mag ik manlief bezoeken. Dit heeft men vermoedelijk zo gearrangeerd zodat de bezoeker de patiënt bij het eten kan helpen.

Jullie willen niet weten wat ik gisteren tussen de bezoekjes door, allemaal tussen mijn tanden gestoken, fijngekauwd en effectief doorgeslikt heb. Je staat ervan versteld hoeveel rotzooi een menselijke maag door elkaar kan verteren zonder dat je met je hoofd in de toiletpot belandt.

Ik heb er hier ’s avonds, om mezelf er een beetje met de neus op de feiten te duwen, toch een lijstje van gemaakt. Schrik niet, hier komt het:

’s Morgens Spaanse aardbeien met bruine suiker en een pistolet. Om 11 uur, voor het middagbezoek, een biefstukje gebakken met een klein conservendoosje prinsessenboontjes, gewoon in de micro warm gemaakt. Sober niet?  Daarna een in de micro gepofte aardappel, die niet gelijktijdig met de biefstuk klaar was, twee sneetjes kaas en een stukje worst. Voor het bezoek van vijf uur nog snel een boterhammetje met vleessla, waar ik voor de gezondheid stukjes tomaat opgelegd had. Na het avond bezoek at ik, spaghetti met een overschotje carbonara saus, een potje yoghurt met kersensmaak en daarna een handjevol nootjes. Tijdens het televisie zappen, twee zoute jappen (drop), dorst gelest met glaasje cola zero, een trosje druiven zonder pit, twee schellen hesp, een sneetje honingkoek besmeerd met goede hoeveboter, een pakje toastjes met krabsalade, opnieuw een handjevol nootjes met cranberries en rozijntjes, twee droge pikante aperitiefworstjes, een AA pintje bier voor de dorst en een restantje chips, weliswaar Lays-light, maar toch…

Gelukkig mag ik vanaf nu weer mijn stappenteller bovenhalen en tweemaal daags de twintig minuten tellende wandeling naar het ziekenhuis maken! Vanaf vandaag moet het anders.  Mmm, heb juist drie kippentrommeltjes aangebraden, die ga ik nog wegwerken alvorens ik aan mijn eerste wandeling begin!

 

Sim, 5 maart 2017 in Universitair Ziekenhuis Edegem ipv in Tenerife

 

 

05-03-2017 om 15:14 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
24-01-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.LIEFDESVERKLARING OP EEN STEUNPILAAR ONDER DE BRUG VAN DE AUTOSTRADE
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Door twee maal daags heen en terug van ons thuisadres richting manliefs ziekenhuisbed in het Universitair Ziekenhuis Antwerpen te lopen, probeer ik nu dagelijks aan mijn 10.000 stappen te geraken. Ik lijk nu, al wandelend, ook allerlei dingen op te merken die je totaal niet ziet als je er met de auto voorbij zoeft. Zo staan er op de pijlers onder de brug van de autostrade allerlei obscene tekeningen. Ach ergens wel begrijpelijk, als een soort jeugd overal penissen en borsten op neer kalkt, als ze zelf eerst een trouwring om de vinger moeten hebben alvorens ze op seksueel onderzoek kunnen uitgaan. Op twee van die steunpilaren staan echter grote verfharten gespoten. In het ene staat er 9/11 en in het andere heeft men voor alle zekerheid 11/9 geschilderd. Ik vermoed niet dat deze harten een regelrechte liefdesverklaring inhouden voor meisjes of jongens, die per toeval op ‘nine eleven’ of op 11 september jarig zijn.  Dan zou er ongetwijfeld, Fatima,  Aisha, Mohammed, Ali of  Djamilia gestaan hebben. Ik vrees eerder dat het hier om een gedrochttekening gaat van een of andere allochtoon, met een herseninhoud ter grootte van een mierentepel, die zijn terroristisch gedachtegoed eventjes letterlijk en figuurlijk in de verf wou zetten.’s Nachts met een busje verf, lekker anoniem aan ons laten zien, hoe hij of zij nog steeds over die Twin Towers- aanslagen denkt.  Vorige week stonden de harten er nog niet, dus denk ik dat het hier om een uitgestelde verering gaat. Als er straks een hart bijkomt waarin 22/3 staat, dan gaat het hier wel duidelijk om een gefrustreerde verfkliederende randdebiel, die hier in Vlaanderen duidelijk niet thuishoort! Ik hoop dat de politie van Edegem, vroeg of laat deze wansmakelijke liefdesverklaringen zal opmerken en ze zal laten verwijderen. Meer nog, ik vertrouw erop dat deze opruiende haatzaaiende Picasso, ooit op heterdaad betrapt zal worden. Ben ik nu racist als ik vind dat, zulke met de vijand collaborerende individuen, stante pede uit ons land moeten verwijderd worden? Voer ze af naar een land, regering en een cultuur waar men openlijk voor zulke terreuronzin mag supporteren. Eens kijken hoe lang het  duurt alvorens zo’n spuitbusvandaal ginds een 'niet wereldvreemde rechter’ tegenkomt! Ineens een degelijke straf, lik op stuk en niets van veertig keer, bij diefstal, car jacking en overval met geweld een vermanend rechterlijk pamperend vingertje van “nooit meer doen hoor” en zonder straf, of een mild werkstrafje, met hun engelengezichtjes terug de maatschappij in. Law and order!

Manlief werd ondertussen geopereerd en nu is het bang afwachten op het resultaat.

Nu ik ’s avonds eindelijk eens koningin en meesteres van het televisiekastje ben, zap ik naar hartenlust van het ene nog saaiere kanaal naar het andere. Plots kom ik ergens op een zender terecht, waar ik nog juist zo’n jong blond huppelkutje hoor zaniken over de rimpeltjes rond haar ogen. Ze wappert een paar keer met haar valse wimpers.  Ze wordt ziek van die lachlijntjes en nog depressiever over de kleine verticale plooitjes rond haar opgespoten lippen. Ze wijst met haar centimeters lange bloedrood gelakte kunstnagels naar de voor ons onzichtbare groeven. En wat dat gestroomlijnde wijfje het ergst van al vindt, is ,dat haar botox- doktertje haar maar eerst na een tweetal weken op audiëntie kan ontvangen. Het is een regelrechte ramp, want haar Tinder- date is al volgende week!

Ik zie manlief aan de antibioticatap liggen, met zijn zuurstofblazertjes in zijn neus en plastiek zakjes paracetamol en vraag me af welke commerciële zender geld kan spenderen aan zulke Amerikaanse bullshit. Meer nog, is er werkelijk een publiek dat elke avond vol spanning zit te wachten op nog meer facelifts, silicone tieten en botox behandelingen?  Zijn wij met de jaren zo’n simpel van geestvolkje  geworden dat zich optrekt aan ‘the rich and the famous’ en’ the sky is the limit’- idioten?

Het programma wordt abrupt voor  reclame onderbroken.  De eerste advertentie gaat over Q10 pearls-crème, die de huid van de wat rijpere vrouw er onmiddellijk 10 jaar jonger laat uitzien.  Vervolgens een jeugdig fotomodel dat beweert, dat met een gezichtscrème met hyaluronzuur de eerste lijntjes minder zichtbaar worden. Dagelijks een microfoliant onderhoudscrème is een must voor de modebewuste jonge vrouw. Met het volgende reclamefilmpje laat men zien hoe je de hele boel er weer met micellair water kan afhalen. Een heel gamma met onuitspreekbare nieuwe woorden laat men op ons los om toch maar de kassa te doen rinkelen. En geloof me vrij, hoeveel jullie er ook op smeren, in kneden of rond masseren, de rimpels en de ouderdom komen toch.

Het programma begint opnieuw. In een kring zitten een aantal dokteressen, die juist van de catwalk van de verkiezing van Miss Universe  gewandeld zijn. Daarnaast een paar George Clooney dokters, volledig in groene operatie overalls met stralend wit gebleekte tanden. Zij buigen zich over de sinaasappelhuid van een juist uit het teenagerei gekomen jo- jo dieetmokkeltje…dat zelfmoordneigingen had omdat haar gladde huidje verdwenen was.

Ik kan het niet meer aanzien!  Ik zap weg over, de herhalingen van Komen eten, Friends, The A-team, de kampioenen en de Nanny en zet de televisie dan maar uit.

Met kerst kreeg ik van de kinderen een smartphone. Mama moest mee met de moderne technologie. Eerst zat ik een beetje verweest naar dat mini computertje te loeren, maar al snel begreep ik dat het een blijvertje zou worden. En nu heeft dat slimme apparaatje al bewezen dat het zelfs dienst kan doen om een foto te maken van die zwakzinnige liefdesverklaring op de steunpilaren van de brug onder de autostrade.

“De wereld lijkt om zeep er gebeuren rare dingen rondom mij”, Urbanus had meer dan gelijk!

24-01-2017 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
15-01-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZIEKENHUISBLUES
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Je hebt toch al die plastiek flessen in elkaar geperst voordat je hen in die blauwe PFD- zak gestoken hebt hé? En je weet toch dat je het papier en karton al op zondagavond voor de deur moet zetten, want die vuilkar komt maandagochtend zo onmogelijk vroeg langsgereden, zodat je bijna de wekker moet laten aflopen! Ik hoor de orders van mijn ziekenhuismannetje door de kamer zweven. Ik betrap me erop dat ik gewoon antwoord op de vragen in mijn hoofd. Eventjes schrik ik als ik mezelf tegen mezelf hoor praten. Zijn dat niet de eerste tekenen van één of andere mentale ziekte? Maar met wat opzoekingen op het internet wordt ik al snel gerustgesteld.

HLN krant van juli 2015

Iedereen doet het wel (meer dan) eens: luidop met jezelf praten, waardoor je tamelijk gestoord lijkt. Toch is er goed nieuws: wie tegen zichzelf praat blijkt niet gek, maar geniaal.

Uit een studie die gepubliceerd werd in the Quarterly Journal of Experimental Psychology blijkt dat wie tegen zichzelf praat hoogstwaarschijnlijk niet gek is, maar geniaal/superbegaafd.

Dus bij deze, als jullie een stevig rondje hardop willen discussiëren met jezelf, geen probleem. De enige vereiste is dat je nadien nog weet wie van je beide schizofrene helften de vraag stelde en wie de oplossing bood.

Nog maar juist hebben we van iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar mogen ontvangen, met vooral een goede gezondheid, als de bacteriën en de virussen zonder rekening te houden met onze planning toesloegen. Ze hebben de tijd van hun leven en ze lachen in hun vuistje, dat ze onze vakantieplannen nog op het laatste nippertje konden dwarsbomen. In plaats dat we nu in Zaventem onze bagage incheckten richting Tenerife, zeulde ik met een handbagage gevuld met pyjama, kamerjas en toiletartikelen richting ziekenhuiskamer.

Maar het is stil in huis. Eenzaam verwekkend stil. Dat zo’n klein mannetje zoveel beweging in huis brengt. Manlief ligt nu de derde dag in de kliniek met een stevige longinfectie en ik mis hem zo verschrikkelijk! Het is zo beangstigend, je soulmaatje daar zo koortsig aan allerlei draadjes te zien liggen. Zuurstof, antibiotica, paracetamol en longvocht drainagebuisjes lopen kriskras over het bed. De microbes weten het nog niet, maar de tegenaanval werd meteen al op de spoed ingezet. We zullen wel eens zien wie het laatste ziektewoord heeft!

Het moet echter niet allemaal zo negatief zijn. Zo is het ziekenhuis op wandelafstand van ons huis en verbrand ik al wandelend, met mijn stappenteller in de broekzak, mijn calorieën. Samen met manlief wilde ik voordat de bacteriën en virussen toesloegen al enkele kilo’s kwijt. We zouden in Tenerife massa’s slaatjes gaan eten, aan allerlei verleidingen voorbij gaan (hm hm) en geen rosé wijn meer als water drinken. Bij manlief ging de vorige twee weken, zonder de rode wijninname en al hoestend de weegschaal hier al drastisch naar beneden. Bij mij gaat sinds de overgang die vetverbranding- regulator iets moeizamer. Wat zeg ik, iets moeizamer..geloof me, het is een niet aflatende eeuwige strijd! Genieten of chagrijnig afzien.  Maar zoals jullie al konden lezen, ik moet dus voor twee vermageren. Mijn eigen lichaam en dat van die andere, in dit lege huis, kakelende superbegaafde idioot !  Maar ik verlies de moed niet. Ik vraag geregeld aan mezelf of ik dat zoute koekje of dat stukje kaas nu wel in mijn mond zou steken en mijn alter ego antwoordt dan dat ik verdorie door Het Laatste Nieuws bestempeld wordt als geniaal, dat ik me dan ook zo zou moeten gedragen en zou moeten weten, dat elk pondje door het mondje komt. Einde discussie. Misschien een half koekje en één enkel hapje kaas dan? We moeten tenslotte op krachten blijven zodat het aanstormende griepvirus ons niet kan besmetten, niet? Raar dat een ziekenhuisbezoek werkelijk het hoogtepunt van de dag kan gaan betekenen. Ik tel de uren voordat ik mijn zieke mannetje terugzie!

Sim

Edegem, UZA 15 januari 2017

 

 

 

 

15-01-2017 om 11:44 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
02-01-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.BEJAARDENGYMNASTIEK
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Het is twee januari en met de halve wereldbevolking wil ook ik een begin maken met alle goede voornemens. Zoals jaarlijks, neem ik mij voor om gewicht te verliezen. Vijftien jaar geleden was ik al tevreden met een gewichtsverlies van 5 kg, maar met de jaren slopen er Bourgondische leeftijdkilo’s bij. Nu staat de tellerwens al op 15 kg maar ik vrees dat men mij eerst een 3 tal weken in een kunstmatige coma zal moeten houden, wil er nog een buikspekvetrandje  verdwijnen. De moed zinkt al een beetje in mijn pantoffels, als ik aan al die oudejaarsavondrestjes cava, wijn en pralines denk, die mij vanuit de ijskast hypnotiseren.  Om niet aan de lokroep toe te geven, beslis ik om eens lekker in bad te gaan en mijn ouder wordende huid alsnog een verdiende verjongingskuur te geven.

Ooit kreeg ik van mijn vriendin een fles badschuim op basis van algen. Deze fles had al een heel geschenkparcours afgelegd. Een goed bedoeld cadeautje was bij een badloze vriendin terechtgekomen, die het op haar beurt aan een andere douchebezitster doorgegeven had en zo was die donkergroene fles uiteindelijk na veel omzwervingen bij mij terechtgekomen. Ze stond daar nu al geruime tijd ongebruikt tussen al die mooie flessen naar bloemen geurende douchegels te verstoffen. De inhoud beloofde echter verjonging, maximale hydratatie en een fluweelzachte huid. Dus heb ik de inhoud van het algenextract voor het eerst in het warme badwater gegoten. Het spul dreef in grote bellen op het water en het leek alsof de Flinterstar in mijn badkuip doormidden gebroken was en uit alle tanken zijn stookolie verloor. Niet een naar bloemen geurend schuim maar een ondefinieerbaar naar verstopte regenputjes ruikende substantie.  Ik heb me dan toch maar in het warme water laten glijden met de hoop dat de algenbagger mijn ouderwordende huid alsnog zijn beloofde faceliftboost zou geven. Het leek alsof ik mij in drijfzand onderdompelde. Het vettige goedje klotste tegen mij borsten die als eilandjes boven de groene diesel uitstaken . Terwijl ik zo in het moerasdras lag te verjongen, gingen mijn gedachten naar alle dingen die in 2017 weer op ons af zouden komen. Manlief had het oude jaar met een griepachtige hoesttoestand  uitgewuifd. Alleen op oudejaarsavond leek hij, met de nodige inname van alcohol het virus eventjes te verslaan. Vrolijk pimpelde hij de rode wijn naar binnen en verklaarde aan alle gasten die bij ons van oud naar nieuw gingen, dat hij wonderwel genezen was! In een soort black out toestand snurkte hij zich een stuk 1 januari 2017 in. Midden in de nacht moest hij plassen. Om mij niet te storen, sloop hij in het pikkedonker richting badkamer. Ik hoorde hem op de deuren meppen op zoek naar de deurklink, dan wat geschuifel in de badkamer en wat aftasten tot hij het toilet gevonden had.  Wat volgde was een enorme bonk. Ik sprong uit bed, deed het licht aan, spurtte naar de badkamer en vond manlief volledig plat op zijn rug in de badkuip liggen met alleen zijn benen breeduit over de wand bungelend. Aan één enkel bungelde zijn slaapboxer- shortje . Hij had, in het donker, de rand van het bad als de toiletpot gehouden, was wat achteruit geschoven om te plassen en was met zijn klikken en klakken in het bad gekieperd. Zijn hoofd was in een restje spoelwater gekomen en het enigste wat hij uitbracht terwijl hij over zijn haren streek was: “Trektma ieres oit kgeloef dak bloet on menne koppeb!”“Trek mij hier eens uit en ik heb geloof ik bloed aan mijn hoofd!”. Hebben jullie al eens, in jullie broek piesend van de slappe lach, een blote, niet meewerkende alcohol gemarineerde zak aardappelen van 75 kg uit een badkuip proberen te tillen? Met bijna een verschot in mijn rug, terwijl de hete urine van het lachen en het kracht zetten langs mijn benen naar beneden sijpelde, heb ik manlief dus uit ons bad getrokken en hem op het toilet gezet. Na mijn seniorengymnastiek, de plasschoonmaakbeurt van de  badkamertegels ben ik dan vol adrenaline het nieuwe jaar ingegaan. En nu lig ik hier, een dag later, in diezelfde badkuip, in zeewierwalm te dobberen.

Als er al enige verjonging van de huidcellen tot stand kwam, dan was het wel doordat ik achteraf wel een kwartier lang onder de douche de olieachtige pel van mijn lichaam heb moeten weg boenen. Het betere gymnastiekwerk kwam er nadat ik later de modderige groene rotzooirand in de badkuip moest wegschuren.

Manlief ligt ondertussen op de sofa, door slapeloze hoestnachten en na inname van volledig lamleggende hoestsiropen zijn slaaptekort bij te snurken.

Beste wensen voor 2017 en vooral een goede gezondheid!

Sim

2/1/2017

 

 

02-01-2017 om 14:23 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
10-12-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Săptămâna trecută în ziare, vorige week in de kranten
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Ermierii belgieni trebuie decât să învețe muncitori străini români sau polonezi dacă angajează!

Wat zegt U? U begrijpt niet wat ik jullie schrijf? Oké ik probeer het nog een keer.

Belgijskie ale rolnicy mają się uczyć zagranicznych pracowników rumuńskich i polskich, jeżeli zatrudniają one!Ja zeg, nog steeds begrijpt U niet wat ik jullie vertel! Dan bent U waarschijnlijk niet één van die Belgische boeren die recentelijk een taalbad hebben moeten nemen. Soms zit ik zo verbijsterd naar de televisie te kijken dat ik het fragment eventjes helemaal opnieuw zou willen bekijken om te zien of ik het wel degelijk goed begrepen heb. Staat daar zo’n mannetje van het Vlaams Infocentrum land- en tuinbouw heel trots te verkondigen dat Vlaamse boeren nu een cursus Pools of Roemeens kunnen volgen als ze straks seizoensarbeiders voor de fruitpluk uit Polen of Roemenië willen aannemen.

Onze boeren moeten Roemeens of Pools leren als ze vreemde werkkrachten van die landen in dienst nemen!

Vindt U dit niet een beetje de wereld op zijn kop? Als U straks in Spanje in de horeca aan het werk wil, zou men het dan daar niet meer dan normaal vinden, dat U een woordje meer kan zeggen en verstaan dan „Dos cervezas por favor.” Zouden de Italianen genoegen nemen met het feit dat U, in hun land als restauranthulpje, alleen in het Italiaans op de romantische toer kon gaan? Ik veronderstel dat ze waarschijnlijk ook zouden verwachten dat U buiten pronto, prego, domani, puo bacio en ti amo, zich toch ook wat kooktermen zou eigen maken. Denkt U dat een Chinees wat Nederlands zou gaan leren, als U zich daar op de arbeidsmarkt gooit? Wat is dat toch met onze halfzachte watjesboerenbondregelaars? Zou het niet verstandiger zijn om aan die Roemeense en Poolse arbeidsmigratie duidelijk te maken dat juist zij de taal van hun werkgevers een beetje onder de knie moeten hebben. Het zou toch vanzelfsprekend moeten zijn dat juist zij een snelcursus landbouwtermen- en inburgeringsboerenbond Vlaams zouden moeten krijgen alvorens ze hun kop maar in één of andere serre zouden mogen steken! Klein examentje afleggen vooraleer ze bij ons ook maar een seizoensgebonden vruchtje mogen plukken?  Ik blijf het onthutsend vinden dat onze Vlaamse landbouwers les zouden moeten volgen, omdat vreemde werkkrachten hen zouden verstaan!  

Nog zo iets absurd zijn de recente krantenkoppen over relatiebreuken of echtscheidingen van bekende Vlamingen. De schatten, eigenlijk zijn ze  grappig en simpel tegelijkertijd. Wie van de lezers ligt er nu werkelijk wakker van het feit dat een acteurtje plots na 8 jaar terug single is. Wie kan het schelen of een tv vedette en haar man scheiden omdat ze vinden dat na 10 jaar het liefdesvuur geblust is of ze gemerkt hebben dat aan de overkant het gras groener groeit. Vinden wij het niet degoutant dat een juist in de steek gelaten BV-vrouw  s’ anderdaags in de gazet laat schrijven met wie ze de copulerende nacht doorbracht. En wie zit er nog te wachten op het nieuws van een zuurkous journaliste die verklaart dat zij en haar man na 40 jaar een eind aan hun huwelijk maken. Pluim voor die echtgenoot, ik zou veel sneller van die saaie programma makende heilige boon gaan lopen zijn. Miljoenen mensen lezen de papieren en internetkranten en de scheidende partijen vragen dan ook ineens bij het verschijnen van dit ‚hot item’ tussen de lijntjes door, om hun privacy te willen respecteren. Ondertussen blokletteren zij eventjes hun privéleven in de kranten. Als de splitsende echtelieden de vuile huwelijks was in de mand willen houden, dan moeten ze hun klep houden, hun problemen in hun persoonlijke levenssfeer oplossen zonder daar heel kranten lezend Vlaanderen mee lastig te vallen. Want zeker weten, eens de echtscheiding uitgesproken, gaan we weer met zijn allen in de roddelblaadjes kunnen mee genieten van de meest vulgaire uitleg. 

Waar ik wel van gesmuld heb, is het verhaal dat VTM stopt met het programma Royalty. U weet wel, dat programma over onze koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen. De kijkcijfers zouden desastreus teruglopen omdat de jeugd niet meer geïnteresseerd zou zijn in die ruziemakende, door ons onderhouden Plopsalandfamilie. Hebt U er al eens over nagedacht waarom zo’n prinses of koningin, nadat ze het glazen muiltje aangestoken heeft, plots zo’n kaasbolachtige of vliegende schotelhoed gaat dragen of zich gaat behangen met goud, edelstenen en diamantenkroontjes ?  Zal U het straks spijtig vinden, eens het programma afgevoerd is, dat U de megadure haut-couturejurkjes, waar U aan meebetaald hebt, niet meer zal kunnen bewonderen? Lacht U ook nog een beetje meewarig als U dat prinselijk nakomertje allerlei onzin hoort uitkramen en telkens opnieuw zonder vergelding door de regering op de vingers getikt wordt? Ik ben er alleszins van overtuigd dat, als onze jongste prins-rebel voor televisie durft vertellen dat hij zoveel meer belastingen aan België betaald heeft, dan dat hij ooit aan dotatie ontvangen heeft, hij duidelijk zuurstofgebrek bij de geboorte gehad heeft. In Antwerpen zeggen wij dan al ginnegappend dat we denken dat er ergens een koninklijk hoekje af is, of voor de Nederlanders, dat hij niet helemaal spoort. Zulke toestanden, waarbij een psychotisch koninklijk kakelnestje om zich heen slaat, laten alleen maar zien dat deze familie niet anders is dan de onze. Alleen teert deze, niet door het volk verkozen blauw bloed monarchie,  mee op onze portemonnee.  Ik denk dat alleen de royaltywatchers, na het afvoeren van dit VTM programma  in zak en as zullen zitten. Nu komen ze straks niet telkens weer in beeld als ze langs de kant van de weg, met Belgische vlaggetjes wuivend, zich weer een tenniselleboog zwaaien als die koninklijke Disneyfigurenoptocht voorbij komt.Diezelfde landgenoten klagen vervolgens steen en been, staken te pas en te onpas omdat de regering teveel zou uitgeven en dat zij te weinig in het loonzakje vinden of als pensioen  uitbetaald zouden krijgen. Vinden deze, in sprookjes gelovende, landgenoten nog steeds dat wij met ons belastinggeld het rijkeluisleventje van het ‚blauwe bloedvolkje’ moeten blijven subsidiëren? Pikken zij het nog steeds dat zo’n bekakt gepensioneerd Efteling-gezin met een zeker misprijzen naar zijn burgers wijst, omdat hun exuberante dotatie verminderd werd?  VTM heeft het duidelijk begrepen, wij stevenen af op een koningsdrama... Ach, terwijl de wereld rondom ons explodeert, mensen door de klimaatopwarming straks gaan verzuipen, aardbevingen onze aarde hertekenen, een massamigratie gelukzoekers op gang komt, wij een schuldgevoel opgedrongen krijgen en uitgemaakt worden voor racisten, houden wij ons ondertussen bezig met taalbaden, BV- nitwits en voorbij gestreefde poppenkastsprookjesfiguren.

 

*Vorige week in de kranten

10-12-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
28-11-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.RODE NEUZEN DAG KOMT VOOR HAAR EEN HALVE EEUW TE LAAT
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Heel zielig lag ze daar,  mager en grauw tussen de smetteloos witte lakens van het ziekenhuisbed.

In enkele weken tijd was haar gezonde huid over alle tinten geel naar het groen grijze van de dood verkleurd.  Helemaal alleen bang afwachtend, want de stemmen die reeds van in haar puberteit in haar hoofd woonden, hadden haar verlaten.

Ze was als tiener super intelligent. Ze was zo’n mooie jonge meid geweest en opeens was er iets finaal in haar hoofd kapot gegaan. Het duurde een tijdje alvorens haar omgeving inzag dat er werkelijk iets ernstigs aan de hand was. Plots sleepte ze zich van de ene verplichte antipsychotica spuit naar de volgende. Psychiatrie in en psychiatrie uit.

Nu het einde naderde weigerde ze alle spuiten, ook diegene die haar al haar pijn konden verzachten. Eindelijk had ze de macht om alles te weigeren.

Manlief stond naast haar bed en streelde de haren en de handen van zijn zus. Met zijn oor tegen haar mond, probeerde hij haar fluisterende woordjes te verstaan.

Een lichamelijk contact dat ze bij leven niemand, ook haar broer nooit had toegestaan.

Ze had genoeg aan haar stemmen gehad…Dwingende, lieve, vloekende en Frans sprekende stemmen. Ze kon niet werken zoals de meesten onder ons en ze ging gebukt omdat ze dacht dat iedereen het schandalig vond dat zij van een uitkering leefde.

De verschillende stemmen hielden haar gezelschap, als ze in haar kleine kamertje kettingrokend haar leven wegblies. Op de salontafel stonden grote diepe borden vol peuken en van de ooit witgeschilderde muren  droop de nicotine bruin naar beneden.

Als ze zich weer eens inbeeldde dat mensen zeiden dat ze naar sigaretten stonk, waren haar stemmen daar, die haar opdroegen wat ze tegen de nietsvermoedende medepassagiers op bus en tram moest roepen. Deze mensen begrepen het allemaal  niet…de stemmen die haar begeleidden, verplichtten haar op die manier te reageren.

Stemmen, die haar ’s avonds toeschreeuwden, dat achter de kast, grote griezelige spinnen uit de muur kwamen. Voor haar een realiteit en een rede om de kasten  van de muur te sleuren,  alles kapot te slagen, de luchter uit het plafond te trekken, en door de zittingen van de stoelen te kerven.

Stemmen, die haar dwongen om met een hamer de bankautomaat in gruzelementen te slaan, omdat deze geweigerd had, geld van haar rode rekening uit te keren.

Zich hevig verzettend, tegen elke mogelijke nieuwe opname in de psychiatrie, sloot ze de elektriciteit van haar deurbel af en duwde ze haar mobiel uit. Niemand zou haar vinden !

Ze luisterde naar de stemmen, die haar verwittigden, dat de witte mannen haar ’s nachts zouden komen halen en sliep geen enkele nacht nog normaal. Wakend uit angst,  barricadeerde ze haar deur met emmers ammoniak, klaar om de strijd aan te gaan. Ze verstopte messen in haar jaszakken om zich onmiddellijk te kunnen verdedigen.

Toen ze zich niet op tijd opnieuw in het psychiatrisch centrum  aanmeldde om haar injectie te krijgen werd ze na geruime tijd als onrustwekkende verdwijning opgegeven. Politie aan onze telefoon en verontruste hospitaalwerkers die ons trachtten te verwittigen. Maar haar stemmen hadden haar opgedragen om een tijdje te verdwijnen en zwartrijdend de trein naar Parijs te nemen.

Daar ging ze dan eens lekker uitgebreid in een chique restaurant  eten. Na de heibel om de onbetaalde rekening, werd ze dan ook onder politiebegeleiding de zaak uitgezet. Een medewerker van het Franse consulaat, die ook in het restaurant aanwezig was herkende de symptomen en organiseerde vanuit Frankrijk een ambulance, enkele reis, naar de psychiatrische afdeling van het Stuyvenbergziekenhuis* .

Er waren ook stemmen, waarmee ze eindeloze superintelligente gesprekken kon voeren en die haar een warme rode gloed bezorgden, als ze aan iemand dacht, waar ze zich goed bij voelde.

Na elke maandelijkse spuit verdwenen de stemmen.  Voor de buitenwereld werd ze dan min of meer normaal. Eenzaam en alleen doolde ze dan door de Antwerpse straten. Bij de in de metro slapende daklozen kon ze dan haar verhaal nog kwijt en zocht ze vriendschap in kroegen waar alle kneusjes en alcoholisten bijeenkwamen. Meer dan één keer had ze een einde aan dit nutteloze leven willen maken.

Ze voelde zich genezen en begreep niet waarom ze telkens opnieuw medicatie moest krijgen. Zij was diegene die gezond was en al die anderen begrepen het allemaal niet! Helemaal alleen bokste ze telkens opnieuw tegen de hele zogezegd gezonde wereld op.

Drie weken na            dat de spuit uitgewerkt was, kwamen haar stemmen als vergif opnieuw binnensluipen, maar zij was zo dankbaar dat ze niet meer alleen was om alles te verwerken.

Nooit had ze warmte, liefde en begrip gekend. Zelfs diegene die het goed met haar voorhadden, die haar op het hart drukten, dat ze zich alles gewoon in haar psychose inbeeldde, werden regelmatig door haar aangehaald en keer op keer opnieuw verstoten. Voor ons was het heel moeilijk te begrijpen.

En nu, op haar laatste reis, hadden  de stemmen, waar ze zich zo aan vastgeklemd had,  haar  één voor één verlaten, als ratten op het zinkende schip.

Zij hadden haar helemaal alleen achtergelaten met haar ziekte en de oneindige schrik voor de dood.

Marceline Vercauteren , 28/8/1950 – 1/11/2013  zuster van manlief

Stuyvenbergziekenhuis =  psychiatrische afdeling in Antwerpen  

 

 

28-11-2016 om 12:49 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
22-11-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IK MAAK GRATIS RECLAME VOOR DE GEHOORAPPARATEN VAN LAPPERRE, AUDIONOVA, HANS ANDERS EN AMPLIFON

“Zeg schatje, heb je al een idee wat ik morgen moet klaarmaken?” “Mmmmm…”

“ Waar heb je nu eens goesting in?” Manlief zit in de keuken over een kruiswoordpuzzelboekje gebogen. Hij denkt heel intensief na en kribbelt lettertje na lettertje in het Zweedse puzzelboekje. Dat is de manier om zijn Alzheimer-light te bestrijden. “Mmmmm, wat?” “Wat, wat! Ik vraag wat we morgen gaan eten!” Manlief zucht en kijkt mij glazig aan: “Wat ben ik nu weer vergeten?” Vergeten, vergeten..ik trippel met lichte verontwaardiging de keuken uit. Een paar minuten later kom ik met de wasmand de trap afgestrompeld en roep heel luid: “ Moet er nog iets mee in de wasmachine?” Verrek, manlief heeft het gehoord, geregistreerd en er volgt zelfs een antwoord! “Die broek, die in de slaapkamer over de stoel hangt”. “Die zwarte, hallo, hallo! ”Ik ga de keuken opnieuw binnen. “Die zwarte?” “Ja zeg, ik ben dat gezever al meer dan beu hoor!””Welk gezever bedoel je?”Ik sta al onmiddellijk in mijn startblokken om de hoorapparatendiscussie op te rakelen. “Awel, dat geleuter over die zwarte, witte, roze en roet Pieten, zo’n fait divers, waar ze zich mee bezig houden!”“Je bedoelt die schoorsteen Pieten?” “Ja zeg ik ben al lang niet meer mee hoor. Weet ik veel of je nu jaarlijks of tweejaarlijks die schoorsteen moet laten vegen? En als wij die open haard nu nooit meer laten branden, moeten wij dan die schouw nog laten kuisen?” Ik geef het op. “Verdomme je luistert weer gewoon niet hé!” “Ja zeg, jij mompelt altijd zo, of je staat in een andere kamer op fezeltoon iets te vertellen. Kom eens hier in de keuken en herhaal het dan nog eens! Wat moest ik horen, wat was ik vergeten, wat moest ik doen?” “Ik stond verdorie niet in een andere kamer, ik stond juist naast je oor in de keuken”.  “Oké, WAT vroeg je nu allemaal?” “Wat, wat, steek je vinger in je gat, dan proef je pure chocolat…” Ik laat manlief een beetje verbouwereerd achter en ga de wasmachine vullen. Ondertussen denk ik na over de toekomstige logeerpartij in de kerstvakantie van de kleinkindjes. Als ik terug in de keuken kom, zit manlief nog steeds obsessief  in de denksport doorloper- editie lettertekens te krabbelen. “Zeg schatje,  als het weer wat meewil, kunnen we met ons prinsesje naar de zoo gaan en als straks Matteoke komt logeren, willen we dan eens naar het Museum voor Natuurwetenschappen in Brussel gaan? Die grote hoeveelheid dinosaurusskeletten zal hem zeker imponeren! Wat denk je ervan?” “Prima idee.” Ik kan bijna niet geloven dat mijn vraag, door het woordjesschrijvende brein doorgedrongen is. “Ik zal direct eens wat meer informatie op de computer bekijken!” Ik duw de PC open en onmiddellijk komt er een mailtje binnen.

“Schatteke, een mailtje van camping Le Boucanet. Ze mailen dat onze plaats in september gereserveerd is. Jij zal wel superblij zijn, dat je opnieuw naar je lievelingscamping kan gaan kamperen, niet?” “Ja, ik dacht het ook al, dat we beter met de trein naar Brussel kunnen gaan, je kan daar inderdaad bijna nergens meer parkeren!”Ik haal mijn schouders op en zucht gelaten: “Matteoke eet graag Italiaans, ik zal eens kijken of er Italiaanse restaurantjes of pizzeria’s dicht in de buurt van het museum zijn.”  “Italiaans, zeg keukenprinses, heb je al eens nagedacht wat je morgen kan klaarmaken? Weet je waar ik nu al dagen goesting in heb, Italiaans!  Als je nog nieuwe ideeën nodig hebt, ik heb er nog een paar”

Ik heb er ook nog een paar, een paar hoorapparaten die nutteloos in de schuif liggen.

 

Sim, 22/11/2016

22-11-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
05-11-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PLAS-PIS-POEP EN KAKCONTRACT BIJ ONZE NOORDERBUREN
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Gisteren in de krant:

 

“Consternatie in Nederland nu aan het licht is gekomen dat een rusthuis van een concern dat er zeker twintig uitbaat bejaarde bewoners een “plascontract” laat tekenen. Daarin staat dat ze slechts drie keer per dag naar het toilet mogen.

Gisteren maakte RTV Rijnmond bekend dat in rusthuis Grootenhoek in Hellevoetsluis, behorend tot de groep Careyn, de bewoners op vaste tijden om 11, 14 en 18 uur naar het toilet kunnen gaan. Buiten deze tijden om is dat niet mogelijk, of doet het personeel daar moeilijk over. Soms moeten bewoners wachten met toiletbezoek totdat het personeel klaar is met de koffiepauze.”

Als U in Nederland woont, hebt U dan al samen met Uw uitvaartverzekering, een pamper rekening en een plascontract afgesloten? Als U zulke onzin van onze noorderburen leest, denkt U dan als tachtig jarige al eens twee keer na over dat euthanasiepilletje. Misschien hebt U al eens rondgekeken op welke spoorwegovergang U het best met Uw rolstoelwielen kan blijven steken voor er zo’n zelfmoordexpresstrein U uit Uw plaslijden komt verlossen. Stel je voor dat zo’n plascontract een Europese stelregel wordt! Willen wij, zelfs wanneer we gehandicapt en lichtjes dementerend zouden worden, dan nog wel op deze wijze oud worden, als anderen voor ons gaan beslissen wanneer we mogen pissen en kakken? Je moet maar toevallig in zo’n rusthuis met tweedehands verzorgers terechtkomen. Is dit misschien het begin van het opruimen van de steeds groter wordende bejaardenberg? Oké zulke maatregelen ontspruiten uit het brein van rusthuismanagers met een schrijnend personeelstekort. Ik kan me echter niet voorstellen dat zo’n rusthuisopperhoofd zijn eigen moeder of vader een halve dag met een ‘moeraspamper’ tussen zijn benen zou laten zitten! Dit idee is toch van de pot gerukt! Of juist niet, kak of gene kak, de pot op en wel op de uren die in het contract vastgelegd werden. Terwijl U drukt en tevergeefs wacht tot Meneer de Bruin zich meldt, vermindert U in één keer de werkdruk van het personeel. Als negentig jarige niet-Alzheimer rusthuisbewoonster, die echter niet meer zelfstandig uit haar bed of uit de rolstoel kan, heb je dan toch schijt aan zulke contracten! Je moet maar juist na de verversbeurt van 11 uur de drang voelen opkomen om een bruine trui te gaan breien. Moet je dan wanhopig je laxerende verteerde en gecomposteerde avondmaal zitten terugduwen totdat zo’n Nederlands rusthuis verzorgstertje haar koffiekoek met bakje troost doorgeslikt heeft? Kunt U zich voorstellen hoe het moet voelen als men U, tussen de vooropgestelde uren, met een sompige naar ammoniak geurende pamper in Uw rolstoel hijst en U de gangen richting refter door duwt? Kan U ook reeds voelen hoe U tevergeefs Uw bruintje tussen de contracturen zal proberen terug te duwen? Al staat de sluitspier nog zo strak, aan Uw kont kleeft strakjes kak. Leuk dat Uw lotgenoten, die met U samen aan de 12 u lunch zitten, U al op afstand  kunnen ruiken als U komt aanrijden. Leuk om als U met zijn allen de gehaktballen met puree tussen Uw tanden zit te vermalen, de stront langs Uw steunkousen naar beneden sijpelt. Het woordje smeerpijpen krijgt dan ineens de juiste betekenis, niet?  Toen pissen, plassen werd is het gezeik begonnen! Het Nederlandse plascontract plan lijkt wel een Big Brother bejaardenaflevering. Welke incontinente, gehandicapte, Alzheimer of Korzakov dementerende houdt het langst stand zonder tussentijds onderhoudsscenario? Wie het eerst een plas of een mosterd- bruinkleurige baggervijver onder zijn rolstoel krijgt, vliegt er onverbiddelijk uit. De winnaar wint een persoonlijke toiletverzorgster, inclusief een jaar gratis pampers en mag de WC eend voeren op elk gewenst uur van de dag.

Het is onbegrijpelijk dat in een land waar, in het tijdperk van de centrale verwarming, waar kinderen nog nooit een schoorsteen gezien hebben, men zijn hoofd breekt over de Zwarte of de Schoorsteen Pieten en tegelijkertijd met zo’n bejaarden- zeikplan op de proppen komt.  Gehandicapte senioren, AOW’s  en licht dementerede noorderburen verenigt U en vraag massaal in België asiel aan een paar meer of minder zullen de zaak niet maken! Wij hebben hier nog verzorgsters die met plezier Uw pamper zullen verversen!

 

 

 

 

 

 

05-11-2016 om 18:12 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
01-11-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EEN HAAR IN DE BOTER

Hebt U dat krantenartikeltje ook gelezen? “De brazilian wax is passé, een volle bos schaamhaar is terug in de mode!” Dat wij dames daar nu zo lang moesten op wachten. En gelukkig stond het in de krant, want anders hadden wij nog steeds tevergeefs en tegen alle moderegels in blijven ontharen. We hadden er ‘so not done’ bijgelopen…

Ik weet nog goed, toen de eerste haartjes op de pubis en onder de oksels kwamen te staan, dat dit voor ons, als twaalfjarigen telkens een stap dichter naar de volwassenheid betekende.

Met argusogen werd elke groeiende stoppel met enige trots ontvangen.

Na lang sparen en puberend volwassen worden, stond er dan  eindelijk een volledige bos schaamhaar.  Samen met de eerste aandacht van het andere geslacht, moesten prompt ontharingscrèmes, scheermesjes en wax aangekocht worden en werd de strijd met al deze overbodige haargroei aangebonden. Het modebeeld wou dat zowel oksels als schaamstreek netjes onderhouden werden. Je moest het als jonge vrouw niet aandurven om met bossen onder je armen en met krullen die langs je sexy lingerie of bikini uitstaken te paraderen.

Het schaamhaar moest er volledig af  of zoals bij de poedels, afgetrimd worden. Brazilian wax werd razend populair. Hierbij werd alleen een verticaal streepje haar overgehouden, dat voor degenen die nog in het seksuele beginstadium stonden, de richting aangaf waar de lamp brandde. 

Okselhaar werd weggeschoren en te weelderige wenkbrauwen werden meestal met een pijnlijk proces geëpileerd. Benen moesten haarvrij en fluweelzacht zijn.

Jaren zijn we zo bezig geweest.  Komen er nu ineens een aantal Hollywood sterren, zoals Madonna, Lady Gaga en Miley Cyrus verklaren, dat zij het ongelofelijk sexy vinden als vrouwen grote bossen schaamhaar hebben en dat beharing onder de oksels alleen maar puur natuur is. Waarschijnlijk hebben deze artiestes zelf enorm last van overdreven haargroei en in plaats van urenlang op de ‘ontharingspijnbank’ door te brengen, willen zij deze verloren tijd hoogstwaarschijnlijk nuttiger invullen. Zij willen met hun uitspraken een kantelmoment bewerkstelligen over het wel of niet hebben van schaam- en andere erogene haargroei. Zij willen met deze verklaringen hun achterban en fans ervan overtuigen, dat niets zo mooi is als een donkere driehoek krullend haar. Onmiddellijk barsten er op Facebook en op allerhande sociale media discussies los tussen verschillende pro en contra’s. De meesten jonge vrouwen vinden haarloze vrouwenlichamen toch nog net iets mooier dan gorilla-ogende toestanden, een paar wollegeitesokkenbreiende feministes ten spijt.

Er komt een tijd, dat samen met de overgang , zowel op ons hoofd als op andere behaarde zones het haar dunner en grijzer wordt en de ontharingsklus dus minder intensief wordt. Alleen krijgen wij, ouder wordende dames er dan op minder gunstige plaatsen haren bij. Harde  snorharen boven en rond de lippen die een zweem van zwarte snor doen vermoeden. Lange krullende solo haren ergens op de kin of op een “tâche de beauté” worden er dan door mij dagelijks met een pincet uitgerukt. Als ik bij andere vrouwen zulke haren op de kin, samen met hun babbelende mond,  over en weer zie wippen, geraak ik gewoon gefixeerd en jeuken mijn handen om onmiddellijk deze baardgroei uit te roeien.

In 2014 won Conchita, een Oostenrijkse travestiet met snor en baard, inclusief  een sexy vrouwelijke outfit  en een James Bond girl gehalte het Eurovisie songfestival. Conchita wou met haar/zijn deelname een statement neerzetten over de steeds meer toenemende onverdraagzaamheid over alles wat niet als “normaal”  geldend is in de wereld. Van alle West Europese landen kreeg zij/hij niet alleen de meeste punten voor haar/zijn lied, maar werd er tevens een middenvinger opgestoken naar Rusland en alle landen die de holebis, transgenders  en anders geaarde opnieuw buiten de wet stellen, hen terug als criminelen behandelen en op deze manier een stap terug richting middeleeuwen zetten.

Terwijl de Oostenrijkse dragqueen de overwinningstrofee omhoogstak, haar/zijn lange haren in de ronde zwierde en tegelijkertijd over haar/zijn baard en snor wreef,  ontstond er in alle westerse Songfestivallanden een enorme grote hype.  Alleen in de bij Rusland aanleunende landen werd er lauwer gereageerd op dit behaarde gebeuren, maar waarschijnlijk vindt men daar  besnorde vrouwen al lang niet meer ongewoon in het straatbeeld.

Zoals wij in de vroege jaren zestig de feministische toer opgingen en onze bh’s over de haag gooiden, mieteren nu sinds dat Eurovisie Songfestival de meeste vrouwen simultaan, alle ontharingscrèmes, scheermesjes, pincetten, epilady’s, warme wax en scheerapparaten in de vuilbak. Vrijheid, blijheid, baarden, snorren, venusheuvels vol pels en oksels met krullende vlechten, alles kan en alles mag!

Yiehaa, ik doe onmiddellijk mee, lekker makkelijk. Eventjes op alle bikini- en badpakfoto’s kijken of er weelderige krullen ontsnappen zodat vrienden en familie kunnen zien dat ik met de leeftijd mijn wilde haren nog helemaal niet verloren heb!  Na twee maanden overwinteren op Tenerife, hoop ik dan maar dat mijn kinderen en kleinkinderen die rare behaarde en besnorde vrouw, die plots voor hun voordeur staat, nog herkennen.

 

 

 

 

 

 

01-11-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
29-10-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE EEN ZIJN DOOD IS DE ANDER ZIJN BROOD
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Jaarlijks worden er in België op 1 november met Allerheiligen de doden herdacht. Dit ging vroeger misschien nog veel meer dan heden ten dage gepaard met het zetten van grote potten chrysanten op de graven. Voor de ingang van de begraafplaatsen stonden overal in het land de chrysantenverkopers, iets meer ingetogen dan op de plaatselijke markten, hun waren aan te prijzen. Destijds waren er nog geen als buxusbollen grote chrysantplanten met een overvloed aan kleine witte, gele of roestbruine bloempjes. Alleen planten met tennisbalgrootte witte bloemen werden er aangeboden. De prijs werd berekend naar het aantal bloemen er op de plant stonden. Naargelang de belangrijkheid van de overledene en de financiële draagkracht van de familie werden er vervolgens bloempotten van twee tot acht bloemen aangekocht. Ik had er als zevenjarige een broertje aan dood, maar jaarlijks moest ik een week voor deze herdenking met mijn grootouders mee naar het grote kerkhof van Antwerpen, het Schoonselhof.  Deze begraafplaats is niet zomaar een plekje gewijde grond rond de kerktoren maar een immens groot park waar de vele grafperken met grote lanen en hoge bomen van elkaar afgescheiden worden. Moemoe* en Vava* wilden steevast als eersten hun pot chrysanten op de zerk leggen zodat de ganse familie, die daarna op 1 november als in een  optocht voorbij schreed, onmiddellijk kon zien dat zij nooit een dodenherdenking oversloegen. Met de tram gingen we richting stadsrand.

Toen wij aan de ingang van het kerkhof kwamen werden de bloempotten gekocht. Omdat we elk maar twee potten in de armen konden dragen, moest er soms een helpertje van de plantenzaak  meelopen. Dit waren meestal kinderen die in de vakantie en op zaterdag en zondag een centje wilden bijverdienen. Zo ook heeft manlief dit jaren gedaan. Een schriel tienjarig jongetje dat er een beetje uitzag als Ciske de Rat. Hij moest destijds eens een dame begeleiden die zwaar op een stok leunde. Hij droeg de twee grote bloempotten en kwam amper met zijn hoofd boven de bloemtrossen uit. Twee uur aan één stuk dwaalde de dame tussen de grafperken zonder het bewuste graf te vinden. Manlief, toen nog mannetje lief, had zijn armen om de planten gekneld, die stilaan voelden als lood. Toen de dame eindelijk moe gestrompeld was, draaide zij zich om en in plaats van haar geldbeugel te openen, zei ze: “Dat hij deze twee mooie planten van haar cadeau kreeg.”  Hij moest ze dan maar op een graf van zijn eigen familie zetten. Manlief was toen nog een klein braaf kereltje en nog niet mondig genoeg om alsnog achter de beloofde centen te vragen. Volledig beteuterd zocht hij toen nog een half uur lang met twee slapende armen om de gigantische potten geslagen naar het graf van zijn eigen grootmoeder.  Enfin we dwalen af..

Mijn grootouders hadden op de plattegrond van de begraafplaats een circuit samengesteld waar de ontdekkers van de wandel- en fietsknooppunten jaloers op zouden zijn. Er werd aan geen familielid voorbijgegaan. Op verschillende stukken van het traject zag je een rij zwarte auto’s, achter een met kransen behangen begrafenisauto, staan. De zwartgeklede begrafenisstoet, meestal met de pastoor voorop, schuifelde achter de kist naar de laatste rustplaats van hun afgestorvene.  De bloempotten werden op de grond gezet en Vava nam dan ook steevast uit respect zijn hoed af. (Dit respect voor iemand anders is met de jaren volledig uit het beeld verdwenen. Nu zitten ze met petten op in de schoolbanken en debiel in restaurants te eten) De grootste en zwaarste bloempotten werden als eerste bij de grafzerken van de voor mij totaal onbekende ouders en schoonouders neergezet. Hier werd, onder het plengen van een traan, een babbeltje tegen de verweerde stenen foto’s van de overledene gehouden. De grafzerk werd volledig opgekuist en de grond rond het graf van alle onkruid ontdaan.  Dan werd de rondleiding voortgezet,naar alle mogelijke voor mij vreemde broers, zusters, nonkels en tantes. Die kregen allemaal een tweebloemige chrysant op hun buik. Bij Tante Jeanne, die nog snel de week voor 1 november de pijp was uitgegaan, stond er nog een eenvoudig kruisje op de verse hoop aarde. Mijn grootouders verzekerden haar: “Dat ze volgend jaar zeker terugkwamen om te kijken wat voor een soort grafzerk er op haar lapje grond geplaatst zou zijn.” Ik wipte van verveling van het ene been op het andere en keek bedenkelijk naar deze eenrichtingsconversatie. Bij het graf van Nonkel John hadden zij het wat moeilijker. “Hallo broer” zei mijn Vava dan “Je zou steil achterover slaan als je moest weten wat jouw Roza, nu allemaal uitspookt. Al haar vrije tijd spendeert zij aan haar nieuw lief. Ze heeft ook niet lang gewacht om opnieuw te beginnen hé!”. Ik keek gebiologeerd naar de grafzerk, maar nonkel John gaf geen teken van leven, hij lag al plat en draaide zich niet om in zijn graf. De roddel was misschien niet diep genoeg in de aarde doorgedrongen.  

Om de wandeling over de dodenakker ook voor mij wat aantrekkelijker te maken, werd ik nadien door mijn grootouders op chocolademelk en een taartje getrakteerd. Eén week na 1 november moest er zonder twijfel terug naar de begraafplaats gegaan worden om te controleren hoeveel bloemstukken er achtergelaten waren. Vooral een giswerk, wie en voor hoeveel bloemen chrysanten de appreciatie voor de dode was geweest. Ik was als de dood, dat ik weer op mijn vrije schoolnamiddag deze ‘dodentocht’ moest meedoen. Er hielp geen lieve moeder aan, mijn grootouders waren mijn babysit en hoe hard kleinkind ook zeurde, ik moest mee. De meeste bloemen waren al helemaal verregend en enkele toonden al lichte tekenen van verrotting. Sommige planten waren al morsdood, zo dood als een pier. Op de controletocht werd al snel duidelijk, dat er op de oudste rustplaatsen, jaar na jaar minder chrysantenbollen te zien waren. Veel van de familieleden hadden het aardse leven al ingeruild voor een meer begraven of gecremeerde fase. Die lagen nu zelf onder hun grafzerk of uitgestrooid op eventueel familiebezoek te wachten. Soms dwaalden mijn grootouders ook af naar het perk met de eeuwigdurende grafplaatsen. Hier stonden gigantisch grote grafzerken, net huisjes met een deur, waar volledige stambomen onder begraven lagen. Zerken waren versierd met grote beelden van Jezus, Maria en allerhande engelen, die heel devoot met stenen ogen de hemel in staarden. Bij Nonkel John hielden zij terug halt. Er stonden niet alleen verschillende  chrysantenpotten maar ook een plaasteren vaas met kleurige geglazuurde bloemen, met de tekst ‘Van je lieve echtgenote’.  Vava knikte instemmend:  “Kijk John, Roza is je niet vergeten, jongen. Toch lief dat ze daar toch nog tijd voor gemaakt heeft, nu ze het zo druk heeft met die andere. Och John, die affaire zal ook wel doodbloeden!” Als ik moe werd en uit verveling teveel begon tegen te sputteren, liep Moemoe nog eventjes met mij naar een speciaal kinderperkje. Hier waren kleine steentjes versierd met Teddyberen en miniatuur engeltjes. Moemoe zei niets, schudde alleen treurig en meelevend haar hoofd. Waarschijnlijk wou ze mij er op die wijze op attenderen dat ik in tegenstelling met die arme kindjes nog levend rondliep. Daarna zweeg ik dus maar als een graf. Als afsluitstuk begaven wij ons naar het café recht over het kerkhof. In dit etablissement kwamen soms ook families bij elkaar nadat ze juist een dierbare begraven hadden. Zij schoven aan, aan de koffietafel waar de broodjes met ham of kaas al op schotels lagen te wachten en spoelden de koffiekoeken door met sloten koffie. Onder het vertellen van sterke verhalen over de gestorvene liep de zaak van het afscheid nemen soms wat uit de hand. Sommigen van de familie, vrienden en kennissen vonden dan de weg naar de toog van het café waar ze zich dan gewoon op hun eigen gezondheid lieten vollopen. Na elke necropolisuitstap dronken Moemoe en Vava in deze taverne, ook een paar Trappistbiertjes, liefst met een bodempje grenadine. De tramrit huiswaarts was dan ook altijd een behoorlijk stuk vrolijker, want het verdriet was minder pijnlijk als het weggedronken was.

*moemoe = oma

*vava= opa

29-10-2016 om 13:07 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
24-10-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PEUMPERZWEUDEN

Vraagje: In wat voor ‘pampermaatschappij’ leven wij nu toch? Ik las in de krant dat men in Zweden de teruggekeerde jihadisten, gratis woonst, gratis rijbewijs en belastingvoordeel willen schenken! Zijn ze daar nu helemaal van de Zweedse pot gerukt? Ik zou nog verder gaan en ze allemaal een job geven. Vermits de doorsnee jihad- collaborateur met zijn herseninhoud zelfs geen Ikea kast in elkaar gezet krijgt, stel ik voor dat ze allemaal een militaire opleiding bij de Zweedse staat aangeboden krijgen. Bij het leger krijgen ze dan een versnelde opleiding bij de Svenska ontmijningsdienst en dan kunnen de Zweuden ze onmiddellijk terug op missie sturen. Zij weten als geen ander waar hun IS- vriendjes hun booby traps, bergbommen en springstoffen verborgen hebben en hebben voor de volgende vijftig jaar gegarandeerd werk.  Als er dan al eens eentje op een mijntje trapt is er nog geen kalf verdronken. Staan de doorsnee rökt -kaviarpastasmeerders en köttbullarvreters nog achter zulke stupide krantenuitspraken?  Vindt men in de andere Europese lidstaten niet, dat het lijkt alsof de hersens van de Zweedse politici aangetast werden door de, meestal jarenlange, thuisgestookte alcohol ? Raar dat er van geen enkele normaaldenkend Europees land commentaar kwam. Waren de Europarlementariërs allemaal teveel bezig met hun postjesstoelendans en het Canadees handelsverdrag? Zaten ze met zijn allen op de televisie naar debatten tussen de Amerikaanse presidentskandidaten te kijken en zich te verkneukelen hoe Donald modder trumpetterde over Hilary of waren ze te opgefokt door Poetin’s  spelletjes Stratego en zeeslag? Was de Russische vloot misschien via het Kanaal en de Middellandse Zee onderweg om voor ons de zuidelijke Europese grenzen eens degelijk af te bakenen?  Europa blijkt er tot op vandaag niet veel van te bakken. Tot op heden kunnen we duidelijk niet voorkomen dat dagelijks opnieuw overladen opblaasbare bootjes en luchtmatrassen vol zwarte gelukszoekers van de Libische oever weggeduwd worden en onze richting uit dobberen. Heel veel vroeger verzamelden wij, voor de arme negertjes, tonnen zilverpapier van de ingepakte repen chocolade. Wat ze daar, in dat donkere Afrika allemaal met die vrachten zilverpapier deden, bleef voor mij als kind en tot op dit moment voor mij een gigantisch groot raadsel. Toen ginds de zilverpapierberg geen echte oplossing bood, gingen de hulporganisaties allerlei evenementen bedenken om geld in te zamelen.  Het meeste bij elkaar gebedelde geld diende vervolgens om de riante lonen en het grote wagenpark van de zaakvoerende hulpverleners te betalen. Met de overgebleven kruimels besloten de humanitaire instellingen om in de Afrikaanse hongerdorpen waterputten te graven en er pompen bij te installeren.  Al na drie maanden zag je de zwarte vrouwen terug met bidons op het hoofd en emmers aan de hand, op blote voeten, twee kilometer afleggen om drinkbaar water te gaan halen. De dorpswaterput lag er verlaten bij en de mooie koperen pomp hing bij de dorpsoudste in zijn hut te blinken. Het was opnieuw een waterdruppel op de hete kokende Afrikaanse plaat. Daarna betaalden wij met zijn allen, via onze belastingen een deel aan ontwikkelingshulp. Geld dat nooit bij de noodlijdende bevolking terecht kwam, maar waarmee de plaatselijke corrupte presidenten en koningen hun kastelen nog wat rijkelijker lieten versieren. Nog een vraagje: Nu de wereld voor deze Afrikanen, via satelliet en internet zo klein geworden is, schrikken wij er dan van dat die zwarten nu de omgekeerde weg, richting noordwaarts, vanwaar het geld ooit kwam naar oorsprong, onze geldbeugel, al stappend, varend of zwemmend afleggen. Zouden wij in hun plaats niet hetzelfde ondernemen om eindelijk een stukje van de op de televisie getoonde welstand op te eisen? Van honger- naar bijstandsneger. In Antwerpen werd vorige week de eerste sigaretten- en prullariaventer in dienst van de ‘zwartemannekesleurdersmaffia’ op de Groenplaats gesignaleerd, zijn zakken vol asielweigeringen en papiertjes met: U moet ons land verlaten. Voor we het weten, zullen we niet meer ongestoord op een Antwerps terrasje een koffie kunnen drinken, zonder dat we voordurend houten maskers, speren, handtassen en namaak merkkledij onder onze neus geduwd krijgen.

Vraag drie: kijkt U al eens naar ‘De Buurtpolitie’ met zijn fantastisch nagespeelde maar soms lachwekkende en onnozele echte politiezaken?  In de krant stond te lezen dat echter de echte politiemensen en rechercheurs, en zeker diegenen die rond het Brusselse patrouilleren, regelmatig tegen een burn out zitten. Zouden jullie niet gefrustreerd raken als je het crapuul, met het middenvingertje omhoog, vrij voorbij het commissariaat ziet lopen nog voor je het proces verbaal uitgetypt hebt? Al wat deze agenten doen, is gewoon dweilen met de kraan open. Om hun werk wat op te leuken, sluiten ze nu intern weddenschappen af: De pot is voor diegene die kan raden, hoe lang in uren, minuten en seconden het duurt voordat een onderzoeksrechter het juist aangehouden boefje terug laat lopen. Wat voor watjes zijn die rechters! Het voorgeleide schorremorrie was al een veertigtal keer voor diefstal opgepakt en had met een engelengezichtje, met de hand op het hart, voor de veertigste keer aan de onderzoeksrechter beweerd dat hij het nooit meer zou doen en werd opnieuw zonder straf  door die zachte ei-rechter terug de grote boze dievenwereld ingestuurd. Krijgen wij als burger niet stilaan het gevoel, dat deze rechterlijke schijtlijsterreacties de straffeloosheid in België in de hand werken?

Je moet maar als slachtoffer, met een gebroken heup in het ziekenhuis liggen nadat dit handtassentrekkertje je onderuit gesleurd had en horen dat die wereldvreemde halfzachte rechters het gespuis, soms zelfs niet eens onder voorwaarden, terug vrijlaten. Met hun vermanende pasop- vingertje hebben ze het boefje toegesproken en wachten nu geduldig af tot het schoelje zijn 100ste diefstal pleegt, zodat ze hem een ‘volhoudingsmedaille’ kunnen uitreiken!

Nog een vraagje: Begrijpen jullie dat sommige advocaten nog de slaap der rechtvaardigen slapen?  Hebben zij misschien een duister complot met een aantal knoeiboelmagistraten, die keer op keer door procedurefouten het tuig ongemoeid moeten laten lopen?

Wat mankeert er aan ons rechtssysteem? Nu moet men mij toch eens eventjes vertellen, waarom een jihadmoeder, die al in de gevangenis zat, midden in terreurniveau 4, terug vrij gelaten werd in afwachting van de uitvoering van een nieuw proces in beroep! Waarom worden terugkerende Syriëstrijders met een enkelbandje en de hoop dat ze uiteindelijk ooit eens gaan deradicaliseren, terug in onze maatschappij geretourneerd?

En die pedofiel, die door verschillende mensen ontmaskerd werd, waarom liet men die na ondervraging terug lopen? Waarom kunnen drugdealerkopstukken lachend het gerechtsgebouw verlaten, omdat er ergens op een papiertje een verkeerde vertaling staat?  Vragen, vragen, zoveel vragen. Gaat daar ooit een oplossing voor gevonden worden? Ik betwijfel het…meer nog ik weet wel zeker van niet! Dus laat ons al eens beginnen met aan die Zweedse idiotiska retande politiker en linkse grav laxlikkepotte te laten weten dat wij, de rest van Europa,  helemaal niet achter hun naïeve wollegeitesokken- krantenidee staan en dat ze dringend moeten stoppen met hun peumpergedeu!

24-10-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
22-10-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HET IS DE WIND MIJN KIND
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Al enkele dagen raast de Tramontan- wind, vanuit de Pyreneeën over de camping.  Hij duwt tegen de caravans, probeert de voortenten op te hijsen en laat luifels, bomen en struiken flapperen.

Hij dendert tafels en stoelen omver en jaagt alles op zijn pad in een draaikolk omhoog de strakke blauwe hemel in.  

Als je over het strand wandelt, lichaam scherp vooruit, petten goed vasthoudend en zonnebril op tegen het opvliegende zand,  worden je benen met duizend prikken, “gemistraliseerd”.  Parasols slaan over en tollen over de plage. De zee wordt omgewoeld en koelt onmiddellijk af.

Alleen de "die hards"  hebben het strand in een mini camping veranderd.  Overal staan nu halve iglotentjes , de gesloten kant richting wind. De zonnekloppers houden met hun gewicht, de tentjes tegen de grond. Rukwindsgewijs, krijgen hun koppen en lichamen half zon, half schaduw. Maar elke straal van de reeds minder warme september zon moet zonder pardon nog opgenomen worden.
Wind of geen wind, manlief wil langs het Canal du Midi gaan fietsen ! "Je zal wel zien, eens je op het jaagpad bent, komt de wind niet meer van voor, maar langs de zijkant..."

Tararaboemtajee...Terwijl mijn Eddy Merckx, zonder problemen voort peddelt, krijg ik met moeite mijn pedalen rond geduwd. "Alez vooruit, trappen, dat is goed voor je conditie en het calorie verbranden op de buik".

Het enige wat verbrandt is mijn neus. Mijn billen kondigen een milde vorm van zadelpijn aan en mijn kuiten staan even strak als de wind. Telkens manlief een halve kilometer voorsprong heeft, moet hij wachten op zijn “copain”, die de "Vent Mentoux"*  lijkt op  te fietsen. 

Niet opgeven, niet onderdoen. We zijn er geraakt in een onmogelijk verlaten dorpje langs het kanaal de Sète, met mijn tong tussen de pedalen. Er staat één kerk, vijftig huizen en een gigantische dienst van Toerisme, inclusief een gratis museum.  Twee geïnteresseerde toeristen, wij dus, maakten de dag van de van verveling bijna ingedommelde ambtenaar, weeral goed. 

Op de terugweg was ik niet meer bij te houden. De wind duwde mij voort. de Tramontan bracht me op een Tom Boone -niveau. Ik had zelfs nog adem over om luidkeels te zingen "Hé kleine meid op je kinderfiets...., als een witte stip in het groe- oen " I love to ride my bycicle, I love to ride my bike..maar mijn aria’s gingen in de windstoten verloren. 

Terug op de camping bekeek ik mezelf in de spiegel....knalrode kop van  inspanning, een razende blik en een verwaaid, naar alle kanten stekend, uitgefoned Tina Turner kapsel, “coupe Mistral”.

Bij manlief was de wind naar binnengeslagen en kwam er s avonds hortend en stotend uit.. 

‘t Was de wind mijn kind.. 

 

*Vent (Frans voor wind) Mentoux” met verwijzing naar de Mont Ventoux

September 2013

 

 

22-10-2016 om 09:56 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
16-10-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DROMENVANGER GEZOCHT

Ik scharrel door een donkere buis. Het stinkt hier enorm. Ik kruip hier niet alleen door. Achter mij grijpt een man regelmatig mijn voeten en enkels vast, duwt zijn neus tegen mijn kont. Voor mij kruipt een vrouw met een achterste als een immens grote pompoen. Zij ontneemt mij alle zicht op het einde van de enge tunnel. Het is hier verschrikkelijk warm. Het zweet druipt van mijn gezicht en pikt in mijn ogen. De ruimte is zo eng, dat ik het vocht niet uit mijn wimpers kan wrijven. Het is hier zo smal dat ik mijn armen amper tot aan mijn hoofd kan brengen. Mijn ellebogen schuren tegen de glibberige wand.  De angst omklemt mijn hart en mijn hoofd bonst alsof ik alle seconden een infarct ga maken. Heet, zo ontzettend heet. In de verte hoor ik Herbert Flack naar me roepen dat ik me moet haasten. Als ik hem terugroep dat de lamp op mijn hoofd uitgegaan is, dat ik niet meer zie waar ik kruip en dat mijn hoofd tegen de bovenkant bonkt als ik over die kolossale kont wil loeren, brult hij, dat ik mijn traumatische claustrofobie nu maar eens moet overwinnen! Hij loeit dat ik met mijn handen de wanden moet aftasten en verdomme zo snel als mogelijk in het kantoor moet komen. De vrouw voor mij stopt met kruipen, zij blijft in de benauwde ruimte vastzitten. Iemand moet haar met touwen uit de spleet trekken. De hele menselijke kruiptrein stokt. Warm, de loeiwarme temperatuur stijgt. Er is nauwelijks zuurstof meer. Het is hier om te stikken. Dorst!  Als mijn voorgangster als een gigantische ontstopper uit de rioolbuis plopt,  strompel ik op handen en voeten in een immens grote hal van een grot. Flack duwt mij een draagbare pc in de handen. Mijn vingers zijn verkleumd en hangen vol smurrie, mijn knieën liggen open en in mijn hoofd suizen mijn oren een tamtamliedje. In de grote ruimte staan duizend aangezichtsloze blote mensen, met alleen angstaanjagende ogen, die mij aanstaren en ze wijzen met hun handen naar de computer.  Verhalen, ze willen verhalen. Ik typ azerty- woorden op een querty- klavier. Geen zinvol woord komt er op het computerscherm. Het wordt griezelig stil. Angst, ik moet hier weg. De meute komt dichter en dichter en wil mij vastgrijpen. Ze verandert in de hoofddoekjesbrigade die mij, met mijn inkopen,  naar hun kassa in de winkel willen sleuren. Ik hoor ze schateren omdat ik geen religieusloze kassierster meer vind.  Plots hoor ik een harde knal en de winkel begint in te storten. De bommen zaaien dood en verderf. Een hoop stenen en een zware balk denderen juist naast mij op een groepje winkelende mensen. Ik kan amper de afbrokkelende stenen voor mijn aangezicht wegstoten. Warm, heet, nachtmerrieachtige toestanden en ik kan nauwelijks ademen.  Ik strompel uit het stenen graf.  Overal liggen huilende, vuile en bebloede kinderen. In hun verdrietige ogen wriemelen duizend vliegen. In de verte zie ik mijn zoon staan. Niet de bijna 40 jarige bonk, die hij nu is, maar de kleuter van een jaar of 4, die hij toen was. Hij huilt hartverscheurend. Ik ren naar hem toe en sleur hem mee het winkelcentrum uit recht naar de grote marmeren trappen. Hij roept dat hij moe is en dat hij in de buggy wil zitten. Nergens vind ik een niet beschadigde kinderwagen. Als ik mij omdraai, verandert zijn gezicht in het aangezicht van mijn kleinzoontje. Ik neem hem op mijn arm en ren met hem een lange gang in. Kilometers witte wanden en overal zitten deuren. Ik open ze één voor één, aan de andere kant zie ik alleen maar rotsen en stenen maar nergens een uitgang. Enkel achter één deur vind ik een lift. Paniek bonkt in mijn keel. Tweestrijd, dilemma, red ik ons beiden? Maar ik durf de lift niet in te gaan. Liften zijn eng, traag en blijven overal hangen.  Helemaal in de verte hoor ik mijn tante roepen dat ik mij moet haasten want dat anders de boot zonder mij naar Bordeaux wegvaart. Op het allerlaatste moment kan ik nog aan boord springen. Radeloos zoek ik naar mijn kleinkind. Het schip, dat groter en groter wordt en cruiseschipafmetingen aanneemt vaart met een rotvaart van de kant weg. De boot bonkt tegen de golven in. Mijn maag ramt tegen mijn slokdarm aan. Dorst, ik moet drinken. Heet, warm, de misselijkheid golft over mij heen. Laurette Onckelinck sust mij, zij toetert wat scheldwoorden over mij heen. Het totale horrorverhaal kan niet meer erger worden. Zij troont mij mee naar een kajuit helemaal onderin het megaschip. In mijn kajuit zijn er geen ramen en staat er alleen een bed, er is geen badkamer of wc voorzien. Ik moet dringend plassen. Op zeeziektebenen ga ik op zoek naar een toilet. Het is er aardedonker. Hyperventilerend tast ik alle meubels en muren af op zoek naar de deur. Ik duw ze open, ga twee trapjes af en zet me op het toilet. Net als ik wil plassen hoor ik achter mij geroep. Het geluid komt van heel ver.

Plots steekt er iemand een licht aan en word ik wakker. Ik zit in mijn blote reet in een campingzeteltje onder de luifel van de caravan. Mijn hart gaat nog steeds van boemtataboem en mijn blaas staat op springen.

Manlief kan er niet meer om lachen. Dat is nu reeds de tweede keer deze week dat ik, na een nachtmerrie, slaapwandelend,  in het midden van de nacht mompelend de caravan uitstrompel. Hij foetert dat ik moet stoppen met juist voor het slapengaan die enge thrillerverhalen te lezen!  De nacht heeft nauwelijks voor afkoeling gezorgd. Alle kampeerders liggen gelukkig nog lekker te slapen. Ik blijf nog even zitten, kijk naar de sterrenhemel en luister naar het fluiten van een nachtuil. Mijn hartritme wordt stilaan terug normaal. Ik waggel terug de caravan in en laat me op het toiletje neerzakken. Ik drink een glas gekoeld water en laat me terug in het caravanbed zakken. Manlief duwt zijn arm knuffelend over mij heen. Gered door mijn alerte bedgenoot anders had ik wel degelijk een plas door de campingstoel op het grondzeil gemaakt.

Iemand die mijn droom kan ontleden, schrijf mij gerust!

 

16-10-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
14-10-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CARAVAN MET EEN ECHO, MET EEN ECHO, MET EEN ECHO
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Wij hebben geen ‘room with a view’, maar een caravan met een echo. De liefde van mijn leven is (stilaan) hardhorend aan het worden. Langs het ene oor trilt het trommelvlies niet meer op bepaalde klanken en in het andere oor zit er een gaatje in het trommelvlies, een regelrechte toegang naar de hersenen. Doordat ik niet goed articuleer of omdat de wind en de zee teveel lawaai maken, worden alle vragen dus twee tot drie keer herhaald. Van de oeverloze discussies over wat ik wel of niet gezegd heb, word ik zo moe!  Nu heeft manlief ondertussen hoorapparaatjes maar die liggen thuis, in België, veilig in één of andere schuif. Bewust vergeten! Zijn handicap hoeft niet noodzakelijk volledig negatief voor hem te zijn. Zo duwt hij ‘s avonds zijn goede oor in het kussen, de oor met het gaatje recht naar omhoog en creëert op deze manier een volledige rumoerloze camping. Binnen de vijf minuten hoor je hoe de slaap hem al overvalt. Dit terwijl ik nog uren slapeloos lig te woelen, omdat er ergens in de caravan een mug op hoge toon rond zoemt of omdat er ergens op de camping een kraan druppelt. Zo zie je die oorkleppen onmiddellijk toeslaan als ik weer eens begin te zeuren over al de kastjes en schuiven die dagelijks blijven openstaan als manlief iets gezocht of genomen heeft. Doordat ook thuis de radio en tv steeds te hard staan, heb ik op het laatste moment de koptelefoon mee gegrist. Dit zal me in de caravan niet gebeuren! En terwijl de voetbalploegen onder luid gejoel en gezang op het veld komen, wordt met één plug in het gaatje, de caravan in volledige stilte gehuld. De 22 spelers staan als doofstommen hun vaderlandslied te mimen, om vervolgens zonder commentaar van een sportjournalist van links naar rechts te lopen. Maar ik heb geen rekening gehouden met manlief zijn enthousiasme. Regelmatig word ik opgeschrikt, als manlief hardop orders naar de ‘buskesstampers’ roept. Deze lijden waarschijnlijk aan dezelfde handicap, want zij reageren helemaal niet op de geroepen commando's. Helemaal straf wordt het als plots door de volledige stille caravan “GOAL! GOAL!” geroepen wordt, zodat ik in mijn hoekje met mijn e-reader bijna een hartverzakking krijg. Ook babbel ik over dingen waarvan mijn schat maar enkele woorden opgevangen heeft. Met die woorden maakt hij dan zelf een nieuw verhaal. Dit verhaal hoor ik hem dan vervolgens doorvertellen aan vrienden en kennissen, met de vermelding dat het van mij komt. Ik sta er dan als een volledige idioot bij, want ik heb dit verhaal nog nooit gehoord, laat staan, dat ik dit ooit zou verteld hebben. Maar ik moet eerlijk zijn, die handicap is ook voor mij soms ook een positief gegeven. Zo wacht ik geduldig af tot het mannetje wat te lezen heeft. Eén ding tegelijk en dus wordt de bloedstroom van de hersens naar de oren onmiddellijk afgesloten. Ik begin dan mijn verhaal met wie ik nog allemaal wil uitnodigen en wat ik nog allemaal plezants wil doorvoeren. Midden in mijn betoog vraag ik dan voor alle zekerheid: "Dat vind je toch goed hé?" Met één oog op de leesstof en het andere naar mij, antwoordt hij dan: “mmmm ja,” om vervolgens zo snel mogelijk terug in zijn verhaal te duiken. Dan som ik alle nieuwe aankopen en de bijbehorende prijskaartjes op… Zo kan ik nadien, met de hand op het hart, volmondig zeggen: "Maar dat heb ik toch allemaal verteld!" Het strafste is nog steeds als ik zeg: "Zet die tv wat stiller alstublieft! "ZET DIE TV wat stiller alstublieft!" “ZET VERDOMME DIE TV WAT STILLER!” er plots een reactie komt.  "Ge moet niet zo roepen. Ik ben niet doof hoor.” Er is maar één zinnetje dat zonder problemen zijn trommelvlies al na één keer doet trillen en nooit herhaald dient te worden: "Wil je een glaasje wijn?" Je kan dus een debat voeren over 'wat is horen, niet horen of luisteren'.

Dus onze caravanbuurtjes zullen stilaan geloven dat er een echo huist in onze caravan, dat er een echo huist in onze caravan, dat er een echo…

 

 

14-10-2016 om 16:16 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
08-10-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZAKKENVULLER
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Heel lang geleden, kreeg ik als 25 jarige een uitnodiging om een gratis baarmoederhalskanker onderzoek te laten doen. Gratis is gratis, en dus werd de dure gynaecoloog voor een jaartje uitgesteld. Ik maakte een afspraak in de Middelares kliniek van Deurne, meldde me een kwartiertje vroeger aan en werd prompt als eerste in een kaal wachtzaaltje gedropt met als enige troost een paar roddelblaadjes van 2 jaar geleden. De BV’s die toen kwamen verklaren dat ze de man of vrouw van hun leven gevonden hadden, waren ondertussen al luid vuilspuwend en met veel publiciteit uit elkaar gegaan. Ik keek op mijn uurwerk en zag dat de vooropgestelde afspraak al met een kwartier overschreden was. Iets in het universum liet de uurwerken en klokken van patiënten en dokters niet synchroon lopen ! Ondertussen waren er al een aantal nieuwe dames uurwerkstarend en mopperend bijgekomen.

Na een half uur wachten, kwam er een verpleegster mij halen en nam me mee naar het kleedkamertje, “Mevrouw Cornelis, Alleen de onderkant vrijmaken, ik kom U zo dadelijk halen”. Het deurtje ging aan de andere kant open en zij troonde mij mee in het dokterskabinet.  Ze scheurde een rol papier af op de behandelingstafel en even leek het, dat zij mij zou gaan inpakken als geschenkje. “Leg U maar hierop, de benen in de beugels, de dokter komt zo dadelijk”. Terwijl ik al geruime tijd,  een beetje verveeld met al mijn openingen bloot en bungelende benen in die stangen lag, kwam het me voor dat de uitdrukking “zo dadelijk” in geneesherentaal klaarblijkelijk een totaal andere betekenis had. Juist toen ik de verpleegster wilde vragen, of het nog voor vandaag zou zijn, ging eindelijk de deur open en een gehaaste Alain Delon “look alike” kwam met een nog open flapperende doktersjas zijn praktijk binnen gespurt. Zonder mij aan te kijken wapperde hij me voorbij richting zijn bureau.  Toen gebeurde het onvoorstelbare…ik bleef met mijn grote teen in zijn jaszak haperen !  Een voor hem onzichtbare kracht remde zijn tocht af en trok hem terug in achteruit. De dokter keerde zich om, met een “héla héla wat gebeurt er ?” pulkte hij mijn grote teen uit zijn jaszak en ging met een zucht achter zijn bureel zitten.  Het “schaamrood” verspreidde zich over gans mijn lichaam. Hij nam gejaagd een plastiek mapje en haalde hier een dossier uit.“Mevrouw Cornelis” ?  Hij keek recht in mijn kruis alsof zich daar de bevestiging van mijn naam bevond.

Mijn onderste lippen lagen geopend in een grote O, terwijl mijn bovenste lippen in mijn tomaatrode kop gewoon dienst weigerden.  

Met toe geknoopte doktersjas zette hij zich tussen mijn geopende knieën, duwde een soort metalen eendenbek bij me naar binnen en plukte een stukje uit mijn binnenkant. Dit alles zonder mij één blik te gunnen.

Zie zo Mevrouw Cornelis, toch niet teveel pijn gedaan hoop ik” U mag zich terug aankleden” Terwijl ik in mijn blote reet terug richting kleedkamertje ging, voegde hij er nog aan toe “U mag het resultaat met de post verwachten en bij slecht nieuws, wordt Uw huisdokter op de hoogte gesteld…en in het vervolg, niet meer in mijn zakken zitten hé !

Ik durfde mij niet meer omdraaien, stotterende “dag dokter” en trok mij, met een kop zo rood als een rode biet terug in het kleedhokje. Terwijl ik mijn broeken terug opstroopte, was dit kamertje plots veel te klein en veel te heet. Mijn lichaam voelde als een uitslaande brand ! Ik geneerde mij dood ! Ik had zojuist de eerste man in mijn leven tegengekomen, die mij volledig monddood gemaakt had !

Met een kop, zo rood als een kreeft, kwam ik uit het kleedhokje en terug voorbij de wachtkamer. Vier paar wachtende vrouwenogen staarden mij aan… Een wat oudere vrouw wees heel opvallend naar haar uurwerk en zei: “Awel kindje heb jij daarbinnen soms een speciale beurt gehad, dat willen wij ook wel hé dames?  Ik grijnsde naar ze, haalde mijn schouders op en schreed met het schaamterood op mijn wangen voorbij. Het gemompel en het geroddel volgde mij de ganse ziekenhuisgang door..

Laat ze maar raden wat er daarbinnen gebeurd is ! Eén voor één zullen zij zich later afvragen, “wat heeft zij, wat wij niet hebben”?

Ha ha, Alain Delon,  jullie zouden wel willen !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

08-10-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
27-09-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.OUDERSCHAPSEXAMEN MISSCHIEN EEN GOED IDEE?
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Weten jullie, dat als de kleinkinderen op bezoek komen en ze al de ganse namiddag kissebissen en vechten over wie de tablet mag vasthouden of welk kinderprogramma op televisie bekeken mag worden, ik ze na een tijdje dreig met: “Als jullie het nu niet als de bliksem met elkaar eens worden, dan gordel ik jullie in de auto vast. Ik rij naar een leuke afgelegen parkeerplaats, liefst ergens in de gloeiende zon, sluit elektrisch de ruiten, doe de auto op kinderslot en ga dan zonder jullie twee, op mijn gemak in het winkelcentrum in alle tienerboetiekjes, waar ze alleen maatjes 34 tot 38 verkopen, op zoek naar een leuk ensemble maatje 44. Dat kan wel eventjes duren, dus tegen de tijd dat ik terugkom, hebben jullie noch drinken noch lucht en dan zullen jullie wel vanzelf stil worden!” Ze kijken mij dan vol ongeloof en angstig aan, luisteren  onmiddellijk en kijken daarna samen mokkend naar herhalingen van de oude K3 filmpjes. Dit is natuurlijk helemaal niet waar, maar in het huidige kinderverwaarlozings -klimaat zou je van niets meer moeten schrikken!

Wanneer is er een mensensoort opgestaan die geen verantwoordelijkheid meer kent en die zijn eigen kinderen vergeet of vermoordt? Een telefonerende, internetende, facebook lezende en pockémon zoekende generatie ouders die alleen maar egoïstisch met zichzelf bezig is. Ik word zo razend als je die dagelijkse krantenartikeltjes leest.

Gisteren in de krant: Eén of andere tienermoeder, of bij nader inzien verander de m in een l, legt haar peuter van twee ’s nachts op de achterbank van de auto te slapen en gaat in één of andere dancing met wat vriendinnetjes uit de bol. Het kindje werd wakker, zette het op een angstaanjagend huilen en een toevallig nachtelijke passant belde de politie om het jongetje te bevrijden. Hoe debiel kan je als ‘moeder’ zijn? Zal die huppeldepup discoqueen het ooit begrijpen, dat ze haar zoon zijn ganse verdere leven opzadelt om van de ene peut naar de andere te moeten lopen om zijn opgelopen kindertrauma te verwerken? Hopelijk werd ze uit de ouderlijke macht ontzet wegens opzettelijke verwaarlozing en heeft het jongetje nu een zorgeloze jeugd bij een fantastisch kinderloos pleegoudergezin .

Hebben jullie ook in de krant of op de site die You tube film gezien van die winkelende bijstandsman? Leuk dacht ik, man doet de boodschappen. Op het filmpje was te zien, hoe die klootjesvolkvader, met beide handen zijn winkelkarretje in de supermarkt op een racetempo voortduwde. Onder zijn rechterhand hield hij echter het haar van zijn vijfjarig dochtertje geklemd en sleurde het kind krijsend voorbij de groenten- en fruitafdeling. Het kind huilde, of papa er aub mee wou ophouden, want het deed zo’n pijn! Ik word daar zo boos van. Boos, gewoon woedend en niet alleen op deze machozieke kloothommel maar tevens op die ‘iemand’ die het hele gebeuren filmde. Moet je op dat moment, in plaats van met je filmende smartphone in aanslag te staan, niet de ganse supermarkt bij elkaar gillen! Brullen, dat er een meedogenloze kinderbeul aan het werk is. Op zijn bek moest je hem timmeren! Oké, je hebt nu het bewijs en je hebt de politie gebeld en daar  komt dan zo’n aspirant- agentje op af, die zegt dat er geen klacht kan worden neergelegd, want dat het kind geen blauwe plekken vertoont. Godverdomme, dat is juist waarom die mishandelpapa zijn dochterbij aan de haren voortrekt. Lekker geen bewijsmateriaal achterlaten.

Soms kan het nog erger en kunnen de baby’s of peuters het niet meer navertellen. Ik slaap ’s nachts niet meer van verontwaardiging en woede als er in de krant of tijdens het journaal weer zo’n verhaal van kinderverwaarlozing opduikt.

Ouderechtpaar laat babytweeling achter in hete auto op de parking van het shoppingcenter en gaat lekker winkelen. Als de shopverslaafden na enkele uren terug op de parking komen, zijn ze heel verontwaardigd, eisen vergoeding en dreigen met een rechtszaak, omdat alerte winkelbediendes de autoruit aan diggelen geklopt hebben om de baby’s te redden. 

Wat dachten jullie van het artikel in een krant van deze week; Echtpaar zit bij vrienden in de zomerse hete tuin te pintelieren en ziet niet dat hun zoontje van vijf al een paar uur verdwenen is. Niemand merkte wat op, niemand miste het kleine jochie! Wat was er gebeurd? Het kleutertje was stiekem terug in papa’s auto geklommen op zoek naar zijn knuffeldekentje, dat nog op de achterbank lag. Het autoportier, met kinderslot, was terug toegeslagen en hun kind bleef uren achter in vaders zuurstofloze heteluchtoven Mercedes. Als het yuppenechtpaar niet zo, met zichzelf ingenomen, had zitten kwekken en cocktails hijsen, dan hadden ze misschien hun kleuter nog kunnen redden. Denk dat zelfs na zo’n tragedie ook het huwelijk niet meer te redden was.

Post natale depressiemoeder vergeet baby in oververhitte auto. Onmiddellijk staan we met zijn allen met onze commentaar klaar en sabelen we de vergeetmama onverbiddelijk neer. Misschien was het echter alleen een samenloop van omstandigheden. Misschien als het winter was geweest en niet die alles verterende warme hete zomer…Misschien had ze, na negen maanden met die dikke toeter te hebben rondgelopen, wel een wolk van een baby verwacht en niet die darmkrampkrijsende huilbaby. Misschien was ze al een tijdje depressief het feit aan het verwerken dat haar vrolijke Frans het sinds de eerste  huwelijksjaren al niet meer zo nauw nam met de eeuwige trouw en regelmatig het groenere gras aan de andere kant opzocht.

Misschien had ze juist ontdekt dat haar carrièremannetje vandaag niet alleen,  maar samen met zijn secretaresse op zakenreis vertrok. Die ging duidelijk niet mee om de koffers te dragen of de dossiers te sorteren. Misschien zag de mama vanmorgen het pak condooms in het koffertje tussen de pyjama zitten?

Misschien had ze een ganse nacht wiegend met een krijsende baby tegen haar boezem rond gedrenteld en zag ze nu haar workaholicventje met een huppelpasje, een zakenkoffertje vol condooms en een beginnende erectie naar zijn auto rennen terwijl hij riep: “Geen tijd vandaag om langs de crèche te rijden, breng jij Sofietje eventjes voor je gaat werken?” Misschien had de burn out -mama juist vanochtend naar haar baas moeten bellen en zeggen dat het vandaag helemaal niet ging. Maar de hypotheek, de twee auto’s, de breedbeeld televisie en de designmeubels moesten nog afbetaald worden en dus kon ze het risico niet lopen om haar job te verliezen. Dus gespte ze de maxi cosy met haar huilende dochtertje in de auto vast en reed richting kinderdagverblijf. De zonnestralen weerkaatsen reeds warm op de voorruit. Het zou opnieuw een hele hete zomerdag worden.  Onderweg hield het dreinen eindelijk op en sukkelde de baby eindelijk in ‘t slaap. Het werd rustgevend stil in de auto en mama vergat haar medepassagiertje terwijl ze snel naar het kantoor reed. De burn out werd een black out! Terwijl papa in het buitenland, tijdens de lunch, aan zijn zakenpartners verklaarde, dat hij het dessert letterlijk en figuurlijk wou laten staan, omdat hij en zijn secretaresse nog wat gegevens en andere dingen dringend moesten inbrengen, stikte Sofietje in de nog niet afbetaalde BMW.

Moeder verdrinkt haar drie kinderen omdat de vader haar verlaat en de echtscheiding aanvraagt. Vader wurgt moeder en zoontje tijdens familiedrama en pleegt daarna zelfmoord. Vader mishandelt stiefzoontje omdat het de ganse nacht huilt. Moeder bindt kind zes jaar lang aan tafelpoot vast omdat het niet luistert…Oom misbruikt nichtjes van acht en zes jaar oud, moeder was op de hoogte.

Terwijl er zoveel kinderloze ouderparen van fertiliteitkliniek naar vruchtbaarheidsbehandeling dwalen, adoptieouders maanden in het buitenland moeten logeren alvorens ze hun wensbaby mee naar huis kunnen nemen, zetten onvolwassen en onverantwoordelijke randdebielen, zonder ook maar enige gêne kinderen met een rugzakje vol miserie op de wereld!

En net toen ik dacht dat het nu weer een beetje krantenartikelstil zou zijn over al die hopeloze probleemouders, las ik vandaag opnieuw in de krant, dat in Maleisië een moeder haar peuter, met zijn blote billetjes, op het hete gloeiende beton dumpte om haar parkeerplaatsje vrij te houden…Je kan het zo erg niet meer bedenken. Zou je voor zulke mensen, die zich ouders durven noemen, niet eventjes stiekem wensen, dat de hel echt zou bestaan

Onze vakantie loopt stilaan ten einde en straks zien we onze kleinkindjes terug. We hebben ze vreselijk gemist! We zullen opnieuw kunnen genieten van hun gekibbel, gegiechel en hun gegrinnik. We worden al warm van binnen als we aan hun glunderende snoetjes denken, aan hun zachte armpjes rond onze hals als ze de duizend opgespaarde zoentjes op onze wangen drukken.  Ik ga ze doodknuffelen…heuh…misschien niet zo’n goede woordkeuze na zo’n sombere column!

 

Sim, Vichy 25 september 2016

27-09-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
21-09-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.AUTOVRIJE ZONDAG IN BRUSSEL

Dag Sire,

Of mag ik Filiep zeggen?

Ik zag U laatst op het televisienieuws samen met Uw kroost in de Brusselse binnenstad rondfietsen. Hebt U ook zo genoten van de autovrije zondag? Was het een idee van U zelf, om tussen het gewone volk rond te fietsen of vond Uw adviseur dat dit Uw imago goed zou doen? Ach, ik zag dat U er wel degelijk plezier in had, want constant rondjes fietsen over de paadjes van de Koninklijke tuinen begint uiteindelijk heel erg te vervelen. Vindt U de bijna dagelijkse betogingen en stakingen in Uw mooie stad niet belachelijk enerverend worden? Ik zag U ook naar het Federaal Parlement en naar het Koninklijk Paleis gluren. Wat ging er toen door Uw hoofd? Hebt U ook schrik, dat na de volgende verkiezingen, de Wetstraat terug volledig in Vlaamse handen zou kunnen komen? Hebt U Uw kinderen al fietsend van deze mogelijkheid op de hoogte gebracht. En in welke taal hebt U dit gedaan? Wist U dat er vroeger een liedje over vier Weverkes bestond, die ter botermarkt gingen, maar de boter was er zo diere? Toen waren het er vier en nu is er maar één waar U rekening mee zult moeten houden! Hebt U al eens overwogen, dat als de linkse partijen bij de volgende verkiezingen opnieuw zouden winnen, de volgende eerste minister wel eens een isla-mietje (woordspeling) zou kunnen worden. Dat zou dan weeral eens wat anders zijn dan een Italiaanse rode homo aan het roer! Was U de koning te rijk, toen U zag dat er nog echte Belgen waren, die met de driekleur naar U stonden te zwaaien? Was Mathilde niet te moe om mee te fietsen? Misschien moet U haar, voor haar  volgende verjaardag, maar eens een elektrische fiets cadeau doen. Ik heb mij laten vertellen dat zo’n kleren- pas-sessie bij couture Nathan, niet in de koude kleren gaat zitten. In dezelfde week dan nog hier en daar wat lintjes doorknippen en in sommige kleuterschooltjes, in het Nederlands op een wat logopedische zeurtoon, wat sprookjes voorlezen daar wordt je toch zo hondsmoe van.  Leest Mathilde nog steeds voor  uit de sprookjes van wijlen Koningin Fabiola of heeft ze al zelf een oeuvre op stapel?

Dat was op21 juli nogal schrikken hé! Had U nu echt gedacht dat oma Calabria en opa Bibber voor de feestelijkheden naar België zouden overkomen en dan ineens de Koninklijke kleinkinderen terug zouden meenemen naar hun buitenverblijfjes in Rome, aan de Italiaanse kust of Zuid Frankrijk? Met zo’n belachelijk klein pensioentje had U wel kunnen vermoeden dat Uw ouders echt geen retourtje Brussel meer zouden kunnen betalen, niet waar? Hadden U en Mathilde al plannen gemaakt, om nu de kinderen uit logeren waren, net als tijdens in Uw verlovingstijd, elkaar romantisch alle hoeken van de paleisvertrekken te laten zien?

Ik zie dat U en Uw familie allemaal goed kunnen fietsen. Kunnen de kinderen ook al goed zwemmen? Ik zou mijn hart vasthouden als mijn kroost zonder zwemdiploma  bij oma en opa aan de Middellandse Zee zouden gaan logeren. Ze moesten zonder zwemervaring maar eens van die Koninklijke Zodiac flikkeren. Voor ze het merken zet een reddingsboot ze af op Lampedusa.  Als ze met vakantie bij oma en opa logeren, komen de nichtjes en neefjes dan ook? Praat oma Calabria ook een mondje Italiaans met hen? Hebben ze in verband met het koninklijk pensioen het volgende zinnetje : “Io disprezzo la popolazione Belga” al eens horen vallen?

Het zal wel een vrolijke bende zijn, vooral als die gekke oom Lau ook met vakantie komt. Of zijn Uw ouders en Uw jongste broer nog steeds op ‘no speaking terms’? Spijtig dat Tante Fabiola er niet meer is, die kon waarschijnlijk de ganse bende onuitputtelijk met haar Spaanse mopjes entertainen.

Hebt U geen schrik dat Uw oudste dochter op vakantie een Italiaanse Romeo leert kennen en met deze prins op het witte paard een passionele Facebook- en Skype- tienerrelatie gaat beginnen? Gaat U haar dan op het Koninklijke Perzische tapijt roepen? Vakantieliefdes zijn heel gevaarlijk hoor en het kan misschien zelfs in de genen zitten. Uw papa struikelde toch ook, op een Italiaans strand, over een Paola Ruffo di Calabria. Hebt U al opleidingsplannen gemaakt voor Uw drie overige kinderen die de kroon niet erven en straks dotatieloos voor zichzelf zullen moeten zorgen? Misschien kan U voor de troonopvolgster ook al maar wat andere plannen maken, want misschien heeft Uw gesplitste koninkrijk  haar in de toekomst ook helemaal niet meer nodig.

Hebt U werkelijk een vliegbrevet en vliegt U dus nu zelf met de kroost naar Italië? Moet U dit brevet, net zoals alle andere piloten om de vijf jaar vernieuwen?

Mag ik U eventjes een intieme vraag stellen? Hebt U al zo’n hype tattoo?  Ik veronderstel dat U ergens op Uw lichaam zo’n driekleurige Belgische Leeuw staan heeft met daaronder de namen van al Uw kinderen. Mogen wij die dan eens bewonderen als U in short of in zwembroek op de voorpagina van Royalty zal prijken? Hopelijk schuinsmarcheert U niet zoals Uw papa, want dan hebt U naderhand problemen met de grootte van de tattooplaats die maar voor een aantal kindernamen voorzien werd.  Denk U soms aan Uw halfzuster als U zo met de ganse dynastie rond de spaghetti zit? Dat was niet alleen voor Uw familie maar tevens voor de ganse roddel- en rioolpers eventjes smullen, niet waar?

Ach Sire,  als U wat dichter bij Uw bevolking wil staan, tracht U dan eens aan Uw ouders uit te leggen dat de meesten onder ons, hard, heel hard hebben moeten werken voor ons minimale pensioentjes en dat wij ons, na jarenlang sparen, zelfs geen aankoop van een miniflatje , als tweede verblijf kunnen veroorloven in Zuid Frankrijk of in Italië, noch een privéjachtje in één of andere miljonairshaven hebben liggen. Gaat U hen dat uitleggen? U moet toch eens klaar en duidelijk aan Uw vader mededelen, dat door zijn botte en ondankbare reactie op zijn verminderde dotatie, hij zijn vroegere onderdanen en de nieuwe politici de perfecte instrumenten aanreikt om de poten onder Uw troon weg te zagen.

Ach Sire, Filiep, U moet mij niet onmiddellijk laten weten of U dat gesprekje met Uw vader gehad heeft hoor. Als U, voordat U Uw geleuter aanheft bij de volgende kerstrede maar eens recht in de camera kijkt en eens tweemaal knipoogt, dan weet ik dat de boodschap in Italië aangekomen is.

Nu Sire, misschien tot op de volgende autoloze zondag in Brussel, of gaat U nu ook in de Vlaamse gordel meefietsen?

 

Sim

 

Marseillan-plage, met een klein pensioentje, lekker voor de caravan in het zonnetje

 

 

 

 

21-09-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
19-09-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HOW MUCH IS THAT DOGGY IN THE WINDOW?
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Elke morgen worden wij wakker geblaft door de hond van de campingeigenaar.

Deze bewaakt de privévertrekken en loert door het houten hekje naar de containers in het vuilnisstortstraatje. De hond heeft zijn hondenpoten vol met het afblaffen van de brave rondtoerende ‘selecteerkampeertoeristen’, die ’s morgens vroeg hun vuilnis in de desbetreffende containers komen dumpen alvorens ze opnieuw op pad gaan. Het geblaf wordt erger als hij door het houten poortje andere honden ziet voorbij trippelen.

Helemaal erg wordt het geblaf en gegrom als de lange Hollandse anorexia overgrootmoeder,  met een racesnelheid van een kreupele naaldslak, haar mankepoothondje voorbij sleept. Keesje, haar driepikkelende reumatische hondje zwalpt met zijn tong tot tegen zijn poten achter haar aan. Eén pootje komt nooit meer tot tegen de grond. Het duurt eeuwen alvorens ze de ingang naar het sorteerstraatje voorbij gewandeld zijn. Als we opmerken, dat ze voor Keesje nog te snel doorschuift, zegt ze, dat het diertje bijna 16 jaar oud is en dat, als zij nu nog trager moet stappen, ze met die mistralwind, zelf omver valt. Keesje had het liefst zo snel mogelijk zijn mankepootje tegen de eigen caravan opgeheven. Ergens onderweg had hij ook al op de camping een paar naar andere honden geurende plasstopjes ontdekt, maar dat mag niet van de campingeigenaar en dus wordt het hondje door die magere wandelende tak onverbiddelijk helemaal de camping door getrokken. Dat zo’n reumatisch oud reutje in een hondenkinderwagen zou voortgeduwd worden, zou men nog kunnen begrijpen, maar als je op straat ziet, welke soort honden er als babies in draagzakken op de borst of in handtassen gedragen worden, dan vraag ik mij af wat die mensen bezielt. Die diertjes grommen soms uit frustratie als ze hun soortgenootjes als echte honden snuffelend aan de leiband zien flaneren. De meeste honden zijn echte schatten, echt de beste vriend van de mens, het zijn meestal de baasjes die niet deugen! Blijkbaar is het een nieuw fenomeen, dat zowel mijnheer als mevrouw hun eigen hond moeten hebben. Beiden gaan ze de ganse dag uit werken en dan vinden ze het zo zielig als er één hondje eenzaam, zielig en alleen de ganse dag op hun moet wachten. Dat noemen ze dan dierenliefde.

Als we ’s middags op het terras van een restaurant lunchen, komt er een echtpaar met een hond aan een tafel recht tegenover ons zitten. De hond wordt door mevrouw als een kind vertroeteld en van elke schotel wordt er een stukje in het hondenbekje geschoven. Als het baasje binnen in het restaurant de rekening gaat betalen, laat mevrouw het kroezelsmoeltje los en het dier loop door het restaurant recht naar zijn baasje. Als de restauranteigenaar zegt, dat hij niet kan tolereren dat honden loslopen tussen zijn gedekte tafels, roept de beledigde mevrouw haar pluizenbol terug. Hij wordt op de arm genomen en begint zijn bazinnetjes mond af te likken. Zij opent haar mond en de twee likken aan elkaars tong. De rillingen lopen over onze rug. Manlief houdt het niet meer en zegt dat dit heel onhygiënisch is, zeker in een restaurant. De vrouw antwoordt, dat haar hondje veel properder is dan de meeste mensen. Hierop reageert manlief,  dat dit misschien wel zo kan zijn, maar dat de mensen niet aan hun eigen ballen likken, niet met hun neuzen aan alle man’s urine lopen te snuffelen en niet eerst willen neuzelen welk ras die enorme stinkende grote bruine bolus gelegd heeft, alvorens zijn eigen keuteltje ernaast te leggen. De vrouw haalt verontwaardigd haar schouders op en laat opnieuw het hondje met zijn kleine roze tongetje aan haar tong likken. De echtgenoot staat er wat beschaamd bij en denkt waarschijnlijk met enige weemoed aan de tijd, dat hij zijn vrouw nog niet moest delen met een tongende poedel.

Sinds 15 september mogen de honden terug op het strand.  Ze lopen en zwemmen uitgelaten achter de bal aan die hun baasjes in de zee gooien. Sommigen rennen totdat de eerste golf zeewater tegen hun pootjes komt en blijven dan plots als een versteend standbeeld staan. Ze zetten zich in hun achteruit en gluren verontwaardigd naar hun baasjes om te zien of die idioot nu werkelijk zou verwachten dat ze de grote zee zouden ingaan. Anderen kwispelen langs de vloedlijn en leggen er een grote drol. De baasjes kijken dan, zogezegd per toeval, juist de andere kant op. Als wij ze blijven aanstaren komen ze betrapt op hun stappen terug en wriemelt de man een plastiek zakje uit zijn zwembroek. Daarna loopt hij met zijn stronttrofee naar de eerstvolgende vuilnisbak.

In de namiddag gaan ook wij naar het strand. Juist naast de strandingang zit de schriele Tante Sidonia, in monokini, in een stoel te zonnen. Iedere campinggast die het strand betreedt, staart vol ongeloof naar die twee necrofiele bruine theezakjes. Het doet bijna pijn aan de ogen. Misschien is die Nederlandse mevrouw wel degelijk ziek, of ziek geweest en geniet ze nu van de weldadige zonnestralen op haar  lichaam. Wie zal het zeggen? Van Keesje, haar hondje is niets te bespeuren. Die heeft misschien zijn Hollandse laatste hondenadem op Zuid Franse bodem uitgeblazen.

19-09-2016 om 20:27 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
13-09-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HELAAS PINDAKAAS

Sinds enkele jaren voert mijn lichaam een gevecht tegen allerlei voedselallergieën. Als kind had ik al last van een melkintolerantie, zodat ik ook nu nog bij elk dessert moet wikken en wegen hoeveel melk, room, of naar melk smakende pudding of ijs, mijn lichaam zonder problemen kan afvoeren. Nu heb ik er onlangs een look- en champignonallergie bij gekregen. Argeloos één lepeltje saus eten,waar deze ingrediënten in verwerkt werden, kan voor mij reeds resulteren in een namiddag, een avond en een nachtje krampachtig pot zitten met de rol toiletpapier op mijn trillende knieën. Daarboven op komt nog mijn schelpallergie, door op een welbepaalde vakantie teveel oesters en mosselen van Bouzigues te hebben gegeten. Mosselen, oesters, messen, venusschelpjes en sint jacobsschelpen behoren sedert jaren tot het verleden. Eventjes het lot tarten en een mosseltje meepikken, leidt niet alleen tot helse kolieken maar doet het licht uit in mijn hersenpan en laat me gewoon tegen de vlakte gaan. Dus vrienden moeten voor elk etentje op de hoogte gehouden worden van mijn allergie evolutie, in het restaurant moet ik het menu tot in het kleinste detail bestuderen of een welwillende kok vinden die de boel wil aanpassen.

In mijn ‘pre-allergisch tijdperk’ ging het er dus helemaal anders aan toe. Tijdens onze wereldreizen zetten wij onze tanden in alles wat wij enigszins door de lokale bevolking als voedsel aangeboden kregen. Hoe uitzonderlijker of vreemder, geurend of stinkend, soms smakkend van genot, soms rillend van afkeer, het ging er allemaal probleemloos in.

Men had ons echter verwittigd om tijdens een Egyptische Nijlcruise, alles te pellen en geen gewassen sla of rauwe groenten te eten. Dus tomaten en zelfs dadels werden geschild. Na een uitstap naar de vallei der Koningen, kieperde ik, en met mij bijna alle medepassagiers, op één onoplettend momentje toch een aangeboden citroendrankje achterover. Na een uurtje stond er een lange rij toeristen met reizigersdiarree aan de receptie om de lokale, volgens de reisbegeleider, veel beter werkende anti-diarreepillen te krijgen. Na inname stopte binnen het uur de spuitpoep en het reisprogramma kon zonder borrelende darmen voorgezet worden. Nadien bleek, dat er sinds die dag helemaal niets meer op natuurlijke wijze mijn lichaam verliet en er blijkbaar ook geen ruimte meer over was om er nog voedsel bij te proppen. Toen we na een weekje Nijlcruise in Cairo aangekomen waren, kwam ik na het bezichtigen van de piramides, met hevige kolieken en koorts terug de hotelkamer in waggelen. Manlief, die mij reeds terug naar België gerepatrieerd zag worden, charterde een taxi en reed in het avondlijke Cairo op zoek naar een apotheek. Toen hij terugkwam, vond hij mij hevig zwetend en koortsig vloekend op de Farao, in een bruine kliederboel naast de wc pot liggen. Hierin was ik juist bevallen van een kachelpijpdikke, half versteende, gigantische mega bruinzwarte salamidrol, gevolgd door een walgelijk stinkende racekaksmurrie- explosie die de volledige toiletpot vulde. Manlief waste me, legde mij in bed en deed me de Egyptische medicijnen slikken. Ook dit is liefde. Vervolgens besteedde hij de rest van de nacht, hevig kokhalzend, om die vloek van de faraostront door de Egyptische afvoerbuizen weg te krijgen. Maar hoe dikwijls manlief de wc ook doortrok, de gedurende één week opgespaarde Egyptische voedselstront weigerde richting riool te vertrekken. De substantie blokkeerde de afvoer en de toiletpot bleef zich vervolgens tot de rand toe opvullen met een ranzige bagger. Toen ik bij het ochtendgloren, door de eerste Allah Akbar, die over Cairo werd afgeroepen, wakker werd voelde ik mij een totaal andere toerist! Eens de faraovlaai eruit was, kreeg ik na een kleine week dieet en onthouding eindelijk opnieuw honger. En yes, ik was enkele kilo’s kwijtgespeeld en dus zoals wijlen Johan Cruyf steeds zei: “Elk nadeel heb ze voordeel”!

Onze drang naar avontuur en de ontdekkingsreis naar allerlei lokaal voedsel ging onverminderd verder. Zo aten wij in Thailand, onder luid gegil van onze medereizigers, allerlei gefrituurde sprinkhanen en insecten die lekker naar chips smaakten. In plaats van mee aan te schuiven aan de rijkelijk gevulde hotelbuffetten, liepen wij tweetjes de straat op en gingen naar het restaurantje juist om de hoek. Wij spraken geen Thais maar Engels, de man achter het eetstalletje sprak geen Engels alleen Thais. Met de universele gebarentaal van “wij willen eten”, bracht de eigenaar ons zo trots als een pauw, als de Keizer en de Keizerin van China, naar twee plastiek stoelen bij een kwakkelend tafeltje achter zijn naar kokos en curry geurende kookpotten. Wat we allemaal gegeten hebben weten we niet zo direct te benoemen, maar het was heel lekker. Nog voor we onze stokjes tot aan onze lippen konden brengen, was de Thaise tamtam al rondgegaan en kwamen twee trotse grootouders hun pasgeboren kleinkind aan deze twee toeristen tonen. Verlegen vroeg de oude vrouw of ze soms eventjes over de buik van manlief mocht wrijven, want wrijven over de belly van pappa Boeddha bracht volgens hen geluk! We hebben daar voor 1 US$ gegeten en het duurste was vermoedelijk de originele coca cola die ze in de aanbieding hadden.

 In Ecuador kochten wij aan een plaatselijk  barbecuestandje gegrilde cavia’s. In Riobamba kweekten de marmotten als konijnen en smaakten er ook naar. Terwijl onze medereizigers aan hun jeugdmarmotjes dachten en ons rillend bekeken, peuzelden wij aan die caviagrill en kloven wij smaakvol de beentjes af. In Zimbabwe wilden we tijdens een etentje zeker de locale aangeprezen delicatesse proeven. De kelner bracht heel trots op een soort gebak toren een paar lagen zwarte wormen. Niet meteen ons idee van lekkernij, maar in Victoria Falls een gegeerde knabbelspijs. Dat laatste was ook hetgeen er oranje blubberig en kleverig uitspoot als je op de worm beet. In Zuid Afrika logeerden wij in bungalowtjes in een ananaskwekerij. In een soort schuur had de eigenaar een lange eettafel klaargezet met daarop zoiets dat er uitzag als rijst met rozijnen en noten. Juist toen wij allemaal ons bord vol geschept hadden, ging het licht uit. De ananaskweker haastte zich om overal kaarsen neer te zetten, wat dan weer de insecten massaal aantrok. Overal hoorden en voelden we ze fladderen en zoemen. Ik ben er vrij zeker van dat ik op dat moment een aantal levende en bewegende rozijnen weg gekauwd heb…

Toen we in Vietnam bij de lokale bevolking sliepen, kregen wij ’s avonds een heel lekker stoofpotje voorgeschoteld. Wij konden niet onmiddellijk thuisbrengen wat we juist aan het eten waren. Toen we de homestay- eigenaar erbij haalden, bleef hij maar nee knikken op onze vraag of we koe, varken, kip, geit of lam aan het eten waren, maar toen we blaften, lachte hij heel geheimzinnig…Ach misschien had hij Boomer of Lassie wel moeten opofferen om de toeristen te kunnen voeden!

 

Zo heeft iedere bevolking zijn eigen eetgewoontes. Sommigen zijn zoals ik, carnivoren, anderen eten de zee leeg of worden vegetariër of veganisten.

Tot slot wil ik jullie ook nog het verhaal vertellen van de eerste en misschien de enige vegetarische hond, die wij ooit tegenkwamen.

Deze zomer, voordat wij naar de Middellandse Zee trokken, kampeerden wij eerst een weekje ergens ten zuiden van Anduze, langs de rivier de Gardon. Met de twee Nederlandse vegetarische campingbuurtjes en hun grote loebas labradorachtige hond Dusty, hadden wij onmiddellijk een prettige band. De twee mannen hadden een gezamenlijk punt van interesse gevonden en wisselden ideeën uit over de gezonde voeding volgens het boek ‘de voedselzandloper van Verburgh’. Ik noemde hun ondertussen al, de bende van Verburgh. De Nederlanders maakten alles, van ’s morgens de havermoutpap tot het vegetarisch ‘prakjesdiner’ klaar in een soort elektrische stoom- pruttelpot. De maaltijd bestond meestal uit gepureerde aardappelen vermengd met doosjesgroenten of macaroni met een vleugje van iets ondefinieerbaar. Van elke vegetarisch brij mocht die joekelhond de restjes uitlikken. Manlief  probeert, met het volgen van dit Verburgh- boek, zoveel mogelijk gezonde jaren aan zijn seniorenleeftijd toe te voegen. Alleen, beweert manlief, met de hand op zijn hart en zwerend op zijn communiezieltje, dat in het hoofdstuk, waarin staat hoeveel glazen rode wijn nog aanvaardbaar zijn om die gezonde levensstijl te kunnen volhouden, hij niet zelf handmatig de toegelaten hoeveelheden glazen per dag veranderde in flessen per dag! 

Enfin terug naar de camping in le Cardet. Wij zagen Dusty nooit genieten van hondenbrokken, een flinter vlees of een kluif.  En geloof het of niet, nog nooit hadden wij een hond zo snel de rivier zien overzwemmen en de oever zien opklauteren, toen zijn baasjes riepen: “Dusty, boterhammen met pindakaas!”  Dusty’s trouwe hondenblik scande kwijlend en bedonderd de lege campingtafel. Nog net zag ik boven zijn hondenkop een grote tekstballon verschijnen waarin stond: “Waf waf, vandaag toch geen ossenhaas, woef, woef, helaas weer pindakaas!”

13-09-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
11-09-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SLAAP TOERISTJE SLAAP
Klik op de afbeelding om de link te volgen

 

Via mijn vaders genen, kreeg ik bij de geboorte de reismicrobe geïnjecteerd. Zowel hij als ik wilden de hele wereld zien en beleven. Ik ben een hartstochtelijke wereldreiziger geworden, die evenveel plezier heeft en tijd  besteed aan de voorbereidingen. Manlief noemt mij nog steeds zijn persoonlijke toeristenadviesbureau. Nog steeds plan ik, zelfs onze caravanreisjes, maanden op voorhand en er is geen bezienswaardigheid of natuurverschijnsel in de wijde campingomtrek dat aan mijn interesse ontsnapt. Dus ook nu had ik een camping gevonden die aan alle criteria voldeed. Geen animatieprogramma, geen kinderdisco, geen miss camping verkiezingen, geen kareoke en vooral pal aan het strand van de Middellandse zee. Camping La Créole in Marseillan-Plage, een camping die in zijn programma schreef dat het om elf uur ’s avonds muisstil moest zijn, dat er geen radiomuziek, geen harde televisieprogramma’s en er geen hardop praten met de campingburen getolereerd zou worden na 23uur. Dus, voor personen zoals ik, die graag op tijd in bed duikelden, veruit de meest ideale camping. Ware het niet dat er juist aan de overkant van de straat en pal voor de ingang van de camping een café/restaurant was dat zich na negen uur ‘s avonds als een openlucht dancing ontpopte. Tot ver na middernacht stond er dagelijks een Claude François look alike ‘Alexandrie, Alexandra’ te kwelen. Voor hem aan de tafeltjes zaten, zoals wij het in het Antwerps zeggen, twee man en een paardenkop. Tien man, vol getatoeëerd klootjesvolk met zelfs een baby in een buggy, die als summum van hun vakantie, naar die kontdraaiende kermisattractie kwamen luisteren en de halve camping uit zijn slaap hielden. Gek, dat je echter niet de meest stille en slaapverwekkende campings en hotels onthoudt, maar dat je steeds alleen over de meest onverwachte, wonderlijke en bizarre kampeerterreinen en hotelaccommodaties blijft vertellen.

Niet de prachtige eenheidsworst hotelkamers in het chique Thaise hotel te Chiangmai, waar de witte marmeren inkomhal volledig met grote boeketten rode rozen versierd was, maar die ene hotelkamer in Amasya, ergens in het midden van Turkije, daar praten we nog steeds over. Toen we deze Turkse kamer openden, zagen we dat de hoteleigenaar, grootmoeders donkerglimmende bombastische, vooroorlogse slaapkamermeubels, waarschijnlijk van de plaatselijke kringloopwinkel, kris kras de kamer ingeduwd had. De grote hangkast stond half voor het raam en we moesten over de commode kruipen om in het hoge dubbele bed te kunnen slapen. Het meest gekke van deze kamer was de badkamer. Deze kwam niet gewoon op gelijke hoogte in de slaapkamer uit, maar de badkamerdeuropening, trouwens zonder deur, bevond zich zo’n grote halve meter hoger boven de slaapkamervloer. Er was geen trapje noch laddertje en dus moesten we onze kont op de badkamerrichel zetten en vervolgens onze benen naar binnen zwaaien. Dit maakte, dat een nachtelijke plas een behoorlijk avontuur werd. Slaapdronken mocht je gewoon eventjes niet vergeten dat je zo’n 50 centimeter boven het slaapkameroppervlak zweefde en een slaperige stap voorwaarts in twee gebroken benen kon eindigen.

  Niet één van de prachtige Best Western hotels in Amerika was echt het vermelden waard, maar dat kleine torenkamertje in Chichicastenango in Guatemala dat vergeten wij nooit. Achter het gewone hotel was nog één kamertje vrij, de torenkamer. Heel romantisch met een veel te groot bed voor in de enkele vierkante meters grote kamer. Voor de badkamer hadden ze een ongeziene oplossing gevonden. Juist naast het bed in een bijna ingemaakte kast, stond er een WC annex waslavabo. Heel ingenieus had men het bovenste deel van de spoelbak in een lavabo veranderd met daarboven een kraantje. Dus tandenpoetsen en wassen gebeurde half voorovergebogen over de wc pot. Het water liep in de spoelbak en werd later gebruikt om het toilet door te trekken. Onder het torenraam zaten een aantal hanen en wij kunnen jullie verzekeren dat Guatemalteekse hanen niet alleen kraaien bij het ochtendgloren, maar om tien uur, dan nog eens om twaalf uur, om half twee, om kwart voor twee en vervolgens was er steeds één haantje de voorste, die om het kwartier krijsend zijn bek opentrok tot de zon effectief opkwam.  ’s Anderdaags stonden wij geradbraakt op, met gigantische wallen onder de ogen en het was zeker niet van de romantiek!

Wij kunnen jullie niet meer beschrijven hoe het hotel er in Saigon uitzag, maar we weten nog heel goed hoe het in de kamer op de eerste verdieping leek alsof dag en nacht de gehele scooterende Vietnamese bevolking dwars door je kamer reed. Wat ons echter altijd zal bijblijven, was het slapen onder de blote hemel op bedjes met een muskietennet in een Homestay bij de lokale Vietnamese bevolking. Alleen het sjirpen van de nachtvogels, het blaffen van enkele nog niet opgepeuzelde honden en het gesnurk van de medereizigers weerklonk in de nachtelijke stilte.

 

En dan die ‘oorverdovende nachtelijke stilte’ in Malealea, in het kleine Lesotho tijdens onze Zuid Afrika reis, is onvergetelijk. Slapen in rondavels met een ijskast als nachtkastje tussen de twee eenpersoonsbedjes. Een ijskast die ’s morgens heel vroeg plots begon te rammelen en hijgen als de generator in werking gesteld werd en die ergens in de namiddag eensklaps zweeg als de elektriciteit uitgeschakeld werd. De overweldigende sterrenhemel, met vallende sterren en een blik tot voorbij het volgende galaxy, die je zonder lichtpollutie te zien kreeg! Dat zijn de dingen die wij ons levenslang herinneren!

En dan spreek ik nog niet van het meest rare voedsel dat wij gedurende al onze wereldreizen naar binnengespeeld hebben, maar daar wordt zeker nog een ander verhaaltje over geschreven. Stof genoeg!

Camping La Créole in Marseillan-Plage zal net, zoals al die andere nachtelijke lawaaikampeerterreinen in de toekomst vermeden worden en in de vergeethoek geraken.

 

 

 

 

 

 

 

11-09-2016 om 10:31 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
07-09-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE WERELD SCHOKT EN SCHUDT

Toen manlief, vorige week, zijn grote teen tegen een steen stootte, riep hij driemaal op een niet al te lieve wijze god aan. Ik zei dat ik veronderstelde dat god momenteel wel wat anders in gedachte had in plaats van naar die vloekende kleine man te luisteren. Hij, god dus, had juist de bergen in Italië wat door elkaar geschud, wat kerken en huizen in elkaar doen storten en wat mensen verbrijzeld en levend begraven. Gaan we aan zo’n god en zijn gelovige achterban nog hulp vragen om de boel opnieuw op te bouwen? Gaan we in zijn kerk nog bidden en kaarsjes branden omdat hij de zieltjes van de overledenen zonder pardon in de hemel zou ontvangen?  Of  gaan we gewoonweg heel hard tegen hem roepen en tieren dat hij een sadistisch ontoerekeningsvatbaar individu is? In een ‘godvergeten’ bergdorpje waar meestal alleen wat ouderlingen wonen, maar waar tijdens de vakantieperiode nu de kinderen en kleinkinderen op bezoek gekomen waren, liet god in het midden van de nacht complete chaos ontstaan. Hij had toch de aarde en de hemel gecreëerd en als architect moet je dan toch ook de foute constructies kunnen voorzien en de falende consequenties dragen?

Op de televisie zag men een oude vrouw in shock met de armen naar de hemel: ”Dio, dio, dio” roepen. Riep ze het in een hulpeloze jammerklacht, al vragend: “waarom god?” of riep ze het razend: “Godverdomme waarom?” Ze begreep totaal niet waarom juist zij door god gestraft werd! Door haar slapeloze nachten had ze de schokken gevoeld en gezien hoe de brokstukken van haar huis haar man, kinderen en kleinkinderen opgeslokt hadden. Krijsend had ze hun namen geroepen. Nog eventjes hoorde ze het gehuil van haar kleinste kleinkind en had ze met haar blote handen, in de pikdonkere nacht de stenen proberen weg te duwen. Alle aardse en hemelse hulp kwam echter te laat. Met haar ganse familie had de herder nog 280 slapende burgerschapen een claustrofobische dood bezorgd. Op één uur tijd was haar ganse bestaan van de wereld weggeveegd. Dio, dio, dio! Zij, die steeds zo christelijk geleefd had. Ze was gedoopt, had de communie ontvangen. Ze was in de kerk getrouwd, had nooit seks gehad voor het huwelijk en had nooit een andere man begeerd dan haar eigen Alfredo. Voor elke maaltijd hadden ze god bedankt voor de dagelijkse spijzen en elke zondag was ze trouw naar de kerkdienst gegaan. Boven haar bed hing er een kruisbeeld en in de bovenste lade van haar nachtkastje lag de bijbel. Haar kinderen en kleinkinderen waren gedoopt en haar hele volwassen leven had ze kaarsen gebrand voor het Maria beeldje. Dio, dio, dio! Waar was het misgelopen? Was het een sadistische straf omdat haar jongste zoon niet meer geloofde? God hoorde en zag toch alles? Dio, dio, dio,  Gaat die Italiaanse nonna nu het stenen Christusbeeld van zijn houten kruis slopen en met heel haar nog resterende  kracht, onder zijn stenen lendendoekje tegen zijn stenen kl…stampen? Gaat ze vervolgens, uit pure razernij de devote heilige blik van het Marie beeld met haar vuisten bewerken, haar de hersens inslaan en de brandende kaarsen onder haar ingebakerde kindje Jezus plaatsen. Gaat die Italiaanse grootmoeder haar geloof vanaf nu als een kaartenhuisje in elkaar zien vallen, net zoals de huizen van Amatrice? Gaat deze vrouw nog ooit gelukkig kunnen zijn, verwonderd over het avontuur van het leven of gaat zij en met haar nog vele anderen, na deze traumatische ervaring nog voor de rest van haar verwoeste leven op de verlosser zitten wachten?  Of maakt ze zichzelf wijs, als enige vorm van troost, dat God op dat moment eventjes met iets anders bezig was. Misschien luisterde hij wel met volle aandacht naar de vloeken en verwensingen van die kleine atheïst met zijn pijnlijke grote teen? Of bedenkt deze nonna, omdat haar geloof in de herder stevig wankelt, dat God eventjes niet in Amatrice aanwezig was, dat hij er om onduidelijke redenen eventjes niet was? Eventjes niet? Al miljarden jaren is hij er helemaal niet! 

Maar als God nu toch zou bestaan? Zou het dan niet eens tijd worden dat hij uit solidariteit niet alleen de aarde doet beven bij de armen en de ouderlingen, zoals in Nepal, Haïti en in de Italiaanse bergen? Zou hij er, gewoon om de mensen te laten voelen, dat voor hem elk individu even veel waard is, geen kleine aardbeving kunnen tegenaan kunnen gooien in bijvoorbeeld Vaticaanstad? Gewoon het goud, zilver, edelstenen, kunstwerken en de marmeren vloeren van Sint Pieters wat laten ineen storten, zodat zijn vertegenwoordiger op aarde en de carnavaleske aangeklede achterban zich een kardinaalshoedje schrikken en zich kunnen inleven in de miserie van de echt getroffenen? En liefst geen chaos ’s nachts, wacht dan liefst eventjes tot de Roomse bende weer een of andere seniele paus, een pedofiele priester of een controversiële Moeder Theresa heilig verklaren, dat zou pas een leuk bewijs van zijn bestaan zijn…

07-09-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
04-09-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.VIVE LE ROI, VIVE LA BELGIQUE

Koning Albert is boos! Koning Albert is boos op onze vorige eerste minister Di Rupo, die hem een jaardotatie van Euro 1.400.000 beloofd had op het moment dat hij zijn Koninklijke staf aan zijn zoon Filip zou afstaan! Koning Albert, die al lang geen koning meer is, is boos, want de nieuwe regering gaf hem slechts een jaarsommetje van 900.000 euro om als gepensioneerde majesteit nog wat Belgische lintjes door te komen knippen. Ex Koning Albert is boos en hij weigert zijn Koninklijke kont nog voor dit pensioenbedrag vanuit Italië richting België te draaien. De koning is boos..zelfs op 21 juli, de Belgische Nationale feestdag, weigert hij voor dit minieme pensioentje nog op de defilé aanwezig te zijn. Hoe hard mogen wij, burgers, lachen om zo’n arrogante slappe reactie van onze ex- Koning? Arme man toch, vanaf nu zal hij zijn eigen bescheiden spaarrekeningetje moeten aanspreken om jachten en kasteel- villas te kunnen kopen. De Belgische burgers, die gemiddeld met een maandelijks pensioentje van plus minus Euro 1000 moeten rondkomen en die jaarlijks die gepensioneerde koningsdotatie moeten bij elkaar sparen, worden door zo’n uit een Koninklijke broek geschudde spermatozoïde werkelijk minachtend behandeld. Het purperpaarse schaamrood moest van zijn wangen tot in zijn Koninklijke overspelige liezen doorwroeten en het moest pijn doen, heel erg veel pijn doen. Maar zoals we al kunnen veronderstellen, heeft dat soort typetjes, die doorgaans hun ganse leven in de ivoren toren geleefd hebben, totaal geen schaamtegevoel noch respect voor wat eens zijn onderdanen waren.

Ik hoop dan ook dat de meeste Belgen nu eindelijk eens inzien welke hypocriete poppenkast ze al eeuwen financieel in stand houden!

Hoe hypocriet kan je zijn, als je na een Delphineke gedaan te hebben, de ring van de paus gaat kussen? Ik zie ze nog op de televisie, zij de heilige Koninklijke boon met een kanten niemendalletje op haar hoofd en hij met zijn doorzondige blik, neerknielen voor die jurkenman om door die kus al hun zonden af te kopen. Ik dacht dat de voltallige roddel- en rioolpers gierend van het lachen achter hun computer zouden kruipen om ons opnieuw een smeuïg verhaal over ‘papillon’ te brengen en minstens ons geheugen nog eventjes zouden opfrissen, maar niets daarvan. Kappersblaadjes vol knielende devote majesteiten. Hoe gaat dat dan in zijn werk, zo’n audiëntie? Praat de ene geheelonthouder dan met een vermanend vingertje de schuinsmarcheerder toe, alvorens de verlossende kus mag gegeven worden? Vraagt deze mijterman dan: “Sire, vertel het mij eens allemaal in geuren en pornokleuren!” “Ach U weet, of weet het niet monseigneur, maar het vlees is zwak en toen ik net over de grens zag, dat een prins met wat Lockheed- centjes er een minnares op kon nahouden, dacht ik, hé bien pour moi la même chose. Het was tenslotte niet helemaal alleen mijn fout, dat ik na jaren uitgedoofde Italiaanse passie, mijn Koninklijke staf in het verkeerde paleis parkeerde. Ik maakte van mijn dotatie een beetje een natuurlijke donatie. ’t Was tenslotte maar één letter verschillend hé!” Knipoogt die seksloze sinterklaas dan en vertelt die dan op een Alzheimer-light timbre: “Denkt U Sire, dat wij nooit in de verleiding komen? Dat onze jurk niet nu en dan omhoog komt, omdat onze kruisgang geprikkeld wordt? Wij bidden dan tot onze Heer, dat onze kleine heer van purperrode schaamte ineen zou schrompelen! Onze Heer hoort ons soms niet en dan behelpen wij ons met nu en dan een neefje, een misdienaartje of een koorknaapje op onze schoot te trekken. Voor een paar extra ouweltjes en een likstok krijgen we ze soms zo ver, dat ze ook onder onze jurk het wijwater gaan zoeken. Dus Sire, kus straks samen met Uw madame mijn goddelijke ring en al Uw zonden zullen vergeven worden!”  En als u die debiele onderdanen dan nog zover krijgt dat Uw dotatie alsnog wat opgeschroefd wordt, denkt U dan eventjes aan de katholieke offerblok??

Di Rupo, van de Partie Socialiste , die reeds droomt van een tweede herkansing als eerste minister, laadt nu reeds snel, voor de volgende verkiezingen,  een ballonnetje op. In plaats van de vijfdaagse werkweek, wil hij de burgers slechts vier dagen laten werken met behoud van loon. Met zulk populistisch gewauwel mikt hij in 2018 op een hernieuwde socialistische overwinning. Hij rekent erop, dat het plebs zichzelf elk verlengd weekeinde, met een cocktail in de hand onder een palmboom ziet zitten. Hoe simpel moeten zulke kiezers zijn om opnieuw in zulke sprookjes te gaan geloven?? Het zijn waarschijnlijk diezelfde simpele geesten die steen en been klagen als ze hun belastingsbrief thuis krijgen, maar die dan toch met Belgische vlaggetjes zich een tenniselleboog zwaaien als de door de belastingbetaler zwaar overbetaalde Koninklijke familie op het balkon verschijnt. Vive la Belgique et vive le roi!

 Sim, 4/9/2016 Marseillan-Plage

 

04-09-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
07-08-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.OVER ARTRITISNEKKEN, REUMADUIMEN EN VIRTUELE FIGUURTJES

Wanneer bedenk je ineens; ik word een Pokémonjager? Is dit een besef dat al een aantal dagen in je bovenkamer suddert, of plopt zo’n idee spontaan bij je binnen. En wanneer gebeurt zo’n openbaring dan? Lig je met je luie krent al meer dan enkele vakantieweken al zappend voor de televisie of verveel je jezelf zodanig te pletter voor je tablet alvorens je echt actie onderneemt? Word je door je ouders om de vijf minuten aangemaand om toch iets te gaan doen en je luie lijf uit je bed te hijsen of zie je werkelijk zelfstandig het licht in de duisternis?

Als je in een opwelling van ondernemingslust dan werkelijk tot inkeer komt en je snel uitdijende vakantiekont uit de sofa opricht,  gaat er dan plots een lichtje branden met de tekst; Pokémon, Pokémon??

Hoe begin je er dan aan? Zachtjes, solojacht, helemaal alleen, of  lijkt zo’n tandem duojacht je interessanter? Slenter je liever als een jagende Gaston en Leo, met zijn tweetjes door de straten? Of sluit je jezelf liever ineens aan bij het Pokémon- debielenclubje om met zijn duizenden tegelijk op jacht te gaan? Vind je jezelf ook niet ongewoon dwaas, als je jezelf in de winkelruiten weerspiegelt ziet? Zo’n opgeschoten tiener met een half neergeknakte hals en een tot een tenniselleboog geforceerde arm met daarin aan het einde een schermpje dat ergens ten velde virtuele cartoondiertjes signaleert, die jij, en met jou duizenden anderen, moet zien te vangen. Houden de winkeliers die de Pokémon-rage in hun straat bestelden er geen kater aan over? Een populatie van ongeveer drieduizend man, die door hun straat zwalpten, het verkeer volledig blokkeerden, terwijl ze alleen oog hadden voor hun smartphone, de virtuele fictieve wezentjes en zelfs geen blik in de winkeletalages wierpen? Je moet maar als grootouder juist die ene dag uitgekozen hebben om, tijdens de vakantie, met je kleinkinderen naar de Antwerpse dierentuin te gaan, terwijl er plots zo’n 15.000  tekenfilmfiguurjagers te horen kregen dat er Pokémons in de Zoo gesignaleerd waren…

Hoe lang gaat het nog duren alvorens personen met slechte bedoelingen een groep jeugd naar één welbepaalde plaats gaan lokken en hun dan met een hele speciale en exceptionele Pokémon- boem gaan verwelkomen?  Een hele nieuwe generatie met artritisnekken en reumaduimen..Ach, er zijn al meer rages over ons heen gekomen die wij als zoete koek geslikt hebben..eens worden wij allemaal waarschijnlijk wel ooit volwassen zeker! Of niet?

07-08-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
23-07-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SPROOKJES BESTAAN NIET!

Ik las deze week in de krant, dat men na een afwezigheid van 60 jaar, in Antwerpen, op de vooravond van de feestdag op 15 augustus Maria- Tenhemelopneming, terug een Maria processie in de straten rond de Onze Lieve Vrouwe- kathedraal gaat organiseren. Waarom is men 60 jaar geleden ineens met deze rondgang op haar feestdag gestopt? Werd toen door de pastoor aan het teruglopend aantal katholieken niet meer met het vermanend vingertje gepredikt dat zij minstens langs de kant van de ommegang moesten gaan staan om Maria alle eer te bewijzen? Werd er toen al een Rubens- en rommelmarkt in Antwerpen georganiseerd, zodat de inwoners liever met zijn allen daarheen gingen? Werden vanaf die datum de mensen slimmer en liepen de kerken daarom leeg? Wanneer ergens in de geschiedenis zijn een paar seksloze mannen zichzelf en de gelovigen beginnen wijsmaken, dat zowel Maria als haar zoon Jezus (als één van beiden dan ook maar al bestaan heeft?) uit de dood herrezen en ten hemel opgestegen waren? Wie was er wat eeuwen later begonnen met deze verhalen in de horror- sprookjes bijbel neer te schrijven?

Vroeger begonnen de gelovige inwoners van Antwerpen al weken op voorhand papier in grote snippers te snijden, om samen met zand en rozenblaadjes voor de aankomende processie op de grond te strooien. Vergelijk het een beetje als de voorloper van de carnavalconfetti. Daar was er ook een stoet met hilarisch verklede mannen.

In de verte hoorde men eerst de trommelaars met een angstaanjagend tempogeroffel de optocht aankondigen. Daarachter liep dan stapsgewijs de fanfare van Sint Cecilia of Sint Jozef. Deze speelde geen vrolijke evangelische omroep gitaarmuziek van: “we gaan met zijn alles naar de hemel, naar de hemel, joepiejee”, maar religieuze requiemmuziek die het stapritme van de stoet aangaf. Na wat vaandels, bejaarde zwartrokken en afgevaardigden van de katholieke gezelschappen, die met een vroom ongelukkig gezicht voorbij schuifelden, liepen dan de plechtige communicanten van dat jaar, de handen in gebedshouding in elkaar gestrengeld. Zij waren opgetrommeld zodat ze met hun lange witte bruidskleren nog eens konden pronken en de stoet zo wat meer luister konden geven. Per communicant betekende dit tevens minstens twee trotse ouders die langs de kant van de optocht stonden en knielden. Daarna liepen een aantal misdienaartjes, die nog totaal van slag waren van wat ze daarstraks achter de kansel meegemaakt hadden. Eén luidde de bel zodat iedereen wist, dat het heiligste der heiligen in aantocht was. Dan kwam er een kluit ‘langejurkenmannen’ voorbij geschreden met zwaaiende wierookvaten en op gouden stokken vastgemaakte kruisbeelden. Als apotheose schokten er een achttal mannen voorbij met een loodzwaar schrijn op hun schouders. Hierop stond de met brokaat, kant en edelstenen aangeklede pop, die Maria moest voorstellen. Het beeld leek heel goed op het houten schrijn vastgenageld, alsof ze schrik hadden dat de poppenmie Maria nog voor de processie goed en wel afgelopen was, ten hemel zou willen opstijgen. En als allerlaatste waggelde dan de pastoor van de parochie, onder een baldakijn, met een gouden monstrans voor het gezicht aan de knielende gelovigen voorbij.

Het Madonna beeld helde met elke gesynchroniseerde stap van de acht mannen van links naar rechts, van links naar rechts, alsof ze het schuinsmarcheren van de Heilige Maagd nog wat wilden accentueren. Want wat was er, volgens mij toch, dan zo’n twee duizend jaren  geleden eigenlijk juist gebeurd. Een jonge maagd, genaamd Maria was uitgehuwelijkt aan de oude timmerman Jozef.  Maria haar inwendige kinderwensklok bleef gestaag voortikken, maar noch voor eigen plezier, noch voor de gebruikelijke voortplanting kreeg de oude Jozef zijn Charel niet meer in formatie. Maria heeft dan maar haar Lourdes- grotje met wat wijwater door één van de volwassen nog inwonende zonen van Jozef, laten inzegenen. Jozef was nog niet zo seniel, dat hij niet zag dat Maria’s buik maand na maand dikker en dikker werd en eiste een verklaring. Ik heb hier thuis ook zo’n exemplaar dat mij wil doen geloven dat zijn dikke buik uit de hemel is komen vallen, maar ik weet wel honderd percent zeker, dat het bij manlief niet de Here God, maar wel degelijk Bacchus, de god van de rode wijn was, die het tonnetje tevoorschijn toverde. Dit eventjes ter zijde..

Maria kwam toen met het verhaal dat God de Vader himself, Jozef een paar horens gezet had. Op een nacht was hij tussen de twee echtelieden in komen liggen en had zonder ook maar één spetter achter te laten, de maagd Maria onbevlekt zwanger gemaakt. Zij zou bevallen van de nieuwe koning der mensheid, die hij dan na 33 jaar op de meest gruwelijke wijze voor onze zonden zou gaan opofferen. Vermits Jozef nog nooit van Pinokkio, wiens neus na elke leugen langer en langer werd, gehoord had, dacht hij dan ook dat die langer wordende neus van Maria bij het zwangerschapsbeeld hoorde. Vrolijk vertelde hij het bevruchtingsverhaaltje overal rond. Ook de toenmalige Koning Herodes hoorde deze vertelling. Hij zou niet lijdzaam zitten afwachten tot er een staatsgreep plaatsvond en besliste dat alle in dat jaar geboren en nog als foetus ronddobberende jongens uitgemoord zouden worden. Jozef die niet wou wachten tot er plots een afgevaardigde van Herodes met een mand giftige appels aan de deur zou staan, vluchtte met de hoogzwangere Maria op een ezel,weg uit Betlehem. Hij kon het risico toch niet lopen dat als Maria in zo’n appel beet, zij voor eeuwig in het slaap zou vallen…Heuuh, foutje,  sorry dat is een totaal ander sprookje.. Enfin nergens was het koppel welkom en uiteindelijk kwamen ze aan een soort huisje midden in het bos. Ze klopten aan en een bibberend griezelig stemmetje riep vanuit het peperkoekenhuisje: “trek maar aan het touwtje, het deurtje zal wel opengaan…” Ach ik geef grif toe dat ik sommige sprookjes totaal door elkaar hussel. Maar wie begon er ineens met die Lieve Vrouwkes verering? Overal in de Katholieke landen zag men plots op de meest ongewone plaatsen Maria’s verschijnen. Was dit een katholiek opgezet spel, om op deze plaatsen, terwijl de halve bevolking scheel zag van de honger, zonder verkavelingvoorwaarden, zonder aankoop van de bouwgrond en zonder bouwvergunning zo snel mogelijk een buiten proportionele kathedraal of kerk met torens tot in de hemel te kunnen bouwen?  Een bedevaartsoord waar de armen en de simpelen van geest dan het goud, zilver, de edelstenen en de schilderijen konden komen bewonderen, waarmee ze de boel volstouwden? Begon men op dat moment ook reeds met de religieuze merchandising van in grotten afgebeelde Mariabeelden,  plaasteren Madonna’s met de ogen devoot richting hemel, de plastic Jezus- flessen vol wijwater en de houten Christuskruizen? Waar liep het ergens fout? Waarom beseften ze juist 60 jaar geleden, dat ze beter met die komedie konden stoppen?

Ik kan mij voorstellen, hoe frustrerend het werd om met die poppenkast door de bijna lege straten van Antwerpen te schuifelen terwijl er in elke straat nog maar één oud vrouwtje te zien was, dat amper nog kon knielen. Langs het begijnhof en langs de kloosters van de witte of de zwarte paters stond soms nog wel eens een, in zwart geklede biddende, begijn en een paar kloosterlingen langs de weg, maar ook dit was een uitstervende soort?  Waar waren ineens al die Antwerpse gelovigen gebleven? Wie verwachten ze nu plots langs de straten van de koekenstad te gaan vinden, als ze die processie nieuw leven inblazen? Wie gaat men dan nog warm krijgen om opnieuw naar dit circus te komen kijken nu er steeds meer moslims dan rasechte katholieke Antwerpenaren in onze straten rondlopen? Wil men nu ineens reageren tegen de opkomst van die andere idiote religie?

Willen ze, net als met Tomorrowland, vliegtuigen en busladingen vol Zuid Amerikaanse, Italiaanse en Spaanse gelovigen naar Antwerpen halen? Gaat men  alle hier werkende Poolse arbeiders optrommelen? Belooft men aan alle grijze kwezels en terminale senioren, die voelen dat hun einde bijna nadert, dat ze met wat verlate devotie hun hemel alsnog kunnen verdienen, als ze hun religieuze twijfel in God, Maria en Jezus maar zo snelmogelijk wegmoffelen? Roept men de Chiro- leiders, met hun vakantiekinderen van hun kamp in de Ardennen terug om devoot aan de uitgang van de kathedraal te gaan staan? Misschien gaat men de senioren van de katholieke rusthuizen, volledig ingepamperd,  in hun rolstoelen langs het parcours vastzetten? Men moet dan vooral de licht dementerenden heel goed op voorhand verwittigen dat ze alleen voor de pop Maria hun hoofd moeten buigen en niet voor alle Maria look a likes , die met hoofddoeken op, dikke buiken en lange gewaden in het Antwerpse straatbeeld rondlopen.

Sim,  Antwerpse atheïst in Edegem, 23/7/2016  vol verwachting naar 15 augustus.

 

23-07-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
30-06-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZOEKEN JULLIE EEN REISBIJSTAND IN HET BUITENLAND??
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Regelmatig zie je nu, juist voor de zomervakantie, reclame op de televisie voor Reisbijstand en assistentie bij pech in het buitenland. Voor jullie eventueel zulke polis afsluiten, lees ons onderstaand verhaal en hoe wij geholpen werden door de firma waaraan we al decennia lang voor zulke bijstand in het buitenland  betalen. Ik zal de volledige naam niet noemen, want ik ga deze mail aan alle familie, vrienden en kennissen doorzenden met de vraag om hem op hun beurt als” reclame”aan alle familie, vrienden en kennissen door te mailen. Tevens ga ik dit op Facebook zetten. Maar de naam begint met T van teringlijders en eindigt met de G van geschifte telefoondames, daarachter komt nog Family Full en voertuig bijstand.

Op één van onze laatste vakantiedagen vertrokken wij met auto en caravan vanuit ons Zuid Franse vakantieoord richting noorden. We waren nog geen 15 km voorbij de oprit in Cavaillon op de autosnelweg A7 richting Avignon, toen het leek of onze caravan een geweldige wind liet. De caravan slingerde niet maar achteropkomende auto’s toeterden. Klapband. We reden de auto op de pechstrook. Gelukkig was het een lekke band aan de kant van de reling en was er verder niets beschadigd. Terwijl de vrachtwagens voorbij denderden, kwamen wij dus uit de auto en trokken onze fluo- vestjes aan. De gevarendriehoek werd achter de caravan gezet. De autokoffer werd uitgeladen om de krik op te duikelen en het reservewiel van de caravan werd uit de disselbak gehaald. Manlief begon onder de reeds brandende zon aan de job, krikte de caravan op, draaide voor alle zekerheid twee pootjes tot op de ondergrond en probeerde uit alle macht de wielbouten los te draaien. De krengen weigerden los te komen! Oké, vermits er geen beweging in kwam, besloot ik de pechstrook noordwaarts af te wandelen tot aan een praatpaal. Mijn schoenen waren al bijna versleten van op het hete beton lopen en iIn de verte zag ik manlief met caravan al helemaal niet meer staan, maar nog steeds had ik geen aanduiding noch een praatpaal gezien. Ik herinnerde mij opeens dat wij wel degelijk een T….g Assistance, hulp in buitenland hadden. Yes, eventjes bellen en het zou voor ons opgelost worden… dacht ik. Terwijl ik terug richting auto en caravan stapte, toetste ik mobiel het nummer van onze reisbijstand in. Terwijl de camions mij luid dreunend voorbijreden, waren de meerkeuzevragen, jullie kennen ze wel, druk 1, druk 2 enz voor de taal die we verkozen bijna niet te verstaan. Vervolgens meerkeuzevragen voor alle mogelijkheden, met als nummer één, wenst U een nieuwe polis af te sluiten…ik dacht het niet! Toen ik eindelijk het juiste nummer ingetikt had om technische bijstand te krijgen, bleek de persoon die mij kon helpen in gesprek. Blijf aan de lijn hangen, wij helpen U zo dadelijk voort…Nog voor ik contact had, hoorde  ik een opgenomen bandje, dat zei : Dit telefoongesprek wordt opgenomen, zodat wij later kunnen nagaan, hoe wij onze service kunnen verbeteren. Eindelijk nam er een hulpdesk- dame met een Hollands accent op en vroeg of ze ons kon helpen.  Ik begon mijn verhaal, dat wij, op juist zo’n 15 km na de oprit van Cavaillon op de autosnelweg A7 richting Avignon een klapband aan de caravan gekregen hebben, maar dat manlief de wielbouten niet loskreeg en of zij iemand met wat meer kracht onze richting konden uitsturen. Dat leek toch een min of meer simpele vraag niet? Maar de telefoniste van de firma met de T van trut en de laatste letter een G van geestelijk gehandicapt begon mij op een trage slepende toon allerlei ergerlijke vragen te stellen. Ik ben er van overtuigd dat de allereerste vraag, ‘wat is de nummerplaat van Uw caravan’ wel degelijk heel belangrijk is, maar wat er volgt is volgens mij alleen handig voor hun eigen statistieken en niet voor twee gestresseerde senioren die langs de kant van de weg op hulp wachten. Het gaat als volgt en voor alle duidelijkheid ik overdrijf niet! Ik ben uiterst kalm en beleefd gebleven, maar in mijn hoofd ketsten de de verwensingen als bliksemschichten tegen elkaar!

Nou Mevrouw, nu heb ik de nummerplaat van de caravan, kan U ons ook zeggen hoe lang deze is? Welke kleur heeft Uw caravan en welke merknaam staat erop te lezen? Hoe oud is Uw caravan en hoe breed is Uw caravan en hoe hoog? Weet U dit niet, wat zal ik dan invullen Mevrou? Hoeveel weegt Uw caravan in lege toestand en hoeveel weegt hij nu Mevrou? Hé dame van de firma met de T van Toedeloe…en de G van gaan we er nog iets aan doen,  wij vragen U toch niet om onze caravan te slepen of te repatriëren, wij vragen gewoon om iemand te sturen die de wielbouten er af kan draaien! Voor zover ik weet, staan er hier geen twintig caravans met een klapband langs de snelweg hoor! Voor zover ik weet staan er geen 10 caravans met een lekke band op hetzelfde stuk van de A7 juist na de oprit van Cavaillon....

Nou Mevrou, ik weet dat dit niet leuk is, maar ik moet U nu eenmaal al deze vragen stellen om ons dossier in orde te maken, dus nog eventjes geduld hoor! Welk merk is Uw auto? Heeft hij nog steeds dezelfde nummerplaat, die U destijds aan ons doorgegeven heeft? Ja zeker, staan al deze gegevens niet  allemaal in Uw dossier opgeslagen, sinds het moment dat wij een nieuwe auto aangekocht hebben en ik Uw diensten van al deze veranderingen op de hoogte bracht? De helpdesk- bediende leutert doodleuk ongestoord verder.

Welke kleur heeft Uw auto? Hoe oud is Uw auto? Hoeveel kilometer hebt U reeds op de kilometerteller staan? Bent U met zijn tweeën of hebt U ook nog een huisdier bij U?

Luister eens mevrouw, ik begrijp niet goed waarom U mij nu reeds meer dan 10 minuten aan de telefoon houdt, terwijl wij gewoon iemand nodig hebben die kracht op de wielbouten kan zetten?

Nou Mevrou, nog eventjes hoor, nog een paar vraagjes gaat ze op dat Hollandse bekakte toontje verder alsof we gezamenlijk aan een theekransje zitten. Zijn jullie met vakantie? Ja..Wanneer zijn jullie met vakantie vertrokken? Hé, of wij nu op 1 mei, 15 mei of 10 juni met vakantie vertrokken zijn, wat heeft dit allemaal te maken met onze vraag, we staan op de A7 en hebben hulp nodig om die wielbouten er af te halen!!

Ik veronderstel dat de call center juffrouwtjes nog nooit met een lekke band langs een heel drukke snelweg gestaan hebben, noch een klapband vervangen hebben, terwijl de helft van het Europese vakantiewagenpark en camionbestand met een snelheid van 130 km per uur voorbij zoeft.

Het schuim staat me bijna op de lippen, als ze doodgemoederd voortgaat, leuk! Vakantie. Bent U nu op de terugweg? Ja..Ho, Mevrouw bent U onderweg of staat U reeds op Uw tussenstop overnachtingadres?  Godverdomme, ik heb U nu reeds driemaal verteld dat wij op de A7, juist na de oprit Cavaillon, richting Avignon staan, we een klapband aan de caravan hebben, niet gerepatrieerd, noch gesleept dienen te worden, alleen wat hulp…De stoom komt nu langzaam uit mijn oren.

Nou Mevrou, heeft U een reserveband voor de caravan bij U?

Miljaarde Teletubbie van de Pech-verhelping in het buitenland, met de T van truttebees en eindigt met de G van geen kloten waard, dat is nu juist wat wij proberen te doen, die reserveband op de caravan krijgen!

Jullie houden het niet voor mogelijk, maar dan zegt die stomme telefoniste, die mij ondertussen een half uur heeft beziggehouden, Ik hoor het voorbijrijdende verkeer, staat U nu soms op de autosnelweg?

Als ik op dat moment aan die Hollandse truttemie had gekund, dan had ik haar met plezier door onze mobiel gesleurd. Ik wil nog begrijpen dat haast en spoed zelden goed zijn, maar wij zijn ondertussen een half uur verder en manlief had mij al gevraagd of ik soms, op onze telefoonkosten, mijn levensverhaal aan het vertellen was en of er nu nog iets ging gebeuren. Eventjes verwachtte ik dat er plots een Candid camera filmploeg uit de struiken zou springen en ons lachend zou vertellen dat het allemaal om een grap ging. Dijenkletsen en jolijt alom. Maar niets is minder waar, want daar gaat de telefoonjuffrouw zeurend verder.

Nou Mevrou, eventjes mijn dossier overlopen en kijken of ik alle vraagjes heb ingevuld, misschien nog één vraagje. Ze taterde verder alsof we gezamenlijk aan een theekransje zaten! Ik kan het niet laten, mijn tenen krullen van verontwaardiging en vraag of ze godverdomme mijn gewicht en de maat van mijn schoenen ook nog nodig heeft. Ik hoorde een oorverdovende stilte aan de andere kant, haar adem stokte eventjes in haar Hollandse keel. Nou Mevrou, wij gaan U helpen hoor, ik verbreek dadelijk onze verbinding en dan moet U 17 bellen, die mensen gaan U onmiddellijk helpen. Als die garagist U geholpen heeft, wilt U onze diensten dan hierover eventjes van op de hoogte brengen aub. We hadden blijkbaar ineens tot volle voldoening van onze reisbijstand- dame haar computer- enquêtelijstje vervolledigd. Met deze vragenlijst kon je doctoreren en afstuderen.

Halleluja er kwam schot in de zaak, dacht ik…

Dus, vol goede moed draaide ik 17. Bonjour, en dan in het Frans, kan ik U helpen..Nu betalen wij al jaren onze reisbijstand, omdat het altijd handig is om je probleem in je eigen taal uit te leggen en nu wordt ineens van ons verondersteld om het verhaal helemaal opnieuw, in het Frans,  aan die nieuwe dame uit te gaan leggen. Bon soit, het lukte!

Zei die dame, kan U eens op de pechstrook wandelen totdat U ergens op het beton een cijfer ziet staan? Dus ik begin nu een wandeling op de pechstrook richting zuiden. Ergens na 5 minuten wandelen met nog steeds de mobiel tegen het oor, zie ik het cijfer 6 op het beton staan met een pijl die nog verder van de auto wegwijst. Eh bien Madame, gelieve nu nog 600 meter te stappen en daar staat een praatpaal! We waren op dat moment  in het totaal reeds drie kwart uur verder!

Wat is er nu simpeler:  Hallo, reisbijstand in het buitenland? Wij zijn bij U verzekerd, dit is onze polisnummer, wij staan op de A7, na de oprit Cavaillon, richting noorden Avignon, wij hebben een klapband aan de caravan met nummerplaat…, wij moeten niet gesleept en moeten niet gerepatrieerd worden, er is geen ongeval, stuur ons iemand om de wielbouten er af te draaien..

Zij beantwoorden onze telefoon en regelen een interventie.

Desnoods sturen zij hun vragenlijst per mail of per post aan ons op en vragen deze in te vullen, maar hou in godsnaam de mensen, die zich reeds in een stresssituatie bevinden, geen half uur onnodig bezig.

Ondertussen had manlief de wielbouten van de caravan losgekregen en riep mij om te assisteren, want telkens er een vrachtwagen voorbij denderde, werd de caravan de ene kant aangezogen en werd hij met de windverplaatsing richting vangrail geduwd. Samen kregen we het reservewiel erop. Wij reden naar het eerstvolgende tankstation en pompen het reservewiel tot de juiste luchtinhoud op.

Terwijl wij verder richting Avignon reden, belde ik onze hulpverlening met de T van toeternietmeertoe en de G van geen chique waard, terug op. Ik krijg een hele vriendelijke mijnheer aan de lijn. Ik verwittig hem, dat wij geen interventie meer nodig hebben, dat er niemand komen opdagen is en dat wij zelf de reserveband vervangen hebben. Prima Mevrouw Vercauteren, antwoordt deze man, we annuleren deze interventie, goede reis verder. Eventjes later opnieuw telefoon. Diezelfde mijnheer, alles nog steeds oké Mevrouw Vercauteren?Geen problemen meer op de snelweg?Dat kan tellen als klantvriendelijkheid nietwaar, een overbezorgde hulpdesk- bediende!

We reden een vijftal minuten richting noorden, als de telefoon opnieuw rinkelde. Nou Mevrou Vercauteren, U heeft blijkbaar geen interventie meer nodig?Wilt U nu eventjes opnieuw 17 bellen en daar vertellen dat U afziet van de …...

Ik luister verstomd naar dat Hollandse accent. Nou Keesje, Treineke, Bep of hoe je ook mag heten,  je bekijkt het maar, bel zelf die 17 en vertel hun in je mooiste Frans dat wij Uw hulp niet meer nodig hebben! Ik hoop alleen, dat iemand zijn euro valt, als men later het telefoongesprek op het bandje beluistert, dat dit niet de manier van handelen is, die twee opgefokte caravanbezitters met een lekke band op een razend drukke snelweg nodig hebben! Hoe noemen jullie dit klantenservice?

Dit was nu die spreekwoordelijke druppel, die ons heeft laten besluiten dat de Pechverhelping- Reisbijstandpolis van de firma met de eerste letter T van Trek zelf jullie plan en die eindigt met de letter G van gesjareld, nooit meer verlengd zal worden.

 

Sim,   Nog steeds stomend van verontwaardiging!       Edegem 28/6/2016

 

 

30-06-2016 om 14:10 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
16-06-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE OUVERTURE VAN WILLEMCAMPERTELL
Klik op de afbeelding om de link te volgen

We staan nu al meer dan een week op een camping in Saint Rémy de Provence. Over bijna heel Frankrijk dondert,bliksemt en regent het. Aan de Middellandse zeekust worden de wolken met hevige windstoten door de mistral  uiteengedreven, maar hier, in dit zalig stukje van de Provence worden de meest grijze wolken door de warme zon tot witte Vincent Van Gogh wolkjes herleid.

Twee Nederlandse en twee Vlaamse caravanechtparen bivakkeren al een tijdje in hetzelfde campingstraatje met 6 beschikbare staanplaatsen. De camping was volledig volzet behalve nog twee heel smalle plaatsjes achter aan ons laantje. Eergisteren kwam er een nieuw Zwitsers camperkoppel ons laantje ingedraaid. Ze wilden de mobilhome met zijn voorkant in het smalle plaatsje plaatsen. Er in, er terug uit, terug erin, dichter tegen de haag, verder van de haag. De campingeigenaar zelf begeleidde het moeizame parkeren van de Gruyèrechauffeur, maar tevergeefs. Het knoeigemanoeuvreer bleef echter maar duren en de campermotor blies de ganse tijd zijn diesellucht de Provençaalse dampkring in. Zijn echtgenote stond achteraan met haar armen te zwaaien, klopte nu en dan met de vlakke hand op de camper en riep allerlei onhandige aanduidingen. De campingbeheerder hield het voor bekeken want de eigenzinnige Zwitser was blijkbaar ‘oostzwitsersdoof’. Eén van onze kamperende noorderburen kreeg het zo danig op zijn heupen, dat die op de camperruit tikte en riep:” Nu gaat die motor uit, nu onmiddellijk!” Een norse redelijk volslanke Zwitser kwam uit de camper gekropen en brulde wat naar zijn koekoeksvrouw. En kijk, ik verzin dit echt niet! Hij droeg een camouflage kakikleurige mouwloos T-shirt op een rood glanzend satijnen onderbroekshortje, met witte Kerstmannetjes erop. Het was voor de man misschien zo’n ontgoocheling geweest toen hij met kerst zijn geschenkje uitpakte en daarin de desbetreffende satijnen onderbroek vond, dat hij nu zijn frustratie op zijn echtgenote uitwerkte door niet alleen in het gesatineerde geval te slapen, maar er vrolijk in rond te rijden en over de camping te stappen.  Zijn echtgenote, met conventionele lange beige broek en een witte klassieke bloes stond er wat beteuterd bij en leek niet alles meer te begrijpen. Misschien was het wel terecht dat mijnheer slecht gezind was op zijn klunzige vrouw, want de eerste keer dat mevrouw Gruyère richting camping afwasplaats trok, balanceerde haar wasteiltje vooraan op het fietsstuur en nog voor ze met haar voet de eerste pedaal kon raken, flikkerde de ganse afwasboel de grond op. Een paar uur later ging ze met een plastiekzakje vol lege flessen richting afvalcontainer en scheurde na twee stappen de bodem uit de zak. Tja..je mag zo’n mensen natuurlijk niet op grond van hun uiterlijk beoordelen, maar in dit geval ben ik bijna zeker dat die twee geen onverdeelde vrolijke vakantie tegemoet gingen. Als je een oudere dikke misnoegde ‘grumpy old’ man, met een kerstmisonderbroek over de camping ziet fietsen, dan hoop ik voor hem en zijn klokkenspel, dat hij hier onderaan nog minstens een ander broekje aanheeft. De man leek ongelukkig en had duidelijk zijn eerste camperreis helemaal anders voorgesteld. Misschien had hij wel degelijk, buiten zijn onhandige vrouw, ook nog een goede reden om slecht gezind te zijn. Misschien was zijn firma wel failliet gegaan? Misschien werd hij tegen zijn pensioenleeftijd wel met een gewone, in plaats van een gouden handdruk op straat gezet? Misschien had hij thuis nog twee inwonende onhandelbare kinderen achtergelaten, die vroeger eender verbeteringsgestichtje of drugdealertje speelden als alternatief voor vadertje en moedertje of doktertje? Misschien werd hij, vanaf nu, verplicht de vakanties door te brengen met moeder de vrouw in plaats van te genieten van snoepreisjes met zijn mooie blonde sexy secretaresse? Dus waarom die man zo nors voor zich uit bleef staren had wel duizend redenen kunnen hebben, alleen welke weten wij niet.

Al enkele dagen, werd er op het internet gewaarschuwd dat het ook hier zou kunnen gaan regenen of onweren. Terwijl wij ’s morgens buiten aan het ontbijt zaten en de hoeveboter uit zichzelf veroliede van de warmte, kwamen Willem Tell en zijn vrouw voorbij gefietst. Hij droeg een dikke fleecetrui en was volledig in fluo ingepakt, zodat hij eender op een straatarbeider leek, die op gevaarlijke plaatsen op de autosnelweg de gaten moest gaan opvullen. Zij droeg een anorak en op haar hoofd bungelde een gebreide muts met oorflappen. Het was een winteroutfit waar je minstens mee naar het Noorderlicht of naar Antartica zou kunnen fietsen, maar waarmee je hier in de Provence bij 28 graden in de schaduw heel wat bekijks zou kunnen hebben.

Al na enkele minuten kwam Madame terug ons campinglaantje in gefietst. Blijkbaar vergeten haar sneeuwkettingen op te leggen! Maar ze was alleen vergeten haar fluo- hesje over haar seizoenuitdossing te dragen. Wij hebben er het raden naar hoeveel liter zweet ze weg gepeddeld hebben.

De ganse dag bleef de zon schijnen en de temperatuur ging zelfs nog een beetje de hoogte in. Het werd een beetje onweerachtig en toen er ’s avonds enkele druppeltjes vielen, begonnen de Zwitsers opnieuw met hun campertje te manoeuvreren.  Wij, de Nederlands- Vlaamse bezetting,  stonden er bij en keken er naar, benieuwd wat er nu weer aan de gang was.  Dit maal zat mevrouw achter stuur. Ze reed de auto in tien, vijftien bewegingen, onder luid geroep van mijnheer Kerstmanbroek, achteruit het laantje uit. Eerst vergaten ze hun elektriciteitskabel uit te trekken, dan leek het alsof ze in de Vlamingen hun voortent zouden belanden en na de tiende poging ramden ze bijna het watertappunt. Hun uitleg was, dat ze schrik hadden dat ze de volgende ochtend, moest het hard gaan regenen, niet achterwaarts meer uit hun staanplaats zouden geraken. Dit was de eerste rechtstreekse taal die ze tot ons richtten. Er was tot op dat moment, geen goede morgen, geen goede avond of smakelijk over hun Zwitserse lippen gekomen. De camper werd ergens ver op de camping gedraaid en kwam vervolgens, nu met mijnheer aan het stuur, in zijn achteruit terug ons laantje ingereden. Het zweet stond in hun schoenen maar geen van beiden kreeg de camper terug in de campingplaats gedraaid. Het was overduidelijk deze Willem Tell kon niet mikken noch rijden. Wij zijn met zijn allen met een giechelkramp in onze caravans gedoken..we konden het gesukkel niet meer aanzien. Ze bekeken het maar! ’s Morgens hebben wij ze niet horen wegrijden, spijtig want er had hoogstwaarschijnlijk nog een verhaaltje ingezeten!

 

Sim, Saint Rémy- de-Provence   16 juni 2016

16-06-2016 om 18:29 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (2)
12-06-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.STOELENDANS

 

Vorig jaar september zag ik op een Zuid Frans strand twee Engelse senioren godsjeugdig liggen soezen in een relaxzetel. Manlief en ik hadden er juist een lange strandwandeling opzitten en zo met de beentjes omhoog de vermoeidheid uit je lichaam verdrijven, leek mij op dat moment zo’n zalig idee. Ik besloot ter plaatse om ook bezitster van zo’n camping relaxzetel te worden. Nog maar dit idee opperen, bleek bij manlief als een rode lap op een stier te werken. Onmiddellijk kwam de opsomming van alle tuinstoelen, tuintafels, verstelbare campingtafels, ligbedden en campingstoelen, die in ons tuinhuis stonden. We hadden al een gewoon knalgroen strandbed, dat nog best mee op reis kon. Mijn opmerking dat het voetengedeelte niet meer naar boven bleef staan maar triestig tot in het zand naar beneden hing, veegde hij met een wuivend handje weg. En dat ligbed, dat donkerblauwe met dat luifeltje, waarmee je gezicht in de schaduw blijft, datgene dat ik hem ergens onderweg in Frankrijk uit een Lidl opgedrongen had, was dat dan niet goed meer? Ja dat bed was best goed, maar telkens manlief dit mee naar het strand moest sleuren, ging dit gepaard met een gezucht en een gesteun dat het helemaal niet praktisch was om te dragen en dat het onderweg reeds uit elkaar viel. En al die andere, gewone campingstoelen dan?? Wil je die ineengezakte, met touwtjes aan elkaar gebonden exemplaren zeggen? Die rampstoelen die jij nog steeds niet wil weggooien, maar waar een normale mens doorzakt? Of die knalgele kampeerstoel, waar vooraan, onderaan een stang mankeert? En die nieuwe dan, waarom hebben wij die dan gekocht? Die is voor als onze kleinzoon met ons met vakantie gaat. Dat kind blijft geen 20 kg wegen en moet toch niet steeds op zo’n reparatiezeteltje zitten. Wat moeten de andere kampeerders dan van ons denken, dat wij zigeuners zijn, die campingstoelen van de vuilnisbelt oprapen?  Eventjes was het stil maar de litanie werd al na een paar minuten voortgezet. We hebben rommel genoeg, dus zet die relaxzetel maar uit je hoofd. Mijn idee fixe werd die vakantie wat verdrongen tot we, terug thuis, voor een andere aankoop in de Makro kwamen. Daar stonden ze broederlijk kleurig naast elkaar, allemaal relaxzetels. De discussie laaide weer in alle hevigheid op. Neen, er werd geen relaxzetel gekocht! Maar manlief moest mij nu na al die jaren toch al veel beter kennen dan dat. Hij wist ondertussen dat als ik iets in mijn hoofd heb... Haha en daar was dus internet! Nederlandse kampeerbenodigdheden winkels vol met alle mogelijke kleuren, maten en prijzen opplooibare relaxzetels en een doorzetter met een creditkaart in aanslag. Twee dagen later stopte er een Nederlandse koerierdienst voor onze woning. Hij sleurde een gigantisch grote doos uit het vrachtwagentje. In die doos zaten een afwasteiltje met twee handvaten, twee nieuwe wandelstokken en een lichtblauwe Lafuma relaxzetel. Een gelukkig vrouwtje dat eindelijk in het bezit was van dat lang gewenste dolce fare niente bed. Max de relax werd door een binnensmonds zanikende manlief bij de rest van de bedden en stoelen in het tuinhuis gezet in afwachting van de volgende caravanreis. Het verhaal over het fluo groene afwasteiltje is van een totaal ander kaliber. Weten jullie hoe dik zo’n plastieklaag is? Wel na drie maal een afwasje kwam manlief terug van het campingsanitair met de mededeling: “Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het goede nieuws is, dat de afwas helemaal gedaan is en het slecht nieuws is dat er een gat in de afwasteil zit. Hoe dit mogelijk is, weet ik totaal niet.”  Onderaan in mijn nieuwe handige afwasbakje zat een gat ter grote van een twee eurocent. Begrijpen, wie begrijpen kan…

In mei was het dan zo ver en ik kan jullie meteen vertellen dat ik het wedstrijdje ‘welk-ligbed-mag-er-mee-op-reis’ gewonnen heb. De blauwe relaxzetel kreeg een transferplaatsje tussen onze twee campingstoelen op ons caravanbed en mocht mee richting Frankrijk. Max zou mijn overbelaste wandelbeentjes laten recupereren en mij elke dag weer ontstressen.

Telkens, de stoelen van het caravanbed verwijderd moesten worden, hoorde ik weer datzelfde gesakker. Wist ik wel hoe zwaar dat ding was? In plaats van relaxatie bracht Max de relax de nodige stress. Tot we ergens een paar dagen ter plaatse bleven. Plots had manlief mijn Max de relax ontdekt. Na wat gemopper, dat je dat blauwe ding amper open kreeg werd de stoel, na elke wandeling,  zo snel mogelijk stiekem uitgeplooid en legde manlief zich met de beentjes omhoog te ruste.  Als ik hierover later een opmerking maakte, bediende hij zich met de uitspraak: “Eerst omeke, en dan omekes kinderen!”. Na het slaapje kwam dan het geleuter opnieuw, dat de stoel op niets trok, want dat hij er niet op een normale manier kon uit opstaan. Ik keek dan die stoelgymnastiek een beetje smalend aan en liet manlief gewoon wat bengelen; Het was anders poepsimpel hoor! Je moest gewoon met je ganse bovenlichaam vooroverbuigen en dan plooide Max vanzelf in opstaanmodus. Maar manlief zwiepte steeds met zijn benen over en weer en die bleken te kort te zijn om aan de grond te geraken. Zodra hij zich uit de zetel bevrijd had, begon het geëmmer opnieuw. De stoel was te zwaar, te onhandig en moest dringend gesmeerd worden…enz. Enfin, aan mijn lichtblauw relaxzeteltje was niets goeds tot we ‘s anderdaags weer van een vrij lange wandeling terug in de camping kwamen. Ik moest nog niet naar de zetel wijzen, of met de commentaar: Eer is een spreekwoord dat zegt: “Age before beauty” werd mijn pareltje onder mij neus weggetrokken.  Manlief installeerde zich in de schaduw, met de rugzijde van de stoel lichtelijk bergaf. Onmiddellijk snurkte hij lichtjes en blies slaap- speekselbelletjes. Maar na dit dutje heeft Max Lafuma blue eindelijk wraak genomen. Toen manlief weer met zijn benenwerk in actie kwam, sloeg de relaxzetel achterover en klapte tegen een boom dicht. Daar lag manlief dan als een spartelende opgerolde loze vink tussen twee blauwe pistolethelften. Als zijn rode wijnbuik niet in de weg had gezeten, dan hadden zijn knieën tot in zijn neusgaten gestoken. Een been zwiepte nog steeds, een beetje hulpeloos, heen en weer in de hoop de knelboel nog uit elkaar te krijgen. Maar relaxje nam revange. Ik zag het gebeuren maar lag onmiddellijk in een deuk. Het tweetal lag als in een ingewikkelde judogreep ineengestrengeld. Ik kwam niet meer bij. Gierend van het lachen werd ik nu als redder in zetelnood opgetrommeld. Hoe meer manlief zich aan de armleuningen wou omhoogtrekken, hoe meer Max blijkbaar wou bewijzen dat hij in dit gevecht de sterkste was. Hoe meer manlief de foetushouding aannam, hoe meer ik de slappe lach kreeg. Manlief vond het hoogst ongepast dat ik nu als een debiel stond te schateren terwijl hij in een kramp lag. Maar er is ook zo’n spreuk: “Wie laatst lacht, best lacht” , niet waar?Om een lang verhaal kort te maken, we hebben Max en manlief op hun zijkant moeten omkiepen om hen uit elkaars omarming te kunnen bevrijden. Hij was met zijn hoofd lichtjes tegen de boom geknald. Maar daar is ook een spreekwoord voor :Eigen schuld, dikke bult. Dan had hij mijn Max maar niet moeten beledigen. En toen begon het gemeier opnieuw: “Die stoel kreeg je niet op een normale manier open, je kreeg hem niet zonder je vingers te verpletteren terug ineen geplooid,  je moest er een studie van maken hoe je jezelf er in liet neerzakken en last but not least, je moest een atletisch slangenlijf gymnast zijn om weer uit dat gedrocht omhoog te komen. Max werd naar een plaatsje achter de caravan verbannen en het leek net of hij door manlief als straf in de hoek gezet werd. En als jullie nu denken dat ik na deze klachtenopsomming terug heer en meesteres over mijn blauwe antistress zetel werd…had het vierkant verkeerd begrepen! Toen ik met shampoo en een badhanddoek richting campingdouche slenterde, hadden Max en manlief opnieuw vrede gesloten. Manlief ligt na elke wandeling terug met de beentje omhoog, petje over de ogen, en zonnebrilletje op, snurkgeluidjes te maken en heeft zich kennelijk verzoend met mijn luxe aankoop.

In september gaan we opnieuw richting Middellandse zee. Ik begrijp ten volle dat ik nu reeds de discussie moet aanvatten en opbouwende  gesprekken moet gaan voeren, als ik zowel het donkerblauwe strandbed met luifel en Max de relax wil meenemen.

Het zal hard tegen hard gaan! Er zullen langs beide zijde geen compromissen afgesloten worden. Vermits wij blijkbaar de twee enigste individuen in Frankrijk en België zijn, die niet staken, kan ik altijd nog mijn kookstakingsrecht afroepen! Kijken wie er dan opnieuw zijn slag thuishaalt?

 

Sim, Saint Rémy-de-Provence 12 juni 2016

12-06-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
31-05-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.COMMUNAUTAIRE STRUBBELINGEN OP EEN FRANSE CAMPING
Klik op de afbeelding om de link te volgen

We staan al een aantal dagen op de camping te Agde waar elke kampeerplaats voorzien is van een privé sanitair. Een negerhutje, met daarin een wc, een douche en lavabo. Langs de buitenkant een afwasplaats. Naast ons is de staanplaats lang leeg gebleven, nadat een paar Nederlandse caravanbezitters, op zoek naar stabieler zomerweer, richting Spanje waren getrokken. Gisteren in de late namiddag arriveerden een paar nieuwe kampeerders. Belgen. De man reed van vermoeidheid bijna de haag omver. Manlief riep heel hard: “Stop” en vroeg of hij misschien een handje moest toesteken. Het koppel keek hem aan, als twee koeien die naar saffraan staarden.  Beeld zonder geluid. Het waren Franstalige Belgen en het was meteen duidelijk dat de financieringsstroom die vanuit Vlaanderen de taalgrens overgestoken was, niet gediend had om Nederlands te leren. Manlief werd volledig genegeerd. Tien minuten later kwamen er twee bevriende Waalse seniorenkoppels, die al een tijdje op de camping stonden, Alain en Marie een handje helpen. Ze bekeken onze autonummerplaat en zeiden: “Haha aussi des Belges.” Marie duimde onze richting uit en ik hoorde nog juist: Sont des Flamands. Alain stond er een beetje op te kijken toen zijn caravan met vereende krachten op zijn plaats geduwd werd. De voortent werd door de rail gehesen en onder luid gekwetter, trokken ze, door de ongecoördineerde bedrijvigheid, bijna de tentstokken en de touwtje uit elkaars handen. Ik hield, over de oleanderhaag de werkzaamheden een beetje in het oog en kon het niet nalaten om manlief er eventjes bij te roepen en te zeggen: “Vlug kom kijken voor het te laat is, zes werkende Walen!” Manlief vond mijn opmerking heel hilarisch. Ik kon hem nog juist bij zijne schabbernak vast grabbelen, want hij stond al bijna met één been op Waals grondgebied, om hen op deze manier te begroeten. Wij moesten tenslotte misschien nog een paar dagen langs de taalgrens blijven kamperen niet?

De volgende nacht begon het te onweren en te regenen en werd onze slaap dus herhaaldelijk door hevige rukwinden gestoord. Wij waren juist terug ingedommeld, toen onze Franskiljonbuurman om acht uur ’s morgens onder luide orders van madame Wallonie, zijn tentharingen in de grond begon te rammen.

Van alle Waalse werkweigeraars, van alle stakende cipiers, spoorwegbeambten en vakbondsyndicale arbeiders, hadden wij naast ons juist die ene werkwillige Waal staan die bij het krieken van de kampeerdag, een ochtendlijke energie opstoot had. Respect voor medeburgers of kampeerders: “Mon oeil!”. Hij had dan ook nog een knalrode T-shirt aan, maar dit eventjes terzijde. Ach ik weet wel dat het beeld dat wij Nederlandstalige Belgen van de Waalse landgenoten hebben wel heel karikaturaal is. Het zijn niet allemaal rode stakende rakkers en luieriken die leven van de Vlaamse geldstromen, er zijn ook noeste werkers tussen. Niet veel, maar er zijn er.

Later op de dag was de zon terug van de partij en besloten we om naar het zwembad te gaan. Na een paar baantjes in het verwarmde water, nestelden wij ons lekker in het zonnetje en probeerden op de zwembadligstoelen ons slaaptekort wat in te halen. Ik knikkebolde nog maar net een beetje toen vier van de zes Franstalige Belgen zich al kakelend juist naast ons op strandbedden lieten neervallen. Mijn oren draaiden als radars om zeker geen sappige, taalgrens gerelateerde, verhalen te missen. Ik wist ondertussen dat de mannen Louis, Alain en Jacques heetten en dat de vrouwen, alsof het lot ermee gemoeid was, Marie, Marie-Jeanne en Jeanne waren. Louis en Jeanne waren er niet bij. Uit het vrouwengebabbel kon ik opmaken dat Louis voor de caravan lag te snurken en dat Jeanne naar de kapper was. Ze stonden hier jaarlijks, al meer dan acht jaar op rij, op dezelfde camping, op dezelfde plaats en Jeanne ging hier al jaren naar één en dezelfde coiffeur. En voor de allereerste keer had Jeanne nu meer dan twee weken moeten wachten voor ze een kappers rendez-vous kreeg. Incroyable.  Dan kwebbelde de dames over de kapper die er nu gans alleen voor stond omdat zijn kappersassistente was bevallen. Zij kwam niet meer terug werken en de kapper had het uiterst moeilijk om een nieuwe assistente de vinden…en waarom Jeanne nu juist naar deze haarstylist moest gaan…en pattati en pattata…kwek kwek kwek. Ik had me al min of meer afgesloten van het Franse geratel, toen het gebabbel plots volledig stilviel. Gecoiffeerde Jeanne was op de catwalk van het zwembad verschenen en schreed over de rode loper richting Marie en Marie-Jeanne. Onder mijn zonneklep opende ik één oog en keek recht naar de lelijkste vogelverschrikker aller tijden. Moest je Jeanne tussen de kerselaars zetten dan was er, zonder twijfel, in de wijde omtrek geen kersenpikkende vogel meer te bespeuren. Ik vermoed dat Jeanne, als voorbeeld voor de haarsnit die ze wou, een foto van Hitler naar de haarstylist meegenomen had. Een grote zwarte bles kleefde over haar voorhoofd van de ene kant van haar hoofd tot het oor aan de andere kant. De zijkanten van haar hoofdhaar waren volledig weggeschoren en het haar boven op haar hoofd was als coupe bloempot rondgeknipt. Alleen het Dolf- snorretje ontbrak. Haar Francofone vriendinnen waren sprakeloos en zeiden een beetje aarzelend dat het wel een hele speciale coupe was. De mannen staarden haar vol ongeloof aan. Nederlanders die wat verder lagen te zonnen, kregen die akelige angstige blik van herkenning in de ogen toen ze die vrouwelijke reïncarnatie naast het zwembad zagen verschijnen.

En terwijl Jeanne liefdevol over haar zwarte bles streek, vertelde ze dat ze eigenlijk nog wat highlights gewenst had, maar dat de Agde kapper er nu geen tijd voor had gehad, hij er helemaal alleen voorstond, want dat zijn kappersassistente…kwek kwek kwek, wel een kwartier lang over de interne keuken van het haaratelier. Er kwam geen eind aan het Franse getater. Toen de Walinnen, eindelijk de moed hadden om Jeanne de mond te snoeren, vroegen ze haar of ze nog mee ging zwemmen. Jeanne antwoordde, dat ze niet van plan was om haar duurbetaalde kapsel eventjes met chloorwater te laten ruïneren???Als ze Louis tenminste uit zijn coma kon wekken, zouden ze naar de supermarkt rijden om een voorraad wijn en pastis. Straks waren al de Belgische vrienden uitgenodigd op de borrel. Ik denk niet dat wij erbij hoorden, de taalbarrière en de communautaire zee waren veel te diep.

 

Sim, de Simone     Agde, 29/5/2016

 

 

31-05-2016 om 16:16 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
25-05-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.NOIR AVEC PARFUM DE PIPI
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Het is het jaar van El Nino. Dit natuurverschijnsel gooit wereldwijd roet in alle normale weersverwachtingen. Het was reeds de tweede helft van mei en aan de Franse Middellandse zeekust was, op een paar dagen na, de zuidelijke blauwe wolkeloze hemel en de bijbehorende warmte nog ver te zoeken. Twee dagen Mediterraan klimaat, twee dagen Belgisch grijs. De enige constante warme plekken bevonden zich aan de stakingsposten van de Franse olieraffinaderijen. Om hun eisen kracht bij te zetten, stookten hier verhitte vakbondsheethoofden autobanden op. Ze trachtten het gehele autorijdende land plat te leggen door de leveringen van benzine aan de tankstations te boycotten. Stakers in Frankrijk, betogers en stakers in België, tweemaal gijzeling van de gewone bevolking.  De zondag was begonnen met een zachte motregen die al snel overging in hevige stortbuien. De plensregen tokkelde oorverdovend op de caravan. Er zat niets anders op dan een vakantiedag al lezend en internettend uit te zitten. Maandagochtend was de zon terug van de partij. Cap d’Agde lag nog in een diepe winterslaap . De rolluiken van de zomerresidenties waren meestal nog allemaal gesloten.  De felle rukwinden deden ons fietsscenario echter in duigen vallen en wij besloten dan maar te voet naar Agde  te wandelen. Agde, een stadje dat 26 eeuwen geleden door de Grieken gesticht werd, weerspiegelde, zijn uit donker vulkanische gesteente opgetrokken, kerk in de rivier de Herault. Voor ons een raadsel wie er nog in die oude verkommerde huizen in die smalle straatjes wou wonen.

Uit de wind en onder een mager zonnetje beslisten wij om in een basserie op een pleintje een koffietje te gaan drinken. Er was duidelijk iets aan de hand op het pleintje. Er stonden wat jonge mannen rond te drentelen. Ze riepen wat schuttingtaal naar elkaar, mepten wat op elkaars schouders en na wat getrek en gesleur verdwenen een aantal jongelui op een brommertje naar de andere kant van het pleintje om dan vervolgens met veel lawaai terug te komen aanrijden. Er stond een grote vrachtwagen op het plein met daarnaast een tafel waar allerlei eten en drinken op uitgestald stonden. Om beurten schoven de jongeren aan, staken een stuk baguette in hun mond en openden een blikje fris. Een kleine dikke man die breder dan hoger was hield de wacht naast deze lunchtafel. Zijn T-shirt spande over zijn speklagen. Hij droeg een donkerblauwe, volledig door de zon verschenen trainingspak, waarvan de twee ritshelften van zijn trainingsvest al decennia lang elkaar nooit meer waren tegengekomen.

 Was het misschien een vrije dag voor de gesloten jeugdinstellingen? De haantjes zagen er allemaal een beetje hetzelfde uit. Licht terroristisch gekleurd met een debiele criminele stupide glimlach en een groot bakkes. Elk moment verwachtten wij dat er een bendeoorlog zoals in de film “Black” zou losbarsten en dat de Belgisch-Marokkaanse filmregisseur Adil El Arbi met een ‘putain’ tussenbeide zou komen. Toen er ook nog een man van de security op het pleintje kwam staan ronddraaien, zat ik van nieuwsgierigheid in mijn één centimeter grote koffietas de bodem weg te roeren en op mijn caféstoeltjes op en neer te wippen. Wat was er aan de hand?

 Uit de tegenoverliggende straat kwamen er twee hippe mensen elk met een hond aan de lijn, onze richting uitgewandeld. Hier werd onmiddellijk de uitdrukking, mooi van ver, maar ver van mooi overduidelijk. De vrouw droeg een rode baret op haar knaloranje haren. Aan haar vaselinekleurige, gerimpelde aangezicht met knalrode lippen en valse oogwimpers, was nadrukkelijk te zien dat ze de kaap van drie maal twintig al eventjes overschreden had. Ze droeg een jeansjasje met glitters en een uitgerafelde jeanshort, die net iets te kort afgesneden was. Vanuit de onderste bilronding staken twee melkwitte cellulitus-putjesbenen, die blijkbaar ook nog niet teveel zon gezien hadden. Vanaf de bobbels in de knieholtes liep een Google- stratenplan met blauwe aders door tot in de hooggehakte cowboybotten. Haar man droeg een blauw met witte strepen matrozentrui op een knalrode broek en onder zijn arm twee stokbroden. Hij was bijna helemaal kaal, maar had zijn beetje nog resterende haar, achteraan met een fluo elastiekje, in een pijpenkrulpaardenstaartje bijeen gebonden. Het zag eruit als een verschrompeld Wiener worstje. Hij had zulke grote flaporen, dat als het mijn partner zou geweest zijn, hij op dagen dat de mistral of de transmontana wind opstak, niet buiten de deur zou mogen komen. Het risico zat er dan immers in, dat je hem enkele dagen later in Marokko zou moeten gaan ophalen. Sommige mensen komen weg met zo’n outfit, maar dit seniorentweetal leek net van een gekostumeerd bal met als thema “De Moulin Rouge” te komen. Rond het terras van de brasserie waren overal grote betonnen plantenbakken gezet, gevuld met yucca’s en orleanders. Terwijl het bizarre koppel ook naar de bedrijvigheid op het pleintje keken, snuffelde de doberman- hond van mevrouw aan de bakken, hief zijn poot op en plaste recht in het zand van de bloembak. Hij draaide zich nog eens om zijn as en pieste een tweede keer tegen de plantenwortels. Het kleinere foxhondje, van mijnheer, had te korte pootjes. die hij niet hoog genoeg kon opheffen om de potgrond te besproeien. Hij kletterde zijn urinestraal dan maar tegen de onderkant van elke plantenbak.

Zo kreeg elke bloembak een driedubbele ammoniakinfuus. Noch madame, noch monsieur, noch de café- uitbater reageerden. Alleen de klanten keken elkaar aan en trokken hun wenkbrauwen wat vragend op. Straks, als de zon weer in alle hevigheid op die hondenpissijnen zal schijnen, de urinegeur zich met het aroma van de pastis, de rosé en de koffie zal vermengen, de planten mistroostig en verwelkt hun koppen gaan laten hangen en de klanten hun neus gaan ophalen, dan misschien zal de brasserie- eigenaar zich de dagelijkse wandeling van de twee kaketoeachtige hondenbezitters herinneren en denken :”Merde alors” maar ’t zal zijn’ de geur van pis dehors’…

Het tweetal hippe seniorenvogels vervolgden hun weg en werden iets verder door een politieagent tegengehouden. Wat gebeurde er toch allemaal?  Onze pleintjesaandacht was eventjes verslapt maar toen er ook nog twee jonge hoertjes op meters hoge hakken , met ontblote schouders op het pleintje kwamen aantrippelen en cola en Frans brood van de tafel snaaiden, moest en zou ik weten wat er daar toch aan de hand was. Nieuwsgierig aagje? Weetgraag Simmeke zeker! De security man, wees naar de straat achter ons, bootste een camera na en vertelde ons, dat daar inderdaad in de oude smalle straatjes van Agde een filmploeg aan het filmen was. De plaatselijke politieagent hield alle belangstellende tegen en de Franse Adil- regisseur  riep heel luid:”De nouveau et cut”. Dus gelukkig toch een bende figuranten en geen kleine criminelen… Hoe zal de film heten? Noir avec un parfum de pipi.

 

Sim, Agde 25 mei 2016

 

 

 

 

Bijlagen:
hond.jpg (6.8 KB)   

25-05-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
13-05-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.KUDDEGEESTSYNDROOM

Het was begin mei en stralend weer toen we in Colmar tussen de peperkoekenhuisjes, als in een Anton Pieck tekening, rondliepen. De terrasjes en restaurantjes waren overvol en iedereen genoot van het voorjaarszonnetje. Aan de brug over de Ill weerkaatste de zon op een eenzaam vastgeklonken hangslotje. Het verliefde paartje, dat dit slotje hier in Colmar opgehangen had, had vermoedelijk niet genoeg gespaard om tot aan de bruggen van Parijs, Rome of Praag te geraken. Dan vraag ik me af, wie was er als allereerste op het idee gekomen om hangsloten, als teken van eeuwige liefde, aan bruggen op te hangen? Was het de dochter van de slotenmaker die wel eens wat anders wou dan zo’n blinkende ring? Of wou zij gewoon kijken of de jongeman in kwestie bereid was de romanticus uit te hangen alvorens de beloofde wip erachter zou volgen? Was het de zoon van de ijzerhandelaar die vergeten was om voor zijn lief een bos bloemen te kopen en besloot om op het allerlaatste moment zo’n hangslot mee te graaien? Is hij erin geslaagd om zijn lief wijs te maken, dat een slot vastklinken op een brug over een rivier het summum van romantisch liefde was? Vertelde hij haar dan ook dat, wou de liefde eeuwig duren, zij de twee sleuteltjes in de rivier moesten gooien? Of hielden zij elk een sleuteltje bij zich, in geval van? Moesten, vanaf dat moment, alle vrijers in plaats van met ringen, bloemen en pralines met een hangslot over de brug..of nog beter aan de brug komen? Enkele jaren geleden nam het hangsloten kuddegevoel zo’n vaart dat men de idiote brugwildgroei in Parijs moest verwijderen. Daar dreigde de reling van de brug het te gaan begeven door het gewicht van de eeuwige liefdesijzerwinkel. Als dan zo’n hangslot, door een arbeider met een tang doorgeknipt werd, voelden de partners dan een soort elektrische schok? Ging de relatie vanaf dan bergafwaarts? Werd er dan bij een mogelijke breuk niet alleen over de verdeling van de inboedel, het huis, de bankrekening, de kinderen en de hond geruzied maar ook over wie van beiden nu die reis terug moest ondernemen om dat hangslotje terug te vinden en het opnieuw te openen, de vrijheid tegemoet? Dus beste verliefden, als jullie nog steeds de drang voelen, zoek geen plaatsje meer aan de bruggen in Parijs, Rome en Praag want die hangen al overvol, maar over de brug van de Ill in Colmar is er nog plek zat. Als er één van mijn lezers binnen afzienbare tijd richting Colmar moest reizen, laat mij dan vooral weten of de kuddegeest hier  al heeft toegeslagen en of de hangslotenverkoop ook hier in stijgende lijn gaat.

 

Het was het lange weekeinde van Hemelvaartsdag en de zon bleef nog steeds van de partij. Vermits wij op de camping te Colmar constant, aan de overkant van de rivier, het lawaai van de autostrade hoorden, besloten wij nog enkele dagen te blijven rondhangen in de overweldigende natuur van de Vogezen.

De camping in Xonrupt-Longemer, lag lichtglooiend tegen de helling, direct aan het meer en beloofde volledige rust. Maar door het warme weer ontwaakten niet alleen de insecten, maar tevens de kudde motorrijders. Met honderden hadden deze midlifecrisismannetjes zich in lederen outfits gehesen. Het waren merendeel Duitse dikke mannen met stoere jassen met doodshoofden en bezweringstekens  op de rug. Op hun kale en grijze hoofden droegen ze een soort leger pothelmen.  Onder de helmen zwiepten niet alleen hun lange Vikingbaarden maar ook minuscule paardenstaartjes of lange vlechten heen en weer. Ze waren lekker met de mannen alleen de hort op.  Daar gingen ze dan. Niet alleen of met zijn tweeën, maar met minstens tien tot twintigen achter elkaar aan. Eerst hoorden wij ze achter de camping doorschetteren, vervolgens bromden ze met een hels lawaai langs de overkant van het meer, om dan al racend de berg op te gaan. Het lawaai van de ene groep motoren was nog niet volledig uitgestorven of je hoorde de volgende motorbende al als een gigantische hommel dichterbij zoemen en langs de camping denderen. Eventjes hoorden wij de vogeltjes fluiten en dan kwam daar weer zo’n troep penopauzers voorbij knetteren. Het ganse lange weekeinde leek het of we onze caravan op de weide van Francochamps gezet hadden.  De zware motorjongens hadden de tijd van hun leven, berg op, berg af  en natuurlijk de kick van hun helse motorgebrul. Leve de natuur! Zondag in de late namiddag werden de periodes van stilte langer en langer. Het lawaaizootje bromde terug richting heimat en moeder de vrouw. Nu heb ik zo’n paar dikke Duitse Schweinefleisch motards eens van wat dichterbij bekeken en ik vrees dat geen enkele normaal denkende vrouw zo’n soort man ook maar één blik zou gunnen. Dus is het best te begrijpen dat al hun affectie wel eens alleen naar hun zware blinkende motor uitgaat.

En dan heb je nog die kudde bontgekleurde weekendfietsers. Rond het meer van Longemer, maakte men een fietspad dat qua breedte niets moest onderdoen met een volwaardig auto rijvak. Als jullie nu denken dat die opgefokte peletonfietsers hiervan gebruik maakten, heeft het duidelijk niet begrepen. Met zijn vijven op één rij, denkend dat ze in de Tour de France of in de Giro d’Italia reden, trapten ze zich zigzaggend een ongeluk op de rijbaan. Ze lieten een trein van sputterend wachtende auto’s achter zich aanschuiven. Als er dan een auto of  een vrachtwagen luid toeterend wou voorbijsteken en hun teken deed dat er voor hen een speciaal fietspad aangelegd was, joelden ze van verontwaardiging, waaierden nog breder uit en gaven de automobilisten het vingertje. Een kudde koeien is blijkbaar nog intelligenter dan een roedel wielerterroristen.

Maandag hadden wij eindelijk het fluiten van de vogeltjes, het kabbelen van het meertje en de immens mooie natuur terug voor ons alleen. Maandagavond, beau temp pour les canards, het regende pijpenstelen. Tijd om zuidelijker te trekken, de kudde gepensioneerde voorjaarvakantiegangers achterna.

 

Sim, 13 mei Sahune Drôme Provençal

13-05-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
06-05-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WHY WHY WHY DELILAH

Vanmorgen liet ik op Kapaza, Marktplaats.be/nl en Tweedehands.be/nl volgende advertentie zetten:

Te huur of te leen, voor minstens drie weken, chaotische (oude) grijze Tom Jones.

Voor al diegenen die nu hun wenkbrauwen lichtjes optrekken, ik heb manlief echt niet ingeruild om met Tom Jones Frankrijk te doorkruisen hoor.  Ik zal jullie vlug eventjes het laatste deel van mijn advertentie , ‘Tom Jones’, verklaren.

Toen we hier op 1 mei aan de camping te Strasbourg aankwamen, bleek het beheer van de kampeerplaats weer in handen te zijn van een troep stadsambtenaren. Deze hadden blijkbaar geen van allen ooit met een tent, caravan of een camper rondgereden, want dan zouden ze wel geweten hebben dat kamperende mensen, die uit alle uithoeken van Europa via allerlei filegevoelige snelwegen kwamen, nooit getimed op een bepaald uur op een camping konden aankomen. De receptie bleek gesloten van 12 tot 14 uur, de ambtenaar moest opgestoord zijn boterhammetje kunnen opeten. Wij stonden dus als eerste voor de gesloten slagboom met achter ons een Nederlandse caravan en een lange rij met een tiental Duitse, Zwitserse en Franse campers. Om beurten zag je de echtparen aan de gesloten deuren van de receptie duwen, op hun uurwerk kijken en mompelen dat dit niet meer van deze tijd was. Soit, wij hielden dan maar een parkinglunch in de caravan, drentelden wat op de camping rond tot het tijd was om ons aan te melden. Een breed glimlachend Nederlands echtpaar stapte op ons toe. Zei Mijnheer Noorderbuur: “Weet U, wat wij zojuist tegen elkaar zeiden?” Nee, dat wisten wij niet..maar wij hadden de indruk, aan Mevrouw’s  lachende ja- knikkende aangezicht te zien, dat we dit snel te weten zouden komen. “Mijnheer, U gelijkt als twee druppels water op Tom Jones!” Nu hadden ze manlief zijn stemgeluid als eens met de vibrato van Urbanus vergeleken, maar deze vergelijking was nog nooit eerder gemaakt. Ik bekeek manlief en vond dat hij net zo veel op Tom Jones geleek als mijn gat op een peperkoek en zingen kon hij ook al niet. Het echtpaar glunderde, het leken zo’n twee oprechte lieve vakantie- Hollanders te zijn.  U herkent ze wel, die rondreizende identieke tweelingen, allebei met hetzelfde lekker makkelijk kort grijs kapseltje, met identiek dezelfde regenjack, identiek dezelfde rugzakjes, identiek dezelfde wandelschoenen en blijkbaar een identiek ver gevorderde vorm van cataract. “Ach”, zei ik, “altijd die aandacht in Las Vegas gaat ook ons tegensteken, altijd die hordes vrouwen achter mijn man aan gaat vervelen, dus we dachten, laat ons maar eens lekker gewoon doen en met de caravan in Frankrijk gaan rondtoeren. Zingen kan altijd nog!” Nou, dat was nou hartstikke leuk gezegd. Ik wou onze lieve noorderburen echter niet laten gaan zonder nog een goede raad mee te geven. Zo snel mogelijk in Nederland eventjes beiden een bezoekje aan Hans Anders of  Pearl  inplannen.  Om twee uur stipt gingen de lichten in het receptiegebouw aan, de deuren werden ontgrendeld en twee bediendejuffrouwtjes kropen achter de computer. Wij waren als eerste aan de beurt. Toen de receptioniste ons inschreef, zei manlief ineens: “Wat prettig, dat U wat eender aan het werk ging, toen U zag dat er zoveel mensen voor de gesloten deur stonden.” “Hoezo?, antwoordde het onthaaldametje terwijl de mondhoeken van haar geforceerde klantvriendelijke glimlach al iets omlaag gingen: “Twee uur is twee uur, stipt,  pil!” Ik dacht eventjes: “wat staat mijn Tom Jones daar nu allemaal te bazelen?” Vermits ik gewoon ben aan zijn soms sarcastische opmerkingen, duwde ik de ‘It’s not unusual’ neuriënde Tiger de deur uit vooraleer de zaak kon escaleren. Ik begreep er niets meer van. De roem was hem nu al naar het hoofd gestegen?

Toen onze rijdende villa wat later op de ‘green green grass of the camping stond,  leverde manlief plots een gevecht met het wc- blok van de caravan. Het sanitair onderdeel wou er plots niet meer in. De godverdommes en miljaardes begeleiden het in- en uitgeschuif van het pipi- opvangelement. Dit zijn nu juist de dingen die je uittest vooraleer je met je caravan vertrekt, niet? Mijn adrenaline stress piekte op een gegeven moment zo erg, dat ik Tom Jones met alle plezier een ‘sex bomb’ onder zijn gat wou verkopen! Manlief had gewoon constant een knop verkeerd gedraaid!! Nadat hij zelfs een dutje van een drie kwartier gedaan had, stelde hij tevreden vast, dat het amper kwart voor twee was en we wel heel snel met alles klaar waren. Het was dus helemaal geen schimpscheut naar het receptiejuffrouwtje geweest. Zijn uurwerk was gewoon stilgevallen en zijn herseninhoud die de tijd bijhield vermoedelijk ook, want ieder normaaldenkend mens zou zich afvragen… Tot daar het verhaal over Tom Jones. Om het verslag over het begin van de advertentie : Te huur of te leen ‘chaotisch (oude) grijze…te vertellen, moeten we eventjes een paar dagen terug in de tijd gaan, met name naar de donderdag, vrijdag en zaterdag voor 1 mei.

We schrijven donderdagavond toen ik plots, zonder verdere aanwijsbare verwittigingsymptomen, 38 graden koorts bleek te hebben. Hete golven sloegen uit mijn oren en mijn neus en tenen leken om beurten hete worstjes om dan na een paar minuten rillend in ijsblokjes te veranderen. In mijn hersenpan ramden nu en dan, 100 kleine mannetjes gelijktijdig op een trommel. Mijn hoofd voelde aan als een voetbal die balanceerde op een luciferstokje. Volledig gedrogeerd kroop ik in bed, zweette een nachtje overdadig en vrijdagochtend leek het koortsduiveltje verslagen. Wat niet wou zeggen dat ik al helemaal normaal reageerde. Het was zo’n beetje een slow motion action movie. Zouden we dan toch de caravan maar uit de stalling halen? Eens met de caravan voor onze deur, duwde manlief de mover tegen de wielen om ons rijdend huis op onze oprit te plaatsen. Voor al diegenen die geen caravan met mover hebben zal het volgende verslag compleet idioot klinken, maar geloof me, diegene die wel met zo’n gemoverde sleurhut rondtrekken, zullen onmiddellijk met dit verhaal mee zijn. Voor ons huis bleek het kastje waarmee we de mover van de caravan telegeleid konden besturen niet te functioneren. Het rode lichtje brandde niet, dus geen contact. Nieuwe batterij werd in het kastje gestoken. Dan ging het lichtje in het mover- kastje plots aan, snok, manlief had de handrem van de caravan vergeten af te zetten. Mover terug af de wielen gehaald. Misschien de boel geblokkeerd. Mover terug op de wielen geplaatst. Contactlichtje terug uit. Opnieuw andere nieuwe batterij in het kastje, lichtje eventjes aan, lichtje uit. Lichtje aan, lichtje uit. Om gek van te worden maar het kon mij allemaal niet veel schelen want de koorts kroop letterlijk sneller bij mij binnen dan dat de caravan ooit op de oprit zou komen te staan. Na veel chaotisch geknoei stond de caravan dan toch na een uur eindelijk op zijn plaats. En toen is manlief eventjes in de handleiding van het mover- kastje gaan lezen. Bleek dat je, identiek zoals vorig jaar en alle  jaren daarvoor het geval geweest was, tweemaal kort op het moverkast-knopje diende te drukken om contact te maken. Poepsimpel, alleen had Vercauteren het eventjes vergeten…grrr. Als jullie nu denken dat dit het enige verwarde voorval was, waarom ik manlief nu eventjes op een tweedehands- site aanbood, heeft het volgende nog niet gelezen! Op zondag 1 mei reden wij dus richting Strasbourg. Wat denken jullie van een man die zelfs zijn GPS dame niet verstond. Als ze zei: “Opgepast versmalde rijstroken”, hoorde hij “opgepast maalderijspoken”, alsof dit de normale GPS- taal zou zijn.  Bij het betalen aan het benzinestation in Luxemburg vond hij plots bij het ingeven van onze creditcode aan de terminal, de nul niet meer op het pin- betaalkastje staan. “Ou est le zero?” De kassierster riep vanachter haar glazen stulpje waar de nul zich bevond, maar na driemaal wablief? en wat zegt U? (in het Frans natuurlijk) geroepen te hebben, kwam de kassadame uit haar hok gevlogen en duidde, met een zucht, de nul aan. De inktaanduiding was inderdaad weggeveegd, maar volgens mij staat die nul al jaren op zo’n pinautomaat nog steeds op dezelfde plaats. Na alle wabliefs, wattes en wat zeg je, is het leuk om weten dat je man hoorapparaten bij zich had, alleen staken ze niet in zijn oren maar lagen die in het kastje van de caravan. Ach dit is nog steeds niet de enige echte rede waarom ik manlief in de aanbieding zette, luister en huiver! Zoals steeds schoven wij bij de tolstations steeds aan de verkeerde rij aan. Alle auto’s bumperden door het tolstation, alleen onze rij draaide weer een hele tijd stationair. Reden te meer om manlief te horen sakkeren: “Verdomme, dat duurt nogal! Weer nen ouwe sassa daar van voor zeker, die niet weet hoe hij met een bankkaart moet betalen?” Dus toen wij voor de bareel van de péage kwamen,ging het zoals al duizend keer daarvoor, kaartje erin, bankkaart erin, betaald, poortje open en hop erdoor. Zo’n tien kilometer verder, juist na de affiche “Welkom in Strasbourg, het centrum van Europa, opnieuw een tolstation. Kaartje erin, bankkaart erin, bankkaart bleef erin, bankkaart kwam niet meer terug te voorschijn. Vervolgens, manlief uit de auto en met een schuldige blik begon hij op alle knoppen te duwen.. Mijn superchaoot had de creditkaart in het gleufje gestoken waar normaal de cash euro biljetten moesten ingestoken worden en het ‘tolbetalingsmechanisme’ had het lekker doorgeslikt. Inderdaad weer zo’n oude sassa, die niet wist hoe hij met een creditkaart moest betalen…Gelukkig is er bij al die onbemande tolgeld- inslikkers een hulpknop aanwezig. Aan het lief mevrouwtje dat ons ter hulp kwam, bekende manlief schaapachtig grinnikend dat hij een stommiteit gedaan had. De betaalunit werd geopend en de tol- hulpdame moest  bijna de ganse binnenkant afbreken om aan onze creditkaart te geraken. Na een minuut of tien was mijn stresslimiet volledig bereikt toen manlief smalend en lachend met zijn bankkaart in de hand  zei: “Voilà geen paniek,  alles was weeral opgelost.” Het was niet zijn stomme fout, maar gewoon omdat ik hem zenuwachtig maakte,  had hij de kaart in het verkeerde gaatje gestoken. Wat een onrecht! Why, why, why Delilah…Ik had nota bene, met mijn gedrogeerde koortskop, nog nooit zo stil geweest en zo weinig commentaar gegeven! En toen zei mijn verstrooide professor nog als glunderend hoogtepunt: “Wij beleven nogal avonturen hé!” Ik kon alleen maar reageren met: “Hoe noem je dit, een avontuur? Een aflevering van Falty towers zeker, met als titel : In mijn man zijn grijze haardos wordt het één verwarde chaos! Ik hoor jullie al denken, hou toch eens rekening met manlief zijn leeftijd! Wel manlief is als een chaoot geboren vermoed ik, het kan dus alleen maar erger worden.  En toen moest het verwarrende campinggebeuren er nog bovenop. Dus bij deze, al wie mijn Tom Jones wil huren of lenen en hem voor een tijdje uit mijn atmosfeer wil komen halen, tot mijn koorts en mijn adrenaline opnieuw tot nulpunt gezakt zijn,  be my guest!

Ook moet ik jullie van manlief zeker laten weten dat ook ik wel eens volledig de mist in ga. Toen we eind september de caravan in de stalling achterlieten, vergat ik het knopje van onze ijskast uit te zetten. Om de mover- batterij op te laden blijft elektriciteit van de caravan in de stalling aangesloten en deed ons ijskastje dus overuren.  Nog voor ik alles in onze rijdende villa kon inladen, mocht ik dus met mijn Neurofen- hoofd, mijn verschuivende mayonaisehersens en mijn verkrampte nek en schouders, met de haardroger op maximum warmte, eerst de iglo in onze ijskast ontdooien.

Ach nobody is perfect en we zijn elkaar waard. Eventjes denken, welke man kleurt de haren van zijn echtgenote zoals een volleerde kapper? Wie raspt het eelt van haar voetjes? Wie kneedde met Voltaren het griepvirusje uit de verharde schouders? Ja zeker! Jullie zijn nu allemaal stikjaloers zeker? Hopelijk is het nog niet te laat? Onmiddellijk mijn advertentie op Kapaza, Marktplaats en Tweedehands annuleren. Niemand krijgt mijn blunderende grijze Las Vegas- ster!

Toen we ’s anderdaags hand in hand door het zonovergoten gezellige Strasbourg wandelden, kwam er plots een mooie jongedame, met een papier en pen in de hand, onze kant op. De vrijwilligster van Artsen zonder grenzen  bekeek ons met een vragende glimlach. Ze begreep helemaal niet waarom wij beiden ineens als twee idioten begonnen te schaterden. Zij had natuurlijk niet verstaan wat ik juist tegen manlief gezegd had: “Kijk uit Tom Jones, watch out Pussycat, hou je foto gereed, ze komen om je handtekening!”

 

Sim,  Strasbourg, 4 mei 2016

 

06-05-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (1)
23-04-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HEMELEN

Als ik ’s avonds niet onmiddellijk de slaap kan pakken, lig ik zo soms in mijn bed allerlei dingen te bedenken. Leven wij inderdaad boven onze stand, als we straks weer als twee zigeuners met onze caravan door Europa gaan trekken? Leven wij boven onze stand als we elke winter naar het warme Tenerife trekken, zodat wij tijdens deze periode geen gepeperde rekening voor Belgisch gas- en elektriciteitsverbruik moeten betalen. We minimaliseren tegelijkertijd onze Vlaamse waterconsumptie door te douchen op Spaanse bodem. Wij eten en drinken daar aan de helft van de Vlaamse café- en restaurantprijzen en komen lekker vol apothekersloze vitamientjes terug. Soms gaan mijn overpeinzingen verder dan dat. Ik las gisteren in de regionale krant dat twee Edegemenaars beweren dat Edegem tijdens Wereldoorlog I van bombardementen gespaard bleef, omdat wij hier toch een Onze-Lieve-Vrouw van Lourdesgrotje hebben. Alle randgemeentes hebben kerken en kapelletjes afgeladen vol met Jezus- en Mariabeelden, maar die werden wel gebombardeerd. Welke kronkel moet je bezitten om zulke theorieën heden ten dage nog in de krant te laten verschijnen.   Hoe zien de gelovigen het hiernamaals en is er daarboven voor alle biddende medemensen één hemel? Kan het dat er maar één moslimhemel zou zijn waar de zelfmoordterroristen samen met hun islamitische,uit elkaar geblazen en geslachte offers (woordspeling!), gelijktijdig aankomen? Het lijkt me nogal onwaarschijnlijk dat de zielen van de ontplofte en vermoorde moslims in volledige harmonie met hun terreurzaaiers door één poort zouden kunnen. Heeft hun God dan misschien voor drie afzonderlijke halalhemels gezorgd? De eerste poort is vermoedelijk gereserveerd voor de martelaren die dan onbekommerd  ogenblikkelijk aan het ontmaagden kunnen slaan. De tweede poort is dan voorbehouden voor de echte brave mannelijke islamieten en ergens ver weg is er een achterpoortje voor de hoofddoekvrouwtjes. Ja alles lekker van elkaar gescheiden. Als je op aarde niet gezamenlijk mag bidden of zwemmen, dan veronderstel ik dat je er ook niet tezamen mag zweven, niet waar? En in de Joodse hemel, is daar nog plaats genoeg? Het zal na wereldoorlog II wel hevig drummen geweest zijn daarboven. Hun God zag al het onrecht dat hun aangedaan werd lijdzaam aan, zonder in te grijpen. Zou jij je doodadresje dan nog tot in der eeuwigheid in zijn residentie willen onderbrengen? Wapperen hun pijpenkrullen niet uit en vliegen hun plastiek zakken over hun hoeden, hun hoofddeksels en hun pruikjes niet af als ze ten hemel opstijgen? Zijn er een paar bevoorrechten die hun plaatsje daarboven al via briefjes in de Klaagmuur gereserveerd hebben? Dan vind ik persoonlijk de Boeddha hemel veel esthetischer, sorteren per soort, recycleren en terugsturen. Reincarneer nog maar een paar keer en als je ten langen leste van de allerlaagste kaste omhoog geklommen bent en eindelijk alles goed doet, dan misschien mag je er wel in. Zo kan die hemel nog onbezoedeld eeuwen meegaan. Nu nog die christelijke hemel, hoe zit dat daar? Mogen daar alle soorten christenen samen de dood vieren? Mogen zelfdoders, moordenaars en pedofiele pastoors en priesters samen met hun slachtoffers op dezelfde wolk rondscharrelen? Worden de protestanten en de evangelisten er angstvallig weggehouden van die andere geïndoctrineerde Lourdesgangers die Maria en al die andere heiligen er nog bijslepen? Is er een speciale verdieping voor gelovige homo’s, Scientology sekteleden of de getuigen van Jehova?  Is er ergens in een donker afgelegen steegje een restafval- hemeltje voor al diegenen die voor het Jezus- tijdperk  geleefd hebben. Wat gebeurde er met al die Neanderthalers, Egyptenaren, Hunnen, Grieken en Romeinen die dus niet in dit sprookje konden geloven? Ik vermoed dat de christelijke God er een eigen verborgen agenda op nahoudt. Heeft hij een afzonderlijk hoekje in de hemel waar alle creatieve zangers, ongeacht hun religie en soms liederlijk leven opgevangen worden? Het is tenslotte al van 1971 geleden dat hij de musical Jesus Christ Superstar op ons losliet. Misschien dat James Last een nieuw concept op poten aan het zetten is. Zou John Lennon daarboven nog welkom geweest zijn nadat hij, met zijn ‘Imagin’, het bestaan van religies en een hemel in vraag stelde? Mogen overdosis gedrogeerden zoals Michael Jackson en het zelfmoordnachtegaaltje Whitney Houston nog meezingen in zijn volgende hemelse compositieschepping? Heeft hij aan Demis Roussos, David Bowie en Thé Lau niet genoeg om als achtergrondkoor te zingen of laat hij nog snel wat halleluja- Afrikanen naar de eeuwige jachtvelden opstijgen?  Oefent La Esterella “Oh Lieve Vrouwetoren” als hoofdaria of wacht de vader nog op de komst van kabbala Madonna. Met zo’n naam verdien je minstens paradijselijke hitparaderoem in het nirwana.  Zitten de Voice of Europe, Eddy Wally en Zjef Van Uytsel nu op hun wolk te stampvoeten. Opeens zien ze de hoofdrol in de volgende goddelijke musical aan hun neus voorbij gaan, nu de Heer totaal onverwacht, de ‘Purple Rain’ Prince, voortijdig naar het walhalla riep als nieuwe zingende hoofdrolspeler . 

 

Sim, zachtjes wegdoezelend                Edegem, 23 april 2016

23-04-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)
18-04-2016
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SPAARCENTEN

Gisteravond at ik, voor het slapengaan, nog een uiterst zout droog worstje. Om de caloriewaarde wat te beperken spoelde ik het door met een glas Cola Zero. Ik lag te woelen in mijn bed. Het leek wel of ik een heel lijk van een salami- varken aan het verteren was en de cola cafeïne flitste door mijn hersenpan. Maar het was niet alleen die avondlijke snack die mij uit mijn slaap hield maar alle andere bekommernissen. Waar moest ik nu nog naartoe met mijn miljarden euro’s? Vermits ik nu nog niet kon slapen, waar kon ik dan nog slapend rijk worden? De fiscus achtervolgde ons al van in Luxemburg. Sommige politici, die ons jaren met een vermanend vingertje verweten hadden dat wij netjes onze belastingen moesten betalen, want dat alleen daardoor het einde van de tunnel in zicht was, waren ook in het bezit van zo’n belastingsontsnappingsrekeningetje op een Luxemburgse bank. Zij konden ons nog op tijd waarschuwen. Luxleeks kwam dichterbij en de banken drongen erop aan om met onze zakken vol euro’s de eerste de beste exprestrein richting Genève of Zurich te nemen om daar in alle geheimhouding een nieuw sjoemelaccount aan te vragen. Wie had er ooit kunnen denken dat die zwijgzame Zwitsers plots, in een vlaag van eerlijkheid, onze namen zouden vrijgeven. Geen geld, geen Zwitsers bleek al lang geen betrouwbaar spreekwoord meer te zijn. Gelukkig lieten ze er een paar jaar van dreigen overheen gaan, zodat wij, de rijke stinkerds, tijd genoeg hadden om onze fraudehandel ergens in de belastingparadijzen op de Maagdeneilanden te parkeren. Wij kozen eieren voor ons geld en wilden onze clandestiene activa nooit te lang op een eiland met zo’n naam resideren. Hier zouden in de toekomst de moslims weleens kunnen komen oefenen alvorens ze daarboven met die 72 maagden aan de slag zouden moeten. Dus het was een kleine stap om richting Kaaimaneilanden met vakantie te gaan. Met koffers vol bankbiljetten trokken we richting George Town. Vermits geld de wereld regeert, vonden we daar probleemloos accijnsvrije achterpoortjes.  Het was complete chaos toen de fiscus ook deze oplichting op het spoor kwam. Nu wilden ze toch het begrotingsgat dichtrijden met een bijdrage van ons vermogen. Kaaimantaks! Voor geen geld ter wereld zouden wij ons kapitaal aanspreken! Terwijl het gepeupel lekker 50% van hun inkomsten aan vadertje staat moest afdokken, zouden wij massaal met de Holland-Americalijn een luxe cruise boeken doorheen het Panamakanaal.  Vermits geld stinkt, hadden niet de geld lijdende regeringen maar een horde geld ruikende journalisten onze fraudeeradresjes probleemloos getraceerd. Panamapapers ! En daarom slaap ik nu niet meer goed, mijn naam gaat nog vallen tussen alle groten der aarde. Straks wordt ik in één naam genoemd met Spaanse en IJslandse ministers, met de Ceo van Cirque du Soleil, met vermaarde belastingontduikerfamilies, met miljarden verdienende sportmannen, met filmacteurs, met vakbondsnamen en met door belastinggeld rechtgehouden bijna failliete grootbanken… Waar moeten wij, de graaimiljonairen nu nog ongemoeid met onze zwarte fraude centen, criminele extraatjes, bonus- afkoop-  en uitstappremies naar toe? Waar kunnen wij ons geld nog belastingvrij laten slapen? Misschien in het Turkije van Erdogan, waar detail lekkende, bemoeizuchtige en waarheid schrijvende journalisten onmiddellijk van de scene verdwijnen? Zelfs stiekem aangekochte Toscaanse villa’s met bijbehorende wijngaarden kwam de diepgravende fiscus op het spoor. Misschien is het wel veiliger als ik mijn miljardjes gewoon, in pakjes van duizend, in zwarte sokken onder mijn bed verstop! Hoeveel zwarte sokken, liefst maat 42 tot 46 moet ik in Zeeman of Wibra aankopen om mijn droominterest niet teveel te laten verdampen? Wie wil er zijn centen niet verstoppen voor een vice premier die beweert dat wij met zijn allen boven onze stand leven? Alles en iedereen uit de weg! Dringend reisje Panama boeken! Ik moet asap mijn Panamees kluisje en belastingontduikrekeningetje leegmaken. Eens ter plaatse krijg ik de kluis niet open!! Ik sleep er een boormachine bij en tracht het slot te forceren. Het boren klinkt oorverdovend. Het lukt niet! Het zweet drupt langs mijn opeen geklemde verontwaardigde kaken naar beneden. Hyperventilatie!  Ik schrik wakker. Manlief heeft zich tegen mij aangeschurkt en snurkt met veel herrie recht in mijn rechteroor. Hij opent geen kluizen maar zaagt dikke eikenhouten boomstammen door.

Mijn hartslag komt tot rust. Waar ging die nachtmerrie nu werkelijk over? Over regeringen en schurkenbanken die ons geld willen afnemen en ons willen laten betalen om onze aalmoes te willen beheren? Ik glimlach als ik aan onze povere pensioentjes denk en aan de appeltje- voor- de dorst -spaarrekeningetjes waar onze centjes met elke ooglidknipper devalueren. Panamamiljonair..hoe kom ik er bij?

 

Sim, Edegem 18 april 2016

 

 

18-04-2016 om 00:00 geschreven door Sim  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:columns
>> Reageer (0)


Inhoud blog
  • SARZUELA
  • CALIMA, CORONA EN GUAPA, GUAPA
  • ALAAF, ALAAF
  • SCHEEFPOEPERSFEESTDAG
  • BREXITVRIJGEZELLENFEESTJE
  • TERREURUITKERINGKJE
  • OVER EUTHNASIE, VOETBALPLEZIER EN REGERRGEILHEID
  • PECHVOGELS
  • AAN ALLE LEZERS EEN FIJNE KERST EN EEN GELUKKIG 2020 !
  • EN ZO LANG DE SINJOREN BESTAAN, ZAL ANTWERPEN NOOIT NIET VERGAAN...
  • KIJK, DE MOON SCHIJNT DOOR DE BOMEN
  • WIJ ZIJN WEG VAN JOU
  • ROCCO EN DE AIRCO
  • THE KILLING FIELDS
  • SCHIPPER MAG IK OVERVAREN?
  • IEMAND EEN FRANS OOR AANNAAIEN
  • DOOR EEN VEEL TE ROZE BRIL!
  • 'T WAS NACHT, 'T WAS NACHT, 'T WAS MIDDEN IN DE NACHT!
  • R.I.P.
  • REIS ROND DE WERELD IN TACHTIG DAGEN
  • HET NIEUWE PASEN
  • BRAINSTORMEN ROND DE REDACTIETAFEL
  • TABLEAU VIVANT CANARIAS
  • TINDERITIS
  • DE TEN-BEL WACHTTOREN
  • WE HEBBEN DE WIND IN DE ZEILEN.
  • WIE HET SCHOENTJE PAST
  • DONDERDAGNAMIDDAGHOBBY
  • NIEUWJAARSNACHT IN THE HELL HOLE!
  • HET GELE HESJES GOEDE DOEL
  • DE FEESTDAGEN STAAN VOOR DE DEUR
  • 33 GRADEN WEG VAN MEKKA
  • IEDER ZIJN HOBBY
  • DONOR IN THE DARK!
  • MISS CAMPING LE FLORIDE ET L'EMBOUCHURE LE BARCARES
  • DE KOGEL IS DOOR DE KATHEDRAAL !
  • HET JETLAGUURTJE
  • MIJN HERSENS KRAKEN VAN ONGELOOF!
  • WE ARE BELGIUM!
  • WAT RIJMT ER OP STENT EN OP EEN FLUITJE VAN EEN CENT?
  • MOET ER GEEN ZAND ZIJN?
  • DE SCHAAMTE VOORBIJ!
  • DE POLITIE, UW VRIEND!
  • EERSTE MIRAKEL VAN SIM DUIDELIJK MISLUKT
  • HET EERSTE MIRAKEL VAN SIM
  • VLAAMS TELEVISIEAANBOD VOOR GEESTELIJK GESTOORDEN...
  • #TATTOEDELOE
  • OUVERTURE 1812
  • DE ANTWERPSE BURGEMEESTER BART DE WEVER WOENSDAGAVOND MET SPOED NAAR HOSPITAAL!
  • EEN COLA LIGHT OF EEN COLA ZERO NO SUGAR AUB.
  • ER ZIJN GEEN ZEKERHEDEN MEER IN HET LEVEN!
  • #MIETOE
  • MON FRANCAIS PREFERE...
  • HET KUNNEN NIET ALLEMAAL JOVIALE KAMPEERNEDERLANDERS ZIJN...
  • KWAK KWAK, DIE EEND IS DOEIT!
  • SATELLIET TELEVISIE OP REIS
  • DE RARE KAPSELOORLOG
  • TROUBLE IN PARADISE
  • VAN DE PRINS GEEN KWAAD WETEN
  • VAN DIE BOER GEEN EIEREN!
  • DE HEILIGE KOE
  • STRINGELING
  • WANNEER GAAN 'DE GELOVEN' ER EINDELIJK AAN GELOVEN?
  • PANIEK IN MANDAATJESGRAAIERSLAND
  • CANARISCHE PISPALEN
  • TERUG VAN WEGGEWEEST
  • PAISAJA LUNAR HET MAANLANDSCHAP
  • IK BEN DUIDELIJK EEN EMOTIONELE ETER!
  • LIEFDESVERKLARING OP EEN STEUNPILAAR ONDER DE BRUG VAN DE AUTOSTRADE
  • ZIEKENHUISBLUES
  • BEJAARDENGYMNASTIEK
  • Săptămâna trecută în ziare, vorige week in de kranten
  • RODE NEUZEN DAG KOMT VOOR HAAR EEN HALVE EEUW TE LAAT
  • IK MAAK GRATIS RECLAME VOOR DE GEHOORAPPARATEN VAN LAPPERRE, AUDIONOVA, HANS ANDERS EN AMPLIFON
  • PLAS-PIS-POEP EN KAKCONTRACT BIJ ONZE NOORDERBUREN
  • EEN HAAR IN DE BOTER
  • DE EEN ZIJN DOOD IS DE ANDER ZIJN BROOD
  • PEUMPERZWEUDEN
  • HET IS DE WIND MIJN KIND
  • DROMENVANGER GEZOCHT
  • CARAVAN MET EEN ECHO, MET EEN ECHO, MET EEN ECHO
  • ZAKKENVULLER
  • OUDERSCHAPSEXAMEN MISSCHIEN EEN GOED IDEE?
  • AUTOVRIJE ZONDAG IN BRUSSEL
  • HOW MUCH IS THAT DOGGY IN THE WINDOW?
  • HELAAS PINDAKAAS
  • SLAAP TOERISTJE SLAAP
  • DE WERELD SCHOKT EN SCHUDT
  • VIVE LE ROI, VIVE LA BELGIQUE
  • OVER ARTRITISNEKKEN, REUMADUIMEN EN VIRTUELE FIGUURTJES
  • SPROOKJES BESTAAN NIET!
  • ZOEKEN JULLIE EEN REISBIJSTAND IN HET BUITENLAND??
  • DE OUVERTURE VAN WILLEMCAMPERTELL
  • STOELENDANS
  • COMMUNAUTAIRE STRUBBELINGEN OP EEN FRANSE CAMPING
  • NOIR AVEC PARFUM DE PIPI
  • KUDDEGEESTSYNDROOM
  • WHY WHY WHY DELILAH
  • HEMELEN
  • SPAARCENTEN

    Blog als favoriet !

    Over mijzelf
    Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
    Ik ben een vrouw en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde secretaresse.
    Ik ben geboren op 17/12/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: Reizen, lezen, schrijven, fotografie en koken.

    Foto

    Foto

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Categorieën
  • allerlei leuke verhalen (4)
  • columns (199)
  • humor (0)
  • kleinkinderen (1)
  • vakantie (6)
  • vrouwen (1)

  • E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.



    Mailinglijst

    Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.




    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!