'Potverdorie nog eens aan toe zeg...' zou wijlen Toon Hermans misschien gezegd hebben als 'De Wet van Murphy' hem telkens trof (hij zei het wél in zijn shows op een onnavolgbare humoristische manier).
Ik zit hier met een oude Mac OS 9.1 te schrijven of lezen of... en verdorie, ben het zat ! Een e-mail versturen duurt een eeuwigheid, bijna iedere dag wordt de harde schijf (?) opgewaardeerd om meer power te hebben. En ik ben écht kwaad omdat ik daardoor uuuurenlang moet wachten en zitten te niksen. Bovendien zijn er meer en meer blogs waarbij ik niet in het gastenboek terecht kan komen.
Dat ergert me mateloos... Er zijn ook blogs waarvan ik slechts één helft kan lezen; ik zou van ellende de computer door het raam gooien; helaas kan 'k geen nieuwe PC betalen. Dus maar roeien met de riemen die 'k heb. OEF !!! Dat is er uit ! Ben gelukkig mijn opgekropte woede kwijt.
Na dit stukje een lang bezoek bij ons mema (tot laat in de avond).Ze belde daarnet; voelt zich alleen en heel eenzaam. Dan kan ik niet anders dan naar haar toegaan.
Vroeg of ik haar kon ophalen en ergens een koffie drinken; neen, daar heeft ze geen zin in. Neem dus genoeg leesstof mee om de rest van de dag bij haar door te brengen. Weet al dat het geen pretje zal zijn maar ze is toch m'n moeder en bijna 89... Op een dag kan dat niet meer, haar troosten en bezoeken. Neem ook de videoband mee met de afleveringen van 'Mijn Moeder'; het is een heel mooie reeks portretten; misschien wil ze dat graag bekijken.
