Ons Hannah belde vanmorgen met de vraag of we woensdag mijn verjaardag bij hen mogen vieren? Natuurlijk !!! Ze vertelde er ook bij dat papa en mama vrij waren van hun werk (in de namiddag). Ze hadden ook al afgesproken dat nonkel Lieven ook op het feest(je) zou zijn. Die lieve schat; met een 'engelachtige' manier van spreken had zij alles zo'n beetje op touw gezet (wat me doet herinneren aan Karen die toen op dezelfde leeftijd ook allerlei organiseerde). Ben dubbelblij om m'n verjaardag niet alleen te moeten vieren.
Daarna belde Lieven: 'Of hij eens kon komen praten'. Natuurlijk kan dat, maar heb zo'n raar gevoel; hij komt altijd zonder bellen (weet wel dat ik bijna altijd thuis ben). Als hij hier aankomt zie ik direkt dat er iets fout is. Vraag hem ernaar, waarop hij oeverloos zit te huilen. Liefdesverdriet, kan niet anders, mijn allerliefste teddybeer van 32j heeft mateloos veel verdriet omdat de vrouw waarvan hij houdt hem heeft afgewezen. Ik ook in tranen. Heb deze situatie al meerdere keren meegemaakt, ben intriest voor hem en we huilen dikke tranen. Hij komt raad vragen. Ik luister aandachtig en leef zo met hem mee want er is en blijft liefdesverdriet tot er geen mensen meer zijn. Lieven wil alleen drinken, hij heeft totaal geen zin in eten. Pak mijn liefste zoon eens héél goed vast en geef hem een dikke, warme knuffel. Voor moeders en vaders is het hartpijn van hun kinderen het moeilijkst om mee om te gaan want je kan er als ouder niets aan/mee doen. Mijn zoon is net vertrokken naar vrienden; ik hoop dat zij hem een beetje kunnen opvangen...
1 dag met emoties van hoera tot intens verdriet; bel hem morgen op als steun.
