In dit bericht post ik mijn gedichten die ik in mijn jeugd in een schriftje heb geschreven. Ik had het dan vaak over een verloren liefde maar als je goed leest gaat het daar niet echt over.

Zoals ik mijn problemen verwerk

Overdag ben ik bang
Dat heb ik allang
Ik begrijp het zelf ook niet
Waarom ik dan het liefst niemand ziet
Ik kruip weg in een hoek
En doe of ik lees in een boek
Of luister naar een plaat
Of denk aan die iemand die ik haat
Dan weer ben ik verstrooit
En huil zoals nooit
Mijn gevoelens moet ik scheiden
Anders is ruzie niet te vermijden
Ik denk anders dan anderen
En probeer dat te veranderen
Soms vind ik mezelf een oen
En vind dat ik er wat meer aan moet doen
S ’avonds als ik niet kan slapen
Zit ik mijn toekomst te maken
Maar die zie ik somber in
Toch heeft mijn leven nog veel zin
Ik zal moeten blijven wachten
Tot de pijn in mij zal verzachten
Met 17 heb ik al veel gehad en zal nog veel moeten leren
Maar nooit van mijn leven zal ik iemand weer vereren

Het meisje en ik

Vanavond zag ik had een meisje verdriet
Iemand had vanmiddag haar leven verziekt
Doorgaan kon ze nog wel
Alleen en zonder liefde in het spel
Dit meisje kon niet huilen
Ze heeft geleerd alles achter haar glimlach te verschuilen
Oh ja de emoties kent ze goed
Alleen tonen weet ze niet hoe dat moet
Zonder dat ze het wilt is ze zo hard als een kei
En dat maakt haar steeds minder blij
Ze snapt zichzelf vaak niet
En er is ook niemand die haar problemen ziet
Er wordt misbruik van haar gemaakt
Maar deze keer werd ze daarom niet kwaad
Bij deze jongen kon ze zichzelf zijn
Een wereld ging open met veel zonneschijn
Alleen deze ging ook weer gauw dicht
En opnieuw verscheen er een gemaakte glimlach op haar gezicht
Ik wou dat ik haar kon helpen met dit probleem
Maar dit meisje ben ik, bij wie de warmte verdween

verhuizen

Eenzaam verlatend de stad
Denkend aan de goede tijd die ik had
Peinzend over de tijd die komen gaat
Over de mensen die je weer verlaat
Overleggend wanneer je weer terug zult gaan
Want de drang terug te keren blijft bestaan