Na een scheiding komt een verwerkings periode waarin je vaak terugdenkt aan de goede en slechte tijden. Je geeft alles een plaatsje en je leven gaat verder.

Opeens besef je dat je familie een stuk kleiner is geworden. Schoonzussen, zwagers, nichten en neven zijn allemaal weg. Daar ik geen grote familie heb valt er voor mij een hoop weg. Wat raar is dat eigenlijk want ik heb de geboortes meegemaakt en de zorgen gedeeld en de kinderen zien opgroeien. Ook met de volwassenen hun problemen besproken maar ook hun vreugde momenten gedeeld. En opeens...weg. Alsof je nooit hebt bestaan.
Tijdens de scheiding wel beloftes van ik bel je en we houden contact en we zullen je erg missen. Maar dan is het zo ver en dan blijft het stil. Via facebook kun je nog wel wat volgen en af en toe een like. Maar persoonlijk contact is er niet meer.

Het moeilijke is ook dat jouw leven verder gaat. Dus je vult je leven in en krijg nieuwe vrienden en nieuwe liefde. Daar hangt ook weer een familie aan. En alhoewel je het daar weer druk zat mee hebt ben je toch nieuwsgierig naar het reilen en zeilen van de ex familie. Hoe gaat het op school met de kinderen? Hebben de grotere hun baan nog? Is er al een vriendje..enz. enz.

Hoe zou dat nou komen dat we schijnbaar toch zo makkelijk afstand kunnen nemen van mensen waarvan we dachten dat dat toch wel dierbare familie was? Ik ben natuurlijk wel degene die is weggegaan maar dat kon niet anders. Ben ik dan toch de "schuldige “in hun ogen?

Gelukkig belde dierbare vrienden me op met de vraag of ik nog wel contact wilde. JA natuurlijk wil ik dat. Ook zij vonden het vreemd elkaar 25 jaar volgen en dan opeens ...leegte.. Dus er zijn degelijk mensen die me missen ;-) en die gedachte troost me dan weer wel.