Weet je hoe blij men zou zijn om weer te kunnen lachen Weetje hoe goed het zou doen om weer gewoon je eigen te zijn
Weet je dat daar niet veel meer van over is Weet je dat je bijna de hele dag in je bed licht weet je dat men bang is de ogen te sluiten.
Weet je hoe eenzaam men zich voelt Weet je dat men dat niet wil Weet je dat men alleen maar zicnzelf wil zijn
Weet je dat men het zo moe is alsof er niets aande hand is, Weet je dat iedereen denkt die redt het wel Weet je hoe het aanvoelt om weer naar beneden te donderen het zeer kan doen , en dan denk je toch maar we redden het wel weer..
Dag na dag, kijk ik uit mijn raam Zie je in mijn verbeelding daar staan. Denk ik terug aan die tijd toen ik nog gezond was,
Zou je zo graag nog eens in mijn armen nemen, zoals in onze jonge jaren kijk ik dan terug naar het verleden?. je humor, je lach, je romantische momenten.
Maar je bent dezelfde niet meer, getekend door het leven, Een leven met een zieke.
Hopen maar dat je later weer de oude wordt, want nu in mijn gedachten voel ik enkel pijn, en traan rolt over mijn wangen, en telkens sterft mijn hart een beetje meer...
Allerlei gedachtes die zich in je hoofd blijven binnendringen, wist je maar hoe je ze kon bedwingen. Waarom doet ‘t leven toch zo’n zeer? Waarom ben je al jaren jezelf niet meer? Wat is er toch in hemelsnaam met je aan de hand? Het lijkt wel of je in een afgrond ben beland. Dit gevoel is de afgelopen jaren beetje bij beetje naar binnengeslopen. En je blijft steeds maar op beterschap hopen. Je hebt er zelfs vele dingen voor opgegeven, maar zelfs dat gaf geen verbetering in je leven. Dat je positiever moet denken, dat weet je best, maar voor je gevoel heb je het zelf verpest. Soms weet je niet eens meer een reden voor je bestaan, en moet je vechten voor de kracht om en moet je vechten voor de kracht om Je wil zo graag weer de wijde wereld in. Maar met zo’n gevoel heeft dat gewoon zin. Voorlopig zal het ook nog wel even zo blijven.
