Allerlei gedachtes die zich in je hoofd blijven binnendringen, wist je maar hoe je ze kon bedwingen. Waarom doet ‘t leven toch zo’n zeer? Waarom ben je al jaren jezelf niet meer? Wat is er toch in hemelsnaam met je aan de hand? Het lijkt wel of je in een afgrond ben beland. Dit gevoel is de afgelopen jaren beetje bij beetje naar binnengeslopen. En je blijft steeds maar op beterschap hopen. Je hebt er zelfs vele dingen voor opgegeven, maar zelfs dat gaf geen verbetering in je leven. Dat je positiever moet denken, dat weet je best, maar voor je gevoel heb je het zelf verpest. Soms weet je niet eens meer een reden voor je bestaan, en moet je vechten voor de kracht om en moet je vechten voor de kracht om Je wil zo graag weer de wijde wereld in. Maar met zo’n gevoel heeft dat gewoon zin. Voorlopig zal het ook nog wel even zo blijven.
Dat ene woord Dat naar een ander toe iets zegt Zonder enig gebaar, maakt gevoelens kenbaar Het maakt alles in je los, machteloos voel je het aan Laat je helemaal gaan, emoties borrelen omhoog
Tranen prikken in je oog Waarom heb je het gezegd, het vraagt om te worden uitgelegd Maar een woord is maar een woord Kan alleen worden gehoord
Niet zo innig worden gevoeld, zoals het eigenlijk is bedoeld Een paar woorden zijn niet genoeg, het worden er steeds meer Telkens vragen uitleggen keer op keer Het maakt je zo kwetsbaar, hulpeloos en teer
Komt er dan geen einde aan Door steeds maar te vertellen, beantwoorden van vragen Eindeloos te praten keer op keer Komt het moment dat je verwerkt je gevoel Dan zal je weten wat ik bedoel Kan het nog worden uitgepraat voor 2010??
